Park Księżycowy

Księ­życ wy­szedł zza chmur, więc już z da­le­ka do­strze­gli frag­ment toru naj­więk­sze­go rol­ler­co­aste­ra. Pierw­sze wy­nie­sie­nie i nie­mal pio­no­wy spa­dek, które Bart­ko­wi sko­ja­rzy­ły się z krę­go­słu­pem ja­kiejś gi­gan­tycz­nej wy­mar­łej be­stii. Nie­dłu­go potem kon­struk­cja znik­nę­ła, za­sło­nię­ta przez drze­wa.

– Przy­naj­mniej wiemy, że nie za­błą­dzi­li­śmy – po­wie­dział Kon­rad, star­szy brat Bart­ka.

A błą­dzi­li sporo. Trasa, która miała zająć sześć go­dzin, wy­dłu­ży­ła się do pra­wie ośmiu. Na przej­ściach gra­nicz­nych po­szło spraw­nie, lecz kiedy zje­cha­li z głów­nych dróg, na­wi­ga­cja za­czę­ła wa­rio­wać.

Była pierw­sza w nocy, park ponoć otwo­rzo­no go­dzi­nę temu.

Usła­ny ka­łu­ża­mi grun­to­wy par­king z pew­no­ścią nie wy­glą­dał na miej­sce, gdzie chcia­ło­by się zo­sta­wić sa­mo­chód. Stało na nim jed­nak kilka aut, wszyst­kie skry­te w ciem­no­ści. Można by po­my­śleć, że po­rzu­co­ne, gdyby nie krę­ci­ły się przy nich ciem­ne syl­wet­ki.

Kon­rad przez chwi­lę trzy­mał palce na klu­czy­ku, jakby wahał się, czy nie od­je­chać, w końcu jed­nak zga­sił sil­nik. Cała czwór­ka wy­szła z po­jaz­du. Klau­dia, dziew­czy­na Kon­ra­da, za­klę­ła siar­czy­ście, gdyż wdep­nę­ła po kost­ki w ka­łu­żę. Aneta, ku­zyn­ka braci, długo wpa­try­wa­ła się w pa­no­ra­mę parku, lecz nie sko­men­to­wa­ła wi­do­ku ani sło­wem.

Nie mając po­ję­cia, gdzie jest wej­ście, po­szli za trze­ma ciem­ny­mi syl­wet­ka­mi. Do­tar­li do ogro­dze­nia z siat­ki, za któ­rym widać było nie­wy­raź­ne kształ­ty po­bli­skich bu­dyn­ków i trud­nych do zi­den­ty­fi­ko­wa­nia atrak­cji. Ka­wa­łek dalej do­strze­gli dziu­rę w pło­cie, przy któ­rej stał jakiś ubra­ny na czar­no męż­czy­zna.

– To na pewno dobre wej­ście? – za­py­ta­ła nie­pew­nie Klau­dia.

– Ci przed nami tędy prze­szli – po­wie­dział Kon­rad.

Za­gad­nął męż­czy­znę po an­giel­sku, a ten po­twier­dził, że do­brze tra­fi­li. Za­pła­ci­li za bi­le­ty po trzy­dzie­ści do­la­rów od osoby, otrzy­ma­li za to czte­ry sfa­ty­go­wa­ne, pa­pie­ro­we mapy.

– Umie­ją zbu­do­wać na­strój – uznał Kon­rad.

Kiedy jed­nak Bar­tek prze­cho­dził przez ogro­dze­nie, na­szła go myśl, że to wszyst­ko jest oszu­stwem. Park za­pew­ne okaże się opusz­czo­ny, a oni za­pła­ci­li ja­kie­muś go­ścio­wi mnó­stwo forsy. Bę­dzie cud, jeśli nikt ich nie po­tnie na or­ga­ny.

– Dziw­nie, co? – za­py­tał Anetę.

– Ta… – od­po­wie­dzia­ła ku­zyn­ka, jak za­wsze oszczę­dza­jąc słowa. Na gło­wie miała czap­kę, choć prze­cież wcale nie było zimno, oraz ol­brzy­mie oku­la­ry, które przy­po­mi­na­ły rusz­to­wa­nie twa­rzy. W za dużej blu­zie wy­glą­da­ła, jakby pró­bo­wa­ła się scho­wać przed świa­tem.

Szli błot­ni­stą ścież­ką obok za­mknię­tych budek i pu­stych ławek. Nie wi­dzie­li żywej duszy. Księ­życ scho­wał się za chmu­ra­mi, więc o oglą­da­niu pa­no­ra­my parku mogli już tylko po­ma­rzyć. Kon­rad włą­czył la­tar­kę w te­le­fo­nie i roz­ło­żył mapę. Po­pla­mio­na i po­żół­kła wy­glą­da­ła, jakby prze­szła przez ręce co naj­mniej stu od­wie­dza­ją­cych.

– Je­ste­śmy chyba tu. – Wska­zał miej­sce obok brą­zo­wej plamy. – W którą stro­nę teraz?

Aneta wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. Klau­dia stu­dio­wa­ła mapę ze zmarsz­czo­nym czo­łem.

– A tu w ogóle coś dzia­ła? – za­py­tał Bar­tek.

Wów­czas zo­ba­czył świa­tło. Za­cie­ka­wie­ni po­szli w jego kie­run­ku i sta­nę­li przed ka­ru­ze­lą, która krę­ci­ła się nie­mal bez­gło­śnie. Za­miast róż­no­ko­lo­ro­we­go oświe­tle­nia atrak­cję spo­wi­ja­ła słaba, blada po­świa­ta. W wa­go­ni­kach o kształ­tach zwie­rząt sie­dzia­ło tylko jedno dziec­ko, może trzy­let­ni chło­piec. Pła­kał cicho. Ni­g­dzie nie było widać żad­ne­go do­ro­słe­go.

– Na to je­ste­śmy chyba za duzi – uznał Kon­rad bez cie­nia re­flek­sji.

– Gdzie sta­rzy tego ka­szo­ja­da? – za­sta­na­wia­ła się Klau­dia, lecz nikt jej nie od­po­wie­dział.

– Po­win­ni­śmy mu pomóc? – za­py­tał Bar­tek.

– Jeśli chcesz się uże­rać z matką, która zaraz skądś wy­sko­czy i zrobi awan­tu­rę, pro­szę bar­dzo – po­wie­dział Kon­rad. Od­wró­cił się i od­szedł, a za nim Klau­dia i Bar­tek.

Aneta jesz­cze przez chwi­lę przy­glą­da­ła się dziec­ku, po czym ru­szy­ła za po­zo­sta­ły­mi.

Aleja, którą wę­dro­wa­li, przed laty prze­zna­czo­na była dla naj­młod­szych od­wie­dza­ją­cych. Wszę­dzie widać było po­sta­cie z bajek oraz zwie­rzę­ta – nie­gdyś ko­lo­ro­we, dziś za­bru­dzo­ne i znisz­czo­ne. Tylko jedna na dzie­sięć la­tar­ni dzia­ła­ła, ale i tak da­wa­ły nie­wie­le świa­tła. Ro­bi­li zdję­cia, lecz nie­wie­le na nich wy­cho­dzi­ło. Więk­szość skle­pów oka­za­ła się za­mknię­ta, poza jed­nym, przed któ­rym stała ko­lej­ka troj­ga dzie­cia­ków. Kiedy Bar­tek pró­bo­wał przyj­rzeć się sprze­daw­cy, do­strzegł je­dy­nie ciem­ną, nie­wy­raź­ną syl­wet­kę. Chwi­lę potem minął ich sa­mot­ny cho­dzą­cy na szczu­dłach akro­ba­ta tak chudy, że smu­kłe kije rów­nie do­brze mogły być jego no­ga­mi.

– Spójrz­cie, ga­bi­net zwier­cia­deł! – ucie­szy­ła się Klau­dia. Poza nią lu­stra ni­ko­go nie in­te­re­so­wa­ły, mimo to po­sta­wi­ła na swoim. Wy­bran­ka Kon­ra­da była ładną dziew­czy­ną, lecz jej apo­dyk­tycz­ny cha­rak­ter nie­ustan­nie wku­rzał Bart­ka.

Prze­szli przez wy­so­kie, smu­kłe drzwi i zna­leź­li się w dużej sali. Po­sadz­ka w bia­ło-czar­ne kwa­dra­ty i sto­ją­ce wszę­dzie lu­stra sta­no­wi­ły iście psy­cho­de­licz­ne po­łą­cze­nie. Przy­naj­mniej było jasno. W środ­ku za­uwa­ży­li jedną star­szą ko­bie­tę pa­trzą­cą na swe od­bi­cie w rogu sali.

Ro­ze­szli się w różne stro­ny. Bar­tek sta­nął przed jed­nym z lu­ster i uj­rzał sie­bie, zu­peł­nie nor­mal­ne od­bi­cie. Wy­so­ki, do­brze zbu­do­wa­ny młody męż­czy­zna. Tylko że nie miał głowy. Jego syl­wet­ka koń­czy­ła się szyją.

Od­wró­cił wzrok od nie­po­ko­ją­ce­go wi­do­ku i po­szedł do sta­no­wi­ska obok.

Ko­lej­ne lu­stro uka­za­ło mu przy­gar­bio­ne­go star­ca, scho­ro­wa­ne­go i znisz­czo­ne­go. Miał po­marsz­czo­ną twarz o nie­przy­tom­nym spoj­rze­niu i wiel­kie mał­żo­wi­ny uszne. Do­pie­ro po chwi­li roz­po­znał w nim sie­bie. Lęk spadł na niego tak nagle, że tym razem rów­nież od­wró­cił wzrok. Kiedy od­cho­dził od lu­stra, wy­da­wa­ło mu się, że od­bi­cie wciąż po­zo­sta­ło na miej­scu.

Na ze­wnątrz na­tknął się na Anetę. Mil­czą­cą, ale jakoś bar­dziej niż zwy­kle. Nie od­wa­żył się za­py­tać, co wi­dzia­ła.

Klau­dia i Kon­rad wy­szli po chwi­li – ona wy­raź­nie za­do­wo­lo­na, on dość zmie­sza­ny.

– Dobra – ode­zwał się brat Bart­ka – po­szu­kaj­my cze­goś mniej zje­ba­ne­go. Może ten wiel­ki rol­ler­co­aster, co go wi­dzie­li­śmy z da­le­ka?

– Nie wiem, czy to dobry po­mysł – po­wie­dział czyjś ochry­pły głos.

Od­wró­ci­li się i uj­rze­li sta­rusz­kę z ga­bi­ne­tu lu­ster. Mó­wi­ła do nich po pol­sku.

– Czemu? – za­py­ta­ła Klau­dia.

– Ta ko­lej­ka to powód, dla któ­re­go za­mknę­li park. – Przez chwi­lę chło­nę­ła ich za­cie­ka­wio­ne spoj­rze­nia. – To zda­rzy­ło się już do­brych kilka lat temu, kiedy wszyst­ko dzia­ła­ło. Park był bar­dzo do­cho­do­wy i po­pu­lar­ny. Ko­lej­ka, naj­więk­sza w całym kraju, ucho­dzi­ła za głów­ną atrak­cję. Nie­ste­ty, do­szło do wy­pad­ku. Dwa­dzie­ścia czte­ry osoby cie­szy­ły się prze­jaz­dem i nagle coś złego stało się z torem. Wa­go­ni­ki za­miast wejść w za­kręt, wy­pa­dły. Pę­dzi­ły sto ki­lo­me­trów na go­dzi­nę. Były czter­dzie­ści me­trów nad zie­mią. Ponoć prze­le­cia­ły po­ło­wę parku, wpra­wia­jąc w osłu­pie­nie setki od­wie­dza­ją­cych, nim roz­bi­ły się w stre­fie dzi­kie­go za­cho­du, za­bi­ja­jąc przy oka­zji ko­lej­nych sied­mio­ro ludzi na ziemi. Gdzieś w oko­li­cy biura sze­ry­fa.

– Prze­je­ba­ne – uznał Kon­rad. – A zna pani ja­kieś atrak­cje, które dzia­ła­ją i nie za­bi­ja­ją?

– Jak pój­dzie­cie pro­sto, wej­dzie­cie w stre­fę cyr­ko­wą. Potem na prawo zo­ba­czy­cie dom stra­chu. Dzia­ła, ale czy można stra­cić życie? Nie­wy­klu­czo­ne. W końcu to dom stra­chu.

Po­że­gna­li się z ko­bie­tą i po­szli zgod­nie z jej wska­zów­ka­mi.

W stre­fie cyr­ko­wej wiele bu­dyn­ków przy­po­mi­na­ło pa­sia­ste na­mio­ty, a wy­szcze­rzo­ne w upior­nych uśmie­chach twa­rze klau­nów spo­glą­da­ły z każ­de­go za­ka­mar­ka. Na ścież­ce leżał akro­ba­ta, któ­re­go wi­dzie­li wcze­śniej. Stu­kał o zie­mię jed­nym szczu­dłem.

– Prze­wró­cił się? – za­py­tał Bar­tek i pod­szedł do niego.

Klęk­nął obok jego twa­rzy. Męż­czy­zna był stary i tak kosz­mar­nie chudy, że wy­glą­dał, jakby zmarł z nie­do­ży­wie­nia.

– Hello? – Bar­tek zbli­żył się, by spraw­dzić, czy ten od­dy­cha.

Nagle akro­ba­ta ode­pchnął go z taką siłą, że Bar­tek upadł na plecy. Za­sko­czo­ny, jęk­nął z bólu, gdy ka­mień wbił mu się w oko­li­cę nerki. Nim zdą­żył się po­zbie­rać, po­ja­wił się przed nim klaun. Prze­pra­sza­ją­co ski­nął głową, po czym zła­pał akro­ba­tę za szczu­dła i po­cią­gnął po ziemi w ciem­ny za­ułek.

– To miej­sce jest po­pie­przo­ne – uznał Bar­tek, kiedy zdo­łał w końcu wstać.

Klau­dia i Kon­rad wy­glą­da­li na uba­wio­nych, a Aneta spo­glą­da­ła na wszyst­ko z nie­sma­kiem.

– Wie­dzia­łeś, na co się pi­szesz – przy­po­mniał mu brat. – Było mó­wio­ne, że to teraz park grozy.

– On mnie ode­pchnął – nie ustę­po­wał Bar­tek. – W jakim parku używa się prze­mo­cy?

– Je­ste­śmy w stre­fie cyr­ko­wej – od­parł Kon­rad. – Pew­nie uznał, że to za­baw­ne.

Ka­wa­łek dalej uj­rze­li bu­dy­nek wy­glą­da­ją­cy jak wiel­ki, ko­lo­ro­wy wagon. Stał przed nim za­ga­niacz, męż­czy­zna w cy­lin­drze i ja­skra­wym fraku. Ma­chał za­pra­sza­ją­co, więc Klau­dia zła­pa­ła Kon­ra­da za ramię i po­kie­ro­wa­ła całą czwór­kę ku tej nie­zna­nej atrak­cji.

– Skąd? – za­py­tał za­ga­niacz po an­giel­sku.

– Pol­ska – od­par­ła Kon­rad.

– Za­pra­siam na pokaz cy­ko­wy – po­wie­dział, uśmie­cha­jąc się pod ol­brzy­mim wąsem. – Zaraz za­czy­na.

We­szli do po­grą­żo­ne­go w ciem­no­ści bu­dyn­ku, kie­ru­jąc się w stro­nę od­le­głe­go sła­be­go świa­tła. Do­tar­li na try­bu­nę mo­gą­cą po­mie­ścić co naj­mniej dwu­stu wi­dzów, lecz sie­dzą­cych dało się po­li­czyć na pal­cach jed­nej ręki. Rzędy roz­kła­da­nych krze­seł skry­te były w pół­mro­ku, po­dob­nie jak wi­docz­na na dole scena.

– Chodź­cie do pierw­sze­go rzędu – za­pro­po­no­wa­ła Klau­dia.

Nie mu­sie­li długo cze­kać na roz­po­czę­cie wy­stę­pu. Scena roz­ja­śni­ła się de­li­kat­nie i wsko­czył na nią umię­śnio­ny młody męż­czy­zna. Ubra­ny był je­dy­nie w czer­wo­ne ogrod­nicz­ki, a na jego szyi wi­siał naj­praw­dziw­szy wąż.

Póź­niej Bar­tek był świad­kiem naj­obrzy­dliw­sze­go spek­ta­klu, jaki mógł sobie wy­obra­zić. Ar­ty­sta za­czął od cał­kiem im­po­nu­ją­cych figur gim­na­stycz­nych – robił salta czy sta­wał na jed­nej ręce, trzy­ma­jąc się kija, lecz szyb­ko mu się to znu­dzi­ło i za­czął wy­ma­chi­wać zwie­rzę­ciem. Na­stęp­nie użył gada, by ode­grać pełne sek­su­al­nych pod­tek­stów scen­ki, raz nawet wsa­dził go sobie pod ubra­nie. Na za­koń­cze­nie prze­biegł przed pierw­szym rzę­dem i Bar­tek o mało nie wy­ła­mał ple­ca­mi opar­cia fo­te­la, tak prze­stra­szył się zwie­rzę­cia.

Klau­dia była wy­raź­nie za­chwy­co­na, zro­bi­ła nawet kilka zdjęć te­le­fo­nem. Aneta spo­glą­da­ła bez spe­cjal­nej eks­cy­ta­cji, jakby wi­dzia­ła to przed­sta­wie­nie wiele razy.

Po po­wro­cie na scenę męż­czy­zna za­wią­zał węża na supeł i się po­że­gnał.

– To chyba nie było praw­dzi­we zwie­rzę? – szep­nął mu wstrzą­śnię­ty Kon­rad. – Za­mę­czył­by bie­da­ka.

Bar­tek wie­dział, jak brat lubi zwie­rzę­ta, więc wolał za­cho­wać mil­cze­nie.

Na­stęp­nie na scenę we­szła młoda i prze­ślicz­na ko­bie­ta. Nie­wy­so­ka, ciem­no­wło­sa i zu­peł­nie naga, nie li­cząc bia­łych ba­le­tek. Chwy­ci­ła zwi­sa­ją­cą z su­fi­tu ob­ręcz i za­czę­ła skom­pli­ko­wa­ne akro­ba­cje, co chwi­lę po­ka­zu­jąc wszyst­ko, co miała do za­pre­zen­to­wa­nia.

Bar­tek do­strzegł kątem oka, że Klau­dia wy­pro­wa­dza jego brata z wi­dow­ni. Ro­ze­śmiał się cicho, lecz mimo to mu współ­czuł.

Oglą­dał pokaz jak za­hip­no­ty­zo­wa­ny, aż w pew­nej chwi­li ko­bie­ta ze­szła na wi­dow­nię, ro­zej­rza­ła się, chwy­ci­ła go za rękę i za­cią­gnę­ła na pod­wyż­sze­nie. Nim do­tar­ło do niego, co się wła­śnie wy­da­rzy­ło, stał już na sce­nie. Ob­ró­cił się na­tych­miast, by nikt nie wi­dział jego pod­nie­ce­nia, lecz ko­bie­ta roz­pię­ła mu roz­po­rek i ścią­gnę­ła spodnie do sa­mych ko­stek.

Nie miał po­ję­cia, jak to zro­bi­ła, ale razem za­wi­śli na pier­ście­niu. Całe jego ciało było dziw­nie wy­gię­te, bo­le­sne skur­cze chwy­ci­ły go w kilku miej­scach, miał wra­że­nie, że zaraz spad­nie i się po­ła­mie. Wtedy jed­nak ko­bie­ta oplo­tła się wokół niego. Wszedł w nią, a wtedy wszyst­kie nie­przy­jem­ne uczu­cia mi­nę­ły. Uno­sił się w po­wie­trzu, jakby nic nie ważył albo wła­śnie po­ko­nał gra­wi­ta­cję.

Pier­ścień za­czął się krę­cić i ko­ły­sać. Bar­tek raz wi­dział twarz ko­bie­ty i jej po­ma­lo­wa­ne białą farbą oczy, innym razem plą­ta­ni­nę nóg, sufit, wi­dow­nię. Za­uwa­żył Anetę, która za­kry­ła twarz dłoń­mi, naj­wy­raź­niej za­że­no­wa­na.

Nie był przy­zwy­cza­jo­ny do pu­blicz­nych wy­stą­pień, więc skoń­czył szyb­ko i była to naj­pięk­niej­sza chwi­la jego życia. Ko­bie­ta uśmie­cha­ła się albo śmia­ła z niego. Nie wie­dział. Do­tknął ziemi, a akro­bat­ka po­ca­ło­wa­ła go na po­że­gna­nie i skło­ni­ła się przed nie­mal pustą wi­dow­nią. Pa­mię­tał, że kla­skał, choć po­wi­nien naj­pierw pod­cią­gnąć sobie spodnie.

Kiedy wró­cił na miej­sce, rzu­cił zni­ka­ją­cej ko­bie­cie tę­sk­ne spoj­rze­nie, po czym uciekł z wi­dow­ni. Ku­zyn­ka po­dą­ży­ła za nim.

– Cie­ka­wy pokaz – szep­nę­ła do niego Aneta.

– Nie mów ni­ko­mu – po­pro­sił. Ależ było mu wstyd. – Jak my­ślisz, ona czę­sto tu wy­stę­pu­je?

– Pew­nie co­dzien­nie.

– Muszę się prze­ba­dać po po­wro­cie.

Kon­rad i Klau­dia cze­ka­li przed wa­go­nem. On wy­raź­nie na­bur­mu­szo­ny, ona znie­cier­pli­wio­na. Bar­tek cie­szył się, że nie byli świad­ka­mi tego… prze­sta­wie­nia.

– I co, po­do­ba­ło się? – za­py­ta­ła dziew­czy­na.

– Bart­ko­wi bar­dzo – po­wie­dzia­ła Aneta.

– Skoda ze wy nie wi­dzie­li do końca – ode­zwał się za­ga­niacz. – Trze­ci ar­ty­sta przy­pro­wa­dzi niedź­wie­dzi.

Bar­tek spoj­rzał prze­ra­żo­ny na wą­sa­cza, po czym po­go­nił po­zo­sta­łych w głąb stre­fy cyr­ko­wej.

Udało im się zlo­ka­li­zo­wać ła­zien­kę, więc miał na­dzie­ję się od­świe­żyć. W żad­nej z kabin nie było jed­nak drzwi, a w pod­ło­dze zio­nę­ła po­tęż­na dziu­ra. Obmył tylko twarz i ru­szył dalej z na­dzie­ją, że ko­lej­na to­a­le­ta za­cho­wa­ła się w lep­szym sta­nie.

Nie­opo­dal zna­leź­li sto­isko ga­stro­no­micz­ne. Pro­wa­dził je otyły męż­czy­zna, z któ­rym zu­peł­nie nie po­tra­fi­li się do­ga­dać. Gril­lo­wa­ne ka­wał­ki mięsa na pa­ty­ku wy­da­wa­ły się za­gad­ką nie do roz­wią­za­nia.

– Z czego to mięso? – py­ta­li w trzech ję­zy­kach, lecz on tylko wska­zy­wał na nich, a potem na sie­bie. Byli tak głod­ni, że mimo wszyst­ko się sku­si­li. Po­tra­wa sma­ko­wa­ła dziw­nie, lecz nie była taka zła.

– Ten cały dom stra­chu jest gdzieś przed nami – uznał Kon­rad, stu­diu­jąc mapę. – Do­da­li tu, że to atrak­cja eks­tre­mal­na, jeśli do­brze ro­zu­miem.

– Eks­tre­mal­na? – zdzi­wi­ła się Klau­dia. – Taka strasz­na?

– Nie wiem. Ta­kich eks­tre­mal­nych jest wię­cej. Może po­win­ni­śmy wy­bie­rać wła­śnie je?

Nie­dłu­go potem sta­nę­li przed wej­ściem do domu stra­chu. Umiesz­czo­no je w pasz­czy ol­brzy­mie­go lwa. W środ­ku było ciem­no, je­dy­ne wątłe świa­tło da­wa­ły atra­py po­chod­ni wi­szą­ce na ścia­nach. Ze­szli po scho­dach i sta­nę­li przed torem, na któ­rym stała ko­lej­ka z po­łą­czo­nych ze sobą wóz­ków wy­glą­da­ją­cych na żyw­cem wy­ję­te ze sta­rej ko­pal­ni.

Kon­rad, naj­wy­raź­niej ob­ra­żo­ny na Klau­dię, usiadł wraz z bra­tem w czwar­tym wa­go­ni­ku, a dziew­czy­ny w pią­tym. Poza ich czwór­ką w ko­lej­ce znaj­do­wa­ła się para, są­dząc po ję­zy­ku Cze­chów lub Sło­wa­ków, zaj­mu­ją­ca ostat­nie miej­sca, a także dwie dziw­nie nie­ru­cho­me syl­wet­ki na samym po­cząt­ku.

Wa­go­ni­ki ru­szy­ły nie­mra­wo, wje­cha­ły w słabo oświe­tlo­ny, nisko skle­pio­ny tunel. W po­wie­trzu uno­sił się pył, w do­dat­ku strasz­nie tu śmier­dzia­ło – stę­chli­zną, może nawet zgni­li­zną. Mi­ja­li cyr­ko­we de­ko­ra­cje – tram­po­li­ny, ar­ma­ty, ob­rę­cze dla zwie­rząt – wszyst­kie znisz­czo­ne, zu­ży­te, po­kry­te ku­rzem i bru­dem.

Kiedy nieco przy­spie­szy­li, ich sie­dzi­ska za­czę­ły pod­ska­ki­wać. Mimo to pa­sa­że­ro­wie na samym przo­dzie wciąż się nie ru­sza­li.

– To chyba ma­ne­ki­ny – Bar­tek szep­nął do brata.

Ten wska­zał coś le­żą­ce­go na ziemi. Była to górna po­ło­wa ciała czło­wie­ka ubra­ne­go w białą ko­szu­lę. Leżał w ka­łu­ży krwi, a w ręku wciąż trzy­mał bat.

– Nie­źle ucha­rak­te­ry­zo­wa­ny – uznał Kon­rad. – To chyba po­skra­miacz lwów, co nie?

Bar­tek o mało nie zwró­cił ostat­nie­go po­sił­ku. Wnętrz­no­ści męż­czy­zny two­rzy­ły ścież­kę o dłu­go­ści ponad dwóch me­trów.

– Dom stra­chu po­wi­nien być strasz­ny, nie obrzy­dli­wy – po­skar­żył się.

Wa­go­nik skrę­cił, prze­je­chał obok tru­chła sło­nia, które ob­la­zła grupa ma­lut­kich klau­nów-pa­dli­no­żer­ców. To mogły być ro­bo­ty, choć po­ru­sza­ły się wy­jąt­ko­wo re­ali­stycz­nie. Dalej gęsto zwi­sa­ły po­rę­cze gim­na­stycz­ne, co dziw­nie pod­nie­ci­ło Bart­ka. Sto­ją­cy pod nimi lew wy­glą­dał jak praw­dzi­wy.

– Nie łapię mo­ty­wu prze­wod­nie­go tego miej­sca – stwier­dził Kon­rad.

Lew spo­glą­dał na nich świe­cą­cy­mi ocza­mi, które, Bar­tek mógł­by przy­siąc, po­ru­szy­ły się de­li­kat­nie. Zwierz po­trzą­snął grzy­wą, za­ry­czał i rzu­cił się w stro­nę ko­lej­ki.

Czesi, a może Sło­wa­cy, zaj­mu­ją­cy ostat­ni wa­go­nik krzyk­nę­li, gdy be­stia ucze­pi­ła się ła­pa­mi burty. Męż­czy­zna wy­padł z po­jaz­du, ko­bie­ta nie ru­szy­ła się z miej­sca. Ol­brzy­mia pasz­cza chwy­ci­ła ją za brzuch i ścią­gnę­ła na zie­mię.

Klau­dia za­czę­ła krzy­czeć, Bar­tek wbił dło­nie w burtę wózka, a Kon­rad pa­trzył na to wszyst­ko z sze­ro­ko otwar­ty­mi usta­mi. Aneta za­cho­wa­ła spo­kój. Po­dob­nie jak pa­sa­że­ro­wie pierw­sze­go wa­go­ni­ka.

Lew znik­nął im z oczu, gdy po­ko­na­li za­kręt. Gdzieś z od­da­li do­biegł ich krzyk Cze­cha. A może Sło­wa­ka.

– Co to, kurwa, było? – wrza­snął Kon­rad, po czym nagle za­trzy­mał na czymś wzrok. – O ja pier­do­lę. Tam jest jesz­cze jeden.

Prze­je­cha­li obok drew­nia­nej klat­ki, na któ­rej stała lwica. Kiedy ko­niec ko­lej­ki minął dra­pież­ni­ka, ten ze­sko­czył do­stoj­nie i ru­szył za po­jaz­dem.

Bar­tek za­mknął oczy, pró­bu­jąc sobie wmó­wić, że to się nie dzie­je na­praw­dę. Otwo­rzył je, gdy brat po­trzą­snął jego ra­mie­niem.

– Mu­si­my prze­do­stać się do przo­du – po­wie­dział przy­tom­nie. – Jak naj­da­lej od niej.

Lwica bie­gła kilka me­trów za koń­cem ko­lej­ki. Ta na szczę­ście przy­spie­szy­ła, jakby pró­bo­wa­ła utrzy­mać be­stię na dy­stans. Mimo to zwierz po­wo­li, lecz sys­te­ma­tycz­nie ich do­ga­niał.

Naj­pierw po­mo­gli przejść dziew­czy­nom. Prze­rwy po­mię­dzy wa­go­ni­ka­mi miały może pół metra, więc ich po­ko­na­nie nie było takie pro­ste. We­szli do trze­cie­go wa­go­ni­ka, kiedy lwica zrów­na­ła się z ostat­nim.

Sie­dzą­cy na samym przo­dzie ma­ne­kin nagle od­wró­cił głowę. Była czar­na, oczy i usta wy­ma­lo­wa­no na niej farbą. Cała czwór­ka za­mar­ła, ob­ser­wu­jąc, jak ma­ne­kin wsta­je z miej­sca i rusza ku nim dziw­ny­mi rwa­ny­mi ru­cha­mi, przy­po­mi­na­jąc bo­ha­te­ra po­klat­ko­wej ani­ma­cji.

– Trze­ba go po pro­stu zrzu­cić – uznał Kon­rad i ru­szył pierw­szy.

Wszedł do dru­gie­go wa­go­ni­ka w tej samej chwi­li co ma­ne­kin. Kon­rad był po­tęż­nym męż­czy­zną, wyż­szym nawet od Bart­ka, i gdy rzu­cił się na isto­tę, wózek za­chwiał się nie­bez­piecz­nie. Klau­dia za­czę­ła krzy­czeć.

Bar­tek chęt­nie po­mógł­by bratu, lecz po­jazd był zbyt cia­sny. Kątem oka do­strzegł, że lwica jest już bar­dzo bli­sko. Na ścia­nie na­to­miast uka­zał się dziw­ny ry­su­nek z czło­wie­kiem bez głowy i strzał­ką skie­ro­wa­ną w dół. Bar­tek przy­po­mniał sobie od­bi­cie w lu­strze, spoj­rzał przed sie­bie i za­re­ago­wał w ostat­niej chwi­li.

– Wszy­scy głowy na dół! – ryk­nął.

Po­słu­cha­li go, nawet wal­czą­cy Kon­rad. Ma­ne­kin naj­wy­raź­niej nie znał pol­skie­go, gdyż ob­ni­żo­ny strop ude­rzył go z całej siły i wy­pchnął za burtę. Wcze­śniej jego los po­dzie­lił ko­le­ga sie­dzą­cy na samym przo­dzie. Dwie czar­ne syl­wet­ki ude­rzy­ły o zie­mię z głu­chym trza­skiem.

Do­tar­li do pierw­sze­go wa­go­ni­ka w chwi­li, gdy lwica zna­la­zła się na wy­so­ko­ści czwar­te­go.

– Zwal­nia­my – za­uwa­ży­ła Aneta.

Rze­czy­wi­ście, przez chwi­lę tra­ci­li pręd­kość, a potem jakby ktoś za­cią­gnął ręcz­ny ha­mu­lec. Po­jazd za­trzy­mał się, spod kół po­sy­pa­ły się iskry, o mało nie wy­pa­dli na ze­wnątrz. Bar­tek w końcu zro­zu­miał, że nie mają żad­nych szans, lwica do­rwie ich wszyst­kich. Spo­dzie­wał się ataku, lecz zwierz rów­nież się za­trzy­mał i cze­kał za po­jaz­dem.

Szyb­ko zro­zu­mie­li dla­cze­go. Po obu stro­nach toru, uło­żo­ne­go na skal­nym mo­ście sze­ro­ko­ści może metra, zio­nę­ła czar­na ot­chłań.

Lew sta­nął nad kra­wę­dzią cze­lu­ści i ob­ser­wo­wał ich uważ­nie. W końcu zde­cy­do­wał się dzia­łać i ostroż­nie wsko­czył do ostat­nie­go wa­go­ni­ka ko­lej­ki. A po chwi­li do ko­lej­ne­go.

– Mu­si­my zrzu­cić to w prze­paść! – krzyk­nął Kon­rad, ze­sko­czył na zie­mię i przy­ło­żył ręce do burty.

Po­zo­sta­ła trój­ka do­łą­czy­ła do niego. Za­czę­li pchać wózek w stro­nę kra­wę­dzi, aż za­wisł nad prze­pa­ścią. Do­sko­czy­li do ko­lej­ne­go.

Lwica była już w po­ło­wie dłu­go­ści ko­lej­ki.

Ze­pchnę­li drugi wózek z torów. Wle­ciał do ot­chła­ni i po­cią­gnął za sobą trze­ci. A ten za­brał ze sobą czwar­ty. Razem z lwicą.

Zwierz pró­bo­wał wy­sko­czyć ze spa­da­ją­ce­go po­cią­gu, lecz za­ha­czył ła­pa­mi o burtę i znik­nął z ciem­no­ściach wraz z resz­tą ko­lej­ki.

Do­pie­ro po kilku se­kun­dach usły­sze­li od­głos ude­rze­nia.

– Zbie­raj­my się, bo może być ich wię­cej – po­wie­dział Bar­tek.

Po­bie­gli tu­ne­lem, cały czas sły­sząc zbli­ża­ją­ce się po­mru­ki lwów. Do­tar­li do sta­lo­wej bramy i prze­kro­czy­li ją w chwi­li, gdy trzy po­tęż­ne zwie­rzę­ta wy­sko­czy­ły w ciem­no­ści. Udało im się za­ry­glo­wać wyj­ście w ostat­niej chwi­li, be­stie za­trzy­ma­ły się po dru­giej stro­nie, mie­rząc ich wście­kły­mi spoj­rze­nia­mi.

Przy wyj­ściu zo­ba­czy­li sta­no­wi­sko pra­cow­ni­ka. Nie­wy­so­ki męż­czy­zna, cały ubra­ny na biało, sie­dział w sta­rym, wy­tar­tym fo­te­lu. Do­strze­gł­szy ich, wes­tchnął, wstał i pod­niósł coś ze sto­li­ka. Wska­zał lewą rękę i kazał ją od­sło­nić. Każ­de­mu z czwór­ki przy­bił pie­cząt­kę – li­te­rę X za­mknię­tą w kształ­cie, który mu­siał być py­skiem lwa. Byli w takim szoku, że nikt nie za­pro­te­sto­wał.

Wy­szli z tu­ne­lu w nie­zna­nym im miej­scu parku, lecz wciąż w stre­fie cyr­ko­wej. Bar­tek o mało nie za­pła­kał z ulgi, wi­dząc księ­życ. Klau­dia pró­bo­wa­ła za­dzwo­nić, może na tu­tej­szą po­li­cję, lecz smart­fon nie umiał na­wią­zać po­łą­cze­nia.

– Za­gry­zły… za­gry­zły – po­wta­rza­ła bez prze­rwy.

– Spier­da­la­my stąd – za­rzą­dził Kon­rad, gdy jego próba wy­bra­nia nu­me­ru rów­nież za­koń­czy­ła się po­raż­ką. – Wra­ca­my do wyj­ścia.

Bar­tek nogi miał jak z waty, lecz po­szedł za bra­tem. Spraw­dził te­le­fon, lecz tak jak po­zo­sta­li, nie miał za­się­gu. Nie­po­ko­iła go też Aneta, szła z nie­przy­tom­nym spoj­rze­niem, nie ode­zwa­ła się ani sło­wem.

– Nie bój się – po­wie­dział do niej. – Ko­niec wy­ciecz­ki. Wra­ca­my do domu.

– My­ślisz, że tak po pro­stu można opu­ścić to miej­sce? – za­py­ta­ła.

Miała rację. Kiedy w końcu wró­ci­li pod płot, bi­le­ter, który wcze­śniej ich wpu­ścił, za­czął wrzesz­czeć, że to wej­ście, nie wyj­ście, a potem wy­ce­lo­wał w nich strzel­bę.

Ucie­kli w po­pło­chu. Za za­krę­tem Kon­rad roz­ło­żył mapę na naj­bliż­szym sto­li­ku.

– Chyba tu jest wej­ście głów­ne. – Wska­zał coś w lewym gór­nym rogu.

– A nie tu? – za­py­ta­ła Klau­dia.

– Nie macie po co iść do wej­ścia – po­wie­dział ko­bie­cy głos. To była ta sama sta­rusz­ka, którą po­zna­li w ga­bi­ne­cie lu­ster. – Wy­pusz­cza­ją tylko tych, któ­rzy zgro­ma­dzi­li trzy pie­cząt­ki. I muszą być różne, pa­mię­taj­cie, bo to ważne.

– Ty stara kurwo! – ryk­nę­ła na nią Klau­dia. – Na­mó­wi­łaś nas na te stra­chy. O mało nie ze­żar­ły nas je­ba­ne lwy!

– Zdo­by­li­ście pierw­szą pie­cząt­kę, zga­dza się? – za­py­ta­ła. – Po­win­ni­ście mi po­dzię­ko­wać.

– Za co? Po­wiedz le­piej, jak się stąd wy­do­stać.

– Za­li­cza­jąc ko­lej­ne atrak­cje eks­tre­mal­ne – oznaj­mi­ła spo­koj­ne.

– Ko­lej­ne? – głos Klau­dii drżał. – Nie, nigdy wię­cej.

– Oczy­wi­ście, że wię­cej – nie ustę­po­wa­ła sta­rusz­ka. – Mu­si­cie za­li­czyć jesz­cze dwie. Jeśli nie zdo­ła­cie tego zro­bić do świtu, zo­sta­nie­cie tu na za­wsze. Radzę nie mar­no­wać czasu. – Uśmiech­nę­ła się od­py­cha­ją­co.

– Co to zna­czy, że zo­sta­nie­my? – do­py­ty­wał Bar­tek.

– Ro­zej­rzyj­cie się, dur­nie! Pa­trz­cie uważ­nie!

Bar­tek do­strzegł sto­ją­cą na dachu lo­dziar­ni ludz­ką syl­wet­kę. I ko­lej­ną prze­cha­dza­ją­cą się po­bli­ską alej­ką. I jesz­cze jedną sie­dzą­cą pod za­da­sze­niem. Zro­zu­miał, dla­cze­go zwie­dza­jąc park, czuł się tak dziw­nie.

– Nie żyją – wy­szep­tał.

– Brawo – wy­ce­dzi­ła sta­rusz­ka. – Nie chce­cie do nich do­łą­czyć. Po­sta­raj­cie się ze­brać te pie­cząt­ki. Wciąż mam sen­ty­ment do ro­da­ków i chcia­ła­bym wam pomóc, ale nie mam prawa nic pod­po­wie­dzieć. Co noc robię tu za pie­przo­ną in­for­ma­cję i tyle. – Wy­krzy­wi­ła się, jakby po­wie­dzia­ła za dużo, po czym ode­szła bez słowa.

Kiedy zo­sta­li sami, za­czę­li spo­glą­dać na sie­bie nie­pew­nie.

– Jest druga dwa­dzie­ścia sześć – po­wie­dzia­ła Aneta. – Słoń­ce wzej­dzie pew­nie o pią­tej.

– Chyba jej nie wie­rzy­cie? – za­py­ta­ła Klau­dia.

– Oczy­wi­ście, że wie­rzy­my – od­par­ła. – Jeśli chce­cie prze­żyć, trze­ba dzia­łać.

– Zrób­my tak – Kon­rad prze­jął ini­cja­ty­wę – roz­dzie­li­my się i pój­dzie­my w dwie różne stro­ny. Po­szu­ka­my wyj­ścia, przy oka­zji zo­ba­czy­my, co to za miej­sca te inne eks­tre­mal­ne. O trze­ciej spo­tka­my się pod dia­bel­skim mły­nem i po­sta­no­wi­my, co robić dalej.

Ka­ru­ze­lę, nie­ru­cho­mą i ogrom­ną, widać było z każ­de­go miej­sca parku, a jed­no­cze­śnie we­dług mapy stała w samym cen­trum. Wy­glą­da­ła ni­czym gi­gan­tycz­ne oko spo­glą­da­ją­ce na nich z ciem­no­ści.

– Po­py­taj­my też ludzi – dodał Bar­tek. – Może ktoś bę­dzie wie­dział, co się tu wy­pra­wia.

On i Aneta ru­szy­li wzdłuż ogro­dze­nia parku, kie­ru­jąc się ku stre­fie dzi­kie­go za­cho­du. Wy­so­ki, kosz­mar­nie trud­ny do sfor­so­wa­nia płot wy­ło­nił się przed nimi z ciem­no­ści. Od czasu do czasu do­strze­ga­li przy nim ciem­ne syl­wet­ki ko­ja­rzą­ce się z wa­ru­ją­cy­mi straż­ni­ka­mi. Nie mieli szans go po­ko­nać.

Stre­fa dzi­kie­go za­cho­du była nieco le­piej oświe­tlo­na – w tu­tej­szych la­tar­niach pło­nął praw­dzi­wy ogień. Ścież­ki wy­sy­pa­no pia­skiem, a drew­nia­ne bu­dyn­ki two­rzy­ły gęstą za­bu­do­wę, przy­po­mi­na­jąc dawne ame­ry­kań­skie mia­stecz­ko.

Nagle zza rogu wy­ło­nił się ga­lo­pu­ją­cy koń, rżący i to­czą­cy pianę z pyska. Na jego grzbie­cie nie było jeźdź­ca. Od­sko­czy­li w ostat­niej chwi­li.

– Pie­przo­ny kosz­mar – mruk­nął Bar­tek, ob­ser­wu­jąc zni­ka­ją­cy w ciem­no­ści zad zwie­rzę­cia. – Czyj to był po­mysł, żeby tu przy­je­chać?

Aneta wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Nie pa­mię­tam – od­po­wie­dzia­ła i od­wró­ci­ła wzrok.

Było mu na­praw­dę żal młod­szej ku­zyn­ki. Ostat­ni­mi czasy rzad­ko wy­cho­dzi­ła mię­dzy ludzi. Po­wie­dzia­ła kie­dyś, że się boi, po­nie­waż ktoś nie­ustan­nie ją śle­dzi. Gdy w końcu udało im się wy­cią­gnąć ją z domu, tra­fi­ła tutaj. Po po­wro­cie do Pol­ski pew­nie za­mknie się w po­ko­ju na rok.

Prze­szli obok sa­lo­onu, skąd do­bie­ga­ła cicha mu­zy­ka, chyba grana na pia­ni­nie. Przez okno widać było po­ru­sza­ją­ce się w środ­ku syl­wet­ki.

– O rety – wy­szep­tał Bar­tek, za­uwa­żyw­szy coś na ulicy – to chyba nie…

– Chyba tak.

Przed biu­rem sze­ry­fa leżał wrak ko­lej­ki gór­skiej. Była nie­bie­ska, zdo­bio­na w mor­skie mo­ty­wy. Na prze­dzie, niby ga­lion, znaj­do­wa­ła się rzeź­bio­na sy­re­na. Sześć czte­ro­oso­bo­wych wa­go­ni­ków wciąż było ze sobą po­łą­czo­nych mimo siły, z jaką ude­rzy­ły o zie­mię. Tor, z któ­re­go wy­pa­dły, wił się po nie­bie bar­dzo da­le­ko. Trud­no było uwie­rzyć w od­le­głość, którą po­ko­nał po­jazd.

– Dla­cze­go nikt tego nie uprząt­nął? – za­sta­na­wiał się Bar­tek. Nie­po­ko­iło go, że wa­go­ni­ki wy­glą­da­ły, jakby roz­bi­ły się wczo­raj, a nie parę lat temu.

Kil­ka­dzie­siąt me­trów dalej w ka­łu­ży za­schnię­tej krwi leżał czło­wiek. Bar­tek nie miał po­ję­cia, czy ciało ma coś wspól­ne­go z roz­bi­tym rol­ler­co­aste­rem, lecz wy­glą­da­ło, jakby spa­dło z wy­so­ka. Czu­jąc po­ru­sze­nie w żo­łąd­ku, od­wró­cił wzrok i za­czął wpa­try­wać się w nie­wiel­ki staw oto­czo­ny gła­za­mi. Nie po­mo­gło, bo­wiem wy­pa­trzył ko­lej­ne ciało.

Aneta długo stała przy ko­lej­ce, nawet po­gła­dzi­ła jedno z sie­dzeń. W pew­nym mo­men­cie otrzą­snę­ła się i ru­szy­ła szyb­kim kro­kiem, jakby chcia­ła uciec z miej­sca ka­ta­stro­fy.

Chwi­lę póź­niej do­tar­li do ko­lej­nej eks­tre­mal­nej atrak­cji. Było to wiel­kie koło przy­po­mi­na­ją­ce som­bre­ro, które huś­ta­ło się ni­czym ol­brzy­mie wa­ha­dło, a do­dat­ko­wo krę­ci­ło wokół wła­snej osi. Bart­ko­wi ze­bra­ło się na wy­mio­ty od sa­me­go pa­trze­nia, nie cier­piał tego typu zabaw.

Kiedy urzą­dze­nie wy­chy­li­ło się mak­sy­mal­nie, nie­mal do­ty­ka­jąc nieba, za­uwa­ży­li, że trzy ludz­kie syl­wet­ki nie sie­dzą bez­piecz­nie za­pię­te w fo­te­lach. Zwi­sa­ły z kon­struk­cji, de­spe­rac­ko pró­bu­jąc nie spaść. Jedna z osób prze­gra­ła walkę, upa­dła z do­brych czter­dzie­stu me­trów i ude­rzy­ła o zie­mię.

– Trud­ne – pod­su­mo­wa­ła Aneta.

– Po­je­ba­ne. Na to na pewno nie wejdę.

Cze­ka­li, mając na­dzie­ję, że ktoś zdoła zejść żywy z tej atrak­cji, lecz po­zo­sta­ła dwój­ka rów­nież nie utrzy­ma­ła się na kole. Som­bre­ro w końcu prze­sta­ło się ob­ra­cać, wy­tra­ci­ło pęd i znie­ru­cho­mia­ło.

Ru­szy­li dalej ścież­ką obok ko­pal­ni złota. W prze­pły­wa­ją­cym przez nią po­to­ku stało kilku wy­chu­dłych star­ców. Wszy­scy byli zu­peł­nie nadzy, a w dło­niach trzy­ma­li sita, któ­ry­mi prze­sie­wa­li muł. Gdzieś w od­da­li sły­chać było strza­ły.

– Za pięć trze­cia – spraw­dził Bar­tek. – Mu­si­my iść w stro­nę dia­bel­skie­go młyna.

Ka­wa­łek dalej przed nim na ścież­ce po­ja­wił się czło­wiek, który nie wy­glą­dał ani dziw­nie, ani upior­nie. Umię­śnio­ny ru­do­wło­sy bro­dacz w ciem­nej kurt­ce. Rzu­cił coś do nich w ję­zy­ku, któ­re­go nie ro­zu­mie­li, po czym pod­szedł i pod­cią­gnął rękaw bluzy Bart­ka.

– Ej, od­pieprz się! – rzu­cił do nie­zna­jo­me­go.

Wi­dząc jedną pie­cząt­kę, ru­dzie­lec zro­bił roz­cza­ro­wa­ną minę. Od­sło­nił rów­nież rękę Anety, a na­stęp­nie od­da­lił się bez słowa.

– Kto to był? – za­sta­na­wiał się Bar­tek.

– Chyba od­wie­dza­ją­cy, jak my.

– Czemu spraw­dzał nasze pie­cząt­ki, za­miast po­roz­ma­wiać?

– Mam przy­pusz­cze­nie. Nie spodo­ba ci się.

– Po­wiedz, chyba nic mnie już…

– Hej! – krzyk­nę­ła do nich Klau­dia. Za jej ple­ca­mi po­ja­wił się Kon­rad. – Zna­leź­li­ście coś cie­ka­we­go?

Bar­tek opo­wie­dział im o roz­bi­tej ko­lej­ce i prze­ra­ża­ją­cym wa­ha­dle, a także spo­tka­niu z na­pa­stli­wym męż­czy­zną.

– My by­li­śmy przy głów­nym wej­ściu – zre­la­cjo­no­wał brat Bart­ka – i nie da się tam­tę­dy prze­drzeć. W stre­fie egip­skiej zna­leź­li­śmy eks­tre­mal­ną atrak­cję. To la­bi­rynt w pi­ra­mi­dzie, gdzie trze­ba się prze­ci­skać cia­sny­mi tu­ne­la­mi. Jest chwi­lo­wo nie­czyn­ny, bo usu­wa­li ciała, które w nim utknę­ły. Z moim wzro­stem na pewno tam nie pójdę. Za to spo­tka­li­śmy trój­kę Niem­ców, któ­rzy też mieli jedną za­li­czo­ną atrak­cję eks­tre­mal­ną. Wy­mie­ni­li­śmy się wie­dzą. Rów­nież byli prze­ko­na­ni, że jeśli do świtu nie za­li­czą trzech, to ka­pli­ca.

– Na któ­rej byli? – za­py­ta­ła Aneta.

Kon­rad pod­niósł palec, wska­zu­jąc dia­bel­ski młyn.

– Wiemy, o co w niej cho­dzi – wy­ja­wił. – Może się udać.

Zdjął bluzę, prze­rzu­cił na plecy, wy­cią­gnął rę­ka­wy przed sie­bie, wło­żył pod pachy i zro­bił z nich supeł na wy­so­ko­ści pier­si.

– Pro­blem z tym kołem jest taki, że w pod­ło­gach gon­do­li znaj­du­ją się za­pad­nie. Mu­si­my się trzy­mać po­rę­czy, ina­czej spad­nie­my. Można się jed­nak przy­wią­zać, uży­je­my wła­snych ciu­chów.

– Utrzy­ma­ją nasz cię­żar? – za­py­tał Bar­tek.

– Po­win­ny.

Wszy­scy prze­ćwi­czy­li za­wią­zy­wa­nie ubrań w taki spo­sób, by móc na nich za­wi­snąć. Dia­bel­ski młyn przed nimi tkwił w bez­ru­chu. Był na­praw­dę wy­so­ki, za­pew­ne ponad sześć­dzie­siąt, może nawet sie­dem­dzie­siąt me­trów. Księ­życ znów wy­szedł zza chmur, spo­glą­dał na nich spo­mię­dzy szprych ol­brzy­mie­go koła.

Kiedy uzna­li, że są go­to­wi, ru­szy­li po­wo­li w stro­nę pod­wyż­sze­nia, na któ­rym stał otyły męż­czy­zna ubra­ny na biało. Ge­stem ręki za­pro­sił ich do wi­szą­cej naj­ni­żej gon­do­li przy­po­mi­na­ją­cej domek na pre­rii. Była prze­szklo­na, brud­na, bez sie­dzeń czy fo­te­li, wy­łącz­nie z miej­sca­mi sto­ją­cy­mi. Klau­dia spa­ni­ko­wa­ła i za­czę­ła spa­zma­tycz­nie szlo­chać, lecz Kon­rad zdo­łał ją nieco uspo­ko­ić.

We­szli do środ­ka i na­tych­miast za­czę­li przy­wią­zy­wać się do me­ta­lo­wych po­rę­czy. Kon­rad i Klau­dia do tej przy drzwiach, Aneta i Bar­tek do dru­giej, w głębi gon­do­li. Bart­ko­wi udało się jako pierw­sze­mu.

– Mo­że­my też za­cze­pić się no­ga­mi – za­pro­po­no­wał i zro­bił to, choć z tru­dem. Po­zo­sta­li po­szli za jego przy­kła­dem.

Drzwi wa­go­ni­ka wciąż się nie za­mknę­ły. Nie­spo­dzie­wa­nie po­ja­wi­ła się w nich ludz­ka syl­wet­ka – nie­wy­so­ka ko­bie­ta o azja­tyc­kich ry­sach twa­rzy i czar­nych jak noc wło­sach. Sta­nę­ła pod po­rę­czą po­mię­dzy wi­szą­cy­mi Kon­ra­dem i Klau­dią, po czym ob­rzu­ci­ła wszyst­kich za­cie­ka­wio­nym spoj­rze­niem.

Wy­tłu­ma­czy­li po an­giel­sku, co jej grozi, lecz wyraz twa­rzy ko­bie­ty nie zmie­nił się nawet na jotę.

Drzwi za­mknę­ły się z ohyd­nym sy­kiem, ru­szy­li w górę.

Prze­miesz­cza­li się bar­dzo wolno, a mimo to zie­mia od­da­la­ła się wy­jąt­ko­wo szyb­ko. Bar­tek pró­bo­wał za­mknąć oczy, lecz wów­czas było jesz­cze go­rzej. Za­czę­ły boleć go ręce, w do­dat­ku nie ufał, że ase­ku­ra­cja z bluzy utrzy­ma jego wagę. Za­czął drżeć. Klau­dia cicho kwi­li­ła, Aneta mil­cza­ła sku­pio­na, a Kon­rad mówił cicho coś, co do Bart­ka nawet nie do­cie­ra­ło. Obca ko­bie­ta uśmie­cha­ła się za­gad­ko­wo.

Wa­go­nik po­ko­nał ćwierć ob­wo­du młyna i za­trzy­mał się w po­ło­wie jego wy­so­ko­ści. Bar­tek spo­glą­dał na sufit, sta­ra­jąc się igno­ro­wać coraz bar­dziej roz­le­gły widok w dole, a także puste wa­go­ni­ki po­wy­żej i po­ni­żej.

Pod­ło­ga za­pa­dła się. Dwie klapy otwo­rzy­ły się na oścież, uka­zu­jąc ka­mie­ni­stą ścież­kę trzy­dzie­ści me­trów niżej. Azjat­ka zła­pa­ła po­ręcz jedną ręką, wi­sia­ła, wy­da­wać by się mogło, bez wy­sił­ku. Po­zo­sta­li trzy­ma­li się dziel­nie.

Bez­ruch gon­do­li wy­da­wał się trwać całe wieki. Księ­życ znów przy­kry­ły chmu­ry. Nikt się nie od­zy­wał. W końcu pod­ło­ga za­mknę­ła się z trza­skiem, a wa­go­nik ru­szył.

Azjat­ka rzu­ci­ła coś w swoim ję­zy­ku, po czym sta­nę­ła na pod­ło­dze. Po­zo­sta­li ani my­śle­li zmie­niać po­zy­cji. Wa­go­nik sunął nie­spiesz­nie ku szczy­to­wi dia­bel­skie­go młyna.

– Na pewno tylko jeden obrót? – za­kwi­li­ła Klau­dia. – A co, jeśli nie za­trzy­ma się na dole?

Nikt nie miał po­ję­cia.

Po­ręcz bo­le­śnie wbi­ja­ła się w dło­nie Bart­ka, lecz nie za­mie­rzał iść śla­dem Azjat­ki i sta­nąć na pod­ło­dze. Po, mógł­by przy­siąc, ja­kimś roku wa­go­nik do­tarł na szczyt i za­trzy­mał się z pa­skud­nym chro­bo­tem. Bar­tek miał wra­że­nie, że gon­do­la ko­ły­sze się jak wa­ha­dło, ale rów­nie do­brze to on mógł się trząść.

Z tej wy­so­ko­ści dało się objąć wzro­kiem cały park. Był słabo oświe­tlo­ny, lecz ciem­ne kształ­ty róż­nych atrak­cji od­ci­na­ły się wy­raź­nie, jakby ktoś po­pra­wił pi­sa­kiem ich kon­tu­ry. Ko­lej­ka gór­ska, je­dy­ny obiekt wyż­szy od koła, wy­glą­da­ła ma­je­sta­tycz­nie. Od­le­gła pi­ra­mi­da po ciem­ku nie­wie­le róż­ni­ła się od tych w Gizie. Som­bre­ro z tej wy­so­ko­ści wy­da­wa­ło się za­ska­ku­ją­co nie­wiel­kie.

Pod­ło­ga roz­war­ła się po­now­nie, od­sła­nia­jąc widok na me­ta­lo­wy ste­laż kon­struk­cji.

Azjat­ka zła­pa­ła się po­rę­czy w ostat­niej chwi­li, znów tylko jedną ręką. Drugą chwy­ci­ła Klau­dię i po­cią­gnę­ła jej nogi w dół. Ta krzyk­nę­ła, za­wi­sła je­dy­nie na rę­kach i kurt­ce. Ko­bie­ta przy­bli­ży­ła się do niej, zręcz­nie prze­kła­da­jąc dło­nie. Wy­cią­gnę­ła prawą i za­czę­ła dra­pać palce Klau­dii. Ta krzyk­nę­ła znowu, pu­ści­ła się i utrzy­ma­ła w po­wie­trzu je­dy­nie dzię­ki kurt­ce.

Kon­rad zbli­żył się do nie­zna­jo­mej i pró­bo­wał kop­nąć ją w plecy. Klau­dia de­spe­rac­ko wal­czy­ła, by znów chwy­cić się po­rę­czy.

Bar­tek pa­trzył na to z takim prze­ra­że­niem, że za­po­mniał o bo­lą­cych dło­niach. Był to kosz­mar­ny błąd, gdyż pu­ścił po­ręcz i za­wisł je­dy­nie na blu­zie i no­gach.

Wa­go­nik ru­szył po­wo­lut­ku w dół, lecz pod­ło­ga po­zo­sta­ła otwar­ta.

Kon­rad pró­bo­wał ura­to­wać Klau­dię, ko­piąc Azjat­kę coraz moc­niej, aż w końcu sam za­wisł je­dy­nie na blu­zie. Wi­dząc to, na­past­nicz­ka od­wró­ci­ła się i ru­szy­ła w jego stro­nę.

Głowa Bart­ka od­chy­li­ła się tak bar­dzo do tyłu, że wi­dział wszyst­ko nie­mal do góry no­ga­mi. Jego brat pró­bo­wał od­zy­skać chwyt, lecz w tym samym mo­men­cie Azjat­ka za­czę­ła roz­plą­ty­wać węzeł jego bluzy. Zro­bi­ła to bar­dzo szyb­ko, lecz Kon­rad zdo­łał zła­pać się po­rę­czy. Ko­bie­ta rzu­ci­ła się na niego. To, że nie spa­dli od razu, mu­sia­ło być ja­kimś żar­tem gra­wi­ta­cji.

Klau­dia od­zy­ska­ła pewny chwyt i za­czę­ła krzy­czeć, ob­ser­wu­jąc gwał­tow­ną szar­pa­ni­nę. Pró­bo­wa­ła zbli­żyć się do wal­czą­cych, lecz nie zdą­ży­ła.

Kon­rad i Azjat­ka od­pa­dli od po­rę­czy i prze­le­cie­li przez pod­ło­gę gon­do­li.

– Nie! Nie! – ryk­nę­ła Klau­dia.

Bar­tek nie wie­rzył w to, co zo­ba­czył. Wa­go­nik jesz­cze przez długi czas opa­dał, aż znie­ru­cho­miał i pod­ło­ga za­mknę­ła się z pa­skud­nym trza­skiem.

Drzwicz­ki otwo­rzy­ły się, za­pra­sza­jąc ich do wyj­ścia. Bart­ko­wi dło­nie drża­ły tak bar­dzo, że na­brał pew­no­ści, iż nie zdoła się roz­wią­zać i zaraz przyj­dzie mu wy­ko­nać ko­lej­ne okrą­że­nie. Wy­gra­mo­lił się na ze­wnątrz i usiadł na pod­wyż­sze­niu. Ob­słu­gu­ją­cy dia­bel­ski młyn gru­bas przy­ło­żył pie­cząt­kę do jego przed­ra­mie­nia – umie­ścił na nim li­te­rę X w okrę­gu.

Bar­tek za­czął pła­kać. Klau­dia zbie­gła na dół i od­na­la­zła ciało Kon­ra­da, lecz nie dał rady na to pa­trzeć. Aneta stała obok z zu­peł­nie obo­jęt­nym wy­ra­zem twa­rzy, jakby nie do­tar­ło do niej, czego była świad­kiem.

– To wszyst­ko przez cie­bie! – ryk­nę­ła Klau­dia na Anetę, po­wró­ciw­szy na pod­wyż­sze­nie.

– Daj spo­kój – ode­zwał się Bar­tek, lecz nie zwró­ci­ła na niego uwagi.

– To był twój po­mysł, żeby tu przy­je­chać! – Klau­dia wpa­dła w furię i Bar­tek mu­siał ją przy­trzy­mać, ina­czej rzu­ci­ła­by się na jego ku­zyn­kę.

– Mo­że­my się kłó­cić – po­wie­dzia­ła spo­koj­nie Aneta – albo iść dalej i to skoń­czyć. Nie­dłu­go wzej­dzie słoń­ce.

– Ona ma rację – przy­znał Bar­tek.

– Zo­sta­wi­cie go tu? – obu­rzy­ła się Klau­dia. – Trze­ba go za­brać!

Bar­tek scho­wał twarz w dło­niach. Mi­nę­ło kilka minut, nim od­wa­żył się spoj­rzeć.

Jego brat leżał w ka­łu­ży krwi nie­da­le­ko pod­wyż­sze­nia, wśród wy­so­kiej trawy ro­sną­cej pod dia­bel­skim mły­nem. Ni­g­dzie nie było widać ciała Azjat­ki.

– Wrócę po cie­bie – obie­cał Bar­tek i od­wró­cił się do Anety. – Idzie­my.

Klau­dia spoj­rza­ła na nich z obu­rze­niem, lecz gdy za­czę­li się od­da­lać, do­łą­czy­ła szyb­ko.

Usie­dli na odra­pa­nych ław­kach na gra­ni­cy po­mię­dzy stre­fą dzi­kie­go za­cho­du a Atlan­ty­dą i roz­ło­ży­li mapę.

– W Atlan­ty­dzie jest ko­lej­na eks­tre­mal­na atrak­cja – za­uwa­ży­ła Aneta. – Tu. – Wska­za­ła pół­noc­ną część parku. 

– Prze­cież to ta ko­lej­ka gór­ska – wy­du­kał Bar­tek.

– Warto spró­bo­wać.

– Co? – Klau­dia spoj­rza­ła na nią prze­ra­żo­na. – Tam jest pie­przo­ny uszko­dzo­ny tor!

– Jest spo­sób, żeby nie zgi­nąć – po­wie­dzia­ła Aneta. – Za­wsze jakiś jest.

– Niby skąd wiesz? – Klau­dia wsta­ła i od­su­nę­ła się od nich. – Ko­lej­ka na pewno jest naj­gor­sza ze wszyst­kich.

– Do­my­śli­łam się, co tam trze­ba zro­bić – wy­ja­wi­ła Aneta.

Klau­dia za­czę­ła krę­cić głową.

– Nie, ni­g­dzie mnie już nie za­cią­gnie­cie. Nigdy wię­cej.

Od­wró­ci­ła się i po­bie­gła w głąb stre­fy dzi­kie­go za­cho­du.

– Jasny szlag – rzu­cił Bar­tek. – Bie­gnie­my za nią?

Spoj­rzał na ze­ga­rek. Było już po czwar­tej.

– Po­patrz na wschód – po­le­ci­ła Aneta.

Przez chwi­lę nie wie­dział, o co jej cho­dzi, lecz ro­zej­rzał się po nie­bie i zro­zu­miał. Za­czę­ło ja­śnieć. Zo­sta­ło im na­praw­dę nie­wie­le czasu.

Atlan­ty­da, jak sama nazwa wska­zy­wa­ła, była stre­fą wodną. W po­wie­trzu uno­si­ła się wil­got­na mgieł­ka, a ścież­ka­mi prze­le­wał się ściek się­ga­ją­cy ko­stek. Mi­nę­li sta­tek pi­rac­ki po­chwy­co­ny przez drew­nia­ne­go kra­ke­na oraz pełen ma­łych wo­do­spa­dów tor wodny, po któ­rym nie pły­nę­ła żadna łódka. Uj­rze­li męż­czy­znę w płasz­czu, który łowił na wędkę w czymś, co wy­glą­da­ło jak więk­sza ka­łu­ża. W pew­nej chwi­li wy­cią­gnął z brud­nej wody opa­słe­go szczu­ra i przyj­rzał mu się z za­in­te­re­so­wa­niem.

– Jaki jest ten plan? – za­py­tał Bar­tek, spo­glą­da­jąc na ro­sną­cą z każ­dym kro­kiem kon­struk­cję gór­skiej ko­lej­ki.

– Po­wiem ci, jak wsią­dzie­my.

– Dla­cze­go? – Spoj­rzał w oczy ku­zyn­ki i po raz pierw­szy zo­ba­czył w nich strach. I tak po­dzi­wiał ją za spo­kój, który zdo­ła­ła za­cho­wać do tej pory.

– Jeśli po­wiem ci teraz, uciek­niesz jak Klau­dia.

Szcze­rze to roz­wa­żał, lecz nie miał po­ję­cia, co zro­bił­by potem. Za­szył się w ja­kimś kącie i cze­kał na świt? Choć coraz bar­dziej pa­ra­li­żo­wał go strach, wie­dział, że musi wsiąść do tam­tej ko­lej­ki.

Prze­szli obok stawu za­bu­do­wa­ne­go ru­ra­mi i ste­am­pun­ko­wy­mi ustroj­stwa­mi. Na jego po­wierzch­ni Bar­tek do­strzegł dziw­ną rybę. Była duża, ko­lo­ro­wa i wy­glą­da­ła jak de­ko­ra­cja. W jej sze­ro­ko otwar­tym pysku do­strzegł ludz­ką twarz. Za­czę­ła się uno­sić, a pod nią z wody wy­ło­ni­ła się syl­wet­ka ocie­ka­ją­ca wodą. To był czło­wiek z wiel­ką rybą na gło­wie, za­pew­ne jakaś wy­pa­czo­na ma­skot­ka tego frag­men­tu parku.

Po tym, czego do­świad­czył do tej pory, Bar­tek nawet się nie zdzi­wił. Od­wró­cił głowę, go­to­wy ru­szyć dalej, lecz prze­ra­że­nie na twa­rzy ku­zyn­ki cał­ko­wi­cie go zmro­zi­ło.

– Bie­gnie­my! – krzyk­nę­ła i po­cią­gnę­ła go ze sobą.

Skrę­ci­li w lewo, potem w prawo i wpa­dli do jed­nej z drew­nia­nych budek. Nad ich gło­wa­mi wi­sia­ło mnó­stwo róż­nej wiel­ko­ści za­bru­dzo­nych plu­sza­ków. Przy­kuc­nę­li za dłu­gim sto­łem, na któ­rym stały bla­sza­ne pusz­ki.

– Cicho – szep­nę­ła Aneta.

W ciem­no­ści nie wi­dział jej twa­rzy, ale ton głosu bar­dzo mu się nie po­do­bał. Dla­cze­go za­re­ago­wa­ła tak gwał­tow­nie, skoro wcze­śniej wi­dzie­li już tyle dzi­wacz­nych kre­atur?

Aneta po­ru­szy­ła się nie­spo­koj­nie, gdy usły­sze­li od­głos kro­ków. Ktoś zbli­żył się do budki i za­trzy­mał nie­da­le­ko. Coś świ­snę­ło w po­wie­trzu, pi­łecz­ka ude­rzy­ła o ścia­nę przed nimi, a kilka pu­szek spa­dło na ich głowy. Kilka se­kund póź­niej ko­lej­na pi­łecz­ka strą­ci­ła dwie na­stęp­ne pusz­ki. Jedna z nich upa­dła na szyję Bart­ka i prze­cię­ła mu skórę. Jęk­nął z bólu.

Silny uścisk zła­pał go za bluzę i wy­cią­gnął zza stołu. Z bli­ska ol­brzy­mia ryba wy­glą­da­ło gro­te­sko­wo, lecz twarz w środ­ku nie była ani tro­chę za­baw­na.

– Cze­kaj – po­wie­dzia­ła Aneta po an­giel­sku. Sta­nę­ła obok Bart­ka. – On jest ze mną. Idzie­my na rol­ler­co­aster. Po­zwól nam przejść. Pro­szę.

Nie­zna­jo­my od­wró­cił rybę w stro­nę mło­dej ko­bie­ty i długo mie­rzył ją wzro­kiem. Do­pie­ro teraz Bar­tek za­uwa­żył, że męż­czy­zna trzy­ma har­pun.

– My­ślisz, że je­steś lep­sza ode mnie? – wark­nął po an­giel­sku z sil­nym wschod­nim ak­cen­tem. – My­ślisz, że mo­żesz mi roz­ka­zy­wać, bo idziesz na je­ba­ną ko­lej­kę?

Aneta klęk­nę­ła.

– Bar­dzo cię pro­szę, puść nas.

– No do­brze – po­wie­dział w końcu i rzu­cił Bart­kiem o bruk. – Wy­pie­przać stąd.

Oboje od­bie­gli na wy­pa­dek, gdyby sza­le­niec po­sta­no­wił zmie­nić zda­nie.

– Skąd wie­dzia­łaś, jak z nim roz­ma­wiać? – za­py­tał.

– Im­pro­wi­zo­wa­łam.

Brama do ko­lej­ki wy­glą­da­ła jak ol­brzy­mia musz­la. Aneta sta­nę­ła przed nią, wes­tchnę­ła głę­bo­ko i prze­szła na drugą stro­nę. Zna­leź­li się w ko­ry­ta­rzu, w któ­rym lata temu usta­wia­ły się dłu­gie ko­lej­ki.

– Sy­re­ni śpiew – po­wie­dzia­ła cicho. – Tak na­zy­wa się ta atrak­cja.

Na pod­ło­dze widać było stare na­klej­ki in­for­mu­ją­ce, ile wy­no­si czas ocze­ki­wa­nia dla osób sto­ją­cych w tym miej­scu. Nie spo­tka­li żywej duszy, więc bar­dzo szyb­ko do­tar­li na miej­sce star­tu.

Była tam. Sześć nie­bie­skich wa­go­ni­ków ozdo­bio­nych roz­gwiaz­da­mi, musz­la­mi, ko­ni­ka­mi mor­ski­mi i ry­ba­mi. Na prze­dzie pierw­sze­go sy­re­na z twa­rzą unie­sio­ną ku niebu. Na­praw­dę wy­glą­da­ła, jakby śpie­wa­ła, pró­bu­jąc zwa­bić ja­kichś nie­szczę­śni­ków.

Ko­lej­ka pełna była ludzi, któ­rzy cze­ka­li na opad­nię­cie za­bez­pie­czeń, mil­czą­cy i po­sęp­ni. Bar­tek i Aneta zna­leź­li dwa puste miej­sca nie­mal na samym końcu.

– Wiesz, że z tyłu jest naj­go­rzej? – za­py­ta­ła. – Wa­go­ni­ki z przo­du spa­da­ją z pierw­sze­go wy­nie­sie­nia z dużo mniej­szą pręd­ko­ścią niż te z końca. To kwe­stia przy­spie­sze­nia.

– Bar­dziej mar­twił­bym się ze­psu­tym torem.

– Wiem, pró­bu­ję czymś zająć myśli.

Usie­dli na wol­nych miej­scach. Za­bez­pie­cze­nia opa­dły chwi­lę potem, nie­mal unie­ru­cha­mia­jąc ich w fo­te­lach. Pa­ni­ka eks­plo­do­wa­ła w gło­wie Bart­ka. Od­dał­by wszyst­ko, by się stąd wy­do­stać, uciec gdzieś da­le­ko, lecz było za późno. Ru­szy­li. Po­jazd sunął cicho, nikt z po­zo­sta­łych pa­sa­że­rów nie ode­zwał się ani sło­wem.

– To jaki jest ten plan? – za­py­tał ku­zyn­kę.

Spoj­rza­ła na niego w dziw­ny spo­sób. Wy­glą­da­ła na prze­ra­żo­ną i pod­eks­cy­to­wa­ną jed­no­cze­śnie.

– Nie po­wiem – od­par­ła.

Ko­lej­ka za­czę­ła piąć się pod znacz­nym kątem. Zie­mia od­da­la­ła się w za­stra­sza­ją­cym tem­pie.

– Czemu? – jęk­nął za­sko­czo­ny.

– Nie zo­rien­to­wa­łeś się, praw­da? – Uśmiech­nę­ła się, za­do­wo­lo­na z sie­bie. – Nie je­stem twoją ku­zyn­ką.

Bar­tek pa­trzył na nią oszo­ło­mio­ny.

– Co?

– Praw­dzi­wą Anetę do­rwa­łam wczo­raj w nocy. Nie martw się, ona żyje. Jesz­cze. Zwią­za­łam ją i zo­sta­wi­łam w opusz­czo­nej sto­do­le przy lesie, obok ta­kie­go dziw­ne­go bu­dyn­ku. Chyba cie­płow­ni?

Byli już na wy­so­ko­ści co naj­mniej trzy­dzie­stu me­trów. Bar­tek zu­peł­nie nie po­tra­fił ze­brać myśli.

– Kim je­steś?

– Jedną z pierw­szych. Lata temu zgi­nę­łam na tej ko­lej­ce, po­dob­nie jak wielu, któ­rzy nam teraz to­wa­rzy­szą. Do­sta­li­śmy za­da­nie. Spro­wa­dzać no­wych ludzi do parku. Ro­bi­my to. Ob­ser­wo­wa­łam twoją ku­zyn­kę, za­ję­łam jej miej­sce i przy­pro­wa­dzi­łam trój­kę. Troje to nie­ma­ło. Zo­sta­nie­cie tu z nami. Jest nas coraz wię­cej. Nie­dłu­go park za­peł­ni się cały. Wszyst­kie atrak­cje będą ob­le­ga­ne przez od­wie­dza­ją­cych!

Ko­lej­ka osią­gnę­ła szczyt, wy­da­wa­ło się, że sta­nę­ła na chwi­lę, po­zwa­la­jąc Bart­ko­wi po­ob­ser­wo­wać roz­cią­ga­ją­cą się po­ni­żej pa­no­ra­mę parku.

I wtedy ru­nę­ła w dół z sza­leń­czą pręd­ko­ścią. Przy­spie­sze­nie nie­mal wy­rwa­ło mu duszę z ciała. Czuł, że spada, nic nie waży, a jed­no­cze­śnie przy­gnia­ta go siła stu ton.

Nikt nie krzy­czał. Ko­lej­ka su­nę­ła bar­dzo płyn­nie. Pierw­sza in­wer­sja ob­ró­ci­ła świat do góry no­ga­mi. Za­mknął oczy i mu­siał ze­mdleć na se­kun­dę lub dwie, gdyż kiedy się ock­nął, byli już na ko­lej­nym, mniej­szym wy­nie­sie­niu.

Wie­dział, że nie ma szans, by prze­żyć, lecz nie pod­dał się i pró­bo­wał zna­leźć roz­wią­za­nie. Mu­sia­ło ja­kieś być.

– Cu­dow­ne! – wrza­snę­ła osoba wy­glą­da­ją­ca jak jego ku­zyn­ka. – Mo­gła­bym teraz umrzeć! – Śmia­ła się albo pła­ka­ła, a może jedno i dru­gie.

Przy­wo­łał w pa­mię­ci obraz roz­trza­ska­nej ko­lej­ki, który wi­dział wcze­śniej. W środ­ku nie znaj­do­wa­ły się ani jedne zwło­ki, a za­bez­pie­cze­nia były pod­nie­sio­ne. Dwa ciała le­ża­ły da­le­ko od miej­sca ka­ta­stro­fy.

A więc wy­le­ci z wa­go­ni­ka i roz­trza­ska się o zie­mię, nie zgi­nie w środ­ku. A co, jeśli…

– Bez trzy­man­ki! – Isto­ta uda­ją­ca Anetę pod­nio­sła ręce, gdy we­szli w spi­ra­lę.

Rol­ler­co­aster ru­szył po pro­stym frag­men­cie trasy. Dalej droga za­krę­ca­ła w lewo.

To tam, zro­zu­miał Bar­tek. Wy­da­wa­ło mu się, że widzi uszko­dze­nia toru, lecz mogło to być tylko złu­dze­nie.

Ko­lej­ka od­bi­ła w lewo i wy­strze­li­ła w noc.

Uj­rzał czę­ścio­wo za­chmu­rzo­ne niebo i ledwo wi­docz­ny księ­życ. Park prze­su­wał się da­le­ko w dole i zbli­żał w za­stra­sza­ją­cym tem­pie. Wy­da­wa­ło się, że pędzi, zmie­nia się, może nawet tań­czy.

Bar­tek po­czuł, że blo­ka­da za­bez­pie­cze­nia fo­te­la w końcu pusz­cza. Pod­niósł ją drżą­cy­mi dłoń­mi. Usły­szał roz­gnie­wa­ne:

– Co ro­bisz?!

Spoj­rzał w dół, de­spe­rac­ko szu­ka­jąc zbior­ni­ka wod­ne­go, przy któ­rym po­przed­nio roz­bi­ła się ko­lej­ka. Nie było to pro­ste, lecz w końcu wy­pa­trzył czar­ną, nie­ru­cho­mą po­wierzch­nię.

Sko­czył.

Ude­rzył w wodę z taką siłą, że przez kilka se­kund oto­czy­ła go ab­so­lut­na czerń. W końcu za­bra­kło mu tchu, spa­ni­ko­wał i za­czął mio­tać się we wszyst­kie stro­ny. Ja­kimś cudem zdo­łał prze­bić głową taflę wody.

Po­wo­li do­pły­nął do brze­gu. Nie­opo­dal cze­ka­ła ubra­na na biało ko­bie­ta. W ręku trzy­ma­ła pie­cząt­kę.

Kil­ka­dzie­siąt me­trów dalej kształt roz­trza­ska­nej ko­lej­ki wy­ło­nił się z chmu­ry kurzu.

A co, jeśli to nie był żaden duch, lecz Aneta po­stra­da­ła rozum i wła­śnie zgi­nę­ła? Być może po­win­ni byli wy­sko­czyć razem.

Wy­szedł z wody, lecz nie miał siły, by po­dejść do ubra­nej na biało ko­bie­ty. Usiadł na gła­zie i roz­kasz­lał się po­twor­nie.

– Nie rób tego – po­pro­sił zna­jo­my głos.

Sta­nę­ła nad nim, cała i zdro­wa, nawet bez dro­bi­ny pyłku na blu­zie.

Na­tych­miast wstał i od­su­nął się gwał­tow­nie.

– Znam tę akro­bat­kę ze stre­fy cyr­ko­wej – po­wie­dzia­ła. – Na pewno wpa­dłeś jej w oko. Jeśli tu zo­sta­niesz, przed­sta­wię cię.

To było ku­szą­ce.

– Twój brat już nigdy nie opu­ści tego miej­sca – kon­ty­nu­owa­ła. – Na­praw­dę chcesz odejść? Nie bę­dziesz za nim tę­sk­nić?

– Ja… – Na­praw­dę roz­wa­żał zo­sta­nie tutaj?

Kątem oka do­strzegł jakiś kształt na wo­dzie. Wiel­ką rybę z otwar­tym py­skiem. Pod­biegł do ko­bie­ty w bieli i pod­cią­gnął rękaw.

Ta przy­bi­ła mu trze­cią pie­cząt­kę – li­te­rę X pod dwoma trój­ką­ta­mi, które za­pew­ne miały imi­to­wać góry.

Męż­czy­zna z rybą na gło­wie wy­szedł na brzeg, lecz wi­dząc, że Bar­tek skom­ple­to­wał trzy pie­cząt­ki, nie pod­szedł bli­żej.

– To nie ko­niec – po­wie­dzia­ła isto­ta uda­ją­ca Anetę. – Są jesz­cze ci two­je­go ro­dza­ju.

Rzu­ci­ła mu smut­ny uśmiech i ode­szła. Nie ro­zu­miał, co zna­czy­ły te ostat­nie słowa.

Spraw­dził mapę i po­wo­li ru­szył w kie­run­ku głów­ne­go wej­ścia. Słoń­ce za­czę­ło wy­chy­lać się zza ho­ry­zon­tu, prze­ga­nia­jąc wszech­obec­ny mrok. Park zmie­niał się w oczach, od­sła­nia­jąc wszyst­kie ta­jem­ni­ce. Ukry­te w ciem­no­ści i ta­jem­ni­cy miej­sca w bla­sku słoń­ca oka­zy­wa­ły się opusz­czo­ny­mi, brud­ny­mi ru­ina­mi. Dia­bel­ski młyn wy­glą­dał, jakby nie wpra­wia­no go w ruch od wie­ków. Po pu­stych ulicz­kach hulał ła­god­ny wiatr.

Był już bli­sko bramy, kiedy do­strzegł ludz­ką syl­wet­kę. Przez długi czas nie mógł uwie­rzyć wła­snym oczom.

– Klau­dia?!

Dziew­czy­na od­wró­ci­ła głowę, za­sko­czo­na. Wzrok miała nie­spo­koj­ny i drża­ła. Tu­li­ła coś do pier­si.

– Zdo­by­łeś trzy pie­cząt­ki? – za­py­ta­ła.

– Tak. Ty też?

Ski­nę­ła głową.

– Co z Anetą?

– Aneta jest w Pol­sce. To, co przy­je­cha­ło z nami, to nie była ona.

Klau­dia po­ki­wa­ła głową, nie za­da­jąc żad­nych pytań.

Bar­tek zbli­żył się i zro­zu­miał, co ko­bie­ta trzy­ma w dło­niach. Była to ludz­ka ręka ucię­ta w oko­li­cach łok­cia.

– To nie tak, jak my­ślisz – po­wie­dzia­ła. – Ten rudy, on… zabił ja­kie­goś Niem­ca. Szłam i wi­dzia­łam. U… uciął mu rękę. Więc wtedy po­my­śla­łam. Trze­ba zdo­być trzy pie­cząt­ki. Po­ka­zać je na ręce. Więc zdję­łam pasek i po­de­szłam od tyłu… On był mor­der­cą, więc… – Za­czę­ła prze­raź­li­wie szlo­chać.

– Zbie­raj­my się stąd – po­wie­dział Bar­tek.

Przy bra­mie stał ten sam męż­czy­zna, który wpu­ścił ich do parku, lecz tym razem ubra­ny na biało. Rzu­cił okiem na pie­cząt­ki, nie sko­men­to­wał ani sło­wem tego, że Klau­dia po­ka­za­ła je na od­cię­tej koń­czy­nie, po czym wska­zał dziu­rę w murze.

– Kiedy Kon­rad spadł – wy­du­ka­ła Klau­dia – po­szłam do jego ciała i za­bra­łam klu­czy­ki.

Ru­szy­li wzdłuż muru ota­cza­ją­ce­go park, aż do­tar­li na par­king. Stało tam kilka aut, nie­któ­re po­zo­sta­wio­ne bar­dzo dawno temu. Wsie­dli do sa­mo­cho­du i Bar­tek od­pa­lił sil­nik.

– Chyba mo­żesz już wy­rzu­cić tę rękę – po­wie­dział do Klau­dii.

 

EPI­LOG

– A po co on tam wszedł? – za­py­tał ła­ma­nym an­giel­skim po­li­cjant. – Jak by nie wszedł, to by nie spadł.

Bar­tek opu­ścił głowę i wle­pił wzrok w brud­ną pod­ło­gę, pró­bu­jąc się uspo­ko­ić. Od pół go­dzi­ny pró­bo­wał wy­tłu­ma­czyć tym idio­tom z po­ste­run­ku, co na­praw­dę za­szło. Na dowód mieli tylko kilka zdjęć, które na funk­cjo­na­riu­szach nie zro­bi­ły żad­ne­go wra­że­nia, pie­cząt­ki mo­gą­ce zna­czyć co­kol­wiek oraz mapy wy­glą­da­ją­ce na pa­miąt­kę sprzed lat.

– Park jest za­mknię­ty – po­wta­rzał mun­du­ro­wy. – Po co tam we­szli­ście?

Uśmiech­nął się sze­ro­ko. Bar­tek za­uwa­żył coś dziw­ne­go na jego twa­rzy. Czy to reszt­ki bia­łej farby w ką­ci­kach ust i oczu? Chwy­cił oszo­ło­mio­ną Klau­dię za rękę i ucie­kli z tego cyrku.

 

***

 

– Mamo, po­słu­chaj mnie! – ry­czał do te­le­fo­nu. Urzą­dze­nie za­bra­li ja­kie­muś dziec­ku idą­ce­mu do szko­ły. Młody pła­kał, kopał i gryzł, lecz Klau­dia oba­li­ła go zie­mię. – Aneta jest w opusz­czo­nej sto­do­le przy lesie obok cie­płow­ni, mu­sisz za­wia­do­mić po­li­cję!

– Słabo sły­szę. Do­brze się ba­wi­cie? Kiedy wra­ca­cie?

– Będę za parę go­dzin – wy­szep­tał.

 

***

 

Po­ka­za­li pasz­por­ty, lecz straż­nik gra­nicz­ny w ogóle nie chciał ich oglą­dać.

– Pod­wiń­cie rę­ka­wy – roz­ka­zał po an­giel­sku.

Po­pa­trzy­li na sie­bie oszo­ło­mie­ni i wy­ko­na­li po­le­ce­nie.

– Pan ma trzy pie­cząt­ki, a pani tylko dwie – pod­li­czył. – Nie prze­je­dzie­cie. Żeby prze­je­chać, trze­ba mieć pięć pie­czą­tek! Pięć na osobę!

– Co?

– Z parku wy­pusz­cza­ją z trze­ma, ale żeby wy­je­chać z kraju, po­trze­ba pię­ciu.

– Czło­wie­ku, ty nie ro­zu­miesz… Moja ku­zyn­ka…

– Pięć! Nikt was nie wy­pu­ści bez pię­ciu! Za­wra­cać! – Po­ło­żył dłoń na ka­bu­rze pi­sto­le­tu.

Za­wró­ci­li.

 

***

 

– Jest pięć pie­czą­tek? – za­py­tał po­gra­nicz­nik, gdy pół go­dzi­ny póź­niej sa­mo­chód Kon­ra­da po­now­nie za­trzy­mał się na przej­ściu. W środ­ku sie­dzia­ła tylko jedna osoba.

– T… tak – wy­du­kał Bar­tek.

Pod­wi­nął rękaw i po­ka­zał ramię. Potem pod­niósł od­cię­tą ko­bie­cą rękę o po­ma­lo­wa­nych na czer­wo­no pa­znok­ciach.

– W sumie jest pięć – pod­li­czył mun­du­ro­wy. Nie sko­men­to­wał ani sło­wem wi­do­ku koń­czy­ny ani faktu, że młody męż­czy­zna jest cały we krwi. – Można ru­szać.