Strychozdrój

Ze zdu­mie­niem przy­ję­łam in­for­ma­cję o otrzy­ma­niu w spad­ku tam­te­go domu. Był oka­za­ły, dwu­pię­tro­wy, przez pe­wien czas naj­wyż­szy w oko­li­cy. I na­le­żał do cioci. Ta­kiej – naj­uko­chań­szej ze wszyst­kich cioć. Z racji tego, że wujek pra­co­wał na ko­pal­ni, pie­nię­dzy im nigdy nie bra­ko­wa­ło. Co in­ne­go moim dziad­kom, gdzie cią­gle pisz­cza­ła bieda. Bab­cia spo­glą­da­ła nie­raz z za­zdro­ścią na star­szą sio­strę, jej stro­je, fry­zu­ry, bi­żu­te­rię.

Wszyst­ko ma jed­nak swoją cenę. Wujek, za­zwy­czaj spo­koj­ny i po­god­ny męż­czy­zna o nie­bie­skich oczach i ja­snych, pra­wie pło­wych wło­sach, uległ w pracy po­waż­ne­mu wy­pad­ko­wi, po któ­rym stał się zgorzk­nia­łym, wiecz­nie krzy­czą­cym i na­rze­ka­ją­cym ren­ci­stą. A, po­nie­waż nie do­cze­ka­li się dzie­ci, ob­ry­wa­ło się za­wsze nade wszyst­ko cioci. Z cza­sem za­czął nawet pod­no­sić na nią rękę. Kiedy do wielu scho­rzeń do­szła jesz­cze de­men­cja, by­wa­ło, że ty­go­dnia­mi nie roz­po­zna­wał żony i gro­ził, że ją wy­pę­dzi albo za­bi­je. Cio­cia zno­si­ła to z iście aniel­skim spo­ko­jem, zaj­mu­jąc się tro­skli­wie za­rów­no wuj­kiem, jak i całym, wcale nie­ma­łym, go­spo­dar­stwem.

Jako kil­ku­lat­ka czę­sto u nich by­wa­łam, bo dom babci znaj­do­wał się nie­da­le­ko. Ba­wi­łam się tam przy­nie­sio­ny­mi za­baw­ka­mi, cza­sem po­ma­ga­łam cioci w kuch­ni albo w ogro­dzie. Do zwie­rząt go­spo­dar­skich: kur, świń czy kóz, a nade wszyst­ko agre­syw­ne­go, po­tęż­ne­go ko­gu­ta, bałam się pod­cho­dzić. Po po­łu­dniu wra­ca­łam do domu ro­dzin­ne­go, gdzie zja­wia­ła się także mama, pra­cu­ją­ca co­dzien­nie w szpi­ta­lu w są­sied­nim mie­ście.

W od­róż­nie­niu od za­wsze ser­decz­nej i czu­łej cioci, ma­wia­ją­cej, że – gdy tylko widzi ma­lu­cha – ko­la­na same jej się po­ru­sza­ją, tak bar­dzo chce go na nich po­sa­dzić i ko­ły­sać, wujek nigdy nie lubił dzie­ci. Po­cząt­ko­wo sta­rał się to umie­jęt­nie skry­wać, zresz­tą ca­ły­mi dnia­mi był na ko­pal­ni albo też, po po­wro­cie, zmę­czo­ny od­sy­piał dniów­ki, lecz póź­niej sy­tu­acja ule­gła dia­me­tral­nej zmia­nie. Z tego też po­wo­du czę­sto mi do­ku­czał i do­ga­dy­wał. Szcze­gól­nie zło­ści­ło go moje nie­ustan­ne traj­ko­ta­nie pod­czas je­dze­nia.

– Kiedy pies żre, nie szcze­ka! – grzmiał wtedy, ścią­ga­jąc gniew­nie brwi.

To było naj­czę­ściej wy­po­wia­da­ne przez niego zda­nie, któ­rym mnie besz­tał, z sa­tys­fak­cją wi­dząc, jak wtedy milk­nę i kulę się ze stra­chu. I je­dy­ne, które za­pa­mię­ta­łam i ko­ja­rzy­łam wy­łącz­nie z nim.

Cio­cia za­wsze sta­wa­ła w mojej obro­nie, lecz po­wo­do­wa­ło to nie­ustan­ne scy­sje mię­dzy nimi, które po wy­pad­ku w ko­pal­ni jesz­cze przy­bra­ły na sile. Szyb­ko ob­my­śli­łam sku­tecz­ną tak­ty­kę – pręd­ko zja­da­łam po­da­ny mi obiad, roz­ma­wia­jąc ci­chut­ko tylko z cio­cią, a potem ucie­ka­łam na górę do za­ba­wek i tam spę­dza­łam resz­tę dnia. Mimo tego, awan­tu­ry i coraz groź­niej­sze ataki roz­złosz­czo­ne­go wujka na żonę nie usta­wa­ły, bo wszak dla żąd­ne­go scy­sji pre­tekst znaj­dzie się za­wsze. Do­cho­dzi­ły do mnie wpraw­dzie je­dy­nie nikłe ich po­brzmie­wa­nia (tłu­mio­ne za­zwy­czaj na­rzu­ca­niem na sie­bie gru­be­go koca), lecz i tak zda­wa­łam sobie spra­wę, że to nie prze­lew­ki i le­piej nie po­ka­zy­wać się na oczy by­łe­mu gór­ni­ko­wi.

 

Z czasem, piętnowana przez złośliwe koleżanki z klasy, ja także coraz częściej szukałam bezpiecznego azylu i chwili wytchnienia od codziennego poniewierania i zniewag. 

 

Do­ra­sta­łam, a wraz ze mną zmie­nia­ły się moje za­in­te­re­so­wa­nia. Kiedy po­szłam do szko­ły, miej­sce za­ba­wek za­ję­ły głów­nie książ­ki. To z nimi teraz ob­co­wa­łam naj­chęt­niej i za­bie­ra­łam na uko­cha­ny strych u cioci. Był zde­cy­do­wa­nie taki, o jakim za­wsze ma­rzy­łam: so­lid­nie wy­ko­na­ny, wy­so­ki, prze­stron­ny, pełen ja­snych, pach­ną­cych, drew­nia­nych belek i kro­kwi, ze sto­sun­ko­wo du­ży­mi okna­mi, które można było w każ­dej chwi­li otwo­rzyć i – nade wszyst­ko – wyj­rzeć przez nie.

W ni­czym nie przy­po­mi­nał stry­chu, zna­ne­go mi do­sko­na­le z par­te­ro­we­go domu ro­dzin­ne­go – tam trze­ba było cho­dzić na czwo­ra­kach, mocno schy­lo­nym lub – ku­ca­jąc, nie było żad­nych okien, lecz same ru­pie­cie, pa­ję­czy­ny i ucie­ka­ją­ce myszy, któ­ry­mi wszę­dzie cuch­nę­ło, a pod­ło­ga trzesz­cza­ła nie­bez­piecz­nie przy naj­mniej­szym choć­by ruchu. Nic dziw­ne­go, że za­wsze my­śla­łam o tym miej­scu z obrzy­dze­niem i zja­wia­łam się tam tylko w razie ko­niecz­no­ści, aby pomóc w czymś babci.

A, po­nie­waż dom cioci do­dat­ko­wo zo­stał wy­bu­do­wa­ny na wy­so­kim wznie­sie­niu, gó­ru­ją­cym nad całą wio­ską, dwu­pię­tro­wy bu­dy­nek dawał spore moż­li­wo­ści – będąc na stry­chu spo­glą­da­ło się nie­mal­że za ho­ry­zont! Pod­czas czy­ta­nia moich ulu­bio­nych baśni wy­obraź­nia nie miała wów­czas żad­nych ram czy ogra­ni­czeń! Nic zatem dziw­ne­go, że w cza­sie wa­ka­cji czy ferii z chę­cią spę­dza­łam tam każdy po­chmur­ny i desz­czo­wy dzień.

Cio­cia, ma­rzą­ca o dzie­ciach i cie­szą­ca się z każ­dej mojej wi­zy­ty, także lu­bi­ła prze­sia­dy­wać na stry­chu. Wno­si­ła mo­zol­nie cięż­kie kubła z pra­niem, roz­wie­sza­ła czy­ste ubra­nia po całej górze na spe­cjal­nie przy­go­to­wa­nych sznur­kach, a potem usa­da­wia­ła się wy­god­nie na sta­rej wer­sal­ce i, umę­czo­na cią­gła pracą w go­spo­dar­stwie, za­sy­pia­ła. Przy­naj­mniej tam miała odro­bi­nę ciszy i spo­ko­ju.

 

Kiedy wy­je­cha­łam na stu­dia w od­le­głym mie­ście, a potem wy­szłam za mąż i za­miesz­ka­łam w moim wła­snym, wy­ma­rzo­nym domu, od­wie­dza­łam ro­dzin­ną wio­skę bar­dzo rzad­ko. Mama opo­wia­da­ła mi przez te wszyst­kie lata te­le­fo­nicz­nie o pod­upa­da­ją­cych na zdro­wiu krew­nych, lecz z wielu po­wo­dów nie byłam w sta­nie jeź­dzić tam zbyt czę­sto. Mia­łam swoje pro­ble­my i tra­ge­die, jak choć­by śmierć je­dy­ne­go dziec­ka przy bo­le­snym i skom­pli­ko­wa­nym po­ro­dzie, póź­niej­sze ope­ra­cje, które ode­bra­ły mi szan­se na przy­szłe ma­cie­rzyń­stwo, wresz­cie trud­ny do przej­ścia, wy­czer­pu­ją­cy nade wszyst­ko psy­chicz­nie, roz­wód. Z nie­ma­łym wy­sił­kiem pod­no­si­łam się z ko­lej­nych upad­ków, jakie zgo­to­wał mi los.

Po­grze­by dziad­ków oraz wu­jo­stwa były przy­kre i mi­mo­wol­nie przy­nio­sły wiele ra­do­snych, ale i smut­nych wspo­mnień. Na do­da­tek jesz­cze kilka lat temu zmar­ła mama. Obec­nie do ro­dzin­nej wio­ski przy­jeż­dża­łam więc je­dy­nie na pa­ra­fial­ny cmen­tarz.

 

 

A tu nagle za­ska­ku­ją­ca wia­do­mość z biura no­ta­rial­ne­go o spad­ku w po­sta­ci bu­dyn­ku miesz­kal­ne­go po wu­jo­stwie!

Pełna nie­po­ko­ju do­tar­łam teraz do nie­wi­dzia­ne­go od lat, dwu­pię­tro­we­go domu cioci. Plan do­kład­ne ob­my­śla­łam już dzień wcze­śniej. Mia­łam szyb­ko obej­rzeć wszyst­ko, pod­jąć de­cy­zję o wy­bo­rze firmy sprzą­ta­ją­cej bu­dyn­ki, prze­zna­czo­ne do sprze­da­ży, a potem zna­leźć naj­bliż­szą agen­cję nie­ru­cho­mo­ści. Nie było to jed­nak takie pro­ste. Samo otwar­cie drzwi i wej­ście na ko­ry­tarz już pra­wie rzu­ci­ło mnie na ko­la­na. Zdu­mio­na od­nio­słam nawet wra­że­nie, że przez krót­ki mo­ment w moje nozdrza uderzył nikły za­mach go­to­wa­ne­go przez cio­cię obia­du.

Zwie­dza­nie ko­lej­nych izb, jedna po dru­giej, nie uła­twia­ło za­da­nia. Wszę­dzie po­ja­wia­ło się tyle wspo­mnień, za­pa­mię­ta­nych scen, roz­mów, śmie­chu, pła­czu i łez, że nagle po­czu­łam się bar­dzo słabo. Z tru­dem chwy­ta­jąc się ścian, wy­szłam czym prę­dzej na ze­wnątrz, aby za­czerp­nąć świe­że­go po­wie­trza. Wszech­obec­na pust­ka w domu, za­wsze tęt­nią­cym ży­ciem, była nie do znie­sie­nia. Roz­pła­ka­łam się i przy­sia­dłam na znisz­czo­nej ła­wecz­ce przed domem.

I nagle myśl, która roz­pa­li­ła umysł – strych!

Otar­łam łzy i ode­tchnę­łam głę­bo­ko. Po­rwa­łam le­żą­cy nie­da­le­ko mło­tek i ude­rzy­łam nim z całej siły w za­wia­sy ze­tknię­tych ści­śle skrzy­deł drzwi, dzię­ki czemu mo­głam otwo­rzyć je naj­sze­rzej, jak umia­łam. Prze­szłam przez długi ko­ry­tarz i, chwy­ta­jąc się me­ta­lo­wej po­rę­czy, za­czę­łam ostroż­nie wcho­dzić po scho­dach na dru­gie pię­tro.

Kiedy tam do­tar­łam, nie mo­głam uwie­rzyć wła­snym oczom: pach­ną­ce, drew­nia­ne belki, duże okna i zna­jo­ma wer­sal­ka. Jakby czas za­trzy­mał się tutaj kil­ka­dzie­siąt lat temu. A wszę­dzie, tak bar­dzo mi teraz po­trzeb­ne, spo­kój i cisza.

Wer­sal­ka, o dziwo, nie miała nawet odro­bi­ny pa­ję­czyn czy kurzu, jak­bym wczo­raj na niej sie­dzia­ła, wer­tu­jąc ulu­bio­ne ba­śnie.

– A, no wła­śnie – szep­nę­łam do sie­bie pod­eks­cy­to­wa­na – cie­ka­we, czy jest…

Się­gnę­łam dło­nią pod po­dusz­kę. Tomik fan­ta­stycz­nych opo­wie­ści był tam, jak co­dzien­nie przed wie­lo­ma laty. Cze­kał na mnie, jak za­wsze. Za­po­mnia­ny przez tyle czasu. Po­dob­nie – le­żą­ce obok w po­kaź­nym, tek­tu­ro­wym pu­deł­ku, także bez śladu kurzu, przed­szkol­ne za­baw­ki: lalki, kloc­ki i misie.

Uło­ży­łam się wy­god­nie na wer­sal­ce. Za­skrzy­pia­ła zna­jo­mo, jak miała w zwy­cza­ju, za­chę­ca­jąc rów­no­cze­śnie wy­bor­ną mięk­ko­ścią ma­te­ra­ca i pu­cho­wej po­ście­li. Za­mknę­łam oczy, a potem otwar­łam je i wyj­rza­łam przez naj­bliż­sze okno. Nadal wi­dzia­łam ho­ry­zont, choć wiele są­sied­nich domów do­rów­ny­wa­ło już wiel­ko­ścią temu. Po­ja­wi­ły się także w od­da­li nowe za­kła­dy pracy i drogi, wcze­śniej mi nie­zna­ne.

Otwar­łam książ­kę. Lekko uśmiech­nę­łam się. Wra­ca­łam do lat dzie­cin­nych.

– „O Za­cza­ro­wa­nym Lesie”… – za­czę­łam po­wo­li czy­tać, kiedy nagle z dołu usły­sza­łam nie­wy­raź­ny hałas.

Włosy sta­nę­ły mi dęba.

– Zo­sta­wi­łam otwar­te drzwi. Pew­nie ktoś wszedł – wy­szep­ta­łam do sie­bie z prze­stra­chem.

– Jak pies żre, to nie szcze­ka! – Zna­jo­my męski głos przy­pra­wił mnie pra­wie o zawał.

Nie mo­głam mieć wąt­pli­wo­ści – to wołał zmar­ły kilka lat temu wujek! Groź­ny ryk po­wtó­rzył się.

A potem, co było jesz­cze gor­sze, roz­le­gły się mia­ro­we, cięż­kie kroki. Wrzesz­czą­cy męż­czy­zna wcho­dził po­wo­li po scho­dach!

To dla mnie sta­now­czo za wiele. Ze stry­chu nie było uciecz­ki, je­dy­ne wyj­ście sta­no­wi­ły scho­dy. W pa­ni­ce roz­glą­da­łam się do­oko­ła.

– Jak pies żre, to nie szcze­ka! – Usły­sza­łam już bar­dzo nie­da­le­ko.

Wie­dzia­łam, że ma złe za­mia­ry, że chce mnie skrzyw­dzić, że nie zre­zy­gnu­je. Czu­łam to pod­świa­do­mie. I ro­zu­mia­łam, że mam marne szan­se na ra­tu­nek.

Czy to duch wujka? Demon? Zom­bie? Prze­cież on nie żyje, jak to moż­li­we, że go sły­szę? Co robić?! Nie ma już cioci, która mnie obro­ni – my­śla­łam, trzę­sąc się ze stra­chu.

– Żrący pies nie szcze­ka, bo ma mordę pełną żar­cia! – ryk­nął ktoś strasz­li­wie, sa­piąc z wy­sił­ku i wcho­dząc nadal po scho­dach, a ten głos wydał mi się po­dob­nym do…

Stru­chla­łam. Tym razem wołał nie wujek, lecz mój były, roz­wście­czo­ny mąż! Tak, to na pewno był jego wrzask!

Skąd on tutaj? Do­wie­dział się o spad­ku? Szu­kał mnie? Może śle­dził? I dla­cze­go sły­szę różne głosy?

Nagle przy­po­mnia­łam sobie spę­dzo­ne u boku męża lata kaźni i bicia. Mimo upły­wu czasu, nie wszyst­kie rany się za­bliź­ni­ły, nie wszyst­kie si­nia­ki znik­nę­ły, a zła­ma­nia na­le­ży­cie zro­sły. Same wspo­mnie­nia tam­tych zajść przez mo­ment mnie unie­ru­cho­mi­ły. Sie­dzia­łam chwi­lę odrę­twia­ła, nie mogąc ru­szyć nawet ręką czy mru­gnąć po­wie­ką.

Po­mo­cy, niech mnie ktoś ura­tu­je… – my­śla­łam zroz­pa­czo­na, czu­jąc cały ogrom bez­na­dziej­nej sy­tu­acji, w któ­rej się zna­la­złam.

Oczy mo­men­tal­nie wy­peł­ni­ły się łzami. Pra­wie nie od­dy­cha­jąc, za­re­ago­wa­łam tak, jak za­wsze na wer­sal­ce cioci pod­czas sły­sza­nej w dole awan­tu­ry – za­kry­łam się szyb­ko gru­bym kocem, le­żą­cym obok pie­rzy­ny.

Na­słu­chi­wa­łam z nie­po­ko­jem, wci­ska­jąc się od­ru­cho­wo w po­ściel, na któ­rej le­ża­łam. Po­czu­łam nie bez zdu­mie­nia, że pie­rzy­na i le­żą­ce obok koce ustę­pu­ją mi miej­sca, wchła­nia­jąc nie­ja­ko w głąb sie­bie. Jakby mi chcia­ły pomóc w ra­tun­ku przed roz­sier­dzo­nym sa­dy­stą. Ciało bez­wład­nie prze­miesz­cza­ło się po­wo­li coraz dalej od za­gro­że­nia, któ­rym był wrzesz­czą­cy jesz­cze nie­daw­no męż­czy­zna i jego pię­ści.

Po­cząt­ko­wo pod­da­wa­łam się temu z nie­wy­mow­ną ulgą, po­nie­waż, od na­rzu­ce­nia na głowę koca, zło­rze­cze­nia i krzy­ki już do mnie nie do­cho­dzi­ły. Za to ja wni­ka­łam coraz głę­biej, i głę­biej.

Je­stem już chyba w ma­te­ra­cu albo pod nim! – my­śla­łam za­sko­czo­na, lecz prze­miesz­cza­łam się dalej w głąb wer­sal­ki, nadal mając do­oko­ła sie­bie tylko mięk­ką po­ściel i koce.

Czy nie po­win­nam do­trzeć już do pod­ło­gi? A może znalazłam się nawet na pię­trze? Albo par­te­rze? – myśli bom­bar­do­wa­ły umysł, ale nie po­tra­fi­łam lo­gicz­nie wy­tłu­ma­czyć, co się ze mną dzie­je.

– Zaraz, to prze­cież nie­moż­li­we, wujek od dawna nie żyje, tyran po roz­wo­dzie uciekł za gra­ni­cę z ko­chan­ką, a ja sama… – pró­bo­wa­łam szep­tem uspo­ko­ić się i wró­cić do rów­no­wa­gi. – Nie mogę tak długo wcho­dzić w głąb łóżka cioci. W ogóle nie można tego prze­cież zro­bić. To wbrew wszel­kim pra­wom lo­gi­ki i fi­zy­ki. Muszę to prze­rwać. Bo ina­czej osza­le­ję.

Nie­udol­nie spró­bo­wa­łam za­przeć się, chwy­cić cze­goś na dłu­żej, za­cze­pić o mi­ja­ne frag­men­ty po­szew i ple­dów, usztyw­nić ciało, albo też – od­wrot­nie – skrę­cić je, wy­wie­ra­jąc opór wobec cią­gną­cej mnie siły. Na próż­no.

Z dru­giej stro­ny wspo­mnie­nia groź­ne­go ryku i pa­ra­li­żu­ją­ce­go stra­chu sku­tecz­nie mnie po­wstrzy­ma­ły. Pod­da­łam się więc i zjeż­dża­łam coraz niżej, wciąż oto­czo­na tylko po­ście­lą ze sta­rej wer­sal­ki, ustę­pu­ją­cą mi i od­chy­la­ją­cą się na boki.

 

Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach na­resz­cie mo­głam swo­bod­nie po­ru­szać całym cia­łem. Roz­chy­li­łam ostroż­nie przy­kry­wa­ją­cą mnie po­ściel. Kto by po­my­ślał, że jej warstw było aż tak dużo!

Ro­zej­rza­łam się. Byłam w… lesie! Na­sło­necz­nio­nym, pięk­nym i uj­mu­ją­co pach­ną­cym grzy­ba­mi, wrzo­sa­mi oraz je­ży­na­mi.

Ze­szłam po­wo­li z wer­sal­ki. Stą­pa­łam ostroż­nie po mięk­kim mchu i runie, prze­ko­na­na że zaraz za­cznę znowu do­kądś je­chać.

– Co to jest?

– Cześć, Ba­la­do. To mój dom. – Cie­pły, ser­decz­ny głos roz­legł się do­oko­ła.

– Skąd znasz to imię? Uży­wa­li go tylko naj­bliż­si.

– Po­nie­waż także nim je­stem.

– A ktoś ty?

– Je­stem tu go­spo­da­rzem i z chę­cią za­pro­si­łem cię do swo­je­go kró­le­stwa.

– Kró­le­stwa? Je­steś czło­wie­kiem? I kró­lem?

– Na­zy­wam się Za­cza­ro­wa­ny Las. Tak, je­stem kró­lem mo­je­go kró­le­stwa, ota­cza­ją­ce­go cię teraz ze wszyst­kich stron. I – nie, nie je­stem czło­wie­kiem. Je­stem lasem.

– Przy­śni­łeś mi się?

– Nie, to nie sen.

– Nic nie ro­zu­miem. Mó­wisz ja­ki­miś za­gad­ka­mi. Zwra­casz się do mnie tak, jak­bym była dziec­kiem.

– Bo je­steś, Ba­la­do – od­parł las, a mnie zda­wa­ło się, że li­ście i ga­łę­zie drzew wy­gi­na­ją się w uśmiech.

Spoj­rza­łam na swoje, wiecz­nie odra­pa­ne pod­czas dzie­cię­cych spa­ce­rów i zabaw, ręce, nogi, a także na całe ubra­nie. Mia­łam znowu dwa war­ko­czy­ki i byłam małą dziew­czyn­ką w ko­lo­ro­wej, let­niej su­kien­ce!

– Prze­cież wiem, że je­stem do­ro­sła. To musi być sen. Poza tym, czemu prze­szłam do cie­bie po­przez wer­sal­kę cioci? No i, co naj­waż­niej­sze, lasy nie ga­da­ją! Ko­lej­ny dowód.

– Ha, ha, ha! – za­grzmiał de­li­kat­nie roz­ba­wio­ny las. – Za­wsze lu­bi­łem twoje żarty. Ba­la­do, chyba za­po­mnia­łaś, co ro­bi­łaś wcze­śniej.

– Dziś? Przy­je­cha­łam do domu cioci, obe­szłam po­ko­je, otwar­łam drzwi… A wła­śnie! Skoro ja śpię, mój były pew­nie już do mnie do­tarł! – po­wie­dzia­łam prze­stra­szo­na.

– Nie masz się czego oba­wiać.

– A koleżanki z klasy? Nie będą mnie prześladować?

– Je­steś tu cał­ko­wi­cie bez­piecz­na.

– Pew­nie tak, ale każdy sen się kie­dyś koń­czy. Jak on się do­stał do domu cioci? I co ja teraz zro­bię? Nie uciek­nę przed nim i bę­dzie mnie wiecz­nie nękał!

– Bądź spo­koj­na. Nie śnisz. Je­steś na­praw­dę w moim domu, w lesie.

– Jakim cudem? – mó­wi­łam do ota­cza­ją­cych mnie drzew, coraz bar­dziej sko­ło­wa­na.

– A, no wła­śnie. To bar­dzo dobre słowo na całą tę sy­tu­ację. Za­czę­łaś wcze­śniej czy­tać książ­kę z ba­śnia­mi… – pod­po­wie­dział mi go­spo­darz.

– A, tak, tak, „Baśń o Za­cza­ro­wa­nym Lesie”. Oooo! – wy­szep­ta­łam z po­dzi­wem, spo­glą­da­jąc do­oko­ła i na­resz­cie ro­zu­mie­jąc. – Czy­ta­niem wy­wo­ła­łam cie­bie!

– Można tak po­wie­dzieć.

– A co z łóż­kiem? Ono też jest ma­gicz­ne, jak książ­ka?

– Jak naj­bar­dziej. Jest wy­ko­na­ne z moich drzew. Po­dob­nie, jak jej pa­pier.

– A po­ściel?

– Rów­nież.

– Nie ro­zu­miem.

– W moim kró­le­stwie znaj­du­je się wszyst­ko do wy­ro­bu po­szew, po­ście­li, koców i pie­rzyn. A także drew­nia­nych stry­chów.

– I tylko tą drogą można się do cie­bie do­stać? Po­przez wer­sal­kę?

– Tak.

– No to czemu do tej pory tu nie tra­fi­łam?

– Po­nie­waż do­pie­ro teraz po­czu­łaś kon­kret­ne za­gro­że­nie.

– O, to nie­praw­da! – za­prze­czy­łam z gorz­kim uśmie­chem. – Przez lata zno­si­łam dra­nia, który…

– Wiem, wiem, Ba­la­do – prze­rwał mi smut­nym gło­sem las. – Wiem, przez co prze­szłaś. Lecz tylko na tym jed­nym łóżku, na tym jed­nym stry­chu jest moż­li­we przej­ście do na­sze­go świa­ta. Wie­dzie­li­śmy, że wcze­śniej czy póź­niej się tu znaj­dziesz.

– Wa­sze­go świa­ta? Mó­wi­łeś, lesie, że to twoje kró­le­stwo. Dzie­lisz wła­dzę z in­ny­mi?

– Ab­so­lut­nie nie! Tylko ja jeden wła­dam moim kró­le­stwem.

– A zatem?

– Na­praw­dę nie do­my­ślasz się?

Po­czu­łam, jak cały las, wszyst­kie drze­wa, krze­wy, zie­mia, prze­cha­dza­ją­ce się w tę i z po­wro­tem zwie­rza­ki, nawet mchy i pa­pro­cie – jak oni wszy­scy przy­glą­da­ją mi się z po­błaż­li­wym uśmie­chem, pil­nie wy­cze­ku­jąc od­po­wie­dzi.

– „Baśń o Za­cza­ro­wa­nym Lesie”, „Ma­gicz­ne Źró­deł­ko”, „Rzeka Praw­dy, Na­dziei i Szczę­ścia”, „Opo­wieść o Ce­sar­stwie Chmur”, „Tę­czo­we Związ­ki Po­łu­dnio­wych Miast”, „Ja­ski­nia Cza­ba­za i jej ta­jem­ni­ca”, „U Ka­mien­ne­go Drwa­la”, „Staw Tur­ku­so­wych Ki­ja­nek” – za­czę­łam nie­ła­twą wy­li­czan­kę, przy­po­mi­na­jąc sobie ty­tu­ły roz­dzia­łów, za­war­te w czy­ta­nej dawno temu książ­ce z ba­śnia­mi.

– Jest ich tam znacz­nie, znacz­nie wię­cej, ale widzę, że za­czy­nasz sobie przy­po­mi­nać, jakie jesz­cze kra­iny na­le­żą do na­sze­go świa­ta.

– Czy mam ro­zu­mieć, że opo­wie­ści z tej dzie­cię­cej książ­ki są praw­dzi­we?

– Jak naj­bar­dziej, Ba­la­do.

– Prze­cież to nie­moż­li­we, czemu mnie oszu­ku­jesz? – zde­ner­wo­wa­łam się. – Nie dość już kłamstw w moim życiu? – do­da­łam z wy­rzu­tem.

– Ba­la­do, nie unoś się, to świat jak naj­bar­dziej re­al­ny.

– Dla­cze­go zo­sta­łam tu prze­nie­sio­na? Aku­rat teraz? Aku­rat dziś?

– Czy nie tego chcia­łaś?

Za­sta­no­wi­łam się.

– Pro­si­łam o pomoc. Ja­ką­kol­wiek. Skąd­kol­wiek.

– I wła­śnie taką otrzy­ma­łaś.

– To praw­da.

– A czy rze­czy­wi­ście sły­sza­łam głos wujka, a potem by­łe­go? Prze­cież nie mogli tutaj być!

– W ma­gicz­nych miej­scach wszyst­ko jest moż­li­we, Ba­la­do.

– Zaraz… – Spoj­rza­łam z nie­po­ko­jem na naj­bliż­szy krzew. – Za­czy­nam sobie przy­po­mi­nać, że w baśni o tobie, Za­cza­ro­wa­ny Lesie, były groź­ne…

– Tak, masz rację. Moich miesz­kań­ców czeka wkrót­ce atak Smo­czej Armii. Nie mu­sisz sobie jed­nak wszyst­kie­go przy­po­mi­nać. Książ­ka nadal z tobą jest. Wy­star­czy prze­czy­tać.

Rze­czy­wi­ście, zbiór baśni trzy­ma­łam w dłoni. Nie wiem, skąd się tam wziął. Ważne jed­nak, że był. Go­rącz­ko­wo kart­ko­wa­łam cały roz­dział, szu­ka­jąc in­te­re­su­ją­ce­go mnie frag­men­tu.

W od­da­li sły­chać było coraz gło­śniej­sze po­ry­ki­wa­nia nad­la­tu­ją­cych be­stii.

– Szyb­ciej, Ba­la­do! Stro­na dwu­dzie­sta! – pod­po­wie­dział mi spa­ni­ko­wa­ny las.

– „W celu uciecz­ki na­le­ża­ło wsko­czyć do naj­bliż­szej dziu­pli, aby prze­nieść się do kra­iny…” – prze­rwa­łam czy­ta­nie.

– Tutaj jest dziu­pla, wska­kuj! Szyb­ko, nim bę­dzie za późno! – go­rącz­ko­wa­ły się drze­wa.

– Nie! – Po­trzą­snę­łam głową. – Nie tego frag­men­tu szu­ka­łam.

Las na mo­ment za­stygł, jakby nie zro­zu­miał.

– Je­że­li nie uciek­niesz wraz z in­ny­mi, bę­dziesz mu­sia­ła sta­wić czoła nad­cią­ga­ją­cym stwo­rom! Nie­chyb­nie czeka cię za­cię­ta walka! – stwier­dził ner­wo­wo.

– Wiem o tym. Nie zo­sta­wię cię sa­me­go na ich pa­stwę.

– Och, Ba­la­do. Dzię­ku­ję – po­wie­dział z wdzięcz­no­ścią.

– Nie ma za co. Ty też mnie ura­to­wa­łeś. Już mam! – Trium­fal­nie wska­za­łam pal­cem kart­kę w zbio­rze baśni. – „Smoki są roz­złosz­czo­ne z po­wo­du za­bra­nia im ubie­głej nocy wszyst­kich jaj. Szu­ka­ją spraw­cy tej kra­dzie­ży i nisz­czą wszyst­ko, co na­po­ty­ka­ją na swej dro­dze. Po raz pierw­szy opu­ści­ły sie­dzi­by za Gó­ra­mi Nie Do Zdo­by­cia. Trze­ba wska­zać im zło­dzie­ja, ukry­wa­ją­ce­go się nie­da­le­ko stąd. W tym celu na­le­ży roz­wią­zać za­gad­kę…” – czy­ta­łam po­wo­li, ce­dząc każde słowo.

Drze­wa i krze­wy po­chy­li­ły się nade mną. Wspól­nie po­wta­rza­li­śmy wska­zów­ki, za­war­te w książ­ce, sta­ra­jąc się nie za­po­mnieć o żad­nej.

– Dziw­na spra­wa – po­wie­dzia­łam, uno­sząc głowę znak kar­tek. – Nie przy­po­mi­nam sobie, aby za­miesz­czo­no tam wcze­śniej za­gad­kę. Ra­tun­kiem dla cie­bie, Za­cza­ro­wa­ny Lesie, było zdaje się wy­po­wie­dze­nie ja­kie­goś za­klę­cia.

– Bo jej tam nie umiesz­czo­no, masz słusz­ność. Jak wi­dzisz, nawet ba­śnie ule­ga­ją zmia­nom.

Z oko­licz­nych dziu­pli po­wo­li wy­cho­dzi­ły nie­pew­ne zwie­rzę­ta, które po­cho­wa­ły się tam, aby przejść do in­ne­go za­cza­ro­wa­ne­go pań­stwa przed do­tar­ciem smo­ków. Roz­glą­da­jąc się z prze­stra­chem, na­słu­chi­wa­ły zbli­ża­ją­cych się szyb­ko od­gło­sów trze­po­ta­nia skrzy­dła­mi i ryków, wy­da­wa­nych z wiel­kich ga­dzich pasz­czy.

– Po­mo­że­my wam – stwier­dził Dzik Am­bro­ży, sta­jąc obok.

– Po­każ­cie tę za­gad­kę. Wspól­nie po­głów­ku­je­my! – po­par­ła go Sarna Jó­ze­fa.

Za­uwa­ży­łam, że ich wy­po­wie­dzi po­ja­wi­ły się na kar­tach książ­ki.

– Chyba pi­sze­my wspól­nie nowe za­koń­cze­nie tej baśni – ro­ze­śmia­łam się.

– Świet­nie! – Za­tarł łapki Zając Emil, a obok niego sta­nął Lis Bo­ni­fa­cy.

Po kilku mi­nu­tach wokół mnie po­wstał ogrom­ny krąg zwie­rząt z Za­cza­ro­wa­ne­go Lasu. Wszyst­kie w sku­pie­niu słu­cha­ły ko­lej­nych czę­ści za­gad­ki.

– To pro­ste! – wy­darł się jakiś sę­dzi­wy wąż, gdy tylko skoń­czy­łam czy­tać. – Cho­dzi prze­cież o mnie! To ja je­stem tu naj­star­szym miesz­kań­cem! Od­po­wiedź brzmi: Za­skro­niec Bła­żej!

– To praw­da – wtrą­ci­ła Mrów­ka Eliza Dwie­ście Czter­dzie­sta Siód­ma – lecz do­daj­my do tego naj­star­sze­go miesz­kań­ca ro­ślin­ne­go. A jest nim Dąb Ce­za­ry.

– Czyli od­po­wiedź brzmi: Za­skro­niec Bła­żej i Dąb Ce­za­ry! – po­wie­dzie­li­śmy wszy­scy chó­rem.

Z książ­ki, otwar­tej na tre­ści za­gad­ki, wy­strze­lił w górę długi i wy­so­ki słup lśnią­ce­go pyłu, który nad czub­ka­mi drzew utwo­rzył drogę, bie­gną­cą na za­chód. Smoki, nad­la­tu­ją­ce wła­śnie teraz, skie­ro­wa­ły się tam bły­ska­wicz­nie, omi­ja­jąc i tym samym oszczę­dza­jąc Za­cza­ro­wa­ny Las.

Spo­glą­da­li­śmy urze­cze­ni na ich ma­je­sta­tycz­ne ciała, wzno­szą­ce się coraz wyżej.

– Hurra! – za­wo­ła­li­śmy chó­ral­nie.

– Ba­la­do, twoja od­wa­ga nas ura­to­wa­ła – prze­ży­łem ja i moje zwie­rzę­ta oraz ro­śli­ny. Dzię­ku­ję ci – po­wie­dział ser­decz­nie las.

– I baśń ma teraz nowe za­koń­cze­nie. – Z uśmie­chem po­ka­za­łam im książ­kę.

– I co dalej? – za­py­tał mnie po chwi­li, kiedy wszy­scy spo­koj­nie wró­ci­li do swo­ich do­mostw i co­dzien­nych obo­wiąz­ków. – Czy ze­chcesz od­wie­dzić ko­lej­ne pań­stwa?

– Jasne!

– Pa­mię­tasz, co jest przej­ściem?

– Dziu­ple?

– Tutaj tak. Lecz w każ­dym kraju jest nim coś in­ne­go. Bądź ostroż­na i pil­nuj książ­ki. To w niej znaj­dziesz wszyst­kie po­trzeb­ne wska­zów­ki.

– Chcia­ła­bym o coś za­py­tać… – za­wa­ha­łam się.

– Do­my­ślam się, o co.

– Na­praw­dę?

– Tak. Chcesz za­py­tać o cio­cię.

– Ona też była nie­szczę­śli­wa w swoim mał­żeń­stwie, a wujek bił ją wie­lo­krot­nie, znę­cał się i upo­ka­rzał. Dla­cze­go jej nie po­mo­głeś?

– Kto po­wie­dział, że nie? – Głowę bym dała, że zo­ba­czy­łam mru­gnię­cie „ni­by­oka” na nie­któ­rych drze­wach.

– Więc… cio­cia też zo­sta­ła wcią­gnię­ta przez wer­sal­kę na stry­chu?

– Ha, ha, ha! – od­po­wie­dział las tu­bal­nym śmie­chem. – Można tak po­wie­dzieć.

– Jest w tym świe­cie?

– Tak. Nie mogę ci jesz­cze zdra­dzić, gdzie prze­by­wa, ale na pewno ją spo­tkasz.

– Ale… Jak to moż­li­we? Prze­cież cio­cia zmar­ła. Byłam na jej po­grze­bie.

– W twoim daw­nym życiu każdy kie­dyś musi umrzeć. W świe­cie baśni pa­nu­ją jed­nak inne prawa. I wszyst­ko może się zda­rzyć.

– Więc cio­cia żyje?

– Tutaj tak.

– I prze­szła stam­tąd do cie­bie?

– Ow­szem. Nie tylko ty ko­cha­łaś Stry­choz­drój, Ba­la­do.

– To nazwa tego świa­ta?

– Mhm – po­twier­dził.

– A co zro­bić, aby tam już nigdy nie wra­cać? – za­py­ta­łam z prze­stra­chem, bo przy­po­mnia­łam sobie nagle głos roz­wście­czo­ne­go męża.

– Już teraz nie wró­cisz. Chyba, że ze­chcesz.

– W żad­nym razie! Hm… Czy ja tam umar­łam?

– Nie, jesz­cze wiele lat przed tobą. Przy­by­łaś do mo­je­go pań­stwa, będąc jesz­cze żywą i w pełni sił, dla­te­go mo­żesz prze­nieść swoje ciało do Stry­choz­dro­ju, od­cho­dząc stam­tąd na za­wsze.

Za­my­śli­łam się. Nagle owład­nę­ły mną ja­kieś nie­wy­tłu­ma­czal­ne wąt­pli­wo­ści, zro­bi­ło mi się po­twor­nie przy­kro. Po­czu­łam silny ucisk w sercu, jak­bym miała zaraz wydać ostat­nie tchnie­nie.

Przed ocza­mi za­ma­ja­czy­ły dawno nie­wi­dzia­ne, tak uko­cha­ne twa­rze. Łzy po­la­ły się ciur­kiem po obu po­licz­kach.

– Je­że­li stam­tąd odej­dę na za­wsze, kto bę­dzie do­glą­dał gro­bów? Je­stem je­dy­ną, która jesz­cze o nie dba. Nie mogę po­rzu­cić tam­te­go życia. Zbyt wiele wspo­mnień mnie tam trzy­ma i nie chce wy­pu­ścić.

– Nie martw się o to. – Las po­ka­zał mi w swej sa­dzaw­ce, zmie­nio­nej bły­ska­wicz­nie w kry­sta­licz­ne lu­stro, pie­lę­gno­wa­ne sta­ran­nie od lat na­grob­ki dziad­ków i mamy oraz uko­cha­ne­go dziec­ka. Znik­nę­ły szyb­ko, po­dob­nie jak przed­sta­wio­ny za mo­ment dom cioci, a także mój wła­sny.

– Co ty zro­bi­łeś?

– Wy­ma­za­łem was z hi­sto­rii świa­ta. Czy nie o to ci cho­dzi­ło?

– W żad­nym wy­pad­ku! – za­prze­czy­łam obu­rzo­na. – Jak mo­głeś usu­nąć moją mamę, dziad­ków, có­recz­kę?! Za dużo sobie po­zwa­lasz, lesie! Nie są­dzisz chyba, że tak szyb­ko za­po­mnę. Że kie­dy­kol­wiek za­po­mnę, że mo­gła­bym… – pła­ka­łam coraz gło­śniej z bez­rad­no­ści i żalu.

– Nie usu­ną­łem ich dla cie­bie, lecz dla in­nych – od­parł spo­koj­nie.

– Jak mam to ro­zu­mieć?!

– Spójrz tylko. Są już tutaj. Prze­je­cha­li szyb­ko przez por­tal na stry­chu, zanim znik­nął on na za­wsze. Wszy­scy cali i zdro­wi.

Obok rze­czy­wi­ście sta­nę­ła mama, ma­ją­ca nadal czter­dzie­ści lat. Po­de­szli i dziad­ko­wie, także w kwie­cie wieku. No i Anecz­ka, uko­cha­ne, wy­ma­rzo­ne dziec­ko, uro­dzo­ne i zmar­łe od razu potem. Teraz miała ja­kieś osiem-dzie­sięć lat.

– Cześć, mamuś – po­wie­dzia­ła z uśmie­chem i przy­tu­li­ła się, zaraz po moim po­wi­ta­niu mamy i dziad­ków.

Miała, jak i ja, sta­ran­nie za­ple­cio­ne, dłu­gie war­ko­cze z wiel­ki­mi czer­wo­ny­mi ko­kar­da­mi na koń­cach i przej­rzy­ste, pra­wie prze­źro­czy­ste, nie­bie­skie oczy.

– Prze­cho­dzi­cie przez dziu­plę do ko­lej­ne­go świa­ta? – za­py­tał las, wi­dząc że ze wzru­sze­nia nie je­stem w sta­nie wy­po­wie­dzieć słowa.

Po­trzą­snę­łam głową, aż wresz­cie wy­krztu­si­łam, tuląc Anię, która była teraz moją ró­wie­śni­cą:

– Nie. Na razie zo­sta­nie­my z tobą. Inne ba­śnie muszą na nas po­cze­kać.