STARUCHA

 – Mia­łem sen.

 – Opo­wiedz mi.

 Po­pa­trzył na nią zmę­czo­nym wzro­kiem, w jej oczach wi­dział tylko pust­kę. Wy­da­wa­ło się, że każdy mię­sień na jej twa­rzy jest na­pię­ty, jakby cze­ka­ła na coś nie­unik­nio­ne­go, coś co miało spaść na nich w każ­dej chwi­li.

 – Póź­niej – po­wie­dział i wy­szedł z domu.

 Od­pro­wa­dzi­ła go wzro­kiem i przez chwi­lę, wpa­try­wa­ła się w ścia­nę lasu w któ­rej znik­nął. Jak zwy­kle, tym co ude­rzy­ło ją naj­bar­dziej była cisza. Czuła ją całą sobą, ob­le­pia­ją­cą całe ciało, peł­za­ją­cą po karku i za­ty­ka­ją­cą uszy.

 Spoj­rza­ła w niebo. Miało kolor stali, zresz­tą nie pa­mię­ta­ła żeby ostat­nio było inne. Brud­ne chmu­ry wi­sia­ły na ich domem, nawet się nie po­ru­sza­jąc. Bez­wietrz­na cisza.

 Oni już nie wrócą, to nic nie zmie­ni – usły­sza­ła cichy głos, jakby ktoś szep­tał jej do ucha. Po­wo­li się od­wró­ci­ła i we­szła z po­wro­tem do sieni. Sta­ru­cha jak zwy­kle sie­dzia­ła w sta­rym fo­te­lu, przy­kry­ta ko­ca­mi po samą szyję. Reszt­ki si­wych wło­sów, blade, pra­wie ślepe oczy i wy­su­szo­na twarz. Ko­bie­ta wzdry­gnę­ła się na jej widok. 

 Po po­łu­dniu ze­rwał się wiatr i za­czął padać deszcz. Cięż­kie kro­ple ude­rza­ły o okna, wy­gry­wa­jąc ko­ją­cą dla uszu me­lo­dię. Uciecz­ka z głu­chej ciszy, chwi­la wy­tchnie­nia.

Zofia sie­dzia­ła w kuch­ni, przed kub­kiem zim­nej her­ba­ty. Nie wy­pi­ła ani kro­pli. Wpa­trzo­na w po­go­dę za oknem, wpa­dła w swo­isty trans, myśli gdzieś ule­cia­ły, wzrok i słuch sku­pi­ły się na desz­czu, który mimo, iż za szybą, wy­płu­ki­wał mrok gnież­dżą­cy się w jej gło­wie. Za­tra­cić się w tym sta­nie, za­sty­gnąć ni­czym posąg i trwać w wiecz­no­ści, roz­pa­da­jąc się pod wpły­wem czasu i prze­paść w nie­by­cie. 

Nagle, po­czu­ła, że coś z niej ule­cia­ło. Przez uła­mek se­kun­dy miała wra­że­nie, że usły­sza­ła śpiew pta­ków, prze­bi­ja­ją­cy się przez deszcz.

 – Kim je­steś? – rzu­ci­ła w kie­run­ku fo­te­la, od­wra­ca­jąc głowę. Sta­ru­cha pa­trzy­ła się pro­sto w jej oczy. Za oknem ro­bi­ło się coraz ci­szej, aż nagle ostat­nie kro­ple wy­lą­do­wa­ły z de­li­kat­nym stu­ko­tem i na­sta­ła cisza. 

 Wzrok sta­ru­chy był nie­mal na­ma­cal­ny i po­mi­mo, iż nawet nie wy­ko­na­ła naj­drob­niej­sze­go ruchu, się­gnę­ła ku Zofii, du­sząc w za­rod­ku ten lichy ochłap na­dziei, który nie wia­do­mo skąd, po­ja­wił się nagle w jej sercu. Cia­łem ko­bie­ty prze­szedł dreszcz, a w jej wnę­trze znowu wkradł się cień. W tym mo­men­cie, Zofia wsta­ła i wy­szła z chaty, nawet nie ocie­ra­jąc łzy, która wła­śnie spły­nę­ła jej po po­licz­ku. 

 Praca na po­dwó­rzu była cięż­ka, ale sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ca. Zmę­czo­ne ciało było ulgą dla umy­słu, który był wy­cień­czo­ny przez cały czas. Obo­wiąz­ki do­mo­we wy­ko­ny­wa­ła z wy­jąt­ko­wą sta­ran­no­ścią, nie wie­dzia­ła dla­cze­go i po co, jed­nak ro­bi­ła to. Wie­dzia­ła, że musi. Nigdy jed­nak, nie pa­mię­ta­ła co do­kład­nie ro­bi­ła.

 Kiedy szła w kie­run­ku skła­du drew­na, zo­ba­czy­ła dzie­ci ba­wią­ce się przy le­śnej ścież­ce. Jak przez mgłę, wy­da­wa­ło jej się, że to syn i córka, są­sia­dów, któ­rzy miesz­ka­li po dru­giej stro­nie lasu. 

 – Dzień dobry! – krzyk­nę­ła dziew­czyn­ka.

 Zofia przez chwi­lę miała chęć pod­biec do nich, chwy­cić w ra­mio­na i przy­tu­lić. Potem zła­pać każde za rękę i uciec, nie ważne gdzie. Przed sie­bie, jak naj­da­lej stąd. Myśl ta, jed­nak tak szyb­ko ule­cia­ła, jak szyb­ko się po­ja­wi­ła. 

 Dzie­ci po­de­szły do ogro­dze­nia, wpa­tru­jąc się w ko­bie­tę. Wy­da­wa­ła się młoda, ale wy­glą­da­ła okrop­nie staro. Za­pad­nię­te po­licz­ki, po­skle­ja­ne włosy i te oczy. Tak smut­nych oczu nigdy nie wi­dzie­li. Wpa­tru­jąc się w nie, po­czu­li się dziw­nie i nie­swo­jo, jakby miały ich po­chło­nąć, ni­czym mrocz­ne stud­nie bez dna. 

 – Idź­cie stąd – po­wie­dzia­ła cicho, po czym od­wró­ci­ła się i ru­szy­ła przez po­dwó­rze. Dzie­ci spoj­rza­ły po sobie i ucie­kły w las. 

 Wra­ca­jąc, rzu­ci­ła okiem na ścież­kę, przez se­kun­dę znowu miała ocho­tę rzu­cić się za tymi dzie­cia­ka­mi, po­biec razem z nimi. Ale ta chęć prze­szła, kiedy po­czu­ła na swoim karku du­szą­cy od­dech sto­ją­ce­go za nią domu.

 Wie­czo­rem, kiedy za­szło słoń­ce, usły­sza­ła kroki przed domem i unio­sła głowę na­słu­chu­jąc. Drzwi się otwo­rzy­ły i sta­nął w nich Marek. Był bar­dzo spię­ty, kątem oka spoj­rzał na sta­ru­chę, po czym udał się do ła­zien­ki. 

 Stał przed brud­nym lu­strem i przy­glą­dał się rdza­wym za­cie­kom. Pró­bo­wał od­krę­cić kran, ale ten uro­nił za­le­d­wie kro­plę. Oparł się o zlew. Myśli po­ja­wia­ły się i ucie­ka­ły z jego głowy, miał wra­że­nie, że jego skro­nie zaraz eks­plo­du­ją. Uniósł głowę i spoj­rzał na swoją twarz, nie po­zna­wał sie­bie. Kogo w za­sa­dzie miał po­zna­wać? Nie wie­dział kim był kie­dyś i co gor­sza, nie wie­dział kim jest teraz. 

 Nie był w sta­nie stwier­dzić, ile czasu spę­dził przed lu­strem, ale w końcu się ock­nął i wy­szedł z ła­zien­ki. W dro­dze do sy­pial­ni, kątem oka zaj­rzał do kuch­ni. Sie­dzia­ła tam, jak za­wsze. A teraz pa­trzy­ła pro­sto na niego. 

 Kiedy wszedł do sy­pial­ni, Zofia sie­dzia­ła na łóżku. Słaby blask lampy naf­to­wej oświe­tlał po­miesz­cze­nie. 

 – Gdzie byłeś? 

 – Nie pa­mię­tam – od­po­wie­dział i usiadł obok niej. 

 Nie do­ty­ka­li się, nie przy­tu­la­li. Zofia i Marek, przy­kur­cze­ni, wpa­trze­ni w za­grzy­bio­ną ścia­nę. Każde z osob­na, uwię­zio­ne w swo­jej wła­snej klat­ce, za­gu­bio­ne w swo­jej wła­snej gło­wie, ale pod­da­ne temu sa­me­mu de­mo­no­wi. 

 Noce były naj­gor­sze. Nie pa­mię­ta­li kiedy ostat­nio spali, cho­ciaż za­sy­pia­li co noc. Nie chcie­li, jed­nak tego pa­mię­tać. To wła­śnie po za­cho­dzie słoń­ca przy­cho­dził mrok, któ­re­go nie ro­zu­mie­li i który de­fi­nio­wał ich życie za dnia. 

 – Boję się – wy­szep­ta­ła Zofia, a po chwi­li do­da­ła – Opo­wiesz mi? Twój sen.

 Marek wstał i zga­sił lampę. Ciem­ność jaka ich ogar­nę­ła, spo­wo­do­wa­ła, że z ust Zofii ule­ciał niemy krzyk. Ła­pa­ła łap­czy­wie po­wie­trze, jakby się du­si­ła. Po chwi­li osu­nę­ła się na łóżko i pod­wi­nę­ła nogi do brody.

– Boję się – wy­szep­ta­ła po­now­nie.

 – Ja też – Marek po­ło­żył się obok, jego cięż­ki od­dech sta­wiał wy­raź­ne stem­ple w gę­stej jak smoła nocy.

 Sen był dla nich czymś w ro­dza­ju tor­tu­ry, nie wie­dzie­li dla­cze­go, ale to wła­śnie we śnie ogar­niał ich naj­więk­szy strach. Skraj­nie zmę­cze­ni, jed­nak za wszel­ką cenę sta­ra­li się nie za­sy­piać. 

 A kiedy już któ­reś za­mknę­ło oczy, po­grą­ża­jąc się we śnie, za­wsze była tam ona. Sta­ru­cha, rzad­ko się od­zy­wa­ła, rzad­ko coś ro­bi­ła, prze­waż­nie wbi­ja­ła w nich tylko swój wzrok. I było to wy­star­cza­ją­ce, macki sza­leń­stwa owi­ja­ły się wokół nich, du­sząc i od­bie­ra­jąc rozum.

 Ile to trwa­ło? Czy tak było od za­wsze?

 Zda­wa­ło im się, że wie­dzie­li gdzie miesz­ka­ją, gdzieś w pod­świa­do­mo­ści wie­dzie­li, że nie­da­le­ko jest mia­sto. Może miesz­ka­li tam lu­dzie. Może ich życie wy­glą­da­ło ina­czej. Zda­wa­ło im się, że oni sami kie­dyś wie­dli inny żywot. Może byli szczę­śli­wi? Ale czym jest szczę­ście? A może nie ist­nie­je nic ta­kie­go, może nie ma in­nych ludzi. Nie ma szczę­ścia, jest tylko ciem­ny las, ich chata i sta­ru­cha w fo­te­lu. Każda myśl i uczu­cie inne niż strach, ula­ty­wa­ły z ich głowy, jakby nie­po­żą­da­ne przez wła­sny rozum, który łak­nął tylko grozy i bez­na­dziei. 

 Zofia prze­bu­dzi­ła się. Była zlana zim­nym potem, a przed ocza­mi miała jesz­cze prze­ra­ża­ją­cą twarz sta­ru­chy, która na­wie­dzi­ła ją we śnie. Wy­czu­ła, że le­żą­cy obok Marek drży i skom­li. Od­wró­ci­ła się i zo­ba­czy­ła, że trzy­ma się za głowę i pła­cze. 

 Po chwi­li wstał z łóżka i po­wol­nym kro­kiem ru­szył do drzwi. 

 – Marek? – wy­szep­ta­ła, ale on jej nie słu­chał. Po­wo­li je otwo­rzył i spoj­rzał w kie­run­ku kuch­ni. Zofia do­strze­gła ją kątem oka, ale tym razem sta­ru­cha nie sie­dzia­ła w fo­te­lu. Stała wy­pro­sto­wa­na tuż pod ich drzwia­mi i pa­trzy­ła na Marka.

 – Je­stem już na­je­dzo­na – po­wie­dzia­ła, skrze­czą­cym gło­sem. Nie mieli po­ję­cia, co to ozna­cza, jed­nak dla oboj­ga, nie wia­do­mo dla­cze­go, za­brzmia­ło to jak wyrok. 

Marek wy­szedł z sy­pial­ni i za­mknął za sobą drzwi.

 Zofia po­wo­li ze­szła z łóżka i padła na pod­ło­gę, nie miała sił wstać. W jej gło­wie ko­tło­wa­ło się coś czego nie po­tra­fi­ła na­zwać. Jakby dzika be­stia wal­czy­ła z jej czasz­ką, aby się z niej w końcu wy­rwać. 

Prze­szła na czwo­ra­kach pod drzwi, a potem się o nie opar­ła. Po­czu­ła, że z jej nosa wy­pły­wa stróż­ka krwi. Po­czu­ła jej me­ta­licz­ny smak, kiedy ta spły­nę­ła na usta.

Od kiedy Marek wy­szedł z po­ko­ju mi­nę­ło kilka minut, jed­nak ona nie była w sta­nie od­czuć upły­wa­ją­ce­go czasu, wy­da­wa­ło się jej, że jest po­grą­żo­na w ab­so­lut­nej nocy, że ten stan bę­dzie trwał wiecz­ność.

 W pew­nym mo­men­cie, usły­sza­ła do­bie­ga­ją­cy z kuch­ni trzask, a potem drugi, gło­śniej­szy. Ock­nę­ła się i przy­ło­ży­ła ucho do drzwi, zza któ­rych do­cho­dzi­ło okrop­ne rzę­że­nie, prze­pla­ta­ne pla­ska­ją­cy­mi ude­rze­nia­mi i ciche, prze­ry­wa­ne jęki. Serce po­de­szło jej do gar­dła, za­czę­ła się cofać w kie­run­ku łóżka. Kiedy już się na nie wczoł­ga­ła, na­kry­ła się cała kocem i cze­ka­ła. Czuła prze­ra­że­nie, które wy­pły­wa­ło z niej wraz z potem. Śmier­dzia­ło roz­ko­pa­ną zie­mią i zgni­łym mię­sem.

 Nie­dłu­go póź­niej, usły­sza­ła skrzy­pie­nie otwie­ra­nych drzwi.

 – To był mój sen – głos Marka była inny, przy­głu­szo­ny. 

 Kiedy Zofia zsu­nę­ła z głowy koc, zo­ba­czy­ła go, ską­pa­ne­go w krwi. W ciem­no­ści wy­róż­nia­ły się je­dy­nie biał­ka jego oczu, two­rząc ma­ka­brycz­ną maskę na jego twa­rzy. Stał tak i pa­trzył się na nią, już nic wię­cej nie mó­wiąc, a ona pa­trzy­ła na niego, zbyt prze­ra­żo­na by wy­ko­nać ja­ki­kol­wiek ruch, by co­kol­wiek po­wie­dzieć.

 W tym mo­men­cie, w po­ko­ju na­stał pół­mrok, naj­wi­docz­niej za­czę­ło wscho­dzić słoń­ce. Do­pie­ro teraz za­uwa­ży­ła co trzy­ma w ręku. Była to głowa sta­ru­chy.

 Trzy­mał ją za włosy, zle­pio­ne krwią. Z jej roz­szar­pa­ne­go karku, ka­pa­ła ciem­na ciecz. Po raz pierw­szy w życiu Zofia wi­dzia­ła, żeby jej oczy były za­mknię­te i od­czu­ła ulgę. Po jej po­licz­ku po­pły­nę­ła łza, a potem nagle wy­bu­chła nie­kon­tro­lo­wa­nym pła­czem, krzy­cza­ła i biła pię­ścia­mi w ma­te­rac. Po chwi­li zdała sobie spra­wę, że się śmie­je. Czuła, że coś z niej ze­szło, że zrzu­ci­ła jakiś cię­żar i wtedy spoj­rza­ła po­now­nie na Marka.

 I zro­zu­mia­ła.

 Zro­zu­mia­ła, że on pa­mię­ta i ona w tym mo­men­cie też sobie przy­po­mnia­ła. Wszyst­ko. I wtedy, pękło jej serce. 

 

***

 

 

 – Pójdę tam i po­roz­ma­wiam z tym fa­ce­tem. Dzie­cia­ki mówią, że prze­sia­du­je w lesie. Po pro­stu sie­dzi na ja­kimś pnia­ku i ca­ły­mi dnia­mi gapi się w jeden punkt w ziemi. 

 – Nie uwa­żasz, że dzie­cia­ki prze­sa­dza­ją?

 – Nie wiem, Kasia mówi, że pod­glą­da­li go od kilku dni i że się go boją, nie mogą się swo­bod­nie bawić. Roz­ma­wia­łem z mle­cza­rzem, po­dob­no miesz­ka z żoną i dzieć­mi po dru­giej stro­nie lasu. Po­ga­dam z nim i tyle. Może dzie­cia­ki fak­tycz­nie prze­sa­dza­ją, ale wole się upew­nić, że to nie­groź­ny typ. Poza tym to i tak nasi naj­bliż­si są­sie­dzi. Prze­pro­wa­dzi­li­śmy się tu mie­siąc temu, może już naj­wyż­sza pora, żeby ich po­znać. 

 – Masz rację, ale wiesz, że nasze dzie­cia­ki mają bujną wy­obraź­nie. W każ­dym razie, jeśli wy­da­dzą ci się w po­rząd­ku to może ich za­pro­si­my do nas na ko­la­cję. Mó­wi­łeś, że mają dzie­ci, a na tej wsi bę­dzie cięż­ko o ko­le­żeń­stwo dla Antka i Kasi.

 – Do­brze, pójdę naj­pierw do lasu, może go tam spo­tkam, a jeśli nie, to pod­sko­czę do ich domu. Po­sta­ram się to szyb­ko za­ła­twić i zaraz wra­cam.

 

***

 

 

 Zna­le­zie­nie miej­sca o jakim mó­wi­ły dzie­ci, nie za­ję­ło mu zbyt wiele czasu. Wy­raź­nie wspo­mi­na­ły o prze­wró­co­nej so­śnie, na któ­rej rze­ko­mo prze­sia­dy­wał ich są­siad, miesz­ka­ją­cy za lasem. Zresz­tą, ich słowa się po­twier­dzi­ły, kiedy zna­lazł ślady mę­skich butów. Jego uwagę zwró­ci­ła dość mocno roz­ko­pa­na zie­mia, na któ­rej leżał zdep­ta­ny goź­dzik. Ro­zej­rzał się jesz­cze przez chwi­lę, ale ni­cze­go wię­cej nie za­uwa­żył. Nic tu po mnie, po­my­ślał i skie­ro­wał się ku le­śnej ścież­ce.

 Pierw­szym, co rzu­ci­ło mu się w oczy, było znisz­czo­ne ogro­dze­nie. Po­ła­ma­ne, po­ra­sta­ją­ce mchem szta­che­ty nie były dobrą wi­zy­tów­ką. Potem uj­rzał dom, który pre­zen­to­wał się jesz­cze go­rzej. Po­my­ślał, że ta ru­de­ra na­da­je się tylko do roz­biór­ki. 

 Wszedł na po­se­sję i ro­zej­rzał się. Nie wie­dział dla­cze­go, ale prze­szedł go dreszcz. Wszyst­ko było za­ro­śnię­te i za­nie­dba­ne, w po­rów­na­niu do ich pe­dan­tycz­nie utrzy­ma­ne­go domu ro­bi­ło to bar­dzo nie­przy­jem­ne wra­że­nie. Poza tym uno­sił się tam dziw­ny za­pach. 

 Spoj­rzał na dom i po­czuł nie­po­kój. Nie po­tra­fił stwier­dzić dla­cze­go, ale jakoś nie uśmie­cha­ło mu się pod­cho­dzić do drzwi wej­ścio­wych. Po­krę­cił się jesz­cze chwi­lę po obej­ściu, mając na­dzie­ję, że któ­ryś z do­mow­ni­ków za­uwa­ży go przez okno i wyj­dzie mu na przy­wi­ta­nie. 

 Nic się jed­nak nie wy­da­rzy­ło, a ko­lej­ną rze­czą, przez którą włos zje­żył mu się na gło­wie była kom­plet­na cisza. Zdał sobie spra­wę, że mimo iż dom znaj­du­je się tuż przy lesie, nie sły­szy żad­nych pta­ków.

 – Sła­wek, ty idio­to, bądź męż­czy­zną – mruk­nął do sie­bie i uśmiech­nął się pod nosem. 

 Ru­szył w kie­run­ku domu, ale kątem oka zo­ba­czył, że otwar­te są drzwi od ga­ra­żu, więc po­sta­no­wił naj­pierw spraw­dzić tam. 

 Widok jaki uj­rzał, zo­stał w jego pa­mię­ci do końca życia, ale nie zda­wał sobie spra­wy, że to co miał zo­ba­czyć za chwi­lę spra­wi, że już nigdy nie bę­dzie takim samym czło­wie­kiem.

 Kiedy już ode­rwał wzrok od otwar­tych oczu wi­siel­ca, który wy­da­wał się pa­trzeć pro­sto na niego, zła­pał się za kie­szeń i uświa­do­mił sobie, że nie ma przy sobie te­le­fo­nu. Ru­szył bie­giem w kie­run­ku domu.

 – Halo! Jest tu ktoś?! – krzy­czał, a kiedy do­biegł do drzwi i za­pu­kał mocno, te otwo­rzy­ły się na oścież. W pa­ni­ce wszedł do środ­ka. W całym domu po­roz­rzu­ca­ne były dzie­cię­ce ubran­ka i za­baw­ki. Zaj­rzał do kuch­ni, ale ni­ko­go tam nie było, więc ru­szył w stro­nę lekko uchy­lo­nych drzwi do sy­pial­ni. 

 – Prze­pra­szam, jest tu…

 Jego buty, za­nu­rzy­ły się w wiel­kiej ka­łu­ży krwi, któ­rej źró­dło znaj­do­wa­ło się na środ­ku po­ko­ju. Zo­ba­czył klę­czą­cą na ko­la­nach ko­bie­tę, białą jak śnieg, któ­rej oczy były otwar­te tak samo, jak oczy wi­siel­ca i tak samo jak jego oczy, mar­twe. Obok leżał ku­chen­ny nóż. 

Naj­strasz­niej­sza, była wła­śnie poza w ja­kiej za­sty­gła. Ma­ka­brycz­ny posąg, wy­da­wał się cier­pie­niem w czy­stej, zma­te­ria­li­zo­wa­nej po­sta­ci. A jego uko­ro­no­wa­niem, oka­za­ły się dwa ma­leń­kie bu­ci­ki, trzy­ma­ne przez dło­nie po­ma­lo­wa­ne za­sty­głą krwią, która wy­la­ła się z po­cię­tych głę­bo­ki­mi ra­na­mi przed­ra­mion. 

 

 

***

 

 

Karol był w wy­śmie­ni­tym hu­mo­rze. Wra­cał wła­śnie ze spo­tka­nia służ­bo­we­go, na któ­rym do­wie­dział się, że do­stał długo wy­cze­ki­wa­ny awans. Teraz te pa­choł­ki z dzia­łu mar­ke­tin­gu, będą mogli mu na­sko­czyć. Jesz­cze kilka lat i znaj­dzie się na samym szczy­cie. Tak, z pew­no­ścią życie ukła­da­ło się po jego myśli.

Spoj­rzał na sie­dze­nie pa­sa­że­ra. Kupił wino i kwia­ty dla swo­jej żony. Wino wy­pi­je nie­ste­ty sam, bo San­dra była w ósmym mie­sią­cu ciąży.

Na do­da­tek, jesz­cze ta po­se­sja, którą nie­daw­no ku­pi­li. Co praw­da, znaj­do­wa­ła się tam praw­dzi­wa ru­de­ra, po­dob­no nie­za­miesz­ka­na od ponad dwu­dzie­stu lat, ale te­re­ny na któ­rych stała były prze­pięk­ne. Ku­pi­li ją w eks­tra cenie i zbu­rzy­li ruiny, które się tam znaj­do­wa­ły, po czym wy­bu­do­wa­li nowy dom. 

 Po całym życiu spę­dzo­nym w mie­ście, chcie­li wresz­cie od­po­cząć od tego ca­łe­go zgieł­ku, ha­ła­su i wiecz­ne­go pędu jakim cha­rak­te­ry­zo­wał się ich do­tych­cza­so­wy byt. To miej­sce, wy­da­wa­ło im się ide­al­ne.

Otwo­rzył bramę i wje­chał do ga­ra­żu, który stał tu już przed tym jak ku­pi­li tę dział­kę, ale nie był w złym sta­nie, więc go tylko wy­re­mon­to­wał i tro­chę po­więk­szył. Wy­cią­gnął wino i kwia­ty i ru­szył w kie­run­ku drzwi. Idąc przez po­dwó­rze, rzu­cił okiem na pięk­ny ogród, o który trosz­czy­ła się jego żona. Z pew­no­ścią miała rękę do kwia­tów, a on lubił pa­trzeć jak się nimi zaj­mu­je.

Zanim na­ci­snął na klam­kę, drzwi otwo­rzy­ły się i sta­nę­ła w nich San­dra. Uśmie­cha­ła się sze­ro­ko, ale było w tym uśmie­chu coś dziw­ne­go. Wy­da­wał mu się wy­mu­szo­ny, jakby same usta wy­gi­na­ły się w łuk, pod­czas gdy oczy po­zo­sta­wa­ły puste. Po­czuł ukłu­cie nie­po­ko­ju.

– Mamy go­ścia – po­wie­dzia­ła i po­pro­wa­dzi­ła go do sa­lo­nu.

Spoj­rzał na nią po­now­nie, ale uśmiech znik­nął z jej twa­rzy. Pa­trzy­ła na niego, ale wy­glą­da­ła jakby go nie po­zna­wa­ła. Trzy­ma­ła ręce na brzu­chu, jakby chcia­ła przed czymś chro­nić ich nie­na­ro­dzo­ne dziec­ko. Była prze­ra­żo­na.

– San­dra? – za­py­tał i do­pie­ro teraz zo­ba­czył po­stać sie­dzą­cą na fo­te­lu. Po kilku se­kun­dach wpa­try­wa­nia się w oczy sta­rej ko­bie­ty, kwia­ty wy­pa­dły mu z ręki, a wino roz­trza­ska­ło się o pod­ło­gę. W jego gło­wie po­ja­wi­ło się coś mrocz­ne­go, nie­na­zwa­ne­go, coś co wy­wo­ła­ło pa­ra­li­żu­ją­cy strach, który ści­snął go jak ima­dło. 

– Sta­ru­cha mówi, że jest głod­na – po­wie­dzia­ła cicho San­dra, a z jej oczu po­pły­nę­ły łzy.