Za garść srebrników

 „Pój­dziesz z tym co masz”.

Anioł Pań­ski do Ge­de­ona

 

 

 Stoję przed rampą, serce wali jak osza­la­łe, od­po­wied­nik ad­re­na­li­ny pul­su­je w ży­łach. W dłoni dzier­żę broń, sły­szę od­li­cza­nie, na­kła­dam ba­gnet. Roz­glą­dam się, obok takie same skur­wy­sy­ny jak ja. Nie tak mia­łem skoń­czyć – myślę. – Mia­łem po pro­stu umrzeć.

 

***

 

Ten drugi leży na ziemi tuż obok. Do­ty­kam dło­nią brzu­cha, rącz­ka noża ster­czy w kie­run­ku gwiazd, wska­zu­je Pas Orio­na, ciem­na po­so­ka wy­le­wa się ze mnie na chod­nik. Umrę, to tylko kwe­stia czasu, ten ciem­ny kolor, nie wy­li­żę się z tego. Jakaś ko­bie­ta krzy­czy, inni od­wra­ca­ją wzrok, ktoś pró­bu­je za­dzwo­nić po ka­ret­kę. Wiem, że umrę, jest za późno. Ciem­nie­je mi przed ocza­mi. Czy byłem do­brym czło­wie­kiem? A jakie to ma zna­cze­nie? Jest mi coraz zim­niej, za­le­wam be­to­no­wy chod­nik ka­łu­żą krwi. Zimno i coraz ciem­niej, ci­szej. Ciem­ność.

 

***

 

Widzę świa­tło i wiem, że mam prze­je­ba­ne. Nie byłem do­brym czło­wie­kiem, nie wie­rzy­łem w życie po śmier­ci. Pod­cho­dzę, wiem, że tak trze­ba. Trwa to se­kun­dy, może lata, w ni­co­ści nie ma punk­tu od­nie­sie­nia.

Prze­ni­ka mnie blask, świa­tło wdzie­ra się wszę­dzie, nie po­zo­sta­wia miej­sca, by coś ukryć. Nie po­tra­fię kła­mać.

Mó­wi­li, że po śmier­ci życie prze­wi­ja się przed ocza­mi jak film. Nie­praw­da. Czas prze­sta­je być cza­sem. Je­stem we wszyst­kich mo­men­tach naraz, wy­da­rze­nia two­rzą jeden obraz. Do­ko­na­ne wy­bo­ry są jak po­je­dyn­cze po­cią­gnię­cia pędz­la. Obraz życia, który na­ma­lo­wa­łem, nie mogę na niego pa­trzeć, jest pa­skud­ny.

Oce­niam, nie je­stem dobry, nie byłem dobry. Świa­tło od­wra­ca się, od­da­la, wiem, że tak musi być. Zro­bił­bym wszyst­ko, żeby do niego wró­cić. Tak, wiem, że mia­łem czas i go zmar­no­wa­łem.

Świa­tło się za­trzy­mu­je.

Wszyst­ko? – sły­szę w gło­wie. Nie, nie w gło­wie, nie mam głowy, nie mam ciała.

– Wszyst­ko – od­po­wia­dam.

Roz­bły­ska ja­śniej niż ty­siąc słońc. Ślep­nę, roz­pa­dam się w ni­cość.

 

***

 

Łapię pierw­szy od­dech, budzę się w innym ciele, gdzie in­dziej.

– Bacz­ność, kurwa! Ru­szać się, za pięć minut od­pra­wa – sły­szę słowa w nie­zna­nym ję­zy­ku, ale ro­zu­miem ich zna­cze­nie.

Po­dą­żam za in­ny­mi, je­stem nagi, ubie­ram się w to, co po­zo­sta­li. Na ciele mam wy­ta­tu­owa­ny numer, to on de­cy­du­je, gdzie mam po­dą­żyć. Idąc mam wra­że­nie, że coś mi prze­szka­dza, zaj­mu­ję jakby zbyt dużo miej­sca.

Wąski ko­ry­tarz, po bo­kach prze­szkle­nia, przy­po­mi­na­ją ro­ze­ty w ka­te­drze. Spo­glą­dam przez nie, widzę gwiaz­dy, pla­ne­tę. Jeśli je­ste­śmy w prze­strze­ni ko­smicz­nej, to skąd gra­wi­ta­cja?

Otwie­ra się ko­lej­na śluza, tra­fiam na od­pra­wę, mie­sza­ją nas z we­te­ra­na­mi. W ich spoj­rze­niach do­strze­gam po­gar­dę. Wy­czu­wam w po­wie­trzu, że nad­cho­dzi jej czas.

– Twój pierw­szy raz, pię­cio­pal­cy?

Pa­trzę na isto­tę obok, do­pie­ro teraz za­uwa­żam, że je­stem tro­chę inny niż resz­ta.

– Pię­cio­pal­cy? – pytam, uży­wa­jąc ję­zy­ka, któ­re­go nie znam.

– Zie­miec, jak Ju­dasz, nasz pa­tron.

Teraz za­uwa­żam, że więk­szość istot ma czte­ry palce, twa­rze inne niż ludz­kie, rogi. Gła­dzę głowę za skro­nia­mi i czuję, że też je mam. Po­dą­żam dło­nią za krzy­wi­zną, są skrę­co­ne w dół a na­stęp­nie do przo­du. Do tego do­cho­dzą skrzy­dła, dziw­ne uczu­cie, to nimi cią­gle o coś za­wa­dza­łem. Ciało zmie­ni­ło się, ale wciąż, bar­dziej niż inni, przy­po­mi­nam czło­wie­ka.

– Trzy­mać się mnie bli­sko, a może prze­żyć swój pierw­szy raz – mówi ro­ga­ty z pła­skim nosem, wska­zu­je na­szy­te dzie­więć srebr­ni­ków na ra­mie­niu.

Kiwam głową, uda­jąc, że ro­zu­miem.

– Je­stem Rag z Cy­ru­sa 4b.

Wy­cią­ga dłoń w moją stro­nę.

– Je­stem Zie­miec z Ziemi.

Po­da­ję swoją, za­ci­skam na ol­brzy­miej łapie Raga.

– Rag pa­mię­tać inny pię­cio­pal­cza­sty i wie­dzieć, że wy się tak do­ty­kać. – Uśmie­cha się, jak dobra isto­ta, ale mam wra­że­nie, że tacy tu nie tra­fia­ją.

 

***

 

Spa­ce­ru­je przed nami ro­ga­ty anioł niż­szej rangi, jego skrzy­dła fa­lu­ją ni­czym łany psze­ni­cy na wie­trze. W gło­wie wciąż mi dzwo­ni to, co po­wie­dział: karny od­dział Storm J, mię­sny szturm, macie, na co za­słu­ży­li­ście.

– Ale ja nie je­stem go­to­wy, nigdy nie wal­czy­łem – szlo­cha ktoś po pra­wej.

– Po­wie­dział Anioł Pań­ski do Ge­de­ona „Pój­dziesz z tym co masz” – cy­tu­je ro­ga­ty i wali ma­ru­dę w twarz kolbą. Ten pada pła­sko i już się nie pod­no­si. – Ktoś jesz­cze nie jest go­to­wy?

Cisza.

– Teraz kon­kre­ty. Dzię­ki flo­cie do­tar­li­śmy do ukła­du Orio­na. – Robi ukłon w stro­nę anio­ła po pra­wej. Ten w ga­lo­wym mun­du­rze wy­glą­da jak pie­przo­ny ad­mi­rał Nel­son. My dla kon­tra­stu wy­glą­da­my jak gówno.

– Prze­pro­wa­dza­jąc de­sant z or­bi­ty, wy­zwo­li­my pla­ne­tę ska­li­stą Czy­ściec 3b. Na­szym celem jest zdo­być przy­czó­łek, znisz­czyć trony i prze­jąć pa­no­wa­nia. Jeśli się uda, przy­bę­dą ar­cha­nio­ło­wie, jeśli nie, są go­to­wi nas po­świę­cić. Idzie­my w pierw­szym sztur­mie mię­snym, a ja za­bi­ję każ­de­go, kto spró­bu­je się cof­nąć.

Spo­glą­dam na Raga, mam na­dzie­ję, że to żart.

– Sier­żant za­bi­je – po­twier­dza, znów się do mnie uśmie­cha.

– Pie­kiel­ni mają prze­wa­gę, są silni. Ale po­wie­dział anioł do Ge­de­ona "Pój­dziesz z tym co masz” – po­wta­rza się ro­ga­ty. – Ale bez niego – do­da­je, wska­zu­jąc na wąt­pią­ce­go, któ­re­go roz­wa­lił kolbą.

Widzę, jak od­cią­ga­ją zwło­ki za nogi, zo­sta­wia­jąc krwa­wy ślad. Tyle zo­sta­ło po braku go­to­wo­ści. Jakiś prze­błysk, wspo­mnie­nie. Przy­po­mi­na­ją mi się słowa kie­row­cy F1, mó­wią­ce­go po nie­uda­nym wy­ści­gu, że nie je­ste­śmy tu, gdzie chcie­li­by­śmy być.

– Je­ste­śmy po­tę­pie­ni, ale jest dla nas na­dzie­ja. – Sier­żant wska­zu­je pal­cem sztan­dar. Wid­nie­je na nim szu­bie­ni­ca oto­czo­na trzy­dzie­sto­ma srebr­ni­ka­mi.

Pró­bu­ję tam do­strzec na­dzie­ję, ale widzę tylko sznur z wę­złem wi­siel­ca.

– Teraz mówię do no­wych. Bę­dzie­cie mieć szczę­ście, jeśli prze­ży­je­cie pierw­szy szturm. Nie przy­zwy­cza­jaj­cie się do istot obok was. Dla ponad po­ło­wy to ostat­ni de­sant, stra­ci­cie duszę.

Mi­mo­wol­nie spo­glą­dam na isto­tę obok.

– On tak za­wsze – szep­ce Raga.

– Osiem sztur­mów temu byłem taki jak wy. Prze­ży­łem i je­stem teraz sier­żan­tem! – krzy­czy ro­ga­ty anioł i po­ka­zu­je na­szyw­kę na ra­mie­niu z ośmio­ma srebr­ni­ka­mi. – Za każdy szturm jedna. Jeśli zbie­rze­cie trzy­dzie­ści, od­ku­pi­cie swoje winy, tak jak nasz pa­tron Ju­dasz Iska­rio­ta.

– Raga silny, od­ku­pi winy.

– Ru­szać się psy, na barki de­san­to­we. Za dwa­dzie­ścia roz­bły­sków sta­wi­cie czoła prze­zna­cze­niu.

Ob­ra­ca­my się w bok, idzie­my jeden za dru­gim. Pod­bie­gam, zrów­nu­ję się z ol­brzy­mem.

– Rag, za­cze­kaj.

Zwal­nia, spo­glą­da na mnie z góry.

– Co się sta­nie, jeśli zginę jako anioł?

Raga prze­ły­ka ślinę, roz­glą­da się, po czym od­cią­ga mnie na bok.

– Uwierz mi, nie chcesz tego wie­dzieć. Po pro­stu prze­żyj – szep­ce.

– Muszę…

Łapa Raga lą­du­ję na moich ustach.

– Nie tu, nie dzi­siaj, pię­cio­pal­cy.

 

***

 

Nie tak mia­łem skoń­czyć – myślę.

Jest cia­sno, je­ste­śmy ści­śnię­ci jak mięso w ta­niej kon­ser­wie, opa­ko­wa­ni ka­wał­kiem me­ta­lu. Spa­da­my na pla­ne­tę, jak w urwa­nej win­dzie, jak bo­ha­te­ro­wie ta­nie­go hor­ro­ru. Wpa­da­my w at­mos­fe­rę, wiatr, wstrzą­sy, sły­szę wy­bu­chy, szarp­nię­cie otwie­ra­nych spa­do­chro­nów.

Barka de­san­to­wa opada na Czy­ściec 3b, ude­rza z głu­chym hu­kiem. Na chwi­lę obraz spo­wal­nia, stoją obok mnie isto­ty z róż­nych epok, świa­tów, ci, któ­rzy nie za­słu­ży­li na nic lep­sze­go za życia. Wiem, że za nami stoi ro­ga­ty sier­żant ze skrzy­dła­mi. Wiem, że za­bi­je każ­de­go, kto nie ruszy do ataku.

– Ba­gnet na broń! – roz­ka­zu­je ro­ga­ty.

Na­kła­dam ba­gnet, wszy­scy na­kła­da­my. Boję się jak skur­wy­syn, to nie­praw­da, że po śmier­ci nie ma stra­chu. Jest nas trzy­dzie­stu, znam sta­ty­sty­ki, ponad po­ło­wa zgi­nie w ciągu naj­bliż­szych minut.

Za­pa­la się czer­wo­ne świa­tło, rampa opada. Widzę bla­do­ró­żo­we niebo, dwa małe słoń­ca, las cze­goś co przy­po­mi­na me­du­zy, wy­bu­chy, bie­gną­cych skrzy­dla­tych żoł­nie­rzy z in­nych barek, po­roz­rzu­ca­ne ciała.

– Skur­wy­sy­ny, do ataku! Za srebr­ni­ki!

Tak, to do nas.

Świst, kula urywa głowę Ra­go­wi z Cy­ru­sa 4b. Krew bry­zga na tych co stali za nim. Pada też ktoś w dru­gim i trze­cim sze­re­gu.

Ru­sza­my. Bie­gnę przed sie­bie, mam skrzy­dła i ba­gnet na broni. Gnam i ma­sa­kru­ję wroga, wal­cząc pod sztan­da­rem Ju­da­sza Iska­rio­ty. Za­bi­ję każ­de­go za garść srebr­ni­ków. To ja będę tym skur­wy­sy­nem, który je zbie­rze i od­ku­pi duszę – myślę dźga­jąc ro­ga­tych i dep­cząc po cia­łach współ­to­wa­rzy­szy.

 

***

 

Skrzy­dła uma­za­ne krwią, si­nia­ki, rany. Prze­ży­li­śmy, ja i dwu no­wych. Sier­żant kie­ru­je nas na wzgó­rze, po dro­dze znika. Zbie­ra­my się wokół sztan­da­ru, obok pali się ogni­sko. We­te­ra­ni się uśmie­cha­ją, two­rzą aniel­ski krąg. Zo­sta­je­my we­wnątrz, jak osa­czo­ne zwie­rzę­ta, sta­je­my do sie­bie ple­ca­mi.

Pod­no­szę gardę.

– Który, kurwa, pierw­szy! – krzy­czę.

Śmie­ją się, my nie. Może cho­dzi o to, że nie ude­rzą po­je­dyn­czo.

– Teraz je­ste­ście jed­ny­mi z nas. Pierw­szy szturm od­dzie­la ziar­na od plew.

Biorę od­dech, chyba za wcze­śnie, bo za­czy­na­ją się roz­bie­rać. Znów przyj­mu­ję po­zy­cję obron­ną.

– Zrób­cie to samo, od pasa w górę. Za­słu­ży­li­ście.

Po­wie­dział od pasa w górę czy w dół? Nie­waż­ne. Pier­do­lę taką ini­cja­cję. Za­ci­skam pię­ści. Roz­wa­lę pierw­sze­go, który się zbli­ży.

Nie za­uwa­ży­łem, kiedy przy­był sier­żant. Zbli­ża się do ogni­ska, wy­cią­ga z niego roz­grza­ne że­la­zo. Łączę krop­ki, opusz­czam gardę. Teraz ro­zu­miem, skąd mają opa­rze­nia na przed­ra­mio­nach i pier­siach. Wy­ko­nu­ję po­le­ce­nie, pod­cho­dzę.

– Żebyś pa­mię­tał ból, w któ­rym go wy­wal­czy­łeś – mówi sier­żant.

– Nie ma od­ku­pie­nia bez cier­pie­nia! – krzy­czą.

– Nie ma od­ku­pie­nia bez cier­pie­nia – po­wta­rzam.

Za­ci­skam zęby. Czuję, jak go­rą­ce że­la­zo wy­pa­la od­cisk na skó­rze. Pierw­szy srebr­nik. Po po­licz­kach ciek­ną łzy bólu i ra­do­ści.

– Na mun­dur na­szy­je­my póź­niej. Ubra­nie może spło­nąć, pięt­no zo­sta­nie z tobą na za­wsze. Na­stęp­ny! – krzy­czy sier­żant.

Staję w kręgu obok we­te­ra­nów. Ci po­kle­pu­ją mnie po ra­mie­niu. Do sier­żan­ta pod­cho­dzi ko­lej­ny anioł.

– Nie ma od­ku­pie­nia bez cier­pie­nia!

 

***

 

Do­ty­kam świe­że­go śladu po wy­pa­le­niu srebr­ni­ka, boli, ale tylko żywi mogą tego do­świad­czyć. Żyję, mimo że umar­łem. Jak to w ogóle brzmi? – za­sta­na­wiam się. – Nie­waż­ne.

Sie­dzi­my przy ogniu, jak pie­prze­ni har­ce­rze, nawet do­sta­łem od­zna­kę. Może nie do końca, bo mamy skrzy­dła, a nasz za­stę­po­wy, szko­da mówić. Po­da­ją coś do pa­le­nia, nie wie­dzia­łem, że anio­ły palą.

– Co to? – pytam.

– Praw­dzi­we gówno, ale nie martw się. Są inne rze­czy, które bar­dziej chcą cię zabić – śmie­je się czte­ro­srebr­ni­ko­wiec.

Wcią­gam, za­trzy­mu­ję w płu­cach.

– O, kurwa – mówię wy­pusz­cza­jąc dym.

– Tylko nie rób nic głu­pie­go.

– Co to było?

– Guano pa­no­wa­nia. – Śmie­je się.

– Co?

– Prze­cież mó­wi­łem, że gówno. – Brech­ta, ci obok rów­nież.

Ich twa­rze są znie­kształ­co­ne, śmiech spo­wol­nio­ny. Pa­trzę na dłoń.

– Mów­cie mi sied­mio­pal­cy – za­no­szę się śmie­chem.

– Ktoś chce zo­ba­czyć pa­no­wa­nia?

Wsta­ją, ja rów­nież. Idzie­my, chwi­la­mi się po­ty­kam, nie tylko ja mam pro­ble­my z utrzy­ma­niem rów­no­wa­gi. Coraz bar­dziej mnie cie­ka­wi, co wy­pro­du­ko­wa­ło ten towar.

Do­cho­dzi­my do staj­ni, straż­ni­cy za­stę­pu­ją nam drogę.

– Stać!

– Zdo­by­li­śmy je, chcę im tylko po­ka­zać, po co prze­le­wa­li krew – mówi do star­sze­go stop­niem.

Straż­nik roz­glą­da się do­oko­ła, kiwa głową do pod­wład­ne­go. Ten opusz­cza broń.

– Macie jedną klep­sy­drę – szep­ce.

Wcho­dzi­my do ja­ski­ni, zbli­ża­my się do krat. Pod­cho­dzą z dru­giej stro­ny, sie­dem sztuk. Są smu­kłe, silne, bo­skie.

– O kurwa, jakie pięk­ne.

Wy­cią­gam dłoń, chcę do­tknąć.

– I za­bój­cze, trzy­maj­cie się z da­le­ka od ogro­dze­nia.

– Weź konia arab­skie­go, po­mnóż przez ty­siąc i dalej bę­dzie mało – mówię.

– Co to jest koń? – pyta pła­sko­no­sy.

– Coś nie war­te­go uwagi przy tym – od­po­wia­dam.

– Są dłu­go­wiecz­ne, ale nie rodzą się czę­ściej niż jeden na mi­le­nium – tłu­ma­czy.

Za­bi­ja­li się przez He­le­nę Tro­jań­ską, czemu nie z po­wo­du pa­no­wań – myślę. Gdy­bym po­tra­fił ma­lo­wać, uwiecz­nił­bym je. Zresz­tą one już są dłu­go­wiecz­ne.

Opusz­cza­my staj­nie, wra­ca­my do ognia. Szczę­śli­wie nikt nie za­uwa­żył, że prze­my­ci­łem cał­kiem sporo tego gówna. Może pa­no­wa­nia są bez­cen­ne, ale ich guano na pewno da się wy­ce­nić, a ja zro­bię wszyst­ko by prze­żyć. Obie­ca­łem to Ra­go­wi.

Sia­dam, zaj­mu­ję miej­sce obok spe­cja­li­sty od pa­no­wań.

– Skąd tyle o nich wiesz?

– Mamy czas po­mię­dzy sztur­ma­mi, czę­sto trze­ba do­le­cieć do celu, a to trwa, cza­sa­mi lata. Prze­ży­łeś, po­ka­za­łeś war­tość, wy­bierz ja­kieś szko­le­nie.

Nie do­wie­rzam, to jakaś pie­przo­na kor­po­ra­cja.

 

***

 

Wpi­sa­łem się na dwa kursy. Na „Ba­gne­ty”, mogę uczęsz­czać od zaraz. Tak też robię. Na „Opa­da­nie sztur­mo­we, śmierć z prze­stwo­rzy” tra­fiam na listę ocze­ku­ją­cych. Im wię­cej srebr­ni­ków tym ła­twiej się do­stać, ja mam, kurwa, jeden.

 

***

 

Dwa lata ba­gne­tów, ko­lej­ny szturm, prze­ży­wam. Mam drugi srebr­nik, bli­zna jest jesz­cze świe­ża.

Leżę w ka­ju­cie, gdy pod drzwi ktoś wsuwa pry­wat­ną wia­do­mość. Otwie­ram zwój. Zwol­ni­ło się miej­sce na „Opa­da­niu sztur­mo­wym”. Na Cy­ru­sie zgi­nę­ło trzech z kur­san­tów. Je­steś chęt­ny?

– Jasne, że tak – szep­cę.

Uśmie­cham się, nie po­wi­nie­nem, ale cze­ka­łem na to dwa lata. Z dwoma srebr­ni­ka­mi cze­kał­bym jesz­cze dłu­żej, ale guano pa­no­wa­nia jako wa­lu­ta spra­wia cuda.

 

***

 

Za­uwa­żam, że nowi wpa­tru­ją się w moje trzy srebr­ni­ki. Je­stem dla nich jak wzór, trak­tu­ją mnie tak, jak­bym miał prze­pis na nie­śmier­tel­ność. Pró­bu­ją się trzy­mać bli­sko. Nie ro­zu­mie­ją, że to tak nie dzia­ła.

Sto­imy na szczy­cie pia­sko­wej wydmy. W jej cen­trum stoi wbity sztan­dar. Ota­cza­my go, po­dob­nie jak srebr­ni­ki na fla­dze ota­cza­ją szu­bie­ni­cę.

– Od­nie­śli­śmy suk­ces na po­zio­mie tak­tycz­nym, zdo­by­li­śmy przy­czó­łek – mówi Ge­de­on.

Tak na­zy­wa­my sier­żan­ta. Nie­na­wi­dzę go.

Flaga ło­po­cze na wie­trze, osła­niam chu­s­tą twarz przed wci­ska­ją­cym się wszę­dzie pia­chem.

– Nie­ste­ty innym nie po­szło tak do­brze. Na po­zio­mie stra­te­gicz­nym po­nie­śli­śmy po­raż­kę, mu­si­my oddać ten świat.

– Kurwa. – Za­ci­skam pię­ści, aż bolą mnie knyk­cie.

Widzę, jak po­zo­sta­li spusz­cza­ją głowy, za­ci­ska­ją zęby, ktoś splu­wa na zie­mię.

– Za pięć­dzie­siąt roz­bły­sków ewa­ku­acja z kwa­dran­tu G7. A teraz ru­szać dupy, mamy za­da­nie do wy­ko­na­nia. Ktoś musi dobić ran­nych.

Przy­po­mi­nam sobie, jak zabił mło­de­go przed pierw­szą misją. Na­praw­dę go nie­na­wi­dzę.

– Pój­dziesz ze mną – mówi Ge­de­on, jakby czy­ta­jąc mi w my­ślach.

Idzie­my dwój­ka­mi po pu­sty­ni, co­fa­jąc się po śla­dach bitwy, którą sto­czy­li­śmy. Czuję, jak skrzy­dła lepią mi się od krwi. Po­zwa­lam sier­żan­to­wi, robić ro­bo­tę. Mam już dość.

– Oni zro­bi­li­by to samo – mówi Ge­de­on i dźga ko­lej­ne­go.

– Wiem.

Za­uwa­żam ślady krwi, pro­wa­dzą­ce do wnę­trza bun­kra. Pod­no­szę rękę do góry, a na­stęp­nie wska­zu­ję wej­ście.

Sier­żant rusza w moją stro­nę.

– Dam radę.

Ge­de­on za­trzy­mu­je się. Wy­cią­ga ko­ścia­ną fajkę.

– Pój­dziesz z tym co masz – mówi, na­stęp­nie siada na ka­mie­niu nie­opo­dal.

Po­wo­li od­su­wam właz, wcho­dzę do środ­ka. Widzę w ciem­no­ści, ślady pro­wa­dzą do dru­gie­go po­miesz­cze­nia.

Za­uwa­żam go. Sie­dzi na ziemi w ka­łu­ży krwi, za­ci­ska opa­skę uci­sko­wą na udzie. Opie­ra się ple­ca­mi o be­to­no­wą ścia­nę bun­kra. Ma po­ła­ma­ne skrzy­dła i cha­rak­te­ry­stycz­ny uła­ma­ny lewy róg.

Pod­cho­dzę i kie­ru­ję ba­gnet w jego klat­kę pier­sio­wą. Pod­no­si głowę i pa­trzy mi w oczy. Trzę­sie się. Łzy ciek­ną mu po twa­rzy. Za­ci­ska po­wie­ki.

Mi­ja­ją se­kun­dy, a ja ob­ser­wu­ję ko­lej­ne kro­ple zma­te­ria­li­zo­wa­ne­go stra­chu.

– Czy tylko ja nie widzę róż­ni­cy po­mię­dzy wami, a nami? – szep­cę.

Le­żą­cy pod ścia­ną otwie­ra oczy.

Od­kła­dam broń, przy­kła­dam palec wska­zu­ją­cy do ust, po czym od­wra­cam się i wy­cho­dzę. Po chwi­li znów je­stem na po­wierzch­ni. Widzę sier­żan­ta, jak wsta­je z ka­mie­nia i prze­cią­ga się, pro­stu­jąc skrzy­dła. Chowa fajkę do we­wnętrz­nej kie­sze­ni mun­du­ru.

– Za­ła­twi­łeś? – pyta, dmu­cha­jąc mi dymem w twarz.

– Nie zdą­ży­łem, sam się wy­krwa­wił – kła­mię, pa­trząc mu pro­sto w oczy.

Ru­sza­my w stro­nę barek de­san­to­wych. W duchu się uśmie­cham. Może dźwi­gam kłam­stwo, ale pierw­szy raz od dawna czuję się do­brze. Stra­ci­li­śmy ten świat. W za­mian od­zy­ska­łem tro­chę czło­wie­czeń­stwa.

 

***

 

Sto­imy na­prze­ciw­ko rampy, barka opada ina­czej niż po­przed­nio. Wiem, że nie do­tknie­my ziemi. Mam za­mknię­te oczy i przy­po­mi­nam sobie słowa z od­pra­wy: Babel 2, woda w sta­nie sta­łym, niska gra­wi­ta­cja, skrzy­dła nie są tylko ozdo­bą.

Sły­szę ostrzał ba­te­rii prze­ciw­lot­ni­czych. Pew­nie je­stem tak blady, jak po­zo­sta­li. Pierw­sza eks­plo­zja szar­pie barką. Za­czy­na się.

– Przy­go­to­wać się, skur­wy­sy­ny! – roz­ka­zu­je Ge­de­on.

Nie mam po­ję­cia, dla­cze­go cały czas mnie pil­nu­je.

Rampa barki się opusz­cza. Lo­do­wa­te po­wie­trze wpada do środ­ka, czuję jak kost­nie­ją mi dło­nie.

Pa­trzę w dół, lo­do­we szpi­kul­ce ster­czą w naszą stro­nę, wy­bu­chy w po­wie­trzu i na po­wierzch­ni. Po pra­wej na ziemi widzę kilka roz­trza­ska­nych barek.

– Za srebr­ni­ki! – krzy­czy sier­żant.

Zo­sta­ło kil­ka­set me­trów. Wy­ska­ku­je pierw­szy sze­reg. Je­stem w dru­gim, nasza kolej. Robię krok i wy­bi­jam się z pra­wej nogi, roz­kła­dam ręce, spa­dam głową w dół. To jak pie­przo­ne bunji, tylko, że nie ma liny. Spa­dam jak pier­do­lo­ny ka­mień.

Roz­kła­dam skrzy­dła, szarp­nię­cie. Gwał­tow­nie ha­mu­ję i za­czy­nam kon­tro­lo­wać opa­da­nie. Przy­po­mi­nam sobie słowa in­struk­to­ra: nie za szyb­ko, bo się roz­trza­ska­cie, nie za wolno, bo was zdej­mą.

Szarp­nię­cie. Ból. Spa­dam. Ude­rze­nie. Ciem­ność.

 

***

 

Budzę się, czuję jak prze­su­wa mi pa­znok­cie po ra­mie­niu, leży za mną. Jej palce są cie­płe, przy­jem­ne, wło­ski stają mi dęba. Czuję ku­sze­nie, jest sub­tel­ne. Ko­cham ją, tak bar­dzo chciał­bym zo­stać.

– Muszę le­cieć. – Od­su­wam jej dłoń, nie po­zwa­lam się do­ty­kać.

– Zo­stań, pro­szę.

Po­wi­nie­nem.

Pod­no­szę się z łóżka, wcią­gam spodnie i pa­trzę na nią z góry. Ma ciem­ne włosy i pie­go­wa­tą skórę. Jej twarz jest jakaś roz­my­ta, nie mogę sobie przy­po­mnieć jak wy­glą­da.

– Nie mogę, mam coś do za­ła­twie­nia.

Czuję, jak ramię za­czy­na palić.

– Nigdy nie mó­wisz, czym się zaj­mu­jesz.

Łzy na­pły­wa­ją jej do oczu.

Mil­czę. Nie od­po­wia­dam, że to praca jak każda inna, tylko, że trze­ba być skur­wy­sy­nem, ja­kich mało. Nie po­wiem też, że to dzień taki, jak każdy inny, tylko ostat­ni. Pa­trzę na nią i widzę, jak się roz­pły­wa.

Budzę się, boli jak skur­wy­syn. Jed­nak nie wsta­łem z łóżka. Spo­glą­dam wzdłuż ciała, pół wy­glą­da, jakby ktoś zbyt długo zo­sta­wił mięso na gril­lu.

Ktoś się nade mną po­chy­la i po­ka­zu­je coś okrą­głe­go, trzy­ma to w łapie. Mrużę oczy, pró­bu­ję zła­pać ostrość, nie widzę za do­brze.

– Srebr­nik, też do­sta­łeś.

Uśmie­cham się mi­mo­wol­nie.

– Co ze skrzy­dłem? – Wska­zu­ję głową w bok, poza pole wi­dze­nia.

– Am­pu­to­wa­li.

Za­ci­skam zęby. Uwiel­bia­łem szy­bo­wać, ko­cha­łem opa­dać na świa­ty o małej gra­wi­ta­cji. Ma­rzy­łem, że jeśli prze­ży­ję, to zo­sta­nę in­struk­to­rem. Teraz nawet to stra­ci­łem.

– Jakim cudem żyję?

– Ge­de­on cię wy­cią­gnął. To było pie­kło.

Łza ście­ka mi po twa­rzy. Nie­na­wi­dzę skur­wy­sy­na.

 

***

 

Od­naj­du­ję sier­żan­ta, nie biegł za nami od ja­kie­goś czasu. Leży w ka­łu­ży krwi. Pró­bu­ję go opa­trzyć, ale wiem, że jest za późno.

– Nie­na­wi­dzę cię! – kła­mię.

Pod­no­si reszt­ka­mi sił głowę.

– Za mło­de­go?

Kiwam głową.

– Przez ta­kie­go jak on, zgi­nął cały mój od­dział, tylko ja oca­la­łem. On miał osła­niać szturm z prze­ję­te­go bun­kra, pro­wa­dzić ogień za­po­ro­wy, ale za­miast tego siadł na ziemi i be­czał. Bez wspar­cia ognio­we­go, wy­strze­la­li nas wszyst­kich jak kacz­ki. Żaden z na­szych nie do­biegł nawet do linii oko­pów prze­ciw­ni­ka. To było pie­kło.

Mrużę oczy, marsz­czę czoło. Coś mi nie pa­su­je w tej hi­sto­rii.

– Jak prze­ży­łeś? – pytam.

– To ja byłem tym, który za­wiódł, prze­ze mnie wszy­scy zgi­nę­li.

– O, kurwa – szep­cę.

– Wtedy nikt się o tym nie do­wie­dział, zro­bi­li ze mnie bo­ha­te­ra. Je­dy­ny, który prze­żył z ca­łe­go za­stę­pu. Po­trze­bo­wa­li­śmy bo­ha­te­rów, zo­sta­łem sier­żan­tem.

Widzę, jak pła­cze, łzy mie­sza­ją się z krwią, która wy­cie­ka z ust. Prze­sta­ję go opa­try­wać, prze­sta­ję okła­my­wać sie­bie.

– Po­sta­no­wi­łem od­ku­pić swoje winy i ura­to­wać tak wiele istot, jak to moż­li­we. Za­bi­łem mło­de­go, bo był taki jak ja.

Nie­na­wi­dzę go, ale wie­rzę mu.

Widzę, jak cięż­ko łapie od­dech. Chwy­tam go za rękę. Prze­cież go nie­na­wi­dzi­łem. Po co mi to wszyst­ko opo­wie­dział? Dla­cze­go mnie?

Prze­ły­ka krew i pa­trzy mi w oczy.

– Wiem, że tam w bun­krze, on żył, nie do­bi­łeś go – mówi Ge­de­on.

Pa­ra­li­żu­je mnie strach. Co zro­bić? Drżą mi ręce, łapię jakąś szma­tę, chcę go udu­sić.

– Ale nie bój się, odej­dę z tym co wiem.

Od­rzu­cam ją na bok. Wstyd mi, brzy­dzę się sam sie­bie.

– Prze­pra­szam – mówię.

Kiwa głową.

– Moja fajka, za­trzy­maj ją – wy­szep­tu­je te­sta­ment.

W mil­cze­niu mi­ja­ją ko­lej­ne roz­bły­ski, jego ostat­nie. Sier­żant za­my­ka oczy, pusz­cza moją dłoń.

Łkam, trud­no mi zła­pać od­dech. Po po­licz­kach ciek­ną aniel­skie łzy. Wiem, że Ge­de­on, był lep­szym anio­łem niż ja.

 

***

 

– Bacz­ność, skur­wy­sy­ny!

Prze­cha­dzam się na­prze­ciw­ko istot róż­nych ras, róż­ne­go po­cho­dze­nia. Szu­kam ja­kie­goś twar­dzie­la. Ci nowi pła­czą, ci sta­rzy głu­pio się uśmie­cha­ją. Jed­nak, gdy ich mijam i czują po­wiew oca­la­łe­go skrzy­dła, wtedy za­sty­ga­ją w bez­ru­chu.

– Kie­dyś byłem taki, jak wy – mówię do mło­dych. – Po sze­ściu sztur­mach mię­snych zo­sta­łem sier­żan­tem. Teraz mam ich na kon­cie je­de­na­ście. – Wska­zu­ję pal­cem srebr­ni­ki na ra­mie­niu. – Tra­fi­łem tu, bo za­słu­ży­łem na to. Nikt nie tra­fia tu przez przy­pa­dek. Nie ob­cho­dzi mnie ja­ki­mi skur­wy­sy­na­mi by­li­ście za życia i co zro­bi­li­ście. Jeśli prze­trwa­cie trzy­dzie­ści mię­snych sztur­mów, spła­ci­cie swoje winy.

Staję na­prze­ciw­ko no­we­go, zgry­wa twar­dzie­la. Pa­trzę mu w oczy, jest wyż­szy. Je­stem jed­nym z nie­wie­lu pię­cio­pal­cych jak na­zy­wa­ją ludzi, je­ste­śmy drob­ni przy ta­kich jak on.

– Kilku z was nie opu­ści barki de­san­to­wej, w cza­sie pierw­sze­go sztur­mu zgi­nie ponad po­ło­wa. Nie przy­zwy­cza­jaj­cie się do sie­bie – mówię po­wo­li, spo­koj­nie, pa­trzę mu w oczy.

Broda za­czy­na mu dy­go­tać jak nie­mow­la­ko­wi, któ­re­mu zbie­ra się na płacz, opusz­cza wzrok. Łamię go, za­wsze jed­ne­go łamię, taka rola sier­żan­ta aniel­skie­go za­stę­pu.

– Jeśli ktoś spró­bu­je ucie­kać, będę stał z tyłu, my się nie co­fa­my. – Uśmie­cham się krzy­wo, nie byłem nigdy do­brym czło­wie­kiem, nie je­stem do­brym anio­łem.

 

***

 

Sto­imy na od­pra­wie. Za­pa­mię­tu­ję: Sy­riusz 2a, wodny świat, jedna mała wyspa, wy­so­ka gra­wi­ta­cja, słabe siły wroga. Tak miało być, ale stra­ci­li­śmy kon­takt z jed­nost­ką, która lą­do­wa­ła tam kil­ka­set roz­bły­sków temu. Mamy zro­bić de­sant, do­ko­nać prze­ła­ma­nia, prze­jąć tron. Do­dat­ko­wy cel, od­zy­skać kon­takt z pierw­szą grupą, spraw­dzić dla­cze­go nie od­po­wia­da­ją.

Opa­da­my, nie sły­chać ostrza­łu, cisza jest prze­ra­ża­ją­ca. Barka jest wy­po­sa­żo­na w więk­sze spa­do­chro­ny niż za­zwy­czaj, gra­wi­ta­cja i tak spra­wia, że opa­da­my szyb­ciej niż nor­mal­nie. Skrzy­dła sta­no­wią tutaj tylko zbęd­ny ba­last, zresz­tą ja i tak już nigdy nie po­le­cę.

Opa­da­my na brzeg plaży, to je­dy­ne miej­sce, gdzie jest wy­star­cza­ją­co równo.

Głu­che ude­rze­nie, piach czę­ścio­wo po­chła­nia impet lą­do­wa­nia.

Rampa opada. Na końcu plaży wi­dzi­my ni­skie, grube ro­śli­ny o czer­wo­nych li­ściach, za nimi wzgó­rze i nasz cel. Ko­niec po­dej­ścia jest stro­my, od­sło­nię­ty. Widać, gdy Pan two­rzył ten świat eony temu, kie­ro­wał się pięk­nem, a nie wa­run­ka­mi w ja­kich przyj­dzie nam dzi­siaj sztur­mo­wać.

– Za srebr­ni­ki, skur­wy­sy­ny! – mo­ty­wu­ję.

Ru­sza­my, bie­gnie­my, mam ich przed sobą. Pa­trzę w bok, gdzieś w od­da­li widzę drugą barkę, ma otwar­ty właz, nie widzę ciał na plaży. Do­bie­ga­my do linii drzew, prze­dzie­ra­my się po­mię­dzy nimi. Teraz naj­trud­niej­sze. Moi lu­dzie prą do przo­du, z tru­dem wspi­na­jąc się na wznie­sie­nie.

Ad­re­na­li­na, wrzesz­czy­my jak osza­la­li, pró­bu­je­my biec do linii umoc­nień, wspi­na­my się na nią, wska­ku­je­my do środ­ka i nic.

Za­sadz­ka? – za­sta­na­wiam się.

W oko­pie jest pusto, nie ma ich. Nie ma na­szych z pierw­sze­go sztur­mu, nie wi­dzi­my prze­ciw­ni­ka.

Pod­no­szę palce, po­ka­zu­ję dwa i kie­ru­nek, póź­niej wy­ko­nu­ję po­dob­ny gest w drugą stro­nę.

Dwie grupy ru­sza­ją na zwiad.

– Resz­ta, za­cho­wać pełną ostroż­ność, ob­sa­dzić sta­no­wi­ska i cze­ka­my.

Mi­ja­ją ko­lej­ne roz­bły­ski, czuję, że stało się coś złego. Małe czer­wo­ne słoń­ce jest coraz niżej, zbli­ża się zmierzch. Wi­dzi­my w ciem­no­ści, ale nikt nie lubi mroku, to uni­wer­sal­ny lęk, nie­za­leż­ny od świa­ta, z któ­re­go po­cho­dzi­my.

Trzask. Za­uwa­ża­my, że kłosy ro­ślin się po­ru­szy­ły. Mija kilka se­kund, znów, tro­chę bli­żej.

– To po­ru­sza się przy ziemi!

Przy­wie­ra­my do ścian oko­pów, cze­ka­my z ba­gne­ta­mi go­to­wy­mi do obro­ny. Pró­bu­ję kon­tro­lo­wać od­dech, za­ci­skam zęby, są coraz bli­żej.

– To nasi!

Dwój­ka zwia­dow­ców wska­ku­je do środ­ka, roz­kła­da­jąc skrzy­dła, by choć mi­ni­mal­nie za­mor­ty­zo­wać lą­do­wa­nie.

– Czy­sto! – mel­du­ją. – Opu­ści­li pla­ne­tę, zie­mia jest jesz­cze cie­pła po star­cie. Nie ma co zdo­by­wać, tron ewa­ku­owa­li ze sobą.

– Kurwa.

Coś jest nie tak. Czuję to, jak ból w ko­ściach zanim na­dej­dzie deszcz. Nie­któ­rzy tak mają, ja tak mam.

Druga grupa zwia­du wraca, wska­ku­je do oko­pów.

– Zna­leź­li­śmy ich!

– Na­szych?

Kiwa głową. Po jego minie, wiem, że moje prze­czu­cia się wła­śnie spraw­dza­ją.

– Bar­dzo obe­rwa­li?

Zwia­dow­ca nie od­po­wia­da, drugi wy­glą­da, jak obłą­ka­ny.

Idzie­my, jest już cał­kiem ciem­no, wszy­scy opu­ści­li­śmy okopy, nie ma czego bro­nić. Mi­ja­ją ko­lej­ne roz­bły­ski.

– Tam, w wą­wo­zie, po dru­giej stro­nie wzgó­rza.

Pod­cho­dzę, staję, nogi ugi­na­ją się pode mną. Nikt nic nie mówi, od­wra­ca­ją wzrok. Zna­leź­li­śmy ich, są tu wszy­scy. Wiszą po­przy­bi­ja­ni do krzy­ży, po­na­bi­ja­ni na pale, nie­któ­rzy wciąż się ru­sza­ją.

– Skró­cić ich cier­pie­nia! – roz­ka­zu­ję.

Kim trze­ba być, żeby zro­bić coś ta­kie­go?

– Sier­żan­cie, czy mamy…

Pod­no­szę dłoń, prze­ry­wam mu.

Od­su­wa się na bok, mil­czy.

Od­wra­cam się ple­ca­mi do wą­wo­zu, do swo­ich ludzi, do tego co zo­ba­czy­łem. Scho­dzę w stro­nę plaży. Po dro­dze po­włó­czę no­ga­mi, stopy stają się coraz cięż­sze z każ­dym kro­kiem. Osu­wam się na ko­la­na. Łzy cięż­ko opa­da­ją na pia­sek, po chwi­li do­łą­cza­ją do nich pierw­sze kro­ple desz­czu. Nawet potop nie dałby rady zmyć tego, co zo­ba­czy­łem.

 

***

 

Kil­ka­na­ście roz­bły­sków temu po raz ostat­ni wbi­łem ba­gnet w ciało wroga, po raz ostat­ni pro­wa­dzi­łem za­stęp do bitwy. Misja na Ha­de­sie, moja ostat­nia, koń­czy kru­cja­tę od­ku­pie­nia.

Two­rzy­my aniel­ski krąg. Ze wzglę­du na pa­nu­ją­ce zimno i, że prze­ży­ło tylko dwu­na­stu, sta­je­my bli­żej ognia niż zwy­kle. Wy­cią­gam że­la­zo, wy­pa­lam ko­lej­ne srebr­ni­ki.

Na końcu po­da­ję że­la­zo na­stęp­cy. Ma do­pie­ro, czte­ry srebr­ni­ki, ale poza mną nikt dłu­żej nie prze­żył. Wiem, że bę­dzie do­brym sier­żan­tem. Wska­zu­ję mu miej­sce na pier­si, na bra­ku­ją­cy srebr­nik.

– Nie ma od­ku­pie­nia bez cier­pie­nia! – krzy­czą.

– Nie ma od­ku­pie­nia bez cier­pie­nia – po­wta­rzam spo­glą­da­jąc w górę.

Za­ci­skam zęby i z ra­do­ścią przyj­mu­ję ból. Na­stęp­nie biorę odro­bi­nę śnie­gu i przy­kła­dam do rany.

Wi­wa­tu­ją, nikt tego nie mówi, ale je­stem do­wo­dem, że od­ku­pie­nie jest moż­li­we. Myślę o tych, któ­rzy po­le­gli i za­sta­na­wiam się, dla­cze­go aku­rat ja prze­ży­łem?

Wy­cią­gam reszt­kę guano pa­no­wa­nia, na­bi­jam do fajki. Przy­pa­lam że­la­zem, za­cią­gam się i po­da­ję dalej. Przy­naj­mniej tyle mogę im ofia­ro­wać.

Po kil­ku­dzie­się­ciu roz­bły­skach staje nade mną anioł po­sła­niec. Wy­cią­gam fajkę w jego stro­nę. Od­ma­wia.

– Pan się z tobą spo­tka, za dwa lata od teraz. Rano wy­ru­szysz z flotą w po­dróż do miej­sca, gdzie wszyst­ko się za­czę­ło.

Po­sła­niec jest jakiś nie­wy­raź­ny, mieni mi się przed ocza­mi, ale za­pa­mię­tu­ję.

 

***

 

Po­wra­cam na Czy­ściec 3b, mi­nę­ły sto dwa­dzie­ścia trzy lata. Przy­po­mi­nam sobie emo­cje z nim zwią­za­ne: strach pod­czas lą­do­wa­nia, gniew, gdy Ra­go­wi urwa­ło głowę, dumę, gdy znisz­czy­li­śmy trony i od­zy­ska­li­śmy pa­no­wa­nia. Dziś wra­cam jako bo­ha­ter, wy­ku­ty w ogniu bitew, drugi po na­szym pa­tro­nie, który ze­brał trzy­dzie­ści srebr­ni­ków.

Prom ła­god­nie opada na po­wierzch­nię pla­ne­ty, bez wstrzą­sów, eks­plo­zji, nie sły­chać wy­strza­łów, krzy­ków. Je­dy­ne co się nie zmie­ni­ło, to las cze­goś co przy­po­mi­na me­du­zy, widzę go w od­da­li przez bocz­ny wi­zjer. Pod­cho­dzę do wyj­ścia, staję wy­pro­sto­wa­ny, rampa się opusz­cza. Jak okiem się­gnąć, widzę aniel­skie za­stę­py.

Sam Iska­rio­ta czeka na lą­do­wi­sku, by wrę­czyć mi ostat­ni srebr­nik. Gdy pod­cho­dzę, drżą mi nogi i mię­śnie skrzy­dła, czuję, jak roz­sa­dza mnie duma, nigdy wcze­śniej nie wi­dzia­łem ar­cha­nio­ła. Jest niski, niż­szy niż my­śla­łem. Jego mun­dur jest pięk­ny, ale sub­tel­ny, zu­peł­nie nie w stylu pie­przo­ne­go ad­mi­ra­ła Nel­so­na. Jest ar­cha­nio­łem, pro­mie­niu­je siłą woli, opusz­czam wzrok. Wtedy z bli­ska do­strze­gam ślad po szu­bie­ni­cy na jego szyi. Pan mu wy­ba­czył, a póź­niej go wy­wyż­szył.

Iska­rio­ta robi krok do przo­du i oso­bi­ście przy­szy­wa mi ostat­ni srebr­nik. Chwi­la­mi prze­bi­ja igłą skórę, ale to nic. Na­stęp­nie po­da­je rękę, pię­cio­pal­cza­stą, taką jak moja.

– Do­chra­pa­łeś się trzy­dzie­stu srebr­ni­ków, warto było? – pyta. Pew­nie widzi kikut skrzy­dła, bli­zny na twa­rzy i opa­rze­nia na ciele.

– Tak.

Wiem, że nigdy nie za­po­mnę tej chwi­li.

Pod­jeż­dża ry­dwan, cią­gną go czte­ry pa­no­wa­nia czy­stej krwi, wsia­da­my. Nie można było tej chwi­li uczcić w bar­dziej pod­nio­sły spo­sób. Są to isto­ty tak rzad­kie, że toczą się o nie wojny. We­dług jed­nej z ksiąg ar­cha­nioł Mi­chał spro­wa­dził taką isto­tę na Zie­mię i to ona stała się praw­dzi­wą przy­czy­ną, za­bi­cia Abla. Jed­no­cze­śnie pa­no­wa­nia są dzi­kie, w szale po­tra­fią roz­szar­pać całe za­stę­py wro­gów lub swo­ich. Zda­rza się, że anioł ginie, pod­czas prób po­wo­że­nia, nie dając rady spro­stać pa­no­wa­niu nad tymi isto­ta­mi. Stąd ich nazwa.

Po­wo­żą­cy anioł strze­la lej­ca­mi, kwa­dry­ga rusza, koła ryt­micz­nie stu­ka­ją na ko­cich łbach. In­tu­icyj­nie staję na bacz­ność, wy­py­cham klat­kę pier­sio­wą do przo­du i po­zdra­wiam tłum, ma­cha­jąc ręką. Je­dzie­my po­mię­dzy re­gi­men­ta­mi w stro­nę tro­nów i zwierzch­no­ści, On tam na nas czeka. Mi­ja­my po dro­dze od­dzia­ły sto­ją­ce na bacz­ność, cały ol­brzy­mi plac jest nimi wy­peł­nio­ny.

Iska­rio­ta kła­dzie mi rękę na ra­mie­niu, wy­ry­wa z za­my­śle­nia.

– Wiesz? Je­steś w po­rząd­ku.

Chcę coś po­wie­dzieć, ale za­pie­ra mi dech w pier­siach.

– Prze­gra­łem za­kład. Nie wie­rzy­łem, że ko­mu­kol­wiek to się uda, te sztur­my, nikt nie miał prawa prze­żyć – kon­ty­nu­uje ar­cha­nioł.

– Za­kład? Z kim? – pytam.

– Z Nim. – Wska­zu­je ocza­mi w górę. – On za­wsze w cie­bie wie­rzył.

Bóg we mnie wie­rzył. Pa­trzę na in­nych z góry, chciał­bym to wy­krzy­czeć, po­wstrzy­mu­ję się ostat­kiem sił.

Do­jeż­dża­my, ry­dwan się za­trzy­mu­je. Scho­dzę na zie­mię i ob­ra­cam się w stro­nę Iska­rio­ty.

– Pój­dziesz sam, pój­dziesz z tym co masz – mówi i wska­zu­je mi kie­ru­nek.

Idę środ­kiem wiel­kich scho­dów, wspi­nam się na górę. Czy to za­wsze musi być góra? Przy­po­mi­nam sobie pismo, Ara­rat, gdzie wy­lą­do­wa­ła Arka Noego, Synaj, gdzie Moj­żesz wykuł ta­bli­ce za­wie­ra­ją­ce przy­ka­za­nia, Tabor, gdzie do­szło do prze­mie­nie­nia i w końcu Gol­go­tę, miej­sce eg­ze­ku­cji ska­zań­ców. Tak, musi – od­po­wia­dam. Je­stem coraz bli­żej, cze­ka­łem na to sto dwa­dzie­ścia trzy lata, zro­bię jesz­cze te kilka kro­ków.

Widzę świa­tło, klę­kam, tak bar­dzo chcia­łem do niego wró­cić.

– Wstań.

– Boże mój – mówię.

Nie prze­sa­dzaj – sły­szę śmiech w gło­wie. – Prze­cież nigdy nie wie­rzy­łeś w Boga. Za to ja wie­rzy­łem w cie­bie.

– Uwie­rzy­łem, gdy zo­ba­czy­łem cię po śmier­ci.

– Zo­ba­czy­łeś świa­tło, je­stem Nio­są­cym Świa­tło. Muszę przy­znać, że wier­nie mi słu­ży­łeś za życia i jesz­cze le­piej po śmier­ci, za­bi­łeś wielu wro­gów w moim imie­niu. Zro­bi­łeś wszyst­ko, żeby do mnie wró­cić.

Przy­po­mi­nam sobie obiet­ni­cę, którą zło­ży­łem, widzę wszyst­ko, co wy­da­rzy­ło się od tam­tej chwi­li. Czuję, jak­bym stra­cił duszę. Nie ro­zu­miem. Nagle w ob­li­czu świa­tła wszyst­ko się ukła­da, ostat­ni z puz­zli tra­fia na miej­sce, jest jak owoc po­zna­nia dobra i zła.

– Prze­cież nigdy nie byłeś do­brym czło­wie­kiem, jak mo­głeś są­dzić, że mo­żesz być do­brym anio­łem? – mówi Lu­cy­fer.

– Nieee! – krzy­czę i opa­dam bez­wład­nie na zie­mię.

Reszt­ka­mi sił od­wra­cam głowę w stro­nę wi­wa­tu­ją­ce­go tłumu i w świe­tle Pana widzę ich praw­dzi­we ob­li­cza. Skrzy­dla­te po­two­ry, takie same skur­wy­sy­ny jak ja.

 

***

 

– Nie krzycz, bła­gam!

Zry­wam się z łóżka, zrzu­cam koł­drę, do­ty­kam się po ple­cach, gła­dzę dło­nią nad usza­mi. Rogi, nie ma ich.

Dziew­czy­na ucie­ka pod ścia­nę, pa­trzy na mnie, jak na sza­leń­ca.

– Chcia­łam cię tylko obu­dzić, rzu­ca­łeś się po łóżku, coś krzy­cza­łeś. Nic nie ro­zu­mia­łam – mówi ła­mią­cym się gło­sem.

Jest wy­raź­na, ma piegi, bladą twarz. Jak ja ją ko­cham.

– Ko­cham cię.

Jest zdez­o­rien­to­wa­na, pró­bu­je się uśmiech­nąć, ale dalej cała drży.

– Mia­łem zły sen, tyko sen.

– Nie bę­dziesz wię­cej krzy­czał?

Pod­cho­dzę, daję jej bu­zia­ka w czoło, ca­łu­ję. Jak mi bra­ko­wa­ło de­li­kat­no­ści ko­bie­cych ust. Od jutra wszyst­ko się zmie­ni. Ja się zmie­nię.

– Prze­my­ję twarz i zaraz do cie­bie wra­cam.

Ukła­dam po­ściel na łóżku. Chcę dać jej chwi­lę, na uspo­ko­je­nie.

W ła­zien­ce od­krę­cam kurek, prze­my­wam twarz. Widzę w lu­strze, jak kro­ple po­wo­li po niej ście­ka­ją. Robię kilka po­wol­nych wde­chów i wy­de­chów. Jest le­piej.

Za­sta­na­wia mnie tylko, dla­cze­go mam ocho­tę za­pa­lić, prze­cież nigdy tego nie ro­bi­łem. Otwie­ram szu­fla­dę i obok szczo­tecz­ki do zębów, znaj­du­ję ko­ścia­ną fajkę. Tę fajkę. Wid­nie­je na niej nie­zro­zu­mia­ły napis, ale wiem co tam jest na­pi­sa­ne. Za garść srebr­ni­ków. Pój­dziesz z tym co masz.