Koza, Panna Google i Człowiek w Czarnym Golfie

Wła­ści­wie sama nie wiem, co uznać za głów­ną przy­czy­nę mo­je­go nie­szczę­ścia: je­sień, nie­wy­pa­rzo­ny jęzor czy sła­bość ciot­ki do kiep­skich anime. Ale nie uprze­dzaj­my fak­tów.

Za­wsze odkąd pa­mię­tam – czyli od dru­giej klasy pod­sta­wów­ki – za­ko­chi­wa­łam się je­sie­nią. Wio­sną, kiedy cały świat po­pa­dał w mi­ło­sny obłęd – kwi­tły fioł­ki, w po­wie­trzu tań­czy­ły mo­tyl­ki, no­ca­mi darły się koty, a wszyst­kie ławki w parku zaj­mo­wa­li ob­śli­nia­ją­cy się wza­jem­nie li­ce­ali­ści obu płci – moje czar­ne ser­dusz­ko po­zo­sta­wa­ło nie­wzru­szo­ne. Jed­nak gdy tylko wiatr za­czy­nał igrać z nit­ka­mi ba­bie­go lata, zaś je­dy­ny mi­ło­rząb w mie­ście przy­bie­rał barwę bursz­ty­nu, sta­jąc się w miej­scem piel­grzy­mek przed­szko­la­ków po­szu­ku­ją­cych liści do al­bu­mów, wtedy wła­śnie w mojej duszy lęgła się roz­pacz­li­wa po­trze­ba ob­da­rze­nia kogoś uczu­ciem.

Nie, nie my­śl­cie pro­szę, że to sza­leń­stwo ogar­nia­ło mnie co roku. Byłam dość stała w uczu­ciach. Moje za­uro­cze­nia, za­wsze pło­mien­ne i nie­odmien­nie nie­odwza­jem­nio­ne, trwa­ły po trzy lata. Za­czy­na­ły się któ­re­goś sło­necz­ne­go, wrze­śnio­we­go lub paź­dzier­ni­ko­we­go dnia, by umrzeć śmier­cią na­tu­ral­ną nie­mal do­kład­nie po trzy­dzie­stu pię­ciu mie­sią­cach. W ciągu na­stęp­nych kilku ty­go­dni znaj­do­wa­łam ko­lej­ny obiekt fa­scy­na­cji, dzię­ki któ­re­mu mo­tyl­ki w moim brzu­chu ogar­niał istny szał – jak tan­ce­rzy samby na kar­na­wa­le w Rio. A że przy­mio­ty ducha sta­wia­łam ponad fi­zycz­ną urodę, obiek­tem tym za­wsze zo­sta­wał któ­ryś z moich kum­pli. Wcze­śniej miało to miej­sce tylko dwa razy, lecz już za­uwa­ża­łam pe­wien sche­mat.

Tym razem padło na Czar­ne­go.

 

***

 

Czar­ny miał wiele plu­sów.

Do­tych­czas za naj­więk­sze z nich uwa­ża­łam: za­mi­ło­wa­nie do li­te­ra­tu­ry, umie­jęt­ność pod­trzy­ma­nia w miarę in­te­li­gent­nej roz­mo­wy przez dłu­żej niż trzy­dzie­ści se­kund oraz spo­sób, w jaki się do mnie zwra­cał. Bo Czar­ny był jed­nym z nie­licz­nych fa­ce­tów, któ­rzy nie na­zy­wa­li mnie „Panną Go­ogle”, tylko zwy­czaj­nie Gosią.

Ostat­nio jed­nak za­czę­łam za­uwa­żać u chło­pa­ka kilka in­nych zalet: wręcz nie­moż­li­wie błę­kit­ne oczy, nie­obec­ny, się­ga­ją­cy poza gra­ni­ce zwy­kłe­go poj­mo­wa­nia wzrok ma­rzy­cie­la, ab­so­lut­nie uni­kal­ny spo­sób marsz­cze­nia brwi w trak­cie za­my­śle­nia i wiecz­nie zmierz­wio­ną czu­pry­nę, którą ko­niecz­nie chcia­łam prze­cze­sać pal­ca­mi.

Czar­ny nie­ste­ty miał też wady.

Głów­ną sta­no­wił jego cał­ko­wi­ty brak za­in­te­re­so­wa­nia płcią prze­ciw­ną, zwłasz­cza zaś moją osobą. Wła­sną płcią, na szczę­ście, rów­nież się nie in­te­re­so­wał. Ak­tu­al­nie je­dy­nym przed­mio­tem po­żą­da­nia Czar­ne­go były książ­ki.

Dzię­ki nim wła­śnie po­zna­li­śmy się, ja­kieś trzy mie­sią­ce wcze­śniej. Pew­ne­go lip­co­we­go po­po­łu­dnia wra­ca­li­śmy oboje z bi­blio­te­ki, ob­ju­cze­ni wy­po­ży­czo­ny­mi to­ma­mi, a że miesz­ka­li­śmy obok sie­bie, po­sta­no­wi­łam za­ga­ić roz­mo­wę o wspól­nej pasji. Wcze­śniej nie zwra­ca­łam uwagi na chło­pa­ka, choć cho­dził do tej samej szko­ły, do rów­no­le­głej klasy. A po­nie­waż byłam szczę­śli­wą po­sia­dacz­ką dość po­kaź­ne­go księ­go­zbio­ru, za­czę­łam wy­mie­niać się z Czar­nym ty­tu­ła­mi.

 

***

 

– Nie ma­rudź, Ba­ja­der­ko – mruk­nął kra­sno­lud Zbok, wbi­ja­jąc wiel­ki, dwu­ręcz­ny topór w kark do­go­ry­wa­ją­ce­go wil­ko­ra. – Je­steś dla chło­pa­ka nie­mal­że di­ler­ką. To nie­zły punkt wyj­ścia.

Rzu­ci­łam ry­mu­ją­ce­mu kur­du­plo­wi nie­zbyt przy­ja­zne spoj­rze­nie i nie­chęt­nie ule­czy­łam jego rany.

– Nie chcę być di­ler­ką! – oświad­czy­łam twar­do. – Chcę, żeby ko­chał mnie dla mnie samej!

– O, świę­ta na­iw­no­ści! – Zbok wes­tchnął te­atral­nie i wy­grze­bał ze szcząt­ków zwie­rzę­cia mie­szek złota, za­cza­ro­wa­ną mar­chew­kę oraz, po­ły­sku­ją­cy ja­skra­wo­ró­żo­wy­mi ru­na­mi, epic­ki kirys. – Takie rze­czy to po kil­ku­let­nim związ­ku. Na po­cząt­ku za­wsze kocha się za coś, a naj­czę­ściej – za złu­dze­nia.

Wzru­szy­łam od­ru­cho­wo ra­mio­na­mi. Tego wła­śnie chcia­łam słu­chać – mą­dro­ści sta­rej, cy­nicz­nej baby!

Kra­sno­lud kry­tycz­nie przyj­rzał się zdo­bycz­nej pły­tów­ce, rzu­cił okiem na swą wła­sną i za­py­tał przy­mil­nie:

– Mogę to zni­do­wać?

– Jasne, cio­ciu.

Zbok po­spiesz­nie przy­wdział nową zbro­ję i pod­sko­czył kilka razy, chyba z nad­mia­ru en­tu­zja­zmu. Wy­glą­dał tro­chę jak czołg pa­ro­wy, do któ­re­go przy­mo­co­wa­no neon noc­ne­go klubu.

– Wy­mia­tam, co nie? – Głos w słu­chaw­kach wręcz ocie­kał sa­mo­za­do­wo­le­niem. Mia­łam na­dzie­ję, że mój po­mruk zo­sta­nie uzna­ny za po­twier­dze­nie. – Wra­ca­jąc do two­je­go pro­ble­mu, Ba­ja­der­ko, szcze­rze mó­wiąc: jest kiep­sko. Po pierw­sze, zo­sta­łaś za­kla­sy­fi­ko­wa­na jako kum­pe­la, a to źle. Zwłasz­cza w twoim wieku. Kum­pe­la to nie dziew­czy­na, więc cho­dze­nie z czymś po­dob­nym uzna­je się za nieco obrzy­dli­we. Mu­sisz wy­sko­czyć z tej szu­flad­ki, uzmy­sło­wić Czar­ne­mu, że je­steś ko­bie­tą. Jed­nak nie wiem, jak to osią­gnąć, mając czter­na­ście lat. Potem, na stu­diach, jest pro­ściej – wy­star­czy ścią­gnąć ko­szul­kę.

– Cio­ciu! – za­pro­te­sto­wa­łam.

Za­chi­cho­ta­ła.

– Ci­szej – szep­nę­ła kon­spi­ra­cyj­nie. – Jak twoja matka się dowie, że razem gramy, do­sta­nie apo­plek­sji. – Od­chrząk­nę­ła. – Po dru­gie, nie­ste­ty twój luby prze­ja­wia sze­reg cech cha­rak­te­ry­stycz­nych dla Czło­wie­ka w Czar­nym Gol­fie. Nie, nie cho­dzi o emo! Boże broń! Żad­nych ży­le­tek, przy­dłu­gich grzy­wek i uża­la­nia się nad sobą! Czar­no­gol­fi­ści to zu­peł­nie inna bajka: in­dy­wi­du­ali­ści prze­ko­na­ni o wła­snej od­mien­no­ści i wy­jąt­ko­wo­ści. In­te­li­gent­ni, oczy­ta­ni, cza­sem za­ska­ku­ją­co cy­nicz­ni jak na swoje lata. Dumni z nie­zro­zu­mie­nia fun­do­wa­ne­go im przez współ­cze­sny świat, a jed­no­cze­śnie tro­chę za­gu­bie­ni. Nie od­czy­taj tego źle, Ba­ja­der­ko – za­wsze lu­bi­łam czar­no­gol­fi­stów. Spora część moich przy­ja­ciół prze­cho­dzi­ła nie­gdyś przez rze­czo­ne sta­dium. Wła­ści­wie uzna­ję je za fazę lar­wal­ną więk­szo­ści świet­nych fa­ce­tów. Tyle że na eta­pie gim­na­zjum osob­ni­cy tacy rzad­ko pa­ku­ją się w związ­ki. I choć hor­mo­ny bu­zu­ją, a ty mo­gła­byś zgar­nąć kilka punk­tów za nie­zły biust, to i tak prze­grasz ry­wa­li­za­cję z ulu­bio­ną po­wie­ścią.

– Cio­ciu, czy ty coś piłaś?

– Zwa­rio­wa­łaś?! W moim sta­nie? Tylko kakao!

– Tylko… – mruk­nę­łam. Chrzest­na na­le­ża­ła do wą­skie­go grona osób, które sta­wa­ły się lekko wcię­te po więk­szej ilo­ści cze­ko­la­dy lub od­sta­nym soku jabł­ko­wym. – To co mam zro­bić?

– Dać sobie chwi­lo­wo spo­kój i po­cze­kać. Naj­le­piej klika lat. I tak moim zda­niem je­steś za młoda na ro­man­se.

– Super! Też mi rada! Tak to jest, jak się pyta o po­lo­wa­nie my­śli­we­go, który przez trzy­dzie­ści pięć lat ustrze­lił jedno zwie­rzę.

– Może i jedno, ale za to tura. – Zbok wy­ko­nał drwią­cy gest. – Tura! Po co mia­łam mar­no­wać po­ten­cjał na ja­kieś za­ją­ce? Prze­myśl to, mała. Ja ucie­kam. Na­tu­ra wzywa, poza tym muszę po­roz­ma­wiać z wuj­kiem. Narka!

TS po­in­for­mo­wał o roz­łą­cze­niu się jed­ne­go z użyt­kow­ni­ków.

Zbok znie­ru­cho­miał, ga­piąc się na mnie z ekra­nu ma­ły­mi, prze­krwio­ny­mi oczka­mi, a po chwi­li znik­nął.

Sko­czy­łam do mia­sta, żeby sprze­dać no­szo­ne w ple­ca­ku śmie­ci.

 

***

 

Zdję­łam słu­chaw­ki i wes­tchnę­łam cięż­ko. Po­trze­bo­wa­łam wspar­cia ró­wie­śni­czek.

 

***

 

– Chudy tro­chę – za­wy­ro­ko­wa­ła Julka, przy­glą­da­jąc się ukrad­kiem Czar­ne­mu. – Wiesz, lubię, jak facet jest szczu­pły, ale mógł­by mieć cho­ciaż za­szcze­py mię­śni. No i zde­cy­do­wa­nie za niski.

– Za­ląż­ki – po­pra­wi­łam od­ru­cho­wo. Zi­gno­ro­wa­łam jej wście­kłe spoj­rze­nie, a czu­jąc się zo­bo­wią­za­na do obro­ny obiek­tu moich wes­tchnień, mruk­nę­łam: – I wcale nie jest niski, prze­ra­sta mnie o pół głowy.

– No – przy­tak­nę­ła z iro­nią. – Z twej szczę­śli­wej ża­biej per­spek­ty­wy pew­nie wy­glą­da na wiel­ko­lu­da. Tak bywa, Go­siek, jak się ma pół­to­ra metra wzro­stu. Dla resz­ty świa­ta twój pięk­niś jest ping­pon­giem.

Po­czu­łam się ura­żo­na. Mie­rzy­łam nie­mal sto pięć­dzie­siąt pięć cen­ty­me­trów! Babci przy tym wzro­ście wpi­sa­li w do­wo­dzie „śred­ni”. Ale dys­ku­sje z Julką zwy­kle by­wa­ły bez­pro­duk­tyw­ne.

– Mi się wy­da­je cał­kiem sym­pa­tycz­ny – wtrą­ci­ła nie­śmia­ło Marta. – Ma taką miłą twarz.

– No, a kiedy się uśmie­cha, w po­licz­kach robią mu się do­łecz­ki! – szep­nę­łam z en­tu­zja­zmem ko­mi­wo­ja­że­ra re­kla­mu­ją­ce­go sa­mo­cho­do­wy od­ku­rzacz. Zaś potem, bła­ga­jąc Boga, by Czar­ny nigdy się o tym nie do­wie­dział, do­da­łam: – A jak się mu do­brze przyj­rzeć, to tro­chę przy­po­mi­na Har­re­go z One Di­rec­tion.

Nie byłam na sto pro­cent pewna, który z chło­pa­ków to Harry, lecz ob­sta­wia­łam tego nie­bie­sko­okie­go, o fry­zu­rze ude­rza­ją­co po­dob­nej do trwa­łej ciot­ki Zośki na zdję­ciach z lat osiem­dzie­sią­tych. Mia­łam na­dzie­ję, że tra­fi­łam cho­ciaż z ko­lo­rem tę­czó­wek.

By nie ucho­dzić za zu­peł­ne dzi­wa­dło, sta­ra­łam się wpa­so­wać w nurt kul­tu­ro­wy – za­ło­ży­łam konto na Fa­ce­bo­oku, słu­cha­łam popu i ma­lo­wa­łam pa­znok­cie na ró­żo­wo. I cza­sa­mi nawet przy­no­si­ło to po­żą­da­ny efekt.

– Aku­rat… – mruk­nę­ła z po­wąt­pie­wa­niem Julka, mru­żąc w sku­pie­niu oczy. Nagle wy­pro­sto­wa­ła się i szep­nę­ła kon­spi­ra­cyj­nie: – Tylko się nie gap­cie! Idzie w na­szym kie­run­ku! Fajny pier­ścio­nek, nie? – Wy­pro­sto­wa­ła smu­kłe palce, pre­zen­tu­jąc nam swą naj­now­szą bły­skot­kę. – Do­sta­łam na uro­dzi­ny.

– Ślicz­ny. – Obie z Martą po­ki­wa­ły­śmy z uzna­niem gło­wa­mi, po­dzi­wia­jąc bi­żu­te­rię Julii.

– To gra­nat? – za­py­ta­łam, sta­ra­jąc się uspo­ko­ić bu­zu­ją­ce w brzu­chu mo­tyl­ki. Bez­owoc­nie.

– Cześć, Gosia. – Głos Czar­ne­go do­biegł tuż zza moich ple­ców.

Od­wró­ci­łam się gwał­tow­nie. Mia­łam na­dzie­ję, że chło­pak weź­mie mój zba­ra­nia­ły wyraz twa­rzy za zwy­kłe za­sko­cze­nie.

– O, cześć, Czar­ny – bąk­nę­łam. – Miło cię wi­dzieć. Co tam?

– Nic cie­ka­we­go. – Uśmiech­nął się, pre­zen­tu­jąc osła­wio­ne do­łecz­ki. – Jak tam „Długa Zie­mia”?

– Eee… Cał­kiem nie­zła. Je­stem gdzieś w po­ło­wie.

– Jak skoń­czysz, pa­mię­taj o mnie. W końcu je­stem twoim ulu­bio­nym pa­so­ży­tem. – Za­czer­wie­nił się i ner­wo­wo prze­cze­sał włosy. – Rany, ale to nie­zręcz­nie za­brzmia­ło…

Za­śmia­łam się, chyba dość sztucz­nie.

– Oj tam, oj tam. Zaraz nie­zręcz­nie… Sprę­żę się i przy­nio­sę ci ją w pią­tek.

– Dzię­ki, Gośka. Świet­na z cie­bie kum­pe­la. To na razie.

– Na razie – szep­nę­łam, wstrzą­śnię­ta tą „kum­pe­lą”. Bez­rad­nie pa­trzy­łam na od­cho­dzą­ce­go w kie­run­ku swej klasy chło­pa­ka.

– Rany – jęk­nę­ła Julka. – On rze­czy­wi­ście z bli­ska wy­glą­da jak Harry.

– Ma takie same oczy – zgo­dzi­ła się Marta. – I uśmiech.

– I brwi – do­da­ła Julia. – I te usta w kształ­cie pęk­nię­tej śliw­ki. Bra­ku­je mu tylko rów­nie od­jaz­do­wych wło­sów.

Ski­nę­łam głową, nie chcąc prze­ry­wać ich za­chwy­tów. Oso­bi­ście nie uwa­ża­łam cze­goś przy­po­mi­na­ją­ce­go ster­tę pakuł za nie­zbęd­ny do­da­tek do mę­skiej urody, ale co tam.

– Ja, tak wła­ści­wie, nawet wolę krót­ko ścię­tych – przy­zna­ła ci­chut­ko Marta, jakby czy­ta­jąc w moich my­ślach.

– Ech, Go­siek, gdyby nie to, że się w nim bu­jasz, chęt­nie bym się ko­le­gą za­opie­ko­wa­ła – oświad­czy­ła Julia kpiar­skim tonem. – Nim się bie­da­czek do innej przy­ssie.

Wzru­szy­łam ra­mio­na­mi, usi­łu­jąc przy­brać w miarę obo­jęt­ny wyraz twa­rzy.

– Więc ude­rzaj. Droga wolna. Mó­wi­łam prze­cież, że to była tylko wa­ka­cyj­na mi­łość. Jed­no­stron­na na do­da­tek. Dawno mi prze­szło. Wspo­mnia­łam o tym, bo chcia­łam się prze­ko­nać, czy cał­kiem mnie za­ćmi­ło, czy też Czar­ny ma w sobie coś. Dotąd za­wsze za­ko­chi­wa­łam się w dzi­wa­dłach.

– Ach, te twoje mi­ło­ści z pia­skow­ni­cy! – żach­nę­ła się Julka, po­trzą­sa­jąc burzą kasz­ta­no­wych loków. – By­naj­mniej teraz wiesz, że masz cał­kiem nie­zły gust.

– Przy­naj­mniej – mruk­nę­łam.

Przy­ja­ciół­ka, prych­nąw­szy jak wście­kła kotka, wark­nę­ła:

– Och, przy­mknij się, Panno Go­ogle!

Chcia­łam jej coś od­py­sko­wać, lecz za­brzmiał dzwo­nek.

 

***

 

– Je­steś tego pewna? – za­py­ta­ła Julka dwa dni póź­niej.

Sie­dzia­ła na pa­ra­pe­cie i ner­wo­wo ma­cha­ła no­ga­mi. Przez chwi­lę za­sta­na­wia­łam się, czy nie zająć miej­sca obok niej, lecz uzna­łam, że próba wdra­pa­nia się tam wy­glą­da­ła­by co­kol­wiek nie­god­nie.

– Pewna czego? – mruk­nę­łam tro­chę zbyt ob­ce­so­wo.

Prze­wró­ci­ła osten­ta­cyj­nie ocza­mi.

– Tego, że Czar­ny już cię nie kręci – wy­ja­śni­ła po­wo­li, jakby roz­ma­wia­ła z pię­cio­lat­ką. – Wiesz, Go­siek, on na­praw­dę za­czy­na mi się po­do­bać. A nigdy nie my­śla­łam, że po­wiem to o ja­kimś ja­jo­gło­wym. Tylko nie chcia­ła­bym wcho­dzić ci w drogę.

Spo­chmur­nia­łam. Naj­pro­ściej by­ło­by szcze­rze przy­znać, że nadal pod­ko­chu­ję się w Czar­nym. Julka, co by o niej nie mówić, nie na­le­ża­ła do osób, które pró­bo­wa­ły­by odbić przy­ja­ciół­ce po­ten­cjal­ne­go chło­pa­ka. Wręcz prze­ciw­nie. Ze wszyst­kich sił wspie­ra­ła­by mnie w walce o serce wy­bran­ka, po­cie­sza­ła w go­dzi­nie roz­pa­czy i umac­nia­ła w chwi­lach zwąt­pie­nia. Aż wresz­cie, zmę­czo­na mą bez­rad­no­ścią i nie­koń­czą­cy­mi się pod­cho­da­mi, zde­cy­do­wa­ła­by się po­in­for­mo­wać chło­pa­ka o moich uczu­ciach.

Jak po­przed­nim razem.

Po­sta­no­wi­łam uczyć się na wła­snych błę­dach.

– Wy­lu­zuj, Ju­liet – po­wie­dzia­łam tak bez­tro­sko, jak tylko po­tra­fi­łam. – To już skoń­czo­ne. Na­praw­dę.

Uśmiech­nę­ła się pro­mien­nie i z gra­cją ze­sko­czy­ła z pa­ra­pe­tu.

– Wobec tego, życz­cie mi szczę­ścia – po­pro­si­ła.

Po­trzą­snę­ła swą im­po­nu­ją­cą grzy­wą, pod­cią­gnę­ła za­ko­la­nów­ki, po­pra­wi­ła spód­nicz­kę i kro­kiem kró­lo­wej sa­wan­ny za­czę­ła zmie­rzać w kie­run­ku roz­ma­wia­ją­ce­go z ko­le­ga­mi Czar­ne­go.

Przy­kuc­nę­łam. Opar­łam plecy o ścia­nę i ga­pi­łam się bez­myśl­nie w sufit.

Marta sia­dła obok i opar­ła głowę o moje ramię.

– Na pewno nie masz nic prze­ciw­ko?

Zer­k­nę­łam na przy­ja­ciół­kę. W jej ciem­no­bursz­ty­no­wych oczach ma­lo­wa­ła się szcze­ra tro­ska.

– Na pewno, Mar­tuś. Było mi­nę­ło. Mam tylko na­dzie­ję, że nie za­le­zie mu zbyt­nio za skórę. Nie chcia­ła­bym stra­cić kum­pla.

Marta uśmiech­nę­ła się po­krze­pia­ją­co i po­ło­ży­ła dłoń na mojej ręce.

Jak za­cza­ro­wa­ne pa­trzy­ły­śmy na pod­cho­dzą­cą do mę­skie­go kółka Julkę.

– Cześć. Czar­ny, praw­da? – za­py­ta­ła za­sko­czo­ne­go chło­pa­ka. Bez­ce­re­mo­nial­nie wy­cią­gnę­ła ku niemu dłoń, zu­peł­nie igno­ru­jąc resz­tę to­wa­rzy­stwa. Nie­po­rad­nie po­trzą­snął po­da­ną ręką. – Je­stem Julia, przy­ja­ciół­ka Gośki. Wiele mi o tobie opo­wia­da­ła. Uważa cię za naj­in­te­li­gent­niej­sze­go fa­ce­ta w na­szej bu­dzie. Skoro Panna Go­ogle tak wy­so­ko cię ceni, to mu­sisz być na­praw­dę mega. Mam ogrom­ną proś­bę. Po­dob­no je­steś świet­ny z hi­sto­rii, a ja ostat­nio zgar­nę­łam pałę z kla­sów­ki. Muszę ją po­pra­wić, a sama nie dam rady. Wy­tłu­ma­czył­byś mi co nieco? Pro­szę…

Czar­ny ro­zej­rzał się po­dejrz­li­wie, pew­nie za­sta­na­wia­jąc się, czy to jakiś żart.

– Ja? A nie le­piej po­pro­sić Gosię? W końcu się przy­jaź­ni­cie…

Julka wy­dę­ła smut­no usta i za­trze­po­ta­ła rzę­sa­mi.

– Gośka jest strasz­nie mądra, ale nie ma za grosz cier­pli­wo­ści. Myśli, że każdy łapie wszyst­ko od razu. A mi trze­ba pewne rze­czy spo­koj­nie wy­tłu­ma­czyć, jak kro­wie na rowie. Wy­glą­dasz na roz­sąd­ne­go fa­ce­ta. Nie po­mo­żesz mi? No plizz, prze­cież to tylko jedno po­po­łu­dnie…

Prze­su­nę­ła wzro­kiem po twa­rzach jego ko­le­gów, szu­ka­jąc wspar­cia. Pod ne­fry­to­wym spoj­rze­niem sprę­ży­no­wło­sej bo­gi­ni mę­skie serca top­nia­ły ni­czym wosk.

– No weź, Czar­ny – wes­tchnął jeden z chło­pa­ków. – Nie daj się dziew­czy­nie pro­sić!

Mój bied­ny wy­bra­nek od­chrząk­nął, wy­raź­nie zmie­sza­ny.

– Dobra. Dzi­siaj nie mam czasu, ale mo­że­my się umó­wić na jutro.

– Świet­nie! – Roz­pro­mie­nio­na Julka wy­grze­ba­ła z kie­sze­ni ko­mór­kę. – Podaj mi swój numer, to za­dzwo­nię wie­czo­rem.

Po chwi­li od­wró­ci­ła się w naszą stro­nę i uśmie­cha­jąc się, ukrad­kiem po­ka­za­ła unie­sio­ny w górę kciuk.

Czu­łam wzbie­ra­ją­cą w ustach go­rycz. Ko­re­pe­ty­cje – coś, na co nie było szans w przy­pad­ku Panny Go­ogle.

Nie po­tra­fi­łam spoj­rzeć na po­wra­ca­ją­cą przy­ja­ciół­kę.

– Rany, co za laska! – mruk­nął z po­dzi­wem któ­ryś z kum­pli Czar­ne­go. – Gdzieś ty ją wy­ha­czył, far­cia­rzu?

Na szczę­ście nie do­sły­sza­łam od­po­wie­dzi. Za­ci­snę­łam zęby, mając je­dy­nie na­dzie­ję, że Marta nie za­uwa­ży mo­je­go zde­ner­wo­wa­nia.

 

***

 

– Tak mi przy­kro, Ba­ja­der­ko! Księż­nicz­ka Julia to twar­da ry­wal­ka. Zwłasz­cza, że jest tej ry­wa­li­za­cji nie­świa­do­ma. Krów­kę? – Chrzest­na wy­cią­gnę­ła w moją stro­nę to­reb­kę cu­kier­ków, a gdy po­krę­ci­łam głową, wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Po­win­naś po­wie­dzieć jej praw­dę. Ina­czej po­kłó­ci­cie się o chło­pa­ka. Nie warto.

– Po tym jak dałam jej zie­lo­ne świa­tło? Prze­cież to siara!

Ciot­ka wes­tchnę­ła cięż­ko, prze­żu­wa­jąc cią­gut­kę.

– Więc od­pu­ścisz sobie Czar­ne­go?

Przy­gry­złam ner­wo­wo usta. Jakby „od­pusz­cza­nie sobie” było takie pro­ste. Brzusz­ne mo­tyl­ki miały na ten temat wła­sne zda­nie. Poza tym cho­dzi­ło o je­dy­ne­go fa­ce­ta w oko­li­cy, który nie uwa­żał mnie za to­tal­ne­go fre­aka.

Mil­cza­łam.

Spoj­rza­ła na mnie ze współ­czu­ciem. Bez­wied­nie po­krę­ci­ła głową.

– Masz ocho­tę na oliw­ki? – za­py­ta­ła nagle i nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, po­ma­sze­ro­wa­ła do lo­dów­ki.

Po chwi­li z kuch­ni do­biegł dźwięk tłu­czo­ne­go szkła i bar­dzo pa­skud­ne prze­kleń­stwo.

Roz­my­śla­łam, czy zwie­rze­nie się chrzest­nej sta­no­wi­ło dobry po­mysł. Ciot­ka Diana za­wsze była dość eks­cen­trycz­ną osób­ką, lecz ciąża zmie­ni­ła ją w sześć­dzie­siąt kilka kilo oży­wio­ne­go cha­osu. Nawet wujek po­sta­no­wił ewa­ku­ować się z domu na jakiś mie­siąc, pod pre­tek­stem udzia­łu w za­gra­nicz­nym szko­le­niu.

Po kilku mi­nu­tach go­spo­dy­ni wró­ci­ła, nio­sąc mi­secz­kę kor­ni­szo­nów.

– Mu­si­my się obyć bez oli­wek – oznaj­mi­ła chrzest­na po­nu­ro. Nagle roz­pro­mie­ni­ła się. – To jest myśl! Złap go na żar­cie! Spre­zen­tuj mu wy­pa­sio­ne dru­gie śnia­da­nie, czy coś. W anime to za­wsze dzia­ła.

Zer­k­nę­łam na nią z po­li­to­wa­niem.

– Cio­ciu, osza­la­łaś? Jak ty to sobie wy­obra­żasz? Prze­cież cho­dzi o praw­dzi­we życie, a nie ja­kieś durne anime! I kto w ogóle je dru­gie śnia­da­nie? Fa­ce­tów nie da się przy­cią­gnąć je­dze­niem, to nie są bez­dom­ne koty!

– Na stu­diach się uda­wa­ło – burk­nę­ła ura­żo­na, chru­piąc ogór­ka. – Choć to spe­cy­ficz­ny okres. Wtedy są w sta­nie oddać się za ta­lerz zupy lub do­brze przy­rzą­dzo­ne­go tosta. Może cho­ciaż upiecz ciast­ka…

– Cio­ciu!

– No co? Prze­cież chcia­łaś rady! – Wes­tchnę­ła. A potem, spe­szo­na, szep­nę­ła kon­spi­ra­cyj­nie: – Jeśli chcesz, mo­że­my po­cza­ro­wać. Tylko mu­sia­ła­byś obie­cać, że nie wy­ga­dasz babci i wuj­ko­wi. Nie lubią, jak się tym zaj­mu­ję.

Nie bar­dzo wie­rzy­łam w jej okul­ty­stycz­ne ma­dżi-ma­dżi, ale to­ną­cy brzy­twy się chwy­ta. Zresz­tą moja matka chrzest­na po­tra­fi­ła za­dzi­wia­ją­co sku­tecz­nie wró­żyć. Przy­naj­mniej póki resz­ta ro­dzi­ny ce­re­mo­nial­nie nie spa­li­ła kart ta­ro­ta, po tym, jak Diana wy­czy­ta­ła w nich ro­mans ku­zy­na.

Prze­cież cho­dzi­ło tylko o nie­win­ną za­ba­wę. W sumie, co szko­dzi­ło spró­bo­wać?

– Znasz się na mi­ło­snej magii, cio­ciu? – za­py­ta­łam ostroż­nie.

– O tyle o ile – oświad­czy­ła, uśmie­cha­jąc się, i z en­tu­zja­zmem przy­stą­pi­ła do przy­go­to­wań.

Przy­go­to­wań w znacz­nej mie­rze opar­tych na pro­wi­zor­ce, o ile się orien­to­wa­łam.

Krę­ci­ła się po domu ni­czym sza­lo­na mucha, pod­czas gdy ja sie­dzia­łam na ka­na­pie, ob­ser­wu­jąc z za­dzi­wie­niem ów ry­tu­ał.

Naj­pierw zwi­nę­ła dywan i usy­pa­ła na pod­ło­dze spory okrąg z soli ka­mien­nej.

– No – mruk­nę­ła chrzest­na z za­do­wo­le­niem. – Teraz sym­bo­le ży­wio­łów. Po­wie­trze na wscho­dzie. – Po­ło­ży­ła obok sol­nej linii wiel­ki, ku­chen­ny nóż. – Woda na za­cho­dzie. – Po prze­ciw­nej stro­nie kręgu usta­wi­ła ku­li­ste akwa­rium, w któ­rym pły­wał neu­ro­tycz­ny bo­jow­nik. – Ogień na po­łu­dniu, a zie­mia na pół­no­cy. – Na wy­zna­czo­ne miej­sca po­wę­dro­wa­ły: świe­ca za­pa­cho­wa, zdo­bią­ca dotąd ko­mo­dę, oraz do­nicz­ka z dość ra­chi­tycz­ną pa­prot­ką. Ciot­ka z dumą obej­rza­ła swoje dzie­ło i za­ko­men­de­ro­wa­ła: – Wska­kuj do środ­ka, Ba­ja­der­ko, a ja przy­nio­sę z kuch­ni resz­tę sprzę­tu.

Nie­chęt­nie speł­ni­łam po­le­ce­nie. Kłó­ce­nie się z cię­żar­ną wiedź­mą nie by­ło­by naj­lep­szym po­my­słem.

Gdy wy­szła z po­ko­ju, włą­czy­łam kom­pas w ko­mór­ce i spraw­dzi­łam kie­run­ki świa­ta. Po­kry­wa­ły się ide­al­nie z cio­ci­ną kom­po­zy­cją. Wes­tchnę­łam i usia­dłam po tu­rec­ku.

Chrzest­na wró­ci­ła, roz­pro­mie­nio­na, dźwi­ga­jąc ka­mien­ny moź­dzierz, czer­wo­ną świe­cę, ozdo­bio­ną po­dej­rza­nie uśmiech­nię­tym świę­tym Mi­ko­ła­jem, pacz­kę przy­praw, szklan­kę, nieco przy­wię­dłą różę i bu­tel­kę wody mi­ne­ral­nej. To, że ni­cze­go po dro­dze nie zgu­bi­ła, było magią samą w sobie.

Po­mo­głam jej po­sta­wić te… re­kwi­zy­ty we­wnątrz kręgu. Uśmiech­nę­ła się i przy­klę­kła na­prze­ciw noża.

– Mocą chro­nio­ne, krę­giem strze­żo­ne, z zła oczysz­czo­ne, do­brem wzmoc­nio­ne. Go­to­wa? – za­py­ta­ła mnie, a gdy ski­nę­łam głową, lekko do­tknę­ła ostrzem czoła i za­wo­ła­ła: – Po­wie­trze, ży­wio­le in­te­lek­tu i two­rze­nia, ży­wio­le myśli i wol­no­ści, na me we­zwa­nie – przy­bądź!

Spoj­rza­ła na mnie wy­cze­ku­ją­co, więc po­wtó­rzy­łam jej słowa. Po­dob­nie głu­pie for­muł­ki re­cy­to­wa­ły­śmy po za­pa­le­niu świe­cy, za­mo­cze­niu pal­ców w akwa­rium i spo­ży­ciu list­ków pa­prot­ki. Potem grzecz­nie po­dzię­ko­wa­ły­śmy ży­wio­łom za przy­by­cie.

Ciot­ka od­kaszl­nę­ła, ob­li­za­ła ner­wo­wo usta i przy­stą­pi­ła do głów­nej czę­ści ob­rzę­du.

Otwo­rzy­ła pacz­kę ko­len­dry i wsy­pa­ła do moź­dzie­rza sie­dem zia­ren. Po­da­ła mi tłu­czek i wy­gnie­cio­ną kar­tecz­kę.

– Roz­gnieć je, po­myśl o tym swoim Czar­nym i prze­czy­taj za­klę­cie – syk­nę­ła.

Roz­tar­łam aro­ma­tycz­ne na­sion­ka, sta­ra­jąc się skon­cen­tro­wać na moim uko­cha­nym.

– Bez przy­mu­su i bez zło­ści, pro­szę cię o dar mi­ło­ści. Jeśli mogą, skoro muszą, niech się zwią­żą dusza z duszą. – Za­pa­li­łam bo­żo­na­ro­dze­nio­wą świe­cę. – Niech się złą­czą nasze dło­nie, niech uczu­cia bły­śnie pło­mień. – Uca­ło­wa­łam lichy pą­czek róży. – Serce z ser­cem niech się sple­cie, naj­pięk­niej­sze ro­dząc kwie­cie.

Chrzest­na na­la­ła wody do szklan­ki i do­sy­pa­ła szczyp­tę za­cza­ro­wa­nej ko­len­dry. Sta­ra­jąc się za­cho­wać po­wa­gę, wy­pi­łam ten napój.

– Na ogień i wodę, na wiatr i na ka­mień – niech się sta­nie! – za­wo­ła­ła śpiew­nie na­czel­na wiedź­ma.

– Na ogień i wodę, na wiatr i na ka­mień – niech się sta­nie! – po­wtó­rzy­łam.

– Niech się sta­nie! – po­wie­dzia­ły­śmy chó­rem.

Ukło­ni­ły­śmy się ży­wio­łom, dzię­ku­jąc za pomoc, a potem chrzest­na uwol­ni­ła krąg.

– Zaraz to po­sprzą­tam, tylko muszę się napić – oznaj­mi­ła i, nim zdą­ży­łam co­kol­wiek po­wie­dzieć, po­pę­dzi­ła do kuch­ni.

Wró­ci­ła po chwi­li, żło­piąc – wprost z bu­tel­ki – pa­ste­ry­zo­wa­ne kozie mleko.

– No co? – mruk­nę­ła, za­uwa­żyw­szy mój po­tę­pia­ją­cy wzrok. – Na­szła mnie na nie strasz­na ocho­ta.

Nic nie od­po­wie­dzia­łam, tylko od­sta­wi­łam na miej­sce akwa­rium ze spło­szo­nym bo­jow­ni­kiem.

– Ach, za­po­mnia­ła­bym! – Cio­cia wsy­pa­ła reszt­kę roz­tar­tej ko­len­dry do rożka z pa­pie­ro­wej ser­wet­ki. – Teraz mu­sisz tylko dodać mu to do je­dze­nia. Pro­po­nu­ję upiec ciast­ka.

 

***

 

Wró­ci­łam do domu zła jak osa, obie­cu­jąc sobie nigdy wię­cej nie za­ufać chrzest­nej.

Resz­tę wie­czo­ru spę­dzi­łam czy­ta­jąc na akord „Długą Zie­mię”.

I pie­kąc te prze­klę­te ciast­ka.

 

***

 

Szłam ska­li­stym brze­giem je­zio­ra. Nad moją głową szu­miał czar­ny, bu­ko­wy las i wi­ro­wa­ło roz­gwież­dżo­ne niebo. Miej­sce wy­da­wa­ło się zna­jo­me. Po­grą­żo­ny w fazie delta umysł na osno­wę noc­nej sce­no­gra­fii wy­brał wspo­mnie­nia Za­gó­rza.

Zda­wa­łam sobie spra­wę, że śnię. Dziw­ne.

Rosa z roz­dep­ty­wa­nych pa­pro­ci wsią­ka­ła w czer­wo­ną, po­włó­czy­stą suk­nią, chyba żyw­cem ze­rżnię­tą z ja­kie­goś hor­ro­ru klasy B. Przy­po­mi­na­ją­cy gazę ma­te­riał, mimo ota­cza­ją­cej mnie ciem­no­ści, miał wy­raź­nie kar­ma­zy­no­wy od­cień, jakby ema­no­wał we­wnętrz­nym świa­tłem.

Wie­dzia­łam, że tak późna ko­la­cja to był błąd. Po­sta­no­wi­łam dziel­nie znieść ma­ja­ki, sta­no­wią­ce kon­se­kwen­cje wie­czor­ne­go ob­żar­stwa.

Chło­pak sie­dział na przy­brzeż­nym gła­zie, z da­le­ka od cie­nia lasu, z za­mknię­ty­mi ocza­mi, i grał na fle­cie. Me­lo­dia – smut­na, hip­no­ty­zu­ją­ca i na swój spo­sób tro­chę strasz­na – ko­ja­rzy­ła się z ba­śnią o Szczu­ro­ła­pie z Ha­meln.

Smo­li­sta pe­le­ry­na ło­po­ta­ła na wie­trze – osta­tecz­nie w tym wła­śnie celu zo­sta­ła stwo­rzo­na. Gra­jek, prócz tej idio­tycz­nej płach­ty na grzbie­cie, nosił czar­ne – a jakże – skó­rza­ne spodnie oraz coś, co wy­glą­da­ło ni­czym hy­bry­da kurt­ki mo­to­cy­kli­sty i ka­fta­na z ta­nich fil­mów fan­ta­sy. Pro­ste, roz­pusz­czo­ne włosy się­ga­ły nie­zna­jo­me­mu do ra­mion.

Tylko w jed­nym moja po­rą­ba­na pod­świa­do­mość tra­fi­ła w gust świa­do­mo­ści: dzię­ki pełni wy­raź­nie roz­po­zna­wa­łam w twa­rzy mu­zy­ka rysy Czar­ne­go.

Pod stopą trza­snę­ła sucha ga­łąz­ka.

Fle­ci­sta prze­stał grać, uniósł po­wie­ki i spoj­rzał w moją stro­nę.

Oczy mary – oczy­wi­ście – nie były błę­kit­ne. O nie! To by­ło­by zbyt pro­ste dla mści­wych pa­ró­wek za­le­ga­ją­cych w mym żo­łąd­ku. Oni­rycz­ny Czar­ny gapił się na mnie żół­ty­mi śle­pia­mi o pro­sto­kąt­nych, ko­zich źre­ni­cach.

– Witaj, pięk­na Mał­go­rza­to – po­wie­dział, uśmie­cha­jąc się jakoś tak… dra­pież­nie.

– Witaj – wy­ją­ka­łam, bez­sku­tecz­nie pró­bu­jąc wy­krztu­sić „Czar­ny”.

Ze­sko­czył ze skał­ki. Wy­lą­do­wał tuż obok mnie. Zanim zdą­ży­łam zro­zu­mieć, co się dzie­je, przy­klęk­nął i przy­ci­snął usta do mo­je­go nad­garst­ka.

– Aza­zel – szep­nął, przy­glą­da­jąc mi się spod przy­mru­żo­nych po­wiek. – Dla cie­bie zaś, moja ślicz­na: Az.

Od razu po­sta­no­wi­łam dra­nio­wi nie ufać. Odkąd skoń­czy­łam trzy latka nikt nie uwa­żał mnie za ślicz­ną.

Wy­szarp­nę­łam rękę z jego dłoni.

– Aza­zel. Straż­nik ko­zich stad – burk­nę­łam pod nosem. – Demon, który na­uczył ludz­kość, czym jest broń i ko­sme­ty­ki. Uro­czo. Nigdy wię­cej nie tknę pa­ró­wek na ko­la­cję.

– Och, więc wiesz, kim je­stem – ucie­szył się. – Jak można się było spo­dzie­wać po Pan­nie Go­ogle.

– Je­steś wy­two­rem mej po­pa­pra­nej wy­obraź­ni i nie­hi­gie­nicz­ne­go trybu życia.

– I tu się my­lisz, pięk­na Mał­go­rza­to – po­wie­dział, wsu­wa­jąc flet za pas. – Je­stem tak re­al­ny, jak tylko to moż­li­we w przy­pad­ku de­mo­na. Przy­by­łem na twoje we­zwa­nie. No, wła­ści­wie na we­zwa­nie twoje i twej ciot­ki, lecz żaden zdro­wy na umy­śle przed­sta­wi­ciel mojej rasy nie pró­bo­wał­by opę­tać Diany Twar­dow­skiej.

– O, a to dla­cze­go? – spy­ta­łam za­cie­ka­wio­na.

– A, takie tam stare dzie­je… – Od­wró­cił głowę, ucie­ka­jąc przed moim wzro­kiem.

Wes­tchnę­łam.

– Wy­bacz, Az, fajny z cie­bie majak, ale nie­ba­wem muszę wsta­wać – oświad­czy­łam i zbli­ży­łam się do wy­sre­brzo­ne­go bla­skiem pełni je­zio­ra.

Za­trzy­ma­łam się krok od linii wody i wzię­łam głę­bo­ki wdech. Ży­wi­łam ni­czym nie­uza­sad­nio­ne prze­ko­na­nie, że gdy za­mo­czę stopy, obu­dzę się.

Demon chwy­cił mnie za rękę i, ob­ró­ciw­szy twa­rzą ku sobie, objął w pasie.

– Moja słod­ka Mał­go­siu – szep­nął gło­sem Czar­ne­go – po­zwól się po­ca­ło­wać.

– Zo­staw mnie! – wark­nę­łam spa­ni­ko­wa­na.

– Dla­cze­go? Prze­cież to tylko sen. Co ci szko­dzi jeden nie­win­ny całus?

Na­chy­lił się i po­czu­łam na twa­rzy jego cie­pły od­dech. W ko­zich śle­piach błysz­cza­ły fi­glar­ne ogni­ki.

Cof­nę­łam się od­ru­cho­wo. Po­śli­zgnę­łam się na wil­got­nych ka­mie­niach i wdep­nę­łam w płyt­ką wodę.

 

***

 

Czu­łam na twa­rzy cie­pły od­dech. Zde­cy­do­wa­nie nie­przy­jem­nie pach­ną­cy od­dech.

Otwar­łam gwał­tow­nie po­wie­ki i zo­ba­czy­łam wle­pio­ne we mnie żółte śle­pia, o pro­sto­kąt­nych źre­ni­cach.

Nie­wie­le my­śląc, przy­wa­li­łam in­tru­zo­wi z baśki.

Ko­zio­łek za­me­czał ża­ło­śnie, a ja jęk­nę­łam, roz­cie­ra­jąc obo­la­łe czoło.

Ga­pi­li­śmy się na sie­bie po­dejrz­li­wie. Wresz­cie zwie­rzak prze­grał bitwę na spoj­rze­nia i – pew­nie nie mogąc po­go­dzić się z po­raż­ką – po­truch­tał w stro­nę kwiet­ni­ka, gdzie przy­stą­pił do kon­sump­cji pa­prot­ki.

– Koza – szep­nę­łam. – W moim po­ko­ju jest koza.

Uszczyp­nę­łam się w po­li­czek, z na­dzie­ją, że nadal śnię, lecz nic to nie dało: ru­do-brą­zo­wy przed­sta­wi­ciel ro­ga­ci­zny ze sto­ic­kim spo­ko­jem prze­żu­wał mój ulu­bio­ny ne­fro­le­pis.

Wy­łą­czy­łam drący się coraz gło­śniej bu­dzik i – prze­peł­znąw­szy przez łóżko dys­kret­nie ni­czym Enzio – po­cią­gnę­łam czwo­ro­noż­ne­go in­tru­za za ucho. Obu­rzo­ny zwie­rzak kłap­nął żu­chwą. Szyb­ko cof­nę­łam rękę. Ucho oka­za­ło się jak naj­bar­dziej ma­te­rial­ne, więc wo­la­łam nie spraw­dzać so­lid­no­ści ko­zie­go zgry­zu. Nawet wie­dząc, że na­past­nik nie ma przed­nich zębów.

Po­nie­waż nie ist­nia­ło żadne ra­cjo­nal­ne wy­tłu­ma­cze­nie obec­no­ści zwie­rza­ka w mojej sy­pial­ni, po­sta­no­wi­łam za­do­wo­lić się takim ab­so­lut­nie nie­ra­cjo­nal­nym, lecz przy­naj­mniej odro­bi­nę lo­gicz­nym.

– Az? – za­py­ta­łam nie­pew­nie.

Ko­zio­łek prze­krzy­wił łeb i za­me­czał drwią­co. Na jego bia­łym – jakby po­bru­dzo­nym mle­kiem – pyszcz­ku za­go­ścił wyraz zło­śli­we­go za­do­wo­le­nia.

– Za­bi­ję ciot­kę – mruk­nę­łam pod nosem, dając sobie spo­kój z za­cho­wy­wa­niem po­zo­rów zdro­wia psy­chicz­ne­go.

Chwy­ci­łam le­żą­ce na krze­śle ciu­chy i – usi­łu­jąc zi­gno­ro­wać ist­nie­nie de­mo­nicz­ne­go po­grom­cy pa­pro­tek – po­czła­pa­łam do ła­zien­ki. Mia­łam na­dzie­ję, że chłod­ny prysz­nic przy­wró­ci mi zdol­ność trzeź­we­go my­śle­nia.

Pój­ście do szko­ły nie wcho­dzi­ło w ra­chu­bę. Kto wie, co ta pie­kiel­na koza zro­bi­ła­by z moim domem. Wo­la­łam nie tłu­ma­czyć się mamie z po­ob­gry­za­nych tapet i cuch­ną­cych bob­ków na pod­ło­dze. Mu­sia­łam się jakoś po­zbyć Aza.

Skoro ciot­ka Diana spro­wa­dzi­ła mi na kark tego cu­da­ka, to ona po­win­na się nim zająć. Na­le­ża­ło go tylko do niej do­star­czyć.

Spłu­ka­łam to­a­le­tę. Opar­łam się o umy­wal­kę i ga­pi­łam na od­bi­cie w lu­strze. Mia­łam na­praw­dę nie­zwy­kły typ urody – byłam żywym do­wo­dem na to, że można być szczu­płą, zie­lo­no­oką blon­dyn­ką i nadal wy­ga­dać zu­peł­nie prze­cięt­nie.

Po­now­nie spu­ści­łam wodę w to­a­le­cie. A potem jesz­cze raz.

Umy­łam zęby, ubra­łam się i po­wle­kłam do kuch­ni.

 

***

 

Mama wła­śnie do­pi­ja­ła reszt­kę kawy.

– Cześć, Go­siacz­ku. Zro­bi­łam ci ka­nap­ki. – Ro­dzi­ciel­ka spoj­rza­ła na mnie i za­tro­ska­ła się. – Ko­cha­nie, wszyst­ko w po­rząd­ku? Nie wy­glą­dasz naj­le­piej.

– Źle się czuję – wy­mam­ro­ta­łam płacz­li­wie. – Chyba nie zjem ka­na­pek. Mamuś, nie dam rady iść dzi­siaj do szko­ły. Mam bie­gun­kę.

– Och, bie­dac­two. – Do­tknę­ła mo­je­go czoła. – Na szczę­ście nie go­rącz­ku­jesz. Chcia­ła­bym z tobą zo­stać, ale mam dzi­siaj spo­tka­nie z waż­nym klien­tem…

– Mamo! Mam czter­na­ście lat. To tylko głu­pie za­tru­cie po­kar­mo­we. Po­ra­dzę sobie!

– Na pewno? – za­py­ta­ła ża­ło­śnie, jak­bym zaraz wy­bie­ra­ła się na tam­ten świat.

Prze­wró­ci­łam ocza­mi.

– Na pewno.

– Leki są w ap­tecz­ce, a w szaf­ce przy lo­dów­ce znaj­dziesz su­char­ki. Gdyby coś się dzia­ło, na­tych­miast do mnie dzwoń. – Nagle po­bla­dła i nie­mal­że upu­ści­ła fi­li­żan­kę. – O Boże…

– Mamo? Coś nie tak?

– Mo­gła­bym przy­siąc, że przed chwi­lą przez przed­po­kój prze­bie­gła koza. – Za­chi­cho­ta­ła hi­ste­rycz­nie. – Koza! Chyba na­praw­dę zja­dły­śmy coś nie­świe­że­go.

– To przez pa­rów­ki – oświad­czy­łam po­nu­ro.

– Pa­rów­ki – po­wtó­rzy­ła, za­do­wo­lo­na z ra­cjo­nal­ne­go wy­ja­śnie­nia, lecz nagle stro­pi­ła się. – Matko Boska, mam na­dzie­ję, że i ja nie do­sta­nę dziś bie­gun­ki!

– Bez obaw – mruk­nę­łam pod nosem.

Chyba tego nie sły­sza­ła, bo cmok­nę­ła mnie w czoło i rze­kła:

– Nic, có­recz­ko, muszę ucie­kać. Już je­stem spóź­nio­na. Zdro­wiej szyb­ko i trzy­maj za mnie kciu­ki.

Prze­łknę­ła ostat­ni łyk kawy i – po­chwy­ciw­szy to­reb­kę oraz klu­czy­ki do auta – wy­bie­gła z domu.

Za­mknę­łam za nią drzwi i ode­tchnę­łam z ulgą.

 

***

 

– Cześć. – Uśmiech­nę­łam się do sto­ją­ce­go w drzwiach chło­pa­ka. – Wejdź, pro­szę.

Nie­bio­sa jed­nak po­sta­no­wi­ły się zli­to­wać i jakoś wy­na­gro­dzić mi stres zwią­za­ny z na­wie­dze­niem przez czar­cie­go kozła.

Rano za­dzwo­ni­łam do Czar­ne­go, prze­pra­sza­jąc, że jed­nak nie do­star­czę mu dziś książ­ki, bo nie zja­wię się w szko­le. Chło­pak za­nie­po­ko­ił się moim sta­nem zdro­wia – gdyż za­zwy­czaj uni­ka­łam ab­sen­cji – a po­nie­waż koń­czył lek­cje dość wcze­śnie, za­pro­po­no­wał, że mnie od­wie­dzi.

– Dzień dobry! – za­wo­łał, prze­stę­pu­jąc próg.

– Ro­dzi­ce są w pracy – po­wie­dzia­łam, ru­mie­niąc się, nie wie­dzieć czemu.

Czar­ny chyba też się zmie­szał, bo ucie­ka­jąc wzro­kiem w bok, wrę­czył mi plik kar­tek.

– Twoja Julia pro­si­ła, żeby prze­ka­zać ci ksero no­ta­tek.

– Dzię­ki – bąk­nę­łam.

Nie­zbyt cie­szy­ło mnie, że roz­pra­wiał z Julką na temat mo­je­go zdro­wia, ani to, że przy­ja­ciół­ka już za­czę­ła chło­pa­kiem dy­ry­go­wać. Je­dy­nie to „twoja” tro­chę mnie po­cie­sza­ło. Brzmia­ło znacz­nie le­piej niż – na przy­kład – „ślicz­na Julia”, lub co gor­sza: „ moja Julia”.

– Po­dob­no na­cią­gnę­ła cię na korki z hi­sto­rii – za­gad­nę­łam, pro­wa­dząc Czar­ne­go do sa­lo­nu.

Wes­tchnął.

– Tak, upar­ła się, że wpad­nie do mnie dziś po po­łu­dniu. Trud­no jej od­mó­wić, co nie? Dziew­czy­na ma cha­ry­zmę chiń­skie­go ge­ne­ra­ła.

Po­czu­łam nagłą po­trze­bę obro­ny Julki.

– Może i tak, ale świet­na z niej przy­ja­ciół­ka. No i jest bar­dzo ładna.

– Hmm – za­my­ślił się chło­pak. – Czyli z brzyd­ką byś się nie kum­plo­wa­ła?

Przez chwi­lę zba­ra­nia­łam, a potem par­sk­nę­łam śmie­chem.

O Boże, czy on mu­siał być aż tak świet­ny?

– Wiesz, Czar­ny, ja chyba le­piej zro­bię coś do picia – oświad­czy­łam, gdy wresz­cie zdo­ła­łam się uspo­ko­ić. – Sia­daj. – Wska­za­łam ka­na­pę.

– A tak wła­ści­wie: jak się czu­jesz? – za­py­tał gło­śno, gdy krę­ci­łam się po kuch­ni.

– Dzię­ki, już w po­rząd­ku. Naja­dłam się rano leków i mi prze­szło.

Za­pa­rzy­łam her­ba­tę i wró­ci­łam do go­ścia.

– Czę­stuj się ciast­ka­mi – za­pro­po­no­wa­łam. – Sama pie­kłam.

– Ja­ki­mi ciast­ka­mi? – Czar­ny spo­glą­dał to na mnie, to na sto­ją­cy na ławie pusty ta­le­rzyk.

Omal nie upu­ści­łam nie­sio­nych fi­li­ża­nek.

– Az! – wark­nę­łam. – Za­bi­ję dra­nia! – Od­sta­wi­łam na­czy­nia na blat, od­da­la­jąc od sie­bie groź­bę opa­rze­nia, i wy­ja­śni­łam zdu­mio­ne­mu Czar­ne­mu: – Pew­nie koza je ze­żar­ła.

Ro­ze­śmiał się.

– Koza? Zwy­kle zga­nia się na psa… – prze­rwał, gdyż do sa­lo­nu ra­do­śnie wma­sze­ro­wał ro­ga­ty wi­no­waj­ca – ale ty masz fak­tycz­nie kozę. Dobra, Gośka, za­wsze wie­dzia­łem, że je­steś ory­gi­nal­na, ale że aż tak?

Spie­kłam bu­ra­ka.

– On wła­ści­wie nie jest mój. Przy­plą­tał się rano, nie wia­do­mo skąd. Tak na­praw­dę, to dla­te­go nie byłam w szko­le. Muszę go za­pro­wa­dzić do cioci, prze­trzy­ma bie­da­ka w szop­ce na drze­wo, przy­naj­mniej póki nie zdo­łam zna­leźć wła­ści­cie­la.

– Fajny – po­wie­dział Czar­ny, pod­cho­dząc do zwie­rza­ka. Ko­zio­łek prze­krzy­wił głowę i po­zwo­lił się po­dra­pać za uchem. – Az, tak?

– Wła­ści­wie Aza­zel – mruk­nę­łam nie­śmia­ło.

– Aza­zel – po­wtó­rzył chło­pak, uśmie­cha­jąc się sze­ro­ko. Przy­klęk­nął, nie prze­sta­jąc czo­chrać ko­zioł­ka po szyi. – Cał­kiem sym­pa­tycz­ne z cie­bie stwo­rze­nie, lor­dzie de­mo­nów.

Az spoj­rzał Czar­ne­mu głę­bo­ko w oczy, a potem prze­cią­gnął ję­zy­kiem po jego twa­rzy – za­czy­na­jąc od brody, a na nosie koń­cząc.

– Fuj! – jęk­nę­li­śmy jed­no­cze­śnie.

– Chyba cię lubi – oznaj­mi­łam, po­da­jąc chło­pa­ko­wi chu­s­tecz­kę hi­gie­nicz­ną.

– Ja go też – przy­znał, wsta­jąc – tyle, że jesz­cze nie je­stem gotów na ten etap związ­ku.

Za­chi­cho­ta­łam. Przez chwi­lę pa­trzy­li­śmy z Czar­nym na sie­bie, aż wresz­cie znie­cier­pli­wio­ny Az pod­szedł i szturch­nął mnie pyszcz­kiem w bok. Wzdry­gnę­łam się, za­sko­czo­na.

– Książ­ka – bąk­nę­łam. – Mia­łam po­ży­czyć ci książ­kę.

Chwy­ci­łam le­żą­cą na ko­mo­dzie „Długą Zie­mię”, jakby była kołem ra­tun­ko­wym. Ga­pi­łam się bez­myśl­nie na okład­kę, aż wresz­cie po­da­łam tom Czar­ne­mu.

– Dzię­ki. – Przy­gryzł wargi. – Wy­bacz, że nie wy­pi­ję her­ba­ty, ale muszę le­cieć. Wy­pa­da ogar­nąć pokój nim przyj­dzie Julka, bo ina­czej matka stwier­dzi, że robię trzo­dę i sama za­cznie sprzą­tać. A tego wo­lał­bym unik­nąć.

– Jasne. I tak faj­nie, że wpa­dłeś.

Od­pro­wa­dzi­li­śmy go do drzwi – ja i Az.

Czar­ny wrzu­cił książ­kę do ple­ca­ka, wło­żył buty i już miał wyjść, gdy nagle spoj­rzał jesz­cze raz na mnie i ko­zioł­ka. Uśmiech­nął się i po­krę­cił głową.

– Wiesz, Gośka, je­steś naj­bar­dziej nie­zwy­kłą dziew­czy­ną, jaką znam. Przy tobie nawet ja nie czuję się dzi­wa­dłem.

– Za­wsze do usług. – Dy­gnę­łam. – Jeśli kie­dy­kol­wiek po­czu­jesz się wy­alie­no­wa­ny, wiesz, gdzie zna­leźć naj­bar­dziej świr­nię­tą laskę w oko­li­cy.

– Będę pa­mię­tał. – Skło­nił się z po­wa­gą. – Trzy­maj się. I po­wo­dze­nia z Azem.

– Dzię­ki – wy­krztu­si­łam.

Gdy wy­szedł, za­mknę­łam za nim drzwi, a potem przy­klę­kłam i przy­tu­li­łam nieco zdez­o­rien­to­wa­ne­go ko­zioł­ka.

– Nie­zwy­kła! Sły­sza­łeś? Czar­ny uważa, że je­stem nie­zwy­kła!

Byłam tak szczę­śli­wa i na swój spo­sób wdzięcz­na zwie­rza­ko­wi, w któ­rym wi­dzia­łam ka­ta­li­za­tor rów­nie po­zy­tyw­ne­go ob­ro­tu sy­tu­acji, że aż cmok­nę­łam za­sko­czo­ne­go Aza w nos.

 

***

 

– Kuj że­la­zo, póki go­rą­ce! – po­le­ci­ła chrzest­na, kar­miąc Aza­ze­la so­czy­stą mar­chew­ką.

Zwie­rzak chru­pał wa­rzy­wo ostroż­nie, co rusz po­dejrz­li­wie zer­ka­jąc w stro­nę ciot­ki. Po­dob­ną minę mu­siał mieć Jaś, gdy Baba Jaga pasła go sło­dy­cza­mi. Wła­ści­wie nie dzi­wi­łam się bie­da­ko­wi. Na jego miej­scu, ob­ser­wu­jąc pa­ła­szu­ją­cą ko­la­cję go­spo­dy­nię, też za­czę­ła­bym się za­sta­na­wiać, kiedy za­cznę być po­strze­ga­na jako ku­szą­ca por­cja świe­żej koź­li­ny.

– Mu­sisz dzia­łać szyb­ko, Ba­ja­der­ko – cią­gnę­ła Diana. – Nie mo­żesz dać chło­pa­ko­wi czasu do na­my­słu. Jak zo­sta­wisz spra­wy wła­sne­mu bie­go­wi, jeśli po­zwo­lisz de­cy­do­wać Czar­ne­mu, na pewno wy­bie­rze źle: to zna­czy Julię.

Wes­tchnę­łam i bez­re­flek­syj­nie po­dra­pa­łam Aza za uchem.

– Dobra. Będę dzia­łać. Słu­cham cu­dow­nych rad na temat dal­sze­go roz­wo­ju mo­je­go związ­ku.

– Nie po­do­ba mi się sar­kazm w twoim gło­sie – oświad­czy­ła wy­nio­śle chrzest­na – ale czego się spo­dzie­wać po do­ra­sta­ją­cej kozie. Nie­mniej: uwa­żam, że po­win­naś wy­cią­gnąć Czar­ne­go na za­ku­py. To świet­na przy­kryw­ka, bo żaden facet nie uzna po­dob­ne­go wyj­ścia za rand­kę. Za­ku­py to dla męż­czyzn ka­tor­ga, a rand­ka to przy­jem­ność. Jedno nie może być dru­gim, gdyż wy­nikł­by błąd lo­gicz­ny.

– Aha – mruk­nę­łam bez en­tu­zja­zmu. – A niby czemu Czar­ny miał­by się zgo­dzić na po­dob­ne męki?

– Żeby nabyć coś… eks­cy­tu­ją­ce­go, oczy­wi­ście! Naj­lep­szy byłby strój ką­pie­lo­wy, ale – tu ciot­ka sku­li­ła się nieco pod moim wście­kłym wzro­kiem – po­nie­waż mamy je­sień i cho­dzi o praw­dzi­we życie, a nie ja­kieś durne anime, zaś sa­mo­chód od­pa­da z wia­do­mych wzglę­dów, pro­po­nu­ję książ­ki. Po­dob­no mają za­mknąć tę uro­czą księ­gar­nię na rynku, nie­daw­no wi­dzia­łam ogło­sze­nia o wy­prze­da­ży. Spró­buj tam.

– Prze­my­ślę to – wes­tchnę­łam. Wła­ści­wie, co mi szko­dzi­ło?

Ko­zio­łek ufnie po­ło­żył łepek na moich udach. Po­gła­ska­łam go. Był taki cie­pły i miły.

– Az, noga! – wark­nę­ła nagle ciot­ka. Zwie­rzak od­sko­czył ode mnie i za­me­czał trwoż­li­we. Diana zmarsz­czy­ła brwi i oznaj­mi­ła: – Nie wiem, co ty kom­bi­nu­jesz, ro­ga­ty dra­niu, ale jeśli spró­bu­jesz skrzyw­dzić moją słod­ką Ba­ja­der­kę, to przy­się­gam, że cię na­dzie­ję pie­czo­ny­mi kasz­ta­na­mi i udu­szę z ty­mian­kiem! Ro­zu­mie­my się?

Mó­wiąc to prze­łknę­ła ślinę, więc groź­ba wy­glą­da­ła na cał­kiem re­al­ną. Aza­zel po­kor­nie stu­lił uszy i po­drep­tał do chrzest­nej.

– No. – Po­ło­ży­ła dłoń na jego karku. – Tym dia­bel­stwem ja się zajmę, a ty, moja droga, mo­żesz skon­cen­tro­wać się na swo­ich pro­ble­mach ser­co­wych.

– Nie zjesz go, praw­da? – za­py­ta­łam z tro­ską. Po­lu­bi­łam ko­zioł­ka i nie chcia­łam, żeby skoń­czył jako pie­czy­ste.

– Ba­ja­der­ko! Nie rób ze mnie po­two­ra!

– Prze­pra­szam, tylko żar­to­wa­łam! Rany, cio­ciu, nie płacz…

Uspo­ko­iła się po chwi­li i wy­sią­ka­ła nos w pa­pie­ro­wą ser­wet­kę.

– Chodź – mruk­nę­ła, nadal tro­chę ura­żo­na – po­mo­żesz mi przy­go­to­wać temu utra­pień­co­wi miej­sce w dre­wut­ni.

 

***

 

– Za­bierz mnie od niej, moja cudna Go­sień­ko. Bła­gam! Ura­tuj nie­win­ne­go!

Aza­zel sie­dział na wiel­kiej, ob­sy­pa­nej lśnią­cym, ró­żo­wym kwie­ciem śli­wie. W cie­płym świe­tle ma­gicz­nych płat­ków wresz­cie mo­głam okre­ślić kolor wło­sów de­mo­na – były ciem­no­ru­de. Az gapił się na mnie z miną ska­zań­ca, któ­re­go jedno moje słowo mogło ura­to­wać od nie­chyb­nej zguby. Pre­zen­to­wał­by się pew­nie ro­man­tycz­nie i ma­low­ni­czo – z tą idio­tycz­ną pe­le­ryn­ką na ple­cach, z nogą non­sza­lanc­ko prze­rzu­co­ną przez konar la­ta­ren­ko­we­go drze­wa i ima­żem księ­cia w opa­łach – gdyby nie dwa drob­ne szcze­gó­ły. A mia­no­wi­cie: czar­na, na­bi­ja­na ćwie­ka­mi ob­ro­ża na szyi, na­da­ją­ca cho­rą­że­mu pie­kieł wy­gląd nie­let­niej ofia­ry zbo­czo­ne­go sa­dy­sty, oraz nie­do­rzecz­nie wiel­ka ko­kar­da barwy fuk­sji, wień­czą­ca fry­zu­rę a’la Shir­ley Tem­ple.

– Spo­koj­nie – po­wie­dzia­łam, usi­łu­jąc ze wszyst­kich sił za­cho­wać po­wa­gę – prze­cież obie­ca­ła, że cię nie zje.

– Spo­koj­nie?! – jęk­nął Aza­zel. – Spo­koj­nie?! Patrz, co ta baba mi zro­bi­ła! Spę­ta­ła mnie! – Szarp­nął ze zło­ścią ob­ro­żę. – Prze­klę­ta wiedź­ma!

– Spę­ta­ła? – po­wtó­rzy­łam z za­cie­ka­wie­niem.

– Przez to dzia­do­stwo na szyi nie mogę od­zy­skać pełni mocy! I muszę mówić praw­dę! Praw­dę! Wy­obra­żasz sobie?!

– O, a to cie­ka­we – po­wie­dzia­łam. Az wy­glą­dał, jakby chciał od­gryźć wła­sny język. – I wy­god­ne. Choć nie wie­dzia­łam, że ciot­ka Diana jest aż tak po­tęż­na.

– Ona też nie do końca zdaje sobie z tego spra­wę – mruk­nął żół­to­oki. – Zwy­kle ko­rzy­sta z mocy zu­peł­nie nie­świa­do­mie. Jest jak dziec­ko, któ­re­mu dano do za­ba­wy ato­mo­wy guzik. Chce się napić mleka – spro­wa­dza de­mo­na siód­me­go kręgu. Mam­ro­cze przy­wią­zu­jąc kozę do pa­li­ka – rzuca ósmo­po­zio­mo­we za­klę­cie Spę­ta­nia. Le­piej z nią po­roz­ma­wiaj, bo w końcu otwo­rzy drzwi Przed­wiecz­nym, tylko dla­te­go, że naj­dzie ją ocho­ta na kal­ma­ry po rzym­sku!

– Po­ga­dam z nią – obie­ca­łam. – Tym­cza­sem ob­ro­ża zo­sta­je.

Wy­cią­gnę­łam dłoń do Aza. Po­mógł mi wdra­pać się na drze­wo. Usia­dłam na są­sied­niej ga­łę­zi.

– A ko­kar­da? – spy­ta­łam za­in­try­go­wa­na. – To też część za­klę­cia?

– Nie – burk­nął. – To zwy­kłe świń­stwo. Chęć upo­ko­rze­nia po­ko­na­ne­go prze­ciw­ni­ka. Po­dob­no wy­glą­dam w niej uro­czo. A sam nie mogę pa­skudz­twa roz­wią­zać.

– Po­mo­gę ci – za­ofia­ro­wa­łam się i roz­su­pła­łam wstąż­kę. Wy­su­nę­ła się z moich pal­ców i opa­dła na mu­ra­wę.

Demon uśmiech­nął się z wdzięcz­no­ścią. Teraz wy­glą­dał znacz­nie mniej gro­te­sko­wo.

Przez chwi­lę sie­dzie­li­śmy w mil­cze­niu. De­li­kat­ny po­dmuch wia­tru strą­cił z śliw nieco świe­cą­cych płat­ków. Tań­czy­ły przez chwi­lę w po­wie­trzu, po czym ła­god­nie spo­czę­ły na mięk­kim ko­bier­cu traw. Lśni­ły wśród de­li­kat­nych źdźbeł ni­czym bla­do­ró­żo­we świe­tli­ki. Wpa­try­wa­łam się w za­cza­ro­wa­ny sad, w roz­gwież­dżo­ne, bez­k­się­ży­co­we niebo i czu­łam ogar­nia­ją­cy mnie spo­kój.

– Cał­kiem przy­jem­ny sen – za­uwa­żył Az. – Ład­nie tu.

Za­ru­mie­ni­łam się, jakby po­chwa­lił na­ma­lo­wa­ny przez mnie obraz. Chcia­łam jak naj­szyb­ciej zmie­nić temat.

– Wła­ści­wie, skoro cio­cia jest tak silną wiedź­mą, czemu cię po pro­stu nie ode­sła­ła? Choć­by nie­świa­do­mie?

– Pew­nie by to zro­bi­ła, Mał­go­siu, gdyby nie twoje ciast­ka z ko­len­drą i to, że zdą­ży­łaś mnie po­ca­ło­wać. Nie­ła­two ze­rwać po­dob­ną więź.

– Wcale się z tobą nie ca­ło­wa­łam! – oświad­czy­łam obu­rzo­na, a potem przy­po­mnia­łam sobie bu­zia­ka da­ne­go ko­zioł­ko­wi. – Ty dra­niu!

Rzu­ci­łam się na za­sko­czo­ne­go de­mo­na. Konar śliwy nie wy­trzy­mał na­sze­go po­łą­czo­ne­go cię­ża­ru i pękł z trza­skiem. Ru­nę­li­śmy na trawę.

Na szczę­ście wy­śnio­na darń przy­bra­ła kon­sy­sten­cję bu­dy­niu.

– A Czar­ny?! – wark­nę­łam, unie­ru­cha­mia­jąc nad­garst­ki Aza­ze­la. – Co pró­bo­wa­łeś osią­gnąć, idąc z nim w ślinę?!

– Nic zdroż­ne­go! – jęk­nął, pró­bu­jąc wy­rwać się z mo­je­go uści­sku. – Chcia­łem ci spra­wić przy­jem­ność. Wiesz, odro­bi­na per­wer­sji, męski po­ca­łu­nek…

– Chyba my­lisz mnie z ciot­ką Dianą, ty… – szu­ka­łam przez chwi­lę od­po­wied­nie­go okre­śle­nia – głupi capie!

– Prze­pra­szam, Gosiu – szep­nął za­wsty­dzo­ny, po czym spró­bo­wał zmie­nić temat: – Silna je­steś. Co tre­no­wa­łaś?

Na szczę­ście dźwięk bu­dzi­ka wy­ba­wił mnie od od­po­wie­dzi.

 

***

 

Wsta­łam wcze­śnie, mimo so­bo­ty, by zro­bić się na bó­stwo, a przy­naj­mniej pod­ra­so­wać w miarę moż­li­wo­ści urodę.

Po­przed­nie­go wie­czo­ra za­dzwo­ni­łam do Czar­ne­go. Po­in­for­mo­wa­łam go o wy­prze­da­ży w księ­gar­ni przy rynku i za­pro­po­no­wa­łam, byśmy razem tam po­szli. Prze­cież szko­da by­ło­by, przy na­szych ogra­ni­czo­nych do kie­szon­ko­we­go za­so­bach fi­nan­so­wych, nabyć te same ty­tu­ły.

Zgo­dził się bez wa­ha­nia. Po­sia­da­nie nie­mal­że-wspól­nej-bi­blio­tecz­ki miało, jak widać, roz­licz­ne plusy. Umó­wi­li­śmy się na dzie­sią­tą, przy ra­tu­szu.

Dzień za­po­wia­dał się pięk­nie. Paź­dzier­nik, jakby w za­dość­uczy­nie­niu za desz­czo­wy i pie­sko zimny wrze­sień, za­dzi­wiał wy­jąt­ko­wo przy­ja­zną aurą i pysz­nił się uro­kiem pol­skiej zło­tej je­sie­ni.

Zer­k­nę­łam na uśmie­cha­ją­cą się do mnie z lu­stra blon­dy­necz­kę w bor­do­wym płasz­czy­ku i ob­ci­słych dżin­sach. Po raz pierw­szy od dłuż­sze­go czasu byłam szczę­śli­wa, że je­stem nią. Cmok­nę­łam w po­li­czek ro­ze­spa­ną mamę, są­czą­cą le­ni­wie po­ran­ną kawę, i – nie­mal­że w pod­sko­kach – wy­bie­głam z domu.

Dzwo­nek ko­mór­ki za­trzy­mał mnie tuż za naszą bram­ką. Ode­bra­łam, czu­jąc, że bę­dzie źle.

– Halo, Gosia? Słu­chaj, strasz­nie cię prze­pra­szam, ale nie dam rady iść z tobą po książ­ki. – Wy­da­wa­ło mi się, że w gło­sie Czar­ne­go brzmi au­ten­tycz­ny wstyd. – Rano za­dzwo­ni­ła Julka, bła­ga­jąc, żebym jej po­mógł, bo oka­za­ło się, że musi opra­co­wać jesz­cze jeden temat. Po­twor­nie mi głu­pio, że tak wy­szło, ale nie chciał­bym zo­sta­wiać two­jej kum­pe­li na lo­dzie. Gośka? Sły­szysz mnie? Wszyst­ko w po­rząd­ku?

Prze­łknę­łam ślinę, wal­cząc z pa­skud­nym, dła­wią­cym bólem w gar­dle.

– Tak. Spoko. To żaden pro­blem. Wyślę ci póź­niej SMS z listą moich na­byt­ków i tym, co jesz­cze cie­ka­we­go zna­la­złam, ok?

– Dzię­ki, ale…

– Zaraz! – prze­rwa­łam mu wark­nię­ciem do uro­jo­ne­go roz­mów­cy. – Sorki, ale muszę koń­czyć. Mama coś ode mnie chce. Narka.

Ze­rwa­łam po­łą­cze­nie i ga­pi­łam się przez chwi­lę na te­le­fon. Mia­łam ogrom­ną ocho­tę roz­trza­skać prze­klę­te urzą­dze­nie o chod­nik, ale osta­tecz­nie wsu­nę­łam je z po­wro­tem do kie­sze­ni. Nie po­tra­fi­łam zmu­sić się do po­wro­tu do domu – mama zaraz za­sy­pa­ła­by mnie gra­dem pytań. Poza tym wy­pa­da­ło jed­nak kupić jakąś książ­kę, żeby nie wy­szło na jaw, że cała ta wy­ciecz­ka to tylko ście­ma. Po­win­nam wziąć się w garść i po­ma­sze­ro­wać grzecz­nie na rynek.

Tylko że głu­pie nogi jakoś nie chcia­ły mnie słu­chać.

Z odrę­twie­nia wy­rwa­ło mnie zna­jo­me me­cze­nie.

Zza śmiet­ni­ka No­wa­ków wy­chy­nął ostroż­nie ro­ga­ty łepek. Ko­zio­łek roz­gląd­nął się po­dejrz­li­wie, po czym w pod­sko­kach pod­biegł do mnie. Jego szyję zdo­bi­ła – znana mi ze snu – czar­na, ćwie­ko­wa­na ob­ro­ża, do któ­rej ktoś przy­piął długą, skó­rza­ną smycz. Ta ostat­nia su­nę­ła po chod­ni­ku, w ślad za truch­ta­ją­cym zwie­rza­kiem, ni­czym śmier­tel­nie wy­chu­dzo­ny wę­gorz. Po­dra­pa­łam Aza za uchem.

– Cześć. Udało ci się zwiać cioci Dia­nie? – Wy­da­wa­ło mi się, że na sam dźwięk imie­nia chrzest­nej, po kozim karku prze­biegł dreszcz. – Wiesz, cie­szę się, że tu je­steś. Przy­naj­mniej ty mnie nie wy­sta­wisz, praw­da? Do dia­bła z Czar­nym. Mia­łam mieć rand­kę i rand­kę będę miała! Do­trzy­masz mi to­wa­rzy­stwa, Aza­ze­lu?

Za­me­czał z en­tu­zja­zmem i grzecz­nie po­cze­kał, aż pod­nio­sę luźny ko­niec smy­czy.

Wę­dro­wa­li­śmy przez wy­zło­co­ne je­sien­nym słoń­cem mia­sto, obo­jęt­ni na za­cie­ka­wio­ne spoj­rze­nia i za­sko­czo­ne miny prze­chod­niów. By­li­śmy nie­zwy­kli. Ory­gi­nal­ni. Zja­wi­sko­wi. Tego dnia świat legł u stóp Panny Go­ogle i jej Kozy Mroku.

Straż­nik miej­ski, któ­re­go mi­nę­li­śmy, chciał coś po­wie­dzieć, ale zwąt­pił, pew­nie nie mogąc przy­po­mnieć sobie prze­pi­su, który za­bra­niał­by spa­ce­rów z ko­złem bez ka­gań­ca.

W końcu uwią­za­łam Aza przed księ­gar­nią i po­szłam wy­grze­bać coś na wy­prze­da­ży. Wśród dzie­sią­tek dru­gich tomów cykli, o któ­rych dotąd nie mia­łam po­ję­cia, udało mi się wy­pa­trzeć kilka in­te­re­su­ją­cych po­zy­cji. Ku­pi­łam dwie z nich, a po­zo­sta­łe wpi­sa­łam na listę dla Czar­ne­go. Nor­mal­nie spę­dzi­ła­bym przy­naj­mniej go­dzi­nę na szpe­ra­niu po wy­peł­nio­nych li­te­rac­ki­mi skar­ba­mi pół­kach, lecz tym razem spie­szy­łam się. Wo­la­łam nie zo­sta­wiać ko­zioł­ka sa­me­go przez dłuż­szy czas.

Aza­zel w mię­dzy­cza­sie urósł do rangi miej­sco­wej gwiaz­dy. Stał po­kor­nie, ob­le­ga­ny przez stad­ko dzie­cia­ków, które go gła­ska­ły, czo­chra­ły i usi­ło­wa­ły kar­mić chip­sa­mi. W bar­dzo aser­tyw­ny spo­sób roz­go­ni­łam to to­wa­rzy­stwo, po czym za­bra­łam Aza do parku.

Po dro­dze ku­pi­łam w ma­leń­kiej cu­kier­ni dwie bułki jo­gur­to­we. Wła­ści­wie mia­łam ocho­tę na lody z au­to­ma­tu, ale o tej porze roku były nie­osią­gal­ne i py­ta­nie o nie wy­wo­ły­wa­ło więk­szą kon­ster­na­cję niż pa­łę­ta­ją­ca się obok mnie koza.

Po­szwen­da­li­śmy się z Azem po za­sy­pa­nych ko­lo­ro­wy­mi li­ść­mi ścież­kach, obej­rze­li­śmy ostat­nie pawie oczka, wy­grze­wa­ją­ce się na wrzo­so­wych mar­cin­kach, i po­wku­rza­li­śmy wszech­obec­nych psia­rzy – nawet bo­jo­wo na­sta­wio­ne am­sta­fy i rot­twe­ile­ry czuły się nie­swo­jo w po­bli­żu Aza­ze­la, więc na widok ko­zioł­ka brały nogi za pas, cią­gnąc za sobą prze­kli­na­ją­cych wła­ści­cie­li.

Wresz­cie usia­dłam na ławce obok staw­ku, po któ­rym pły­wa­ły dwa znu­dzo­ne ła­bę­dzie, i po­czę­sto­wa­łam Aza bułką. Zje­dli­śmy w mil­cze­niu, od czasu do czasu ob­li­zu­jąc – od­po­wied­nio: usta i pysz­czek – z cukru pudru i nad­mia­ru kre­mo­we­go na­dzie­nia. Wy­gię­łam głowę w tył, przez opar­cie ławki, przy­mknę­łam po­wie­ki i de­lek­to­wa­łam się pro­mie­nia­mi ła­sko­czą­cy­mi twarz. Ko­zio­łek zło­żył łepek na moich udach. Po­dra­pa­łam go mie­dzy ro­ga­mi. Było miło i pew­nie czu­ła­bym się szczę­śli­wa, gdyby nie ści­ska­ją­cy ból w żo­łąd­ku, po­ja­wia­ją­cy się przy choć­by pró­bie po­my­śle­nia o Czar­nym.

 

***

 

– Nie.

– Ale…

– Nie!

– Może cho­ciaż…

– Nie! Cio­ciu, jeśli Aza­zel mówi praw­dę, mu­sisz po­wstrzy­mać się od wszyst­kie­go, co choć­by ocie­ra się o czary. Żad­nych pa­sjan­sów, świe­czek, ka­dzi­de­łek i śpie­wa­nia przy ple­wie­niu ogród­ka! Nie je­stem pewna, czy w ra­chu­bę wcho­dzi pa­rze­nie zio­ło­wej her­ba­ty. I pro­szę, zo­staw ko­zioł­ka w spo­ko­ju. Wo­la­ła­bym, żeby nie za­czął latać.

– Prze­cież to bez sensu! – za­pro­te­sto­wa­ła chrzest­na. – Usi­łu­ję ci pomóc, Ba­ja­der­ko. Nie robię nic złego!

– Jeśli je­steś tego taka pewna, cio­ciu, to może za­py­ta­my bab­cię o zda­nie?

Na­chmu­rzy­ła się.

– Nie wie­rzę, że mo­gła­byś na mnie do­nieść, Ba­ja­der­ko. Nie je­steś ka­pu­siem.

– Uwierz, cio­ciu. Ja się o cie­bie mar­twię.

Wes­tchnę­ła cięż­ko.

– Do­brze. Niech ci bę­dzie, mała szan­ta­żyst­ko. Od dzi­siaj żad­nych cza­rów. Zaś ko­zło­wi za­pew­nię je­dze­nie i picie, i nic wię­cej. W końcu duża z cie­bie dziew­czyn­ka, a skoro chcesz być trak­to­wa­na jak do­ro­sła, mu­sisz się li­czyć z kon­se­kwen­cja­mi wła­snych wy­bo­rów.

– Nie ro­zu­miem, o co ci cho­dzi, cio­ciu.

– Wkrót­ce zro­zu­miesz – za­pew­ni­ła po­nu­ro. – Tym­cza­sem przyj­mij ostat­nią radę: po­wiedz Czar­ne­mu, co do niego czu­jesz. Pro­sto i uczci­wie. Moż­li­we, że bę­dzie na tyle za­sko­czo­ny i połech­ta­ny tym, iż ktoś darzy go mi­ło­ścią, że nie da ci kosza. I pa­mię­taj – nie bra­taj się zbyt­nio z Azem. Co­kol­wiek drań pró­bu­je ci wmó­wić, demon to demon, a nie mi­lu­si zwier­za­czek.

 

***

 

Pia­sek śpie­wał.

Pa­mię­ta­łam, że gdy po raz pierw­szy usły­sza­łam ten od­głos – w cza­sie zwie­dza­nia z ro­dzi­ca­mi Sło­wiń­skie­go Parku Na­ro­do­we­go – nie mo­głam uwie­rzyć, że to na­tu­ral­ne zja­wi­sko. Dźwięk był do­kład­nie taki jak ten, który po­wsta­wał, kiedy – jako mała dziew­czyn­ka – krę­ci­łam w ra­mach za­ba­wy pustą rurką na prze­wo­dy. Do­ro­śli to­czy­li pianę z ust, słu­cha­jąc tam­te­go wycia, a prze­cież śpie­wa­ją­cy­mi wy­dma­mi wszy­scy się za­chwy­ca­li.

Nie byłam pewna, czy po­dob­ny fe­no­men może po­ja­wiać się nocą, ale sny miały w nosie lo­gi­kę i zgod­ność z rze­czy­wi­sto­ścią.

Le­ża­łam na grzbie­cie wydmy i pa­trzy­łam na lśnią­cą dia­men­to­wym pyłem Drogę Mlecz­ną, Deneb mi­go­czą­cy w pier­si le­cą­ce­go przez nie­bo­skłon Ła­bę­dzia, na ma­lut­kie­go Del­fi­na, który wy­sko­czył zza linii ho­ry­zon­tu. Szczę­śli­wie nie czu­łam chło­du – sny za­wsze ku­si­ły kom­for­tem roz­grza­nej po­ście­li. Nie­sio­ny wia­trem pia­sek dźgał moją skórę ty­sią­cem drob­nych igie­łek. Spo­koj­nie cze­ka­łam, aż okry­je mnie cięż­ką, du­szą­cą koł­drą. Mia­łam ocho­tę się w nim za­grze­bać ni­czym wiel­ki, śla­ma­zar­ny mrów­ko­lew.

– Co ty wła­ści­wie wy­pra­wiasz, Mał­go­rza­to?

Gwał­tow­ny po­dmuch wi­chru zmiótł ze mnie więk­szość kwar­co­wych zia­ren. Nie­licz­ne przy­lgnę­ły do wło­sów i zębów. Usia­dłam zi­ry­to­wa­na i od­plu­łam ślinę, usi­łu­jąc po­zbyć się pia­chu z ust.

– Nie po­do­ba ci się pu­sty­nia, Aza­ze­lu? – wark­nę­łam. – Wy­śni­łam ją dla cie­bie. Po­dob­no to twój dom.

– Nie mam nic do pu­sty­ni – za­pew­nił, klę­ka­jąc na­prze­ciw mnie. – Cał­kiem ładna. Prze­stron­na, asce­tycz­na, wydmy usy­pa­ne z roz­ma­chem, no i za­wsze lu­bi­łem kolor in­dy­go. Uro­cze miej­sce. Tylko czemu pró­bu­jesz uda­wać żmiję ro­ga­tą? Po­do­bień­stwo już i tak jest ude­rza­ją­ce.

– Chcę znik­nąć. Za­grze­bać się w pyle. Prze­stać cier­pieć.

– Nie bądź głu­pia, Mał­go­rza­to. Ko­chasz, więc cier­pisz. Ży­jesz, więc cier­pisz. To te małe dra­ma­ty czy­nią cię czło­wie­kiem. Wkrót­ce wy­le­czysz się z za­uro­cze­nia Czar­nym, a za parę lat uczu­cie to zda ci się je­dy­nie bła­host­ką, zwy­kłym szcze­nię­cym za­du­rze­niem. Lecz wła­śnie po­dob­ne bła­host­ki ukształ­tu­ją ko­bie­tę, którą kie­dyś się sta­niesz.

Po­gła­skał mnie po po­licz­ku.

Nie po­do­ba­ły mi się te fi­lo­zo­ficz­ne dyr­dy­ma­ły; nie kiedy demon wy­gła­szał je cie­płym gło­sem Czar­ne­go.

Usia­dłam gwał­tow­nie.

– Czy ja je­stem aż tak brzyd­ka, Az? Aż tak dzi­wacz­na? Dla­cze­go nikt mnie nie kocha?! No czemu?

Roz­czu­li­łam się nad samą sobą i wy­buch­nę­łam pła­czem.

– To nie tak… – szep­nął Aza­zel, ocie­ra­jąc grzbie­tem dłoni moje łzy.

Opar­łam głowę o jego ramię i szlo­cha­łam w naj­lep­sze.

Nagle syk­nął jak kot, któ­re­mu ktoś na­dep­nął na ogon, i od­sko­czył od mnie, a przy­naj­mniej spró­bo­wał, na ile było to moż­li­we z po­zy­cji sie­dzą­cej.

Wy­rżnę­łam nosem w pia­sek.

Otrze­paw­szy twarz z le­pią­cych się do niej zia­re­nek, rzu­ci­łam de­mo­no­wi bar­dzo nie­przy­ja­zne spoj­rze­nie.

Zi­gno­ro­wał mnie. Zmarsz­czył brwi. Wsu­nąw­szy palce pod ob­ro­żę, spró­bo­wał ze­rwać ją z szyi. Bez­sku­tecz­nie.

Przy­bi­ta jego ob­ce­so­wo­ścią, za­czę­łam po­now­nie chli­pać.

– Tylko bez dra­ma­tów. – Aza­zel skrzy­wił się. – Po­staw­że się w mojej sy­tu­acji. Dać komuś po mor­dzie albo pu­ścić z dymem wio­skę, albo łapki po­ła­mać, albo inny dro­biazg w tym stylu, to moja spe­cjal­ność. Ale roz­mo­wy z za­ko­cha­ny­mi ko­bie­ta­mi? Dzię­ku­ję, po­sto­ję.

– Więc spa­daj! – wark­nę­łam zi­ry­to­wa­na.

Pia­sek wokół de­mo­na za­padł się, two­rząc lej po­dej­rza­nie przy­po­mi­na­ją­cy le­go­wi­sko Sar­lac­ca z „Po­wro­tu Jedi”, i mój żół­to­oki to­wa­rzysz runął w ot­chłań.

Zdo­ła­łam je­dy­nie do­strzec wyraz bez­brzeż­ne­go zdzi­wie­nia na jego twa­rzy.

 

***

 

W nie­dzie­lę po­je­cha­łam z ro­dzi­ca­mi do dziad­ków na wieś. Byłam zbyt za­ję­ta po­ma­ga­niem w kuch­ni, pil­no­wa­niem młod­sze­go ku­zy­no­stwa i gra­bie­niem liści pod dyk­tan­do babci, by roz­my­ślać nad Azem, Czar­nym czy moim zła­ma­nym ser­cem.

 

***

 

– Więc jutro jest wiel­ki dzień – wes­tchnął Az, opie­ra­jąc się o pień świe­tli­stej śliwy. – Za­mie­rzasz wy­znać Czar­ne­mu mi­łość.

Sa­mot­ne drze­wo rosło po­środ­ku ko­bal­to­wej pu­sty­ni, ro­niąc lśnią­ce kwie­cie i pach­nąc świe­żą szar­lot­ką. Tym razem to ja sie­dzia­łam nad głową de­mo­na.

– Moż­li­we. Pew­nie tak. Co cię to wła­ści­wie ob­cho­dzi, Az?

– Mar­twię się o cie­bie, słod­ka Mał­go­rza­to.

Spoj­rzał na mnie z tro­ską w żół­tych, ko­zich oczach. Wśród roz­wia­nych, ciem­no­ru­dych ko­smy­ków mi­go­ta­ły więd­ną­ce płat­ki śliwy. Samum tar­gał czar­ną pe­le­ry­ną.

– Zmie­ni­łeś się – szep­nę­łam.

Demon nie miał już twa­rzy Czar­ne­go. Nadal do­strze­ga­łam po­do­bień­stwo, jakby cho­dzi­ło o braci, lecz Az prze­stał być klo­nem mo­je­go uko­cha­ne­go. Rysy żół­to­okie­go stały się ostrzej­sze, bar­dziej orien­tal­ne i dra­pież­ne.

– Zmie­ni­łem – przy­znał Aza­zel – po­nie­waż tego wła­śnie chcia­łaś. Je­stem twoim po­kor­nym sługą, Go­sień­ko.

Przy­tu­lił po­li­czek do mojej łydki.

– Ro­ze­pnij tę prze­klę­tą ob­ro­żę, Mał­go­siu. Zdej­mij ją, a wresz­cie przy­bio­rę ludz­ką po­stać. Nigdy już nie bę­dziesz sa­mot­na. Nigdy nie bę­dziesz cier­pieć.

Pod­ku­li­łam nogi.

– Jeśli mnie pa­mięć nie myli, wczo­raj twier­dzi­łeś, że to cier­pie­nie czyni mnie czło­wie­kiem.

– A kto po­wie­dział, że chcę, byś nim była, Mał­go­rza­to?

Zdrę­twia­łam. Aza­zel za­milkł spe­szo­ny, czu­jąc, że zdra­dził zbyt wiele.

– O, ty kozi synu! – syk­nę­łam wście­kle. – Więc o to ci cho­dzi! Nie­do­cze­ka­nie twoje! Wara od mojej duszy!

Ze­sko­czy­łam z ga­łę­zi i zni­kłam w za­mie­ci ró­żo­wych płat­ków.

 

***

 

Złote i rude li­ście sze­le­ści­ły pod moimi sto­pa­mi. Szłam, a wła­ści­wie skra­da­łam się, przez są­sia­du­ją­cy ze szko­łą park. Dzień był wręcz nie­przy­zwo­icie cie­pły, ni­czym wy­rwa­ny z dawno mi­nio­ne­go lata. Brzo­zy przy alej­ce pło­nę­ły ślicz­ną żół­cią, jak w sta­rej pio­sen­ce Łucji Prus. Wie­dzia­łam, że – tak czy ina­czej – ten dzień, z całym jego bursz­ty­no­wym prze­py­chem, za­pa­mię­tam na za­wsze. W końcu pierw­szy raz za­mie­rza­łam wy­znać komuś mi­łość.

Czar­ny sie­dział na po­zba­wio­nej opar­cia ławce, po­grą­żo­ny w lek­tu­rze, nie zwra­ca­jąc uwagi na resz­tę świa­ta. Byłam pewna, że go tu znaj­dę – kiedy tylko po­zwa­la­no wy­cho­dzić w cza­sie przerw na bo­isko, na dłu­giej za­wsze wy­my­kał się do parku.

Od rana cze­ka­łam na ten mo­ment, od­li­cza­jąc mi­nu­ty dłu­żą­cych się w nie­skoń­czo­ność lek­cji, igno­ru­jąc zdzi­wio­nych mym bra­kiem kon­cen­tra­cji na­uczy­cie­li, izo­lu­jąc się od przy­ja­ció­łek. Czu­łam eks­cy­ta­cję wy­mie­sza­ną ze stra­chem – jak­bym mu­sia­ła w Wi­gi­lię iść do den­ty­sty.

Już mia­łam go za­wo­łać, już uno­si­łam dłoń w po­wi­tal­nym ge­ście, gdy nagle do za­czy­ta­ne­go Czar­ne­go po­de­szła wy­so­ka, ciem­no­wło­sa dziew­czy­na.

Kuc­nę­łam, kry­jąc się – ni­czym kiep­ski snaj­per – za po­bli­skim ro­do­den­dro­nem. By nie wy­glą­dać na zu­peł­nie szur­nię­tą, uda­wa­łam, że wal­czę z roz­wią­za­ny­mi sznu­rów­ka­mi. Sta­ra­łam się jed­nak nie uro­nić nic z roz­gry­wa­ją­cej się nie­opo­dal pan­to­mi­my.

Marta po­wie­dzia­ła coś i chło­pak uniósł głowę, wy­raź­nie zdzi­wio­ny. Po­ło­żył książ­kę na ławce. Wstał, chyba sam nie wie­dząc, dla­cze­go. Uśmiech­nął się i ner­wo­wo prze­cze­sał pal­ca­mi czu­pry­nę. Marta szep­ta­ła przez chwi­lę, ze spusz­czo­nym wzro­kiem, z za­ci­śnię­ty­mi w pię­ści dłoń­mi, aż wresz­cie wy­pro­sto­wa­ła się, spoj­rza­ła roz­mów­cy w oczy, od­rzu­ci­ła włosy na jedną stro­nę, osła­nia­jąc szyję, i za­da­ła Czar­ne­mu py­ta­nie. A wła­ści­wie: Py­ta­nie, bo nawet nie sły­sząc go, wie­dzia­łam, czego do­ty­czy.

Chło­pak cof­nął się o pół kroku, za­mru­gał kil­ku­krot­nie, wziął głę­bo­ki wdech i wła­śnie miał coś po­wie­dzieć, gdy śnia­de palce Marty szarp­nę­ły oka­la­ją­cy jego szyję ciem­ny golf, bez­li­to­śnie ni­we­lu­jąc dy­stans mię­dzy Czar­nym a moją przy­ja­ciół­ką.

Od­wró­ci­łam wzrok. Nie chcia­łam pa­trzeć, jak wargi dziew­czy­ny wpi­ja­ją się w usta o kształ­cie pęk­nię­tej śliw­ki. Z na­głym za­in­te­re­so­wa­niem przy­glą­da­łam się po­rzu­co­nej książ­ce. Z tej od­le­gło­ści nie­zbyt do­kład­nie wi­dzia­łam okład­kę, lecz chyba było to mięk­kie wy­da­nie „Śle­po­wi­dze­nia”. Nie­waż­ne. Rów­nie nie­istot­ne jak ko­niec tego nie­me­go przed­sta­wie­nia. Czy Marta ucie­kła, prze­ra­żo­na wła­snym tu­pe­tem? Ja bym ucie­kła. Czy Czar­ny po­biegł za nią, czy też po­wlókł się w prze­ciw­nym kie­run­ku, wciąż za­sko­czo­ny po­dob­nym ob­ro­tem spraw? A jakąż to czy­ni­ło róż­ni­cę?

Ważne, że zo­sta­wił książ­kę. Samą. Nie­do­koń­czo­ną. Skoro Marta spra­wi­ła, że zre­zy­gno­wał z po­dró­ży do ob­cych świa­tów, że po­rzu­cił swój skarb, to nie miało zna­cze­nia, jak dziś brzmia­ła od­po­wiedź Czar­ne­go. Finał mógł być już tylko jeden.

Za­mknę­łam oczy, pró­bu­jąc od­go­nić ci­sną­ce się pod po­wie­ki łzy.

Usły­sza­łam sze­lest liści. Ktoś przy­klęk­nął za moimi ple­ca­mi, za­rzu­cił mi ra­mio­na na szyję i oparł brodę o czu­bek mojej głowy.

– Cicha woda, czyż nie, Go­siek? – Julka za­chi­cho­ta­ła, bar­dzo sztucz­nie i tro­chę smut­no. – Wiesz, wczo­raj za­dzwo­ni­ła i spy­ta­ła, czy coś za­iskrzy­ło mię­dzy mną a Czar­nym. Po­wie­dzia­łam, że nie. Nigdy nie umia­łam zwie­rzać się przez te­le­fon. Tak łatwo jest kła­mać, gdy nie pa­trzysz komuś w oczy. Chyba po­win­nam być bar­dziej uczci­wa wobec sie­bie i przy­ja­ciół. Ale prze­cież coś na ten temat wiesz, praw­da, ma­lut­ka?

Nie po­tra­fi­łam wy­krztu­sić ani słowa.

Julia wes­tchnę­ła, zmierz­wi­ła moje włosy i ode­szła.

Nie mo­głam się tak łatwo pod­dać. Wie­dzia­łam, dokąd za­pro­wa­dzi mnie na­ra­sta­ją­ce po­czu­cie sa­mot­no­ści i nie­zro­zu­mie­nia.

– Wy­bacz, Mar­tuś – mruk­nę­łam pod nosem – ale tu cho­dzi o moją duszę.

Mo­głam jesz­cze wy­grać tę wojnę. Mia­łam plan. Po­trze­bo­wa­łam je­dy­nie do­sta­tecz­nie szyb­kie­go kontr­ata­ku. I książ­ki le­żą­cej na po­bli­skiej ławce.

Wsta­łam, go­to­wa po­pę­dzić w tam­tym kie­run­ku.

 

***

 

Aza­zel spo­koj­nie prze­żu­wał ko­lej­ne kart­ki. Prze­krzy­wił łepek i gapił się na moją czer­wo­ną z wście­kło­ści twarz.

– Mee – po­wie­dział cie­płym, mę­skim gło­sem.

A potem uśmiech­nął się wred­nie, tak, jak tylko kozy po­tra­fią.