Dwa koła, wiele goblinów i jeszcze więcej wątpliwości

– Deser się na­le­ży, bo od wojny masz szok! – oznaj­mił gło­śno Lech, kle­piąc swo­je­go to­wa­rzy­sza Da­mia­na w ma­syw­ne plecy.

Po chwi­li obaj sie­dzie­li już z ku­fla­mi gorz­kie­go piwa, za­ja­da­jąc su­szo­ne ro­dzyn­ki i dak­ty­le, a był to po­si­łek, który mu­siał po­pra­wić humor każ­de­go kra­sno­lu­da.

Deser fak­tycz­nie się na­le­żał. Człon­ko­wie od­dzia­łu GROM (Go­bli­no­wi Roz­bić Ośli­zgłą Mordę) tego dnia znów dali po­pa­lić go­bliń­skim hor­dom. Po­kracz­ne stwo­ry umknę­ły do ciem­nych tu­ne­li, z któ­rych wcze­śniej nie­spo­dzie­wa­nie wy­peł­zły. Cała „kam­pa­nia bli­skow­schod­nia”, jak okre­ślił ją do­wód­ca, prze­bie­ga­ła po­praw­nie, a Lech i Da­mian mieli w tym swój udział. 

– Po­wiem ci, że mam tego tro­chę dość. – Da­mia­no­wi da­le­ko było do en­tu­zja­zmu, mimo za­spo­ko­je­nia ape­ty­tu.

Wbił wzrok w pusty kufel i wes­tchnął głę­bo­ko. Po pro­stu nie miał wra­że­nia, że to był dobry dzień. Po­dob­nie są­dził o całym mi­nio­nym ty­go­dniu.

Lech po­pa­trzył po­dejrz­li­wie na ko­le­gę. Każdy kra­sno­lud, któ­re­go hu­mo­ru nie po­pra­wia­ły bitka, na­pi­tek i po­si­łek sta­no­wił po­waż­ne od­chy­le­nie od normy.

– Czego „wszyst­kie­go”? – Lech czknął gło­śno i od­sta­wił trze­ci kufel.

– Przy­by­wa­my do ko­lej­nej do­li­ny. Dep­nie­my sobie ode wsi dode wsi, roz­wa­li­my tro­chę go­bliń­skich łbów, po­cho­wa­my kilku ko­le­gów i tak to się kręci. Wal­czy­my z nimi, ale ich nie po­ko­nu­je­my! Za­wsze wy­ko­pią nowy tunel i ko­lej­na osada zo­sta­nie za­ata­ko­wa­na. Jak tak o tym myślę, to tro­chę… – Nie wie­dział jak to ująć, zatem za­miast tego rów­nież czknął.

Lech po­ki­wał głową i ob­ró­cił w pal­cach zę­ba­tym kół­kiem, które trak­to­wał jak amu­let.

– Może masz i rację. Ale na skap­ca­nia­łą brodę mo­je­go sta­re­go! Taka jest dola wo­jow­ni­ka. Bić go­bli­na, bro­nić swo­ich, a pew­ne­go dnia polec w boju! – wy­ło­żył na tyle pro­sto, na ile po­zwa­la­ło mu wy­pi­te piwo.

– Hm… – mruk­nął Da­mian.

– Kra­sno­lud jest tu i teraz, a nie kiedy in­dziej i gdzie in­dziej! – Lech ura­czył go tra­dy­cyj­nym przy­sło­wiem i na tym za­koń­czy­li roz­mo­wę tego dnia, udając się na noc­leg.

Od­dział GROM prze­by­wał obec­nie w uro­czej mie­ści­nie, na­zy­wa­nej przez wszyst­kich Nerką. Zgod­nie z le­gen­dą, nie­gdyś, pod­czas sro­giej za­ra­zy, prze­cho­dził tędy el­fic­ki medyk. Zli­to­wał się nad umie­ra­ją­cy­mi miesz­kań­ca­mi i za­ofe­ro­wał swoją fa­cho­wą pomoc, a by od­kryć źró­dło cho­ro­by, prze­pro­wa­dził sek­cję zwłok jed­ne­go ze zmar­łych. Na oczach całej osady po­ka­zy­wał ko­lej­ne czę­ści ciała. Wresz­cie, wy­cią­gnął z nie­bosz­czy­ka coś, co zu­peł­nie przy­po­mi­na­ło kształt do­lin­ki, w któ­rej mia­stecz­ko było po­ło­żo­ne i oznaj­mił, że jest to nerka i co wię­cej, że jest ona zu­peł­nie zdro­wa. Kra­sno­lu­dom nie trze­ba było wię­cej, by tak na­zwać swoją miej­sco­wość.

Go­bli­ny ponoć na­zy­wa­ły całą do­li­nę „I’rak”, ale kogo ob­cho­dzi­ły ich nazwy, wy­chry­pia­ne ze znie­kształ­co­nych gar­deł.

Nie­spe­cjal­nie szczę­śli­wy i bar­dzo zmę­czo­ny Da­mian wró­cił do Rowe, dziar­skiej ko­wal­ki w śred­nim wieku, która przy­ję­ła go pod dach. Dzię­ki temu miał przy­jem­ność słu­chać wa­le­nia jej młota przez całą noc. Prze­waż­nie nic tak nie usy­pia­ło, jak świa­do­mość, że na­za­jutrz za­ło­ży wy­re­pe­ro­wa­ną zbro­ję, ale tego wie­czo­ra i tak miał pro­ble­my z za­śnię­ciem. Wier­cił się w łóżku, bo­la­ły go plecy, a na­tar­czy­we myśli wciąż po­wra­ca­ły.

Dla­cze­go to Tri­sha tra­fi­ła za­tru­ta strza­ła, prze­cież za­wsze chro­nił jego lewy bok i przez lata stał się dla niego jak brat… Jaki był sens całej tej wojny i doli wo­jow­ni­ka… 

My­śląc pra­wie całą noc, czuł się rano dość nie­swo­jo, zu­peł­nie jakby zro­bił coś nie­le­gal­ne­go. Wła­ści­wie w kra­sno­ludz­kim spo­łe­czeń­stwie nie było miej­sca na my­śli­cie­la. Ucho­dzi­ło ra­czej, że zbyt do­głęb­ne za­sta­na­wia­nie się nad czym­kol­wiek może pro­wa­dzić do strasz­nych kon­se­kwen­cji. Każdy znał hi­sto­rię króla Urika, który za­czął tak dużo my­śleć, że pew­ne­go dnia się po­wie­sił. Zwy­kło się nawet taką przy­pa­dłość na­zy­wać „my­śle­nio­zą”.

Kiedy wreszcie udało mu się na chwilę zmrużyć oczy, miał sen, w któ­rym ni­czym zwin­ny elf bie­gał bar­dzo szyb­ko mię­dzy tu­ne­la­mi, po­wstrzy­mu­jąc go­bli­ny od wdar­cia się na po­wierzch­nię.

Ran­kiem od­by­ła się od­pra­wa, na któ­rej usta­lo­no, że wobec śmier­ci dwóch to­wa­rzy­szy, pa­tro­le zo­sta­ną wzmoc­nio­ne, by tym razem obyło się bez strat. Do obro­ny Nerki od­de­le­go­wa­no zaś tych, któ­rzy nie zmie­ści­li się do pię­cio­oso­bo­wych grup. 

Da­mian od sa­me­go po­cząt­ku na­ra­dy nie po­tra­fił się skon­cen­tro­wać, przez co zgło­sił się odro­bi­nę za późno i przy­pa­dło mu po­zo­sta­nie w gar­ni­zo­nie Nerki.

– Flaga na maszt! – po­cie­szał go że­glar­skim po­wie­dze­niem Lech. – Kto wie, może aku­rat za­ata­ku­ją Nerkę i zo­sta­niesz bo­ha­te­rem! 

– Ta… – mruk­nął Da­mian, po­cie­ra­jąc skost­nia­łe knyk­cie. 

– Jak za­ata­ku­ją Nerkę, to ra­czej so­lid­ną armią, a wtedy zgi­nie­my! – włą­czy­ła się en­tu­zja­stycz­nie do ich roz­mo­wy Ful­liek­stra, ko­le­żan­ka z od­dzia­łu, po­zo­sta­ją­ca w gar­ni­zo­nie razem z Da­mia­nem.

– To jesz­cze pew­niej­sze zo­sta­nie bo­ha­te­ra­mi! – za­wtó­ro­wał jej bliź­niak, Co­ol­na­maks i grup­ka za­śmia­ła się gło­śno. 

Da­mian udał, że bar­dzo go to bawi. Jakoś nie czuł się spe­cjal­nie chęt­ny do umie­ra­nia za Nerkę. Im dłu­żej się zastanawiał, tym po­sęp­niej­sze miał wnio­ski. Wszy­scy try­ska­li hu­mo­rem, a prze­cież ry­zy­ko­wa­li bar­dzo, wy­sta­wia­jąc osadę na atak. Zresz­tą i pa­tro­le mogły na­tknąć się na armię go­bli­nów. Po­kracz­ne stwo­ry ryły swoje tu­ne­le pod ca­ły­mi gó­ra­mi i mogły po­ja­wiać się nie­spo­dzie­wa­nie w róż­nych miej­scach. 

To kto prze­ży­je w do­li­nie I’rak, za­le­ża­ło od śle­pe­go losu, a kra­sno­lud za żadne skar­by (a skar­by lubi) nie jest skory ufać lo­so­wi.

 

GROM wy­ru­szał koło po­łu­dnia.

– Ode wsi dode wsi, hehe! Przy­pil­nuj tego dla mnie, co? – za­śmiał się Lech, wrę­cza­jąc mu zę­ba­te kółko. – Kra­sno­lud jest tu i teraz, a nie kiedy in­dziej i gdzie in­dziej! Pa­mię­taj, hę? 

Da­mian z bliź­nia­ka­mi po­dzie­li­li osadę na czę­ści i usta­li­li kto, któ­rej pil­nu­je. Oprócz tego nie mieli zadań, więc, gdy wo­jow­nik na­ostrzył już i tak na­ostrzo­ny topór, za­czął bawić się bez­u­ży­tecz­ną zę­bat­ką od Lecha. Ot nic wiel­kie­go, kółko z wy­pust­ka­mi, które to­cząc się wy­da­wa­ło me­ta­licz­ny stu­kot. Gdy się je od­po­wied­nio po­to­czy­ło, na­bie­ra­ło na­praw­dę spo­rej pręd­ko­ści i gło­śno ude­rza­ło o ka­mien­ną ścia­nę bu­dyn­ku po dru­giej stro­nie pla­cy­ku.

– Gdy­bym ja mógł się tak szyb­ko to­czyć – wes­tchnął Da­mian, wspo­mi­na­jąc sen o szyb­ko­ści.

Po wy­po­wie­dze­niu tak kon­tro­wer­syj­nej, jak na kra­sno­lu­da, tezy, aż ro­zej­rzał się, czy nikt tego nie sły­szał.

– W piąt­kę mo­gli­by­śmy ob­sta­wić całą do­li­nę, a resz­ta mo­gła­by stwo­rzyć więk­szy od­dział ze zwol­nio­ny­mi z in­nych dolin. Mie­li­by­śmy w końcu armię do za­ata­ko­wa­nia, nie tylko do obro­ny. Zdo­by­li­by­śmy może I’ran albo Q’wejt. Cze­ka­ło­by nas chwa­leb­ne zwy­cię­stwo lub chwa­leb­na śmierć… – za­my­ślił się nad moż­li­wy­mi trium­fa­mi kra­sno­lu­dów w są­sied­nich do­li­nach.

Od my­śle­nia roz­bo­la­ła go głowa, co tylko po­gor­szy­ło spra­wę, zatem udał się na krót­ki pa­trol po osa­dzie.

Gdy był na obrze­żu Nerki, do­strzegł, że ka­wa­łek poza mia­stecz­kiem w ziemi wy­ko­pa­na jest nie­wiel­ka dziu­ra. A gdzie coś pro­wa­dzi­ło pod zie­mię, tam za­wsze cho­dzi­ło o go­bli­ny.

– Co­ol­na­maks, Ful­liek­stra! – za­wo­łał i ude­rzył to­po­rem o tar­czę.

Zja­wi­ła się tylko sio­stra, z mie­czem w go­to­wo­ści.

– Co­ol­na­maks byłby tu szyb­ciej – rzu­ci­ła po­waż­nie. – Chyba, że miał­by ka­ram­bo­la.

– Co miał­by?

– No ka­ram­bo­la. Z go­bli­nem no! – wy­ja­śni­ła po­iry­to­wa­na, ma­cha­jąc rę­ka­mi, tak, że jej miecz śmi­gał mu przed twa­rzą.

Da­mian nie żądał dal­szych wy­ja­śnień.

Ru­szy­li z ob­na­żo­ny­mi ostrza­mi. W po­bli­żu był go­blin, a je­dy­ny cel eg­zy­sten­cji tych stwo­rów sta­no­wi­ło za­bi­ja­nie kra­sno­lu­dów. „Czy z nami nie jest po­dob­nie? Cóż, je­stem tu tylko po to, by za­bi­jać go­bli­ny” za­sta­no­wił się Da­mian. Za­czął (o zgro­zo!) my­śleć po­now­nie, zatem, gdy Ful­liek­stra nie pa­trzy­ła, wal­nął so­lid­nym kra­sno­ludz­kim czo­łem o ka­mien­ną ścia­nę bu­dyn­ku. Myśli na chwi­lę ule­cia­ły, ale zaraz wró­ci­ły z po­dwój­ną siłą.

– My­śle­nie kłuje w sie­dze­nie – wark­nął pod nosem i ru­szył dalej.

Zna­leź­li Co­ol­na­mak­sa na wscho­dzie Nerki. Udało mu się zo­stać bo­ha­te­rem, to zna­czy zgi­nąć z ręki go­bli­na. W szyi miał głę­bo­ką ranę z cha­rak­te­ry­stycz­ną zie­lo­ną barwą, wła­ści­wą dla go­bliń­skie­go jadu.

Ful­liek­stra mil­cza­ła chwi­lę, od­dy­cha­jąc głę­bo­ko.

– Mó­wi­łam. Ka­ram­bol – wark­nę­ła wresz­cie. – Znajdź­my tego go­bli­na, przez któ­re­go mój brat jest już bo­ha­te­rem.

Go­bli­ny zwy­kle cho­wa­ły się w cie­niu, nie zno­si­ły świa­tła sło­necz­ne­go, co za­wę­ża­ło po­szu­ki­wa­nia. Nie roz­dzie­la­li się – kra­sno­lud może i był o wiele sil­niej­szy niż po­je­dyn­czy go­blin, ale stwo­ry miały dość spry­tu, by za­sko­czyć sa­mot­ne­go wo­jow­ni­ka, czego świad­ka­mi byli przed chwi­lą. 

Wpa­dli na trop roz­ma­za­nej cie­czy na bruku ulicz­nym. Silną stro­ną, ale i wadą go­bli­nów był zie­lon­ka­wy, lepki kwas, tru­ją­cy dla in­nych istot. Prze­waż­nie ska­py­wał on z ich nie­kształt­nych gąb ze zbyt wiel­ki­mi kłami. 

Da­mian do­tknął pal­cem jesz­cze świe­żej mazi. Go­blin był bli­sko. 

Po­dą­ża­jąc za śla­da­mi kwasu na ulicy, za­pu­ści­li się w ciem­ny za­ułek. Tam zna­leź­li stwo­ra, któ­re­go żółte śle­pia zdra­dza­ły de­spe­ra­cję. Rzu­cił się na Da­mia­na, nim ten zdą­żył pod­nieść tar­czę, ale Ful­liek­stra była szyb­sza. Oba­li­ła wroga i przy­ci­snę­ła do ziemi.

– I’rak jest nasz! – syk­nął go­blin i były to jego ostat­nie słowa.

 

Wie­czo­rem Da­mian wró­cił zre­zy­gno­wa­ny do domku Rowe.

Co­ol­na­maks nie żył, wiele wska­zy­wa­ło na to, że go­bli­ny pla­nu­ją ge­ne­ral­ny atak na do­li­nę, a oni nie mieli żad­ne­go spo­so­bu, by po­wia­do­mić resz­tę od­dzia­łu. Tyle pro­ble­mów, tyle myśli! Istny dra­mat dla pro­ste­go wo­jow­ni­ka! Wojna nie słu­ży­ła do my­śle­nia! Wojna słu­ży­ła… no wła­śnie. Czemu słu­ży­ła wojna?

Da­mian bał się po­ło­żyć spać. Obawiał się, że i tak nie zaśnie, toteż ze­szedł do pra­cow­ni Rowe, gdzie przy ryt­micz­nym dźwię­ku ude­rzeń że­la­za o że­la­zo i syku pary po­wsta­wa­ła nowa broń i pan­ce­rze.

– Witaj! – za­wo­łał. – Czy mogę ci jakoś pomóc? Mam na­tłok myśli i nie mogę spać.

– Hę? – Rowe prze­sta­ła bić mło­tem i spoj­rza­ła na niego, jakby miał go­bliń­skie kły w gębie.

– Chciał­bym ci pomóc.

– To chciej – od­par­ła. – Łap za miech, bę­dziesz mi grzał piec.

Da­mian nie spo­dzie­wał się tak szyb­kie­go ob­ro­tu spraw, ale po­słusz­nie pod­szedł do pieca i za­czął na­grze­wać że­la­zo. 

Praca była mo­no­ton­na i mę­czą­ca, ale przy­naj­mniej tra­cił sen w pro­duk­tyw­ny spo­sób.

W pew­nym mo­men­cie, przy za­ma­szy­stym ruchu mie­cha, z kie­sze­ni Da­mia­na wy­pa­dła zę­bat­ka, którą do­stał od Lecha. Kółko po­to­czy­ło się z brzę­kiem po pod­ło­dze warsz­ta­tu i upa­dło wi­ru­jąc obok nogi Rowe. Ko­wal­ka prze­sta­ła kuć i pod­nio­sła przed­miot z ziemi.

– A to co? Zę­bat­ka, hmm? – po­wie­dzia­ła gło­śno.

– To od to­wa­rzy­sza. Taka pa­miąt­ka – mruk­nął za­wsty­dzo­ny Da­mian.

Jako wo­jow­nik nie po­wi­nien zbie­rać sen­ty­men­tal­nych przed­mio­ci­ków. Zdo­bycz­ny szty­let albo wspa­nia­ła bli­zna, to by­ły­by godne pa­miąt­ki.

– Taka pa­miąt­ka, która jest cał­kiem rzad­ka. Przez przy­pa­dek do­star­czy­łeś mi drugą. Jakby za­wi­nąć na nie łań­cuch to bę­dzie zacny me­cha­nizm – za­sta­no­wi­ła się, ście­ra­jąc z twa­rzy pot.

– Me­cha­nizm do czego? – Da­mian nie na­dą­żał za jej to­kiem ro­zu­mo­wa­nia.

– A ja wiem? Dałeś mi część, teraz daj mi po­mysł. Mó­wi­łeś coś, że za dużo my­ślisz? – rzu­ci­ła, znów za­wsty­dza­jąc Da­mia­na, który z lekką obawą po­zwo­lił sobie po­my­śleć.

O dziwo, my­śle­nie aku­rat wtedy, gdy było to wy­ma­ga­ne, nie oka­zy­wa­ło się łatwe.

– Chciał­bym być szyb­ki, tak jak ta zę­bat­ka, gdy się toczy – po­wie­dział wresz­cie, choć wy­da­ło mu się to bar­dzo głu­pie.

Rowe zmarsz­czy­ła ma­syw­ne brwi. Po kilku se­kun­dach jej twarz wy­po­go­dzi­ła się i za­go­ścił na niej za­dzior­ny uśmiech.

– Toczy, hmm? A może kręci? Na­grzej piec, mamy sporo ro­bo­ty do rana, ale bę­dziesz miał swoją szyb­kość!

Rze­czy­wi­ście ro­bo­ty mieli bar­dzo dużo. Rowe w kuźni była ni­czym wo­jow­nik na polu bitwy – wy­da­wa­ła roz­ka­zy, wal­czy­ła z że­la­zem i po­ko­ny­wa­ła jego żar wodą. Da­mian czuł się jej nie­god­nym po­moc­ni­kiem, ale gdy skoń­czy­li, ko­wal­ka wy­glą­da­ła na za­do­wo­lo­ną. Oby­dwo­je mieli twa­rze okle­jo­ne mie­szan­ką brudu i potu, a sił bra­ko­wa­ło im nawet na to, by usiąść.

– Dawno cze­goś ta­kie­go nie zro­bi­łam – wes­tchnę­ła zmę­czo­na Rowe. – Dla­te­go nie mam męża. Żaden męż­czy­zna nie dałby mi w nocy tego co kuź­nia – za­chi­cho­ta­ła, jak mała dziew­czyn­ka.

Dzie­ło ich noc­nej pracy wy­glą­da­ło po­kracz­nie jak go­blin.

Zębatki łączył lekki łańcuch. Tylną przynitowali do stalowego koła, którego piastę osadzili na jednym końcu ramy zrobionej ze stalowych rurek. Zamocowali także sio­dło dla jeźdź­ca oraz kie­row­ni­cę, którą połączyli drewnianym trzonkiem z przed­nim kołem Do środkowej zębatki doczepili plat­for­my, które ro­bo­czo na­zwa­li pe­da­ła­mi, za po­mo­cą któ­rych no­ga­mi wpra­wia­ło się cały me­cha­nizm w ruch.

– Pa­mię­tam le­gen­dę o kra­sno­lud­ce imie­niem Browa, od któ­rej wzię­ła się nazwa „bro­war”. Nie są­dzisz, że po­win­ni­śmy to na­zwać „rower”? – rzu­ci­ła we­so­ło Rowe, ude­rza­jąc ramię Da­mia­na pię­ścią, jakby był roz­grza­nym ka­wał­kiem że­la­za.

– Rower. To jest świat – mruk­nął, zmę­czo­ny.

Nie­spo­dzie­wa­nie, gdy za­czy­na­ło świ­tać, jego myśli uło­ży­ły się w spój­ną ca­łość, a my­śle­nio­za znik­nę­ła.

– Jeśli ten rower za­dzia­ła, to może zdo­łam po­wia­do­mić na­szych, że go­bli­ny mogą za­ata­ko­wać Nerkę! – ucie­szył się. 

 

Próby ro­we­ru za­czę­li na pła­skim te­re­nie przed Nerką. Osią­ga­jąc nawet nie­znacz­ną pręd­kość, Da­mian czuł się nie­przy­zwo­icie szyb­ki jak na kra­sno­lu­da, ale po­wta­rzał sobie wtedy, że robi to po to, by ura­to­wać to­wa­rzy­szy i miesz­kań­ców Nerki. 

Jazda na ro­we­rze wcale nie była łatwa. Da­mian za­li­czył wiele wy­wro­tek, a każdą z nich oglą­da­ją­ca go Ful­liek­stra kwi­to­wa­ła sło­wem „ka­ram­bol”.

Za kil­ku­na­stym razem udało mu się prze­je­chać pro­sto spory ka­wa­łek. Po całym dniu po­tra­fił już w miarę szyb­ko okrą­żyć Nerkę. Co wię­cej, jazda po­zwa­la­ła ze­brać myśli.

Tej nocy wresz­cie spał głę­bo­ko i do­brze, a śnił o pręd­ko­ści.

Rychło na­de­szła chwi­la, by wy­ru­szyć z Nerki na po­szu­ki­wa­nie to­wa­rzy­szy.

– Wrócę z nimi naj­szyb­ciej, jak się da – za­pew­nił po­waż­nie.

– Ubierz się w ob­ci­słe, bo to warto mieć styl! – okrzy­cza­ła go Rowe, w związ­ku z czym zo­stał zmu­szo­ny, by ubrać ob­ci­sły, ale lekki pan­cerz, który dla niego przy­go­to­wa­ła. Ukła­dał się dziw­nie i wci­skał tam, gdzie nie po­wi­nien.

– Znaj­dziesz to­wa­rzy­szy szyb­ko albo wcale – rzu­ci­ła pro­ro­czo Ful­liek­stra i z brzmie­niem tych słów Da­mian wy­ru­szył na rajd z cza­sem.

Po­dróż prze­bie­ga­ła przy­jem­nie, bo­wiem do­li­na była pła­ska i tra­wia­sta. Da­mian ob­ra­cał pe­da­ła­mi, okle­jo­ne dre­wien­ka­mi, sta­lo­we koła krę­ci­ły się, a świat obok mknął szyb­ciej, niż dla ja­kie­go­kol­wiek kra­sno­lu­da do­tych­czas. Pierw­szy ro­we­rzy­sta mógł zatem roz­ko­szo­wać się pędem po­wie­trza oraz tym, że jego myśli znów za­czę­ły na­bie­rać sensu. Nigdy do­tych­czas nie od­czu­wał ta­kiej wol­no­ści, nie tylko ciała, ale też umy­słu.

– Rower to jest świat! – krzyk­nął we­so­ło.

Przy­po­mniał sobie także o proś­bie Rowe, by uży­wać tra­dy­cyj­ne­go w do­li­nie za­wo­ła­nia.

– Ja! Nerka! – dodał roz­ba­wio­ny.

Po tym okrzy­ku prze­wró­cił się, gdy koło pod­sko­czy­ło na ka­mie­niu. Leżąc na ziemi ro­ze­śmiał się ser­decz­nie sam do sie­bie.

 

Pierw­szy pod­od­dział od­na­lazł pod wie­czór. 

Był zmę­czo­ny, bo cią­głe pe­da­ło­wa­nie oraz twar­de sio­dło mocno dały się we znaki nogom, a przede wszyst­kim sie­dze­niu. Ten, kto mówił, że kra­sno­lu­dy są twar­de, za­iste nigdy nie sie­dział na ro­we­rze.

– Po­wie­dział “I’rak jest nasz” – po­wtó­rzył to­wa­rzy­szom słowa, które usły­szał od go­bli­na.

Wo­jow­ni­cy spró­bo­wa­li to roz­wa­żyć, ale ich ni­skie czoła nie wy­ka­zy­wa­ły wiel­kiej ak­tyw­no­ści in­te­lek­tu­al­nej.

– Jak dla mnie to jed­no­znacz­nie sy­gnał, że są pewni swego i będą ata­ko­wać Nerkę! – wy­ja­śnił swoje obawy. – Go­bli­ny są może spryt­ne, ale też i głu­pie. Ten zwia­dow­ca zdra­dził nam ich plan!

Z braku lep­szych po­my­słów, po­sta­no­wio­no po­słu­chać Da­mia­na. Na­stęp­ne­go dnia od­dział ru­szył z po­wro­tem ku Nerce, a ro­we­rzy­sta po­je­chał szu­kać ko­lej­nych grup. Jeśli mieli polec w boju, chcie­li to zro­bić całym od­dzia­łem razem, jak na bo­ha­te­rów przy­sta­ło.

Pod­czas jazdy ko­lej­ne­go dnia, znów zmar­twie­nia i tro­ski Da­mia­na znik­nę­ły. „Znaj­dę wszyst­kie od­dzia­ły, po­ja­dę sam na zwiad, a potem razem obro­ni­my Nerkę przed hordą go­bli­nów lub zgi­nie­my w walce” po­wta­rzał sobie pro­sty plan. Rower oka­zy­wał się być naj­lep­szym le­kar­stwem na my­śle­nio­zę. Pod­czas jazdy wszyst­ko wy­da­wa­ło się moż­li­we do wy­ko­na­nia.

Udało mu się od­na­leźć drugi i trze­ci od­dział, a to­wa­rzy­sze zgo­dzi­li się z nowym pla­nem. Nawet w oce­nie do­wód­cy Da­mian miał rację.

– W otwar­tym polu i po­dzie­le­ni mamy mniej­sze szan­se, trze­ba się ze­brać w Nerce – prze­są­dził ofi­cer. – Da­mia­nie, spi­sa­łeś się, choć ten twój wy­na­la­zek, hm… – Było jasne, że jako kra­sno­lud nie­uf­nie pod­cho­dził do wszyst­kie­go co szyb­kie.

– Ka­pi­ta­nie, dzię­ki temu was od­na­la­złem na czas. Z tą ma­szy­ną kra­sno­lud nie ma ogra­ni­czeń! – za­pew­nił Da­mian.

– Żeby tylko nie wpadł w łapy go­bli­nów – od­parł do­wód­ca. – Teraz jed­nak wró­cisz z nami do Nerki, po­trze­bu­je­my każ­de­go wo­jow­ni­ka.

– Z ro­we­rem mogę jesz­cze wy­ko­nać parę pa­tro­li. Być może uda mi się za­mknąć kilka tu­ne­li, a za­wsze bez pro­ble­mu mogę uciec – po­wie­dział z roz­pę­du Da­mian, mając ocho­tę jesz­cze tro­chę po­jeź­dzić.

Do­wód­ca za­my­ślił się ru­sza­jąc wąsem.

– Skoro tak uwa­żasz. Udo­wod­ni­łeś, że za­słu­gu­jesz na za­ufa­nie. Wy­ko­naj zatem kilka pa­tro­li, ale bądź w Nerce na czas. Od­dział wal­czy i ginie razem.

 

Na­stęp­ne­go dnia rano Da­mian wdział swój ob­ci­sły strój i wy­ko­nał krót­ką roz­grzew­kę. Dalej bolał go tyłek i uda, ale dało się to jakoś roz­ru­szać.

– Wła­ści­wie mia­łeś tego pil­no­wać, nie? – za­ga­dał do niego Lech, wska­zu­jąc na zę­bat­kę w ro­we­rze.

– Wła­ści­wie, to pil­nu­ję jej cały czas – od­parł z uśmie­chem Da­mian.

Był dumny z tego, że przy­ja­ciel pa­trzy na niego z cie­ka­wo­ścią i po­dzi­wem.

– W takim razie pil­nuj też sie­bie i tego ca­łe­go ro­we­ra… ro­we­ru? A niech to! Pil­nuj!

– Będę pil­no­wał! Całe szczę­ście, ro­we­ru jesz­cze nikt w hi­sto­rii nie ukradł! – za­śmiał się Da­mian, kle­piąc druha w plecy.

– Pil­nuj też sie­bie – po­waż­niej dodał Lech, ści­ska­jąc mu dłoń. – Pa­mię­taj, kra­sno­lud jest tu i teraz, a nie kiedy in­dziej i gdzie in­dziej! – Ko­lej­ny po­że­gnał go przy­sło­wiem.

Oddział wyruszył ku Nerce, a Da­mian pojechał w prze­ciw­ną stro­nę.

Jego ciało po­wo­li przy­zwy­cza­ja­ło się do spe­cy­ficz­ne­go wy­sił­ku, przez co na ro­we­rze czuł się coraz swo­bod­niej. Za­ry­zy­ko­wał jazdę z jedną ręką na kie­row­ni­cy, by móc sze­rzej ro­zej­rzeć się po oko­li­cy. Góry były pięk­ne jak nigdy, błysz­cząc śnie­giem na szczy­tach, a bez­chmur­ne niebo swoim błę­ki­tem przy­po­mi­na­ło ocean.

Dni mi­ja­ły, a pa­trol wy­da­wał się aż zbyt łatwy dzię­ki ro­we­ro­wi. Da­mian mógł spa­dać jak bły­ska­wi­ca na ko­łach na nie­przy­go­to­wa­nych straż­ni­ków go­bliń­skich tu­ne­li i ni­we­czyć ich nik­czem­ne plany. Od­no­sił suk­ces za suk­ce­sem.

„Dzi­siaj po­bi­ję re­kord za­wa­lo­nych tu­ne­li! Dzie­sięć w jeden dzień. Da­mian, Wo­jow­nik Wart Dzie­się­ciu!” my­ślał wie­czo­ra­mi, po dniach peł­nych zwy­cięstw. “W taki spo­sób mógł­bym sam obro­nić całą do­li­nę. Da­mian, Obroń­ca Do­li­ny…”.

Nie zbli­żał się co praw­da do Nerki tak szyb­ko, jak chciał tego do­wód­ca, ale efekt warty był zwło­ki. Gdyby nie on, być może do do­li­ny I’rak do­sta­ło­by się kil­ka­set go­bli­nów!

– To jest świat! – krzy­czał jadąc, za­chwy­co­ny rze­czy­wi­sto­ścią.

Rze­czy­wi­stość od­po­wie­dzia­ła na za­wo­ła­nie w swoim cza­sie.

Pią­te­go dnia wstał o świ­cie, prze­cią­gnął się i ziew­nął. Czuł, że tego dnia do­ko­na ko­lej­nych wiel­kich czy­nów. Z ro­we­rem mógł wszyst­ko i cała ta wojna nie wy­da­wa­ła się wcale taka strasz­na.

– Flaga na maszt! – po­wtó­rzył po­wie­dzon­ko Lecha.

Lecz tego dnia, “Da­mian, Obroń­ca Do­li­ny”, obu­dził się bez ro­we­ru przy boku. W miej­scu, gdzie go po­ło­żył, po­zo­sta­ły tylko od­ci­śnię­te ślady nie­wiel­kich, szpo­nia­stych stóp, su­ge­ru­ją­ce, że kra­sno­lud nie tylko był pierw­szym ro­we­rzy­stą w kra­inie, ale rów­nież pierw­szym okra­dzio­nym z dwu­ko­ło­we­go cuda.

– Nie, nie, nie! – jęk­nął. – Nie można kraść ro­we­ru! – krzyk­nął z roz­pa­czy i huk­nął pię­ścią w zie­mię, aż roz­bo­la­ła go ręka.

Pięk­na rze­czy­wi­stość na­tych­miast się zmie­ni­ła. My­śle­nio­za wró­ci­ła moc­niej­sza niż kie­dy­kol­wiek.

To­wa­rzy­sze cze­ka­li na niego w Nerce, być może szy­ko­wa­li się do walki z hordą go­bli­nów, a on był da­le­ko od nich. Ro­we­rem dałby radę, ale o nim mógł na ten mo­ment za­po­mnieć. Jak mógł nie wpaść na to, że go­bli­ny po pro­stu go okrad­ną?!

– Brud­ne, po­kracz­ne zło­dzie­je… Prze­kli­nam was! – wark­nął do nie­wi­docz­ne­go wroga.

Bie­giem ru­szył w kie­run­ku Nerki, lecz po chwi­li pra­wie sko­nał z bez­de­chu. Dobra kon­dy­cja ro­we­ro­wa wcale nie ozna­cza­ła, że może prze­biec cały dzień.

– Kra­sno­lu­dy są za­bój­cze tylko na krót­kich dy­stan­sach – wy­sa­pał znane po­wie­dze­nie, za­trzy­mu­jąc się, by uspo­ko­ić od­dech.

Umysł na­ka­zy­wał biec dalej i pomóc to­wa­rzy­szom, ale ciało było zbyt słabe. Za­czął się po­ty­kać i prze­wra­cać, aż wresz­cie, przez brak sił, mu­siał zwol­nić do mar­szu. 

Mimo bólu mię­śni utrzy­my­wał równe tempo, jed­nak marsz nie dzia­łał na niego tak jak rower. Myśli, wąt­pli­wo­ści i wy­rzu­ty su­mie­nia ata­ko­wa­ły z każ­dej stro­ny, a on zu­peł­nie nie po­tra­fił ich stłam­sić.

– To był świat! – wes­tchnął smut­no, ma­sze­ru­jąc ko­lej­ny dzień bez prze­rwy.

 

Wy­cień­czo­ny i nie­zdol­ny do walki do­tarł do Nerki wie­czo­rem, po wielu dniach i nocach nieustannego marszu. Przez mrok i zmę­cze­nie nie wi­dział do­brze, wy­star­cza­ją­co jed­nak, by zo­ba­czyć, że osada pło­nie. Bu­dyn­ki były znisz­czo­ne, a w od­da­li sły­chać było tylko pi­jac­ki śpiew go­bli­nów:

– Flaga na maszt! I’rak jest nasz!

Cia­łem Da­mia­na wstrzą­snął dreszcz roz­pa­czy. Za­wiódł jako wo­jow­nik, jako to­wa­rzysz i przy­ja­ciel, za­wiódł nawet jako ro­we­rzy­sta! Nie miał nic, nie zo­stał bo­ha­te­rem zwy­cię­ża­jąc lub ginąc. Nie wypełnił losu wojownika. 

Przy­tło­czo­ny, upadł na zie­mię i za­pła­kał gło­śno.

– Przez cały ten czas byłeś „kiedy in­dziej i gdzie in­dziej”, głup­cze! – krzyk­nął, lecz głos nie prze­bił się przez trzask pło­mie­ni i śpiew go­bli­nów.

– Flaga na maszt! I’rak jest nasz!