Przynęta

– Łowiliśmy tam węgorze… Wiadomo węgorze są tam, gdzie trupy – powiedział Dawid.

– Co? A skąd w Wiśle trupy? – zapytała Monika

– No jak to? Tam, gdzie są węgorze tam muszą być i trupy. Żywią się padliną. – Trochę niecierpliwił się Dawid

– To rozumiem, ale skąd trupy w Wiśle? – dociekała Monika.

– Pewnie jacyś topielcy. Wędkarze często się topią. Są pijani albo poślizgnął się na kamieniu.

– Naprawdę chcesz mnie zabrać na połów węgorzy? – Niepokoiła się Monia.

– Zobaczysz, będzie super! – zapewniał Dawid – ostatni tydzień wakacji. Trzeba go wykorzystać jak najlepiej. Potem ósma klasa i egzaminy do liceum. Najgorszy okres dzieciństwa.

– Super? Monotonne siedzenia na brzegu i gapienie się w spławik? – Monika spojrzała na Dawida z nadzieją, że mu wybije pomysł z głowy. Wiedziała, że jeśli nie skłoni go do zmiany zdania będzie musiała się poświęcić i pójść. Za bardzo go lubiła. Podobał się i to już wystarczyło. Jego kruczoczarne włosy obcięte na depecha, duży nos i brązowe lekko wyłupiaste oczy nie były może kanonem urody, ale Dawid nadrabiał pewnością siebie.

Monika oparła głowę o pień i spojrzała na koronę dębu. Chłopak włączył radio i nastroił UKF. Na tle trzasków typowych dla stacji nadających na falach ultrakrótkich leciał motyw z serialu Tween Peaks. Dla młodego chłopaka zabieranie dziewczyn do parku było zwykłą lekcją podrywu. Monika była ładna, ale nic nadzwyczajnego. Mysia uroda i tyle. Dawid planował po rozpoczęciu roku szkolnego poszukać sobie kogoś innego. Zarzucić wędkę, gdy będzie więcej ryb w stawie. Teraz wszyscy powyjeżdżali. Nie planował zdawać do liceum. Rodzice zmuszą go pewnie, żeby gdzieś poszedł, ale nie zamierzał się uczyć. Był na tyle inteligentny, że na trójach zda na pewno.

Monika chciała zostać aktorką. Uczyła się przede wszystkim języka polskiego. Chodziła wieczorami na koło teatralne i z trudem znajdowała czas, żeby nadrabiać zaległości z matematyki.

 

*

 

Dawid wstał o siódmej rano i podjechał tramwajem z Żoliborza, gdzie podczas wakacji mieszkał z ojcem, na Pragę. Wszedł do jednego z bloków przy Ząbkowskiej, wdrapał się z wędką i resztą sprzętu na trzecie piętro. Zadzwonił raz do drzwi i czekał. Monika otworzyła natychmiast. Czekała na Dawida gotowa do wyjścia. Założyła tylko buty i cienki sweter. Rano było trochę chłodno, ale jeszcze przed południem pewnie zrobi się gorąco.

– Pierwszy raz widzę wędkę – powiedziała Monia, licząc, że przypodoba się w ten sposób koledze. – Masz też profesjonalny sprzęt. Pudełko z…

– To płaskie na spławiki, w tych mniejszych, okrągłych trzymam pijawki.

– Brr – Monika wydęła teatralnie dolną wargę. – Chodźmy już.

Z Ząbkowskiej udali się na piechotę w kierunku prawego brzegu Wisły. Rozstawili się ze wszystkim na trawie, w miejscu, gdzie dno pozwalało zanurzyć dorosłego człowieka. Monia od razu wyjęła kanapki:

– Chcesz? Dziś rano przygotowałam. Jest ich pięć. Po jednej możemy teraz zjeść.

– Nie chcę. Muszę się skupić na robocie. Przytrzymasz mi pijawkę? – spytał Dawid i uśmiechnął się szelmowsko.

– Zwariowałeś! – krzyknęła dziewczyna.

– Żartowałem. Jedz sobie i patrz jak to się robi.

Monika skrzywiła się widząc jak haczyk przebija obślizgłe, czarne ciało pasożyta.

Chlup, przynęta znalazła się pod wodą. Spławik spokojnie unosił się na tafli rzeki płynąc trochę z nurtem i zawracając dzięki licznym wirom.

Siedzieli nad brzegiem ponad pół godziny. Dawid widząc ponurą od zniecierpliwienia twarz Moniki, wyjął dwa skręty i podał koleżance:

– Zapalmy sobie!

– Ej niee. Nigdy nie paliłam i nie będę palić! – Monika zmarszczyła czoło i odsunęła się.

– To nie jest tytoń. Przysięgam! To zwykła roślina rosnąca wszędzie. Ta jakbyś zerwała liść słonecznika, zwinęła w rulon. Kto ci tego zabroni? To zupełnie legalne. – skłamał Dawid

– Mmm. Oj. Czy ja zawsze muszę się zgadzać na to co proponujesz?

– Nie musisz! Rób co chcesz. Ja sobie zapalę i tak. Następnym razem wezmę Zbyszka.

– No dobrze już. Daj spróbować!

Oboje zapalili.

– Oj jaki kwaśny zapach! Dziwne to jest i dziwnie się po tym czuję. – powiedziała Monia.

– Może po tym łatwiej ci będzie cierpliwie gapić się w spławik. Jesteśmy teraz na rybach i to jest najważniejsze.

Leżeli na trawie i delikatnie zaciągali się dymem.

Stare rosochate wierzby wyłapywały słowa i zaglądały do dusz każdego kto zdecydował się spocząć u ich podnóża. Myśli drzew płynęły sto razy wolniej niż ludzkie. Intuicja roślin otoczyła troską dwoje nastolatków. Natura znacznie lepiej rozumie znaczenie wszechrzeczy i działa w najdoskonalszej harmonii.

Nad wodą para wodna zgęstniała i zaczęła wirować wokół miejsca zetknięcia spławika z wodą. Dawid dostrzegł to dziwne zjawisko i szturchnął Monikę:

– Patrz! Patrz…

– Co to jest?! – krzyknęła.

– Krystalizuje się…

W miejscu, gdzie do tej pory kondensowała się para, unosił się podłużny kształt. Sam tułów odziany w szarą suknię skrojoną na istotę wielokrotnie smuklejszą niż jamnik. Z kołnierza wystawała rybia głowa z pulsującymi skrzelami.

– Ludzka ikro… – kobiecy głos płyną wprost od dziwnej istoty, ale słyszalny był jedynie w umysłach nastolatków.

– Kim jesteś? – spytał przerażony Dawid. Odsunął się nieco od brzegu i chwycił Monikę za rękę.

– Jestem Panią wód i głębin. Matką wszystkich węgorzy.

– Czemu do nas przyszłaś? Nie złowiłem do tej pory żadnego węgorza. Zaraz sobie pójdziemy. – Chciał się poruszyć, ale nie mógł.

– Nie będę was karać za to co teraz robicie. Przyszłam tu, bo chciałam dać wam, młodym mieszkańcom miast i wsi lekcję.

– Lekcję? – spytał Dawid. Widział, że towarzyszka leżała przerażona.

– Młodzi ludzie żyją jakby byli nieśmiertelni. Nie myślą w ogóle o końcu żywota. Raz na jakiś czas dobrze, żeby ktoś z takich jak wy odszedł do naszego świata. Może zmuszę jakieś młode istoty do myślenia.

– Do waszego świata? Matko! Co tu się dzieje? Monika? – Obrócił ledwo głowę w jej stronę.

Dziewczyna chwyciła się jedną ręką odrostu wierzby, a drugą trzymała mocno Dawida. Chłopak poczuł gwałtowne szarpnięcie w stronę rzeki. Po chwili nalała mu się woda do buta. Nie mógł nic zrobić. Czuł tylko, że Monika mocno go ścisnęła za dłoń. Miał już mokrą dolną część nogawki aż po kolana. Wreszcie magiczna siła natrafiła na opór. Ręka chłopaka była całkowicie wyprostowana i utrzymywana w tej pozycji przez dziewczyną. Po kilku minutach walki moc ustąpiła. Oboje wstali z trawy, chwycili sprzęt wędkarski i udali się w stronę miasta.

 

*

Szli w milczeniu. Nikt nie odważył się pierwszy spytać co tu się właściwie stało. Wdrapali się na chodnik przy dość ruchliwej ulicy. Dawid zaczął intensywnie myśleć. Zerknął ze dwa razy na koleżankę aż wreszcie wykrztusił:

– Wiesz. Pomyślałem, że po wakacjach moglibyśmy się częściej spotykać. Mógłbym ci pomóc w matmie.

– Dawid… Ja chyba nie chcę. Nie chcę już się z tobą widywać. Przepraszam.

Byli już w okolicach Ząbkowskiej. Monika powiedziała.