Drzwi, czyli jak przeżyć przygodę, nie ruszając się z miejsca

Od ty­go­dnia krą­ży­ły po­gło­ski, że za Drzwia­mi dzie­ją się cuda, a kra­sno­lud­ka Przy­laszcz­ka po­sta­no­wi­ła ich nie de­men­to­wać. In­ten­syw­ne dzia­ła­nia re­kla­mo­we po­le­ga­ły na utrzy­ma­niu ta­jem­ni­czo­ści, stwa­rza­niu ma­gicz­nej at­mos­fe­ry i nie­do­po­wie­dze­niach. 

Dla­te­go, gdy po balu za­czę­ła usta­wiać się ko­lej­ka chęt­nych, nikt tak na­praw­dę nie wie­dział, w co się pa­ku­je. 

Same Drzwi wy­glą­da­ły cał­kiem zwy­czaj­nie, wy­róż­niał je tylko in­ten­syw­ny od­cień in­dy­go, ja­śnie­ją­cy na za­dzio­rach drew­na, a w szpa­rach mię­dzy de­ska­mi mie­nią­cy się gra­na­to­wo. Chwi­la­mi zda­wa­ło się, że coś się dzie­je z naj­bliż­szą prze­strze­nią, ja­kieś drga­nia, wiry, za­sy­sa­nie, jakby sama obec­ność tego cudu myśli ma­gicz­nej wy­wo­ły­wa­ła za­kłó­ce­nia rze­czy­wi­sto­ści. 

Było to nie­po­ko­ją­ce, dla­te­go na po­cząt­ku ko­lej­ki pa­no­wa­ło mil­cze­nie i zbio­ro­we uni­ka­nie spo­glą­da­nia na Drzwi.

Im dalej w głąb sali ba­lo­wej prze­miesz­czał się wścib­ski nos nar­ra­to­ra, tym sil­niej­szy wy­czu­wał za­pach fry­wol­ne­go ducha cha­osu. 

Za jedną z ko­lumn sali ba­lo­wej ktoś wła­śnie pró­bo­wał za­pa­no­wać nad roz­ga­da­nym tłu­mem, co wy­da­wa­ło się cał­kiem łatwe, gdy od­po­wied­nio gło­śno przed­sta­wia­ło się swoje racje. 

– Pan tu nie stał! – krzyk­nę­ła wzbu­rzo­na kra­sno­lud­ka Przy­laszcz­ka, nie wie­dząc nawet, że wła­śnie prze­kro­czy­ła ma­gicz­ną ba­rie­rę i użyła jed­ne­go ze zwro­tów „sto­ją­cych na kra­wę­dzi rze­czy­wi­sto­ści i pa­su­ją­cych w każ­dej”.

– Jak to? – zdzi­wił się pu­szy­sty ogr, który od dłuż­sze­go czasu nie ru­szał się z miej­sca.

– Nie ma pana na li­ście!

– Na ja­kiej li­ście?

– Ko­lej­ko­wej! – ob­wie­ści­ła z en­tu­zja­zmem kra­sno­lud­ka, ma­cha­jąc ra­do­śnie ogo­nem.

Po­nie­waż ogr nie bar­dzo wie­dział, co w ta­kiej sy­tu­acji od­po­wie­dzieć, do dys­ku­sji włą­czy­ła się pulch­na sta­ro­win­ka z im­po­nu­ją­cym po­ro­żem na gło­wie.

– A ja je­stem na li­ście?

– A pani to kto? – spy­ta­ła dziew­czy­na po­dejrz­li­wie, wy­cią­ga­jąc bar­dzo gruby notes z kie­sze­ni ogrod­ni­czek.

Sta­ro­win­ka wy­pro­sto­wa­ła się nieco i po­pra­wi­ła dia­dem na gło­wie.

– Hra­bi­na Ha­thor, moje dziec­ko, je­stem go­ściem króla. A ty?

– Przy­laszcz­ka ze Wschod­niej Pusz­czy, pani hra­bi­no, z kra­sno­lu­dów ogo­nia­stych, pra­cow­nik tech­nicz­ny króla, opie­kun­ka ma­szyn i wy­na­laz­ków w kró­lew­skiej ko­pal­ni. 

– To cie­ka­we, Przy­laszcz­ko. – Bo­gi­ni ła­ska­wie ski­nę­ła głową. 

– A dla­cze­go pra­cow­nik tech­nicz­ny zaj­mu­je się ko­lej­ką? – za­brzmia­ło gdzieś z tyłu py­ta­nie za­da­ne z pełną po­dejrz­li­wo­ścią.

– A dla­te­go, że mamy do czy­nie­nia z Drzwia­mi, pro­szę pań­stwa – od­po­wie­dzia­ła kra­sno­lud­ka, nie wi­dząc, kto ją pytał. – Musi być po­rzą­dek! Drzwi to mój wy­na­la­zek i mogą się… ze­psuć!

Po ko­lej­ce ro­ze­szły się nie­wy­raź­ne po­mru­ki, do­ty­czą­ce głów­nie mło­dych osób i ja­ko­ści ich pracy. 

W tym mo­men­cie wspo­mnia­ne Drzwi uchy­li­ły się i wszy­scy na chwi­lę za­po­mnie­li o dys­ku­sji. Wy­so­ki dżen­tel­men cały w fio­le­tach, który stał jako pierw­szy, pod­szedł nie­pew­nie i zaj­rzał do środ­ka. Jeśli można po­wie­dzieć, że cała za­war­tość ko­lej­ki wy­cią­gnę­ła wszyst­kie swoje, jakże różne, szyje, by też zaj­rzeć, to tak to wła­śnie wy­glą­da­ło. Dżen­tel­men od­wró­cił się i coś po­wie­dział do osoby za nim, po czym, nieco drżą­cym kro­kiem, wszedł za Drzwi, które za­mknę­ły się na­tych­miast z hu­kiem.

Po ko­lej­ce prze­szedł szmer po­wta­rza­nej z ust do ust, a cza­sem do dzio­bów, wia­do­mo­ści.

– Ciem­no, ciem­no, po­wie­dział, że ciem­no – roz­le­gło się cicho, ni­czym szum wia­tru, za­krę­ci­ło za jedną ko­lum­ną, drugą i znik­nę­ło w od­le­głych za­ka­mar­kach sali ba­lo­wej.

Gdzieś tam sie­dzi król – prze­mknę­ło Przy­laszcz­ce przez głowę i za­pa­trzy­ła się przez chwi­lę na da­le­kie kan­de­la­bry, ka­pią­ce wo­skiem na głowy ko­lej­ko­wi­czów.

– Prze­pra­szam, ale co ze mną? – do­py­ty­wał się ogr, wy­raź­nie za­gu­bio­ny wobec nie­sta­nia tam, gdzie stał.

– Tak, już, pan chwi­lę po­cze­ka – ode­zwa­ła się dziew­czy­na, wra­ca­jąc do no­te­su i spraw bie­żą­cych. – Pan… Pu­szy­sty? – spoj­rza­ła nie­pew­nie, a gdy ogr po­twier­dził, szyb­ko wró­ci­ła wzro­kiem do no­te­su.

– O, jest pan, już wiem, pani hra­bi­na pierw­sza, przed panem Pu­szy­stym, mu­si­cie pil­no­wać, gdzie sto­icie… przed Hra­bi­ną zie­lo­ny faun, zga­dza się, pan uważa z tymi ko­py­ta­mi, och, hra­bi­no, te rogi, pro­szę się nie po­chy­lać…

– Chu­s­tecz­ka mi spa­dła! Mam aler­gię na futro!

– Ja pod­nio­sę, niech pani stoi pro­sto!

– To nie jest futro, to włosy, wy­pra­szam sobie!

– Niech pan sobie wy­pra­sza, pro­szę pana, ale ja mam aler­gię i już! O, dzię­ku­ję! – Hra­bi­na przy­ję­ła chu­s­tecz­kę z wdzięcz­no­ścią.

– Trze­ba iść do psy­chow­róż­ki, one świet­nie pro­stu­ją aler­gie uro­jo­ne…

– Ooo, trzy­maj­cie mnie wszyst­kie stwo­rze­nia, bo nie wy­trzy­mam! Że niby sobie uro­iłam, że niby wy­my­ślam, co? A ten katar widzi? Te czer­wo­ne oczy widzi? A czy wie, sza­now­ny ogr, że w cza­sie na­pa­dów aler­gii staję się bo­gi­nią płod­no­ści i po­tra­fię spra­wić, że nawet stary ogr zaj­dzie w ciążę!? Hę? Czy dalej mam iść do psy­chow­róż­ki?! Czy jed­nak zo­sta­nę w tej ko­lej­ce?!

Sto­ją­cy w po­bli­żu, zwłasz­cza Przy­laszcz­ka i Pu­szy­sty, za­uwa­żal­nie od­su­nę­li się od hra­bi­ny, która z chust­ką przy nosie pięk­nia­ła i młod­nia­ła z każdą chwi­lą, a po­ro­że roz­ga­łę­zia­ło się ni­czym ja­błoń na wio­snę.

– Ja tę panią chęt­nie prze­pusz­czę! – krzyk­nął zie­lo­ny faun, ustę­pu­jąc wy­mow­nie miej­sca, a przed nim na­stęp­ni chęt­ni, wi­dząc, co się dzie­je, od­su­wa­li się po­spiesz­nie.

W końcu Przy­laszcz­ka, mru­cząc pod nosem coś bar­dzo szka­rad­ne­go, chwy­ci­ła hra­bi­nę za rękę i po­cią­gnę­ła w stro­nę Drzwi.

– Ta pani bę­dzie jed­nak pierw­sza! – oznaj­mi­ła Drzwiom, po czym za­ło­ży­ła rę­ka­wicz­kę i do­tknę­ła klam­ki.

Szarp­nę­ła dwa razy i otwo­rzy­ła ener­gicz­nie. In­dy­go bły­snę­ło zło­wiesz­czo. Hra­bi­na jęk­nę­ła, nagle wy­stra­szo­na, ale kra­sno­lud­ka już pcha­ła ją ku ciem­ne­mu wnę­trzu. Drzwi za­trza­snę­ły się z hu­kiem. Ko­lej­ka lekko się cof­nę­ła.

– Czy ktoś jesz­cze stoi nie tam, gdzie po­wi­nien? – za­py­ta­ła dziew­czy­na z groź­ną miną, ścią­ga­jąc rę­ka­wicz­kę.

Za­pa­no­wa­ła cisza, pełna oglą­da­nia wła­snych stóp i ka­pią­cych kan­de­la­brów i pa­no­wa­ła­by dalej, ni­czym kró­lo­wa ab­so­lut­na, gdyby nie Czar­na Po­stać, która po­ja­wi­ła się przed Przy­laszcz­ką.

– Hej, tu jest ko­lej­ka, pan tu nie stał! – krzyk­nął ktoś zza ko­lum­ny.

– Za­pi­sy są! – za­wo­łał ktoś inny.

– Co za bez­czel­ność! – Nawet zie­lo­ny faun był obu­rzo­ny.

– A, dzię­ku­ję! – od­par­ła Po­stać, uchy­la­jąc czar­ne­go ka­pe­lu­sza. – Ja do pani.

– Do mnie? – zdzi­wi­ła się kra­sno­lud­ka, mach­nąw­szy nie­pew­nie ogo­nem.

– Patrz, ona ma ogon! – za­brzmia­ło gdzieś z tyłu. 

– Cicho bądź!

Wśród kilku osób, stwo­rzeń i bytów nie­okre­ślo­nych na­stą­pi­ło małe po­ru­sze­nie, szme­ry roz­mów, po czym na­stą­pił względ­ny spo­kój. Tym­cza­sem Po­stać kon­ty­nu­owa­ła:

– Tak, do pani. Ma­szy­na w ko­pal­ni się ze­psu­ła.

– Która?

– Czuj­nik bąków. Nie rusza się i nie wy­da­je ko­mu­ni­ka­tów o bez­pie­czeń­stwie, w związ­ku z czym nie mo­że­my pra­co­wać.

– Wy­kry­wacz Opa­rów Nie­bez­piecz­nych? Nie mogę teraz, mam tu dyżur. – Za­czę­ła pisać coś na kart­ce z no­te­su. – Na­sma­ro­wać kółka, otwo­rzyć drzwicz­ki po lewej i wsta­wić to – po­wie­dzia­ła, po­da­jąc kart­kę. – I nie otwie­rać drzwi­czek po pra­wej.

Po­stać spoj­rza­ła na no­tat­kę.

– Go­rą­ca kawa z cu­krem i jajka na twar­do, ale…

– Żadne ale. Ma­szy­na bę­dzie jeź­dzić jak nowa, a jutro zaj­rzę do was, jak już tu się skoń­czy. Nie prze­szka­dzać!

Po­stać za­wa­ha­ła się na chwi­lę.

– A mógł­bym do­łą­czyć do ko­lej­ki?

– A kto na­pra­wi ma­szy­nę?!

– No tak, racja. To ja prze­pra­szam – wy­mru­czał nie­za­do­wo­lo­ny i wy­szedł.

Cie­ka­we, gdzie po­dzie­wa się król, po­my­śla­ła dziew­czy­na.

 

Było wiele spraw, o któ­rych Przy­laszcz­ka nie zo­sta­ła po­wia­do­mio­na. Tego ranka w kró­lew­skiej ko­pal­ni rzad­kich opa­rów, jesz­cze zanim ze­psuł się czuj­nik, pra­cow­ni­cy ogło­si­li strajk ge­ne­ral­ny (w pro­te­ście prze­ciw­ko prze­by­wa­niu w cią­głej at­mos­fe­rze gazów cie­plar­nia­nych). Ich po­ziom (gazów, nie pra­cow­ni­ków, cho­ciaż nigdy nie wia­do­mo na pewno) nie­usta­ją­co rósł, wraz z nimi cie­plar­nia­ne wa­run­ki pracy, co na­tu­ral­nie pro­wa­dzi­ło do straj­ków prze­ciw­ko ja­kiej­kol­wiek ak­tyw­no­ści.

Wcze­sny ranek był zwy­cza­jo­wą porą, gdy pro­te­sty wcho­dzi­ły w fazę kul­mi­na­cyj­ną, czyli ofla­go­wa­nie i kawę z wy­so­ko­ci­śnie­nio­we­go eks­pre­su, wy­wal­czo­ne­go po­przed­ni­mi straj­ka­mi. Pra­cow­ni­cy mieli szcze­rą na­dzie­ję na zdo­by­cie przy­dzia­łu co­dzien­nej por­cji ja­błecz­ni­ka jako uzu­peł­nie­nia do kawy, w związ­ku z czym z za­an­ga­żo­wa­niem nie pra­co­wa­li. 

Czuj­nik za to pra­co­wał, aż do mo­men­tu, w któ­rym się ze­psuł. 

 

– Ra­tun­ku, po­mo­cy! – Od stro­ny Drzwi roz­le­gło się roz­pacz­li­we wo­ła­nie.

Trzy­ma­jąc się fu­try­ny, w po­ło­wie za nią, gruby troll pró­bo­wał się wy­do­stać, pod­czas gdy Drzwi ryt­micz­nie za­trza­ski­wa­ły się na jego ka­mien­nych ra­mio­nach, usi­łu­jąc naj­wy­raź­niej prze­pchnąć go do środ­ka.

Przy­laszcz­ka pod­bie­gła za­nie­po­ko­jo­na, krę­cąc ner­wo­wo ogo­nem.

– Co tu się dzie­je?

– Po­mo­cy! Roz­my­śli­łem się, nie chcę tam wcho­dzić!

– Ależ już pan wszedł! Pro­szę nie utrud­niać! Wpro­wa­dza pan za­mie­sza­nie!

Troll po­pra­wił uchwyt na fu­try­nie, bo palce za­czę­ły pusz­czać. Ciem­ność za drzwia­mi za­sy­sa­ła zło­wiesz­czo.

– Ale ja już nie chcę! Re­zy­gnu­ję!

– Przy­kro mi, ale nic nie mogę zro­bić. Pro­szę się nie opie­rać!

Kra­sno­lud­ka po­de­szła i ku zdzi­wie­niu trol­la, jak i po­kaź­nej czę­ści ko­lej­ki, za­czę­ła ude­rzać ener­gicz­nie no­te­sem po trol­lo­wych pal­cach. In­dy­go mi­go­ta­ło za­chę­ca­ją­co na sta­rych de­skach.

Za­sko­czo­ny troll pu­ścił i znik­nął w środ­ku. Drzwi za­mknę­ły się z hu­kiem, a Przy­laszcz­ka od­wró­ci­ła się w stro­nę ko­lej­ki.

– Jeśli ktoś chce zre­zy­gno­wać, to teraz! Nie wolno de­ner­wo­wać tego… urzą­dze­nia. Zro­zu­mia­no?! To nie jest za­baw­ka!

Była wy­raź­nie za­nie­po­ko­jo­na, jej krę­co­ne włosy pod­ska­ki­wa­ły ryt­micz­nie, gdy ma­cha­ła no­te­sem. Ko­lej­ka utwo­rzy­ła coś w ro­dza­ju niec­ki, co­fa­jąc się przed jej rę­ko­ma.

– Jak to, nie wolno de­ner­wo­wać, prze­cież to tylko drzwi… – bąk­nę­ła nie­pew­nie ko­bie­ta w stro­ju straż­ni­ka kró­lew­skie­go.

– A pani co tu robi? Kto chro­ni króla?

– Je­stem po służ­bie, zresz­tą króla nie ma.

– Jak to nie ma?

– Może jest, może nie ma, nie mogę nic mówić! – za­czę­ła bro­nić się ko­bie­ta, wie­dząc, że po­wie­dzia­ła za dużo.

– Co z tymi Drzwia­mi? – do­py­ty­wał się ktoś z tłumu.

– Wła­śnie, wróć­my do te­ma­tu. Pro­szę pań­stwa, jak już wcze­śniej tłu­ma­czy­łam, ni­ko­go nie zmu­sza­my. Można iść do domu. Ale po prze­kro­cze­niu progu nie ma już od­wro­tu. Nie chce­my, żeby na­stą­pi­ła… awa­ria.

– Ale ten troll był prze­ra­żo­ny! – krzyk­nął ktoś z tyłu. 

– Mógł wy­co­fać się wcze­śniej! Ni­ko­go nie zmu­sza­my! – tłu­ma­czy­ła cier­pli­wie dziew­czy­na. 

– Jego zmu­si­łaś! To było prze­ra­ża­ją­ce!

– Życie jest prze­ra­ża­ją­ce, pro­szę pani!

– Te Drzwi są prze­ra­ża­ją­ce!

– To pro­szę iść do domu! – wrza­snę­ła wście­kła już Przy­laszcz­ka.

– Nikt mi nie bę­dzie mówił, co mam robić!

Kra­sno­lud­ka mach­nę­ła ogo­nem, ni­czym bi­czem i tup­nę­ła nogą. Po­nio­sło się po pod­ło­dze dziw­nym, głu­chym dźwię­kiem. Drzwi za­drża­ły i uchy­li­ły się.

– Pro­szę wcho­dzić, nie ocią­ga­my się!

– Prze­cież można zre­zy­gno­wać!

– A, to pro­szę, na­stęp­ny.

– Nie, nie, idę już, idę – ode­zwał się zde­cy­do­wa­ny nagle gnom i znik­nął w ciem­no­ściach. Trza­snę­ło. Z hu­kiem.

– Jesz­cze ja­kieś py­ta­nia? – ode­zwa­ła się już nieco spo­koj­niej dziew­czy­na.

– Tak. Czym wła­ści­wie są te Drzwi?

Za­pa­dła cisza.

Było to py­ta­nie z tych, które wszy­scy chcą zadać, ale nikt nie chce tak na­praw­dę usły­szeć od­po­wie­dzi. Bo może le­piej nie wie­dzieć, rzu­cić się w nie­zna­ne, tak, jak tylko bar­dzo mło­dzi osob­ni­cy wszyst­kich ga­tun­ków po­tra­fią. Może ta wie­dza, nie jest tą, która jest nam po­trzeb­na do szczę­ścia, a wręcz prze­ciw­nie, spra­wi, że za­sło­na nie­pew­no­ści i sza­leń­stwa opad­nie bez­sil­nie na pod­ło­gę i od­sło­ni ba­nal­ną, pro­stą rze­czy­wi­stość w typie: „To są drzwi do wy­chod­ka, pro­szę nie utrud­niać”.

Przy­laszcz­ka jako młody tech­nik kró­lew­ski zda­wa­ła sobie spra­wę, jak ważna jest ta­jem­ni­czość, nie­wie­dza i ma­rze­nia, i jak ogrom­ną rolę grają w po­pu­la­ry­za­cji po­rząd­nych wy­na­laz­ków. Wie­dzia­ła, że musi być bar­dzo ostroż­na.

Przez ko­lej­kę prze­biegł szmer. „Czym są Drzwi, czym są Drzwi”, szept prze­cho­dził coraz dalej, mię­dzy ko­lum­ny i aż ku od­le­głym roz­świe­tlo­nym za­ka­mar­kom sali, gdzie ginął wśród od­gło­sów zwy­kłych roz­mów. Zmarszcz­ki myśli, pytań i wąt­pli­wo­ści zna­czy­ły po­wie­trze nad gło­wa­mi cze­ka­ją­cych ni­czym fale na je­zio­rze.

Nawet nar­ra­tor to po­czuł.

Jed­nak zanim po­ja­wi­ła się od­po­wiedź, ostroż­nie wy­wa­żo­na przez au­tor­kę wy­na­laz­ku, Czar­na Po­stać wró­ci­ła z cze­lu­ści kró­lew­skiej ko­pal­ni, by sta­nąć w pozie wy­ra­ża­ją­cej za­rów­no zmie­sza­nie, jak i upór (to zna­czy z rę­ko­ma za­ło­żo­ny­mi z tyłu, głową po­chy­lo­ną, lecz wzro­kiem utkwio­nym po­nu­ro w Przy­laszcz­ce).

– No? Dzia­ła? – spy­ta­ła dziew­czy­na, cho­wa­jąc notes do kie­sze­ni ogrod­ni­czek.

– Nie.

– Nie? Kółka na­oli­wio­ne?

– Tak. Ale lewe drzwicz­ki się za­cię­ły. Komuś spa­dła kro­pla am­bro­zji i ze­spa­wa­ło je na wieki.

– O rany! Otwo­rzy­li­ście prawe?! Mó­wi­łam, nie otwie­rać! Mó­wi­łam! Gwar­ło ucie­kło? Pew­nie, że ucie­kło – do­da­ła sama, wi­dząc minę gór­ni­ka. – Jak to, ze­spa­wa­ło? Wasza am­bro­zja? Rtęć, ko­balt, in­dy­go i skład­nik wzmac­nia­ją­cy?

Kiw­nął głową i spoj­rzał na swoje stopy.

– Mu­si­cie iść do grzdy­la­rza. Tego, co miesz­ka w Za Kró­le­stwem.

– Za Kró­le­stwem? – wy­ją­kał wy­stra­szo­ny gór­nik.

– A co, my­śle­li­ście, że czuj­nik opa­rów ob­słu­gu­je ba­bu­nia Ja­gód­ka? Nie­bez­piecz­ne sub­stan­cje wy­czu­je tylko nie­bez­piecz­ne stwo­rze­nie. A grzdy­le są do tego naj­lep­sze i to te z Za Kró­le­stwem. Weź­cie trzy, po­wiedz­cie, że ode mnie je­ste­ście. W ra­mach gwa­ran­cji. Tylko ani słowa o pra­wych drzwicz­kach. Potem do­ku­pi­my resz­tę, żeby było całe gwar­ło.

Kiw­nął głową i po­czła­pał smęt­nie do wyj­ścia.

Przy­laszcz­ce zro­bi­ło się go żal.

– Tam nie jest tak strasz­nie, dasz radę! Jak do­sta­niesz grzdy­le, to śpie­waj im gło­śno: “Śpij mały grzdy­lu, gdy pieśń się nie­sie”. Znasz to, praw­da? Będą spo­koj­niej­sze. A za­ła­twisz szyb­ko, to jesz­cze zdą­żysz do ko­lej­ki! – krzyk­nę­ła za nim.

Wy­da­wa­ło się, że przy­spie­szył kroku.

– Moje dziec­ko, w tej ko­lej­ce ktoś sieje po­płoch, czy mo­żesz mi po­wie­dzieć, o co tu cho­dzi?

Przy­laszcz­ka od­wró­ci­ła się do si­wo­wło­sej ko­bie­ty w luź­nej bia­łej bluz­ce i dłu­giej spód­ni­cy.

– Bab­cia?

– A co? Nie po­zna­jesz? – spy­ta­ła z prze­ką­sem ko­bie­ta. –  Zo­sta­wi­łaś w pra­cow­ni rozum, obok do­brych ma­nier? 

Bab­cia nie była praw­dzi­wą bab­cią Przy­laszcz­ki, ale była bab­cią w każ­dym innym zna­cze­niu tego słowa. Nikt nie zwra­cał się do niej ina­czej (oprócz jej dawno zmar­łe­go męża, który zwykł ją na­zy­wać Psz­czół­ką).

Teraz trzy­ma­ła w ręku pla­kat opa­trzo­ny kró­lew­ską pie­czę­cią, naj­wy­raź­niej ze­rwa­ny z murów miej­skich, bo bra­ko­wa­ło mu na­roż­ni­ków.

– Co to ma być? Skąd taki po­mysł i dla­cze­go pa­nu­je tu taki nie­po­kój? Tylko się nie wy­krę­caj!

Ko­lej­ka jako chwi­lo­wy byt zbio­ro­wy na­chy­li­ła się z za­in­te­re­so­wa­niem ku ko­bie­tom.

– Bab­ciu, tak nie można…

– Nie gadaj mi tu, co można a co nie, tylko od­po­wia­daj, pókim dobra!

Szmer apro­ba­ty prze­fru­nął ni­czym raj­ski ptak mię­dzy ko­lum­na­mi. Bab­cia na po­par­cie swo­ich ar­gu­men­tów wy­cią­gnę­ła zza ple­ców sty­lo­wą mio­tłę ze szma­rag­do­wy­mi zdo­bie­nia­mi na trzon­ku i wy­ce­lo­wa­ła w stro­nę dziew­czy­ny. Kra­sno­lud­ka ska­pi­tu­lo­wa­ła. 

– No, więc król…

– Król, król… – prze­bie­gło po ko­lej­ko­wych me­an­drach, lecz za­miast zga­snąć, przy­bra­ło na sile, wzro­sło, aż wresz­cie ko­lej­ka za­czę­ła ugi­nać się, ni­czym wierz­by na wie­trze.

Król zbli­żał się po­wo­li, a pod­da­ni klę­ka­li przed jego ma­je­sta­tem. Ma­je­stat był nie­zwy­kle młody, wy­so­ki i do­brze zbu­do­wa­ny. Jak na elfa (bo taki, na przy­kład, ogr wy­da­wał­by się za­pew­ne za chudy).

– Wasza wy­so­kość! – bąk­nę­ły jed­no­cze­śnie, Przy­laszcz­ka i Bab­cia, za­sko­czo­ne tą nie­ocze­ki­wa­ną wi­zy­tą i rzu­ci­ły się na ko­la­na.

– Ależ pro­szę, bez tych ce­re­gie­li, moje panie! – ode­zwał się król życz­li­wie.

Przy­laszcz­ka pod­nio­sła głowę. Cze­ka­ła na króla rano, przed balem, bo miał jako pierw­szy, w ra­mach przy­wi­le­ju, przejść przez Drzwi, jed­nak nie do­cze­ka­ła się. A teraz do­strze­gła kolor jego oczu. Głę­bo­kie in­dy­go.

– Wasza wy­so­kość była za Drzwia­mi! – wy­krzyk­nę­ła zdu­mio­na.

Nie było ich widać, a jed­nak miało się wra­że­nie, że ko­lej­ce wła­śnie uro­sły ol­brzy­mie sło­nio­we uszy o mocy na­słu­cho­wej się­ga­ją­cej po­ło­wy kró­le­stwa.

– Byłem – oświad­czył spo­koj­nie, z odro­bi­ną dumy, mło­dzie­niec w ko­ro­nie.

– I jak było? – nie wy­trzy­mał zie­lo­ny faun.

Król uśmiech­nął się.

– In­te­re­su­ją­co. Twój wy­na­la­zek, Przy­laszcz­ko, jest nie­zwy­kły.

Zanim król zdo­łał wy­ja­śnić nieco wię­cej, po­ja­wi­ła się Czar­na Po­stać, nio­są­ca w ręku zie­lo­ną, mio­ta­ją­cą się na wszyst­kie stro­ny, torbę.

– Prze­pra­szam, ale mam już grzdy­le! Śpie­wa­nie po­mo­gło! – ogło­szo­no ra­do­śnie spod ka­pe­lu­sza.

Jak to moż­li­we, że już wró­cił, prze­cież to kawał drogi, po­my­śla­ła kra­sno­lud­ka, za­glą­da­jąc do torby. Grzdy­le były ład­nie wy­bar­wio­ne, od­cho­wa­ne i ru­chli­we. Jeden wpraw­dzie miał pod­bi­ty lewy czu­łek i wiel­ki guz na małej gło­wie, ale Przy­laszcz­ka wie­dzia­ła, że to nie­istot­ne w ich pracy. Na­rzą­dy wę­cho­we i czu­cio­we wy­glą­da­ły do­brze. Nada­dzą się.

– Włóż­cie je do ma­szy­ny razem ze śnia­da­niem. Potem przyj­dę od­blo­ko­wać lewe drzwicz­ki. Am­bro­zja, po­wia­dasz? – upew­ni­ła się jesz­cze, na wszel­ki wy­pa­dek.

Po­stać przy­tak­nę­ła.

Zdu­mio­ny nar­ra­tor spły­nął ku sercu góry. 

 

Wcze­śniej tego ranka w ko­pal­ni nikt nie usły­szał ostat­nie­go ostrze­gaw­cze­go sy­gna­łu od gwar­ła grzdy­li, które nie wie­dząc o straj­ku, dzia­ła­ły po swo­je­mu, gwiż­dżąc i śpie­wa­jąc przy co bar­dziej tru­ją­cych opa­rach.

Nie by­ło­by to wiel­kim pro­ble­mem, gdyby nie fakt, że ten aku­rat gaz, wy­do­by­wa­ją­cy się z pod­stęp­nych skał ma­cie­rzy­stych góry zam­ko­wej, po­wo­do­wał nie­od­par­tą po­trze­bę two­rze­nia prze­ko­nu­ją­cych kłamstw.

– Przy­go­to­wa­łeś przed straj­kiem por­cję in­dy­go z ga­zo­wy­mi utwar­dza­cza­mi ko­lo­ru? – spy­ta­ła Czar­na Po­stać ko­pal­nia­ne­go trol­la che­mi­ka, po­pi­ja­jąc wy­bor­ną kawę skro­pio­ną mle­kiem.

– Chyba nie… – za­sta­no­wił się troll, bo wła­śnie za­czął go ota­czać cie­ka­wy za­pach, jakby ko­ci­mięt­ki.  Tylko pod­stęp­ne skały ma­cie­rzy­ste tak pach­nia­ły. 

– Nie­do­brze, Przy­laszcz­ka przyj­dzie po barw­nik do Drzwi, bo chcia­ła po­ma­lo­wać je przed balem. Po balu bę­dzie już ko­lej­ka.

– Taak… – przy­tak­nął drugi troll, pra­cow­nik drą­żą­cy ko­ry­ta­rze w opa­rach.

Po­pi­jał mleko skro­pio­ne wy­bor­ną kawą.

– To co z tym barw­ni­kiem? – do­py­ty­wa­ła się Czar­na Po­stać.

– Bę­dzie – skła­mał lub nie che­mik, pła­wiąc się w wy­zie­wach.

Życie w ko­pal­ni gazów nie jest łatwe.

 

Gdy król prze­szedł przez Drzwi, zo­ba­czył sa­me­go sie­bie. Zdzi­wił się, bo nie wie­dział, że tak do­brze wy­glą­da.

Tego ranka cze­kał cier­pli­wie, aż kra­sno­lud­ka skoń­czy ma­lo­wać deski i fu­try­nę i pój­dzie umyć ręce. Do­pie­ro wtedy wy­szedł zza ko­lum­ny i pod­szedł ostroż­nie. Drzwi, jakby sły­sząc jego kroki, uchy­li­ły się usłuż­nie. Król, przy­zwy­cza­jo­ny do usłuż­no­ści, nie zwró­cił na to uwagi. A po­wi­nien. Być może wtedy po­czuł­by za­pach ko­ci­mięt­ki z szyb­ko­sch­ną­cej farby i przy­po­mniał sobie, co mówił jego dzia­dek na temat skały ma­cie­rzy­stej.

Król zo­ba­czył więc sa­me­go sie­bie, w świet­nej for­mie, a potem pa­trzył, jak roz­dzie­la się na dwóch, rów­nie przy­stoj­nych wład­ców, któ­rzy ru­sza­ją przed sie­bie w róż­nych kie­run­kach. I wtedy każdy z nich za­czął robić coś in­ne­go.

 

Drzwi trza­ska­ły z re­gu­lar­nym hu­kiem za ple­ca­mi Przy­laszcz­ki. Widok króla, który był już po dru­giej stro­nie, a teraz pro­mie­niał ma­je­sta­tem żywy i zdro­wy, ukoił wszyst­kie nie­spo­koj­ne serca i parę aort krze­mo­wych ko­lej­ki. Cały pro­ces przy­spie­szył, zwłasz­cza że każdy chciał przejść jak naj­bli­żej wład­cy. Ko­lej­ka prze­su­wa­ła się.

In­dy­go po­ły­ski­wa­ło w mroku zło­wiesz­czo.

Tylko Bab­cia zda­wa­ła się nie wie­dzieć, o co cho­dzi.

 – Mów mi tu zaraz, co się dzie­je! – de­ner­wo­wa­ła się, nie ba­cząc na króla.

– To pani nie wie? – zdzi­wił się ma­je­stat.

– Byłam za gra­ni­cą! – od­par­ła pręd­ko.

– W Za Kró­le­stwem? – Król spoj­rzał z po­dzi­wem.

– Tylko tam mają po­rząd­ne mio­tły dla kotów – do­da­ła tonem uspra­wie­dli­wie­nia.

– Dla kotów?

– Nie­waż­ne – prze­rwa­ła im kra­sno­lud­ka. – Bab­ciu, z oka­zji balu uro­dzi­no­we­go spo­rzą­dzi­łam drzwi, które po­ma­ga­ją po­dej­mo­wać de­cy­zje. Pra­co­wa­łam nad nimi pół roku, a dru­gie pół spraw­dza­łam, czy są spraw­ne. Kam­pa­nia re­kla­mo­wa za­kła­da­ła, że nie tłu­ma­czy­my, jak dzia­ła­ją, tylko pod­kre­śla­my ich cu­dow­ność i takie tam… wiara w prze­zna­cze­nie, no wiesz.  Ci w ko­lej­ce nie wie­dzą, czego się spo­dzie­wać… Ale po­ja­wił się król…

– Po­ma­ga­ją w czym? Po­dej­mo­wać de­cy­zje? Czyś ty zgłu­pia­ła?! – zde­ner­wo­wa­ła się ko­bie­ta, a siwy war­kocz pod­sko­czył z obu­rze­niem.

– Ależ droga pani, to dobry wy­na­la­zek, zna­la­złem tam świet­ne pod­po­wie­dzi…

– Król mi tu głu­pot nie wy­ga­du­je, bo ja swoje wiem! Po­dej­mo­wać de­cy­zje mu­si­my sami! 

– Ależ to za­pew­ne tylko takie su­ge­stie, jak mnie­mam, ja, na przy­kład, już wiem, że na pewno nigdy się nie oże­nię!

Bab­cia spoj­rza­ła na Przy­laszcz­kę tak wy­mow­nie, że nie trze­ba już było żad­nych słów. Ko­lej­ka zwol­ni­ła nieco w swym pę­dzie ku in­dy­go­wym de­skom na za­wia­sach i za­czę­ła na­słu­chi­wać z za­in­te­re­so­wa­niem.

– A dla­cze­go to wasza wy­so­kość po­sta­no­wił nigdy się nie oże­nić? – spy­ta­ła cicho kra­sno­lud­ka, ma­cha­jąc ner­wo­wo ogo­nem.

– Za drzwia­mi zo­ba­czy­łem sie­bie i dwie drogi, jedna pro­wa­dzi­ła ku żonie i dzie­ciom, druga ku wo­jen­nej chwa­le. Wy­raź­nie zo­ba­czy­łem, jak pod­bi­cie Za Kró­le­stwem pro­wa­dzi, po pięt­na­stu la­tach cięż­kich walk, do do­bro­by­tu i po­ko­ju. A wszyst­ko za mo­je­go pa­no­wa­nia! – opo­wia­dał en­tu­zja­stycz­nie mło­dzie­niec.

Bab­cia i Przy­laszcz­ka słu­cha­ły, przy czym spoj­rze­nie si­wo­wło­sej ko­bie­ty ci­ska­ło bły­ska­wi­ce, wpraw­dzie nie­wi­dzial­ne, ale na tyle bo­le­sne, że dziew­czy­na ku­li­ła się coraz bar­dziej, jakby raz za razem ktoś ude­rzał ją w kształt­ną pierś. Ko­lej­ka za­fa­lo­wa­ła, nie­zde­cy­do­wa­na naj­wy­raź­niej, co o tym są­dzić. Jed­nak wciąż po­su­wa­ła się do przo­du, a tam Drzwi za­trza­ski­wa­ły się. Z hu­kiem.

– A druga droga? – spy­ta­ła Bab­cia z na­dzie­ją.

Król mach­nął ręką.

– Och, no, żona, dzie­ci, wiel­ka nuda, dro­gie panie!

– Na kocią mio­tłę! – wy­krzyk­nę­ła Bab­cia. – Nuda jest dobra! Te drzwi kła­mią!

– Nie­praw­da! Spraw­dza­łam je pół roku! Dzia­ła­ły bez za­rzu­tu!

– I co tam wi­dzia­łaś?

– Nie po­wiem!

– Ha!

Czar­na po­stać po­ja­wi­ła się po raz ko­lej­ny na sali ba­lo­wej.

– Czego?! – Przy­laszcz­ka wy­ła­do­wa­ła całą fru­stra­cję na tym py­ta­niu.

– Gwar­ło zja­dło śnia­da­nie…

– Trzy grzdy­le to nie gwar­ło! Musi być pięć! – krzyk­nę­ła od­ru­cho­wo dziew­czy­na.

– No, niby tak, ale one, jak tylko się naja­dły, to zaraz wzię­ły się do pracy, cho­ciaż mie­li­śmy strajk, ale che­mik je usły­szał, bo chciał przy­mknąć po­jem­nik na opary ab­sur­du…

– Ja nie mam czasu na…

– Opary ab­sur­du?! – za­in­te­re­so­wał się król. – Są nie­bez­piecz­ne?

– Bar­dzo, wasza wy­so­kość! Trze­ba uwa­żać! Ale ja nie o tym…

– A o czym? – Bab­cia też już miała dosyć.

– O pod­stęp­nej skale ma­cie­rzy­stej! Grzdy­le za­śpie­wa­ły de­tek­cję za­pa­chu ko­ci­mięt­ki! – wy­rzu­ci­ła z sie­bie Czar­na Po­stać.

– O, w mio­tłę kota! – krzyk­nę­ła Bab­cia, bo miała ja­kieś po­ję­cie o ska­łach. – Na­tych­miast od­su­nąć ko­lej­kę od Drzwi! Klucz! – krzyk­nę­ła do Przy­laszcz­ki.

Ta rzu­ci­ła się ku in­dy­go­wym de­skom, wy­cią­ga­jąc z kie­sze­ni klucz, a drugą ręką po­wstrzy­mu­jąc opa­słą bo­gi­nię prze­two­rów i za­praw przed do­tknię­ciem klam­ki. Zamek, wy­czu­wa­jąc za­mia­ry kra­sno­lud­ki, za­czął zni­kać i po­ja­wiać się w róż­nych miej­scach po­wierzch­ni desek, kolor ciem­niał i gra­na­to­wiał z każdą chwi­lą, gdy dziew­czy­na sta­ra­ła się tra­fić klu­czem w zni­ka­ją­cy wciąż otwór zamka. Tę nie­rów­ną walkę prze­rwał nagle trzo­nek mio­tły we­tknię­ty spraw­nie w sza­mo­czą­cą się dziur­kę.

– Drew­no drew­nem, pa­mię­taj – ode­zwa­ła się Bab­cia. – Dobra, teraz uwa­żaj, na trzy.

Po czym cof­nę­ła trzo­nek, ro­biąc miej­sce. Wpraw­dzie nie po­li­czy­ła do trzech, ale Przy­laszcz­ka do­brze ją znała i była go­to­wa. Klucz wpadł do dziur­ki, a ona już tylko za­dba­ła, by prze­krę­cić go do­kład­nie w prawo. Zgrzyt­nę­ło.

Na­pię­cie w ko­lej­ce opa­dło. 

Nawet nar­ra­tor ode­tchnął z ulgą. 

– Wszyst­kich bar­dzo prze­pra­szam, ale na dzi­siaj mu­si­my skoń­czyć! Drzwi wy­ma­ga­ją de­zyn­fek­cji i kwa­ran­tan­ny! Naj­praw­do­po­dob­niej do przy­szłe­go roku – do­koń­czy­ła przy­gnę­bio­na kra­sno­lud­ka ocie­ra­jąc łzę za­wo­du. Przez chwi­lę ob­ser­wo­wa­ła jak ten cu­dow­ny or­ga­nizm, bę­dą­cy ko­lej­ką, roz­pa­da się na po­je­dyn­cze osob­ni­ki, zgod­nie zmie­rza­ją­ce do wyj­ścia i po­mru­ku­ją­ce z dez­apro­ba­tą.

– Król też wy­ma­ga de­zyn­fek­cji – do­da­ła Bab­cia. – Te bzdu­ry trze­ba mu wy­wie­trzyć z głowy. Jemu i wszyst­kim pod­da­nym, któ­rzy tam we­szli. – Wska­za­ła za­mknię­te Drzwi.

– Mnie? – zdzi­wił się wład­ca. – Prze­cież je­stem kró­lem.

– Oczy­wi­ście – zgo­dzi­ła się Bab­cia. – Dla­te­go zro­bi­my to po kró­lew­sku.

Drzwi lekko drża­ły.

 

– Co ten grzdyl tak kicha? – zdzi­wił się che­mik, za­glą­da­jąc do czuj­ni­ka bąków. 

– A czy ja wiem? – od­po­wie­dział pra­cow­nik ko­ry­ta­rzo­wy.

Czar­na Po­stać po­pi­ja­ła kawę z cy­na­mo­nem, słu­cha­jąc śpie­wa­nia zło­śli­wych ma­łych stwo­rzeń z wiel­ki­mi zę­ba­mi, które ra­to­wa­ły im życie w ko­pal­ni. Coś, jakby nie­ja­sne prze­czu­cie, po­ja­wi­ło się na chwi­lę w czar­nym umy­śle. 

 

Nowe grzdy­le wy­glą­da­ły na zdro­we i, nie­ste­ty, Przy­laszcz­ka nie za­uwa­ży­ła, za­glą­da­jąc do torby, że tego dnia miały aler­gię, ni­czym hra­bi­na Hator. Nie mogły więc wy­czuć za­pa­chu ko­ci­mięt­ki. Za­śpie­wa­ły sy­gnał ostrze­gaw­czy, bo wszyst­ko je swę­dzia­ło od wdy­cha­nia in­ne­go gazu.

Me­lo­dia róż­ni­ła się tylko jedną nutką, a che­mik nie był do­świad­czo­nym mu­zy­kiem. To, co ogło­sił jako alert dla opa­rów kłamstw, było w isto­cie czymś o wiele bar­dziej nie­bez­piecz­nym.

Pod zam­kiem zbie­ra­ły się pod­stęp­ne bąble przy­szło­ści, które po­ka­zy­wa­ły praw­dę, ale, jak wę­żo­wy język, ma­ją­cą za­wsze dwa końce.

Kie­dyś w końcu do­wie­my się, (nar­ra­tor się tym zaj­mie) co było gor­sze – pięt­na­sto­let­nia wojna czy okrop­na żona i kró­lo­bój­cze dzie­ci. No i dla kogo gor­sze – dla króla, czy dla resz­ty kró­le­stwa. 

Z bą­bla­mi przy­szło­ści nigdy nic nie wia­do­mo. Choć wy­da­je się, że tak.

 

Drzwi w końcu od­sta­wio­no do ko­pal­ni, gdzie oka­za­ło się, że świet­nie od­sy­sa­ją nie­któ­re gazy…