Ciemny las: Jim

Teraz 

 

Jim przykucnął na masce samochodu. Otaczająca go mgła była nieprzenikniona – nie tylko w sensie fizycznym, wykraczała poza granice pojmowania. Wyciągnął rękę i obserwował, jak dłoń znika w mlecznym obłoku. Złote drobiny unosiły się w bieli, migocząc. Powietrze było lepkie i ciepłe. Poruszył palcami, jakby chciał sprawdzić, czy jeszcze są na miejscu, następnie ręką zarysował we mgle symbol lemniskaty, zaburzając idealną harmonię bieli. Całe ramię poruszało się z ledwie wyczuwalnym oporem, niczym zanurzone w ciepłej wodzie. Mgła wirowała, drobinki tańczyły we wzburzonym obłoku. Spojrzał na dłoń – była mokra i lepka, a złote punkciki kleiły się do skóry. Roztarł jeden z nich w palcach. Drobinka zgasła, zostawiając na opuszkach czarny osad.

Panowała cisza, w której słyszał bicie serca, a w uszach szum. Zupełnie jakby zanurzył głowę w kąpieli. Usłyszał krzyk, odgłos dochodził gdzieś z bieli, tłumiony w gęstej zawiesinie. Jim pierwsze dźwięki wyłapał zniekształcone, przypominające echo. Opuścił okular noktowizora. Dopiero teraz mógł zobaczyć dach samochodu i latarnię, o którą rozbiła się maska.

Zeskoczył na ulicę i zrobił kilka ostrożnych kroków. Świat obserwowany przez obiektyw zamienił się w zieloną mgławicę. Widział asfalt na dwa, może trzy metry przed sobą. Rozejrzał się, lecz reszta ulicy była skryta za zasłoną. Zniknął samochód z rozbitą maską, latarnia, chodniki i domy.

– Toto, mam przeczucie, że już nie jesteśmy w Kansas – powiedział i ruszył w stronę odgłosów.

 

Wtedy

 

Jim kończył czytać artykuł, gdy zgasło światło. Pomieszczenie zniknęło w ciemności, a jedynie ekran smartfona rzucał nikłą, niebieską poświatę. Na kanapie, stojącej w drugim końcu mieszkania, zapadła głucha cisza. Jim nie ruszył się z fotela przy oknie. Przeciągnął palcem po ekranie, by odczytać kolejny akapit. Sięgnął wolną ręką do stolika, wyciągnął papierosa i zapalił, rozkoszując się chwilą spokoju. Nie trwało to długo – gdy zagłębiał się w kolejną hipotezę dotyczącą mgły, od strony kanapy usłyszał szybkie oddechy. Pośpiesznie wciągane powietrze świstało w dziurkach nosa, by po chwili z drżeniem wylecieć ustami. Jim zaciągnął się, wypuścił dym, próbując ignorować narastające sapanie, które w końcu przeszło w cichy pisk.

– Uspokój się, bo się hiperwentylujesz – powiedział. – Wiesz, co to znaczy?

Skryta w ciemności kanapa skrzypnęła, zapadła cisza, na krótką chwilę. Jęk i sapanie wróciły.

– W najprostszych słowach oznacza to, że dostarczasz do organizmu za dużo tlenu i stracisz przytomność. Chcesz stracić przytomność?

Skrzypnięcie i cisza. Jim jednak wciąż słyszał irytujące drżenie. Wstał i pomachał w stronę kanapy żarzącym się papierosem.

– Popatrz na mnie. Robisz wdech nosem, o tak.

Jim zademonstrował, jednocześnie unosząc nad głowę papierosa i smartfona. Następnie pomału wypuścił powietrze ustami, pozwalając wolno opaść rękom.

– Widzisz? Zrób tak trzy razy i powinno pomóc.

Jim podszedł do okna. Na zewnątrz panowała nieprzenikniona czerń. Żadnych cieni, żadnego zarysu, nic. Opuścił okular noktowizora. W pierwszej chwili nie dostrzegł zmiany – świat nadal był zawieszony w pustce. Jim nie rezygnował, badał każdy fragment mroku, zadowolony, słysząc za plecami miarowe oddechy. Zaciągnął się i oparł rękoma o parapet, gdy dostrzegł drobinki połyskujące, to tu, to tam, niczym świetliki w ciemnym lesie.

Jim obrócił się w stronę pomieszczenia.

– Są tam, te małe złote… No właśnie, co? Cokolwiek to jest, jest jedyną rzeczą, którą można dostrzec. Podobnie jak za dnia.

Jim upuścił papierosa na podłogę i przydeptał go ciężkim wojskowym butem. Potarł brodę i ruszył w stronę aneksu kuchennego. Mijając wersalkę, usłyszał stłumiony pisk. Jim obszedł blat i uniósł okular noktowizora.

– Posłuchaj, w artykule poświęconym tej nietypowej pogodzie ktoś niezwykle przenikliwy stwierdził, że musi istnieć zależność między mgłą a zachorowaniami. Jestem pełen podziwu dla tak wnikliwego umysłu.

Kanapa zaskrzypiała, gdy ktoś przesunął się na jej drugi koniec.

– Jednak w dalszej części zawarto myśl, która mnie zaciekawiła. Zadano tam pytanie: czym są te unoszące się drobinki? – Jim położył telefon na blacie, tak by go oświetlał, i oparł ręce po obu stronach wyświetlacza. – Posłuchaj. „Przypuszcza się, że za bezpośredni stan epidemiologiczny odpowiadają bakterie, wirusy lub mikroorganizmy. Szczególną uwagę zwrócono na złote drobinki, które udało się odseparować od mgły w celu ich zbadania. W krótkim czasie drobinki tracą charakterystyczny złoty blask, czernieją i ulegają rozpadowi, co pozwala sądzić, że są to organizmy lub nieznane nam dotąd pierwiastki zdolne przetrwać jedynie we mgle”. Ciekawe.

Jim potarł brodę i odwrócił się do lodówki. Opuścił okular, otworzył drzwi. Była niemal pusta, wszystkie przydatne do spożycia produkty już spakował. Został tylko sok jabłkowy na górnej półce.

Jim ściągnął butelkę, wpatrując się w głowę leżącą poniżej. Twarz była mocno zsiniała, podkład popękał, tworząc dziwną skorupę przypominającą wyschnięte błoto. Za wpółprzymkniętymi powiekami białka oczu lekko się zaszkliły. Pełne usta, pomalowane czerwoną szminką, nabrzmiały, a dolna warga opadła, odsłaniając dziąsło i zęby. Jim westchnął, sięgnął do szuflady poniżej, wyciągnął ją i położył na blacie. We wnętrzu leżał robak wielkości sporego bakłażana. Masywne żuwaczki były otwarte, odsłaniając aparat gębowy zakończony ostrymi zębami. Nad żółtymi oczami wisiały poskręcane półmetrowe czułki. Z białego tułowia wyrastały dwa tuziny ostro zakończonych odnóży.

Na wersalce zapanowała głucha cisza, gdy drzwi lodówki zamknęły się z trzaskiem. Jim podniósł okular i spojrzał na artykuł.

– Dalej piszą: “Obecność drobinek nie musi oznaczać, iż są one bezpośrednią przyczyną zachorowań, lecz to właśnie w nich obecnie szuka się przyczyny epidemii”. No to chyba mamy rozwiązanie zagadki.

Jim odkręcił butelkę i pił długo, opróżniając ją niemal do dna.

– Świetny sok – powiedział i czknął. – Ta larwa musiała się z czegoś wykluć. Widzisz, nimfa po narodzinach jest zdana na siebie. Nie może liczyć na opiekuńczą mamę. Większość owadów umieszcza jaja w miejscu, gdzie larwa będzie mogła się spokojnie rozwijać… Jesteś tam jeszcze?

Z głębi pomieszczenia nie dochodził żaden odgłos. Jim kilka razy przeciągnął palcem po ekranie. Walnął otwartą dłonią w blat. Kanapa zatrzeszczała, a po chwili usłyszał szloch, przerwany łkaniem.

– Wiedziałem, że jesteś. Chciałem się tylko upewnić.

Jim patrzył w ciemność wyraźnie rozbawiony. Poświecił telefonem na larwę. Przycisnął pękaty tułów palcem i patrzył jak obły kształt się zgina.

– Czy ty jesteś nimfą? – zapytał stworzenie.

 

Teraz

 

Jim coraz wyraźniej słyszał krzyki przed sobą, zaczął też dostrzegać ruch w pozornie opustoszałym mieście. Mimo noktowizora kilka razy zboczył z ulicy w stronę chodnika. To tam, w pobliżu zabudowań, zobaczył pierwsze ciało. Obgryzione niemal do kości. Strzępy mięsa zwisały z czaszki i żeber. W klatce piersiowej żerowały dwie larwy, rwąc resztki wnętrzności. Tors drgał, sprawiając wrażenie, że trup zaraz podniesie się z chodnika. Kolejne nimfy wyszły z zaułka. Chwilę badały znalezisko długimi czułkami. Jedna ruszyła do krtani, gdzie przy tchawicy zostało nieco mięsa, kolejna usiadła na policzku i sięgnęła żuwaczkami do skóry zwisającej z brody.

Ulicę dalej Jim zauważył mężczyznę, który szedł ociężale, powłócząc nogami, ciągnął za sobą pasek podomki, z ramion zwisał mu puchaty szlafrok, a z bioder rozerwane slipy poplamione krwią. Jim pomyślał, że to pewnie efekt choroby lub powikłań po wydaleniu larwy, jednak się mylił. Mężczyzna, mimo skóry wiszącej na wychudłych kończynach i zapadłych policzków, ważył każdy krok, a gdy tylko natrafił na przeszkodę, stawał i badał ją dłońmi o cienkich, patykowatych palcach. Wtedy spod szlafroka wysuwała się larwa, jakby chciała sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Mężczyzna, upewniwszy się, że przeszkodą jest śmietnik, ominął go ostrożnie i ruszył dalej. Jim jednak nie miał wątpliwości, że zmierzali w tym samym kierunku. Zarażonych było więcej – jedni wychodzili z sieni, inni snuli się wraz z przyczepionymi do ciał larwami. Wszyscy wynędzniali, nadzy, z czerwonymi plamami na skórze i zakrwawionymi udami. Szli wabieni krzykiem. Były też samotne nimfy przebiegające pod samochodami lub żerujące w śmieciach. Inne kręciły się wokół zarażonych, czułkami dotykając ich łydek i stóp, niczym psy idące przy nodze właściciela.

Jim był już pewien, że powinien przyspieszyć, jeśli chce zdążyć przed resztą zainteresowanych. Ruszył truchtem, starając się nie zbaczać z ulicy. Mijając rozbite samochody, stanął nagle. Tuż przed nim wyrósł cień. Jim obszedł go ostrożnie. Młoda kobieta trzymająca larwę na rękach stała, kołysząc się na boki. Nimfę przyciskała do małych piersi. Larwa była martwa. Kobieta przypominała katatonika pogrążonego w własnej rzeczywistości. Do momentu, gdy spod samochodu wyszła inna nimfa. Chwilę czułkami badała bosą stopę. Przypominała klienta sprawdzającego świeżość produktu. Najpierw ostrożnie weszła na łydkę, w końcu ruszyła po udzie, zaczepiając haczykowatymi odnóżami o skórę. Larwa dotarła do ramienia i wsunęła się pod jasne włosy. Kobieta nagle wyrwana z odrętwienia, odłożyła martwą nimfę na ulicę. Położyła dłoń na barku. Larwa, długimi czułkami, delikatnie zbadała przedramię. Kobieta wolno ruszyła, zupełnie jakby owad nadała jej sens działania. Jim poczekał, aż zniknie z ulicy i pobiegł do skrzyżowania.

Mijając sygnalizację, dostrzegł autobus, a wokół niego ciasno obok siebie zebranych ludzi, chwiejących się na patykowatych nogach. Czekali na koniec uczty, która odbywała się wewnątrz pojazdu. Ciała pasażerów gęsto obsiadły larwy, a przez otwarte drzwi i okna wspinały się kolejne, przyciągane zapachem mięsa. Zapach krwi i gnicia unosił się wraz z mgłą. Jim skręcił w prawo.

Na kolejnym skrzyżowaniu dostrzegł trzech mężczyzn, próbujących dostać się do samochodu rozbitego o sygnalizację świetlną. Pierwszy miał maseczkę covidową i kaptur naciągnięty na głowę, szarpał za klamkę, wrzeszcząc na kobietę wewnątrz. Drugi stał na masce auta, z twarzą obwiązaną szalikiem, kopał w szybę, wyraźnie zmęczony. Za każdym uderzeniem obcasa wykwitała kolejna pajęczyna. Trzeci, z twarzą przewiązaną chustą, próbował wrócić do samochodu z kawałkiem kostki brukowej w dłoni. Zbliżał się po omacku, badając wolną ręką teren przed sobą. Wokół kręciły się nimfy, lecz zachowywały bezpieczną odległość.

Jim obserwował nerwowe ruchy mężczyzn. Wiedział, że przez gęsty obłok widzą najdalej na wyciągniecie ręki. Ten z kostką brukową był może o trzy metry od auta, ale i tak miał problem, by odnaleźć towarzyszy. Jim wolał nie ryzykować. Odpiął skórzaną pochwę i wyciągnął nóż myśliwski. Zbliżył się ostrożnie, zachodząc go od tyłu. 

– Otwieraj! Ty kurwo! Otwieraj! – wrzeszczał ten przy drzwiach.

Mężczyzna w szaliku zachwiał się po kolejnym kopnięciu i usiadł na masce.

– Gdzie jesteście!? Kurwa! Nie mogę was znaleźć! Karl! Glen! – wydzierał się ten w chuście, kostka brukowa ciążyła mu w wyciągniętej ręce.

Jim, korzystając z zamieszania, chwycił rękojeść oburącz. Przystawił ostrze niemal do samego karku mężczyzny. Uniósł nóż i opuścił, przymierzając się do pchnięcia.

– Karl! Glen! Zgubiłem się w tej pieprzonej mgle! – wrzeszczał ten z twarzą obwiązaną chustą.

Jim wyczekał do chwili, aż mężczyzna przestał krzyczeć. Silnym uderzeniem wbił ostrze w kark. Kostka brukowa upadła na asfalt. Rozległ się obrzydliwy charkot.

– Karl? Słyszałeś? – zapytał ten w szaliku, przesuwając się po masce samochodu w stronę drzwi.

– Ty kurwo! Rozjebię ci łeb o krawężniki! Słyszysz?! – wrzeszczał Karl.

Jim naparł na rękojeść. Mężczyzna padł na kolana, sięgnął rękami do karku, bulgocząc i rzężąc.

– Karl! – zawołał Glen, poprawiając zsuwający się z twarzy szalik.

– Ty…! – Karl przestał szarpać klamkę samochodu. – Co?!

– Słyszysz? – zapytał Glen.

Jim poczuł, jak palce mężczyzny zaciskają się na nadgarstkach. Naparł całym ciałem, wpychając ostrze po rękojeść.

Glen zsunął się z maski i nie odrywając ręki od samochodu, podszedł do Karla.

Jim oparł nogę o plecy mężczyzny i pchnął go na ulicę.

– Johnny?! – zawołał Karl.

Jim przykucnął obok głowy Johnnego. Patrzył, jak mężczyzna zaciska dłonie na gardle, bezskutecznie próbując złapać oddech.

Kobieta w aucie, zaczęła wołać o pomoc.

– Zamknij się! Kurwa, przysięgam, że cię zabiję! – Karl kopnął w drzwi samochodu.

– Karl, spieprzajmy – powiedział Glen.

– Ta dziwka ściągnęła mi maskę! Zabiję ją! Słyszysz, kurwo?!

– A co z Johnnym?

– Co?!

– Pytam się, czemu Johnny nie odpowiada?

– Johnny! – zawołał ten w maseczce.

– Karl, ja spadam.

– Co?!

Jim obserwował, jak ten w szaliku znika we mgle. Zrobił pół kroku w tył, gdy plama krwi zaczęła rozlewać się wokół butów. Szeroko otwarte usta Johnnego poruszały się jeszcze przez chwilę, zanim znieruchomiały. Jim podszedł do samochodu. Nimfy na to czekały. Larwy wyłoniły się z mgły, odnóżami brodząc we krwi, zaczęły badać głowę mężczyzny.

– Glen! Kurwa! Glen! – darł się Karl. – Johnny?! Johnny!

Umilkł, gdy zobaczył Jima wychodzącego z mgły. Spod kaptura wystawał obiektyw noktowizora, a usta i nos zakrywała maska gazowa z dwoma filtrami po bokach. Karl dostrzegł zakrwawiony nóż myśliwski i zrobił dwa kroki w tył. Jim zaczekał, aż zniknie z pola widzenia, po czym zajrzał przez szybę samochodu. 

Kobieta w średnim wieku ściskała plecak na siedzeniu pasażera. Tusz z rzęs rozmazał się na policzkach wraz z łzami. Wrzasnęła, gdy tylko dostrzegła Jima. Podniósł okular noktowizora, schował nóż i pokazał jej, by opuściła szybę. Rozejrzała się, odgarniając długie czarne włosy. Jim dostrzegł siniaka na prawym policzku i otarte czoło. Przesiadła się na miejsce kierowcy i delikatnie uchyliła szybę.

– Podrzucisz mnie? – zapytał Jim.

 

Wtedy

 

Jim wyjrzał na sień. Drzwi części mieszkań były uchylone, bądź otwarte na oścież. Na jednym z progów dostrzegł larwy. Trzech zakażonych próbowało otworzyć drzwi na klatkę schodową.

Jim przekręcił zamek. Dopił resztę soku i upuścił butelkę na podłogę. Minął kanapę, zapalił papierosa. Pchnął drzwi łazienki. Wszedł ostrożnie, omijając plamy krzepnącej krwi. Stanął nad wanną. We wnętrzu leżał mężczyzna, zupełnie nagi, z podkurczonymi nogami i rękoma złożonymi na piersiach. Martwe spojrzenie było utkwione w różowych kafelkach. Głębokie rozcięcie na gardle zdawało się niemal czarne.

– No, dobra – westchnął Jim. – Mnie się to też nie podoba, jednak jeśli będziesz stosował się do poleceń, przejdziemy przez to raz, dwa.

Złapał prawą nogę i zaczął ją prostować. Ciało zaczęło już sztywnieć, a na stopach i kostkach pojawiły się sine plamy opadowe. Jim przełożył nogę przez krawędź wanny. Uniósł lewą i oparł ją o ścianę łazienki. Nachylił się i zajrzał między nogi mężczyzny.

– No cóż, to musiało być mało przyjemne – powiedział. – Ale obrażenia nie są na tyle poważne, by larwa mogła cię trwale uszkodzić.

Jim wyprostował się i potarł brodę. Wyciągnął telefon i wrócił do jednego z artykułów.

– „W przypadku gdy mamy do czynienia z organizmami, przypuszczam, że ich rozkład poza mgłą dochodzi na skutek nieprzyjaznego im środowiska”. – Jim, czytając, wyszedł do salonu i podszedł do okna, założył maskę i otworzył je na oścież. – „Może to być skutek składu powietrza atmosferycznego, azotu, tlenu, dwutlenku węgla lub innego gazu”.

Jim wychylił się i rozejrzał, przyświecając telefonem. Sąsiednie mieszkanie, jak i pozostałe w rzędzie, posiadało balkon. Ocenił szybko, że nie powinien mieć problemów, by po nich dotrzeć na dach. Zamknął okno i wrócił do artykułu.

– „Przy takim założeniu przypuszczam, że nie mamy do czynienia z mgłą, czy jakimkolwiek innym zjawiskiem atmosferycznym. Raczej z substancją lub wydzieliną, która pozwala tym organizmom przetrwać w naszym środowisku”.

Jim zatrzymał się przy sypialni.

– Wydzieliną – powtórzył i potarł brodę.

Wszedł do sypialni, kanapa zaskrzypiała, a cichy szloch dobiegł gdzieś z wnętrza salonu.

Jim patrzył przez obiektyw noktowizora na nagie ciało kobiety z szeroko rozrzuconymi nogami. Podszedł do łóżka i położył się obok ciała. Sięgnął ręką między siniejące uda. Zaczął gwizdać, cicho i niespiesznie. Nie panował nad tym; piosenka pojawiła się w jego głowie nagle, a usta same składały się do gwizdanej melodii. Wyciągnął dłoń. Patrzył, jak sperma spływa po palcach. Pokiwał głową zamyślony. Spojrzenie Jima padło na piersi kobiety. Wytarł palce o jej brzuch i, niespiesznie gładząc białą skórę, przejechał dłonią w stronę mostka. Docisnął dłoń, nie poczuł najmniejszego szmeru, tylko przyjemny chłód ciała. Melodia rozbrzmiewała, zakłócając myśli, a Jim gwizdał coraz wyraźniej. Ręka powędrowała wyżej. Przejechał palcem po obojczyku i szyi do miejsca, w którym głowa została odcięta od tułowia. Spojrzał na poduszki poczerniałe od krwi. Wstał i ruszył do salonu. Zatrzymał się w drzwiach sypialni i oparł barkiem o framugę.

Przez noktowizor wyraźnie widział kanapę i skuloną między oparciem a podłokietnikiem nagą dziewczynę. Podniosła głowę znad kolan, wpatrując się w wyświetlacz telefonu.

Jim zaczął cicho śpiewać w rytm wcześniej gwizdanej melodii:

"London Bridge is falling down

Falling down, falling down

London Bridge is falling down

My fair lady".

– Proszę – głos dziewczyny łamał się i drżał. – Proszę.

– Cicho, cichuteńko – powiedział Jim.

– Proszę! – wrzasnęła.

Jim odpiął pochwę noża myśliwskiego i ruszył niespiesznie, nucąc:

"Build it up with iron bars

Iron bars, iron bars

Build it up with iron bars

My fair lady".

 

Teraz

 

– Chciałam zdobyć tylko coś do jedzenia – powiedziała kobieta, ściskając plecak.

Wciąż jednak nie odblokowała drzwi samochodu. Jim pokiwał głową.

– Napadli mnie, zerwali mi chustę z twarzy… – Głos jej się załamał, schowała twarz w dłoniach.

Jim ściągnął swoją chustę z szyi i wcisnął ją przez uchylone okno. Kobieta wciągnęła ją do środka i zakryła nią usta oraz nos.

– Dziękuję – powiedziała.

– Drobiazg. Posłuchaj, parę metrów stąd jest pełno zakażonych, nie wspominając o larwach. Rozumiem, że się boisz, ale nie możesz tu zostać.

Kobieta spojrzała niepewnie na Jima. Sięgnęła do klamki samochodu i otworzyła drzwi.

– Masz gdzie się schować? – zapytał Jim, podając jej rękę.

– Tak.

– Mogę cię odprowadzić, jeśli chcesz.

Kobieta popatrzyła na otaczającą ich biel. Złote drobiny lśniły zawieszone w śnieżnym obłoku. Chwyciła dłoń Jima.

Poprowadził ją ulicą, uważając, by na nikogo nie wpadli. Jim omijał też szerokim łukiem samochody. Widok ludzi, którzy postanowili przeczekać noc w pojazdach, był makabryczny, a Jim się spieszył – nie mógł sobie pozwolić, by kobieta wpadła w panikę.

Dotarli do domu otoczonego ogrodzeniem. Jim spojrzał na zegarek – dochodziła siedemnasta.

– Nie wiem, jak mam ci dziękować – kobieta otarła łzy z policzków, i tak już umazanych tuszem.

– To nic, uważaj na siebie – powiedział.

– Poczekaj – złapała Jima za rękaw wojskowej kurtki. – Za chwilę będzie ciemno.

– Powinienem zdążyć się schować, zanim się ściemni.

– Jestem sama z córką, nie mamy nikogo. Tak strasznie się boimy… – Słowa znów uwięzły jej w gardle.

Jim objął ją i przytulił.

– Już dobrze. Spokojnie. Wszystko się ułoży. Zobaczysz.

– Jak ci na imię? – zapytała.

– Jim.

– Jim, proszę, możesz zostać z nami na dzień lub dwa.

– Ja…

– Albo przynajmniej na tę noc.

– Posłuchaj…

– Karoline.

– Posłuchaj, Karoline… – Jim spojrzał na zegarek.

– Proszę.

– Dobrze, na tę jedną noc.

– Dziękuję ci, Jim. – Karoline objęła go mocno. – Dziękuję. Tak się cieszę, że cię spotkałam.

Złapała go za dłoń i poprowadziła przez furtkę.

– Linda pewnie umiera ze strachu – powiedziała otwierając drzwi.

– Ile lat ma twoja córka? – zapytał.

– Szesnaście, jest cudowna, zobaczysz, na pewno ją polubisz.

Szybko weszli do środka i zatrzasnęli drzwi. Linda ostrożnie weszła do przedpokoju. 

– Kochanie! – zawołała Karoline.

Dziewczyna uśmiechnęła się, odsłaniając drobne zęby i pobiegła do matki. Jim patrzył na bose stopy, o paznokciach pomalowanych na zielono, na blade łydki, na uda pod fioletowymi leginsami i lekko zaokrąglony brzuch wystający spod beżowego topu. Kucyk na czubku głowy figlarnie tańczył w rytm ruchów dziewczyny, a twarz promieniała dziecięcym szczęściem.  

Jim zaczął cicho gwizdać znajomą melodię, nic nie mógł na to poradzić, to było silniejsze od niego.