komentarze: 5, w dziale opowiadań: 5, opowiadania: 4

Widzę, że pojawiło się kilka komentarzy, więc dodam coś od siebie. W przeciwieństwie do Pipboy79 i SNDWLKR, podobała mi się postać Laury właśnie ze względu na jej „idealność” (choć, jak już Adam napisał – nie do końca taka jest). Pełno jest takich postaci męskich, podczas gdy bohaterki żeńskie zazwyczaj przedstawia się w bardziej przyziemnych wersjach – mają różne problemy, braki lub potrzebują w czymś pomocy. Brakuje na tapecie kobiecych odpowiedników twardzieli.

A tak z innej beczki – ciekawy temat poruszył Pipboy79, mianowicie filmową logikę, a konkretnie to, że Laura jest zimna jak stal i wychodzi z niemal wszystkiego bez szwanku. Z jednej strony realistyczniej byłoby, gdyby poniosła jakieś drobne obrażenia, ale co właściwie przez to rozumiemy? Kilka siniaków i otarć? Rozdartą koszulę i ranę kłutą od szkła? Czy coś poważniejszego?

Wydaje mi się, że oczekując uszczerbku na zdrowiu głównego bohatera, zakładamy również filmową konsekwencję takich wydarzeń. Nawet najprostszy postrzał, np. w kończynę, z raną wlotową i wylotową, jest bardzo groźny dla życia. Jeśli nie zostanie szybko opatrzony, ryzyko zakażenia lub wykrwawienia jest wysokie. A późniejsza rekonwalescencja może trwać tygodniami, a nawet miesiącami. To nie John Wick, który dostaje kilka kulek, ma rozbijane butelki na głowie, spada z kilkunastu pięter, a potem nakleja plasterek z uśmieszkiem i idzie dalej. :)