Kraken Bałtycki

Cho­ler­nie ciem­no, nie­przy­zwo­icie wcze­śnie, tro­chę zimno. To ide­al­na pora, by wy­ru­szyć nad brzeg Bał­ty­ku, spraw­dzić, co wy­da­lił naj­lep­sze­go. Idę po omac­ku. Dep­ta­ne owady pę­ka­ją pod bu­ta­mi, zdra­dza­jąc oto­cze­niu in­for­ma­cje o ko­lej­nych kro­kach. Nie­wia­ry­god­ne, plaża wy­da­je się żywa. Z każ­dym następnym kro­kiem tro­chę mniej.

Sztorm sza­lał przez wie­czór i pół nocy. Fale roz­bi­ja­ją­ce się o wy­brze­że po­now­nie uszczu­pli­ły gra­ni­cę ziem Kró­le­stwa Sło­wian, po­że­ra­jąc je ka­wa­łek po ka­wał­ku. Liczę, że morze zwró­ci coś w za­mian.

Do­tar­łem w szczę­śli­we miej­sce, tak na­zy­wam małą za­tocz­kę, gdzie ze­bra­łem naj­wię­cej bursz­ty­nu. Nie­ste­ty, wciąż jest zbyt ciem­no, bym roz­po­czął po­szu­ki­wa­nia. Po­cze­kam. Za­sa­da: „Kto rano wsta­je, temu Perun daje” jest nie­omyl­na jak Wer­ny­ho­ra.

Gdy robi się ja­śniej, do­strze­gam ka­wał­ki drew­na i szcząt­ki no­te­su w ko­lo­rze in­dy­go. Się­gam po niego, wy­czu­wam, że to pa­mięt­nik. Jest w ka­wał­kach, nie­któ­re stro­ny są po­nisz­czo­ne, wy­bra­ko­wa­ne, inne leżą luzem w po­bli­żu. Otwie­ram, przy­kła­dam dłoń do za­pi­sków i pró­bu­ję wy­czuć, co autor miał na myśli.

 

*

 

Sza­le­niec, de­ma­gog, czło­wiek o reszt­kach pia­sku w klep­sy­drze życia. Tak mnie po­strze­ga­ją lu­dzie o kró­li­czych ser­cach, my­siej od­wa­dze i am­bi­cji ukwiału. Wszyst­ko dla­te­go, że mie­rzą mnie swoją miarą. Tam, gdzie widzą strach, ja do­strze­gam moż­li­wo­ści. Dla­te­go uwa­ża­ją, że po­cią­gnę po­dob­nych sobie na dno.

Frag­ment z pa­mięt­ni­ka

 

*

 

Ze­bra­łem ludzi nie­ma­ją­cych nic do stra­ce­nia: więź­niów, sza­leń­ców. Dałem im moż­li­wość od­bi­cia się od dna i zy­ska­nia sławy ku chwa­le Kró­le­stwa Sło­wian. Aby tego do­ko­nać, mu­si­my zro­bić tylko jedno. Wy­ty­czyć mor­ską drogę do Szwe­cji.

Frag­ment z pa­mięt­ni­ka

 

*

 

… stali w miarę równo. Czter­dzie­stu dwu chło­pa plus my. Ko­biet brak. Strach po­my­śleć, jak płeć pięk­na mo­gła­by przy nich skoń­czyć.

Drugi ofi­cer, naj­trzeź­wiej­sza osoba, jaką dys­po­nu­ję, po­twier­dził, że ma­ry­na­rze są go­to­wi. Budzi re­spekt. Wy­glą­da tak, że nawet dziw­ka by mu od­mó­wi­ła. Mimo to, tylko jemu mogę ufać. Po­zo­sta­li to naj­lep­si z do­stęp­nych, ci, któ­rych jesz­cze nie stra­co­no. Znam każdą krzy­wą mordę wśród za­ło­gi. Wy­ko­na­ją naj­po­dlej­szy roz­kaz, bez za­wa­ha­nia, bez my­śle­nia. Ale jeśli od­wró­cę się do któ­re­go­kol­wiek ple­ca­mi… do­sta­nę kosę pod żebra. Ta­kiej na­tu­ry nie zmie­nisz.

Oca­la­ła koń­ców­ka stro­ny

*

 

Pod­no­szę wzrok znad mapy. Świa­tło księ­ży­ca sączy się przez okno, dając zimną po­świa­tę i ledwo oświe­tla­jąc mury kom­na­ty. Jego chłod­ny blask kon­tra­stu­je z drżą­cym pło­mie­niem świe­cy, który rzuca kosz­mar­ne cie­nie na dę­bo­wy stół i mapę.

Mapa ta jesz­cze dwa lata temu le­ża­ła w bu­tel­ce, wy­rzu­co­na na brzeg Morza Bał­tyc­kie­go. Nie ja ją wy­ło­wi­łem. Zro­bił to po­szu­ki­wacz bursz­ty­nu. Byłem na­to­miast je­dy­nym, który zo­ba­czył w tym ka­wał­ku pa­pie­ru coś wię­cej, niż moż­li­wość pod­tar­cia sobie tyłka. Nie wie­dzieć dla­cze­go, po pro­stu po­czu­łem, że to jest coś wiel­kie­go. Za­pro­po­no­wa­łem wy­mia­nę. Pi­ja­czy­na oddał ją za bu­tel­kę rumu. Czy za­wsze wszyst­ko za­czy­na się od bu­tel­ki?

Stro­na zna­le­zio­na na plaży

 

 

*

 

Chwi­la prze­rwy, zanim po­ło­żę dłoń na ko­lej­nej stro­nie. Uśmie­cham się, pa­trząc na wschód słoń­ca. Lu­dzie uwiel­bia­ją oglą­dać za­cho­dy. Ja wolę, gdy coś się za­czy­na. Słoń­ce przy­ję­ło barwę rumu – moją ulu­bio­ną.

Na Pe­ru­na. Rum. Nagle wszyst­ko zro­zu­mia­łem. To ja wy­ło­wi­łem tę bu­tel­kę. Miała wy­glą­dać na starą, jak z cza­sów, kiedy że­glu­ga jesz­cze nie za­ni­kła. Ale to pod­ró­ba ze wscho­du, dzia­do­stwo, jak ich mir. Co jak co, ale na tym, co wy­rzu­ca morze, znam się do­brze. Z tego żyję. Nie je­stem pi­ja­czy­ną, ale skoro mo­głem wy­mie­nić pustą na pełną, to czemu mia­łem nie sko­rzy­stać?

Czuję, że muszę po­znać całą hi­sto­rię. Wra­cam do czy­ta­nia. Za­my­kam oczy i kładę dłoń na ko­lej­nej stro­nie.

 

*

 

Po­sta­no­wi­łem uwie­rzyć, że się da. Stwo­rzy­łem za­lą­żek kuli śnież­nej. Nie­ustan­nie pcha­łem ją do przo­du: znaj­du­jąc in­we­sto­rów, roz­gnia­ta­jąc prze­ciw­ni­ków, gro­ma­dząc fun­du­sze, obie­cu­jąc zyski. Teraz sto­imy nad prze­pa­ścią. Wy­star­czy ostat­ni krok, a kula prze­ro­dzi się w la­wi­nę, by zmieść stary po­rzą­dek.

Po dwóch la­tach zdo­by­łem fi­nan­so­wa­nie, zna­la­złem otwar­te umy­sły, wie­rzą­ce, że mor­ska droga do Szwe­cji jest moż­li­wa. Ostat­nim kro­kiem bę­dzie prze­ko­na­nie in­we­sto­rów, że to ja je­stem tym, który ją wy­ty­czy.

Frag­ment z pa­mięt­ni­ka

 

*

 

Dzień pierw­szy. Trzy­mam w dłoni kom­pas nie­na­wi­ści z igłą w kształ­cie li­te­ry "L". Gdy dolna strzał­ka kie­ru­je się ku wscho­do­wi (jak nasza nie­na­wiść), górna, po­łą­czo­na z nią na sztyw­no, au­to­ma­tycz­nie wska­zu­je pół­noc. Jak długo zło czai się na wscho­dzie, tak długo igła bę­dzie dzia­łać po­praw­nie. Wąt­pię, czy kie­dy­kol­wiek do­cze­ka­my chwi­li, gdy prze­sta­nie. Pie­przyć ich mir.

Wy­rwa­na stro­na

 

*

 

Do­pa­dli­śmy Wer­ny­ho­rę. Prze­słu­chi­wa­li­śmy go na oko­licz­ność wy­da­rzeń, które do­pie­ro miały na­dejść. Wy­śpie­wał wszyst­ko: „Czło­wiek no­szą­cy Księ­ży­ców­kę wróci z wy­pra­wy po sied­miu dniach. Wy­lą­du­je na brze­gu ba­se­nu Morza Bał­tyc­kie­go, przy­no­sząc ze sobą wiel­ki skarb".

Wcze­śniej wie­dzia­łem, że to jest moż­li­we. Teraz wiem, jak to zro­bić. Po­zo­sta­ło ru­szyć po wy­ty­czo­nej ścież­ce, po­dą­żyć za prze­zna­cze­niem. Wy­ty­czę mor­ską drogę do Szwe­cji i wrócę ze skar­bem.

Frag­ment z pa­mięt­ni­ka

 

*

 

 Otwie­ram oczy.

– A więc to była przy­czy­na za­gi­nię­cia Wer­ny­ho­ry. Gło­śno o tym było w swoim cza­sie. Lu­dzie ga­da­li, że wy­ru­szył na wschód, do tych, któ­rych nie­na­wi­dzi­my. My­li­li się. I o co cho­dzi z prze­po­wied­nią? Czło­wiek w Księ­ży­ców­ce wróci ze skar­bem?

Roz­ma­so­wu­ję dłoń, chcę po­znać dal­szą hi­sto­rię. Czy­ta­nie jest wy­ma­ga­ją­ce dla ciała, ale jesz­cze bar­dziej dla umy­słu. Prze­wra­cam kart­kę, znaj­du­ję trzy listy. Dwa uda się od­czy­tać.

 

*

 

Drogi Klien­cie,

Księ­ży­ców­ka. Łatwo nie bę­dzie. Trud­ne Ci się tra­fi­ło. Po­trze­bu­je Pan zdo­być jedną z dwu­na­stu le­gen­dar­nych ko­szu­lek kol­czych z Pragi.

Cha­rak­te­ry­zu­ją się nie­by­wa­łą wy­trzy­ma­ło­ścią za­rów­no u nas, jak i w świe­cie ma­cie­rzy­stym. Po­da­nia gło­szą, że ko­szul­ki te są nie­by­wa­le lek­kie, a jed­no­cze­śnie po­tra­fią za­trzy­mać kulę wy­strze­lo­ną z czar­no­pro­chow­ca. Wszyst­kie bez­cen­ne ar­te­fak­ty zo­sta­ły stwo­rzo­ne pod­czas pełni, każda w innym mie­sią­cu, ale tego sa­me­go roku. Ko­szul­ka Stycz­nio­wa po­wsta­ła w stycz­niu, Lu­to­wa w lutym, a Mar­co­wa – jak można się do­my­śleć – w marcu. Gdy Mistrz z Pragi zwień­czył dzie­ło Gru­dnio­wą, od­szedł, za­bie­ra­jąc wie­dzę ze sobą. Za­brał też trzy Księ­ży­ców­ki do na­sze­go świa­ta.

Mo­że­my spró­bo­wać wy­po­ży­czyć Mar­ców­kę od Ko­ro­ny. Cięż­ko jed­nak za­pła­cić za­staw, gdy coś jest bez­cen­ne. Jeśli po­twier­dzi Pan za­in­te­re­so­wa­nie, obie­cu­ję pomoc w ne­go­cja­cjach.

płat­nerz Bo­gu­sław

 

*

 

Sza­now­ny Ka­pi­ta­nie,

Sa­dzon­ka no­we­go okrę­tu prze­kra­cza bu­dżet po­je­dyn­cze­go mia­sta. Nawet nie pró­bu­ję się za­sta­na­wiać, jak po­zy­skał Pan fi­nan­so­wa­nie. Sły­sza­łem, że część po­kry­ła Ko­ro­na. Zresz­tą to nie moja spra­wa. Pa­trząc, jak kieł­ku­je, do­świad­cza się cudu. To mo­ment, kiedy nikt już o pie­nią­dzach nie myśli. Na Twoim miej­scu zro­bił­bym to samo.

Łajba kieł­ko­wa­ła, rosła i doj­rze­wa­ła przez dwa lata pod okiem na­szych naj­lep­szych szkut­ni­ków z po­łu­dnia. Pod­le­wa­li ko­rze­nie, pie­lę­gno­wa­li po­więk­sza­ją­cy się ka­dłub, ha­mo­wa­li nie­tra­fio­ne wizje okrę­to-ziar­na. Gdy sta­tek osią­gnął od­po­wied­ni roz­miar, nad­szedł czas, by ze­brać plon. Przy­cię­to ko­rze­nie, ha­mu­jąc dal­szy wzrost. Sam maszt zo­stał wsz­cze­pio­ny póź­niej i bę­dzie rósł przez ko­lej­ne pół roku. To uła­twi trans­port na pół­noc, do Gdań­ska, tam, gdzie jed­nost­ka zo­sta­nie zwo­do­wa­na.

Mógł­bym na­pi­sać, że to naj­pięk­niej­szy okręt, jaki stwo­rzy­li­śmy. Skła­mał­bym. Dziób nie jest smu­kły, jest nie­znisz­czal­ny. To kom­pro­mis, na który, mam na­dzie­ję, je­steś gotów przy­stać. Do­sta­nie Pan jed­nost­kę naj­le­piej przy­sto­so­wa­ną do za­da­nia, które ma speł­nić. Gdy czy­tasz list, nasze dzie­ło jest w dro­dze. Jeśli speł­ni za­da­nie i tak uwiecz­nią je na ob­ra­zach.

szkut­nik Aloj­zy

 

*

 

Na wo­do­wa­nie „Gnie­wu Sło­wian” przy­był sam Gnie­wosz Siód­my. Nie omiesz­kał wspo­mnieć, że liczy na udział w zy­skach z wy­pra­wy, jeśli nam się po­wie­dzie. Po czę­ści ofi­cjal­nej wy­tłu­ma­czył, że in­we­sto­rzy wiele ry­zy­ku­ją. My tylko życie.

Wo­do­wa­nie nie było pierw­sze, na­to­miast było pierw­szym ofi­cjal­nym. Każdy chciał zo­ba­czyć po­czą­tek od­ro­dze­nia floty bał­tyc­kiej, bez wzglę­du na war­stwę spo­łecz­ną, z któ­rej po­cho­dził.

W ciągu naj­bliż­szych ty­go­dni sta­tek ma zo­stać do­po­sa­żo­ny w dwa dęby pio­ru­no­we – po jed­nym na burtę. Ol­brzy­mie do­ni­ce wy­peł­nią wcze­śniej przy­go­to­wa­ne miej­sca. Szkut­ni­cy wzię­li to pod uwagę, ob­li­cza­jąc wy­ma­ga­ny ba­last. Dęby po­win­ny za­pew­nić ochro­nę przed pta­szy­dła­mi ze wscho­du. Cze­ka­my rów­nież na spro­wa­dze­nie ba­lo­nu zwia­dow­cze­go, ma­ją­ce­go zwięk­szyć za­sięg roz­po­zna­nia. Po­dob­nie jak ko­twi­cę opusz­cza się w dół, tak balon bę­dzie wy­pusz­cza­ny w górę. Stam­tąd lu­ne­ciarz ma wy­pa­try­wać za­gro­żeń, zanim ta­ko­wy­mi się jesz­cze staną.

Frag­ment z pa­mięt­ni­ka

 

*

 

Pierw­sze­go Kra­ke­na Oce­anicz­ne­go do mia­sta ksią­żę­ce­go Gdańsk spro­wa­dził Wy­zi­mir Trze­ci w ty­siąc trzy­sta osiem­dzie­sią­tym czwar­tym, po upad­ku Ger­ma­nii. Zwierz ów nie był jesz­cze zwany Bał­tyc­kim. Dru­gie ma­leń­stwo po­da­ro­wał w ra­mach hołdu Zakon. Przez ponad wiek be­stie za­miesz­ki­wa­ły wy­dzie­lo­ne, oto­czo­ne pa­li­sa­dą i gła­za­mi re­gio­ny Za­to­ki Gdań­skiej, sta­no­wiąc sym­bol po­tę­gi Kró­le­stwa Sło­wian. Dumni miesz­kań­cy pierw­sze­go na­zwa­li „Po­tę­gą”, a dru­gie­go „Ho­no­rem”. Macki kra­ke­nów trzy­ma­ją­ce roz­świe­tlo­ny bursz­tyn tra­fi­ły do herbu mia­sta.

Po sztor­mie, w ty­siąc czte­ry­sta dzie­więć­dzie­sią­tym roku, gra­ni­ca od­dzie­la­ją­ca oba osob­ni­ki zo­sta­ła na­ru­szo­na. We­dług na­dwor­ne­go bio­lo­ga Adol­fu­sa Mą­dre­go to wtedy mu­sia­ło dojść do kon­tak­tu po­mię­dzy be­stia­mi. Nikt wcze­śniej nie po­dej­rze­wał, że mie­li­śmy do czy­nie­nia z sam­cem i sa­mi­cą. Kon­se­kwen­cją owej omył­ki było spło­dze­nie i osta­tecz­nie wy­do­sta­nie się kra­ke­nią­tek na otwar­te wody poza za­to­kę. Stały się one pierw­szym po­ko­le­niem Kra­ke­nów Bał­tyc­kich.

Na­stęp­ne lata ob­fi­to­wa­ły w kon­se­kwen­cje omył­ki. Okrę­ty wra­ca­ły do por­tów coraz rza­dziej, a morze coraz czę­ściej wy­rzu­ca­ło na plaże ka­wał­ki drew­na i szcząt­ki ma­ry­na­rzy. Zyg­munt Spra­wie­dli­wy roz­ka­zał uśmier­cić obie be­stie i usu­nąć kra­ke­ny z herbu mia­sta. Nie zmie­ni­ło to faktu, że stało się to za późno. Że­glu­ga na Bał­ty­ku stop­nio­wo za­mar­ła, a han­del z kró­le­stwa­mi pół­no­cy ustał. Trans­port mor­ski ogra­ni­czył się do re­gio­nów przy­brzeż­nych, gdzie wody były zbyt płyt­kie dla be­stii. W efek­cie mia­sto ksią­żę­ce Gdańsk już nigdy póź­niej nie od­zy­ska­ło swej daw­nej świet­no­ści.

Kro­ni­ki Gdań­skie

 

*

 

Bał­tyk jest spo­koj­ny, gład­ki jak je­zio­ro i śmier­dzi rybą. Gdy głę­bo­ko się za­cią­gnę, wy­czu­wam woń przy­go­dy. Gdzieś na jej końcu czeka skarb.

Usta­wiam Kom­pas Nie­na­wi­ści przy mapie. Wszyst­ko wska­zu­je, że…

Stro­na za­la­na krwią

 

*

 

Dzień drugi. Nad ranem stra­ci­li­śmy lu­ne­cia­rza. Za­czę­ło się nie­win­nie. My­śle­li­śmy, że wi­dzi­my ciem­ną chmu­rę. Ta jed­nak prze­miesz­cza­ła się pod wiatr, a igła Kom­pa­su Nie­na­wi­ści za­czę­ła drgać, wska­zu­jąc bez­po­śred­nio za­gro­że­nie.

Lu­ne­ciarz po­twier­dził, że to pta­szy­dła. Wy­sy­ła­ją je Upa­dli Sło­wia­nie ze wscho­du. Roz­ka­za­łem ścią­gnąć balon na po­kład. Gdy zszedł na po­ło­wę wy­so­ko­ści, ko­ło­wrót się za­ciął. Pró­bo­wa­li­śmy ścią­gnąć balon ręcz­nie. Nie zdą­ży­li­śmy. Dąb pio­ru­no­wy od­pa­lił, gdy pta­szy­dła we­szły w za­sięg. Krwa­wy deszcz spadł na po­kład, reszt­ki opa­lo­nych piór, przy­pa­lo­ne­go mięsa.

Po ba­lo­nie po­zo­stał ka­wa­łek liny, po ba­lo­nia­rzu – nasza pa­mięć. Gdy od­pa­la dąb pio­ru­no­wy, na­stę­pu­je re­ak­cja łań­cu­cho­wa: bły­ska­wi­ca prze­ska­ku­je po wszyst­kim, co jest w po­wie­trzu. Ba­lo­niarz znaj­do­wał się zbyt bli­sko.

Gdy pierw­szy ma­ry­narz za­su­ge­ro­wał, że je­ste­śmy prze­klę­ci i to gniew Pe­ru­na, roz­ka­za­łem prze­cią­gnąć go pod kilem. Za­że­gna­łem bunt, ale nie pod­nio­słem mo­ra­le.

Poza szcząt­ka­mi pta­szy­deł zna­leź­li­śmy coś jesz­cze: trzy bu­tel­ki z ma­pa­mi we­wnątrz. Otwar­łem je do­pie­ro w ka­ju­cie. Mia­łem złe prze­czu­cia, po­twier­dzi­ły się. Mapy, iden­tycz­ne jak moja. Zro­zu­mia­łem, że to wojna dez­in­for­ma­cyj­na, pro­wa­dzo­na przez Upa­dłych Sło­wian ze wscho­du. To przy­nę­ta, aby­śmy tra­ci­li pie­nią­dze na wy­pra­wy. Jeśli chcę żyć, za­ło­ga nie może po­znać praw­dy. Mimo wszyst­ko prze­po­wied­nie Wer­ny­ho­ry za­wsze się spraw­dza­ły. Wbrew prze­ciw­no­ściom wy­ty­czę mor­ską drogę do Szwe­cji i wrócę ze skar­bem. Prze­zna­cze­nie jest po mojej stro­nie. Musi być.

Frag­ment z pa­mięt­ni­ka

 

*

 

Dzień trze­ci. Cisza na morzu. Żagle ob­wi­sły, jak sprzęt u kogoś, kto jesz­cze chce, ale już nie może. Ka­za­łem szo­ro­wać po­kład, spraw­dzić oli­no­wa­nie, pod­lać drze­wa pio­ru­no­we. Pro­fi­lak­tycz­nie jed­ne­go za­ło­gan­ta prze­cią­gnę­li­śmy pod kilem. Ma­ry­na­rze muszą mieć za­ję­cie, bo bez­czyn­ność daje czas na my­śle­nie. My­śle­nie pro­wa­dzi do buntu. Za da­le­ko w to za­brną­łem. Nie mo­że­my się wy­co­fać.

Na wszel­ki wy­pa­dek roz­ka­za­łem dru­gie­mu ofi­ce­ro­wi roz­pu­ścić plot­kę, że sta­tek jest za­mi­no­wa­ny. Tylko ka­pi­tan, scho­dząc raz dzien­nie pod po­kład, może wpro­wa­dzić szyfr, od­ra­cza­ją­cy sa­mo­znisz­cze­nie. Więk­szość uwie­rzy­ła. Teraz pil­nu­ją nie­do­wiar­ków, żeby któ­ryś nie zro­bił nic głu­pie­go.

Pa­ra­dok­sal­nie, nie okła­ma­łem ich. Sta­tek jest za­mi­no­wa­ny.

Frag­ment z pa­mięt­ni­ka

 

*

 

Dzień piąty, sztorm, późne po­po­łu­dnie.

Po­cząt­ko­wo my­śle­li­śmy, że to wy­sep­ka nie­ozna­czo­na na mapie. Inni po­dej­rze­wa­li zbio­ro­wą ha­lu­cy­na­cję. Nie było to też wy­brze­że Szwe­cji – za wcze­śnie. Nasze wąt­pli­wo­ści roz­wia­ły się, gdy drugi lu­ne­ciarz po­twier­dził, że wy­sep­ka ma macki i ru­szy­ła w na­szym kie­run­ku.

Tak, to Kra­ken Bał­tyc­ki. Tylko że ja mam na sobie Księ­ży­ców­kę i znam przy­szłe wy­da­rze­nia. Wiem, jak skoń­czy się to star­cie.

Prze­mó­wi­łem do za­ło­gi. Za­czą­łem od prze­po­wied­ni i Księ­ży­ców­ki. Wciąż mam ją na sobie, nie mogli temu za­prze­czyć. Roz­ka­za­łem wydać każ­de­mu za­ło­gan­to­wi dwie por­cje rumu. Nikt nie od­mó­wił. Obie­ca­łem chwa­łę i bo­gac­two. Od­po­wie­dzia­ła mi wrza­wa.

– A teraz do ro­bo­ty, skur­wy­sy­ny!

– Drugi, dyk­tu­ję. Przej­mij zapis do dzien­ni­ka.

Kra­ken ro­śnie stop­nio­wo w oczach. Barwę ma ni­ja­ką, zmien­ną, jak Bał­tyk. Chwi­la­mi znika za fa­la­mi. Innym razem, gdy okręt unosi się na grzbie­cie jed­nej z nich, znów go do­strze­ga­my. Za każ­dym razem jest więk­szy i więk­szy. Mo­że­my już do­strzec coś na kształt pasz­czy wy­peł­nio­nej śmier­cio­no­śny­mi kłami. Bio­log Adol­fus by po­wie­dział, że nie żywi się plank­to­nem.

Od­pa­lił dąb pio­ru­no­wy. Ude­rzył o po­wierzch­nię wody, a mar­twe ryby wy­pły­nę­ły do góry brzu­cha­mi. Dobra ozna­ka, jest szan­sa, że zdąży się prze­ła­do­wać i po­ra­zić skur­wy­sy­na.

Wy­ła­nia się po raz ko­lej­ny. Oczy be­stii, do­strze­gam w nich głę­bię, pust­kę, nie­na­wiść. Do­pa­da­ją mnie wąt­pli­wo­ści, ale dziób jed­nost­ki jest spe­cjal­nie wzmoc­nio­ny. Wy­trzy­mał­by zde­rze­nie z górą lo­do­wą. Nic nie za­trzy­ma „Gnie­wu Sło­wian”.

Spo­glą­dam po raz ostat­ni przed ude­rze­niem na Kom­pas Nie­na­wi­ści. Czas na ostat­nie ko­rek­ty.

– Ster trzy­dzie­ści stop­ni na ster­bur­tę!

– Ster trzy­dzie­ści na ster­bur­tę!

Sta­tek prze­chy­la się w prawo. Zo­sta­ło tuzin sążni. Pasz­cza po­two­ra roz­wie­ra się jak wrota ot­chła­ni. Kły ob­ra­zu­ją lęk pier­wot­ny, drze­mią­cy w każ­dym z nas. Dla­cze­go są tak wiel­kie?

– Sta­ra­no­wać skur­wy­sy­na!

Ostat­nia stro­na pa­mięt­ni­ka

 

*

 

 

– Nieee…!

Padam na ko­la­na. Za­trza­sku­ję dzien­nik i otwie­ram oczy. Ko­niec czy­ta­nia.

Dłoń wciąż drży, serce wali jak młot ko­wal­ski. Nigdy tak się nie bałem. Nigdy nie czu­łem ta­kie­go bólu. Nigdy już nie po­ło­żę dłoni na ostat­niej stro­nie.

Zmy­sły stop­nio­wo prze­no­szą się do tu i teraz, opusz­cza­ją spi­sa­ne emo­cje ka­pi­ta­na. Chwi­lę zaj­mu­je, zanim za­uwa­żam, że słoń­ce jest już wy­so­ko. Marsz­czę nos. Bał­tyk nie wy­rzu­cił bursz­ty­nu, za to śmier­dzi tru­pem i ma po­smak że­la­za. Na­cią­gam chu­s­tę pod same oczy.

Coś nie­opo­dal błysz­czy, wcze­śniej skry­wa­ne przez noc i żywą war­stwę owa­dów. W wo­do­ro­sty za­plą­ta­ny jest czło­wiek. Fale ob­my­wa­ły­by nogi, gdyby je miał. Od­ga­niam ptaki, wcią­gam zwło­ki wyżej na brzeg. Prze­szu­ku­ję skru­pu­lat­nie, taka praca. Roz­bi­ty Kom­pas Nie­na­wi­ści po­twier­dza, że zma­sa­kro­wa­ne szcząt­ki na­le­żą do ka­pi­ta­na, wła­ści­cie­la dzien­ni­ka.

Żal mi go. Gdyby tylko znał się na bu­tel­kach, wie­dział­by, że to pod­rób­ka. Kto wy­mie­nił­by praw­dzi­wą mapę do skar­bu na bu­tel­kę rumu? Poza tym, odkąd kra­ke­ny za­lę­gły się na Bał­ty­ku, wszyst­kie wy­pra­wy są ska­za­ne na po­raż­kę. W dzi­siej­szych cza­sach nie miał żad­nych szans.

Blask słoń­ca przy­no­si zro­zu­mie­nie. Prze­po­wied­nia Wer­ny­ho­ry była praw­dzi­wa, to ona sta­no­wi praw­dzi­wą mapę do skar­bu. Łatwo po­wie­dzieć po fak­cie. Z ja­kie­goś dziw­ne­go po­wo­du wszyst­kie prze­po­wied­nie tak mają. Zna­la­złem Księ­ży­ców­kę – jedną z trzech bez­cen­nych ko­szu­lek. Czyż nie jest skar­bem? Czyż ka­pi­tan nie wy­lą­do­wał z nią na brze­gu? Ko­ro­na nie po­zwo­li jej za­trzy­mać. Ale honor Sło­wian to honor Sło­wian. Za­pro­po­nu­ją wy­mia­nę na na­gro­dę w po­sta­ci złota. A ja się zgo­dzę, nie można od­mó­wić Ko­ro­nie.

Wstrzy­mu­ję od­dech i ob­dzie­ram szcząt­ki z bez­cen­ne­go ar­te­fak­tu.

Po­świę­cam czas, by po­cho­wać ka­pi­ta­na pod grubą war­stwą pia­sku. Upew­niam się, że ptac­two nie roz­dzio­bie do resz­ty szcząt­ków, roz­rzu­ca­jąc po wierz­chu ka­wał­ki ful­ge­ry­tu. Pie­częć Pe­ru­na ochro­ni zwło­ki.

Nagie zwło­ki. Nie mam wy­rzu­tów su­mie­nia. Ka­pi­ta­no­wi, w Księ­ży­ców­ce czy bez, żadna róż­ni­ca. Gdyby tylko znał się na bu­tel­kach, roz­po­znał­by pod­rób­kę. Oni po­tra­fią tylko nisz­czyć. Wie­dział­by, że sprze­da­łem mapę jako cie­ka­wost­kę dla ko­lek­cjo­ne­ra. Nawet, gdyby pro­wa­dzi­ła do skar­bu, droga by­ła­by nie do prze­by­cia.

Pora się zbie­rać. Muszę ostrzec Ko­ro­nę o woj­nie dez­in­for­ma­cyj­nej pro­wa­dzo­nej przez Upa­dłych Sło­wian. Zo­sta­nę bo­ha­te­rem, na czym spe­cjal­nie mi nie za­le­ży. Za to uśmie­cham się na myśl o zło­cie, które do­sta­nę w za­mian za Księ­ży­ców­kę. Mógł­bym już nigdy nie pra­co­wać, ale Bał­tyk przy­cią­ga zbyt mocno, wrócę tu. Dzi­siaj jed­nak mam ocho­tę na bu­tel­kę naj­lep­sze­go rumu. Czy ten pięk­ny dzień może za­cząć się le­piej niż od bu­tel­ki?