Bagna Symoru

 Oko­li­ce In­ver­ness

To jest Szko­cja, a w jej sercu leży wyspa Skye. Tu każdy krok na­le­ży sta­wiać ostroż­nie, ob­ser­wu­jąc czy stopa nie­spo­dzie­wa­nie nie za­nu­rzy się w grzą­skiej ziemi. Góry ota­cza­ją­ce je­zio­ro Loch Ness, znane nie­mal każ­de­mu za spra­wą le­gen­dar­ne­go po­two­ra za­miesz­ku­ją­ce­go jego mu­li­ste dno, o zmro­ku budzą grozę. Ich cie­nie kładą się na lśnią­cej w bla­sku księ­ży­ca tafli wody, która przy każ­dym po­dmu­chu wia­tru ożywa, two­rząc nie­uchwyt­ne kształ­ty. Ka­wa­łek dalej, na roz­le­głej po­ła­ci fa­lu­ją­ca na gład­kiej po­wierzch­ni ba­gien­na trawa przy­po­mi­na­ją­ca wyspy, czę­sto staje się pu­łap­ką dla nie­wpra­wio­ne­go oka. Mo­kra­dła skry­wa­ją­ce mrocz­ne ta­jem­ni­ce nie tylko od­bi­ja­ją to, co nad nimi, ale także do­peł­nia­ją wszyst­ko, co po­zo­sta­je nie­wi­docz­ne, skry­te w od­mę­tach, gdzie życie rzą­dzi się wła­sny­mi pra­wa­mi. Sto­jąc na mo­ście Sli­ga­chan i wpa­tru­jąc się w nurt pły­ną­cy po­strzę­pio­nym ko­ry­tem, można do­strzec plamy, które z pew­no­ścią nie są wo­do­ro­sta­mi.

Gdzieś po­mię­dzy tym wszyst­kim, na ob­ni­żo­nym te­re­nie oto­czo­nym gó­ra­mi, leży Sy­mo­ru – mała osada, któ­rej miesz­kań­cy z nie­po­ko­jem spo­glą­da­ją w przy­szłość. Nie mam na myśli po­stę­pu, który ra­czej osadników Symoru nie do­się­gnie; we­dług nich, wszyst­kie wy­na­laz­ki, które mają uła­twiać życie, przy­no­szą je­dy­nie śmierć. Skąd to nie­do­rzecz­ne prze­ko­na­nie? Może wy­ni­ka to z faktu, że w Sy­mo­ru lu­dzie myślą w in­nych ka­te­go­riach. Życie w tej od­izo­lo­wa­nej, wręcz zdzi­cza­łej wsi toczy się w otocz­ce za­bo­bo­nów, magii i lęku, jakby jej miesz­kań­cy wciąż żyli w śre­dnio­wie­czu.

Od dłuż­sze­go czasu wy­da­rze­nia ma­ją­ce miej­sce na oka­la­ją­cych wieś ba­gnach nie­po­ko­iły wła­dze In­ver­ness. Co tak nad­zwy­czaj­ne­go wy­wo­ła­ło za­in­te­re­so­wa­nie cichą, nie­kon­flik­to­wą osadą? Otóż ciała: stare, młode dry­fu­ją­ce po­śród traw. Nic nad­zwy­czaj­ne­go, w końcu to bagna, a kon­takt z nimi może pro­wa­dzić do tra­gicz­nych kon­se­kwen­cji. Nie­mniej jed­nak pięć od­na­le­zio­nych w ciągu roku ofiar miało pod­cię­te żyły w nad­garst­kach. Wszyst­ko wska­zy­wa­ło na to, że popełniły sa­mo­bój­stwo, jed­nak coś w tej ukła­dan­ce nie pa­so­wa­ło. Na cia­łach wid­nia­ły pręgi po skrę­po­wa­niu, co od razu wy­klu­czy­ło wcze­śniej­sze do­my­sły i zmu­si­ło po­li­cjan­tów do in­ter­wen­cji.

Miesz­kań­cy Sy­mo­ru do roz­mow­nych nie na­le­że­li. Nic nie wi­dzie­li, nic nie sły­sze­li, a im bar­dziej wła­dze na­ci­ska­ły, aby wy­du­sić z nich ja­kie­kol­wiek in­for­ma­cje, tym bardziej na­bie­ra­li wody w usta, co koń­czy­ło śledz­two w mar­twym punk­cie. Dziw­ne! Na skra­ju wsi za­uwa­żo­no świe­że groby, co jesz­cze bar­dziej za­sta­na­wia­ło, bo nikt nie zgła­szał żad­nej śmier­ci w ciągu kilku mie­się­cy, aż do przed­wczo­raj. Pod­sta­rza­ły wła­ści­ciel je­dy­ne­go w Sy­mo­ru skle­pu zmarł na zawał, a jego ciało nadal prze­by­wa­ło w miej­skiej kost­ni­cy. Nie miał tutaj ro­dzi­ny, co stwa­rza­ło oka­zję, aby wpro­wa­dzić do ta­jem­ni­czej kasty kogoś z ze­wnątrz i od­kryć, co tak na­praw­dę się tam dzie­je.

O praw­dzi­wej eg­zy­sten­cji to­czą­cej się w Sy­mo­ru miał się nie­ba­wem prze­ko­nać Scott Wer­ner, młody po­li­cjant, który nie zna­lazł się wśród za­mknię­te­go w sobie po­spól­stwa przy­pad­ko­wo. To wła­śnie jego od­kry­cia po­sta­ram się opi­sać i przed­sta­wić w spo­sób jak naj­bar­dziej wia­ry­god­ny, wpla­ta­jąc w to wszyst­ko, co trwa­ło, trwa i naj­praw­do­po­dob­niej trwać bę­dzie.

Wer­ner – po­wścią­gli­wy, szczu­pły mło­dzie­niec o po­spo­li­tej twa­rzy po­sta­wił stopę w Sy­mo­ru jako je­dy­ny ży­ją­cy krew­ny zmar­łe­go skle­pi­ka­rza, od stro­ny jego sio­stry, która opu­ści­ła wieś lata temu, zaraz po wyj­ściu za mąż. Prze­jął spu­ści­znę po sta­rym Gre­enie. Skle­pik był mały, jed­nak ob­fi­cie wy­po­sa­żo­ny. Regały usta­wio­ne po sufit, wy­peł­nione były wsze­la­kimi towarami: pie­czy­wo po­pa­ko­wa­ne w worki, róż­no­ko­lo­ro­we na­po­je w pla­sti­ko­wych bu­tel­kach, świe­że owoce, wa­rzy­wa, che­mia i nawet ubra­nia. Wer­ner miał na­dzie­ję szyb­ko wdro­żyć się w za­da­nie, które mu po­wie­rzo­no, jed­nak jakże szyb­ko zo­stał spro­wa­dzo­ny na zie­mię, a ma­rze­nia o bły­ska­wicz­nym roz­wią­za­niu ta­jem­ni­czych mor­derstw zdu­szo­ne w za­rod­ku.

Nad osadą i oko­li­cą wi­sia­ło coś mrocz­ne­go, nie­zba­da­ne­go, co młody Wer­ner czuł, ale do­strzec nie po­tra­fił. Mi­nę­ły dwa ty­go­dnie od ob­ję­cia sta­no­wi­ska skle­pi­ka­rza, a poza kil­ko­ma burk­nię­cia­mi, re­cy­to­wa­ny­mi li­sta­mi za­ku­pów i nie­uf­ny­mi spoj­rze­nia­mi miesz­kań­ców, nie do­wie­dział się ni­cze­go, co mo­gło­by go przy­bli­żyć do roz­wią­za­nia za­gad­ki. Dla miesz­kań­ców Sy­mo­ru był obcym, in­tru­zem, nie­mniej jed­nak dzię­ki temu, że nie bał się opusz­czać wsi, nie­uf­na lud­ność miała co jeść. Po­li­cjan­to­wi nie po­zo­sta­wa­ło nic in­ne­go, jak uzbro­ić się w cier­pli­wość i cze­kać, aż osad­ni­cy za­czną go trak­to­wać na równi z nimi. Każ­dej so­bo­ty po­ko­ny­wał mo­cza­ry ło­dzią i od­bie­rał towar znad skra­ju rzeki od hur­tow­ni­ka z In­ver­ness, zda­jąc jed­no­cze­śnie re­la­cję prze­ło­żo­ne­mu, który han­dla­rzo­wi to­wa­rzy­szył. Za wiele do po­wie­dze­nia nie miał, nie­mniej nadal żywił na­dzie­ję na cud, że coś ule­gnie zmia­nie, drgnie, a osad­ni­cy w końcu za­czną mówić.

Minął ko­lej­ny ty­dzień, który oka­zał się prze­ło­mo­wy i nie­zwy­kle ra­do­sny dla Wer­ne­ra. Ję­zy­ki od­wie­dza­ją­cych sklep Pod Mu­cho­mo­rem za­czę­ły się roz­wią­zy­wać, jed­nak w spo­sób za­gad­ko­wy, zdra­dza­jąc je­dy­nie strzęp­ki in­for­ma­cji o czymś, co nad­cią­ga oraz czę­ste wzmian­ki o księ­ży­cu, co su­ge­ro­wa­ło, że chło­pak musi się strzec i po­stę­po­wać jak inni. Wy­star­czy­ło, aby by­stry i do­cie­kli­wy po­li­cjant za­czął łą­czyć fakty. Ślepy by za­uwa­żył, że osad­ni­cy bali się mówić wprost, dla­te­go szep­ta­li i klu­czy­li, nie­mniej ich spoj­rze­nia zdra­dza­ły, że po­trze­bu­ją po­mo­cy.

Pod­czas swo­je­go krót­kie­go po­by­tu w Sy­mo­ru Wer­ner coraz czę­ściej do­cho­dził do wnio­sku, że mo­cza­ry nie­jed­no wi­dzia­ły i sły­sza­ły. Gdyby tylko umia­ły mówić. Po­li­cjant za­czy­nał od­czu­wać aurę ta­jem­ni­czo­ści na równi z in­ny­mi, zwłasz­cza gdy każ­de­go wie­czo­ru wy­cho­dził poza wieś i kro­czył błot­ni­sty­mi ka­łu­ża­mi, prze­ska­ku­jąc z ka­mie­nia na ka­mień, wy­pa­tru­jąc… Wła­śnie! Czego? Po­two­ra, zjawy? Miał nie­od­par­te wra­że­nie, że jest ob­ser­wo­wa­ny, a po każ­do­ra­zo­wym po­wro­cie z eska­pa­dy, mniej wię­cej około dzie­sią­tej, po­je­dyn­czy miesz­kań­cy, wy­chy­la­jąc się zza pro­gów do­mostw, wi­ta­li go okla­ska­mi, po czym szyb­ko zni­ka­li za drzwia­mi, za­my­ka­jąc je na czte­ry spu­sty. On w tym cza­sie za­sia­dał w fo­te­lu i dzwo­nił do prze­ło­żo­ne­go ze sta­re­go apa­ra­tu, który wi­siał na ścia­nie.

Ponoć nie­jed­na dusza błą­ka­ła się po­śród mgły w po­szu­ki­wa­niu wyj­ścia. La­bi­rynt nie miał końca, a upio­ry wyły i za­wo­dzi­ły, nie­po­go­dzo­ne ze swoim losem. Ile kości skry­wa­ły te błot­ni­ste ka­łu­że? Le­piej nie wie­dzieć, bo sama świa­do­mość ich ist­nie­nia od wie­ków zmywa sen z po­wiek miesz­kań­com. Żyli, żyją i żyć będą z prze­ko­na­niem, że ba­gien­na głę­bia skry­wa coś, co je­dy­nie dzię­ki ich po­ko­rze nie wę­dru­je ka­mien­ny­mi ścież­ka­mi zbyt czę­sto, po­zwa­la­jąc jako tako funk­cjo­no­wać.

Więk­szość z was za­pew­ne zgo­dzi się, że le­gen­dy nie umie­ra­ją i żyją po dziś dzień, prze­ka­zy­wa­ne z po­ko­le­nia na po­ko­le­nie w spo­sób tak re­al­ny, jakby wy­mysł czy­je­goś umy­słu miał swoje od­bi­cie w rze­czy­wi­sto­ści. Śmiem twier­dzić, że upły­nie wiele czasu, zanim miesz­kań­cy Sy­mo­ru prze­sta­ną drżeć na samo wspo­mnie­nie tego, o czym nikt nie mówi gło­śno, a co nie­ba­wem wyj­dzie z ukry­cia, zrzu­ca­jąc płaszcz nocy. Nie mam tu na myśli słyn­nej Nes­sie ani du­chów z ruin zamku Urqu­hart. Cho­dzi o czar­ne jak smoła zjawy ocie­ka­ją­ce wodą i ustro­jo­ne w po­żół­kłe trawy. To wła­śnie one pod­czas każ­dej pełni snują się krę­ty­mi ścież­ka­mi Sy­mo­ru i za­bie­ra­ją ze sobą każ­de­go, kogo na­po­tka­ją. Twarz osoby, która wy­ja­wi­ła tę ta­jem­ni­cę po­li­cjan­to­wi, była blada, wręcz per­ga­mi­no­wa, usta za­ci­śnię­te, a oczy roz­bie­ga­ne, jakby naj­cich­szy szept miał do­trzeć do uszu tych, któ­rzy na­słu­chu­ją i ob­ser­wu­ją, po­zo­sta­jąc nie­zau­wa­żo­ny­mi.

Scott zy­skał za­ufa­nie, ale im wię­cej nie­do­rzecz­nych opo­wie­ści do niego do­cie­ra­ło, tym bar­dziej prze­ko­ny­wał się, że osoby, które go ota­cza­ją, cho­dzą tymi sa­my­mi szla­ka­mi, za­glą­da­ją do tych sa­mych miejsc, są po pro­stu nie­nor­mal­ne albo tak zma­ni­pu­lo­wa­ne, że nie od­róż­nia­ją ułudy od rze­czy­wi­sto­ści.

 Przez kogo? Dobre py­ta­nie.

Mó­wio­no, że gdy srebr­ny księ­życ wy­ła­nia się znad naj­wyż­sze­go ma­sy­wu, oświe­tla­jąc ską­pa­ne w gę­stej, chłod­nej mgle szare da­chów­ki i odra­pa­ne ele­wa­cje pod­upa­dłych bu­dyn­ków Sy­mo­ru, biada tym, któ­rzy nie zdążą za­ry­glo­wać drzwi i po­za­my­kać okien­nic. W każdy taki wie­czór, gdy ostat­ni pro­mień słoń­ca znika za naj­wyż­szym wznie­sie­niem ota­cza­ją­cym osadę, bagna oży­wa­ją. Nie na­le­ży tego brać do­słow­nie, nie­mniej jed­nak trwo­ga wzra­sta wśród wszyst­kich miesz­kań­ców… no, pra­wie wszyst­kich.

I wła­śnie tutaj mają po­czą­tek dziwa, o ja­kich młody Wer­ner usły­szał z ust wie­ko­we­go star­ca bez ręki i nogi, który po burz­li­wej, osad­ni­czej na­ra­dzie od­wie­dził go nie­dziel­ne­go po­po­łu­dnia i po­sta­no­wił wpro­wa­dzić w świat, o jakim za­pew­ne młody męż­czy­zna nawet nie śnił. Po­li­cjant słu­chał z za­in­te­re­so­wa­niem, kiedy na jaw wy­cho­dzi­ły opo­wiast­ki o ta­jem­ni­czej, przez ni­ko­go nie­zba­da­nej cha­cie, którą ota­cza­ły śmier­dzą­ce bul­go­czą­ce bagna, a on sam oso­bi­ście nigdy nie miał oka­zji jej zo­ba­czyć.

 Ile przyj­dzie mu do­po­wie­dzieć sobie sa­me­mu? Zo­ba­czy­my. W każ­dym razie po­ja­wi­ło się świa­tło w tu­ne­lu. Scott miał punkt za­cze­pie­nia i po­sta­no­wił do­wie­dzieć się wszyst­kie­go o od­lu­dziu, gdzie stała chata, którą – może nie­do­słow­nie – miesz­kań­cy ob­wi­nia­li o całe zło Sy­mo­ru. Wer­ner nie po­tra­fił pojąć wy­ssa­nych z palca oszczerstw, lecz to nie­ba­wem miało ulec zmia­nie i uka­zać ob­ra­zy, które za­pa­mię­ta do końca życia.

Na nie­wiel­kim wznie­sie­niu, po­mię­dzy męt­ny­mi wo­da­mi, otu­lo­ny­mi ziel­skiem i po­kracz­ny­mi krze­wa­mi, na po­strzę­pio­nym, ka­mie­ni­stym skraw­ku ziemi, stała drew­nia­na, wie­ko­wa chata. Tru­pia Łza za­wdzię­cza­ją­ca swoją nazwę ostat­nie­mu wła­ści­cie­lo­wi – pod­sta­rza­łe­mu Ed­mun­do­wi Fro­sto­wi, jed­no­no­gie­mu hra­bie­mu szkoc­kie­mu z dzia­da pra­dzia­da – wcze­śniej na­zy­wa­na była po pro­stu Chatą Na Wy­spie. Ponoć jako je­dy­ny, Frost nie wie­rzył w hi­sto­rię o ba­gien­nych po­two­rach, du­szach wę­dru­ją­cych po­śród traw i przez całe życie nie uro­nił ani jed­nej łzy… do czasu. Wła­śnie. Tego pie­kiel­ne­go dnia wszyst­ko na­bra­ło in­ne­go ko­lo­ru, a mo­kra­dła za­czę­ły wy­da­wać od­gło­sy mro­żą­ce krew w ży­łach, zu­peł­nie inne niż do tej pory.

Dwa lata temu sta­rzec wraz z żoną i na­sto­let­nim synem wy­pły­nę­li na mo­cza­ry, usły­szaw­szy, że na ich krań­cu znaj­du­je się ja­ski­nia wy­peł­nio­na zło­tem. Le­gen­dy le­gen­da­mi nie­mniej, gdy tylko nocne sza­ro­ści znik­nę­ły, młody syn mle­czar­ki, prze­pły­wa­jąc ba­gnem, do­strzegł dwa za­plą­ta­ne w chasz­cze ciała.

 Co czuł młody męż­czy­zna? Cóż, na pewno nie cie­szy­ły go bez­dusz­ne świe­ci­deł­ka, okrę­co­ne wokół ciał pani Frost i jej syna. Wszy­scy, któ­rzy wi­dzie­li nie­bosz­czy­ków, zgod­nie twier­dzi­li, że na­puch­nię­te i zsi­nia­łe zwło­ki z przerażeniem zastygłym na twarzy wy­glą­da­ły od­ra­ża­ją­co. Ed­mun­da Fro­sta od­na­le­zio­no ko­lej­ne­go dnia – trzy­mał się kur­czo­wo drze­wa, tkwiąc po ra­mio­na w męt­nej wo­dzie. Wzbu­rzo­nym gło­sem po­wta­rzał: „Prze­klę­ci, prze­klę­ci”.

Wia­do­mość o śmier­ci naj­bliż­szych nie wy­wo­ła­ła u Ed­mun­da efek­tu, ja­kie­go się spo­dzie­wa­no. Na­ło­żył że­la­zną maskę, za­brał ze sobą ciała bli­skich i wró­cił do Tru­piej Łzy. Gdzie ich po­cho­wał, czy w ogóle to zro­bił? Nie wia­do­mo, w każ­dym razie na skraw­ku ziemi, który za­miesz­ki­wał, gro­bów się nie do­pa­trzo­no. Roz­pa­czał w sa­mot­no­ści, a jego prze­peł­nio­ne go­ry­czą wrza­ski echo nio­sło po całej oko­li­cy – ponoć zwa­rio­wał i prze­stał dbać o dach nad głową. Jak sobie ra­dził, skąd brał je­dze­nie? Nie wie­dział nikt.

Tru­pia Łza to obec­nie roz­sy­pu­ją­ca się ru­de­ra, za­pusz­czo­na i oto­czo­na czte­re­ma roz­ło­ży­sty­mi dę­ba­mi, któ­rych ko­rze­nie wiją się po bru­nat­nej ziemi i zni­ka­ją pod wodą, a ich ko­ro­ny chro­nią ścia­ny chaty przed wia­trem. Ele­wa­cja stra­szy od­pa­da­ją­cą farbą. Komin z jed­nej stro­ny jest w po­ło­wie wy­kru­szo­ny, a strze­cha sczer­nia­ła od słoń­ca, uka­zu­jąc licz­ne ubyt­ki. W dę­bo­wych de­skach za­miesz­ka­ły kor­ni­ki, strzę­piąc ich gład­ką, wy­he­blo­wa­ną po­wierzch­nię. Je­dy­nie drzwi wy­glą­da­ły na od­re­stau­ro­wa­ne. Za­wia­sy lśni­ły w pro­mie­niach słoń­ca, a framuga w od­cie­niu ciem­nej zie­le­ni har­mo­ni­zo­wa­ła z po­sre­brza­ny­mi oku­cia­mi, pod­czas gdy wnę­trze Frost po­ma­lo­wał na czer­wo­no. W cha­cie znaj­do­wa­ło się tyle okien i okie­nek, że trud­no je było zli­czyć.

Nie­raz, pod­czas pełni, kiedy za­trwo­że­ni osad­ni­cy Sy­mo­ru skry­wa­li ob­li­cza w mroku, mgła za­ni­ka­ła, od­sła­nia­jąc dra­pież­ną na­tu­rę nocy. Z oko­lic Tru­piej Łzy do­la­ty­wa­ły krzy­ki, śmie­chy i wi­wa­ty. Nie by­ło­by w tym nic dziw­ne­go, zwa­żyw­szy, że Frost to dzi­wak, jed­nak woda nio­sła nie tylko jego ba­so­wy głos. Kiedy wokół pa­no­wa­ła gro­bo­wa cisza, a od­de­chy miesz­kań­ców były le­d­wie sły­szal­ne, ich wy­ostrzo­ne zmy­sły wy­chwy­ty­wa­ły wiele od­gło­sów. Dzie­cię­ce śmie­chy prze­pla­ta­ły się z pi­skiem na­wo­łu­ją­cych je ko­biet. Mę­skie okrzy­ki i brzęk szkła, jak przy to­a­ście, uja­da­nie psów mie­sza­ło się z wrza­ska­mi, które za­zwy­czaj wy­da­ją osoby cier­pią­ce, pod­da­wa­ne tor­tu­rom.

Z okien chaty pod­czas każ­dej pełni wy­do­by­wa się ra­żą­ce świa­tło, dając oczom obraz ułudy wiel­kie­go ogni­ska, a woda ota­cza­ją­ca stały ląd bul­go­cze, jakby ktoś ją pod­grze­wał. W bla­sku księ­ży­ca wy­raź­nie widać czar­ny dym ula­tu­ją­cy z ko­mi­na. Ma prze­róż­ne kształ­ty, a naj­bar­dziej prze­ra­ża, gdy przyj­mu­je formę dłoni z sze­ro­ko roz­stawionymi pal­ca­mi, jakby otu­lał cha­łu­pę i chro­nił przed… Wła­śnie. Strach ma wiel­kie oczy, a będąc w jego mocy, można do­strzec wszyst­ko, nie­mniej…

Wia­do­mo, że ba­gien­ny opar jest w sta­nie znie­kształ­cić dźwięk, lecz wszy­scy miesz­kań­cy twier­dzi­li zgod­nie, że stary Frost do­pusz­czał się na swoim skraw­ku ziemi okrop­nych rze­czy. Skąd takie przy­pusz­cze­nie? Nie wia­do­mo, ile w tym praw­dy, jed­nak ja­kieś jej zia­ren­ko w niej jest. Ród Fro­stów parał się czar­ną magią, a kilka po­ko­leń wstecz na sto­sie spło­nę­ły dwie ko­bie­ty, okrzyk­nię­te cza­row­ni­ca­mi. Za­mierz­chłe to były czasy, jed­nak opo­wiast­ki zo­sta­ły i krążą do dziś, że za­błą­ka­ne dusze czają się w po­bli­żu Tru­piej Łzy, a stary Frost z nimi roz­ma­wia.

***

Za każ­dym razem, gdy słoń­ce wi­sia­ło wy­so­ko na nie­bie, a nocny spek­takl na po­bli­skiej wy­sep­ce do­bie­gał końca, grup­ka ochot­ni­ków pod­pły­wa­ła ło­dzią do przy­byt­ku Ed­mun­da, aby spraw­dzić, czy go nie pod­pa­lił, a przy oka­zji sie­bie. Każdy ruch wio­słem przy­bli­żał cie­kaw­skich do cze­goś, co zmie­nia­ło ob­li­cze po­mię­dzy mru­gnię­cia­mi. Raz osa­mot­nio­na cha­łu­pa trzesz­cza­ła, a przez pod­próch­nia­łe deski gwiz­dał wiatr, jakby pró­bo­wał coś po­wie­dzieć. Innym razem w po­wie­trzu uno­sił się za­pach świe­żo ścię­te­go drze­wa, ten za­pa­da­ją­cy w pa­mię­ci ży­wicz­ny afro­dy­zjak, cho­ciaż igla­ków w oko­li­cy nie było, a ścia­ny i dach chaty zda­wa­ły się po­ru­szać, od­dy­chać.

Stary Frost, przy każ­dej wi­zy­cie, jakby je prze­wi­dy­wał, czu­wał na we­ran­dzie w bu­ja­nym fo­te­lu, paląc fajkę. Dwa czar­ne, wło­cha­te dogi wa­ro­wa­ły obok niego i nigdy się nie po­fa­ty­go­wa­ły, aby za­war­czeć czy za­szcze­kać. Frost nigdy się nie od­zy­wał. Sie­dział jak mumia, wy­pusz­cza­jąc dym usta­mi i nosem, a na po­sęp­ną twarz nie za­glą­dał uśmiech. Dziw­ne? Nic bar­dziej myl­ne­go. Od mo­men­tu stra­ty ro­dzi­ny za­nie­mó­wił, stro­nił od ludzi i to całe wy­tłu­ma­cze­nie.

Ed­mund od za­wsze ucho­dził za osobę oschłą, kłó­tli­wą, zie­ją­cą jadem i bez­względ­nie bro­nią­cą swo­ich racji. Każda roz­mo­wa z nim, kiedy raz w mie­sią­cu wraz z żoną od­wie­dzał sklep i robił po­kaź­ne za­pa­sy, rzu­ca­jąc na ladę listę za­ku­pów, koń­czy­ła się ob­raź­li­wy­mi uwa­ga­mi i po­to­kiem epi­te­tów, które w chwi­lach wzbu­rze­nia sypał na wszyst­kich bez wy­jąt­ku. Na­gan­nie od­no­sił się do dzie­ci, które wy­śmie­wa­ły jego ka­lec­two oraz ko­biet, które szy­dzi­ły z jego nie­uro­dzi­wej, gar­ba­tej żony. Uwła­czał męż­czy­znom, któ­rzy drwi­li z jego pasji do sta­rych ksiąg i po­glą­du, że nie są na tych zie­miach sami.

Nikt z ga­piów ob­ser­wu­ją­cych Fro­sta z drew­nia­nej łodzi nigdy nie po­sta­wił stopy na jego ziemi. Ta­jem­ni­ca kor­ci­ła, jed­nak wy­ja­śnie­nie dziw­nych zja­wisk scho­dzi­ło na drugi plan. Strach przed star­cem był sil­niej­szy, a spo­sób, w jaki ob­ser­wo­wał przy­by­łych, wy­wo­ły­wał gęsią skór­kę. Ponoć jego oczy były białe jak mleko, ma­to­we i jakby mar­twe. Cie­kaw­scy od­pły­wa­li, nie do­strze­ga­jąc ni­cze­go po­dej­rza­ne­go. Cho­ciaż pod­czas ostat­niej wy­pra­wy syn ko­wa­la za­uwa­żył, że za chatą, na roz­cią­gnię­tych po­mię­dzy drze­wa­mi sznu­rach, suszą się nie tylko mę­skie ubra­nia. Nikt z to­wa­rzy­szy nie po­trak­to­wał jego spo­strze­że­nia po­waż­nie. Stary Frost był dzi­wa­kiem, więc wie­trze­nie kre­acji po zmar­łej żonie prze­szło bez echa.

Scotta Wer­ne­ra tak za­ab­sor­bo­wa­ły usły­sza­ne hi­sto­rie, że nawet się nie spo­strzegł, kiedy ostat­ni pro­mień słoń­ca znik­nął za gó­ra­mi, po­zwa­la­jąc sza­ro­ściom spo­wić Sy­mo­ru. 

 ***

Był! Wi­siał na nie­bie, a jego blask ema­no­wał ze zdwo­jo­ną siłą, przy­ćmie­wa­jąc gwiaz­dy. Srebr­ny, ide­al­nie okrą­gły glob oświe­tlał szczy­ty gór oraz gład­ką jak tafla szyby po­wierzch­nię mo­kra­deł. Nie do­pusz­czał do sie­bie sza­rych, rzad­kich chmur, które pró­bo­wa­ły przy­sło­nić jego ma­je­stat. Wpusz­czał srebr­ną po­świa­tę po­mię­dzy trawy, za­glą­dał pod wodę, jakby szu­kał tam swo­je­go dru­gie­go ja. Biała mgła oka­la­ją­ca bagna ni­czym pa­ję­czy­na, zwiew­nie prze­su­wa­ła się tuż nad ich po­wierzch­nią, a wie­ją­cy coraz moc­niej wiatr wpra­wiał w ruch kępki traw, które szu­mia­ły, jakby miały za za­da­nie za­głu­szyć skom­le­nie psów. Ich od­gło­sy były tak prze­raź­li­we, że nawet od­po­czy­wa­ją­ce w chasz­czach ptaki poderwały się do lotu, spło­szo­ne nie­sio­ną echem grozą.

Scott Wer­ner stał w sieni i ob­ser­wo­wał, jak białe pro­mie­nie za­glą­da­ją przez okno, oświe­tla­jąc le­żą­ce na stole stare ga­ze­ty i zdję­cia. Gdy tylko usły­szał o Tru­piej Łzie i hra­bim, który z nie­zna­nych ni­ko­mu po­wo­dów miesz­kał w roz­kle­ko­ta­nej ru­de­rze, za­miast grzać stare kości przy ko­min­ku w jed­nym z dwor­ków, któ­rych ród Fro­stów po­sia­dał co naj­mniej pięć, w tym dwa w cał­kiem nie­da­le­kiej oko­li­cy, po­pro­sił prze­ło­żo­ne­go o ma­te­ria­ły. Scott dwie noce spę­dził na stu­dio­wa­niu sta­rych gazet, prze­glą­da­niu zdjęć, od­kry­wa­jąc hi­sto­rie, które kwa­li­fi­ko­wa­ły wszyst­kich z rodu Fro­sta do rangi ludzi prze­klę­tych od­da­ją­cych cześć dia­błu. Jak przy­sta­ło na do­bre­go po­li­cjan­ta, Wer­ner do­ko­pał się do fak­tów pod­wa­ża­ją­cych wi­ze­ru­nek Tru­piej Łzy. Jak wy­ni­ka­ło ze sta­rych map, na tym skraw­ku ziemi po­wi­nien stać zamek i to cał­kiem oka­za­ły. Co się z nim stało? Dla­cze­go Frost, czło­wiek ma­jęt­ny, gnieź­dzi się w czymś takim? Czyż­by osadnicy coś ukry­wa­li?

Od­po­wie­dzi na te py­ta­nia nie padły, a na pewno nikt z miesz­kań­ców nie wi­dział żad­ne­go zamku.

Do­cho­dzi­ła dzie­sią­ta, go­dzi­na, kiedy na ścież­kach Sy­mo­ru nie można było do­strzec nawet szczu­ra. Wer­ner stał na we­ran­dzie, ubra­ny w cie­płą kurt­kę i wo­dził wzro­kiem po nie­bie, za­fa­scy­no­wa­ny srebr­nym glo­bem. Wiatr po­wie­wał coraz moc­niej, nie­mniej nie był w sta­nie za­głu­szyć miau­czą­cych, wręcz za­wo­dzą­cych kotów, które za­czę­ły się od­zy­wać tak nagle. Jeśli nikt wcze­śniej nie sły­szał ich wzbu­rzo­nej wy­mia­ny zdań, łatwo mógł po­my­lić nocne śpie­wy z pła­czem głod­ne­go, po­rzu­co­ne­go no­wo­rod­ka. Może fu­trza­ki roz­ma­wia­ły albo ostrze­ga­ły, aby męż­czy­zna po­słu­chał rad osad­ni­ków i za­nie­chał do­cie­ka­nia cze­goś, czego nie po­wi­nien.

Mgła otu­la­ła Sy­mo­ru coraz in­ten­syw­niej, nio­sąc chłód i za­pach stęchłej ziemi. Wokół nie było żywej duszy. Nawet gdyby kogoś mor­do­wa­no, trud­no by­ło­by li­czyć na ra­tu­nek. Drew­nia­ne domy, oto­czo­ne sza­ro­ścia­mi, wy­glą­da­ły na opusz­czo­ne. Z ko­mi­nów nie ula­ty­wał dym, cho­ciaż noc do cie­płych nie na­le­ża­ła. Okien­ni­ce szczel­nie za­kry­wa­ły widok na świat, nie­mniej gdzie­nie­gdzie były wi­docz­ne ubyt­ki, małe szpa­ry, a w nich cie­kaw­skie spoj­rze­nia. Drzwi, ide­al­nie do­pa­so­wa­ne do framug, miały chro­nić przed wtar­gnię­ciem zjaw. Gdzie nie się­gnąć wzro­kiem: szaro, po­nu­ro, nawet lampy prze­sta­ły świe­cić, je­dy­ne, co było sły­chać, to świ­dru­ją­ce uszy nie­usta­ją­ce w miau­cze­niu koty. Sły­sza­ne, jed­nak nie­wi­dzia­ne, ukry­te po­mię­dzy mu­ra­mi albo w ko­ro­nach drzew, które przy noc­nym oświe­tle­niu przy­po­mi­na­ły ka­ry­ka­tu­ral­ne po­two­ry. Księ­życ miał coraz więk­sze pro­ble­my, aby prze­bić się przez gęstą mgłę i oświe­tlić za­ni­ka­ją­ce ścież­ki, cha­łu­py, drze­wa.

Nagle wszyst­ko uci­chło. Wiatr, który roz­wie­wał czar­ne włosy po­li­cjan­ta i pró­bo­wał za­wró­cić jego szczu­płe ciało do izby, zię­biąc nie­osło­nię­tą skórę, za­milkł, re­zy­gnu­jąc z dal­szej walki. Wer­ner nie miał za­mia­ru od­pusz­czać. Długo cze­kał na tę noc i wresz­cie się do­cze­kał.

Isto­ty po­ja­wi­ły się zni­kąd. Dwie ogrom­ne, trud­ne do zi­den­ty­fi­ko­wa­nia ciem­ne po­sta­cie kro­czy­ły wśród mgły. Wy­czu­ły, że ktoś je ob­ser­wu­je i w oka­mgnie­niu zwró­ci­ły swoje wiel­kie, sko­śne oczy w stro­nę kry­ją­ce­go się za po­kaź­nym ka­mie­niem Wer­ne­ra. Po­li­cjant za­marł, chło­nąc widok ol­brzy­mich kłów, a od­głos ka­pią­cej na ka­mien­ną ścież­kę wody po­tę­go­wał jego strach. Nagle jedna z po­kracz­nych po­sta­ci ru­szy­ła przed siebie, po­zo­sta­wia­jąc drugą w osa­mot­nie­niu. Nie­kształt­ny cień, otu­lo­ny mlecz­nym opa­rem, sta­wał się coraz więk­szy, a po­ły­sku­ją­ce na nim wą­skie wstę­gi szczel­nie go opla­ta­ły.

Tuż za ro­giem roz­legł się krzyk – prze­ra­ża­ją­ce wo­ła­nie o pomoc, które uci­chło szyb­ciej, niż Wer­ner zdą­żył oddać strzał, a potem drugi… Isto­ta sto­ją­ca kilka me­trów przed nim ru­nę­ła na twar­de pod­ło­że, wy­da­jąc gło­śny stęk. Po­li­cjant po­wiódł wzro­kiem w miej­sce, gdzie po raz ostat­ni wi­dział tę drugą – znik­nę­ła.

Po­śród bu­dyn­ków można było do­strzec małe, okrą­głe cie­nie. Koty, wszelkiej barwy, ze zjeżonymi grzbietami i unie­sio­ny­mi ogo­na­mi, za­czę­ły opusz­czać bez­piecz­ne schro­nie­nia i po­dą­żać w kie­run­ku za­strze­lo­ne­go stwo­rze­nia, ani na chwi­lę nie prze­sta­jąc po­mru­ki­wać w tylko im zna­nym ję­zy­ku. Oto­czy­ły czar­ny kształt le­żą­cy na bruku, usia­dły, spoj­rza­ły na za­sty­głe­go Wer­ne­ra, który wciąż trzy­mał w drżą­cej dłoni broń i za­mil­kły – cze­ka­ły.

Na ka­mie­niach leżał wiel­ki pies. Czar­ny, prze­mo­czo­ny, z wy­ba­łu­szo­ny­mi ocza­mi i wy­sta­wio­nym ję­zy­kiem, oto­czo­ny chma­rą ko­cich straż­ni­ków. Krew wy­cie­ka­ła mu z ran, wsią­ka­jąc w piasz­czy­ste prze­rwy po­mię­dzy ka­mie­nia­mi. Jesz­cze przez chwi­lę psi­sko po­ru­sza­ło przed­ni­mi ła­pa­mi, po czym za­skom­la­ło reszt­ką sił i za­sty­gło.

Wy­star­czy­ło jedno spoj­rze­nie na mar­twe zwie­rzę, aby zro­zu­mieć, że przy­pły­nę­ło tutaj wpław, a do dłu­giej, ku­dła­tej sier­ści przy­lgnę­ło to i owo z ba­gien­nych toni. Wer­ner nie od razu za­uwa­żył, że pies miał nie­ty­po­wą bu­do­wę – tylne łapy jak u wil­ko­ła­ka, znie­kształ­co­na klat­ka pier­sio­wa, wy­dłu­żo­ny pysk i szpi­cza­ste uszy. W oto­cze­niu mgły i cieni rzu­ca­nych przez cha­łupy, pies na­praw­dę wy­glą­dał jak zło­wro­ga be­stia i nic dziw­ne­go, że miesz­kań­cy drże­li na jego widok. Po­li­cjant za­czy­nał do­pusz­czać do sie­bie sens opo­wie­ści, które sły­szał, a nawet to, że Frost para się czar­ną magią. Le­żą­cy obok niego stwór był tego na­ma­cal­nym przy­kła­dem.

Po­zo­sta­wa­ło py­ta­nie: po co przy­by­ły tutaj bez pana? A może… Nie, Frost był ka­le­ką.

Koty na nowo za­czę­ły mru­czeć i jeden za dru­gim kie­ro­wa­ły łapki w stro­nę, skąd wcze­śniej do­cho­dzi­ły wrza­ski. Drzwi jed­nej z cha­łup stały otwo­rem, a na ganku, le­ża­ło parę czar­nych kła­ków, po­przy­kle­ja­nych do desek. Tu miesz­kał wio­sko­wy pijak, który za­pew­ne usnął, za­po­mi­na­jąc za­mknąć drzwi, bo nic nie wska­zy­wa­ło, że zo­sta­ły wy­wa­żo­ne. Stwo­rzył ide­al­ną oka­zję dla przy­by­łych, a oni ją wy­ko­rzy­sta­li.

Spo­mię­dzy pni sto­ją­cych wzdłuż ścież­ki, obok któ­rej stał Wer­ner, do­la­ty­wa­ło sa­pa­nie i trzask pę­ka­ją­ce­go chru­stu. Po­li­cjant strze­lił, pe­wien, że za ostat­nim drze­wem w alej­ce wi­dział gar­ba­ty cień – cisza. Po­biegł w ostrze­la­ne miej­sce, gdzie za­stał ugnie­cio­ną trawę. Kogoś tam­tę­dy prze­cią­gnię­to, a koty, które jesz­cze chwi­lę temu ocie­ra­ły się o jego łydki, znik­nę­ły.

Było tak, jak opo­wia­da­li miesz­kań­cy – do­szło do upro­wa­dze­nia, a dru­gie zwie­rzę nadal po­zo­sta­wa­ło poza jego za­się­giem. Wer­ner nie­zwłocz­nie ru­szył do miej­sca, gdzie miesz­kań­cy trzy­ma­li ło­dzie i już po chwi­li, skon­cen­tro­wa­ny, wbi­jał wio­sła w mu­li­ste dno, mając na celu jak naj­szyb­sze do­tar­cie do Tru­piej Łzy. Miał prze­czu­cie, że tam znaj­dzie roz­wią­za­nie.

***

Małą ło­dzią ko­ły­sa­ło. Scott starł pot z czoła i wró­cił do wio­sło­wa­nia. Nagle jedno z wio­seł nie chcia­ło się wy­nu­rzyć. Po­li­cjant spiął mię­śnie i szarp­nął – nic, ka­wa­łek drew­na nadal tkwił w mule. Po­wtó­rzył próbę. Wio­sło opor­nie wy­cho­dzi­ło z wody, jakby ktoś je przy­trzy­my­wał. Coś ude­rzy­ło w dno drew­nia­nej łodzi. Wer­ner przy­cup­nął na ła­wecz­ce, pusz­cza­jąc ka­wa­łek drew­na. Po raz ko­lej­ny coś wal­nę­ło w dno, nie­mal prze­wra­ca­jąc łódź. Księ­życ, jak na złość, skrył ob­li­cze za chmu­rą, po­zwa­la­jąc mro­ko­wi prze­jąć prym, a wiatr przy­brał na sile.

Dru­gie wio­sło zo­sta­ło bru­tal­nie wy­szarp­nię­te z dłoni sko­ło­wa­ne­go po­li­cjan­ta. Nie oka­zy­wał stra­chu, był opa­no­wa­ny. Wy­chy­lił się przez prawą burtę. Zbladł, za­sty­ga­jąc w bez­ru­chu z sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi i usta­mi.

Woda była czar­na jak smoła, a pod jej fa­lu­ją­cą po­wierzch­nią prze­miesz­cza­ły się jasne, roz­la­ne kształ­ty. Było ich wiele i wszyst­kie po­dą­ża­ły w kie­run­ku Tru­piej Łzy. Nie­któ­re z nich za­ha­cza­ły o łódź Wer­ne­ra, prze­su­wa­jąc ją ku brze­go­wi, a wio­sła dry­fo­wa­ły ka­wa­łek od łodzi, po­rzu­co­ne. Naj­wi­docz­niej prze­szka­dza­ły miesz­kań­com ba­gien w do­tar­ciu do celu, dla­te­go zo­sta­ły po­li­cjan­to­wi ode­bra­ne.

Srebr­ny glob znów roz­ja­śnił pa­nu­ją­ce wokół sza­ro­ści i oświe­tlał per­ga­mi­no­wą twarz Wer­ne­ra, któ­re­go łódź pły­nę­ła w kie­run­ku sta­łe­go lądu, po­py­cha­na przez oka­la­ją­ce ją zjawy. Po­li­cjant sie­dział sztyw­no, zda­jąc sobie spra­wę, że ota­cza­ją go upio­ry, naj­praw­do­po­dob­niej ci, któ­rzy zgi­nę­li na ba­gnach. Dla­cze­go pod­pły­wa­li w oko­li­ce Tru­piej Łzy, a wody co naj­mniej dwa metry od sta­łe­go lądu bul­go­ta­ły? Nie znaj­do­wał ra­cjo­nal­ne­go wy­tłu­ma­cze­nia tego zja­wi­ska, wie­dział jed­nak, że wy­star­czy naj­mniej­szy błąd, a skoń­czy jak ci, któ­rzy go wła­śnie do­star­czy­li na ląd, wy­py­cha­jąc łódź w oka­la­ją­cy wyspę piach.

Wokół chaty pa­no­wa­ła cisza, w oknach nie było żad­ne­go świa­tła, jakby jej miesz­ka­niec spał. Wer­ner po­sta­wił stopy na ka­mie­niach i zgar­bił plecy. W bla­sku księ­ży­ca, oświe­tla­ją­ce­go jego syl­wet­kę, wy­glą­dał jak Qu­asi­mo­do, cho­wa­ją­cy się za wy­so­kim ka­mie­niem. Po­li­cjant nie od­wa­żył się po­dejść do Tru­piej Łzy, bo tuż obok ogni­ska sie­dział wiel­ki dog, bacz­nie ob­ser­wu­ją­cy oko­li­cę. Upły­nę­ła chwi­la, dwa wde­chy pod­de­ner­wo­wa­ne­go męż­czy­zny, a do pu­pi­la do­łą­czył Frost – siwy, po­chy­lo­ny sta­rzec z długą brodą, jaką no­si­li ka­pi­ta­no­wie stat­ków. Trzy­mał w dłoni księ­gę w ciem­nej opra­wie, a ka­le­kie ciało wspie­rał na okrą­głej głów­ce laski, która stu­ka­ła o deski we­ran­dy.

Wer­ner po­szu­ki­wał wzro­kiem dru­gie­go psa, a serce biło mu jak osza­la­łe. Ni­g­dzie go nie do­strzegł. Na­brał stu­pro­cen­to­wej pew­no­ści, że stwór, który leżał teraz na jed­nej ze ście­żek Sy­mo­ru, był nie­obec­nym to­wa­rzy­szem star­ca, a ten tutaj po­wró­cił do ory­gi­nal­nej po­sta­ci. W sier­ści nadal miał wstę­gi po­żół­kłych traw i kulał na przed­nią prawą łapę, z któ­rej są­czy­ła się krew.

Księ­życ po­now­nie przy­gasł. Tym razem nie znik­nął za chmu­rą; jego ob­li­cze przy­sło­nił dym, ula­tu­ją­cy z ko­mi­na chaty. Nie roz­my­wał się, a ku­mu­lo­wał, wi­sząc nad całą wyspą, coraz gęst­szy i ciem­niej­szy. Frost do­tarł do roz­pa­da­ją­ce­go się stołu, który stał bli­sko wody i rzu­cił na pod­próch­nia­ły blat księ­gę. Po­li­cjant nie wie­rzył wła­snym oczom, kiedy to­misz­cze sa­mo­ist­nie się otwo­rzy­ło – prze­szły go dresz­cze. Tak go ten widok po­chło­nął, że nie za­uwa­żył, iż obok Fro­sta, kła­dą­ce­go laskę na stole, nie ma doga.

Czyż­by go wy­czuł i już po niego szedł, kry­jąc wło­cha­te ciel­sko w cie­niu?

Wer­ner za­mie­rzał wró­cić na łódź, kiedy do­strzegł zwie­rzę trzy­ma­ją­ce w moc­nym uści­sku szczęk czło­wie­ka. Dog cią­gnął nie­przy­tom­ne – może mar­twe – ciało po ka­mie­ni­stej po­wierzch­ni w stro­nę swo­je­go pana, który miał tak za­ab­sor­bo­wa­ny wyraz twa­rzy, jakby na stro­ni­cach księ­gi nie było liter, a złote sztab­ki.

Frost, wspie­ra­jąc ciało o blat, ob­szedł stół i sta­nął twa­rzą do chaty. Uniósł ręce i za­czął coś mówić w nie­zna­nym po­li­cjan­to­wi ję­zy­ku, a jego słowa przy­gna­ły wiatr, który spy­chał wi­szą­cy nad cha­łu­pą dym, udo­stęp­nia­jąc księ­ży­co­wi oświe­tle­nie sta­re­go dachu. Wnę­trze Tru­piej Łzy po­ja­śnia­ło, pło­nę­ło coraz in­ten­syw­niej z każ­dym po­dmu­chem wia­tru, aż w końcu ję­zy­ki ognia za­ję­ły ją całą. Łuna uno­si­ła się wy­so­ko, a wie­ko­we deski trzesz­cza­ły, skwier­cza­ły i zwę­gla­ły się w za­ska­ku­ją­cym tem­pie. Ogień przy­gasł, reszt­ki spo­pie­lo­nych desek roz­wiał wiatr, od­sła­nia­jąc wy­so­kie, ka­mien­ne mury, które za­czę­ły się roz­ra­stać, aż do oko­lic ota­cza­ją­cych je dębów. Drze­wa za­ję­ły się ogniem, ko­ro­ny spło­nę­ły, a to, co zo­sta­ło, po­kry­ły ka­mie­nie, two­rząc czte­ry wy­so­kie, po­strzę­pio­ne na szczytach wieże.

Wer­ne­ro­wi za­par­ło dech. Zaginiony zamek cały czas był tutaj, ukry­ty pod sta­ry­mi de­cha­mi. Po­li­cjant pa­trzył na wiel­kie, po­kry­te mchem i ob­ro­śnię­te blusz­czem za­mczy­sko, z mnó­stwem okien, czer­wo­ny­mi wro­ta­mi, po­grą­żo­ne w szarościach. Wiatr hulał w jego wnę­trzu, nio­sąc ze sobą szep­ty, po­mru­ki. Frost wy­po­wie­dział parę słów w tym dziw­nym ję­zy­ku, od­ry­wa­jąc Wer­ne­ra od pa­trze­nia na zamek i oka­la­ją­ce go smu­kłe świer­ki.

Sta­rzec, jak za­hip­no­ty­zo­wa­ny, wle­piał wzrok w drzwi i roz­cią­gał usta w sze­ro­kim uśmie­chu. Jego po­marsz­czo­na twarz przy­bra­ła ła­god­niej­szy wyraz. Zro­bił krok, ko­lej­ny. Szedł pew­nie, nie pod­ska­ki­wał, choć laska, na któ­rej po­wi­nien się wspie­rać, wciąż le­ża­ła na stole. Gdy minął stół, Wer­ne­rem wstrzą­snę­ło. Frost nie był już jed­no­no­gi. Na miej­scu ki­ku­ta tkwi­ła nowa, spraw­na koń­czy­na, a sta­rzec szyb­ko do­tarł do czer­wo­nych drzwi, otwie­ra­jąc je klu­czem, który wyjął z kie­sze­ni spodni. Na­stęp­nie wró­cił, skąd przy­szedł, i za­czął wy­krzy­ki­wać ko­lej­ne wersy z ta­jem­ni­czej księ­gi. Jego oczy. Wer­ner do­pie­ro teraz im się przyj­rzał i za­czął od­czu­wać strach. Ten od­waż­ny po­li­cjant na­praw­dę drżał, pa­trząc na wybarwione źrenice Fro­sta.

Po­li­cjant po­wiódł wzro­kiem pod stół. Coś tam było. Jakiś sza­ra­wy kształt, sku­lo­ny, dość duży, który gdy tylko wy­czuł, że jest ob­ser­wo­wa­ny, roz­cią­gnął się, po­ło­żył na ziemi i po­peł­znął w stro­nę wody, nur­ku­jąc w jej bul­go­czą­ce, bom­blu­ją­ce od­mę­ty. Ta­kich jak on było wielu. Zde­for­mo­wa­ne ciała kłę­bi­ły się przy brze­gu, do­pro­wa­dza­jąc wodę do wrze­nia i to one wy­pchnę­ły łódź po­li­cjan­ta na brzeg.

Zie­mia za­drża­ła, a kłęby pary uno­szą­cej się tuż nad jej po­wierzch­nią zgęst­nia­ły. Po­wsta­ło wy­pię­trze­nie, a pia­chu przy wo­dzie przy­by­wa­ło. Z po­kry­te­go glo­na­mi pa­gór­ka wy­szedł młody męż­czy­zna w po­strzę­pio­nym ubra­niu, które skąpo osła­nia­ło gni­ją­ce ciało. Przy­by­ły uniósł głowę, uka­zu­jąc po­si­nia­czo­ną twarz. W oczo­do­łach miał błoto, które wy­pły­wa­ło przy ru­sza­niu głową. Roz­chy­lił wargi, a z nich wy­le­cia­ła gęsta breja. Prze­je­chał po­zba­wio­ny­mi skóry pal­ca­mi po nosie, z któ­re­go zdarł reszt­ki na­skór­ka. Przy każ­dym ruchu umar­la­ka wszyst­ko w nim chlu­pa­ło, a ciecz, licznymi otworami, wypływała z mar­twego ciała. Po chwi­li w ten sam spo­sób ujaw­ni­ła się ko­bie­ta. Stali i ki­wa­li się na boki, a z oczu Fro­sta za­czę­ły ciek­nąć łzy. Objął przy­by­łych i za­czął szep­tać do ucha ko­bie­ty, po czym od­stą­pił, a prze­bu­dze­ni ru­szy­li sztyw­nym kro­kiem w stro­nę zamku. Gdy prze­kro­czy­li próg, we wszyst­kich oknach roz­bły­sło świa­tło.

Pani Frost i jej syn po­wsta­li z mar­twych. Wer­ner nie miał wąt­pli­wo­ści, że to oni. Wi­dział ich twa­rze na zdję­ciach, nie dalej jak parę go­dzin temu. Sta­rzec ich po­cho­wał, jed­nak nie utwo­rzył kop­ców ani nie po­sta­wił krzy­ży, dla­te­go nikt z pod­pły­wa­ją­cych do wyspy nie mógł się do­pa­trzyć gro­bów.

W cza­sie, gdy po­li­cjant do­cho­dził do sie­bie po zja­wi­sko­wych wy­da­rze­niach, wciąż nie do końca wie­rząc w to, czego był świad­kiem, Frost po­gła­skał psa le­żą­ce­go nie­da­le­ko stołu i po­chwy­cił le­żą­ce obok niego ciało za fraki. Stę­kał i bur­czał pod nosem – pijak z Symoru był opa­sły. Dużym na­kła­dem sił udało mu się wresz­cie do­wlec ciało pod wrota zamku. Zo­sta­wił je tam le­żą­ce twa­rzą do góry i wró­cił do stołu. Pies wstał, po­mer­dał ogo­nem i po­biegł do zamku, a sta­rzec uniósł głowę, chwi­lę pa­trzył na księ­życ, po czym prze­rzu­cił kart­kę sta­rej księ­gi i za­czął wy­po­wia­dać for­muł­ę, wy­rzu­ca­jąc ręce przed sie­bie.

Ciało pi­ja­ka wzle­cia­ło w po­wie­trze, a po­sta­wa Fro­sta wska­zy­wa­ła, że to on, za spra­wą dłoni, do­pusz­cza się tego trud­ne­go do wy­tłu­ma­cze­nia zaj­ścia. Drzwi zamku za­mknę­ły się z im­pe­tem, a le­wi­tu­ją­ce ciało ze spusz­czo­ną głową wspar­ło się na nich. Wer­ner wy­ba­łu­szył oczy, wi­dząc, jak od ka­mien­nych blo­ków zamku od­ry­wa­ją się dłu­gie pędy bluszczu i opla­ta­ją ciało pi­ja­ka z Symo­ru bar­dzo mocno. Dło­nie miał skrzy­żo­wa­ne, jakby chro­nił ge­ni­ta­lia przed ude­rze­niem. Upły­nę­ły se­kun­dy, a pijak wi­siał przy­twier­dzo­ny do wrót. Stary Frost za­koń­czył re­cy­ta­cję i pod­szedł do skrę­po­wa­ne­go. Wsa­dził dłoń do kie­sze­ni spodni i wyjął nóż. Się­gnął po wia­dro sto­ją­ce w po­bli­żu i z za­cię­tą miną po­de­rżnął pi­ja­ko­wi nad­garst­ki, usta­wia­jąc wia­dro tak, aby ani jedna kro­pla krwi się nie zmar­no­wa­ła.

Wer­ner nie­jed­no w swoim życiu wi­dział, jed­nak to na co patrzył wy­wo­łało na jego ciele gęsią skór­kę i obrzy­dze­nie. Kim­kol­wiek był, trak­to­wa­ny jak świ­nia, nadal był czło­wie­kiem! Wszyst­kie po­szla­ki do sie­bie pa­so­wa­ły: mar­twe ciała dry­fu­ją­ce po ba­gnach, ślady po skrę­po­wa­niu, pod­cię­te żyły. Frost do­ko­ny­wał ry­tu­ału. Po­zo­sta­wa­ło py­ta­nie: w jakim celu? Po­li­cjant prze­ko­nał się o tym szyb­ciej, niż zdą­żył nad tym py­ta­niem po­du­mać.

***

Frost za­nu­rzył palec w czer­wo­nej cie­czy wy­peł­nia­ją­cej wia­dro i ob­li­zał go. Uniósł głowę naj­praw­do­po­dob­niej nie­ży­ją­ce­go już pi­ja­ka i spoj­rzał mu głę­bo­ko w mętne oczy. Nie trwa­ło to długo, bo już po chwi­li sta­rzec kie­ro­wał się w stro­nę oka­la­ją­cej wyspę wody, a blusz­cze krę­pu­ją­ce ciało za­mor­do­wa­ne­go, za­czę­ły się cofać – tłu­ste ciel­sko pi­ja­ka opa­dło na deski we­ran­dy, a drzwi do zamku sta­nę­ły otwo­rem. Kiedy Ed­mund Frost wy­le­wał za­war­tość wia­dra do bul­go­czą­cych, oto­czo­nych rzad­ką mgłą ba­gien­nych toni, jego pies wy­szedł z zamku i zajął się zwło­ka­mi. W oka­mgnie­niu prze­cią­gnął je na skraj wyspy i gwał­tow­nym ru­chem mordy we­pchnął do wody – uno­si­ło się na po­wierzch­ni po­mię­dzy tłu­mem sza­rych po­sta­ci spi­ja­ją­cych krew, którą Frost roz­le­wał ostroż­nie, kro­pla po kro­pli, wokół całej wyspy.

Mo­cza­ry wrza­ły, a ob­śli­zgłe kształ­ty otwie­ra­ły bez­zęb­ne pasz­cze, chło­nąc czer­wień i wal­cząc o ostat­nie kro­ple. Nagle wszyst­ko za­mar­ło. Wzbu­rzo­na woda wy­gła­dzi­ła się, a na jej po­wierzch­ni od­bi­jał się ol­brzy­mi księ­życ. Wer­ner czuł na szyi cie­pły od­dech, lecz nic na­ma­cal­ne­go go nie ota­cza­ło. Za­sta­na­wia­ją­ce było, że nikt go do tej pory nie za­uwa­żył, pies nie wy­wą­chał! Czy za­iste tak było? Może miał to wszyst­ko zo­ba­czyć, aby, jak inni miesz­kań­cy Sy­mo­ru, po­czuć przed tym miej­scem trwo­gę i nigdy wię­cej tutaj nie wra­cać.

Bagna ożyły, a z ich od­mę­tów za­czę­li wy­cho­dzić lu­dzie. Nie tacy, ja­kich po­li­cjant mijał, gdy cho­dził ścież­ka­mi Sy­mo­ru, czy chod­ni­ka­mi In­ver­ness. To byli umar­li. Wy­glą­da­li jak zom­bie i tak też się za­cho­wy­wa­li. Ich ciała, w róż­nym sta­dium roz­kła­du, okry­wa­ły spar­cia­łe stro­je z róż­nych epok. Ko­bie­ty w wy­bla­kłych suk­niach, dzie­ci w przy­du­żych spodniach i płó­cien­nych ko­szu­lach, męż­czyź­ni z go­ły­mi tor­sa­mi, nie­któ­rzy odzia­ni w do­pa­so­wa­ne spodnie, ma­ry­nar­ki, pod­ko­szul­ki, a nawet swe­try. Wy­ła­nia­li się jeden po dru­gim, kie­ru­jąc się w stro­nę ubrań wi­szą­cych na sznu­rach za mu­ra­mi zamku.

Z miej­sca, w któ­rym się znaj­do­wał, Wer­ner miał wi­docz­ność na nie­mal każdy skra­wek wyspy. Kupa zrzu­ca­nych przez umar­łych znisz­czo­nych ubrań rosła w oczach. Zry­wa­li ze sznu­rów czy­ste szaty i za­kła­da­li je na po­kry­te skrze­pa­mi, po­dra­pa­ne i za­si­nio­ne ciała. Zdzie­ra­li sobie na­skó­rek, wkła­da­jąc czę­sto zbyt cia­sne lub źle do­pa­so­wa­ne stro­je. Wy­kłó­ca­li się o fa­so­ny, ko­lo­ry, po­py­cha­li się na­wza­jem, a nawet po­licz­ko­wa­li. Ich ruchy były spo­wol­nio­ne, a oczy za­cią­gnię­te mgłą. Szcze­gól­ną uwagę po­li­cjan­ta przy­kuł ły­sie­ją­cy męż­czy­zna oraz ko­bie­ta, która mu to­wa­rzy­szy­ła. Znał ich twa­rze ze sta­rych fo­to­gra­fii, cho­ciaż teraz trud­no było na­zwać to, na co pa­trzył – twa­rza­mi. Po­wiódł wzro­kiem po in­nych – roz­po­znał jesz­cze dwie, na oko dzie­wię­cio­let­nie bliź­niacz­ki i ich matkę, która wy­bra­ła naj­ład­niej­szą, błę­kit­ną kre­ację. Każdy, kto był już prze­bra­ny, ko­rzy­stał z tyl­ne­go wej­ścia i zni­kał w zamku, w któ­rym ktoś za­czął wy­peł­niać eter, gra­jąc na or­ga­nach ża­łob­ną me­lo­dię. Gdy ostat­ni z umar­łych wszedł do zamku, drzwi się za­skle­pi­ły, a na ich miej­scu po­wsta­ła lita, ka­mien­na ścia­na.

Po­li­cjant szyb­ko po­ukła­dał puz­zle i do­szedł do wnio­sku, że wszy­scy, któ­rzy opu­ści­li toń bagna, na­le­żą do rodu Fro­sta. W bul­go­czą­cej wo­dzie ko­tło­wa­ło się jesz­cze sporo im po­dob­nych, ale nie zo­sta­li za­pro­sze­ni do za­ba­wy. Tamci to naj­praw­do­po­dob­niej ofia­ry uto­nięć, mor­derstw, nie­spo­krew­nie­ni z Ed­mun­dem.

Co robił w tym cza­sie Frost?

Stał przy stole i wer­to­wał kart­ki. Werner miał przeczucie, że to jesz­cze nie ko­niec przed­sta­wie­nia. Szyb­ko od­na­lazł od­po­wied­nią stro­nę i wzno­sząc oczy do nieba, znów prze­ma­wiał w nie­zro­zu­mia­łym dla po­li­cjan­ta ję­zy­ku, a księ­życ oświe­tlał jego szczu­płe, wręcz wy­chu­dzo­ne ciało.

Bagna Sy­mo­ru na po­wrót za­wrza­ły, a mgła je otu­la­ją­ca zgęst­nia­ła na wy­so­ko­ści nie­prze­kra­cza­ją­cej jarda. Tym razem sta­rzec wrzu­cił do męt­nej wody bia­ło-ru­de­go kota, który cały czas leżał obok pra­wej nogi stołu, a przez cień, który nie­daw­no pod nim sie­dział, po­li­cjant po pro­stu go nie za­uwa­żył. Wer­ner ta­kie­go wi­do­ku się nie spo­dzie­wał. Wy­li­nia­łe, żół­to­okie, po­kry­te glo­na­mi, tra­wa­mi i czymś po­ły­sku­ją­cym w pro­mie­niach księ­ży­ca, na suchy ląd sta­wia­ły łapy psy: duże, małe, krót­ko­wło­se, wło­cha­te, czar­ne, ła­cia­te, z oklap­nię­ty­mi i ster­czą­cy­mi usza­mi – rasy wsze­la­kie. Oto­czy­ły star­ca i pa­trzy­ły, jak wsa­dza pod pachę księ­gę i uśmie­cha się sze­ro­ko, ema­nu­jąc za­do­wo­le­niem. Gdy zro­bił krok, za­czę­ły roz­pierz­chać się po wy­spie i wyć.

Teraz ukry­wa­ją­cy się po­li­cjant miał powód do trwo­gi. Od­naj­dą go, to pewne! Co wtedy zrobi? Co one zro­bią z nim? Wer­ner za­czął się wy­co­fy­wać w stro­nę łodzi, ko­rzy­sta­jąc z oka­zji, że księ­życ przy­sło­ni­ła ciem­na chmu­ra. Wy­star­czy­ło wy­pchnąć łajbę na wodę i od­pły­nąć. Jed­nak stał na niej Frost i pa­trzył na niego mlecz­nym wzro­kiem. Od­wrót w tej sy­tu­acji nie miał naj­mniej­sze­go sensu – za nim roiło się od ob­li­zu­ją­cych kły psów zom­bie.

Wer­ner po raz pierw­szy w życiu nie wie­dział, co zro­bić. Był w pu­łap­ce, oto­czo­ny umar­ły­mi i coraz gło­śniej­szy­mi od­gło­sa­mi do­cho­dzą­cy­mi z zamku, w któ­rym, są­dząc po śmie­chach, brzę­ku szkła, wi­wa­tach i okrzy­kach za­do­wo­le­nia, trwał bal, a echo nio­sło to wszyst­ko do Sy­mo­ru, a może i dalej. Co miał po­cząć? Ostroż­nie, by nie roz­ju­szyć psów, wsa­dził dłoń do kie­sze­ni kurt­ki, gdzie przed wyj­ściem z chaty scho­wał broń. Naboi na pewno nie wy­star­czy, aby zabić wszyst­kie, jed­nak na tam­ten mo­ment to była je­dy­na opcja, jaka przy­szła mu do głowy.

Myśli ga­lo­po­wa­ły w gło­wie po­li­cjan­ta. Za­czął się za­sta­na­wiać, od jak dawna Frost wie, że go ob­ser­wo­wał? Dla­cze­go zdra­dził się z tym do­pie­ro teraz?

Czyż­by Werner miał po­dzie­lić los pi­ja­ka z Symoru?

Nie za­sta­na­wia­jąc się dłu­żej, Wer­ner wyjął broń i skie­ro­wał lufę po­mię­dzy oczy star­ca; Frost nadal stał jak ma­ne­kin i pa­trzył nie­ugię­cie na po­li­cjan­ta, jakby się za­sta­na­wiał. Sta­rzec za­czął uno­sić dło­nie i prze­ma­wiać ba­so­wym gło­sem w dzi­wacz­nym ję­zy­ku. Wer­ner spa­ni­ko­wał, na­ci­snął spust, tra­fia­jąc star­ca w czoło. Tam­ten nawet się nie za­chwiał. Nadal stał i pa­trzył. Po­li­cjant strze­lił po­now­nie – efekt był ten sam. Ręce za­czę­ły mu drżeć. Od­ru­cho­wo cof­nął się o krok, potem jesz­cze jeden. Nie zwra­cał uwagi na psy; człowiek, który stał przed nim i prze­szy­wał go mar­twym wzro­kiem, był groź­niej­szy niż setki kłów. Wo­lał­by zo­stać roz­szar­pa­ny, niż pod­da­wa­ny tor­tu­rom na trwa­ją­cym wła­śnie balu, któ­re­go nie ukry­wa­jąc, był cie­kaw.

Co się tam dzia­ło? Dla­cze­go z zamku do­la­ty­wa­ły od­gło­sy, jakby kogoś ob­dzie­ra­no ze skóry?

Ku za­sko­cze­niu po­li­cjan­ta, który le­d­wie stał na no­gach, psy nie ata­ko­wa­ły. Jak jeden mąż usia­dły, za­dar­ły głowy i za­czę­ły prze­raź­li­wie skom­leć do księ­ży­ca. Wer­ner sko­rzy­stał z oka­zji i ru­szył przed sie­bie, mając cichą na­dzie­ję, że po dru­giej stro­nie za­mczy­ska znaj­dzie jakąś łódkę, tra­twę, co­kol­wiek, co pływa i umoż­li­wi mu uciecz­kę z tej prze­klę­tej wyspy. Bie­gnąc, zer­kał przez ramię na Fro­sta – ten nadal stał w miej­scu, a nie­któ­re z psów le­ża­ły na ka­mien­nym pod­ło­żu; zdy­cha­ły.

Wer­ner pró­bo­wał na szyb­ko zro­zu­mieć trwa­ją­cy pro­ce­der i nagle go olśni­ło. Zra­nił od­po­wie­dzial­ne­go za to wszyst­ko, co dzia­ło się wokół. Wy­star­czy­ło zna­leźć spo­sób, aby zabić Fro­sta, a wszyst­kie zjawy po­wró­cą tam, skąd przy­szły. Był jed­nak pro­blem: jak to zro­bić? Sta­rzec wy­da­wał się nie­śmier­tel­ny, bo nikt nor­mal­ny nie prze­żył­by ta­kich po­strza­łów. Pierw­sze, co przy­szło po­li­cjan­to­wi do głowy, to księ­ga, ale zaraz od­rzu­cił tę myśl, bo prze­cież nie znał ję­zy­ka, w jakim była spi­sa­na. A może…? Już wie­dział, co na­le­ży zro­bić. Przy­po­mniał sobie treść ar­ty­ku­łu, który czy­tał o ry­tu­ałach, czar­nej magii i cza­row­ni­cach. Przy­sta­nął, po­wiódł wzro­kiem do­ko­ła. Księ­ga le­ża­ła na pierw­szym schod­ku we­ran­dy. Wy­star­czy­ło je­dy­nie do niej do­trzeć i znisz­czyć.

Za­mie­rzał udać się w tam­tym kie­run­ku, gdy z za­mczy­ska wy­le­cia­ły dwie ko­bie­ty. Jedna z nie­wiast upa­dła na we­ran­dzie, dru­giej udało się zejść i przejść kilka kro­ków, po czym osu­nę­ła się na ka­mie­nie. Wy­glą­da­ły na mar­twe i chyba takie były. Zra­nie­nie Fro­sta od­dzia­ły­wa­ło nie tylko na psy; go­ście zamku rów­nież od­czu­li tego skut­ki.

Wer­ner zro­bił zwrot i wpa­ko­wał w star­ca cały ma­ga­zy­nek, sta­ra­jąc się umiesz­czać kule w oko­li­cach serca, czoła i brzu­cha. Frost upadł na ko­la­na, wspie­ra­jąc się na rę­kach. Uniósł głowę, a jego oczy za­le­wa­ły się krwią, która za­czę­ła wy­pły­wać ką­ci­ka­mi – to było je­dy­ne miej­sce na jego ciele, gdzie można było się jej do­pa­trzyć. Ko­lej­ne psy padły, a z zamku znów do­cho­dzi­ły od­gło­sy udrę­ki, bólu, roz­pa­czy. Po­li­cjant po­dej­rze­wał, co zaraz na­stą­pi. Spoj­rzał na Fro­sta, który nadal klę­czał, więc ze­brał się w sobie i po­biegł na we­ran­dę. Nie po­chwy­cił księ­gi, którą miał na wy­cią­gnię­cie ręki, lecz zła­pał klam­kę, za­trza­snął drzwi, prze­krę­cił klucz i wsa­dził go do kie­sze­ni kurt­ki. Nie mógł po­zwo­lić, aby umar­li opu­ści­li zamek i wy­ko­nał swoje za­da­nie.

Uwię­zie­ni krzy­cze­li, bu­cze­li, wa­li­li w drzwi i na nie na­pie­ra­li – bez re­zul­ta­tu. Wrota były nie do sfor­so­wa­nia, a okna wy­so­ko. Wer­ner przez cały czas ob­ser­wo­wał Fro­sta i psy, spo­śród któ­rych już tylko po­je­dyn­cze osob­ni­ki stały na ła­pach. Sta­rzec się po­ru­szył, za­beł­ko­tał zło­wro­go, za­czął wsta­wać, co nie wró­ży­ło ni­cze­go do­bre­go. Po­li­cjant mu­siał się spie­szyć i tak uczy­nił. Pod­niósł księ­gę i wrzu­cił do ogni­ska. Pod­sko­czył, wi­dząc nie­bie­skie pło­mie­nie kłę­bią­ce się wokół czar­ne­go wo­lu­me­nu, który skwier­czał, sy­czał, a na­stęp­nie znik­nął.

Sta­rzec upadł na prawy bok, od­gło­sy do­la­tu­ją­ce z zamku uci­chły. Za­pa­no­wa­ła cie­szą­ca uszy cisza. Wer­ner usiadł na schod­ku pro­wa­dzą­cym na we­ran­dę i otarł pot z czoła. Nie sie­dział długo, bo po­zo­sta­ło spraw­dzić, czy Frost nie żyje, aby mieć stu­pro­cen­to­wą pew­ność, że to ko­niec nie­spo­dzia­nek tej upior­nej nocy. Wstał i wolno prze­su­wał się w stro­nę ciała le­żą­ce­go na ka­mie­ni­stym pod­ło­żu. Trzy kroki przed nim się za­wa­hał. Nie­po­trzeb­nie. Ed­mund Frost był mar­twy; księ­ga za­bra­ła jego duszę, po­zo­sta­wia­jąc je­dy­nie ciało.

Wer­ner za­wsze był cie­kaw­ski. Kor­ci­ło go, aby otwo­rzyć wrota zamku i spraw­dzić, co z umar­la­ka­mi. Nie żyli? Wszyst­ko na to wska­zy­wa­ło, bo nawet świa­tła, które jesz­cze do nie­daw­na roz­świe­tla­ły za­mczy­sko, zga­sły.

 ***

Po­li­cjant otwo­rzył drzwi, ale do­pie­ro rano, gdy księ­życ ustą­pił miej­sca słoń­cu. Jak po­dej­rze­wał, w za­mczy­sku nie było ni­ko­go. Umar­li wy­pa­ro­wa­li, tak jak Frost, któ­re­go ciała nie było tam, gdzie po­li­cjant wi­dział je po raz ostat­ni. W zamku uno­sił się za­pach zgni­li­zny, a pod­ło­gę po­kry­wa­ły po­roz­rzu­ca­ne ubra­nia. Stoły ugi­na­ły się pod cię­ża­rem je­dze­nia i picia, a srebr­ne ży­ran­do­le wi­szą­ce na bel­kach bli­sko skle­pie­nia, po­zba­wio­ne były świec. Wszyst­kie one, nad­pa­lo­ne i okle­jo­ne wo­skiem, le­ża­ły po­mię­dzy sza­ta­mi.

Kupa ubrań, zrzu­ca­na przez umar­łych zaraz po wyj­ściu z bagna, po­zo­sta­wi­ła je­dy­nie mokrą plamę. Ostał się czar­ny pies sta­rusz­ka. Leżał obok stołu, a cho­ciaż Wer­ner był na wy­spie od kilku minut, zwie­rzę nie re­ago­wa­ło na jego obec­ność, jakby był nie­wi­dzial­ny. Wer­ner za­strze­lił psa, bo jeśli to wil­ko­łak, ko­lej­na peł­nia mogła przy­nieść mu sporo pracy. Od­pły­nął z wyspy i z od­da­li ob­ser­wo­wał lśnią­cy w pro­mie­niach słoń­ca zamek, który malał w oczach. Gdy na chwi­lę sku­pił wzrok na ota­cza­ją­cych go ba­gnach, nawet nie po­my­ślał, że wi­dział za­mczy­sko po raz ostat­ni. Na wy­spie znów stała Tru­pia Łza, trzesz­cząc przy naj­mniej­szych po­dmu­chach wia­tru, a Wer­ner, jak za­hip­no­ty­zo­wa­ny, wpa­try­wał się w jedno z okien. Ktoś w nim stał, lecz znik­nął tak szyb­ko, jak się po­ja­wił.

Czyż­by fa­ta­mor­ga­na?

Po­li­cjant nie był sam – trans­por­to­wał ciało pi­ja­ka do Sy­mo­ru, aby po­cho­wać je obok in­nych ofiar Ed­mun­da Fro­sta, któ­rych miesz­kań­cy tej małej osady pró­bo­wa­li ukryć przed świa­tem, aby hi­sto­ria Tru­piej Łzy nigdy nie wy­pły­nę­ła poza bagna. Nie­ste­ty, nie wszyst­kich zdo­ła­li od­na­leźć, stąd te pięć tru­pów, od któ­rych za­czę­ło się za­in­te­re­so­wa­nie wsią.

Nie­ste­ty, by­stry po­li­cjant prze­oczył jeden szcze­gół. Obok mar­twe­go psa le­ża­ła czar­na księ­ga. Zwie­rzę na­kry­ło ją ogo­nem, zanim wy­da­ło ostat­ni dech.

Scott Wer­ner wró­cił do In­ver­ness od­mie­nio­ny, pa­trząc sze­rzej na zja­wi­ska, które trud­no wy­tłu­ma­czyć. Pod­czas zda­wa­nia re­la­cji prze­ło­żo­ne­mu nie wspo­mniał o ni­czym, czego był świad­kiem. Wszyst­kie przy­pad­ki ciał wy­ło­wio­nych z ba­gien za­kwa­li­fi­ko­wa­no do grupy sa­mo­bój­ców, a Wer­ner przy­czy­nił się do tego, opo­wia­da­jąc, że był świad­kiem ta­kie­go wi­do­wi­ska, lecz nie zdą­żył w porę z po­mo­cą. Po­pro­sił szefa o prze­nie­sie­nie do Sy­mo­ru, gdzie cze­ka­li na niego przy­ja­cie­le, a kto wie, może nie­ba­wem nad osadą za­czną się dziać ko­lej­ne dziwa, które trze­ba bę­dzie wy­ja­śnić.