Opowiadanie uczestniczy w konkursie „Obcość” projektu Zapomniane Sny: https://www.zapomnianesny.pl
Jeśli podoba Ci się ta inicjatywa, rozważ darowiznę na stowarzyszenie Otwarte Klatki: https://otwarteklatki.pl
Limit 1000 słów strasznie ograniczał ale mam nadzieję, że wyszło co najmniej ciekawie.
Miłej lektury!
To najlepszy dzień mojego życia!
W końcu po długim czasie siedzenia w czterech ścianach postanowiłem, że wyjdę do miasta. Nigdy tam nie byłem, a nawet jeśli, to już nic nie pamiętam z poprzednich wizyt. Mama przestrzegała mnie, bym nigdy tam nie szedł, ale ona zostawiła mnie tu, odeszła niszcząc wszystkie lustra. Kompletnie jej nie rozumiałem i teraz też nie rozumiem. Jak mogła mi to zrobić? Ostrzegła mnie, przytuliła, płacząc i po prostu odeszła. Ja też płakałem, szukałem jej po całej okolicy, jednak nie znalazłem. Było mi bardzo smutno i trochę mi smutno nawet dzisiaj, lecz pomyślałem, co powiedziałby tata, gdyby zobaczył, że taka ze mnie beksa, więc postanowiłem wziąć się w garść.
Jestem już duży, w tym roku będę obchodził dziesiąte urodziny. Niech wyjście do miasta będzie moim prezentem urodzinowym. Przy okazji zrobię mamie na złość za to, że mnie opuściła. Mam w nosie jej głupie ostrzeżenia. Będę oglądał miasto calutki dzień, a może nawet poznam nowych przyjaciół. Już nie mogę się doczekać. Zjem coś i od razu ruszam.
Dotarłem do celu mojej wyprawy. Okazało się, że miasto jest o wiele dalej, niż myślałem. Szedłem tak długo, że aż rozbolały mnie nogi, mimo to było warto. Zobaczyłem ogromne sięgające samego nieba wieżowce, szerokie drogi, dziwne pojazdy o czterech kołach no i oczywiście samych mieszkańców. Są jacyś dziwni, nie tylko z wyglądu, ale też z zachowania. Gdy spotkałem pierwszego z nich, próbowałem się przywitać i przedstawić tak jak uczyli rodzice. Ten niestety, co bardzo mnie zdziwiło, wytrzeszczył tylko oczy i trzęsąc się oraz wrzeszcząc, zaczął uciekać, jakby zobaczył ducha. Na początku śmiałem się z tego dziwaka, jednak gdy następni mieszkańcy zareagowali tak samo, poczułem się nieswojo. Uciekli na mój widok. Czy coś było ze mną nie tak? Chyba wyglądałem dobrze. Babcia zawsze powtarzała, że przystojny ze mnie kawaler. Nie wiem, o co chodzi tym cudakom, ale postaram się jak najszybciej dowiedzieć.
Czuję się tu obco! Nie chcą mnie tu!
Wyszedłem na jedną z tych szerokich dróg, stanąłem na środku i próbowałem powiedzieć: „Cześć wszystkim nazywam się…” Nie zdołałem dokończyć. Wszyscy, którzy mnie zobaczyli, zaczęli krzyczeć i uciekać. Czterokołowe pojazdy zatrzymały się i kierujący nimi zrobili to samo. Gdy podchodziłem do nich, pytając: „Dlaczego? Dlaczego?” oni wydzierali się: „Potwór! Obcy powrócił! Zabijcie tę ohydną bestię!” Stałem tam nadal, zdziwiony, bo nie wiedziałem, co te słowa znaczą. Smutny, bo wszyscy bali się nawet na mnie spojrzeć. Zły, bo przyszli kolejni dziwacy, ubrani jeszcze wymyślniej niż tamci i zranili mnie czymś, co nazywali bronią. Bolało okropnie. Uciekłem stamtąd z płaczem. Płaczę nawet teraz. Nadal boli, a z ramienia leci mi krew. Och, mamo! Dlaczego cię nie posłuchałem? Byłem taki głupi! Muszę się przed nimi ukryć. Schowam się, zaczekam, aż ci z bronią sobie pójdą, a potem ucieknę z powrotem do domu.
Teraz wiem już wszystko! Ukryłem się w miejscu, które oni nazywają śmietnikiem. W mojej kryjówce znalazłem lustro i zrozumiałem, o co chodzi tym odmieńcom. Wyglądałem inaczej niż oni. Miałem nogi, ręce, głowę, ale ta twarz. Ciągle wykręcająca się, oślizła masa z kilkoma parami świecących oczu. Babcia kłamała albo żartowała. Nie mogłem na siebie patrzeć. Wyglądałem strasznie, nic dziwnego, że mama zniszczyła wszystkie lustra. Myślałem nad tym, by oddać się tym cudakom, gdy nagle zauważyłem dziwne coś przyczepione z tyłu głowy. Zdejmę je i zobaczę co to takiego…
Nareszcie! Cóż za olśnienie! Mój umysł na powrót stał się jasny niczym największa gwiazda w najdalszych rubieżach kosmosu. Pamięć wróciła wraz ze zdjęciem przeklętego ustrojstwa z mojej czaszki. Matka nie dość, że wyczyściła mi pamięć, to jeszcze zmieniła w głupie dziecko, uznając, że tak będzie dla mnie najlepiej. Te stwory zwane ludźmi nienawidzą nas, ponieważ jesteśmy obcy, a także niebezpieczni. Tę pierwszą obawę utwierdza w nich nasz wygląd, tę drugą masakra żołnierzy, jakiej dokonał ojciec, próbując bronić mnie i matki. Mimo to złapali nas wszystkich, lecz matka i ja zdołaliśmy uciec. Ścigali nas aż do tego starego wielkiego pniaka, który ostatnimi czasy zwałem domem. Wtedy to biedna idiotka zmieniła mnie w głupca. Ostrzegła jedynie przed zbliżaniem się do miasta, ukryła w tym pniaku, zostawiając coś do jedzenia i opuściła swe dziecko, sama dając się schwytać ludziom. Teraz pewnie trzymana jest w jednym z ludzkich laboratoriów i przeprowadzają na niej eksperymenty jak na ojcu. Szczerze nie obchodzi mnie ich los, niech zdychają w męczarniach. Stary krótkowzroczny głupiec karzący jedynego syna za jakikolwiek błąd i nadopiekuńcza kretynka gotowa zniszczyć mi życie w imię swoich durnych przekonań. Sam naprawię statek i ucieknę z tej ohydnej planety. Tylko najpierw muszę pozbyć się pościgu. Przyjemne z pożytecznym, bo akurat robię się głodny…
Nie mogę naprawić statku. Ścigają mnie. Zabiłem kilkunastu moich prześladowców, posilając się przy okazji ich ciałami, lecz oni wciąż za mną podążają. Jestem ciężko ranny, krwawię. Nie dam rady, złapią mnie i zamkną razem z ojcem i matką. Nienawidzę ich. Wolałbym już śmierć niż ponowne spotkanie z nimi. Może po prostu żołnierze mnie zabiją i spełni się moje życzenie.
***
Jednostka Alfa do: Kompleks Zeta, sekcja 9
Raport z dnia 27 czerwca 2030 roku, godzina 18:59
Obcy, który dzisiejszego dnia pojawił się na ulicach miasta, został schwytany. Odnieśliśmy poważne straty w ludziach (dziesięciu żołnierzy zabitych, sześciu rannych, trzech… pożartych). Mimo utraty części zasobów ludzkich istotę udało się dogonić i pochwycić w lesie Blackhills. Obiekt usiłował uruchomić nieznaną maszynę, według specjalistów może to być pojazd kosmiczny obcych. Zarówno istota, jak i niezidentyfikowane urządzenie zostaną niezwłocznie przetransportowane do głównego laboratorium w celu wykonania dalszych badań.
Koniec raportu.
Kompleks Zeta, sekcja 9 do: Jednostka Alfa
Zmiana rozkazów
W związku z udostępnieniem wyników dotychczasowych badań sekcji 1 zarząd podjął decyzję o zakończeniu testów na żywych obiektach. Wskazana jest natychmiastowa eksterminacja schwytanej istoty. Dwójka obcych znanych jako obiekty testowe X i Y została już zlikwidowana a ich ciała zutylizowane. Zaleca się zrobić to samo z pochwyconą istotą oraz dostarczyć do laboratorium jedynie ową niezidentyfikowaną maszynę.
Witaj.
Bardzo smutne, a jednocześnie tak realne. Super opowiadanie. :)
Wiele zdań brzmi dziwacznie, ale trzeba pamiętać, że wypowiada je dziecko. :) Ta stylizacja jest ciekawa i podkreśla tragizm, wypowiedzi dziecka są często takie właśnie – z błędami, powtórzeniami, nietypowymi określeniami.
Przygnębiające, jak – w miarę odkrywania prawdy – zmienia się nastawienie chłopca do rodziców.
Początkowo, kiedy bohater opowiadał o swoim wyglądzie, miałam skojarzenia ze wstrząsającym biograficznym dramatem “Maska”, w którym słynna piosenkarka Cher grała matkę chłopaka ze zdeformowaną twarzą (stąd tytuł).
Oczywiście, swoim zwyczajem, wstawiłabym (pewnie błędnie) jeszcze wiele przecinków, dostrzegłam także literówkę:
Wyglądałem strasznie, nic dziwnego, że mam zniszczyła wszystkie lustra.
Pozdrawiam, powodzenia, klik. :)
Pecunia non olet
Czy coś było ze mną nie tak? Chyba wyglądałem dobrze. Babcia zawsze powtarzała, że przystojny ze mnie kawaler.
Haha, świetne :)
Stary krótkowzroczny głupiec karzący jedynego syna za jakikolwiek błąd i nadopiekuńcza kretynka gotowa zniszczyć mi życie w imię swoich durnych przekonań. Sam naprawię statek i ucieknę z tej ohydnej planety.
Mimo tego, że wypowiedź jest bardzo agresywna, wydaje się być na miejscu. Świetnie oddane uczucia bohatera – aż czuję złość, która z niego kipi. Bardzo ładnie.
Trudno jest napisać zajmujący tekst bez dialogów. Wiem coś o tym, bo sama taki kiedyś pisałam. Mimo że opko jest blokiem tekstu, czytało się całkiem przyjemnie.
Tylko proszę wyjustuj tekst, żeby wyglądał jeszcze przystępniej.
Powodzenia w konkursie!
Bez sztuki można przeżyć, ale nie można żyć
Hej bruce!
Dziękuję bardzo za klika. Literówka już poprawiona, interpunkcji jeszcze się przyjrzę.
Fajnie, że tekst się podobał :)
Również pozdrawiam serdecznie!
HollyHell91 Tekst już wyjustowany, na śmierć o tym zapomniałem :)
Dzięki za komentarz i również życzę powodzenia w konkursie!
I ja dziękuję, pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Fabularnie nieco przewidywalny (bo łatwo się było domyślić, co i jak się stanie i kim jest narrator), ale sprawnie napisany tekst, dobrze się czytało.
ninedin.home.blog
Grendel w realiach SF :)
Nic nowatorskiego, ale czyta się całkiem nieźle!
Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.
ninedin Fajnie, że mimo lekkiej przewidywalności dobrze Ci się czytało :) Dzięki za przeczytanie i komentarz!
Staruch Skojarzenia z Grendelem miałem co ciekawe już po opublikowaniu tekstu :) Faktycznie podobieństwo jest. Dzięki, że wpadłeś!
Cześć Storm,
nie pozostaje mi nic innego, jak zgodzić się z przedpiścami. Jest to sprawnie napisane opowiadanie (chociaż interpunkcja kuleje) w dość ogranym temacie. Przeczytałam już kilka tekstów na ten konkurs i faktycznie wielu potraktowało obcość dosłownie – obcy z kosmosu. Takie opka mają jednak swój urok i każdy, nawet podobny scenariusz, można ograć na wiele różnych sposobów. Twój też kupuję :)
Pozdrawiam i powodzenia w konkursie!
Wykorzystujesz mocno wyeksploatowany motyw. W dodatku już na wstępie go zdradzasz, więc właściwie wszystko, co się dzieje jest przewidywalne. Językowo tekst nie jest na takim poziomie, żeby cieszyć się samą formą, więc czytałam bez emocji i zaangażowania w historię.
Nie przekonała mnie dość gwałtowna zmiana dotycząca emocji bohatera. To przejście od płaczliwej miłości do nienawiści jest bardzo nagłe i sprawia wrażenie nienaturalnego – może je tłumaczyć zdjęcie “hełmu”, który założyła mu matka, ale jeśli tak, to może warto by to jakoś podkreślić. Alternatywą mogłoby być pokazanie procesu zmiany stosunku bohatera do rodziców – ale to raczej na dłuższy tekst.
Końcówka ma potencjał, ale tu też mam wrażenie zaszkodził limit. Choć też pierwsza część tekstu jest dość rozciągnięta i rozbudowana, więc nie wiem, na ile to krótka forma cię ogranicza, a na ile zawiniła kompozycja tekstu.
It's ok not to.
Przedpiścy chyba napisali już większość tego, co chciałem napisać. Ja tu pozwolę się zgodzić z bruce,
że rzeczywiście tekst sprawiał wrażenie napisanego przez dziecko – posiadał wiele dziecięcych cech (lub cech, które uważamy za dziecięce) – co akurat mi pozwoliło się bardziej wczuć w obcą istotę.
Ciekawy zabieg z podzieleniem tekstu na dwie części – pamiętnik istoty i raport. Zastanawiam się podobnie jak dogsdumpling czy nie dałoby się wyciągnąć coś więcej z tej drugiej części. Zastanawia mnie też czemu właściwie istoty musiały zostać zabite – przecież z żywego organizmu można dowiedzieć się więcej niż z sekcji zwłok, a nawet jeśli ta byłaby konieczna – to już przecież dwa inne egzemplarze są dostępne. Pod pewnymi względami ciekawsze dla mnie byłoby zakończenie, w którym cała trójka ucieka – ale taki “happy ending” tutaj mocno nie pasował. Interesujące – podobieństwa, a nie różnice. W lustrze obcości zawsze się
Jeśli o lustrach już mowa – trochę motywu ich zniszczenia nie rozumiem. Przecież matka musiała wyglądać podobnie do potomka, skąd więc zaskoczenie swoim wyglądem? Nie rozumiem też (mimo uroku tego stwierdzenia) – kim właściwie była babka (czyżby ufoki przylecieli na piknik rodzinny i przypadkiem im się zepsuło ufo?). Mimo to – czytało się w miarę dobrze.
pozdrawiam i życzę powodzenia w konkursie,
Jim
entropia nigdy nie maleje // Outta Sewer: Jim, indioto Ty, nadal chyba nie rozumiesz
Cześć OldGuard,
Fajnie, że się spodobało
Również pozdrawiam i życzę powodzenia w konkursie!
dogsdumpling Pod względem językowym do końca czwartego akapitu nie mogło być wysokiego poziomu w końcu miały to być wypowiedzi dziesięciolatka :)
Zmiana emocji bohatera była tak jak napisałaś, spowodowana zdjęciem urządzenia z głowy.
Pokazanie procesu tych zmian na pewno uatrakcyjniłoby fabułę, jednak konkursowy limit był nieubłagany.
Jim Cała trójka obcych została zabita ze względu na zakończenie badań, naukowcy dowiedzieli się wszystkiego i żywe okazy nie były już potrzebne. Może powinienem to bardziej podkreślić.
Babcia została na planecie obcych, tylko matka, ojciec i syn rozbili się na Ziemi ;) Bohaterowi po prostu przypomniało się słynne babcine “przyjstojny kawalerze” co na pewno powtarza też sporo ludzkich babć :)
Zniszczenie luster przez matkę miało na celu jeszcze bardziej odizolować syna od ludzi. Bohater natomiast był zaskoczony, ponieważ urządzenie z tyłu głowy oprócz zmienienia umysłu w dziecięcy, wyczyściło mu pamięć, więc tak naprawdę pierwszy raz widział swoją twarz.
Dzięki za przeczytanie, pozdrawiam również!
Są Obcy. Wyglądają jak potwory i są niebezpieczni, Zostają zabici, a statek kosmiczny do badań. Nie ma zaskoczenia. Niestety nie porwało.
Koala75 Szkoda, że szort Cię nie porwał.
Mimo to dzięki za przeczytanie!
Uuuu konkretne opowiadanie, dobrze, że mocno zakończyłeś, a nie próbowałeś ich ułaskawiać. :)
Krótkie, szybkie i mocne. Fajne. Jedynie podział tekstu z odstępami między niemal każdym akapitem i tymi długimi akapitami nieco drażnił moje oczy… Ale tak do przebolenia, bo czytało się dobrze :)
Spodziewaj się niespodziewanego
vrchamps Dzięki za pozytywne słowa! Happy endy to u mnie rzadkość ;)
NaNa Fajnie, że dobrze się czytało! Dzięki za przeczytanie i komentarz :)
Cześć,
Rzeczywiście przewidywalne opowiadanie i w mocno ogranym temacie. Ale napisane sprawnie, lekką ręką.
Pozdrawiam
Cześć JPolsky, dzięki za przeczytanie i komentarz. Pozdrawiam również!
Dobry wieczór,
Ziemski padół widziany oczami Obcego – pomysł nienowy, ale wykonanie całkiem przyjemne w odbiorze. Miałam lekką nadzieję na jakiś mniej przewidywalny koniec historii ;)
Pozdrawiam,
Witaj Basiu,
Fajnie, że przyjemnie się czytało. Zakończenie faktycznie niespodziewane nie było, ale myślę, że obcy odlatujący szczęśliwie na swoją planetę byłby jeszcze bardziej przewidywalny ;)
Dzięki za komentarz i również pozdrawiam!
Podobało mi się :)
Przynoszę radość :)
Dzięki, że wpadłaś Anet. Fajnie, że się podobało :)
Opowiadanie nie do końca mnie przekonało. Akcja pędzi zbyt szybko, żeby czytelnik mógł zanurzyć się w opisywanym świecie i wczuć się w położenie bohatera; część wydarzeń zostaje streszczona zamiast opowiedziana. Sporo uwagi poświęcasz relacji protagonisty z rodzicami, ale tutaj znowu pojawia się pewien niedosyt, bo bohater w pewnym momencie odcina się od nich emocjonalnie i spisuje ich na straty. A szkoda, bo ten wątek jest sercem opowieści i wręcz domaga się jakiegoś domknięcia. Warto by też bardziej podkreślić pozaziemskie pochodzenie rozbitka, który sprawia raczej wrażenie ludzkiego dziecka (tylko z inną twarzą). Ogólnie tekst pozostawia czytelnika z wieloma pytaniami bez odpowiedzi – choćby o to, jak obcy radzili sobie wcześniej na Ziemi.
Dobrze wypadło natomiast zderzenie przepełnionej emocjami narracji z chłodem końcowego raportu – to właśnie tutaj najmocniej można odczuć smutny charakter historii.
Dziękuję za udział w konkursie!
Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle
Dzięki również black_cape za komentarz i przeczytanie.
Fajnie było wziąć udział w konkursie. Liczę, że będzie takich więcej, bo mimo, że tekst wyszedł taki sobie to zabawa podczas wymyślania opowieści była przednia.
Pozdrawiam!
Jeśli dobrze się bawiłeś przy pisaniu, to najważniejsze! ;)
A i w tekście, mimo że całość niezupełnie przekonała (zresztą to tylko mój odbiór), znalazło się parę fajnych zabiegów, z którymi warto więcej poeksperymentować.
Pozdrawiam!
Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle
Bardzo dosłownie potraktowany temat konkursu. Na tyle klasycznie, że historia robi się przewidywalna. Ale OK, hełm zamontowany przez matkę odchyla się od zwyczajnego toru.
Trochę wychodzi myślenie życzeniowe – bohater nie pamięta twarzy matki, bo mu urządzenie wyczyściło pamięć, ale matkę i ojca pamięta.
I jeśli syn był już dorosły, to trochę dziwne, że poleciał z rodzicami na wycieczkę na Ziemię, zamiast bajerować jakąś obcą.
Babska logika rządzi!
Finkla
Bohater mógłby zostać bajerować kosmitki, gdyby nie nadopiekuńcza matka.
Wielu osobom przeszkadzała przewidywalność, teraz myślę, że mogłem to inaczej rozegrać i pobawić się konwencją, ale trudno.
Dzięki za przeczytanie!
W zasadzie zawsze tak było, że kiedy w środowisku pojawiał się ktoś obcy i o odmiennym wyglądzie, trudno było go zaakceptować, a co dopiero mówić o kosmicie…
Dobrze się czytało.
Jedyne dziecko zostało odkopane w ramach skracania kolejki. :)
…sześciu rannych, trzech…pożartych). ->Brak spacji po wielokropku.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
W zasadzie zawsze tak było, że kiedy w środowisku pojawiał się ktoś obcy i o odmiennym wyglądzie, trudno było go zaakceptować, a co dopiero mówić o kosmicie…
Dobrze się czytało.
Jedyne dziecko zostało odkopane w ramach skracania kolejki. :)
…sześciu rannych, trzech…pożartych). → Brak spacji po wielokropku.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
regulatorzy
Już myślałem, że ten tekst przepadł w Twojej kolejce na wieki :)
Miło mi bardzo, że odkopałaś i że czytało się dobrze.
Pozdrawiam!
Stormie, można powiedzieć, że tekst wieki czekał w kolejce, ale nie przepadł w niej z kretesem, ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
