Córka Czarnoksiężnika

Cie­pły wosk był mięk­ki i przy­jem­ny. Gdy była sama, nie wolno jej było do­ty­kać świec. To pod­sy­ca­ło cie­ka­wość. Wie­dzia­ła, że są gład­kie, że za­pach bie­rze się z wosku. Za­py­ta­ła, po co tata tyle ich trzy­ma. Mal­firs, cho­wa­niec czar­no­księż­ni­ka, naj­pierw po­wie­dział, że dla świa­tła. Potem dło­nie za­czę­ły mu się pocić, jakby się de­ner­wo­wał. Tłu­ma­czył jej, nie pierw­szy raz, co to świa­tło. Pró­bo­wał zmie­nić temat. Za­czął mówić o ry­tu­ałach, a w końcu o ja­kimś ro­man­tycz­nym stro­ju, albo na­stro­ju. O tym chyba nie lubił mówić, bo spo­cił się cał­kiem i za­śmierdł siar­ką. Łapy miał śli­skie jak ryby. Vessa trzy­ma­ła kie­dyś rybę: nic mi­łe­go.

Żeby po­ukła­dać nową wie­dzę w gło­wie, lu­bi­ła bawić się, pro­wa­dząc dia­lo­gi w my­ślach.

– Ura­tu­ję panią, kró­lew­no! Naj­pierw za­pa­lę świe­ce, to bę­dzie świa­tło i ro­man­tycz­ny na­strój.

Ka­mien­na kró­lew­na była zimna i dumna. Twarz zdo­bi­ło jej ko­ron­ko­we czół­ko, a suk­nię spi­na­ła bro­sza w kształ­cie ja­skół­ki.

– Żad­nych świec. Je­stem cza­row­ni­cą i ko­cham ciem­ność. I dla­cze­go mnie pan budzi?! Całą noc tań­czy­łam na sa­ba­cie, a teraz się nie wy­śpię. Za karę zmie­nię pana w żabę i prze­ro­bię na elik­sir!

– Jak pani śmie?

Ka­mien­ny ry­cerz wzno­sił ręce w obu­rze­niu. Nar­ra­tor­ka uśmiech­nę­ła się, a potem zmarsz­czy­ła brew­ki, wy­obra­ża­jąc sobie, że mówi:

– A jak pan śmiał wejść bez py­ta­nia do mojej wieży? Po­wi­nien pan wpaść w pu­łap­kę i wy­cią­gnąć ko­py­ta!  

 

***

– Na pło­ną­cy kutas ifry­ta! – za­klął za­kli­nacz. Ostrze na łań­cu­chu prze­le­cia­ło w po­przek ko­ry­ta­rza. Krok wię­cej i roz­cię­ło­by na pół jego chu­der­la­wy kor­pus i głowę z na­stro­szo­ną, rudą czu­pry­ną. – Stą­paj ostroż­nie, Cu­dzie! 

Zie­lo­no­oka wo­jow­nicz­ka od­po­wie­dzia­ła śmia­łym uśmie­chem. Wie­dzie­li, gdzie idą.  

Wieża Ne­fa­ste­sa mie­rzy­ła trzy­sta stóp i już z ze­wnątrz bu­dzi­ła nie­po­kój. Spra­wia­ła wra­że­nie czar­ne­go rogu wy­rwa­ne­go z łba gar­gan­tu­icz­ne­go dia­bła. Ścia­ny miała z ta­jem­ni­cze­go ma­te­ria­łu w ko­lo­rze smoły, być może w isto­cie z ja­kiejś zro­go­wa­cia­łej, dia­bel­skiej ke­ra­ty­ny utwar­dzo­nej ogniem pie­kiel­nym? Mi­nę­li już kilka po­miesz­czeń, rów­nie dzi­wacz­nych co sama bu­dow­la, z ma­ka­brycz­ny­mi kan­de­la­bra­mi z ludz­kich kości i czasz­ka­mi na ster­tach zwo­jów, niby przy­ci­ski do pa­pie­ru.

Na końcu ko­ry­ta­rza z pu­łap­ką mie­ści­ła się kom­na­ta ze spi­ral­ny­mi scho­da­mi, pną­cy­mi się w górę. Był tam też nie­do­koń­czo­ny por­tret męż­czy­zny z krę­co­ną, czar­ną brodą i po­waż­ną twa­rzą. Szata ar­cy­ma­ga i spi­cza­sta mitra były nie­do­kład­nie po­ko­lo­ro­wa­ne i bez de­ta­li.

***

Ma­larz, mie­sza­jąc farby, za­sta­na­wiał się, gdzie czar­no­księż­nik trzy­ma klu­cze do celi. Nagle usły­szał za ple­ca­mi po­waż­ny głos. Jakby mag czy­tał w my­ślach, jak w od­kry­tej talii ta­ro­ta.

– Przy­po­mnij, miły go­ściu, dokąd zmie­rza­łeś?

– Nad je­zio­ro Na­rien, ma­lo­wać oł­tarz w świą­ty­ni aniel­skiej boga słoń­ca, mi­strzu Ne­fa­ste­sie. Nocą zbłą­dzi­łem ze szla­ku i pro­si­łem was o go­ści­nę.

– Do świą­ty­ni aniel­skiej? Bar­dziej, ko­leż­ko, za­błą­dzić nie mo­głeś – za­re­cho­tał Mal­firs.

– A ja po­wie­dzia­łem, że za noc­leg w mojej pier­ni­ko­wej chat­ce… i oca­le­nie duszy, na­ma­lu­jesz dwa por­tre­ty. Mó­wi­łem coś o ra­to­wa­niu nie­wol­ni­cy? 

– Nic nie mó­wi­łeś o ra­to­wa­niu nie­wol­ni­cy, mi­strzu! – Słu­żal­czy demon za­wsze chwy­tał re­to­rycz­ne py­ta­nia czar­no­księż­ni­ka w locie. Przy­cho­dzi­ło mu to tym ła­twiej, że miał bło­nia­ste, kar­ma­zy­no­we skrzy­deł­ka.

Twarz ma­la­rza stała się bled­sza niż płót­no, nad któ­rym pra­co­wał. Opu­ścił pę­dzel i pa­le­tę.

– Za­bro­ni­łem ci ma­lo­wać? – Głos maga był prze­ra­ża­ją­co spo­koj­ny.

– Wręcz prze­ciw­nie! – pod­kre­ślił gniew­nie Mal­firs.

Ar­ty­sta po­now­nie wzniósł pę­dzel, choć dłoń dy­go­ta­ła mu ze stra­chu, roz­ka­pu­jąc kro­pel­ki farby.

– To ra­czej dobre ma­nie­ry wy­ma­ga­ły­by, byś prze­stał, gdy ktoś z tobą roz­ma­wia, Jasiu. – Każdy uśmiech Ne­fa­ste­sa był tylko mi­ni­mal­nym wznie­sie­niem ką­ci­ków ust. Pę­dzel i pa­le­ta wy­pa­dły ma­la­rzo­wi z rąk. Z różdż­ki maga wy­strze­lił pro­mień czer­wo­ne­go świa­tła.

 

Do cel cha­dzał sam. Maga iry­to­wa­ły­by tu bła­zeń­skie od­zyw­ki skrzy­dla­te­go de­mo­na. Wolał być w czte­ry oczy z więź­niem. Lub więź­niar­ką.

Łań­cu­chy opla­ta­ją­ce jej koń­czy­ny unie­ru­cho­mi­ły­by ol­brzy­ma. Nagie plecy po­zna­czył kań­czug. Czar­no­księż­nik za­mach­nął się i ude­rzył raz jesz­cze. O, jakże to było przy­jem­ne! Pie­kiel­nie bło­gie! Bicz w ręku sta­wał się re­kwi­zy­tem wła­dzy. Ści­ska­nie rę­ko­je­ści przy­po­mi­na­ło o tym Ne­fa­ste­so­wi, a bo­le­sny dotyk ple­cio­ne­go rze­mie­nia – po­rwa­nej pu­stel­nicz­ce.

Miała zgrab­ne ciało. Znak, że w swoim ere­mie żyła w więzi z na­tu­rą. Ude­rzył po­now­nie. Skóra ofia­ry nie wy­trzy­ma­ła i wy­pu­ści­ła stru­my­czek krwi.

– Za co? – jęk­nę­ła, wciąż nie do­wie­rza­jąc swo­je­mu nie­szczę­ściu.

– Słu­cham? – Pul­so­wał z emo­cji, ale nie zdra­dzał tego gło­sem. Choć za­pach świe­żej jusz­ki cnot­ki roz­grze­wał w nim ni­skie in­stynk­ty, do­sta­tecz­nie długo uczył się kon­tro­lo­wać od­ru­chy ciała. Pa­no­wać nad gło­sem, wy­ra­zem twa­rzy, a nawet my­śla­mi. Silna wola była ko­niecz­na, by ujarz­miać de­mo­ny.

Pu­stel­nicz­ka za­mil­kła, a rze­mień i tak spadł na jej plecy. Wy­krę­cił się przy ude­rze­niu, po­zo­sta­wia­jąc siną pręgę na pier­si. Biust uwię­zio­nej, w ze­sta­wie­niu z jej ni­skim wzro­stem, wydał się ma­go­wi wy­jąt­ko­wo pełny. Czar­no­księż­nik po­czuł swój pręż­ny, czar­ci ogon. Chęt­nie zgwał­cił­by tor­tu­ro­wa­ną na­tych­miast, ale nie miał już dla niej czasu. Ba­śnie zwy­kle to po­mi­ja­ją, ale by zo­stać czar­no­księż­ni­kiem, nie wy­star­czy mrocz­ne serce i uśmiech złych mocy. Trze­ba cięż­ko pra­co­wać. Sie­dzieć nad gri­mu­ara­mi. Do­kształ­cać się nie­ustan­nie. A prze­cież on, Ne­fa­stes, zaj­mo­wał się nie tylko czar­ną magią.

Był też ojcem.

Siar­czy­ście ude­rzył pu­stel­nicz­kę w po­śla­dek, by dać uj­ście chuci. Rzu­cił szorst­ko:

– Uszczę­śli­wisz dziś kogoś bar­dzo waż­ne­go, Mał­go­siu.

Doj­rzał na twa­rzy więź­niar­ki ozna­ki mdło­ści, wi­docz­nie bała się, że zaraz ją zbez­cze­ści. W tym wszyst­kim nie mogła ukryć zdzi­wie­nia. Nie­bio­sa! Czemu na­zy­wał ją Mał­go­sią?!

Ni­cze­go nie wy­ja­śnił. Wy­po­wie­dział za­klę­cie i łań­cu­chy znik­nę­ły. Zlęk­nio­na ko­bie­ta chwy­ci­ła z pod­ło­gi ko­szu­lę i okry­ła się nią. Ne­fa­stes zbli­żył się i zadał jej ostat­ni cios, swoją różdż­ką.

Ode­tchnął głę­bo­ko. Była pora gri­mu­arów, a potem czas dla Vessy. Zbli­ża­ły się dzie­sią­te uro­dzi­ny dziew­czyn­ki.  

 

***

– To już ostat­ni. – Splu­nę­ła i sko­pa­ła tru­chło po­mniej­sze­go dia­bła ze scho­dów. Od­dy­cha­ła cięż­ko, twarz miała po­si­nia­czo­ną, a bry­gan­ty­na nada­wa­ła się pod mło­tek płat­ne­rza. Przy­cię­te do po­ło­wy szyi włosy w ko­lo­rze mo­sią­dzu po­zle­pia­ły się od potu i krwi. – Dla mnie pest­ka – szep­nę­ła.

– Wiem, Cu­dzie. – Spod po­ma­rań­czo­wych brwi, oczy za­kli­na­cza pa­trzy­ły na nią z uczu­ciem. Po­do­ba­ła mu się jesz­cze bar­dziej w szkar­łat­nym świe­tle, rzu­ca­nym przez owal­ny wi­traż w sze­ro­kim oknie ską­pa­nej we krwi de­mo­nów sali.

– Na­praw­dę nie mo­gli­śmy kupić tej książ­ki w żad­nej księ­gar­ni, Mą­dra­lo?

– To nie książ­ka, tylko gri­mu­ar, Cu­dzie. I Ne­fa­stes ma je­dy­ny taki na świe­cie. Opra­wio­ny w skórę czar­ne­go jed­no­roż­ca i dia­men­ty kar­bo­na­do, pełen ta­jem­nic tak po­tęż­nych, że…

– Tak, wiem – ucię­ła. – Już opo­wia­da­łeś. Może czar­no­księż­nik ma wię­cej ba­zy­lisz­ków. Skóry z po­przed­nie­go po opra­wie­niu nie star­czy mi nawet na płasz­czyk. Chodź­my po twój nowy gri­mu­ar, mój ar­cy­ma­gu.

Dia­blik wy­pełzł zza zwłok i za­pisz­czał dziko, rzu­ca­jąc się jej do gar­dła z ob­sy­dia­no­wym pu­gi­na­łem. Z dłoni za­kli­na­cza po­mknął pio­run i od­rzu­cił czar­ta pro­sto na czer­wo­ny wi­traż. Szkło się roz­bi­ło i nie­szczę­śnik wy­padł z wieży. Dia­blik nie miał skrzy­de­łek.

– Ten był ostat­ni – po­wie­dział za­kli­nacz i lekko po­kle­pał wy­bran­kę po opan­ce­rzo­nych ple­cach.  

***

Wi­tra­że, jak w ja­kiejś świą­ty­ni! W in­fer­nal­nych bar­wach czy nie, idio­tycz­ny kon­cept. Po­mysł wy­jąt­ko­wo zło­śli­wej wiedź­my. O sercu tak pa­skud­nym, iż nie­jed­no stwo­rze­nie ode­tchnę­ło z ulgą na wieść, że przy po­ro­dzie wy­zio­nę­ła ducha. Czar­no­księż­ni­ko­wi też ulży­ło. Przez rok miesz­ka­nia w jego wieży zdą­ży­ła po­wsta­wiać głu­pie wi­tra­że, zgu­bić (albo ukraść) dwa wo­lu­mi­ny czar­nej magii i ode­słać w ot­chłań ulu­bio­ne­go suk­ku­ba. Poza tym wy­pi­ja­ła wino, wy­ja­da­ła ka­wior, a nie­to­pe­rza wam­pi­ra, który miesz­kał na stry­chu, spa­li­ła ogni­stą kulą, bo po­dob­no wplą­ty­wał się we włosy.

Z matką Vessy dzie­lił pasję czar­nej magii, ale da­le­ki był od tego, by kie­dy­kol­wiek ją po­ko­chać. Po­czuł się nieco oszu­ka­ny tym, że wy­ko­rzy­sta­ła jego na­sie­nie bez py­ta­nia o zgodę, ale nie wy­kłó­cał się. Osta­tecz­nie sam umie­ścił je we­wnątrz cza­row­ni­cy, więc pre­ten­sje by­ły­by tro­chę nie na miej­scu. Gdy rósł jej brzuch, Ne­fa­stes pra­co­wał nad nowym ry­tu­ałem i nie za­wra­cał sobie głowy ro­dzi­ciel­stwem.

Aż na­de­szła noc, gdy ro­dzi­ła się Vessa. Gra­nat nieba ły­skał pio­ru­na­mi, hu­cza­ło ta­ra­ba­na­mi grzmo­tów. Złe duchy okrą­ża­ły ro­go­wą wieżę, jak stru­mie­nie czar­nej wody wokół oka cy­klo­nu. Gdyby za­to­pił wów­czas szty­let w nie­mow­lę­cym ser­dusz­ku córki… spły­nął­by na niego taki zdrój ener­gii, że mógł­by wykuć po­tę­pień­czą mocą tunel do sa­me­go pie­kła. Ale gdy zo­ba­czył małe, fio­le­to­we oczka, nie mógł opu­ścić na nią ostrza. Czar­ny klej­not nie wypił tam­tej nocy mło­dziut­kiej duszy.

A dziec­ko uro­dzi­ło się ślepe. Jedno wej­rze­nie w ten cu­dow­ny, bez­u­ży­tecz­ny fio­let wy­star­czy­ło, by spę­ta­ła go uro­kiem. Mała cza­ro­dziej­ka. Jego… Czar­no­księż­nicz­ka. Tak na nią mówił, choć Vessa nie mogła usły­szeć. Uro­dzi­ła się ślepa… i głu­cha. Bo­go­wie byli wy­jąt­ko­wo nie­li­to­ści­wi. Myśl o karze za grze­chy ro­dzi­ców, wy­da­ła mu się za­bo­bon­na i bez­pod­staw­na. Przy­szła na świat z prze­kleń­stwem? Prze­cież nie mogła na­ro­dzić się w lep­szym miej­scu, niż wieża Ne­fa­ste­sa.

Ne­fa­stes był uczniem Hior­ma Roz­trop­ne­go. A stary Hiorm wy­my­ślił kie­dyś, jak prze­ka­zy­wać sobie myśli w ot­chła­ni. Wę­dro­wa­li po pan­de­mo­nium, trzy­ma­jąc się łań­cu­chów spi­na­ją­cych pie­kiel­ne kręgi. Oczy mieli za­mknię­te, by nie ulec ilu­zji groź­nej jak śmierć. Uszy za­ty­ka­li wo­skiem z aniel­skich piór, żeby nie sły­szeć za­wo­dze­nia po­tę­pień­ców. Te­le­pa­tia nio­sła ry­zy­ko, bo w każdą myśl mógł wśli­zgnąć się demon. Mistrz wy­uczył więc cze­lad­ni­ka, że każdy skra­wek dłoni bę­dzie ozna­czać inną li­te­rę. I tak, prze­su­wa­jąc do­ty­kiem po pal­cach i li­niach bie­gną­cych na skó­rze prze­ka­zy­wał mu: „za mną”, „stój”, „otwie­ram por­tal”.

Cena mą­dro­ści star­ca była wy­so­ka, ale Ne­fa­stes nie wzdra­gał się przed żadną za­pła­tą. Moc też miała cenę, nic nigdy nie było za darmo. Na końcu i wę­drów­ka po pie­kle wy­da­ła owoc. Ze Zwoju Dia­men­to­wej Ofia­ry na­uczy­li się, jak uwię­zić duszę w per­ga­mi­no­wym wię­zie­niu, mię­dzy kar­ta­mi księ­gi.

Po la­tach, trzy­ma­jąc na rę­kach bez­bron­ną có­recz­kę, z cy­nicz­nym gry­ma­sem za­uwa­żył, że jest wdzięcz­ny men­to­ro­wi za dotyk jego ży­la­stych dłoni, który niósł mu mą­drość, na równi z bólem. Gdy mała pod­ro­sła, Ne­fa­stes na­uczył ją al­fa­be­tu Hior­ma.

 

 ***

– Wi­dzisz to, co ja? – spy­ta­ła wo­jow­nicz­ka, ma­sku­jąc drże­nie głosu. Nie­daw­na pew­ność sie­bie gdzieś znik­nę­ła.  

– Widzę – od­rzekł za­kli­nacz – nie bój się, Cu­dzie. – Po­gła­skał jej głowę.

Mi­mo­wol­nie przy­su­nę­ła się do niego i przy­tu­li­ła. Bro­ni­ła uko­cha­ne­go przed szpo­na­mi i ro­ga­mi dia­błów, ale wobec czar­nej magii była bez­rad­na.

Przed bo­ha­te­ra­mi roz­cią­ga­ła się sala o wy­so­kim skle­pie­niu, wy­peł­nio­na mil­czą­cą rotą ka­mien­nych po­sta­ci.

 

***

– Jak Vessa?

– Do­sko­na­le, mi­strzu. – Cho­wa­niec mru­gnął gru­by­mi po­wie­ka­mi. – Wła­śnie skoń­czy­li­śmy czy­tać bajkę o Bez­rę­kiej Dziew­czy­nie. Na ko­niec Vessa po­wie­dzia­ła, że to jed­nak do­brze mieć parę rąk.

Twarz Ne­fa­ste­sa roz­ja­śnił dys­kret­ny uśmiech.

– Zo­sta­wi­łem ci kie­lich krwi jed­no­roż­ca.

Za­do­wo­lo­ny Mal­firs wy­fru­nął z sy­pial­ni Vessy. Mag pod­szedł do córki i po­gła­skał ją po nie­sfor­nych, kru­czych lo­kach. Uśmiech­nę­ła się, czu­jąc silną dłoń ojca. Chwy­ci­ła ją i za­czę­ła pisać al­fa­be­tem Hior­ma:

– I jak nasze por­tre­ty, tato?  

– Po­dzię­ko­wa­łem ma­la­rzo­wi za współ­pra­cę. Przy usta­la­niu ceny ob­ra­zów, oka­zał się dla mnie za twar­dy.

Cien­kie usta małej wy­gię­ły się w smut­ną pod­ków­kę. Miał ocho­tę za­py­tać córkę, po co wła­ści­wie po­trzeb­ny jej por­tret, ale bał się ją zra­nić. Spró­bo­wał zmie­nić temat:

– Mam dla cie­bie dwie nowe rzeź­by.

– Jakie?

– Jasia i Mał­go­się.

– Dzię­ku­ję, tato.

Wi­dział, że wia­do­mość o no­wych za­baw­kach nie spra­wi­ła małej tyle ra­do­ści co zwy­kle. Za­sę­pił się, wi­dząc jej re­ak­cję. Ka­mien­ne rzeź­by zwy­kle bar­dzo uszczę­śli­wia­ły Vessę. Wo­la­ła je od gał­gan­ko­wych lalek i ko­ni­ków na bie­gu­nach. Zrzą­dze­niem losu, Ne­fa­stes był mi­strzem pe­try­fi­ka­cji. Chciał nawet po­da­ro­wać dziew­czyn­ce ży­we­go ba­zy­lisz­ka, żeby mogła sama two­rzyć rzeź­by. Wścib­scy po­szu­ki­wa­cze przy­gód po­psu­li plan: uwol­ni­li nie­wol­ni­ków i za­bi­li po­twor­ka. I nie­mal ze­psu­li małej dzie­wią­te uro­dzi­ny. Nigdy wię­cej!

– Tato? – Kciuk, czu­bek kciu­ka, kciuk, czu­bek ser­decz­ne­go palca. T-a-t-o. – Czy ja będę cza­ro­wać, tak jak ty? Jak mama?

Ne­fa­stes nie­raz łapał się na tym, że pro­sto i szcze­rze pa­trzy córce w oczy. Nie mogła o tym wie­dzieć. Czy wie­dzia­ła, że oj­ciec za­wsze mówi jej praw­dę? Nie cho­dzi­ło o nie­win­ne eu­fe­mi­zmy, jak z nie­wdzięcz­nym ma­la­rzem. W głębi duszy czuł, że ona ro­zu­mie. Na ważne py­ta­nia nigdy nie od­po­wia­dał kłam­stwem.

– Nie wiem, Vesso. – Lewy kra­niec dłoni: nad nad­garst­kiem, czu­bek wska­zu­ją­ce­go palca, dwa kółka po­środ­ku dłoni, czu­bek ser­decz­ne­go palca. V-e-s-s-o.

Przy­tu­lił ją.

– A co byś wy­cza­ro­wa­ła?

– Lu­stro, jak w Kró­lew­nie Śnież­ce. Tato, w bajce kró­lew­na na­praw­dę umie­ra po zje­dze­niu za­tru­tej grusz­ki, czy Mal­firs znów coś po­krę­cił?

 – Po­krę­cił – uśmiech­nął się Ne­fa­stes. – Kró­lew­na umie­ra po zje­dze­niu za­tru­te­go jabł­ka.

– To do­brze, bo zja­dła­bym grusz­kę.

Mag wyjął z rę­ka­wa so­czy­sty owoc i wrę­czył Ves­sie, a potem po­ca­ło­wał czu­bek czar­no­wło­sej głów­ki.

 

– Z por­tre­tu nici – przy­po­mniał Mal­fir­so­wi.

– Ale za to spo­sób w jaki za­ła­twi­łeś tego tan­de­cia­rza, mi­strzu! Praw­dzi­wa sztu­ka różdż­ki!

Ne­fa­stes zmru­żył oczy, igno­ru­jąc po­chleb­stwa.

– Co jej damy na uro­dzi­ny?

– Ostat­nio za­chwy­ca­ła się Kró­lew­ną Śnież­ką.

– Mógł­bym za­mie­nić w ka­mień sied­miu kar­łów…

– Naj­bar­dziej za­cie­ka­wi­ło ją za­cza­ro­wa­ne lu­stro.

– Zwier­cia­dło… Tak, mó­wi­ła o nim. – Ne­fa­stes zmie­rzył Mal­fir­sa bez­li­to­snym wzro­kiem. – Naj­pierw por­tret, a teraz to. Co moja córka mia­ła­by robić ze zwier­cia­dłem? Może jesz­cze niech jej mówi, że jest naj­pięk­niej­sza na świe­cie?

– Nie de­ner­wuj się, mi­strzu. Mam pe­wien po­mysł.

– Le­piej nie wy­sta­wiaj mojej cier­pli­wo­ści na próbę.

– Pa­mię­tasz że­la­zną dzie­wi­cę, którą skon­stru­owa­li­śmy, żeby wy­sy­sać ener­gię z cier­pień nie­wol­ni­ków?

– Tę, która zmie­nia­ła tem­pe­ra­tu­rę?

– Do­kład­nie. Tę, która pod­grze­wa­ła się od bła­gań o łaskę.

– Mia­łeś dobry po­mysł, by wy­sma­ro­wać ją ole­jem – po­ki­wał głową Ne­fa­stes.

Mal­firs uśmiech­nął się, za­do­wo­lo­ny z apro­ba­ty mi­strza. Mówił dalej:

– Lu­stro dla Vessy mo­gło­by zmie­niać tem­pe­ra­tu­rę. Od jej do­ty­ku bę­dzie sta­wa­ło się cie­plej­sze.

– Bo jest naj­pięk­niej­sza.  

– Otóż to. Oczy­wi­ście nie bar­dzo go­rą­ce, żeby się nie spa­rzy­ła. A jak ja go do­tknę, to bę­dzie zimne jak lód. Spodo­ba jej się.

– Masz głowę mię­dzy ro­ga­mi, stary dia­ble.

– W pie­kle byłem ra­cjo­na­li­za­to­rem.

 

***

– Zje nas pani? – spy­tał ka­mien­ny Jaś.

– Bła­gam, nie! – ję­cza­ła ka­mien­na Mał­go­sia

– Głup­cy – od­po­wie­dzia­ła czar­no­księż­nicz­ka – nie jadam ludzi, tym bar­dziej ta­kich chu­dziel­ców!  

– A dla­cze­go tak tu ciem­no? – do­cie­kał Jaś. – Nie widzę wła­snych dłoni. Pani na pewno jest brzyd­ka, jak Baba Jaga.

– Prze­ko­naj się sam – rzu­ci­ła mu wy­zy­wa­ją­co.

Do­ty­ka­ła swo­jej twa­rzy i ra­mion, wy­obra­ża­jąc sobie, że to dło­nie chłop­ca.

– Jest pani pięk­niej­sza od mojej Mał­go­si! Zrób­my z niej ry­tu­ał i za­miesz­kaj­my razem!

Ka­mien­na twarz Mał­go­si wy­ra­ża­ła lęk i obrzy­dze­nie, jakby od zdra­dy Jasia na­szły ją mdło­ści. A Vessa, choć nie była pewna, czym jest ry­tu­ał, wie­dzia­ła, co od­po­wie­dzieć Ja­sio­wi:

– Bez­czel­ny! To ja za­de­cy­du­ję o tym, kto za­miesz­ka w mojej wieży!

 

***

Dia­bli trup ście­lił się gęsto na gład­kiej po­sadz­ce. On magią, ona mie­czem, wy­traw­ne za­bi­ja­ki, w tańcu śmier­ci nie mieli sobie rów­nych. Jesz­cze za daw­nych dni, łu­piąc na ce­sar­skim trak­cie, nie­źle da­wa­li sobie radę z licz­niej­szym prze­ciw­ni­kiem. A de­mo­ny Ne­fa­ste­sa? Może wiel­kie i strasz­ne, ale ru­sza­ły się jak wozy z wę­glem i śmier­dzia­ły jak uro­bek z po­kła­du o wy­so­kiej za­war­to­ści siar­ki.

Wo­jow­nicz­ka wy­tar­ła głow­nię w zwi­sa­ją­cą spod su­fi­tu cho­rą­giew z ro­ga­tą czasz­ką. W wieży peł­nej cza­rów i za­ga­dek na mo­ment od­zy­ska­ła ini­cja­ty­wę. 

I wtedy go zo­ba­czy­li. Stał na końcu ko­ry­ta­rza, w czar­nej sza­cie i mi­trze z pen­ta­gra­mem.

 – Za nim! Łap skur­wy­sy­na! – krzyk­nął za­kli­nacz.

Zdą­żył wy­wo­łać pio­run i tra­fić Ne­fa­ste­sa w ramię. Mag zawył z bólu. W po­ści­gu wbie­gli do ośmio­bocz­nej sali. Wtedy Mal­firs, przy­cza­jo­ny pod su­fi­tem, obrzy­gał za­kli­na­cza żół­tym kwa­sem. Fetor ści­nał z nóg, ale widok był jesz­cze gor­szy. Wo­jow­nicz­ka nie­mal wy­pu­ści­ła oręż, gdy ko­cha­nek roz­pusz­czał się na jej oczach. Z jego krzy­ków zro­zu­mia­ła tylko:

 – Zabij!

Od­ga­dła proś­bę o cios łaski. Nie zdą­ży­ła go zadać. Ne­fa­stes wy­cza­ro­wał pro­mień, który zmie­nił po­szu­ki­wa­cza przy­gód w posąg. Spe­try­fi­ko­wał cier­pie­nie. Uko­cha­ne lico prze­mie­ni­ło się w szka­rad­ną maskę, oszpe­co­ną kwa­sem. Okrzyk bólu uwięzł w top­nie­ją­cych war­gach.

Wo­jow­nicz­ka sku­pi­ła wzrok na zło­śli­wym uśmie­chu Mal­fir­sa i ci­snę­ła w cho­wań­ca mie­czem z taką siłą, że głowę de­mo­na przy­szpi­li­ło do he­ba­no­we­go ży­ran­do­la.  

Czar­no­księż­nik za­klął w mowie pie­kieł. Ude­rze­nie ta­jem­nej siły pchnę­ło wo­jow­nicz­kę po po­sadz­ce i z trza­skiem roz­war­ło nią żółte, ko­ścia­ne drzwi. Z łow­czy­ni stała się zwie­rzy­ną. Ku­li­ła grzbiet, uni­ka­jąc pro­mie­ni, które skwier­cza­ły w po­wie­trzu. Gonił ją dłu­gim, mrocz­nym ko­ry­ta­rzem do kom­na­ty za­snu­tej pół­mro­kiem. Sły­sza­ła jak dyszy, tłu­miąc zmę­cze­nie gnie­wem. Czuła, że nie da rady dłu­żej biec. Po­ci­ski zbli­ża­ły się jak czer­wo­ne szer­sze­nie. Uj­rza­ła na ścia­nie zwier­cia­dło, osło­ni­ła się nim. Drgnę­ła za­sko­czo­na, bo było cie­płe. Od­bi­ty lu­strem pro­mień tra­fił w pierś Ne­fa­ste­sa.

Na twarz maga na­pły­nę­ło zdzi­wie­nie. Nie­raz dumał nad tym, jakie to uczu­cie.

Za­stygł szyb­ko jak wosk lany w wodę, stward­niał i stał się ka­mien­ną rzeź­bą. Lu­stro nagle zro­bi­ło się zimne.

Wo­jow­nicz­ka pod­sko­czy­ła gwał­tow­nie i ar­te­fakt wy­padł jej z rąk, z trza­skiem ude­rza­jąc w pod­ło­gę.

Usły­sza­ła szur­nię­cie ma­łych bu­ci­ków. Tuż za ple­ca­mi miała dziew­czyn­kę. Czar­ne locz­ki za­sła­nia­ją­ce oczy, spo­kój jej twa­rzy na widok śmier­ci maga i nie­od­gad­nio­ne mil­cze­nie zmro­zi­ły zbroj­nej szpik w ko­ściach sil­niej, niż pół hordy do­pie­ro co ubi­tych de­mo­nów. Wy­co­fy­wa­ła się po­wo­li, drżąc od na­pię­cia. Bez mie­cza czuła się zu­peł­nie bez­bron­na. Blada dziew­czyn­ka jak upiór su­nę­ła w jej stro­nę.

– Odejdź! Odejdź ode mnie! – krzy­cza­ła wo­jow­nicz­ka. Mała nie re­ago­wa­ła.

Na pie­de­sta­le zbroj­na do­strze­gła znie­na­wi­dzo­ną księ­gę, w po­ły­skli­wej, czar­nej opra­wie z dia­men­tów kar­bo­na­do. Gri­mu­ar Ne­fa­ste­sa, który ode­brał jej uko­cha­ne­go. Pod­wyż­sze­nie znaj­do­wa­ło się przed ba­zal­to­wym oł­ta­rzem, na któ­rym tlił się zie­lo­ny ogień. Wście­kła wo­jow­nicz­ka chwy­ci­ła gri­mu­ar i ci­snę­ła w pło­mie­nie. Wy­schnię­te stron­ni­ce wnet za­ję­ły się ogniem.

Bo­ha­ter­ka co­fa­ła się dalej, od­da­la­jąc od zjawy i nie mogąc ode­rwać wzro­ku od hip­no­ty­zu­ją­cych pło­mie­ni. Wtedy znad księ­gi pod­nio­sła się ete­rycz­na po­stać. Duch uwię­zio­ny w per­ga­mi­nie. Pół­prze­zro­czy­sta sylwetka mło­dej ko­bie­ty w bar­wie ne­fry­tu, z dziu­ra­mi zie­ją­cy­mi ogniem, za­miast oczu. Szy­szy­mo­ra. Dusza zmar­łej przy po­ro­dzie.

Duchy ro­zu­mie­ją wię­cej. Zie­lo­na matka zwró­ci­ła się ku zja­wie i spoj­rza­ła na swoje ete­rycz­ne dło­nie, bez­sil­ne w pla­nie ma­te­rii. 

Roz­legł się krzyk. Okrut­ny, prze­ni­kli­wy, roz­ry­wa­ją­cy. Bo­ha­ter­ka zła­pa­ła się za uszy. Nie po­ma­ga­ło. W końcu po­czu­ła na pal­cach krew. W pa­ni­ce, wo­jow­nicz­ka tło­czy­ła w młode płuca po­wie­trze jak w ko­wal­ski miech. Usta zro­bi­ły się suche, za­kłu­ło w klat­ce pier­sio­wej.

Zie­lo­na szy­szy­mo­ra po­śród pło­mie­ni i zjawa su­ną­ca w stro­nę ska­mie­nia­łe­go Ne­fa­ste­sa. To był ostat­ni widok, zanim stra­ci­ła przy­tom­ność.

 

***

Pach­nia­ło, jakby pa­li­ło się coś dziw­ne­go. Chyba Mal­firs znów do­rzu­cił coś do ognia. Czar­no­księż­nik sta­now­czo za­bro­nił córce zbli­żać się do pło­mie­ni, a ona ufała swo­je­mu tacie. Uśmiech­nę­ła się pro­mien­nie, my­śląc o mi­ło­ści ojca, który po­da­ro­wał jej rzeź­bę sa­me­go sie­bie. Gdy praw­dzi­wy mag bę­dzie pra­co­wał w la­bo­ra­to­rium albo pió­rem fe­nik­sa kre­ślił zwoje na swoim kan­tor­ku z cza­szek, Vessa po­ba­wi się z ka­mien­nym tatą i czas szyb­ciej zleci.

Pre­zent pra­wie tak wspa­nia­ły, jak lu­stro, które do­sta­ła na uro­dzi­ny. To do­pie­ro był cu­dow­ny po­da­rek! Oj­ciec to praw­dzi­wy cza­ro­dziej. Po­szła po­szu­kać zwier­cia­dła. Le­ża­ło na ziemi, prze­wró­co­ne. Roz­bi­ło się. Chcia­ła je pod­nieść i roz­cię­ła sobie dłoń ka­wał­kiem szkła.

Ręka córki czar­no­księż­ni­ka była cała czer­wo­na, ale nikt nie mógł tego zo­ba­czyć.

Usły­szeć pła­czu.