W tekście występują wzburzeni bohaterowie, a co za tym idzie, ich język bywa wulgarny.
Pojawia się wielkopolska „sipa”, czyli łopata/szufla.
Oraz „kielczyć się”, czyli śmiać się.
Akcja dzieje się w południowej Wielkopolsce, tej, więc się nie czepiaj!
Hasła:
– Polskie Święta, które straszą
– Obcy w Święta
Wiesz, czym się różnię od pierwszej gwiazdki w Wigilię? Ja zawsze się pojawiam. Chmury, nie-chmury, rok w rok siadam trzydzieści metrów nad ziemią i się gapię. Jest w tym coś z ptasiej wolności, kiedy zwieszasz ogon, trzymasz się szponami cienkiej barierki, ale wiesz, że choćbyś uciął komara, nie spadniesz. A nawet jeśli, masz przecież wielkie czarne skrzydła.
Możliwe, że już nie raz mnie widziano, nie dbam o to. W taki dzień ludzie mają filtry na oczach i widzą tylko dobre rzeczy; nawet teściowa ma jakby mniej łusek, a skapujący jad nie wypala dziur w obrusie. Nie pytaj, skąd wiem. Upiór z wieży może mieć rozległą wiedzę.
W tegoroczną Wigilię mało kto będzie szukał pierwszej gwiazdki. Chmury wiszą nisko, ale za to robi się bajkowo – godzinę temu zaczął padać śnieg. Płatki lecą chaotycznymi ścieżkami, nienękane żadnym podmuchem. Jest cicho, pusto, ciemno (no, może nie tu – ostrzeszowska wieża ciśnień ma efektowną iluminację). Jest tak, jak miało być.
Byle tylko nie patrzeć na pozostałe dwie wieże – szkoda nerwów. Ja nawet w Wigilię nie mam filtrów na oczach.
Wciskam głowę między ramiona. Z czoła zsuwa mi się płat śniegu, który systematycznie zmienia mnie z czarnego ptaszyska w bałwana. Tylko w znaczeniu wizualnym.
Chr-r-r-r-r
Uszy i duszę rozdziera metaliczno-chroboczący dźwięk niosący się nad miastem.
Szlag.
Chr-r-r-r-r
Nie wierzę. Miał być spokój, miało się nic nie dziać. Na-na-na-na, kurwa!
Chr-r-r-r-r
Tybetański mnich. Tafla jeziora. Kwiat lotosu.
Chr-r-r-r-r
To jakiś koszmar. Chyba zasnąłem na tej barierce i teraz śnię najgorszym…
Chr-r-r-r-r
…snem. Co to w ogóle za dźwięk? Jakby ktoś…
Chr-r-r-r-r
…zabrał się do odśnieżania. Ale nie szuflą z plastiku tylko…
Chr-r-r-r-r
…zasraną metalową sipą po kostce brukowej. Co za chory pojeb!
Chr-r-r-r-r
Może teściowa przyjeżdża i nie może sobie…
Ucichło.
Chr-r-r-r-r
…balerinek, kurwa, w śniegu utytłać.
No, nie wierzę!
Chr-r-r-r-r
Cały rok czekania na ten jeden cichy wieczór i…
Chr-r-r-r-r
…i teraz coś takiego. Ale wiecznie odśnieżać nie…
Chr-r-r-r-r
…będzie.
Wytrzymuję jeszcze dwa pociągnięcia łopatą, ale w końcu rozkładam skrzydła, zrzucając z siebie otulinę ze śniegu. Lecę w dół. Nastraszę gnojka tak, że następnym razem będzie zakładał pampersa, jak tylko zacznie padać śnieg. Zostanę, kurwa, upiorem roku.
Ale jest tak cicho, że dźwięk, który raz po raz skrobie mi czaszkę od środka, niesie się po cały mieście i trudno zlokalizować źródło. Krążę więc, systematycznie zacieśniając obszar poszukiwań, aż w końcu zostaje mi jedna krótka ulica, ledwie oświetlona pojedynczą latarnią. Ląduję, rozglądając się za zwyrodnialcem z łopatą, ale kątem oka widzę cień na skrzyżowaniu.
Pokracznie znajomy.
Idzie w moją stronę, mrużę oczy. To… jestem prawie pewien… ten chód, sylwetka…
Nagle ciszę rozdziera syk jakby legionu węży, a wokół głowy zbliżającej się postaci rozwija się bazyliszkowy kołnierz.
Smok!
Rozpościeram skrzydła i z najgłośniejszym krakaniem, na jakie mnie stać biegnę na spotkanie upiora z zamkowej wieży.
On wyciąga przed siebie pazury, ja skaczę i atakuję szponami. Ścieramy się, splatamy, tnąc skórę, dźgając, drapiąc i kłując. W amoku wyprowadzam cios dziobem w twarz, ale chybiam. Głowa leci bezwładnie, aż czołem uderzam w czoło smoka. Ten cios nas rozdziela. Ja zataczam się do tyłu, on uderza plecami i potylicą w asfalt.
Jeżu, baniak naparza mnie nie mniej niż po urodzinach brata. Chwieję się na nogach, rozmasowując wyłaniającą się spomiędzy piór śliwę. Wygrałem, powaliłem Gadzinę, odbiłem sobie długie lata oczekiwań na spuszczenie mu łomotu. Patrzę na niego z góry. Trochę mnie bierze strach, czy aby nie przesadziłem.
Kątem oka dostrzegam ruch. Podnoszę dziób, ale jest już za późno. Dostrzegam inną znajomą twarz. I sipę. Sipa rośnie i rośnie, i rośnie. Aż staje się ciemność poprzedzona milionem gwiazd.
***
Jeżu borowy, czy nie można pozbawiać przytomności ciosem łopatą w kuper? A skoro się nie da, to czy budzenie znokautowanego nie może odbywać się w ciszy, zamiast krzyków?
– …powyrywam ci paznokcie, zrobię z nich pieprzone shurikeny i wsadzę do gardła!
Żeby chociaż jakieś wiersze recytowali. Szymborską, czy coś z Osieckiej. Na pewno robiliby przy tym mniej hałasu.
– Zamknij się i czekaj! Fiutek się obudzi, to wszystko wytłumaczę!
Po co tyle złych emocji? Złe emocje podnoszą głos, a ten odbija mi się echem w głowie. Sięgam skrzydłem do…
Nie, nie sięgam.
Ręce mam skrępowane. Powoli rozszyfrowuję informacje o mojej pozycji i wychodzi na to, że siedzę na krześle ze skrzydłami związanymi za plecami.
Stękam przeciągle, na co milkną wszystkie głosy. Nareszcie. O, jak dobrze! Aż sobie rzucam kurtyzaną przez półotwarty dziób.
– Nie bluźnij, pierzony pomiocie! – wrzeszczy mi ktoś nad głową.
Chyba znam ten głos, ale pewności…
– Pieprzony! – poprawia drugi głos, z naprzeciwka, i wybucha kpiącym śmiechem.
Tego znam na pewno. Smok.
– Zamknij się, już ci mówiłem – krzyczy ten zza pleców.
– Ciszej, pętaki – mówię, balansując głośnością tak, żeby mnie usłyszeli, a jednocześnie, żeby samemu nie rozsadzić sobie czaszki. Nie udaje się – mógłbym przysiąc, że potylica pęka przy każdej wypowiadanej głosce.
– Witamy śpiącą królewnę!
Nie odpowiadam. Kompulsywnie mrugam oczami, próbując rozkleić powieki, a gdy to się udaje, podnoszę dziób i próbuję złapać ostrość. To nie takie łatwe. Najpierw orientuję się, że wszyscy na mnie patrzą. Wszyscy, czyli dwie osoby siedzące naprzeciwko, po drugiej stronie stołu. Smok siedzi z prawej. Wraz z konturami pyska zauważam coś, co przywraca mi pamięć ostatnich chwil – czerwono-fioletową śliwę na czole. Teraz oprócz bólu czuję również dumę. Rechoczę, ale najciszej jak się da.
– Czego się kielczysz? Widziałeś się w lustrze? – cedzi Gadzina.
Mówi ciut za głośno, więc ze śmiechu przechodzę w bolesny syk.
I wtedy rozpoznaję też tego po lewej – Bobak. Taka przerośnięta sowa. Podobnie jak Smok, siedzi przywiązany do krzesła, ale nie miota się, a minę ma obojętną, jakby czekał na koniec lekcji w szkole.
– A ten tu skąd? – pytam.
Bobak w mieście pojawił się w chwili, gdy my prowadziliśmy ze sobą wojny, o przyczynach których zdążyliśmy zapomnieć. Zajął wieżę ciśnień przy stacji kolejowej, bo tylko tam był wakat. Próbował się przymilać, zagadywał, ale co mi się będzie gówniarz pod skrzydłami pałętał. Pogoniłem go raz i dwa, w końcu dał za wygraną i się odczepił.
– No właśnie! Skąd tu się wziął Młody? – podbija temat Smok.
W międzyczasie zlokalizowałem opartą o ścianę za ich plecami sipę. W takim razie jej właściciel musi stać…
– Młody sam się napatoczył.
…za mną. Kościelny.
– Jak już leżeliście na ulicy, podszedł, zagadał, więc też oberwał. Na szczęście miałem dodatkowe nakrycie – kontynuuje upiór z kościelnej wieży – bo jak wiecie, mamy dziś Wigilię.
Cisza, nikt nie komentuje. Cisza jest dobra.
– Dlatego właśnie was tu zgromadziłem. Żebyśmy mogli wspólnie zjeść kolację przed Bożym Narodze…
– Co, kurwa?! – wrzeszczy Smok. Jeżu, dlaczego musi krzyczeć? – Dlatego zatargałeś nas nieprzytomnych do piwnicy i związałeś?
Faktycznie siedzimy w piwnicy, takiej z horrorów – obdrapane ściany bez okien, pod sufitem zbyt słaba żarówka wisząca na kablu. Przytulnie.
– A pomyślałeś może – ciągnie Gadzina – żeby wysłać zaproszenia?!
– Podarłbyś je, zanim byś przeczytał! A gdybym przyszedł osobiście…
– …to bym ci spuścił wpierdol!
– No właśnie! Inaczej niż siłą się nie dało!
Sam chętnie bym coś dodał, ot tak, żeby wyładować na Kościelnego trochę emocji, ale zamykam oczy, próbując zachować integralność czerepu.
– A dlaczego niby miałbym chcieć spędzić z tobą Wigilię? – Kropelki śliny jazgoczącego Smoka lądują na moim dziobie.
Fuj.
– Bo jesteśmy rodziną!
Milkną, ale Gadzina pochyla głowę do przodu i mruży oczy, jakby chciał przeczytać zbyt mały napis na czole Kościelnego.
– Co? – szepcze z grymasem niedowierzania. – Jaką. Kurwa. Rodziną?
Kościelny odchrząkuje i robi kilka kroków tak, że w końcu mam go w zasięgu wzroku. Staje u szczytu stołu pomiędzy mną a Smokiem. Gdybym miał zgadywać, jak dostał fuchę upiora na kościelnej wieży, to powiedziałbym, że wypieprzyli go z anielskiego orszaku za wygląd. Taki Archanioł Gabriel po miesiącu na Podlasiu.
– Wiem, że dzieli nas wiele – mówi spokojnie. Aż przyjemnie posłuchać. – Pochodzenie, stare waśnie, wypowiedziane i niewypowiedziane słowa. Ale piastujemy w tym mieście, można rzec, najwyższe stanowiska…
– On najniższe – wtrącam, wskazując dziobem na Bobaka. Nie mogłem się powstrzymać.
Kościelny i Smok parskają śmiechem. Faktycznie Młody jest upiorem w najniższej ostrzeszowskiej wieży. Nie wiem dlaczego, ale zawsze mnie irytował.
Anioł chrząka.
– Poza sobą nie mamy nikogo – podejmuje przerwaną myśl – co czyni nas trochę rodziną.
– No nie wytrzymam – krzyczy Smok i rechocze teatralnie. – Zaraz się jeszcze rozpłaczę ze wzruszenia!
Panowie, nie tak głośno.
– Dlatego – wchodzi mu w słowo Kościelny, akcentując pierwszą sylabę podniesionym palcem wskazującym – zapomnimy o tym, co nas dzieli i spędzimy Wigilię razem, jak każe tradycja!
Ostatnie słowa wykrzykuje.
– Czy tradycja każe też wiązać współbraci? – Irytuje się Gadzina.
– Nie było innej możliwości!
– To w takim kościelnym stylu, żeby zmuszać do pięknych rzeczy!
– Nie bluźnij!
– Będę!
– Cisza! – próbuję wrzeszczeć, ale jakiś bezpiecznik tłumi krzyk do takiej głośności, że nikt mnie chyba nie słyszy.
– Czy nie przyszło ci do głowy – nie ustępuje Smok – że jeśli nie wierzę w te twoje wigilijne zwyczaje, to przekreśla jakikolwiek sens?
– Byłby to pierwszy znany mi dowód na to, że niewiara ma jakąkolwiek moc – odpowiada Kościelny.
– To z Sapkowskiego – wtrąca głośno Bobak.
Wszyscy milkniemy i gapimy się długą chwilę w Młodego.
– Co? – pyta w końcu Smok.
– To cytat z „Ostatniego Życzenia”. Taka książka – odpowiada Bobak.
– Wiem kto to Sapkowski – prycha Gadzina. – Teraz nową książkę wydał.
– Strasznie słabą – wtrącam.
– A niby skąd wiesz? – pyta Kościelny.
– Brat mi mówił.
– To co tak szafujesz cudzą opinią? Sapek mistrzem słowa jest, jak lew jest król dżungli.
– A to z ojca wędkarza – odpowiadam. – Lekka parafraza.
– No i?
– Nic. Ja też coś tam czytam, nie myślcie sobie.
Kościelny prycha z pogardą.
– Ty się tu nie pluj, aniołeczku, bo lepsze takie internetowe pasty, niż te twoje świętoszkowe książeczki – odpowiada mu Smok.
– Nie prowokuj mnie!
– A „Historię naturalną smoków” znacie? – pyta głośno Bobak jak gdyby nigdy nic.
Znów wszyscy się na niego gapimy, a Gadzina nadstawia ucha.
– Też taka książka, mogę pożyczyć – kontynuuje Młody. – O… smokach. – Odwraca się przy tym w stronę sąsiada o łuskowanej skórze.
Ten tylko mamrocze coś pod nosem, jakby nie wiedział, czy się zgodzić, czy zrugać.
– Jak ty tam czytasz w tej wieży, jak tam nawet iluminacji nie ma – pytam, nie szczędząc zgryźliwego tonu.
Kościelny rechocze, Smok po chwili dołącza.
– Nocą mam ciekawsze zajęcia, a za dnia jest całkiem widno – odpowiada Bobak i bez zastanowienia podejmuje: – A Barcelonę ostatnio oglądaliście?
Milczymy.
– Tu i tam da się na parapecie usiąść i przez szybę obejrzeć – tłumaczy Młody.
Nie wiem co odpowiedzieć, trudno stwierdzić, czy w tym gronie jaranie się piłką jest passé, czy w dobrym guście. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Pozostali chyba mają podobnie. No i jak on może tak sobie wolno latać.
– Nie możesz tak sobie…
– Ja oglądałem – wtrąca mi się Kościelny. – Szczęsny ciągle na ławie siedzi.
– A bo trener to Niemiec – dopowiada Smok.
– Ale Lewy gra, do formy wrócił. Nie taki zły ten Niemiec.
Ciśnie mi się na usta, że pierwotnie jego kościół był ewangelicki i stąd pewnie taka sympatia do szkopów…
– W Lidze Mistrzów im dobrze idzie, ale w La Liga trochę spuścili z tonu – mówi Smok.
…ale siedzę cicho, bo widocznie o piłce można rozmawiać.
Pozostali kiwają głowami, więc i ja dołączam. I tak sobie siedzimy, kiwamy czerepami, ale każdego chyba bierze na przemyślenia. Mnie też. I teraz ta cisza nie daje ulgi bolącej głowie, tylko łupie pod ciemieniem, jak basy w dwudziestoletnim BMW po tuningu.
– Ale że Dudka… – mówię pierwsze, co mi przychodzi do głowy, zanim orientuję się, jak głupią i przestarzałą frazę wybrałem.
– …na mundial nie wzięli – kończy za mnie Smok.
Patrzymy sobie w oczy. Uśmiecha się i mogę przysiąc, że nie ma w tym fałszu.
– Rozmawiamy – mówi Bobak. – To chyba dobrze.
Głupio teraz wyśmiewać, kpić, zaprzeczać, czy wszczynać awanturę. Więc milczymy.
– Z tego Probierza to już chyba nic nie będzie – wzdycha po chwili Kościelny, rozsiadając się na krześle obok mnie.
– Już ten Sousa był lepszy, tyle że bajerant i tchórz – odpowiadam.
– A gdyby tak Nawałkę znów przekonać… – mówi rozmarzonym tonem Smok.
– Albo, gdybyśmy tak te sznury… – Młody wpatruje się wymownie w Kościelnego.
Wiecie, że Anioł przygotował też pierogi, kapustę z grochem i zupę rybną? To ledwie ćwierć z wymaganych dwunastu potraw, ale nikt nie ma tupetu, by to wypomnieć. Jemy, siedzimy, a Kościelny raz po raz czerpie wodę z kamiennej stągwi pod ścianą i rozlewa do glinianych kubków wyborne wino. Przyjdzie mi tu chyba spędzić noc, bo wiadomo – piłeś, nie leć. Rozmowy o piłce skończyliśmy, polityki, nawet tej lokalnej, zgodnie nie chcieliśmy ruszać, więc teraz zeszło na remonty i ogrzewanie.
– Kościelny, a masz opłatek? – pyta ni z tego, ni z owego Smok, gdy jestem w połowie lamentu na wilgoć, co mi w mury wchodzi.
Anioł zastyga z szeroko otwartymi oczami.
– O-o-opłatek? – Nagle jego twarz przechodzi w szeroki uśmiech. – Mam, tak! Gdzieś mam!
Wychodzi z pomieszczenia, mówiąc pod nosem:
– Udało się, udało!
Zerkam na Bobaka. Nic nie mówi, tylko patrzy na swój talerz, ze skrzydłami złączonymi na kolanach i uśmiecha się. Wygląda na kogoś, kto jest bardzo z siebie zadowolony.
Das War eine schmerzen. Ale w końcu, czym by były święta bez odrobiny przemocy? Sipą o bruk? Godne najzwyrodnialejszego zwyrodnialca, szacun.
Czołg może wpaść w poślizg na zwłokach, na asfalcie
Cześć, Leclercu!
Ale w końcu, czym by były święta bez odrobiny przemocy?
Byłyby marnotrawieniem wspaniałej okazji!
Dziękuję za docenienie sipy na bruku ;)
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Hej
”Taki Archanioł Gabriel po miesiącu na Podlasiu”. – zacne, lubię.
“Przyjdzie mi tu chyba spędzić noc, bo wiadomo – piłeś, nie leć”. – to też spoko. Jeszcze, sporo gadają o piłce, brakuje mi tu czegoś w stylu: Nie leć po pijaku, bo skończysz jak Hajto.
Udane, miłe dla oka, opko. Fajnie wyszło to pojednanie. No i naturalne dialogi, co cenię.
W sumie ciężko się do czegoś przyczepić. Opko nie udaje czegoś, czym nie jest. No i postacie oblatane z nowościami w świecie: trochę o piłce, trochę o książce.
Najs.
Zarówno łuski teściowe, jak i piłeś nie leć mnie rozwaliły.
To taki rollercoaster rozmaitych smaczków, albo nawet świąteczny keks.
Do tego, choć to zaskakujące, bardzo świąteczny.
"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke
Cześć, Krokusie.
Kilka razy naprawdę szeroko się uśmiechnąłem, kilka razy mniej, no ale utrzymać wysoki poziom humoru przez cały tekst to niełatwa sprawa. W ogólnym jednak rozrachunku mamy całkiem niezłą dawkę dobrej zabawy połączonej z nietypową, świąteczną scenką.
Jak ktoś pisał wyżej, przedstawiłeś w zasadzie to, co niebawem pojawi się w większości domach. Czyli gadki o standardowych tematach (polityka, sport), bieżące wydarzenia (Nowy Wiesiek od Sapka), a to wszystko między kłótniami i ewentualnym mordobiciem przy odmiennych poglądach :D
Ale najważniejsze, aby ostatecznie połamać się opłatkiem w zgodzie i dojść do porozumienia, jak też uczynili Twoi bohaterowie :)
Pozdrawiam.
Cześć, Czytelnicy!
Canulasie,
Serdecznie dziękuję za lekturę i komentarz, szczególnie cieszę się z pozytywnej oceny dialogów, bo to rzecz trudna w obiektywnej ocenie przez autora ;) No i fajnie, że podobały się niektóre frazy!
Ambush,
Cieszę się, że udało się rozwalić Cię! XD Mam również nadzieję, że pozbierasz się do kupy, bo zbliża się Wigilia i zdecydowanie przydasz się w jednym kawałku ;)
Dziękuję za lekturę i komentarz, i klika!
Realucu,
Czytelnik uśmiechnięty szeroko, to wielka przyjemność dla autora!
Chciałbym też zaznaczyć, że opinia bohatera nt. “Rozdroża Kruków” nie jest moją opinią – z takową poczekam do końca lektury ;)
Dziękuję za lekturę, komentarz i klika!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Hej!
Dobrze, że nie zaczęli politykować, bo mogłoby się nie skończyć tak dobrze.
Na początku ciężko było mi złapać flow dialogu w piwnicy, czy też utarczek słownych między bohaterami, szczególnie przy tej narracji, ale potem siadło i było miło. Czyli jak podczas wigilii:)
Pozdrawiam!
Hej , straszydła wigilijne wypadły bardzo zacnie. Przyjemne opowiadanie ze świąteczną puentą, trochę za dużo o tej bolącej głowie było i jednak można się domyśleć do czego te uprowadzenie prowadzi ale i tak humor i ciekawe dialogi o piłce robią robotę. Bardzo mi się początek podobał z przerywnikami w postaci "Chr-r-r-r-r". A i u nas jest szipa ;) a nie sipa ciekawe czemu ktoś postanowił dodać tę jedną literkę, może Outta wpadnie to wyjaśni :). Klika i pozdrawiam :) Edit : nie dam rady z tekstem na konkurs, jest 27 tys a jeszcze daleko do końca, a na dodatek mało czas :( postaram się wrzucić z tagiem w styczniu :).
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Cześć, Rafael!
Dobrze, że nie zaczęli politykować
Swoją drogą, ciekawe jakie mają poglądy ;)
Dobrze, że na końcu siadło – miało być miło, więc mogę ogłosić sukces ;)
Dziękuję za lekturę i komentarz!
Cześć, Brdzie!
Szipy nie słyszałem nigdy, ale wszystkiemu winne Niemce, a to nie Wy sobie literkę dodaliście, tylko Poznaniaki, jak to Poznaniaki, literkę zaoszczędzili ;)
A wrcając do tematu – cieszę się z odbioru tekstu! Dobrze wiedzieć, co zagrało, a gdzie zazgrzytało ;)
Dziękuję za lekturę, komentarz i klika!
Jak i tak limit przekroczony, to nie ma wielkiej tragedii – wstawiaj, jak będzie gotowe, ja i tak przeczytam, choć faktycznie najlepiej byłoby przeczytać sobie w okolicach Świąt ;)
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
No i wszystko jasne, coś tak czułem, że to przez sąsiadów :D. No proszę jak nas wzbogacili jezykowo i to w dwóch regionach naraz ;). Dobra idą święta, czas pojednania, jak uczą Bracia upiorni, więc już się na sąsiedzie nie wyżywam :).
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Dobrze misię czytało, z zainteresowaniem i uśmiechem. Sipa/szipa może odegrać ważną rolę, jak widać, przed Wigilią. Powodzenia w konkursie. :)
Przeczytane.
Na początku nie mogłem wejść w opowiadanie, ale potem jakoś poszło. Sympatyzuję z Młodym, kto był inspiracją? :D Rozmowa o Barcelonie rozbawiła :)
Kto wie? >;
Pomysłowe opowiadanie o nietypowej Wigilli choć bardziej: Wigilia była normalna, tylko goście nietypowi. Mało upiorne te upiory, ale w końcu są święta ;) Końcówka dobra, tylko samo ostatnie zdanie nie pasuje jako ostatnie, dałabym jeszcze jakieś zdanie podsumowujące. Bardzo dobrze się czytało, więc klikam!
Cześć, Misiu!
Sipa to obowiązkowy element wyposażenia! Koniecznie miej pod ręką w Wigilię!
Bardzo się cieszę z wrażeń, dziękuję za lekturę i komentarz!
Cześć, Skryty!
Nie wzorowałem Młodego na nikim mi znanym. Zresztą trudno znaleźć inspirację dla postaci pozytywnej – łatwiej dla jakiegoś skubańca :P
Fajnie, że rozbawiło, dzięki za lekturę, komentarz i klika!
Cześć, Satano!
Upiory byłyby pewnie bardziej upiorne w nieupiornym towarzystwie :P
Cieszę się z wrażeń :)
Co do ostatniego zdania, to początkowo miałem inne, ale zrezygnowałem na rzecz tego – teraz trudno obiektywnie ocenić, czy dobrze zrobiłem XD
Ale dziękuję za opinię, lekturę, komentarz i klika!
Pozdrówka, Czytelnicy!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Dobra, Krokusie, szykuj się na szczerą opinię o tekście, bez słodzenia i wchodzenia w jurorski tyłek…
Po pierwsze, uwazam za absolutnie skandaliczne, ze nie opatrzyłeś opowiadania tagiem "absurd". Szczególnie, że absurd i humor wylewają się z tekstu na prawo i lewo xD
Jaką. Kurwa. Rodziną?
Klasyczne wigilijne "dysputy" przedstawiłeś w szalenie zabawny sposób i dodatkowo z perspektywy różnych mniej lub bardziej potwornickich istot. Sekcja piłkarska to dosłownie jakbym siedział u rodziców xD
Szanuję za łuski teściowej. Sama teściowa pewnie trochę mniej by szanowała, ale nie będziemy tego potwierdzać empirycznie.
Jeżeli już miałbym się czegoś czepiać, tak na siłę, to w zasadzie fabuła jest dość szczątkowa, czy może: pretekstowa. W konsekwencji całość sprawia wrażenie raczej scenki kabaretowej, a nie spójnej historii. Czy mi to przeszkadzało? Ani trochę, bo bawiłem się doskonale podczas lektury ;)
Nie wiem czy potrzebujesz, ale dorzucę klika ;)
Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"
Cześć, Cezary!
bez słodzenia i wchodzenia w jurorski tyłek…
Sekcja piłkarska to dosłownie jakbym siedział u rodziców xD
Ach, ten Nawałka…
Szanuję za łuski teściowej. Sama teściowa pewnie trochę mniej by szanowała, ale nie będziemy tego potwierdzać empirycznie.
O-ho. Cykor.
Bardzo się cieszę, że dobrze się bawiłeś! Jak humor podszedł, to tym bardziej ;) Serdecznie dziękuję za lekturę, komentarz i kliczka!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Cykor
Ja po prostu zbyt mocno szanuję teściową… ^^
A poza tym. Chyba Ty! :)
Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"
Cześć Krokusie,
Tagi Twojego opowiadania mnie zaintrygowały, lecz po przeczytaniu muszę zgodzić się z cezarym, że brakuje “absurdu”. Nie mogłem też znaleźć Obcego :-)
Nie zmienia to faktu, że nieźle ująłeś różne aspekty współczesnego przeżywania Wigilii (moje na szczęście wyglądały zwykle nieco weselej :-D) przez pryzmat spotkania kliku potworków wyjętych z naszego rodzimego (i nie tylko) folkloru. Lektura przyjemna, dialogi pomysłowe, również doceniam że nie było polityki. :-)
Pozdrawiam!
Cześć, Michale Aniele!
Biorąc pod uwagę Twój nick, szczęśliwie wybrałem Archanioła do porównania Kościelnego ;)
“Obcy w Święta” wziąłem od strony “obcy sobie nawzajem, spotykają się w Święta”, bo choć się znali, to tak naprawdę byli sobie obcy – a wystarczyło chwilę porozmawiać.
Cieszę się z wrażeń, dziękuję za lekturę i komentarz!
Pozdrówka!
Cezary,
A poza tym. Chyba Ty! :)
Twoim szczęściem jest, że spośród wszystkich ciętych ripost nie potrafię wybrać jednej, przez którą poszłoby Ci w pięty!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Twoim szczęściem jest, że spośród wszystkich ciętych ripost nie potrafię wybrać jednej, przez którą poszłoby Ci w pięty!
Nawet jakbyś coś znalazł, to przypominam:
XD
Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"
Święta są, hasła są, jest okejka.
Rozmowy o piłce mi nie podeszły, bo nie rozumiałam. No, jeszcze Lewego i Szczęsnego kojarzę (z jakiegoś skeczu), ale trenerzy to już zbyt duże obciążenie dla pamięci. Ale rozumiem, że jest to jakiś temat wspólny dla istot rodzaju męskiego i niebudzący kontrowersji.
Miło, że sięgnęli po opłatek. Ciekawe, czy w Wielkanoc też się spotkają.
Babska logika rządzi!
Cześć, Finklo!
jest okejka.
Taki już urok Upiorów, że lubią piłkę – dla czytelników znajomość nazwisk konieczna nie jest ;)
Co do Wielkanocy, nie jestem w stanie odpowiedzieć – zobaczymy w kwietniu, będę monitorował sytuację – do wieży ciśnień mam rzut beretem ;)
Dziękuję za lekturę i komentarz!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Hej!
Bardzo fajna perspektywa, ciekawe stworzenia-istoty, w dodatku jedno jest narratorem. ;)
Miałam trochę wrażenie zamotania w momencie, kiedy bohater obudził się związany i gadali, ale jak już połapałam się, że wszyscy są związani, a na scenę wkroczył kościelny – no to rozjaśniło mi wszystko. ;)
– Dlatego zatargałeś nas nieprzytomnych do piwnicy i związałeś?
Tutaj to już nawet mnie rozbawiło. :D Pomysł kościelnego, żeby wyłapać te stwory i zjeść z nimi kolację wigilijną… Oryginalne i odpowiednio humorystyczne. :D
Dalej te dialogi są już naprawdę świetne, ubawiłam się. :D
– To w takim kościelnym stylu, żeby zmuszać do pięknych rzeczy!
– Nie bluźnij!
– Będę!
Ach, mieć taki talent do pisania wesołych historii. :D Zazdroszczę!
Z tą piłką to w temacie nie jestem, więc tam tylko nazwiska się obiły o uszy. ;p No i co te potwory tak zainteresowane piłką, powinny raczej nielegalne walki potworów oglądać. XD
Ale ogólnie bardzo dobrze się bawiłam, a i na koniec wszyscy pogodzeni, więc świąteczna moc ich dopadła, ładnie, ładnie. :)
Pozdrawiam,
Ananke
Cześć, Ananke!
Miałam trochę wrażenie zamotania w momencie, kiedy bohater obudził się związany
W zasadzie… dziękuję za komplement XD bohater też był zamotany, a jeśli się wszystko naprostowało, to idealnie!
W ogóle fun fact – to opowiadanie zacząłem pisać na Konkurs Świąteczny 2022 i totalnie nie miało być śmiechowe, ale coś mi nie chciało wyjść nic zjadliwego. Widać czasem pomysły muszę swoje odleżeć i zupełnie zmienić swoje założenia ;)
Nielegalne walki potworów mogą być dobrym tematem na tekst ;)
Dziękuję za lekturę i komentarz! Bardzo się cieszę z odbioru!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
opowiadanie zacząłem pisać na Konkurs Świąteczny 2022
Oo, no ładnie. :D Przyszła na nie kolej, fajnie, że się nie zmarnowało w szufladzie folderze. :)
Ale wiesz, z dramatu iść w komedię wcale nie jest łatwo. :D
Nielegalne walki potworów mogą być dobrym tematem na tekst ;)
Pisałam kiedyś coś podobnego, no i trochę już takich tematów było. :D
Pozdrawiam!
Krokusie, zobaczyłam wielce nietypowych bohaterów w równie nietypowej dla nich sytuacji, a jednak zdołałeś świetnie pokazać zarówno „nieporozumienia” między nimi, jak i potem – stopniowo ocieplając klimat – sprawić by to osobliwe spotkanie trwało w świątecznej atmosferze wzajemnego zrozumienia i nader uprzejmie wymienianych poglądów na różne tematy. ;)
…zabrał się za odśnieżanie. → …zabrał się do odśnieżania.
http://filologpolski.blogspot.com/2016/11/brac-siewziac-sie-za-cos-brac-siewziac.html
Staje w szczycie stołu… → Staje u szczytu stołu…
– A „Historię naturalną smoków” znacie? – mówi głośno Bobak… → – A „Historię naturalną smoków” znacie? – pyta głośno Bobak…
– A gdybały tak Nawałkę znów namówić… – mówi rozmarzonym tonem Smok. → Nie brzmi to najlepiej.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Cześć, Reg!
Tradycyjnie dziękuję za łapankę – błędy poprawione ;)
No i cieszą mnie bardzo odczucia, bo właśnie to przejście od “nieporozumień” (bardzo to… delikatne słowo :D) do przyjemnej wigilii chciałem pokazać ;)
Dziękuję za lekturę i komentarz!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Bardzo proszę, Krokusie. Niezmiernie się cieszę, że odczytałam opowiadanie zgodnie z Twoimi intencjami, co nie było trudne, bo nie wydaje mi się, aby można je odczytać inaczej. :)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Akcja dzieje się w południowej Wielkopolsce, tej, więc się nie czepiaj!
Ulubiona_emotka_Baila
Chmury, nie-chmury
? Po co ten myślnik?
Jest w tym coś z ptasiej wolności
Hmm.
nawet teściowa ma jakby mniej łusek, a skapujący jad nie wypala dziur w obrusie
:D
Upiór z wieży może mieć rozległą wiedzę.
A nie może po polsku: dużo wiedzieć?
Płatki lecą chaotycznymi ścieżkami, nienękane żadnym podmuchem.
Dlaczego, u licha, podmuch miałby nękać?
Z czoła zsuwa mi się płat śniegu, który systematycznie zmienia mnie z czarnego ptaszyska w bałwana.
Trochę mętne.
metaliczno-chroboczący dźwięk niosący się nad miastem
… hmmmm.
śnię najgorszym
Śnić można jakiś sen, kiedy coś się śni, ale nie jakimś snem. Można spać niespokojnym snem.
rozkładam skrzydła, zrzucając z siebie otulinę ze śniegu
Czego nie robi imiesłów? Rozkładam skrzydła, zrzucam z siebie otulinę śniegu.
z najgłośniejszym krakaniem, na jakie mnie stać biegnę
A nie leci aby?: z najgłośniejszym krakaniem, na jakie mnie stać, biegnę.
oczekiwań na spuszczenie mu łomotu
Hmm.
zamiast krzyków?
Może: bez krzyków?
Powoli rozszyfrowuję informacje o mojej pozycji
… hę.
balansując głośnością
Yyy, nie. https://wsjp.pl/haslo/podglad/99022/balansowac
Kompulsywnie mrugam oczami
Hmm. https://wsjp.pl/haslo/podglad/61996/kompulsywnie
najciszej jak się da
Najciszej, jak się da.
ze śmiechu przechodzę w bolesny syk
Śmiech przechodzi w syk, ale nie narrator.
Bobak w mieście pojawił się w chwili
Trochę źle się parsuje.
No właśnie!
No, właśnie!
W takim razie jej właściciel musi stać…
Nie musi. Na pewno stoi :P
bo jak wiecie,
Po obu stronach wtrącenia przecinki: bo, jak wiecie, mamy…
wyładować na Kościelnego
Na Kościelnym.
zamykam oczy, próbując zachować integralność
Czego nie robi imiesłów? https://academicon.pl/imieslowy/
lądują na moim dziobie
Lądują mi na dziobie.
Taki Archanioł Gabriel po miesiącu na Podlasiu.
… wut? XD
Faktycznie Młody jest upiorem w najniższej ostrzeszowskiej wieży. Nie wiem dlaczego, ale zawsze mnie irytował.
Faktycznie, Młody jest upiorem w najniższej ostrzeszowskiej wieży. Nie wiem, dlaczego, ale zawsze mnie irytował. Trochę słabo się to łączy.
No nie wytrzymam
No, nie wytrzymam.
akcentując pierwszą sylabę podniesionym palcem wskazującym
Ekhm. Jak?
jakiś bezpiecznik tłumi krzyk do takiej głośności, że nikt mnie chyba nie słyszy
Może lepiej: jakiś bezpiecznik tłumi krzyk tak, że nikt mnie chyba nie słyszy.
Byłby to pierwszy znany mi dowód na to, że niewiara ma jakąkolwiek moc
https://instantrimshot.com/index.php?sound=rimshot&play=true
Wiem kto to Sapkowski
Wiem, kto to Sapkowski.
łuskowanej skórze
Łuskowatej. Chyba że to wielkopolszczyzna :P
nie szczędząc zgryźliwego tonu.
… wut.
Nie wiem co odpowiedzieć, trudno stwierdzić, czy w tym gronie
Nie wiem, co odpowiedzieć, trudno orzec, czy w tym gronie.
Pozostali chyba mają podobnie.
Hmm.
spuścili z tonu
https://wsjp.pl/haslo/podglad/39717/ktos-spuscil-z-tonu ?
zanim orientuję się, jak głupią i przestarzałą frazę wybrałem
Hmm.
by to wypomnieć
Brak zaimka: by mu to wypomnieć.
rozlewa do glinianych kubków wyborne wino
Ech, no, w Wigilię? :P
gdy jestem w połowie lamentu na wilgoć, co mi w mury wchodzi.
Hmmmmmm.
Nagle jego twarz przechodzi w szeroki uśmiech.
Jego mina ewentualnie mogłaby, ale twarz może się w uśmiech najwyżej ułożyć.
Wygląda na kogoś, kto jest bardzo z siebie zadowolony.
Angielskawe: Wygląda na bardzo zadowolonego z siebie.
Mimo bluzgów, czuć świąteczną atmosferę XD Dobrze się czytało i oryginalnie jest, a zarazem na temat. A i humor dopisał. Fajne :)
Upiory byłyby pewnie bardziej upiorne w nieupiornym towarzystwie :P
Ale są po robocie i mogą wyluzować :D
W konsekwencji całość sprawia wrażenie raczej scenki kabaretowej, a nie spójnej historii.
Trochę tak.
Czy mi to przeszkadzało? Ani trochę, bo bawiłem się doskonale podczas lektury ;)
I tu też zgoda :)
bo choć się znali, to tak naprawdę byli sobie obcy – a wystarczyło chwilę porozmawiać.
Ha.
No i co te potwory tak zainteresowane piłką, powinny raczej nielegalne walki potworów oglądać. XD
A czemu ludzie zainteresowani piłką? XD Chłopa nie zrozumiesz :D
Widać czasem pomysły muszę swoje odleżeć i zupełnie zmienić swoje założenia ;)
Tak, tylko żeby się jeszcze autor przeciwko temu nie buntował, to może by czasem coś napisał…
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Cześć, Tarnino!
Poszła łapanka! Z pewnością się za nią zabiorę, ale to nie rzecz na dzisiejszy wieczór XD
I bardzo się cieszę, że się podobało, że humor podszedł i ogólne wrażenia pozytywne. Rad jestem, że poczułaś wigilijną atmosferę XD
Dziękuję za lekturę i komentarz!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Cześć, Krokusie!
Bardzo sympatyczne opowiadanie :). Podobał mi się sposób, w jaki pokazałeś, że nawet upiory czasem doceniają towarzystwo i trochę serdeczności, chociaż się do tego nie przyznają, nawet przed sobą. Fajnie oddany klimat Świąt. Dobrze Ci też wyszło przejście pomiędzy początkową wrogością a późniejszym rozluźnieniem i większą otwartością bohaterów. Wyszło naturalnie, a wydaje mi się, że tego typu przejścia nie należą do najłatwiejszych i bywają sztuczne.
Pozdrawiam serdecznie :).
Cześć, Iyumi!
Bardzo Ci dziękuję za lekturę i bardzo miły komentarz! Cieszę się, że się podobało!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Hej, Krokusie, ciekawie, niezwykle, a jednocześnie świątecznie! Czasami pomysł robi już połowę dobrej roboty i tutaj na pewno przysłużył Ci się dobry dobór bohaterów. Zadziałało na zasadzie kontrastu: ciepłe święta i postacie nie do końca “pozytywne”…
Lektura była przede wszystkim ciekawa, ale również przyjemna. Dobre opko, dla mnie wartością były też zgrabne dialogi, ukazanie relacji między bohaterami, słowem: gratuluję! :)
Pozdrawiam cieplutko! :)
Ciekawy pomysł, udana realizacja. Kiedy wjechały piłkarskie tematy, byłem pewien, że porozumienie jest blisko :) Fajnie oddałeś to, jak napięcie opada, jak wszystko zmierza ku dobremu zakończeniu, w które nie wątpiłem. Przyjemna lektura.
Pozdrawiam!
Cześć, Jolko i Adamie!
Bardzo dziękuję za lekturę i przemiłe komentarze!
Kiedy wjechały piłkarskie tematy, byłem pewien, że porozumienie jest blisko
A takie tematy mogłyby też towarzystwo podzielić XD jeden za Lechem, drugi za Legią i nieszczęście gotowe…
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Ciekawa zmiana nastroju po ogłuszeniu głównego bohatera. Czytając początek spodziewałem się czegoś innego, a tutaj świąteczny stół, może troszkę wypaczony dosłownie i w przenośni, ale zawsze świąteczny!
Jak już zauważyła Ananke, potwory wydają się żyć wydarzeniami ze świata ludzi. Zdziwiło mnie to, że nie mają swojego świata, takiego krzywego zwierciadła naszego, z własnym sportem, kulturą… Być może dlatego, że jest ich zbyt mało? Może nie mogą istnieć bez świata ludzi?
Spieszmy się kochać potwory, skoro są takim ginącym gatunkiem!
Idę wysypać w garażu okruszki dla potwora mieszkającego za piecem – tego, który zawsze zostawia czarne ślady na podłodze. Pozdrawiam!
Idę wysypać w garażu okruszki dla potwora mieszkającego za piecem – tego, który zawsze zostawia czarne ślady na podłodze.
Potwory, jak wiadomo, jedzą skarpetki :D
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Tarnino, różne potwory jedzą różne rzeczy. O skarpetki można podejrzewać potwory z łazienki, może jeszcze te z sypialni, ale przecież nie kuchenne. ;-)
Babska logika rządzi!
Finklo, u mnie pralka stoi w kuchni i mam uzasadnione podejrzenia, że potwory kuchenne jednak żywią się skarpetkami… ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Ekologia potworów okazuje się tematem-rzeką :D
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Reg, o tym nie pomyślałam… ;-)
Babska logika rządzi!
Finklo, pewnie dlatego, że kuchnia nie jest typowym miejscem dla pralek. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
No, niby nie jest, ale przecież nieraz coś takiego widziałam. :-)
Babska logika rządzi!
Skarpetami żywią się Niedoparki. Ekologia Niedoparek jest dobrze znana z książki i filmu. Jeden z ulubionych mojej córki.
Zdanie “potwory jedzą skarpety” kusi mnie ogromnie możliwością zamiany kolejności wyrazów. Może to doprowadzić do wytworzenia surrealistycznej wizji, ale nie brzmi dobrze dla i tak nielicznych potworów.
W jednoizbowej chacie piec, łóżko/siennik oraz balia do prania znajdowały się w jednym miejscu, co zapewne ułatwiało wymianę genów potworom. Rozdzielając izby zubożyliśmy pulę genetyczną potworów i teraz możemy tylko narzekać, że ich populacja jest taka słaba.
Skarpetami żywią się Niedoparki.
Ooo, ekspert :)
Może to doprowadzić do wytworzenia surrealistycznej wizji, ale nie brzmi dobrze dla i tak nielicznych potworów.
Może skarpety to też rodzaj potworów? Może w formie larwalnej?
Rozdzielając izby zubożyliśmy pulę genetyczną potworów i teraz możemy tylko narzekać, że ich populacja jest taka słaba.
A potwory nie przechodzą przez drzwi? 
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Przechodzą. Ale na przykład taki potwór spod łóżka – razem z wyrkiem. I tu już może być problem. ;-)
Babska logika rządzi!
Ale jak on to wyrko przez drzwi przepchnie? XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
No i dlatego się praktycznie nie rusza z sypialni. ;-)
Babska logika rządzi!
Aaaa, to w takim razie jak u niego z rozmnażaniem? XD W końcu tak samemu – to trudno XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Niektóre gatunki opanowały partenogenezę. A może pączkowanie?
Babska logika rządzi!
Mmmm, prawda. I już wiem, po co klientowi kartony na pączki…
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Cześć, Marzanie!
Upiorów jest raczej mało – na moje miasteczko przypadają 4, więc trudno o jakiś własny świat (ale nietrudno o upiorne wojny!)
Nie wiem, czy wykarmisz potwora okruszkami. Nie myślałeś o tym, żeby zostawić mu pieczonego dzika? Albo gęś? Albo pyry z gziką!
Dziękuję za lekturę i komentarz, który… wywołał lawinę…
Może skarpety to też rodzaj potworów? Może w formie larwalnej?
A jeśli skarpetka jest gametą żeńską, a gametą męską jest smrodek gromadzony przez minimum 2 dni noszenia skarpet?
Pralki, Niedoparki, potwory spod łóżka… co tu się w ogóle…
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
A jeśli skarpetka jest gametą żeńską, a gametą męską jest smrodek gromadzony przez minimum 2 dni noszenia skarpet?
Ciekawa idea, ale jak w takim razie będzie wyglądał proces zapłodnienia? (Chyba pożałuję tego pytania…)
Pralki, Niedoparki, potwory spod łóżka… co tu się w ogóle…
Science fiction to nie tylko gwiazdoloty i czarne dziury XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Ciekawa idea, ale jak w takim razie będzie wyglądał proces zapłodnienia?
to nie jest chwila – to właśnie te 2 dni. Efektem jest zesztywnienie skarpety. Nie ma czego żałować ;)
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
to nie jest chwila – to właśnie te 2 dni. Efektem jest zesztywnienie skarpety. Nie ma czego żałować ;)
Proces z definicji trwa dłużej, nie jest chwilowy XD I potem skarpeta zaczyna się dzielić i bruzdkować? XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
A może w środku skarpety pojawia się malutki potworek? ;-)
Babska logika rządzi!
Uuu, i stąd Amerykanom się wzięły te prezenty w skarpetach? To potwory się maskują? XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Proces z definicji trwa dłużej, nie jest chwilowy
Ale czym jest wobec wieczności… ;)
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Uuu, i stąd Amerykanom się wzięły te prezenty w skarpetach? To potwory się maskują? XD
Bardzo skuteczny sposób na zasiedlanie nowych obszarów przez młode potwory.
Właśnie wyobraziłem sobie zdegenerowane potwory (jeśli mogą być jeszcze bardziej) koczujące w blaszanym kontenerze na odzież używaną. Muszę oswoić wyobraźnię z taką wizją, na razie jest zbyt niepokojąca.
Kurczę, my tu zaraz jakieś czadowe urban fantasy spłodzimy XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Podobało mi się :)
Przynoszę radość :)
Cześć, Anet!
No i fajnie!
Pozdrówka!
zaraz jakieś czadowe urban fantasy spłodzimy XD
Ten potwór urodzi się w skarpetach, a umrze w butach
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Ten potwór urodzi się w skarpetach, a umrze w butach
To mamy początek i koniec. Teraz środek!
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
To mamy początek i koniec. Teraz środek!
Początek – zależy, czy wrzucać czytelnika w środek świata i zaczynać z perspektywy potwora, czy wyświechtane rozwiązanie typu “dziecko odkrywa istnienie potwora, ale nikt mu nie wierzy”.
A może romantycznie: potworzyca ze skarpetki świątecznej, i potwór zrodzony w bu(b)lu wywalonym na wysypisku? Ona jeździ sobie na roombie, a on walczy o przetrwanie?
Wall-e? XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Tarnino, masz rację, musi być oryginalnie…
To może dla odmiany rodzic, który odkrywa istnienie potworów, ale nie wierzą mu dzieci? Zawsze jakaś nowość.
Krwiożercza skarpetka, która potem karmi małe potworki (teraz już wiecie, skąd się biorą bąble na stopach).
Potwór i właścicielka skarpetek zakochują się w sobie (kategoria R)
To może dla odmiany rodzic, który odkrywa istnienie potworów, ale nie wierzą mu dzieci? Zawsze jakaś nowość.
Niezłe…
Krwiożercza skarpetka, która potem karmi małe potworki (teraz już wiecie, skąd się biorą bąble na stopach).
No, weź, mam w tej chwili taaakie bąble XD A tak dbam o skarpetki, tak je reperuję szydełkiem, póki się da XD
Potwór i właścicielka skarpetek zakochują się w sobie (kategoria R)
To temat na japońskie anime, ale skarpetka musi zapuścić macki XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
