komentarze: 1, w dziale opowiadań: 1, opowiadania: 1

Dziękuję za komentarze! Z reguły na nie nie odpowiadam, ale widzę, że kultura tego forum jest taka, że się jednak odpowiada. To i odpowiem! :)

Powtórzenia były świadome, zarówno w formie budowy poszczególnych akapitów, jak i powtarzających się słów, vide początki każdego podrozdziału. Tam, gdzie słowa powtarzały się gęściej niż powinny, usiłowałem za pomocą mowy pozornie zależnej przekazać prosty sposób rozumowania prostego bohatera tekstu. Chciałem też przedstawić zmęczenie starego zbója.

Wiedza owiec nie wynikała z doświadczenia, a z wieku. Stare jest tu równoznaczne z mądrzejszym, również u górala, który z upływem lat staje się, wedlug siebie samego, lepszą osobą. Im starsze owce, tym inaczej patrzą na świat – rozumieją go lepiej i dostrzegają to, co nie jest dostrzegalne dla młodych owiec, dla psa, czy dla nas, prostych ludzi.

Góral nie został ugryziony podczas pełni, bo nie do końca wiemy czy ugryzł go wilk, wilkołak, czy też jakiś człowiek, będący wilkołakiem, ale chwilowo przebywający w swej ludzkiej skórze. W dodatku chyba nie potrzebna jest pełnia, by ugryzienie zadziałało. Przynajmniej nie w moim świecie ;)

Samo miejsce zamieszkania bohatera też nie jest ważne. Można spokojnie założyć, że jest to chata gdzieś na uboczu, przy tej chacie owce i las, a z okna chaty widok na góry. Miejsce, podobnie jak czas (mogło to równie dobrze dziać się 50, jak i 150 lat temu) nie gra tu takiej roli, jak psychologia postaci, dualizm, który zawsze był dla mnie nadrzędnym symbolem w tematyce likantropii, tutaj pokazany na różnych płaszczyznach. Jest on dodatkowo zderzony z niezachwianą stałością uczuć psa. Szaleństwo, w które powoli zdaje się popadać mężczyzna, jest kolejnym motywem w wilkołactwie, który mnie zawsze ciekawił.

Co do antropomorfizacji – owce tak, pies nie. Analogia może być widoczna na linii starzec-owce, pies stoi tu z boku, jest zwierzęciem od początku do końca. 

Raz jeszcze dziękuję za komentarze, które powitały mnie na forum! :)