Bujdałka o tatrzańskich boginkach

Czy był ktoś z Was w Ta­trach nad Czar­nym Sta­wem Ja­wo­ro­wym? Nie jest tam łatwo tra­fić. Szla­ki tu­ry­stycz­ne omi­ja­ją tę do­li­nę sze­ro­kim łu­kiem. Na Ja­wo­ro­wym Po­to­ku nie ma mo­stów, mylne ścież­ki błą­dzą w pierwotnym, świer­ko­wym lesie, aby wyżej zu­peł­nie zgi­nąć w gąsz­czu ko­so­drze­wi­ny, eks­pan­syw­nie za­własz­cza­ją­cej każdy skra­wek ziemi. Czar­ny Staw Ja­wo­ro­wy wcale nie na­le­ży do naj­pięk­niej­szych ta­trzań­skich je­zior. Jest mały i płyt­ki. Jego nie­po­wta­rzal­ny urok tkwi za to w ota­cza­ją­cym go skal­nym am­fi­te­atrze szczy­tów. Wzno­szą­ce się po­tar­ga­ny­mi li­nia­mi ostrych turni gra­nie obej­mu­ją skry­tą w ich wiecz­nym cie­niu Śnież­ną Do­li­nę, za­wie­szo­ną ni­czym ma­je­sta­tycz­ny chór wy­so­ko ponad je­zio­rem. To jedno z naj­dzik­szych miejsc w Ta­trach, gdzie trud­no spo­tkać ży­we­go ducha.

Nad brzeg Czar­ne­go Stawu Ja­wo­ro­we­go do­tar­łem póź­nym wie­czo­rem. Był naj­dłuż­szy, czerw­co­wy dzień roku i do zmierz­chu po­zo­sta­wa­ło jesz­cze kilka chwil. Mimo upal­nej po­go­dy wy­so­ko w ko­tłach bie­li­ły się śnie­gi, wy­peł­nia­jąc Śnież­ną Do­li­nę od Wiel­kiej Strą­gi aż po Złoty Cmen­ta­rzyk. Ucie­szył mnie ten widok, gdyż w pla­nach mia­łem wspi­nać się wła­śnie tą drogą.

W ko­sów­ce ponad sta­wem od­szu­ka­łem skal­ną ko­le­bę. Jej spód wy­ście­la­ło igli­wie, a ścia­ny ob­mu­ro­wa­ne zo­sta­ły drob­nym ka­mie­niem. Wy­glą­da­ła na so­lid­ną i przy­tul­ną gawrę, w któ­rej ktoś cza­sa­mi no­co­wał. Pla­no­wa­łem wstać skoro świt, dla­te­go szyb­ko przy­rzą­dzi­łem sobie ko­la­cję i po­ło­ży­łem się do snu.

Ponad Lo­do­wym Szczy­tem wze­szedł księ­życ i za­świe­cił mi pro­sto w oczy. Nagle usły­sza­łem plusk wody, a chwi­lę potem coś przy­po­mi­na­ją­ce­go śmiech. Unio­słem głowę, na­słu­chu­jąc. Znad stawu do­cie­ra­ły wy­raź­ne dźwię­ki, tak jakby ktoś się tam kąpał.

Moje myśli od razu opa­no­wa­ły za­sły­sza­ne nie­gdyś ta­trzań­skie le­gen­dy o skar­bach ukry­tych w Do­li­nie Ja­wo­ro­wej albo o duchu wę­gier­skie­go ta­ter­ni­ka, który zgi­nął na ścia­nie Małej Śnież­nej Turni i do dziś można usły­szeć dźwięk wbi­ja­nych przez niego haków. Wie­dzia­łem jed­nak, że to wszyst­ko są tylko bajki.

Od­wró­ci­łem wzrok od księ­ży­ca i usi­ło­wa­łem za­snąć, ale hałas był zbyt wy­raź­ny. Kiedy do plu­sku do­łą­czy­ły ludz­kie głosy, stwier­dzi­łem, że muszę zo­ba­czyć, co mnie tak stra­szy. Opu­ści­łem ko­le­bę i ru­szy­łem w kie­run­ku nie­wi­docz­ne­go je­zio­ra. Wy­chy­li­łem się spoza ko­sów­ki i sta­ną­łem jak wryty.

W płyt­kich wo­dach stawu ką­pa­ły się dwie dziew­czy­ny. Przy­kuc­ną­łem, zdję­ty na­głym lę­kiem, że mogę zo­stać za­uwa­żo­ny. Ko­bie­ty plu­ska­ły się bo­wiem w wo­dzie zu­peł­nie nago. Księ­życ był w pełni i rzu­cał na staw mocne, zimne świa­tło, ni­czym re­flek­tor skierowany na scenę te­atru. Wi­dzia­łem je do­kład­nie, tę smu­klej­szą, o dziew­czę­co jesz­cze nie­wy­raź­nych kształ­tach, pod­ska­ku­ją­cą w wo­dzie jak dziec­ko i tę doj­rzal­szą o sze­ro­kich bio­drach i du­żych pier­siach po­ru­sza­ją­cych się bez­wład­nie przy każ­dym jej ruchu. Nie wie­rzy­łem w żadną z baśni o ru­sał­kach, sy­re­nach czy to­pie­li­cach. Widok dziew­czyn ta­pla­ją­cych się w naj­bar­dziej od­lud­nym z ta­trzań­skich je­zior, w samym środ­ku świę­to­jań­skiej nocy był jed­nak tak sur­re­ali­stycz­ny, że zu­peł­nie ode­brał mi zdol­ność ja­kiej­kol­wiek ra­cjo­nal­nej re­ak­cji.

Ku­ca­łem więc i pa­trzy­łem jak głup­tas na ich bez­tro­skie harce i na fos­fo­ry­zu­ją­ce w świe­tle księ­ży­ca ko­bie­ce wdzię­ki. Pa­trzy­łem, do­pó­ki nie wy­szły z wody, ubra­ły się i znik­nę­ły za wiel­kim gła­zem, ster­czą­cym nad brze­giem je­zio­ra. Przy­po­mnia­łem sobie nagle, że tam rów­nież znaj­do­wa­ła się skal­na ko­le­ba, ale wy­da­wa­ła mi się w środ­ku wil­got­na i wy­bra­łem inną. Dziew­czy­ny pew­nie w niej no­co­wa­ły; nie mia­łem jed­nak od­wa­gi do nich pójść. To, że po­ja­wi­ły się wła­ści­wie zni­kąd w tym rzad­ko od­wie­dza­nym miej­scu, na­peł­ni­ło mnie ja­kimś ir­ra­cjo­nal­nym lę­kiem. Nie za­uwa­ży­ły mnie na szczę­ście i wo­la­łem, żeby tak po­zo­sta­ło, dla­te­go jak naj­ci­szej po­wró­ci­łem do swo­jej ko­le­by i spró­bo­wa­łem za­snąć.

Obu­dzi­ła mnie czer­wo­na łuna, jakby sam wierz­cho­łek Lo­do­we­go Szczy­tu topił się w piecu hut­ni­czym. Świ­ta­ło. Ze­rwa­łem się i za­czą­łem pa­ko­wać. Przy­po­mnia­ła mi się nocna scena nad sta­wem – może była tylko snem? Wy­sze­dłem z ko­le­by i spoj­rza­łem w głąb do­li­ny. Dwie ludz­kie po­sta­cie po­ru­sza­ły się po stro­mych piar­gach, ja­ki­mi w kie­run­ku je­zio­ra opa­da­ły urwi­ska Małej Śnież­nej Turni. Bez trudu roz­po­zna­łem ko­bie­ce syl­wet­ki, ubra­ne w ko­lo­ro­we, wspi­nacz­ko­we stro­je, z wy­pcha­ny­mi ple­ca­ka­mi szyb­ko zmie­rza­ją­ce w stro­nę skał. Ode­tchną­łem z ulgą i uśmiech­ną­łem się za­że­no­wa­ny wła­sną po­sta­wą. Nad sta­wem, tuż obok, no­co­wa­ły dwie od­waż­ne dziew­czy­ny, które przy­szły się wspi­nać, a ja ze stra­chu ukry­łem się w swo­jej gaw­rze. Po­krę­ci­łem z nie­chę­cią głową, ale nie chcia­łem wię­cej o tym my­śleć. Cze­ka­ła mnie wspi­nacz­ka.

Za­rzu­ci­łem ple­cak i ru­szy­łem w kie­run­ku Śnież­nej Do­li­ny. Jej skal­ny próg nie był trud­ny. Wyżej cze­kał zaś twar­dy, do­sko­na­ły firn, po któ­rym w ra­kach i z dzia­ba­mi mo­głem bar­dzo szyb­ko się wspi­nać, cie­sząc się sa­mot­no­ścią w tym od­lud­nym miej­scu. Dla­te­go wy­obraź­cie sobie moje za­sko­cze­nie, kiedy w pew­nej chwi­li wy­rósł wprost przede mną młody męż­czy­zna. Stał na skal­nej półce opar­ty o ścia­nę i uważ­nie mnie ob­ser­wo­wał. Miał na sobie wspi­nacz­ko­wy strój, jed­nak za­uwa­ży­łem, że nie po­sia­da ze sobą żad­ne­go sprzę­tu. Przy­wi­ta­li­śmy się, a wi­dząc, że nie ma nawet ple­ca­ka, po­czę­sto­wa­łem go izo­to­ni­kiem. 

Wtedy za­czął opo­wia­dać.

Miał na imię Maks. W gó­rach naj­bar­dziej po­cią­ga­ła go przy­go­da i to, co nie­zna­ne, naj­bar­dziej zaś ko­chał wol­ność, jaką da­wa­ła mu wspi­nacz­ka bez żad­nej ase­ku­ra­cji. Od razu go po­lu­bi­łem i nie chcąc prze­szka­dzać, za­słu­cha­łem się w opo­wie­ści. 

Wspi­nał się tą samą drogą co ja. W ko­tli­nie Srebr­nej Strą­gi za­trzy­mał się na krót­ki od­po­czy­nek. Po­dzi­wiał wi­do­ki i pstry­kał zdję­cia, i wtedy za­uwa­żył wy­so­ko, w ska­łach Małej Śnież­nej Turni dwie syl­wet­ki. Spoj­rzał w ich kie­run­ku przez obiek­tyw apa­ra­tu i roz­po­znał, że są to ko­bie­ty. Wspi­na­ły się nie­zbyt trud­nym, za­chod­nim że­brem. Za­mie­rza­ły naj­wi­docz­niej po­ko­nać całą Śnież­ną Grań, pro­wa­dzą­cą aż na wierz­cho­łek Lo­do­we­go Szczy­tu. Też tam zmie­rzał, choć inną drogą. Ko­bie­ce to­wa­rzy­stwo w tych pięk­nych oko­licz­no­ściach przy­ro­dy uznał za coś bar­dzo ku­szą­ce­go i po­czuł, jak od­zy­wa się w nim sam­czy in­stynkt.

Śnież­ną Grań two­rzy­ły trzy tur­nie. Pierw­szą, opa­da­ją­cą urwi­skiem, dziew­czy­ny miały już na wy­cią­gnię­cie ręki. Druga wzno­si­ła się tuż nad nim i wy­glą­da­ła na łatwo do­stęp­ną. W prze­ci­wień­stwie do trze­ciej, po­dob­nej do for­tecz­nej basz­ty, pię­trzą­cej się wyżej czar­ny­mi, gra­ni­to­wy­mi ścia­na­mi.

Przyj­rzał się uważ­nie środ­ko­wej turni. Pro­wa­dził w jej stro­nę głę­bo­ki żleb, któ­rym mógł­by wspiąć się bez trudu. Może do­tarł­by tam nawet przed dziew­czy­na­mi? A gdyby tak zro­bił im psi­ku­sa, wszedł na wierz­cho­łek i tam na nie za­cze­kał? Potem mo­gli­by wspól­nie kon­ty­nu­ować wspi­nacz­kę aż po Lo­do­wy Szczyt. Uśmiech­nął się do swo­ich myśli, czu­jąc, jak te­sto­ste­ron przy­jem­nie bu­zu­je mu w ży­łach. Zdjął raki i ru­szył w górę po ska­łach.

Na grani ude­rzył go kon­trast mię­dzy chło­dem za­cie­nio­nej do­li­ny a praw­dzi­wym żarem le­ją­cym się z nieba. Usiadł na ska­łach i za­czął na­słu­chi­wać gło­sów. Te do­bie­ga­ły jed­nak nie z dołu, jak wy­kal­ku­lo­wał, ale z góry. Spoza za­ło­mu grani sły­chać było znane mu jesz­cze z kursu wspi­nacz­ko­we­go ko­men­dy: Luz! Auto! Idę! Wy­chy­lił się spoza skał i osła­nia­jąc oczy przed słoń­cem, spoj­rzał w górę.

Dalej wzno­si­ła się po­tęż­nym usko­kiem naj­wyż­sza ze Śnież­nych Turni. Ze zdzi­wie­niem do­strzegł syl­wet­ki dziew­czyn spraw­nie wspi­na­ją­cych się po jej stro­mym urwi­sku. Jakim cudem do­tar­ły już tak da­le­ko? – po­my­ślał roz­cza­ro­wa­ny. Li­czył, że je za­sko­czy, tym­cza­sem, o ile jesz­cze my­ślał o ja­kiejś przy­go­dzie, mu­siał za­cząć za nimi pogoń. Za­tarł ręce i na­tych­miast wy­star­to­wał.

Uskok turni roz­ci­na­ła sze­ro­ka szcze­li­na, którą za­czął się po­cząt­ko­wo zu­peł­nie łatwo wspi­nać. Im był wyżej, ro­bi­ło się jed­nak stro­miej i trud­nej. W końcu szcze­li­na ukry­ła się pod ciem­ny­mi prze­wiesz­ka­mi. Dziew­czy­ny znik­nę­ły już zu­peł­nie po­wy­żej nich. Gład­ka ścia­na od­dzie­la­ła go od ostrej jak płe­twa re­ki­na grani. Do­się­gnął jej ręką, jed­nak krok wy­da­wał się znacz­nie trud­niej­szy od cze­go­kol­wiek, co robił do­tych­czas bez liny w Ta­trach. Spoj­rzał w dół. Roz­grza­ne, błę­kit­ne po­wie­trze wy­peł­nia­ło ot­chłań prze­pa­ści. Nie mógł być mię­cza­kiem. Zro­bił szpa­gat i pod­cią­gnął się na grań. Wyżej teren był już ła­twiej­szy. Po chwi­li zna­lazł się na szczy­cie.

Wierz­cho­łek Wiel­kiej Śnież­nej Turni oka­zał się nie­zwy­kłym miej­scem. Oto­czo­ny ze wszyst­kich stron urwi­ska­mi był zu­peł­nie pła­ski. Po­ra­sta­ła go psia traw­ka oraz róż­no­ko­lo­ro­we kwia­ty, które w ten czerw­co­wy dzień zda­wa­ły się mieć apo­geum swo­je­go kwit­nie­nia. Jesz­cze bar­dziej nie­zwy­kłe było jed­nak to, co za­stał na szczy­cie. Obok ple­ca­ków, zwoju liny i po­rzu­co­ne­go sprzę­tu le­ża­ły dwie ta­ter­nicz­ki, prę­żąc do słoń­ca zu­peł­nie nagie ciała. O mało nie roz­dzia­wił ust, pa­trząc z nie­do­wie­rza­niem na mlecz­no­bia­łe, po­kry­te de­li­kat­nym mesz­kiem ciało dziew­czę­co fi­li­gra­no­wej bru­net­ki, aby po chwi­li prze­rzu­cić za­kło­po­ta­ny wzrok na spa­lo­ną na brąz skórę blon­dy­ny o buj­nych kształ­tach.

Maks aż przy­siadł z wra­że­nia, uwa­ża­jąc, żeby nie za­dep­tać kie­li­chów błę­kit­nych dzwon­ków. W dusz­nym, go­rą­cym po­wie­trzu słod­ki za­pach zło­ci­stych omie­gów i śnież­no­bia­łych sa­sa­nek przy­pra­wił go o za­wrót głowy.

– Dzień dobry! – ode­zwa­ła się ta druga, gdy tylko za­uwa­ży­ła Maksa. – Nie spo­dzie­wa­ły­śmy się spo­tkać ko­go­kol­wiek na tej grani.

Wy­glą­da­ła na dużo star­szą od to­wa­rzysz­ki, mo­gła­by wręcz być jej matką.

Słow­na za­czep­ka ko­bie­ty spra­wi­ła, że Maks od­zy­skał pew­ność sie­bie.

– Ja też nie spo­dzie­wa­łem się tu ta­kich wi­do­ków – od­parł flir­ciar­skim tonem.

Jego roz­mów­czy­ni ro­ze­śmia­ła się, mie­rząc go prze­ni­kli­wym wzro­kiem.

– Mam na­dzie­ję, że się nie zgor­szy­łeś. Lu­bi­my gór­ski na­tu­ryzm i dla­te­go wy­bie­ra­my ra­czej rzad­ko cho­dzo­ne drogi.

– My­śla­łem, że takie rze­czy tylko na Ba­ha­mach.

– Wo­li­my góry.

Mó­wi­ła tylko ta star­sza. Młod­sza le­d­wie otwo­rzy­ła oczy, przy­glą­da­jąc mu się bez­na­mięt­nie. Maks zwie­trzył sam­czym nosem praw­dzi­wą gór­ską przy­go­dę, rzu­cił więc na zie­mię ple­cak i sia­da­jąc obok ko­biet, ścią­gnął ko­szul­kę, pre­zen­tu­jąc wy­ćwi­czo­ną, mu­sku­lar­ną syl­wet­kę. Na­tu­ra hoj­nie ob­da­rzy­ła go urodą.

– Jakie plany? – do­py­ty­wa­ła blon­dyn­ka.

– Lo­do­wy Szczyt. – Rzu­cił okiem w tam­tym kie­run­ku, ale widok na dal­szą część grani przy­sło­nił mu do­rod­ny biust blon­dyn­ki. – Może się do­łą­czę? – Flir­to­wał w naj­lep­sze.

– Masz uprząż?

– Pójdę bez za­bez­pie­cze­nia.

Za­uwa­żył, jak star­sza ta­ter­nicz­ka spoj­rza­ła na niego z po­dzi­wem. Sie­dzia­ła tuż obok, tak, że mógł­by objąć ją ra­mie­niem. Po­sta­no­wił jed­nak się­gnąć do ple­ca­ka, skąd wy­do­był to­reb­kę su­szo­nych mo­re­li. Otwo­rzył ją i wy­cią­gnął w kie­run­ku młod­szej z ko­biet.

– Po­czę­stu­jesz się?

Dziew­czy­na mach­nę­ła jed­nak ręką, dając do zro­zu­mie­nia, że nie chce. Nie wy­da­wa­ła żad­nych dźwię­ków, jakby była nie­mo­wą. 

– Bar­dzo chęt­nie – ode­zwa­ła się na­to­miast star­sza i wy­cią­gnę­ła dłoń w stro­nę to­reb­ki z owo­ca­mi.

W tym mo­men­cie po­czuł, jak do­tknę­ła jego ra­mie­nia mięk­ką pier­sią. Jasne, po­tar­ga­ne wia­trem włosy mu­snę­ły mu kark i szyję. Pach­nia­ła roz­grza­nym przez upał i trudy wspi­nacz­ki cia­łem. Wzię­ła do ust mo­re­lę i opar­ła mu na bar­kach brodę. Jej spo­koj­ny od­dech po­ła­sko­tał go po uchu.

Od­wró­cił się. Pa­trzy­ła na niego roz­ba­wio­ny­mi ocza­mi. Jej usta znaj­do­wa­ły się na wy­so­ko­ści jego ust. Oka­zję, żeby ją nie­zo­bo­wią­zu­ją­co po­ca­ło­wać, miał wy­ma­rzo­ną, ale nie zdą­żył tego zro­bić. To ona po­ca­ło­wa­ła go pierw­sza. Sma­ko­wa­ła mo­re­la­mi, ale jesz­cze czymś wię­cej, czymś aż mdlą­co słod­kim. Spoj­rzał jej py­ta­ją­co w oczy i wie­dział już, że bę­dzie jego. Objął ją zde­cy­do­wa­nym ru­chem, a ona za­nu­rza­jąc palce w jego wło­sach, za­chę­ci­ła do dal­szych piesz­czot. Ni­czym wy­gło­dzo­ny wilk rzu­cił się na wy­gię­tą do tyłu szyję i roz­grza­ne słoń­cem ra­mio­na. Jego po­ca­łun­ki scho­dzi­ły coraz niżej, po­przez głę­bo­ką do­li­nę biu­stu, bez­dro­ża brzu­cha, po mięk­kie za­ka­mar­ki pach­ną­ce­go igli­wiem i ma­cie­rzan­ką runa.

Młod­sza z dziew­czyn po­de­szła bli­żej i za­czę­ła przy­glą­dać się z za­in­te­re­so­wa­niem.

– Nie dasz się sku­sić? – zwró­ci­ła się do niej star­sza ko­le­żan­ka.

Ode­pchnę­ła Maksa i usi­łu­jąc wcią­gnąć do za­ba­wy swą to­wa­rzysz­kę, chwy­ci­ła ją za ręce. Było mu do­brze, ale czy nie mo­gło­by być jesz­cze le­piej? Dla­te­go z sa­tys­fak­cją cze­kał, aż pro­wo­dyr­ka fry­wol­nych igra­szek we­pchnę­ła dziew­czy­nę pro­sto w jego ra­mio­na. Objął ją de­li­kat­nie, uni­ka­jąc jej pło­chli­we­go spoj­rze­nia i tur­la­jąc się wśród błę­kit­nych kęp dzwon­ków, prze­wró­cił na plecy. Tego wła­śnie pra­gnął, re­zy­gnu­jąc z drogi przez Śnież­ną Do­li­nę! Nie wie­rzył w Boga, ale po­my­ślał, że jeśli ist­nie­je niebo, to wła­śnie tak wy­glą­da.

W końcu za­stygł speł­nio­ny po­śród wy­gnie­cio­nych sa­sa­nek. Czerw­co­wy, po­łu­dnio­wy sen spły­nął na niego ni­czym słod­ka roz­kosz, głę­bo­ki i po­zba­wio­ny ma­rzeń. Bo czyż rze­czy­wi­stość nie była pięk­niej­sza od naj­wspa­nial­szych snów?

Obu­dzi­ło go słoń­ce, pa­lą­ce do bólu jego nagie po­ślad­ki. Obok leżał ple­cak i zdep­ta­ne kwia­ty. Dziew­czyn jed­nak już nie było. Ze­rwał się na równe nogi. Czyż­by coś mu się tylko przy­śni­ło? Spoj­rzał w kie­run­ku grani Lo­do­we­go Szczy­tu. Da­le­ko, na wy­so­ko­ści Lo­do­we­go Zwor­ni­ka do­strzegł dwie wspi­na­ją­ce się syl­wet­ki.

Zo­sta­wi­ły go śpią­ce­go i po­szły dalej. Ina­czej sobie wy­obra­żał ich dal­szą, wspól­ną drogę.

– A to suki! – bąk­nął zde­ner­wo­wa­ny.

Wcią­gnął ciu­chy na po­pa­rzo­ną słoń­cem skórę i ru­szył w tam­tym kie­run­ku. Nie­ste­ty po kilku kro­kach za­trzy­mał go pio­no­wy uskok, któ­rym szczyt turni opa­dał w stro­nę prze­łę­czy. Na skale lśnił wkrę­co­ny ring zjaz­do­wy. Dziew­czy­ny za­pew­ne prze­wle­kły przez niego linę i spo­koj­nie po niej zje­cha­ły, ale on nie po­sia­dał liny. Za­klął i trzy­ma­jąc się ko­lu­cha, na­chy­lił ponad urwi­skiem. Po­ni­żej skała była prze­wie­szo­na. Nie dało się tam­tę­dy zejść bez sprzę­tu. Za­wró­cił zre­zy­gno­wa­ny. Czyż­by cze­kał go od­wrót? W sumie mógł jesz­cze wró­cić do Do­li­ny Śnież­nej i jeśli się sprę­ży, do­trzeć przed zmierz­chem na grań Lo­do­we­go Szczy­tu.

Nie miał in­ne­go wyj­ścia, ale mu­siał się spie­szyć. W dro­dze po­wrot­nej cze­kał go prze­cież jesz­cze ów nie­bez­piecz­ny krok z ostrza grani do szcze­li­ny, który z takim wy­sił­kiem udało mu się po­ko­nać w górę. W dół wy­da­wał się o wiele trud­niej­szy do wy­ko­na­nia. Ostroż­nie ob­ni­żył się do kry­tycz­ne­go miej­sca i spró­bo­wał się­gnąć nogą do ja­kie­goś stop­nia w szcze­li­nie. Wy­glą­da­ło to na nie­wy­ko­nal­ne. Mię­śnie nóg za­czę­ły mu drżeć, wró­cił więc na grań. Czyż­by miał się pod­dać? Czyż­by zo­sta­ło mu je­dy­nie wyj­ście hańby i te­le­fon po śmi­gło­wiec ra­tun­ko­wy? Słoń­ce nie­bez­piecz­nie chy­li­ło się ku za­cho­do­wi. Nie miał wy­bo­ru. Pod­dał się i zre­zy­gno­wa­ny wy­cią­gnął te­le­fon. Ku wła­snej roz­pa­czy spo­strzegł jed­nak, że te­le­fon jest poza za­się­giem. Spoj­rzał w kie­run­ku Lo­do­we­go Szczy­tu. Wy­so­ko na tle nieba do­strzegł dwie syl­wet­ki zbli­ża­ją­ce się już do wierz­choł­ka. Bez­sil­na roz­pacz wez­bra­ła w pier­si. Otwo­rzył usta i krzyk­nął na całe gar­dło, ile tylko miał pary w płu­cach. Ale czy ktoś go usły­szał? Echo po­wtó­rzy­ło jego krzyk, po czym nad gó­ra­mi za­le­gła zło­wro­ga cisza…

Za­uwa­ży­łem, że Maks bar­dzo spo­chmur­niał. Mimo to chcia­łem usły­szeć, co wy­da­rzy­ło się dalej. Po­wie­dział, że skoro jakoś tam wszedł, mu­siał spró­bo­wać zejść. Wziął się w garść i wró­cił nad uskok. Tym razem szcze­li­na wy­da­ła mu się jakby bli­żej. Się­gnął tam stopą, nawet wy­ma­cał jakiś sto­pień. Po­wie­trze w dole było już zu­peł­nie czar­ne. Na­piął mię­śnie i prze­rzu­cił cię­żar ciała na drugą nogę. Wtedy skal­ny blok, któ­re­go się trzy­mał, drgnął i po­le­ciał w ot­chłań…

Spoj­rza­łem na niego z prze­ra­że­niem. Jego oczy były ciem­ne, jak ta ot­chłań, o któ­rej po­wie­dział. Za­milkł, dla­te­go spy­ta­łem, czy ze­chce mi dalej to­wa­rzy­szyć. Od­parł jed­nak, że tu po­zo­sta­nie. 

Po­czu­łem się bar­dzo nie­swo­jo, po­że­gna­łem go więc i ru­szy­łem w dal­szą drogę. Wspią­łem się le­d­wie kil­ka­na­ście me­trów, gdy wy­so­ko na grani zo­ba­czy­łem ludz­kie syl­wet­ki. Czy to nie były przy­pad­kiem dziew­czy­ny, które no­co­wa­ły nie­opo­dal nad sta­wem? Prze­szedł mnie dreszcz na wspo­mnie­nie słów Maksa. Obej­rza­łem się za sie­bie, ale w miej­scu, gdzie go zo­sta­wi­łem, nie było już ni­ko­go. Prze­łkną­łem zimną ślinę, czu­jąc jak do żył, do mię­śni, płuc i serca wkra­da się strach. Spoj­rza­łem w niebo. Było bez­chmur­nie. Po­go­da wy­ma­rzo­na na dłu­gie wę­drów­ki. Lęk spa­ra­li­żo­wał jed­nak moje ruchy i pod­ją­łem de­cy­zję o od­wro­cie. 

Zer­k­ną­łem raz jesz­cze na kon­tur grani. Tym razem ni­ko­go tam nie do­strze­głem.