Rok przestępczy, czyli jak łatwo można się stoczyć i jak potem dojść do jedynego słusznego w danej sytuacji wniosku

Bu­dzik znowu wy­rywa mnie z cu­dow­ne­go snu. Czwar­ta. Za oknem jesz­cze ciem­no, nic dziw­ne­go, prze­cież to koń­ców­ka lu­te­go. Praw­do­po­dob­nie chmu­ry za­kry­ły całe niebo i tra­dy­cyj­nie dziś pew­nie zdro­wo syp­nie śnie­ży­cą.

Z nie­chę­cią zwle­kam się z łóżka, za­my­kam drzwi sy­pial­ni.

Nie­mra­wo wy­ru­szam tra­dy­cyj­ną trasą, a potem scho­dzę na par­ter.

Po przy­go­to­wa­niu śnia­da­nia, cią­gle za­spa­na, uru­cha­miam te­le­wi­zor. Prze­cie­ra­jąc oczy, z cie­ka­wo­ścią spo­glą­dam na mo­ni­to­ring kamer, za­in­sta­lo­wa­nych w po­bli­żu sta­cji prze­kaź­ni­ko­wej na­sze­go do­staw­cy ka­blów­ki. Zo­ba­czę dziś, w skali jeden do jed­ne­go, sy­pią­ce ob­fi­cie płat­ki śnie­gu, czy tylko, tra­dy­cyj­nie, jak co dzień, po­wie­wa­ją­ce tuż przy ka­me­rze pa­ję­czy­ny?

Ulice są jesz­cze opu­sto­sza­łe, mia­sto po­wo­li budzi się do życia.

Moją uwagę zwra­ca ele­ganc­ki czer­wo­ny sa­mo­chód, par­ku­ją­cy przy urzę­dzie pocz­to­wym.

– Ale by było, gdyby kie­row­ca wy­cią­gnął z ba­gaż­ni­ka… hmm… dajmy na to… worki ze… zwło­ka­mi! – wy­po­wia­dam cicho przy­cho­dzą­cą mi do głowy myśl, do któ­rej uśmie­cham się z po­bła­ża­niem, pa­ła­szu­jąc jed­no­cze­śnie ka­nap­kę z szyn­ką.

Ob­ser­wu­ję uważ­nie zapis mo­ni­to­rin­gu, by dzię­ki niemu choć nieco się wy­bu­dzić.

A kie­row­ca wy­sia­da, otwie­ra ba­gaż­nik i istot­nie wyj­mu­je z nie­ma­łym tru­dem dwa po­tęż­ne, czar­ne wory na śmie­ci.

– Bied­ny czło­wiek, gdyby tylko wie­dział, że teraz go ob­ser­wu­ję i po­są­dzam o to, że jest mor­der­cą! – mówię szep­tem, chi­cho­cząc zło­śli­wie.

Roz­ba­wio­na śle­dzę jego ruchy, gdy z wy­sił­kiem wle­cze pa­kun­ki pod śmiet­nik przy po­bli­skim skle­pie. Znika z ob­sza­ru wi­dze­nia, ale zaraz po­ja­wia się znowu.

– No, i gdzie te zwło­ki, pro­szę pana? – pytam szy­der­czo ob­ser­wo­wa­ne­go męż­czy­znę, ga­da­jąc cią­gle do sie­bie. Zer­kam na ekran te­le­wi­zo­ra i po­pi­jam go­rą­cą her­ba­tą ostat­nie kęsy ka­nap­ki. – Taki pa­kow­ny wóz, a tru­pów brak?

Nie­zna­jo­my, jakby mnie sły­szał, po­spiesz­nie wraca do auta i wyj­mu­je ko­lej­ne worki z ba­gaż­ni­ka. Za­sty­gam i pra­wie krztu­szę się po­ły­ka­ny­mi okru­cha­mi, gdy za­uwa­żam, jak z jed­ne­go pa­kun­ku wy­sta­je… nie­ru­cho­ma i dziw­nie usztyw­nio­na ludz­ka ręka.

Męż­czy­zna znika z wi­do­ku ka­me­ry, a ja oszo­ło­mio­na spo­glą­dam cią­gle w ekran.

– To prze­cież nie­moż­li­we. Na­oglą­da­łam się hor­ro­rów i oto skut­ki! – karcę się cicho, pró­bu­jąc przejść do po­rząd­ku dzien­ne­go nad tym, co wi­dzia­łam. – Może jesz­cze śpię? Auć! – Spraw­dza­ją­ce uszczyp­nię­cie w rękę za­bo­la­ło.

Jed­nak to nie sen.

Pod­cho­dzę bli­żej te­le­wi­zo­ra, wy­pa­tru­ję ner­wo­wo ja­kie­go­kol­wiek ruchu. Nic. Nie­zna­jo­my prze­padł, jego sa­mo­chód stoi nadal przed bu­dyn­kiem pocz­ty, a ja czuję, że za­czy­na ob­le­wać mnie zimny pot.

– Po­win­nam to chyba gdzieś zgło­sić? – go­rącz­ku­ję się. – Na po­li­cję? A może do stra­ży miej­skiej? Tylko – co ja im po­wiem? Że nie mam pew­no­ści, ale chyba przy pod­glą­dzie mo­ni­to­rin­gu sie­cio­wej ka­blów­ki wi­dzia­łam ludz­ką rękę, wy­sta­ją­cą z worka na śmie­ci? Rów­nie do­brze to mogła być noga, wszę­dzie ciem­no, bo la­tar­nia za mocno od­da­lo­na! Tego mi tylko bra­ko­wa­ło! Po co włą­cza­łam ten te­le­wi­zor?

Pró­bu­ję ze­brać myśli i uspo­ko­ić się, przy­po­mi­na­jąc cel uru­cho­mie­nia od­bior­ni­ka.

– Pro­gno­za po­go­dy! – stwier­dzam trium­fal­nie. – Chcia­łam spraw­dzić pro­gno­zę po­go­dy na dziś.

Błą­dzę przy­ci­ska­mi po ka­na­łach, uda­jąc, że za­po­mnia­łam o tam­tym zda­rze­niu i że po­szu­ku­ję pro­gra­mu in­for­ma­cyj­ne­go. Ręka mi­mo­wol­nie znowu wy­stu­ku­je numer ka­me­ry mo­ni­to­rin­gu przy po­czcie.

Męż­czy­zna jest przy swoim aucie i wy­wle­ka z niego ko­lej­ne czar­ne pa­kun­ki. Nie­wiel­ka oso­bów­ka, a mie­ści ich chyba z tonę! Stoję na­prze­ciw­ko i wpa­tru­ję się, wy­obra­ża­jąc sobie mi­lio­ny do­koń­czeń ob­ser­wo­wa­nej sceny.

A jed­nak rze­czy­wi­stość prze­cho­dzi nawet moją bujną wy­obraź­nię – tym razem z wor­ków wy­pa­da­ją na chod­nik i toczą się po nim czte­ry za­krwa­wio­ne ludz­kie głowy. Nie mam co do tego żad­nych wąt­pli­wo­ści.

Teraz wrzesz­czę już, jak opę­ta­na, upusz­czam trzy­ma­ną w trzę­są­cych się dło­niach szklan­kę, do­sta­ję spa­zma­tycz­nych drga­wek. A po­dej­rza­ny typ spo­koj­nie pa­ku­je zguby z po­wro­tem do fo­lio­we­go opa­ko­wa­nia, po czym pod­no­si wzrok, uśmie­cha się i macha do ka­me­ry, jakby do­sko­na­le wie­dział, że przez cały ten czas go śle­dzę.

Ni­cze­go wię­cej nie pa­mię­tam, upa­dam.

Budzi mnie wście­kły dźwięk te­le­fo­nu, le­żą­ce­go na szaf­ce. Pod­czoł­gu­ję się pra­wie nie­przy­tom­na. Dy­rek­tor nie po­tra­fi zro­zu­mieć, czemu aku­rat w dniu tak waż­nej na­ra­dy nie odbieram tak długo i nie do­tar­łam jesz­cze do miej­sca pracy. Pró­bu­ję prze­pra­sza­ją­cym tonem wy­beł­ko­tać coś o nie­szczę­śli­wym wy­pad­ku w domu i za­kań­czam roz­mo­wę. Całe szczę­ście, że są ferie szkol­ne, więc nie ma zajęć lek­cyj­nych. A kon­fe­ren­cję pal licho!

Roz­glą­dam się do­oko­ła. Leżę na dy­wa­nie przed te­le­wi­zo­rem, mocno po­obi­ja­na o sąsiednie meble. Do­oko­ła widzę roz­rzu­co­ne okru­chy po­tłu­czo­nej szklan­ki. Na ekra­nie kil­ko­ro miesz­kań­ców mojej dziel­ni­cy spo­koj­nie udaje się na pocz­tę lub z niej wy­cho­dzi. Jest śro­dek dnia, lecz wszyst­kie za­sło­ny wciąż po­zo­sta­ją u mnie opusz­czo­ne.

Co jest? Czy ja ze­mdla­łam? Spa­łam tu przez pięć go­dzin? – myślę zdez­o­rien­to­wa­na, pod­no­sząc się ocię­ża­le.

Kiedy przy­po­mi­nam sobie oglą­da­ne wcze­śniej w te­le­wi­zo­rze zda­rze­nia, uzna­ję je za kosz­mar senny. Prze­cież nic ta­kie­go nie mogło zajść na­praw­dę. Dla świę­te­go spo­ko­ju godzę się na naj­prost­sze roz­wią­za­nie. Na naj­wy­god­niej­sze wy­ja­śnie­nie.

A jed­nak syl­wet­ka męż­czy­zny z wo­ra­mi peł­ny­mi zwłok to­wa­rzy­szy mi odtąd co noc. Po­dob­nie jest pod­czas każ­de­go uru­cha­mia­nia te­le­wi­zo­ra. Mija dzień za dniem, a ja nie umiem już pra­wie zu­peł­nie spać, wy­po­czy­wać, za­po­mnieć. Obraz, za­pa­mię­ta­ny tam­te­go ranka, staje się moim prze­kleń­stwem, ob­se­sją, obłę­dem. Je­stem prze­sad­nie roz­draż­nio­na i nie­spo­koj­na. Żadne dzia­ła­nia, nawet krót­ko­trwa­łe próby za­ję­cia umy­słu czy ciała no­wy­mi za­da­nia­mi, nie są w sta­nie wy­ma­zać z pa­mię­ci tych ma­ka­brycz­nych scen.

Wresz­cie na­cho­dzi mnie myśl, która po­wo­du­je lekki za­wrót głowy.

– Że też wcze­śniej, głu­pia, nie wpa­dłam na to naj­prost­sze roz­wią­za­nie! – wy­gła­szam sama sobie pre­ten­sje.

Wy­stu­ku­ję za­pi­sa­ny w pa­mię­ci te­le­fo­nu numer i łączę się z do­staw­cą te­le­wi­zji.

– Słu­cham?

– Dzień dobry. Na­zy­wam się Anna Le­śniew­ska i je­stem pań­stwa klient­ką.

– Dzień dobry. O co cho­dzi, pani Le­śniew­ska? – Kon­sul­tant­ka jest jak zwy­kle nad wyraz uprzej­ma.

– Czy zapis mo­ni­to­rin­gu jest utrwa­la­ny na pań­stwa ta­śmach przez dłuż­szy czas?

Po chwi­li ciszy pra­cow­ni­ca od­po­wia­da py­ta­niem:

– To zna­czy?

– Czy macie zapis mo­ni­to­rin­gu z ostat­nich kilku dni?

– Z na­szych kamer?

– Tak.

– W ty­po­wej sy­tu­acji mamy, oczy­wi­ście.

– Nie ro­zu­miem. Jak to „w ty­po­wej sy­tu­acji”?

– A pani pyta tak w ogóle, czy cho­dzi o ja­kieś kon­kret­ne daty?

– O ostat­nie trzy dni. A ści­ślej o wto­rek, dwu­dzie­ste­go dzie­wią­te­go lu­te­go.

Znowu cisza. Nie­po­ko­ją­ca, dziw­na, zdu­mie­wa­ją­ca.

– A… to nie mamy.

– Dla­cze­go?

– Bo od ty­go­dnia tech­ni­cy zma­ga­ją się z awa­rią. Nie dzia­ła żadna z kamer mo­ni­to­rin­gu.

– Co ta­kie­go? To nie­moż­li­we.

– Czemu pani tak twier­dzi?

– Oglą­da­łam pod­gląd wa­szej ka­me­ry ran­kiem we wto­rek dwu­dzie­ste­go dzie­wią­te­go lu­te­go. Tej przy urzę­dzie pocz­to­wym. Zresz­tą póź­niej także, około po­łu­dnia. Wszyst­ko dzia­ła­ło bez za­rzu­tu.

– O któ­rej to było go­dzi­nie? – Od­no­szę wra­że­nie, że w jej gło­sie sły­szę skrzęt­nie ukry­ty nie­po­kój.

– Około czwar­tej rano.

Znowu cisza.

A potem stłu­mio­ny szept gdzieś w tle:

– Wi­dzia­ła cię!

– Co? Kto?

– Ta baba z Kwia­to­wej. Spraw­dza­ła mo­ni­to­ring przy po­czcie!

– Halo? – do­po­mi­nam się o od­po­wiedź.

– Chwi­lecz­kę. Zaraz to spraw­dzę – mówi mi po­spiesz­nie.

– Ta Le­śniew­ska. Wiesz, co łazi no­ca­mi do klopa! – szep­cze dalej tak wy­raź­nie, że ciar­ki prze­bie­ga­ją mi po ple­cach.

Jakiś męski głos klnie siar­czy­ście w tle.

– Ekhm! – Ze wzbu­rze­niem od­chrzą­ku­ję gło­śno do te­le­fo­nu. – Nie wsta­ję do klopa, jak to pani była uprzej­ma okre­ślić, a czwar­ta rano to wcale nie jest noc dla pra­cu­ją­cych z dala od domu i do­jeż­dża­ją­cych środ­ka­mi ko­mu­ni­ka­cji miej­skiej! – stwier­dzam na ko­niec ostrym tonem.

Cisza w słu­chaw­ce świad­czy o spo­rym za­sko­cze­niu.

Za­tka­ło kakao? – myślę z sa­tys­fak­cją.

– Prze­pra­szam, ja­kieś za­kłó­ce­nia na linii – od­zy­wa się w końcu nie­pew­nym gło­sem. – Spraw­dzi­my to i damy pani znać!

Nie­wąt­pli­we zde­ner­wo­wa­nie i nagłe za­koń­cze­nie roz­mo­wy przez kon­sul­tant­kę budzi we mnie strach. Pró­bu­ję od­two­rzyć sobie z pa­mię­ci nie­wy­raź­ne szep­ty, które do­sły­sza­łam. Czy to moż­li­we, aby do­staw­ca te­le­wi­zji ma­czał palce w całej tej hi­sto­rii? Dobre sobie! Na­iw­nie li­czy­łam na udo­stęp­nie­nie taśmy z mo­ni­to­rin­gu, tym­cza­sem praw­do­po­dob­nie zo­sta­ła ona dawno znisz­czo­na. Była je­dy­nym do­wo­dem.

A ja… Niech to szlag trafi! Ja prze­cież je­stem praw­do­po­dob­nie je­dy­nym świad­kiem! Wy­obraź­nia znowu pędzi dalej, po­ka­zu­jąc mi szcze­gó­ło­wo, scena za sceną, co może mi zro­bić ów nie­zna­jo­my męż­czy­zna, przy­uwa­żo­ny z wo­ra­mi peł­ny­mi po­ćwiar­to­wa­nych zwłok…

Słab­nę mo­men­tal­nie, osu­wam się na krze­sło i cięż­ko dyszę. To zde­cy­do­wa­nie nie na moje star­ga­ne nerwy.

Zaraz… znowu prze­błysk świa­do­mo­ści. A jed­nak jesz­cze myślę! Czyli – jak mawiał filozof – je­stem. Czyli – żyję!

No do­brze, do rze­czy. Skoro tar­gał tyle worów, mu­siał je tam ce­lo­wo zo­sta­wić. Miał taki plan! Mróz mro­zem, ale kon­te­ne­ry przy są­sia­du­ją­cym z pocz­tą skle­pie długo nie utrzy­ma­ją przed oto­cze­niem za­pa­chu, jaki musi wy­do­by­wać się ze świe­żo po­cho­wa­nych zwłok. W do­dat­ku wy­raź­nie wi­dzia­łam, że zo­sta­ły po­ćwiar­to­wa­ne, przy­naj­mniej nie­któ­re. Krwa­wią. A krew też cuch­nie.

Spo­glą­dam na ścien­ny gra­fik ter­mi­nu od­bio­ru od­pa­dów. Na tam­tej ulicy wska­za­no ju­trzej­szą datę. Czyli mam jesz­cze ja­kieś dwa­dzie­ścia go­dzin z ha­kiem.

De­cy­zję po­dej­mu­ję w ciągu ułam­ka se­kun­dy. Wkła­dam na sie­bie czym prę­dzej coś cie­płe­go, wy­cho­dzę z domu i bie­gnę w kie­run­ku urzę­du pocz­to­we­go. Kiedy tam do­cie­ram, jest już zmierzch. Pod­cho­dzę ostroż­nie do po­jem­ni­ków, pil­nie roz­glą­da­jąc się, czy nikt mnie nie widzi. Mróz jest siar­czy­sty, nie­wie­le czuję, śla­dów krwi także nie widzę. Przy­glą­dam się uważ­nie udep­ta­ne­mu śnie­go­wi. Świa­tło la­tar­ni rzuca tu tylko mdłe smugi.

Par­king przy skle­pie po­wo­li pu­sto­sze­je, od­cze­ku­ję jesz­cze chwi­lę i wresz­cie sta­ram się otwo­rzyć po­tęż­ne wieko kon­te­ne­ra na od­pa­dy. Za­glą­dam do środ­ka. Ude­rza mnie odór tak po­twor­ny, że do­słow­nie skrę­ca wnętrz­no­ści. Róż­no­rod­ność oraz po­kaź­na ilość wsze­la­kich śmie­ci po­cząt­ko­wo nie po­zwa­la roz­róż­nić ni­cze­go kon­kret­ne­go.

– Zaraz, muszę to spraw­dzić, wejdę głę­biej i po­grze­bię – po­wta­rzam sobie, sa­piąc z wy­sił­ku. – Tam na pewno są ukry­te zwło­ki! Muszę to spraw­dzić, bo nie dam rady dłu­żej, bo nie wy­trzy­mam, bo się za­mę­czę tą nie­pew­no­ścią…

Wy­ko­rzy­stu­jąc jakąś po­rzu­co­ną skrzyn­kę staję wyżej i pod­cią­gam się, aby za mo­ment za­nu­rzyć część tu­ło­wia w cuch­ną­cym wnę­trzu. Do­strze­gam czar­ne worki umiej­sco­wio­ne na samym dnie.

– Wi­dzisz, ko­cha­nie? – Sły­szę nagle od stro­ny skle­pu kar­cą­cy głos ko­bie­cy. – Chcesz skoń­czyć, jak ten klo­szard, w kon­te­ne­rze na od­pa­dy? Ta­tu­sia i mnie kie­dyś za­brak­nie, nie bę­dzie­my cię wiecz­nie utrzy­my­wać, synu! Mu­sisz wresz­cie wy­do­ro­śleć!

Nie­ru­cho­mie­ję i trzeź­wie­ję bły­ska­wicz­nie.

– Kurde, co ja tu robię? Szu­kam ludz­kich zwłok, grze­biąc w kon­te­ne­rze na śmie­ci? – mówię cicho do sie­bie, zdru­zgo­ta­na i za­wsty­dzo­na takim za­cho­wa­niem. – Jak do tego do­szło? Po co? W jakim celu tu włażę? Ni­czym bez­dom­ny klo­szard. Sto­czy­łam się tak bar­dzo? Osza­la­łam? Chyba tak…

Gra­mo­lę się nie­po­rad­nie, wy­cho­dząc z ba­nia­ka i sły­sząc kon­ty­nu­owa­ne po­ucze­nia matki ja­kie­goś na­sto­lat­ka:

– Naj­wyż­szy czas za­brać się do nauki, zdać ma­tu­rę i zło­żyć pa­pie­ry na stu­dia…

– Pa-pa­ni pro­fe­sor? – duka za­sko­czo­ny chło­pak, wpa­tru­jąc się we mnie, jakby zo­ba­czył ducha.

Wy­ra­zu twa­rzy jego matki nie spo­sób opi­sać.

Kła­niam się nisko jej i mo­je­mu ucznio­wi, któ­rym oka­zu­je się syn dy­rek­to­ra li­ceum. Na­stęp­nie otrze­pu­ję się i bez słowa, z nie­wy­raź­nym uśmie­chem od­cho­dzę, po­zo­sta­wia­jąc za sobą prze­ra­ża­ją­cą woń i rów­nie prze­ra­ża­ją­ce wra­że­nie. Cóż, jutro nie po­win­nam się ra­czej spo­dzie­wać na­gród ani po­chwał ze stro­ny mo­je­go pra­co­daw­cy… Bę­dzie cudem, jeśli mnie nie zwol­ni dys­cy­pli­nar­nie.

Po­wró­ciw­szy do domu, wziąw­szy po­rząd­ny prysz­nic i po­ło­żyw­szy się spać, podejmuję nareszcie decyzję, że odtąd za­po­mi­nam definitywnie o obej­rza­nych przed kil­ko­ma dnia­mi ob­ra­zach. Po­sta­na­wiam, że jutro zmie­nię do­staw­cę te­le­wi­zji ka­blo­wej. Niech nawet ze­rwa­nie umowy z po­przed­nim słono kosz­tu­je, niech bę­dzie to kło­po­tli­we i nie­wy­god­ne, nie­waż­ne!

Aha, i po­sta­na­wiam, że ko­niecz­nie muszę przy ze­rwa­niu umowy pod­kre­ślić, że fak­tycz­nie kilka dni temu zda­wa­ło mi się je­dy­nie i dwu­dzie­ste­go dzie­wią­te­go lu­te­go nie oglą­da­łam żad­ne­go ob­ra­zu z ka­me­ry, z całą pew­no­ścią była to nie­praw­da. Po pro­stu wie­czo­rem dnia poprzedniego za­in­te­re­so­wał mnie krwa­wy hor­ror, przy któ­rym za­snę­łam w nocy i przy­po­mnia­łam sobie o nim do­pie­ro ran­kiem, do­zna­jąc ha­lu­cy­na­cji.

Muszę na zimno oce­nić sy­tu­ację i pod­jąć je­dy­ną słusz­ną de­cy­zję. Nie będę się na­ra­żać ja­kie­muś mor­der­cy, gra­su­ją­ce­mu w mojej dziel­ni­cy i ćwiar­tu­ją­ce­mu zwło­ki, które później ukrywa w pobliskich kontenerach! Nie ma mowy! Jest do­pie­ro po­czą­tek marca, jesz­cze sporo mie­się­cy do Syl­we­stra, a to prze­cież nie moja wina, że trwa prze­stęp­czy rok…