Krwawy Baron, tajemniczy artykuł sprzed dziesięcioleci i niecny plan wobec mściwej chemiczki, czyli afera w Lubuskiem

– Panowie, jest sprawa. – Jarek zniżył głos prawie do szeptu, pilnie rozglądając się dookoła.

Koledzy spojrzeli na niego uważnie.

Tylko Tomek, jak zwykle, wszystko wiedział lepiej, więc od razu zaprzeczył:

– Jaka tam sprawa?! Afera jest i to niemała!

– Afera? O czym ty gadasz, Tom? – zdenerwował się zbity z tropu Jarek.

– Chemica zorientowała się, że ktoś złamał kod, a potem podopisywał oceny w dzienniku. I poszła wprost do dyra! A wiecie, jak wygląda zemsta pani Nowakowej…

– Brr… – szepnął wystraszony Adam.

– Człowieku, ty o takich przyziemnych sprawach, a tu mamy – Jarek przerwał i rozejrzał się ponownie – skarb!

– Skarb? – powtórzył z niedowierzaniem Adam.

– Tak. Najprawdziwszy!

– W sensie: taki namacalny? Złoto, klejnoty i kasa?

– W rzeczy samej.

– Gdzie?

– To właśnie musimy ustalić.

– E… Naczytałeś się znowu bajek… – rzucił z ironią Mirek, machnął lekceważąco ręką i zawiesił kurtkę. – Chodźcie lepiej do klasy, zaraz dzwonek.

– Nie, mówię serio. Ogromny skarb nadal czeka na odkrycie.

Do szatni wpadła rozwrzeszczana grupa pierwszoklasistów. Jarek odczekał aż wyjdą i szepnął do kumpli:

– Wszystko przekażę wam po lekcjach.

 

Kiedy po piętnastej znowu znaleźli się w szatni, zaczął ustalać szczegóły:

– Musimy odszukać pewną fotografię i sprawa załatwiona! Miejsce ukrycia skarbu jest na niej umieszczone. Rozdzielimy się na grupy, żeby uważnie sprawdzić każdy drobiazg. Nic nie może nam umknąć. I, oczywiście, chyba nie muszę przypominać: dyskrecja nade wszystko!

Koledzy nie podzielali bynajmniej jego podejrzanego entuzjazmu:

– Gadasz jak detektyw. Gdzie niby mamy szukać tej fotografii?

– I czy to pewne, ten skarb?

– Jaka jest gwarancja, że go dotąd nie znaleziono?

– O ile w ogóle istnieje.

– Wiesz, Jaro, szukanie skarbu to dobre dla dzieciaków. Mnie już takie głupoty nie kręcą – skwitował niechętnie Tomek.

– Ale grube miliony pewnie by cię kręciły, co? Człowieku, wystarczy tylko po nie sięgnąć!

– Gdyby to było takie proste, forsa nie czekałaby na nas.

– A gdzie jest w ogóle ta fotografia? Mamy przetrząsać czyjeś albumy rodzinne? – dopytywał Grzesiek.

– No co ty? Zdjęcie miejsca ukrycia skarbu jest w książce.

– Serio? – zainteresował się nagle Mirek. – To kosztowności piratów? A może faraonów?

– Jeśli tak, spotka nas klątwa! – roześmiał się Tomek.

– Tak. Klątwa faktycznie może zadziałać. Przypuszczam, że z tego powodu zaniechano poszukiwań – przyznał z powagą Jarek.

– Co? Żartowałem! Przecież nie ma czegoś takiego, jak klątwa! Prawda? – Tomek niepewnie spojrzał na Jarka.

– A ja nadal nie wiem, gdzie znajduje się poszukiwana fotografia! – syknął ze złością zniecierpliwiony Grzegorz.

– No przecież powiedział ci, że w książce! – Mirek spojrzał na niego z rozbawieniem. – Musimy teraz przekartkować wszystkie publikacje, jakie kiedykolwiek wydano na świecie, aby ją odszukać.

– Nabijasz się? – Grzesiek wytrzeszczył oczy.

– Ja? Nie, skąd! – Mirek roześmiał się głośno. – Grzechu, odpuść, nie widzisz tego? Jaro robi nas w bambuko!

– Nic podobnego, nie robię. Skarb naprawdę istnieje! – dodał z naciskiem Jarek.

– A co to za książka?

– Tego niestety nie wiem. Dlatego musimy podzielić się na grupy i ją odszukać.

– No, nie wierzę… Mamy przeglądać wszystkie wydane książki?

– Oczywiście, że nie. Miruś rżnął głupa, jak to on! – zdenerwował się Jarek.

– To o co właściwie chodzi? – dopytywał milczący dotąd Mariusz.

– Wiem na pewno, że miejsce skarbu jest na…

– Skąd? Skąd to wiesz na pewno? – przerwał Grzegorz.

Jarek pokazał mu starą gazetę z obszernym artykułem.

– Krwawy Baron? Ten z gry? – Grzesiek przebiegał szybko oczami poszczególne wersy.

– Nie, ten prawdziwy! Nazywał się Roman Maksymilian von Ungern-Sternberg – odpowiedział z uśmiechem Jarek.

– No, wynocha! Zamykamy! – Woźny otwarł znienacka drzwi, skutecznie wypędzając nastolatków z szatni.

 

Spłoszeni wybiegli na szkolne boisko i zajęli ławki oraz część trawnika. Wszyscy z zainteresowaniem pochylali się nad gazetą.

– Ona jest z 1976 roku. To sprzed półwiecza! – Zaskoczony Mirek wskazał ręką drukowane strony.

– Tak. Znalazłem wśród szpargałów ojca na strychu – przyznał Jarek.

– Czy to rzeczywiście prawda? Jaką mamy gwarancję, że opisane zdarzenia nie są wymysłem dziennikarza?

– Zrobiłem już pierwszy rekonesans. Zacząłem szukać w bibliotece i necie. Postać Krwawego Barona jest autentyczna – odpowiedział z pewną miną Jarek.

– No dobra, a co ze skarbem?

– Zobacz tu – pokazał palcem akapit.

– „Wprawdzie Ossendowski nie przyznał otwarcie, że zna miejsce ukrycia sławnego skarbu Krwawego Barona, lecz jednocześnie napomknął, że jest ono ukazane na fotografii, zamieszczonej w jednej z książek, które napisał” – przeczytał Grzesiek.

– Nic prostszego! Trzeba przejrzeć te, no… dzieła pisarza i w nich znajdziemy wskazówkę. – Tomek nagle podchwycił pomysł. – Ilustracji nie może być przecież zbyt wiele. Książek zresztą też. Ile ten gość ich napisał? Dwie? Trzy?

– Siedemdziesiąt siedem.

– Żartujesz! – Grzegorz rozdziawił usta.

– Po Sienkiewiczu był najpopularniejszym polskim pisarzem.

– No co ty?! Pierwsze słyszę…

– Antykomunista. Przez szereg lat napiętnowany. Jego książki były znane na świecie, lecz nie w powojennej Polsce. Wszystko opisano tu w gazecie. – Jarek wskazał kolegom pismo. – „Skazany na zapomnienie”.

– Nazwisko tego barona jakieś takie dziwaczne – stwierdził zamyślony Grzegorz.

– Bo to potomek Niemców. Ale także wikingów, Mongołów, Hunów i Francuzów. W dodatku arystokrata. Urodzony w Austrii, mieszkał potem w Estonii.

– A ten drugi, jak mu tam było… – Tomek przerwał i pochylił się nad gazetą – Ossendowski?

– „Syn lekarza, urodzony w 1887 roku na Łotwie potomek Tatarów. Z polskiej szlachty herbu Lis” – odczytał Jarek.

– Znaczy się… Rosjanin? – zapytał Mariusz.

– Ogólnie tak, choć zwiedził szmat świata, a ostatecznie osiadł i tworzył w Polsce. Mam nadzieję, że właśnie tutaj ukrył legendarny skarb.

– Co to w ogóle za rzeczy? Skąd się wzięły? – Adam spoglądał nieufnie na artykuł i dołączone fotografie. – Ten baron jakiś taki dziwny. Przypomina przestępcę!

– Jak to mówią: dwadzieścia lat za sam wygląd, co? – podchwycił rozbawiony Mirek.

Pozostali parsknęli śmiechem.

– Faktycznie, skomplikowana postać. Wylewano go z niejednej szkoły.

– Już polubiłem gościa! A co, też podrabiał stopnie z chemii?

– „Hultaj, rozrabiaka, o nagannym zachowaniu i trudnym charakterze” – odczytał Grzegorz. – „Równocześnie znakomity wódz i żołnierz, poliglota, zagorzały antykomunista”.

– A co on ma na czole?

– To blizna po pojedynku. Jednym z bardzo wielu – uśmiechnął się Jarek. – Facet nienawidził arystokratów, dlatego kazał obcinać im palce wraz z pierścieniami, do tego konfiskował zasoby chińskich banków i mongolskich mnichów, a jego powiernik i współpracownik, wspomniany pisarz, Antoni Ferdynand Ossendowski, po licznych podróżach przywiózł niemało kosztowności, dołączając je do legendarnego skarbu. Dodajmy jeszcze najistotniejszą rzecz – było tam też całe złoto, zgromadzone przez białych generałów do walki z bolszewikami. Panowie, wiecie, ile to może być dziś warte?

– Według przekazów historycznych, wszystkie cenne rzeczy von Ungerna ukryto gdzieś w dalekiej Azji, prawdopodobnie na stepach mongolskich – powiedział rozczarowany Grzegorz, unosząc głowę znad gazety.

– Niekoniecznie. Myślę, że są one znacznie bliżej. Natrafiłem w internecie na późniejsze źródła. Badaczom udało się wpaść na trop krewnych barona, którzy po upadku caratu i zakończeniu wojny znaleźli schronienie w naszym kraju.

– Nie mówisz chyba poważnie!

– Jak najbardziej. Na przykład wiosną 1945 roku, uciekając przed Armią Czerwoną, do Nowogrodu Bobrzańskiego przyjechała stryjeczna siostra barona, Aniela von Harpe.

– Jego kuzynka? Do naszego poczciwego Nowogrodu? – zapytał z niedowierzaniem Tomek.

– Nie inaczej. Zatrzymała się w domu swej dawnej pokojówki, Elizy Kuske. Zmarła niedługo potem, lecz przed śmiercią wyjawiła, że w Zielonej Górze spotkała się z Tybetańczykami, którym przekazała testament Krwawego Barona oraz cały jego skarb. Historycy uznali to jednak za kłamstwo i celowe wprowadzanie w błąd. Sędziwa baronowa, uciekając przed zemstą Rosjan, nie byłaby w stanie w trudnym okresie kończącej się drugiej wojny światowej wieźć przez całą Estonię i Polskę takich ilości złota, pieniędzy, kosztowności, dzieł sztuki i innych drogocennych przedmiotów. Ostatecznie legendarnego skarbu nigdy nie odnaleziono. Wszystko jest tu opisane. – Jarek pokazywał z przejęciem kolejne akapity obszernego artykułu.

– Jak powiedziałeś, że nazywała się ta służąca? – Mirek zbladł.

– Kuske.

– Identycznie, jak moi pradziadkowie!

– Nie mów! Może więc ktoś z twoich krewnych zna miejsce ukrycia tego skarbu!

Nieoczekiwanie Grzegorz drżącą ręką wskazał omawianą publikację prasową.

– Panowie… Czy mi się zdaje, czy cały druk się zmienia?

Koledzy popatrzyli zdumieni.

– Faktycznie. Akapitu o pisarzu już nie ma.

– A co jest?

– Jakieś bzdety o sytuacji politycznej w Związku Radzieckim. Całkiem nie na temat.

– Jak to możliwe, aby gazeta zmieniała się na naszych oczach? – szepnął przestraszony Mariusz.

– Gorzej, że wszystkie interesujące informacje przepadły…

– Trzeba szukać na kolejnej stronie. – Usłyszeli nagle wyraźny, męski głos.

– Co mówiłeś? – Grzegorz spojrzał uważnie na Jarka.

– Nic.

– Coś o kolejnej stronie.

– To nie ja!

– Miruś, znowu robisz sobie jaja?

– Skądże! – obruszył się Mirek.

– Nie, to ja powiedziałem – stwierdził z powagą ten sam, głęboki głos.

Nastolatkowie dostrzegli nieznaczne ruchy warg Krwawego Barona na znikającym z wolna, czarno-białym zdjęciu.

– Aaa! – wrzasnął blady jak ściana Grzesiek i upuścił gazetę, podskakując nienaturalnie. – Co to było?!

Fotografia przepadła bezpowrotnie, podobnie jak inne wersy. Teraz mieścił się tu artykuł o polityce partii w ówczesnej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

– Co-o jest z tą gazetą? – wykrztusił wreszcie Adam.

– A bo ja wiem? Pierwszy raz widzę coś podobnego! – Jarek też nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył.

– Czy wy też zauważyliście, jak ten baron przemówił do nas z fotki?

– Mamy halucynacje? – szepnął Tomek.

– Może coś nas odurzyło? – dodał Mirek.

– Moment… – powiedział powoli Adam. – A w sumie to dlaczego tego gościa nazywano „krwawym”?

– Mordował bez opamiętania! Był postrachem nawet w swoim wojsku. Okrutnik i sadysta. Mniej podziwiany, za to bardziej znienawidzony. Szarlatan w ludzkiej skórze! – wyszeptał pobladły Jarek.

– Bez przesady. Wiele w owych opisach zakłamania i fałszu! Poza tym, z parszywymi bolszewikami nie można było inaczej! – usłyszeli nagle tuż obok siebie.

Popatrzyli w stronę, skąd dochodził poważny, męski głos.

Przy grupie nastolatków stanął w specyficznie skrojonym, wojskowym mundurze nie kto inny, ale znany im z fotografii baron Roman von Ungern-Sternberg. Patrzył spode łba, przeszywając chłopaków lodowatym wzrokiem.

– Co-o pan tu robi? – wykrztusił Jarek. – I w ogóle, jak pan się tu znalazł? Jest pan duchem? Upiorem? Zombie? Wampirem?

– Widzę, naczytałeś się fantastyki, co? Nie, chłopcze, uspokoję cię. Jestem żywy, z krwi i kości, jak każdy z was – odpowiedział mu z wymuszonym uśmiechem.

– Przecież bolszewicy pana rozstrzelali. We wrześniu 1921 roku.

– Ha! Chcieliby, psubraty! Tfu! – splunął ze złością, wykrzywiając straszliwie twarz. – Niedoczekanie!

– Jak mamy to rozumieć? Pan żyje? Tyle lat? – dopytywał Grzegorz.

– A który jest teraz?

– Rok? Dwa tysiące dwudziesty szósty.

– Mam zatem równo sto czterdzieści lat! – stwierdził zdumiony von Ungern.

– To niedorzeczne! Kim pan jest i czemu nas pan okłamuje?!

– No, kim jesteś, oszuście?! – ryknął nagle zdenerwowany Grzegorz, zaciskając pięści.

– Grzeczniej, mały, bo przekonasz się, co znaczy zdenerwować Krwawego Barona! – huknął arystokrata i zmierzył go rozwścieczonym spojrzeniem.

Chłopcy momentalnie struchleli.

– Nie jestem oszustem – odparł Roman nieco spokojniejszym tonem. – Dzięki przekazanej mi wiedzy buddyjskich mnichów oraz praktykowanemu przez lata okultyzmowi, posiadłem tajemnicę długowieczności.

– I jest pan nieśmiertelny?

– Hm… Można tak powiedzieć.

– Kogo więc rozstrzelali Rosjanie?

– Mojego sobowtóra!

– Pan miał sobowtóra?

– A bo to jednego? – roześmiał się baron, ukazując piękne zęby. – W Rosji i krajach ościennych każdy szanujący się człowiek ma co najmniej pięciu sobowtórów.

– Skąd jednak wziął się pan tutaj? Nadal odnoszę wrażenie, że to sen. – Tomek popatrzył na kolegów i dziwacznego przybysza z niedowierzaniem.

– Wedle dawnej przepowiedni Czcigodnego Mongolskiego Chana Mamkora, najwyższego wodza Tybetu, miałem pokazać się po wielu latach przebywania w ukryciu dopiero tym, którzy odczytają na głos biografię Krwawego Barona w rocznicę mojej rzekomej śmierci, czyli piętnastego września.

– No tak, to by się zgadzało. Dziś jest piętnasty.

– A wolno spytać, po co się nam pan ukazał?

– Jak to, po co? – zdumiał się von Ungern. – Rozmawialiście przecież o mojej tajemnicy. Muszę odzyskać skarb.

– Pan mówi poważnie? On naprawdę istnieje? To nie bujda?

– Nie, oczywiście, że to nie bujda. Gromadzone pieczołowicie przez dziesięciolecia kosztowności, sztabki złota, dzieła sztuki oraz pieniądze są stuprocentowo prawdziwe.

– Chce pan je odzyskać, aby żyć w bogactwie?

– Co takiego? Mylisz się, młodzieńcze.

– Nie korci pana, aby znowu pławić się w luksusie? Mieć służących na każde zawołanie, masę forsy, najsmaczniejsze potrawy, najdroższe samochody, wille z basenami, jachty, wypasione, prywatne samoloty, czyli: wszystko, czego dusza zapragnie? – wypytywał rozmarzonym głosem Tomek.

– Nic z tych rzeczy! – zaprzeczył rozbawiony mężczyzna.

– Jest pan baronem…

– Nigdy o to nie dbałem. Żyłem skromnie. Z dala od luksusów. Nie były i nadal nie są mi potrzebne do szczęścia.

– A pana rodzina, żona, dzieci?

– Hm… Z powodów czysto politycznych ożeniłem się wprawdzie z chińską księżniczką Li, której regularnie przysyłałem pieniądze z frontu, lecz rozwiodłem już po roku… – Spuścił oczy. – Jakoś nie potrafiłem przebywać w towarzystwie kobiet. A dzieci nigdy nie miałem. Odkąd tylko sięgnę pamięcią, moją pasją zawsze była tylko walka.

– Wybrał pan sobie niełatwe życie.

– Cóż, taki los żołnierza…

– I jakie ma pan teraz zamiary?

– Odzyskam skarb i przekażę go walczącym z Rosjanami.

– Tamta wojna dawno dobiegła końca, baronie.

– Naprawdę? I kto wygrał?

– Bolszewicy.

– A zatem nie odbudowano monarchii Romanowów?

– Nie, absolutnie. Ostatnich wymordowano podczas krwawej rewolucji. Pewnie pan o niej słyszał. Walki trwały jeszcze czas jakiś. Biali definitywnie przegrali.

– Sporo wiesz – spojrzał na Jarka z uznaniem.

– Nic dziwnego. To olimpijczyk z historii! – rzucił z uznaniem Tomek i wszyscy poklepali kolegę po plecach.

– Muszę zatem wspomóc szeregi wojsk, walczących teraz z Rosją – stwierdził von Ungern w zamyśleniu.

– A gdzie tak właściwie jest pana skarb? – zapytał Jarek.

– Czy to prawda, że miejsce jego ukrycia pokazano na fotografii w publikacji pana przyjaciela? – wtrącił Tomek.

Von Ungern, niczym na zawołanie, wyjął spod mankietu szerokiego rękawa munduru książkę Ossendowskiego.

– To jest rzeczona fotografia – wskazał palcem otwarty tom.

– Pomnik? Widzę go codziennie. Stoi niedaleko mojego bloku! – wykrzyknął Adam.– Kto by pomyślał, że skrywa takie cenne rzeczy!

– W tym sęk, że nikt – uśmiechnął się zadowolony baron. – I dlatego to znakomita kryjówka. Resztę schowałem pod mieszczącym się w lesie obeliskiem, upamiętniającym zamordowanego podstępnie w osiemnastym wieku przez parszywych wysłanników rosyjskich szwedzkiego oficera, Malcolma Sinclaira. – Wskazał im drugą fotografię.

– Wiem, gdzie to jest. Pamiętam, byliśmy tam z wycieczką szkolną w drugiej klasie. – Kiwnął głową Adam.

– Sprytnie, baronie. Skarb został rozłożony i podzielony dla zachowania większego bezpieczeństwa! – pochwalił Mirek.

– Tak. Potrzebuję jednak waszej pomocy, aby wydobyć wszystko cicho i dyskretnie.

– Jasne, nie ma sprawy! – przytaknął ochoczo Jarek.

– Moment… – wtrącił przytomnie Tomek. – Tak właściwie, to mieliśmy wspólnie rozdzielić między nas wszystkie kosztowności, pieniądze i złoto. A teraz, kiedy pan się zjawił – kicha…

– O ile byście je znaleźli – dodał z szerokim uśmiechem baron.

– No tak, to fakt. Nie znaliśmy miejsca ukrycia.

– Tom, odpuść – skwitował Grzegorz. – Pomożemy panu, bo to nie nasze, ale jego. I w dodatku ma zostać użyte w szczytnym celu. Dużo bardziej martwi mnie afera z chemicą niż owe skarby, o których do dziś wcale nie wiedziałem… Za dopisane oceny pewnie czeka nas poprawka i repetowanie klasy… Co po złocie i diamentach, kiedy ojciec przetrzepie mi skórę, a chemiczka uweźmie się jeszcze bardziej?

Pomruki innych wskazywały, że Grzegorz ma słuszność i że podzielają jego zdanie.

– Na spokojnie, drodzy chłopcy – stwierdził rzeczowo Roman von Ungern z dobrodusznym uśmiechem. – Z pewnością i wam przekażę część moich pieniędzy. Należą się już choćby za odczytanie artykułu i okazaną pomoc oraz przywołanie mnie z równoległej czasoprzestrzeni. A na waszą bolączkę też znajdzie się złoty środek. Klątwa, związana z historią skarbu, będzie tu bardzo przydatna.

– Naprawdę? Mógłby pan? Rzucić klątwę na dyrektora i chemiczkę?

– Ależ oczywiście! – mrugnął znacząco. – Dla nieśmiertelnego Krwawego Barona nie ma rzeczy niemożliwej!

– Bo wie pan, te dopisane oceny… – Grzesiek spuścił oczy.

– Nie tłumacz się, chłopcze, nie takie rzeczy robiło się kiedyś w szkołach! – Roman von Ungern roześmiał się szelmowsko i podkręcił wąsa.

– I naprawdę potrafi pan uratować nas przed zemstą chemiczki? – pytał rozgorączkowany Adam.

– Wykasować jej pamięć? – podsunął pomysł Grzegorz.

– I dyrowi?

– Pousuwać ślady włamania do dziennika elektronicznego?

– Ale jednocześnie – pozostawić tylko te lepsze oceny? – dodał przytomnie Mirek.

– Owszem. – Arystokrata mrugnął znów i nonszalancko podkręcił wąsa. – Magia wielce dopomoże w tym względzie. Muszę tylko popytać znajomych mnichów o najwłaściwsze środki zaradcze… Wyszedłem nieco z wprawy. W końcu nie co dzień obkłada się klątwą nauczycielkę chemii.

 

 

 

(Roman Maksymilian von Ungern-Sternberg, Krwawy Baron, Wikipedia)