Polowanie na dusze

Heloł.

To je dobre to. Smaczne. Lubię opowiadania, powiedzmy, eee, pozaschematowe, innowacyjne, czy o nieszablonowej myśli przewodniej. Dodatkowo poparte reaserchem albo wiedzą. Kiedyś czytałem o farmach wyhodowanych mózgów (nie opko, artykuł) i dowodzono w nim, że to najbliższe, co może być definicją piekła. Tak więc no, dobre to Twoje opko. Zacne.

Nie jestem fanem happy endu i ten epilog, gdzie wszystkich wybudzają już troszeczkę cukierkowy, ale potem cyfra zero przywraca nadzieję.

Trochę wyłowiłem. Może nie baboli, ale no, zresztą spójrz:

“Dziewczyna krótko skinęła głową i uruchomiła ekran za sobą”. – nie wiem jak się wyczynia krótkie skinięcie. Pewnie jest szybkie, czy coś. Przemyślałbym transfer słowa: nieznacznie.

“– Poprowadzisz też kolejny wykład. – Skinęła krótko głową. – A w poniedziałek chcę cię widzieć w instytucie”. – Tadam. Znowu krótko. Zaczynam już uważać na to słowo.

“Mężczyzna sapnął krótko, dając wyraz irytacji z powodu nieistotnego wtrętu. Oczekiwał krótkich, rzeczowych odpowiedzi”. – a co my tu mamy? 2xkrótko.

“–O co chodzi?” – o się przylepiło do kreseczki.

“Asystent rzucił jej jedynie krótkie spojrzenie i wrócił do swojej roboty. W ciągu ostatnich tygodni wszyscy przywykli do tego, że Alicia od czasu do czasu niespodziewanie rzucała krótkie uwagi w eter”. – i na deser kończymy doublem krótkiego z krótkim. No i tyle.

Spoko opko. Fajny zamysł. I rzetelne, wiarygodne dla mnie (laika) poprowadzenie.

Hej przygodo.

Witaj. :)

Ze spraw technicznych zatrzymały mnie następujące fragmenty (do przemyślenia):

–O co chodzi? – brak spacji?

…powiedzieć czegoś bardziej zrozumiałego? – i tu?

– …nie może go już opuścić? – i tu?

Słysząc go, Alicia przez moment poczuła się nieswojo. Natychmiast jednak otrząsnęła się z chwilowego odrętwienia i pochyliła się nad mikrofonem. – powtórzenia?

Było tyle rzeczy, o które chciała zapytać swoją mentorkę, nie było jednak na to czasu. – i tu?

Opowiadanie szybko wciąga, ciekawie opowiadasz o kolejnych postępach pracy bohaterek, bardzo dobrze dozujesz napięcie. Zajęcie miejsca profesorki (oraz jego cel) przez Alicię zaskoczyło, ale i mocniej wciągnęło w bieg fabuły. :)

Przepraszam, jeśli się mylę, lecz na wszelki wypadek chciałabym poprosić Lożę o zerknięcie na ten wyjątkowo interesujący i oryginalny tekst, aby nie przepadł, bo ma – w mojej skromnej ocenie – nadzwyczaj wiele walorów. Z tego też względu podwójnie klikam. :)

Powodzenia, pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

Witam pierwszych komentujących!

Że też ta krótkoza mi tak jakoś umknęła… Jak do tego doszło, nie wiem :) O powtórzeniach i zjedzonych spacjach już nawet nie wspomnę, wstyd xD

Za uwagi serdecznie dziękuję, wezmę do serduszka i kiedyś poprawię – ale to jak już się dostanę do komputera, bo doświadczenie publikowania z telefonu jest przeżyciem, którego nie życzyłabym najgorszemu pisarzowi wrogowi, kolejnego edytowania już nie wytrzymię xD

Jeszcze serdeczniej dziękuję za przemiłe słowa i kliki! Cieszę się niezmiernie, że się spodobało i przekonało, miód na moje świeżo rozmrożone po długiej przerwie pisarskie serduszko <3

Pozdrawiam i dziękuję za poświęcony czas!

Spodziewaj się niespodziewanego

Hej,

Bardzo fajny zamysł opowiadania i styl przedstawienia wydarzeń. Fabulanie też niczego sobie – szczególnie podoba mi się koncept życia poza ciałem i wpływ profesorki na inne dusze w Zaświecie. Sposób komunikacji za użyciem kodu binarnego dodaje do naukowego klimatu.

Zakończenie pozostawia w napięciu, mimo początkowego sukcesu z wybudzeniem innych pacjentów. 

Co do kwestii technicznych – nic szczególnie nie rzuciło mi się w oczy, ale to raczej nie jest moja mocna strona.

Pozdrawiam :)

Bardzo dziękuję, cieszę się, że się podobało:) Również pozdrawiam!

Spodziewaj się niespodziewanego

Lydia przyjrzała się drobnej dziewczynie, która ją zagadnęła. Gładka, nieco dziecinna twarz o dużych szarych oczach, zebrane w niesforną kitkę jasne włosy i nieśmiały uśmiech wyglądały znajomo.

Po dużych brakuje mi przecinka.

Bardzo ciekawe opowiadanie, takie inne;)

Udało Ci się połączyć naukowość, z niepokojem i intrygującymi bohaterkami.

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

A dziękuję, dziękuję :)

Spodziewaj się niespodziewanego

Cześć, NaNa. Czytało się przyjemnie, ale jest w tym tekście zbyt dużo wyjaśnień tego całego sprzętu, metasynaps itd. co nie dodaje napięcia, zwrotu akcji, lub czegokolwiek innego, co wciągałoby w historię. Nie polubiłem bohaterki, jej los był mi zupełnie obojętny, a dodawanie kolejnych postaci nie wniosło nic konkretnego. Jest to w miarę dobry tekst, ale wieje nudą. Pozdrawiam.

NaNa

Bardzo fajne to opko Ci wyszło. Zwięzły, jakby laboratoryjny styl pozwala się skupić na fabule, a ta jest wystarczająco oryginalna żeby wciągnąć jak do cylindra na duszę. Otarłaś się lekko o mechanikę astralną, nad którą pracuję przy swojej powieści, chociaż może podobieństwa widzę zawsze kiedy czytam o czymś takim – druga strona, przekraczanie granicy – niektórych elementów nie da się uniknąć przy zagadnieniu tak mało poznanym, są uniwersalne bo są uogólnieniami. Tym węższa ścieżka do pisania o tym bez wpadania w schematy. Temat ducha (jak spirit, nie ghost) jest szalenie ciekawy. O czym to ja…

Instytut Metafizyki Stosowanej brzmi jak miejsce, w którym chciałbym pracować. Postacie zarysowałaś życiowo, ich badania i technologia brzmią wiarygodnie. Nie wiem czemu ale w roli Lydii wyobrażałem sobie Jodie Foster. Jej śpiączka i uwięzienie/poświęcenie naprawdę zadziałały dobrze dla tej historii.

Wszystko mi się skleiło w zgrabną całość poza tą komunikacją cyframi. Jasne, jaźń wyrwana z ciała, ledwo się chwyta szczątkowego sposobu na połączenie. Buduje to na chwilę dodatkowe napięcie, ale… właśnie, po pierwsze, na chwilę – bo problem zostaje od razu rozwiązany nowym interfejsem. Po drugie, jeśli mogła używać wszystkich cyfr, to po co kod binarny? Dziesiętnym można skomunikować się chyba dużo skuteczniej (teoretyzuję bo matma to moje nemesis). A po trzecie jeśli wyświetliła to na monitorze, to raczej przez jakąś jednostkę obliczeniową mogącą procesować cały kod ASCII – a więc i słowa. Oczywiście trochę szukam tu dziury w logice, ale trochę ona tam już jest.

Pragę pomóc.

Literówka.

Projekt był o tyle przełomowy, że pozwalał niejako na wyrwanie duszy z Zaświata

Jeśli Zaświat, to chyba odmieniałbym Zaświatu. Później ta forma z -a występuje drugi raz.

Jeśli się spóźnisz, możesz już nie przychodzić.

Czemu tak ostro? Przecież to nie jej pierwszy dzień w pracy, ani nie złapałem indykacji, że ten dzień ma być aż tak ważny… Poza tym w całym akapicie Lydia jest domyślna (mi takie ukrywanie podmiotu nie przeszkadza o ile nie zaciemnia odbioru, ale widzę, że często bywa kontrowersyjne).

Kierownik dziennej zmiany techników uśmiechnął się szeroko.

Szefowa IMS zapadła w śpiączkę, wszyscy są poważni a on aż tak zarywa do Alicii? Trochę niepoważny gość ;-)

Kobieta może sama nie była programistką, ale po przejściu do Zaświata zyskała nieograniczony dostęp do nieskończonych zasobów ludzkiego umysłu.

Trochę niezgrabne dookreślenie.

W każdym razie bawiłem się dobrze z tym tekstem. Dzięki!

Do mnie, moja puento..!

Hej, fajne opowiadanie. Pomysł na łapacz dusz i dziwna śpiączka wypadły całkiem świeżo. Fajnie też zagrał motyw z cylindrem, który uwięził duszę pani profesor. Trochę mnie mi się podobała forma opowiadania – dyskusje o tym co już zrobiono i o tym co będzie zrobione. Pod koniec takie przedstawienie fabuły było już trochę męczące. Ale to detal bo opowiadanie wypada dobrze :) Pozdrawiam :)

"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."

Ciekawy pomysł i dobre wykonanie. Szybko się wciągnąłem i z zaciekawieniem doczytałem do końca. Przedstawiłaś interesującą koncepcję duszy i stanu między życiem a śmiercią. Zderzenie elementów metafizycznych z surowym, naukowym podejściem i próbą opanowania zjawiska przy użyciu środków technicznych dało dobry efekt.

Jedyne co mi trochę przeszkadzało, to jednowymiarowość głównych bohaterek. Są zajęte tylko swoją pracą. W przypadku profesor Sprout, nie odniosłem wrażenia, że robi jej większą różnicę to, czy jej dusza jest w ciele, czy w cylindrze. Ważne, że może kontynuować swój projekt :)

To jednak tylko drobiazg, który nie był w stanie zepsuć mi przyjemności czytania:)

Uszanowanko szanownym czytająco-komentującym!

No to po kolei (w miarę)…

Hesket i Bardjaskier – zdaję sobie sprawę, że dużo jest opisów i objaśnień, ale potrzebowałam tego, żeby wprowadzić Czytelnika w ten świat i przedstawić najważniejsze aspekty, które są moim zdaniem istotne z punktu widzenia dalszej fabuły, równocześnie nie robiąc z tego trzytomowej powieści :) Zdecydowałam się zrobić to w formie fragmentów wykładów, więc nie mogłam wrzucić tam garści oderwanych informacji (tylko tych, które później się już nie przewijają w tekście), bo musiało mieć to ręce i nogi. A przeskoki w czasie zrobiłam po to, żeby nie zanudzić Czytelnika na pierwszej czy drugiej stronie i nie zniechęcić do dalszego czytania :)

Mimo wszystko cieszę się, że tekst był strawny przynajmniej na tyle, żebyście dobrnęli do końca :)

Aeoth – witam Kolegę :) Cieszę się, że się skleiło.

Jeśli chodzi o komunikowanie się przy użyciu kodu binarnego – rzeczywiście nie ujęłam tego w tekście, bardziej zostało w mojej głowie niestety, ale tak to sobie wymyśliłam, że Lydia (a raczej jej dusza) uwięziona w łapaczu w jakiś sposób stała się komputerem (co zostało wspomniane), natomiast sama komunikacja ze światem żywych stanowiła dla niej ogromny wysiłek. Co prawda jej podopieczna stworzyła urządzenie, które to ułatwiało, nie zmienia to jednak faktu, że pani profesor ogrom energii musiała włożyć w przekazywanie jakichkolwiek komunikatów. I łatwiej jej poszło z "zaprogramowaniem" sobie kilku "komunikatów" (cyfry) do przesyłania, niż gdyby przyszło jej tworzyć osobny dla każdej cyfry i litery. Owszem, na początku pojawiło się więcej cyfr, ale szybko zostało to maksymalnie zredukowane, żeby mogła łatwiej się komunikować.

Co do Zaświata się nie zgodzę :) Przyznam szczerze, że na początku się zastanawiałam, która forma bardziej mi odpowiada – i stwierdziłam, że ta "zapożyczona" od odmiany słowa "świat". A nie mówimy przecież "światu", ale "świata" ;)

A ostro, bo… Znów, nie zarysowałam tego chyba zbyt wyraźnie (przekleństwo gnającej wyobraźni i nienadążających za nią palców), ale w kilku takich momentach starałam się pokazać, jaką osobą jest Lydia – co prawda ma Wielką Misję, ważną dla całej ludzkości (i tak, Czeke, nie zrobiło jej w tym kontekście różnicy, że ją zamknęli w maszynie), ale równocześnie nie liczy się szczególnie z jednostkami. Wszyscy muszą chodzić jak w zegarku pod jej komendą, a ona nie sili się na uprzejmości, no chyba że z jakichś względów je się to opłaca (jak na pierwszym wykładzie, kiedy stara się zachęcić studentów do pracy przy olbrzymim projekcie, gdzie każda dodatkowa para rąk i błyskotliwy umysł się przydadzą).

Koniec końców, cieszę się, że opowiadanie ogólnie przypadło do gustu :)

Wszystkim razem i każdemu z osobna – dziękuję Wam za czas poświęcony na przeczytanie i zostawienie po sobie śladu :) Nie udało się uniknąć niedociągnięć, ale cieszę się, że mimo wszystko wrażenia były raczej pozytywne :)

Pozdrawiam!

Spodziewaj się niespodziewanego

Przeczytane.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ahoj, Tarnino :D

Spodziewaj się niespodziewanego

NaNa, świetny pomysł. Czytałem, nie mogąc się oderwać. Nic mi nie przeszkadzało, żadne chochliki ani babole. Pewnie wprowadziłaś poprawki w miejscach wskazanych przez przedpiśców. Napisać coś takiego tak po prostu, zwyczajnie, to wyższa szkoła jazdy. Jak mam teraz uzasadnić merytorycznie klik? Nie będę powtarzał tego, co już napisano. Powodzenia w konkursie. :) 

Bardzo dziękuję za tyle miłych słów ^^

Spodziewaj się niespodziewanego

Znalazlem literówkę:

"Pragę pomóc

Heja, przyszedłem sprawdzić, co jest u mojej konkursowej konkurencji.

Dobrze poprowadziłaś historię. Podobał mi się zabieg z wykładami, ciekawy pomysł. Nie znam się na tym, ale tak to wytłumaczyłaś, że rozumiałem, więc to na pewno jakiś sukces. 

Klikam i nominuję!

Pozdrawiam. 

Kto wie? >;

Hej, Skryty :)

Za literówkę dziękuję, już ktoś wcześniej wyłapał, ale na razie nie mam jak poprawić, więc tylko zbieram wszelkie niedociągnięcia, kiedyś do nich przysiądę.

Może zaskoczę, ale ja też się nie znam :) To, co ciągnie to opowiadanie, to odrobina researchu i masa wyobraźni :) Ale cieszę się, że "zaskoczyło" :)

Dzięki za kliki i miłe słowa, pozdrawiam!

Spodziewaj się niespodziewanego

Nie ma problemu :) 

Kto wie? >;

Podoba mi się styl, jasny, przejrzysty i klarowny, który doskonale pasuje do klimatu opowiadania. Fabuła też jest niczego sobie, chociaż chętnie dowiedziałbym się, czemu właściwie ludzie zapadali w śpiączkę. 

Jedyną rzeczą, która nie pasowała do reszty opowiadania, był sposób, w jaki Alicia rozpoznała, że dusza, z którą “rozmawia” to pani Profesor. Gdybyś wcześniej wspomniała o identyfikatorze albo ciągu Fibonacciego, wyszłoby bardziej naturalnie. Ale moim zdaniem i tak jest spoko :)

Cóż, nie da się przewidzieć wszystkiego i wszystkich zadowolić… Mimo wszystko cieszę się, że się podobało :)

Spodziewaj się niespodziewanego

Cóż, NaNo, tak się składa, że z pewną niechęcia podchodzę do spraw traktujących o duszach, ale doceniam pomysł i nie mogę powiedzieć, że lektura Twojego opowiadania sprawiła mi przykrość. :)

Podpierając łokcie na blacie… → Opierając łokcie na blacie…

Podpieramy się czymś, na czymś można się oprzeć.

– Dzisiejsze zajęcia poprowadzi wasza koleżanka, która jakiś czas temu uczestniczyła w prowadzeniu badań. → Nie brzmi to najlepiej.

Dziewczyna krótko skinęła głową i uruchomiła ekran za sobą. → A może: Dziewczyna lekko skinęła głową i uruchomiła ekran za sobą.

Roboczo nazwano te połączenia meta-synapsami. → Roboczo nazwano te połączenia metasynapsami.

…u pacjentów doświadczających śmierci klinicznej meta-synapsy czasowo zanikają… → …u pacjentów doświadczających śmierci klinicznej metasynapsy czasowo zanikają…

U ludzi w śpiączce meta-synapsy są… → U ludzi w śpiączce metasynapsy są…

Skinęła krótko głową. → Skinęła lekko głową.

…przekształcenia meta-synaps w taki sposób… → …przekształcenia metasynaps w taki sposób…

Teraz należało sprawdzić, czy lokalizator sprawdził się równie dobrze. → Czy to celowe powtórzenie?

–O co chodzi? → Brak spacji po półpauzie.

– Zrobliśmy to, Lydio. → Literówka.

…i odbudową meta-synaps u kolejnych… → …i odbudową metasynaps u kolejnych…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Interesujący pomysł na wynalazek. Spodobały mi się twisty związane z jego interpretacją. No, faktycznie intelekt zamknięty i pozbawiony informacji zmysłów to musi być koszmar.

Trochę zgrzytała mi profesor Sprout. Jeśli dobrze pamiętam, tak się nazywała jedna z nauczycielek w Hogwardzie.

Kibicowałam dziewczynie, bardziej się nadaje do lubienia niż jej mentorka.

Babska logika rządzi!

Reg, dzięki za łapankę :) Cieszę się, że mimo niechęci do tematyki dało się przeczytać :D

Finklo, miło, że się podobało (mimo zgrzytającej i nieco antypatycznej pani profesor) :D

Spodziewaj się niespodziewanego

Bardzo proszę, Nano. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Jako bohaterka to ona jest w porządku – naukowczyni zafiksowana na swojej pracy, a reszta nie ma znaczenia. Przeszkadzało mi, że słowa “profesor Sprout” kojarzą mi się w pierwszym rzędzie z Hogwardem. I te skojarzenia mi we łbie walczyły.

Babska logika rządzi!

Autorka zadeklarowała jako gatunek fantastykę socjologiczną.

Wynalazek: urządzenie do porozumiewania się z duchami

Czy to jest fantastyka socjologiczna? Nieszczególnie. Zaklasyfikowałabym tekst raczej jako przygodowy – urządzenie ma posłużyć rozwiązaniu pewnych problemów, a nowych nie powoduje. Owszem, rozwiązanie chyba nie do końca się udało, ale sprawiła to raczej siła wyższa.

Niewątpliwie czuje się tutaj atmosferę – nie kombinujesz ze stylizacją, co należy policzyć na plus. Natomiast sama fabuła – nie od razu wyraźnie widać, że jest nie do końca liniowa, co jednak utrudnia odbiór – przy 3 listopada potrzebowałam chwili, żeby sobie ułożyć chronologię (listopad – badania, Alicia się martwi; lipiec – wykład, Alicia zagaduje Lydię; lipiec – wykład Alicii). Choroba Lydii jest nie tyle zaskakująca, co… hmm. Z sufitu spadająca? Także problem epidemii wprowadzasz tak stopniowo, że jego nagłe rozwiązanie nie wzrusza czytelnika, który nie powiązał go z niczym, czym mógłby się interesować.

A swoją drogą – luuudzie, zanim zaczniecie pisać o duszy, moglibyście trochę poczytać. Twoja koncepcja jest trochę mętna, najpierw explicite mówisz, że dusza nie jest czymś osobnym, a potem konsekwentnie sugerujesz, że nie („jest ściśle związana z procesami życiowymi, a gdy te ustają, połączenie zostaje przerwane” – w końcu nie mówimy, że przerwane zostaje połączenie z, powiedzmy, uciętą nogą). Ponadto – metafizyka to nie badanie dusz, ale bytu jako bytu (tak, tak, wszystkie dowcipy zna się już gdzieś w połowie drugiego roku filozofii) – metody nauk empirycznych nie bardzo się tu nadają, ponieważ presuponują pewne rozwiązania metafizyczne. Nie wszystko da się badać naukowo (ale to już moje stałe marudzenie).

Więcej o metodologii badań: skoro doświadczenie dyktuje Lydii określone przewidywania, to co wnosi zdanie „To by się zgadzało z oczekiwanym stanem faktycznym.”? Przecież stan faktyczny – to taki, który rzeczywiście zachodzi. Nie przewidywanie! Więc zdanie ma niewiele treści, bo przed chwilą powiedziałaś, jakie są oczekiwania czy przewidywania Lydii, a tutaj tylko potwierdzasz, że takie właśnie są jej oczekiwania.

Jeżeli urządzenie „nie przewiduje możliwości” nastawienia na konkretny obiekt, to nie znaczy, że odróżnia poszczególne obiekty – sam brak możliwości nastawienia jest, jak napisałaś, programowy; a potem okazuje się, że nie ma metody rozróżniania dusz? To jak w końcu jest? A swoją drogą – gdyby poszukiwany parametr był czymś zupełnie nowym, nieznanym? Nie mieliby na to czujników i cała metoda badawcza do kosza. Co to znaczy, że „skuteczność przekroczy dziewięćdziesiąt procent”? Jak się ją mierzy? Czym w ogóle jest tu skuteczność? Nie wiem też, co masz na myśli, pisząc “algorytm”.

Numer identyfikacyjny nijak nie może być immanentną cechą czegokolwiek – gdyby był nadawany na podstawie immanentnych cech, to może, ale czy panie w ogóle zdążyły nadać Lydii jakiś numer?

Założenie, że mózg działa jak komputer, jest modne, ale wątpliwe (oczywiście w Twoim świecie może tak działać, ale przydałoby się to zapowiedzieć). Natomiast „Najwyraźniej łapacz z duszą w cylindrze staje się czymś w rodzaju komputera…” to wniosek zupełnie nieuprawniony – samo użycie kodu dwójkowego komputera nie czyni (poszukaj sobie kodu Bacona).

A, i zasadniczo śpiączka nie jest chorobą – jest objawem, stanem (wywoływanym przez wiele chorób i urazów), więc nie bardzo mi pasuje „zapadalność”, a tym bardziej „przypadłość”.

Język, jako się rzekło, jest w przeważającej części tekstu prosty i elegancki, ale parę błędów się wkradło.

Panie wykładają dość zaoblonymi zdaniami – dawno nie byłam na wykładzie, ale nie wypada to naturalnie. Dość melodramatycznie wypada: „marzy mi się zrobienie doktoratu pod pani czujnym okiem” i „pragnę pomóc” – nie wiem, czy to nie jest zamierzone. Fraza „nasz zespół pochłania szukanie rozwiązań” jest zasadniczo poprawna, ale trochę źle się parsuje.

Nadużywasz trochę „jednak” i „zdawkowy”.

Kilka razy masło się rozmaśliło: „młody chłopak” – chłopak z definicji jest młody; „błahostkami niewartymi uwagi” – błahostki to właśnie rzeczy niegodne uwagi. Poza tym każde skinienie głową jest krótkie, więc nie trzeba tego zaznaczać. Podobnie: „mimowolnie” to tyle, co „niechcący” – czy wzdrygamy się celowo? Nie, więc nie ma sensu tego zaznaczać.

Fason okularów nazywa się „kocie oczy” i nie wiem, czy skrót „kocie okulary” jest uprawniony (i – okulary są w oprawkach, nie „o oprawkach”).

Tutaj: „odpowiadają zaburzenia w Zaświecie o nieznanej przyczynie” szyk wskazuje, że Zaświat ma nieznaną przyczynę.

„Wymyśliła prosty sposób, jak się z nami komunikować, nie mogąc nawet używać słów” – powinno być: Wymyśliła prosty sposób, żeby się z nami komunikować, kiedy nie może użyć słów.

Z lekka angielsko brzmi „Nie jesteś moją asystentką osobistą po to, żeby sprawdzać” – Nie po to jesteś moją osobistą asystentką, żeby sprawdzać. Tutaj: „przywykli do tego, że Alicia od czasu do czasu niespodziewanie rzucała krótkie uwagi” powinno być "rzuca krótkie uwagi", bo polszczyzna nie ma następstwa czasów.

Imiesłowy nie oznaczają przyczyny, tylko jednoczesność: „zahaczyła o przenośną konsoletę, niemal strącając cenny sprzęt na podłogę”; „Podpierając łokcie na blacie, uniosła dłonie na wysokość twarzy” (łokcie można oprzeć na blacie, ale podpiera się raczej coś bliskiego upadku czymś innym). A tu: „odpowiedziało na niego, z zapałem kiwając głowami” – czy to kiwanie jest odpowiedzią? Bo jeśli tak, to nie powinno być imiesłowu.

„Temat kolejnego wykładu dotyczy badań.” – temat niczego nie dotyczy, to wykład dotyczy, albo tematem wykładu są badania.

Bohaterka może być obeznana z tematem, nie „w temacie”. Nie „oddawała całe serce tej pracy,” tylko: całe serce wkładała w tę pracę (to idiom). „Kwestia” to bardziej „pytanie” niż „sprawa”, parametry są czegoś, ale nie gdzieś, urządzenie może działać w sposób przypadkowy, ale nie losowy. Mierzy się jakąś wartość fizyczną, ale nie pacjenta. Prowadzi się badania, ale program? A maszynę się buduje, nie tworzy.

„Jak już profesor Sprout wspominała na poprzednim wykładzie” „już” tylko psuje rytm; nazwisko profesor Sprout może budzić niezamierzone i niechciane skojarzenia z Harrym Potterem.

Dlaczego dobre przygotowanie Alicii ma się kłócić z jej chęcią wyglądania „profesjonalnie”? – ja tu widzę raczej synergię, a Ty je przeciwstawiasz, i nie rozumiem, dlaczego.

Głos (i inne elementy osoby) nie należy do nikogo, nie jest własnością – może być czyjś głos i tyle, a „zakłopotane spojrzenie” to antropomorfizm – przecież to nie spojrzenie jest zakłopotane, tylko Alicia.

„Delikatnie” NIE znaczy „odrobinę”, a "zwyczajowy" to nie to samo, co zwykły.

Szczegółowo przeczesany tekst, jak zwykle, jest dostępny na zamówienie.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cześć!

Jest dosyć klasycznie i dosyć liniowo, przynajmniej na początku. Studentka, wykład, kolejne daty i stopniowy rozwój kariery naukowej aż do momentu, kiedy mentorka zapada na chorobę, z którą – jako zespół – walczą. Tutaj robi się ciekawiej, choć formie przekazu bliżej do opisywania niż pokazywania, sporo tłumaczysz, co z jednej strony pozwala oszczędzać znaki, z drugiej daje niewielkie pole dla wyobraźni pragnącej wnioskować z treści. Kolejna sprawa to interakcje miedzy bohaterami, które są często bardzo zdawkowe. Przekazują informacje, ok, ale brakuje tak cennego – imho – napięcia, lęku o losy bohatera/jego świata.

Ale to jest też tekst o wynalazku, a samo opisywanie wynalazku i metafizyki dotyczy, więc ok. Przy okazji przemycasz sporo informacji o interakcjach ciała z duszą oraz maszyną, lub odwrotnie, co też finalnie wykorzystujesz w końcówce, takim szczęśliwym zakończeniu okupionym stratą. Ciekawy tekst, choć znowu nieco niepewności lub napięcia w końcówce podziałałoby na plus.

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)