Mężczyźni wolą alternatywki

Wstęp, w któ­rym uta­len­to­wa­na, acz nie­mo­gą­ca się po­chwa­lić suk­ce­sa­mi au­tor­ka dzie­li się z czy­tel­ni­kiem prze­my­śle­nia­mi na temat ludz­kiej na­tu­ry

 

Po­grze­by od za­wsze bu­dzi­ły moją fa­scy­na­cję. Żadna inna uro­czy­stość nie po­tra­fi wy­zwo­lić tak sze­ro­kie­go wa­chla­rza emo­cji.

Jed­nym z uczuć ty­po­wych dla po­grze­bu jest szcze­ra roz­pacz.

Gdy cho­wa­li­śmy mo­je­go ko­le­gę ze szko­ły, Kry­stia­na, razem z resz­tą ża­łob­ni­ków wy­la­łam cały potok łez. Sta­re­mu księ­dzu głos się łamał, gdy pod­czas ostat­niej po­słu­gi przed­sta­wiał chło­pa­ka jako wzór cnót, chrze­ści­jań­skich i każ­de­go in­ne­go ro­dza­ju. Ani dla ka­pła­na, ani dla zgro­ma­dzo­nych nie miało zna­cze­nia, że w isto­cie zmar­ły był roz­pusz­czo­nym ba­na­nem, który za­brał ze sobą na tam­ten świat nie tylko tu­nin­go­wa­ne­go po­rsza­ka, ale też dwoje Bogu ducha win­nych prze­chod­niów. Rop­czy­ce może i stały się bez­piecz­niej­szym miej­scem, od kiedy Kry­stian, za­miast w nar­ko­ty­ko­wym wi­dzie latać autem po mie­ście, spo­koj­nie leżał w za­mknię­tej trum­nie. Zmarł jed­nak przed­wcze­śnie, jako czło­wiek młody, pięk­ny i mimo wszyst­ko lu­bia­ny, więc jego śmierć sta­no­wi­ła tra­ge­dię.

Po­grze­bo­wym kla­sy­kiem jest też ulga.

Kiedy moja są­siad­ka zmar­ła we śnie, po dłu­giej cho­ro­bie, rów­nież nie miało zna­cze­nia, że ode­szła ko­bie­ta, któ­rej nikt nie miał nic do za­rzu­ce­nia – może poza nad­mier­ną skłon­no­ścią do czę­sto­wa­nia dzie­cia­ków z oko­li­cy krów­ka­mi. Pani Maja przez dłu­gie de­ka­dy uczy­ła w szko­le pod­sta­wo­wej, wszy­scy pa­mię­ta­li­śmy ją jako cho­dzą­ce cie­pło i cier­pli­wość. Po jej śmier­ci za­rów­no dawni ucznio­wie, jak i ro­dzi­na od­czu­ła ulgę – a naj­więk­szej do­świad­czy­ła za­pew­ne wła­śnie pani Maja. Ja sama, wstyd przy­znać, cią­gle spraw­dza­łam ze­ga­rek w oba­wie, że jeśli po­grzeb prze­dłu­ży się, nie zdążę na spo­tka­nie z chło­pa­kiem. Tak to już jest, że gdy od­cho­dzi czło­wiek star­szy, sa­mot­ny i mę­czo­ny długą cho­ro­bą, przyj­mu­je­my to jako na­tu­ral­ną kolej rze­czy.

Emo­cją wbrew po­zo­rom cał­kiem nie­ty­po­wą jest pa­nicz­ny strach.

Ow­szem, na widok mar­twej osoby eg­zy­sten­cjal­ny lęk nie­rzad­ko ści­ska nam trze­wia. Przy­po­mi­na­my sobie, że nas też kie­dyś po­ło­żą na ka­ta­fal­ku, a pro­ce­sy roz­kła­du, które w przy­szło­ści za­mie­nią nasze ciało w ka­łu­żę cuch­ną­cej brei, już dawno się roz­po­czę­ły, je­dy­nie tym­cza­so­wo trzy­ma­ne są w ry­zach sy­zy­fo­wym wy­sił­kiem ca­łe­go or­ga­ni­zmu, który bez­li­to­śnie tępi nad­gry­za­ją­ce go bak­te­rie gnil­ne i za­stę­pu­je utra­co­ne ko­mór­ki no­wy­mi. Gni­je­my nie­ustan­nie od uro­dze­nia i nie ma dla nas in­ne­go końca niż w ob­ję­ciach zgni­li­zny. Na co dzień wy­pie­ra­my ze świa­do­mo­ści to nie­uchron­ne prze­zna­cze­nie, więc w ob­li­czu tego faktu czu­je­my nie­po­kój. To na­tu­ral­ne. Ja mówię jed­nak nie o drę­czą­cym wy­łącz­nie homo sa­piens lęku przed wiecz­ną pust­ką i osta­tecz­nym koń­cem, a o praw­dzi­wym, zwie­rzę­cym stra­chu – gdy nasze nad­ner­cza wrzesz­czą, tupią, świe­cą na czer­wo­no i za­le­wa­ją tęt­ni­ce tok­sycz­ny­mi che­mi­ka­lia­mi, ma­ją­cy­mi na celu zmu­sić świa­do­mą część umy­słu do na­tych­mia­sto­we­go pod­ję­cia sza­leń­czej uciecz­ki.

Tak wła­śnie czu­łam się, spusz­cza­jąc uko­cha­ną rybkę mojej mamy w to­a­le­cie. Chcia­łam biec, nie oglą­da­jąc się. Byle dalej od tego kibla, domu, mia­sta a naj­le­piej też od tej pla­ne­ty.

Może się to wy­da­wać dość dziw­ne. Po­wiem nawet, że po­win­no – mar­twy pupil to rzecz roz­dzie­ra­ją­ca serce, ale prze­cież zu­peł­nie nie­groź­na.

Żeby spra­wę wy­ja­śnić, muszę się jed­nak cof­nąć o kilka dni. Do tego nie­szczę­sne­go młyna, worka na mojej gło­wie i za­si­ka­nych poń­czoch.

Za­py­tasz, drogi Czy­tel­ni­ku: po co w takim razie roz­pi­sy­wać się o tych po­grze­bach?

Cóż, po­wie­ki opa­da­ją mi coraz bar­dziej i z ro­sną­cym tru­dem trzy­mam głowę w górze. Te no­tat­ki, które za­czę­łam kre­ślić tylko po to, żeby od­pę­dzić sen­ność, mogą się oka­zać ostat­nią rze­czą, jaką na­pi­szę w życiu. Jest więc chyba oczy­wi­ste, że nie chcia­łam po­świę­cić pierw­szych aka­pi­tów opi­sy­wa­niu, jak siu­sia­łam pod sie­bie ze stra­chu. Ten pa­mięt­nik to w końcu moje opus ma­gnum. Ma­gnum – i naj­praw­do­po­dob­niej ul­ti­mum.

 

Część pierw­sza, w któ­rej czy­tel­nik do­wia­du­je się o sta­rym mły­nie i o pro­ble­mach ró­wie­śni­ków au­tor­ki w zro­zu­mie­niu jej

 

Za­cznij­my zatem od młyna. Stał on nad brze­giem wy­schnię­tej od­no­gi Wie­lo­pol­ki. Może to zresz­tą nie była praw­dzi­wa od­no­ga, a kanał wy­ko­pa­ny spe­cjal­nie po to, by pły­ną­ca przez niego woda krę­ci­ła młyń­skim kołem. Nie mam po­ję­cia i chyba nikt tego nie wie, bo młyn nie funk­cjo­no­wał co naj­mniej od cza­sów wojny. Nie jest to też zresz­tą takie istot­ne – waż­niej­sza jest le­gen­da o na­wie­dza­ją­cym go dia­ble.

Skąd ów demon miał się wziąć, nie pa­mię­tam – szcze­rze, to za­wsze my­śla­łam, że to bajka opo­wia­da­na dzie­ciom, żeby się nie plą­ta­ły po grożą­cym za­wa­le­niem bu­dyn­ku. Tak do końca nigdy w żad­ne­go dia­bła nie wie­rzy­łam, choć prze­cho­dząc obok młyna nocą, za­wsze przy­spie­sza­łam kroku.

Cał­kiem innej per­spek­ty­wy na kwe­stię ist­nie­nia nie­czy­stych sił na­bra­łam, gdy zna­la­złam się w mły­nie nocą, z wor­kiem na gło­wie i rę­ka­mi przy­wią­za­ny­mi za ple­ca­mi do słupa. Dia­beł wydał mi się nagle za­gro­że­niem cał­kiem re­al­nym.

– Sły­szy­cie ją? Beczy – drwi­ła ze mnie jedna z ko­le­ża­nek ze szko­ły. Z oczy­wi­stych przy­czyn nie wiem do­kład­nie, która. – Wi­dzia­ły­ście kie­dyś, żeby do­ro­sła pan­ni­ca tak be­cza­ła?

– Niech wyje. Może się od­uczy pod­ry­wa­nia cu­dzych fa­ce­tów. – Usły­sza­łam nad sobą inny głos. Tym razem roz­po­zna­łam go bez pudła. To była Angie, pro­wo­ka­tor­ka ca­łe­go zaj­ścia.

Angie nie­na­wi­dzi­ła mnie od za­wsze, to zna­czy, od kiedy wraz z mamą spro­wa­dzi­ły­śmy się do Rop­czyc. Szcze­rze za­zdro­ści­ła mi wszyst­kie­go – nie­złych ocen, ta­len­tu do ma­ki­ja­żu i wy­szu­ka­ne­go smaku w ubio­rze. Do­brze też wie­dzia­ła, że po­do­bam się jej chło­pa­ko­wi o wiele bar­dziej, niż ona. Tak – mo­głam mieć Kry­stia­na, gdy­bym tylko chcia­ła, zwy­czaj­nie nie byłam tak łatwa, jak Angie. Praw­do­po­dob­nie wła­śnie świa­do­mość tego faktu naj­bar­dziej pod­no­si­ła jej ci­śnie­nie. Przy­znasz sam, drogi Czy­tel­ni­ku, że to wy­jąt­ko­wa ma­łość ze stro­ny Angie – czy można mnie winić za to, że fa­ce­ci wolą al­ter­na­tyw­ki?

Rzecz jasna, nie można.

Angie mu­sia­ła mieć jed­nak pro­ble­my ze zro­zu­mie­niem tej pro­stej praw­dy, bo kilka mie­się­cy temu z pa­ro­ma po­dob­ny­mi sobie zoł­za­mi za­cza­iły się na mnie, skrę­po­wa­ły nad­garst­ki i wcią­gnę­ły do młyna.

Wrzesz­cza­łam i szar­pa­łam się, kiedy przy­wią­zy­wa­ły mi ręce do słupa. Jed­nej la­fi­ryn­dzie chyba nawet wy­bi­łam zęba wy­jąt­ko­wo cel­nym kop­nia­kiem. Sama była sobie winna. Skoro już Angie ka­za­ła jej mnie drę­czyć, to mogła się przy tym przy­naj­mniej nie szcze­rzyć.

Kiedy naciągnęły mi na głowę worek, zro­zu­mia­łam, że z pew­no­ścią będę zmu­szo­na zo­stać w sta­rym mły­nie całą noc. Mi­mo­wol­nie za­czę­łam po­chli­py­wać, a potem ry­czeć. Tusz i pod­kład spły­wa­ły po po­licz­kach.

A potem po­cie­kło coś jesz­cze, coś cie­płe­go i obrzy­dli­we­go, tym razem po no­gach, bru­dząc moje ulu­bio­ne sia­tecz­ko­we poń­czo­chy.

– Nie no, nie wie­rzę. Ze­szcza­ła się! – za­uwa­ży­ła Angie z obrzy­dze­niem w gło­sie. – Dobra, zmy­wa­my się, bo nie mogę na nią pa­trzeć. Siedź tu, pin­dziu, aż zmą­drze­jesz, bo na drugi raz nie będę taka miła!

Można by po­my­śleć, że gdy opraw­czy­nie mnie zo­sta­wi­ły, po­win­nam od­czuć jakąś ulgę – przy­naj­mniej usta­ło szar­pa­nie, ko­pa­nie i wy­śmie­wa­nie.

Tak jed­nak nie było. Trzę­słam się ze stra­chu, cze­ka­jąc, aż przyj­dzie dia­beł albo – co gor­sza! – jakiś wy­posz­czo­ny bez­dom­ny.

Nie wiem, ile czasu tak upły­nę­ło. W każ­dym razie zro­bi­ło się cał­kiem ciem­no i pie­kiel­nie zimno, a ja nie mia­łam już sił nawet na tyle, żeby krzy­kiem wzy­wać po­mo­cy. Ku­li­łam się tylko z ko­la­na­mi przy bro­dzie, żeby za­cho­wać jak naj­wię­cej cie­pła, i ci­chut­ko sobie po­chli­py­wa­łam.

Wrza­snę­łam na całe gar­dło, gdy ktoś ze­rwał z mojej głowy worek. Nad­wy­rę­żo­ny stru­ny gło­so­we za­pie­kły, jak­bym po­łknę­ła roz­ża­rzo­ną grud­kę węgla.

Stał nade mną męż­czy­zna nie­ziem­sko przy­stoj­ny i nie­zwy­kle ele­ganc­ko ubra­ny. Wszech­obec­ny pył i pa­ję­czy­ny zda­wa­ły się nie imać je­dwab­nej ko­szu­li, spodni ani butów. Wbił we mnie świ­dru­ją­ce spoj­rze­nie czar­nych oczu i za­czął wy­py­ty­wać, kto mi wy­ciął taki numer.

Ja, rzecz jasna, nie mia­łam ocho­ty na po­ga­dusz­ki. Wy­stra­szo­na i prze­mar­z­nię­ta, chcia­łam po pro­stu jak naj­szyb­ciej wziąć cie­pły prysz­nic i dać nura w po­ściel. No i wcale nie uśmie­cha­ło mi się tłu­ma­czyć przed obcym, że ko­le­żan­ki prze­śla­du­ją mnie za nie­win­ność. Pro­si­łam go, żeby czym prę­dzej roz­wią­zał sznur krę­pu­ją­cy moje nad­garst­ki. Wtedy nie­zna­jo­my po­wie­dział coś, czego nie zro­zu­mia­łam od razu, a co za­pa­mię­tam do końca życia.

Czyli naj­pew­niej jesz­cze przez kilka go­dzin.

– Do­brze, dziec­ko. Ale pa­mię­taj – jedna proś­ba, jedna śmierć.

Za­śmia­łam się. Mia­łam kogoś zabić, żeby pan nie­zna­jo­my ła­ska­wie ra­czył roz­wią­zać mi ręce? Sam przy­znasz, drogi Czy­tel­ni­ku, że to cena ab­sur­dal­nie wręcz wy­gó­ro­wa­na. Tak też od­po­wie­dzia­łam.

– Istot­nie – mruk­nął, ku­ca­jąc przy mnie i bio­rąc się do roz­su­pły­wa­nia wię­zów. – Po­wiedz­my, że ten jeden raz może być „coś” za­miast „kogoś”.

Gdy tylko uwol­nił mi ręce, pobiegłam do domu, nie oglą­da­jąc się. Nie czułam najmniejszej potrzeby wiedzieć, czego nie­zna­jo­my tak na­praw­dę chciał, ani o czym bre­dził. Pew­nie to była strasz­na nie­grzecz­ność z mojej stro­ny i ow­szem, gdyby chciał zro­bić mi krzyw­dę, mógł to zro­bić, zanim mnie uwol­nił. Weź jed­nak pod uwagę, że spę­dzi­łam kilka go­dzin, ku­ca­jąc w ka­łu­ży szczyn z par­cia­nym wor­kiem na gło­wie – dobre ma­nie­ry, za­zwy­czaj bli­skie memu sercu, chwi­lo­wo zaj­mo­wa­ły ostat­nie miej­sce na li­ście prio­ry­te­tów.

Matka jak zwy­kle pra­co­wa­ła na noc­nej zmia­nie, mo­głam więc bez­ce­re­mo­nial­nie wrzu­cić cuch­ną­ce ubra­nia do pral­ki, a samej wsko­czyć pod prysz­nic. Go­rą­ca woda roz­kosz­nie koiła prze­mar­z­nię­tą i po­ob­cie­ra­ną od wię­zów skórę. Ster­cza­łam pod stru­mie­niem chyba z go­dzi­nę, aż wresz­cie upo­mniał się o mnie Mor­fe­usz. Na­gu­sień­ka, nie­owi­nię­ta choć­by ręcz­ni­kiem, po­drep­ta­łam do swo­je­go po­ko­ju, by za­koń­czyć ten fe­ral­ny dzień.

Przy­go­to­wy­wa­łam się do snu, gdy kątem oka za oknem zo­ba­czy­łam sto­ją­cą pod la­tar­nią po­stać. Od stóp do głów prze­szedł mnie dreszcz. Ktoś ster­czał nie­ru­cho­mo na chod­ni­ku i naj­wy­raź­niej gapił się w moje okno. Od­ru­cho­wo za­sło­ni­łam ręką pier­si i na­tych­miast zga­si­łam świa­tło, żeby z ze­wnątrz nie było mnie widać.

Nogi ugię­ły się pode mną.

Wy­ba­łu­szo­ne oczy. Koźle rogi. Ośli­zgły, bi­czo­wa­ty jęzor, chla­sta­ją­cy na lewo i prawo. Po­ja­wił się zni­kąd, tuż przed moją twa­rzą, gdy tylko lampa zga­sła. I ten smród – odór, któ­re­go nie dało się wy­trzy­mać choć­by przez mo­ment. Fetor przy­pa­la­nych dusz.

Wrzesz­cza­łam.

Na oślep biłam ręką w ścia­nę, sta­ra­jąc się tra­fić we włącz­nik.

Cuch­ną­cy jęzor be­stii sma­gnął mnie po od­sło­nię­tym brzu­chu. Na de­li­kat­nej skó­rze czu­łam wszyst­kie kro­sty pie­kiel­ne­go ozora.

Chwi­la zda­wa­ła się wiecz­no­ścią.

Wresz­cie roz­bły­sło świa­tło i wizja roz­wia­ła się, jakby nigdy nic.

Usia­dłam na podłodze, z tru­dem chwy­ta­jąc po­wie­trze.

Co to było? Co to było? Co to było? – Taka man­tra dud­ni­ła w mojej gło­wie. Se­kun­dę wcze­śniej wi­dzia­łam pie­kiel­ną be­stię, a w na­stęp­nej chwi­li pusty pokój dawał nieme świa­dec­two, że naj­wy­raź­niej tra­ci­łam rozum.

Obej­rza­łam się. Na ko­ry­ta­rzu pa­no­wa­ła ciem­ność. Pod­bie­głam do włącz­ni­ka, nie dając mro­ko­wi szans na zro­dze­nie ko­lej­ne­go po­two­ra. Wciąż naga, obie­głam cały dom, za­pa­la­jąc świa­tło nawet w ko­mór­ce pod scho­da­mi.

Obec­no­ści żad­nych be­stii nie stwier­dzi­łam.

W miarę jak stru­mień żrą­cych che­mi­ka­liów pły­ną­cych z nad­ner­czy do krwio­obie­gu tra­cił na in­ten­syw­no­ści, wra­ca­ła mi ja­sność umy­słu. Po­twór nie mógł być ni­czym innym jak tylko przy­wi­dze­niem. Tak jest – wy­koń­czo­na zim­nem i stra­chem ubz­du­ra­łam sobie to mon­strum. Z tru­dem, ale jed­nak zdo­ła­łam samą sie­bie prze­ko­nać do tego wnio­sku. Mu­sisz się po pro­stu wy­spać – stwier­dzi­łam w my­ślach i, nie ga­sząc świa­teł, wciąż roz­dy­go­ta­na, po­ma­sze­ro­wa­łam do łóżka. Za­nur­ko­wa­łam w mojej uko­cha­nej, czar­no-ró­żo­wej po­ście­li.

Był tam, gdy tylko za­mknę­łam oczy. Noz­drza stwo­ra rap­tow­nie wcią­ga­ły po­wie­trze tuż przy moim uchu. Ten dźwięk ogłu­szał jak start od­rzu­tow­ca.

Wy­le­cia­łam z po­ko­ju jak strza­ła. Gonił mnie, po­ma­ga­jąc sobie w ga­lo­pie przed­ni­mi ła­pa­mi, jak osza­la­ły z wście­kło­ści goryl.

„Jedna proś­ba – jedno życie” – przy­po­mnia­łam sobie słowa nie­zna­jo­me­go. Wbie­głam do po­ko­ju mamy.

Drżą­cy­mi jak w ma­li­gnie dłoń­mi wy­ło­wi­łam z akwa­rium Fi­stasz­ka, jej uko­cha­ną rybkę.

Be­stia była tuż za mną. Prze­ci­ska­ła opa­słe ciel­sko przez drzwi, a ja nie mo­głam zła­pać do­bre­go chwy­tu na ma­leń­kim, trze­po­czą­cym stwo­rze­niu. Znów to ogłu­sza­ją­ce wą­cha­nie tuż obok ucha i znów ten nie­ludz­ki fetor.

Wresz­cie drob­ne kost­ki czasz­ki strze­li­ły pod na­po­rem moich dłoni.

Spoj­rza­łam na po­two­ra. Ten po­chy­lił głowę, jakby się kła­niał.

I znik­nął.

Ru­nę­łam na pod­ło­gę i wyłam, wyłam, wyłam.

 

Część druga, w któ­rej au­tor­ka wie­dzio­na ab­so­lut­ną ko­niecz­no­ścią ob­my­śla i re­ali­zu­je zu­peł­nie nie­przy­sta­ją­cy do jej na­tu­ry nie­cny plan, a Czy­tel­nik po­zna­je Ba­cia­ra

 

Zro­bi­ło się ciut strasz­nie, nie­praw­daż, drogi Czy­tel­ni­ku? Za­pew­niam Cię – to nic w po­rów­na­niu z tym, co cze­ka­ło mnie na­stęp­ne­go dnia.

W szko­le byłam kom­plet­nie nie­obec­na. Głowę za­przą­ta­ły mi myśli o ataku prze­brzy­dłej be­stii – czy ist­nia­ła na­praw­dę, i dla­cze­go od­pu­ści­ła, gdy za­bi­łam rybkę? Czy to nie­zna­jo­my z młyna na­słał ją na mnie? Czy fak­tycz­nie za­war­łam z nim jakiś ro­dzaj nad­przy­ro­dzo­nej umowy? Czy był on, jak mówią le­gen­dy, dia­błem?

Tyle pytań, tak mało od­po­wie­dzi.

„Jedna proś­ba – jedno życie” – to zda­nie od­bi­ja­ło się echem w mojej gło­wie.

Pew­nie wła­śnie przez to zro­zu­mia­łe roz­ko­ja­rze­nie aż do po­łu­dnia nie za­uwa­ży­łam ob­ra­ca­ją­cych się za mną głów i roz­mów, nagle cich­ną­cych, gdy mi­ja­łam kogoś na ko­ry­ta­rzu.

Nie zro­zum mnie źle, drogi Czy­tel­ni­ku. Zdą­ży­łam się przy­zwy­cza­ić za­rów­no do za­zdro­snych łyp­nięć, wbi­ja­nych w plecy jak szty­le­ty przez mniej atrak­cyj­ne ko­le­żan­ki, jak rów­nież po­żą­dli­we­go wzro­ku ko­le­gów i – co gor­sza! – na­uczy­cie­li. Tak, pa­no­wie bel­frzy, my to wszyst­ko wi­dzi­my. Nie my­śl­cie sobie ina­czej.

Ale w tych spoj­rze­niach było coś, czego nie czu­łam nigdy wcze­śniej. Nie­smak i szcze­ra po­gar­da.

Mi­ja­łam aku­rat Luśkę i Klau­dię z klasy B. Chi­chra­ły jak wi­dow­nia na ka­ba­re­cie, ale gdy mnie zo­ba­czy­ły, jedna szarp­nę­ła drugą za ło­kieć, nagle uci­chły i od­wró­ci­ły wzrok. Mia­łam tego ser­decz­nie dość.

– Co tam macie ta­kie­go za­baw­ne­go, hm? – za­py­ta­łam, wy­ry­wa­jąc Luśce z rąk ko­mór­kę. – Pokaż mi, też się po­śmie­ję.

Za­mar­łam, gdy spoj­rza­łam na zdję­cie, przed­sta­wia­ją­ce mnie samą w ka­łu­ży pa­ru­ją­cych szczyn. Angie, czy tam która wy­wło­ka zro­bi­ła fo­to­gra­fię, wy­ka­dro­wa­ła ją aku­rat tak, żeby nie było widać ani worka na gło­wie, ani zwią­za­nych rąk – ale wszy­scy, któ­rzy ją wi­dzie­li, nie­chyb­nie po­zna­li mnie po bia­łej su­kien­ce i sia­tecz­ko­wych poń­czo­chach.

Po­czu­łam, jak łzy na­pły­wa­ją mi do oczu, a nogi za­czy­na­ją się trząść. Stało się jasne, że od rana byłam po­śmie­wi­skiem całej szko­ły.

Upu­ści­łam te­le­fon Luśki na podłogę i, nie zwa­ża­jąc na jej krzy­ki, po­bie­głam ukryć się w szkol­nej to­a­le­cie.

Cicho po­chli­py­wa­łam, z ko­la­na­mi pod­cią­gnię­ty­mi pod brodę. Nie mia­łam sił na zno­sze­nie po­gar­dli­wych spoj­rzeń. Pla­no­wa­łam za­cze­kać, aż usłyszę dzwo­nek, ucznio­wie po­cho­wa­ją się do klas i chył­kiem wy­kraść się z bu­dyn­ku.

I wtedy, zza za­ry­glo­wa­nych drzwi, usły­sza­łam znie­na­wi­dzo­ne głosy. Angie, wraz ze swoim sta­dem zołz. Wstrzy­ma­łam od­dech, żeby przy­pad­kiem nie zdra­dzić swo­jej obec­no­ści.

Oczy­wi­ście, na­tych­miast za­czę­ły mnie ob­ga­dy­wać.

– My­ślisz, że prze­sa­dzi­ły­śmy? – Głos jed­nej z la­fi­rynd do­bie­gał sprzed jed­nej z za­mon­to­wa­nych w ścia­nie umy­wa­lek. – Cała szko­ła się z niej śmie­je. Jasne, wy­ta­pe­to­wa­na pin­dzia sama się pro­si­ła, ale ni­ko­mu cze­goś ta­kie­go nie życzę.

– Oj, Ania, Ania – od­po­wie­dzia­ła Angie. Nie wi­dzia­łam jej wtedy, ale je­stem pewna, że z po­li­to­wa­niem krę­ci­ła głową. – W życiu trze­ba być twar­dym, nie mięk­kim. Kogo ob­cho­dzi Marta? Niech się nawet rzuci z mostu, tym le­piej. Mnie in­te­re­su­je tylko to, że Kry­stian wię­cej w jej stro­nę nie spoj­rzy i, co nawet waż­niej­sze, że wszyst­kie tępe suki w mie­ście teraz wie­dzą, jak się koń­czy ła­sze­nie do mo­je­go chło­pa!

Angie, co się ro­zu­mie, ga­da­ła wie­rut­ne bzdu­ry. Jeśli ktoś się do kogoś „łasił”, to co naj­wy­żej jej facet do mnie. Już mia­łam z hu­kiem wy­sko­czyć z ukry­cia i to wy­krzy­czeć, kiedy za­czę­ły gadać o czymś jesz­cze.

– To co, dzi­siaj przed­sta­wiasz tego swo­je­go Romea ro­dzi­com? Stres jest?

– A wiesz, jakiś tam za­wsze jest. Ale wy­tłu­ma­czy­łam mu, że jak mi siary przed sta­ry­mi na­ro­bi, to nogi z dupy po­wy­ry­wam…

No nie – po­my­śla­łam sobie. Ja je­stem po­śmie­wi­skiem całej szko­ły, a Angie bę­dzie fa­ce­ta przed­sta­wiać ro­dzi­com? Nie.

Za­cze­ka­łam do dzwon­ka, wy­bie­głam na ulicę i ruszyłam do prze­klę­te­go młyna.

Może ci się to wydać pa­ra­dok­sal­ne, drogi Czy­tel­ni­ku, ale młyn za dnia wy­glą­dał jesz­cze bar­dziej prze­ra­ża­ją­co. Noc miała to do sie­bie, że sku­tecz­nie ukry­wa­ła wszę­do­byl­skie pa­ją­ki i ugi­na­ją­ce się pod wła­snym cię­ża­rem, próch­nie­ją­ce belki.

Cisza aż pisz­cza­ła w uszach. Gdy tak rozglądałam się na wszyst­kie stro­ny, było mi strasz­nie głu­pio. Czego się spo­dzie­wa­łam, że ktoś tu sobie sie­dzi i czeka na wi­zy­tę skrzyw­dzo­nych przez życie osób?

Może zresz­tą żad­ne­go nie­zna­jo­me­go wcale nie było. Może prze­ra­żo­na spę­dzo­ną we mły­nie nocą wszyst­ko zmy­śli­łam. I jego, i ro­ga­tą be­stię. Mogło się oka­zać, że Fi­sta­szek za­pła­cił ży­ciem za moje uro­je­nia.

Sfru­stro­wa­na, kop­nę­łam sto­ją­cą pod ścia­ną pre­hi­sto­rycz­ną becz­kę i od razu tego po­ża­ło­wa­łam. Po­wie­trze wy­peł­ni­ł pył, skła­da­ją­cy się – byłam tego pewna! – co naj­mniej w dzie­więć­dzie­się­ciu pro­cen­tach z za­rod­ni­ków szko­dli­wej ple­śni.

Ze­sztyw­nia­łam, czu­jąc dotyk mę­skich dłoni na ra­mio­nach.

– Wie­dzia­łem, że wró­cisz – mruk­nął swoim ak­sa­mit­nym gło­sem. – Za­wsze wra­ca­cie.

Od­wró­ci­łam się, żeby spoj­rzeć na nie­zna­jo­me­go. Na­bra­łam pew­no­ści, że nie mam do czy­nie­nia ze zwy­kłym czło­wie­kiem – moje ślady wy­raź­nie od­ci­na­ły się od wszech­obec­ne­go pyłu. Od­ci­sków jego stóp ni­g­dzie nie było widać.

Prze­łknę­łam ślinę i przed­sta­wi­łam swoją proś­bę. Wzru­szył ra­mio­na­mi, jakby wcale go nie zdzi­wi­ła.

– Nie ma rze­czy nie­moż­li­wych, dziec­ko. Zo­sta­je tylko kwe­stia ceny. Czym ostat­nio za­pła­ci­łaś, rybką? W do­dat­ku nie swoją. – Po­krę­cił głową z dez­apro­ba­tą. – Przed wie­ka­mi, jeśli nawet ka­pła­ni wzbra­nia­li się przed ofia­ra­mi z ludzi, to przy­nam­niej za­rzy­na­li dla mnie pier­wo­rod­ne koź­lę­ta…

– Nie za­bi­ję czło­wie­ka – stwier­dzi­łam sta­now­czo. – Nawet Angie.

– Prze­cież wiem, dziec­ko. – Pa­trząc mi pro­sto w oczy, wy­cią­gnął rękę i spo­mię­dzy moich he­ba­no­wych splo­tów wy­łu­skał jeden włos krót­ki i rudy. Serce ­sta­nę­ło mi na mo­ment, ale kiw­nę­łam głową, na znak, że ro­zu­miem i się zga­dzam.

Długo sta­łam w mil­cze­niu.

– To wszyst­ko? – wy­szep­ta­łam nie­pew­nie. Po­twier­dził. Dy­gnę­łam przed nim, sama nie wie­dząc, dla­cze­go, i po­bie­ga­łam do wyj­ścia.

– Marta? – za­trzy­mał mnie, zanim zdą­ży­łam otwo­rzyć cięż­kie drzwi. Nie py­ta­łam, skąd zna moje imię. – Pa­mię­taj tym razem, żeby ko­niecz­nie wy­peł­nić swoją część umowy, zanim za­śniesz. Nie chciał­bym zbyt szyb­ko stra­cić obie­cu­ją­cej… współ­pra­cow­nicz­ki.

Nie od­po­wie­dzia­łam. Jak naj­szyb­ciej wró­ci­łam do domu, wzię­łam ką­piel, za­ło­ży­łam no­wiut­ką spód­nicz­kę, bluz­kę tak prze­świ­tu­ją­cą, że w szko­le nie mo­gła­bym się w niej po­ka­zać choć­by na mi­nu­tę, i za­czę­łam pie­czo­ło­wi­cie na­kła­dać ma­ki­jaż.

Do­myśl­ny Czy­tel­nik, zwłasz­cza, jeśli jest męż­czy­zną, może się w tej chwi­li zdzi­wić, dla­cze­go wkła­da­łam tyle wy­sił­ku w pre­zen­cję. Jeśli dia­beł ze młyna – albo czym tam w końcu był nie­zna­jo­my – speł­nił swoje za­da­nie, to prze­cież mój wy­gląd wcale nie miał zna­cze­nia i po­win­nam mieć Kry­stia­na na ski­nie­nie.

Na to ja od­po­wia­dam: my to na­praw­dę ro­bi­my dla sie­bie!

Wy­sła­łam do Kry­stia­na SMS-a. Po­zo­sta­ło cze­kać.

W jed­nej spra­wie muszę oddać spra­wie­dli­wość tej wred­nej zoł­zie Angie – ma świet­ny gust do fa­ce­tów. Nawet moja mama wi­dząc wy­so­kie­go blon­dy­na, który za­je­chał przed dom po­rsza­kiem (nie naj­now­szym, co praw­da, i ku­pio­nym mu przez dzia­nych ro­dzi­ców, ale umów­my się: po­rsche to po­rsche) wy­da­wa­ła się pod wra­że­niem.

Przy­znam, drogi Czy­tel­ni­ku, że oba­wia­łam się, że cała ta ma­ni­pu­la­cja rze­czy­wi­sto­ścią okaże się bujdą i za­pra­sza­jąc Kry­stia­na do domu, tylko zro­bię z sie­bie kre­tyn­kę. Jesz­cze bar­dziej oba­wia­łam się, że chło­pak pod wpły­wem dia­blej magii bę­dzie się za­cho­wy­wał jak na­ćpa­ny, opę­ta­ny albo, co gor­sza, otu­ma­nio­ny.

Nic bar­dziej myl­ne­go.

Kry­stian nie tylko spra­wiał wra­że­nie, jakby spę­dza­nie wie­czo­ru ze mną było dla niego naj­na­tu­ral­niej­szą rze­czą na świe­cie. Oprócz tego oka­zał się nie­tra­gicz­nym to­wa­rzy­stwem. Pra­wie prze­ko­nu­ją­co uda­wał za­in­te­re­so­wa­nie moimi ry­sun­ka­mi i ko­lek­cją al­bu­mów, i tylko ze dwa razy przy­ła­pa­łam go na ga­pie­niu mi się w de­kolt, i na uda. Co praw­da nie zwra­ca­łam na to ja­kiejś spe­cjal­nej uwagi – przede wszyst­kim cze­ka­łam na oka­zję do wpro­wa­dze­nia w życie dru­giej czę­ści planu.

Nada­rzy­ła się ona wkrót­ce potem, jak za moją matką za­mknę­ły się drzwi i zo­sta­li­śmy sami. Usły­sza­łam z jego kie­sze­ni po­brzę­ki­wa­nie te­le­fo­nu. Potem jesz­cze raz. I jesz­cze. I znowu.

Pew­nie to była moja wy­obraź­nia, ale mo­gła­bym wtedy przy­siąc, że za każ­dym razem po­brzmie­wa­ła w nich ro­sną­ca furia!

Wresz­cie pa­dłam na wznak na łóżku, przy­cią­gnę­łam Kry­stia­na do sie­bie i gdy był za­ję­ty ob­sy­py­wa­niem po­ca­łun­ka­mi moich oboj­czy­ków, zwin­nym ru­chem wy­łu­ska­łam te­le­fon z jego kie­sze­ni. Albo nie za­uwa­żył, albo było mu do­sko­na­le wszyst­ko jedno.

Uśmie­cha­łam się do sie­bie, czy­ta­jąc serię rzu­ca­nych w bez­sil­nej fru­stra­cji gróźb i prze­kleństw.

A potem pchnę­łam Kry­stia­na w dół, zdar­łam z niego ko­szul­kę i wy­sła­łam do Angie serię jego zdjęć z moimi sto­pa­mi na twa­rzy i pier­si. Za­do­wo­lo­na z sie­bie jak nigdy, wy­łą­czy­łam ko­mór­kę i ci­snę­łam gdzieś w kąt.

O tym, jak spę­dzi­li­śmy resz­tę wie­czo­ra i sporą część nocy nie będę się długo roz­pi­sy­wać, bo chcia­ła­bym, drogi Czy­tel­ni­ku, żeby to był ka­wa­łek po­rząd­nej li­te­ra­tu­ry, a nie ja­kieś so­ft­por­no z Wat­t­pa­da. Dość ci wie­dzieć, że tro­chę dałam się po­nieść i po wszyst­kim Kry­stian chra­pał w naj­lep­sze, a ja, wy­śli­zgnąw­szy się z jego objęć, po­de­szłam do okna, żeby co­kol­wiek wy­wie­trzyć pokój, bo się ab­so­lut­nie wy­trzy­mać nie dało.

Z tru­dem po­wstrzy­ma­łam się od krzy­ku.

Be­stia była do­kład­nie tam, gdzie ostat­nio. Sto­jąc na tyl­nych ła­pach i pod świa­tło łu­dzą­co przy­po­mi­na­ła czło­wie­ka, ale wie­dzia­łam, że się nie mylę.

No tak, kre­tyn­ko – skar­ci­łam się w my­ślach. Jedną je­dy­ną rzecz mia­łaś do zro­bie­nia, a za­miast tego ko­tłu­jesz się w po­ście­li z pierw­szym lep­szym blon­dy­nem.

Po­spiesz­nie wcią­gnę­łam majt­ki i bluz­kę, i stą­pa­jąc tak lekko, jak tylko po­tra­fi­łam, wy­kra­dłam się z po­ko­ju. Mo­dli­łam się w duchu, żeby Ba­ciar był gdzieś w po­bli­żu, ale szyb­ko prze­sta­łam, bo nie byłam pewna, czy dziew­czy­nie, która dwu­krot­nie – raz przy­pad­ko­wo, a raz w pełni świa­do­mie, i do tego wie­dzio­na czy­stą zło­śli­wo­ścią – za­war­ła kon­trakt z dia­błem, mo­dli­twa może jesz­cze w czym­kol­wiek pomóc.

– Ba­ciar, kici, kici – za­czę­łam na­wo­ły­wać, na­law­szy mleka do mi­secz­ki.

Ba­cia­ra – świeć Panie nad jego duszą, któ­rej nigdy nie miał, bo nie dość, że był kotem, to co gor­sza rudym jak lis – wzię­łam do sie­bie po śmier­ci babci, już do­brych kilka lat temu, jakoś pod ko­niec gim­na­zjum. Po­ko­cha­łam od razu jak swo­je­go. Zwie­rzak, zgod­nie z imie­niem, ło­bu­zo­wał nie­ustan­nie jak opę­ta­ny. Jeśli aku­rat nie prze­wra­cał do­ni­czek, ni­cze­go nie de­mo­lo­wał ani nie roz­dra­py­wał, to tylko dla­te­go, że wy­mknął się, wy­ko­rzy­stu­jąc uchy­lo­ne na kil­ka­na­ście mi­li­se­kund drzwi lub okno.

Czu­łam, jak strach za­ci­ska ko­sma­tą łapę na moich trze­wiach. A co, jeśli Ba­ciar gdzieś się znowu uga­nia za mar­cu­ją­cy­mi kot­ka­mi? Był, co praw­da, do­pie­ro luty, ale prze­cież glo­bal­ne ocie­ple­nie ata­ku­je coraz wście­klej. Ni­cze­go nie mo­głam wy­klu­czyć.

Obe­szłam całe pię­tro i par­ter, ni­g­dzie nie wi­dząc, ani nie sły­sząc pu­pi­la.

Za­wa­ha­łam się przed wyj­ściem na ze­wnątrz, ale prze­cież nie mo­głam bier­nie cze­kać na atak be­stii.

Mon­strum zbli­ża­ło się wol­nym, jakby non­sza­lanc­kim kro­kiem, chla­sta­jąc przy tym szpet­nym ję­zo­rem. Prze­łknę­łam ślinę, przy­po­mi­na­jąc sobie dotyk pie­kiel­ne­go ozora na brzu­chu. Sta­ra­łam się nie pa­trzeć w jego stro­nę, jakby to miało je po­wstrzy­mać od ataku.

– Kici, kici – na­wo­ły­wa­łam, za­glą­da­jąc mię­dzy tuje z mi­secz­ką w ręku. Glo­bal­ne ocie­ple­nie mu­sia­ło aku­rat mieć słab­szy dzień, bo bose stopy bły­ska­wicz­nie prze­mar­z­ły mi do kości. Nie chcia­łam jed­nak wra­cać po buty, bo wie­dzia­łam, że nie będę miała na tyle od­wa­gi, żeby drugi raz wyjść na dwór.

Wresz­cie coś mięk­kie­go i cie­płe­go otar­ło się o moje kost­ki. Wes­tchnę­łam z ulgą

– Tu je­steś, Ba­ciar­ku – szep­nę­łam czule. Po czym pod­nio­słam go za skórę na karku i kil­ko­ma cio­sa­mi miski roz­wa­li­łam mu łeb.

Gdy­bym zna­la­zła go prze­je­cha­ne­go albo gdyby padł ofia­rą ja­strzę­bia, pew­nie pła­ka­ła­bym długo i szcze­rze. Ale w tam­tej chwi­li nie mia­łam czasu na sen­ty­men­ty – mu­sia­łam przed po­wro­tem matki po­zbyć się tru­chła i, co waż­niej­sze, fa­ce­ta z po­ko­ju.

 

Część trze­cia, w któ­rej au­tor­ka wresz­cie cie­szy się ży­ciem, tak jak od bar­dzo dawna po­win­na

 

Co było potem, drogi Czy­tel­ni­ku? Cóż, potem było bar­dzo we­so­ło.

Angie wpa­dła w szał, gdy na­stęp­ne­go dnia rano prze­ko­na­ła się, do kogo na­le­żą nie­ziem­sko zgrab­ne stóp­ki ze zdjęć. Przy­szła na lek­cje spóź­nio­na o pra­wie dwie go­dzi­ny i gdy zołzy ze stada do­nio­sły, że Kry­stian pod­wiózł do szko­ły mnie za­miast jej, wy­ła­do­wa­ła swoją złość na po­rsza­ku. Kry­stian nawet nie pod­niósł głosu, spoj­rzał na nią tylko jak na ro­ba­la, jakby nie mógł uwie­rzyć, że kie­dy­kol­wiek mieli ze sobą co­kol­wiek wspól­ne­go. Kilka dni póź­niej na adres Angie przy­szło groź­nie brzmią­ce we­zwa­nie za­pła­ty – oj­ciec Kry­stia­na to wzię­ty praw­nik i wie, jak się za­ła­twia takie rze­czy. Od tam­tej pory mia­łam z nią spo­kój, jeśli nie li­czyć rzu­ca­nych ukrad­kiem, szty­le­tu­ją­cych spoj­rzeń.

A co ze mną? Ja zna­la­złam się w nie­zwy­kle trud­nym po­ło­że­niu.

Bo wi­dzisz, drogi czy­tel­ni­ku, nagle mia­łam na karku fa­ce­ta, który w oczy­wi­sty spo­sób nie po­dzie­lał mojej wy­so­kiej wraż­li­wo­ści i ogól­nie od­sta­wał ode mnie po­zio­mem o co naj­mniej dwie klasy roz­gryw­ko­we.

Z dru­giej jed­nak stro­ny, Kry­stian był cał­kiem uro­dzi­wy, dzia­ny, a dzię­ki de­mo­nicz­nym mo­dy­fi­ka­cjom rze­czy­wi­sto­ści, od­da­ny i po­słusz­ny jak pro­fe­sjo­nal­nie wy­szko­lo­ny pies. Po­wie­dzia­łam więc sobie, że, jak pisał poeta Ho­ra­cy, „carpe diem” i, jak pi­sa­ła moja uko­cha­na Yoru So­mi­no, „skoro już zja­dłaś tru­ci­znę, rów­nie do­brze mo­żesz wy­li­zać ta­lerz”. Wstyd przy­znać, ale za każ­dym razem, gdy zo­sta­wa­li­śmy sami, coraz bar­dziej utwier­dza­łam się we wnio­sku, że fa­ce­ci zwy­czaj­nie nie zo­sta­li stwo­rze­ni do po­dzie­la­nia na­szej wraż­li­wo­ści i za­miast ich za to winić, le­piej znaj­dy­wać im takie za­sto­so­wa­nia, do któ­rych się na­da­ją.

I pew­nie w tym mo­men­cie ta hi­sto­ria skoń­czy­ła­by się wy­tłusz­czo­nym i wy­środ­ko­wa­nym „żyli długo i szczę­śli­wie”, gdyby nie prze­klę­ta ma­tu­ra.

Kto w ogóle wy­my­ślił, żeby wy­ma­ga­niem do pod­ję­cia stu­diów ar­ty­stycz­nych było zda­nie eg­za­mi­nów z an­giel­skie­go i ma­te­ma­ty­ki? Przy­znasz z pew­no­ścią, drogi Czy­tel­ni­ku, że to po­ro­nio­ny po­mysł. Pol­ski – no, to mogę zro­zu­mieć. Ar­ty­sta musi znać kod kul­tu­ro­wy, w któ­rym ope­ru­je, choć, jeśli mam być szcze­ra, w dobie kul­tu­ry glo­bal­nej nawet to wy­ma­ga­nie wy­da­je mi się co­kol­wiek ana­chro­nicz­ne.

Nie­ste­ty, ja­kieś wą­sa­te gru­ba­sy z War­sza­wy wy­my­śli­ły to tak, a nie ina­czej i mnie, ar­ty­st­ce na razie ra­czej mało zna­nej, po­zo­sta­wa­ło się pod­po­rząd­ko­wać.

No i wła­śnie z tym pod­po­rząd­ko­wa­niem nagle zro­bił się pro­blem.

– Pani Kuraś jest bar­dzo zmar­twio­na. Przy­znam, że ja też – po­wie­dzia­ła do mnie mama, po krót­kim te­le­fo­nie z na­uczy­ciel­ką. – Wiesz, córuś, że nie lubię mówić ci, co masz robić. A już na pewno nie za­mie­rzam ci za­bra­niać spę­dza­nia czasu z Kry­stia­nem. Je­steś prze­cież do­ro­sła. Ale chyba sama ro­zu­miesz, że jak tak dalej pój­dzie, to wy­ma­rzo­ne stu­dia przej­dą ci koło nosa.

Cóż, mu­sia­łam przy­znać jej rację. Mo­głam, oczy­wi­ście, li­czyć, że uda mi się na far­cie prze­sko­czyć trzy­dzie­ści pro­cent. Nawet ża­ło­sny wynik nie był pro­ble­mem, o ile moje port­fo­lio prze­ko­na­ło­by ko­mi­sję – a ufa­łam w swój ta­lent na tyle, żeby nie mieć wąt­pli­wo­ści, że tak wła­śnie bę­dzie.

Nie­ste­ty, spra­wy po­to­czy­ły się tak, że zołza ma­te­ma­tycz­ka się upar­ła, że mnie do eg­za­mi­nu nawet nie do­pu­ści.

Przez kilka dni za­sta­na­wia­łam się nad naj­lep­szym wyj­ściem z sy­tu­acji, aż wresz­cie pod­ję­łam je­dy­ną słusz­ną de­cy­zję.

Cała drża­łam, skra­da­jąc się na ścież­ce do na­wie­dzo­ne­go młyna. Czym innym było za­wie­rać kon­trakt z dia­błem, gdy moja głowa bu­zo­wa­ła emo­cja­mi, a czym innym z pełną pre­me­dy­ta­cją.

Długo cze­ka­łam, zanim demon się ob­ja­wił.

– Dawno cię tu nie było, dziec­ko – stwier­dził, kła­dąc mi obie dło­nie na po­licz­kach, jakby za­mie­rzał mnie po­ca­ło­wać. Od­ru­cho­wo cof­nę­łam się o krok, ale dia­beł tylko się uśmiech­nął.

W kilku sło­wach wy­ja­śni­łam, że jego pomoc bę­dzie nie­zbęd­na w do­sta­niu się na wy­ma­rzo­ne stu­dia.

– Oczy­wi­ście, mogę to zro­bić. Ale chyba ro­zu­miesz, że tym razem nie wy­wi­niesz się kot­kiem albo rybką. Tak, cho­dzi o życie czło­wie­ka – wy­ja­śnił, wi­dząc moje py­ta­ją­ce spoj­rze­nie.

Łzy na­pły­nę­ły mi do oczu. Idąc tam, oba­wia­łam się, że wła­śnie coś ta­kie­go usły­szę. Sła­bym gło­sem po­pro­si­łam o wy­ja­śnie­nia – prze­cież speł­nie­nie mojej proś­by nie mogło być trud­niej­sze, niż spra­wie­nie, żeby Kry­stian się we mnie bez pa­mię­ci za­du­rzył.

Dia­beł za­śmiał się do­no­śnie i upior­nie. Ciar­ki prze­szły mnie od tego śmie­chu. To wtedy tak na­praw­dę po raz pierw­szy po­czu­łam, że mam do czy­nie­nia z do­szczęt­nie złą isto­tą.

– Wręcz prze­ciw­nie, dziec­ko. Tego two­je­go pięk­ni­sia wy­star­czy­ło lekko po­pchnąć. – Wy­ko­nał gest, jakby kogoś sztur­chał małym pal­cem. – Jeśli mam być cał­kiem szcze­ry, to tro­chę zmar­no­wa­łaś życie swo­je­go kotka. Nie­wy­klu­czo­ne, że wy­star­czy­ło w stra­te­gicz­nym mo­men­cie za­rzu­cić Kry­stia­no­wi ręce na szyję.

Tak wła­śnie po­wie­dział, drogi Czy­tel­ni­ku. Nie zmy­ślam!

– Tutaj spra­wa jest bar­dziej skom­pli­ko­wa­na – kon­ty­nu­ował dia­beł. – Mu­siał­bym naj­pierw wtło­czyć do two­jej ślicz­nej głów­ki wie­dzę, któ­rej tam nie ma, a potem jesz­cze zma­ni­pu­lo­wać ko­mi­sję.

Nieco bez­czel­na była ta uwaga z jego stro­ny, bo oczy­wi­ście moje port­fo­lio bro­ni­ło się samo, czego mu­siał być świa­do­my, bo prze­cież wie­dział o róż­nych rze­czach, o któ­rych mu nigdy nie mó­wi­łam. Nie wy­pro­wa­dzi­łam go z błędu tylko dla­te­go, że wszyst­kie myśli za­przą­ta­ła mi okropna cena, któ­rej żądał.

Od­wró­ci­łam się na pię­cie, chcąc jak naj­szyb­ciej opu­ścić strasz­ne miej­sce. Ludz­kie życie w za­mian za ma­tu­rę i, ra­czej nie­po­trzeb­ną, ma­ni­pu­la­cję ko­mi­sją?

Nie.

Tak po pro­stu – nie.

Dia­beł za­trzy­mał mnie, chwy­ta­jąc za ramię.

– Za­cze­kaj, dziec­ko. Zdą­ży­łem cię po­lu­bić, więc coś ci jesz­cze po­wiem. Kilka domów od cie­bie miesz­ka scho­ro­wa­na sta­rusz­ka.

Wie­dzia­łam, o kim mówi. Cho­dzi­ło o moją dawną na­uczy­ciel­kę, panią Maję. Od dawna wal­czy­ła z cięż­ką cho­ro­bą.

– Jej już wiele nie zo­sta­ło. Za­ufaj mi, po­tra­fię to wy­czuć. Wła­ści­wie to za­osz­czę­dzi­ła­byś sta­rusz­ce cier­pie­nia.

Ze­sztyw­nia­łam. Myśl o tym, co su­ge­ro­wał dia­beł, na­pa­wa­ła mnie au­ten­tycz­nym prze­ra­że­niem.

– Chodź tu – szep­nął mi do ucha. – Po­ka­żę ci.

Potem chyba mnie cia­sno objął, a oczy za­sło­nił dło­nią.

Chyba. Pew­no­ści nie mam, bo w tej samej se­kun­dzie zna­la­złam w nie­zna­nym mi za­tę­chłym, ciem­nym po­miesz­cze­niu. Ro­zej­rza­łam się. Ścia­ny zdo­bi­ło z tuzin ob­raz­ków przed­sta­wia­ją­cych Ma­ry­ję i in­nych świę­tych, pod­ło­gę od wie­ków nie­od­ku­rza­ny dywan. Ze sprzę­tów były je­dy­nie pra­sta­ra trzy­drzwio­wa szafa i łóżko. Po­ściel, nie­wy­mie­nia­ną chyba od wojny, szpe­ci­ło tyle plam, że je­dy­nie z tru­dem mo­głam roz­po­znać kolor.

Po chwi­li drzwi się uchy­li­ły i zo­ba­czy­łam za nimi sta­rusz­kę opie­ra­ją­cą się o bal­ko­nik. Szła zgię­ta wpół, a tłu­ste, siwe włosy opa­da­ły jak strą­ki fa­so­li, więc nie od razu zo­ba­czy­łam jej twarz. Ale po­zna­łam ją, gdy tylko na mo­ment pod­nio­sła wzrok.

– Pani Maju? Może pomóc? – po­wie­dzia­łam, do­ska­ku­jąc do niej od­ru­cho­wo.

Jęk­nę­łam, gdy moja ręka prze­śli­zgnę­ła się przez ramię sta­rusz­ki, jakby w ogóle jej tam nie było. Ona, jakby w ogóle mnie nie za­uwa­ży­ła, upar­cie drep­ta­ła w stro­nę łóżka.

Nigdy wcze­śniej ani póź­niej nie wi­dzia­łam tak strasz­ne­go wy­sił­ku.

Z każ­dym kro­kiem pani Maja prze­miesz­cza­ła się naj­wy­żej o pół cen­ty­me­tra. Dy­sza­ła jak lo­ko­mo­ty­wa, a całe jej ciało trzę­sło się, jakby nie była ko­bie­tą zwy­czaj­nie chcą­cą przejść kilka me­trów, a strongmanem za­przę­żo­nym do tira, i to ta­kie­go z za­cią­gnię­tym ha­mul­cem.

Jakiś metr od łóżka sta­rusz­ka upa­dła na podłogę. Wy­da­ła z sie­bie tylko ciche stęk­nię­cie, ale w ga­sną­cych oczach wi­dzia­łam, jak bar­dzo cier­pi. Pró­bo­wa­łam ją pod­nieść, ale moje ręce chwy­ta­ły je­dy­nie próż­nię, jakby albo mnie, albo jej wcale tam nie było. Nie mo­głam sta­rusz­ce pomóc, i serce krwa­wi­ło mi od tej bez­sil­no­ści, drogi Czy­tel­ni­ku!

Po zda­ją­cej się trwać wiecz­ność chwi­li, pani Maja z tru­dem dźwi­gnę­ła się do siadu. A potem za­nio­sła się kasz­lem. Napad trwał i trwał. Sta­rusz­ka świsz­cza­ła jak czaj­nik, rzę­ża­ła jak cią­gnik i szcze­ka­ła jak pies, a ja za każ­dym razem mia­łam wra­że­nie, że jej żebra nie mogą tego wy­trzy­mać. Kro­ple plwo­ci­ny, fleg­my i krwi bar­wi­ły dywan.

– Pani Maju? – po­chli­py­wa­łam, ku­ca­jąc przy niej. – Pani Maju, wszyst­ko w po­rząd­ku?

Nigdy wcze­śniej nic tak mną nie wstrzą­snę­ło. Czy na­praw­dę tak wy­glą­da sta­rość, czy to dia­beł pró­bo­wał mącić mi w gło­wie?

Sta­rusz­ka nie sły­sza­ła moich pytań. Praw­do­po­dob­nie nie do­tar­ły­by do niej, nawet gdyby to nie była wizja, trans­lo­ka­cja, czy jakiś inny ro­dzaj pie­kiel­nej magii – dźwię­ki jej kasz­lu sku­tecz­nie ma­sko­wa­ły wszyst­kie po­zo­sta­łe.

– Okej, zro­bię to! – za­wo­ła­łam, nie mogąc dłu­żej znieść tego wi­do­ku.

W jed­nej se­kun­dzie zna­la­złam się znowu we mły­nie. Wy­rwa­łam się z objęć de­mo­na i wy­bie­głam, ani razu nie patrząc wstecz.

Kilka go­dzin póź­niej, ob­gry­za­jąc pa­znok­cie, wy­glą­da­łam przez okno sy­pial­ni. Be­stia od­gry­wa­ją­ca rolę pie­kiel­ne­go eg­ze­ku­to­ra stała w swoim zwy­czaj­nym miej­scu i wbi­ja­ła we mnie po­na­gla­ją­ce spoj­rze­nie wy­trzesz­czo­nych ślepi.

Gdy wresz­cie zga­sły la­tar­nie i ulicę oświe­tlał je­dy­nie nikły blask księ­ży­ca, wy­śli­zgnę­łam się z domu, ubra­na w czar­ny dres. W jego przed­niej kie­sze­ni spo­czy­wał stary scy­zo­ryk. Tak, drogi Czy­tel­ni­ku, za­mie­rza­łam po­de­rżnąć star­szej pani gar­dło. Teraz, po cza­sie, zdaję sobie spra­wę, jak to o mnie świad­czy. Wtedy za­sta­na­wia­łam się tylko nad tym, jak do­brać oręż, żeby w razie czego po­li­cja nie mogła go po­łą­czyć ze mną.

Mu­sisz my­śleć, że je­stem okrop­ną osobą. Po­wiem tak: czy­taj do końca.

Nie bie­głam, żeby nawet przy­pad­kiem nie zwró­cić na sie­bie uwagi kogoś, kto mógł­by aku­rat wyj­rzeć przez okno, a jed­nak szłam szyb­ko, bo kilka kro­ków za ple­ca­mi sły­sza­łam dy­sze­nie znie­cier­pli­wio­nej be­stii.

Drża­łam na całym ciele, skra­da­jąc się przez za­nie­dba­ny ogród na ty­łach domu pani Mai. Wy­da­wa­ło mi się, że z każ­de­go prze­ro­śnię­te­go krza­ka pa­trzy na mnie para cie­kaw­skich oczu. Przy­gry­złam wargi, uważ­nie ana­li­zu­jąc bu­dy­nek. Je­dy­ne otwar­te okno znaj­do­wa­ło się na pię­trze. Wspi­nacz­ka po pre­hi­sto­rycz­nej ryn­nie nie wy­da­wa­ła mi się naj­lep­szym po­my­słem, ale nie chcia­łam też wy­bi­jać szyby, tym samym zo­sta­wia­jąc oczy­wi­ste ślady dla stró­żów prawa.

Bez wiel­kiej na­dziei na­ci­snę­łam klam­kę tyl­nych drzwi domu. Z tru­dem zdu­si­łam okrzyk – ustą­pi­ła!

Po­wiesz, Czy­tel­ni­ku, że to nie­praw­do­po­dob­ny wręcz fart. Wtedy, trzę­sąc się z ner­wów, nie za­sta­na­wia­łam się nad tym. Da­ro­wa­ne­mu ko­nio­wi nie za­glą­da się w zęby, praw­da? Póź­niej jed­nak my­śla­łam o tym bar­dzo długo. Wszyst­ko po­szło aż zbyt łatwo. Otwar­te drzwi. Ni­ko­go w domu oprócz wła­ści­ciel­ki, choć prze­cież dzie­ci czę­sto składały jej kil­ku­dnio­we wi­zy­ty. Jedna z po­du­szek le­żą­ca nie pod głową sta­rusz­ki, a obok, jakby na mnie cze­ka­ła. I sama pani Maja po­grą­żo­na w tak głę­bo­kim śnie, że nawet nie drgnę­ła, gdy z bez­gło­śny­mi prze­pro­si­na­mi na ustach za­tka­łam jej usta i nos. No­ży­ka nawet nie mu­sia­łam wy­cią­gać z kie­sze­ni.

Czy to fak­tycz­nie był łut szczę­ścia, czy ra­czej dia­beł po­ma­gał mi w tym za­bój­stwie swoją mocą, jak diler, który pierw­szą dział­kę daje za darmo?

Cóż, mo­głam za­py­tać. Teraz już ra­czej nie będę miała oka­zji.

 

Część czwar­ta, w któ­rej jest dużo kre­sek

 

Jeśli nawet po ofie­rze zło­żo­nej ze sta­rej na­uczy­ciel­ki mia­łam ja­kieś wy­rzu­ty su­mie­nia, to szyb­ko mi­nę­ły. Do po­grze­bu pani Mai udało mi się samą sie­bie prze­ko­nać, że to, co zro­bi­łam, było wła­ści­wie aktem li­to­ści, a znu­dzo­ne miny jej ro­dzi­ny utwier­dzi­ły mnie w tym prze­ko­na­niu.

Mimo tego, po ta­kich prze­ży­ciach, co zro­zu­mia­łe, zu­peł­nie nie mia­łam głowy przy­go­to­wy­wać się ani do ma­tu­ry, ani tym bar­dziej do eg­za­mi­nów wstęp­nych. Po­zo­sta­wa­ło mi li­czyć na to, że dia­bel­skie moce po raz ko­lej­ny okażą się nie­za­wod­ne.

Muszę przy­znać, że gdy sia­dłam przed ar­ku­szem eg­za­mi­na­cyj­nym, trzę­słam się z ner­wów. Nie czu­łam żad­ne­go na­głe­go przy­pły­wu wie­dzy ani dia­bel­skie­go na­tchnie­nia. Nie mia­łam wra­że­nia, jakby ktoś stał za mną, szep­tał do ucha od­po­wie­dzi, albo pro­wa­dził pióro. Nic z tych rze­czy – na­pi­sa­łam, co na­pi­sa­łam i już.

– No nie płacz, słoń­ce – szep­tał Kry­stian, gła­dząc mnie po wło­sach. – Na pewno zda­łaś, je­steś prze­cież by­stra, jak mało kto. A jeśli nawet nie, to świat się nie koń­czy na ma­tu­rze. Po­dej­dziesz naj­wy­żej za rok.

Prych­nę­łam. Oczy­wi­ście, dla niego wszyst­ko było takie pro­ste. Nie teraz, to za rok. Może gdyby wtedy Kry­stian po­tra­fił oka­zać po­trzeb­ne współ­czu­cie, spra­wy nie po­to­czy­ły­by się tak źle.

Jego jed­nak stać było tylko na po­ma­cha­nie mi przed twa­rzą wo­recz­kiem bia­łe­go prosz­ku.

– Co to ma być?! – opie­przy­łam go. – Pro­si­łam, żebyś rzu­cił to cho­ler­stwo, a już na pewno masz go nie przy­no­sić do mo­je­go domu!

– Słon­ko, wiem, że je­steś scep­tycz­na wobec dra­gów, ale na­praw­dę, po­win­naś spró­bo­wać. Za­ufaj mi, to po­mo­że. Chyba nie chcesz być do lipca takim kłęb­kiem ner­wów?

No i co tu dużo pisać, drogi Czy­tel­ni­ku – za­ufa­łam, spró­bo­wa­łam i po­mo­gło, i nie byłam już kłęb­kiem ner­wów. Kłęb­kiem czego się sta­łam – sama nie wiem. Dość po­wie­dzieć, że z ko­lej­nych ty­go­dni nie­wie­le pa­mię­tam. Jak pi­sa­ła wspa­nia­ła Emily Dic­kin­son, „za każ­dym razem, gdy zro­bisz coś po raz pierw­szy, wy­pusz­czasz ma­łe­go de­mo­na”. Mała kre­secz­ka wcią­gnię­ta z lu­ster­ka po­mo­gła od­su­nąć lęki, więc szyb­ko biały wę­gorz za­czął mnie od­wie­dzać re­gu­lar­nie.

Ko­niec koń­ców oboje do­sta­li­śmy się tam, gdzie chcie­li­śmy. Wi­dząc swoje na­zwi­sko na li­ście kwa­li­fi­ka­cyj­nej, aż się roz­pła­ka­łam.

Suk­ces świę­to­wa­li­śmy nad mo­rzem. Tak, wiem, opa­le­ni­zna gotce nie pa­su­je, ale po pierw­sze, od czego jest puder, a po dru­gie… cóż, i tak więk­szość czasu spę­dza­li­śmy w po­ko­ju. Nie wcho­dząc w szcze­gó­ły, było dużo ko­tło­wa­nia i dużo kre­sek.

A po po­wro­cie wje­cha­ły jesz­cze dwie kre­ski. Tam, gdzie zu­peł­nie nie chcia­łam ich zo­ba­czyć.

Z wra­że­nia upu­ści­łam test na po­sadz­kę. Nie chcia­łam wie­rzyć, że to na­praw­dę się dzie­je. Ciąża, przed sa­my­mi stu­dia­mi? Jesz­cze z tym ćpu­nem, który wy­ko­rzy­stu­jąc moje lęki, wcią­gnął mnie w swój nałóg?

Nie. Na pewno nie – po­my­śla­łam sobie.

Bez za­sta­no­wie­nia po­bie­głam do młyna.

Tym razem dia­beł sie­dział na becz­ce, nie­dba­le opar­ty o ścia­nę, jakby na mnie cze­kał. Jak zwy­kle na jego ele­ganc­kim ubra­niu nie osia­dła nawet jedna dro­bin­ka wszech­obec­ne­go kurzu. Po­de­szłam po­wo­li, mię­dląc w dło­niach to­reb­kę.

Może to pa­mięć mnie myli, ale chyba od razu czu­łam, czego za­mie­rza za­żą­dać pie­kiel­ny han­dlarz.

Po­pro­sił, bym usia­dła mu na ko­la­nach. Zro­bi­łam to i ła­mią­cym się gło­sem wy­ja­śni­łam sy­tu­ację.

– To nie może się tak skoń­czyć. Nie teraz i nie z nim.

– Już, już, dziec­ko – szep­nął mi do ucha, uspo­ka­ja­ją­co gła­dząc po wło­sach. Robił to do­kład­nie jak tata, kiedy jesz­cze żył. – Wszyst­ko jest do za­ła­twie­nia, prze­cież już o tym wiesz.

Gdy wy­ja­wił cenę, nic nie po­wie­dzia­łam, tylko ukry­łam twarz w rę­kach. Demon wes­tchnął cięż­ko.

–  Mu­sisz wie­dzieć, że góra szcze­gól­nie nie lubi, gdy mie­sza­my się do cze­goś ta­kie­go. Nie mogę ci od­pu­ścić…

Uci­szy­łam go ge­stem dłoni.

– Nie o to cho­dzi. Wła­ści­wie to prze­cież sam sobie jest wi­nien. Tylko zu­peł­nie nie wiem, jak mia­ła­bym to zro­bić… On jest ode mnie trzy razy sil­niej­szy, a nawet gdy­bym zdo­ła­ła go udu­sić po­dusz­ką, jak panią Maję, to ani jego ro­dzi­ce, ani tym bar­dziej po­li­cja nie kupią śmier­ci we śnie w przy­pad­ku osiem­na­sto­let­nie­go chło­pa­ka.

Spoj­rza­łam pro­szą­co w ciem­ne oczy dia­bła.

– Może masz ja­kieś su­ge­stie? – za­py­ta­łam cicho.

Demon, a jakże, miał sporo świet­nych po­my­słów.

Kry­stian zdzi­wił się, że go od­wie­dzi­łam – za­zwy­czaj to on wpa­dał do mnie. Jego za­sko­cze­nie jesz­cze wzro­sło, gdy upar­łam się wra­cać przed dzie­sią­tą. Co od­czuł, gdy chwi­lę póź­niej do­stał SMS-a na­ka­zu­ją­ce­go mu na­tych­miast przy­je­chać do mo­je­go domu, nie wiem. Może się wściekł, że wy­dzi­wiam – sama bym się wście­kła. A może jed­nak ucie­szył się, że wie­czór nie pój­dzie na marne. Osta­tecz­nie, gdy dziew­czy­na na­pi­sze, że jest sama w domu, psim obo­wiąz­kiem fa­ce­ta jest przy­le­cieć z ję­zy­kiem na bro­dzie – taką mą­drość przy­naj­mniej gło­szą in­ter­ne­to­we memy, i chyba aku­rat w tym wy­pad­ku można im wie­rzyć.

Wtedy nie za­sta­na­wia­łam się nad tym spe­cjal­nie. Sta­łam przy oknie, przy­glą­da­jąc się pie­kiel­nej be­stii, która swoim zwy­cza­jem ster­cza­ła na chod­ni­ku, nie­ru­cho­ma, jeśli nie li­czyć chla­sta­nia bi­czo­wa­te­go ję­zy­ka. Bałam się, że jeśli choć­by mru­gnę, po­twór ma­gicz­nym spo­so­bem znaj­dzie się tuż obok i znów będę mu­sia­ła słu­chać ogłu­sza­ją­ce­go dy­sze­nia.

Jesz­cze więk­szym prze­ra­że­niem na­pa­wa­ła mnie myśl, że za chwi­lę kątem oka zo­ba­czę nad­jeż­dża­ją­ce nie­bie­skie po­rsche. Co, jeśli po­mysł dia­bła za­wie­dzie? W ra­mach planu „B” przy­go­to­wa­łam nóż ku­chen­ny, ale czu­łam, że w razie czego za­brak­nie mi od­wa­gi, żeby go użyć.

Mi­nu­ty zda­wa­ły się cią­gnąć jak de­ka­dy. Ob­ser­wo­wa­nie be­stii i ulicy jed­no­cze­śnie sta­no­wi­ło nie lada wy­zwa­nie. Mi­mo­wol­nie za­czę­łam ob­gry­zać nie­daw­no zro­bio­ne pa­znok­cie. Po­twór pa­trzył pro­sto na mnie i czu­łam, jak jego wzrok wy­pa­la ślady w mojej duszy.

Wresz­cie be­stia skło­ni­ła się i znik­nę­ła.

Z nie­wy­sło­wio­ną ulgą pa­dłam na łóżko i od razu za­snę­łam.

Śmierć Kry­stia­na od­czu­łam jak nóż wbity pro­sto w serce. Do wyj­ścia z po­ko­ju zmu­si­łam się do­pie­ro w dzień jego po­grze­bu. Ow­szem, nigdy nie był fa­ce­tem na moim po­zio­mie, ale z nikim innym nie spę­dzi­łam tylu pięk­nych chwil.

Nogi ugię­ły się pode mną na widok za­mknię­tej trum­ny. O ob­ra­że­niach, jakie od­niósł Kry­stian, nawet nie chcia­łam słu­chać – moja de­li­kat­na psy­chi­ka z pew­no­ścią by tego nie znio­sła. Z tru­dem zmu­si­łam się by po­dejść do ka­ta­fal­ku i wy­szep­tać kilka słów.

Z roz­ma­za­nym tu­szem zło­ży­łam kon­do­len­cje na ręce jego ro­dzi­ców.

– To moja wina – po­wie­dzia­łam. – Gdy­bym go nie za­pra­sza­ła do sie­bie o ta­kiej póź­nej go­dzi­nie, nigdy nie do­szło­by do tego wy­pad­ku.

Oj­ciec Kry­stia­na nic nie po­wie­dział, tylko objął mnie czule jak wła­sną córkę.

 

Część piąta, któ­rej nie mam siły pod­su­mo­wać

 

Na­stęp­ne­go dnia słu­cha­łam swo­ich uko­cha­nych al­bu­mów i roz­my­śla­łam o przy­szło­ści – a kon­kret­nie, to prze­glą­da­łam zdję­cia po­ten­cjal­nych na­stęp­ców Kry­stia­na. Letni upał wle­wał się do po­ko­ju przez otwar­te na oścież okno.

Z za­du­my wy­rwa­ło mnie pu­ka­nie do drzwi. Zo­ba­czy­łam w nich moją mamę.

– Marta? Po­li­cja do cie­bie.

Chwi­lę póź­niej stało nade mną dwóch funk­cjo­na­riu­szy. Byłam tak prze­ję­ta, że nie od razu zo­rien­to­wa­łam się, że wciąż mam w uszach słu­chaw­ki.

– Pro­szę nas zo­sta­wić. – Usły­sza­łam, gdy je w końcu zdję­łam.

– Ależ wy­klu­czo­ne! – za­pro­te­sto­wa­ła mama. – Marta sporo ostat­nio prze­szła i w ogóle nie wiem, po co ją pa­no­wie nie­po­ko­ją.

Po­li­cjant spoj­rzał na nią, marsz­cząc brwi.

– Droga pani, córka jest już do­ro­sła i ab­so­lut­nie nie po­trze­bu­je asy­sty ro­dzi­ca. Pro­szę nas nie zmu­szać, że­by­śmy ją za­bra­li na ko­mi­sa­riat.

Mama była wy­raź­nie nie­za­do­wo­lo­na, ale osta­tecz­nie zo­sta­wi­ła mnie z funk­cjo­na­riu­sza­mi. Nie od razu zo­rien­to­wa­łam się, czego chcą. Pa­no­wie przed­sta­wi­li się, po­twier­dzi­li moje dane, a potem jeden z nich wy­cią­gnął ta­blet i po­ka­zał mi wideo.

– Ze­chce nam to pani wy­ja­śnić? – za­py­tał.

Za­nie­mó­wi­łam.

Na­gra­nie przed­sta­wia­ło wy­jąt­ko­wo zgrab­ną dziew­czy­nę w krót­kiej su­kien­ce i sia­tecz­ko­wych poń­czo­chach, która, dzier­żąc ja­kieś na­rzę­dzie, wczoł­ga­ła się pod sto­ją­ce w ga­ra­żu nie­bie­skie po­rsche i dłuż­szą chwi­lę pod nim grze­ba­ła. Jej twarz po­zo­sta­wa­ła nie­wi­docz­na, ale nie było trud­no się do­my­ślić, kim jest.

– To nie ja – skła­ma­łam. Czu­łam, że za­czy­nam się trząść. Jak mo­głam być tak głu­pia – oczy­wi­ście, że lu­dzie po­kro­ju ro­dzi­ców Kry­stia­na mieli w ga­ra­żu ka­me­rę!

Po­li­cjan­ci jak na ko­men­dę po­krę­ci­li gło­wa­mi.

– W takim razie oba­wiam się, że bę­dzie mu­sia­ła pani pójść z nami.

Se­kun­dę póź­niej dyn­da­łam za oknem, kur­czo­wo trzy­ma­jąc się pa­ra­pe­tu. Sama do końca nie wiem, jak to się stało, więc nie proś, drogi Czy­tel­ni­ku, żebym wy­tłu­ma­czy­ła ten nagły przy­pływ zwin­no­ści. Naj­praw­do­po­dob­niej zresz­tą wy­ni­kał on ze skoku ad­re­na­li­ny, a nie z żad­nej pie­kiel­nej magii.

Mój pokój znajdował się na pierw­szym pię­trze, ale i tak nie mia­łam od­wa­gi spoj­rzeć w dół. Gdy po­li­cjant wy­chy­lił się, żeby spró­bo­wać mnie wcią­gnąć z po­wro­tem, zwol­ni­łam chwyt i, pisz­cząc, spa­dłam pro­sto na krzew tar­ni­ny. Po­ha­ra­ta­na cier­nia­mi skóra pie­kła jak dia­bli, ale nie po­zwo­li­łam, żeby ból spo­wol­nił moje ruchy – jak strza­ła po­mknę­łam na ko­lej­ne spo­tka­nie z de­mo­nem.

– Dia­ble! – za­wo­ła­łam, gdy tylko zna­la­złam się w opusz­czo­nym mły­nie. – Dia­ble, nie mam czasu na za­ba­wy, pokaż się w tej chwi­li!

– Gdzie ta gów­nia­ra się scho­wa­ła? – Usły­sza­łam z ze­wnątrz niski głos. Czu­łam, że za­czy­na ogar­niać mnie pa­ni­ka. – Sprawdź tę ru­de­rę!

Jęk­nę­łam, sły­sząc to. Nie­wie­le my­śląc, za­su­nę­łam pre­hi­sto­rycz­ny ry­giel a potem, nie ufa­jąc mu, do­dat­ko­wo za­blo­ko­wa­łam drzwi ławą. Dy­sza­łam cięż­ko, bo mebel sporo ważył.

– No, dziec­ko. Tym razem to na­py­ta­łaś sobie biedy, co?

Aż pod­sko­czy­łam, sły­sząc za ple­ca­mi ak­sa­mit­ny głos de­mo­na. Po­pchnę­łam go wście­kle, ale nawet nie drgnął, jakby był zro­bio­ny z ka­mie­nia.

– Dla­cze­go nie po­wie­dzia­łeś mi o ka­me­rach?! – wrza­snę­łam z wy­rzu­tem. – Mó­wi­łam, że nie chcę mieć po­li­cji na karku!

– Do­ra­dzi­łem ci, żebyś pod­cię­ła prze­wo­dy ha­mul­co­we, a nie, żebyś to zro­bi­ła w domu Kry­stia­na.

Otwo­rzy­łam usta, ale nic nie po­wie­dzia­łam. Nie mia­łam żad­nej od­po­wie­dzi na taką bez­czel­ność.

Otrzeź­wi­ło mnie do­pie­ro wa­le­nie do drzwi.

– Wiem, że tam je­steś! – Roz­legł się do­no­śny głos po­li­cjan­ta. – Wyjdź z pod­nie­sio­ny­mi rę­ka­mi, to się jesz­cze nie musi źle skoń­czyć!

– Mu­sisz mi pomóc! – za­ape­lo­wa­łam do dia­bła. – Spraw, żeby oni o mnie za­po­mnie­li. A naj­le­piej niech cał­kiem znik­ną, o!

Demon po­pa­trzył mi pro­sto w oczy. Zo­ba­czy­łam na jego twa­rzy wyraz, ja­kie­go nie było tam nigdy wcze­śniej. Roz­ba­wie­nie? Po­gar­dę?

– Nie­ła­twa spra­wa, dziec­ko. Od­dasz za to życie matki? – za­py­tał.

Nagle zro­bi­ło się pie­kiel­nie zimno. Przez mo­ment nie mo­głam za­czerp­nąć po­wie­trza.

– Żar­tu­jesz sobie? – obu­rzy­łam się. – Proś o kogoś in­ne­go, ko­go­kol­wiek!

Za ple­ca­mi usły­sza­łam huk. Po­li­cjant ude­rzał w drzwi bar­kiem.

– Oba­wiam się, że nie mogę tym razem zejść z ceny – mruk­nął dia­beł, wciąż z tym po­gar­dli­wym uśmiesz­kiem na twa­rzy. Mia­łam go ser­decz­nie dość.

– A to spier­da­laj! Spier­da­laj, sły­szysz?! – wrza­snę­łam wście­kle.

Dia­beł po raz ko­lej­ny speł­nił moje ży­cze­nie. Znik­nął, jakby nigdy go nie było. Zo­sta­łam cał­kiem sama. Za­sło­ni­łam usta dłoń­mi i drżąc, wpa­try­wa­łam się w ryt­micz­nie ude­rza­ne drzwi. Z każ­dym ata­kiem po­li­cjan­ta tu­ma­ny wszech­obec­ne­go pyłu wzbi­ja­ły się w po­wie­trze.

Wresz­cie moja blo­ka­da za­wio­dła. Funk­cjo­na­riusz w se­kun­dę do­sko­czył do mnie i oba­lił na zie­mię. Wy­krzy­ki­wał coś, ale wcale nie słu­cha­łam.

– Okej, zro­bię to – wy­szep­ta­łam ze łzami w oczach.

Nie roz­legł się żaden dźwięk, nie było bły­sków ma­gicz­ne­go świa­tła, nikt nie wy­gło­sił słów za­klę­cia. Po pro­stu w jed­nej se­kun­dzie po­li­cjant do­ci­skał mnie do ziemi, a w dru­giej ku­li­łam się na oku­rzo­nych de­skach cał­kiem sama.

Po­cią­gnę­łam ko­la­na pod brodę. Nie mo­głam opa­no­wać pła­czu.

Mu­sia­łam przed za­śnię­ciem zabić wła­sną matkę.

Przez dłu­gie go­dzi­ny na zmia­nę chli­pa­łam na pod­ło­dze i ner­wo­wo drep­ta­łam w kółko. Jak mo­gła­bym zro­bić coś ta­kie­go? Mu­sia­ła­bym być cał­ko­wi­cie po­zba­wio­na su­mie­nia.

Pró­bo­wa­łam wzy­wać de­mo­na, li­cząc, że jesz­cze uda się zmie­nić nasz układ. Dia­beł jed­nak nie uka­zał się moim oczom choć­by na mo­ment.

Ale gdy tylko słoń­ce scho­wa­ło się za ho­ry­zon­tem, po­ja­wi­ło się coś in­ne­go.

Usły­sza­łam tuż za sobą ogłu­sza­ją­ce dy­sze­nie, a na karku po­czu­łam obrzy­dli­wy, chro­po­wa­ty jęzor.

W tej samej se­kun­dzie, wrzesz­cząc jak opę­ta­na, wy­bie­głam z prze­klę­te­go młyna. De­cy­zja wła­ści­wie pod­ję­ła się sama.

Za­kra­dłam się do kuch­ni, chwy­ci­łam tasak i za­cza­iłam się za tują – wie­dzia­łam, że mama za chwi­lę bę­dzie wy­cho­dzić do pracy.

Palce po­bie­la­ły mi od kur­czo­we­go za­ci­ska­nia na pla­sti­ko­wej rącz­ce. Chcia­ła­bym po­wie­dzieć, drogi Czy­tel­ni­ku, że sama wtedy nie wie­rzy­łam w to, co za­mie­rza­łam zro­bić, ale to by­ła­by nie­praw­da – be­stia przy­cup­nę­ła na po­dwór­ku, po dru­giej stro­nie chod­ni­ka, i wbi­ja­ła we mnie spoj­rze­nie obrzy­dli­wych, wy­trzesz­czo­nych ślepi. Roz­war­ta pasz­cza zda­wa­ła się cze­kać, żeby od­gryźć mi głowę. Wie­dzia­łam, że mam tylko jedno wyj­ście.

Wresz­cie usły­sza­łam szczęk zamka i zo­ba­czy­łam plecy idą­cej do sa­mo­cho­du mamy. Sko­czy­łam w jej stro­nę jak kot.

Uspo­ko­ję Cię, drogi Czy­tel­ni­ku. Oczy­wi­ście, nie zro­bi­łam tego. Tak tylko sobie bu­du­ję na­pię­cie. Nie­źle, co? Nada­wa­ła­bym się do tego ca­łe­go pi­sa­nia. Nie jest to gałąź sztu­ki tak eks­pre­syj­na, jak ry­su­nek, a jed­nak cał­kiem sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ca. Szko­da, że nie za­czę­łam wcze­śniej.

Ale, ale. Nie­po­trzeb­nie zba­czam z te­ma­tu.

Gdy zo­ba­czy­łam mamę, która od lat zno­si­ła trudy sa­mot­ne­go ro­dzi­ciel­stwa, i która ob­cią­żo­na torbą z ro­bo­czym stro­jem szy­ko­wa­ła się na ko­lej­ne osiem go­dzin ha­rów­ki, coś we mnie pękło. Nóż sam wy­śli­zgnął się z moich rąk w trawę, a ja z całej siły uści­ska­łam ro­dzi­ciel­kę.

Gdy py­ta­ła, co się stało, skła­ma­łam, że nic, i za­pew­ni­łam, że po pro­stu bar­dzo ją ko­cham.

I wła­śnie tak zna­la­złam się w obec­nej sy­tu­acji.

Nie spa­łam od sze­ściu dni.

Be­stia nie od­stę­pu­je mnie nawet na krok, ale czeka cier­pli­wie, wier­na przed­sta­wio­nym przez dia­bła za­sa­dom: na spła­tę długu mam czas do za­śnię­cia. Już wiem, że tego nie zro­bię – mia­łam ty­siąc oka­zji, by po­now­nie chwy­cić za nóż, a jed­nak coś mnie przed tym po­wstrzy­mu­je.

Do chro­po­wa­te­go ję­zy­ka na karku zdą­ży­łam się przy­zwy­cza­ić – pra­wie go nie za­uwa­żam. Tylko ten smród… Boże, ten odór!

Nie­dłu­go nie wy­trzy­mam i zasnę – to pewne jak dwa razy dwa. Co wtedy? Mon­strum mnie pożre czy po­rwie pro­sto do pie­kła? Nie mam po­ję­cia. Wciąż żywię na­dzie­ję, że za­do­wo­li się jedną koń­czy­ną, jak ma­fio­so, który ucina dłuż­ni­ko­wi palec.

Coraz mi trudniej trzy­mać pióro, a głowa zdaje się ważyć wię­cej i wię­cej.

Mam jesz­cze tyle do opi­sa­nia, drogi Czy­tel­ni­ku… Przed­wczo­raj, na przy­kład, wi­dzia­łam się z księ­dzem. Wcale mi nie po­mógł, za to spo­tka­nie prze­bie­gło cał­kiem za­baw­nie. Ale o tym za chwi­lę, bo teraz na­praw­dę nie mam siły.

 

Część szó­sta, którą na­pi­szę za mo­ment, bo muszę mi­nut­kę od­po­cząć