Co tak naprawdę wydarzyło się w klasztorze, czyli pełna niepokojących scen rzecz o inkwizycyjnym śledztwie, utracie pamięci, a także tajemniczym dzienniku

[1]

Ma­syw­ne mo­sięż­ne wrota klasz­to­ru uświa­do­mi­ły mi, że po­dróż wresz­cie do­bie­gła końca. Oto do­tar­łem do celu, nie mając zu­peł­nie pew­no­ści, co mnie czeka. Szcząt­ko­we ko­mu­ni­ka­ty i re­la­cje na­ocz­nych świad­ków, które przed­sta­wio­no mi w sie­dzi­bie Ofi­cjum, nie wy­ja­śnia­ły na­tu­ry grozy, z którą będę mu­siał się zmie­rzyć. Nie­we­so­ła per­spek­ty­wa, draż­nią­ca układ ner­wo­wy i nie­po­zwa­la­ją­ca spo­koj­nie za­snąć w nocy.

Z dru­giej stro­ny, to wszyst­ko mogły być kłam­stwa albo wy­two­ry wy­obraź­ni umy­słów po­zba­wio­nych wy­kształ­ce­nia, lub cho­ciaż­by odro­bi­ny by­stro­ści. Za­iste do­cze­ka­li­śmy cza­sów, gdy naj­prost­szy wie­śniak do­strze­gał boską in­ge­ren­cję, czy inne „świę­te sym­bo­le” po­zo­sta­wio­ne na ścia­nie przez zwy­kłą pleśń. Je­że­li wie­rzyć do­nie­sie­niom, Matka Boska uka­zy­wa­ła swoje ob­li­cze w ko­na­rze drze­wa, a wierz­by pła­czą­ce skry­wa­ły za­smu­co­ne twa­rze anio­łów. To jed­nak nie było naj­gor­sze. Przy­znam, że rzy­gać mi się już chcia­ło od do­nie­sień o „dia­błach”, „cza­row­ni­cach” i roz­ma­itym mac­ko­wa­tym obrzy­dli­stwie. Boże, jak ja nie­na­wi­dzę Lo­ve­cra­fta! Po nim nic już nie może być zwy­kłą grozą. Oj nie… Żeby na­le­ży­cie wy­brzmie­wać, groza musi być co naj­mniej „przed­wiecz­na”, a do tego ośli­zgła i ta­jem­ni­cza…

– Mi­strzu in­kwi­zy­to­rze, wiel­ce je­ste­śmy radzi, że wresz­cie do­tar­łeś. – Głos odźwier­ne­go wy­rwał mnie z po­nu­rych myśli. – Ufam, że po­dróż nie była na­zbyt mę­czą­ca.

– Sta­wił­bym się u was znacz­nie prę­dzej, jed­nak oko­licz­no­ści na­tu­ry obiek­tyw­nej i zu­peł­nie ode mnie nie­za­leż­nej sku­tecz­nie opóź­ni­ły po­dróż.

– Korki na au­to­stra­dzie?

– Go­rzej, śmier­tel­ny wy­pa­dek na tra­sie i nie­kom­pe­ten­cja służb w przy­wró­ce­niu płyn­no­ści ruchu.

– Ro­zu­miem, pro­szę za mną. – Ge­stem wska­zał, bym wszedł do środ­ka. – Prze­or was ocze­ku­je.

 Odźwier­ny pro­wa­dził mnie przez długi dzie­dzi­niec wy­ło­żo­ny kost­ką bru­ko­wą. Roz­miesz­czo­ne gdzie­nie­gdzie ławki no­si­ły zna­mio­na zu­ży­cia. Po­dob­nie zresz­tą la­tar­nie, z któ­rych ca­ły­mi pła­ta­mi od­cho­dzi­ła farba, ujaw­nia­jąc skry­wa­ną rdzę. W ni­kłym, mi­go­czą­cym świe­tle dzie­dzi­niec robił wy­jąt­ko­wo nie­po­ko­ją­ce wra­że­nie, po­tę­go­wa­ne jesz­cze przez po­ry­wi­sty wiatr i skrzy­pie­nie nie­zna­ne­go po­cho­dze­nia.

– Ale choć­bym kro­czył do­li­ną ciem­no­ści… – mru­cza­łem pod nosem słowa psal­mu.

– Coś pan mówił, mi­strzu?

– Nic ta­kie­go, kon­tem­plu­ję pięk­no oto­cze­nia – po­wie­dzia­łem z prze­ką­sem.

Odźwier­ny sta­nął jak wryty, ob­ró­cił się w moim kie­run­ku i spoj­rzał głę­bo­ko w oczy. Było coś ta­kie­go w tym spoj­rze­niu… Nie mia­łem naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści, że ten czło­wiek dźwi­gał na bar­kach nie­wy­obra­żal­ny cię­żar tłu­mio­nych emo­cji i gro­ma­dzą­ce­go się od dawna lęku. Na Boga, co ta­kie­go na­praw­dę wy­da­rzy­ło się za bramą klasz­to­ru?!

– Po­zba­wio­no nas fi­nan­so­wa­nia – po­wie­dział smut­no. – Od czasu ostat­nich… wy­da­rzeń nie otrzy­mu­je­my też żad­nych do­ta­cji, ani nie opusz­cza­my bram by co­kol­wiek za­ro­bić. Kie­dyś sprze­da­wa­li­śmy kwia­ty na tar­go­wi­sku miej­skim, jed­nak obec­nie boimy się opusz­czać klasz­tor. Zresz­tą i tak kwia­ty już od dawna nie rosną wewnątrz klasztoru…

– Co się tutaj wy­da­rzy­ło? – wy­pa­li­łem nie­cier­pli­wie.

– Nie mnie o tym roz­pra­wiać – wes­tchnął. – Chodź­my do prze­ora, on wam wszyst­ko na­le­ży­cie wy­ja­śni, mi­strzu.

Wła­ści­wy bu­dy­nek klasz­to­ru wzbu­dzał we mnie mie­sza­ne uczu­cia. Fun­da­men­ty i mury po­sta­wio­no jesz­cze w wie­kach śred­nich, jed­nak każda ko­lej­na epoka od­ci­snę­ła swoje pięt­no na wnę­trzu, two­rząc oso­bli­wą mie­sza­ni­nę sty­lów i kon­cep­cji. Każdy ele­ment wy­stro­ju zda­wał się krzy­czeć wła­snym gło­sem i we wła­snej to­na­cji, czego efek­tem była nie­zno­śna ka­ko­fo­nia, wże­ra­ją­ca się w głąb mojej udrę­czo­nej duszy ni­czym rój szer­sze­ni.

W ko­ry­ta­rzach pa­no­wał pół­mrok, a każda ko­lej­na alej­ka, każde drzwi pro­wa­dzą­ce do ko­lej­nej sek­cji, spra­wia­ły wra­że­nie iden­tycz­nych, wręcz le­ni­wie od­two­rzo­nych me­to­dą „ko­piuj-wklej”. Po­mi­mo ce­chu­ją­cych mnie wy­ostrzo­nych zmy­słów i wy­jąt­ko­wej in­te­li­gen­cji, nie mia­łem naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści, że bez prze­wod­ni­ka nie­chyb­nie bym się za­gu­bił w tym la­bi­ryn­cie jed­na­ko­wych ścian i po­sa­dzek.

Odźwier­ny wresz­cie za­trzy­mał się i sta­nął przy bo­ga­to zdo­bio­nych, choć wy­raź­nie wie­ko­wych i pod­nisz­czo­nych, drzwiach. Męż­czy­zna po­ło­żył dłoń na klam­ce i po­now­nie prze­szył mnie spoj­rze­niem peł­nym zmę­cze­nia i smut­ku.

– Po­wo­dze­nia – szep­nął, po czym otwo­rzył drzwi i po­spiesz­nie od­szedł.

[2]

Wsze­dłem do ga­bi­ne­tu prze­ora. Wnę­trze było urzą­dzo­ne skrom­nie, ale ze sma­kiem. Wy­ma­lo­wa­ne na biało ścia­ny zdo­bi­ły nie­licz­ne ob­ra­zy z wi­ze­run­ka­mi świę­tych. W rogu po­miesz­cze­nia znaj­do­wa­ły się trzy re­ga­ły ufor­mo­wa­ne w nie­wiel­ką bi­blio­tecz­kę. Książ­ki były uło­żo­ne sta­ran­nie, ich grzbie­ty two­rzy­ły har­mo­nij­ną mo­zai­kę ko­lo­rów. Było w tym coś ko­ją­ce­go, ale jed­no­cze­śnie hip­no­ty­zu­ją­ce­go.

Przy prze­ciw­le­głej ścia­nie usta­wio­ne było so­lid­ne, drew­nia­ne biur­ko, z któ­re­go czer­wie­ni­ła się wą­tłym świa­tłem sta­ro­daw­na lampa naf­to­wa. Na fo­te­lu za me­blem sie­dział tęgi męż­czy­zna, na oko około pięć­dzie­siąt­ki. Na jego twa­rzy wid­niał gry­mas, który rów­nie do­brze mógł być nik­czem­ną formą uśmie­chu.

– Mi­strzu in­kwi­zy­to­rze, rad je­stem, że za­wi­ta­łeś w pro­gach na­sze­go klasz­to­ru – po­wie­dział. – Je­stem tu­tej­szym prze­orem, mam na imię Krzysz­tof.

– Je­że­li wie­rzyć do­nie­sie­niom, macie tutaj po­waż­ny pro­blem – od­par­łem, nie tra­cąc czasu na wy­mia­nę uprzej­mo­ści.

– Jak bez­po­śred­nio! Bar­dzo do­brze, bar­dzo do­brze! A zatem… Mo­ment, gdzie moje dobre ma­nie­ry?! – Wy­ko­nał gest, jakby sam sie­bie ganił. – Na­pi­jesz się cze­goś, mi­strzu? Może odro­bi­nę skrom­ne­go, lo­kal­ne­go wina? – za­py­tał wska­zu­jąc, od­pi­tą do po­ło­wy, bu­tel­kę Château La­fi­te Ro­th­schild.

Unio­słem brew. Nie ucho­dzi­łem wpraw­dzie za wy­bit­ne­go znaw­cę, ale byłem prze­ko­na­ny, że wino nie jest lo­kal­ne, ani tym bar­dziej skrom­ne. Za­cho­wa­łem jed­nak tę uwagę dla sie­bie.

– Al­ko­hol od­bie­ra przy­tom­ność umy­słu – ucią­łem. – Przejdź­my, pro­szę, do rze­czy – po­wie­dzia­łem z na­ci­skiem.

– Za po­zwo­le­niem, mi­strzu in­kwi­zy­to­rze, na­le­ję przy­naj­mniej sobie. Przed nami długa i smut­na opo­wieść.

Ski­ną­łem głową, ale nie ode­zwa­łem się ani sło­wem.

– Zanim jed­nak za­cznę… Po­zwo­lę sobie za­uwa­żyć, że nie za­brał pan żad­nych przy­rzą­dów ani sprzę­tu, mi­strzu in­kwi­zy­to­rze – po­wie­dział, w jego gło­sie sły­chać było lekką nutę drwi­ny.

A więc te­sto­wał mnie już na samym star­cie, do­brze. Zdą­ży­łem się już przy­zwy­cza­ić do po­dob­nych za­cho­wań u osób spra­wu­ją­cych wła­dzę, choć­by tak nie­znacz­ną, jak ta nad drob­nym, nie­wie­le zna­czą­cym klasz­to­rem ukry­tym w za­po­mnia­nej przez Boga i ludzi czę­ści świa­ta. Bo oto sta­wał przed takim lo­kal­nym wło­da­rzem młody, am­bit­ny in­kwi­zy­tor, wy­po­sa­żo­ny w kom­plet kom­pe­ten­cji i wszel­kie wy­ma­ga­ne peł­no­moc­nic­twa. I temu gów­nia­rzo­wi na­le­ża­ło utrzeć nosa, tak na dobry po­czą­tek współ­pra­cy.

– Z tych sa­mych po­wo­dów, przez które nie za­mon­to­wa­li­ście tutaj nawet naj­prost­sze­go mo­ni­to­rin­gu, a po­miesz­cze­nia oświe­tla­cie za po­mo­cą nafty – od­po­wie­dzia­łem spo­koj­nie. – Uczo­no mnie, że w miej­scach mocy, ta­kich jak to, w któ­rym ak­tu­al­nie się znaj­du­je­my, żadna tech­no­lo­gia nie dzia­ła, zwłasz­cza współ­cze­sna. Lata prak­ty­ki za­wo­do­wej je­dy­nie utwier­dzi­ły mnie w słusz­no­ści tych nauk.

– Bar­dzo do­brze, a czy wie­cie, mi­strzu in­kwi­zy­to­rze, dla­cze­go tak się dzie­je?

I na to py­ta­nie po­sia­da­łem go­to­wą od­po­wiedź.

– Ucze­ni do­tych­czas nie zna­leź­li sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ce­go wy­ja­śnie­nia tego fe­no­me­nu. Ale to ak­tu­al­nie bez zna­cze­nia, w zu­peł­no­ści wy­star­cza mi wie­dza, że mogę po­le­gać wy­łącz­nie na sile moich dłoni, mocy ro­zu­mu oraz po­tę­dze wiary.

– A to dobre! Do­praw­dy! – Prze­or kla­snął w dło­nie, wy­buch­nął salwą śmie­chu, po czym w jed­nej se­kun­dzie spo­waż­niał. – Wobec tego, co tutaj zo­ba­czy­cie, siła fi­zycz­na jest zu­peł­nie nie­przy­dat­na. Może się także oka­zać, że nawet wasz wy­ćwi­czo­ny in­kwi­zy­tor­ski rozum nie obej­mie w pełni dzia­ła­ją­cych tutaj mocy. Co się na­to­miast tyczy wiary…

Drzwi do ga­bi­ne­tu otwar­ły się z hu­kiem, w progu sta­nął zzia­ja­ny za­kon­nik.

– Co to ma zna­czyć?! – wrza­snął prze­or. – Czy nie wi­dzisz, głup­cze, że je­ste­śmy za­ję­ci?!

– Po­kor­nie pro­szę o wy­ba­cze­nie – wy­sa­pał. – Stało się coś… złego… Mu­si­my… Mu­si­my na­tych­miast udać się dddo…

– Dokąd? Mówże wresz­cie!

– Dddo… do re­fek­ta­rza.

Twarz prze­ora przy­bra­ła ka­mien­ny wyraz.

– Pro­wadź.

Byłem zdu­mio­ny pręd­ko­ścią z jaką prze­ło­żo­ny klasz­to­ru po­de­rwał się zza biur­ka i ru­szył w kie­run­ku drzwi, co, zwa­żyw­szy na jego ga­ba­ry­ty, wy­glą­da­ło wręcz nie­na­tu­ral­nie. Nie po­zwo­li­łem jed­nak sobie na za­wa­ha­nie i pu­ści­łem się pędem za męż­czy­zna­mi.

[3]

Obu­dzi­łem się czu­jąc tępy ból głowy. Pro­mie­nie słoń­ca nie­przy­jem­nie draż­ni­ły moje źre­ni­ce. Z nie­ma­łym wy­sił­kiem wsta­łem z pry­czy, nogi pró­bo­wa­ły od­mó­wić mi po­słu­szeń­stwa, ale ty­ta­nicz­nym wy­sił­kiem woli po­zo­sta­łem w po­zy­cji wy­pro­sto­wa­nej. Wyj­rza­łem przez okno, wprost na dzie­dzi­niec. Za ple­ca­mi usły­sza­łem ja­kieś po­ru­sze­nie, więc wy­ko­na­łem obrót. W progu stało dwóch za­kon­ni­ków, któ­rych wi­dzia­łem pierw­szy raz w życiu. Wzrok męż­czyzn utkwio­ny był we mnie. W ich oczach wi­dzia­łem… Czy to mogła być ra­dość?

– Dzię­ki niech będą Panu Bogu Wszech­mo­gą­ce­mu! – wy­krzyk­nął pierw­szy za­kon­nik.

– Wie­dzie­li­śmy, że ci się uda, mi­strzu in­kwi­zy­to­rze! – wtó­ro­wał mu drugi.

– O czym wy…? – Zła­pa­łem za obo­la­łą głowę i po­czu­łem, że tracę rów­no­wa­gę.

Za­kon­ni­cy do­sko­czy­li do mnie i po­mo­gli mi usiąść na pry­czy.

– Dzię­ku­ję – po­wie­dzia­łem. – Wy­tłu­macz­cie mi, pro­szę, o czym wy mó­wi­cie? Co wła­ści­wie się udało?

– Nie pa­mię­tasz…?

– Gdy­bym pa­mię­tał, to bym o to nie pytał, praw­da?

– Oczy­wi­ście, wy­bacz mi, mi­strzu in­kwi­zy­to­rze! – kajał się pierw­szy za­kon­nik. – Wczo­raj w nocy sta­wi­łeś czoła pra­daw­nej gro­zie, która za­miesz­ka­ła w mu­rach na­sze­go klasz­to­ru i prze­pę­dzi­łeś ją! – Głos męż­czy­zny aż ki­piał z eks­cy­ta­cji. – I to samą siłą mo­dli­twy!

– Po in­kan­ta­cji słów mocy pa­dłeś na pod­ło­gę, ba­li­śmy się, że nie prze­ży­łeś – dodał drugi. – Bie­gnij­my czym prę­dzej do prze­ora, bę­dzie za­chwy­co­ny! – po­wie­dział, po czym obaj męż­czyź­ni wy­bie­gli z po­miesz­cze­nia, zo­sta­wia­jąc mnie sa­me­go z my­śla­mi.

Byłem sko­ło­wa­ny i wciąż obo­la­ły. Sły­sza­łem już o przy­pad­kach utra­ty pa­mię­ci wsku­tek ura­zów czy trau­ma­tycz­nych prze­żyć, jed­nak do­tych­czas nie do­świad­czy­łem ni­cze­go po­dob­ne­go na wła­snej skó­rze. Mie­wa­łem w życiu kosz­ma­ry, zda­rza­ło mi się śnić na jawie, ale uczu­cie, które mi teraz to­wa­rzy­szy­ło było czymś nowym. Trud­no było mi uwie­rzyć w słowa wy­po­wie­dzia­ne przez za­kon­ni­ków, jed­nak mu­sia­łem przy­znać przed samym sobą, że w ich oczach nie do­strze­głem kłam­stwa.

Wsta­łem, cho­ciaż ciało pro­te­sto­wa­ło każ­dym mię­śniem, każ­dym ścię­gnem. Po­sta­no­wi­łem jed­nak, że nie pod­dam się sła­bo­ści. Ru­szy­łem do drzwi i wy­sze­dłem na ko­ry­tarz. Pa­no­wał tu strasz­ny ziąb, a w po­wie­trzu uno­sił się za­pach nafty i cze­goś jesz­cze. Cze­goś… me­ta­licz­ne­go? Gdzieś z od­da­li do­bie­gał mnie dźwięk prze­ska­ku­ją­cych zę­ba­tek ze­ga­ra. Każde „tyk­nię­cie” roz­brzmie­wa­ło echem, ni­czym kroki sza­leń­ca w pu­stym do­mo­stwie.

Zza rogu, ni­czym cień, wy­su­nął się star­szy za­kon­nik, w któ­rym roz­po­zna­łem odźwier­ne­go. W dło­niach trzy­mał tacę, na któ­rej stał kubek pa­ru­ją­ce­go wy­wa­ru.

– Mi­strzu in­kwi­zy­to­rze! – uśmiech­nął się sze­ro­ko. – Mam coś dla cie­bie, po­mo­że wró­cić do sił. Za­rów­no tych fi­zycz­nych, jak i…

– Co to ta­kie­go? – prze­rwa­łem męż­czyź­nie, może odro­bi­nę zbyt ostro.

– Napar z tu­tej­szych ziół. Przy­go­to­wa­łem na wy­raź­ne po­le­ce­nie prze­ora – po­wie­dział, po czym pod­su­nął mi tacę i uśmiech­nął się za­chę­ca­ją­co.

Za­wa­ha­łem się, gdyż moje noz­drza wy­peł­nił draż­nią­cy za­pach mie­szan­ki, któ­rej skła­du nie po­tra­fi­łem roz­po­znać. Chwy­ci­łem kubek, wy­ko­na­łem ruch, jak­bym za­mie­rzał po­cią­gnąć łyk, po czym za­py­ta­łem:

– Czy ty… byłeś wczo­raj w re­fek­ta­rzu?

– Oczy­wi­ście, mi­strzu in­kwi­zy­to­rze! Ja… Ja nigdy przed­tem nie byłem świad­kiem ni­cze­go po­dob­ne­go!

– Opo­wiedz mi wię­cej, pro­szę.

– Gdy wbie­głem do sali, be­stia przy­szpi­li­ła cię, mi­strzu, do ścia­ny i wtedy się­gną­łeś po mon­stran­cję…

– Mon­stran­cję, po­wia­dasz – po­wtó­rzy­łem po­wo­li. – In­te­re­su­ją­ce…

– Do­kład­nie, a na­stęp­nie ude­rzy­łeś nią w samo serce… tego po­two­ra. – Oczy męż­czy­zny za­szkli­ły się na samo wspo­mnie­nie. – I on znik­nął, tak po pro­stu. Wie­dzia­łem, że od­szedł na dobre, bo z mo­je­go serca znik­nął cię­żar, który za­le­gał tam od tak dawna, że za­po­mnia­łem już o jego ist­nie­niu.

Byłem zdu­mio­ny sło­wa­mi za­kon­ni­ka, gdyż nie ko­re­lo­wa­ły z hi­sto­rią, którą usły­sza­łem tuż po prze­bu­dze­niu. Czy to moż­li­we, że męż­czy­zna kła­mał, a ja tego zu­peł­nie nie do­strze­ga­łem? Przez lata do­sko­na­li­łem sztu­kę roz­po­zna­wa­nia fał­szu, a jed­nak teraz byłem zu­peł­nie bez­sil­ny. A może jed­nak mówił praw­dę?

– Po­wiedz mi, bra­cie… czy wi­dzia­łeś wszyst­ko wy­raź­nie? – za­py­ta­łem. – Cho­dzi mi o mo­ment, w któ­rym mon­stran­cja prze­bi­ła serce po­two­ra.

– Tak wy­raź­nie, jak cie­bie w tej chwi­li, mi­strzu in­kwi­zy­to­rze.

– A czy jest moż­li­we, że inni wi­dzie­li… coś in­ne­go?

– Wy­klu­czo­ne – od­po­wie­dział. – Pro­szę wypić napar, jak osty­gnie, to stra­ci część mocy.

Po tych sło­wach za­kon­nik ob­ró­cił się na pię­cie i od­szedł w głąb ko­ry­ta­rza. Od­pro­wa­dza­łem go wzro­kiem do mo­men­tu, gdy znik­nął za za­krę­tem. Spoj­rza­łem na trzy­ma­ny w dłoni kubek, po czym prze­chy­li­łem go i wy­la­łem całą za­war­tość do do­nicz­ki z kwia­ta­mi. Przy­po­mnia­łem sobie jed­no­cze­śnie, że po­dob­no miały prze­stać ro­snąć.

[4]

Nie mam pew­no­ści jak długo włó­czy­łem się sa­mot­nie ko­ry­ta­rza­mi klasz­to­ru, ale za oknem zdą­ży­ło już po­sza­rzeć. Ból głowy już nie­mal zu­peł­nie prze­mi­nął, jed­nak nie opusz­cza­ło mnie wra­że­nie, że coś mi umyka, że cze­goś nie do­strze­gam.

Wie­dzio­ny me­an­dra­mi losu, a może zwy­kłym przy­pad­kiem, do­tar­łem do bi­blio­te­ki klasz­tor­nej. Drzwi były otwar­te, więc wsze­dłem do środ­ka. We wnę­trzu pach­nia­ło ku­rzem i czymś me­ta­licz­nym, ale nie po­tra­fi­łem tego na­zwać.

W po­miesz­cze­niu pa­no­wał pół­mrok, w ni­kłym świe­tle naf­to­wych lamp, rzędy re­ga­łów przy­wo­dzi­ły na myśl ko­lum­ny w mau­zo­leum. Asce­tycz­ne, wy­czysz­czo­ne z pe­dan­tycz­ną do­kład­no­ścią i w jakiś nie­uchwyt­ny spo­sób nie­po­ko­ją­ce.

Pod­sze­dłem do jed­ne­go z re­ga­łów i wy­cią­gną­łem pierw­szą z brze­gu książ­kę, o twar­dym, zdo­bio­nym grzbie­cie w ko­lo­rze czy­stej pur­pu­ry. Od­czy­ta­łem tytuł: „Ta­bu­la rasa”. Otwo­rzy­łem tom i za­czą­łem go kart­ko­wać. Ku mo­je­mu zdu­mie­niu, wszyst­kie kart­ki były puste. Upu­ści­łem książ­kę na po­sadz­kę i się­gną­łem po ko­lej­ną. Także była za­ty­tu­ło­wa­na „Ta­bu­la rasa” i rów­nież bra­ko­wa­ło w niej ja­kiej­kol­wiek tre­ści. Ko­lej­ne mi­nu­ty upew­ni­ły mnie w prze­ko­na­niu, że na tym re­ga­le skła­do­wa­no wy­łącz­nie owe czy­ste karty. Tylko… w jakim celu?

Byłem zre­zy­gno­wa­ny i chcia­łem już opu­ścić „bi­blio­te­kę”, gdy moją uwagę przy­kuł wąski, czar­ny wo­lu­min wci­śnię­ty w pra­wym dol­nym rogu re­ga­łu. Nie pa­so­wał do resz­ty, był za­ku­rzo­ny, otar­ty na kra­wę­dziach, jakby wie­lo­krot­nie kart­ko­wa­no go w po­śpie­chu. Ostroż­nie wy­cią­gną­łem go, po czym otwo­rzy­łem. W prze­ci­wień­stwie do wszyst­kich do­tych­cza­so­wych ksią­żek, ta była za­pi­sa­na, w do­dat­ku od­ręcz­nie.

Na stro­nie ty­tu­ło­wej, kre­ślo­ny­mi w po­śpie­chu li­te­ra­mi za­pi­sa­no: „Dzien­nik in­kwi­zy­to­ra J. D. Za­pi­sa­ny dla tych, któ­rzy przyj­dą po mnie”.

Ner­wo­wo prze­wra­ca­łem ko­lej­ne stro­ny. Wpisy opa­trzo­no da­ta­mi, a za­no­to­wa­ne w dzien­ni­ku wy­da­rze­nia nie miały wię­cej niż pięć lat. Tek­sty były krót­kie, ury­wa­ne, nie­rzad­ko w po­ło­wie zda­nia. Zu­peł­nie jakby autor za­pi­sy­wał swoją hi­sto­rię w głę­bo­kim ukry­ciu, ogar­nię­ty stra­chem przed czymś, co mogło na­dejść w każ­dej chwi­li. Z do­wol­nej stro­ny.

Czy­ta­łem:

„Sły­szę jego kroki, czuję jego wzrok sku­pio­ny na mojej twa­rzy…”

„Prze­or za­pew­nił mnie, że po­przed­ni in­kwi­zy­tor wró­cił do sie­dzi­by Ofi­cjum, ale myślę, że kła…”

Gdy otwo­rzy­łem ko­lej­ną stro­nę, za­bra­kło mi tchu. Myśli jak sza­lo­ne ko­ła­ta­ły w gło­wie, aż po­ciem­nia­ło przed ocza­mi. Prze­czy­ta­łem wpis:

„… nie pa­mię­tam po­ło­wy dnia. Za­kon­ni­cy pa­trzą na mnie z roz­pie­ra­ją­cą pierś dumą. Gra­tu­lu­ją mi po­ko­na­nia be­stii, ale myślę, że kła­mią. Nie pa­mię­tam ni­cze­go ta­kie­go, w ogóle nic nie pa­mię­tam…”

Czy hi­sto­ria mogła się po­wta­rzać na moich oczach? Po­do­bień­stwa są wi­docz­ne gołym okiem, tu nie może być mowy o żad­nej po­mył­ce! Tylko w takim przy­pad­ku… Co stało się z owym ta­jem­ni­czym in­kwi­zy­to­rem J. D.? Dla­cze­go w Ofi­cjum nie prze­ka­za­no mi żad­nych in­for­ma­cji? I jaką grę pro­wa­dził prze­or oraz po­zo­sta­li za­kon­ni­cy?

Prze­rwa­łem roz­my­śla­nia nagle, gdyż usły­sza­łem w głębi po­miesz­cze­nia dźwięk, coś jakby sze­lest pa­pie­ru. Po­de­rwa­łem się na równe nogi i krzyk­ną­łem:

– Kim je­steś?! Ujaw­nij się, na­tych­miast! Roz­ka­zu­ję ci w imie­niu Świę­te­go Ofi­cjum!

Od­po­wie­dzia­ła mi cisza.

Scho­wa­łem dzien­nik pod ubra­niem i po­spiesz­nie opu­ści­łem klasz­tor­ną bi­blio­te­kę. Przy­szła pora na od­wie­dzi­ny u prze­ora i uzy­ska­nie kilku od­po­wie­dzi.

***

Za­mknię­te na głu­cho drzwi ga­bi­ne­tu były ja­snym sy­gna­łem, że na roz­mo­wę z prze­ło­żo­nym klasz­to­ru będę mu­siał za­cze­kać do na­stęp­ne­go ranka. Tym­cza­sem ciem­ność za oknem uświa­do­mi­ła mi, że za­pa­dła już noc. A ta w klasz­to­rze miała swój wła­sny, spe­cy­ficz­ny od­dech.

Wró­ci­łem do „mo­je­go” po­ko­ju i le­głem na pry­czy. Pa­trzy­łem w sufit, wsłu­chu­jąc się jed­no­cze­śnie w szum wia­tru za oknem. W nor­mal­nych oko­licz­no­ściach uznał­bym to za wa­run­ki wręcz ko­ją­ce, stwa­rza­ją­ce moż­li­wość spo­koj­nej kon­tem­pla­cji, jed­nak te do ta­kich nie na­le­ża­ły. Tej nocy… Każdy sze­lest, od­le­głe skrzy­pie­nie czy naj­mniej­sze drga­nie skut­ko­wa­ło fa­la­mi prze­ni­ka­ją­ce­go zimna roz­le­wa­ją­ce­go się po krę­go­słu­pie.

Wy­cią­gną­łem dzien­nik J. D. i po­ło­ży­łem go na sto­li­ku, tuż obok pry­czy. W tam­tej chwi­li nie śmia­łem go otwo­rzyć, a je­dy­nie pa­trzy­łem na niego, jakby miał to zro­bić sa­mo­ist­nie. Czu­łem, że będę mu­siał prze­ła­mać lęk i po­now­nie po­grą­żyć się w lek­tu­rze, ale jesz­cze nie teraz.

I wła­śnie wtedy usły­sza­łem ten dźwięk. Nie było to skrzy­pie­nie drew­na, ani sze­lest za­kon­nych su­kien ocie­ra­ją­cych się o ka­mień. To były kroki. Cięż­kie, mia­ro­we, do­cho­dzą­ce z od­da­li, ale sły­sza­łem je, jakby kro­czą­cy znaj­do­wał się tuż obok.

Usia­dłem na pry­czy i wstrzy­ma­łem od­dech, na­słu­chu­jąc. Czło­wiek, czy też inna isto­ta, prze­szedł jesz­cze kilka me­trów, po czym przy­sta­nął, a dźwięk zu­peł­nie ucichł. Byłem prze­ko­na­ny, że to już ko­niec, gdy z wnę­trza wła­snej czasz­ki usły­sza­łem trzy słowa, wy­po­wie­dzia­ne szep­tem. Moje imię i na­zwi­sko, in­kwi­zy­tor.

Od­ru­cho­wo spoj­rza­łem w kie­run­ku dzien­ni­ka. Ze zdu­mie­niem od­kry­łem, że znik­nął. Na sto­li­ku, w miej­scu, w któ­rym go zo­sta­wi­łem, znaj­do­wa­ła się teraz gęsta, czer­wo­na plama. Do­tkną­łem jej pal­cem, który na­stęp­nie po­li­za­łem. Ciecz miała wy­raź­ny me­ta­licz­ny po­smak. Byłem prze­ko­na­ny, że to krew. Tylko… czyja?

[5]

Nie mam pew­no­ści jak udało mi się za­snąć, ale obu­dzi­ły mnie do­pie­ro pierw­sze pro­mie­nie słoń­ca. Spoj­rza­łem w kie­run­ku sto­li­ka. Spo­dzie­wa­łem się tam do­strzec plamę krwi, do tej pory naj­praw­do­po­dob­niej już wy­schnię­tą i czę­ścio­wo wsiąk­nię­tą w drew­no. Tym­cza­sem na bla­cie czer­nił się dzien­nik in­kwi­zy­to­ra. Czy to moż­li­we, że jego znik­nię­cie je­dy­nie mi się przy­śni­ło?

Przez chwi­lę wpa­try­wa­łem się w pod­nisz­czo­ną okład­kę, ogar­nię­ty uczu­ciem, że coś jest nie w po­rząd­ku. Jakby ina­czej. Nie mo­głem jed­nak uchwy­cić, co. Pod­nio­słem dzien­nik i mo­men­tal­nie po­ją­łem. Był ob­szer­niej­szy, a przez to cięż­szy.

Prze­kart­ko­wa­łem stro­ny do ostat­nie­go wpisu. Autor opi­sał w nim wi­zy­tę w klasz­tor­nej bi­blio­te­ce prze­rwa­ną nie­spo­dzie­wa­nym ha­ła­sem. Żo­łą­dek pod­szedł mi do gar­dła, a cia­łem wstrzą­snął nagły dreszcz.

Po­sta­no­wi­łem nie­zwłocz­nie udać się do ga­bi­ne­tu prze­ora.

Za­sta­łem go sie­dzą­ce­go za biur­kiem. Nie wstał na po­wi­ta­nie, ani nawet nie za­szczy­cił mnie choć­by prze­lot­nym spoj­rze­niem.

– Chciał­bym po­roz­ma­wiać o ostat­nich wy­da­rze­niach – po­wie­dzia­łem bez zbęd­nych wstę­pów.

– O czym tu roz­ma­wiać? – rzu­cił nie­dba­le prze­or. – Groza po­ko­na­na, za co ci, mi­strzu in­kwi­zy­to­rze, je­ste­śmy winni do­zgon­ną wdzięcz­ność, a nic in­ne­go się nie wy­da­rzy­ło. – Lek­ce­wa­żą­co mach­nął ręką.

– Pro­szę ze mnie nie robić idio­ty – syk­ną­łem, po czym rzu­ci­łem na biur­ko wy­świech­ta­ny dzien­nik in­kwi­zy­to­ra.

Prze­or nie­dba­łym spoj­rze­niem otak­so­wał wo­lu­men, po czym za­wie­sił wzrok na czymś nie­okre­ślo­nym, gdzieś po­mię­dzy mną, a oknem.

– Wi­dzisz, mi­strzu in­kwi­zy­to­rze, w ludz­kiej na­tu­rze leży nie­po­ha­mo­wa­na po­trze­ba za­da­wa­nia pytań – wy­szep­tał. – Py­ta­nie, co się sta­nie, gdy za­da­ją­cy je lu­dzie okażą się zu­peł­nie nie­przy­go­to­wa­ni, by usły­szeć od­po­wie­dzi?

– Czy ty mi gro­zisz, prze­orze? – za­py­ta­łem wy­zy­wa­ją­co.

– Broń Boże! – za­śmiał się, nieco zbyt te­atral­nie. – Je­dy­nie stwier­dzam fakty. Nie­ste­ty nie mam po­ję­cia, czym jest wy­świech­ta­ny ka­wa­łek pa­pie­ru, który byłeś ła­skaw, mi­strzu in­kwi­zy­to­rze, po­ło­żyć na moim biur­ku, ani też z ja­kie­go po­wo­du mi go po­ka­zu­jesz.

– Więc twier­dzisz, że wi­dzisz go pierw­szy raz w życiu?

– Tak wła­śnie.

Przy­glą­da­łem się męż­czyź­nie uważ­nie, wy­pa­tru­jąc choć­by cie­nia ner­wo­wo­ści. Nie­zno­śna cisza, która zda­wa­ła się cią­gnąć w nie­skoń­czo­ność, nie przy­nio­sła mi żad­nych od­po­wie­dzi. Prze­or spra­wiał wra­że­nie czło­wie­ka opa­no­wa­ne­go w tak wiel­kim stop­niu, że albo mówił praw­dę, albo był tak do­świad­czo­ny w sze­rze­niu kłamstw, że stało się to jego drugą na­tu­rą.

– Znaj­dę od­po­wie­dzi, w taki lub inny spo­sób – oznaj­mi­łem. – A je­że­li od­kry­ję, że ce­lo­wo wpro­wa­dzi­łeś mnie w błąd… Wy­cią­gnę kon­se­kwen­cję. Mo­żesz być tego pe­wien, prze­orze.

– Na­tu­ral­nie, na­tu­ral­nie…

[6]

Prze­mie­rza­jąc klasz­tor­ne ko­ry­ta­rze, przy­pad­kiem od­na­la­złem wej­ście do piw­nic. A może wła­śnie to ono od­na­la­zło mnie i wcale nie było w tym przy­pad­ku?

Scho­dy pro­wa­dzą­ce w dół były kręte i stro­me, a w do­dat­ku po­kry­te czymś wil­got­nym. W po­wie­trzu uno­sił się zna­jo­my, me­ta­licz­ny za­pach, wy­mie­sza­ny ze stę­chli­zną. Je­dy­ne źró­dło świa­tła sta­no­wi­ła wy­słu­żo­na lampa naf­to­wa, którą zgar­ną­łem po­spiesz­nie z ko­ry­ta­rza. Mi­go­czą­cy pro­mień od­bi­jał się po su­ro­wych mu­rach, gdzie­nie­gdzie no­szą­cych ślady przy­wo­dzą­ce na myśl wy­ry­te w skale szra­my po szpo­nach zwie­rzę­cia mon­stru­al­nych roz­mia­rów.

Ile ja bym w tam­tej chwi­li dał za oku­la­ry ter­mo­wi­zyj­ne, albo cho­ciaż­by głu­pią la­tar­kę! Tym­cza­sem byłem zdany wy­łącz­nie na sta­ro­daw­ne roz­wią­za­nia tech­no­lo­gicz­ne i wła­sne, otu­ma­nio­ne zmy­sły.

Gdy zna­la­złem się już na samym dole, przede mną wy­rósł ko­ry­tarz, który w świe­tle lampy spra­wiał wra­że­nie, jakby nie miał końca. Nie mam po­ję­cia, jak długo sze­dłem. Rów­nie do­brze mogły minąć mi­nu­ty, jak i go­dzi­ny. A może całe dnie? Gdy wresz­cie do­tar­łem do pro­sto­kąt­nej, wy­jąt­ko­wo prze­stron­nej kom­na­ty, byłem już wy­czer­pa­ny i dia­bel­nie głod­ny.

Po­miesz­cze­nie było do­sko­na­le oświe­tlo­ne, więc zo­sta­wi­łem lampę przy drzwiach i za­czą­łem badać wnę­trze. Na jed­nej ze ścian wi­siał obraz w zło­tej ramie. Pod­sze­dłem bli­żej. Z płót­na spo­glą­da­ła na mnie w naj­bar­dziej nik­czem­ny spo­sób bez­kształt­na syl­wet­ka isto­ty, która nie była po­dob­na do cze­go­kol­wiek, co zo­ba­czy­łem przez całe swoje życie.

Owa isto­ta sie­dzia­ła przy stole, w po­miesz­cze­niu, które mu­sia­ło być klasz­tor­nym re­fek­ta­rzem. Na ścia­nie za nią roiło się od naj­bar­dziej plu­ga­we­go i ohyd­ne­go ro­bac­twa. Przez chwi­lę pa­trzy­łem w obraz. Mimowolnie się skrzywiłem. Nie­spo­dzie­wa­nie farba za­czę­ła się po­ru­szać. Zu­peł­nie, jakby na ciele trę­do­wa­te­go za­czę­ły pękać wrzo­dy. Jeden za dru­gim.

Z ob­ra­zu za­czę­ła kapać krew, a po­wie­trze prze­szył odór gni­ją­ce­go mięsa. Po­wo­li, ale konsekwentnie, isto­ta za­czę­ła opusz­czać płót­no.

Pa­nu­ją­cą do­tych­czas w po­miesz­cze­niu ciszę za­kłó­cił prze­raź­li­wy, wręcz opę­tań­czy wrzask męż­czy­zny. Po­chło­nę­ła mnie trwo­ga, gdy w jego gło­sie roz­po­zna­łem swój wła­sny i mo­men­tal­nie po­ją­łem, że to ja krzy­czę.

Na moich oczach isto­ta, która w ca­ło­ści zdą­ży­ła już opu­ścić obraz, za­czę­ła przy­bie­rać kształt z każdą chwi­lą bar­dziej przy­po­mi­na­ją­cy ludz­ki. Niemy krzyk utknął w moim gar­dle, gdy po­zna­łem w owej plu­ga­wej masie Prze­ora. Jego twarz wy­glą­da­ła, jakby ktoś na­cią­gnął skórę na nie­wła­ści­wą czasz­kę, ale nie mia­łem naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści, że to był wła­śnie on. Na twa­rzy męż­czy­zny po­ja­wił się, do­brze mi znany, nik­czem­ny uśmiech.

– Zdaje się, że szu­ka­łeś od­po­wie­dzi, mi­strzu in­kwi­zy­to­rze – po­wie­dział, a jego głos brzmiał, jakby do­cho­dził z wnę­trza pie­kieł.

[7]

W teo­rii byłem szko­lo­ny, by bez lęku w sercu sta­wiać czoło wszel­kim prze­ja­wom he­re­zji oraz siłom pie­kiel­nym. Jed­nak czym innym jest przy­go­to­wa­nie teo­re­tycz­ne, a czym innym zmie­rze­nie się twa­rzą w twarz z po­mio­tem sa­me­go dia­bła.

Nad­ludz­kim wy­sił­kiem woli usi­ło­wa­łem za­pa­no­wać nad wła­snym or­ga­ni­zmem, jed­nak i tak serce wa­li­ło mi jak osza­la­łe, a skro­nie zro­si­ły kro­ple zim­ne­go potu. Prze­or, a może isto­ta tylko go uda­ją­ca, stał spo­koj­nie i wle­piał we mnie ka­pra­we śle­pia.

– Czego ode mnie chcesz? – wy­ją­ka­łem.

– Czego ja chcę? Od cie­bie? – szy­dził. – Skąd po­mysł, że ja mógł­bym chcieć cze­go­kol­wiek od cie­bie?

– Dla­cze­go mnie tu spro­wa­dzi­łeś?

– Cały czas za­da­jesz nie­wła­ści­we py­ta­nia – wes­tchnął.

– Jaki los spo­tkał mo­je­go po­przed­ni­ka, in­kwi­zy­to­ra o ini­cja­łach „J. D.”?

– Taki sam, jak wszyst­kich. Za­sy­pia, budzi się, za­pi­su­je ko­lej­ne stro­ny dzien­ni­ka. Po­ku­tu­je.

Pró­bo­wa­łem prze­tra­wić słowa wy­po­wia­da­ne przez prze­ora, jed­nak mimo naj­więk­sze­go wy­sił­ku nie po­tra­fi­łem ich zro­zu­mieć. Nie miały żad­ne­go sensu, nie mogły mieć. Mu­sia­łem jed­nak przy­znać przed samym sobą, że że­la­zne okowy lo­gi­ki roz­pa­dły się na nie­skoń­czo­ną licz­bę ka­wał­ków w tym samym mo­men­cie, w któ­rym pierw­szy raz prze­kro­czy­łem bramę klasz­to­ru.

Prze­or z wolna ru­szył ku mnie, więc od­ru­cho­wo chwy­ci­łem ma­syw­ny złoty krzyż, który mia­łem za­cze­pio­ny u pasa. Na ten widok isto­ta je­dy­nie za­śmia­ła się szy­der­czo.

– Bę­dziesz teraz od­sta­wiał te­atrzyk, mi­strzu in­kwi­zy­to­rze? Jak miło…

Pod­szedł bli­żej i mo­głem do­strzec, że jego oczy były zu­peł­nie czar­ne, jakby ktoś je za­stą­pił wy­po­le­ro­wa­ny­mi ob­sy­dia­no­wy­mi kul­ka­mi. W ich gład­kiej po­wierzch­ni od­bi­ja­ło się moje wła­sne, wstrzą­śnię­te ob­li­cze.

Od­ru­cho­wo zro­bi­łem krok w tył, ale na­tra­fi­łem na ścia­nę. W tej samej chwi­li prze­or przy­sta­nął i po­wie­dział spo­koj­nym gło­sem:

– Czy wiesz, kim je­steś, mi­strzu in­kwi­zy­to­rze?

– Wy­star­cza­ją­co do­brze – wark­ną­łem w od­po­wie­dzi.

– Do­praw­dy…? Mam wra­że­nie, że chyba jed­nak za­po­mnia­łeś – po­wie­dział ła­god­nym, nie­mal­że oj­cow­skim gło­sem.

– Mów ja­śniej! – za­żą­da­łem.

– Po­wi­nie­neś to za­pi­sać w swoim dzien­ni­ku, wtedy byś nie za­po­mniał.

– Prze­cież ja nie pro­wa­dzę żad­ne­go… – urwa­łem w po­ło­wie zda­nia, gdy zro­zu­mia­łem, co miał na myśli prze­or.

– Stra­ci­łem już ra­chu­bę, od jak dawna to­czy­my te nasze… gier­ki.

– Kła­miesz! – wy­sy­cza­łem.

– Je­steś tego pe­wien? Dla­cze­go w takim razie w dzien­ni­ku stale po­ja­wia­ją się nowe wpisy?

Się­gną­łem do we­wnętrz­nej kie­sze­ni płasz­cza i wy­cią­gną­łem czar­ny wo­lu­men. Pa­mię­ta­łem do­sko­na­le tę wy­świech­ta­ną okład­kę. Była na swój po­kręt­ny spo­sób zna­jo­ma. Na pierw­szej stro­nie wid­nia­ło moje imię i na­zwi­sko z do­pi­skiem: „in­kwi­zy­tor”.

– To wszyst­ko nie­praw­da! Ty… Ty kła­miesz, ma­ni­pu­lu­jesz mną! – krzy­cza­łem do prze­ora.

– Wkrót­ce sobie wszyst­ko przy­po­mnisz, wtedy uwie­rzysz. A potem spró­bu­jesz mnie znisz­czyć, za­wsze pró­bu­jesz. To ci się oczy­wi­ście nie uda, więc po­pro­sisz żebym ode­brał ci wspo­mnie­nia. Żebyś mógł wró­cić, go­to­wy, by spró­bo­wać ko­lej­ny raz.

– Dla­cze­go niby miał­bym wra­cać?

– Bo żaden z nas nie może ist­nieć poza tym miej­scem – od­po­wie­dział spo­koj­nie.

Od­rzu­ci­łem dzien­nik na bok. Nie mia­łem pew­no­ści, czy to wszyst­ko, co usły­sza­łem, jest praw­dą, ale wie­dzia­łem, że muszę uciec. Prze­or zda­wał się sły­szeć moje myśli, po­nie­waż po­wie­dział:

– Nie ma uciecz­ki.

Rzu­ci­łem się bie­giem przez ko­ry­tarz, w kie­run­ku scho­dów pro­wa­dzą­cych do wyj­ścia z piw­ni­cy. Ko­lej­ne metry po­ko­ny­wa­łem w zu­peł­nej ciem­no­ści, ale z ja­kie­goś po­wo­du to mi nie prze­szka­dza­ło. Nie sły­sza­łem za sobą kro­ków prze­ora. Wzią­łem to za dobrą mo­ne­tę. Moż­li­we, że nie mógł opu­ścić kom­na­ty.

Gdy do­pa­dłem do scho­dów, mo­men­tal­nie po­czu­łem ulgę. Po­ko­ny­wa­łem po kilka stop­ni jed­no­cze­śnie, więc w oka­mgnie­niu wy­do­sta­łem się z piw­ni­cy. Nur­to­wa­ły mnie ko­lej­ne py­ta­nia: Czy Ofi­cjum wie­dzia­ło, co się dzie­je w klasz­to­rze? Czy ce­lo­wo wy­sła­no mnie na stracenie, a może rze­czy­wi­ście je­stem tu od wielu lat i po­wszech­nie uzna­no mnie za za­gi­nio­ne­go? Nie mia­łem jed­nak czasu na ja­kie­kol­wiek roz­wa­ża­nia. Na klasz­tor­nym ko­ry­ta­rzu cze­kał już na mnie prze­or.

– Mó­wi­łem ci, nie ma uciecz­ki.

Ogar­nę­ła mnie fala de­spe­ra­cji i sta­ną­łem, spa­ra­li­żo­wa­ny. Isto­ta po­wol­nym kro­kiem po­de­szła bli­żej i wy­cią­gnę­ła pok­ry­tą wrzo­da­mi dłoń w kie­run­ku mojej szyi. Czu­łem, jak palce prze­ora za­ci­ska­ją się na krta­ni. Ostat­nie, co po­czu­łem, to ab­so­lut­na cisza.

[1]

Brama klasz­to­ru była zbyt wąska, by wje­chać do środ­ka, więc in­kwi­zy­tor za­par­ko­wał sa­mo­chód na ze­wnątrz. Z jed­nej stro­ny od­czu­wał ulgę, że po­dróż do­bie­gła końca, w końcu była wy­jąt­ko­wo mę­czą­ca i ob­fi­tu­ją­ca w nie­pla­no­wa­ne zda­rze­nia. Z dru­giej na­to­miast… Nie miał pew­no­ści, co czeka go w środ­ku. Ofi­cjal­ne ra­por­ty mó­wi­ły o ja­kimś „in­cy­den­cie” za mu­ra­mi klasz­to­ru i pil­nej po­trze­bie in­ter­wen­cji. Jed­nak bra­ko­wa­ło szcze­gó­łów, a to za­zwy­czaj zwia­sto­wa­ło kło­po­ty.

Brama otwo­rzy­ła się na oścież, a w progu sta­nął odźwier­ny – wy­so­ki, wy­chu­dzo­ny za­kon­nik o oczach tak zmę­czo­nych i udrę­czo­nych, jakby były świad­ka­mi nie­wy­obra­żal­ne­go cier­pie­nia.

– Mi­strzu in­kwi­zy­to­rze, radzi je­ste­śmy, że nasze mo­dli­twy zo­sta­ły wy­słu­cha­ne i wresz­cie do nas do­tar­łeś. Prze­or cię ocze­ku­je w swoim ga­bi­ne­cie.

W gło­sie męż­czy­zny było coś nie­po­ko­ją­ce­go. Coś, co przy­pra­wi­ło in­kwi­zy­to­ra o dreszcz. Zu­peł­nie jakby już go kie­dyś spo­tkał. Tylko gdzie? I kiedy?