Stalowe Szczury: Błoto

Wio­sna 1922. Sa­mo­bój­cze na­tar­cie na po­zy­cje prze­ciw­ni­ka po raz ko­lej­ny pro­wa­dzi ka­pral Re­in­hardt i jego kom­pa­nia karna – kun­dle wojny, de­zer­te­rzy, pod­pa­la­cze i naj­gor­sze szu­mo­wi­ny. Stra­ceń­cy go­to­wi na wszyst­ko.

Wkrocz w okopy Wiel­kiej Wojny.

– Na po­zy­cje! – wark­nął Kurt. Linia zła­ma­ła się, roz­sy­pa­ła, gdy żoł­nie­rze za­czę­li usta­wiać się przy dra­bin­kach. Widać było, że część od­su­wa się od nich jak naj­da­lej, pod­czas gdy inni z pewną de­spe­ra­cją prze­py­cha­ją się jak naj­bli­żej. „Chcą mieć to już za sobą”, po­my­ślał sobie Re­in­hardt. Ro­zu­miał ich aż nadto do­brze; być może po­stę­po­wał­by po­dob­nie, gdyby tylko miał gwa­ran­cję, że po­strzał byłby rów­no­znacz­ny z szyb­ką i bez­bo­le­sną śmier­cią.