Strażnica na wzgórzach Cienia

Straż­ni­ca na Wzgó­rzach Cie­nia.

Cią­gle te same tra­wia­ste wzgó­rza, nawet ptak czy zając nie chcia­ły za­kłó­cić mo­no­to­nii. Tylko słoń­ce, wiatr i pory roku zmie­nia­ły się w tym kra­jo­bra­zie. An­thelm z po­cząt­ku cie­szył się z tego spo­ko­ju, ale po kilku mie­sią­cach za­czął bła­gać bogów, żeby co­kol­wiek się wydarzyło. Nie chciał swo­ich krzep­kich lat wspo­mi­nać, tylko z wpa­try­wa­nia się z muru w trawę. Jednego dnia w od­da­li młody straż­nik spo­strzegł w oddali ruch, potem punkt, na­stęp­nie punkt urósł do całej syl­wet­ki. Na jed­nym ze wzgórz po­ja­wi­ła się po­stać. Może z po­wie­trza, może spod ziemi, ale nie mogła przy­być ską­d­inąd jak każda nor­mal­na isto­ta, gdyż straż­nik z pew­no­ścią by to za­uwa­żył. Straż­nik od­niósł wra­że­nie, że po­stać przy­pa­tru­je się mu i że jest na pe­wien spo­sób ludz­ka, lecz wy­ko­śla­wio­na, ciem­na i chuda. An­thelm nie mógł ode­rwać od niej wzro­ku, dopóki nie odwróciła się i nie zni­kła mię­dzy wzgó­rza­mi.

1.*** Dzień

Koń­czy­ło się późne lato, było jesz­cze cie­pło, ale po­smak prze­mi­ja­nia już uno­sił się w po­wie­trzu. Dzie­się­ciu mło­dych re­kru­tów szło, pro­wa­dzo­nych przez ka­pi­ta­na z po­bli­skiej straż­ni­cy, z tyłu je­chał wóz wy­peł­nio­ny drew­nem. Byli mło­dzie­niasz­ka­mi  i po­cho­dzi­li z kilku wsi na dru­gim końcu kró­le­stwa. Nie­wie­le wie­dzie­li o świe­cie, a o tej jego czę­ści jesz­cze mniej. Szli przez las grun­to­wą drogą, lecz drze­wa coraz bar­dziej się prze­rze­dza­ły, aż w końcu ustą­pi­ły po­ro­śnię­tym tylko rzad­ką trawą wzgó­rzom. – Dla­te­go straż­ni­ca mu­sia­ła spro­wa­dzać drew­no. – Gnia­dy chudy koń ledwo cią­gnął wy­pa­ko­wa­ny po brze­gi wóz, więc tempo ko­lum­ny nie było wiel­kie. Ka­pi­tan w końcu za­uwa­żył, że cie­nie za­czę­ły się wy­dłu­żać. Z przo­du ko­lum­ny padła ko­men­da:

– Szyb­ciej ro­ba­ki, mu­si­my zdą­żyć przed za­cho­dem słoń­ca!

Ka­pi­tan przy­śpie­szył, a oni po­mi­mo zmę­cze­nia po­dą­ży­li za nim. Wóz zo­sta­wał coraz bar­dziej z tyłu, po­mi­mo usil­ne­go ma­cha­nia przez woź­ni­cę batem. Po po­ko­na­niu kilku wzgórz wóz w ogóle znik­nął im z pola wi­dze­nia. Ma­sze­ro­wa­li tak, aż słoń­ce za­czę­ło się sty­kać z ho­ry­zon­tem. Zo­ba­czy­li w od­da­li straż­ni­cę na wzgó­rzu wyż­szym niż wszyst­kie oko­licz­ne. Nawet pro­wa­dzą­cy ka­pi­tan ze straż­ni­cy był już zlany potem, lecz wydał ko­lej­ną ko­men­dę:

– Bieg!

Je­de­na­stu męż­czyzn za­czę­ło biec, jakby ści­ga­li się ze słoń­cem. Cie­płe po­ma­rań­czo­we świa­tło mocno kon­tra­sto­wa­ło z zim­ny­mi czar­ny­mi cie­nia­mi. Zbli­żyw­szy się do­strze­gli że straż­ni­cę ota­cza ka­mien­ny mur, zza któ­re­go wy­chy­la­ła się duża wieża ze spi­cza­stym da­chem. Na ostat­nim po­dej­ściu do straż­ni­cy byli już zbyt zmę­cze­ni, żeby utrzy­mać szyk. Wbie­gli przez bramę, która na­tych­miast się za nimi za­mknę­ła.

Na­sta­ła noc.

2.*** Noc

Dzie­się­ciu mło­dych męż­czyzn le­ża­ło na dzie­dziń­cu straż­ni­cy, pró­bu­jąc zła­pać od­dech. Było wśród nich trzech przy­ja­ciół – Le­szek, któ­re­go imię ozna­cza: ten, który dzia­ła chy­trze, a co do niego pa­so­wa­ło; Hasek, ob­rot­ny z pie­niędz­mi, ale tchórz­li­wy i Dimka, który miał sła­bość do win i któ­re­go głu­po­tę można było po­my­lić z od­wa­gą.

Dimka rzu­cił w stro­nę Haska:

– Oni tutaj ba­to­żą za chwi­lę spóź­nie­nia, czy co?

Hasek nie od­po­wie­dział. Dzie­dzi­niec roz­świe­tla­ło kilka po­chod­ni. Do ledwo sto­ją­ce­go na no­gach ka­pi­ta­na pod­szedł wy­so­ki łysy męż­czy­zna o dum­nej po­sta­wie.

– Cie­szę się, że zdą­ży­łeś, An­thel­mie. Jak spra­wia­ją się nowi re­kru­ci?

–Umie­ją bie­gać, tyle na razie mogę po­wie­dzieć.

Było już za późno na po­wi­ta­nia. Za­pro­wa­dzo­no świe­żych straż­ni­ków do środ­ka i ka­za­no im się roz­ło­żyć w naj­niż­szej kon­dy­gna­cji. Na miej­scu cze­ka­ły na nich liche po­sła­nia na ka­mien­nej pod­ło­dze, zło­żo­ne z cien­kie­go pledu na roz­sy­pa­nym sia­nie. Były wi­docz­ne miej­sca na ogień, ale nic się w nich nie pa­li­ło. Od ka­mien­nej pod­ło­gi cią­gnę­ło chło­dem.

– Nie po to za­cią­ga­łem się do woja… – za­czął na­rze­kać Dimka.

 – Nie za­cią­gną­łeś się, tylko zo­sta­łeś za­cią­gnię­ty – wtrą­cił Hasek – ni­ko­go z nas nie py­ta­no o zda­nie, nie pa­mię­tasz?

– Wiem, wiem, ale jak już się stało, to wolę mówić, że sam się za­cią­gną­łem. To le­piej brzmi.

Le­szek tylko się przy­pa­try­wał. W końcu wszy­scy po­snę­li, poza nim. Coś mu prze­szka­dza­ło, jakiś od­głos prze­bi­ja­ją­cy się lekko przez płyt­kie od­de­chy jego to­wa­rzy­szy. W końcu szczę­ka­nie zębów Dimki, zagłuszyło wszyst­kie inne dźwię­ki i Le­szek za­snął.

3.*** Dzień

Rano mło­dzi re­kru­ci stali w ko­lej­ce do du­że­go kotła. Na­stro­je były ra­do­sne. W końcu i trzech przy­ja­ciół do­cze­ka­ło się swo­jej por­cji stra­wy.

– Dobry panie kwa­ter­mi­strzu, czy u was za­wsze tak zimno w nocy? – za­py­tał Le­szek.

– Nie, tylko jak drew­na nie do­wio­zą. – od­po­wie­dział kwa­ter­mistrz.

Od­szedł z miską pa­ru­ją­ce­go od cie­pła gu­la­szu.

– Lesz­ku w tym jest nawet mięso – po­wie­dział roz­ra­do­wa­ny Dimka.

–Może nie bę­dzie tu tak źle, tylko wodę mają tu pa­skud­ną, smak taki dziw­ny – od­po­wie­dział Le­szek.

Przy­ja­cie­le za­czę­li ocho­czo pa­ła­szo­wać, przy oka­zji pa­trząc jak Hasek urzą­dził sobie dłuż­szą po­ga­węd­kę z kwa­ter­mi­strzem.

Droga, którą przy­by­li, była je­dy­ną, która pro­wa­dzi­ła do straż­ni­cy. Po­ło­że­nie jej można by okre­ślić, jako jedno wiel­kie ni­g­dzie. W świe­tle dnia można było zo­ba­czyć, że mur ota­cza­ją­cy straż­ni­cę ma 7 sążni wy­so­ko­ści, z ni­ski­mi blan­ka­mi. Plac był pro­sto­kąt­ny, z dwóch stron ota­czał go tylko mur, z trze­ciej był opie­ra­ją­cy się o mur duży ka­mien­ny bu­dy­nek, w któ­rym spali, z czwar­tej zaś wy­so­ka, ob­szer­na wieża, którą wi­dzie­li z da­le­ka. Gdyby ktoś pa­trzył, mógł­by zo­ba­czyć w jed­nym z okien tej wieży za­kap­tu­rzo­ną głowę.

Roz­le­gło się gło­śne:

 – Zbiór­ka!

Wszy­scy żoł­nie­rze, ra­czą­cy się dotąd gu­la­szem, usta­wi­li się w sze­re­gu. Przy­szedł ten łysy męż­czy­zna, któ­re­go zo­ba­czy­li po przy­by­ciu wczo­raj i prze­mó­wił do zgro­ma­dzo­nych:

– Wi­taj­cie, je­stem tu ko­men­dan­tem, to jest moja straż­ni­ca i to są Wzgó­rza Cie­nia…

Le­szek my­śla­mi był jesz­cze przy gu­la­szu, więc z całej ga­da­ni­ny o ho­no­rze i obo­wiąz­ku za­pa­mię­tał tylko, że nie mogą wcho­dzić do tej spo­rej wieży, oraz że obo­wią­zu­je cał­ko­wi­ty zakaz otwie­ra­nia bram w nocy. Na ko­niec ko­men­dant na­ka­zał nowym re­kru­tom po­cze­kać na ka­pi­ta­na, który ma dla nich za­da­nie.

Po chwi­li pod­szedł do nich zna­jo­my im już ka­pi­tan An­thelm.

– Pa­no­wie, szy­kuj­cie się na wasz pierw­szy pa­trol w tej straż­ni­cy.

Wy­ru­szy­li jesz­cze przed po­łu­dniem. Je­de­na­stu męż­czyzn, tak jak wczo­raj, tylko w drugą stro­nę. Trzej przy­ja­cie­le usta­wi­li się tak, że ma­sze­ro­wa­li z tyłu. Dzię­ki temu mogli spo­koj­nie roz­ma­wiać, bez de­ner­wo­wa­nia ka­pi­ta­na.

– To czego się tam Hasku do­wie­dzia­łeś od kwa­ter­mi­strza? – za­py­tał Le­szek.

–Na imię ma Bruno i sta­cjo­nu­je tutaj od roku. Bar­dzo miły czło­wiek, chyba się po­lu­bi­li­śmy. – od­po­wie­dział Hasek.

– Już umó­wi­łeś się z nim na małe… sam na sam? – za­żar­to­wał Dimka.

– Za­mknij łeb Cy­ga­nie! – Zde­ner­wo­wał się Hasek.

– Chło­pa­ki czy pa­mię­ta­cie, że­by­śmy wczo­raj mi­ja­li te roz­ko­pa­ne doły? – za­py­tał Le­szek wska­zu­jąc na skraj drogi.

– Srać te doły, le­piej po­słu­chaj­cie co mam wam do po­wie­dze­nia. Do­wie­dzia­łem się jesz­cze, że straż­ni­cę ob­sa­dza około sześć­dzie­się­ciu chło­pa i nie trze­ba się uga­niać za ban­dy­ta­mi, bo i tak nie ma tu pra­wie na co na­pa­dać, ale… – Hasek przez chwi­lę szu­kał od­po­wied­nie­go słowa – straż­ni­cy, któ­rzy mają nocne warty na mu­rach, ga­da­ją o dziw­nych rze­czach w nocy, ale on nie wie do­kład­nie, bo głów­nie sie­dzi w kuch­ni lub w ma­ga­zy­nie.

– Faj­nie – ucie­szył się Dimka – bę­dzie co dziew­kom opo­wia­dać!

W końcu na­tknę­li się na wóz z drew­nem, w miej­scu gdzie jedno ze wzgórz za­sła­nia widok ze straż­ni­cy na drogę, jakąś milę od straż­ni­cy. Ni­g­dzie nie było śladu ani konia, ani woź­ni­cy. Ka­pi­tan ostroż­nie obej­rzał cały wóz, a potem na­ka­zał re­kru­tom prze­szu­ka­nie oko­li­cy, ale re­kru­ci też nic nie zna­leź­li.

–Może woź­ni­ca bał się, że go na­pad­ną w nocy wilki, więc od­piął konia i na nim od­je­chał? – Wy­snuł tezę Dimka.

– Aleś ty głupi – rzu­cił Hasek – to by po­je­chał na nim do straż­ni­cy, jak miał tak do niej bli­sko.

– Ale straż­ni­ca nie otwie­ra bram w nocy – Za­uwa­żył Le­szek.

Roz­wa­ża­nia prze­rwał ka­pi­tan na­ka­zu­jąc prze­cią­gnię­cie wozu do straż­ni­cy. Cho­ciaż wóz był cięż­ki, to je­de­na­stu chło­pa – ka­pi­tan też się nie obi­jał –po­wo­li i z tru­dem, ale dało radę.

Za do­cią­gnię­cie wozu, każdy z nich do­stał po małym bu­kła­ku wina i wolne od obo­wiąz­ków do wie­czo­ra. Lecz wszyst­ko co dobre kie­dyś się koń­czy.

Znowu za­cho­dzą­ce słoń­ce wy­dłu­ża­ło cie­nie. We­szli po raz pierw­szy na szczyt murów, bo mieli przed sobą pierw­szą nocną wartę. Spoj­rze­li z góry w stro­nę prze­ciw­ną, niż ta z któ­rej przy­je­cha­li i zo­ba­czy­li w od­da­li małe ciem­ne wy­brzu­sze­nia na ho­ry­zon­cie – od­le­głe pasmo gór­skie – a po­mię­dzy nimi, a tym pa­smem tylko wzgó­rza, nie­prze­li­czo­ne wzgó­rza na któ­rych poza rzad­ką trawą nie było widać ni­cze­go in­ne­go.

– Jest do­brze – Po­my­ślał Le­szek.

4.*** Noc

– Po­rzą­dek noc­nych wart wy­glą­da tak, co naj­mniej dwaj straż­ni­cy na każdą stro­nę murów. Pil­nu­je­cie, aż przyj­dą was zlu­zo­wać. Są czte­ry zmia­ny w nocy, więc nocna warta nie trwa spe­cjal­nie długo. Za spa­nie, picie i po­rzu­ce­nie warty czeka was chło­sta. – Tłu­ma­czył nad­zo­ru­ją­cy no­wych straż­nik. – Po czym po­szedł się po­ło­żyć z bu­kła­kiem wina.

Pierw­sza warta od pół­noc­nej stro­ny przy­pa­dła Lesz­ko­wi i Dimce. Z po­cząt­ku była to dość jasna noc, niebo na za­cho­dzie nadal było nie­bie­skie. Zimny wiatr lekko mu­skał ich po twa­rzach. Było pięk­nie. Każda isto­ta po­sia­da­ją­ca choć odro­bi­nę wraż­li­wo­ści po­my­śla­ła­by – chwi­lo trwaj – Lecz szyb­ko ciem­ne chmu­ry za­czę­ły za­kry­wać gwiaz­dy i księ­życ. Z po­cząt­ku łatwo dało się roz­róż­nić od­le­głe wzgó­rza, lecz w końcu ledwo można było do­strzec pod­nó­że murów. Pa­trze­nie w ciem­ność było nie­kom­for­to­we. Jakby ktoś pa­trzył na cie­bie z dru­giej stro­ny. Dimka ko­ły­sząc się lekko na no­gach ukrad­kiem po­pi­jał wino z bu­kła­ka, który ukrył po­mię­dzy war­stwa­mi ubra­nia.

– My­śla­łem że swój bu­kłak już wy­pi­łeś – Rzu­cił Le­szek.

– Bo wy­pi­łem – od­po­wie­dział Dimka – a ten prze­han­dlo­wa­łem od Haska za moją na­stęp­ną pen­sję.

– Jak to jest, że przez to twoje pi­jań­stwo jesz­cze nic po­waż­ne­go ci się nie stało? – Po­wie­dział Le­szek, za­zdrosz­cząc Ha­sko­wi po­my­słu.

Dimka nagle znie­ru­cho­miał.

– Sły­szysz to? – za­py­tał.

– Je­steś pi­ja­ny.

– Nie ja na­praw­dę coś sły­szę.

Le­szek teraz też to za­uwa­żył – w szu­mie wia­tru sły­chać było szep­ty – Le­szek do­stał gę­siej skór­ki nawet w miej­scach w któ­rych nie wie­dział, że to jest moż­li­we. Były na gra­ni­cy sły­szal­no­ści. Wiele gło­sów, ale nie dało się od­róż­nić słów. Dimka do­padł do bla­nek i wy­chy­lił się tak, że od pasa w górę był po ze­wnętrz­nej stro­nie.

– Dimka, do chuja Pana! Nie wy­chy­laj się tak, bo wy­pad­niesz!

– Wy­pa­tru­ję noc­nych dzi­wów – od­po­wie­dział Dimka chi­cho­cząc – O tam coś się rusza – wska­zał gwał­tow­nie ręką…  i stra­cił rów­no­wa­gę.

 Spa­da­jąc chi­cho­tał. – Co do chuja! – Za­klął Le­szek. Wyj­rzał zza bla­nek i krzyk­nął w dół – Dimka! Dimka! – ale nikt mu nie od­po­wie­dział.

Le­szek po­pę­dził do bramy. To że nie spadł, zbie­ga­jąc po wy­śli­zga­nych stop­niach, było za­ska­ku­ją­cym wy­czy­nem, ale nikt nie kla­skał. Przy za­mknię­tej bra­mie stało dwóch ro­słych, do­świad­czo­nych straż­ni­ków.

– Otwórz­cie bramę, młody spadł z muru! – Wy­dy­szał Le­szek

– Nie mo­że­my tego zro­bić – od­po­wie­dział jeden z nich – mamy wy­raź­ny zakaz ko­men­dan­ta.

Bła­ga­nia, prze­kleń­stwa i próby prze­kup­stwa nic nie dały. Straż­ni­cy przy bra­mie byli nie­ugię­ci. Ktoś obu­dzi­li nawet ko­men­dan­ta, ale ten i tak nie wydał zgody. Le­szek po­biegł z po­wro­tem na mur, w miej­sce z któ­re­go spadł Dimka i krzyk­nął w dół, żeby się nie ru­szał, że rano po niego przyj­dą.

Le­szek po­sta­no­wił, że nie spo­cznie. Po­le­ci do przy­ja­cie­la, jak tylko otwo­rzą rano bramę. Straż­ni­cy pró­bo­wa­li go po­cie­szyć mó­wiąc, że spa­da­jąc z tej wy­so­ko­ści chło­pak praw­do­po­dob­nie nie prze­żył, ale potem dali mu spo­kój. Wy­cze­ki­wał sku­lo­ny przy bra­mie, ale za­snął.

5.*** Dzień

Rano nie zna­le­zio­no ciała Dimki, a Le­szek mu­siał zło­żyć wy­ja­śnie­nia u ko­men­dan­ta. Miał na tyle trzeź­wy umysł, żeby po­mi­nąć al­ko­hol i to, że pró­bo­wał prze­ku­pić straż­ni­ków. W trak­cie skła­da­nia wy­ja­śnień prze­szła mu przez głowę myśl – Czy po­wie­dzieć o szep­tach, czy uzna­ją że zwa­rio­wa­łem? Nie! Nie będę robił sobie kło­po­tów, z po­wo­du cze­goś, co mogło mi się tylko wy­da­wać.

Kiedy wy­szedł od ko­men­dan­ta cze­kał już na niego przy­ja­ciel.

– Czego my tu w za­sa­dzie pil­nu­je­my Hasku? – Za­czął Le­szek.

– My? Swo­je­go nosa. Skąd to py­ta­nie?

– Sam nie wiem.

– Nic nie wspo­mnia­łeś o winie mam na­dzie­ję? – Do­py­ty­wał się Hasek.

– Nie – od­po­wie­dział Le­szek – po­wie­dzia­łem, że coś usły­szał, wy­chy­lił się i po­śli­zgnął.

– Jak wy­glą­da­ło… to co zo­sta­ło z Dimki?

– Nie wiem.

– Jak to kurwa nie wiesz?

– Mam tego nie roz­po­wia­dać.

– Ni­ko­mu nie po­wiem – Hasek po­ło­żył rękę na sercu.

– Dobra – wes­tchnął Le­szek – tam nie było żad­ne­go ciała…

Hasek wy­glą­dał jakby zgłu­piał. Po chwi­li dłuż­sze­go mil­cze­nia ode­zwał się jed­nak.

– Dobra, pod­py­tam kwa­ter­mi­strza czego my tutaj w za­sa­dzie pil­nu­je­my.

Tym­cza­sem na mu­rach po­ja­wi­ła się dziw­na po­stać – syl­wet­ka w dłu­giej sza­cie, szła w miej­sce z któ­re­go spadł Dimka.

– Kto to jest? – za­py­tał Le­szek.

– Jakiś uczo­ny który miesz­ka w tej dużej wieży. Tacy osob­ni­cy to nigdy nie jest dobry znak… – dodał Hasek – Pew­nie roz­ma­wiał z ko­men­dan­tem.

Gdy pod wie­czór Hasek miał służ­bę war­tow­ni­czą, z nudów dłu­bał sobie tępym koń­cem włócz­ni w ziemi na dzie­dziń­cu. W pew­nym mo­men­cie do­dłu­bał się do cze­goś twar­de­go.

Po co im … od spodu?  –  po­my­ślał.

6.*** Noc

Wszy­scy chło­pa­cy byli przy­bi­ci. Wspo­mi­na­li Dimkę – Bez Dimki nie było już tak za­baw­nie; Cho­ler­ny Dimka – mó­wi­li. Za ty­dzień o nim za­po­mną. Le­szek zo­stał na razie zwol­nio­ny ze służ­by war­tow­ni­czej na mu­rach. Hasek roz­pa­czał nad stra­tą przy­ja­cie­la i jego pen­sji. W końcu jed­nak wszy­scy po­snę­li, tylko nie Le­szek. Nadal za­sta­na­wiał się czy na­praw­dę usły­szał te szep­ty. Za­sy­pia­jąc usły­szał jesz­cze coś, jakby dźwięk dra­pa­nia o ka­mień.

7.*** Dzień

– Słu­chaj, pod­py­ta­łem parę osób… – Za­czął Hasek.

– No no – od­po­wie­dział Le­szek wpa­ko­wu­jąc sobie łyżkę gu­la­szu do ust.

– Tu­tej­si straż­ni­cy prze­ka­zu­ją sobie le­gen­dę.

– No to dawaj.

– Kie­dyś ro­ze­gra­ła się tu bitwa. Mniej­sza o to kto z kim. Przed­tem była to rów­ni­na, ale tyle chło­pa zgi­nę­ło, że teraz są tu wzgó­rza. Ro­zu­miesz wzgó­rza z ciał, he, he – za­śmiał się Hasek – Mówią, że to co z tych ciał się są­czy­ło, trupi jad czy inny psi chuj, prze­sią­kło przez zie­mię, aż w końcu mu­sia­ło zlać się razem głę­bo­ko pod nią, two­rząc coś czego zie­mia nie była w sta­nie prze­tra­wić. Lu­dzie umie­ra­ją wszę­dzie, ale nie w ta­kiej ilo­ści. I teraz to miej­sce jest go­rzej niż prze­klę­te. Nikt kto wej­dzie tutaj w noc, nie wyj­dzie już żywy.

– Nie jest to zbyt kon­kret­ne – wtrą­cił Le­szek.

– A co ty chcesz wie­dzieć kon­kret­ne­go – rzu­cił Hasek – masz nie wy­cho­dzić w nocy i tyle.

Roz­mo­wę prze­rwa­ła ko­men­da na zbiór­kę. Straż­ni­cy jak zwy­kle usta­wi­li się w sze­re­gu. Prze­ma­wiał ka­pi­tan An­thelm. Mówił o wy­pra­wie, po­dróż ma być nie­wy­god­na i nie­przy­jem­na, dla­te­go ochot­ni­cy do­sta­ną trzy­mie­sięcz­ną pen­sję, oraz prze­nie­sie­nie do służ­by na cie­płe, pełne ko­biet i wina po­łu­dnie kró­le­stwa.

Lesz­ko­wy nos mówił mu, że ta wy­pra­wa śmier­dzi, a Le­szek nigdy nie za­wiódł się na swoim nosie, z kolej Hasek trzy­mał się sta­rej woj­sko­wej mak­sy­my – Nigdy nie wy­chodź przed sze­reg. Wszy­scy nowi, poza dwój­ką przy­ja­ciół, zgło­si­li się na ochot­ni­ka. Wy­ru­szy­li tego sa­me­go dnia.

8.*** Noc

Le­szek pró­bo­wał za­snąć. Resz­ta chło­pa­ków z któ­ry­mi przy­szedł do tej straż­ni­cy po­szła z ka­pi­ta­nem An­thel­mem, a Hasek miał wartę. Było dziw­nie cicho, aż znowu za­czął się ten ledwo sły­szal­ny dźwięk, to dra­pa­nie. Tym razem do­tar­ło do niego jed­nak, że do­bie­ga ono od spodu.

9.*** Mie­siąc

Przez ko­lej­ne ty­go­dnie z każ­dym pa­tro­lem na­po­ty­ka­no coraz wię­cej roz­ko­pa­nych dołów. O wy­pra­wie ka­pi­ta­na An­thel­ma nie było żad­nych wie­ści. Na­ra­stał chłód i prze­ko­na­nie w mło­dym straż­ni­ku że trze­ba stąd spier­da­lać. W do­dat­ku ten uczo­ny nie mógł usie­dzieć na tyłku. W dzień badał oko­li­cę, a w nocy z wieży do­cho­dzi­ło całe spek­trum róż­nych od­gło­sów, prze­su­wa­ne­go sprzę­tu, upa­da­ją­cych i pę­ka­ją­cych przed­mio­tów, zna­nych ko­mend i słów w nie­zna­nym ję­zy­ku. Jak nie pil­no­wa­nie uczo­ne­go na tych jego wy­ciecz­kach, to wno­sze­nie coraz to no­wych pa­kun­ków do wieży. Raz przy oka­zji tego ca­łe­go tar­ga­nia, udało się Lesz­ko­wi pod­słu­chać frag­ment roz­mo­wy uczo­ne­go z ko­men­dan­tem –W pod­słu­chi­wa­niu nie ma ni­cze­go złego – o ile nikt się o tym nie dowie.

– …w końcu to roz­szy­fro­wa­łem! Ja­sa­ten to zna­czy cier­pie­nie, Eza­gut­za to zna­czy wie­dza! – Usły­szał przez drzwi dumny głos Uczo­ne­go.

– A więc mamy wszyst­ko czego po­trze­bu­je­my? – Wy­po­wie­dział głos ko­men­dan­ta.

– Nie mo­że­my się śpie­szyć.

– Mu­si­my się śpie­szyć!

– Mamy jesz­cze pro­blem z frag­men­ta­mi dena galdu dena ber­re­sku­ra­tu…

Wię­cej nie mógł pod­słu­chać i tak to stre­ścił póź­niej Ha­sko­wi.

– Nie­ja­sne tłu­ma­cze­nia słów wie­dza i cier­pie­nie nie na­peł­nia­ją mnie do­bry­mi prze­czu­cia­mi. – po­wie­dział Hasek.

– Mnie też nie. Słu­chaj, stary Wie­siek ma­wiał: „Życie może być krót­kie, by­le­by było przy­jem­ne”, a tutaj nie jest ani przy­jem­ne, ani nie za­no­si się, że bę­dzie dłu­gie. – Prze­ko­ny­wał Le­szek – Hasku może stąd uciek­nij­my!

–Yyy – Hasek udał że się za­sta­na­wia – No i na­mó­wił.

Udali się w pierw­szej wol­nej chwi­li do kwa­ter­mi­strza.

– Bruno czy nie po­trze­bu­jesz może kogoś, żeby ci coś za­ła­twił w wio­sce? – Za­czął Hasek.

– W sumie jutro wy­sy­łam kilku chło­pa­ków z wozem do mia­sta. – od­po­wie­dział Kwa­ter­mistrz.

– Słu­chaj, muszę jutro z chło­pa­kiem być w mie­ście. – Hasek przy­su­nął się i zni­żył głos – Zro­zum to kwe­stia ho­no­ru. Obie­ca­łem coś chło­pa­ko­wi, a mam u niego dług wdzięcz­no­ści do spła­ce­nia. Przy­słu­ga za przy­słu­gę. Teraz ty po­mo­żesz mnie, a potem ja po­mo­gę tobie.

– No nie wiem – po­wie­dział kwa­ter­mistrz, dra­piąc się po szyi.

– Sam wi­dzisz że nawet teraz spła­cam swój dług. – Hasek wes­tchnął – No do­brze, nie jest to dla mnie łatwe, ale do­sta­niesz moją na­stęp­ną wy­pła­tę.

Oczy kwa­ter­mi­strza za­lśni­ły.

– Hmm, to nie są takie pro­ste spra­wy – po­wie­dział z uda­wa­nym za­kło­po­ta­niem – będę mu­siał po­roz­ma­wiać z pa­ro­ma oso­ba­mi. Nie za­po­mnisz potem o na­szej umo­wie?

– Bez odro­bi­ny za­ufa­nia żaden in­te­res się nie uda. Nigdy cię nie oszu­ka­łem i wiesz, że na mnie można po­le­gać. – Hasek po­ło­żył rękę na sercu.

Kwa­ter­mistrz sku­sił się na łatwy zysk, któ­re­go potem miał nigdy nie zo­ba­czyć. Za­pła­cić przy­słu­ga­mi i obiet­ni­ca­mi, komuś kogo nigdy się już nie zo­ba­czy, to nic nie za­pła­cić.

10.*** Uciecz­ka

Wy­ru­szy­li z rana, dzie­wię­ciu męż­czyzn. Ranki o tej porze roku są wy­jąt­ko­wo zimne. Widać było jesz­cze szron na tra­wie. Po­mię­dzy wzgó­rza­mi za­le­ga­ła także lekka po­ran­na mgieł­ka.

Tuż przed za­krę­tem przed spo­rym za­sła­nia­ją­cym dal­szą część drogi wzgó­rzem, mło­dzi de­zer­te­rzy po­sta­no­wi­li uciec.

– Idź­cie, do­go­ni­my was. – rzu­cił Hasek.

– Co się stało? – Za­trzy­mał się jeden ze straż­ni­ków, resz­ta nawet się nie od­wró­ci­ła.

– Kre­cik puka w ta­bo­re­cik.

– Jaki kre­cik?

– Muszę się wy­srać! Do­go­ni­my was.

– A co, po­trze­ba was do tego dwóch?

– Nie chcę żeby coś mnie za­sko­czy­ło w po­ło­wie… Idź już no chyba że bar­dzo chcesz sobie po­pa­trzeć.

Straż­nik nie chciał na to pa­trzeć. Gdy tylko znik­nął z resz­tą za wznie­sie­niem, Le­szek i Hasek rzu­ci­li się pędem w bok mię­dzy wzgó­rza­mi. Mokra trawa i nie­rów­ne pod­ło­że nie uła­twia­ły spra­wy. Nikt ich nie gonił. W końcu stra­ci­li z oczu drogę. Poza pa­ro­ma dziu­ra­mi w ziemi i trawą nie było ni­cze­go. Skrę­ci­li teraz tak, żeby iść rów­no­le­gle do drogi, ale po bez­dro­żach idzie się dużo wol­niej niż po ubi­tym trak­cie. Szli tak wiele go­dzin, w górę i w dół, w górę i w dół. Z tyłu straż­ni­ca ro­bi­ła się coraz mniej­sza, aż cał­kiem zni­kła im z pola wi­dze­nia. Dzię­ki wy­sił­ko­wi i słoń­cu zro­bi­ło im się go­rą­co i skoń­czy­ła im się woda. By­li­by z pew­no­ścią padli, gdyby nie za­uwa­ży­li ma­łe­go źró­deł­ka wy­pły­wa­ją­ce­go spo­mię­dzy ka­mie­ni u pod­nó­ża jed­ne­go ze wzgórz. Rzu­ci­li się ku niemu, wy­pi­li ile byli w sta­nie i na­peł­ni­li bu­kła­ki. Po­sta­no­wi­li tam usiąść i od­po­cząć.

– Hej Hasku, to co zro­bisz, jak już stąd uciek­nie­my?

– My już stąd ucie­kli­śmy młody, a ja mam bro­war do odzie­dzi­cze­nia, więc wra­cam w stare progi.

– Ja my­śla­łem, żeby zwie­dzić świat, ale idzie zima, a świat nie uciek­nie. A nie przy­da ci się jakiś wspól­nik do tego bro­wa­ru?

– Jasne… Jak już go odzie­dzi­czę – po czym ro­ze­śmiał się, tak że się za­krztu­sił.

Le­szek też się za­śmiał i sie­dzie­li tak na ziemi śmie­jąc się. Po chwi­li do le­szo­we­go ucha za­czął do­cie­rać znaj­du­ją­cy się na gra­ni­cy sły­szal­no­ści dźwięk. Jakby ty­siąc ma­lut­kich dzwo­necz­ków dzwo­nią­cych jed­no­cze­śnie i zle­wa­ją­cych się w jeden cią­gły dźwięk. Po­czuł czyjś wzrok z tyłu głowy. Lekko się od­wró­cił i uj­rzał kątem oka coś czar­ne­go.

– Hasek nie je­ste­śmy sami.

Hasek od­wró­cił się, nagle zbladł, ze­rwał się i za­czął biec jak naj­da­lej od tego co zo­ba­czył. Po dro­dze po­krzy­ku­jąc kurwa, kurwa, kurwa… ale jego przy­ja­ciel nie mógł, coś w środ­ku go po­wstrzy­my­wa­ło. Oj­ciec uczył go, że jak bę­dzie ucie­kał przed psem, to pies za­cznie go gonić, a jak na niego ruszy, to pies przed nim uciek­nie. Od­wró­cił się, ale to co przed nim stało, to na pewno nie był pies, a on na pewno nie był gotów na to ru­szyć. Dzie­więć­dzie­siąt stóp przed nim, tro­chę wyżej na zbo­czu stała po­stać. Wy­bla­kłe, po­strzę­pio­ne łach­ma­ny po­wie­wa­ły na wie­trze, a pod kap­tu­rem widać było po­zba­wio­ną zębów, nosa, oczu i więk­szo­ści mięsa, ale nie po­zba­wio­ną in­te­li­gen­cji twarz. Stali tak oboje bez ruchu, aż po­stać pod­nio­sła przed sie­bie po­zba­wio­ną mięsa dłoń i su­chym gło­sem wy­po­wie­dzia­ła:

– Be­he­ra… Igo za­itez… Hil… Re­sur­rec­tions!

Wiatr ucichł, ze źró­dła za­czę­ły wy­pły­wać frag­men­ty kości, zie­mia za­czę­ła się ru­szać, po­ja­wił się bar­dzo silny, ohyd­ny za­pach. Le­szek nic nie zro­zu­miał, ale ze­brał siłę woli i ru­szył pędem w ślad Haska. Prze­biegł dobrą milę, gdy prze­stał sły­szeć dzwo­necz­ki. W końcu był zbyt zmę­czo­ny by biec. Od­wró­cił się i nie za­uwa­żył ni­ko­go.

Wy­czer­pa­ny przy­siadł na ka­mie­niu, znowu po­czuł wiatr na twa­rzy. Po chwi­li zła­pał od­dech. Przed chwi­lą był prze­ra­żo­ny i w pa­ni­ce, ale teraz opa­no­wał go nie­na­tu­ral­ny spo­kój . Pa­trzył jak wiatr po­ru­sza trawą na od­da­lo­nych wzgó­rzach, oraz pędzi białe chmu­ry na nie­bie­skim nie­bie. Gdzieś w od­da­li wi­dział szyb­ko prze­miesz­cza­ją­cy się punkt. To chyba Hasek bie­gnie – po­my­ślał. Po pew­nym cza­sie spoj­rzał w lewo i zdzi­wił się uj­rzaw­szy sie­dzą­cą na po­bli­skim ka­mie­niu nagą, za­su­szo­na po­stać męż­czy­zny ze spusz­czo­ną głową, w ręku trzy­ma­ła mały bia­ło-żół­ty kwia­tek, z czte­re­ma list­ka­mi. Zanim zde­cy­do­wał się czy się przy­wi­tać, czy ucie­kać, z tyłu ude­rzył go zimny po­ry­wi­sty wiatr i po­now­nie usły­szał dzwo­necz­ki. Nawet się nie od­wró­cił, tylko biegł przed sie­bie, jak naj­da­lej od tego prze­klę­te­go dźwię­ku.

Po dłuż­szym cza­sie wę­dro­wa­nia przez wzgó­rza nic już nie przy­tra­fi­ło się Lesz­ko­wi, ale nie zna­lazł też Haska. Gdy słoń­ce za­szło był już za linią drzew, cho­ciaż nadal były one rzad­ko roz­miesz­czo­ne, dość małe i w więk­szo­ści po­zba­wio­ne już liści. Po­czą­tek nocy był dość jasny, ale ja­sność szyb­ko po­dą­ży­ła za dniem. Młody de­zer­ter szedł nadal bez­dro­ża­mi, z pa­ty­ków i ga­łę­zi zro­bił po­chod­nię i roz­pa­lił ją krze­si­wem – nie za­mie­rzał cze­kać tutaj na dzień. Trawa i zie­mia przed nim za­czę­ła nagle przy­bie­rać czer­wo­ny od­cień, z tyłu do­biegł go świst, a potem huk. Gdy się od­wró­cił uj­rzał, że za wzgó­rza­mi w miej­scu gdzie po­win­na być straż­ni­ca, roz­błysł czer­wo­ny słup świa­tła, który nik­nął w chmu­rach. Za hu­kiem po­dą­żył ryk. Ryk prze­cią­gły, długi, po­twor­ny i ogłu­sza­ją­cy. Le­szek po­my­ślał, że uciecz­ka jed­nak była do­brym po­my­słem. Słup świa­tła nie zni­kał, a on po­dą­żył dalej od tego dziw­ne­go zja­wi­ska. Nie uszedł da­le­ko, gdy przed nim wy­ro­sła po­stać. Była za­kap­tu­rzo­na, ale inna od tej którą spo­tkał wcze­śniej. Szaty, nie były wy­pło­wia­ły­mi łach­ma­na­mi, lecz szla­chet­nym, cho­ciaż bar­dzo sta­rym stro­jem. Po­stać była odro­bi­nę wyż­sza od niego. Głos uwiązł mu w gar­dle, ale nie uciekł, czuł że jest to bez­ce­lo­we. Pod­szedł i gdy oświe­tlił po­chod­nią otwór kap­tu­ra. Po­stać się nie ru­sza­ła. Uj­rzał tylko starą, tka­ni­nę kap­tu­ra z sy­me­trycz­ny­mi wzo­ra­mi, lecz tam gdzie po­win­na być twarz, była bez­den­na ciem­ność, a z jej wnę­trza za­czął wy­do­by­wać się od­le­gły ra­do­sny śmiech dziec­ka. Le­szek dalej wpa­try­wał się w ciem­ność kap­tu­ra pró­bu­jąc co­kol­wiek w niej doj­rzeć. Śmiech prze­szedł w płacz, po­chod­nia zga­sła, lecz Le­szek nie zwra­cał już na to uwagi, za­czął do­strze­gać kształ­ty w tej ciem­no­ści. Do pła­czu za­czę­ły do­łą­czać się ko­lej­ne głosy. Le­szek do­strzegł po­sta­cie skrę­ca­ją­ce się z bólu i drze­wa za nimi, prze­stał do­strze­gać nawet skraj kap­tu­ra, zbyt sku­pił się na tym co dzie­je się w środ­ku. Nie­prze­li­czo­ne głosy za­wo­dzi­ły roz­pacz­li­wie. Nie­szczę­śnik roz­po­znał miej­sce w ciem­no­ści, to było to samo miej­sce w któ­rym teraz stał. Bez­cie­le­sny głos wy­po­wie­dział słowo:

– Witaj.

Płacz ucichł, a były już straż­nik zo­rien­to­wał się, że po­sta­ci już nie ma, zo­stał sam.

Szedł przez las, z tyłu uno­si­ła się wy­so­ko czer­wo­na po­świa­ta, która oświe­tla­ła chmu­ry nad Straż­ni­cą. Wo­lał­by usły­szeć – Że­gnaj. Szło mu się lekko, szło mu się coraz lżej. W końcu znik­nę­ła po­świa­ta, i nie było już widać słupa świa­tła. Niebo na wscho­dzie prze­cho­dzi­ło z ciem­no­gra­na­to­we­go w jasny błę­kit, a przy samym ho­ry­zon­cie po­ja­wi­ły się fio­le­to­we i ró­żo­we smugi chmur. Przed sobą zo­ba­czył chatę, w oknie widać było świa­tło z pło­ną­ce­go pa­le­ni­ska. Za­piał kur i wsta­ło słoń­ce. Po­ja­wi­ły się cie­nie, poza jed­nym – poza cie­niem mło­de­go straż­ni­ka.