Urodziny

"jako dorosły niemal człowiek". Nie wiadomo czy jesteś niemal dorosły czy niemal człowiekiem. Lepiej brzmi "jako niemal dorosły czlowiek. jesli mógłbym coś poradzić to czytanie tekstu po napisaniu, najlepiej kilkakrotne i autokorekta. Pozdrawiam i stawiam 3 na zachętę.   

A ja sądziłem, że to się nazywa inwersja. Dzięki za wyczerpujący komentarz.

Wydaje mi się, że można by to trochę dopracować, jeśli chodzi o język i gramatykę, na przykład:

"pierwszy haust żywota", "ze stanu pierwotnego ładu", "me jestestwo" - moim zdaniem tego typu sformułowania brzmią nie najlepiej, są "przekombinowane", wydaje mi się, że lepiej pisać prosto, bez przesadnych ozdobników i udziwnień,

"zewsząt" - zamiast "zewsząd"

"pod same okno" - zamiast "pod samo okno"

"księżyc wzbijał się nad horyzontem" - Księżyc raczej nie jest jakąś latającą machiną

"dziewczyna zatoczyła się w mrok chodnika" - nie bardzo wiem, czym jest "mrok chodnika"

"oczy wpatrzone w me oblicze" - lepiej: w moje, podobnie w kilku innych miejscach (np. zamiast "mą pościel" lepiej "moją pościel")

"znaleziona osiemnastoletnia dziewczyna BYŁA zgwałcona i poćwiartowana" - zamiast ZOSTAŁA, a ponadto ciężko jest poćwiartować zwłoki nożem (nawet rzeźnickim), zresztą nie ma wcześniej mowy o ćwiartowaniu, a jedynie o dźganiu

"wypowiedziała trzy znamienite słowa" - chyba chodziło o "znamienne"

Mimo to, ktoś o tak spaczonym umyśle, jak mój, czyta to z nieukrywaną przyjemnością i jednym tchem. Bardzo podoba mi się końcówka ("Co za skurwysyn"). Mam jednak pewne uczucie niedosytu - trochę to zbyt przewidywalne (niemal od początku wiem, co się święci), a obiekt napaści jest bezpłciowy (wolałbym, gdyby bohater zadźgał rodziców, czy braciszka - na przykład na deser, po wykonaniu roboty z tą dziewczyną).

No więc tak.

Gdy zaczynałem czytać ten niedługi tekst, miałem potężną nadzieję, że może to być coś naprawdę fajnego. Nadzieja utrzymywała się na przyzwoitej pozycji przez kilka akapitów - no bo proszę, oto mamy narrację pierwszoosobową, której jestem fanem. Mamy całkiem fajny styl, chociaż czasami nieco nienaturalny, przynajmniej na początku (Ze stanu pierwotnego ładu i zewsząt okalającej me jestestwo ciemności, przeszedłem w stan chaotycznej walki o przetrwanie - upiększone nieco na siłę, szczerze mówiąc. Wszystko ładnie, pięknie, ale - moim zdaniem - nie pasuje nawet w kontekście bohatera samego w sobie), bo później jest już lepiej. Mamy też bohatera z potencjałem na ciekawą postać (okej, przypomina serialowego Dextera i nie da się tego ukryć, ale wciąż miałem nadzieję, że nasycisz tekst kilkoma oryginalnymi pomysłami, które pozwolą to podobieństwo wybaczyć). I super, Kwaro się cieszy. 

Ale co dalej? Okej, jest chłopak. Są wspomnienia. Widać już, jakie z niego ziółko, czuć, co się święci. No dobrze, a więc jest morderstwo. Fajnie. Wraca do domu i... Co to? Koniec? Ale jak to tak?
Ja wiem, że szorty rządzą się własnymi prawami, ale to jest zaledwie zalążek, początek czegoś, czego z niewiadomych przyczyn postanowiłeś pozbawić nieco głębszego rozwinięcia i mocnego zakończenia.  A szkoda.

Gdybym miał postawić Ci ocenę, za samą próbę i styl stawiłbym 4. Niestety, ocena spadłaby drastycznie w dół biorąc pod uwagę fakt, jak ogromny potencjał - moim zdaniem, wybacz szczerość - zmarnowałeś.
W związku z tym nie postawię żadnej oceny, ponieważ nie lubię pieprzyć średniej autorom, którzy byliby - moim zdaniem - w stanie napisać coś dobrego. Ale mam w związku z tym pewną prośbę. Prośba do przemyślenia, pewnie ją zignorujesz, ale w głębi naiwnego serca będę ufał, że zastanowisz się nad nią choćby w odległej przyszłości. Mianowicie: usiądź, szanowny Autorze, na dupsku, weź ten powyższy zalążek, naszkicuj zarys dobrej, dłuższej fabuły, uzupełnij kilkoma oryginalnymi pomysłami, coby się nikt podobieństw do serialu nie czepiał i napisz opowiadanie, nie zmieniając narracji. Później podziel się nim z nami.

Tyle ode mnie. Pozdrawiam serdecznie. 

@Kwaro - Sorry, ale jaki serialowy Dexter?! Dexter to ciepłe kluchy. Już bardziej Dexter książkowy, a jeszcze bardziej brat Dextera. Ale tutaj takiego porównania nie bardzo można stosować, bo jak słusznie zauważyłeś - to dopiero zalążek czegoś, a morderców, nawet seryjnych, jest w literaturze i kinematografii na pęczki. Nie widzę najmniejszego powodu, by porównywać bohatera tego opowiadania do jakiegokolwiek znanego mordercy. Co najwyżej - mordercy jako pewnej idei (w sensie platońskim). Ten bohater ma potencjał, bo ma pazur (którego na marginesie pozbawiony jest moim zdaniem serialowy Dexter), ale ten potencjał jest na razie absolutnie niewykorzystany.

Dexter był tylko przykładem, ale, jak sam zauważyłeś, morderców, nawet seryjnych (a w wypadku Kubusia mówilibyśmy o takim właśnie), jest w literaturze i kinematografii na pęczki, stąd mój apel o "uoryginalnienie" bohatera, by ten jego już nieco widoczny pazur nabrał bardziej niepowtarzalnego charakteru. Nie jest to łatwe, ale nikt nie mówił, że będzie.

Obaj zgadzamy się co do niewykorzystanego potencjału i, jak sądzę, namawiamy Autora do jeszcze jednego podejścia.

A co do Dextera samego w sobie i "ciepłych kluch" - nie zgadzam się z Tobą zupełnie, ale to kwestia na osobny temat i lepiej szanownemu Autorowi nie spamować pod opowiadaniem, bo jak się już w serialowych kwestiach rozpiszę, to nie przestanę. :P 

> namawiamy Autora do jeszcze jednego podejścia

Jak najbardziej, jestem wszystkimi kończynami za! A więc czekam niecierpliwie i pozdrawiam!

Ja się zgadzam z CodyM. Język momentami nieco pretensjonalny, nazywam to "mądre słowa na siłę". Poza tym, opowiadanko ma w sobie coś. 

"Potrafiłem godzinami podziwiać kunszt kowali i rusznikarzy, w duchu rozmyślając nad zniszczeniami, jakich dokonać mogły ich narzędzia. " Swoimii  narzędziami kowale i rusznikarze wytwarzali bron, a nie ją niszczyli.   
"Nigdy nie zapomnę chwili, gdy dał mi strzelbę, gdy po raz pierwszy wystrzelony przeze mnie pocisk rozorał łeb zająca."
Do zajęcy strzela się grubym śrutem. 
" Sztych przedarł się przez grubą kurtkę, która, po wyjęciu noża, oblała się rumieńcem."
 Bez komentarza. Co to za zdanie ?  
 "Krew tryskała obficie, topiąc mnie w karminowym strumieniu błogości."
To samo jak wyżej.  
Całośc - bardzo slabiutka. Zarys pomysłu  na opowiadanie, nic więcej. Może byłoby to lepsze jako zarys scenariusza  komiksu - horrou dla biezbyt rozgarniętcyh czytelników.  Zero  psychologii, zero opisu rodzeniasie psychopaty. 
Jako tekst literacki - porażka. I taki teksty pisze ktoś, wyrózniony " Brązowym piórkiem"? Niepojęte.
1/6

Nie podobało mi się. O stronie technicznej wypowiedzili się koledzy wyżej, ja tylko powiem, że dla mnie nie było tu nic ciekawego. Ot, zwykła historia pizgniętego nastolatka który chciał się pobawić w Kubę Rozpruwacza. Nawet ten żart na końcu nie rozbawił tak, jak chyba powinien.

Zaufaj Allahowi, ale przywiąż swojego wielbłąda.

Dzięki za komentarze. Nie będę się zbytnio tłumaczył - tekst napisałem w ciągu kilku godzin, zainspirowany historią Karola Kota. Podszedłem do tego raczej z luźnym nastawieniem, nie siląc się na szczególną oryginalność.

Mogę tylko dodać, że "mądrych słów na siłę" na początku opka użyłem w celu odrealnienia procesu narodzin. Widać eksperyment się nie udał.

Cóż, RogerRedeye, przykro mi, że zawiodłem Twe oczekiwania. Bardzo, bardzo mi przykro.

Odnośnie rozwinięcia tekstu, raczej nie rozwinę. Piszę kilka innych tekstów od jakiegoś czasu - ten nazwałbym wybrykiem.

Hm, a serialu Dexter nigdy nie oglądałem. Nie oglądam seriali :) 

A szkoda. Podwójna. I dlatego, że nie rozwiniesz, i dlatego, że nie oglądałeś. ;)

Volthar- boję się ciebie ;-)
A logicznie- zapomniałeś o małym szczególe: ślady krwi na ubraniu. Przecież sam piszesz, że krew dziewczyny go ochlapała: "Krew tryskała obficie, topiąc mnie w karminowym strumieniu błogości."
Warsztat masz dobry. Powyżej wymieniono ci usterki, ale nie ma ich za dużo. Czekam, aż wykorzystasz go na coś lepszego, bo ten tekst jest taki sobie. Daję 3

Nie podobało mi się, niestety. Jak dla mnie trochę pretensjonalne opowiadanie o niczym. Bez fantastyki w dodatku ;) Miałam nadzieję na coś więcej, na jakąś intrygę, na jakieś rozwinięcie tej akcji, na jakieś zaskoczenie na końcu. A tu nic.

Nie dostrzegłam horroru, a tylko wzmiankę o zamordowaniu koleżanki. Szkoda, że nie dowiedziałam się, co sprawiło, że bohater stał się psychopatą, szkoda też, że brakło fantastyki.

Wykonanie pozostawia wiele do życzenia.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.