DZIEDZIC

Fenomen czasu polega na tym, że nie jest on nieuchwytny i choć dwa zegary pokazują ten sam czas, to istnieje między nimi niewielka różnica względem siebie. I właśnie wtedy, gdzieś daleko na północy, w najbardziej oddalonym domu, zaraz przy brzegu jedynej rzeki urodziło się pewne dziecko.

Dom leżał na skraju olbrzymiego lasu, który był ostatnim zielonym miejscem w drodze na zimne i samotne Wszechmierze. Istnieje legenda, która opowiada o niepozornej dziewczynce. Podobno w wielkim żalu uciekła z domu. Wędrowała kilka dni i jeszcze więcej nocy aż dotarła na skaj lasu. Bez wahania weszła do środka. Jedni opowiadają, że umarła w kilka dni, inni, że dotarła daleko za ostatnie drzewa północy.

Podobno w trakcie swojej wędrówki przeżyła wiele niewyobrażalnych przygód. Trudno w to uwierzyć. Podobno w każdej nieznanej opowieści jest ziarno prawdy. Może ktoś umie słuchać drzew, widzieć to w strugach deszczu lub czytać z liści niesionych wiatrem, żeby potem opowiadać komuś przed snem. Wszyscy są zgodni z jednym, że to właśnie ten samotny dom ma wiele wspólnego z jej historią.

Dziecko, dali mu na imię Rurz, przez wiele lat żyło wśród jedynych osób wkoło, otoczone miłością i troską, nieświadome tego kim jest. Od pierwszych dni po narodzeniu nawiedzały je różne fantastyczne, pełne niepokojących barw i nieludzkich dźwięków sny. Po latach okazywało się, że niektóre z nich były przepowiedniami, ale nikt w tamtym czasie w nie nie wierzył, ponieważ dzieci zmyślają.

To były ostatnie dni zimy i słońce wschodziło coraz wcześniej i coraz wyżej, choć tu, daleko na północy górskie cienie jeszcze długo będą leżeć w dolinach. Przez nieszczelne, drewniane okno wpadał chłód z pierwszymi promykami słońca, które jak roztańczone w zabawie dzieci dotykają wszystkiego na swojej drodze. Kto im zabroni, nawet o tym nie myślą, bo świat w ich chwilach należy do nich.

Dom był bardzo długi, zbudowany wzdłuż jedynej rzeki w tej części krainy. Nie miał w sobie żadnych pokoi, tylko jeden kilkudziesięciometrowy korytarz, wzdłuż. którego stało wszystko co było potrzebne żeby przeżyć w tym samotnym miejscu. Od strony brzegu był pełen okien przykrytych werandą, natomiast od strony wzgórz i lasu były tylko dwa. Jedno zaraz nad łóżkiem chłopca, a drugie na samym końcu nad łożem jego rodziców. Dom był pełen drobiazgów. Od piór, zaschniętych owadów, po zrzucone przez burze gniazda. Każdy z tych przedmiotów niósł ze sobą inną historię. Cały dom przesiąknięty był magią przygody, ponieważ prawie wszystko w środku było znalezione, zdobyte, ukradzione lub odziedziczone i miało co najmniej sto lat. Niektórych rzeczy mógł dotykać tylko tata.

Zawsze po przebudzeniu Rurz siadał na łóżku i wyglądał przez okno. Niczego specjalnie w nim nie szukał, po prostu to lubił. Bardzo często stawał w nim i patrzył tak godzinami na z pozoru niezmienny krajobraz. Ale dla chłopca każdy dzień przynosił coś innego lecz niekoniecznie nowego. Szczegóły, malutkie detale, drobiny obrazu, to sprawiało mu największą przyjemność. Wpatrywanie się. To dawało mu spokój i wolność liczoną w chwilach wczesnego poranka lub późnej nocy gdy nikt nie mógł mu przeszkodzić. Było pozornie cicho. To był czas na wyobraźnie, pragnienia i tęsknoty.

Pewnego poranka o trzeciej rano w maju, do okna pokoju zastukał niedźwiedź. Wielki, brunatny, z poszarpanym futrem i mordą porytą bliznami, ale oczy miał przy tym niebieskie. Wyryczał w języku niedźwiedzi, a Rurz go zrozumiał.

– Chodź ze mną. Minęło 7 lat, jesteś gotów. Jeszcze przed narodzinami poznałeś swój los. Zrodzony z kory, piasku, promieni słońca i rozpaczy, która zabija z końcem dnia.

Chłopiec wstał i bez słowa wyszedł, zabrał ze sobą tylko worek dziecięcych skarbów.

– Co bierzesz ze sobą? – Zapytał niedźwiedź.

– Magie, dziecięcą wiarę i naiwność, której ty już od stuleci nie masz Królu. – Odpowiedział, a niedźwiedź tylko spojrzał mu głęboko w oczy, obwąchał i zwrócił się w stronę, w którą mieli iść. I szli tak trzy dni i cztery noce, aż ich oczom ukazał się zamek bez okien z samotną bramą po środku muru.

– Wpuść! – Zaryczał niedźwiedź.

– Proszę. – Dodało dziecko. – Brama zaczęła zanurzać się w ziemi. Gdy weszli do środka ujrzeli młodą kobietę na środku placu. Trzymała w dłoni swoją drugą dłoń, była odciętą, a pod jej bosymi stopami rozlewała się coraz większa kałuża krwi, w której toną złamany nóż.

– Już za późno. – Szepnął Rurz. – Już nigdy Cię nie odczaruje Królu. Dłoń, która Cię przeklęła jest martwa. Teraz albo Ty albo ona musi umrzeć. Wtedy ja, zapanuje nad światem. W mroku księżyca, czy blasku słońca, to już zależy od Was. – Obaj spojrzeli po sobie.

Niedźwiedź bezszelestnie wspiął się na tylne łapy, górne rozłożył szeroko na boki i wyryczał w języku niedźwiedzi.

– Wiedźmo! Jestem Terraks, pierwszy z żyjących, bo przede mną wiele moich nienarodzonych dzieci i ich pokoleń, którymi nadadzą historie światu. Jedne z nich przyniosą spokój i ukojenie, inne znowu będą miały futra oblepione stygnącą krwią. Ja im wszystkim nadam imiona i to ja zasiądę z powrotem na tronie w tym miejscu. – Gdy skończył wydał z siebie przerażający i niski ryk, który rozniósł się po niebie i wdarł w głąb ziemi.

– Milcz! Jestem Abraksis. Nie mów mi kim jesteś chłopcze bo byłam w tym miejscu na długo przed tobą. Jesteśmy rodzeństwem głupcze. W każdym pokoleniu. Tylko ty zawsze o tym zapominasz. Patrz do czego doprowadziła twoja ślepota i arogancja. Spójrz na mnie! – Gdy skończyła wszystko wkoło głucho zadrżało z taką siłą, że Rurz zachwiał się na nogach.

– Co ty chcesz zrobić? Czego chcesz? – Zaryczał Terraks pochylając łeb i patrząc spode łba.

– Zrozumienia! – Usłyszeli przeraźliwy pełny bólu i wściekłości wrzask.

Abraksis błyskawicznie podniosła z ziemi pełny jej krwi nóż i zaczęła biec w jego kierunku. Widząc to Terraks błyskawicznie zareagował i pchnął Rurza jak najdalej mógł nie robiąc mu zbytniej krzywdy.

Nadal walczą w ulotnej różnicy czasu kiedy noc przechodzi w dzień, a dzień w noc. Między czasem zegarów, które wybijają tą samą godzinę w różnych krainach a jednak nie tego samego dnia.

Walczą, lecz nie o władze, ale o siebie nawzajem by dziedzic Światów pokochał ich samych i mógł ich zrodzić jak zawsze kiedy serca zegarów wybiją w jednej chwili. Raz na upadek pokolenia.