Tekst dla osób pełnoletnich, zawiera wulgaryzmy i drastyczne sceny.
Trochę dramatyzmu, trochę humoru, trochę karania grzeszników. Mam nadzieję, że każdy znajdzie coś dla siebie.
Bardzo dziękuję za betę: Tarninie, bruce i zygfrydowi89. Ta pomoc wiele dla mnie znaczy.
Udało się połączyć siły z mamą – obraz spod jej pędzla stanowił dla mnie niemałą inspirację przy opisach.
Płyniemy wzdłuż brzegu Styksu starą, długą łodzią. Judasz wiosłuje. Już wiele lat temu zajął miejsce Charona. Nie ma drugiego, który tak bardzo zasługiwałby, żeby wydawać ludzi temu najgorszemu. Długie, rude włosy lepią mu się do spoconej twarzy. Jest duszno jak diabli. Kto by się spodziewał, że w piekle będzie tak gorąco?
Na wstępie podałem mu trzydzieści srebrnych monet. Obol wyszedł z obiegu już dawno temu. Judasz wyszczerzył zepsute zęby. Śmierdział potem i dymem. Przyjął zapłatę i wrzucił pieniądze do skórzanego wora, który wisiał mu na szyi, na cienkiej linie. Sznur zacisnął się natychmiast – jak pętla wisielca. Judasz zacharczał. Dusił się. Chciałem mu pomóc, ale mnie odepchnął. Krew zaczęła spływać spod liny i plamić biały podkoszulek. Judasz szarpał się ze sznurem, z całych sił próbując odciągnąć go od szyi. Po chwili walki udało mu się uwolnić. Kaszlnął kilka razy. Lina magicznie straciła swoją moc i wór luźno opadł, by dotknąć jego wielkiego brzucha. Nie rozumiałem, co się dzieje. Wiedziałem tylko, że dusiło go coś innego, nie waga monet. Ciężar grzechu? Mogłem się jedynie domyślać – widocznie na tym polegała jego kara.
Widziałem czarne chaty na obu brzegach Styksu. Dachy jakby pokryte ciemną, wyschniętą, pękającą krwią i błonami podobnymi do skrzydeł nietoperza. Z niektórych chat dobiegały odgłosy szeptów, modlitw. Nad dachami unosiła się chmura ciężkiego dymu, który cuchnął przypalonym mięsem. Czasem któraś ze ścian poruszała się lekko, jakby oddychała. Ludzie w łachmanach nawet nie zwracali na nas uwagi. Ci nadzy też nie. Niektórzy myli się w brudnej, czerwonej wodzie. Jakiś staruszek raz po raz napełniał kubek w rzece i wypijał zawartość duszkiem. Dwoje dzieci taplało się na mieliźnie, chlapiąc na siebie nawzajem. Niby beztroska zabawa, ale na ich twarzach malował się smutek. Naga, wychudzona kobieta wrzuciła kamień do kotła, nad którym unosił się czerwony opar. Inna karmiła niemowlę piersią, a pierś ta wyglądała na pustą i pomarszczoną – jak pęknięty balon. Ludzkie ciała dryfowały na wodzie. Judasz musiał popychać niektóre z nich wiosłem, żeby utorować nam drogę. Powietrze było ciężkie, gęste od cierpienia, jakby każda cząsteczka niosła ze sobą czyjś jęk. Miałem ochotę odwrócić wzrok, ale coś – może strach, może ciekawość – kazało mi patrzeć dalej.
Nie rozmawialiśmy. Judasz postawił jasne warunki, zanim jeszcze wsiadłem do łodzi. Nie chciał wiedzieć, kim jestem ani jak się nazywam. Podobno tak łatwiej mu wydać człowieka w ręce Księcia Ciemności. Nauczył się na własnych błędach, że lepiej się nie przyjaźnić z tym, kogo trzeba zdradzić.
Płynęliśmy w ciszy przez krainę bólu, aż nagle za meandrem rzeki ujrzałem wrota, które, według legend, prowadziły do ostatniego kręgu piekła.
Dopłynęliśmy do brzegu.
– Tu się rozstajemy – oznajmił Judasz. – Ustaw się w kolejce i poczekaj. Pan cię przyjmie. Wyznaczy ci miejsce nad Styksem i karę na wieki wieków.
– Dziękuję – odpowiedziałem.
Wyciągnąłem dłoń na pożegnanie. Judasz uścisnął ją niepewnie, jakby był zdziwiony moją uprzejmością. Pospiesznie cofnął rękę i skrzywił się z niesmakiem. Odwrócił się i wsiadł do łodzi. Odepchnął ją od brzegu i popłynął odebrać kolejnego grzesznika. Stanąłem na końcu kolejki, liczącej setki, może tysiące ludzi. To chyba pierwsza część kary. Czekanie. Bez końca.
Dni mijały, a ja wciąż czekałem. Zbliżałem się, ale jeszcze wielu było przede mną. W końcu, kiedy czas stracił sens, zobaczyłem diabła wywołującego kolejnych ludzi, gdy nadchodziła ich kolej. Stał dumnie z papierosem w ustach. Miał rogi jak kozioł i masę kolczyków na twarzy, wbrew opowieściom, białej jak kartka papieru. Ubrany był w brązowe futro i skórzane spodnie. Gwiazda rocka się znalazła, pomyślałem.
– To nie tak, to nie był gwałt, ona tego chciała, przysięgam! – krzyczał mężczyzna przede mną.
Słyszałem tę historię, opowiadał ją wielokrotnie w kolejce. Nie wierzyłem w ani jedno słowo. Według mnie to zwykły drań, dobrze, że tu trafił. Jeśli piekło ma sens, to jest nim karanie takich gnoi, jak on.
Diabeł bez wahania wymierzył mu cios w twarz. Mężczyzna upadł i złapał się za nos, z którego leciała krew.
– Wypierdalaj, ludzkie ścierwo. Jazda! Pan nie będzie na ciebie czekał. – Wskazał palcem wrota w ścianie za sobą. Podniósł papierosa, który wypadł mu z ust przy uderzeniu i zaciągnął się głęboko.
Mężczyzna wstał przerażony i powlókł się w stronę drzwi. Oby tu zgnił. Nie przypuszczałem, że kiedykolwiek będę po stronie diabła. Cóż, nie sądziłem też, że jakiegoś spotkam.
Strażnik gestem zaprosił mnie do siebie. Spojrzał z obrzydzeniem, jakbym miał trąd. Ciekawe, czy widział siebie w lustrze, paskuda. Przybił pieczęć na jakimś świstku i wręczył mi go:
WIKTOR KUŚKA – SAMOBÓJSTWO.
– Zgadza się?
– Zgadza się.
– No to spieprzaj.
Podszedłem do drzwi. Zapukać? Wejść od razu? Cholera wie, zapukam. Puk, puk. Cisza. Dobra, wchodzę. Otworzyłem drzwi. Na końcu pomieszczenia – on. Szatan? Nie jestem pewien. Nazwijmy go tak. W każdym razie, kimkolwiek był, wyglądało na to, że sprawuje tutaj władzę, bo siedział na tronie z czaszek i kości. Kolejny brzydal, pomyślałem. Miał na sobie krwistoczerwone, długie futro. Twarz pokrywały blizny i kolczyki, a rogi wyglądały, jakby były utkane z cierni i żalu tysięcy potępionych dusz. Na palcach miał ciężkie sygnety z wygrawerowanymi symbolami, jakich nie widziałem nigdy wcześniej. Tron skrzypiał pod ciężarem olbrzymiego cielska. Szatan podpierał podbródek dłonią, jakby śmiertelnie znudzony, a każde jego westchnienie brzmiało jak łomot upadających łańcuchów. Wokół unosił się kurz i mdlący smród rozkładających ciał.
– Błagam, panie, nie! Litości! – wołał mężczyzna, który wcześniej był przede mną w kolejce.
– Zabieraj mi go stąd, Boruta – powiedział Szatan, nie ukrywając znudzenia.
Boruta, kolejny diabeł, był niski i krępy. Miał długi, spiczasty nos i jedno sztuczne, białe oko. Rogi opadały i zawijały się przy szczęce, jak u barana. Ubrany był w czarne, eleganckie futro. To jakaś moda tutaj? Uśmiechnął się i zaczął zmieniać jak Doppelgänger. Rósł na naszych oczach, aż w końcu przybrał postać olbrzymiego, umięśnionego mężczyzny. W jego dłoni pojawił się niespodziewanie spory śrubokręt.
– To chyba tego użyłeś podczas gwałtu na tej kobiecie, prawda? – zapytał Boruta, wyraźnie zadowolony. Wyszczerzył zęby.
– Nie, to nie tak… – Mężczyzna zwijał się na ziemi, zasłaniając twarz, bojąc się uderzenia.
– No cóż, wezmę go, pobawimy się. – Boruta oblizał wargi. – Czeka nas wiele długich nocy.
Złapał go za kark jak psa, podniósł bez wysiłku i zaczął ciągnąć przez kamienną posadzkę. Obcasy mężczyzny szorowały po ziemi, zostawiając smugi, a paznokcie zgrzytały po podłodze, aż zaczęły pękać i odłamywać się z trzaskiem. Jego piski i skamlenia wzbudziły we mnie wstręt. Dalej nie było mi go żal. Może piekło powinno przejąć polskie sądownictwo, tak byłoby lepiej dla nas wszystkich.
– Śmieć, oby pożałował tego, co zrobił – szepnąłem pod nosem.
– Ano. – Szatan przytaknął. – My też tu takich nie lubimy. Pobić kogoś? Czemu nie. Obrażać, kraść? Jak najbardziej. Ale zgwałcić? Zero litości. Czekaj no, pokazuj, co tam masz, może sam nie jesteś lepszy!
Podałem mu kartkę, którą otrzymałem od diabła przy wejściu. Spojrzał na nią i odchrząknął.
– Kuśka, co za beznadziejne nazwisko! – zarechotał Szatan, łapiąc się za brzuch.
Jakbym nie wiedział. Prostackie żarty towarzyszyły mi całe życie. Uśmiechnąłem się tylko, przewracając oczami.
– Coś przeskrobał, Kuśka? – Znów zerknął na kartkę, wyraźnie zadowolony. Niech się pośmieje, co mi zależy. – Cóż, z takim nazwiskiem też bym się zabił! – zakpił. Kolczyki na twarzy głośno dzwoniły przy każdym ruchu.
– Miałem trochę więcej powodów, ale dzięki za zrozumienie.
– Hmm, samobójcy zwykle przeżywają swoją śmierć w kółko. Całą wieczność. Co o tym sądzisz?
– Mało wyszukane. – Podrapałem się po głowie. – Nie najgorsza kara.
Szatan spojrzał zaskoczony.
– A jeśli do tego dołożyć ból psychiczny, który czułeś, popełniając samobójstwo? – zapytał, chyba szczerze zainteresowany.
– Wtedy będzie gorzej – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. – Czy są przewidziane dni wolne?
Szatan przyglądał mi się uważnie. Wyraźnie zastanawiał się, czy jestem aż tak bezczelny, czy może po prostu głupi. Sam się czasem nad tym zastanawiam.
– Słuchaj, Kuśka, skoro ja nie mam wolnego od wymyślania kar całymi dniami, to czemu ty miałbyś mieć?
– Coś w tym jest – przyznałem. Już miałem iść w stronę wyjścia, pokazać, że godzę się z losem, ale jedna rzecz nie dawała mi spokoju. A co mi tam, zapytam.
– Dlaczego nie masz dnia wolnego, skoro tu rządzisz? Pamiętaj, by dzień święty święcić, czy jakoś tak to było. W niebie chyba mają wolne.
Szatan podrapał się po policzku, po czym zawinął kozią bródkę wokół palca. Myślał.
– W sumie racja – przyznał. – Powinienem coś w tym kierunku zarządzić. Tylko też muszę wymyślić jakieś powiedzonko. Może – sobota bez robota? – zapytał, zadowolony z siebie.
– Trochę to pokraczne. Nie macie tu robotów, a nie słyszałem też, żebyście używali gwary. Diabeł tkwi w szczegółach, wymyślisz coś lepszego – odpowiedziałem.
– Czemu się nie boisz? Jesteś w piekle. Każdy tu pada na kolana i błaga o litość.
– Piekło miałem już na ziemi, a tu, jak na razie, wcale nie jest tak źle.
– Lubię cię, Kuśka.
Ja też go polubiłem, o ile można lubić diabła. Było mi bardziej żal jego, że musi tu siedzieć całą wieczność, niż tego gwałciciela.
– Dobrze jest czasem z kimś pogadać, zamiast słuchać lamentu tych nieudaczników, którzy myślą, że wcale nie zasługują na to, co ich spotkało – powiedział Szatan.
– To jak, znajdzie się i dla mnie jeden dzień wolny? Może będę zaglądać na kawę w sobotę, jak już wymyślisz ciekawe powiedzonko? – Zagrałem va banque.
– Ano, coś poradzimy. A co do kary, chyba mam już pomysł. – Uśmiechnął się i mrugnął do mnie.
***
– Cześć, Judasz.
– Cześć, Kuśka. – Przywitaliśmy się uściskiem dłoni.
– Naprawdę nie możesz mi mówić po imieniu? – zapytałem.
– Dobrze wiesz, że to nakaz z góry, żeby wołać cię po nazwisku. Zasady to zasady. – Judasz wcale nie wydawał się smutny z tego powodu, wręcz przeciwnie. – Ruszamy?
– Tak, musimy się pospieszyć, żebym zdążył na sobotę.
– Może być trudno, odkąd Szatan zaczął brać wolne, kolejki się wydłużają.
– Coś o tym wiem, dalej muszę w nich stać. Oczywiście nie narzekam, taka kara to nie kara. Myślałem, że najgorsza będzie śmierć raz w tygodniu i powrót na tę stronę rzeki, ale szczerze mówiąc, nie to jest problemem. Najgorsze jest słuchanie tych wybielających się kanalii.
– Pewnie masz rację. Wsiadaj.
Wskoczyłem do łódki. Odbiliśmy od brzegu i płynęliśmy Styksem, przez kolejne bramy piekła.
– On bardzo cię polubił, wiesz? – zapytał Judasz. – To się nigdy jeszcze nie zdarzyło, żeby Pan Ciemności przyjaźnił się z człowiekiem.
– Wiem, ja też nigdy nie kolegowałem się z diabłem. Nie jest taki straszny, jak go ludzie malują.
– Też się cieszę, że tu jesteś. Mam do kogo gębę otworzyć, skoro się już znamy.
Muszę porozmawiać z Szatanem o dniu wolnym dla Judasza. Facet ciężko pracuje. Jeszcze trochę i założę tu związki zawodowe. Kto by pomyślał, na ziemi nic mi nie wychodziło, a w piekle jestem kimś. Może dlatego, że w końcu przestało mi zależeć.
***
– Wiesz, Kuśka, ludzie myślą, że prowadzę ich do piekła za rękę, a ja ledwo kawę potrafię zrobić. – Szatan podał mi filiżankę.
Upiłem niewielki łyk. Poczułem, jak twarz wykrzywia mi się w grymasie.
– Rzeczywiście paskudna – odpowiedziałem, czując fusy między zębami. – Łatwiej wszystko zwalić na ciebie, niż przyznać, że samemu się spieprzyło.
– Jeszcze by brakowało kuszenia, jakby grzeszników było za mało! – syknął Boruta, wchodząc do pokoju. Wyrzucił śrubokręt do kosza. – A nawet gdyby, to jak niby mielibyśmy to robić? Podać pistolet, może go jeszcze odbezpieczyć, żeby strzelił sobie w łeb jeden z drugim? Dobre sobie.
– Kuśce to raczej kopniaka w taboret zasadzić! – zarechotał Szatan, a Boruta omal nie zadławił się śmiechem.
Uśmiechnąłem się mimo wszystko – podoba mi się ten wisielczy humor. Upiłem kolejny łyk kawy i spojrzałem w swoje odbicie w ciemnym, gęstym jak smoła płynie.
– Nie, mnie wystarczyło podać lustro – powiedziałem cicho.
Diabły spojrzały po sobie, niepewne, czy żartuję, czy się zwierzam. Zaśmiałem się pierwszy. Szatan i Boruta poszli w moje ślady. Nie pozwolę powrócić złym myślom, to one wszystko zepsuły na ziemi. Zresztą, nie warto psuć atmosfery – w końcu to sobota bez robota.
Witam po becie, dziękuję; niezwykły pomysł, do tego okraszony cudną grafiką (gratulacje dla Mamy raz jeszcze! :) ).
Pozdrawiam serdecznie, powodzenia, klik. :)
Pecunia non olet
Już po becie, więc tylko trzymam kciuki :)
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
bruce, Tarnina – jesteście nieocenione. Bardzo Wam dziękuję.
pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Fajny, lekki szort – i to pomimo tego, że miejscami dotyka cięższej, wręcz dołującej tematyki.
Bardzo dobrze wypada tekst pod względem językowo-redakcyjnym.
Dziwi mnie trochę podejście do opisów. Mamy bardzo szczegółowe jak na tak krótki tekst opisy wyglądu diabłów, które nie są źle napisane, ale też niczemu specjalnie nie służą, natomiast gdy Boruta się przemienia, dzieje się coś dynamicznego i można by to jakoś ciekawiej opisać, uciekasz od tego opisu (słowa “jak Doppelgänger” każdy może zrozumieć, jak chce. Zależnie od tego jaki film widział albo w jaką grę ostatnio grał).
Ale to tylko taka uwaga, żeby nadać komentarzowi pozorów merytoryki. Ogólnie jest dobrze. Pozdrawiam i klik
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
Hej GalicyjskiZakapior,
(słowa “jak Doppelgänger” każdy może zrozumieć, jak chce. Zależnie od tego jaki film widział albo w jaką grę ostatnio grał).
Niby fakt, ale jednak zawsze się to chyba kojarzy z przemianą. Tutaj niby można to rozwinąć, ale chciałem skupić się na wydźwięku mocnej sceny, sam śrubokręt już dużo dopowiada – ale też nie chciałem, żeby Boruta i gwalciciel przejmowali opowiadanie. Sam nie wiem czy słusznie, tak wtedy myślałem.
Bardzo Ci dziękuję za komentarz, miłe słowo i klika, miło mi.
Pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Hej MichaelBullfinch
Świetny tekst. Pomysłowy, oryginalny i doskonale napisany.
Dodatkowy plus za obraz – bardzo moje klimaty ;)
Pozdrawiam i klikam
Hej Sajmon15,
Dzięki za ciepły odbiór i klika.
Pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Cześć Michaelu!
Ładnie napisane, dużo treści między wierszami, zręcznie wplecione powiedzenia z diabłem.
Rozmyła się trochę w Twoim opowiadaniu granica między dobrem a złem i może dlatego jest niejednoznaczne, zastanawiające.
Podobało mi się, klikam i pozdrawiam!
Hej chalbarczyk!
Bardzo dziękuję za komentarz i klika. Cieszę się, że treści między wierszami są wyłapywane, chociaż nie są też jakoś ukryte.
Dziękuję za miłe słowa!
Pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Ładne, plastyczne opisy. Opowiadanie napisane z humorem, ale jednak smutek dominuje. Diabeł nie taki straszny, ludzie gorsi.
Zaskakująca obecność Boruty. Doppelgänger też inaczej mi się kojarzy.
Pozdrawiam!
Bardzo intrygujące opowiadanie. Świetnie użyte w kontekście powiedzonka o diable, do tego humor, jaki lubię…
Czyta się dobrze, płynnie. Obraz jest cudowny, nadaje niesamowitego klimatu.
Brawa dla Ciebie i betujących
“Podszedłem do drzwi. Zapukać? Wejść od razu? Cholera wie, zapukam. Puk, puk. Cisza. Dobra, wchodzę. Otworzyłem drzwi. Na końcu pomieszczenia – on. Szatan? Nie jestem pewien. Nazwijmy go tak. W każdym razie, kimkolwiek był, wyglądało na to, że sprawuje tutaj władzę, bo siedział na tronie z czaszek i kości. Kolejny brzydal, pomyślałem. Miał na sobie krwistoczerwone, długie futro. Twarz pokrywały blizny i kolczyki, a rogi wyglądały, jakby były utkane z cierni i żalu tysięcy potępionych dusz. Na palcach miał ciężkie sygnety z wygrawerowanymi symbolami, jakich nie widziałem nigdy wcześniej. Tron skrzypiał pod ciężarem olbrzymiego cielska. Szatan podpierał podbródek na dłoni, jakby śmiertelnie znudzony, a każde jego westchnienie brzmiało jak łomot upadających łańcuchów. Wokół unosił się kurz i mdlący smród rozkładających ciał”.
Ten fragment bardzo mi się spodobał, więc idę do klikarni i zapraszam do Biblioteki
"bądź dobrej myśli, bo po co być złej" Lem
Cześć AP.
Bardzo dziękuję za miłe słowa, cieszę się, że się podobało.
Hmm, nie sądziłem, że tak namieszam z tym Doppelgängerem. Może macie rację. Za bardzo zaufałem swoim skojarzeniom z tym słowem.
Pozdrawiam i dzięki za klika!
GOCHAW niezmiernie mi miło za tak ciepły odbiór. To naprawdę duży komplement dla mnie. Betujący dużo pomogli, szczególnie, jeśli chodzi o moje braki techniczne w dialogach, poradniki nie wystarczyły, ale mam nadzieję, że lekcja zostanie ze mną na przyszłość i przestanę się bać gębowych i niegębowych zapisów.
Dzięki jeszcze raz za komentarz i klika. Pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Mroczne jak czarna kawa, ale dobre. Momentami trudno się śmiać, ale inne elementy zachwyciły nie.
Team Judas!!! ;)
Bardzo zgrabnie połączyłeś mity greckie z biblią.
"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke
Hej Ambush!
Cieszę się, że trafiło do Ciebie. Mam nadzieję, że chociaż w niektórych miejscach się uśmiechnęłaś!
Team Judas!
https://youtu.be/wagn8Wrmzuc?si=WLcKqrAVp4VSFtsD
Pozdrawiam, dzięki za klika i dzięki temu szybkie dostanie się do biblioteki!
You cannot petition the Lord with prayer!
Ave, Michaelu!
Fajny tekst. Podobał mi się mix chrześcijańskiej wizji piekła z mitologią grecką. Po pierwszych akapitach spodziewałem nieco mroczniejszych klimatów, ale Ty skręciłeś w humor, momentami trochę czarny. Myślę, że całości wyszło to na dobre.
Chętnie bym kliknął, ale się spóźniłem… Powodzenia w konkursie!
Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"
Ave!
To chyba pierwszy raz, jak goszczę Cię u siebie, bardzo mi miło. Ciesze się z pozytywnego odbioru. Ja też bym kliknął Twoje opowiadanie… gdybym już mógł haha.
Serdecznie pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Dość lekki tekst jak na piekielną tematykę.
Tak się zastanawiam, jeśli Boruta na pełen etat zajmuje się bezimiennym gwałcicielem, to chyba nie czuje się z tym dobrze – to w końcu był diabeł szlachecki, a tu taka degradacja. Jakoś mam wrażenie, że ten gwałciciel został potraktowany z atencją, mimo wszystko lepiej, niż na to zasłużył.
Sama kiedyś napisałam o Styksie, więc poczułam się jak u siebie. :-)
Babska logika rządzi!
Witam!
Bardzo fajny tekst. Dużo humoru i dobre opisy. Czytanie było bardzo przyjemne. Takie coś można by czytać i czytać. Wydaje mi się, że najmocniejszym atutem tego opowiadania są właśnie opisy. Wygląd diabła – świetne.
Pozdrawiam!!!
Jestem niepełnosprawny...
Hej Finkla!
Lekki, bo chciałem Was może trochę zaskoczyć tym przejściem po tak mrocznym początku? A może nie dołować, aż tak bardzo na wieczór? Sam nie wiem haha.
Wiesz, myślę, że Boruta doskonale sobie radzi, może wysyła swoje kopie do karania innych grzeszników, a sam zajmuje się tymi najgorszymi? Kto wie, kto wie…
Mam nadzieję, że mimo wszystko się podobało, dziękuję za komentarz!
Pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Cześć Dawid!
Dziękuję Ci bardzo za tę opinię, bardzo mi miło.
Cieszę się, że Ci się podobało!
Pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Podobało się, gdybyś jeszcze potrzebował, też bym klikała.
Babska logika rządzi!
Finkla 
You cannot petition the Lord with prayer!
O jakie to ładne :) Mroczne, smutne, ale z pocieszającą końcówką. Bardzo udane opowiadanie!
Tutaj ci się zgubiła kropeczka:
Mogłem się jedynie domyślać – widocznie na tym polegała jego kara
Pozdrawiam :)
Hej Marszawa!
Miło, że wróciłaś. Bardzo dziękuję za opinię, pozytywny odbiór i małą poprawkę – naprawione.
Pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Serwus MichaelBullfinch,
Chyba wszyscy już wcześniej wszystko napisali, więc niewiele mogę dodać.
Opowiadanie dobre – gratuluję. Wszystko napisane gładko i lekko, mimo piekielnej tematyki (choć może fragment z gwałtem śrubokrętem był dla mnie trochę zbyt mocny).
Podobnie jak Cezaremu, podoba mi się pomysł połączenia mitologii z wiarą chrześcijańską – kapitalne!
Gratuluję dobrego tekstu.
Powodzenia i pozdrawiam,
rr
Hej Robert,
Dziękuję za ciepłe słowa, bardzo mi miło.
może fragment z gwałtem śrubokrętem był dla mnie trochę zbyt mocny
Rozumiem, ale, żeby nie było, ostrzegałem w przedmowie haha!
Pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
No ogólnie fajnie zacząłeś, potem wyszło parę mankamentów, np zastanawiałem się, po co ci ludzie ustawiali się w kolejce, skoro na końcu czeka ich kara? Rozumiem, że chodzi o to, że nie było nic innego do roboty, a nuda jest najgorszą torturą? Jakbyś to jakoś zabawnie uzasadnił, to byłoby ok. Z tym śrubokrętem dla mnie wyszło dość sztucznie, bo tłumaczenia typu "ona chciała” oprawcy stosują raczej w sytuacjach, kiedy nie było żadnych specjalnych śladów przymusu, a użycie śrubokrętu wyklucza taki obrót spraw. Taki delikwent raczej twierdziłby na przykład, że to nie on. Albo taka rzecz, że piszesz jak wygląda diabeł i dodajesz, że dla bohatera jest paskudny i ten komentarz nijak nie wynika z poprzedniego (czy następującego w przypadku szatana) opisu. Jeśli chcesz, żebym ja również uznał, że coś jest paskudne, to musisz mi to odpowiednio opisać, a nie mówić, że jest paskudne. Poza tym było ok, szczególnie ten drugi akapit był pomysłowy i klimatyczny, on mnie wciągnął w opowiadanie.
Hej freki.
np zastanawiałem się, po co ci ludzie ustawiali się w kolejce, skoro na końcu czeka ich kara? Rozumiem, że chodzi o to, że nie było nic innego do roboty, a nuda jest najgorszą torturą? Jakbyś to jakoś zabawnie uzasadnił, to byłoby ok.
Po pierwsze chyba zapominasz, że to fantasy, nie trzeba wszystkiego tłumaczyć, od tego jest wyobraźnia. Za bardzo chyba próbujesz znowu historię brać na logikę. Skoro wszyscy stoją, bo takie dostali wytyczne, to się słuchają – są w piekle, nie na wakacjach. Wokół śmierć, jęki, żal i cierpienie, roi się od diabłów, a bohater miałby zwiedzać w tym czasie? XD Rozumiem o co Ci chodzi, ale przecież to jest historia z oczu bohatera, on nie musi wszystkiego wiedzieć, jest w piekle pierwszy raz, więc opisuje co widzi i sam robi, reszcie pozwól zachować trochę tajemnicy.
. Z tym śrubokrętem dla mnie wyszło dość sztucznie, bo tłumaczenia typu "ona chciała” oprawcy stosują raczej w sytuacjach, kiedy nie było żadnych specjalnych śladów przymusu, a użycie śrubokrętu wyklucza taki obrót spraw. Taki delikwent raczej twierdziłby na przykład, że to nie on.
Wiesz, mam przyjaciela lekarza, nie takie rzeczy ludzie używają podczas zabaw i kończą w szpitalu. A tak na poważnie to nie jestem specem od tego, co mówią gwałciciele, jednak w piekle raczej wiedzą, że to Ty, bo tam trafiłeś. Bardziej logicznym zachowaniem, moim zdaniem, jest bronienie się, że “ona tego chciała”, albo “źle to odebrała”, nawet jeśli był śrubokręt. Ale to tylko moja wizja tego.
Jeśli chcesz, żebym ja również uznał, że coś jest paskudne, to musisz mi to odpowiednio opisać, a nie mówić, że jest paskudne.
Ale ja nie chcę, żebyś uznał, że jest paskudny – to są myśli bohatera. Masz dokładny opis, a na jego podstawie bohater stwierdził, że diabeł jest paskudny, takie wtrącenie, pasujące do poprzednich jego myśli. To nie znaczy, że diabeł rzeczywiście jest obrzydliwy, ale widocznie bohater tak pomyślał – tylko tyle, albo aż tyle.
Bardzo dziękuję za przeczytanie i komentarz.
Pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Cześć, Michael!
Masz bardzo fajne otwarcie, jest intrygująco, ładnie językowo, ale później niestety mi nie siadło.
Stawianie gwałtu obok tak lekkiego podejścia zbytnio mi się rozlazło i już nie potrafiłem wejść w klimat. Ale to rzecz bardzo subiektywna, tak po prostu bywa z tekstami humorystycznymi.
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Hej Krokus,
Jasne, rozumiem podejście. Nie miałem zamiaru oczywiście, żeby wyśmiać gwałt. Wręcz przeciwnie, mimo humoru, tekst w zamyśle był smutny. Dodałem tą scenę, żeby między innymi pokazać jak bardzo mnie gwałt rusza. Ale tak jak mówię, byłem gotowy, że ktoś może to tak odebrać, rozumiem. Mam nadzieję, że mimo wszystko jeszcze wrócisz w przyszłości jak coś dodam!
Pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Bez obaw Michaelu, oddzielam dzieło od autora i nie będę miał problemów z tym, żeby zajrzeć w przyszłości do Twoich tekstów ;)
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Dante nie opisałby piekła lepiej :)
zyskałeś czytelnika no i oczywiście pozdrowienia
Hej AS,
Dzięki wielkie! Serdecznie zapraszam do zeszłych i przyszłych tekstów.
Pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Też mi się podoba ten wisielczy humor – to zawsze. A tak w ogóle… piękna twarz to nie wszystko, liczy się dobre serce (nie wiem, po co to powiedziałem). Poza tym, obecnie jest tyle możliwości – można sobie wsadzić worek na głowę, makijaż permanentny zrobić, można robić dobrą minę do złej gry, można poddać się operacji plastycznej – mózg przeszczepić. Tyle jest możliwości.
A co do kwestii technicznej: napisałbym, że w tak krótkim tekście pada za dużo „jakby”. Powiedziałbym ci to wprost i pierwszy rzucił kamieniem, i że lepiej tego unikać, ale sam mam z tym problem, więc… no, przepraszam.
Chyba nie do końca zrozumiałem co chciałeś przekazać exedunder. Ale dziękuję bardzo za komentarz. Cieszę się, że humor się podobał!
Pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Oki doki. Pierwszą część wypowiedzi możesz olać, odnosiła się bezpośrednio do końcówki tekstu, o tu:
„– Nie, mnie wystarczyło podać lustro – powiedziałem cicho”.
A opowiadanie? Tak, faktycznie jest dobre. W moim odczuciu oczywiście, nie napisałem tego wcześniej (tu na portalu pisze, żeby nie słodzić, że dla autora cenniejsza jest krytyka od pochlebstw, wszak dzięki temu można się rozwijać itp.)
No i powodzenia Tobie również.
^_^
Aa, teraz rozumiem. Chociaż z tą kwestią dialogowa bardziej chciałem pokazać, że bohater zrozumiał co robił, kim był – i dlatego podjął taką decyzję o zakończeniu życia. Niekoniecznie był brzydki haha.
Dzięki za miły komentarz!
Pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Mam mieszane uczucia ale że tekst przeczytałam do końca więc całość ocenię na plus.
Hej Nova, dzięki za komentarz!
Pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Bardzo dobry tekst. Gładko się czyta. Humor w sam raz dodaje lekkości, nie przeholowałeś. Lekkie, ale i wieje grozą, smutkiem. Warte Biblioteki. :) Gratulacje twórczyni obrazu.
Koala75 bardzo dziękuję za tak pozytywną opinię! Od razu wieczór staje się lepszy!
Pozdrawiam serdecznie!
You cannot petition the Lord with prayer!
Kto wie? >;
Nie wiem, o co chodzi, ale gif z kotkiem mogę wkleić:
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Ponury początek nie zapowiadał dość łagodnego traktowania tych, którzy trafili do piekła – no może za wyjątkiem podleca-gwałciciela – więc z zadowoleniem przyjęłam opowieść pokazującą piekło nieco inaczej niż przywykliśmy je sobie imaginować.
Bardzo udana i zabawna historyjka z rewolucją prawa piekielnego w tle. ;)
No i nie dziwię się, że obraz Twojej Mamy stał się inspiracją!
Judasz szarpał się ze sznurem, próbując odciągnąć go od szyi z całych sił. → Judasz szarpał się ze sznurem, z całych sił próbując odciągnąć go od szyi.
Szatan podpierał podbródek na dłoni… → Szatan podpierał podbródek dłonią… Lub: Szatan opierał podbródek na dłoni…
– Błagam, panie, nie! Litości! - wołał mężczyzna… → Didaskalia od wypowiedzi powinna oddzielać półpauza nie dywiz.
A co mi tam, zapytam. - Dlaczego nie masz dnia wolnego, skoro tu rządzisz? → Wypowiedź dialogową poprzedza półpauza nie dywiz. Zapisujemy ją w nowym wierszu. Winno być:
A co mi tam, zapytam.
– Dlaczego nie masz dnia wolnego, skoro tu rządzisz?
Tu znajdziesz wskazówki jak zapisywać dialogi.
– Może być ciężko, odkąd Szatan zaczął brać wolne, kolejki się wydłużają. → – Może być trudno, odkąd Szatan zaczął brać wolne, kolejki się wydłużają. Lub: To może okazać się niełatwe, odkąd Szatan zaczął brać wolne, kolejki się wydłużają.
https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Ciezko-a-trudno;19058.html
…a Boruta ledwo nie zadławił się śmiechem. → …a Boruta omal nie zadławił się śmiechem.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Hej regulatorzy!
Dzięki, że wpadłaś! Wszystko poprawione. Cieszę się, że Ci się podobało. Dziękuję za ciepłe słowa i czas poświęcony na poprawki!
Pozdrawiam!
No i witam wszystkich kotkarzy!
You cannot petition the Lord with prayer!
Bardzo proszę, Michaelu. Cieszę się, że uznałeś uwagi za przydatne.
Czekam na kolejne opowiadania i mam nadzieję, że będą zilustrowane obrazami Twojej Mamy.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Kolejne jest już w poczekalni, chociaż dodałem w momencie jak na tapecie jest finał konkursu, więc widzę, że aktywność przy czymś innym niż „Diabli sługę wzięli” jest znikoma – co rozumiem. Niestety tym razem nie udało się połączyć sił z mamą, ale wierzę, że jeszcze się uda w przyszłości nie raz! Dzięki, pozdrawiam!
You cannot petition the Lord with prayer!
Istotnie, Twoje opowiadanie już czeka. Cieszę się i niebawem do niego dotrę.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Serdecznie zapraszam!
You cannot petition the Lord with prayer!
