Cześć czeke!

Naprawdę miło mi czytać twoje słowa, bo tak, zdaję sobie sprawę, że zdarza mi się utknąć w infantylnej stylistyce, walczę z tym, ale czasami wychodzi mniej, a czasami bardziej, mimo wszystko cieszę się, że prawie ci to nie przeszkdzało. 

Co do żbika – racja. Jako posiadaczka kota czuję się teraz w pewien sposób zdradzona przez samą siebie. 

A co do warzyw, to nie jestem oryginalna, bo dokładnie w taki sposób zachodziła lobotomia. 

Pozdrawiam cię serdecznie i mam nadzieję, że jeszcze się “spotkamy”

Dziękuję, bruce! Wydaje mi się, że poprawiłam wszystkie błędy jakie pokazałaś i bardzo się cieszę, że czuwają nade mną i moimi tekstami takie duszki. 

Poza tym, nie wiedziałam o poradnikach i jestem wdzięczna, że ktoś mnie oświecił. 

Pozdrawiam serdecznie i mam nadzieję, że faktycznie, jezcze tu wpadniesz.

Bardzo dziękuję za ten komentarz, ja za to jestem wielką fanką baśni, zwłaszcza tych dla dorosłych jak np. Neil Gaiman, jednak oczywiście rozumiem. Odnośnie skraju lasu, chodziło mi o to, że polanka znajdowała się na końcu lasu, nie wiem czy wiesz o co mi chodzi, medaliiki też były zabiegiem celowym, a co do reszty bardzo ci dziękuję, zaraz spojrzę co warto zmienić.

Oczywiście, Rybak3, bardzo przepraszam za to, zapomniałam zapisać zmiany jak poprawiałam tekst, już jest wrzucona dobra wersja. Mam nadzieję, że te błędy aż tak mocno cię nie zraziły.