Polowanie na dusze

Heloł.

To je dobre to. Smacz­ne. Lubię opo­wia­da­nia, po­wiedz­my, eee, po­za­sche­ma­to­we, in­no­wa­cyj­ne, czy o nie­sza­blo­no­wej myśli prze­wod­niej. Do­dat­ko­wo po­par­te re­aser­chem albo wie­dzą. Kie­dyś czy­ta­łem o far­mach wy­ho­do­wa­nych mó­zgów (nie opko, ar­ty­kuł) i do­wo­dzo­no w nim, że to naj­bliż­sze, co może być de­fi­ni­cją pie­kła. Tak więc no, dobre to Twoje opko. Zacne.

Nie je­stem fanem happy endu i ten epi­log, gdzie wszyst­kich wy­bu­dza­ją już tro­szecz­kę cu­kier­ko­wy, ale potem cyfra zero przy­wra­ca na­dzie­ję.

Tro­chę wy­ło­wi­łem. Może nie ba­bo­li, ale no, zresz­tą spójrz:

“Dziew­czy­na krót­ko ski­nę­ła głową i uru­cho­mi­ła ekran za sobą”. – nie wiem jak się wy­czy­nia krót­kie ski­nię­cie. Pew­nie jest szyb­kie, czy coś. Prze­my­ślał­bym trans­fer słowa: nie­znacz­nie.

“– Po­pro­wa­dzisz też ko­lej­ny wy­kład. – Ski­nę­ła krót­ko głową. – A w po­nie­dzia­łek chcę cię wi­dzieć w in­sty­tu­cie”. – Tadam. Znowu krót­ko. Za­czy­nam już uwa­żać na to słowo.

“Męż­czy­zna sap­nął krót­ko, dając wyraz iry­ta­cji z po­wo­du nie­istot­ne­go wtrę­tu. Ocze­ki­wał krót­kich, rze­czo­wych od­po­wie­dzi”. – a co my tu mamy? 2xkrót­ko.

“–O co cho­dzi?” – o się przy­le­pi­ło do kre­secz­ki.

“Asy­stent rzu­cił jej je­dy­nie krót­kie spoj­rze­nie i wró­cił do swo­jej ro­bo­ty. W ciągu ostat­nich ty­go­dni wszy­scy przy­wy­kli do tego, że Ali­cia od czasu do czasu nie­spo­dzie­wa­nie rzu­ca­ła krót­kie uwagi w eter”. – i na deser koń­czy­my do­ublem krót­kie­go z krót­kim. No i tyle.

Spoko opko. Fajny za­mysł. I rze­tel­ne, wia­ry­god­ne dla mnie (laika) po­pro­wa­dze­nie.

Hej przy­go­do.

Witaj. :)

Ze spraw tech­nicz­nych za­trzy­ma­ły mnie na­stę­pu­ją­ce frag­men­ty (do prze­my­śle­nia):

–O co cho­dzi? – brak spa­cji?

…po­wie­dzieć cze­goś bar­dziej zro­zu­mia­łe­go? – i tu?

– …nie może go już opu­ścić? – i tu?

Sły­sząc go, Ali­cia przez mo­ment po­czu­ła się nie­swo­jo. Na­tych­miast jed­nak otrzą­snę­ła się z chwi­lo­we­go odrę­twie­nia i po­chy­li­ła się nad mi­kro­fo­nem. – po­wtó­rze­nia?

Było tyle rze­czy, o które chcia­ła za­py­tać swoją men­tor­kę, nie było jed­nak na to czasu. – i tu?

Opo­wia­da­nie szyb­ko wcią­ga, cie­ka­wie opo­wia­dasz o ko­lej­nych po­stę­pach pracy bo­ha­te­rek, bar­dzo do­brze do­zu­jesz na­pię­cie. Za­ję­cie miej­sca pro­fe­sor­ki (oraz jego cel) przez Ali­cię za­sko­czy­ło, ale i moc­niej wcią­gnę­ło w bieg fa­bu­ły. :)

Prze­pra­szam, jeśli się mylę, lecz na wszel­ki wy­pa­dek chcia­ła­bym po­pro­sić Lożę o zer­k­nię­cie na ten wy­jąt­ko­wo in­te­re­su­ją­cy i ory­gi­nal­ny tekst, aby nie prze­padł, bo ma – w mojej skrom­nej oce­nie – nad­zwy­czaj wiele wa­lo­rów. Z tego też wzglę­du po­dwój­nie kli­kam. :)

Po­wo­dze­nia, po­zdra­wiam ser­decz­nie. :)

Pe­cu­nia non olet

Witam pierw­szych ko­men­tu­ją­cych!

Że też ta krót­ko­za mi tak jakoś umknę­ła… Jak do tego do­szło, nie wiem :) O po­wtó­rze­niach i zje­dzo­nych spa­cjach już nawet nie wspo­mnę, wstyd xD

Za uwagi ser­decz­nie dzię­ku­ję, wezmę do ser­dusz­ka i kie­dyś po­pra­wię – ale to jak już się do­sta­nę do kom­pu­te­ra, bo do­świad­cze­nie pu­bli­ko­wa­nia z te­le­fo­nu jest prze­ży­ciem, któ­re­go nie ży­czy­ła­bym naj­gor­sze­mu pi­sa­rzo­wi wro­go­wi, ko­lej­ne­go edy­to­wa­nia już nie wy­trzy­mię xD

Jesz­cze ser­decz­niej dzię­ku­ję za prze­mi­łe słowa i kliki! Cie­szę się nie­zmier­nie, że się spodo­ba­ło i prze­ko­na­ło, miód na moje świe­żo roz­mro­żo­ne po dłu­giej prze­rwie pi­sar­skie ser­dusz­ko <3

Po­zdra­wiam i dzię­ku­ję za po­świę­co­ny czas!

Spo­dzie­waj się nie­spo­dzie­wa­ne­go

Hej,

Bar­dzo fajny za­mysł opo­wia­da­nia i styl przed­sta­wie­nia wy­da­rzeń. Fa­bu­la­nie też ni­cze­go sobie – szcze­gól­nie po­do­ba mi się kon­cept życia poza cia­łem i wpływ pro­fe­sor­ki na inne dusze w Za­świe­cie. Spo­sób ko­mu­ni­ka­cji za uży­ciem kodu bi­nar­ne­go do­da­je do na­uko­we­go kli­ma­tu.

Za­koń­cze­nie po­zo­sta­wia w na­pię­ciu, mimo po­cząt­ko­we­go suk­ce­su z wy­bu­dze­niem in­nych pa­cjen­tów. 

Co do kwe­stii tech­nicz­nych – nic szcze­gól­nie nie rzu­ci­ło mi się w oczy, ale to ra­czej nie jest moja mocna stro­na.

Po­zdra­wiam :)

Bar­dzo dzię­ku­ję, cie­szę się, że się po­do­ba­ło:) Rów­nież po­zdra­wiam!

Spo­dzie­waj się nie­spo­dzie­wa­ne­go

Lydia przyj­rza­ła się drob­nej dziew­czy­nie, która ją za­gad­nę­ła. Gład­ka, nieco dzie­cin­na twarz o du­żych sza­rych oczach, ze­bra­ne w nie­sfor­ną kitkę jasne włosy i nie­śmia­ły uśmiech wy­glą­da­ły zna­jo­mo.

Po du­żych bra­ku­je mi prze­cin­ka.

Bar­dzo cie­ka­we opo­wia­da­nie, takie inne;)

Udało Ci się po­łą­czyć na­uko­wość, z nie­po­ko­jem i in­try­gu­ją­cy­mi bo­ha­ter­ka­mi.

"nie mam jak po­rów­nać sa­mo­po­czu­cia bez ba­ła­ga­nu..." - Anan­ke

A dzię­ku­ję, dzię­ku­ję :)

Spo­dzie­waj się nie­spo­dzie­wa­ne­go

Cześć, NaNa. Czy­ta­ło się przy­jem­nie, ale jest w tym tek­ście zbyt dużo wy­ja­śnień tego ca­łe­go sprzę­tu, me­ta­sy­naps itd. co nie do­da­je na­pię­cia, zwro­tu akcji, lub cze­go­kol­wiek in­ne­go, co wcią­ga­ło­by w hi­sto­rię. Nie po­lu­bi­łem bo­ha­ter­ki, jej los był mi zu­peł­nie obo­jęt­ny, a do­da­wa­nie ko­lej­nych po­sta­ci nie wnio­sło nic kon­kret­ne­go. Jest to w miarę dobry tekst, ale wieje nudą. Po­zdra­wiam.

NaNa

Bar­dzo fajne to opko Ci wy­szło. Zwię­zły, jakby la­bo­ra­to­ryj­ny styl po­zwa­la się sku­pić na fa­bu­le, a ta jest wy­star­cza­ją­co ory­gi­nal­na żeby wcią­gnąć jak do cy­lin­dra na duszę. Otar­łaś się lekko o me­cha­ni­kę astral­ną, nad którą pra­cu­ję przy swo­jej po­wie­ści, cho­ciaż może po­do­bień­stwa widzę za­wsze kiedy czy­tam o czymś takim – druga stro­na, prze­kra­cza­nie gra­ni­cy – nie­któ­rych ele­men­tów nie da się unik­nąć przy za­gad­nie­niu tak mało po­zna­nym, są uni­wer­sal­ne bo są uogól­nie­nia­mi. Tym węż­sza ścież­ka do pi­sa­nia o tym bez wpa­da­nia w sche­ma­ty. Temat ducha (jak spi­rit, nie ghost) jest sza­le­nie cie­ka­wy. O czym to ja…

In­sty­tut Me­ta­fi­zy­ki Sto­so­wa­nej brzmi jak miej­sce, w któ­rym chciał­bym pra­co­wać. Po­sta­cie za­ry­so­wa­łaś ży­cio­wo, ich ba­da­nia i tech­no­lo­gia brzmią wia­ry­god­nie. Nie wiem czemu ale w roli Lydii wy­obra­ża­łem sobie Jodie Fo­ster. Jej śpiącz­ka i uwię­zie­nie/po­świę­ce­nie na­praw­dę za­dzia­ła­ły do­brze dla tej hi­sto­rii.

Wszyst­ko mi się skle­iło w zgrab­ną ca­łość poza tą ko­mu­ni­ka­cją cy­fra­mi. Jasne, jaźń wy­rwa­na z ciała, ledwo się chwy­ta szcząt­ko­we­go spo­so­bu na po­łą­cze­nie. Bu­du­je to na chwi­lę do­dat­ko­we na­pię­cie, ale… wła­śnie, po pierw­sze, na chwi­lę – bo pro­blem zo­sta­je od razu roz­wią­za­ny nowym in­ter­fej­sem. Po dru­gie, jeśli mogła uży­wać wszyst­kich cyfr, to po co kod bi­nar­ny? Dzie­sięt­nym można sko­mu­ni­ko­wać się chyba dużo sku­tecz­niej (teo­re­ty­zu­ję bo matma to moje ne­me­sis). A po trze­cie jeśli wy­świe­tli­ła to na mo­ni­to­rze, to ra­czej przez jakąś jed­nost­kę ob­li­cze­nio­wą mo­gą­cą pro­ce­so­wać cały kod ASCII – a więc i słowa. Oczy­wi­ście tro­chę szu­kam tu dziu­ry w lo­gi­ce, ale tro­chę ona tam już jest.

Pragę pomóc.

Li­te­rów­ka.

Pro­jekt był o tyle prze­ło­mo­wy, że po­zwa­lał nie­ja­ko na wy­rwa­nie duszy z Za­świa­ta

Jeśli Za­świat, to chyba od­mie­niał­bym Za­świa­tu. Póź­niej ta forma z -a wy­stę­pu­je drugi raz.

Jeśli się spóź­nisz, mo­żesz już nie przy­cho­dzić.

Czemu tak ostro? Prze­cież to nie jej pierw­szy dzień w pracy, ani nie zła­pa­łem in­dy­ka­cji, że ten dzień ma być aż tak ważny… Poza tym w całym aka­pi­cie Lydia jest do­myśl­na (mi takie ukry­wa­nie pod­mio­tu nie prze­szka­dza o ile nie za­ciem­nia od­bio­ru, ale widzę, że czę­sto bywa kon­tro­wer­syj­ne).

Kie­row­nik dzien­nej zmia­ny tech­ni­ków uśmiech­nął się sze­ro­ko.

Sze­fo­wa IMS za­pa­dła w śpiącz­kę, wszy­scy są po­waż­ni a on aż tak za­ry­wa do Ali­cii? Tro­chę nie­po­waż­ny gość ;-)

Ko­bie­ta może sama nie była pro­gra­mist­ką, ale po przej­ściu do Za­świata zy­ska­ła nie­ogra­ni­czo­ny do­stęp do nie­skoń­czo­nych za­so­bów ludz­kie­go umy­słu.

Tro­chę nie­zgrab­ne do­okre­śle­nie.

W każ­dym razie ba­wi­łem się do­brze z tym tek­stem. Dzię­ki!

Do mnie, moja pu­en­to..!

Hej, fajne opo­wia­da­nie. Po­mysł na ła­pacz dusz i dziw­na śpiącz­ka wy­pa­dły cał­kiem świe­żo. Faj­nie też za­grał motyw z cy­lin­drem, który uwię­ził duszę pani pro­fe­sor. Tro­chę mnie mi się po­do­ba­ła forma opo­wia­da­nia – dys­ku­sje o tym co już zro­bio­no i o tym co bę­dzie zro­bio­ne. Pod ko­niec takie przed­sta­wie­nie fa­bu­ły było już tro­chę mę­czą­ce. Ale to detal bo opo­wia­da­nie wy­pa­da do­brze :) Po­zdra­wiam :)

"On jest dziw­nym wir­tu­ozem – Na or­ga­nach ludz­kich gra Bu­dząc za­chwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Po­wiedz, kogo ob­cho­dzi gra, Z któ­rej żywy nie wy­cho­dzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złu­dze­nia! Na sobie te­stu­je­my Każdą praw­dę i mit."

Cie­ka­wy po­mysł i dobre wy­ko­na­nie. Szyb­ko się wcią­gną­łem i z za­cie­ka­wie­niem do­czy­ta­łem do końca. Przed­sta­wi­łaś in­te­re­su­ją­cą kon­cep­cję duszy i stanu mię­dzy ży­ciem a śmier­cią. Zde­rze­nie ele­men­tów me­ta­fi­zycz­nych z su­ro­wym, na­uko­wym po­dej­ściem i próbą opa­no­wa­nia zja­wi­ska przy uży­ciu środ­ków tech­nicz­nych dało dobry efekt.

Je­dy­ne co mi tro­chę prze­szka­dza­ło, to jed­no­wy­mia­ro­wość głów­nych bo­ha­te­rek. Są za­ję­te tylko swoją pracą. W przy­pad­ku pro­fe­sor Spro­ut, nie od­nio­słem wra­że­nia, że robi jej więk­szą róż­ni­cę to, czy jej dusza jest w ciele, czy w cy­lin­drze. Ważne, że może kon­ty­nu­ować swój pro­jekt :)

To jed­nak tylko dro­biazg, który nie był w sta­nie ze­psuć mi przy­jem­no­ści czy­ta­nia:)

Usza­no­wan­ko sza­now­nym czy­ta­ją­co-ko­men­tu­ją­cym!

No to po kolei (w miarę)…

He­sket i Bar­dja­skier – zdaję sobie spra­wę, że dużo jest opi­sów i ob­ja­śnień, ale po­trze­bo­wa­łam tego, żeby wpro­wa­dzić Czy­tel­ni­ka w ten świat i przed­sta­wić naj­waż­niej­sze aspek­ty, które są moim zda­niem istot­ne z punk­tu wi­dze­nia dal­szej fa­bu­ły, rów­no­cze­śnie nie ro­biąc z tego trzy­to­mo­wej po­wie­ści :) Zde­cy­do­wa­łam się zro­bić to w for­mie frag­men­tów wy­kła­dów, więc nie mo­głam wrzu­cić tam gar­ści ode­rwa­nych in­for­ma­cji (tylko tych, które póź­niej się już nie prze­wi­ja­ją w tek­ście), bo mu­sia­ło mieć to ręce i nogi. A prze­sko­ki w cza­sie zro­bi­łam po to, żeby nie za­nu­dzić Czy­tel­ni­ka na pierw­szej czy dru­giej stro­nie i nie znie­chę­cić do dal­sze­go czy­ta­nia :)

Mimo wszyst­ko cie­szę się, że tekst był straw­ny przy­naj­mniej na tyle, że­by­ście do­brnę­li do końca :)

Aeoth – witam Ko­le­gę :) Cie­szę się, że się skle­iło.

Jeśli cho­dzi o ko­mu­ni­ko­wa­nie się przy uży­ciu kodu bi­nar­ne­go – rze­czy­wi­ście nie uję­łam tego w tek­ście, bar­dziej zo­sta­ło w mojej gło­wie nie­ste­ty, ale tak to sobie wy­my­śli­łam, że Lydia (a ra­czej jej dusza) uwię­zio­na w ła­pa­czu w jakiś spo­sób stała się kom­pu­te­rem (co zo­sta­ło wspo­mnia­ne), na­to­miast sama ko­mu­ni­ka­cja ze świa­tem ży­wych sta­no­wi­ła dla niej ogrom­ny wy­si­łek. Co praw­da jej pod­opiecz­na stwo­rzy­ła urzą­dze­nie, które to uła­twia­ło, nie zmie­nia to jed­nak faktu, że pani pro­fe­sor ogrom ener­gii mu­sia­ła wło­żyć w prze­ka­zy­wa­nie ja­kich­kol­wiek ko­mu­ni­ka­tów. I ła­twiej jej po­szło z "za­pro­gra­mo­wa­niem" sobie kilku "ko­mu­ni­ka­tów" (cyfry) do prze­sy­ła­nia, niż gdyby przy­szło jej two­rzyć osob­ny dla każ­dej cyfry i li­te­ry. Ow­szem, na po­cząt­ku po­ja­wi­ło się wię­cej cyfr, ale szyb­ko zo­sta­ło to mak­sy­mal­nie zre­du­ko­wa­ne, żeby mogła ła­twiej się ko­mu­ni­ko­wać.

Co do Za­świa­ta się nie zgo­dzę :) Przy­znam szcze­rze, że na po­cząt­ku się za­sta­na­wia­łam, która forma bar­dziej mi od­po­wia­da – i stwier­dzi­łam, że ta "za­po­ży­czo­na" od od­mia­ny słowa "świat". A nie mó­wi­my prze­cież "świa­tu", ale "świa­ta" ;)

A ostro, bo… Znów, nie za­ry­so­wa­łam tego chyba zbyt wy­raź­nie (prze­kleń­stwo gna­ją­cej wy­obraź­ni i nie­na­dą­ża­ją­cych za nią pal­ców), ale w kilku ta­kich mo­men­tach sta­ra­łam się po­ka­zać, jaką osobą jest Lydia – co praw­da ma Wiel­ką Misję, ważną dla całej ludz­ko­ści (i tak, Czeke, nie zro­bi­ło jej w tym kon­tek­ście róż­ni­cy, że ją za­mknę­li w ma­szy­nie), ale rów­no­cze­śnie nie liczy się szcze­gól­nie z jed­nost­ka­mi. Wszy­scy muszą cho­dzić jak w ze­gar­ku pod jej ko­men­dą, a ona nie sili się na uprzej­mo­ści, no chyba że z ja­kichś wzglę­dów je się to opła­ca (jak na pierw­szym wy­kła­dzie, kiedy stara się za­chę­cić stu­den­tów do pracy przy ol­brzy­mim pro­jek­cie, gdzie każda do­dat­ko­wa para rąk i bły­sko­tli­wy umysł się przy­da­dzą).

Ko­niec koń­ców, cie­szę się, że opo­wia­da­nie ogól­nie przy­pa­dło do gustu :)

Wszyst­kim razem i każ­de­mu z osob­na – dzię­ku­ję Wam za czas po­świę­co­ny na prze­czy­ta­nie i zo­sta­wie­nie po sobie śladu :) Nie udało się unik­nąć nie­do­cią­gnięć, ale cie­szę się, że mimo wszyst­ko wra­że­nia były ra­czej po­zy­tyw­ne :)

Po­zdra­wiam!

Spo­dzie­waj się nie­spo­dzie­wa­ne­go

Prze­czy­ta­ne.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ahoj, Tar­ni­no :D

Spo­dzie­waj się nie­spo­dzie­wa­ne­go

NaNa, świet­ny po­mysł. Czy­ta­łem, nie mogąc się ode­rwać. Nic mi nie prze­szka­dza­ło, żadne cho­chli­ki ani ba­bo­le. Pew­nie wpro­wa­dzi­łaś po­praw­ki w miej­scach wska­za­nych przez przed­pi­ś­ców. Na­pi­sać coś ta­kie­go tak po pro­stu, zwy­czaj­nie, to wyż­sza szko­ła jazdy. Jak mam teraz uza­sad­nić me­ry­to­rycz­nie klik? Nie będę po­wta­rzał tego, co już na­pi­sa­no. Po­wo­dze­nia w kon­kur­sie. :) 

Bar­dzo dzię­ku­ję za tyle mi­łych słów ^^

Spo­dzie­waj się nie­spo­dzie­wa­ne­go

Zna­la­zlem li­te­rów­kę:

"Pragę pomóc

Heja, przy­sze­dłem spraw­dzić, co jest u mojej kon­kur­so­wej kon­ku­ren­cji.

Do­brze po­pro­wa­dzi­łaś hi­sto­rię. Po­do­bał mi się za­bieg z wy­kła­da­mi, cie­ka­wy po­mysł. Nie znam się na tym, ale tak to wy­tłu­ma­czy­łaś, że ro­zu­mia­łem, więc to na pewno jakiś suk­ces. 

Kli­kam i no­mi­nu­ję!

Po­zdra­wiam. 

Kto wie? >;

Hej, Skry­ty :)

Za li­te­rów­kę dzię­ku­ję, już ktoś wcze­śniej wy­ła­pał, ale na razie nie mam jak po­pra­wić, więc tylko zbie­ram wszel­kie nie­do­cią­gnię­cia, kie­dyś do nich przy­sią­dę.

Może za­sko­czę, ale ja też się nie znam :) To, co cią­gnie to opo­wia­da­nie, to odro­bi­na re­se­ar­chu i masa wy­obraź­ni :) Ale cie­szę się, że "za­sko­czy­ło" :)

Dzię­ki za kliki i miłe słowa, po­zdra­wiam!

Spo­dzie­waj się nie­spo­dzie­wa­ne­go

Nie ma pro­ble­mu :) 

Kto wie? >;

Po­do­ba mi się styl, jasny, przej­rzy­sty i kla­row­ny, który do­sko­na­le pa­su­je do kli­ma­tu opo­wia­da­nia. Fa­bu­ła też jest ni­cze­go sobie, cho­ciaż chęt­nie do­wie­dział­bym się, czemu wła­ści­wie lu­dzie za­pa­da­li w śpiącz­kę. 

Je­dy­ną rze­czą, która nie pa­so­wa­ła do resz­ty opo­wia­da­nia, był spo­sób, w jaki Ali­cia roz­po­zna­ła, że dusza, z którą “roz­ma­wia” to pani Pro­fe­sor. Gdy­byś wcze­śniej wspo­mnia­ła o iden­ty­fi­ka­to­rze albo ciągu Fi­bo­nac­cie­go, wy­szło­by bar­dziej na­tu­ral­nie. Ale moim zda­niem i tak jest spoko :)

Cóż, nie da się prze­wi­dzieć wszyst­kie­go i wszyst­kich za­do­wo­lić… Mimo wszyst­ko cie­szę się, że się po­do­ba­ło :)

Spo­dzie­waj się nie­spo­dzie­wa­ne­go

Cóż, NaNo, tak się skła­da, że z pewną nie­chę­cia pod­cho­dzę do spraw trak­tu­ją­cych o du­szach, ale do­ce­niam po­mysł i nie mogę po­wie­dzieć, że lek­tu­ra Two­je­go opo­wia­da­nia spra­wi­ła mi przy­krość. :)

Pod­pie­ra­jąc łok­cie na bla­cie… → Opie­ra­jąc łok­cie na bla­cie…

Pod­pie­ra­my się czymś, na czymś można się oprzeć.

– Dzi­siej­sze za­ję­cia po­pro­wa­dzi wasza ko­le­żan­ka, która jakiś czas temu uczest­ni­czy­ła w pro­wa­dze­niu badań. → Nie brzmi to naj­le­piej.

Dziew­czy­na krót­ko ski­nę­ła głową i uru­cho­mi­ła ekran za sobą. → A może: Dziew­czy­na lekko ski­nę­ła głową i uru­cho­mi­ła ekran za sobą.

Ro­bo­czo na­zwa­no te po­łą­cze­nia me­ta-sy­nap­sa­mi. → Ro­bo­czo na­zwa­no te po­łą­cze­nia me­ta­sy­nap­sa­mi.

…u pa­cjen­tów do­świad­cza­ją­cych śmier­ci kli­nicz­nej me­ta-sy­nap­sy cza­so­wo za­ni­ka­ją… → …u pa­cjen­tów do­świad­cza­ją­cych śmier­ci kli­nicz­nej me­ta­sy­nap­sy cza­so­wo za­ni­ka­ją…

U ludzi w śpiącz­ce me­ta-sy­nap­sy są… → U ludzi w śpiącz­ce me­ta­sy­nap­sy są…

Ski­nę­ła krót­ko głową. → Ski­nę­ła lekko głową.

…prze­kształ­ce­nia me­ta-sy­naps w taki spo­sób… → …prze­kształ­ce­nia me­ta­sy­naps w taki spo­sób…

Teraz na­le­ża­ło spraw­dzić, czy lo­ka­li­za­tor spraw­dził się rów­nie do­brze. → Czy to ce­lo­we po­wtó­rze­nie?

–O co cho­dzi? → Brak spa­cji po pół­pau­zie.

– Zro­bli­śmy to, Lydio. → Li­te­rów­ka.

…i od­bu­do­wą me­ta-sy­naps u ko­lej­nych… → …i od­bu­do­wą me­ta­sy­naps u ko­lej­nych…

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

In­te­re­su­ją­cy po­mysł na wy­na­la­zek. Spodo­ba­ły mi się twi­sty zwią­za­ne z jego in­ter­pre­ta­cją. No, fak­tycz­nie in­te­lekt za­mknię­ty i po­zba­wio­ny in­for­ma­cji zmy­słów to musi być kosz­mar.

Tro­chę zgrzy­ta­ła mi pro­fe­sor Spro­ut. Jeśli do­brze pa­mię­tam, tak się na­zy­wa­ła jedna z na­uczy­cie­lek w Ho­gwar­dzie.

Ki­bi­co­wa­łam dziew­czy­nie, bar­dziej się na­da­je do lu­bie­nia niż jej men­tor­ka.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Reg, dzię­ki za ła­pan­kę :) Cie­szę się, że mimo nie­chę­ci do te­ma­ty­ki dało się prze­czy­tać :D

Fin­klo, miło, że się po­do­ba­ło (mimo zgrzy­ta­ją­cej i nieco an­ty­pa­tycz­nej pani pro­fe­sor) :D

Spo­dzie­waj się nie­spo­dzie­wa­ne­go

Bar­dzo pro­szę, Nano. :)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Jako bo­ha­ter­ka to ona jest w po­rząd­ku – na­ukow­czy­ni za­fik­so­wa­na na swo­jej pracy, a resz­ta nie ma zna­cze­nia. Prze­szka­dza­ło mi, że słowa “pro­fe­sor Spro­ut” ko­ja­rzą mi się w pierw­szym rzę­dzie z Ho­gwar­dem. I te sko­ja­rze­nia mi we łbie wal­czy­ły.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Au­tor­ka za­de­kla­ro­wa­ła jako ga­tu­nek fan­ta­sty­kę so­cjo­lo­gicz­ną.

Wy­na­la­zek: urzą­dze­nie do po­ro­zu­mie­wa­nia się z du­cha­mi

Czy to jest fan­ta­sty­ka so­cjo­lo­gicz­na? Nie­szcze­gól­nie. Za­kla­sy­fi­ko­wa­ła­bym tekst ra­czej jako przy­go­do­wy – urzą­dze­nie ma po­słu­żyć roz­wią­za­niu pew­nych pro­ble­mów, a no­wych nie po­wo­du­je. Ow­szem, roz­wią­za­nie chyba nie do końca się udało, ale spra­wi­ła to ra­czej siła wyż­sza.

Nie­wąt­pli­wie czuje się tutaj at­mos­fe­rę – nie kom­bi­nu­jesz ze sty­li­za­cją, co na­le­ży po­li­czyć na plus. Na­to­miast sama fa­bu­ła – nie od razu wy­raź­nie widać, że jest nie do końca li­nio­wa, co jed­nak utrud­nia od­biór – przy 3 li­sto­pa­da po­trze­bo­wa­łam chwi­li, żeby sobie uło­żyć chro­no­lo­gię (li­sto­pad – ba­da­nia, Ali­cia się mar­twi; li­piec – wy­kład, Ali­cia za­ga­du­je Lydię; li­piec – wy­kład Ali­cii). Cho­ro­ba Lydii jest nie tyle za­ska­ku­ją­ca, co… hmm. Z su­fi­tu spa­da­ją­ca? Także pro­blem epi­de­mii wpro­wa­dzasz tak stop­nio­wo, że jego nagłe roz­wią­za­nie nie wzru­sza czy­tel­ni­ka, który nie po­wią­zał go z ni­czym, czym mógł­by się in­te­re­so­wać.

A swoją drogą – lu­uudzie, zanim za­cznie­cie pisać o duszy, mo­gli­by­ście tro­chę po­czy­tać. Twoja kon­cep­cja jest tro­chę mętna, naj­pierw expli­ci­te mó­wisz, że dusza nie jest czymś osob­nym, a potem kon­se­kwent­nie su­ge­ru­jesz, że nie („jest ści­śle zwią­za­na z pro­ce­sa­mi ży­cio­wy­mi, a gdy te usta­ją, po­łą­cze­nie zo­sta­je prze­rwa­ne” – w końcu nie mó­wi­my, że prze­rwa­ne zo­sta­je po­łą­cze­nie z, po­wiedz­my, ucię­tą nogą). Po­nad­to – me­ta­fi­zy­ka to nie ba­da­nie dusz, ale bytu jako bytu (tak, tak, wszyst­kie dow­ci­py zna się już gdzieś w po­ło­wie dru­gie­go roku fi­lo­zo­fii) – me­to­dy nauk em­pi­rycz­nych nie bar­dzo się tu na­da­ją, po­nie­waż pre­su­po­nu­ją pewne roz­wią­za­nia me­ta­fi­zycz­ne. Nie wszyst­ko da się badać na­uko­wo (ale to już moje stałe ma­ru­dze­nie).

Wię­cej o me­to­do­lo­gii badań: skoro do­świad­cze­nie dyk­tu­je Lydii okre­ślo­ne prze­wi­dy­wa­nia, to co wnosi zda­nie „To by się zga­dza­ło z ocze­ki­wa­nym sta­nem fak­tycz­nym.”? Prze­cież stan fak­tycz­ny – to taki, który rze­czy­wi­ście za­cho­dzi. Nie prze­wi­dy­wa­nie! Więc zda­nie ma nie­wie­le tre­ści, bo przed chwi­lą po­wie­dzia­łaś, jakie są ocze­ki­wa­nia czy prze­wi­dy­wa­nia Lydii, a tutaj tylko po­twier­dzasz, że takie wła­śnie są jej ocze­ki­wa­nia.

Je­że­li urzą­dze­nie „nie prze­wi­du­je moż­li­wo­ści” na­sta­wie­nia na kon­kret­ny obiekt, to nie zna­czy, że od­róż­nia po­szcze­gól­ne obiek­ty – sam brak moż­li­wo­ści na­sta­wie­nia jest, jak na­pi­sa­łaś, pro­gra­mo­wy; a potem oka­zu­je się, że nie ma me­to­dy roz­róż­nia­nia dusz? To jak w końcu jest? A swoją drogą – gdyby po­szu­ki­wa­ny pa­ra­metr był czymś zu­peł­nie nowym, nie­zna­nym? Nie mie­li­by na to czuj­ni­ków i cała me­to­da ba­daw­cza do kosza. Co to zna­czy, że „sku­tecz­ność prze­kro­czy dzie­więć­dzie­siąt pro­cent”? Jak się ją mie­rzy? Czym w ogóle jest tu sku­tecz­ność? Nie wiem też, co masz na myśli, pi­sząc “al­go­rytm”.

Numer iden­ty­fi­ka­cyj­ny nijak nie może być im­ma­nent­ną cechą cze­go­kol­wiek – gdyby był nada­wa­ny na pod­sta­wie im­ma­nent­nych cech, to może, ale czy panie w ogóle zdą­ży­ły nadać Lydii jakiś numer?

Za­ło­że­nie, że mózg dzia­ła jak kom­pu­ter, jest modne, ale wąt­pli­we (oczy­wi­ście w Twoim świe­cie może tak dzia­łać, ale przy­da­ło­by się to za­po­wie­dzieć). Na­to­miast „Naj­wy­raź­niej ła­pacz z duszą w cy­lin­drze staje się czymś w ro­dza­ju kom­pu­te­ra…” to wnio­sek zu­peł­nie nie­upraw­nio­ny – samo uży­cie kodu dwój­ko­we­go kom­pu­te­ra nie czyni (po­szu­kaj sobie kodu Ba­co­na).

A, i za­sad­ni­czo śpiącz­ka nie jest cho­ro­bą – jest ob­ja­wem, sta­nem (wy­wo­ły­wa­nym przez wiele cho­rób i ura­zów), więc nie bar­dzo mi pa­su­je „za­pa­dal­ność”, a tym bar­dziej „przy­pa­dłość”.

Język, jako się rze­kło, jest w prze­wa­ża­ją­cej czę­ści tek­stu pro­sty i ele­ganc­ki, ale parę błę­dów się wkra­dło.

Panie wy­kła­da­ją dość za­oblo­ny­mi zda­nia­mi – dawno nie byłam na wy­kła­dzie, ale nie wy­pa­da to na­tu­ral­nie. Dość me­lo­dra­ma­tycz­nie wy­pa­da: „marzy mi się zro­bie­nie dok­to­ra­tu pod pani czuj­nym okiem” i „pra­gnę pomóc” – nie wiem, czy to nie jest za­mie­rzo­ne. Fraza „nasz ze­spół po­chła­nia szu­ka­nie roz­wią­zań” jest za­sad­ni­czo po­praw­na, ale tro­chę źle się par­su­je.

Nad­uży­wasz tro­chę „jed­nak” i „zdaw­ko­wy”.

Kilka razy masło się roz­ma­śli­ło: „młody chło­pak” – chło­pak z de­fi­ni­cji jest młody; „bła­host­ka­mi nie­war­ty­mi uwagi” – bła­host­ki to wła­śnie rze­czy nie­god­ne uwagi. Poza tym każde ski­nie­nie głową jest krót­kie, więc nie trze­ba tego za­zna­czać. Po­dob­nie: „mi­mo­wol­nie” to tyle, co „nie­chcą­cy” – czy wzdry­ga­my się ce­lo­wo? Nie, więc nie ma sensu tego za­zna­czać.

Fason oku­la­rów na­zy­wa się „kocie oczy” i nie wiem, czy skrót „kocie oku­la­ry” jest upraw­nio­ny (i – oku­la­ry są w opraw­kach, nie „o opraw­kach”).

Tutaj: „od­po­wia­da­ją za­bu­rze­nia w Za­świe­cie o nie­zna­nej przy­czy­nie” szyk wska­zu­je, że Za­świat ma nie­zna­ną przy­czy­nę.

„Wy­my­śli­ła pro­sty spo­sób, jak się z nami ko­mu­ni­ko­wać, nie mogąc nawet uży­wać słów” – po­win­no być: Wy­my­śli­ła pro­sty spo­sób, żeby się z nami ko­mu­ni­ko­wać, kiedy nie może użyć słów.

Z lekka an­giel­sko brzmi „Nie je­steś moją asy­stent­ką oso­bi­stą po to, żeby spraw­dzać” – Nie po to je­steś moją oso­bi­stą asy­stent­ką, żeby spraw­dzać. Tutaj: „przy­wy­kli do tego, że Ali­cia od czasu do czasu nie­spo­dzie­wa­nie rzu­ca­ła krót­kie uwagi” po­win­no być "rzuca krót­kie uwagi", bo pol­sz­czy­zna nie ma na­stęp­stwa cza­sów.

Imie­sło­wy nie ozna­cza­ją przy­czy­ny, tylko jed­no­cze­sność: „za­ha­czy­ła o prze­no­śną kon­so­le­tę, nie­mal strą­ca­jąc cenny sprzęt na pod­ło­gę”; „Pod­pie­ra­jąc łok­cie na bla­cie, unio­sła dło­nie na wy­so­kość twa­rzy” (łok­cie można oprzeć na bla­cie, ale pod­pie­ra się ra­czej coś bli­skie­go upad­ku czymś innym). A tu: „od­po­wie­dzia­ło na niego, z za­pa­łem ki­wa­jąc gło­wa­mi” – czy to ki­wa­nie jest od­po­wie­dzią? Bo jeśli tak, to nie po­win­no być imie­sło­wu.

„Temat ko­lej­ne­go wy­kła­du do­ty­czy badań.” – temat ni­cze­go nie do­ty­czy, to wy­kład do­ty­czy, albo te­ma­tem wy­kła­du są ba­da­nia.

Bo­ha­ter­ka może być obe­zna­na z te­ma­tem, nie „w te­ma­cie”. Nie „od­da­wa­ła całe serce tej pracy,” tylko: całe serce wkła­da­ła w tę pracę (to idiom). „Kwe­stia” to bar­dziej „py­ta­nie” niż „spra­wa”, pa­ra­me­try są cze­goś, ale nie gdzieś, urzą­dze­nie może dzia­łać w spo­sób przy­pad­ko­wy, ale nie lo­so­wy. Mie­rzy się jakąś war­tość fi­zycz­ną, ale nie pa­cjen­ta. Pro­wa­dzi się ba­da­nia, ale pro­gram? A ma­szy­nę się bu­du­je, nie two­rzy.

„Jak już pro­fe­sor Spro­ut wspo­mi­na­ła na po­przed­nim wy­kła­dzie” „już” tylko psuje rytm; na­zwi­sko pro­fe­sor Spro­ut może bu­dzić nie­za­mie­rzo­ne i nie­chcia­ne sko­ja­rze­nia z Har­rym Pot­te­rem.

Dla­cze­go dobre przy­go­to­wa­nie Ali­cii ma się kłó­cić z jej chę­cią wy­glą­da­nia „pro­fe­sjo­nal­nie”? – ja tu widzę ra­czej sy­ner­gię, a Ty je prze­ciw­sta­wiasz, i nie ro­zu­miem, dla­cze­go.

Głos (i inne ele­men­ty osoby) nie na­le­ży do ni­ko­go, nie jest wła­sno­ścią – może być czyjś głos i tyle, a „za­kło­po­ta­ne spoj­rze­nie” to an­tro­po­mor­fizm – prze­cież to nie spoj­rze­nie jest za­kło­po­ta­ne, tylko Ali­cia.

„De­li­kat­nie” NIE zna­czy „odro­bi­nę”, a "zwy­cza­jo­wy" to nie to samo, co zwy­kły.

Szcze­gó­ło­wo prze­cze­sa­ny tekst, jak zwy­kle, jest do­stęp­ny na za­mó­wie­nie.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cześć!

Jest dosyć kla­sycz­nie i dosyć li­nio­wo, przy­naj­mniej na po­cząt­ku. Stu­dent­ka, wy­kład, ko­lej­ne daty i stop­nio­wy roz­wój ka­rie­ry na­uko­wej aż do mo­men­tu, kiedy men­tor­ka za­pa­da na cho­ro­bę, z którą – jako ze­spół – wal­czą. Tutaj robi się cie­ka­wiej, choć for­mie prze­ka­zu bli­żej do opi­sy­wa­nia niż po­ka­zy­wa­nia, sporo tłu­ma­czysz, co z jed­nej stro­ny po­zwa­la oszczę­dzać znaki, z dru­giej daje nie­wiel­kie pole dla wy­obraź­ni pra­gną­cej wnio­sko­wać z tre­ści. Ko­lej­na spra­wa to in­te­rak­cje mie­dzy bo­ha­te­ra­mi, które są czę­sto bar­dzo zdaw­ko­we. Prze­ka­zu­ją in­for­ma­cje, ok, ale bra­ku­je tak cen­ne­go – imho – na­pię­cia, lęku o losy bo­ha­te­ra/jego świa­ta.

Ale to jest też tekst o wy­na­laz­ku, a samo opi­sy­wa­nie wy­na­laz­ku i me­ta­fi­zy­ki do­ty­czy, więc ok. Przy oka­zji prze­my­casz sporo in­for­ma­cji o in­te­rak­cjach ciała z duszą oraz ma­szy­ną, lub od­wrot­nie, co też fi­nal­nie wy­ko­rzy­stu­jesz w koń­ców­ce, takim szczę­śli­wym za­koń­cze­niu oku­pio­nym stra­tą. Cie­ka­wy tekst, choć znowu nieco nie­pew­no­ści lub na­pię­cia w koń­ców­ce po­dzia­ła­ło­by na plus.

Po­zdra­wiam!

„Po­szu­ki­wa­nie praw­dy, która, choć­by naj­gor­sza, mo­gła­by tłu­ma­czyć jakiś sens czy choć­by kon­se­kwen­cję w tym, czego je­ste­śmy świad­ka­mi wokół sie­bie, przy­no­si je­dy­ną moż­li­wą od­po­wiedź: że samo po­szu­ki­wa­nie jest, lub może stać się, ową praw­dą.” J.Kaczmar­ski

Po­do­ba­ło mi się :)

Przy­no­szę ra­dość :)