Piekielna asystentka, czyli opisana z przymrużeniem oka rzecz o konieczności zapoznania się z regulaminem przed jego zaakceptowaniem, sporych dawkach przemocy, a także o istocie bycia diabłem

1

Kim je­ste­śmy? Do czego dą­ży­my? Czy prze­zna­czo­ne nam są rze­czy wiel­kie, a może sta­no­wi­my wy­łącz­nie pył wobec bez­kre­su wszech­świa­ta?

Dzwo­nek do drzwi wy­rwał Ka­ro­li­nę z głę­bo­kiej za­du­my. Zo­sta­ła zmu­szo­na do bły­ska­wicz­ne­go za­ła­twie­nia nie­do­koń­czo­nych spraw, po czym opu­ści­ła to­a­le­tę.

– To z pew­no­ścią ta cho­ler­na kon­sul­tant­ka z ej­wo­nu – prze­klę­ła pod nosem. – Na grzy­ba ja się z nią w ogóle uma­wia­łam?

Ko­bie­ta spoj­rza­ła przez wi­zjer za­mon­to­wa­ny w drzwiach i aż za­nie­mó­wi­ła. Z dru­giej stro­ny pysz­ni­ła się przy­stoj­na twarz męż­czy­zny o ciem­nych wło­sach ele­ganc­ko za­cze­sa­nych w bok.

Ka­ro­li­na szyb­kim ru­chem otwo­rzy­ła zamek, a na­stęp­nie uchy­li­ła drzwi, za­lot­nie wy­sta­wia­jąc przy tym głowę. Otak­so­wa­ła wzro­kiem męż­czy­znę sto­ją­ce­go u progu. Był jesz­cze przy­stoj­niej­szy, wyż­szy i bar­dziej wy­spor­to­wa­ny, niż sobie to wy­ma­rzy­ła w ciągu ułam­ka se­kun­dy, który minął od zer­k­nię­cia przez wi­zjer. Nie­spo­dzie­wa­ny gość miał na sobie ca­su­alo­wy be­żo­wy gar­ni­tur, czar­ną ko­szu­lę oraz przy­ciem­nia­ne oku­la­ry typu „avia­tor”.

Praw­dzi­wy ado­nis, po­my­śla­ła i aż przy­gry­zła wargę.

– Dzień dobry, przy­stoj­nia­ku – po­wie­dzia­ła, pusz­cza­jąc przy tym oko.

– Oho, ktoś tu chyba wy­posz­czo­ny…

Ka­ro­li­na była pewna, że się prze­sły­sza­ła.

– Słu­cham?!

– I bar­dzo do­brze, to pod­sta­wa uda­nej ko­mu­ni­ka­cji – zri­po­sto­wał. – Skoro zy­ska­łem już pani uwagę, to pro­szę po­zwo­lić, że się przed­sta­wię. Mam na imię Krzysz­tof i je­stem przed­sta­wi­cie­lem spół­ki „Pie­kło Spół­ka z nie­ogra­ni­czo­nym bra­kiem od­po­wie­dzial­no­ści”.

Męż­czy­zna wy­cią­gnął dłoń w kie­run­ku osłu­pia­łej Ka­ro­li­ny, która me­cha­nicz­nym ru­chem od­wza­jem­ni­ła gest.

– Czy mogę wejść do środ­ka? – za­py­tał Krzysz­tof.

– Eee… Oczy­wi­ście?

– Do­sko­na­le! Mamy tak dużo do omó­wie­nia, aż cały je­stem pod­eks­cy­to­wa­ny!

Ka­ro­li­na wska­za­ła ka­na­pę i ner­wo­wym uśmie­chem za­chę­ci­ła Krzysz­to­fa, by się roz­go­ścił, a na­stęp­nie znik­nę­ła w kuch­ni, by przygotować coś zim­ne­go do picia. Przez cały ten czas nie ode­zwa­ła się choć­by sło­wem, ale męż­czy­zna bez pro­ble­mu od­ga­dy­wał to­wa­rzy­szą­ce jej emo­cje.

– Pro­szę – po­wie­dzia­ła, wrę­cza­jąc nie­spo­dzie­wa­ne­mu go­ścio­wi szklan­kę z za­im­pro­wi­zo­wa­nym na­pręd­ce na­po­jem.

– Dzię­ku­ję ser­decz­nie. – Męż­czy­zna upił łyk i aż za­niósł się kasz­lem. – Cho­le­ra, mocne to. Ale chyba za wcze­śnie na pro­cen­ty, nie uwa­żasz?

– Pro­cen­ty…? – od­po­wie­dzia­ła za­sko­czo­na Ka­ro­li­na. – Ale tutaj nie ma żad­nych pro­cen­tów, tylko susz z dziu­raw­ca, lód i sok po­rzecz­ko­wy…

Po tych sło­wach Krzysz­tof aż się skrzy­wił, po czym od­sta­wił szklan­kę, mru­żąc przy tym oczy.

– A w jakim wła­ści­wie celu mnie pan od­wie­dził?

– Da­ruj­my sobie to panowanie, jak już wspo­mi­na­łem, Krzy­siek je­stem.

– Pew­nie. W takim razie, dla­cze­go wpa­dłeś, tak bez za­po­wie­dzi?

– Jak to bez za­po­wie­dzi? Prze­cież by­li­śmy umó­wie­ni. O, zo­bacz – po­wie­dział, po czym wy­cią­gnął te­le­fon i po­ka­zał agen­dę z wy­szcze­gól­nio­nym spo­tka­niem. – Co. Do. Mi­nu­ty.

– Co tam masz na­pi­sa­ne? – Przy­sta­wi­ła twarz do ekra­nu i od­czy­ta­ła za­pi­ski. – Mu­sia­ła zajść jakaś po­mył­ka, prze­cież nie przy­sze­dłeś po moją duszę – za­śmia­ła się ner­wo­wo. – Praw­da?

– Wszyst­ko się zga­dza. Usta­li­li­śmy, że od­bio­rę ci duszę, więc oto je­stem. – Te­atral­nie roz­ło­żył ręce i wy­szcze­rzył nie­po­ko­ją­co dłu­gie zęby.

– Prze­cież to nie­moż­li­we, lu­dzie nie po­tra­fią ot tak sobie od­bie­rać dusz… A nawet jakby po­tra­fi­li, to jest to ka­ry­god­ne i wy­so­ce nie­etycz­ne!

– Etyki do tego nie mie­szaj­my. A w kwe­stii czło­wie­czeń­stwa… To nie jest taka pro­sta spra­wa – po­wie­dział Krzysz­tof i w tej samej chwi­li na jego gło­wie wy­ro­sły ma­syw­ne czar­ne rogi, oszpe­co­ne dziw­ny­mi sym­bo­la­mi i licz­ny­mi bruz­da­mi.

Dla Ka­ro­li­ny tego było już za wiele. Spio­ru­no­wa­ła wzrokiem przed­sta­wi­cie­la pie­kiel­nej spół­ki i po­bie­gła w kie­run­ku drzwi. Uchy­li­ła je zde­cy­do­wa­nym ru­chem i ge­stem wska­za­ła Krzysz­to­fo­wi, by opu­ścił miesz­ka­nie. Ten w od­po­wie­dzi je­dy­nie za­chi­cho­tał nie­przy­jem­nie.

– Na­tych­miast się stąd wynoś! Ro­zu­miesz?! – krzyk­nę­ła. – Bo ina­czej… Bo za­dzwo­nię po po­li­cję i cię zgar­ną!

– Jaką znowu po­li­cję? – Dia­beł aż się skrzy­wił. – Nie bądź śmiesz­na. A poza tym, pod­pi­sa­łaś umowę. Ja ją je­dy­nie przy­sze­dłem wy­eg­ze­kwo­wać.

– Nie pod­pi­sy­wa­łam żad­nej umowy, do cięż­kiej cho­le­ry!

– Nie? A co my tu mamy? – Krzysz­tof wy­świe­tlił na ekra­nie te­le­fo­nu zdję­cie for­mu­la­rza za­wie­ra­ją­ce­go sze­reg zgód mar­ke­tin­go­wych i in­nych oświad­czeń, a na­stęp­nie po­ka­zał je Ka­ro­li­nie. – Po­zna­jesz? Równo rok temu za­ma­wia­łaś na jed­nej z chiń­skich stron ro­bo­ta do mycia szyb.

Ko­bie­ta otwo­rzy­ła usta, jakby chcia­ła coś po­wie­dzieć, ale je­dy­nie za­mru­cza­ła coś nie­wy­raź­nie pod nosem. Krzysz­tof wziął od­głos za po­twier­dze­nie, więc kon­ty­nu­ował:

– No i wła­śnie. Pod­czas za­mó­wie­nia za­zna­czy­łaś opcję wy­ra­że­nia zgody na wszyst­ko, co tylko się dało, w tym na za­war­cie pie­kiel­ne­go kon­trak­tu i od­da­nie nam swo­jej duszy.

– Chwi­la, ale ja to za­zna­cza­łam tylko tak o!… Pro­for­ma, czy jak to tam było… Chcia­łam za­osz­czę­dzić tro­chę czasu. Na Boga, prze­cież wszy­scy tak robią!

– A jakby wszy­scy ska­ka­li z mostu, to też byś sko­czy­ła? Co to w ogóle za ar­gu­ment? Je­steś do­ro­słą ko­bie­tą. Wy­da­wać by się mogło, że od­po­wie­dzial­ną, a potem mi wy­ska­ku­jesz z czymś takim… Ale to wszyst­ko i tak po­zo­sta­je bez zna­cze­nia. Za­zna­czy­łaś zgodę, więc, jak to mówią, po za­wo­dach.

Po tych sło­wach Krzysz­tof przy­bli­żył się do Ka­ro­li­ny tak bar­dzo, że ich nosy nie­mal się sty­ka­ły. Wy­cią­gnął prawą rękę nad ra­mie­niem ko­bie­ty i oparł ją o ścia­nę, jed­no­cze­śnie blo­ku­jąc drogę do wyj­ścia z miesz­ka­nia. W po­wie­trzu czuć było woń siar­ki. I w tym mo­men­cie nie­spo­dzie­wa­nie w progu sta­nę­ła krępa ko­bie­ta w gra­na­to­wym uni­for­mie, z pla­kiet­ką kon­sul­tant­ki ej­wo­nu.

– Dzień dobry…?

– Pani wy­ba­czy, je­ste­śmy chwi­lo­wo za­ję­ci – od­po­wie­dział Krzysz­tof, dalej prak­tycz­nie przy­tu­lo­ny do wła­ści­ciel­ki miesz­ka­nia.

– My… Ja… – wy­beł­ko­ta­ła Ka­ro­li­na.

Kon­sul­tant­ka naj­wy­raź­niej opacz­nie zro­zu­mia­ła sy­tu­ację, gdyż w od­po­wie­dzi je­dy­nie lu­bież­nie ob­li­za­ła wargę i po­ro­zu­mie­waw­czo unio­sła brwi.

– A może mo­gła­bym…

– Bez szans – uciął Krzysz­tof.

Twarz kon­sul­tant­ki przy­bra­ła od­cień bli­ski pur­pu­ry, a jej usta nie­na­tu­ral­nie się zwę­zi­ły.

– W takim razie pro­szę sobie nie prze­szka­dzać, wpad­nę w innym ter­mi­nie. Ciao! – rzu­ci­ła z prze­ką­sem na od­chod­ne.

Dia­beł od­pro­wa­dził ko­bie­tę wzro­kiem. Ka­ro­li­na wy­ko­rzy­sta­ła ten mo­ment nie­uwa­gi, po czym ode­pchnę­ła za­sko­czo­ne­go dia­bła i rzu­ci­ła się w głąb miesz­ka­nia. Przez uła­mek se­kun­dy roz­wa­ża­ła, czy po­win­na chwy­cić nóż i pró­bo­wać sta­wić opór, czy ra­czej lep­szą opcją było wy­sko­czyć przez okno, li­cząc, że w ten spo­sób uciek­nie. Osta­tecz­nie uzna­ła, że upa­dek z dru­gie­go pię­tra bę­dzie skut­ko­wał naj­wy­żej skrę­ce­niem kost­ki, więc chwy­ci­ła klam­kę i ją na­ci­snę­ła. Na pa­ra­pe­cie sie­dział Krzysz­tof i przy­glą­dał się ko­bie­cie ba­daw­czo.

– Dla­cze­go pró­bu­jesz uciec? – za­py­tał po­waż­nym tonem. – Prze­cież to bez­ce­lo­we.

– Ki czort?! – krzyk­nę­ła wy­raź­nie za­sko­czo­na Ka­ro­li­na.

– Do usług. – Krzysz­tof wy­ko­nał gest ma­ją­cy imi­to­wać szla­chec­ki ukłon.

Pod zrezygnowaną kobietą ugięły się nogi.

– Czy mo­że­my cho­ciaż re­ne­go­cjo­wać za­war­tą umowę? – wy­pa­li­ła, uno­sząc głowę.

– Co masz na myśli? – za­py­tał za­in­try­go­wa­ny męż­czy­zna.

– Nie od­bie­rzesz mi duszy, ale w ra­mach re­kom­pen­sa­ty zo­sta­nę twoją asy­stent­ką. – Do­strze­ga­jąc błysk za­cie­ka­wie­nia w oku roz­mów­cy, kon­ty­nu­owa­ła: – Praca win­dy­ka­to­ra dusz musi być bar­dzo stre­su­ją­ca… No i chyba nudno tak, w po­je­dyn­kę…

Krzysz­tof za­nie­mó­wił, chyba pierw­szy raz w tym stu­le­ciu. Przez kilka ude­rzeń serca wy­raź­nie bił się z my­śla­mi, aż w końcu wy­szcze­rzył zęby i po­wie­dział:

– Spi­sze­my aneks i do ro­bo­ty!

2

Spor­to­wa be­em­ka, model E36, z ry­kiem sil­ni­ka prze­mie­rzała ulice Olsz­ty­na. Licz­nik wska­zy­wał pięć­dzie­siąt osiem ki­lo­me­trów na go­dzi­nę.

– Ajm on maj ha­aaaaj­łej tu helll! – Krzysz­tof wy­dzie­rał się na cały re­gu­la­tor ła­ma­ną an­gielsz­czy­zną.

– Czy na­praw­dę mu­si­my słu­chać tych wyj­ców? – rzu­ci­ła z prze­ką­sem Ka­ro­li­na.

Męż­czy­zna wci­snął ha­mu­lec w pod­ło­gę, sa­mo­chód sta­nął dęba.

– Tro­chę sza­cun­ku dla kla­sy­ki – syk­nął.

– Dla­cze­go? Bo jest stara? – par­sk­nę­ła Ka­ro­li­na. – Nie ru­szy­my do przo­du, jak bę­dzie­my się przez całe życie oglą­dać za sie­bie.

W od­po­wie­dzi Krzysz­tof je­dy­nie wy­krzy­wił usta, ale nie sko­men­to­wał. Za­miast tego wrzu­cił bieg i sa­mo­chód po­now­nie ru­szył. Dia­beł nie miał już ocho­ty do nu­ce­nia ulu­bio­nych me­lo­dii, więc po­dróż mi­ja­ła w gro­bo­wej ciszy, je­że­li nie li­czyć szumu wia­tru i pracy sil­ni­ka.

Zre­zy­gno­wa­na Ka­ro­li­na wy­glą­da­ła przez szybę i ob­ser­wo­wa­ła ko­lej­ne mi­ja­ne bu­dyn­ki. W jej gło­wie kłę­bi­ła się setka myśli na se­kun­dę. Nigdy nie była w ciąży, ale tak wła­śnie wy­obra­ża­ła sobie owe słyn­ne huś­taw­ki na­stro­jów. Gdy ucie­ka­ła przed Krzysz­to­fem, była prze­ra­żo­na. Jak pie­kiel­ny wy­słan­nik zgo­dził się, żeby zo­sta­ła jego asy­stent­ką, za­la­ła ją fala eks­cy­ta­cji. Ko­bie­ta uśmiech­nę­ła się do wła­snych myśli, jakby od­twa­rza­ła lekko kom­pro­mi­tu­ją­cą scenę sprzed lat, cho­ciaż po­zna­ła dia­bła le­d­wie kilka go­dzin temu. A co czuła obec­nie? Naj­wy­raź­niej nic, może lek­kie znu­że­nie. A co je­że­li bez­pow­rot­nie utra­ci­ła moż­li­wość od­czu­wa­nia ra­do­ści?

Głos Krzysz­to­fa wy­rwał Ka­ro­li­nę z objęć pra­wie me­ta­fi­zycz­nych roz­wa­żań.

– To jak? Je­steś go­to­wa na pierw­sze ofi­cjal­ne zle­ce­nie? – za­py­tał.

– A czy pa­pież sra w lesie?

– Słu­cham?! – Krzysz­tof nawet nie pró­bo­wał ukryć obu­rze­nia. – Wiesz, mamy taką nie­pi­sa­ną za­sa­dę, że nie oczer­nia­my kon­ku­ren­cji. To zwy­czaj­nie nie­ele­ganc­kie i wbrew etyce za­wo­do­wej.

W od­po­wie­dzi Ka­ro­li­na aż unio­sła brwi ze zdu­mie­nia.

– Ty tak po­waż­nie? Prze­cież to był tylko żart. Nie macie w pie­kle po­czu­cia hu­mo­ru, czy ki dia­beł?

– Za­po­mnij. – Krzysz­tof z re­zy­gna­cją mach­nął ręką. – Pro­szę cię, skup się teraz, bo nie będę po­wta­rzał. Na­szym celem jest Jan Ko­wal­ski z Na­gó­rek. Naj­pierw…

– Co zro­bił? – wtrą­ci­ła Ka­ro­li­na.

– Pro­si­łem, żebyś się sku­pi­ła… Na py­ta­nia przyj­dzie jesz­cze czas – stro­fo­wał ją Krzysz­tof. – Gość brał udział w lo­te­rii SMS, w któ­rej wa­run­kiem udzia­łu była ak­cep­ta­cja re­gu­la­mi­nu. Z kolei z pa­ra­gra­fu siód­me­go, ustęp piąty, punkt czwar­ty, tiret… – urwał, wi­dząc, że Ka­ro­li­na osten­ta­cyj­nie ziewa. – W skró­cie, w przy­pad­ku prze­gra­nej zgo­dził się na dwa­dzie­ścia lat sprzą­ta­nia czyść­ca.

– Za­wsze dzia­ła­cie we­dług tego sa­me­go sche­ma­tu?

– Lu­dzie nie czy­ta­ją oświad­czeń i re­gu­la­mi­nów, więc po co się silić na bar­dziej skom­pli­ko­wa­ne nu­me­ry? – Wzru­szył ra­mio­na­mi.

– W sumie… – przy­tak­nę­ła. – A tak w ogóle, utrzy­ma­nie czyść­ca leży w ge­stii sił pie­kiel­nych?

– Broń Lu­cy­fe­rze! To jest za­da­nie tych z góry, zresz­tą wy­jąt­ko­wo nie­wdzięcz­ne. Jed­nak rzecz po­le­ga na tym, że niebo słabo stoi z tanią siłą ro­bo­czą. I tu wkra­cza­my my, cali na biało. Czy tam czer­wo­no… – za­chi­cho­tał. – A wszyst­ko za od­po­wied­nią opła­tą, ma się ro­zu­mieć. – Krzysz­tof wy­szcze­rzył zęby w pa­skud­nym uśmie­chu.

– To czę­sta prak­ty­ka? Taki out­so­ur­cing?

– Byś się zdzi­wi­ła, jak bar­dzo – za­pew­nił.

– A w drugą stro­nę?

– Co w drugą stro­nę? – Krzysz­tof wy­da­wał się zbity z tropu.

– Skoro dia­bły wy­ko­nu­ją ro­bo­tę prze­zna­czo­ną dla anio­łów, to cza­sem bywa tak, że za­da­nia pie­kła przej­mu­je niebo?

– Oj tak. – Twarz dia­bła roz­pro­mie­ni­ła się w pa­skud­ny spo­sób, a w oku za­błysł mści­wy ogień. – I to w spo­sób… Rzekł­bym: in­sty­tu­cjo­nal­ny – za­chi­cho­tał. – No, ale dość tego glę­dze­nia, ro­bo­ta czeka.

Krzysz­tof za­par­ko­wał sa­mo­chód w stre­fie płat­ne­go par­ko­wa­nia, po czym udał się w bli­żej nie­okre­ślo­nym kie­run­ku, w po­szu­ki­wa­niu par­ko­ma­tu. W tym samym cza­sie Ka­ro­li­na wle­pia­ła wzrok w drzwi do bloku i, po­grą­żo­na w eks­cy­ta­cji, aż prze­bie­ra­ła no­ga­mi.

3

– Cho­ler­nie długo nie wraca – mruk­nę­ła pod nosem. – A gdyby tak…?

Ka­ro­li­na otwo­rzy­ła drzwi sa­mo­cho­du i się­gnę­ła po tecz­kę przy­pi­sa­ną do ak­tu­al­ne­go zle­ce­nia. Na­stęp­nie otwo­rzy­ła ją i prze­le­cia­ła wzro­kiem po wy­tycz­nych.

– Bułka z ma­słem – rzu­ci­ła od nie­chce­nia.

Ko­bie­ta wzię­ła tecz­kę pod pachę i pew­nym kro­kiem ru­szy­ła w kie­run­ku drzwi. Wy­bra­ła od­po­wied­ni numer miesz­ka­nia i na­ci­snę­ła przy­cisk do­mo­fo­nu. Czte­ry ude­rze­nia serca póź­niej usły­sza­ła w od­po­wie­dzi za­spa­ny, męski głos:

– Taaak…?

– Dzień dobry, ja do pana… – Zro­bi­ła krót­ką pauzę. – Pana Jana Ko­wal­skie­go, za­sta­łam może?

– To ja, w czym mogę pani pomóc? – Męż­czy­zna jakby mo­men­tal­nie w pełni się obu­dził.

– Jak mnie pan wpu­ści, to wszyst­ko wy­ja­śnię – od­po­wie­dzia­ła Ka­ro­li­na, usi­łu­jąc nadać gło­so­wi moż­li­wie dużo ko­kie­te­rii.

– Ja… O… Oczy­wi­ście!

4

Ka­ro­li­na we­szła do miesz­ka­nia i omio­tła wzro­kiem wnę­trze, które spra­wia­ło wra­że­nie do­kład­ne­go od­bi­cia jej wy­obra­że­nia o tym, jak po­win­na wy­glą­dać nora sta­re­go ka­wa­le­ra. Prych­nę­ła z po­gar­dą, co jed­nak­że zu­peł­nie umknę­ło Ko­wal­skie­mu, który stał z roz­dzia­wio­ną gębą i wle­piał śle­pia w asy­stent­kę dia­bła.

– Co panią spro­wa­dza? – wy­beł­ko­tał męż­czy­zna.

– Oba­wiam się, że muszę pana za­brać – wes­tchnę­ła. – Je­stem przed­sta­wi­ciel­ką spół­ki „Pie­kło Spół­ka z nie­ogra­ni­czo­nym bra­kiem od­po­wie­dzial­no­ści”.

– Za­brać? A ja je­stem taki bez­bron­ny… – Ko­wal­ski wy­si­lił się na żart. – A z tym pie­kłem, to tak na po­waż­nie?

Ka­ro­li­na z za­że­no­wa­nia aż wy­wró­ci­ła ocza­mi. Otwo­rzy­ła tecz­kę, prze­kart­ko­wa­ła jej za­war­tość i wy­ję­ła do­ku­ment. Wrę­czy­ła go męż­czyź­nie.

– Zu­peł­nie po­waż­nie. Czy­taj – roz­ka­za­ła.

Ko­wal­ski za­czął czytać treść pisma, uśmiech stop­nio­wo zni­kał mu z twa­rzy. Gdy za­koń­czył lek­tu­rę, po­wie­dział:

– Ale jak to?

– Nor­mal­nie. Trze­ba było prze­czy­tać re­gu­la­min.

– Nikt nie czyta re­gu­la­mi­nów! – obu­rzył się męż­czy­zna.

– To już nie mój pro­blem. Idzie­my! – po­le­ci­ła.

– Nie!

– Nie?

– Nie…? – Ni to po­twier­dził, ni za­py­tał wła­ści­ciel miesz­ka­nia.

Ile to już razy Ka­ro­li­na sły­sza­ła w swoim życiu, że nie może tego, nie może tam­te­go, że ma słu­chać i wy­ko­ny­wać po­le­ce­nia. Bo ina­czej zwy­czaj­nie nie wy­pa­da, bo jest młod­sza, bo jest ko­bie­tą, bo coś tam.

Dość już tego, po­my­śla­ła.

Gdyby emo­cje wy­da­wa­ły dźwię­ki, to w miesz­ka­niu Ko­wal­skie­go roz­legł­by się do­no­śny huk. Ba­rie­ra psy­chicz­na zbu­do­wa­na przez ludzi roz­trza­ska­ła się, ni­czym kula śnież­na zrzu­co­na z ogrom­nej wy­so­ko­ści.

Pa­skud­ny uśmiech za­go­ścił na twa­rzy Ka­ro­li­ny, gdy wy­mie­rzy­ła pierw­szy cios. Ko­wal­skie­go od­rzu­ci­ło, jakby był szma­cia­ną lalką, a nie do­ro­słym męż­czy­zną. Nie­spo­dzie­wa­nie zdo­by­ta siła, za­rów­no za­sko­czy­ła, jak i pod­nie­ci­ła ko­bie­tę. Czy za­wdzię­cza­ła ten przy­pływ mocy za­war­ciu pie­kiel­ne­go kon­trak­tu? A może miała ją w sobie za­wsze, tylko nie wie­dzia­ła, gdzie szu­kać? Spoj­rza­ła na wła­sne za­ci­śnię­te pię­ści i ob­li­za­ła lu­bież­nie wargi.

Ko­wal­ski wstał z ję­kiem bólu i skrzy­żo­wał ręce, jakby bro­niąc się przed ko­lej­nym ude­rze­niem.

– Idzie­my – po­wtó­rzy­ła Ka­ro­li­na.

Upa­ja­ła się wład­czo­ścią, która biła z jej głosu. To było nowe uczu­cie, ale wspa­nia­łe i po­tęż­ne, więc po­chło­nę­ło ją bez resz­ty.

– T… Tak… – po­twier­dził.

W tym mo­men­cie do miesz­ka­nia wszedł Krzysz­tof. Wy­star­czył mu jeden rzut okiem, by w mig pojąć sy­tu­ację. Wi­dząc świe­żą krew na twa­rzy Ko­wal­skie­go, skrzy­wił się nie­znacz­nie.

– Nie dało rady za­ła­twić spra­wy po do­bro­ci? – za­py­tał.

– Sta­wiał opór, nie mia­łam wyj­ścia – za­pew­ni­ła Ka­ro­li­na.

– Mhm… – Krzysz­tof wy­ra­ził cały wa­chlarz uza­sad­nio­nych wąt­pli­wo­ści. – Po­win­naś była na mnie po­cze­kać. 

– Znik­ną­łeś na tak długo, że uzna­łam to całe zle­ce­nie za test – od­po­wie­dzia­ła fi­glar­nie. – Ale po­ra­dzi­łam sobie, praw­da?

– Tak… Myślę, że tak – wes­tchnął. – Ogarnij jeszcze tylko transfer Kowalskiego, poczekam w samochodzie.

5

Krzysz­tof w mil­cze­niu wsiadł do be­em­ki, chwy­cił kie­row­ni­cę i z do­no­śnym wes­tchnie­niem wy­pu­ścił po­wie­trze z płuc. Niby Ka­ro­li­na wy­wią­za­ła się z obo­wiąz­ków asy­stent­ki, prak­tycz­nie sa­mo­dziel­nie zre­ali­zo­wa­ła zle­ce­nie, a jed­nak dia­błem tar­ga­ły wąt­pli­wo­ści. Nie tak to miało wy­glą­dać.

– Je­dzie­my coś prze­ką­sić? – za­py­ta­ła Ka­ro­li­na, otwie­ra­jąc drzwi od stro­ny pa­sa­że­ra.

– Wła­śnie obi­łaś czło­wie­ko­wi mordę i chcesz… Jeść? – wy­du­kał.

– Dla­cze­go nie? Je­stem głod­na.

– Załamujesz mnie… A jak tam Kowalski? Już w czyśćcu?

– Tak, dostałam SMS z potwierdzeniem – odpowiedziała. – A w kwestii jedzenia…?

Ka­ro­li­na umo­ści­ła się na fo­te­lu i spo­glą­da­ła na Krzysz­to­fa wy­cze­ku­ją­co. Dia­beł wes­tchnął prze­cią­gle, uru­cho­mił sil­nik i włą­czył kie­run­kow­skaz.

– Ulica jest zu­peł­nie pusta – za­uwa­ży­ła ko­bie­ta.

– Jakie to ma zna­cze­nie…? A, ten kie­run­kow­skaz? I tak nie dzia­ła. – Mach­nął ręką. – Masz ocho­tę na ja­kie­goś fast fooda? Zna­jo­my ostat­nio otwo­rzył fajną knajp­kę, w któ­rej ser­wu­je szcze­gól­ny ro­dzaj hot dogów…

– A co w nich ta­kie­go nie­zwy­kłe­go?

– Wszyst­ko – od­po­wie­dział Krzysz­tof, a w oczach bły­snął mu pło­mień.

– Wo­la­ła­bym pizzę.

Z twa­rzy dia­bła znik­nął cały en­tu­zjazm.

– Jak sobie chcesz – przy­tak­nął. – Chcia­ła­byś mi opo­wie­dzieć o swoim pierw­szym zle­ce­niu?

– Prze­cież wszyst­ko wi­dzia­łeś.

– Ow­szem, wi­dzia­łem i wła­śnie dla­te­go chcia­łem o tym po­ga­dać. Wi­dzisz, prze­moc to… Dość, po­wiedz­my, śli­ski temat. Łatwo się wcią­gnąć, a sto­sun­ko­wo trud­no opa­no­wać.

Ka­ro­li­na spoj­rza­ła na dia­bła ba­daw­czo, po czym się uśmiech­nę­ła, spra­wia­jąc wra­że­nie nie­win­nej dziew­czyn­ki przy­ła­pa­nej na pod­bie­ra­niu mamie pod­pa­sek.

– Wiesz, mia­łem kie­dyś kota i jemu też mo­men­ta­mi od­wa­la­ło – kon­ty­nu­ował Krzysz­tof. – Ale on był przy­naj­mniej za­baw­ny. Oczy­wi­ście nie za­wsze, ale cza­sem. On… Cho­le­ra, mam na myśli, że mie­wał mo­men­ty. Ro­zu­miesz? Na­to­miast to, co ty tutaj…

– Oj, już nie prze­sa­dzaj! Zo­sta­wi­łeś mnie sa­mo­pas, to jakoś mu­sia­łam sobie po­ra­dzić – od­gry­zła się Ka­ro­li­na. – Ko­wal­ski po­trze­bo­wał odro­bi­ny mo­ty­wa­cji, a ja… Skąd mia­łam wie­dzieć, że je­stem teraz taka silna? I do tego za­cho­wa­nie tego go­ścia. On był bez­czel­ny, wiesz? A ja mam już dosyć bycia trak­to­wa­ną z góry. Coś we mnie pękło i ude­rzy­łam go, a on… Tak go od­rzu­ci­ło, do­słow­nie le­ciał w po­wie­trzu!

– A da się le­cieć ina­czej, niż w po­wie­trzu? – sko­men­to­wał Krzysz­tof.

– Nie bądź zło­śli­wy – żach­nę­ła się Ka­ro­li­na. – Zmie­rza­łam do tego, że Ko­wal­ski so­lid­nie za­pra­co­wał na to, by do­stać po pysku.

– Są inne me­to­dy…

– Daj już spo­kój, za­re­ago­wa­łam od­ru­cho­wo, pod wpły­wem emo­cji i bez świa­do­mo­ści wła­snej siły. Ale zle­ce­nie zre­ali­zo­wa­łam, praw­da? Nie dąsaj się już. Obie­cu­ję, że od tej pory po roz­wią­za­nia si­ło­we będę się­ga­ła tylko w osta­tecz­no­ści. Do­brze?

Pełen pasji błysk w oczach asy­stent­ki i coś w ro­dza­ju pół­u­śmie­chu za­sty­głe­go na jej twa­rzy, nie­po­ko­iły Krzysz­to­fa. 

– Do­brze, ale będę cię uważ­nie ob­ser­wo­wał.

– Zgoda.

– To mamy usta­lo­ne – pod­su­mo­wał Krzysz­tof. – Czyli teraz pizza?

– Pizza – po­twier­dzi­ła Ka­ro­li­na.

6

Ta część miała być po­świę­co­na ko­lej­nym zle­ce­niom z udzia­łem Ka­ro­li­ny. Jed­nak­że, w ich trak­cie dzia­ły się wy­da­rze­nia tak dra­stycz­ne i ohyd­ne, że autor pod­jął de­cy­zję o od­stą­pie­niu od ich opi­sa­nia. Wszyst­ko w tro­sce o Was, sza­now­ni Czy­tel­ni­cy. Uwierz­cie na słowo, że pewne kwe­stie le­piej po­zo­sta­wić nie­do­po­wie­dzia­ne.

7

[DWA TY­GO­DNIE PÓŹ­NIEJ]

Krzysz­tof wpa­try­wał się w sza­lo­ne ob­li­cze asy­stent­ki. Wy­da­rze­nia ostat­nich dni, ni­czym mi­gaw­ka prze­le­cia­ły mu przed ocza­mi. Wizja czy­ste­go obłę­du, któ­re­go był świad­kiem, spa­ra­li­żo­wa­ła dia­bła. Mieli być jak Bon­nie i Clyde, ona i on. Mieli sta­no­wić ide­al­ny duet pie­kiel­nych win­dy­ka­to­rów. Wy­słan­nik pie­kieł i jego ludz­ka asy­stent­ka. Para nie­mal­że do­sko­na­ła. A jed­nak coś po­szło nie tak.

Może spra­wi­ła to na­iw­ność Krzysz­to­fa, a może wro­dzo­na, czy­sto ludz­ka skłon­ność do prze­mo­cy, ale każde ko­lej­ne zle­ce­nie z udzia­łem Ka­ro­li­ny coraz bar­dziej przy­po­mi­na­ło krwa­wą jatkę. Jed­no­cze­śnie pełna sku­tecz­ność no­wych, bru­tal­nych metod była nie­za­prze­czal­nym fak­tem, więc dia­beł nie mógł pro­te­sto­wać. A może wła­śnie po­wi­nien? Nie miał już pew­no­ści.

W tym mo­men­cie do Krzysz­to­fa do­tar­ło, że jak tak dalej pój­dzie, to sta­nie się zu­peł­nie zbęd­ny. Jak miał kon­ku­ro­wać z Ka­ro­li­ną, skoro on miał ja­kieś skru­pu­ły, a ona nie? Jed­nak to poeta miał rację. Praw­dzi­we pie­kło zgo­to­wa­li­śmy sobie sami, tutaj na ziemi.

Osta­tecz­nie wzrok Krzysz­tofa utkwił w tafli lu­stra. Spoj­rzał na wła­sne od­bi­cie, potem na Ka­ro­li­nę. I nie wie­dział już, kto tak na­praw­dę jest dia­błem.