Na południe

Nie chcia­łem cię bu­dzić, tak słod­ko spa­łaś w tych krza­kach, Boże drogi, a jak pach­nia­łaś. Nogi, te gład­kie, zgrab­ne ko­lum­ny świą­ty­ni twego ciała, co za kli­sza, co za kicz. Ale jak na mnie dzia­ła­ło… Jak to na mnie dzia­ła­ło. I twój za­pach, szło od niego osza­leć, wy­dra­pać sobie oczy, wy­rwać ku­ta­sa, sam nie wiem, co jesz­cze. Sku­lo­ne nogi i krót­ka dżin­so­wa spód­nicz­ka, po­zo­sta­wia­ją­ca nie­wiel­kie pole dla wy­obraź­ni. Za­iste nie­wiel­kie.

 

– Gal­ban, to ty? – spy­ta­łaś.

– Tak – od­po­wie­dzia­łem. – Wy­bacz, nie chcia­łem cię bu­dzić, słod­ka.

Lu­bi­łaś, kiedy tak ci mó­wi­łem. Uśmiech­nę­łaś się po­nęt­nie, wiesz jak. Boże drogi, jak to na mnie dzia­ła­ło. Dzida była już na­oli­wio­na. Z koń­ców­ki są­czył się lepki smar. Chcia­łem wbić ją w twoje mię­sko. Prę­dzej. Na­sy­cić się.

– Co masz? – spy­ta­łaś.

– Piňtę przy­nio­słem. Jesz­cze cie­pła. 

Twoje złote oczy się roz­sze­rzy­ły. Tak, przy­sze­dłem cię na­kar­mić, ale naj­pierw… 

– Gal­ban, do kurwy nędzy! – wrza­snę­łaś, kiedy bez­ce­re­mo­nial­nie za­czą­łem zdej­mo­wać te przy­krót­kie dżin­sy po­zo­sta­wia­ją­ca tak nie­wiel­kie pole dla wy­obraź­ni. Nie było się czemu się dzi­wić, ko­cha­na, Tak słod­ko pach­nia­łaś, a ja byłem tak na­grza­ny w to lato.

– Może naj­pierw po­bry­ka­my, słod­ka?

– Kurwa twoja mać! – Kop­nę­łaś mnie w oko, aż za­wy­łem. Zro­bi­łaś mi wtedy pa­skud­ne­go si­nia­ka, pa­mię­tasz? Nie lu­bi­łem mieć si­nia­ków. Lu­dzie ga­pi­li się na mnie nie­na­wist­nym wzro­kiem. Bez­dom­ny, lump. Po­bi­ty, śmier­dzą­cy. Ohyd­ny. 

– Ochu­ja­łeś? Ja ci zaraz po­bry­kam, cho­dzą­cy worku sper­my!

Och, to było przy­kre, tak re­du­ko­wać całe moje je­ste­stwo do pro­stej fi­zjo­lo­gii. Wiesz, że nie o to cho­dzi­ło, praw­da? Cóż, o to też, jeśli mam być szcze­ry, ale dla mnie akt płcio­wy za­wsze miał w sobie pe­wien wy­miar du­cho­wy, me­ta­fi­zycz­ny. Zjed­no­cze­nie pier­wiast­ka bo­skie­go i zwie­rzę­ce­go. Wiem, nie każdy to ro­zu­mie, bo też nie każdy czuje w ten spo­sób. Mógł­bym chyba na­zwać to swoim bo­gac­twem – bo tak, czu­łem się bo­ga­ty, choć nie mia­łem nic. Bez­dom­ny – a bo­ga­ty. Bo też we­wnętrz­ne­go bo­gac­twa nikt mi nigdy nie za­bie­rze. My­ślisz, że tak się po pro­stu po­cie­szam? Myśl co chcesz, wszyst­ko mi jedno.

 

Sos ciekł ci po bro­dzie na prze­po­co­ny t-shirt, kiedy za­chłan­nie po­że­ra­łaś piňtę. Jak dziec­ko. Jak zwie­rzę. Ja zaś śli­ni­łem się pa­trząc na cie­bie po­że­ra­ją­cą. Chcia­łem zli­zać ten sos z two­jej brody, z two­jej szyi, cyc­ków, brzu­cha, pępka, cipki. Jasna cho­le­ra! My­śla­łem, że lada mo­ment eks­plo­du­ją mi jaja. Nic z tego. Nie teraz, stary. Nie na­pa­laj się. Wie­dzia­łem, że nie warto. Nie byłaś w na­stro­ju. Mu­sia­łem po­cze­kać, albo ulżyć sobie sa­me­mu. Byłaś cho­ler­nie głod­na, a wiem, że głod­ne­mu w gło­wie tylko jedno.

 

– Gal­ban, bę­dzie­my mu­sie­li iść na po­łu­dnie – po­wie­dzia­łaś. Prze­szedł mnie zimny dreszcz. Na po­łu­dnie. Tak, wie­dzia­łem o tym i spo­dzie­wa­łem się, że w końcu to po­wiesz. Mimo wszyst­ko, zmro­zi­ło mnie to urze­czy­wist­nie­nie się moich obaw. Nie chcia­łem o tym sły­szeć.

– Dla­cze­go? – spy­ta­łem cię. – Mi się Rúma po­do­ba.

– Mi też, misiu – Po­gła­ska­łaś mnie po po­licz­ku, jak synka, który nie ro­zu­mie. – …Ale zro­zum, mu­si­my. Lato się zaraz koń­czy i nie bę­dzie już tak przy­jem­nie. Wszy­scy idą.

– To, że wszy­scy, to nie zna­czy, że my mu­si­my ślepo…

– Ale ty je­steś jed­nak głupi! – krzyk­nę­łaś. Wsta­łaś nagle, ci­snę­łaś we mnie zmię­te, kar­to­no­we pu­deł­ko. Reszt­ki sosu pry­snę­ły na moją ele­ganc­ką ko­szu­lę (choć zno­szo­ną) i jasne spodnie. Ech, to były na­praw­dę dobre spodnie i mia­łem na­dzie­ję, że długo mi jesz­cze po­słu­żą. Nie lu­bi­łem być brud­ny, bo pra­nie w tych wa­run­kach na­strę­cza­ło nie­ma­łych trud­no­ści.

– Słod­ka, nie ner­wuj się. – Pró­bo­wa­łem cię udo­bru­chać.

– Nie ner­wuj się, kurwa. Ty je­steś kre­tyn, Gal­ban. Mo­żesz sobie uda­wać in­te­li­gen­ci­ka, ale w grun­cie rze­czy je­steś kre­tyn. Nic, kurwa nie wiesz o życiu i zdech­niesz tu sam, beze mnie. No, chyba że wró­cisz do swo­ich sta­rych, bo może to od po­cząt­ku był plan, co? Krót­ka let­nia przy­go­da bo­ga­te­go sy­nal­ka, co?

– Słod­ka, nie mów tak. Wiesz, że to nie­praw­da. Nie ma dla mnie po­wro­tu… I nie chcę go.

Par­sk­nę­łaś. Z nosa zwi­sła ci cien­ka, nie­mal prze­zro­czy­sta nić. Jak pa­ję­czy­na. Wy­tar­łaś ją non­sza­lanc­ko, a ja za­pra­gną­łem ob­li­zać twoją twarz.

– Kurwa, jaki ty je­steś jed­nak pre­ten­sjo­nal­ny. Ża­ło­sny i pre­ten­sjo­nal­ny.

 

Tak, na po­łu­dnie. Wszy­scy o tym mó­wi­li. Ci, któ­rzy nie żyli pod da­cha­mi, to na pewno. Nie zna­łem wielu, bo wciąż była to dla mnie spra­wa świe­ża i że tak się wy­ra­żę, do­pie­ro się wdra­ża­łem w to śro­do­wi­sko, ale wie­dzia­łem już, że jest ich – nas – sporo. Znacz­nie wię­cej, niż mi się zda­wa­ło wcze­śniej… Zanim za­czą­łem to nowe życie bez dachu, bez pie­nię­dzy, bez ro­dzi­ny i bez zo­bo­wią­zań. Mia­łem też wra­że­nie, że nie ja jeden do­bro­wol­nie po­rzu­ci­łem wy­god­ny, miesz­czań­ski raj; że wię­cej, coraz wię­cej mi po­dob­nych od­czu­wa eg­zy­sten­cjal­ną pust­kę, pra­gnie życia wol­ne­go, praw­dzi­we­go i nie­bez­piecz­ne­go. Wie­dzia­łem też od po­cząt­ku, że we­te­ra­ni tacy jak ty, moja słod­ka, nie prze­pa­da­li za nami, mó­wiąc oględ­nie. Kre­tyn, ża­ło­sny miesz­czuch, sy­na­lek bo­ga­tych ro­dzi­ców, oszust, pozer, kutas, cho­dzą­cy wór sper­my, ludz­kie gówno – tak mnie prze­cież na­zy­wa­łaś. Bo­la­ło, ale prze­ły­ka­łem to, bo Boże je­dy­ny, tak na mnie dzia­ła­łaś. Kur­wi­łem się więc z tobą, ocho­czo roz­mie­nia­łem się na drob­ne, na gro­sze, bo nie li­czy­ło się nic. Jaka tam god­ność? By­le­by tylko na­dziać na rożen twoje słod­kie, so­czy­ste mię­sko, by­le­by spoić się z tobą w wil­got­ną, mlasz­czą­cą jed­ność. Twój za­pach, tak słod­ki, tak cu­dow­ny, do­pro­wa­dzał mnie do szału. Zresz­tą, po co o tym wspo­mi­nać? Sama wiesz do­sko­na­le. Och, od po­cząt­ku wie­dzia­łaś i nie mów mi pro­szę, że było ina­czej. Do­sko­na­le się prze­cież ba­wi­łaś. Mną, Nie szko­dzi, to była świa­do­ma i uczci­wa wy­mia­na.

 

Nie­waż­ne. Na po­łu­dnie. Wiem, cze­go­ście tak się bali, przed czym ucie­ka­li­ście. Wi­dzia­łem strach w wa­szych oczach – w nie­któ­rych oczach, bo prze­cież nie wszy­scy wie­rzy­li. Zrazu nie ro­zu­mia­łem, ale czu­łem, że coś wisi w po­wie­trzu. Och wielu mi po­dob­nych także to czuło. Ten cu­dow­ny, słod­ki za­pach…

 

Zgo­dzi­łem się, a jakże. Chcia­łem iść z tobą. Na po­łu­dnie.

Go­rącz­ka przy­go­to­wań – choć nie było czego pa­ko­wać. Nie mie­li­śmy prze­cież nic. Jed­nak­że, trasa długa i wy­ma­ga­ją­ca. Przez lasy, łąki, moż­li­wie da­le­ko od wsi i miast. Na gapę – po­cią­ga­mi to­wa­ro­wy­mi, jeśli się da. Te jed­nak były za­zwy­czaj ob­sta­wio­ne i pil­no­wa­ne. W taką trasę nie można było ru­szyć bez przy­go­to­wa­nia.

 

Na po­łu­dnie. Do Kir­czu, a może nawet dalej, na wyspy. Tam, gdzie zdro­we słoń­ce wy­pa­la wszel­kie cho­ro­by duszy, gdzie brud roz­pusz­cza się w zło­tym świe­tle. Gdzie życie jest pro­ste i czy­ste. Takie, jak być po­win­no. 

 

Tak, czu­li­śmy ogar­nia­ją­cą nas za­ra­zę duszy. Nie wie­dzie­li­śmy, co to jest, ale czu­li­śmy i za­czę­li­śmy ucie­kać jak szczu­ry z to­ną­ce­go okrę­tu. Za­czę­li­ście – bo nie by­li­śmy prze­cież jed­no­myśl­ni. Mó­wi­li­ście o smro­dzie roz­kła­du, krzy­wiąc się z obrzy­dze­nia. Pa­mię­tam prze­cież. Mia­łaś dość Rúmy, mnie, na­sze­go życia, koń­czą­ce­go się lata – a dla mnie było to pięk­ne, ach! Jakże pięk­ne… I twój cu­dow­ny za­pach, przez który od­cho­dzi­łem od zmy­słów. Woń two­je­go ciała wy­peł­nia­ła moje no­zdrza i o ni­czym innym nie my­śla­łem, jak tylko o wbi­ciu się w twoje wil­got­ne mię­sko, tak, chcia­łem się na­sy­cić po wsze czasy. Ty byłaś coraz bar­dziej roz­draż­nio­na, znie­cier­pli­wio­na, w końcu wście­kła na mnie, że od­pły­wam, nie kon­tak­tu­ję. Cho­dzą­cy worek sper­my, skre­ty­nia­ły chło­piec. 

 

Pa­mię­tam nasz ostat­ni spa­cer. Będę pa­mię­tał go po wsze czasy, sma­ko­wał to wspo­mnie­nie, które – mam na­dzie­ję – nigdy nie zblak­nie. Pewne rze­czy, zda­rze­nia, zo­sta­ją na za­wsze wy­pa­lo­ne na kli­szy na­szej duszy. Jakże to ki­czo­wa­te, pre­ten­sjo­nal­ne – ale czy tak nie jest?

Szli­śmy wzdłuż zdro­ju, tą uro­czą so­czy­stą do­lin­ką, gdzie Ruma zda­wa­ła się w ogóle nie być mia­stem, a ja­kimś siel­skim, let­nim wy­mia­rem wy­peł­nio­nym par­ka­mi, skwe­ra­mi, chod­nicz­ka­mi, ścież­ka­mi, ław­ka­mi; wszyst­ko to skry­te pod sze­ro­ki­mi ko­ro­na­mi wi­krzow­ców o pły­ną­cych li­ściach, upstrzo­ne mo­zai­ką błę­kit­nych cieni, takie pach­ną­ce, świe­tli­ste i cu­dow­ne. I ta bujna zie­leń! I kwia­ty! Słowo daję, to była ma­gicz­na, prze­dłu­żo­na wio­sna, a nie koń­czą­ce się lato.

Kręty zdrój szem­rał nam swoje nie­zro­zu­mia­łe po­ezje, jego kry­sta­licz­nie czy­sty nurt de­li­kat­nie szli­fo­wał złote ziar­na pia­sku. Chwy­ci­łem w dłoń pięk­ny, kształt­ny oto­czak, Dość spory, pa­mię­tasz? 

– Po co ci ten ka­mień? – spy­ta­łaś wtedy. Wiem, że nie wi­dzia­łaś już tego pięk­na. Twoje serce było za­mknię­te, a po­grą­żo­ny w go­rącz­ce umysł my­ślał tylko o uciecz­ce. Na po­łu­dnie, praw­da?

– Jest pięk­ny – od­po­wie­dzia­łem. – Jak ty, słod­ka. To mój pre­zent dla cie­bie.

– Ka­mień? Kurwa, Gal­ban, Daj spo­kój. Ty na­praw­dę je­steś po­je­ba­ny, za­czy­nam…

Nie do­koń­czy­łaś, ale wiem, co chcia­łaś po­wie­dzieć. Te strasz­ne słowa, które mu­sia­ły­by uru­cho­mić la­wi­nę kon­se­kwen­cji. Za­czy­nam mieć cie­bie dość. Och, my­ślisz, że o tym nie wie­dzia­łem, słod­ka?

 

Ude­rzy­łem cię w skroń. Pierw­szy cios cię nie po­wa­lił, byłaś jed­nak oszo­ło­mio­na i zszo­ko­wa­na. Wyraz prze­ra­że­nia w two­ich oczach za­bo­lał mnie. Jakże to tak, moja słod­ka. Mnie się bałaś? Mnie?

Struż­ka krwi po­pły­nę­ła bo­kiem two­jej twa­rzy. Krew skle­iła też twoje włosy. Wiesz, że nie lubię brud­nych wło­sów. Tak brzyd­ko wy­szło, prze­pra­szam. Za­czę­łaś wyć i za­ta­czać się. Och, jak brzyd­ko, jak przy­kro było mi na to pa­trzeć. 

Za­mie­rzy­łem się i ude­rzy­łem drugi raz, moc­niej. Tym razem wzią­łem kon­kret­ny za­mach. Ce­lo­wa­łem w skroń, ale tra­fi­łem w nos. Och, jak nie­szczę­śli­wie, jak brzyd­ko. Twój zgrab­ny nosek, tak było mi go szko­da. Wgniótł się do środ­ka wraz z ota­cza­ją­cy­mi go ko­ść­mi i krwi było już dużo, dużo wię­cej. Le­cia­ła gę­stym stru­mie­niem na twoją brud­ną ko­szu­lę, która w mig na­sią­ka­ła czer­wie­nią. Licz­ne szkar­łat­ne krop­ki upstrzy­ły zło­ci­sty pia­sek par­ko­wej ścież­ki. Pa­dłaś na ko­la­na i char­cząc, chwy­ci­łaś się za zde­for­mo­wa­ną twarz.

Za­pra­gną­łem to za­koń­czyć czym prę­dzej, bo nie mo­głem pa­trzeć, jak twoje ciało tak okrop­nie się wije, nie mo­głem słu­chać dźwię­ków, jakie wy­da­jesz. Zwie­rzę­cych. Nie­god­nych.

Ude­rza­łem ka­mie­niem raz po raz, aż twoja ślicz­na głów­ka prze­sta­ła być ślicz­na i wy­glą­da­ła jak roz­ora­na pusz­ka z pulpą po­mi­do­ro­wą. Si­no­ró­żo­we strzęp­ki w szkar­łat­nym sosie, który wy­le­wa się i wy­le­wa. 

Ktoś krzyk­nął. Zaraz do­łą­czył ktoś inny. Mu­sia­łem dzia­łać szyb­ko.

 

Wiem, że nie zro­zu­mie­li­by. Ty byś nie zro­zu­mia­ła. Nie pod­da­ła­byś się temu do­bro­wol­nie. Nie­waż­ne. To moje wnę­trze, moje bo­gac­two, moje życie du­cho­we. Nikt go nie musi ro­zu­mieć. 

Za­czą­łem w po­śpie­chu wy­bi­jać ka­mie­niem otwór w klat­ce pier­sio­wej. Wiesz, że nie mia­łem wcze­śniej po­ję­cia, że da się to zro­bić ka­mie­niem? Może to przy­pływ ad­re­na­li­ny, bo czu­łem, że wstą­pi­ła we mnie nie­zna­na mi wcze­śniej siła. Szło mi nad wyraz spraw­nie. 

Ko­szu­la i spodnie były już cał­kiem zmar­no­wa­ne, ale nie dba­łem o to. Ten za­pach… Tylko to się li­czy­ło, Do­stać się do jego źró­dła. Wie­dzia­łem, że jest w środ­ku. Czu­łem, że no­sisz go w sobie, słod­ka. Och, tak, jest! Jakże cu­dow­nie in­ten­syw­ny! Wło­ży­łem dło­nie w twe cie­płe, wil­got­ne wnę­trze i z czer­wo­nej dziu­ry po­mię­dzy pier­sia­mi wy­do­by­łem błę­kit­ną, świe­tli­stą kulę. Och, co za roz­kosz! Świa­tłość za­la­ła mi mózg, sto­pi­łem się z nią w jedno w ab­so­lut­nym, ko­smicz­nym or­ga­zmie. Świat do­znań fi­zycz­nych znik­nął.

 

Zwą mnie po­two­rem, słod­ka. Po­wiedz jed­nak, czy nim byłem? Czy nie ko­cha­łaś mnie? Wiem, że tak. Po­sia­dłem prze­cież twą duszę i znam twoje wszyst­kie, nawet naj­skryt­sze myśli. Gar­dzi­łaś mną, to praw­da, i nie­na­wi­dzi­łaś mnie, ale część cie­bie ko­cha­ła. Wiem to i nigdy nie zdo­łasz się tego wy­przeć, słod­ka. Teraz, kiedy znam cię le­piej niż ty sama kie­dy­kol­wiek zna­łaś sie­bie. 

Trzy­ma­ją mnie w klat­ce, prze­brzy­dłe miesz­czu­chy. Mnie i wielu mi po­dob­nych. Otwar­cie mówią już o za­ra­zie, o epi­de­mii sza­leń­stwa. Głup­cy! Nic nie ro­zu­mie­ją. Za­ra­za sza­le­je, ow­szem, ale to wy pa­dli­ście jej ofia­rą. My na­zy­wa­my ją cho­ro­bą duszy. Wasze bied­ne serca, tra­wio­ne lę­kiem, zmę­czo­ne eg­zy­sten­cjal­ną pust­ką, gniją. Bie­da­cy! Nie mar­tw­cie się jed­nak – wasze cier­pie­nie nie po­trwa długo. Wy­do­bę­dzie­my na wierzch pięk­no wa­szych dusz.