Należysz do mnie

✶✶✶

ℙielęgnowano ją latami. Teraz nie pozostały po niej nawet strzępy. Od wieków zalegała jaskinię, lecz wystarczyła chwila, by zniknęła. Przepadła, unicestwiona przez chrapliwy ludzki oddech, ale powróci. Cisza zawsze powraca.

– Nie zasypiaj.

– Kto tu jest?! Gdzie?! Pomóż mi wstać. Nie mogę się ruszyć!

– Wstać? Jak to sprawisz, skoro wisisz?

– Co? Ja…

Poczuł mdłości. Pulsowanie w skroniach potęgowało ból. Ucisk w klatce, nabrzmiała szyja, zwiotczałe ręce. Wszystko nabierało sensu.

– Co ja tu robię? Ściągnij mnie, natychmiast!

– Ćśśś. Wkrótce przybędą.

– Kto? Kim ty…? Pomóż mi.

– Słyszysz?

Nie słyszał. Próbował chwycić choćby skrawek poszarpanych spodni. Na próżno. Raz. Drugi. Dopiero za trzecim razem prawie, podkreślam, prawie się udało.

Chwyt był mocny, jednak materiał przesiąknięty lepką mazią sprawił, że lewa dłoń ześlizgnęła się, wypuszczając przy tym co najmniej połowę szans. Gdyby żebra nie bolały tak bardzo. Mógłby spróbować. Mógłby złapać łańcuch, który pętał nogi poniżej kolan.

Jedno trzeba przyznać, temu człowiekowi nie brakowało determinacji. Sił owszem, ale hartu ducha nie.

Instynktownie zrewidował plan, przystępując do działania. Lewą dłoń zacisnął na prawej. Ta nadal kurczowo trzymała nogawkę, jednak palce już zaczynały drętwieć. Teraz, gdy oba chwyty wydawały się solidne, szarpnął i… Nie puścił. Nie chciał. Nie po tym wszystkim.

Szew? Źle utkany splot? Tkanina puściła. Groza zaklęta w tym jednym, przerażającym dźwięku. Choć sam w sobie był raczej zabawny, jego skutki przeciwnie.

Serce przyspieszyło. Z wysiłku. Z przerażenia.

✶✶✶

Pierwszy zaczął dowódca, ale to krasnolud zdawał się narzucać tempo rozmowy.

– Jesteś pewien, że nie pomyliła drogi i nie marnujemy czasu?

– Odpuść jej, Gat. Widzisz, że stara się jak może. Zluzuj.

Nieprzyzwoicie niski mężczyzna machnął nogą w kierunku dziewczyny. Był krępy. Ona, nie. Z gracją krzątała się po prowizorycznym obozie. Przydzielone do pomocy elfy ochoczo kompletowały dla niej ekwipunek, podczas gdy reszta… No cóż. Pozostali mieli obiekcje wobec współpracy, która nie była koniecznością. Druga stopa mężczyzny, dla odmiany bosa i oblepiona miodem, wodziła po wysuszonej glebie.

– Labim, przecież wiesz, że nie chodzi o nią. Mamy coraz mniej czasu na znalezienie jaskini. Od dwóch dni próbujemy odkryć tę zaplutą dziurę. – Zmrużył oczy. Westchnął, gdy słońce bezwstydnie podkreśliło ponętne kształty elficy i dodał – Pomyśleć, że ona miała być najlepsza.

– Jedyna, szefie. Jedyna.

Przez dłuższą chwilę siedzieli w ciszy. W tym czasie zdążył nałożyć na stopę dwie kolejne warstwy miodu. Za każdym razem najpierw oblizywał swój prowizoryczny pędzel, a później delikatnie go odkładał, mimo że był to tylko zwykły patyk.

– Nieprzyjemnie swędzi. – Poklepał się po łysej głowie. – Dlaczego nikt inny nie chciał przyjąć tej roboty? Nie dziwi cię to? Słyszeli w ogóle brzdęk monet, gdy próbowałeś ich nająć?

– A jak myślisz? – Gat oderwał wzrok od przewodniczki. Łypnął okiem na przyjaciela i widząc jego komiczne starania, nie zdołał powstrzymać uśmiechu. – Zadziała?

– Czy ty w ogóle widziałeś się z kimś innym, czy Layla od razu wpadła ci w oko? – Labim stłumił szyderczy uśmieszek i odpowiedział pytaniem na pytanie.

Wszyscy w obozie wiedzieli o zakładzie między krasnoludem a Laylą, szykującą się do kolejnego zwiadu. Zasady były proste. Jeśli przez trzy dni, bo tyle czasu przeznaczyli na odnalezienie jaskini, nie złapie niebieskolicej jaszczurki, odda swój toporek. Każdy, z wyjątkiem kucharki, wielokrotnie próbował nakłonić go do wymiany wysłużonej broni. Gdyby istniało jakiekolwiek logiczne wytłumaczenie, ale nie. Uparł się, że prędzej włosy zapuści, niż dobrowolnie zrezygnuje z toporka. Nazywał się Brull. Labim Brull.

Podrzucał owoc, cmokając nerwowo. Nawet jego brat nie mógł przełamać obrzydzenia, by wziąć którykolwiek do ust. Zebrali je w trakcie pierwszego, jeszcze wtedy wspólnego, zwiadu. Maliny były nietypowe. Miały intensywniejszy zapach oraz z całą pewnością były bardziej okazałe. Większe niż spotykane na targach. Niestety nikt nie chciał ich skosztować. Powodem nie była obecność robaków, tylko ich wygląd. Owady bardzo często stanowiły dodatkowe źródło pożywienia, zwłaszcza podczas długich wędrówek. Przyczyną było to, że każdy rzut oka na czarne larwy pokryte jaskrawoczerwonym pyłem napawał wstrętem. Labim jeszcze kilkukrotnie podrzucał malinę. Splunął przez ramię i przyłożył ją do stopy, czym wywołał grymas dezaprobaty na twarzach towarzyszy. Kudłaty Torcik – tak nazwano jego dzieło. Owłosiona i oblepiona miodem stopa dla wielu stanowiła jedyne źródło rozrywki.

✶✶✶

ℙonownie wybudził go chłód. Skóra na twarzy świerzbiła okrutnie. Głodny, struchlały, bezsilny.

Na Boga, tracę rozum! Przecież nikogo tu nie ma! Nikogo tu nie ma. Nie ma! – powtarzał w myślach.

– Idą po ciebie. Niewiele czasu… Przestań się rzucać.

– Czego chcesz?! Pomóż mi, słyszysz? No pomóż mi! Proszę.

Nagle zwątpił. Dotarło do niego, że tajemniczy “ktoś” wcale nie musi być życzliwie nastawiony. Mało tego, mógł być oprawcą.

– O, Boże.

– Ajć, po co od razu wzywać tego błazna?

– To ty, prawda? Ty mnie tu więzisz. – Bardziej stwierdził niż zapytał.

– …

– Wiem, że to ty! Inaczej pomógłbyś mi…

– Ja? Pomógł tobie? Ty naprawdę nic nie pamiętasz.

– Możesz mnie ściągnąć? Tracę przytomność. Słyszysz?! Proszę, zaraz zemdleję.

– Nie zemdlejesz. Nie od razu. Ćśśś.

Coś musnęło jego twarz. Nawet nie zauważył, kiedy przestała swędzieć.

– Boisz się śmierci?

– Ciebie się boję.

– Ha, h… Doprawdy? Wiedzą, że tu jesteś. Idą tu, a ty boisz się mnie?

– Mam gdzieś, kto idzie! Kim jesteś, do Diabła?!

– Do Diabła, mówisz? Już nie do Boga? Śmiało…

– Proszę, wypuść mnie.

– Wezwij Go, a nuż przybędzie i wszyscy będziemy Go wielbić po kres dobrobytu.

– Uwolnij mnie!

– Chodziło o dobrostan? Po kres dobro… Co? Mówiłeś coś?

– Uwolnij mnie! Albo… albo…

– Albo co?

– Ściągnij mnie, w tej chwili! Słyszysz?! Pomóż mi, do cholery! Boże, co się tu dzieje?

– On nie przyjdzie. Nie wysłucha. Nie pomoże, ale ja mógłbym.

– To zrób to! Czego ode mnie chcesz?! Co mam robić? Zrobię. Wszystko!

– Wszystko? Demony, brońcie. Tiril, nie chcę wszystkiego. Wystarczy drobna…

– Co mam zrobić?!

– Ćśśś.

✶✶✶

Słońce chyliło się ku zachodowi. Do paleniska, przy którym zostało siedem osób, podszedł Badin. Podobnie jak jego brat, był siepaczem. Ich usługi kosztowały niemało, ale umiejętności, o których krążyły legendy, były warte każdej ceny.

Pomijając skrupulatnie ogolone głowy, wyglądali zgoła inaczej. Labim, czyli samozwańczy cukiernik, nosił rdzawą, gęstą, acz niechlujną brodę. Natomiast Badin, młodszy z braci Brull, miał kruczoczarny, sięgający mostka warkocz. Co dziwniejsze, nie wyrastał z podbródka, tylko z małej kępki tuż pod dolną wargą.

– Nie sparzyliście jeszcze dupsk od tego siedzenia?

W odwecie usłyszał bełkotliwy szept. Krasnolud wyglądał na zmieszanego, jakby zastanawiał się, czy wytknięto mu błąd, czy wręcz przeciwnie, doceniono żart. Przez chwilę spoglądał na każdego z osobna. Niezręczną ciszę przerwał Labim.

– A co? Chcesz rozmasować? Dotarło, że ten półdupek, który nazywasz głową, jest niekompletny i teraz szukasz dopełnienia?

Siepacze słynęli z zawadiackiego poczucia humoru, toteż pozostali nie zwracali większej uwagi na podobne ekscesy.

– Coś ty powiedział?!

W jednej chwili przeskoczył nad kociołkiem. Zanim na dobre wylądował tuż przed rudobrodym, przyjął pozycję. Gdy obie stopy dotknęły ziemi, błyskawicznie przeniósł ciężar ciała na tylną nogę. Prawą. Skręt tułowia. Ugięcie kolan. ‘Załadowanie’ ciosu i… Oczywistym było, że celowo zwlekał z uderzeniem, dając bratu szansę na blok. Popisowy numer, co?

– Dość! Jeśli nasypałeś piachu do dupy… Przepraszam, do zupy – zaczął dowódca, ale urwał słysząc nagły wybuch śmiechu.

Wszyscy spojrzeli na młodego człowieka. Rechotał do rozpuku.

– Czy ty… Ha, ha. Czy ty właśnie powiedziałeś, że jesteś brakującym półdupkiem Badina? Ha, ha, ha!

– O, bogowie. – Gat nie przeklinał.

Nikt nie miałby do niego pretensji, gdyby choć raz złamał swoje zasady. Zwłaszcza w takiej sytuacji. Tymczasem on poprzestał na bezgłośnym przeciągnięciu ostatniej samogłoski. Rozdziawił usta. Pozostałych zamurowało, tylko Badin i Labim poruszyli się nieznacznie.

– Cooo? – zapytali niemal równocześnie, patrząc to na siebie, to na młodzieniaszka, który pozwolił sobie na bezczelny komentarz.

– Dajcie już spokój. – Kucharka Mara próbowała rozładować napięcie, ale atmosfera zgęstniała bardziej niż jej potrawka z kuraka. Choćby przyniosła teraz dzban wody, a przypraw nie zabrakło, niełatwo będzie rozcieńczyć zachowując przy tym smak. Mimo to lała dalej.

– Dzieciak za dużo wypił. Wiecie, że ma słabą głowę. Wy to co innego.

– Może trzeba mu pomóc z tą słabością? Jak myślisz, Labim? – zapytał młodszy z braci.

– Nooo. Istny paradoks taka głowa, niby pusta, a ciężka.

Chłopak pobladł. W takich chwilach nawet Gat, który funkcje dowódcy objął niespełna dwa tygodnie przed tą wyprawą, nie ośmielił się sprzeciwić krasnoludom, by go obronić.

Wiatr umilkł. Słońce przysłoniły niewielkich rozmiarów chmury. Nagle zrobiło się zimno. Nawet kociołek, dyndający nad paleniskiem, przestał bulgotać. Tak jakby.

Nikt nie zauważył, że wróciła. Ba, nie spostrzegli nawet, kiedy. Wynajęta jako przewodniczka, potrafiła poruszać się prawie bezszelestnie. Prawie, bo właśnie zdeptała utytłany miodem patyk. Na chwilę przed tym, jak przy palenisku zawisło jej pytanie.

– Co robicie?

– Niech cię szlag! Uważaj, gdzie leziesz! – Labim z zakłopotaniem podrapał się po czole, widząc swój pędzel w kawałkach.

– Znalazłaś jaskinię? – Pytanie padło od drugiej strony kociołka. Nie rozpoznała głosu, ale odpowiedziała.

– Już pierwszego dnia.

– Jak Boga noga, powinienem ci kopa zasadzić. Dwa dni zwlekałaś! Pomimo wyraźnych rozkazów!

– I co byście zrobili, co?! – syknęła rozczarowana brakiem wsparcia od dowódcy. – Czekalibyście!?

– A na co tu czekać, skoro Tiril tam jest?! Głupia szkapo! Nie rozumiesz, że on nas potrzebuje?! – Tym razem to Labim rwał się do zrugania przewodniczki.

Szczęśliwie dla wciąż przerażonego chłopaka, zdążył już zapomnieć o niedawnej zniewadze i kontynuował:

– Gdy już wyrośnie tamten kopniak, zasadzony przez Badina, osobiście zetnę go swoją nogą! A jak mało będzie, to pięściami podleję, żeby ci ta pusta głowa rozumem zakwitła!

– Sami widzicie. Wiem, po co tu jestem! – próbowała przekrzyczeć skierowane ku niej groźby. – Na Święte Drzewo! Wiem, że on nas potrzebuje! Właśnie dlatego zrobiłam, co zrobiłam. Potrzebni są wszyscy. Zwłaszcza te wasze łyse pały!

– Layla, uważaj. – Szept kucharki doleciał do smukłych, elfich uszu. Niestety na taktowny odwrót było już za późno.

– Ha, ha, ha, słyszeliście ją? Słuchaj no, laleczko…

– Nie przerywaj! Obserwowałam wejście przez całą noc. Dzisiaj po trzykroć. Dość! – Powstrzymała dowódcę gestem uniesionej, otwartej dłoni. – Naliczyłam ośmiu strażników, ale musiałam się upewnić.

Gdy nikt nie próbował rzucać kąśliwych uwag, mówiła dalej:

– Dopiero jakąś godzinę temu demony porzuciły wartę i pognały do środka.

Krzyki, pretensje i pytania jeszcze przez długi czas atakowały Laylę. Wokół paleniska zaczynały krążyć miski z gorącą potrawką. Gat układał plan, tylko od czasu do czasu obrywając rykoszetem, a młody chłopak… Po prostu spał.

✶✶✶

ℙod palcami wyczuł…

Umarł? Ale przecież czuł wyraźnie. One tam były, rozpoznał je. Nie tyle ich przeznaczenie, co strukturę. Miejscami przegniłe, zniszczone, stare deski. Dlaczego nie mógł otworzyć oczu? Może już to zrobił, tylko…

– Błagam, niech to się już skończy. – Tak bardzo pragnął zwilżyć usta. – Proszę. Co mam robić?

– Wystarczy, że pozwolisz mi na…

– Na co? Pozwolę, na co?!

– Nie przerywaj!

– Zrobię, co zechcesz. Tylko mnie ściągnij!

– Och, nie mój drogi. Nie chcę, żebyś zrobił, czego ja pragnę. Chcę, żebyś ty chciał. Pożądam, byś i ty pragnął. Pragnę, by to twoje żądze zmusiły mnie do tego. By przekonały, że warto ci pomóc. Skłoniły, bym sprzeciwił się temu, któremu twój los jest obojętny.

Tiril wyczuł zawieszoną w ciszy pułapkę. Czekał.

– Mmm, wybornie. To Go zasmuci. Być może zaboli, ale… Ja jestem. Jego tu nie ma.

✶✶✶

Przewodniczka tudzież tropicielka, jak widniało w kontrakcie, wywiązała się ze swojej części umowy. Już na samym początku eksploracji schowała pękaty mieszek, ale nie wyszła.

Dwunastu ochotników od kilku godzin próbowało sforsować bramę znalezioną wewnątrz jaskini. Reszta pilnowała obozu, po którym nieśmiało skradała się szaroniebieska jaszczurka.

Layla przyglądała się dowódcy, który w towarzystwie jej pobratymców próbował znaleźć rozwiązanie. Nasłuchiwała, gdy rozmawiał z równie wysokim, co przystojnym elfem. Dwaj pozostali, bliźniacy o wątpliwej urodzie, pełnili funkcje chodzących bibliotek.

Ich wynaturzenie nie polegało wyłącznie na powszechnie pogardzanej odmienności rasowej. Obarczeni rzadkim schorzeniem potrafili dosłownie pochłaniać spisywane gdzie bądź znaki.

Czynili to w godnym podziwu tempie. Od trzech, rzadziej dwóch, do czterech mrugnięć na stronę. Oczywiście, jeśli mówimy o tekstach rozmiarów przeciętnej księgi.

Przeczytana treść stawała się czymś w rodzaju niewolnika. Więzień Pamięci, mówili.

Podczas ‘przesłuchań’ potrafili wydobyć każdą informację. Dochodzenie mogło trwać tygodniami, miesiącami, a niekiedy nawet przez lata. W nielicznych przypadkach zapamiętane teksty już nigdy nie zrywały kajdan pamięci. Niestety musieli wiedzieć, jak się za to zabrać.

Komenda: Odszukaj w księdze 'takiej a takiej' fragment dotyczący danego wątku, była jak najbardziej wykonalna. Natomiast polecenie przytoczenia tej samej treści bez podawania źródła mijało się z celem.

Dysponowali zbyt dużą ilością informacji, by szukać po omacku.

Ligero, czyli najstarszy i jednocześnie najwyższy z elfów, nie był spokrewniony z bliźniakami i nie posiadał takiego talentu. Potrafił jednak wykorzystać ich potencjał, przez co sam stawał się niezbędny. Używał konkretnych fraz. Tym sposobem tworzyli idealne narzędzie, które przyczyniło się do wzmocnienia pozycji ich grupy.

Wszyscy tu obecni, wyjąwszy tropicielkę oraz dwóch siepaczy, należeli do Klanu Stojącej Wody, a konkretniej do jednej z jego brygad, tak zwanych Pożeraczy Snów.

Już wcześniej miewali do czynienia z podobnymi zadaniami. Kurhany, demony, opętania, porwania, ochrona, na poszukiwaniach nie kończąc. Sporo tego było. Nawet eksterminacje, o których krążyły liczne pieśni i niezliczone plotki. W całej historii klanu, trwającej przeszło dwieście trzydzieści lat, zdążyli wykonać mnóstwo zleceń. Od niespełna trzech żadnego nie spartaczyli choć, w oczach konkurencji, niektóre były niewykonalne.

To, na co natrafili tutaj, wykraczało poza jakiekolwiek ramy wcześniejszych doświadczeń, obecnej wiedzy i przyszłego zrozumienia.

✶✶✶

ℕagle przypomniał sobie. Kim był, co tu robił, dlaczego właśnie tak skończył. Odebrano mu wiele, nawet rachubę czasu, a niebawem może być zabrane jeszcze więcej. Nawet wszystko. Nie potrafił określić jak długo trwał jako więzień. Mękom nie było końca.

Torturowany człowiek nie uważał się za twardziela, choć wielu widziało w nim niezłomnego lidera. Gardził własnym życiem. Zwyczajnie robił co musiał, żeby przetrwać. Zbyt silny by wybrać śmierć, jednocześnie zbyt słaby by napawać się życiem.

Pokłosiem ludzkiej zuchwałości było odrąbanie stóp. Ukarano go na długo przed tym, nim Pożeracze Snów odkryli jaskinię. Podjęta przez Tirila próba okiełznania jednego z najwyższych demonów zakończyła się fiaskiem. Przekonany o własnych potrzebach pragnął posiąść moc Arcydemona. Niestety. Jedynym co mu pozostało, było… Nie dopuścić do całkowitego triumfu czystego zła, którym był mroczny byt.

Zmuszany do wysłuchiwania demonicznych tyrad nie mógł pogodzić się z porażką. Nie potrafił zaakceptować kalectwa, którym go ‘nagrodzono’. Arcydemon jeszcze wielokrotnie wspominał, jakoby sam wymyślił alternatywę dla świętego gestu, niegdyś rozsławianego przez zwolenników światła.

✶✶✶

Ҡilkukrotnie zaciskał i rozluźniał obie ręce. Nie zwrócił uwagi na przyklejony do prawej dłoni kawałek ubrania. Oddychał coraz wolniej. Pulsowanie w skroniach przemijało. Uczucie żaru w płucach ulatniało się wraz z wydychanym powietrzem. Wokół unosił się zapach siarki.

Ból minie – pomyślał. Nie będzie strachu. Nie będzie pragnienia. Nie będzie. Mnie. Nie będzie.

W sukurs przyszło wspomnienie. Jeszcze jedna próba! Właściwie nie chodziło o wspomnienie, lecz o rodzinną pamiątkę. Jedyną rzecz ocalałą z pożogi. Wewnętrzny monolog przynosił ulgę. Myśli gasiły rozpaloną bólem rzeczywistość:

Tylko tyle zostało. Ile to już? Trzydzieści lat? Ano. Trzy dekady samotnego, paskudnego życia. Naprawdę było aż tak okropne? Na Boga, miałem niecałe sześć lat! Pieprzony sześciolatek z pieprzoną książką, a przede mną przeklęty świat. Jak to szło?

Chcesz żyć? – Niechętnie

Duszy zwierciadłem, oczy

Łzy z barwy odarte, magii dowodem

By mamić. Nakłaniać. Wyborem kierować

Więźniami będąc, nas samych podstępnie

Znów pytam – Natrętnie

Przeżyłeś? – Niechętnie

jeńcami uczynią. Zniewolą doszczętnie

Bodaj rozum, gdy piszę. Swą zbroją zaskoczy

Woli nie oddam! Cokolwiek powodem

Marzeń nie schowam. Już nie chcę blefować

Cisza za głośna. Wybrzmiewa posępnie

Zbyt szybko minęło. Umieram. Niechętnie

(Ꭿŋσηĭጠ, „Polowanie na sens”, 113 rok p.e.r.)

Poczuł pustkę. Zacisnął pięści. Jedna wiotka i niedołężna. Druga zaś niczym kamień, gotowa zmiażdżyć każdą przeszkodę.

Jego tu nie ma. Ja jestem. – Uczepił się tej myśli, jakby tylko ona trzymała go przy życiu.

Uniósł rękę przed siebie i pozwolił, by uderzyła w pierś. Raz. Drugi. Przytrzymał ją, gdy grzmotnął po raz trzeci. Dryfowała przyciśnięta do jego klatki, niesiona falami szarpanych oddechów. Rozluźnił palce. Kawałek materiału wypadł z drżącej dłoni. Zamknął powieki. Nie miało to większego sensu, bowiem nadal spowijała go czerń. Było jednak coś więcej w tym pełnym rezygnacji odruchu.

– Bóg mi świadkiem. Próbowałem.

✶✶✶

Spiczastousi bliźniacy, by nie tracić czasu na zbędne rozmowy, już przed dziesięcioma laty wyznaczyli Ligero jako rzecznika. Wobec tego Gat wykrztusił pytanie bezpośrednio do niego.

– Macie coś? – Niepewny głos wybrzmiał zbyt mizernie jak na osobę obarczoną tak odpowiedzialną funkcją.

– Duże litery pierwszego napisu składają się na dwa wyrazy. DOM BOŻY.

– Powiedz, że żartujesz.

Gat lubił tego elfa. Uważał, a zdecydowana większość podzielała tę opinię, że pozostali dwaj zbyt służbowo podchodzą do większości kwestii, w tym do dyskusji. Ignorując rozmowę pomiędzy ich rzecznikiem a dowódcą, nieustannie tworzyli notatki. Analizie podlegało wszystko w zasięgu wzroku, odkąd przybyli pod bramę.

Ligero wyglądał na zakłopotanego. Odchrząknął i podjął wątek.

– Dalej mamy tak. Wiem, że brzmi to dość chaotycznie. Udało nam się wyodrębnić kilka… Pamiętaj, że są to wyłącznie interpretacje i nadal niedużo wiemy.

Mówienie przychodziło mu z trudem. Położył dłoń na ramieniu jednego z elfów, ale wzroku z dowódcy nie zabrał.

Pomimo wyraźnego chłodu panującego w tym miejscu, Gat czuł swój własny pot. Nie było mu z tym dobrze. Nie w obliczu elfickiej woni. Ich skóra od zawsze pachniała lasem, a pot trącił jagodami. Niekiedy zgniłymi, to prawda, ale sposób, w jaki śmierdział on sam…

– Gdyby było więcej czasu, moglibyśmy…

– Nie, Ligero. Nie mamy go. Mów dalej – ponaglił, powstrzymując odruch wymiotny. – Nic mi nie jest. Chyba przepalanka mi nie służy – dodał po chwili. Czy tylko on czuł zapach siarki?

– Nigdzie nie natrafiliśmy na jakiekolwiek wzmianki o tym miejscu. Co prawda jest coś, co mogłoby…

– Gdzie? – zapytał coraz bardziej poirytowany dowódca.

– W jednym z traktatów. Być może chodzi o to miejsce, ale treść jest na tyle skąpa w szczegóły, że niewiele wnosi.

– Na bogów, Ligero. Co macie? Konkrety.

Jeden z bliźniaków, którego chwilę wcześniej rzecznik sugestywnie dotknął, odwrócił się w ich stronę i wyrecytował odpowiedni fragment.

– Na mocy paktu zawartego między naszymi królestwami, ogłasza się co następuje: Król Bornhart Trzeci Przezorny, w zamian za szlaki handlowe, zobowiązuje się nie dopuścić do eksploracji wyżej wymienionej jaskini pod groźbą sankcji oraz zerwania stosunków dyplomatycznych. Bez możliwości negocjacji. Tym samym niedopełnienie warunków umowy jest równoznaczne z wypowiedzeniem wojny i za takowe zostanie odebrane. – Skinął uszami na znak, że zakończył.

Uszy elfów, choć wizualnie bardzo podobne do ludzkich, różniły się znacznie. Oprócz charakterystycznej małżowiny zakończonej szpicem, przedstawiciele tej rasy potrafili nimi poruszać, przez to wielu uważało, że przypominali konie.

– Nie znamy daty. – Ligero uprzedził kolejne pytanie dowódcy. – Dokument nie był kompletny.

– Tylko tyle?

– Aż tyle.

Do rozmowy dołączyła Layla. Gat jeszcze nie zdążył jej podziękować. Przypuszczał, że świadomie uratowała wtedy życie młodemu chłopakowi, kierując na siebie gniew siepaczy. Mrugnął porozumiewawczo i zawstydzony Ligero mówił dalej.

– Dolny fragment podzielony jest na trzy wersy, złożone z sześciu elementów i równie tylu kresek. Bramę zamocowano na trzech zawiasach. Jej gabaryty i ciężar są zbyt duże, by po takim czasie utrzymała swój stan. Nadal bliski ideału. – Wskazał palcem najpierw zawiasy, chwilami zasłaniane przez jednego z krasnoludów, potem wrota i napis. – To nasuwa przypuszczenie o występującej tu magii.

Niejako na potwierdzenie tej tezy, rudobrody krasnolud niespodziewanie rąbnął obuchem w przegub, do którego przymocowano masywne wrota. Z łatwością można było przewidzieć, w który zawias celował.

W jaskini rozległ się potężny huk, poprzedzony jaskrawoczerwonym błyskiem. Badin podbiegł, ale zamiast pomóc bratu wstać, chwycił uszkodzony topór.

– On… Coś ty zrobił?!

– Pękł – jęknął zdziwiony. Nie oszołomiony wybuchem. Zdziwiony. Tak po prostu.

– Ty zardzewiały dzbanie! Żeby tak, żeby… A niech cię elfy zajeżdżą! Obiecałeś wymianę!

Wtedy się zaczęło. Pierwsza zareagowała Mara. Wieloletnie doświadczenie nadwornej kuchmistrzyni skróciło jej czas reakcji do minimum. W momencie eksplozji stała odwrócona twarzą do wyjścia. Podobnie było w przypadku Badina, Ligero, jednego z elfich bliźniaków i przewodniczki. Gdy doszło do dziwnego wybuchu, żadna z tych osób nie patrzyła w tamtym kierunku. Nie bezpośrednio.

Bez zastanowienia ciskała polecenie za poleceniem. Labim znów padł na ziemię. Gat wciąż stał, ale był… Co się wtedy wydarzyło? Oczy miał otwarte, zamglone, puste. Nie poruszał się.

Jako zastępca sprawdzał się wyśmienicie. Stanowił przeciwwagę dla wybuchowego temperamentu ówczesnego dowódcy. Gdy przed dwoma tygodniami Tiril oznajmił, że podczas jego kilkudniowej nieobecności, to Gat przejmie pieczę nad brygadą… Nie czas na to.

– Ligero, zabierajcie się stąd! Przyślijcie wszystkich! Słyszysz?! Wszystkich! Badin, Labim, zacznijcie kruszyć posągi! Labim? Labim! Ocuć go i odciągnij od bramy!

Nie musiała dwa razy powtarzać. Siepacze słynęli z wyszkolenia. Zwłaszcza krasnoludy. Braki aparycji nadrabiali zwinnością, a siłą przewyższali niejednego osiłka, nawet takiego, który latami pielęgnował jedyne, co miał za wartościowe, na ogół rezygnując przy tym z pracy nad intelektem. Choć trzeba przyznać, że krasnoludom, zwłaszcza tym dwóm, również zdarzało się zatracić w głupocie, mylnie zwanej odwagą.

– One… Ożywają. – Gat nie był do końca przekonany, czy słowa pochodziły od niego.

– Ocknij się, durniu!

Czuł, jak ktoś nim potrząsa. Słyszał, że wykrzykuje imię. Znajomy głos. Ten sam, co chwilę wcześniej, ale to imię…

– Layla, pilnuj go!

– Ale ja…

Po jaką zgniliznę przyjęła to zlecenie? Znajdź jaskinię, mówili. Jako przewodniczka, mówili. Nagle poczuła, jak świadomość odrywa się od niej i ulatuje z tego miejsca.

– Layla? Layla!

– Gdzie jestem?

– O czym ty, do cholery, mówisz?! Rusz się, dziewczyno! – Mara krzyczała na tropicielkę, ale jej… Była nieobecna.

Miasto? Gospoda. Pełna ludzi. Stała przy szynkwasie. Aromat piwa, zapach jedzenia. Myślami wodziła po czystym blacie, w oczekiwaniu na trunek. Czystym. Zbyt czystym! Ludzie nagle zniknęli. Z kufla, który nie wiedzieć kiedy pojawił się na wyciągnięcie ręki, unosiła się para. Nie. Z kufla unosił się dym. Krwisty. Gęsty. W oddali jakieś krzyki…

– Layla! Cholera, nie mamy na to czasu. Córko świtu. – Mara zaczęła cicho, lecz z każdym kolejnym słowem jej głos przybierał na sile.

– Córko, zrodzona z nocy. Przyjmij z godnością promienie słońca!

– Co? Kto…? – Nie dokończyła. Proklama, której użyła ta kobieta. Skąd wiedziała?

Czuła się źle. Jakby ją opluto. Gospoda zniknęła. Otępienie ustało. Wzrok powrócił.

– Skąd znasz…? – zaczęła, ale kucharka szybko skontrowała.

– Później. Spróbuj go wybudzić.

– Przecież on nie śpi.

– Rób co mówię! Jeśli będzie trzeba, wyprowadź go stąd i wracaj.

✶✶✶

Wejście do głównej komnaty okazało się jednokierunkową pułapką. Płaskorzeźby zdobiły większość tuneli. Niestety pełniły dodatkową funkcję, o której wkrótce brygada Stojącej Wody miała się przekonać. Dotąd nie zwrócili na to uwagi. Im bliżej pomieszczenia z bramą, tym dziwnych zdobień przybywało. Pod koniec ostatniego korytarza, tuż przed główną salą, reliefy okalały wejście. Niejedno pokolenie mistrzów, parających się sztuką kształtowania przestrzeni, latami mogłoby czerpać inspiracje z tak zaprojektowanego wejścia. Naprawdę iście boski kunszt, chociaż… Gdyby odrobinę dłużej przytrzymać wzrok… Jakich narzędzi tu…?

– Na Święte Drzewo. One zostały wydrapane! Ligero, stój!

– Co jest?!

– Nie możemy stąd wyjść! To pułapka. Patrz tam. Pod sklepieniem coś ukryli.

Gdy usłyszał pierwszy skowyt, potrząsnął uszami. Słowa przyjaciela brał za fakt. Zostaną uwięzieni, jeśli ktokolwiek spróbuje teraz wyjść. Nie wiedział, co robić. Jazgot, dobiegający zza bramy, narastał. Przybierał na sile, podczas gdy Ligero, podobnie jak reszta, ledwie trzymał zmysły na wodzy.

✶✶✶

(Odkrycie jaskini datuje się na rok 83 p.e.r.)

Napis wyryty nad Bramą Zatracenia w Kotlinie Upadłych:

"Dumą Ofiar Męczeństwa

Byłem Onegdaj ŻywY

– Z wiecznego cierpienia = powstanie = strachem wiążące –

– Łańcuchami bólu = by = dusze nękać spętane –

– Ofiarą światłości = niszczyć = w mroku zmuszane – "

✶✶✶

₸iril już nie walczył. Za pomocą piekielnych wizji obserwował przyjaciół. Śledził ich odkąd przekroczyli granicę wyjętego spod wiedzy żyjących królestwa. Granicę, której teraz stał się częścią. Poległ, na długo przed tym, nim odnaleźli jaskinię. Z nadzieją przyglądał się próbom sforsowania bramy i właśnie wtedy posągi ożyły. Tak dużo chciał, tak niewiele mógł. Zrobił to, przed czym wzbraniał się od dawna. Zdaje się, od zawsze. Nie dla siebie. Dla nich. Nie zasługiwali na śmierć. Nie zasługiwali na taką śmierć. Czy było warto? Musiał spróbować. W zamian za otrzymanie możliwości zawarł pakt. Jeśli zawiedzie, będzie służył.

Widząc, jak Pożeracze Snów stawiają opór, zawahał się. Tylko raz. Tylko przez chwilę. Później pędził już co sił, by im pomóc. By za wszelką cenę ich uratować.

Biegł, ignorując wszystko i wszystkich. Ból, demony, hańbę. Każdy krok, każdy skok zostawiał za sobą krwiste plamy, śladem przypominające niewielkie kręgi wielkości kufla. Z krwi unosił się jaskrawoczerwony dym. Taki sam jak ten, który nie tak dawno przeraził Laylę. Gdyby wtedy, podczas wspólnej wizji, wychyliła choćby łyk, mogliby…

Wypadł przez bramę, niczym bestia. Rozwścieczona. Wygłodniała. Żądna mordu. Jednym potężnym cięciem wyeliminował dwa najbliższe posągi. Wirując pomiędzy nimi, chlastał na oślep. Ciął i rąbał. Ciął i krzyczał. Ciął i… Płakał. Mordował znienawidzonych ożywieńców z taką łatwością, że wątpliwości nawet nie zdążyły się pojawić.

Było już za późno. Szał, który go opętał, nagle znikł. Przepadł. Tiril rozglądał się rozdygotany, ale nie dostrzegł przyjaciół. Wokół chichotały demony, a posągi były dokładnie tam, gdzie znajdowały się zanim to wszystko… Zanim…

– O, Boże. – Łzy, które napływały, paliły okrutnie. Na podłodze leżało dwanaście ciał.

– Mówiłem. Należysz dooo mnieee.

✶✶✶

Są takie dni, niewarte wspomnień

Ledwie zadrapania pośród blizn istnienia

A są takie, że nie sposób zapomnieć

Nawet noc nie zdoła ich zakryć

(Ꭿŋσηĭጠ, „Polowanie na sens”, 113 rok p.e.r.)

– Tiril, sam prosiłeś. Zgodziłem się.

– …

– Dałem ci wybór. Ty, podkreślam, ty podjąłeś decyzję. Warto było? Nie stój tak! Wychodzimy.

Koniec

Witaj. :)

Dziękuję za betę. Opowiadanie ma specyficzny klimat oraz nietypową fabułę z – także – nietypowym rozwojem wydarzeń. :)

Za oryginalność klik, powodzenia w Konkursie. :)

Pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

Dziękuję bruce.

Również pozdrawiam

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Trzymaj się, Anonimie, dzięki.

Pecunia non olet

Cześć, Anonim

Powiem krótko – wyborne opowiadanie. Świetnie się czytało. Zastanawiam się, dlaczego elfy mają te swoje spiszaste uszka. U Ciebie potrafią nimi poruszać. Czy jest w literaturze gatunku jakieś wyjaśnienie ich kształtu?

Czy użytkownik niebiorący udziału w konkursie może oddać głos? Chętnie oddam klik na Twój tekst. Pozdrawiam

Cześć Hesket

Czy jest w literaturze gatunku jakieś wyjaśnienie ich kształtu?

Szczerze – nie wiem. :) Nie zgłębiałem tego tematu, ale postaram się pogłębić wiedzę i wrócić tu z odpowiedzią, bo faktycznie – nie rzuciło mi się wcześniej w oczy jakieś sensowne wytłumaczenie.

U Ciebie potrafią nimi poruszać.

Wydało mi się 'dziwne', że tylko mają inny kształt. Skoro elfy są odmienna rasą to m.in. dodałem 'im' odrobinę szczegółów 'do tej szpiczastości. Jakie jeszcze posiadają różnice – być może w przyszłości uda się naszkicować więcej szczegółów. :)

Czy użytkownik niebiorący udziału w konkursie może oddać głos?

__________

Cieszę się, że opowiadanie przypadło do gustu. Miło mi

Pozdrawiam

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Hesket

https://forum.tolkien.com.pl/viewtopic.php?printertopic=1&t=97&postdays=0&postorder=asc&start=0&finish_rel=-10000

Ani chybi – pochylę się nad tym tematem. Dzięki za motywację do działania

Jeszcze raz pozdrawiam

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Witam,

opowiadaniu nie można odmówić, że jest ciekawe – czytając, autentycznie się wciągnąłem i chciałem wiedzieć, o co tu chodzi. To ostatecznie najważniejsze w opowiadaniu, będącym przecież gatunkiem przede wszystkim rozrywkowym, i za to duży plus.

Język niestety wydał mi się miejscami cokolwiek przekombinowany i przez to niezrozumiały:

– Wstać? Jak to sprawisz, skoro wisisz?

Raczej "zrobisz" niż "sprawisz".

Chwyt był mocny, jednak materiał przesiąknięty lepką mazią sprawił, że lewa dłoń ześlizgnęła się

Powiedziałbym, że to maź sprawiła, a nie materiał? Hmm…

stłumił szyderczy uśmieszek

Raczej "powstrzymał"?

Załadowanie ciosu

Nie można chyba załadować ciosu, ale nie wiem, o co mogło chodzić. "Wyprowadzenie"?

jeńcami uczynią.

Wielka litera?

Nawet jeśli ten latami pielęgnował jedyną wartościową rzecz. Niestety prawie zawsze rezygnując przy tym z pracy nad intelektem.

Osiłek jest w tym zdaniu czysto hipotetyczny, więc pisanie, że "prawie zawsze" z czegoś rezygnuje jest raczej niezrozumiałe. Proponowałbym coś w stylu "Nawet, jeśli ten, rezygnując z pracy nad intelektem, pielęgnował jedyną wartościową rzecz". Aczkolwiek ta wartościowa rzecz też jest mało zrozumiała, domyślam się, że chodziło o ćwiczenie konkretnej grupy mięśni albo konkretnego ruchu? Hmm…

Dopiero za trzecim razem prawie, podkreślam, prawie się udało.

Jedno trzeba przyznać, temu człowiekowi nie brakowało determinacji.

Popisowy numer, co?

Choć trzeba przyznać, że krasnoludom, zwłaszcza tym dwóm, również zdarzało się zatracić w głupocie, często mylnie nazywanej odwagą.

Narrator przez większość tekstu jest bardzo bezosobowy i obiektywny, a tylko miejscami (przykłady powyżej) pozwala sobie na “osobiste” komentarze, albo nawet łamanie czwartej ściany. Wydaje mi się, że trzeba było albo pójść na całego w stylizowanego, “gawędziarskiego” narratora, albo trzymać go na wodzy przez całe opowiadanie, bo teraz te okazjonalne docinki z jego strony tylko dezorientują czytelnika.

Pozdrawiam serdecznie

Dlaczemu nasz język jest taki ciężki

GalicyjskiZakapior, witam

Raczej "zrobisz" niż "sprawisz".

Gdyby narrator użył tego słowa, wtedy bez wahania przyznałbym Ci rację. Tymczasem spróbuję uzasadnić taki dobór.

“Jak to sprawisz, skoro wisisz?” – Słowa wypowiada 'istota nieludzka' – Nie zawsze używa tych samych słów co ludzie lub istoty humanoidalne. – Popraw mnie, jeśli się mylę.

Powiedziałbym, że to maź sprawiła, a nie materiał? Hmm…

Ja rozumiałem to jako materiał przesiąknięty mazią, czyli materiał oślizgły, który sprawił, że ręka się omsknęła. Natomiast jeśli chodzi o samą maź, to bohater mógł dokonywać oceny za pomocą dotyku, ponieważ panowała tam ciemność.

Raczej "powstrzymał"?

Nie powstrzymał go całkowicie, lecz stłumił próbując powstrzymać.

Nie można chyba załadować ciosu, ale nie wiem, o co mogło chodzić. "Wyprowadzenie"?

Wyprowadzenie ciosu jest pełnym ruchem ofensywnym – ok, cios bywa celny lub chybiony, ale wyprowadzenie go to wyrzucenie ręki (zwykle w przód) , natomiast 'załadowanie ciosu' miało sugerować, jakoby zastygł przed wymachem ręki, która została z tyłu– pomyślę, czy mogę to inaczej 'ugryźć', ale póki co wezmę w cudzysłów. – dziękuję

Wielka litera?

Świadomie użyta mała – chciałem skłonić czytelnika, żeby odczytał to jako całość, choć fragment został rozerwany.

Więźniami będąc, nas samych podstępnie jeńcami uczynią. Zniewolą doszczętnie / wtrącenie: Znów pytam – Natrętnie. Przeżyłeś? – Niechętnie.

Podobnie (choć bez 'podziału’) zrobiłem w przedmowie. Tam również jest użyta mała litera – w obu przypadkach miejsce zostało odpowiednio i celowo wybrane.

Osiłek jest w tym zdaniu czysto hipotetyczny, więc pisanie, że "prawie zawsze" z czegoś rezygnuje jest raczej niezrozumiałe. Proponowałbym coś w stylu "Nawet, jeśli ten, rezygnując z pracy nad intelektem, pielęgnował jedyną wartościową rzecz". Aczkolwiek ta wartościowa rzecz też jest mało zrozumiała, domyślam się, że chodziło o ćwiczenie konkretnej grupy mięśni albo konkretnego ruchu? Hmm…

Tu nie mogę się zgodzić – być może niesłusznie. Rozwiązanie, które proponujesz mija się z głównym założeniem. Nie chodziło mi o konkretną grupę mięśni, ani tym bardziej o konkretne ćwiczenie. Osiłek wyróżnia się ponadprzeciętną siłą. Takie zaszufladkowanie przywodzące na myśl skojarzenie "tępy osiłek" – wyrwane z kontekstu – mogłoby wybrzmieć pejoratywnie, jednak sam zauważyłeś, że chodzi o czysto hipotetyczny przykład, czyli taki, który jest oparty na założeniach lub hipotezach, a nie na faktach (bazujących na rzeczywistości), więc posłużyłem się tutaj niejako skrótem myślowym.

Narrator przez większość tekstu jest bardzo bezosobowy i obiektywny, a tylko miejscami (przykłady powyżej) pozwala sobie na “osobiste” komentarze, albo nawet łamanie czwartej ściany. Wydaje mi się, że trzeba było albo pójść na całego w stylizowanego, “gawędziarskiego” narratora, albo trzymać go na wodzy przez całe opowiadanie, bo teraz te okazjonalne docinki z jego strony tylko dezorientują czytelnika.

Być może nieudolnie, ale próbowałem wykorzystać to, co słusznie zauważyłeś.Popełniony 'błąd' był celowy.

Jeśli ktoś próbuje doszukiwać się drugiego dna, albo chciałby przeprowadzać analizę – wtedy może różnie interpretować – np. narratorem był Arcydemon lub ktoś zupełnie inny, być może Anioł Stróż, który jako obserwator ukrył swoją obecność. Zobacz te dwa bardzo podobne fragmenty:

…prawie, podkreślam, prawie się udało. – narrator

…ty, podkreślam, ty podjąłeś decyzję. – Arcydemon

Tego typu 'smaczki' próbowałem ukryć w tekście. np. W drugim napisie wyrytym nad bramą pierwsze litery wersów tworzą wyraz ZŁO. Środkowe wyrazy mogą być 'samoistne' tzn. hmmm… – 'powstanie, by niszczyć' – ale co, kto? Arcydemon? ZŁO? I tak dalej :P

Dziękuję, że rzuciłeś okiem :) Komentarz daje do myślenia oraz przypomina, by nieustannie pozostawać czujnym podczas zaklinania liter w tekst.

Pozdrawiam i do następnego (mam nadzieję :) )

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Nie zawsze używa tych samych słów co ludzie lub istoty humanoidalne. – Popraw mnie, jeśli się mylę.

Może tak być. Ostatecznie Ty jesteś autorem i możesz pisać, jak chcesz – każda uwaga od czytelnika to tylko sugestia. Ale jeśli Twoje istoty używają polszczyzny w inny sposób, niż typowy czytelnik, trzeba by to jakoś zasugerować czytelnikowi w tekście.

Być może nieudolnie, ale próbowałem wykorzystać to, co słusznie zauważyłeś. Popełniony 'błąd' był celowy.

Jeśli ktoś próbuje doszukiwać się drugiego dna, albo chciałby przeprowadzać analizę – wtedy może różnie interpretować – np. narratorem był Arcydemon lub ktoś zupełnie inny, być może Anioł Stróż, który jako obserwator ukrył swoją obecność. Zobacz te dwa bardzo podobne fragmenty:

…prawie, podkreślam, prawie się udało. – narrator

…ty, podkreślam, ty podjąłeś decyzję. – Arcydemon

Spoko pomysł, ale IMO taka stylizacja powinna być bardziej stała, żeby taki zabieg uznać za udany.

Dlaczemu nasz język jest taki ciężki

GalicyjskiZakapior

Może tak być. Ostatecznie Ty jesteś autorem i możesz pisać, jak chcesz – każda uwaga od czytelnika to tylko sugestia. Ale jeśli Twoje istoty używają polszczyzny w inny sposób, niż typowy czytelnik, trzeba by to jakoś zasugerować czytelnikowi w tekście.

Nie neguję niczyich sugestii stawiając na swoim – ‘bo ja jestem autorem’ – jedynie przedstawiam motywy, które mną kierowały w celu nawiązania dyskusji, a przede wszystkim nauki i nabycia doświadczenia. Jestem szczerze otwarty na wszelkie sugestie.

Spoko pomysł, ale IMO taka stylizacja powinna być bardziej stała, żeby taki zabieg uznać za udany.

Prowadzenie takiej narracji (stałej) nie pasowało mi do ogólnego pomysłu i stawało się może nie tyle infantylne, co karykaturalne – tak, próbowałem :) Wtedy jednak opowiadanie traciło powiew tajemniczości i niedopowiedzeń, na których mi zależało. Nie ukrywam, że również ograniczenia licznikowo-przestrzenne miały istotny wpływ na obecną formę.

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Heskecie:

Czy użytkownik niebiorący udziału w konkursie może oddać głos? Chętnie oddam klik na Twój tekst.

Tak :) Możesz kliknąć do biblioteki, ale również oddać głos w konkursie. Zgodnie z regulaminem użytkownikowi za przeczytanie jednego opowiadania przysługuje jeden punkt głosu :)

Kto wie? >;

skryty, dzięki za info. Oddałem głos. Mam nadzieję, że poprawnie. Nie doczytałem nigdzie w jakiej formie. Czyli standardowo: nick użytkownika, tytuł opowiadania i link. Pozdrawiam.

Heskecie, dodaj jeszcze ile punktów głosu chcesz przekazać :) Jest 1 punkt za jedno przeczytane opowiadanie konkursowe :)

Kto wie? >;

Pobetowo wspomnę, że podzieliłeś opowiadanie na dwie części, z których druga podobała mi się dużo bardziej.

Początek mnie umęczył i udręczył, jakby co najmniej sama wisiała ;)

Krasnoludy sympatyczne, choć łyse, elfy mało elfickie.

Słabo dostrzegam powiązanie między częściami, ale innym poszło lepiej, więc to chyba mój defekt.

Mea culpa! Faktycznie obie części ładnie splecione.

Już nie grymaszę.

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Hej Ambush Miło znów Cię widzieć

Jeśli mogę dopytać, odniosłaś się do wersji z ostatniego betowania, czy obecnie opublikowanej?

Edit:

Między innymi za Twoją radą połączyłem obie części, żeby stanowiły jedną, spójną historię :) stąd było moje pytanie.

Raz jeszcze dziękuję i pozdrawiam.

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Cześć, Kolekcjonerze Liter!

Napisałeś ciekawe, oryginalne opowiadanie.

Choć miejscami się w nim pogubiłem i nie do końca łapałem, o co chodzi – to pewnie problem po mojej stronie.

Niemniej całość oceniam na plus – jest w tym potencjał.

Pozdrawiam,

Robert Raks, Cześć

Dziękuję, że przeczytałeś – jest mi niezmiernie miło

Z uwagi na fakt, że dopiero uczę się pisać byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś wskazał mi miejsca niezrozumiałe lub takie, w których się pogubiłeś. Takie uwagi są dla mnie bardzo cenne.

Pozdrawiam

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Serwus, Kolekcjonerze Liter,

Oczywiście, jeśli chcesz, mogę Ci wyjaśnić, w których miejscach chwilami straciłem rozeznanie w Twoim opowiadaniu.

Ale obawiam się, że niewiele Ci to da, ponieważ niekoniecznie są to Twoje błędy – to raczej kwestia moich preferencji w odbiorze tekstu. Nie jestem pisarzem ani żadnym autorytetem w dziedzinie pisania, nie mam też w tym temacie żadnej wiedzy ani wykształcenia. Moje wywody byłyby więc tylko „wyimaginowanymi misiami”, czyli: wydaję mi się…

Pozdrawiam,

Kolekcjonerze Liter, początkowo czytałam zaciekawiona i choć nie udawało mi się pojąć wydarzeń opisywanych na początku, miałam nadzieję, że w dalszym ciągu rzecz się wyjaśni. Niestety, doczytałam do końca i nadzieja okazała się płonna, a ja zostałam z rozwartym otworem gębowym, bo nie udało mi się dociec, co zamierzałeś opowiedzieć.

Przez krótką chwilę spoglądał na każdego z osobna. → Czy dookreślenie jest konieczne? Chwila jest krótka z definicji.

…ale wzroku od dowódcy nie zabrał… → Wiem, jak można na kogoś patrzeć, ale nie wiem, jak można od kogoś nie zabrać wzroku.

Po jaskini rozległ się potężny huk… → W jaskini rozległ się potężny huk…

Mara zaczęła cicho, lecz z każdym kolejnym słowem jej głos przybierał na sile. → Czy dookreślenie jest konieczne? Czy wymawiałaby słowa nie po kolei?

Nie wiedział, co robić. Jazgot, dobiegający zza bramy, narastał. Przybierał na sile… → Narastać i przybierać na sile to synonimy; znaczą to samo.

Z krwi unosił się jaskrawoczerwony dym. Ten sam, który nie tak dawno przeraził Laylę. → Chyba miało być: Z krwi unosił się jaskrawoczerwony dym. Taki sam jak ten, który nie tak dawno przeraził Laylę.

Gdyby wtedy, podczas wspólnej wizji, wychynęła choćby łyk, mogliby… → Obawiam się, że łyku wychynąć nie można.

Pewnie miało być: Gdyby wtedy, podczas wspólnej wizji, wychyliła choćby łyk, mogliby…

– Dałem Ci wybór. → – Dałem ci wybór.

Zaimki piszemy wielką literą, kiedy zwracamy się do kogoś listownie.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hmmm. Jak dla mnie – tekst za bardzo chaotyczny.

Bardzo dużo podmiotów domyślnych, z tego powodu niekiedy nie miałam pewności, o kim aktualnie mowa.

A postaci jest mnóstwo, można się pogubić w imionach.

Wprowadzasz wiele wątków i mam wrażenie, że niekiedy nic z nich nie wynika; zakład o topór, miód…

Akrostych na plus.

Babska logika rządzi!

Nieźle napisane. Stworzyłeś oryginalny, bogaty świat. Czytałem z wielkim zainteresowaniem. Wyczuwałem ciekawą, ważną historię, ale niestety jej nie zrozumiałem. Możliwe, że czytałem nieuważnie.

Robert Raks

Pewnie, że chcę. :) Widzisz, ja dopiero stawiam pierwsze kroki, dlatego każda sugestia jest cenniejsza od ogólnikowych opinii.

Nie nauczę się dobrze pisać, jeśli będę 'strzelał' opowiadaniami na ślepo – licząc, że amunicji wystarczy do czasu, aż zacznę trafiać w tarcze odbiorców.

Ba, później dochodzi jeszcze kalibracja celownika, żeby próbować ustrzelić najwyżej punktowane, środkowe kółko w kolorze gustów :) – ale małymi kroczkami, oby kierunek był dobry.

_________________

regulatorzy, Cześć

Dzięki za poświęcony czas.

Kolekcjonerze Liter, początkowo czytałam zaciekawiona…

W którym momencie zaciekawienie zniknęło? – szczerze pytam :) to dla mnie ważne.

…i choć nie udawało mi się pojąć wydarzeń opisywanych na początku, miałam nadzieję, że w dalszym ciągu rzecz się wyjaśni. Niestety, doczytałam do końca i nadzieja okazała się płonna, a ja zostałam z rozwartym otworem gębowym, bo udało mi się dociec, co zamierzałeś opowiedzieć.

Wybacz, ale nie do końca rozumiem. Miałaś nadzieję, że niejasności się wyjaśnią, a po przeczytaniu całości nadzieja okazała się płonna zaś Ty 'zastygłaś' z otwartymi ustami, bo udało* Ci się dociec, co zamierzałem opowiedzieć – Czy to się nie wyklucza? W sensie, nie wiem jak mam to odebrać, żeby wyciągnąć wnioski.

Edit: * – Ok, teraz ma to sens :)

Przez krótką chwilę spoglądał na każdego z osobna. → Czy dookreślenie jest konieczne? Chwila jest krótka z definicji.

Słuszna uwaga :)

…ale wzroku od dowódcy nie zabrał… → Wiem, jak można na kogoś patrzeć, ale nie wiem, jak można od kogoś nie zabrać wzroku.

Nie zabrać wzroku, czyli… aaaaaaa, faktycznie :) powinno być "z" zamiast "od"… nie: nie zabrał od niego, tylko: nie zabrał swojego, czyli wciąż się weń wpatrywał. Dobre, dobre :) dziękuję – no chyba, że 'wzroku z dowódcy nie zabrał' jest niewłaściwe.

Po jaskini rozległ się potężny huk… → W jaskini rozległ się potężny huk…

Racja :)

Mara zaczęła cicho, lecz z każdym kolejnym słowem jej głos przybierał na sile. → Czy dookreślenie jest konieczne? Czy wymawiałaby słowa nie po kolei?

Myślę, że konieczne nie jest, ale chciałem tę właśnie kolejność i celowość podkreślić.

Nie wiedział, co robić. Jazgot, dobiegający zza bramy, narastał. Przybierał na sile… → Narastać i przybierać na sile to synonimy; znaczą to samo.

Zacytowałaś urwany fragment i w takim przypadku masz absolutną rację – niemniej, jeśli spojrzeć na całość, wtedy użycie synonimu wydaje mi się zasadne. Powtórzenie z użyciem synonimu jest rozpoczęciem 'dopowiedzenia':

Nie wiedział, co robić. Jazgot, dobiegający zza bramy, narastał. Przybierał na sile, podczas gdy Ligero, podobnie jak reszta, ledwie trzymał zmysły na wodzy.

Jazgot narastał, a opanowanie bohaterów malało.

Z krwi unosił się jaskrawoczerwony dym. Ten sam, który nie tak dawno przeraził Laylę. → Chyba miało być: Z krwi unosił się jaskrawoczerwony dym. Taki sam jak ten, który nie tak dawno przeraził Laylę.

Rozumiem sugestię, ale czy proponowana zmiana nie zaburza koncepcji? W sensie czy użycie "Ten sam" jest błędne? “Taki sam jak ten” sugeruje podobieństwo, a mi chodziło o to, że podczas wspólnej wizji został użyty dokładnie ten sam dym.

Gdyby wtedy, podczas wspólnej wizji, wychynęła choćby łyk, mogliby… → Obawiam się, że łyku wychynąć nie można. Pewnie miało być: Gdyby wtedy, podczas wspólnej wizji, wychyliła choćby łyk, mogliby…

Wiesz, że ja za każdym razem czytałem wychyliła? Podświadomie poprawiałem w głowie, ale jak najbardziej słuszna uwaga. :)

– Dałem Ci wybór. → – Dałem ci wybór.

Zaimki piszemy wielką literą, kiedy zwracamy się do kogoś listownie.

Zgadzam się, musiałem to przeoczyć podczas kombinowania z różnymi wariantami zakończenia.

Jeszcze raz dziękuję i (mam nadzieję) do następnego :)

Pozdrawiam

_________________

Finkla

Dziękuję za odwiedziny :)

Hmmm. Jak dla mnie – tekst za bardzo chaotyczny.

Bardzo dużo podmiotów domyślnych, z tego powodu niekiedy nie miałam pewności, o kim aktualnie mowa.

Jeśli byłabyś tak uprzejma i zarysowała, o które konkretnie miejsca chodzi? :D

Takie uwagi są dla mnie bardzo ważne, żebym wiedział na co zwracać uwagę, by w przyszłości lepiej tworzyć teksty, a raczej: tworzyć lepsze teksty.

A postaci jest mnóstwo, można się pogubić w imionach.

Tutaj niestety muszę przyznać, że narzucone samemu sobie wyzwanie okazało się o wiele trudniejsze, niż początkowo przypuszczałem. – 'użycie' wielu postaci w tak krótkim tekście (przy zachowaniu głównej koncepcji oczywiście) to nie lada wyczyn i z pewnością ponowię próbę.

Z założenia chciałem wywołać u czytelnika reakcje zbliżone do tych z prawdziwego życia.

Gdy dołączamy do zgranej, kilkunastoosobowej grupy, żeby wspólnie spędzić czas, zazwyczaj nie jesteśmy w stanie zapamiętać imion wszystkich osób. – Byłem ciekaw, którego bohatera czytelnik zapamięta, z którym poszedłby na kolejny 'wspólny wypad', a na kogo w ogóle nie zwróci uwagi.

Wprowadzasz wiele wątków i mam wrażenie, że niekiedy nic z nich nie wynika; zakład o topór, miód…

Postaram się, żeby następnym razem było czytelniej, a póki co spróbuję uzasadnić.

To prawda, że wątków jako takich jest więcej, niż gdybym napisał jeden linearny, z którym czytelnik raczej nie miałby trudności.

Można by napisać tak:

Dowódca skończył jako jeniec, podczas samolubnej próby okiełznania demona. Brygada, którą do niedawna dowodził ruszyła mu na ratunek. Demon oszukiwał i omamiał, aż główny bohater zabił własnych ludzi. Na domiar złego skończył jako sługa 'ciemności'.

Tyle, że wydawało mi się to zbyt płytkie, prostolinijne, niewymagające zaangażowania czytelnika. Dlatego powstał pomysł, żeby wtrącić do opowiadania chwile oddechu w postaci 'poezji'.

…niekiedy nic z nich nie wynika; zakład o topór, miód…

Wątki starałem się rozwinąć na ile pozwolił limit. :(

Na przykład ten z Kudłatym Tortem (miód) był mi potrzebny, żeby:

* tchnąć życie i akcję do prowizorycznego obozu zamiast uogólniać, że wyruszyli na wyprawę i tyle.

* przewodniczka mogła wykazać się odwagą, 'stając naprzeciw' niebezpiecznym siepaczom, których bali się wszyscy, nawet ich 'chwilowy' przełożony.

* nawiązać do okolic jaskini gdzie pojawiały się niespotykane nigdy wcześniej robaki oraz wyjątkowe (na swój sposób) owoce. Czyli starałem się delikatnie zasugerować, że nie znajdują się w 'przeciętnym miejscu'.

Widzisz, ja osobiście nie przepadam, gdy autor prowadzi mnie za rączkę i przedstawia wszystko w taki sposób, jakby robił ze mnie głupka (większego niż jestem).

Stąd moje próby pozostawienia w opowiadaniu niedopowiedzeń, niedomówień itd. (w tym nieprzesadnie sugerujące didaskalia)

Zwłaszcza, jeśli tematyka odnosiła się do 'diabelskości', która szczyci się powszechnie podkręcaną i umiejętnie wykorzystywaną sztuką iluzji. Diabły czy demony z założenia zwodzą, omamiają, korzystają ze słabości innych i umiejętnie ukrywają własne niedoskonałości.

Arcydemon z mojego opowiadania nie był w stanie złamać głównego bohatera, więc posłużył się podstępem, by i tak osiągnąć swój cel. Jednocześnie chciałem ukazać, że 'ludzkie' możliwości mają się nijak wobec potęgi bytów nadprzyrodzonych, zwłaszcza takich, które znajdują się wyżej w ichniej hierarchii.

Natomiast jeśli chodzi o wątek z toporem:

* dzięki niemu mogłem wprowadzić temat ‘miodu’. Krasnolud był uparty i nie chciał pozbywać się wysłużonej broni. Przewodniczka znalazła sposób, by nakłonić Labima do zmiany tego oręża (być może za namową pozostałych – do końca nie wiem, nie zdążyłem dopytać :P ). Swoją drogą w obozie pojawiła się jaszczurka, dzięki której krasnolud mógłby wygrać zakład, ale… Był jednym z ochotników, więc szaroniebieskiemu gadowi, tym razem, się upiekło :)

* pozwolił nadać więcej sensu, gdy nawiązałem do sytuacji w jaskini – gdzie ten sam krasnolud, tą samą bronią próbował uszkodzić wrota.

Akrostych na plus

Miło mi, że chociaż w tej materii plus :)

Dziękuję za poświęcony czas

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

AP, cześć.

Miło mi Cię ~~widzieć~~ czytać

Nieźle napisane. Stworzyłeś oryginalny, bogaty świat. Czytałem z wielkim zainteresowaniem. Wyczuwałem ciekawą, ważną historię, ale niestety jej nie zrozumiałem. Możliwe, że czytałem nieuważnie.

Dziękuję :)

Czy mógłbym w jakiś sposób ułatwić? Coś wyjaśnić, dopowiedzieć, rozwinąć? Pozostaję do dyspozycji i serdecznie pozdrawiam.

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Przeczytałem przed chwilą to, co napisałeś Finkli i mi się rozjaśniło. Wcześniej mniej więcej zrozumiałem tyle:

Dowódca skończył jako jeniec, podczas samolubnej próby okiełznania demona. Brygada, którą do niedawna dowodził ruszyła mu na ratunek. Demon oszukiwał i omamiał, aż główny bohater zabił własnych ludzi. Na domiar złego skończył jako sługa 'ciemności'.

ale wtrącenie

do opowiadania chwile oddechu w postaci 'poezji'.

trochę mi namieszało.

Już wszystko jasne. Dziękuję i pozdrawiam!

W którym momencie zaciekawienie zniknęło? – szczerze pytam :) to dla mnie ważne.

Kolekcjomnerze Liter, dość wcześnie. Kiedy nie dane mi było zorientować się, kto wisi i dlaczego, a kiedy wprowadziłeś liczne grono postaci, mieszały mi się one i zainteresowanie znacznie zmalało, bo przestałam się orientować, co tam się dzieje.

Wybacz, że nie napiszę dokładniej, ale zważ, że po „Należysz do mnie” przeczytałam kilka innych opowiadań i treść Twojego uległa pewnemu zatarciu, a z powodu ciągłego braku czasu nie mogę sobie pozwolić na ponowne czytanie i przypominanie odczuć towarzyszących lekturze.

Miałaś nadzieję, że niejasności się wyjaśnią, a po przeczytaniu całości nadzieja okazała się płonna zaś Ty 'zastygłaś' z otwartymi ustami, bo udało* Ci się dociec, co zamierzałem opowiedzieć – Czy to się nie wyklucza? W sensie, nie wiem jak mam to odebrać, żeby wyciągnąć wnioski.

Cóż, w zdaniu jest usterka – końcówka winna brzmieć: …bo nie udało mi się dociec, co zamierzałeś opowiedzieć. – ale widzę, że już się zorientowałeś.

Dodam jeszcze, że wszystkie moje uwagi, poza ewidentnymi błędami, to tylko sugestie i propozycje. Miło mi, jeśli zechcesz skorzystać choćby z jednej, ale zrozumiem, kiedy będziesz wolał pozostać przy własnych sformułowaniach – to w końcu Twoje opowiadanie i będzie napisane słowami, które Ty uznasz za najwłaściwsze.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Uch, zasnęłam podczas szukania tych kawałków…

Jeśli byłabyś tak uprzejma i zarysowała, o które konkretnie miejsca chodzi? :D

Leci to, co wpadło mi w oko zanim organizm wyłączył światło.

Pierwszy zaczął dowódca, ale to krasnolud zdawał się narzucać tempo rozmowy.

– Jesteś pewien, że nie pomyliła drogi i nie marnujemy czasu?

– Odpuść jej, Gat. Widzisz, że stara się jak może. Zluzuj.

Nie wiem, ilu tam było krasnoludów i o którym mowa. Jakieś didaskalia pewnie by nie zaszkodziły.

Ich wynaturzenie nie polegało wyłącznie na powszechnie pogardzanej odmienności rasowej. Obarczeni rzadkim schorzeniem potrafili dosłownie pochłaniać spisywane gdzie bądź znaki.

Czekaj, przynależność do innej rasy jest traktowana jak wynaturzenie? Czy wszystkie elfy tak mają? Bo raczej mi to wygląda na coś niezwykłego, jak na przykład albinizm, ale nie rasa. W rezultacie nie wiem, czy to odrębna rasa pamięci fotograficznych, czy schorzenie trafiające się wśród jednej czy więcej ras.

Ale żeby rasizm w fantasy? Dlaczego powszechnie pogardzana rasa? Chyba nie wśród jej przedstawicieli?

Babska logika rządzi!

regulatorzy

Kolekcjomnerze Liter, dość wcześnie. Kiedy nie dane mi było zorientować się, kto wisi i dlaczego, a kiedy wprowadziłeś liczne grono postaci, mieszały mi się one i zainteresowanie znacznie zmalało, bo przestałam się orientować, co tam się dzieje.

Rozumiem, dziękuję :)

po „Należysz do mnie” przeczytałam kilka innych opowiadań i treść Twojego uległa pewnemu zatarciu, a z powodu ciągłego braku czasu nie mogę sobie pozwolić na ponowne czytanie i przypominanie odczuć towarzyszących lekturze.

Jasne. Też odnoszę wrażenie, jakby mi ktoś majstrował przy zegarkach. Niby godzin pokazują tyle samo, a jednak co i rusz jakiejś mi brakuje.

Dodam jeszcze, że wszystkie moje uwagi, poza ewidentnymi błędami, to tylko sugestie i propozycje. Miło mi, jeśli zechcesz skorzystać choćby z jednej, ale zrozumiem, kiedy będziesz wolał pozostać przy własnych sformułowaniach – to w końcu Twoje opowiadanie i będzie napisane słowami, które Ty uznasz za najwłaściwsze.

Nie mam problemu z usuwaniem czy zmienianiem tekstu. – Owszem, wszelkie sugestie staram się podważać, ale nie czynię tego jako urażony autor, tylko zwykły adept, który łaknie wiedzy, opinii oraz doświadczenia :)

Bardzo dziękuję za poświęcony czas, sugestie oraz wyłapane błędy. Te ostatnie już wprowadziłem, natomiast nad sugestiami z pewnością się pochylę, żeby wyciągnąć więcej, aniżeli bezmyślną podmianę.

Pozdrawiam

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Kolekcjonerze Liter, bardzo dziękuję za wyrozumiałość i miło mi, jeśli mogłam się do czegoś przydać.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Finkla

Uch, zasnęłam podczas szukania tych kawałków…

Nie było mym zamiarem zamęczać Cię.

Nie obrażę się, jeśli na tym poprzestaniemy, a ten komentarz będzie ostatnią odpowiedzią. – O ile mi sprawiają przyjemność tego typu rozmowy, o tyle nie chcę by ktokolwiek musiał się męczyć.

(a że dociekliwy łobuz ze mnie to już insza inszość :p )

Bardzo często bywa to upierdliwe, bo np. nadal zastanawiam się:

Skoro nadzieja jednej z czytelniczek okazała się płonna, wtedy jaki jest sens zastygać z otwartymi ustami, gdy po przeczytaniu całości jednak nie udało się dociec o co autorowi chodziło? Oczywiście pytanie jest retoryczne, ale myśli, tak łatwo, nie sposób przegonić :)

Staram się odnosić do poruszanych przez czytelników kwestii, dlatego nie wyskakuję z różnymi, 'mało istotnymi drobiazgami' – jak choćby 'taki myk', którego nikt nie zauważył:

Fragmenty dot. 'wisielca' zaczynają się 'inaczej wyglądająca' literą, zaś 'gwiazdki oddzielające' nie są tymi, które można wystukać na klawiaturze. Każda z nich ma sześć ramion, co nawiązuje do konkursowego tematu. I tak dalej – Byłem niemal pewien, że nikt nie zwróci na to uwagi, a mimo to jest.

Ok, do sedna. Odniosę się do poruszonych kwestii i postaram więcej nie przynudzać.

Leci to, co wpadło mi w oko zanim organizm wyłączył światło.

"Pierwszy zaczął dowódca, ale to krasnolud zdawał się narzucać tempo rozmowy.

– Jesteś pewien, że nie pomyliła drogi i nie marnujemy czasu?

– Odpuść jej, Gat. Widzisz, że stara się jak może. Zluzuj."

Nie wiem, ilu tam było krasnoludów i o którym mowa. Jakieś didaskalia pewnie by nie zaszkodziły.

Cały ten 'podrozdział' dotyczy rozmowy dwóch osób i jest pierwszym wprowadzeniem 'nowych' postaci. Widzisz, starałem się nie zasypać czytelnika wszystkimi bohaterami, tylko stopniowo wprowadzać go do historii, która stricte początku nie ma, a i koniec jest otwarty.

Czekaj, przynależność do innej rasy jest traktowana jak wynaturzenie? Czy wszystkie elfy tak mają? Bo raczej mi to wygląda na coś niezwykłego, jak na przykład albinizm, ale nie rasa. W rezultacie nie wiem, czy to odrębna rasa pamięci fotograficznych, czy schorzenie trafiające się wśród jednej czy więcej ras.

Ale żeby rasizm w fantasy? Dlaczego powszechnie pogardzana rasa? Chyba nie wśród jej przedstawicieli?

Nie spodziewałem się, że ktokolwiek zwróci na to uwagę

Tym jednym zdaniem chciałem 'osiągnąć' to, co właśnie napisałaś. Dziękuję. Teraz to ja zostałem z otwartymi ustami.

Jest to moja ~~rekompensata~~ nagroda za czas, którym karmiłem ten tekst.

Nie wiem, czy użyję odpowiednich słów, ale w tym świecie: 'elficyzm' jest 'wynaturzeniem społecznym'.

Rasizm – tak

Porównanie do albinizmu – tak (idealny przykład:) )

Uogólniając: w tym 'jednym zdaniu' chciałem nakreślić, że świat, w którym osadzone jest opowiadanie, wykracza daleko poza granice opisywanych wydarzeń.

Jeszcze raz bardzo dziękuję

Pozdrawiam

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Nie było mym zamiarem zamęczać Cię.

Nie przypisuj sobie całej zasługi. ;-) Ogólnie wieczorami jestem dość padnięta. Wczoraj też jakoś wcześnie odpłynęłam.

'gwiazdki oddzielające' nie są tymi, które można wystukać na klawiaturze.

Gwiazdki rzucają się w oczy. Ale, wiesz, tu już różni ludzie różnych sztuczek próbowali. Kiedyś w jednym tekście zamiast tytułów rozdziałów wstawiałam reprodukcje obrazów, tak że tego…

Być może ostrzej widzę rasizm w literaturze. Na przykład Harry’ego Pottera postrzegam jako bardzo antyrasistowską książkę.

Babska logika rządzi!

Cześć Kolekcjonerze,

tekst bardzo dynamiczny, do czego przyczyniają się krótkie zdania. Jest to zabieg obosieczny, bo o ile akcja jest wartka, o tyle wkrada się dużo chaosu. Momentami zbyt dużo. Przez to trudno też czasem dostrzec powiązanie między częściami.

Nie można jednak odmówić kreatywności oraz pomysłu. Klimat wiszenia głównego bohatera i jego umęczenia wydał mi się wiarygodny. Jednak scena kulminacyjna… cóż, miałem wrażenie, że nie była dość podbudowana, ale może też czegoś nie wychwyciłem. Ogólnie, dużo się działo i nie wiem, czy aż nie za dużo. Przez to mniej przywiązałem się do konkretnych pomysłów, które były niezłe.

Niemniej, tekst oceniam jako udany.

Pozdrawiam!

Finkla

Nie przypisuj sobie całej zasługi. ;-) Ogólnie wieczorami jestem dość padnięta. Wczoraj też jakoś wcześnie odpłynęłam.

:) Dryfowałaś bezwiednie po kres nocy, niesiona astralnymi falami, czy może udało się zostawić ślady stópek na jakiejś sennej wyspie?

Gwiazdki rzucają się w oczy. Ale, wiesz, tu już różni ludzie różnych sztuczek próbowali. Kiedyś w jednym tekście zamiast tytułów rozdziałów wstawiałam reprodukcje obrazów, tak że tego…

Z chęcią rzucę okiem. Podeślij w wolnej chwili link. Jeśli tutaj nie wypada(ja nie mam nic przeciwko;)), to na PW, albo nawet SB. – Lubię tego typu smaczki :) Świat tak pędzi, że popadamy w rutynę, gdy próbujemy nim nie szastać, czego efektem(bardzo często): odhaczyć 'co trzeba, bo czasu szkoda', a summa summarum tego czasu i tak bez przerwy brakuje :)

Być może ostrzej widzę rasizm w literaturze. Na przykład Harry’ego Pottera postrzegam jako bardzo antyrasistowską książkę.

Dlaczego? Dwa, trzy zdania? ;) – dla światłocieni Twojej opinii :)

Ale żeby rasizm w fantasy? Dlaczego powszechnie pogardzana rasa?

Nie popieram, ale tam jest, w tamtym świecie. Świecie, do którego postaram się w przyszłości wrócić, bo już zaczynam tęsknić za tymi bohaterami :p ale sporo czytania do nadrobienia, a potem wypadałoby wziąć się za kolejny konkursik ;)

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

beeeecki, cześć

Dziękuję za merytoryczny komentarz, który będzie jednym z moich filarów podczas pisania kolejnych tekstów. Dużo konkretnych informacji oraz przede wszystkim wskazanie szlaku do progresywnej wędrówki ;)

Pozdrawiam

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

:) Dryfowałaś bezwiednie po kres nocy, niesiona astralnymi falami, czy może udało się zostawić ślady stópek na jakiejś sennej wyspie?

Trudno orzec. Jeśli były jakieś ślady, to przypływ je zniszczył.

Z chęcią rzucę okiem. Podeślij w wolnej chwili link.

Proszę bardzo: Bóg biochemii.

Ale zastanów się, czy warto. Tekst jak na mnie dość długi, swoje lata już ma…

Dlaczego? Dwa, trzy zdania? ;) – dla światłocieni Twojej opinii :)

Zasadniczo złole twierdzą, że potomkowie czarowników są lepsi niż wszyscy pozostali. A Mugole to już w ogóle mierzwa niegodna wzmianki. Ci dobrzy uważają, że wszyscy są wartościowi. W sumie klasowość, z podziałem na arystokrację i plebs wygląda podobnie, ale wyliczanie, kto jest półkrwi, a kto nie, bardzo mi przypomina rasizm. Skrzaty to oddzielny temat – Hermiona dość szybko zaczyna walczyć o ich wyzwolenie, a Harry własnoręcznie kopie grób dla Zgredka.

Ogólnie, jak na książkę dla dzieci, pozycja jest mocno lewicowa. Nie dziwota, że kościół ją zwalcza.

Ech, tyle tworzymy światów, że w końcu trudno się w nich wszystkich połapać…

Babska logika rządzi!

Ale zastanów się, czy warto. Tekst jak na mnie dość długi, swoje lata już ma…

Dzięki Ciekawie będzie zerknąć na 'stary' tekst. Pamiętam, że w trakcie tworzenia 'tamtej analizy' próbowałem znaleźć pierwsze opowiadania, ale chyba najstarsze dostępne na portalu (przypuszczam, że po jakiejś zmianie serwisowej) powstały w bodajże 2013 roku.

Ogólnie, jak na książkę dla dzieci, pozycja jest mocno lewicowa. Nie dziwota, że kościół ją zwalcza.

Myślisz, że osobiste poglądy autorki, ew. doświadczenia lub obserwacje otoczenia miały znaczący wpływ na takie, a nie inne stworzenie uniwersum?

Myślę, że powstaniu np. wiedźmina towarzyszyły podobne motywy. W latach pierwszych publikacji otaczająca rodzimego autora rzeczywistość miała znaczący wpływ na efekt końcowy.

I tu możemy przejść do ostatniej kwestii, mianowicie:

Ech, tyle tworzymy światów, że w końcu trudno się w nich wszystkich połapać…

To źle, czy dobrze? :) Każdy może wkroczyć do któregokolwiek, wybranego z sobie znanych powodów, uniwersum. Ba, multiwersum nawet – biorąc pod uwagę twory wizualne :) (kojarzysz może jakieś literackie zabiegi tego typu?)

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

chyba najstarsze dostępne na portalu (przypuszczam, że po jakiejś zmianie serwisowej) powstały w bodajże 2013 roku.

Tak, założyłam konto w 2013 i z tego okresu pochodzą moje najstarsze teksty. Po utworzeniu obecnej strony (zwanej natenczas nową) przeniosłam tu prawie wszystkie opka (oprócz pierwszego). Kurczę, kupa czasu…

Myślisz, że osobiste poglądy autorki, ew. doświadczenia lub obserwacje otoczenia miały znaczący wpływ na takie, a nie inne stworzenie uniwersum?

Na uniwersum może niekoniecznie, ale na bohaterów raczej tak. Myślę, że takie rzeczy widać. Czy ten duży i silny facet z niepracującą żoną jest powszechnie szanowanym obywatelem, czy też damskim bokserem? Czy w powieści pojawiają się geje, a jeśli tak, to w pozytywnym świetle, czy negatywnym? Czy dzieci arystokratów są wyjątkowo inteligentne, czy to rozpuszczone bachory, które nie szanują ciężko pracujących służących?

Możesz porównać książki Pilipiuka czy Ziemiańskiego z tymi Jadowskiej i Dukaja.

Przy książkach dla dzieci to słabiej widać, ale jednak w HP prawie wszyscy ze Slytherinu są niefajni: głupi jak Crabbe i Goyle, kłamliwi jak Malfoy, niesprawiedliwi jak Snape, nigdy nie grają fair… A ci z Gryffindoru są z definicji odważni, do tego szlachetni, wiecznie kogoś ratują, Hermiona jest geniuszem…

Myślę, że powstaniu np. wiedźmina towarzyszyły podobne motywy. W latach pierwszych publikacji otaczająca rodzimego autora rzeczywistość miała znaczący wpływ na efekt końcowy.

To na pewno. Jak się wie, gdzie patrzeć, to widać, jakie studia kończył Sapek.

To źle, czy dobrze? :)

To zależy. :-)

Każdy może wkroczyć do któregokolwiek, wybranego z sobie znanych powodów, uniwersum. Ba, multiwersum nawet – biorąc pod uwagę twory wizualne :) (kojarzysz może jakieś literackie zabiegi tego typu?)

Słyszałam, że u Sandersona światy wykreowany w różnych książkach jakoś tam się wiążą, ale jeszcze nie trafiłam na ten łącznik.

Babska logika rządzi!

Tak, założyłam konto w 2013 i z tego okresu pochodzą moje najstarsze teksty. Po utworzeniu obecnej strony (zwanej natenczas nową) przeniosłam tu prawie wszystkie opka (oprócz pierwszego). Kurczę, kupa czasu…

Mozolne zajęcie, ale warte zachodu :) 'Dobrze', że nie posiadam żadnych, więc 'zaoszczędzony' czas mogę przeznaczyć na sporadyczny spam na SB :), chociaż z drugiej strony miałbym więcej doświadczenia, a tak… W każdym razie lepiej późno niż wcale, więc cieszę się, że koniec końców zabrałem się 'za pisanie' :D

Na uniwersum może niekoniecznie, ale na bohaterów raczej tak. Myślę, że takie rzeczy widać. Czy…

Czyli możnaby uznać, że rasizm był jednym z filarów podczas tworzenia tego dzieła.

Gdybyś miała wymienić trzy/cztery podobne fundamenty – na co padłby wybór? – Niezobowiązujące pytanie.

Wiadomo jak to z wolnym czasem bywa :) Powiedzmy, że bardziej zależy mi na odpowiedzi dot. dwóch, nawet trzech, kolejnych pytań ( oczywiście gdybym miał wybierać. Nie mam nic przeciwko odniesieniom dot. każdej poruszanej kwestii)

To na pewno. Jak się wie, gdzie patrzeć, to widać, jakie studia kończył Sapek.

Aż tak wybrzmiewa to w jego tekście? /tekstach?

Czy u innych autorów również jesteś w stanie wyciągnąć podobne wnioski?

Słyszałam, że u Sandersona światy wykreowany w różnych książkach jakoś tam się wiążą, ale jeszcze nie trafiłam na ten łącznik.

Co myślisz w ogóle o tego typu zabiegach?Hmmm… Źle zadałem pytanie. Może inaczej. Jakie masz podejście do… Wrzućmy na tapet to, co zrobił D.G. – czyli 'udostepnił' innym autorom własne uniwersum.

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Mozolne zajęcie, ale warte zachodu :) 'Dobrze', że nie posiadam żadnych, więc 'zaoszczędzony' czas mogę przeznaczyć na sporadyczny spam na SB :), chociaż z drugiej strony miałbym więcej doświadczenia, a tak… W każdym razie lepiej późno niż wcale, więc cieszę się, że koniec końców zabrałem się 'za pisanie' :D

Nie było mozolne, mityczny Brajt to przemyślał – wystarczyło kliknąć w odpowiednim miejscu i tekst się migrował, razem z datą publikacji i wszystkimi komentarzami.

Tak, pisanie to jest wspaniałe hobby. Dla mnie rewelacyjne jest to, że świat staje się niesamowicie ciekawy. Czy to muzeum okresu napoleońskiego, czy wystawa o lotach na Księżyc – wszystko może się kiedyś przydać do tekstu. Nawet upierdliwy nieznajomy, który koniecznie musi z tobą pogadać w pociągu czy samolocie.

Gdybyś miała wymienić trzy/cztery podobne fundamenty – na co padłby wybór? – Niezobowiązujące pytanie.

Hmmm. Trudno powiedzieć, nic innego tak mi nie pingnęło. Świat ma jakąś historię, bo pojawia się jakiś król, który kiedyś tam zawarł umowę. Jest odwrócenie ról – elfy nie są wzniosłe i uduchowione, jak zazwyczaj, tylko pogardzane. Nic więcej nie przychodzi mi do głowy.

Aż tak wybrzmiewa to w jego tekście? /tekstach?

Nie wybrzmiewa, widać w drobnych szczególikach.

Czy u innych autorów również jesteś w stanie wyciągnąć podobne wnioski?

Raczej nie, chociaż czasami coś zamajaczy. Jak już się wie, co pisarz studiował, to znacznie łatwiej znaleźć tego ślady. Zajdel był fizykiem i w jego książkach naukowcy często odgrywają jakąś rolę i gościu nie łamie praw natury. Na ogół. Pilipiuk chyba miał jakiś epizod archeologiczny w karierze studenckiej i widać, że lubi historię. A przy tym jest konserwatystą, najchętniej wiele rzeczy przeniósłby do obecnego świata.

Jakie masz podejście do… Wrzućmy na tapet to, co zrobił D.G. – czyli 'udostepnił' innym autorom własne uniwersum.

Skoro ktoś sam stworzył, może ze swoim uniwersum robić, co chce. To się nawet może opłacać – czytelnicy naśladowców mogą zapragnąć sprawdzić, jak to wyglądało w oryginale. Pierwotna powieść zyskuje status Biblii na danym poletku. Im więcej książek w uniwersum, tym lepiej. Ale jest ryzyko, że ktoś przebije pierwowzór i czytelnicy odpłyną do niego.

A gdyby ktoś nie udostępniał, to i tak prędzej czy później twórczość przejdzie do domeny publicznej. Zdaje się, że sam bazujesz na rasach Tolkiena.

Babska logika rządzi!

Nawet upierdliwy nieznajomy, który koniecznie musi z tobą pogadać w pociągu czy samolocie.

Lub natręt, spotkany na portalowych bezdrożach. XD

Tak bardziej poważnie – Tak. Dosłownie każda 'pierdoła' może stanowić niezbędny surowiec potrzebny do budowania prowizorycznych obozów, z których przypuszczamy ataki na pozbawioną granic wyobraźnię :) Natomiast namiastka spełnienia, gdy 'pusta kartka' zamienia się w 'tętnicą życiem' historię… Mmmmm :)

Jeśli chodzi o pozostałe odpowiedzi – Dziękuję :) Przyjemnie jest poznawać podejście innych osób do wielu tematów.

A gdyby ktoś nie udostępniał, to i tak prędzej czy później twórczość przejdzie do domeny publicznej. Zdaje się, że sam bazujesz na rasach Tolkiena.

Owszem, w jednym z komentarzy posłużyłem się przykładem bazującym na jego(Tolkiena) twórczości, natomiast książek nie czytałem. Mało tego. Elfy – rozumiem, że w tym przypadku właśnie ich miałaś na myśli – mniej lub bardziej 'towarzyszyły' mi od ~~zawsze~~ dawna: Od zasłyszanych tu i ówdzie rozmów czy tekstów, przez filmy, na grach nie kończąc.

O ile się nie mylę, Tolkien wcale nie 'wymyślił' tych istot. W mitologii bodajże nordyckiej można znaleźć informacje, na których przypuszczalnie bazował autor historii, której 'ośrodkiem centralnym' był jubilerski kunszt… :D

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Lub natręt, spotkany na portalowych bezdrożach. XD

No co Ty? Tutaj są sami swoi!

Elfy. Racja, chyba już Szekspir o nich pisał, ale u niego wyglądali całkiem inaczej. Krasnoludy, obstawiałabym, że wywodzą się z nordyckiej mitologii.

A Tolkien to wszystko zebrał do kupy i rozpropagował, więc jakieś uznanie jemu też się należy.

Babska logika rządzi!

No co Ty? Tutaj są sami swoi!

Elfy. Racja, chyba już Szekspir o nich pisał, ale u niego wyglądali całkiem inaczej. Krasnoludy, obstawiałabym, że wywodzą się z nordyckiej mitologii.

Możliwe. Ogólnie możnaby rzec, że wiele (jeśli nie większość) dzieł bazuje na podobnych 'informacjach'. Ubolewam tylko nad tym, że w szkołach do znudzenia wpajali przygody Zeusa itd, a o rodzimych mitach, dawnych wierzeniach i ogólnie historii mniej lub bardziej powiązanej z naszym terytorium… No cóż. Człowiek 'na własną rękę' docieka(ł), choć i to – głównie po omacku.

A Tolkien to wszystko zebrał do kupy i rozpropagował, więc jakieś uznanie jemu też się należy.

Również tak uważam. Jego twórczość można kochać, nie lubić lub nawet nieszczególnie ją znać, ale ten człowiek znacząco przyczynił się do wielu 'rzeczy'. Bo nim był, prawda? Nie no, żartuję

Mnie np. bardzo ciekawi jakie sny miewał Beksiński – co wpłynęło na jego 'wizje', które w mistrzowskim stylu potrafił urzeczywistnić.

Albo taki Tolkien czy Lovecraft(swoją drogą do dziś nie przeczytałem żadnego z ich dzieł – nie wiem czy z obawy, że znacząco wpłyną na potencjalny warsztat(-podświadomie), którego planuję odkryć i później szlifować, czy na tyle narzucą granice mojej percepcji, że odkrywanie 'własnego ja' stanie się niemal niemożliwe, tudzież bardzo trudne – Jak myślisz, błędem jest takie podejście?

Jeśli spojrzeć z drugiej strony: znam dzieła innych autorów, dlaczego więc do tych mam taki stosunek? Chyba nie próbowałem wcześniej racjonalnie tego wyjaśnić.

Wracając do tematu. Ciekaw jestem. Jakich snów doświadczali. Które przeżycia, lęki, marzenia… Co miało największy wpływ na efekt końcowy ich tworów. Co jeśli okazałoby się, że motorem napędowym wcale nie była wypaczona, z perspektywy ogółu, wyobraźnia, lecz skrupulatnie planowany odpowiedni dobór słów. Ech… Chyba się zapętliłem, bo przecież jedno nie wyklucza drugiego, ale…

Edit: Właśnie, a co myślisz ( oczywiście jeśli ktoś ma ochotę również może się przyłączyć do dyskusji, w sumie nie wiem czy możemy tutaj prowadzić dyskusję – jeśli nie, proszę mnie 'naprostować' -):

Co sądzisz o 'zagrywce', w której ekranizacje wyprzedziły 'klawiaturę' R.R.Martina?

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Ubolewam tylko nad tym, że w szkołach do znudzenia wpajali przygody Zeusa itd, a o rodzimych mitach, dawnych wierzeniach i ogólnie historii mniej lub bardziej powiązanej z naszym terytorium…

Wiesz, o greckich mitach wiemy mnóstwo – Homer, dramaty, traktaty, ruiny świątyń, opisy posągów i rytuałów… A nasze mity były wykorzeniane, zanim nauczyliśmy się je spisywać.

Jak myślisz, błędem jest takie podejście?

Hmmm. Wydaje mi się, że wszystko, co czytamy, jakoś tam wpływa na nasz warsztat, wiedzę, preferencje… A jak się uczyć, to lepiej od klasyków – oni już przeszli przez gęste sito, wielu ludzi uznało, że akurat klasycy wnieśli do literatury coś wartościowego. Oczywiście nie każdy klasyk podejdzie każdemu, ale póki nie spróbujesz, to się nie dowiesz.

Można pod tekstami dyskutować na różne dziwne tematy. Zwłaszcza za zgodą i/lub przy udziale Autora.

Ekranizacje. Hmmm. Trochę Martin sprowokował tę sytuację, bo coś mu się nie śpieszy z zakończeniem serii. A że to bestsellery… I chyba widzowie serialu nie są tak cierpliwi jak czytelnicy. Ale zasadniczo nie nadaję się do dyskusji o filmach, bo praktycznie ich nie oglądam.

Babska logika rządzi!

Cześć,

Dość oryginalne opowiadanie, mimo że klimat Fantasty, czyli elfy, krasnoludy itp. nie do końca przypada mi do gustu, to czytało się całkiem nieźle. W sensie początek i środek jeszcze nie mnie tak mocno nie zaciekawił, ale końcówka i ostatni akcent (twist) są na pewno największym plusem opowiadania jak dla mnie. Myślę, że całkiem udanym pomysłem było też to przeplatanie akcji, czyli perspektywa uwięzionego i pespektywa poszukiwaczy.

Powodzenia w konkursie i pozdrawiam.

JPolsky, cześć

Dziękuję, że przeczytałeś i dziękuję za komentarz ;)

Miło mi – zwłaszcza, że nie przepadasz za Fantasy z elfami, krasnoludami itd. – więc tym bardziej cieszę się, że wyszło nieźle ;)

Pozdrawiam

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Hesket/bruce, Ambush Bardzo dziękuję za kliki ;)

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Kto wie? >;

Skubaniutki

Jakiś czas temu ten towar był wartościowszy od pieniędzy.

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Z krwi unosił się jaskrawoczerwony dym. Ten sam, który nie tak dawno przeraził Laylę. → Chyba miało być: Z krwi unosił się jaskrawoczerwony dym. Taki sam jak ten, który nie tak dawno przeraził Laylę.

Również zmienione. – Dziękuję – Zastanawiałem się, co jakiś czas, nad moją próbą obrony pierwotnej wersji. Wniosek jest jeden. Brzmiała niepoprawnie. Nawet jeśli pochodził z tego samego źródła i za każdym razem miał (dym) identyczną strukturę – dosłownie tym samym być nie mógł.

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Zastanawiałem się, co jakiś czas, nad moją próbą obrony pierwotnej wersji. Wniosek jest jeden. Brzmiała niepoprawnie.

Kolekcjonerze Liter, niezmiernie się cieszę, że przy pomocy myślenia głową doszedłeś do słusznego wniosku! :D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Pozdrawiam i miłego ;-)

- Jeszcze nigdy nie było tak źle, żeby nie mogło być gorzej, co? - Prowadź, pomyślałem. Pójdziemy w kierunku przeciwnym.

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: