Deus Vapor Machina

Czekamy.

Jest piąta pięćdziesiąt osiem, jesień dopadła przestrzeń i serca. Wstaje słońce, ale dla nas nie ma nadziei. Jesteśmy osobno, ale jednak razem, połączeni biedą, strachem, przerażeniem.

Od razu ich rozpoznaję.

Przegrane twarze, zużyte życie, oczy gotowe na wszystko.

Wszyscy chcemy coś zmienić, od czegoś uciec. Nie ma tu nikogo normalnego ani szczęśliwego, nikogo niewinnego. Tylko garstka ludzi skorych porzucić wszystko i wszystkich, skaczących w przepaść.

Bilety wręcza zamaskowana kobieta, żonglująca zmieniającymi się zdaniami. Szepcze przy tym słowa, których nie potrafię zrozumieć.

Jak każdy z nas.

Ufamy jednak jej wyrokom. Chcemy, aby ktoś decydował o naszej przyszłości, bo nasze wybory były zawsze najgorsze z najgłupszych. Wynik rzutu był dla nas bez znaczenia, ważne, że tym razem nie my rzucamy kośćmi.

Czekamy, bo Deus Vapor Machina nie ma rozkładu. Boskiej maszyny parowej wyglądać można na dowolnej stacji. Czasem trwa to godzinę, czasem dzień, czasem kilka tygodni. W palącym słońcu, w zimnym wietrze, w okrutnych strugach deszczu. Może to trwać tak długo, że stracisz nadzieję.

W końcu, gdy wewnętrzna rozpacz jest nie do zniesienia, pojawia się, nadjeżdżając nieśpiesznie zza zakrętu. Nikt nie wysiada, bo to zawsze droga w jedną stronę. Wsiadają ci, którzy nie mają innego wyjścia, bo wszystkie inne pomysły na życie zostały wyczerpane, przegrane, zaprzepaszczone.

Jakbyśmy musieli go wymodlić, jakby pojawiał się, gdy już, utopieni w rozpaczy, dotykaliśmy czarnego dna, jakbyśmy powołali go do życia naszą beznadzieją, wspólną niedolą, solidarnym krzykiem w przestrzeń.

Więc nagle stoi przed nami jak cała wieczność, jakby zawsze tu był. Wielki, nieskończenie długi, o majestatycznej lokomotywie i wszystkich wagonach świata. Kolorowy i czarno-biały, zadbany i zupełnie zdezelowany, kwadratowy i owalny.

Taki, jaki chcesz, jakim go sobie malowałeś w głowie od dawna.

Pociąg nad pociągami, Deus Vapor Machina.

Jest szósta rano i wiem, że zaraz odjedzie. Przez moment zastanawiam się nad wszystkim, co za sobą zostawię.

Wszystkie grzechy, wszystkich ludzi, wszystkie zasady.

Myślę o tym bez sentymentu i wsiadam do pociągu.

– Baczność sygnał! – wrzeszczy konduktor na zewnątrz, a potem podnosi dłoń i ruszamy.

Stoimy, stłoczeni jeden obok drugiego.

Patrzę na twarze pasażerów. Kobiety, mężczyźni, czasem całe rodziny, wszyscy przerażeni chyba bardziej niż ja. Słyszę ruch tłoków, krajobraz za oknem się porusza.

Nagle coś zaciemnia widok, wnętrze wagonu zdaje się pokrywać czarnym szronem. Wchodzi człowiek-nieczłowiek, mały, rachityczny, a jednak wszyscy wiemy, że drzemie w nim wielka moc. Cykada przeraźliwie brzęczy, szczekaczka, którą ma u pasa, szumi w dziwnym, nieznanym języku.

Konduktor ma na imię Grot, jak głosi plakietka przypięta w jego klapie. Zaczyna sprawdzać bilety, szukam swojego, ale nie mogę znaleźć. Gorączkowo przeszukuję kieszenie, ale nic tam nie ma.

Muszę uciekać!

Przeciskam się pomiędzy pasażerami, są jak żywy ocean strachu i pasywności. Nie chcą się przesunąć ani mnie przepuścić. Maszyna się rozpędza, jedzie coraz szybciej i szybciej, to ostatni moment, żeby wyskoczyć, potem nie będzie odwrotu.

Nagle ktoś łapie mnie mocno za rękę. To drobna dziewczyna o ładnej twarzy i zimnych, martwych oczach. Ubrana w strój kolejarza, na głowie czapka, w ręku kolorowy lizak.

– Już nie ma ucieczki, już za późno – mówi.

Patrzę na nią, czując jak gula przerażenia rośnie w gardle. Wyrywam się, choć wiem, że ma rację.

Sekundę później wyrasta przede mną konduktor Grot. Chcę mu powiedzieć, że nie mam biletu, niech mnie wyrzuci, póki jeszcze można, mogę się nawet zabić, połamać, ale muszę stąd wyjść.

On sięga bez słowa pod moją spłowiałą marynarkę i wyciąga bilet, na którym jest to samo zdanie, które przekazała mi żonglująca kobieta. Gdy je widzi, uśmiecha się do mnie zębami tak białymi, że muszą być sztuczne.

Nim zwróci mi bilet, przegryza go długim kłem. Potem klepie po twarzy ciepłą, mokrą dłonią i pokazuje, bym stanął w długiej linii, z innymi nowymi pasażerami.

Nie mam chyba wyboru, więc to robię.

Tłoczymy się w kolejce i choć nikt jej nie organizuje, ustawiamy się jedno za drugim, jakby prowadziła nas niewidzialna siła. Co kilkanaście sekund robię krok do przodu. Spokojnie, powoli i metodycznie, jak każdy z nas.

W końcu wchodzimy do przedziału na czole cugu, całego udekorowanego uroczystymi białymi obrusami i czarnymi różami. Do nosa pcha się ostry zapach kadzidła wymieszany z dymem. Z drugiej strony wagonu widzę wnętrze bryczki i osobliwy ołtarz. To pulpit sterowniczy lokomotywy, nad którym góruje miniatura naszego pociągu, jeżdżącego w kółko po niewidzialnych torach.

Krok za krokiem zbliżam się do miejsca, gdzie odświętnie ubrany kierownik pociągu robi coś z każdym pasażerem, który właśnie wszedł do środka.

Gdy w końcu staję przed nim, zauważam, że strój kierownika stanowi połączenie kolejowego munduru i szat kapłana jakiejś nieznanej religii. Ale dalej niewiele mi to mówi.

Podaje mały listek węglowy, czarną hostię, którą przyjmuję i czuję, jak rozpływa się na języku, jak osiada na podniebieniu. Mam wrażenie, że barwi jamę ustną i zęby na czarno, ale boję się sprawdzić.

Kierownik-kapłan wyciąga małą, złotą oliwiarkę i nakazuje wysunąć język. Gdy to robię, z olejarki spływa na niego złota kropla oleju, który rozlewa się po ciele ciepłem, drżeniem, dygotem.

Wstaję, kierownik patrzy na mnie dziwnie. Kiwam mu głową, nie reaguje, więc wracam, czując, że coś się zmieniło. Może na zewnątrz, może we mnie, może w nas wszystkich.

A gdy patrzę na smugę zmieniającego się krajobrazu za oknem, wiem, że faktycznie nie ma już stąd ucieczki.

Coś się zmieniło i jakoś połączyliśmy się z boską maszyną. Może przyjęliśmy jej fragment i jesteśmy w tym wszystkim razem? Patrzyłem po ludziach, ale głównie za okno, na znikający za nami świat.

Droga hipnotyzowała, wkradała się do mózgu, snując niestworzone historie o potędze, szaleństwie i miłości. Gdy patrzyłem na umykające kilometry, mogłem uwierzyć w cokolwiek, w każdą wewnętrzną i zewnętrzną przemianę, w każdą najbardziej niedorzeczną transformację.

Cug jakby rozpędzał się do granic nieskończoności. Czy jeszcze jechał po torach, czy już frunął w powietrzu, wznoszony ofiarą, marzeniem, przekleństwem?

Zerknąłem na resztę pasażerów i miałem wrażenie, że też się gapią, zaczarowani niewiarygodnym pędem. Chyba, tak jak ja, od dawna marzyli o zmianie, ucieczce, o tym, że zostawią cały przeklęty świat i wszystkie grzechy daleko za sobą.

Ten pęd, ta potrzeba ciągłości pozostawała głęboko w każdym z nas. Cel był nieważny. Byle jechać, jechać jak najdalej, jak najszybciej.

Jak najdłużej.

Siedzimy w wielkim, otwartym wagonie, chyba wszyscy, którzy wsiedli na kilku ostatnich stacjach. Czas się dłuży, więc nawet taki introwertyk jak ja znajduje partnera do rozmowy.

Zaprzyjaźniam się z Haszycową, która opowiada o swojej pasji, malowaniu i rysowaniu. Potem odnajduję się w ciszy z mężczyzną o nazwisku Stogryn. Milczymy długo i godnie, nie mówimy prawie nic, czasem tylko gest albo półsłówko buduje naszą relację.

Zdaje się bowiem, że ma miejsce jakaś forma jednomyślności, jakbyśmy byli tacy sami i mieli w głowach podobne rzeczy. Wszyscy jesteśmy przecież tacy sami.

Rozważania przerywa nagły postój pociągu. Patrzę na zewnątrz i orientuję się, że nie znam tego miejsca.

Że nie znam tej planety.

Za oknem różowe niebo i czarna jak kawa ziemia. Wszędzie pełno żywych drzew, śpiewających swoje sny o pięknie i dobroci. Biegają po nich małe gryzonie przypominające wiewiórki. Skądś wiem, że te stworzonka pożerają pieśni, zamieniając je w wieczny ruch, który z kolei napędza las do snu i śpiewu.

Skądś wiem, że to idealna symbioza.

Na końcu wagonu wstaje matka z dziećmi. Wie, że to ich stacja, a gdy wysiadają, następuje metamorfoza i cała rodzina zamienia się w małe ssakopodobne stworzenia. Biegną szybko, znikają w gąszczu liści i pieśni. Najmniejsze stworzonko ogląda się jeszcze na nas, a potem zjada piosenkę i rusza błyskawicznie przed siebie.

Pociąg rusza dalej, pozostawiając nas wszystkich w osłupieniu.

Na kolejnej stacji Julia, zalękniona dziewczyna, wysiada i zamienia się w wielki, ciągnący się po horyzont organizm. Gdy tylko wypełnia sobą większość przestrzeni, oblatuje ją stado żółtych ptaków, żerujących na nieskończonym ciele. Pożerają ją łapczywie, a ona, nie wiem skąd, ale wiem o tym na pewno, nigdy nie była tak szczęśliwa i spełniona jak teraz, gdy jej drobne części wypełniają brzuchy żarłocznych ptaków.

Jarek, facet, który miał najbardziej przerażone oczy z nas wszystkich, wysiada w miejscu, gdzie duchy tańczą do melodii zaśpiewu szalonego boga, niczym trawa falująca z podmuchem letniego wiatru. Mężczyzna momentalnie traci ciało na rzecz wiecznej powłoki. Tańczy w rytm pieśni obłąkanego bóstwa i widzimy, jak jego nie-twarz rozświetla szeroki uśmiech.

Wszyscy wychylamy się przez okno. To być może najpiękniejsze, co w życiu widzieliśmy. Ci ludzie, choć przemienieni, choć stający się czymś zupełnie poza własnym postrzeganiem, zdają się spełnieni i szczęśliwi.

Wiemy o tym, bo wie o tym pociąg. Jakby dzielił się z nami swoją świadomością i myślą, własną refleksją.

Prawie na pewno tak robi.

W mojej głowie, w naszych głowach rośnie jedno wielkie pytanie: co się stanie ze mną? Gdzie ja wyląduję? W co się przemienię?

Kim będę?

Jednak są też momenty, które przepełniają nasze serca trwogą, bo mamy i beznadziejne przypadki. Ludzie, którzy wsiedli do pociągu, ale nie odmienią swego losu, nie znajdą swojej stacji. Nie ma dla nich żadnego miejsca, żadnej zmiany, żadnego odkupienia.

Po tych przychodzi konduktor Grot. W rękach ma kolorowy lizak maszynisty z napisami, które są jednocześnie znajome i zupełnie obce. Podchodzi do młodej kobiety o imieniu Stacha. Ona stara się patrzeć wszędzie, tylko nie na niego.

– Wstań, dziecko – mówi kontroler, unosząc palcem jej podbródek, tak by na niego spojrzała. – Poproszę bilet.

– Nie mam, zgubiłam. Zapomniałam. – Stacha kręci głową, udaje, że czegoś szuka. Grot sięga do kieszeni jej kurty i wyciąga bilet. Czyta, co jest na nim napisane, nie uśmiecha się, kiwa głową.

Potem wyciąga przed nią lizak, który zaczyna pulsować czerwienią, coraz bardziej i bardziej, zalewając cały przedział stroboskopowym karmazynowym światłem. Bilet Stachy rozpływa się w szkarłatnej poświacie, a ona sama opada z sił. Jej ciało wydaje się bezwładne, jakby ktoś odciął jej nitki, na których wisiała niczym marionetka.

Konduktor bierze jej dłoń i ciągnie za sobą. Robimy im miejsce, tworząc ludzki szpaler, gdy idą, cisza jest wręcz ogłuszająca, jakby ktoś ukradł wszystkie dźwięki z całej przestrzeni.

Nie wiadomo, czy milczymy ze strachu, czy szacunku.

W końcu kontroler znika nam z oczu i wiemy, że widzieliśmy Stachę po raz ostatni.

Zatrzymujemy się na kolejnych przystankach, które usuwają z głowy przykre wspomnienia, ukazując kolejne przemiany i metamorfozy. I choć te są całkiem zwyczajne, wydają się jeszcze bardziej niezwykłe.

Stogryn, mój cichy kompan, wysiada w małym miasteczku, gdzie przygarnia go rodzina milczących szwaczek. Jego niezgrabne palce są wyjątkowo zręczne. Widzimy przez okno, jak kobiety bez słowa go akceptują, a on wreszcie, w wiecznym spokoju, szyje najzwyklejsze ubrania na świecie, czerpiąc z tego niewypowiedzianą przyjemność.

Macham mu, cieszę się, że odnalazł szczęście, choć rośnie we mnie coś dziwnego, jakiś robak żrący wnętrzności jak oszalały pasożyt. Wiem, że to zazdrość, zawiść, że jemu się udało, a mnie jeszcze nie. I choć życzę mu dobrze, to uczucie zostaje we mnie i jakaś cząstka jest przekonana, że Stogryn, wysiadając sam, w jakiś sposób mnie zdradził.

Jedziemy dalej.

Potem znowu przychodzi Grot. Zauważam, że materializuje się, niczym zjawa albo duch. Wychodzi po kawałku, z sufitu głowa, ze ścian ręce, z podłogi nogi. Gość z zaświatów, kolega z innego wymiaru.

Podchodzi do Szygoniowej, starej, pomarszczonej kobiety, która jeździ pociągiem od lat, niezdolna odnaleźć celu i wysiąść na żadnej stacji.

– Nie, proszę – błaga. – Może na kolejnym przystanku się uda.

– Próbowaliśmy – tłumaczy konduktor. – Próbowałaś. To koniec. Poproszę bilecik.

Szygoniowa kręci głową, pochyla się, a potem odpycha konduktora, Grot się przewraca, klnie. Ona ucieka, bo znowu bezwiednie robimy szpaler i ma wolną drogę. Biegnie, to jej ostatnia podróż, ale jeszcze przez moment jest wolna, jeszcze przez chwilę konduktor nie pociągnie jej w wieczną otchłań.

Podstawiam jej nogę i przewraca się jak długa.

Chwytam ją za rękę i ściskam z całych sił. Wyrywa się, ale nie ma ze mną szans. Konduktor otrzepuje się, podchodzi, bierze jej torebkę. Grzebie w niej, wyciąga bilet, pokazuje lizak.

Przez moment znikamy i pojawiamy się w stroboskopowym szkarłacie, płynącym od narzędzia.

– Nie ma już dla pani nadziei i to też jest jakieś oczyszczenie, wolność – szepczę cicho do Szygoniowej i widzę, jak łza spływa jej po policzku. Konduktor patrzy na mnie i z uznaniem kiwa głową. Potem przejmuje dłoń kobiety, która teraz idzie za nim posłusznie.

Czuję się dziwnie, dobrze, w jakiś sposób czysto. Może dlatego, że Grot popatrzył na mnie łaskawym okiem? A może dlatego, że bardzo się cieszę, że to nie mnie teraz prowadzi gdzieś w nieznane?

Bo w głowie pojawia się scena. Kobuch bierze lizak, z którego wysuwają się malutkie ostrza i uderza nim w głowę Szygoniową. Raz, drugi, trzeci, aż kobieta rozpada się na tysiąc kawałków w kałuży krwi. Nie wiem skąd, ale jestem przekonany, że narzędzie maszynisty jest ciężkie i twarde jak obuch młotka.

Scena pulsuje w głowie, rysuje się przed oczami, a ja mam wrażenie, że coś się we mnie zmieniło już na zawsze.

W nocy budzi mnie łagodny dotyk.

To Grot. Kładzie palec na ustach i ruchem głowy każe mi iść za sobą.

Wstaję, idę najciszej, jak potrafię. Lawiruję pomiędzy śpiącymi współpasażerami, starając się nikogo nie obudzić. W końcu wchodzimy w przestrzeń między przedziałami, zasuwam za sobą drzwi i z wyczekiwaniem patrzę na konduktora.

Mówi coś do mnie szeptem, wyciąga lizak, chyba chce mi coś pokazać. Nie do końca rozumiem, o co mu chodzi.

– Bileciki proszę – powtarza.

– Co? Obawiam się, że nie rozumiem.

– Chyba rozumiesz.

– Ale jak to? Myślałem, że jest między nami jakaś specjalna więź. Jakieś porozumienie. Że może…

– To źle myślałeś. Droga niektórych jest jasna już od początku. Nigdzie nie znajdziesz miejsca, żaden świat cię nie przyjmie.

Kręcę głową, ale posłusznie zaczynam szukać po kieszeniach biletu.

Gdy to robię, na lizaku Grota udaje mi się w końcu odczytać jakiś napis. Brzmi: „Kolega z zaświatów, na którego zawsze możesz liczyć”. I nagle wszystko łączy się w chorą, ale właściwą układankę, jakby ktoś zapalił mi w głowie bardzo złą, ale jasną żarówkę.

Jestem przecież silniejszy niż Szygoniowa.

Z całych sił uderzam konduktora w głowę. Robię to nieumiejętnie, ale skutecznie. Przewraca się, wstaje, chce mnie ścigać, ale ja nie uciekam. Trzyma lizak jak nóż, ale wydaje się zagubiony. Może nigdy wcześniej nikt, nikt tak silny, jak ja, mu się nie postawił?

Zaraz się jednak uśmiecha. Kopie mnie w kolano, uderza lizakiem na odlew, poprawia lewym sierpowym. Pomyliłem się, jest za silny, zabije mnie, albo unicestwi, za moment przepadnę i mnie nie będzie. Kolejny cios w brzuch i padam na podłogę. Konduktor podnosi narzędzie do ostatecznego ciosu, a ja dłonią zasłaniam głowę.

Jednak nie umieram.

Przez przypadek Grot zahacza o ścianę lizakiem, który wypada mu z dłoni. Podnoszę przedmiot, na którego owalnej części momentalnie wyrastają haczykowate ostrza. Tnę nim konduktora w nogę, przecinam klatkę piersiową. Uderzam w twarz i brzuch, a gdy się zwija, poprawiam kolanem w głowę.

Grot upada nieprzytomny. Z nosa leje się krew, może ma wstrząśnienie mózgu, ale na pewno oddycha. Ze szczekaczki słychać jakiś szum, ktoś go wzywa w niezrozumiałym języku.

– Co ja zrobiłem? – szepczę. – Co ja najlepszego zrobiłem?

Trzymam w dłoni kolorowy lizak i stoję z nim nad bezbronnym ciałem. Przez moment mam w głowie paniczny mętlik, ale nagle coś zdaje się go rozwiązywać albo rozcinać.

Może to lizak?

Z piersi Grota zaczyna wysnuwać się jakaś ulotna nić. Na okrągłej części kolorowego lizaka znowu wyrastają małe, haczykowate ostrza. Przecinam nimi smugę wypływającą z konduktora, bo wydaje się to najnormalniejszą sprawą na świecie.

Przetrząsam ubranie Grota, bo to musi gdzieś być. Szukam i szukam, tracę nadzieję, ale w końcu jest. Jego bilet, bo też ma, jak każdy w tym pociągu. Przekreślam jego imię i wypisuję długopisem swoje.

Po chwili wygląda, jakby moje nazwisko było tam od zawsze.

To wymagające precyzji zadanie zajmuje całą moją uwagę i nie widzę nawet, jak ciało Grota zaczyna znikać, powoli wchodząc w strukturę pociągu, umacniając jego astralną budowę.

Spoglądam na swoje odbicie w szybie i orientuję się, że mam na sobie ubranie kontrolera. Do twarzy mi w nim, na pewno bardziej niż jemu.

Ważę w dłoni kolorowy lizak. Faktycznie jest ciężki, precyzyjnie wyważony, mocny. Idealne narzędzie dla idealnego człowieka.

– Chcesz być moim nowym kolegą? – pyta nagle przedmiot, a mnie to wcale nie dziwi.

– Jasne, że chcę – odpowiadam. – To będzie początek pięknej przyjaźni.

A potem lizak zabiera mnie na przejażdżkę do swojego wewnętrznego imperium.

Wszystko tutaj jest inne.

To jakaś forma zaświatów, nadprzestrzeń, czwarty wymiar, cokolwiek. To w sumie bez znaczenia, gdzie tak naprawdę jestem.

Najważniejsze, że karty zostały odkryte, a prawda ujawniona. Bo teraz widzę, że wszystko się porusza, podróżuje wokół pociągu, który jest nieruchomy. To centralny punkt świata, wokół którego obraca się rzeczywistość, to tu dzieje się cała magia.

Wspaniale być w domu nowego kolegi, to prawdziwy zaszczyt i przywilej.

Lizak mówi, a gdy to robi, coś w rodzaju ust porusza się na jego okrągłej części.

– To moja misja – skrzeczy. – Zostałem powołany znikąd, z mroku, z ciemności, z gwiazd, by odsyłać ludzi w piękno nicości. Bo lepiej być martwym i korzystać w pełni z niebytu, niż mieszkać w żywej, bezcelowej masie.

– Teraz to nasza misja. – Uśmiecham się do niego. Może z Grotem wiązała go jakaś forma obowiązkowości, w końcu był narzędziem i potrzebował właściciela, ale wiem, że nas połączy coś innego.

Wspólna pasja.

– I to nas umocni – szepcze lizak. – Sprawi, że będziemy niepokonani. Grot był słaby, ty jesteś silny, mocarny, okrutny. Razem możemy wszystko. Razem będziemy robić wspaniałe, okropne, nieskończone rzeczy. Jeśli tylko się odważysz i mi zaufasz.

– Oczywiście, że ci zaufam – odpowiadam i patrzę na niego z podziwem.

Czekam i niecierpliwię się, chodząc po przedziałach.

Teraz widzę linie przeznaczenia wydobywające się z ludzi. Jedne słabe, wątłe i niejasne, te dopiero się tworzą. Inne mocne i klarowne, zwiastujące, że dany pasażer wysiądzie już niedługo i znajdzie swoją przyszłość.

– Tych nie wolno nam ruszać – tłumaczy lizak, a ja kiwam głową, bo jestem pilnym i dobrym uczniem. Chcę dostać piątkę, może nawet z plusem. Po prostu szukam swojej kolejnej ofiary, bo chcę wykonać pracę. Przecież nie ma w tym nic złego.

– Masz rację, ale pamiętaj o zasadach – sugeruje lizak, jakby czytał mi w myślach. No tak, możemy zabrać tylko tych, którzy nie mają przyszłości.

Rozmyślam o tym wszystkim jako nie do końca materialny obiekt. Raczej pełznę po ścianach i suficie, płynę, przenikając czasami przez innych pasażerów.

Czuję się wspaniale, choć jest trochę nudno. Na szczęście w końcu mam swojego delikwenta. Młody mężczyzna, Zdański, wsiadł do pociągu niedawno, ale jego smuga jest słaba i wątła, nie prowadzi donikąd.

Materializuję się kilka metrów od niego. Chcę, by poczuł, że nadchodzę, by wszyscy to poczuli. Ludzie orientują się, że jest nowy konduktor, inny niż Grot, może mają nadzieję, że będę łagodniejszy.

Ale bardzo się mylą.

– Bileciki do kontroli – mówię do Zdańskiego. On kręci głową, jest na tyle zorientowany, że wie, co to znaczy. Sięga do kieszeni marynarki, ale wyszarpuje z niej motylkowy nóż, który wyciąga w moją stronę.

– Dlatego nie ma dla ciebie przyszłości – tłumaczę mu. – Bo nie pozbyłeś się przeszłości. Chciałeś zachować jej skrawek dla siebie. A to tak nie działa.

Macha nożem, ale łapię ostrze w haczyki wyrastające z lizaka i łamię metal. Zdański wypuszcza zepsutą broń z rąk. Przystawiam mu lizak do podbródka, lekko raniąc skórę.

– Bileciki – syczę. – Do kontroli.

Prosi o litość i szansę, ale ja tylko kręcę głową. Gdy nic nie robi, sięgam do wewnętrznej kieszeni jego marynarki i wyciągam kartonik. Stroboskopowa czerwień zamienia bilet w nicość.

Nikt mnie nie powstrzymuje, niektórzy patrzą chyba nawet z wdzięcznością.

Zdański już się nie rzuca i nie walczy. Kładę mu dłoń na ramieniu i popycham przed siebie. Idziemy, wszyscy robią nam miejsce. Podoba mi się mieszanina lęku i podziwu, osiadająca w oczach pasażerów na mój widok.

W końcu dochodzimy z chłopakiem do pustego przedziału. Patrzę mu głęboko w oczy, przecinając słabiutką smugę przeznaczenia, która prowadzi donikąd. Otwiera usta, jakby bardzo się zdziwił, potem pada na ziemię, zamieniając się w niebieskawą mgiełkę. Jego esencja życiowa ląduje na suficie pociągu i maszyna ją wchłania, jakby potrzebowała jej, by utwardzić ściany.

Przenoszę się w zaświaty, rozpływam w przedziale, patrzę z kilku różnych perspektyw. Błękitna poświata lśni siłą, gdy mości się w trybach cugu i to jest bardzo piękny widok.

Uśmiech nie schodzi z mej astralnej twarzy.

Potem znowu się zatrzymujemy.

Świta, samotna kobieta, wychodzi jako zupełnie inny człowiek. Wita ją wielka rodzina, dzieci, matka i ojciec. W końcu wysoki i przystojny mąż całuje ją długo i mocno. Świta uśmiecha się do nich, potem do nas. Macha na pożegnanie, gdy odjeżdżamy.

Cyryl Joszt, mężczyzna w bardzo drogim garniturze, wstaje, pewny swego losu. Wysiada i wie, co ma robić. Ściąga garnitur, wyrzuca cały dobytek, rozbiera się do naga. Podnosi z ziemi ubranie: kucharski czepek, białe buty i fartuch.

– Wreszcie odpocznę – mówi głośno. – Od siebie samego.

Gruby, zarośnięty kucharz podchodzi, wrzeszczy na niego i każe wracać do roboty. Joszt wchodzi do obleśnej, przydrożnej knajpy i przez okno widzimy, jak zaczyna szorować zaschnięte gary. Na jego twarzy wyrasta wielki uśmiech.

Ale żeby nie było tak normalnie.

Leon Boroń, zatroskany mężczyzna, zamienia się w karalucha. Biega po izbie, wolny od przeszłości i wszystkich trosk, które nie mieszczą się już w małej, owadziej głowie. Nie ma tam przestrzeni na wstyd, lęk i melancholię. Zalewa go wspaniałe przeświadczenie prostego i jednostajnego celu.

Jedziemy dalej, a ja czuję, jak zaciskam nieistniejące w zaświatach zęby i pięści. Jak rośnie we mnie coś ostrego i kłującego od środka.

Bo wcale mi się nie podoba że oni tak po prostu wysiadają z pociągu.

I wiem, że muszę coś z tym zrobić.

I właśnie dziś jest ten dzień.

Nieistnienie jest zbyt piękne, by obdarowywać nim tylko beznadziejne przypadki. Każdy na nie zasługuje, każdy powinien dostać szansę. Dlatego dziś wieczorem płynę po podłodze, ścianach, suficie, szukając ofiary.

W końcu mam.

To Józef K, poważny typ, z głową pełną dziwactw. Gdy materializuję się przed nim, prosi o łaskę, nie chce umierać. Mówi, że przeczuwa, że niebawem spotka go coś wyjątkowego i ma rację. Wiem, bo pociąg to wie, wyznaczył już dla niego przyszłość.

Józef będzie malarzem pokojowym i to wypełni jego serce wielką nadzieją. Wreszcie, po latach tworzenia nieistniejących cyfrowych obrazów, które przypłacił próbą samobójczą, będzie zamalowywał wielkie powierzchnie, w małym, niekończącym się miasteczku, zyskując sympatię wszystkich ludzi.

Ale ja mam dla niego lepszą przyszłość. Niszczę jego bileciki i tnę smugę przeznaczenia. Patrzę z uśmiechem, jak jego ciało znika i rozmywa się w pociągu.

To było doprawdy wyborne, więc chcę jeszcze i decyduję się ukrócić kolejną przyszłość.

Pada na fałszującą diwę operową, której nikt nie kocha. Ma otrzymać spełnienie w świecie pełnym głuchych istot, które potrafią odczytać jedynie pasję i miłość do wykonywanego zawodu.

W końcu mogłaby robić to, co kocha, i być podziwiana.

Zamiast tego leży na ziemi i znika. Jej bilecik rozpływa się, smuga przeznaczenia jest przecięta. Gdy jej dusza blaknie, w wagonach słychać wycie tak głośne, że czuje się je w nosie, pojawia przed oczyma. Nikt nie śpiewał tak wspaniale, jak ona, rozmyta na szybie, wdeptana w podłogę, falująca na ścianie.

Czuję błogość.

Orientuję się, że żywoty, które miały piękną przyszłość, przerywać jest najsłodziej. Mam wrażenie, jakbym właśnie zjadł najlepsze ciastko na świecie. Euforia zalewa mi mózg i serce.

I już wiem, że zawsze będzie mi mało.

Przecinam coraz więcej świetlistych przyszłości i pociąg orientuje się, że coś się zmienia.

Trzęsie się, drga, ledwo wyrabia na zakrętach. Z komina lokomotywy leci najczarniejszy dym, jaki widziałem. Pasażerowie trzymają się mocno, patrząc po sobie, jakby przeczuwali, co może się stać.

A ja odnajduję moją przyjaciółkę Haszycową, która ciągle marzy o malowaniu. Widzę bardzo wyraźnie jasną nitkę jej przeznaczenia, która z każdym kilometrem robi się coraz mocniejsza.

– To tylko ja – mówię, pojawiając się przed nią. Przez chwilę mnie nie poznaje, a gdy patrzę w szybę, orientuję się czemu. Mam na sobie ubranie konduktora, a twarz zdaje się spływać po czaszce.

– Muszę cię o coś poprosić – stwierdzam. – Nic się nie bój.

Kiwa głową, idzie za mną, wierna, ufna, dobra Haszycowa. Gdy jesteśmy już z boku, mówię do niej:

– Bileciki do kontroli.

Marszczy czoło, ale zaraz wyciąga karnecik. Patrzę jej w oczy, uśmiecham się, a stroboskopowym światłem lizaka sprawiam, że kartonik momentalnie znika.

– Ale przecież ty… – zaczyna. – Rozmawialiśmy. Znasz mnie. Wiesz, przeczuwasz, jak ja, że ja już zaraz, że jeszcze może stacja, dwie i znalazłabym…

– Wiem.

Zbiera się jej na płacz, ale wyciera łzy. Patrzy na mnie z pogardą i złością.

– Nie ma większej podłości niż zabrać komuś przyszłość – mówi jeszcze, gdy przecinam ostrym lizakiem jej nić przeznaczenia. Jej ciało znika, momentalnie wtapiając się w strukturę pociągu.

Nie zdążyłem jej odpowiedzieć, że przecież nie ma większej nagrody niż zabrać komuś przyszłość. Przecież teraz, w jedności z maszyną, już nie mogą popełnić błędu.

Wszystko jest im wybaczone, bo nic już nie ma znaczenia.

To wielka niewypowiedziana ulga, gdy nie muszą już ciągnąć okropnych myśli w głowie, ciężaru w sercu, wyrzutów w piersi.

Rozpływam się, wchodząc w poziom astralny. Płynę wzdłuż maszyny, widząc ruchliwą strukturę pociągu, która wije się tysiącem odebranych istnień i przeznaczeń, przywodząc na myśl wiecznie poruszające się robaki.

Bo każda odebrana przyszłość buduje moją armię. Gwardię przyjaciół, skrytych na powierzchni szyby, wklepanych w tapicerkę fotela, rozproszonych w powietrzu.

Jesteśmy wszędzie i nigdzie.

Jesteśmy wszystkim i niczym.

Wojsko nieumarłych i nieżywych, wielkich małych nieistnień.

I wkrótce wszyscy będą mi potrzebni.

Deus Vapor Machina naprawdę nic nie rozumie i zaczyna mnie to irytować.

– To musi się skończyć – mówi kierownik-kapłan pociągu. Uratowałem właśnie kolejną ofiarę, odsyłając ją w nicość, a on zawraca mi głowę. – Wiemy, co robisz. To jest bardzo złe. Nie taka przyświeca nam idea, nie takie są zasady.

– Bileciki do kontroli – odpowiadam, zmęczony jego narzekaniem.

– To tak nie działa.

– Teraz ja ustalam, jak to działa.

– Nie masz takiej mocy. Nikt nie ma.

– Zobaczymy.

Kierownik uderza mnie, raz, drugi, jest o wiele silniejszy niż Grot. Otwiera drzwi pociągu, łapie mnie za frak. Jestem oszołomiony, zgięty, przegrany. Z kieszeni wypada mi lizak.

– Pomocy! – krzyczę do niego.

– Czy na pewno tego chcemy? – pyta narzędzie.

– Ja na pewno.

Lizak zaczyna ujadać jak pies, wysuwa haczyki. Zaczyna się obracać wokół własnej osi, przecinając but kierpocia i jego dwa palce. Kierownik mnie puszcza, odskakuje, łapie się za ranę. Teraz moja kolej. Drzwi są już otwarte, chwytam go za kołnierz i z całych sił wypycham na zewnątrz.

Dyszę, ledwo mogę złapać oddech. Krew buzuje w skroniach, podnoszę lizak, uśmiecham się do niego, a on robi to samo. Wpada mi do głowy pomysł.

Rozpływam się i ruszam na czoło pociągu. Kilka myśli później chcę wejść do lokomotywy, która, jestem tego pewien, porusza się na oparach naszych niedoli, pożera nasze porażki i przegrane życia.

Tak pędzi do przodu.

Jednak wejście do lokomotywy jest szczelnie zamknięte. Szarpię drzwi, nie mogę tam wpłynąć nawet w formie astralnej. Nie potrafię przeniknąć w żaden sposób. Klnę cicho w zaświatach i w bezczasie.

I nagle zdaję sobie sprawę z czegoś bardzo ważnego. Orientuję się, że pociąg zawraca i że pierwszy raz w historii jedziemy z powrotem.

Wracamy, więc przez okno widzę tych, których zostawiliśmy za sobą.

Leon Boroń, pełzający radośnie jako karaluch. Cyryl Joszt, świeżo upieczony kuchcik. Świta obdarowana nową rodziną. Mijamy ich, a oni gapią się na pociąg, bo nigdy nie widzieli, aby podróżował w tę stronę.

To nienaturalne i dziwne. To prawie jak świętokradztwo, jak bluźnierstwo, jak zaprzeczenie idei.

Deus Vapor Machina zawsze podróżowała w jednym kierunku, a teraz zawraca, bo chce się mnie pozbyć. Zmieniła reguły gry z mojego powodu.

To miłe i przerażające zarazem.

Obserwuję przez okno mijane światy i widzę znajomą twarz. To Jarek, facet, którego zostawiliśmy, gdy tańczył z uśmiechem do pieśni obłąkanego bóstwa. Teraz siedzi z podkulonymi nogami i twarzą skrytą w dłoniach pod wygiętą nienaturalnie skałą. Jego ciało drży, jakby płakał.

Czuję jego ból i smutek, wyrzuty sumienia.

Może, jak powiedzieli mądrzejsi, wszędzie zabierasz swoje piekło ze sobą? Możesz zmienić siebie i otoczenie, ale czarna dziura drążąca cię od środka nigdy zupełnie nie znika. Jeśli rozpadłeś się na milion kawałków, to żadne miejsce i czas już cię więcej nie złożą.

Do głowy wpada smutna myśl, że może oni wszyscy tak skończą, w którymś momencie. Coś spieprzą, gdzieś się wywalą, coś potoczy się zupełnie inaczej, niżby chcieli. Świat podłoży im nogę.

Życie, jakby nie było wspaniałe, jest jednak najokrutniejszą ze znanych praktyk.

Co innego niebyt. Bo nieistnienie łaskawe jest, nie zazdrości, nie pamięta złego. Wszystko zniesie, wszystko przetrzyma, jest stabilne i wieczne.

Nie uznaje płaczu, bo jak cię nie ma, to nie uronisz żadnej łzy.

To oczywiste, co muszę teraz zrobić. W swojej astralnej formie wychylam się z pociągu i sięgam do płaczącego Jarka. Nie jest to łatwe, bo pociąg pędzi, a ja z każdym metrem robię się cieńszy, ale jednak, w końcu, jestem raptem metr od dygoczącego powidoku mężczyzny.

– Życie do kontroli – mówię, materializując się przed nim, bo prośba o bilety byłaby nie na miejscu.

On mruga, wyciera łzy z jaśniejącej twarzy. Kręci głową, nie rozumie, ale w sumie wcale nie musi rozumieć, bo widzę jego przeznaczenie jasno i wyraźnie. Wychodzi z klatki piersiowej i pędzi w nieznane. Jest mocne i świecące.

Wyciągam lizak z haczykowatymi ostrzami i zaczynam ciąć, ale od razu widzę, że nie będzie łatwo. Smuga jego przyszłości jest twarda niczym badyl, niespecjalnie to idzie.

– Nie damy rady – marudzi moje kolorowe narzędzie.

– Musimy. Dla niego. On tego potrzebuje.

– Zostaw mnie, proszę, to tylko chwilowy spadek formy. Tu jest mi dobrze i… – zaczyna Jarek, ale ja wiem lepiej, czego potrzebuje. Biorę się do roboty ze zdwojoną siłą. Lizak wzmacnia ostrza i w końcu się udaje. Przeznaczenie Jarka jest przecięte, forma materialna zaczyna się rozpływać.

Łapię jego astralne resztki i popycham z całych sił w stronę pędzącego pociągu. Widzę, jak Jarek wpada przez okno i rozpływa się w strukturze machiny.

Uśmiecham się, bo już wiem, co robić.

Gdyby Deus Vapor Machina to przewidziała, wcale by nie zawracała pociągu.

Skupiam się na wyrywaniu ludzi z ich światów, jednego po drugim. Nawet jeśli są jaśni i uśmiechnięci, to wszyscy wiemy przecież, jak skończą.

Nie ma żadnej nadziei w istnieniu, ono zawsze kończy się tragicznie.

Staję przed Stogrynem, z wyciągniętym językiem skupionym na szyciu. Wydaje się zadowolony, spokojny, ale to przecież tylko pozory. Pojawiam się przed nim, on mnie widzi i zapala papierosa. Nic nie mówi, tylko patrzy na mnie z pogardą. Przynajmniej ma dość honoru, by się nie rzucać i nie walczyć.

Tuż przed odcięciem smugi przeznaczenia spluwa mi w twarz, ale ja tylko kręcę głową. W końcu ciach i go nie ma, pociąg go wchłania i zasysa, wklepując w strukturę sufitu. Przecieram czoło, uśmiecham się do samego siebie, jak po dobrze wykonanym zadaniu.

Wracam też po Boronia, Josztę i Świtę, bo nie mogą tak bezsensownie trwać w istnieniu.

Jestem ich kolegą z zaświatów, przyjacielem, najlepszym, co ich spotkało.

Czy tego chcą, czy nie.

Wracam do maszyny i czuję, że coś się zmienia. Pociąg skupia wolę i mobilizuje wszystkich żyjących podróżnych niczym wielki stalowy organizm swoje przeciwciała. To już oczywiste, że to ja jestem rakiem toczącym organizm, więc wysyła ich wszystkich na mnie.

Nie wiedzą, jakim jestem dobrym kompanem.

Skraplam się, tężeję, nie mogę uciec w wymiar astralny. To pociąg robi to wszystko, to on wrzuca mnie w rzeczywistość, a potem nakazuje każdemu mnie atakować. Pasażerowie zamieniają się w sokistów. Mężczyźni, kobiety i dzieci, wszyscy słuchają boskiej maszyny parowej i spada na mnie grad ciosów. Przeistaczają się w wilki kolejowe, w złych ludzi, którzy chcą zburzyć nowy porządek rzeczy. Popychają mnie, uderzają, a gdy upadnę, kopią. Wrzeszczą na mnie i wyzywają od szatanów, demonów, potworów. Ból jest okropny, zaraz zemdleję.

– Już nigdy nie zabierzesz nikomu przyszłości – krzyczy jakaś kobieta w stroju sokisty i wbija mi nóż w serce. Stal jest zimna i ostra, czuję ją dokładnie. Mam mroczki przed oczami, tłum odstępuje, staje kręgiem wokół mnie.

Patrzą na rosnącą kałużę krwi, patrzą, jak gasnę. Już zaraz, moment i wcale mnie nie będzie.

Zapominają, że nie można zabić czegoś, co od dawna jest martwe. Może martwe już się urodziło, a teraz, w nieistnieniu, po raz pierwszy żyje i triumfuje.

Wstaję w zaświatach, uśmiecham się okropnie i ukazuję się im wszystkim jako upiorny duch. Lśnię blaskiem, triumfuję niebytem, rechoczę im wszystkim w twarz. Zaczynają przede mną uciekać.

Wskazówka haslera zaczyna wirować jak szalona, sugerując, że osiągamy zawrotną prędkość.

– Przerżnęliśmy semafor! – wrzeszczy jeden z sokistów. Inny doskakuje do ręcznego hamulca i pociąga, ale nic to nie daje. Ktoś dmie z całych sił w gwizdek.

– Przecież koła się nie obracają – wtóruje im trzeci. – Jedziemy na suwa. Jedziemy na suwa!

Krzyki robią swoje i po chwili wszyscy panikują. Bardzo dobrze, bo jest przed czym uciekać. Każde życie, które wysłałem w niebyt, jest teraz mną, wielkim astralnym potworem. Razem zabieramy im przyszłość, bo to takie piękne i wspaniałe, odsyłać ich w niebyt.

Wchodzę w strukturę pociągu i rozpędzam go do nieprzytomności. Maszyna jeszcze nigdy nie jechała tak szybko, lecimy niemal, płyniemy w przestworzach. Lokomotywa zdaje się przeobrażać w smoka szybkości, demona pędu, metalowego bożka ruchu, którym przecież jest.

Przejmuję nad nim kontrolę. Teraz to ja jestem Deus Vapor Machina, ja jestem kolejowym piekłem, niebem i czyśćcem.

Płyniemy po torach mych myśli, zahaczając o wszystkie światy jednocześnie. Rozlewamy się po całym wszechświecie. Wchodzimy pod powieki, wkradamy się w sny i marzenia, pożeramy przyszłość. Majstrujemy przy myślach, tkamy wielkie lęki. Popychamy tam, gdzie wcale nikt nie chce iść.

Jesteśmy tu i tam, wszędzie i nigdzie, zawsze i wcale. Jesteśmy Deus Vapor Machina i już nic tego nie zmieni!

Koniec

Cześć, Edwardzie!

Wracam z komentarzem pobetowym. Piszę z telefonu, więc będzie krótko i na temat ;)

Historia niesamowita, a do tego doskonale napisana. Przemiana narratora, z zagubionego pasażera przez konduktora do… esencji Deus vapor machina, została przez Ciebie poprowadzona rewelacyjnie.

No i ogólnie koncepcja samego pociągu to mistrzostwo ;)

Pozdrawiam, klikam i nominuję do piórka;)

Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"

Przeczytałem. Powodzenia w konkursie. :)

Cześć Cezary_cezary

Dzięki piękne za klika i nominacje. No i serdeczne podziękowania za betę, która znacząco usprawniła tekst.

Witam Misiu

Dziękuję za przeczytanie!

Pozdrawiam!

Hej, ode mnie na pewno kliczek :). Dla mnie weird jest tym gatunkiem, który średnio przemawia. Ale doceniam pomysł, który jak na weird jest zrozumiały i mi się podobał :) Resztę znasz z komentarza betowego. Powodzenia w konkursie i pozdrawiam :)

"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."

BARDZO MI SIĘ PODOBAŁO!

Bardzo.

Pomysłowe, świetnie napisane, bardzo oryginalne.

Początkowo zastanawiałem się czy to zaświaty, czy raczej metafora, ale koncepcja metafory szybko zniknęła (choć oczywiście można jej poszukiwać głębiej).

Nie ma w tym grozy (jak zaznaczałeś na wstępie), ale wciąga od razu i trzyma do samego końca. Piękny popis wyobraźni.

Drobiazg:

“W końcu kontroler znika nam z oczu i wiemy, że widzieliśmy Stachę po raz ostatni w życiu.” – Obciąłbym “w życiu”. Przegadane. “Po raz ostatni” jest wystarczająco dobitne. Mocniejsze.

Literówki:

Przecinam coraz więcej świetlistych przyszłości i pociąg orientuję się, że coś się zmienia.

Skraplam się, tężeje

Ból jest okropny, zaraz zemdleje.

Pozdrawiam i gratuluję.

Moje powieści: https://marmaxborowski.pl/kwestia-wyboru/

Hej Bardzie

Dzięki piękne za komentarz i klika. Twoje wskazówki z bety również znacząco usprawniły opowiadanie!

Hej Marcinie Maksymilianie

Cieszę się bardzo , że się podobało :) Twoje wskazówki i poprawki naniosłem!

Dzięki i pozdrawiam!

Cześć Edward,

No cóż… bardzo dobre opowiadanie, świetna koncepcja i wykonanie. Podobało mi się od samego początku do końca, klimat grozy i Grabiński też odczuwalny, nie tylko w zapożyczonych nazwiskach (mimo, że to weird fiction).

Kunsztownym językiem, pełnym metafor, kolejowych smaczków, zaserwowałeś barwną opowieść o ostatniej podróży dla ludzi pozbawionych nadziei.

Ciekawa przemiana głównego bohatera, nie przeszkadza mi nawet to, że w sumie dość szybko z przestraszonego pasażera stał się konduktorem wydającym wyroki, a potem demoniczną składową maszyny.

Domyślam się też, że naprawdę dużo czasu poświęciłeś na to opowiadanie, aby tak zręcznie i barwie zobrazować kolejne pomysły na kolejnych pasażerów. Fajną robotę robi narracja pierwszoosobowa i czas teraźniejszy.

Nie wiem czy przeczytam wszystkie opowiadania w konkursie (ze względu na dużą liczbę zgłoszeń), ale Twoje zostanie w pamięci na dłużej i na pewno będzie w TOPie w moim prywatnym rankingu.

Gratuluję i pozdrawiam!

Bardzo ładnie napisane. Poetycka podróż z przemianą bohatera. Dziwny świat, czy też zaświaty, odniesienia religijne, obrazoburcze. Do tego rozważania filozoficzno-kosmologiczne.

Klikam. Pozdrawiam.

Zapomniałem jeszcze. Podobał mi się obraz konduktora kasującego bilet kłem. Ekstra.

I uważam, że to Józef K zdecydowanie powinien się przemienić w karalucha! XD

Moje powieści: https://marmaxborowski.pl/kwestia-wyboru/

W sumie po tym opowiadaniu możesz już pomyśleć o sekcie.

Kwestie tego co po życiu masz już przeanalizowaną;)

Podobała mi się nie tylko koncepcja sprawdzania biletów i konsekwencji ich braku, ale też nieoczekiwana zmiana miejsc. To nowe zakończenie super. Właśnie ono natchnęło mnie myślą o nowej religii;)

Bardzo ładne postacie, udało Ci się stworzyć galimatias, równocześnie sprawnie prowadząc akcję. Mi zazwyczaj wychodzi to pierwsze;)

Edit:

A ponieważ udaję się na urlop, więc zgłaszam iż piórkowo będą na TAK.

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Hej JPolsky

Dziękuję za rozbudowany komentarz. Fajnie, że odnalazłeś tam Grabińskiego i doceniłeś pomysły. Cieszę się, że nie przeszkadzała Ci czas teraźniejszy, bo wiem, że niektórym się to nie podoba.

Witam AP

Dziękuję za komentarz, dobre słowo i klika :)

Marcinie_Maksymilianie

Fajnie, że kieł się podobał.

No tym razem postanowiłem dać możliwość przemienienia się w karalucha komu innemu :)

Ahoj Ambush

W sumie po tym opowiadaniu możesz już pomyśleć o sekcie.

Cały czas o niej myślę :P

Dzięki wielkie za komentarz, klika i oczywiście za wkład betowy :)

Pozdrawiam!

Wrażenia podczas lektury nie były dobre o.o.

Czułem w powietrzu jakąś ciężką atmosferę, niepokój, coś było zdecydowanie nie tak. Po jakimś czasie usłyszałem zgrzyt pociągu.

Pisałem już coś o tym opku na becie, ale jeszcze tutaj dorzucę opinię. Zachwyciły mnie metafory (wow!). Poza tym fabuła to drugie wow. Czyta się bardzo dobrze, miałem chęć jeszcze jednej strony. Ogólnie opowiadanie jest pomysłowe (Józef K hehe).

No co tu więcej mówić. Klikam i nominuję!

Kto wie? >;

Piękny tekst, który czyta się z rosnącą przyjemnością. Rozpędza się, niczym pociąg, by w kulminacji zabrzmieć horrorem, który nas wszystkich czeka, przez tą piekielną maszynę! Ja tam się dopatrzyłam horroru, takiego apokaliptycznego! :)

Pozdrawiam serdecznie! :)

Hej Skryty

Dzięki bardzo za tak przychylną opinię.

Serdeczne podziękowania za betę, klika i nominację :)

Witaj JolkaK

Fajne podsumowanie zrobiłaś tego tekstu :)

Dziękuję Ci pięknie za betę i dobre słowo!

Pozdrawiam!

Edwardzie, ale “życie” się nie pluralizuje Przybędę. Może niebawem, a może bawem.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Oho, pisałeś, że nie wiesz, czym jest weird fiction, a tu widzę, że ten gatunek wychodzi Ci świetnie! Bardzo ładnie przeplatasz dziwność z realnymi problemami. Dawno żaden tekst tak mnie nie skłonił do refleksji. Było tu napisane sporo mądrych rzeczy, a zwłaszcza:

Życie, jakby nie było wspaniałe, jest jednak najokrutniejszą ze znanych praktyk.

Podobały mi się obrazy malowane za szybami Deus vapor machiny, bardzo wyraziste i opisane w taki sposób, że od razu stawały przed oczami. O dziwo jedna ze scen mnie nawet rozbawiła, kiedy okrutny konduktor podchodzi do jednego z pasażerów i prosi go o bilet, a tamten błaga o litość, bo brzmiało trochę, jakbyś w horrorowy sposób pisał o jeździe na gapę i kontroli biletów ;) Pożyczanie imion i nazwisk od Grabińskiego (i nie tylko) wydało mi się tu niepotrzebne i nieco mi zawadzały, ale ogółem tekst mi się bardzo podobał. Masz wspaniałą wyobraźnię i oby tak dalej!

Hej Tarnino

Super! To czekam cierpliwie :)

Cześć Sonato

Bardzo miło mi czytać taki komentarz. Najbardziej cieszy mnie, że tekst skłonił do refleksji. Rozumiem też że te imiona mogły być nie do końca trafione, ale fajnie, że mimo to tekst jest w porządku :)

Dziękuję Ci bardzo za dobre słowa.

Pozdrawiam!

Cześć, Edwardzie!

W konkursowych tekstach pociąg, w którym dzieją się dziwne rzeczy występuje dość gęsto, ale Ty pod kątem “dziwności”, czy wręcz absurdalności jeńców nie brałeś. Do tego tekst rozwijał się dość wolno przez co trochę zaczęło mnie to nużyć.

Natomiast od momentu, gdy zobaczyłem, w którą stronę zmierza bohater, czytałem z już tylko rosnącym zainteresowaniem. Bardzo ciekawie poprowadzona przemiana, do tego umotywowana, z odpowiednio rozstawionymi zwiastunami gdzieś po drodze.

No i poszedłeś krok dalej niż się spodziewałem – aż po samą Deus Vapor Machinę. Myślałem, że skończysz na samym konduktorze.

Pozdrówka i powodzenia w krokusie!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Cześć Krokusie

No faktycznie nie biorę jeńców jeśli chodzi o dziwność i absurdalność :). Rozumiem że tekst się mógł dłużyć bo wstęp jest nieco rozwleczony jak na mnie, ale przed betą było jeszcze gorzej :). Fajnie, że potem się to jakoś rozkręca i jest akceptowalnie.

Dziękuję za przeczytanie i komentarz.

Pozdrawiam!

Fajne opowiadanie. Najbardziej podobała mi się kreacja bohatera i jego przeobrażenie w antybohatera. Duże plusy również za Grota, wizje światów, klimat. Na minus – dość jednostajne tempo. Zakończenie bezpieczne, choć nieco mnie zaskakuje, że taka moc dała się okiełznać jednej duszy, której pomysł na uzyskanie władzy był, cóż, dość klasyczny. Wydawać by się mogło, że pojawi się więcej silnych chłopaków i dziewczyn chętnych spróbować się z konduktorem ;)

Też zaskakujące, że w finałowym starciu żaden z pasażerów nie zrobił z głównym bohaterem to, co ten zrobił z Grotem. Tym bardziej, że pasażerowie mieli po swojej stronie świadomość pociągu. Czy może czegoś nie zrozumiałem?

Interpunkcja szwankuje – sam nie jestem asem (bliżej mi do szóstki, maks. siódemki ^^), więc wynotowałem tylko część (+ parę innych rzeczy):

W końcu wchodzimy do przedziału na czole cugu, całego upstrzonego w białe serwatki → nie wiem, czy to błąd, czy nie rozumiem. Chodziło o białko serwatkowe? Serwetki?

Patrzę na nią, czując jak gula przerażenia(-,) rośnie w gardle

Czas się dłuży więc nawet taki introwertyk jak ja(-,) znajduje partnera do rozmowy.

Stogryn, mój milczący kompan wysiada w małym miasteczku, gdzie przygarnia go rodzina milczących szwaczek. → powtórzenie

Wychodzi ze ścian po kawałku, z sufitu głowa, ze ścian ręce, z podłogi nogi. → te pierwsze ściany robią bałagan. Ja bym pewnie zostawił samo wychodzi po kawałku i półpauza, ale są na pewno inne, lepsze opcje :)

– Nie(+,) proszę – błaga ona. – Może na kolejnym przystanku się uda.

Pomyliłem się, jest za silny zabije mnie, albo unicestwi, za moment przepadnę i mnie nie będzie. → tu się coś chyba rozjechało

Czekam i niecierpliwię się, chodząc po przedziałach. Teraz widzę linie przeznaczenia wychodzące z ludzi. → powtórzenie, ale takie lekkie w sumie

Ściąga garnitur, wyrzuca cały dobytek, rozbiera (+się) do naga.

Orientuję się, że życia, które miały piękną przyszłość, przerywać jest najsłodziej. → Tarnina wspominała o niepluralizujących życiach… Później jest jeszcze raz w liczbie mnogiej (”żyć”). Jeśli zostawiłeś, bo buntujesz się przeciw tej zasadzie, to szanuję – irytująca moim zdaniem

Orientuję się, że pociąg zawraca i że pierwszy raz w historii(-,) jedziemy z powrotem.

Coś spieprzą, gdzieś się wywalą, coś potoczy się(-,) zupełnie inaczej niżby chcieli

Kręci głowa, nie rozumie, ale w sumie wcale nie musi rozumieć, → literówka

Tuż przed przecięciem smugi przeznaczenia(-,) spluwa mi w twarz, ale ja tylko kręcę głową.

Tyle ode mnie. Powodzenia w konkursie!

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

Świetny tekst. Niezwykle gęsta atmosfera, jest dziwnie, ale wszystko jest bardzo namacalne. Podobnie jak Marcin_Maksymilian, szybko odrzuciłem koncept metafory, przez tę namacalność właśnie, ale też niekoniecznie sądzę, że musi to być wersja zaświatów. Skłaniam się raczej ku wizji jakiegoś narkotycznego wymiaru, wspólnej płaszczyźnie świadomości, a jeszcze bardziej do przekonania, że nie ma się co nad tym rozwodzić. Od początku do końca utrzymujesz specyficzny klimat, pewne momenty są może bardziej groteskowe od innych, ale pasują co całości. Choć poruszamy się w nieznanym świecie, to napisałeś to tak sprawnie, że czytelnik instynktownie czuje, gdy coś jest nie tak.

No i muszę zapytać, czy była tu jakaś inspiracja Disco Elysium? Język opowiadania, bardzo kunsztowny, mocno przywodzi na myśl ten, jakim posługują się umiejętności w DE, a użycie sformułowania “wewnętrzne imperium” w scenie, gdy ożywa lizak… To już musiałby być niesamowity przypadek.

Pozdrawiam!

Hej CountPrimagen

Dzięki wielkie za rozbudowany komentarz! Cieszę się, że tekst jest fajny choć rozumiem, że może być nie pozbawiony wad.

Też zaskakujące, że w finałowym starciu żaden z pasażerów nie zrobił z głównym bohaterem to, co ten zrobił z Grotem. Tym bardziej, że pasażerowie mieli po swojej stronie świadomość pociągu. Czy może czegoś nie zrozumiałem?

Bohater był tak potężny no bo w jakiś sposób był wyjątkowy i mocniejszy np. od Grota. Przynajmniej tak mu powiedział lizak :). Świadomość pociągu była po stronie pasażerów, ale za to bohater podporządkował sobie zabrane dusze. Tak to sobie przynajmniej wymyśliłem choć może nie uargumentowałem tego za dobrze :)

Dzięki za poprawki, wszystkie naniosłem!

Witaj Reinee

Cieszę się, że tekst jest w porządku. Podoba mi się bardzo Twoja interpretacja i narkotyczna wersja zaświatów, to zresztą byłby świetny punkt wyjścia do opowiadania :)

użycie sformułowania “wewnętrzne imperium” w scenie, gdy ożywa lizak… To już musiałby być niesamowity przypadek.

No i brawo, zdobywasz myśl do schowka myśli :) Co prawda DE nie było inspiracją dla opowiadania (przynajmniej świadomego, bo co mi się obija po głowie samoistnie to inna sprawa), jednak to sformułowanie faktycznie jest inspirowane grą czy też formą specyficznego easter ega :)

Dzięki piękne za komentarz!

Pozdrawiam!

Nawet jeśli to nie jest stricte horror, napięcia w historii nie brakuje. Niepokój towarzyszył mi od początku i zanim zdążyłam zacząć narzekać na czas teraźniejszy, zupełnie wsiąknęłam w opowiadanie. Bardzo mi się podoba ta turpistyczna senność, niemal jak u Schulza.

No i muszę zapytać, czy była tu jakaś inspiracja Disco Elysium?

Też o tym pomyślałam. Właściwie, gdyby w którejś scenie wszedł Harry i przypomniał, że on tu jest prawem, uśmiechnęłabym się tylko i natychmiast to zaakceptowała. ;-)

„‬Człowiek, który potrafi druzgotać iluzje jest zarazem bestią i powodzią. Iluzje są tym dla duszy, czym atmosfera dla planety." - V. Woolf

Edwardzie, wykazałeś się szaloną wyobraźnią, opisując zarówno samą jazdę, jak i wybranych pasażerów, że o bohaterze doznającym niewiarygodnych przeobrażeń nie wspomnę. Horroru, jak na mój gust, znalazłam tu w sam raz.

Opowiadanie, choć mocno przygnębiające – jak wszystko, co traktuje o sprawach ostatecznych – czytało się świetnie i z pewnością nieprędko o nim zapomnę.

Mam nadzieję, że poprawisz usterki, bo choć nie mam już po co chodzić do klikarni, to pragnęłabym odwiedzić nominowalnię. :)

Przegrane twarze, zużyte życia… → Życie nie ma liczby mnogiej.

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Zycie;20113.html

– Już nie ma ucieczki, już za późno – mówi. Patrzę na nią, czując jak gula przerażenia rośnie w gardle. Wyrywam się, choć wiem, że ma rację. ->Narracji nie zapisujemy z didaskaliami. Winno być:

– Już nie ma ucieczki, już za późno – mówi.

Patrzę na nią, czując jak gula przerażenia rośnie w gardle. Wyrywam się, choć wiem, że ma rację.

Przegryza bilet długim kłem i mi go zwraca. → Czy oba zaimki as konieczne?

Proponuję: Przegryza bilet długim kłem i zwraca/ oddaje mi.

…całego udekorowane w białe obrusy, uroczyste czarne róże. → …całego udekorowanego białymi obrusami, uroczystymi czarnymi różami.

Dekorujemy czymś, np. orderem, nie w coś, np. w order.

…jesteśmy w tym wszystkim razem? Patrzyłem po ludziach, ale przede wszystkim za okno… → Czy to celowe powtórzenie?

Gdy tylko wypełnia sobą przestrzeń, oblatuje ją stado żółtych ptaków, żerujących na jej nieskończonym ciele. Pożerają ją łapczywie, a ona… → Czy wszystkie zaimki są konieczne?

…że jemu się udało, a mi jeszcze nie. → …że jemu się udało, a mnie jeszcze nie.…

…że Stogryn, wychodząc samemu… → …że Stogryn, wychodząc sam…

…podnoszę lizak, uśmiecham się do niego, a on oddaje ten gest. → Gesty wykonuje się rękami. Uśmiech nie jest gestem.

Szarpię za drzwi… → Szarpię drzwi/ klamkę…

Skupiam się na wyrywaniu ludzi z ich światów, jeden po drugim. → Piszesz o ludziach, więc: Skupiam się na wyrywaniu ludzi z ich światów, jednego po drugim.

To już oczywiste, że to ja jestem rakiem toczącym chorobę… → Rak jest chorobą, rak toczy chorobą organizm. Rak nie toczy choroby.

…robiąc wokół mnie okrąg.

Patrzą na rosnącą wokół kałużę… → Czy to celowe powtórzenie?

Każde z żyć, które wysłałem w niebyt… → Życie nie ma liczby mnogiej.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej Rossa!

Dzięki za opinię i przeczytanie. Fajnie, że niepokój towarzyszył i że nawet dzięki niemu udało się przełknąć czas teraźniejszy :) Wiem, że niektórych on drażni.

Właściwie, gdyby w którejś scenie wszedł Harry i przypomniał, że on tu jest prawem, uśmiechnęłabym się tylko i natychmiast to zaakceptowała. ;-)

A to ciekawe, że też masz takie skojarzenie. Ale jak tam się chociaż ocieram o DE to raczej dobre wieści :)

Witam Reg!

Bardzo mnie cieszy, że spodobały Ci się pomysły i przemiana bohatera, a nawet że horroru było tyle co trzeba. Jest mi niezmiernie miło, że choć opowiadanie jest przygnębiająco to dobrze się czytało i zapadnie w pamięć :)

Jak zwykle kłaniam się nisko za wskazanie usterek, które już poprawiłem :)

Serdeczne podziękowania za opinię i docenienie opowiadania potencjalną nominacją!

Pozdrawiam!

Edwardzie, jak zwykle bardzo się ciesze, że mogłam się przydać. :)

Nominacja stała się faktem! :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dziękuję pięknie Reg za nominację.

Twoje uwagi są jak zwykle nieocenione! :)

Bardzo proszę, Edwardzie. I pięknie dziękuję, za tak dobre o mnie mniemanie. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

A gdy patrzę za smugę zmieniającego się krajobrazu za oknem wiem, że faktycznie nie ma już stąd ucieczki.

Chyba brakuje przecinka przed “wiem”.

Siedzimy w wielkim otwartym wagonie, chyba wszyscy, którzy wsiedli na kilku ostatnich stacjach. Czas się dłuży więc nawet taki introwertyk jak ja znajduje partnera do rozmowy.

Tu chyba przed “więc”

Widzimy przez okno jak kobiety bez słowa go akceptują,

Tutaj przed “jak”

Patrzę mu głęboko w oczy, przecinając słabiutką smugę przeznaczenia, która nigdzie nie prowadzi. Wybałusza oczy,

Tu powtórzenie. Chyba niecelowe?

Coś spieprzą, gdzieś się wywalą, coś potoczy się zupełnie inaczej niżby chcieli.

Tu chyba też brakuje przecinka.

Mocny tekst, wywołujący sporo emocji. Na początku trochę trudno było mi z jakiegoś powodu przyzwyczaić się do stylu, ale później przypadł do gustu i płynąłem przez opowiadanie.

Niezły pomysł zarówno na pociąg, jak i na głównego bohatera. Te dwie rzeczy świetnie się łączą. Bo postać stworzyłeś nietypową i obserwowanie z jej perspektywy dziejących się wydarzeń wypadło interesująco, a pociąg z własną świadomością w pewien sposób decydujący o przyszłości ludzi, to też coś ciekawego.

Słowem, kawał dobrego czytadła.

Pozdrawiam.

Sen jest dobry, ale książki są lepsze

Hej Młody Pisarzu

Cieszę się, że mimo trudnego początku potem to jakoś poszło i opowiadanie okazało się zjadliwe :)

Piękne dzięki za komentarz i wskazanie usterek, które już poprawiłem.

Pozdrawiam!

jesień dopadła przestrzeń i serca

Serca, może. Ale przestrzeń? W jaki sposób jesień "dopada" przestrzeń? Co takiego może jej zrobić?

Przegrane twarze, zużyte życie, oczy gotowe na wszystko.

Mmmm… antropomorfizacja twarzy i oczu trochę mnie śmieszy…

Nie ma tu nikogo normalnego

A, to na Fantastów? XD

skaczących w przepaść w nieznane

Idiom: skaczących w przepaść. To "nieznane" dubluje sens i tylko bałagani.

żonglująca zmieniającymi się zdaniami.

… ?

Szepcze przy tym sentencję, której nie potrafię zrozumieć.

Hmmmm…

Tak jak każdy z nas.

Tak, jak każdy z nas.

Wierzymy jednak w nią i te wyroki.

To znaczy? Ufamy jej?

wybory, były

Co to za przecinek? Pacnij go stąd.

Deus vapor machina

Hmm. Nie wiem, czy każdego wyrazu nazwy własnej nie należałoby pisać dużymi literami: https://sjp.pwn.pl/zasady/18-A-Wielka-litera-piszemy;629375.html Zresztą sama konstrukcja budzi moje wątpliwości – łacina jest językiem fleksyjnym. Zdaniem internetów silnik parowy to "machina vaporaria" ( https://la.wikipedia.org/wiki/Machina_vaporaria ) co brzmi w miarę sensownie, ale poszukaj kogoś, kto się tego uczył mniej dawno, niż pół życia temu ;) W każdym razie jeżeli ośrodkiem grupy nominalnej ma być "machina", to "vapor" i "deus" muszą być odmienione (albo musisz użyć wywiedzionych z nich przymiotników w odpowiednich formach).

w okrutnych strugach deszczu.

W jaki sposób deszcz jest okrutny?

Nikt nie wysiada, bo to zawsze droga w jedną stronę.

Hmmmm.

Wchodzą do niej ci, którzy nie mieli innego wyjścia,

Może prościej: Wsiadają ci, którzy nie mają innego wyjścia.

już utopieni w rozpaczy dotykaliśmy

Wtrącenie: już, utopieni w rozpaczy, dotykaliśmy.

gęstego dna

Mmmm, rozumiem muł, rozumiem wodorosty i beztlenową strefę przydenną – ale nie odpływasz trochę?

majestatycznej lokomotywie

Co jest majestatycznego w lokomotywie i czy nie lepiej byłoby to pokazać?

o majestatycznej lokomotywie i wszystkich wagonach świata.

Może być pociąg o wielu wagonach, ale o wszystkich – nie bardzo.

kwadratowy i owalny

Rozumiem, że pociąg wykracza poza logikę, ale dlaczego jest figurą płaską?

Taki jaki chcesz, jakiego malowałeś sobie

Taki, jaki chcesz, jakim go sobie malowałeś.

Przez moment zastanawiam się, nad wszystkim co za sobą zostawiam

Rym, przesunięty przecinek: Przez moment zastanawiam się nad wszystkim, co za sobą zostawię.

wchodzę do maszyny

Wsiadam do pociągu.

Stoimy stłoczeni jeden obok drugiego.

Stoimy, stłoczeni jeden obok drugiego. Albo: Stoimy stłoczeni, jeden obok drugiego. Może też być: Stoimy, stłoczeni, jeden obok drugiego. Różnice są subtelne, ale są.

Słyszę ospały ruch tłoków

Hmm.

coś zaciemnia wizję

Wizję?

wnętrze wagonu zdaje się ogarniać czarny mróz pokrywający całą powierzchnię

… wut? Najlepsze, co umiem wymyślić: wnętrze wagonu zdaje się pokrywać czarnym szronem.

jak oznajmia plakietka na jego piersi.

Bardziej głosi, ale wyjdzie rym.

nie potrafię znaleźć

Nie mogę znaleźć. "Mogę" i "potrafię" to nie do końca to samo.

są jak żywy ocean strachu i pasywności

… wut.

żeby stąd wyskoczyć

"Stąd" zbędne.

łapie mnie mocno za dłoń

Za rękę.

mała dziewczyna

Mylące troszkę. Lepiej: drobna.

Patrzę na nią, czując jak gula przerażenia rośnie w gardle.

Hmmmm.

Chcę powiedzieć mu

Chcę mu powiedzieć.

bilet, na którym jest to samo zdanie, które przekazała mi żonglująca kobieta

Trochę źle to brzmi (czekam na resztę fantastów :D).

stanął w długiej linii, którą tworzą nowo przybyli podróżujący.

Może: stanął w długiej linii, z innymi nowymi pasażerami.

choć nikt jej nie organizuje, ustawiamy się jedno za drugim, jakby prowadziła nas niewidzialna siła

Nadnaturalność kolejki (ogonka, nie pociągu) szarpie moim zawieszeniem niewiary.

białymi obrusami, uroczystymi czarnymi różami

Obrusy nie są różami.

miniatura naszego pociągu, jeżdżącego w kółko po niewidzialnych torach

To miniatura jeździ w kółko, czy pociąg?

kierownik pociągu w odświętnym stroju

Lepiej się parsuje: odświętnie ubrany kierownik pociągu.

Gdy w końcu dochodzę przed kierpocia, zauważam, że to faktycznie specjalny strój, połączenie ubrania kolejowego urzędnika i kapłana jakiejś nieznanej religii.

Hmmmmmmmm. Gdy w końcu staję przed nim, zauważam, że strój kierownika stanowi połączenie kolejowego munduru i szat kapłana jakiejś nieznanej religii. Ale dalej niewiele mi to mówi.

Podaje mały listek węglowy

… w sumie czarna msza pasuje do tego pociągu.

barwi jamę ustną i zęby

To nie reklama pasty. Wystarczy: barwi zęby.

Gdy to robię, spływa na niego złota kropla oleju

Hmmmmmmmm. Co tu jest podmiotem?

, jakby niósł w sobie wielki ładunek mocy.

Zaufaj czytelnikowi i wytnij to.

patrzy na mnie dziwnym wzrokiem

Patrzy na mnie dziwnie. Porada "nie nadużywaj przysłówków" nie oznacza, że przysłówki są be – oznacza, że trzeba pokazywać, nie zapewniać.

patrzę za smugę zmieniającego się krajobrazu za oknem

…?

Może przyjęliśmy jej fragment i jesteśmy w tym wszystkim razem?

Hmm. Trochę to oczywiste.

Zdawało się, że cug rozpędzał się do granic nieskończoności.

C.t., nadmiar "się": Cug jakby rozpędzał się do granic nieskończoności.

unosił się w powietrzu wznoszony

Powtórzenie: frunął w powietrzu, wznoszony.

miałem wrażenie, że też gapią się zaczarowani niewiarygodnym pędem

Miałem wrażenie, że też się gapią, zaczarowani niewiarygodnym pędem.

Chyba tak jak ja, od dawna marzyli o zmianie

Chyba, tak, jak ja, od dawna marzyli o zmianie.

ta potrzeba ciągłości pozostawała głęboko w każdym z nas

…?

nawet taki introwertyk jak ja

Nawet taki introwertyk, jak ja.

odnajduję się w ciszy z mężczyzną

Hmm.

Zdaje się bowiem, że ma miejsce jakaś forma jednomyślności

Hmmmmmmmm.

Rozważanie przerywa nagłe zatrzymanie pociągu.

Rym: Rozważania przerywa nagłe zatrzymanie się pociągu.

Patrzę na zewnątrz i orientuję się, że to nie jest żadne ze znanych mi miejsc.

Nie po polsku: Patrzę na zewnątrz i orientuję się, że to nie znam tego miejsca.

Że to nawet nie jest znana mi planeta.

Że nie znam tej planety.

Horyzont jest gęsty

Jak, u licha ciężkiego, linia (horyzontu) może być gęsta?

Biegają po nich małe gryzonie przypominające wiewiórki.

I bohater to widzi, chociaż są na horyzoncie? (Swoją drogą, ładna planeta.)

Matka z dziećmi z końca wagonu wstaje.

Jaśniej: Na końcu wagonu wstaje matka z dziećmi.

gdy wychodzą, następuje metamorfoza i cała rodzina zamienia się w małe ssakopodobne stworzenia

Gdy wysiadają. Mógłbyś opisać tę metamorfozę.

Biegną szybko, znikając w gąszczu

Imiesłów nie oznacza przyczyny, tylko jednoczesność: Biegną szybko, znikają w gąszczu.

, pozostawiając nas wszystkich w osłupieniu.

Dlaczego?

Na kolejnej stacji, Julia

Tu bez przecinka.

wychodzi i zamienia się w wielki ciągnący się po horyzont organizm

Wysiada i zamienia się w wielki, ciągnący się po horyzont organizm. Czyli co?

Gdy tylko wypełnia sobą przestrzeń, oblatuje ją stado żółtych ptaków

Ale całą przestrzeń?

nie wiem skąd, ale jestem o tym przekonany

Frazeologia: nie wiem skąd, ale wiem o tym na pewno.

jej drobne części

Mmmmm…

miał najbardziej przerażone oczy z nas wszystkich

Antropomorfizujesz oczy.

pod wpływem zaśpiewu

Może: Do melodii zaśpiewu? Poruszane zaśpiewem?

trawa niesiona letnim wiatrem

Jeśli coś jest niesione wiatrem, to leci na wietrze, a trawa tylko faluje.

traci ciało na rzecz wiecznej powłoki

To znaczy, że oddaje ciało tej powłoce… https://wsjp.pl/haslo/podglad/46465/na-rzecz

Tańczy do pieśni

Tańczy w rytm pieśni.

widzimy jak jego nie-twarz, rozświetla

Przecinki: widzimy, jak jego nie-twarz rozświetla.

To być może najpiękniejsza rzecz, jaką widzieliśmy.

Anglicyzm: To być może najpiękniejsze, co w życiu widzieliśmy.

Wiemy to, bo wie to pociąg.

Wiemy o tym, bo wie o tym pociąg.

Co stanie się ze mną?

Co się stanie ze mną?

Jednak są też momenty, które przepełniają nasze serca trwogą, bo są tu też beznadziejne przypadki.

Hmm. Jednak są też momenty, które przepełniają nasze serca trwogą, bo mamy i beznadziejne przypadki.

którzy weszli do pociągu

Wsiedli.

unosząc palcem jej podbródek, tak by na niego spojrzała.

Hmmm.

Grot sięga dłonią do kieszeni

A czym innym ma sięgać?

stroboskopowym, karmazynowym światłem

Przecinek zbędny.

a ona sama opada z sił

Opadanie z sił to raczej stopniowy proces.

nitki, na których poruszała się niczym marionetka

Może: nitki, na których wisiała niczym marionetka?

Konduktor bierze jej dłoń i ciągnie za sobą.

To brzmi tak, jakby jej urwał rękę…

Nie wiadomo czy milczymy

Nie wiadomo, czy milczymy.

przystankach, które usuwają z głowy przykre wspomnienia

Mmmm…

I choć te są całkiem zwyczajne, wydają się jeszcze bardziej niezwykłe.

Zwyczajne?

Stogryn, mój cichy kompan wysiada

Wtrącenie: Stogryn, mój cichy kompan, wysiada.

Macham mu dłonią

Wystarczy: Macham mu.

wychodząc sam

Wysiadając. Ze środka transportu zawsze się wysiada.

Zauważam, że materializuje się, niczym jakaś zjawa, albo duch.

Zauważam, że materializuje się, niczym zjawa albo duch.

jeździ podobno pociągiem od lat

Aliteracja: jeździ podobno od lat.

nie potrafiąc znaleźć celu i wysiąść, na którejkolwiek ze stacji.

Niezdolna odnaleźć celu i wysiąść na żadnej stacji.

jeszcze na chwilę

Przez chwilę.

Chwytam ją za dłoń

Za rękę.

podchodzi do niej, bierze jej torebkę

"Niej" można wyciąć.

w stroboskopowym szkarłacie, płynącym od narzędzia.

"Płynącym" zupełnie rozwala mi tu obraz.

kiwa mi głową z uznaniem

Z uznaniem kiwa głową.

to nie mnie gdzieś teraz prowadzi w nieznane?

To nie mnie teraz prowadzi, gdzieś w nieznane?

Nie wiadomo skąd wiem

Nie wiadomo, skąd, wiem.

delikatny dotyk.

Mógłby być łagodny?

Przykłada palec wskazujący do ust, nakazując, bym zachował ciszę. Głową pokazuje, abym poszedł za nim.

Nie kombinuj: Kładzie palec na ustach i ruchem głowy każe mi iść za sobą.

Wstaję, idę najciszej jak to możliwe.

Wstaję, idę najciszej, jak mogę.

przechodzimy do przestrzeni między przedziałami

Aliteracja.

patrzę z wyczekiwaniem

Szyk: z wyczekiwaniem patrzę.

Uderzam z całych sił konduktora w głowę.

Szyk: Z całych sił uderzam konduktora w głowę.

Może nigdy wcześniej nikt, tak mocny jak ja, mu się nie postawił?

Może nigdy wcześniej nikt, nikt tak mocny, jak ja, mu się nie postawił?

Kolejny cios w brzuch powala na podłogę.

Kolejny cios w brzuch i padam na podłogę.

ja zasłaniam dłonią głowę

Co Ty z tymi dłońmi?: ja dłonią zasłaniam głowę.

Podnoszę przedmiot, na którego owalnej części momentalnie wyrastają haczykowate ostrza.

Hmmmmm.

gdy zwija się

Gdy się zwija.

Przez moment mam w głowie paniczny mętlik, ale nagle coś zdaje się go rozwiązywać albo rozcinać.

Pomieszane metafory – chaos nie jest węzłem.

Z piersi Grota zaczyna wypływać jakaś ulotna nić.

Pomieszane metafory – nici nie wypływają. Ale mogłaby się wysnuwać.

Przecinam nimi smugę wypływającą z konduktora, bo wydaje się to najnormalniejszą sprawą na świecie.

Hmmmmmm.

Jego bilet, bo też ma jakiś

Jego bilet, bo też ma

wpisuje

Literówka.

Po chwili wydaje się, jakby moje nazwisko było tam od zawsze.

Po chwili wygląda, jakby moje nazwisko było tam od zawsze.

To precyzyjne zadanie odwraca moją uwagę

To wymagające precyzji zadanie zajmuje całą moją uwagę.

powoli wchodząc w strukturę pociągu

Hmm?

pyta nagle przedmiot, co z niejasnych przyczyn, wcale mnie nie dziwi.

Ufaj czytelnikowi: pyta nagle przedmiot, a mnie to wcale nie dziwi.

z ciemności, z gwiazd, by odsyłać ludzi w piękno nicości

Rym.

Bo lepiej być martwym i korzystać w pełni z niebytu, niż mieszkać w żywej, bezcelowej masie.

To przeczy wszystkiemu, co dotąd zrozumiałam z tekstu…

Może z Grotem wiązała go jakaś forma obowiązkowości

…? https://sjp.pwn.pl/szukaj/obowi%C4%85zkowo%C5%9B%C4%87.html

jakby czytał moje myśli

Jakby czytał mi w myślach.

Rozmyślam o tym wszystkim jako nie do końca materialny obiekt.

Obiekty materialne i tak nie myślą.

mam swojego delikwenta

Mmmm…

wsiadł niedawno do pociągu

Szyk: wsiadł do pociągu niedawno.

jest jakiś nowy konduktor

"Jakiś" można wyciąć.

raniąc lekko skórę

Lepiej: lekko raniąc skórę.

Podoba mi się mieszanina lęku i podziwu, osiadająca w oczach pasażerów na mój widok.

… "osiadająca"?

która nigdzie nie prowadzi

Donikąd.

potem pada na ziemię, zamieniając się w niebieskawą mgiełkę

Hmm. Naraz?

Uśmiech nie schodzi z mej astralnej twarzy.

Hmmm.

wstaje pewny swego losu

Wstaje, pewny swego losu.

Na jego twarzy zdaje się wykwitać wielki uśmiech.

Hmm. Zdaje się?

Biega po izbie wolny

Biega po izbie, wolny.

Zalewa go wspaniałe uczucie prostego i jednostajnego imperatywu.

https://sjp.pwn.pl/szukaj/imperatyw.html ? Pomijając wszystko, to nie uczucie…

wcale nie podoba mi się

Szyk: wcale mi się nie podoba.

wychodzą z pociągu

Wysiadają.

Nieistnienie jest zbyt piękne by obdarowywać

Nieistnienie jest zbyt piękne, by obdarowywać.

każdy winien dostać szansę

Powinien.

prosi mnie o łaskę

"Mnie" można skasować, chyba że chcesz podkreślić, że Józef prosi narratora.

Wiem to, bo pociąg to wie

Wiem, bo pociąg wie.

tworzenia nieistniejących cyfrowych obrazów

…?

więc chcę jeszcze i decyduję się ukrócić jeszcze jedną przyszłość.

Dwa razy "jeszcze".

Trafia na fałszującą diwę operową

Idiom: (los) pada na fałszującą…

które potrafią odczytać jedynie pasję

Hmmm?

W końcu mogłaby robić to, co kocha i być podziwiana.

Wtrącenie: W końcu mogłaby robić to, co kocha, i być podziwiana.

smuga przeznaczenia jest ukrócona

Przecięta chyba?

Gdy jej dusza blaknie w wagonach słychać wycie

Chyba: Gdy jej dusza blaknie, w wagonach słychać wycie.

przerywać jest najsłodziej

Szyk: najsłodziej jest przerywać.

pociąg orientuje się, że coś się zmienia.

Hmm.

wyraźnie jej jasną nitkę przeznaczenia

Lepiej: wyraźnie jasną nitkę jej przeznaczenia.

twarz zdaje się spływać po czaszce

Yyy…

przeczuwasz jak ja

Przeczuwasz, jak ja.

Jej ciało znika, momentalnie wnikając w strukturę pociągu.

Może: Jej ciało znika, momentalnie wtapia się w strukturę pociągu.

Przecież tutaj, w jedności z maszyną, już nie mogą popełnić błędu.

Może: teraz?

Rozpływam się, wchodząc w poziom astralny.

Hmmm.

wiecznie ruszające się robaki.

Poruszające.

odpowiadam mu

"Mu" można wyciąć.

łapie mnie za fraki

Za frak.

– Czy na pewno tego chcemy? – pyta narzędzie.

O, nie, nawet w zaświatach produkcja Microsoftu XD

Zaczyna obracać się

Zaczyna się obracać.

wypycham z całych sił na zewnątrz

Szyk: z całych sił wypycham na zewnątrz.

porusza się na oparach naszych niedoli, pożera nasze porażki i przegrane życia.

Porusza się na torach, a Tobie chyba idzie o paliwo.

I nagle zdaję sobie sprawę z bardzo ważnej rzeczy.

Anglicyzm: I nagle zdaję sobie sprawę z czegoś bardzo ważnego.

tych, których pozostawiliśmy.

Lepiej: tych, których zostawiliśmy za sobą.

aby podróżował w tę stronę

Żeby. "Żeby" i "aby" to nie do końca to samo.

To miłe i przerażające zarazem.

Hmm.

Teraz siedzi skulony pod wygiętą nienaturalnie skałą z podkulonymi nogami i twarzą skrytą w dłoniach.

Od kiedy skały mają nogi?

Jego ciało drga, jakby płakał.

Może: drży.

to żadne miejsce i czas już cię więcej nie złożą.

Mmm, to nie miejsce i czas składają, chyba.

Życie, jakby nie było wspaniałe, jest jednak najokrutniejszą ze znanych praktyk.

… co to jest "praktyka"? https://wsjp.pl/haslo/podglad/4774/praktyka

Nie uznaje płaczu, bo jak cię nie ma, to nie uronisz żadnej łzy.

A wiesz, co jest najsmutniejsze? Że ludzie, którzy powinni ten tekst przeczytać, nawet, jeśli przeczytają, to nie zobaczą w nim siebie. Nie dlatego, że coś jest nie tak z tekstem, tylko z nimi.

To oczywiste co muszę teraz zrobić.

To oczywiste, co muszę teraz zrobić.

ja z każdym metrem robię się coraz cieńszy

"Coraz" nie wstawiamy do tej konstrukcji, bo nic nie wnosi.

wyciera łzy ze swej jaśniejącej twarzy.

A z czyjej twarzy ma wycierać?

Jego smuga przyszłości jest twarda, niczym badyl, niespecjalnie to idzie.

Smuga jego przyszłości jest twarda niczym badyl, niespecjalnie to idzie.

Przeznaczenie Jarka jest przecięte

Hmm.

wiem co robić

Wiem, co robić.

Nawet jeśli są jaśni i uśmiechnięci, to wszyscy wiemy przecież, jak skończą.

Hmmm.

skupionym na szyciu z wyciągniętym językiem

Szyk: z wyciągniętym językiem skupionym na szyciu.

ma wystarczająco dużo honoru

Ma dość honoru; albo: ma tyle honoru.

przed przecięciem

Aliteracja.

zasysa, wklepując

Naraz?

jak po dobrze wykonanym zadaniu.

Anglicyzm. On przecież uważa, że właśnie dobrze wykonał zadanie.

nie mogą trwać tak bezsensownie w istnieniu.

A nie przypadkiem: nie mogą tak bezsensownie trwać w istnieniu.

najlepszym co ich spotkało.

Najlepszym, co ich spotkało.

rakiem toczącym chorobą organizm

Wybierz jedno: rakiem toczącym organizm; albo: chorobą toczącą organizm.

Nie wiedzą jakim dobrym jestem kompanem.

Nie wiedzą, jakim jestem dobrym kompanem; albo: Nie wiedzą, jak dobry ze mnie kompan.

potem nakazuje każdemu mnie atakować

Hmmm.

Mężczyźni, kobiety i dzieci wszyscy słuchają

Mężczyźni, kobiety i dzieci, wszyscy słuchają. Tutaj przecinek jest potrzebny, bo podmiotem są "wszyscy", a "mężczyźni, kobiety i dzieci" to dookreślenie.

Stal jest chłodna i ostra

Tylko chłodna? Nie zimna?

tłum odpuszcza, robiąc wokół mnie okrąg.

Osłabiasz efekt kolokwializmem: tłum odstępuje, staje kręgiem wokół mnie.

Zapominają jednak o tym, że nie można zabić czegoś

Nadmiar słów osłabia efekt: Zapominają, że nie można zabić czegoś.

Może martwe było już od urodzenia, a teraz, w nieistnieniu, pierwszy raz żyje i triumfuje.

Może martwe już się urodziło, a teraz, w nieistnieniu, po raz pierwszy żyje i triumfuje.

upiorny duch

Hmm.

Wskazówka haslera zaczyna obracać się jak szalona, sugerując, że osiągamy jakieś zawrotne prędkości.

Wzmocniłabym trochę: Wskazówka haslera zaczyna wirować jak szalona, sugerując, że osiągamy zawrotną prędkość.

– Przecież koła się nie obracają – wtóruje trzeci.

Wtóruje im trzeci.

Krzyki robią swoje i za chwilę wszyscy panikują.

Kolokwializmy psują efekt: Krzyki robią swoje i po chwili wszyscy panikują.

Każde życie, które wysłałem w niebyt, jest teraz mną, tworząc wielkiego astralnego potwora.

Mmm. Może: Każde życie, które wysłałem w niebyt, jest teraz mną, wielkim astralnym potworem.

Wchodzę w strukturę pociągu

Mam dzisiaj spóźniony refleks, ale ta "struktura" zdecydowanie dałaby się zastąpić czymś lepszym. W całym tekście.

lecimy niemal, płyniemy w przestworzach

Hmmm.

torach mych myśli

Hmmm.

Majstrujemy przy myślach, tkamy wielkie lęki. Popychamy tam, gdzie wcale nikt nie chce iść.

Dobrze wiedzieć, kogo za to winić…

Łuuu… Dobre. Odjazdowe jak regionalny z Pruszcza, niewypolerowane tu i ówdzie, ale z atmosferą i cenną myślą. Dobre.

W sumie po tym opowiadaniu możesz już pomyśleć o sekcie.

pisałeś, że nie wiesz, czym jest weird fiction, a tu widzę, że ten gatunek wychodzi Ci świetnie!

Nie trzeba wiedzieć, czym coś jest, żeby to zrobić ;)

jakbyś w horrorowy sposób pisał o jeździe na gapę i kontroli biletów ;)

No, bo oni wszyscy trochę na gapę w życiu, nie? :D

Wydawać by się mogło, że pojawi się więcej silnych chłopaków i dziewczyn chętnych spróbować się z konduktorem ;)

Może się jeszcze pojawią… ;)

Przynajmniej tak mu powiedział lizak :).

Coś mi się zdaje, że ten lizak niekoniecznie musi słuchać rozkazów pociągu.

Opowiadanie, choć mocno przygnębiające – jak wszystko, co traktuje o sprawach ostatecznych

Sprawy ostateczne – przygnębiające? Bez przesady ("Liść, dzieło Niggle'a").

Życie nie ma liczby mnogiej.

I nie ono jedno. Życie, ryzyko, polityka i podobne abstrakty pluralizują się w angielszczyźnie (czemu? Nie wiem, ale tak jest), choć to nielogiczne. Kalkowanie tego na nasz język uważam za przejaw lenistwa tłumaczy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Na kolejnej stacji, Julia, dziewczyna o przerażonych oczach

Jarek, facet, który miał najbardziej przerażone oczy z nas wszystkich,

Sporo tych przerażonych oczu ;)

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)

Hej Tarnino

O kurcze! Dzięki piękne za tak wyczerpującą analizę tekstu. Do poprawek przysiądę jak tylko znajdę trochę więcej czasu.

Na razie kłaniam się nisko i ślicznie dziękuję! :)

Cześć Anet

Dziękuję i Tobie za wizytę i przeczytanie. Cieszę się, że sympatyczne i postaram się zmniejszyć niebawem ilość przerażonych oczu :)

Pozdrawiam!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tekst robi wrażenie.

Interesująca przemiana głównego bohatera. Z jednej strony pierwszy krok jest wyraźny, a jednak zachowujesz stopniowość.

Światotwórstwo prima sort. I to niejeden raz.

Taki psychopatyczny bóg jest przerażający. Ale z drugiej strony… Które z bóstw było zawsze miłe? Nawet boginie miłości potrafiły zachowywać się jak wredne suki.

Jakiś czas zastanawiałam się, co jest metaforą czego, co jakim symbolem. W końcu przestałam i dałam się porwać tekstowi. I nie żałuję.

Będę na TAK, czyli.

Babska logika rządzi!

Hej!

Początek kojarzy mi się z piosenką „High Hopes” Pink Floydów, głównie przez samą melodię, jakoś by mi pasowała tutaj. Ale to takie luźne skojarzenie, poza tym wstęp bardzo mi się podoba.

w jego klapie

w sensie stamtąd wystaje, czy miała być przypięta na klapie?

w całej twarzy

Hm, w twarzy? Może na podniebieniu albo jakoś inaczej to ubrać w słowa?

Czuć tutaj ducha obłędni, ale ja tam lubię takie klimaty. Jedynie co to mam wrażenie takich poszatkowanych scenek, które nie do końca łączą się w całość. Jakby ktoś nagrał kilka ujęć i połączył, ale na razie nie montował w sensowną całość. Może też tak ma być, albo mi coś umyka, choć z drugiej strony językowo czyta się bardzo dobrze.

maszynisty z jakimiś napisami

Potrzebne „jakimiś”?

Mniej więcej w połowie fabuła stabilizuje się, obrazy są mniej szalone, mocniej osadzone w świecie, który tworzysz. Grot staje się nieodłącznym elementem układanki, bohater patrzy na przemiany innych, sam nie jest pewny swojego losu. Można gdybać: czyściec? Droga przez zaświaty? Pociąg na innej planecie? Wciągnęłam się.

Zabicie Grota i rozmowa z lizakiem – masz takie fajne, szalone pomysły, które są dziwne, ale jednocześnie osadzone w fabule, jakby to wszystko było tam normą. ;)

Na plus, że bohater też myśli chwilę, gdzie jest – czyściec, czwarty wymiar, w sumie nieważne. I dobrze to obrazuje jego naturę i łamanie zasad plus czerpanie sadystycznej przyjemności z cierpienia, w „Black Mirror” był podobny motyw, też fajnie pokazany.

Trochę przeszkadzała mi tu przewidywalność: bohater stał się maniakiem przerywania przeznaczenia, rósł w siłę, aż stał się wszechmocnym bogiem. Może przypadek, ale kiedy zaczął pozwalać sobie na coraz więcej, czułam, że rozwiązania mogą być właśnie takie: ktoś go pokona/stanie się bogiem/wykolei pociąg. Więc żadne by mnie nie zaskoczyło i tu tak samo. Trochę też jestem anty przy czytaniu superbohaterów, więc nie bierz tego za wielki zarzut, po prostu dość często wywracam oczami, kiedy bohater ze zwykłej postaci staje się niemal bogiem. Takich filmów/opowiadań było sporo.

Ale oczywiście czytało się bardzo dobrze, przy takim stylu ciężko, żeby było inaczej.

Pozdrawiam,

Ananke

Hej Tarnino

Melduję, że dokonałem pierwszego etapu poprawek i tekst na pewno na tym dużo zyskał.

Co do tych, których nie wprowadziłem będę się zastanawiał na co je zamienić i jak to usprawnić.

Dzięki jeszcze raz serdecznie za pomoc, cieszę się, że uznałaś opowiadanie za dobre :)

No, bo oni wszyscy trochę na gapę w życiu, nie? :D

Ano :)

Cześć Finklo

Fajnie, że tekst robi wrażenie. Ano wiadomo bogowie dosyć często nie są za fajni. Z drugiej strony jakby człowiek miał tyle władzy co oni, to czy faktycznie były w stanie zachowywać się moralnie?

Super, że dałaś się porwać tekstowi :)

Będę na TAK, czyli.

Bardzo się cieszę!

Dziękuję za przeczytanie tekstu i komentarz :)

Witaj Ananke

Cieszę się, że chociaż otarłem się o taki fajny utwór PF :)

To na pewno są scenki, zresztą ja właściwie piszę bardziej filmowo, niż pisarsko. W głowie mam film, obrazy, scenki i je opowiadam :) Myślę, że nic Ci nie umyka to raczej ja nie dowiozłem :)

Rozumiem, że przewidywalność może się nie podobać, a już zostanie przez bohatera bogiem (lub jakąś jego formą) to jakiś tam klasyk :)

Fajnie że chociaż przez chwilę się wciągnęłaś i że styl Ci odpowiadał.

Uwagi uwzględniłem.

Dzięki piękne za pozostawienie swojej opinii :)

Pozdrawiam!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

zresztą ja właściwie piszę bardziej filmowo, niż pisarsko

Opisy masz takie, że nie zawsze mogę się zgodzić. :) W sensie – bardzo dobre, nie suche jak na film (scenariusz). ;)

a już zostanie przez bohatera bogiem

Trochę tego było, więc to pewnie kwestia zmęczenia takimi rozwiązaniami.

Fajnie że chociaż przez chwilę się wciągnęłaś i że styl Ci odpowiadał.

Twój styl to mi bardzo odpowiada, także cieszę się, że brałeś udział w konkursie. ;)

Pozdrawiam,

Ananke

Opisy masz takie, że nie zawsze mogę się zgodzić. :) W sensie – bardzo dobre, nie suche jak na film (scenariusz). ;)

Dzięki i cieszę się bardzo, że styl Ci odpowiada.

Pozdrawiam również :)

Na wielki plus – podoba mi się tworzony świat. Jest wierd, ale zarazem kapkę znajomy, balansujący na niezrozumiałym dla mnie. Lubię takie uczucie.

Tempo i prowadzenie bohatera też definitywnie na plus.

Językowo też czytało się miło.

Ogółem: koncert fajerwerkow na plus :)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Hej NoWhereMan

Dzięki wielkie za przeczytanie i komentarz :)

Cieszę się, że kilka rzeczy jest na plus, a szczególnie koncert fajerwerków :)

Pozdrawiam!

No, to jest weird pełną gębą, wydaje mi się, że świetnie czujesz ten gatunek. To nie tak, że w tym tekście jest sporo dziwności, on sam jest jedną wielką dziwnością i chyba o to chodzi. Co ważne – Twoja wizja, mimo wszystko, jest klarowna i spójna, co dla mnie (choć może nie dla wszystkich) stanowi wielką zaletę. Stacje, na których wysiadali podróżni, przemiana głównego bohatera, morderczy lizak, natura samego pociągu – każdy z tych motywów mi się podobał, składa się to wszystko na bardzo udany tekst.

Pozdrawiam!

Hej Adamie

Dzięki wielkie za komentarz i przeczytanie.

Cieszę się, że mimo dużego stężenia weirdu jakoś to wszystko zagrało i tekst uznałeś za udany :)

Pozdrawiam!

Siema!

Ufamy jednak w jej wyroki.

Ufamy jednak jej wyrokom?

Przegryza bilet długim kłem i zwraca mi. Potem klepie po twarzy ciepłą, mokrą dłonią i pokazuje, bym stanął w długiej linii, z innymi nowymi pasażerami.

Brzydko to brzmi, Edwardzie. Może lepiej w taki deseń: Nim zwraca mi bilet, przegryza go długim kłem. Pomyśl nad tym :)

W końcu wchodzimy do przedziału na czole cugu

Chopie, po ślonsku mi tu bydziesz szprechoł? ;)

Podaje mały listek węglowy, czarną hostię, którą przyjmuję ~~do ust~~. Czuję, jak rozpływa się na języku, jak osiada na podniebieniu. Mam wrażenie, że barwi jamę ustną i zęby na czarno, ale boję się sprawdzić.

Usunąłbym pogrubione, bo z dalszej części wynika jak i gdzie ją przyjmuje, a poza tym krzywo to brzmi.

Kierownik-kapłan wyciąga małą, złotą oliwiarkę i nakazuje wyciągnąć język. Gdy to robię, z olejarki spływa na niego złota kropla oleju, który rozchodzi się po ciele ciepłem, drżeniem, dygotem.

Powtórzenie – drugie zmieniłbym na “wysunąć”. Podkreślone: rozlewa się?

A gdy patrzę za smugę zmieniającego się krajobrazu za oknem, wiem, że faktycznie nie ma już stąd ucieczki.

A nie “na”?

Rozważania przerywa nagłe zatrzymanie się pociągu. Patrzę na zewnątrz i orientuję się, że to nie znam tego miejsca.

Może “postój”? No i jedno słowo za dużo się wkradło do drugiego zdania.

Jarek, facet, któremu strach wybałuszał oczy z nas wszystkich, wysiada w miejscu, gdzie duchy tańczą do melodii zaśpiewu szalonego boga, niczym trawa falująca z podmuchem letniego wiatru.

Cyba brakuje w tym zdaniu jakiegoś słowa…

Nie wiadomo, skąd, wiem, że narzędzie maszynisty jest ciężkie i twarde jak obuch młotka.

Coś z tym zdaniem jest nie teges.

Zalewa go wspaniała prostego i jednostajnego imperatywu.

W tym też.

– Przerżnęliśmy semafor! – wrzeszczy jeden z sokistów. Inny doskakuje do ręcznego hamulca i pociąga z całych sił, ale nic to nie daje. Ktoś dmie z całych sił w gwizdek.

Brzydko to wygląda.

Z opinią przyjdę później :)

Pozdrawiam serdecznie

Known some call is air am

Hej Outta

Dzięki serdeczne za przeczytanie i sugestie. Wszystko poprawiłem :)

Chopie, po ślonsku mi tu bydziesz szprechoł? ;)

Hehe No trudno zostawiam tego cuga :)

Z opinią przyjdę później :)

Super. To czekam :)

Pozdrawiam!

Może lepiej w taki deseń: Nim zwraca mi bilet, przegryza go długim kłem.

Jak już, to "nim zwróci".

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Chyba faktycznie jest lepiej. Dzięki piękne Tarnino!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

To była niezwykła przejażdżka pociągiem. Zacznę od tego, że uwielbiam teksty napisane w czasie teraźniejszym, uważam, że do niektórych gatunków pasuje to idealnie. Do tego krótkie sceny, co sprawiało, że niemal czułam ten pęd pociągu. Gdy zaczęłam czytać, to opowiadanie wciągnęło mnie bez reszty. Jednocześnie zastanawiałam się, w którym kierunku to wszystko skręci. Grupa straceńców bez przyszłości, czekająca na pociąg do lepszego świata, dziwny pociąg, który nie ma rozkładu, to jest coś, co od razy przykuwa uwagę. Nie przeszkadzało mi, że nie znam bohatera, nie wiem, na czym naprawdę polegała jego porażka i co doprowadziło go do pociągu.

Lubię sobie czasem, a właściwie zawsze, poanalizować, więc zastanawiam się, co kierowało Julią, że jej szczęśliwy świat akurat tak wyglądał. Doszłam do wniosku, że mogła pragnąć czuć się potrzebna, wręcz niezbędna. Patrząc z dystansu, jest to makabryczne, ptaki rozdziobujące ciało, a jednak ona jest szczęśliwa. Nieco mniej poważnie, to może analogicznie jak, niespełniona diwa, Julia była niedocenioną kucharką. I takie rzeczy działy się w mojej głowie, gdy czytałam ;)

Przez moment myślałam, że cała historia będzie tylko opisem kolejnych stacji, aż bohater dotrze do celu, ależ się pomyliłam. On nie tylko nie dotarł do celu, ale zawładnął pociągiem. I tu mam lekki niedosyt, bo dla mnie żądza bohatera, żeby przecinać nici z przyszłością, pojawiła się zbyt nagle, tak jakby nie zdążył się rozsmakować w ich przecinaniu, nie zdążył zauważyć, że te słabe nici już mu nie wystarczają. Oczywiście moja pierwsza myśl jest taka, że to lizak stał za wszystkim, że zabicie Grota było mu na rękę (albo na to, co mają lizaki, nóżkę, trzonek), może pomógł bohaterowi przejąć władzę, wyczuł w nim odpowiednie cechy, co zresztą mów wprost. Poza tym powiedział, że nie wolno przecinać mocnych nici, ale gdy bohater to robi, to jakoś lizak nie protestuje. No to przypadkowe zahaczenie o ścianę, gdy wypadł z ręki Grota, taki podejrzanie szczęśliwy traf. To zdecydowanie zły lizak był.

Zakończenie jest otwarte i chyba był to najlepszy wybór, bo alternatywą mogłoby być zatrzymanie bohatera albo zniszczenie świata, skoro pociąg był w centrum rzeczywistości. Przyszła mi też do głowy inna myśl. Może tak naprawdę bohater wysiadł, tylko tego nie zauważył i to, co się wydarzyło było jego pełnią szczęścia. Przecież tego pragnął, dało mu to radość.

Dziękuję, Edwardzie, za to opowiadanie, było wspaniałe :)

Hej Irmino

Dziękuję Ci pięknie za rozbudowany komentarz.

Cieszy mnie bardzo Twoja opinia i bardzo ciekawie czytać Twoje interpretacje oraz to co działo się w Twojej głowie podczas czytania :)

Interesujące rozważania nad naturą lizaka :). Faktycznie mogłem nie do końca dobrze umotywować przecinanie nici, ale super że zakończenie było w porządku (podoba mi się też Twoja jego interpretacja :))

Dzięki za przeczytanie!

Pozdrawiam!

Cześć!

W Twoich tekstach zawsze spodziewam się dobrze wyważonej mieszanki abstrakcji z powagą i tutaj również z tym mamy do czynienia. Wychodzisz z konceptu raczej smutnego – ludzi, którzy nie znaleźli swojego miejsca – żeby przeprowadzić czytelnika przez rząd szczęśliwych zakończeń – odnajdywania siebie w niespodziewanych światach – a ostatecznie i tak zaserwować mu makabrę. Ja tam nie wiem, czy to nie horror. Może nie taki o duchach, ale mamy potwory i złych ludzi, zjawiska nadprzyrodzone i jakiś niepokój. Horror psychologiczny jak znalazł.

Czytało się Twój tekst bardzo dobrze, niezmiennie pozazdraszczam zdolności zabawy językiem i wszystkich ładnych obrazków – wiewiórek kradnących pieśni czy ludzi tańczących do melodii szalonego boga. Nawet zwyczajność, jak mycie garów czy szycie, brzmi tu całkiem poetycko.

Jedyne do czego mogłabym się delikatnie przyczepić, to to, że przemiana bohatera jest tu jak najbardziej płynna, ale zgrzytała swoją dosłownością na etapie bójki z poprzednim konduktorem. Potem jednak wszystko zgrało się z nastrojem tekstu. Namalowałeś fajny kontrast pomiędzy tym, co mistyczne a tym, co w pełni rzeczywiste. Jak na przykład ludzie.

Bardzo udane opowiadanie i jak najbardziej jestem piórkowo na TAK.

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Cześć Verus

Dziękuję za przeczytanie i opinię.

Faktycznie chyba można to odczytać jako horror psychologiczny więc to trafna klasyfikacja :)

Cieszę się, że tekst się czytało dobrze i że obrazki się podobały :)

Rozumiem zgrzyt, że może to jest zbyt dosłowne, ale chyba nie byłem w stanie wymyślić nic lepszego.

Super, że mimo to uznałaś opowiadanie za udane i że piórkowo jesteś na TAK :)

Pozdrawiam!

Ech, w ogóle nie rozumiem sensu istnienia grozy i horrorów. Po cholerę nam to? Jakbyśmy, kurcze, nie mieli dość realnych problemów, musimy się jeszcze dobijać grozą w literaturze. W tego typu tekstach bohater traci wpływ na cokolwiek, bo światem rządzą siły będące poza zdolnością jego pojmowania czy możliwością przeciwstawienia się. Jest tylko liściem miotanym przez wiatr. Jedyne, co może zrobić to – jak w tym wypadku – opowiedzieć się po ciemnej stronie mocy, ale czy to jest zwycięstwo?

Dobra, ruszyło mnie, pomiotałeś mną trochę i wcale mi się to nie podobało. Ale opko jest dobrze napisane (choć zdrowo przesadziłeś z przymiotnikami), historia ma sens i na swój pokrętny sposób wciąga, a bohater jest wiarygodny. I w zasadzie fakt, że nie przepadam za gatunkiem, w piórkowym głosowaniu działa na Twoją korzyść, bo nie chciałabym, żeby moje subiektywne preferencje miały decydujący głos.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Cześć!

Nie wiem, czy jest to horror, ale weird – imho – zdecydowanie (a ja, kurcze, jakoś lubię te weirdy) i jest to najmocniejszy punkt całości. Nie oceniasz, nie tłumaczysz, pokazujesz. Tłum ludzi na zakręcie, czekających na pociąg, który zabierze ich do… w drogę, w jakimś celu. Taki nowy początek, na który wszyscy liczą, zmiana, mająca przynieść radość, pokój ducha czy inne zbawienie. I bohater, o którym z początku niewiele można powiedzieć, bo też niczym szczególnym się ponad współpasażerów nie wyróżnia.

Pokazuje podróż oczami człowieka, który poznaje ten nowy świat i uczy się panujących zasad. Jest ciekaw, trochę zazdrości, nieco się boi, że sam nigdzie nie zagrzej miejsca. On czasu do czas pojawia się wzbudzający grozę konduktor, uzbrojony w lizak, który nawiązuje jakiegoś rodzaju kontakt z bohaterem. A później zaczyna się podbój: najpierw konduktor, potem kolejni pasażerowie, w końcu sam kierownik. Nie tłumaczysz, wciąż tylko pokazujesz, pozostawiając odbiór czytelnikowi i tu przyznam mam wiele tropów, trochę też brakuje mi interakcji z tajemniczym lizakiem, bo to taki trochę boskie narzędzie, wszechwładna enigma. Wachlarz interpretacji trochę się to zmienia w samej końcówce, kiedy bohater częściowo dzieli się swoim zamysłem, koncepcją. Nie jestem pewien, czy to wyszło, jak powinno, ale klimat ruchu (pociągu) pełniącego rolę szalonego, nieokiełznanego bóstwa wybrzmiewa i został bardzo przystępnie (jak na weird, jeśli można to tak nazwać) napisany.

Piórkowo będę na TAK, jest klimat, jest dziwnie, ruch i działanie lśnią nad ołtarzem.

2P dla Ciebie: Pozdrawiam i Powodzenia w konkursie!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Utwór nie był najłatwiejszy w lekturze, ale wrażenie zrobił, poniekąd wyłania się w pamięci z mgły licznych historii kolejowych. Po pierwsze, historia jest ciekawa w sensie fabularnym, opowiedziana malowniczo, gdzieniegdzie wręcz poetyckimi frazami. Po drugie, jako alegoria: śledzimy drogę bohatera od człowieka, który kolekcjonował niepowodzenia życiowe i żałośnie nadskakiwał konduktorowi, poprzez zdobycie pozycji dającej władzę niemal przypadkiem, w odruchowej walce o byt, aż w tym miejscu wykształca dziwaczne, niebezpieczne przekonania i krzywdzi otaczających go ludzi. Wydaje się, że podobną drogę przebyło w rzeczywistości wiele niesławnych postaci. Tekst byłby nawet lepszy, gdyby udało Ci się przekonująco pokazać to formułowanie poglądów, jako że od początku było widać, iż bohater nie ma kwalifikacji moralnych do dobrego sprawowania władzy, ale nic nie wskazywało, aby musiał koniecznie zostać doktrynerem myślącym w kategoriach wręcz religijnych. Lizak opowiadający o pięknie nicości tłumaczy to w warstwie fabuły, ale raczej nie w warstwie alegorii. Znakomitym zabiegiem był (moim zdaniem) powrót pociągu: przedstawienie niszczenia losów postaci, o których myśleliśmy, że odnalazły szczęście, pozwala czytelnikowi znacznie dobitniej odczuć opisywane zło.

Gdzie ja wyląduje?

Ogonek zeżarło.

Przekreślam jego imię i wypisuje długopisem swoje.

I tutaj.

Świta, samotna kobieta, wychodzi jako zupełnie inny człowiek.

Bardzo dobry przykład, dlaczego wtrącenia należy domykać z obu stron. Tutaj brak przecinka zmienia znaczenie, zdanie w podanej przez Ciebie formie wymaga zinterpretowania “świta” jako czasownika. Było to tym bardziej mylące, że przecież masz w tekście sporo takich naturalnie wplecionych opisów otoczenia. Mocno się zdziwiłem, odkrywając kilka linijek dalej, że to jednak imię bohaterki.

Leon Boroń, zatroskany mężczyzna, zamienia się w karalucha.

Jak poprzednio.

Przykrym dysonansem było dla mnie kilka przypadkowych fraz slangu kolejarskiego (kierpoć, przerżnęliśmy semafor, jedziemy na suwa), sprzecznych z używanym w całym opowiadaniu rejestrem polszczyzny, ale zdaję sobie sprawę, że wynikło to z założeń konkursu.

Jestem zdania, że utwór zasługuje na piórko.

Pozdrawiam ślimaczo!

Hej Irko

Ech, w ogóle nie rozumiem sensu istnienia grozy i horrorów

Jest teoria, że podobno dzięki nim lepiej można sobie radzić ze stresem i lękiem, ale nie wiem na ile jest to prawda.

Dobra, ruszyło mnie, pomiotałeś mną trochę i wcale mi się to nie podobało.

No to cieszę się, że ruszyło, ale zdecydowanie mniej, że jednak Ci się to nie podobało.

I w zasadzie fakt, że nie przepadam za gatunkiem, w piórkowym głosowaniu działa na Twoją korzyść, bo nie chciałabym, żeby moje subiektywne preferencje miały decydujący głos.

Bardzo doceniam takie obiektywne podejście. Ale zrozumiem też oczywiście jeśli nie dasz głosu na TAK bo to nie Twoja bajka i klimat/gatunek się nie podoba.

Fajnie, że uznałaś opowiadanie za dobrze napisane.

Dziękuje serdecznie za komentarz i przeczytanie!

Cześć Krarze

Dzięki wielkie!

No to czekam na komentarz :)

Ja chyba też lubiłem weirdy nawet jak nie wiedziałem kiedyś, że je czytam :)

Witam Ślimaku

Bardzo się cieszę, że utwór zrobił wrażenie i że historia jest ciekawa. Z pewnością mógłbym usprawnić tekst pokazaniem lepiej jak formułują się poglądy. Mogę się tłumaczyć limitem, ale to raczej moja nieudolność w tym elemencie, by lepiej to nakreślić.

Fajnie, że doceniłeś za to powrót pociągu i to co dzieje się później.

Faktycznie niedomknięte wtrącenie może utrudniać czytanie szczególnie gdy nazwisko może zmylić czytelnika co do treści. Poprawiłem to wraz z resztą wskazanych błędów, za które serdecznie dziękuję.

I może slang kolejowy faktycznie nie był takim dobrym pomysłem. Oczywiście konkurs o nim wspominał, ale jego być może niezbyt udane użycie jest tylko i wyłącznie moją winą.

Jestem zdania, że utwór zasługuje na piórko.

Bardzo się cieszę.

Dziękuję za przeczytanie i rozbudowaną opinię.

Pozdrawiam!

Bardzo dobry tekst. Fabuła wciąga od początku i nie puszcza do samego końca (może ostatnie dwa akapity trochę mi nie pasują – nie do końca lubię, kiedy skala wydarzeń tak eksploduje). Bardzo ciekawy bohater. Pomysłowość i wyobraźnia na niesamowitym poziomie.

Cześć, jestem w końcu, kilka dni po lekturze :)

Trochę będę chwalil, a trochę też ponarzekam ;)

Zacznę może od pomysłu pociągu, który zbiera ludzi, szukających swojego miejsca, ponieważ życie nie szczędziło im razów. I nie jest to pomysł świeży, bo już nie raz się z czymś podobnym spotkałem, ale tutaj robotę robi fakt, że to nie cel jest ważny, ale sam proces ruchu i przystawania na kolejnych stacjach w drodze donikąd, do końca/początku bez końca i początku. Bardzo lubię w opowiadaniach zabieg, który pozwala mi obserwować etapy jakiegoś procesu, pozwalające pokazać bogactwo wyobraźni autora – z tego powodu lubię wariacje multiversalne marvela, tak przy okazji – a jednocześnie kierować mnie ku końcowi, jakiejś konkluzji. I to znalazłem u Ciebie w tych przystankach, na których na poszczególnych ludzi czekają ich wymarzone światy. I tak mnie prowadziłeś po wydarzeniach, po postojach, pokazywałeś też przy okazji realia jazdy tym pociągiem, a potem – kiedy myślałem nad tym, jaką stację zafundujesz bohaterowi – wprowadziłeś motyw, mówiący mi, że Grot przycodzi po jakimś czasie po tych, dla których nie ma wymarzonego miejsca. Podbiłeś stawkę, i to było dobre.

A teraz marudzenie: a potem protagonista zabija Grota, przejmuje lizak i zaczyna mu coraz bardziej odpie*dalać – do tego stopnia, że staje się jakimś pokręconym apostołem pustki, który sprzeciwia się temu, co jeszcze przed chwilą napawało go bogobojnym zachwytem. Za szybko, za mocno. Nic wcześniej nie wskazywało na fakt, że gość to socjopata, skłonny po uzyskaniu władzy pójść ścieżką chorej dyktatury, czerpiącej radość z niszczenia wszytskiego, nawet tego co już znalazło swoje miejsce, zostało w tyle. To byłby bardzo udany motyw, gdybyś mocniej podbudował protagonistę, albo od początku ukazał go, jako postać w której jest wiele gniewu i pretensji. Zbyt gwałtownie przeprowadziłeś bohatera z jasnej na ciemną stronę mocy.

Zakończenie jest w porządku, dostatecznie mocne, ale bez przesady, co jest dużym plusem, bo uważam, że w tekstach, w których bohater w narracji pierwszoosobowej egzaltuje się poprzez dumne stwierdzenia o samym sobie, łatwo można wpaść w patos lub/oraz śmieszność. Uniknąłeś tego, czego Ci gratuluję :)

Ogólnie ciekawe opowiadanie, myślę, że dostaniesz za nie piórko :)

Pozdrawiam serdecznie

PS. Jeszcze odnośnie Grabińskiego – inspiracje widać, jest tutaj to uwielbienie ruchu, są imiona zapożyczone z tekstów Grabińskiego, ale jest też weird i jakaś zbytnia dosłowność w malowanych wizjach. Na szczęście nie jestem jurorem w tym konkursie i to nie moja sprawa :) Powodzenia, Edwardzie, myślę, że masz spore szanse na podium :)

Known some call is air am

Hej Zygfrydzie

Cieszę się, że tekst uznałeś za dobry i że fabuła wciągnęła :) Nie jesteś pierwszy, który wspomina o zakończeniu, więc rozumiem, że może nie być do końca satysfakcjonująca. Fajnie, że doceniłeś pomysłowość :).

Dziękuję za przeczytanie i komentarz.

Cześć Outta

No tak ten motyw z ludźmi szukającymi swojego miejsca na pewno nie jest nowatorski, ale fajnie, że jakoś udało mi się go trochę odświeżyć kilkoma nowymi pomysłami i wpleść tam też jakiś cel, który do czegoś tą historię prowadził.

Fajnie, że zaskoczyłem Cię Grotem :)

Rozumiem ten zarzut, że trochę za szybko pojawia się ta przemiana. W pierwotnej wersji tekstu (przede wszystkim tej, którą miałem w głowie) bohater miał być jakimś kryminalistą, który ucieka przed swoją przeszłością. Ale porzuciłem ten pomysł, a może pewne rzeczy z tego oryginału zostały w głowie i tak to poszło. No nic, może następnym razem będzie lepiej, albo chociaż znajdę lepsze wytłumaczenie :)

Cieszę się, że końcówka jest w porządku :)

Co do Grabińskiego to faktycznie mogło mi się to udać w sposób umiarkowany. No ale stwierdziłem, że po prostu spróbuję się nim zainspirować i napisać to po swojemu :)

Dziękuję serdecznie za rozbudowany komentarz.

Pozdrawiam!

W pierwotnej wersji tekstu (przede wszystkim tej, którą miałem w głowie) bohater miał być jakimś kryminalistą, który ucieka przed swoją przeszłością.

No i to byłoby dostateczne podbudowanie postaci – tak myślę :)

Pozdro

Known some call is air am

Outta

No pewnie tak. Niemniej jednak ostatnio za dużo u mnie było tych ludzi o socjopatycznych zapędach/przeszłości i chciałem inaczej. Ale chyba wyszło jak zwykle :)

Żongler

Witam Szanowną Jurorkę :)

Pozdrawiam!

U mnie prywatnie to jest polskie opowiadanie roku, jak na razie. Zagrało wszystko: pomysł, nastrój, postacie, dostosowanie narracji do konceptu opowiadania. Limit wykorzystany idealnie, jest wszystko, co powinno być, i nic w nadmiarze. Brawo.

ninedin.home.blog

Hej Ninedin

Dziękuję pięknie za te słowa i wyróżnienie srebrem.

Jestem zaszczycony!

Pozdrawiam serdecznie!

Coś się popsuło…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

No, nijak nie widać tego, co wstawił MaSkrol. Ani w robocie nie widziałam, ani w domu.

Babska logika rządzi!

No faktycznie dziwnie to wygląda.

Komentarz najwidoczniej się wykoleił, że pozwolę sobie na taki suchar :)

EDIT: Co nie zmienia faktu, że witam serdecznie MaSkrola i dziękuję za przeczytanie tekstu :)

Wiem, że nie widać, ale zasadniczo podoba mi się to zwichrowanie rzeczywistości i całkiem tutaj pasuje. Bardziej, niż to co planowałem wstawić :P

Nie wiem, co wy tam robicie, obywatele, ale proszę tak dwuznacznie nie psuć portalu, bo zaraz plotki jakieś się pojawią…

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

No, my też nie wiemy, ale coś zrobiliśmy. Coś na miarę naszych możliwości.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Hej, Edwardzie.

Przeczytałem do momentu, kiedy główny bohater sam zmienił się w konduktora, dokładnie jakieś dwa, trzy akapity dalej. Później porzuciłem lekturę, choć sam się sobie dziwię, bo bardzo lubię metaforyczne teksty.

Być może metafor jest tutaj zbyt dużo, być może dlatego, że kolejne zdarzenia i światy, choć bardzo pomysłowe i obrazowe, prowadziły donikąd. Nie widziałem brzegu. Nie doczytałem jednak, więc może jakiś jest, ale coś w głębi mówi mi, że nie. Czuję, że płynąłeś tak, płynąłeś i nigdzie nie dopłynąłeś. A ja lubię jakiś koniec, nawet jeśli jest otwarty.

Ale fajnie było nacieszyć oko Twoimi pomysłami. Wyobraźnię masz, to trzeba docenić. :)

Pozdrawiam serdecznie.

Cześć, Edwardzie!

Świetnie napisany tekst. Jak już wsiadłam do tego pociągu to nawet nie zauważyłam kiedy dojechałam do końca, mimo, że to zupełnie nie moje klimaty. Bardzo płynnie i przyjemnie mi się czytało. Jedyna rzecz, która mi trochę nie pasowała to ten kawałek (w którym nawiasem mówiąc “bo” wydaje się zupełnie niepotrzebne):

Bo teraz widzę, że wszystko się porusza, podróżuje wokół pociągu, który jest nieruchomy. To centralny punkt świata, wokół którego obraca się rzeczywistość, to tu dzieje się cała magia.

Od tego momentu zaczęłam sobie ten świat właśnie tak wyobrażać, że pociąg stoi a świat się porusza. Nawet na początku mi to pasowało, ale w miarę postępu opowiadania, coraz mniej, a na końcu jak pociąg zaczął się rozpędzać “do nieprzytomności” to już w ogóle. Wiem, że to było tylko takie odczucie bohatera i na pewno nie zależało tego odbierać dosłownie, ale lepiej by mi się czytało bez sugestii, że pociąg był nieruchomy.

Ponieważ coś tam się znam na stronach, pewnie bardziej niż na opowiadaniach ;-) To dla ciekawych, wyjaśniam prawdopodobny powód dziwnego formatowania komentarza MaSkrola. Podejrzewam, że przy wrzucaniu obrazka dorzucił przypadkowo fragment kodu html, który został zinterpretowany przez stronę. Coś takiego powinno być zablokowane i zwykle świadczy o większej lub mniejszej luce w zabezpieczeniach. Można by sprawdzić jak duża jest dziura, ale nie będę tego robiła, bo dopiero tu przyszłam i nie chcę od razu dostać bana ;-)

Hej Darconie,

Dziękuję za przeczytanie i komentarz. Zdaję sobie sprawę, że wrzuciłem tam sporo i mogło się zdawać, że zmierza to donikąd. Na pocieszenie powiem Ci, że przed betą było tego jeszcze więcej :)

Cieszę się, że choć spodobało Ci się kilka pomysłów :)

Miło mi, że mnie odwiedziłeś.

Cześć Iyumi

Dziękuję za przeczytanie i komentarz. Cieszę się, że tekst się podobał.

Od tego momentu zaczęłam sobie ten świat właśnie tak wyobrażać, że pociąg stoi a świat się porusza.

Tak masz rację, że to jedna z interpretacji bohatera. Czy jest prawdziwa to wiadomo rzecz względna bo tam się dużo dziwnych rzeczy działo :)

Podejrzewam, że przy wrzucaniu obrazka dorzucił przypadkowo fragment kodu html, który został zinterpretowany przez stronę.

Tutaj może napisać do administratorów strony, którzy są wymienieni w tym linku. Pewnie nie da się z tym nic zrobić i pewnie o tym wiedzą. Ale zawsze to informacja przekazana właściwym osobom :)

https://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/31375

Pozdrawiam serdecznie!

Świetnie się to czytało.

Odniosłem wrażenie, że przekaz mówił, że zawsze znajdzie się większy i gorszy skurwy… niż sam diabeł, to tylko kwestia czasu. Ale dlaczego na ziemi, to pewnie przez tą wolną wolę?

Hej Michale

Dziękuję za opinię. Cieszę się, że dobrze się czytało :)

Pozdrawiam!

Gyd myrning,

Jak się tłumaczy tytuł na polski? Bóg parujący maszyną? Bóg maszyny parowej?

Tak, jak każdy z nas.

→ Tak jak każdy z nas.

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Przecinek-przed-jak;16291.html

A najlepiej usunąć taka:

→ Jak każdy z nas.

– Baczność sygnał! – wrzeszczy konduktor

Hę? Czemu baczność? Nigdy nie słyszałam, żeby konduktor tak wołał.

Chyba, tak, jak ja, od dawna marzyli o zmianie

→ Chyba, tak jak ja, od dawna marzyli o zmianie

Chociaż ja bym w ogóle przekształciła ten fragment:

→ Wyglądali, jakby od dawna marzyli o zmianie, ucieczce, o tym, że zostawią cały przeklęty świat i wszystkie grzechy daleko za sobą. Ja też o tym marzyłem.

Siedzimy w wielkim otwartym wagonie

→ Siedzimy w wielkim, otwartym wagonie

więc nawet taki introwertyk, jak ja

→ więc nawet taki introwertyk jak ja

Ech. Jeśli jak pełni funkcję porównawczą, to nie stawiamy przed nim przecinka.

Najmniejsze stworzonko ogląda się jeszcze na nas, a potem zjada piosenkę i rusza błyskawicznie przed siebie.

Hm. Mam bujną wyobraźnię, ale i tak nie potrafię sobie wyobrazić zjadania piosenki. Piosenka jest abstrakcyjna, niewidoczna, nie można widzieć, jak ktoś ją zjada. No chyba że jest spisana na papierze.

W mojej głowie, w naszych głowach rośnie jedno wielkie pytanie.

→ W mojej głowie, w naszych głowach, rośnie jedno wielkie pytanie: co się stanie ze mną?

Ludzie, którzy wsiedli do pociągu, ale nie odmienią swego losu, nie znajdą swojej stacji.

Czyli oni mają odmienić swój los podczas jazdy pociągiem? W jaki sposób?

starej pomarszczonej kobiety

→ starej, pomarszczonej kobiety

– Nie, proszę – błaga ~~ona~~.

Po co ona? Dosłownie przed chwilą o niej pisałeś, zaimek jest zbędny.

że to nie mnie teraz prowadzi, gdzieś w nieznane?

→ że to nie mnie teraz prowadzi gdzieś w nieznane?

Wstaję, idę najciszej, jak mogę.

→ Wstaję, idę najciszej, jak potrafię.

Jakoś lepiej mi pasuje potrafię zamiast mogę.

jakby ktoś zapalił mi w głowie bardzo złą, ale jasną żarówkę

W jakim sensie złą?

Złą – niewłaściwą czy złą – złowrogą?

Może nigdy wcześniej nikt, nikt tak mocny, jak ja, mu się nie postawił?

→ Może nigdy wcześniej nikt tak silny jak ja mu się nie postawił?

Jego bilet, bo też ma, ~~tak samo,~~ jak każdy w tym pociągu.

Świta, samotna kobieta, wychodzi jako zupełnie inny człowiek.

Dlaczego akurat takie imię? Nie wiedziałam, czy chodzi o imię, czy o to, że słońce świta.

Ale żeby nie było tak normalnie.

Nie rozumiem, co znaczy i czemu ma służyć to wtrącenie.

Bo wcale mi się nie podoba , że

Zbędna spacja.

To Józef K, poważny typ

Czyżby nawiązanie do “Procesu”?

Ale nie, niestety, ja mam dla niego lepszą przyszłość.

→ Ale ja mam dla niego lepszą przyszłość.

że to ja jestem rakiem

Zbędna spacja.

No i skończone.

Zacznę od pytania: co Ty bierzesz? I czemu tylko pół?

Nie dziwi mnie, że opowiadanie zostało wyróżnione, warsztatowo jest profeska. Może akcja nie pędziła szalona jak pociąg, ale nie zawsze musi. Mimo że sama fabuła mnie nie urzekła, nie mogę stwierdzić, że opowiadanie jest złe. Jest naprawdę dobrze napisane, a to, że nie do końca mnie przekonało, nie jest Twoją winą, po prostu nie trafiło do końca w mój gust. Lepiej nie dało się tego napisać, tak mi się wydaje. I przyznam, że przedstawiony przez Ciebie koncept zaświatów jest bardzo ciekawy.

Gratuluję zaszczytnych wyróżnień i imponującego warsztatu

Bez sztuki można przeżyć, ale nie można żyć

Hej HollyHell

Dzięki za odwiedziny, komentarz i poprawki.

Większość zmian wprowadziłem, kilka zostawiłem.

Jak się tłumaczy tytuł na polski? Bóg parujący maszyną? Bóg maszyny parowej?

Myślę że Boska Maszyna Parowa :)

Świta to zapożyczone nazwisko z opowiadań Grabińskiego aczkolwiek chyba faktycznie jest nieco mylące. Józef K to nawiązanie do Kafki w ogóle, ale też do pierwszej odsłony konkursu, która była pod jego egidą :)

No cóż faktycznie fabuła jest relatywnie szczątkowa. To raczej eksploracja świata i proces jakiejś tam przemiany lub odnowy poprzez nią. Rozumiem, że mogło nie siąść. Fajnie że oceniłaś tekst jako dobrze napisany.

Pozdrawiam i piękne dzięki raz jeszcze!