Blizna w kształcie motyla

Przy­gar­ną­łem psa, żeby mieć pew­ność, że nie za­bi­ję się przy­naj­mniej przez na­stęp­ne pięt­na­ście lat.

Na moich oczach go­spo­darz ode­ssał szcze­nia­ka od cyca sku­lo­nej w kącie sto­do­ły suki i wci­snął mi w ręce brą­zo­wy gał­gan wiel­ko­ści pię­ści. Ota­cza­ła go au­re­ola pcheł. Za­pła­ci­łem pacz­ką pa­pie­ro­sów.

Ale to było dawno.

Przed wy­jaz­dem odło­ży­łem do­dat­ko­we trzy­sta zło­tych, żeby zo­sta­wić go pod opie­ką są­siad­ki z dołu. Nie py­ta­ła o nic, ale i tak gorz­ko na­łga­łem, że to tylko na trzy dni, że wrócę. Kasę zgar­nę­ła. Szcze­nia­ka też.

Mo­głem je­chać.

 

***

 

Ile­kroć pro­wa­dzi­łem mo­je­go dwu­dzie­sto­let­nie­go ma­ti­za do­bi­ja­ła mnie myśl, że zo­stał wy­pro­du­ko­wa­ny, gdy mia­łem za­le­d­wie sie­dem­na­ście lat. Na Że­ra­niu jakiś robol szorst­ki­mi, spra­co­wa­ny­mi rę­ka­mi skła­dał do kupy zę­bat­ki, przę­sła i cy­lin­dry, moim je­dy­nym obo­wiąz­kiem było tak po­kie­ro­wać na­stęp­ny­mi pię­cio­ma la­ta­mi życia, aby nie skoń­czyć jak on.

Koła Da­ewoo pod­ska­ki­wa­ły na bruku bez­kształt­ne­go par­kin­gu pod sta­cją PKP Głu­szy­ca Górna. Zo­sta­wi­łem klu­czy­ki na kok­pi­cie, wy­sia­dłem. Chłód wie­czo­ru póź­ne­go paź­dzier­ni­ka obmył mi opad­nię­te po­licz­ki. Przy­wi­tał mnie czy­ha­ją­cy w ciem­no­ści ce­gla­ny mo­loch. Ele­wa­cja była żółta tylko do po­zio­mu łuku wnęk, jakby sta­cja prze­trwa­ła po­wódź kosz­tem wy­płu­ka­nia farby ko­lo­ru za­schłe­go moczu. Okna zwień­czo­ne ty­po­wo po­nie­miec­ki­mi łu­ka­mi po­wsa­dza­ne były w ścia­ny lo­so­wo. Wy­so­kie, wą­ziut­kie okna ni­czym ro­mań­skie stały przy­tu­lo­ne do sie­bie krzy­wo na kształt ko­śla­wych scho­dów. W nad­bu­do­wa­nym drew­nia­nym po­ko­iku po­żół­kłe fi­ran­ki prze­sła­nia­ły wy­bi­te okna. Tylko dach świe­cił no­wo­ścią.

Prze­mkną­łem przez śmier­dzą­cy szczo­chem prze­smyk, w dziw­ny spo­sób smród prze­niósł mnie w czasy dzie­ciń­stwa, gdy przy­jeż­dża­łem na sta­cję z koń­cem każ­de­go czerw­ca i wy­jeż­dża­łem w po­ło­wie sierp­nia. Wy­sze­dłem na świat, znów mia­łem niebo nad głową i łyse kle­pi­sko pod no­ga­mi. Zer­k­ną­łem przez ramię i w górę – nad wej­ściem za­cie­ki od­pa­dłych liter ro­bi­ły za fan­tom nazwy sta­cji. Chwa­sty i zie­mia wże­ra­ły się w plac­ko­wa­ty chod­nik. O tym, że sta­cja nadal funk­cjo­nu­je pod­szep­ty­wał je­dy­nie dach i wbite w nie­chluj­ną glebę ku­rio­zal­nie nowe ławki, sto­ja­ki na ro­we­ry, wiata przy­stan­ko­wa z szybą z plek­sy i ster­czą­ce jak widły w gnoju ta­blicz­ki. „Głu­szy­ca Górna”, przed­sta­wia­ła to miej­sce współ­cze­sna czcion­ka na nie­bie­skiej bla­sze. „Peron numer 1”. Garb Łom­ni­cy wy­ła­niał się zza hałdy, prze­sło­nię­ty ko­ron­ką sa­mo­pas ro­sną­cych brzóz. Znie­nac­ka mię­dzy koł­nierz a kark wlał mi się po­wiew chło­du. Zer­k­ną­łem w prawo. W od­da­li, tam, gdzie tory zda­wa­ły się spo­ty­kać w jed­nym punk­cie wy­zie­ra­ła para oczu. Na ekra­nie smar­twat­cha mi­ga­ły żółte pik­se­li­ki – dzie­więt­na­sta pięt­na­ście. Może to nie mój po­ciąg?

Wpa­try­wa­łem się w ro­sną­ce re­flek­to­ry, na­ra­sta­ją­ce wokół nich czar­ne ciel­sko ma­szy­ny na tle gra­na­tu nieba. Przez mo­ment mia­łem na­dzie­ję, że stary po­ciąg ofuka mnie smo­li­stym pędem i po­je­dzie dalej. Jed­nak im bli­żej był, tym wol­niej się po­su­wał, aż wresz­cie ob­dra­pa­ny bla­szak sta­nął przy pe­ro­nie. Na ta­blicz­ce z dykty łusz­czył się napis: „Je­le­nia Góra”. Szarp­ną­łem za drzwi ostat­nie­go wa­go­nu, wsia­dłem. Od progu du­si­ła mnie stę­chli­zna, w ustach roz­pły­wał się me­ta­licz­ny po­smak utle­nia­ją­ce­go się alu­mi­nium. Prze­ci­sną­łem się ko­ry­ta­rzem wą­skim jak je­li­to, mi­ja­łem pusty prze­dział za pu­stym prze­dzia­łem, szu­ka­łem ta­kie­go, w któ­rym nie­bie­skie sie­dze­nia nie miały wy­pru­tych be­be­chów. Wresz­cie zna­la­złem. Świę­ty Graal – czy­ste opar­cia, błysz­czą­ca pod­ło­ga, szyby bez smug tłu­stych łap. Wsze­dłem, za­trza­sną­łem za sobą prze­su­wa­ne drzwicz­ki, po­słusz­nie prze­śli­zgnę­ły się po szy­nach. Usia­dłem pod oknem, roz­legł się gwiz­dek kon­duk­to­ra, po­głos za­trza­ski­wa­nych drzwi. Szarp­nię­cie wa­go­nu wci­snę­ło mnie w opar­cie.

Z cza­sem sta­łem się coraz bie­glej­szy w pa­trze­niu przez okno tak, aby omi­jać wła­sne od­bi­cie. Pusta sta­cja za pustą sta­cją. Moja twarz ata­ku­je mnie znie­nac­ka, prąd prze­cho­dzi po krę­go­słu­pie, gdy wbi­ja­ją się we mnie za­pad­nię­te oczy, z wy­trzesz­czu zieje ot­chłań. Prze­bi­jam się wzro­kiem przez sie­bie sa­me­go, nie usi­łu­ję łapać ucie­ka­ją­cych za oknem drzew, krza­ków, słu­pów, całe szczę­ście Łom­ni­ca mnie nie opusz­cza.

Jeśli coś mnie w życiu nie opusz­cza­ło, mo­men­tal­nie sta­wa­łem się po­dejrz­li­wy i tra­ci­łem wobec tego sza­cu­nek. Ko­bie­ty. Ma­don­ny nigdy nie po­cią­ga­ły mnie tak, jak dziw­ki. Jak każdy, dla kogo zna­nym i bez­piecz­nym jest bycie nikim.

Rytm kół po­cią­gu wpro­wa­dzał mnie w trans jak bębny pry­mi­tyw­nych ple­mion. Mógł­bym się wście­kać, żądać, by się za­trzy­ma­ły, ale je­dy­ne, co mo­głem zro­bić, to za­tkać uszy. Scho­wać się przed pędem po­cią­gu, któ­rym je­cha­łem. Za­mknąć oczy. Pod­dać się. Tur­kot za tur­ko­tem. Se­kun­da za se­kun­dą.

Nagły ból uświa­do­mił mnie, że wbi­łem palce lewej dłoni w przed­ra­mię pra­wej. Rząd krwa­wych pół­księ­ży­ców od­ci­snął się na krzy­wo za­go­jo­nej ranie. Rok temu chlu­snął na mnie roz­grza­ny olej z pa­tel­ni, po­pa­rze­nie po ty­go­dniu ki­sze­nia się pod ban­da­żem prze­ro­dzi­ło się w bli­znę w kształ­cie mo­ty­la. Teraz ślady po pa­znok­ciach wbiły się w jego skrzy­dło, pra­wie przy­po­mi­na­ły rze­czy­wi­ste owa­dzie ozdo­by.

Tylko kłam­cy i idio­ci mówią, że ni­cze­go w życiu nie ża­łu­ją.

Brzy­dzi­łem się fał­szy­wy­mi ludź­mi, a jed­nak zże­ra­ła mnie za­zdrość wobec ich zdol­no­ści ob­ra­ca­nia się wśród szuj tak, aby nigdy nie zo­rien­to­wa­li się, jak głę­bo­ką po­gar­dę do nich czują. Gar­dzi­łem ro­dza­jem ludz­kim, za wroga mając wła­sny gadzi mózg, zwie­rzę­cą część, która upa­tru­je w gro­ma­dzie bez­pie­czeń­stwa i szczę­ścia. Aler­gia na fał­szy­wość czę­ściej niż cnotą, oka­zy­wa­ła się być ka­lec­twem, uczu­le­niem na tlen, słoń­ce. Dru­gie­go czło­wie­ka w za­się­gu wzro­ku.

Wtem za­pa­dła ciem­ność jak atak śle­po­ty. Nie wi­dzia­łem nawet wła­snej ręki przed nosem. Stu­kot kół urwał się, za­pa­dła cisza. Żad­nych dźwię­ków. Żad­ne­go świa­tła z żad­nej lampy wa­go­nu. W gło­wie za­dud­ni­ła mi krew. Nie wie­dzia­łem, czy zna­la­złem się w ni­co­ści, czy ogłu­chłem. Po­ło­ży­łem dło­nie przy bio­drach, pod pal­ca­mi prze­śli­zgnął się szorst­ki ak­sa­mit obi­cia.

Byłem tu.

Jesz­cze nie znik­ną­łem.

Świa­tło dnia wró­ci­ło wraz z tur­ko­ta­niem kół. Świat wy­buchł za oknem. Zmru­ży­łem oczy, jak przez mgłę ob­ser­wo­wa­łem de­li­kat­ny łuk po­cią­gu za­jeż­dża­ją­ce­go w stro­nę sta­cji. Może i nie je­cha­łem tą trasą ze trzy­dzie­ści lat, ale nie przy­po­mi­nam sobie, żebym jako dziec­ko, prze­jeż­dża­jąc mię­dzy Głu­szy­cą a Je­dli­ną–Zdrój z nosem wci­śnię­tym w okno mijał tunel.

Po­ciąg zwol­nił, wśli­zgnął się na peron z jed­nej stro­ny osa­czo­ny bujną zie­le­nią. Omsza­ły brą­zo­wy da­szek ster­czał na dwóch rzę­dach sze­ściu czer­wo­nych pod­pó­rek o wa­pien­nych sto­pach. Za dzie­cia­ka pro­wi­zo­rycz­na kon­struk­cja przy­po­mi­na­ła mi zbie­go­wi­sko dłu­go­no­gie­go ptac­twa, zbi­te­go w pro­sto­kąt­ną gro­ma­dę. Na­prze­ciw­ko po­nie­miec­ki dom, ośle­pio­ny dyktą wsta­wio­ną w dziu­ry po oknach. Na pe­ro­nie za­fa­lo­wa­ła biała su­kien­ka, a mi serce po­de­szło do gar­dła.

Wbi­łem się w opar­cie, ze­śli­zgną­łem w kąt. Wyj­rza­łem z cie­ka­wo­ści, ukrad­kiem, przez za­okrą­glo­ny róg okna. Do jej nogi jak wy­stra­szo­ny ssak przy­cze­pio­ny był chło­piec. Wiatr roz­wie­wał burzę kru­czo­czar­nych locz­ków, miał je po mamie. Ko­bie­ta jedną ręką wal­czy­ła z ucie­ka­ją­cym ka­pe­lu­szem, drugą opla­ta­ła tył głowy lekko niż­sze­go od niej męż­czy­zny o lek­kiej nad­wa­dze. Wagon za­trzy­mał się, za­ko­ły­sa­ło moim za­ci­śnię­tym żo­łąd­kiem. Nie wiem, skąd wie­dzia­łem, że to Wi­śnia, ale jak tylko męż­czy­zna uciekł z jej lep­kich ra­mion widok jej wiel­kich, ła­god­nych oczu strze­lił mi pro­sto w pierś.

„Wi­śnia”, brzę­czał mi mój wła­sny głos w gło­wie, pi­skli­wy jak u za­ko­cha­ne­go szcze­nia­ka.

„Wi­śnia”, jak gaz pie­przo­wy na jed­nym wde­chu. Ści­ska­ło mi gar­dło, wy­ci­ska­ło łzy jak ostat­nią wodę.

„Wi­śnia” – na­zy­wa­ło się wszyst­ko, czego ża­ło­wa­łem.

Ukrad­kiem uchy­li­łem luf­cik, do wa­go­nu wsy­pa­ły się okru­chy jej słów. Wi­śnia tę­sk­ni. Wi­śnia bę­dzie z małym cze­kać na pe­ro­nie jutro o dziewiątej. Wi­śnia kocha. Wi­śnia nie chce, żeby je­chał, ale Wi­śnia ro­zu­mie.

Wci­skam pięść w usta, wgry­zam się do pierw­sze­go bólu, potem gryzę moc­niej. Wła­sne myśli ata­ku­ją mnie od środ­ka. Nie roz­po­zna­ję już, co jest sło­wa­mi na wie­trze, a co hu­ra­ga­nem w mojej gło­wie.

Wi­śnia nie wy­je­cha­ła tak, jak ja. Ale chcia­ła je­chać. Dwu­dzie­sto­let­nia Wi­śnia miała pier­si jak lalka Bar­bie, mie­ści­ły się w moją dłoń w ca­ło­ści. Uda jak Ku­ban­ka, słone, pach­ną­ce ta­ni­mi per­fu­ma­mi z dro­ge­rii koło li­ceum, wa­ni­lia i po­ma­rań­cza spły­wa­ły mi po ję­zy­ku, gar­dło drę­twia­ło.

Wi­śnia miała wiecz­nie na­brzmia­łe, czer­wo­ne usta, na­uczy­ciel­ki ła­pa­ły ją za włosy i szo­ro­wa­ły szorst­ki­mi łap­ska­mi po jej war­gach, nie mogąc zro­zu­mieć, czemu na pal­cach nie zo­sta­je im jej szmin­ka. Wi­śnia miała od tego po­pę­ka­ne usta, ja mia­łem spierzch­nię­te od jej ust. Jej krew mogła by się w wę­żo­wy jad za­mie­nić, a ja nie miał­bym pre­ten­sji do świa­ta, że dał mi umrzeć przy Wiśni.

Wi­śnię brzy­dzi­li męż­czyź­ni o sła­bym cha­rak­te­rze.

Ale Wi­śnia głu­pia była, a ja byłem mądry. Wi­śnia nie chcia­ła ucie­kać, nie miała przed czym. Ko­cha­ła Ko­tli­nę Kłodz­ką, wro­śnię­ta w nią była, usu­nąć stąd Wi­śnię to jak zabić.

A Wi­śnia nie chcia­ła umie­rać, wręcz chcia­ła życie sa­dzić do­oko­ła sie­bie jak mar­ge­ryt­ki. Wy­pu­ścić ko­rze­nie, pędy. Zo­stać.

Bo Wi­śnia była głu­pia.

Dla­te­go Wiśni ucie­kłem.

Trza­snę­ły drzwi wa­go­nu, gwiz­dek prze­szył mar­twy lip­co­wy ukrop. Po­ciąg ru­szył. Wi­śnia razem z całą sta­cją prze­su­nę­ła się za szybą, w jej czar­nych, krę­co­nych wło­sach doj­rza­łem pasma si­wi­zny, jej zma­to­wia­ła twarz z za­pa­dły­mi po­licz­ka­mi nijak nie przy­sta­wa­ła do Wiśni nadal ży­ją­cej w mojej gło­wie. „Ży­dó­wi­ca”, wy­buchł mi w gło­wie dwu­dzie­sto­let­ni, nie­sio­ny szep­tem jad na­szych gru­bych, brzyd­kich ró­wie­śni­czek. „Ży­dów­ki mają duże pier­si i sta­rze­ją się szyb­ko i brzyd­ko”, ci­ska­ły w jej plecy dziew­czy­ny pła­skie jak dzie­się­cio­let­ni chłop­cy o twa­rzach ko­piuj-wklej z wy­ma­lo­wa­ną wiej­ską tę­po­tą. Cho­dzą­ce kopie wła­snych matek i babć, z brzydotą ze­sła­ną na ich młode jako kara za ży­wie­nie się nie­na­wi­ścią.

Roz­le­gły się kroki. Na­ra­sta­ły. Metal pod­ło­gi chrzę­ścił w ich rytm. Dud­ni­ły. Zwal­nia­ły.

Drzwi prze­dzia­łu jęk­nę­ły i roz­su­nę­ły się po­słusz­nie. Pod­sko­czy­łem z wy­stra­sze­nia. Spoj­rza­łem na przy­by­sza.

Pra­wie wrza­sną­łem.

– Dzień dobry. – Wy­brzmiał ukra­dzio­ny mi głos.

Nie pa­trzył na mnie. Omia­tał wzro­kiem nie­wy­ro­bio­ne sie­dze­nia, przej­rzy­ste szyby, czy­stą pod­ło­gę. Marsz­czył i roz­kur­czał brwi.

Za­ci­sną­łem zęby. Czu­łem, jak krew od­pły­wa mi z głowy. Pot ście­ka po karku.

To nie­moż­li­we.

– Mam na­dzie­ję, że nie ma pan nic prze­ciw­ko, żebym się do­siadł? Nie wiem, jak to moż­li­we, ale wy­cho­dzi na to, że PKP stać na utrzy­my­wa­nie w czy­sto­ści tylko jed­ne­go prze­dzia­łu na cały wagon – po­wie­dział moim gło­sem.

Za­trza­snął drzwicz­ki. Usiadł po prze­kąt­nej ode mnie, przy­kle­jo­ny ra­mie­niem do ścian­ki dzie­lą­cej nas od ko­ry­ta­rza.

Wci­sną­łem się w kąt, przy­lgną­łem po­licz­kiem do szyby. Kątem oka do­strze­głem jego za­nie­po­ko­jo­ne spoj­rze­nie. Wydął usta, wy­giął brwi, nie mając wobec kogo oka­zać po­gar­dy do mnie po­ka­zał ją sam do sie­bie. Od­chrząk­nął. Roz­piął man­kie­ty ko­szu­li, bły­snę­ła lśnią­ca nie­wy­go­je­niem bli­zna w kształ­cie mo­ty­la. Z tecz­ki wyjął ja­kieś cza­so­pi­smo, od razu otwo­rzo­ne po­środ­ku. Za­nu­rzył się w lek­tu­rze.

A może mi się wszyst­ko tylko wy­da­wa­ło?

Skie­ro­wa­łem głowę tak, jak­bym po­chło­nię­ty był wpa­try­wa­niem się przez okno, jed­nak oczy skie­ro­wa­łem tak da­le­ko w lewo, jak tylko mo­głem. Man­kiet ko­szu­li za­sła­niał przed­ra­mię. Może mi się przy­wi­dzia­ło.

– Ekhm.

Od­chrząk­ną­łem jak gruź­lik na sce­nie te­atru. Dziw­ny facet po­cią­gnął nosem. Czy­tał dalej.

Prze­sia­dłem się na­prze­ciw­ko niego.

– Nie przed­sta­wi­łem się, jak ostat­nia świ­nia – po­wie­dzia­łem i uśmiech­ną­łem się krzy­wo. – Je­stem…

Po­wstrzy­ma­łem przy­kle­jo­ne do ję­zy­ka praw­dzi­we imię i na­zwi­sko.

– …Artur Wi­śniew­ski.

Po­da­łem dłoń na przy­wi­ta­nie. Uniósł wzrok znad ga­ze­ty. Gdy spoj­rzał na moją twarz przez uła­mek se­kun­dy w oczach bły­snął lęk.

– To­masz Bator – od­po­wie­dział i ści­snął mi dłoń. Ciar­ki prze­szły mi po ple­cach. Gdy man­kiet cof­nął się na mo­ment, gdy ści­skał mi rękę, bli­zna po­ka­za­ła się znów.

– Bar­dzo mi miło – od­po­wie­dzia­łem, pa­trząc mu pro­sto w oczy.

Wró­cił do lek­tu­ry, a ja sie­dzia­łem na­prze­ciw­ko jak idio­ta. Mu­sia­łem coś po­wie­dzieć. Co­kol­wiek.

Prze­ko­nać się, że to wszyst­ko nie zwidy.

– Pana oj­ciec nie od­wie­dzał przy­pad­kiem oko­lic Głu­szy­cy czter­dzie­ści lat temu?

Zmarsz­czył brwi, po­słał mi wzrok, jakim czę­stu­je sie idio­tów. Ob­rzu­cił wzro­kiem moją twarz, ten sam gry­mas za­sko­cze­nia i prze­stra­chu prze­szył mu spoj­rze­nie. Wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Mój oj­ciec nigdy Głu­szy­cy nie opu­ścił – po­wie­dział. Za­ci­sną­łem zęby. – Tak samo, jak matka, jak wszy­scy z mojej ro­dzi­ny. Tak samo, jak ja.

Bli­zna.

– Co się panu stało w rękę? – za­py­ta­łem, wska­zu­jąc pal­cem na bli­znę na jego dłoni. Wy­cią­gną­łem ku niemu przed­ra­mię, po­ka­za­łem mój iden­tycz­ny ślad po opa­rze­niu, nawet się uśmiech­ną­łem przy­mil­nie. Zer­k­nął na moje zna­mię w kształ­cie…

– Chce pan cze­goś ode mnie? – wark­nął. – Chciał­bym do­koń­czyć lek­tu­rę w spo­ko­ju. Pro­szę mi wy­ba­czyć, ale nie je­stem w na­stro­ju do drob­nych roz­mó­wek z nie­zna­jo­my­mi.

Scho­wał twarz za ga­ze­tą. Kutas.

Wró­ci­łem pod okno. Cham.

Świ­nia.

Może jeśli wbiję wzrok w las su­ną­cy za oknem uda mi się skoń­czyć z za­sta­na­wia­niem, kim jest obcy wy­glą­da­ją­cy jak mój brat bliź­niak, nawet z bli­zna­mi w tych sa­mych miej­scach, w któ­rych mam je ja, i to za­le­d­wie od roku. Wsu­ną­łem dłoń w kie­szeń, po­czu­łem pod pal­ca­mi fiol­kę i skła­da­ny nóż. Nie­chcą­cy sku­pi­łem wzrok na od­bi­ciu współ­pa­sa­że­ra na szy­bie. Po­chło­nię­ty lek­tu­rą dra­pał się po brwi, zu­peł­nie jak mój oj­ciec.

Jak ja.

Cie­ka­we, dokąd je­dzie na jedną noc. Wy­jeż­dża wie­czo­rem, za­po­wia­da Wiśni, że wróci po po­łu­dniu. Ma przy sobie tylko cien­ką tecz­kę. Leży na sie­dze­niu obok. Skó­rza­na, lśnią­ca tecz­ka, taka, jaką noszą do pracy po­waż­ni, doj­rza­li lu­dzie. Pusta.

Dokąd je­dzie się służ­bo­wo w so­bo­tę i wraca w nie­dzie­lę?

A jeśli nie służ­bo­wo, to czemu nie bie­rze się ze sobą żony i syna?

I czemu od kiedy się przy­siadł to w prze­dzia­le roz­no­si się du­szą­cy za­pach wody ko­loń­skiej?

Za­ci­sną­łem palce na nożu. Może się my­li­łem?

Obym się mylił. Jak można mieć taką ko­bie­tę, jak Wi­śnia i ucie­kać od niej bez słowa?

Po­dłuż­na lamp­ka u su­fi­tu prze­dzia­łu za­pa­li­ła się z sy­kiem. Las so­sno­wy zza szyby prze­sło­ni­ła żół­to­nie­bie­ska po­świa­ta wnę­trza wa­go­nu, w dru­gim kącie od­bi­jał się męż­czy­zna, któ­rym po­wi­nie­nem być ja.

Teraz wi­dzia­łem go wy­raź­niej, i bez ry­zy­ka nie­przy­jem­nej scy­sji mo­głem zba­dać każdy detal jego wy­glą­du. Lekko gru­ba­wy, o sto­pach jak ka­ja­ki, pew­nie roz­miar 45. Pa­znok­cie po­dłuż­ne jak mig­da­ły, wdzie­ra­ją­ce się głę­bo­ko w palec, zu­peł­nie nie­mę­skie. Si­wa­we włosy na skro­ni, ale żad­nych za­ko­li, po ojcu. No i nie­szczę­sna bli­zna.

To byłem ja. Ja, gdy­bym do­trzy­mał da­ne­go Wiśni słowa, i nie wy­siadł w ostat­niej chwi­li z po­cią­gu re­la­cji „Gdy­nia – Je­dli­na–Zdrój” trzy­dzie­ste­go maja dwa­dzie­ścia lat temu. Gdy­bym do niej wró­cił, rzu­cił ten cały świat roz­ro­sły wokół Głu­szy­cy w dia­bły, oże­nił się z nią w ko­ście­le przy Grun­waldz­kiej, przy­się­ga­jąc przed Czar­ną Ma­don­ną, że wy­ma­rzo­ne życie Wiśni od tej pory mi też się po­do­ba.

Je­cha­li­śmy w ciszy, każdy za­ję­ty swo­imi spra­wa­mi, aż po­ciąg za­trzy­mał się. Nie doj­rza­łem w ciem­no­ści nazwy sta­cji. Gdy to­wa­rzysz po­dró­ży wstał, scho­wał ga­ze­tę do tecz­ki i wy­szedł z prze­dzia­łu, od­li­czy­łem dzie­sięć se­kund i wy­sze­dłem za nim. Ukry­łem się za ro­giem to­a­le­ty, nie spusz­cza­łem go z oka, gdy szedł, nagle ra­do­snym i peł­nym życia kro­kiem w stro­nę wyj­ścia. Gdy ze­sko­czył na peron, prze­mkną­łem tuż za drzwi wa­go­nu. Zbiegł do przej­ścia pod­ziem­ne­go. Wy­sia­dłem.

Lo­do­wa­ty wiew otrzeź­wił moje roz­grza­ne po­licz­ki, wdarł się w płuca, szczyp­nął w spo­co­ny kark. Wci­sną­łem dło­nie w kie­sze­nie, za­ci­sną­łem na roz­kła­da­nym nożu. Prze­je­cha­łem pal­cem po przy­ci­sku, który w ułam­ku se­kun­dy wy­strze­li­wał ostrze. Zer­k­ną­łem w stro­nę ta­blicz­ki z nazwą sta­cji, ale napis był tak po­rdze­wia­ły, że w pół­mro­ku roz­ja­śnia­nym jedną tylko ja­rze­niów­ką nie byłem w sta­nie od­czy­tać nazwy miej­sca, w któ­rym się zna­la­złem. Na­słu­chi­wa­łem jego po­śpiesz­nych kro­ków w dół scho­dów. Gdy uci­chły przy­kle­iłem się do ścia­ny przej­ścia i naj­ci­szej, jak po­tra­fi­łem, zsze­dłem na dół. Pod­ziem­ny ko­ry­tarz śmier­dział stę­chli­zną i do­go­ry­wa­ją­cy­mi szczo­cha­mi. W ciem­no­ści mi­gnę­ło mi tylko jego ramię, gdy na samym końcu skrę­cił. Ru­szy­łem za nim, w po­ło­wie dłu­go­ści przej­ścia usły­sza­łem szep­ty. Szyb­ko prze­szły w war­kocz dam­skich pi­sków, beł­ko­tu mę­skiej chuci i roz­szar­py­wa­nia po­wie­trza coraz gło­śniej­szy­mi od­de­cha­mi.

– Cze­ka­łam tak długo.

Jej jęk po­niósł się przez noc jak woń szcze­niac­kiej mi­ło­ści.

– Nie tutaj, pro­szę. Nie tak. Cze­ka­łam na cie­bie…

Tembr przed­do­ro­sło­ści. Nie­ska­la­ny nie­uf­no­ścią. Nie­wy­ro­bio­ny roz­cza­ro­wa­nia­mi.

– Tutaj. Teraz. Chcę cie­bie całą.

Za­wy­ła jak ko­ci­ca, gdy roz­le­gło się głu­che ude­rze­nie o ścia­nę. Wyła dalej. Teraz, ale nie tutaj.

Nie mia­łem od­wa­gi wyjść zza rogu. Osu­ną­łem się po po­ro­śnię­tym ja­kimś gów­nem be­to­nie. Wci­sną­łem dło­nie w twarz. W po­li­czek we­rż­nę­ły mi się kra­wę­dzie rę­ko­je­ści noża.

Przy­ło­ży­łem ręce do uszu. Za­ci­ska­łem zęby coraz moc­niej. Chcia­łem bólu. Tutaj. Teraz.

Ten facet to nie mo­głem być ja. Nie ma ta­kie­go świa­ta, w któ­rym mając Wi­śnię ja­ki­kol­wiek męż­czy­zna ła­sił­by się na ochła­py. Bo każda ko­bie­ta przy Wiśni to ochłap. Odpad. Dziw­ka przy mojej Ma­don­nie.

Przez za­tknię­te uszy prze­dzie­rał się rytm rynsz­to­ko­we­go szczę­ścia. Pier­wot­ny in­ter­wał, me­lo­dia ga­dzich ot­chła­ni mózgu. Stu­kot kół po­cią­gu.

Wci­ska­łem knyk­cie w oczy, w ciem­no­ści wi­ro­wa­ły mi kształ­ty, ko­lo­ry. Po­wie­wa­ją­ca bie­luś­ka su­kien­ka Wiśni że­gna­ją­cej mnie na pe­ro­nie. Ku­dła­te włosy na­sze­go syna. Jej usta czczą­ce mnie, jak­bym był kimś, kim nigdy prze­cież nie byłem.

Ze­rwa­łem się na nogi.

Ten facet to mo­głem być ja.

Kttrt. Ostrze wy­strze­li­ło po­słusz­nie pod mój palec. Wy­sze­dłem im na­prze­ciw. Od­ra­ża­ją­ca plą­ta­ni­na wi­bru­ją­cych ciał w pół­mro­ku przy­po­mi­na­ła ka­le­kie zwie­rzę.

Sze­dłem spo­koj­nie, ale szyb­ko, tak, jak­bym ich nawet nie wi­dział.

Naj­pierw zo­ba­czy­ła mnie ona. Szar­pa­ła tył jego wło­sów, roz­grza­ne po­licz­ki spły­wa­ły potem i śliną. Wy­trzesz­czy­ła na mnie oczy. Po­trzą­sa­ła nim, usi­ło­wa­ła uwol­nić usta, by go ostrzec.

Cała wście­kłość wy­bu­chła w jed­nym, szyb­kim za­mach­nię­ciu się w jego od­sło­nię­ty kark. Ostrze we­szło gład­ko tuż obok krę­gów w mięk­kie mięso szyi. Krew chlu­snę­ła z tęt­ni­cy.

Od­sko­czył od niej. Dziew­czy­na ryk­nę­ła, na­cią­gnę­ła su­kien­kę na nagie pier­si. Rzu­ci­ła się do uciecz­ki. Zła­pa­łem ją za chudą rękę, jeden cios pod żebra wy­star­czył, by ob­la­ła ją krew. Pu­ści­ła się bie­giem, nie szko­dzi. Do­go­nię ją, jak skoń­czę z nim.

Czoł­gał się po ziemi. Przy­ci­skał rękę do roz­cię­cia. Gdy spo­strze­głem, ile krwi wchło­nę­ła już jego ko­szu­la, do­tar­ła do mnie przy­kra świa­do­mość, że jego ubra­nia jesz­cze mi się przy­da­dzą. Wszyst­ko, co ma na sobie, bę­dzie mi po­trzeb­ne, a wszyst­ko, co mam ja, będę mu­siał oddać jemu.

Spoj­rzał na mnie przez ramię. Roz­po­znał mnie. Chciał coś po­wie­dzieć, ale tylko roz­wie­rał i za­my­kał usta. Kuc­ną­łem obok niego, chwy­ci­łem za głowę. Przy­ło­ży­łem czu­bek noża do skro­ni, za­mach­ną­łem się.  Ostrze za­trzy­ma­ło się przy rę­ko­je­ści.

Nie­zna­ną wcze­śniej roz­kosz spra­wiał mi widok drże­nia ga­sną­ce­go w jego dło­niach. Wresz­cie opa­dły, i je­dy­ne, co mi zo­sta­ło do ro­bo­ty, to ob­ro­bie­nie ciała. Prze­wró­ci­łem go kop­nia­kiem na plecy, mięso ob­la­ne tłusz­czem za­trzę­sło się i znie­ru­cho­mia­ło. Krew si­ka­ła na spę­ka­ny beton, opły­wa­ła po­de­szwy moich butów, od no­sków po pięty. Bli­zna na ręku, bli­zna w kształ­cie mo­ty­la. Muszę ją wy­ciąć, po­zbyć się. Żad­nych cha­rak­te­ry­stycz­nych ele­men­tów, ma z niego zo­stać to, co było jesz­cze dziś rano – ni­cość. Przy­klęk­ną­łem, we­rż­ną­łem ostrze w nad­gar­stek. Gruba skóra sta­wia­ła opór. Wresz­cie wy­kro­iłem frag­ment wiel­ko­ści pię­ści. W pierw­szym od­ru­chu chcia­łem wy­rzu­cić go za sie­bie, w krza­ki za na­sy­pem. No ale prze­cież ktoś znaj­dzie. Trzy­ma­łem w dło­niach ka­wa­łek skóry. Prze­cież nie mogłem wyrzucić. Znaleźliby.

Miałem dziw­ne wra­że­nie, że o czymś za­po­mnia­łem. Nie­waż­ne.

Przy­sta­wi­łem bli­znę wy­cię­tą z nad­garst­ka do ust. Cie­pła, mokra. Za­nu­rzy­łem zęby. Za­ci­sną­łem trzo­now­ce na skraw­ku, szarp­ną­łem, ro­ze­rwa­ła się. Żo­łą­dek za­ci­snął się, ja­dłem dalej, aż znikł. Cu­dow­nie.

Naj­pierw roz­pią­łem jego ko­szu­lę. Zdją­łem buty, zsu­ną­łem spodnie. Sam ro­ze­bra­łem się pra­wie do naga. Za­ło­ży­łem jego ubra­nia, krew przy­kle­iła mi się do szyi, ple­ców, klat­ki. Po­wiem Wiśni, że mnie na­pa­dli. Wi­śnia zro­zu­mie. Po­ca­łu­je. Cie­szyć się bę­dzie, że żyję.

Za­po­mnia­łem o czymś. Nie wiem, o czym. Jesz­cze sobie przy­po­mnę.

Koło na­sy­pu stała ster­ta spę­ka­nych ce­gieł, uło­żo­na w komin. Pod­bie­głem do niej, zaj­rza­łem w głąb – tak my­śla­łem. Stu­dzien­ka. Nie, nie ma sensu. Psy wy­czu­ją. Niech leży, gdzie leży.

Mam po­ciąg do zła­pa­nia.

Wró­ci­łem na peron. Wy­bla­kły roz­kład nie miał daty po­wsta­nia ani waż­no­ści, trud­no. Wi­śnia miała cze­kać o dzie­wią­tej, a to ozna­cza, że muszę za­ła­pać się na po­ciąg o ósmej. Nie mogę sie­dzieć tu kilka go­dzin. Ruszę pie­cho­tą. Tak. Nie. Psy wy­czu­ją. Muszę wsiąść w pierw­szy po­ciąg, który nad­je­dzie w do­wol­ną stro­nę. We­dług ma­lut­kiej ta­bel­ki i po­żół­kłych cy­fe­rek na­stęp­ny nad­je­dzie za pół go­dzi­ny.

Czy mogę usiąść? Może i mogę. Krę­cić się w miej­scu by­ło­by jesz­cze go­rzej, rzu­cał­bym się w oczy. Sia­dam. Zimno. Pach­nie roz­grza­na ca­ło­dnio­wym skwa­rem zie­mia. Co po­wiem Wiśni? Pozna mnie? Po ubra­niach mnie pozna, tak. Spryt­nie zro­bi­łem. Drę­czy mam wra­że­nie, że o czymś za­po­mnia­łem. Co, jeśli nie będę znał imie­nia syna? Muszę jakoś ich pod­pu­ścić, żeby sami po­wie­dzie­li pierw­si. Będę się dro­czył, że niby za­po­mnia­łem.

A co, jeśli po­ciąg znów trafi na tunel, w któ­rym wszyst­ko cich­nie i ga­śnie? Może taka bę­dzie moja po­ku­ta, że nigdy wię­cej nie będę mógł wje­chać na sta­cję Głu­szy­ca Górna. Bo gdy­bym nim prze­je­chał, spłu­kał­bym z sie­bie gnój tego, co zro­bi­łem. Nie był­bym mor­der­cą, prze­cież za­bi­łem je­dy­nie sie­bie. Ale jeśli zo­sta­nę, jeśli zo­sta­nę z Wi­śnią…

Prze­cież za­bi­łem tylko sie­bie.

Nie ro­zu­miem.

Świersz­cze grają w dzi­czy za na­sy­pem, chasz­cze prze­cho­dzą w las, las prze­cho­dzi w ciem­ność, ciem­ność w niebo. O czymś za­po­mnia­łem.

Nie pa­mię­tam na­sze­go mał­żeń­stwa. Daty ślubu, na­ro­dzin syna, jego imie­nia. Ale Wi­śnia jakoś to sobie wy­tłu­ma­czy, prze­cież mnie roz­po­zna. Po­wiem, że mnie na­pa­dli, i od tej na­pa­ści pa­mięć mi szwan­ku­je. Tak. Wi­śnia sie bę­dzie cie­szyć, że żyję.

Ja się będę cie­szyć, że żyję.

Będę ża­ło­wał tych wszyst­kich lat spę­dzo­nych na pod­da­niu się. Życia jak śmierć, w sa­mot­no­ści, od­cię­ciu od świa­ta. Ko­lej­na moja po­ku­ta taka wła­śnie bę­dzie – będę sam sie­bie po wsze czasy nie­na­wi­dził, że prze­trwo­ni­łem przez sła­bość, tchó­rzo­stwo te wszyst­kie lata, w któ­rych mo­głem być prze­cież szczę­śli­wy.

Nie wy­pusz­czę Wiśni z rąk.

Noc prze­szył mia­ro­wy stu­kot kół. Bły­snę­ła para ślepi, ma­łych jak głów­ki za­pa­łek. Rosły i rosły, aż po­ciąg za­je­chał na peron. Pusty. Wsia­dam do ostat­nie­go wa­go­nu, dzi­wią mnie drew­nia­ne ławy za­miast wy­ście­ła­nych we­lu­rem sie­dzisk. Sia­dam przy oknie. Jadę. Ciem­no jest, ale nie za­pa­lam świa­tła. Wto­pię się w ciem­ność, nikt mnie nie za­uwa­ży.

Wpa­tru­ję się w okno. Przy­sy­piam. Budzę się, zer­kam na ze­ga­rek w te­le­fo­nie, mi­nę­ło dwa­dzie­ścia minut. Wresz­cie wagon za­jeż­dża na ledwo oświe­tlo­ny peron, zry­wam się na nogi, za okna­mi prze­su­wa­ją się ko­lum­ny jak pta­sie nogi. Przy­ci­skam nos do szyby jak nie­cier­pli­we dziec­ko.

Jest! Wsta­ła z ławki, po­pra­wi­ła fal­ba­ny spód­ni­cy. Jakaś była za­my­ślo­na. Kę­dzie­rza­wy chłop­czyk chwy­cił jej rękę, po­słusz­nie ru­szył ku zwal­nia­ją­ce­mu po­cią­go­wi. Ze­rwa­łem się z miej­sca, wy­bie­głem na ko­ry­tarz. Ze­sko­czy­łem na peron, po­bie­głem ku niej jak za­ko­cha­ny szcze­niak. Rzu­ci­łem się na Wi­śnię jak dra­pież­nik, za­ci­sną­łem ręce na jej chu­dych ra­mio­nach. Wy­śli­zgnę­ła mi się z uści­sku, pu­ści­łem ją, ale tylko tro­chę. Za­trzy­ma­łem się twa­rzą cen­ty­me­try od jej twa­rzy. Po­czu­łem na ustach cie­pło jej skóry. Odu­rzył mnie za­pach wa­ni­lii.

Coś było nie tak.

Ciem­no­brą­zo­we oczy ska­no­wa­ły mnie. Zmarsz­czo­ne brwi drża­ły. Ni­tecz­ki zmarsz­czek przy skro­niach, skóra już nie jasna jak u por­ce­la­no­wej la­lecz­ki. Nie szko­dzi. Nic nie szko­dzi.

Ale coś było nie tak. Jakby to nie była Wi­śnia.

Mie­rzy­ła moją twarz wzro­kiem, po­wąt­pie­wa­ła w kur­czo­wy uśmiech, łzy ci­sną­ce do oczu. Przy­tu­li­ła się jak ma­ne­kin.

Słowa wsą­czy­ły się jak jad.

– Pa­mię­tasz, jak się uma­wia­li­śmy. Cze­ka­my, aż Ar­tu­rek do­ro­śnie. Do tego czasu ty ro­bisz, co chcesz, i ja robię, co chcę.

Lód ściął mi krew.

– Po co uda­wać coś, czego nie ma?

Od­su­nę­ła się, moje zwiot­cza­łe ręce nie sta­wia­ły oporu jej uciecz­ce. Wsko­czy­ła na schod­ki wa­go­nu.

– Wsia­daj.

Zaraz. Stop. Stop!

– Nie mo­że­my nim je­chać – za­pro­te­sto­wa­łem. – Nie w tym kie­run­ku.

Nie przez tunel.

– O czym ty mó­wisz? – mruk­nę­ła Wi­śnia. – Wra­ca­my do domu. Wsia­daj.

Zła­pa­łem ją za rękę. Chcia­łem ode­rwać Wi­śnię od po­cią­gu. Zo­stać tu, na pe­ro­nie, na za­wsze.

Ale wtedy ro­ze­rwa­ła mnie na strzę­py.

– Agat­ka czeka.

Wsia­dłem. Ru­szy­li­śmy jedno za dru­gim ko­ry­ta­rzem, wsie­dli­śmy do ostat­nie­go z prze­dzia­łów.

– Co ci się stało, tato?

– Nic. Po­ka­le­czy­łem się tro­chę. Nic takiego.

Wi­śnia usia­dła na­prze­ciw­ko. Ob­rzu­ci­ła mnie krót­ki­mi spoj­rze­nia­mi, pu­ści­ła w stro­nę syna uspo­ka­ja­ją­cy uśmie­szek.

Wagon szarp­nął. Ru­szy­li­śmy. Po­je­dyn­cze siwe włosy Wiśni mi­go­ta­ły, gdy po­ru­sza­ła głową. Wpa­try­wa­ła się przez okno. Wzdy­cha­ła. Uśmie­cha­ła. Cały prze­dział pach­niał wa­ni­lią.

Nie mo­głem spu­ścić jej z oka. Wpa­try­wa­łem się w nią jak idio­ta, uda­wa­ła, że nic nie widzi.

Przez szybę doj­rza­łem przód po­cią­gu, de­li­kat­ny łuk.

Zo­sta­ły mi mi­nu­ty.

Padł­bym jej do nóg, prze­pro­sił, cho­ciaż nie wiem, za co. Nic nie zro­bi­łem. Nigdy bym Wiśni nic ta­kie­go nie zro­bił.

Gdyby Bóg dał mi wię­cej czasu, niż te parę minut z nią, na­pra­wił­bym wszyst­ko.

Przód lo­ko­mo­ty­wy znik­nął w tu­ne­lu.

Chcia­łem tylko prze­stać ist­nieć. Ale co, jeśli to nie­moż­li­we?

Upa­dłem jej do stóp. Wtu­li­łem twarz w brzuch, za­to­ną­łem w pier­siach. Unio­słem wzrok, ostat­ni raz spoj­rza­łem na Wi­śnię.

A ona na mnie. Przez moment znów mieliśmy dwadzieścia lat. Jechaliśmy przed siebie tym samym pociągiem. Nic złego się jeszcze nie wydarzyło.

Może nie za­wsze gdzieś się jest.  

Ciem­ność. Ohyd­ny rytm kół nagle ucichł. Wci­ska­łem dło­nie w jej nogi, żar­łocz­ny do­ty­ku.

Może za­wsze się jest.

Po­czu­łem jej dło­nie na moich po­licz­kach. Usta na czole.

A potem turkot pociągu przeciął chwilową nicość.