Dom bez drzwi (+18)

Kobieta otwie­ra oczy, ledwo widzi zarys okna, w po­miesz­cze­niu pa­nu­je mrok, wil­goć, śmier­dzi la­kie­ro­wa­nym drew­nem.

– Ad­rian? – pyta Kar­men i maca rę­ka­mi za­ku­rzo­ną pod­ło­gę. Po­wo­li siada. – Ad­rian?! – po­wta­rza gło­śniej imię męża. Cisza. Kar­men na czwo­ra­kach bada pal­ca­mi oto­cze­nie. Tra­fia na chłod­ną dłoń. Sły­szy chra­pli­wy od­dech. Po­trzą­sa ra­mie­niem męż­czy­zny.

– Co…? Ała… – Ad­rian mruga. – Głowa mnie na­pie­prza. 

– Mnie też – wzdy­cha Kar­men.

– Za­pa­lisz świa­tło? – Ad­rian siada po tu­rec­ku. Po­pra­wia oku­la­ry zsu­wa­ją­ce się z nosa.

– Nie je­ste­śmy w domu – szep­tem wy­ja­śnia Kar­men.

– Jak to? – Ad­rian roz­glą­da się po ciem­nym po­miesz­cze­niu, oczy przy­wykają do mroku, stop­nio­wo wy­naj­du­ją nowe szcze­gó­ły. Okno z kra­ta­mi, wy­wró­co­ny stół, szaf­ka z na­rzę­dzia­mi, dwu­pię­tro­we łóżko. – Co to ma być?

– Mnie py­tasz? – Kar­men po­cie­ra skroń. – To ty mó­wi­łeś, że gro­zi­li ci przez ostat­ni pro­jekt.

– Co, my­ślisz, że nas… po­rwa­li? – Ad­rian za­sty­ga. – Ci po­pie­prze­ni fa­na­ty­cy?

– A kto inny?

– I zo­sta­wi­li­by nas w takim sta­nie, nie zwią­za­li? – Ad­rian wsta­je. Po­da­je dłoń żonie.

– Nie wiem, ale mo­głeś nie chwa­lić się, ile mi­lionów na tym za­ro­bisz. – Kar­men z nie­chę­cią do­łą­cza do Ad­ria­na. – Opu­ści­my te­ra­pię.

– Ktoś nas po­rwał, a ty o te­ra­pii? – Ad­rian cofa dłoń. – Co z tobą nie tak?

– Ze mną? – Kar­men pry­cha. – Bez prze­rwy pra­cu­jesz i nie masz po­ję­cia, co jest dla mnie ważne!

– Dobra, bądź już cicho, co? – Ad­rian pod­cho­dzi do okna.

– Nie bę­dziesz mnie uci­szał! To przez cie­bie tu je­ste­śmy!

Ad­rian za­ci­ska usta, zdu­sza w sobie ko­lej­ną od­po­wiedź. Świat na zewnątrz spowija ponury mrok i do­pie­ro księ­życ wy­nu­rza­ją­cy się zza chmur oświe­tla po­la­nę.

– Co, do…?

Na po­la­nie leżą roz­człon­ko­wa­ne zwło­ki. Ręce na jed­nym sto­sie, nogi na dru­gim, nagie kor­pu­sy na trze­cim. Ni­g­dzie nie widać głów. Za­schnię­te stru­gi krwi cią­gną się po nie­wiel­kim te­re­nie oto­czo­nym igla­sty­mi drze­wa­mi. Wzdłuż drogi stoją domki kem­pin­go­we.

– Co znowu? – Kar­men zmierza w stronę okna.

– Nie patrz – rzuca Ad­rian, ale jest za późno.

Kar­men prze­raź­li­wie wrzesz­czy. Ad­rian za­ty­ka jej usta, ale ob­ry­wa łokciem w brzuch.

– Usły­szą nas – syczy i do­pie­ro to spra­wia, że żona cich­nie.

– Mój łeb… – mówi ktoś z lewej stro­ny. Ad­rian i Kar­men bie­gną do łóżka wci­śnię­te­go w róg po­ko­ju. Na dol­nym pię­trze leży Oskar. Opa­tu­lo­ny kocem i ob­ró­co­ny tyłem, teraz nie­zdar­nie unosi kwa­dra­to­wą głowę. Wy­krzy­wia usta, nad któ­ry­mi ma nie­wiel­ką szra­mę. Na ścia­nie tuż za Oska­rem wiszą pla­ka­ty. Jeden przed­sta­wia po­dłuż­ną twarz ko­bie­ty o błę­kit­nych wło­sach. Jej roz­cią­gnię­te w lo­do­wa­tym uśmie­chu wargi są nie­na­tu­ral­nie po­więk­szo­ne. Oczy skry­wa­ją sza­leń­stwo.

Kar­men chwy­ta syna w ob­ję­cia.

– Daj spo­kój. – Oskar od­py­cha matkę. – Nic nie piłem, a mam kaca.

– Mu­si­my ucie­kać – mówi Kar­men zdrę­twia­ły­mi war­ga­mi.

– Nie ma drzwi – od­po­wia­da Ad­rian. – Okno jest za­kra­to­wa­ne.

– Wy­myśl coś, po­dob­no je­steś ge­niu­szem! – Kar­men ledwo po­wstrzy­mu­je płacz.

Ad­rian za­ci­ska pię­ści.

– Two­rzę opro­gra­mo­wa­nia, nie roz­wa­lam ścian.

– Gdzie wy mnie za­bra­li­ście? – Oskar wy­cho­dzi z łóżka w szarych dresach. Jest dużo wyż­szy od Ad­ria­na, umię­śnio­ny i z nosem prze­krzy­wio­nym po ostat­niej walce. – Co wy od­wa­la­cie?

– Nikt cię nie za­brał, gów­nia­rzu… – za­czy­na Ad­rian.

– Nie mów tak do niego – prze­ry­wa Kar­men.

– A on może gadać do nas w ten spo­sób? – Ad­rian kręci głową.

– Ma trud­niej­szy etap, kiedy to wresz­cie zro­zu­miesz?

– Jak mia­łem te pie­przo­ne sie­dem­na­ście lat – w zło­ści opo­wia­da Ad­rian – po­ma­ga­łem ojcu w warsz­ta­cie. Cięż­ka ha­rów­ka na­uczy­ła mnie, że…

– Ta, wiemy, przez trudy do gwiazd i inne ba­na­ły – rzuca po­gar­dli­wie Oskar. – Ile jesz­cze razy o tym wspo­mnisz?

– Tyle, ile po­trze­ba two­jej tępej gło­wie, żeby to zro­zu­mieć.

– Dobra, wy­lu­zuj. – Oskar krzy­żu­je ręce. – Gdzie my w ogóle je­ste­śmy?

– Nie wiemy, skar­bie. – Kar­men kła­dzie mu dłoń na ra­mie­niu, ale Oskar robi krok do tyłu. – Nowy pro­jekt Ad­ria­na bę­dzie wart tak dużo, że chyba ktoś…

– Prze­stań mnie o wszyst­ko ob­wi­niać. – Ad­rian pa­trzy w stro­nę okna. – Może to jakiś chory żart. Jeden z tych nu­me­rów od kum­pli Poli… jak to na­zy­wa­ją…

– Pran­ki – od­zy­wa się głos z gór­ne­go łóżka. – Zro­bisz mi aspi­ry­nę, tato?

– Pola, skąd… Jak ty… – Ad­rian bled­nie. – Czemu tu je­steś?

– Skąd mam wie­dzieć? – Pola siada na łóżku. Ma jasną, pie­go­wa­tą cerę. I małe, czer­wo­ne zna­mię tuż przy uchu, które kształ­tem przy­po­mi­na pół­ko­le. – To co z tą aspi­ry­ną?

– Pola, chodź do mnie. – Ad­rian wy­cią­ga rękę. Córka chwy­ta jego palce, przo­dem scho­dzi z łóżka.

– To nie jest dom cioci Pa­try­cji – za­uwa­ża Pola i marsz­czy cien­kie brwi. Przy­zwy­cza­jo­ne do pół­mro­ku oczy omia­ta­ją spoj­rze­niem po­miesz­cze­nie. – To… co to jest? Mó­wi­li­ście o… pran­kach?

– Czemu my­śla­łaś, że je­ste­śmy u ciot­ki Pa­try­cji? – pry­cha Oskar.

– Dwu­pię­tro­we łóżko bliź­nia­czek, spa­łam ostat­nio na gór­nym… – od­po­wia­da Pola, która z wa­ha­niem ob­ser­wu­je twa­rze sto­ją­cych tuż obok niej osób. Wciąż trzy­ma ojca za rękę. – Tato, o co tu cho­dzi?

– Chciał­bym wie­dzieć. – Ad­rian przy­tu­la ją, ca­łu­je jasne włosy.

– Co pa­mię­ta­cie jako ostat­nie? – pyta Kar­men. – Ja tro­chę drze­ma­łam na ka­na­pie… Oglą­da­łam „Rok za ro­kiem”… Ni­cze­go wię­cej nie kojarzę. Mu­sie­li mnie za­brać z domu. Ale to dziw­ne… Bo czemu je­stem w tej su­kien­ce? Se­rial oglą­da­łam w czymś innym.

– Po ko­la­cji z pra­cow­ni­ka­mi wra­ca­łem do domu. – Ad­rian mówi spo­koj­nie, ale zerka co chwi­lę w stro­nę okna. – Film mi się urwał.

– Piłeś coś?

– Nie, ale ty pew­nie piłaś wino, co?

– Mo­żesz prze­stać? – Kar­men wy­dy­ma usta. – Wino w domu, do se­ria­lu, to co in­ne­go. A ty, Pola?

– Byłam… u Pau­li­ny. Z Majką. 

– Ta? – Oskar par­ska śmie­chem. – A na insta wrzu­ca­łaś re­la­cję z chaty Fi­li­pa.

– Ja­kie­go Fi­li­pa? – pod­chwy­tu­je Ad­rian.

Pola za­ci­ska usta.

– Czemu tu nie ma drzwi? – Oskar marsz­czy czoło. Chmu­ry w ca­ło­ści od­sła­nia­ją księ­życ w pełni.

– Po­dej­rze­wa­my po­rwa­nie – od­po­wia­da cicho Kar­men. – A ty, co pa­mię­tasz?

– Nic. – Oskar pod­cho­dzi do prze­wró­co­ne­go stołu. Leży tam la­tar­ka, klucz i lu­dzik Lego. Chło­pak wkła­da wszyst­ko do kie­sze­ni spodni.

– Na pewno coś ko­ja­rzysz – mówi Pola. – Może znowu ga­da­łeś ze sta­ry­mi zna­jo­my­mi? Może to oni wy­my­śli­li to po­rwa­nie?

– Weź się odwal, co? – Oskar maca ścia­nę, za­czy­na w nią stu­kać.

– Jesz­cze raz tak do niej po­wiesz, gów­nia­rzu…

– Sam da­jesz mu taki przy­kład – prze­ry­wa Ad­ria­no­wi Kar­men. – Wiecz­nie nie ma cię w domu, a jak je­steś, tylko na niego war­czysz. Jak Oskar ma…

– A, czyli teraz to moja wina, że bie­rze pro­chy?

– Prze­stań. – Kar­men przy­ci­ska ręce do głowy. – Po pro­stu prze­stań… Jaka ja byłam głu­pia… My­śla­łam, że te­ra­pia w czymś nam po­mo­że… Ale z twoim na­sta­wie­niem widzę, że to nie ma sensu.

– Bo wszyst­ko usta­wiasz pod sie­bie – od­pa­ro­wu­je Ad­rian. – Za­ła­twiasz te­ra­pię, choć ni­ko­go to nie in­te­re­su­je, ale musimy iść, bo twój po­mysł na pewno roz­wią­że każdy pro­blem.

– Prę­dzej się po­za­bi­ja­cie, niż pój­dzie­cie na te­ra­pię – pry­cha Oskar. Oglą­da szaf­kę z na­rzę­dzia­mi. Sięga po mło­tek, ude­rza nim w ścia­nę.

Łup, łup.

– A co jest za…? – Pola nie do­kań­cza, bo Kar­men blo­ku­je jej przej­ście do okna.

– Le­piej nie patrz – mówi szyb­ko.

– Czemu? – Pola marsz­czy brwi.

– Po­słu­chaj, do­brze? – Kar­men przy­gry­za wargi, pod­no­si ręce.

– Tato, o co cho­dzi? – Pola ob­ra­ca się w stro­nę ojca.

– Skar­bie, Kar­men ma rację.

Łup, łup. Mło­tek ude­rza w drew­nia­ne ścia­ny.

– Co jest? – Ad­rian unosi brwi. – To nic nie daje.

– Wy­glą­da na drew­no, ale nim nie jest – za­uwa­ża Oskar. Do­ty­ka ścian. – Są… zimne, jak metal.

– Pie­przo­na imi­ta­cja – pod­su­mo­wu­je Ad­rian. – Ktoś za­mknął nas w bla­sza­nej pusz­ce i dla za­ba­wy stwo­rzył drew­nia­ny wy­strój.

– Boże… Po­ry­wa­cze już by coś po­wie­dzie­li… – Kar­men drży. – Pro­szę, niech to bę­dzie jakiś głupi żart… To musi być głupi żart…

– Jest jesz­cze piła. – Oskar unosi piłę z czer­wo­ną rącz­ką. – Może z kra­ta­mi pój­dzie le­piej.

– Daj mi to. – Ad­rian wy­cią­ga dłoń.

– Po­ra­dzę sobie. – Oskar kie­ru­je kroki w stro­nę okna.

– Nie. – Kar­men staje na­prze­ciw­ko. – Pro­szę, nie pod­chodź.

– O co wam cho­dzi? – Oskar pró­bu­je wy­mi­nąć matkę. – Chcę nas uwol­nić, nie?

– Nie mo­żesz tam…

– Nie będę tu sie­dział! – Oskar od­py­cha Kar­men, do­pa­da do krat, przy­kła­da­ do nich brzesz­czot. – Ja pier­do­lę.

– Co? – pyta Pola. – Co tam jest?

– To ja­kieś… Kurwa, to je­ba­ny rewir psy­cho­pa­ty.

– Ale co tam wi­dzisz?!

– Po­uci­na­ne ka­wał­ki ciał. – Oskar blednie, ob­ra­ca się. Powoli opuszcza ręce. – Kto to zor­ga­ni­zo­wał?

– Chcę wie­rzyć, że to jakiś chory kawał – mówi słabo Kar­men. Wy­glą­da, jakby ta myśl po­zwa­la­ła jej nie zwa­rio­wać.

– Może po­rwa­li nas dla okupu – do­da­je bez prze­ko­na­nia Ad­rian. Za­bie­ra piłę z rąk Oska­ra. – Nie­waż­ne. Mu­si­my coś zro­bić.

– Jeśli tam są… cia-cia­ła… – jąka się Pola – to my… Czemu za­mie­rza­my wyjść na ze­wnątrz?

– A jak chcesz uciec? – Oskar opie­ra plecy o ścia­nę. Po skro­ni spły­wa struż­ka potu. – Zo­sta­nie­my tu i ktoś nas po­ćwiar­tu­je.

– Ale jak wej­dzie? – Pola robi dwa kroki do przo­du. Kar­men chwy­ta ją za ramię, ale dziew­czy­na wy­ry­wa się, staje przy oknie. – Jezu… – Za­kry­wa usta dłonią.

– Nie patrz, skar­bie. – Ad­rian obej­mu­je córkę jedną ręką.

– Tam są inne domy. – Pola wy­cią­ga drżą­cy palec, wska­zu­je nie­okre­ślo­ny punkt. – Wi­dzi­cie? Wyrwa w tym… w tej stali czy czymś. A dalej? Chyba bra­ku­je dwóch krat, ale słabo widzę…

Oskar ocie­ra pot z czoła, do­pa­da do okna.

– Kurwa, masz rację. Lu­dzie wy­szli, a wtedy coś ich do­pa­dło.

Cała ro­dzi­na za­mie­ra na krót­ką chwi­lę, pod­czas któ­rej pa­trzą na po­nu­ry widok zma­sa­kro­wa­nych czę­ści ciał uło­żo­nych w niewielkie stosy. Księ­życ rzuca sre­brzy­sty blask na trawę za­pla­mio­ną krwią. Stopy. Kilka kro­ków dalej łydki, uda, na pia­sku kor­pu­sy, ręce i po­od­ci­na­ne dło­nie. Żad­nych fla­ków na wierz­chu, jakby ktoś je po­sprzą­tał. Oczy­ścił. Kar­men oszu­ku­je umysł, po­wta­rza, że to atra­py. Za chwi­lę wy­sko­czą lu­dzie z te­le­wi­zji, przy­zna­ją, że to żart. Za­ci­ska­jąc palce, Kar­men wbija pa­znok­cie w skórę po we­wnętrz­nej stro­nie dłoni. To boli, ale ból uspo­ka­ja. Na­pię­cie w jej ciele jest tak silne, że ocze­ki­wa­nie na te­le­wi­zyj­ną ekipę staje się wręcz je­dy­ną moż­li­wo­ścią.

– To co, mamy zo­stać? – Ad­rian zerka na Kar­men. – Hej, czy coś…

– To nie może być praw­da – od­po­wia­da Kar­men. – Po­wiedz, że nie jest.

– Nie mam po­ję­cia…

– Ale po­wiedz! – Kar­men za­ci­ska palce na jego przed­ra­mio­nach. – No, mów!

– Nie wiem, co to za po­pie­przo­na akcja. – Ad­rian obej­mu­je jej twarz dłoń­mi. – Nie wiem, sły­szysz?

– To nie­praw­da. Robią nam chory, obrzy­dli­wy kawał… To jak w tym fil­mie, gdzie bo­ha­ter nie wie­dział, że go na­gry­wa­ją, że jest w ukry­tych ka­me­rach… I to miej­sce, te domki… Mam wra­że­nie, że są zna­jo­me.

– Może tak. – Ad­rian do­pie­ro teraz widzi stan Kar­men. W jej oczach prze­ra­że­nie, w drżą­cych rę­kach nie­po­kój, w umy­śle pa­ni­ka. – Ale jeśli ktoś to wy­my­ślił – po­wo­li od­gar­nia ciem­ne włosy z czoła żony – to mu­si­my wziąć w tym udział. Tak, żeby na­gry­wa­ją­cy wy­szli z ukry­cia. – Przy­gar­nia ją do sie­bie, nie­pew­nie, z obawą, że zo­sta­nie ode­pchnię­ty. – Do­brze?

– Chyba. – Kar­men stoi sztyw­no, jak za­gu­bio­na dziew­czyn­ka.

Mil­czą.

– Tu jest klapa. – Pola wska­zu­je miej­sce nad wy­wró­co­nym sto­łem, gdzie na su­fi­cie od­zna­cza­ją się czte­ry linie, a po­środ­ku wid­nie­je mały uchwyt.

– No bez kitu. – Oskar już pod­no­si stół. – Ale wszyst­kie krze­sła mają po­ła­ma­ne nogi.

– Wy­my­śli­my coś – szep­cze Ad­rian do ucha Kar­men. – Po­cze­kaj, moja pani.

Kar­men mruga. Od bar­dzo dawna nie sły­sza­ła z ust męża tego afek­to­ni­mu.

Ad­rian z Oska­rem pró­bu­ją ode­rwać szafę od ścia­ny, ale jest zbyt mocno przy­mo­co­wa­na. Pola ukła­da na stole ma­te­ra­ce. Kar­men pa­trzy przez okno i nagle w sercu czuje bo­le­sny ucisk. Chowa głowę za ścia­nę.

– Idą – mówi ochry­płym gło­sem. Cała trój­ka za­sty­ga i pa­trzy na nią, po czym pod­bie­ga­ją do ścia­ny. Oskar i Ad­rian trzy­ma­ją w rę­kach na­rzę­dzia.

– Mają broń – za­uwa­ża Oskar.

– Jezu… – Pola ledwo zerka i przy­ci­ska głowę do ścia­ny. Kar­men nie­ocze­ki­wa­nie ści­ska dłoń męża. Wy­mie­nia­ją prze­ra­żo­ne spoj­rze­nia.

Oskar i Ad­rian ob­ser­wu­ją scenę za oknem. Pięć wy­so­kich po­sta­ci w srebr­nych płasz­czach i kap­tu­rach stoi pod jed­nym z dal­szych domów kem­pin­go­wych. Jeden z nich strze­la przez kraty. Roz­dzie­ra­ją­cy krzyk prze­ci­na po­wie­trze. Drugi strzał, trze­ci – dźwięk za­mie­ra. Na ze­wnątrz banda srebr­nych re­cho­cze tak, że Kar­men za­czy­na drżeć. Ich śmiech brzmi jak żabi skrzek.

– Zgi­nie­my… – szep­cze Pola.

– Gdy­bym zdobył broń… Cho­le­ra! – Ad­rian za­ci­ska pię­ści. Za pasem ma tylko mło­tek.

Szkla­na bu­tel­ka wy­pa­da przez kraty jed­ne­go z dal­szych domów. Nie­ludz­kie re­cho­ty nisz­czy wy­buch. Za oknem połyskuje krwa­wa łuna ognia.

 

***

 

– Są sku­pie­ni na tam­tych – mówi Ad­rian – więc mu­si­my dzia­łać. Dalej, nie ma czasu. – Trąca Oska­ra. – A wy po­cze­kaj­cie.

Kar­men i Pola się obej­mu­ją. Oskar wsu­wa­ za pas w spodniach dwa młot­ki, pod­bie­ga z Ad­ria­nem do stołu, na który razem wska­ku­ją.

– Jak wyj­dzie­my, spró­bu­je­my do­trzeć do rzeki, dobra?

– No. – Oskar kiwa głową. Kuca.

– Dasz radę? – pyta Ad­rian.

– Kurwa, szyb­ciej! – iry­tu­je się Oskar.

Ad­rian bez dal­szych roz­mów wcho­dzi na jego barki. Za oknem sły­chać prze­kleń­stwa, gło­śne krzy­ki. Oskar widzi, jak ktoś z in­ne­go domku rzuca pod­pa­lo­ną bu­tel­kę ze szmat­ką. Stwo­rze­nia w kap­tu­rach strze­la­ją do obroń­cy. Zo­sta­ło ich trzech. Dwóch leży nie­ru­cho­mo. Ogień nie roz­prze­strze­nia się, za suchą trawą tylko piach.

Oskar klnie, kiedy męż­czy­zna z tam­te­go domku krzy­czy, a srebr­ni dziko re­cho­czą. Wi­wa­tu­ją, wysoko unosząc ręce. Po czole Ad­ria­na spły­wa­ją stru­gi potu, jego błę­kit­na ko­szu­la jest cała w pla­mach. Pola i Kar­men wiążą prze­ście­ra­dła z po­sze­wkami od koł­der i po­du­szek.

Księ­życ znika za chmu­ra­mi. Nad­cią­ga mrok.

Trzask! Klapa w su­fi­cie opada.

– Shy­sze­lih­cie?! – wrzesz­czy znie­kształ­co­nym gło­sem jeden ze srebr­nych. – Gdzieś tu jehce są!

– Szu­kaj­cie, dalej! – do­da­je głos, który z całą pew­no­ścią jest ludz­ki.

Ad­rian ze­ska­ku­je z ra­mion syna. Po­ma­ga córce wejść na stół. Panuje półmrok, więc Pola wolno wdra­pu­je się na ra­mio­na Oska­ra i stam­tąd za­czy­na wspi­nacz­kę na górne pię­tro. Ręce ma lo­do­wa­te, wdy­cha kurz, wy­cie­ra go ubra­niem. Leży wy­czer­pa­na, dyszy i czuje w sercu bo­le­sne pul­so­wa­nie.

Kasz­le, przy­su­wa głowę do dziu­ry. Kar­men jest dziw­nie słaba, z tru­dem wcho­dzi na ra­mio­na syna.

– Szyb­ciej – dyszy Oskar.

– Dasz radę – mówi Ad­rian.

Sre­brzy­sty blask oświe­tla po­la­nę oraz wnę­trze blaszanej chaty. Widać trzy po­sta­cie za­glą­da­ją­ce do ko­lej­ne­go domku.

– Zrób to dla dzie­ci, Kar­men, pro­szę… Nie mamy czasu.

Kar­men staje na bar­kach syna, pod­trzy­my­wa­na w pasie przez męża. Chwy­ta Oska­ra za głowę, a ten ostrożnie wstaje. Pola po­da­je Kar­men ręce, wcią­ga ją.

I wtedy jeden z bandy za­kap­tu­rzo­nych wrzeszczy:

– Tam są!

– Dorwijcie te ścierwa!

Oskar i Ad­rian wy­mie­nia­ją prze­ra­żo­ne spoj­rze­nia.

– Właź! – Ad­rian spla­ta dłonie.

– Co…?

– No właź! Oskar!

W spoj­rze­niu Ad­ria­na jest sta­now­czość i pew­ność. Oskar wcho­dzi na barki Ad­ria­na, który za­ci­ska zęby, żyły na czole pul­su­ją z wy­sił­ku. Za­kap­tu­rze­ni bie­gną w ich stro­nę. Jeden unosi broń. Oskar pod­cią­ga się wyżej, mło­tek wy­pa­da ze spodni, Pola i Kar­men po­ma­ga­ją chło­pa­ko­wi wejść. Zrzu­ca­ją po­wią­za­ne po­ście­le Ad­ria­no­wi, który je łapie, i wtedy pada strzał. Kar­men wrzesz­czy.

– Tato!!! – woła Pola.

– Ad­rian! – Kar­men za­ci­ska pię­ści, wbija pa­znok­cie w skórę.

Ad­rian spada ze stołu, jedno z prze­ście­ra­deł rwie się i na­kry­wa męż­czy­znę na pod­ło­dze. Resz­tę po­ście­li trzy­ma Oskar, teraz me­cha­nicz­nie wcią­ga­jąc je na górę.

 

 

***

 

Zza krat wciąż do­bie­ga­ją strza­ły. Kar­men z dzieć­mi od­su­wa­ją się od klapy w pod­ło­dze. Kule nie prze­cho­dzą przez me­ta­lo­wy sufit. Kurz tań­czy w srebr­nym pół­mro­ku. Księ­życ w pełni za­glą­da przez wiel­kie okna znaj­du­ją­ce się po obu stro­nach spa­dzi­ste­go dachu. Są tu stare ma­te­ra­ce i po­ście­le. Kar­men pła­cze. Obej­mu­je na­sto­lat­ków.

– Mówił, że to nie­praw­da – szlo­cha. – Mówił tak… Nie mógł zgi­nąć… Nie on…

Strza­ły na dole usta­ją.

– Zejdź­my po niego. – Kar­men ociera łzy.

– Cią­gle mogą tam być. – Oskar prze­cze­su­je pal­ca­mi krót­kie włosy. Od­su­wa się od matki.

– Nie mo­że­my go zo­sta­wić. – Głos Poli drży.

– Na razie mu­si­my – de­cy­du­je Oskar.

– Mó­wisz tak, jakby cię nie ob­cho­dził – wy­rzu­ca mu Kar­men.

– Od­czep się – od­po­wia­da Oskar. – Czego ty chcesz?

– Chcę wi­dzieć, że ci za­le­ży, że dbasz o tatę… – za­czy­na Kar­men.

– To nie jest mój oj­ciec – prze­ry­wa jej ze zło­ścią Oskar.

Pola ude­rza go w tył głowy otwar­tą dło­nią.

– Ale z cie­bie dupek! Też nie je­steś moim bra­tem, a wcią­gnę­łam cię tu, zanim te dzi­wa­dła od­strze­li­ły ci jaja… A może to zro­bi­ły, co? Bo nagle nie masz jaj, żeby po­my­śleć o in­nych!

– Chcesz ry­zy­ko­wać, żeby nas wy­strze­la­li w za­mian za pa­trze­nie na trupa?

– Oskar! – Kar­men po raz pierw­szy od dawna pod­no­si na niego głos. – Jak mo­żesz tak mówić?

Oskar milk­nie, od­wra­ca wzrok.

– Ad­rian! – woła Kar­men przez klapę. Cisza. Za oknem re­cho­ta­nie, mało wy­raź­ne roz­mo­wy. – Ad­rian!

Nikt nie od­po­wia­da.

– Zejdź, po­szu­kaj go! – krzy­czy prze­śmiew­czy głos. – Cze­ka­my!

Kar­men przy­ci­ska dło­nie do ust, płacz wstrzą­sa jej cia­łem i w końcu ciche, bo­le­sne wycie wy­peł­nia pod­da­sze.

 

***

 

Pola jest blada, nie­ru­cho­ma, księ­życ oświe­tla jej nie­bie­skie oczy i kol­czy­ki. Oskar wciąż wbija wzrok w pod­ło­gę.

– Może jest nie­przy­tom­ny, bo obe­rwał.

– A jeśli się wy­krwa­wi? – Szlo­cha Kar­men. – Muszę mu pomóc…

– Tylko na to cze­ka­ją – po­wstrzy­mu­je ją Oskar.

– A jeśli umrze przez to, że nie po­mo­gli­śmy? Ze­sko­czę szyb­ko, nie zdążą strze­lić…

– Po­ła­miesz nogi, a jemu i tak nie po­mo­żesz!

– Kłó­ci­łam się z nim – wy­zna­je z bólem Kar­men.

– Każdy to wie – mru­czy Oskar i od­wra­ca wzrok.

– Nie, ja… Teraz, kiedy on… Tylko się z nim kłó­ci­łam, chcia­łam, żeby… żeby było ina­czej. Chcia­łam iść z wami na te­ra­pię… Ale byłam taka głu­pia…

Kar­men nie po­tra­fi prze­rwać du­szą­ce­go szlo­chu, przez który z tru­dem oddycha.

Pola wsta­je, wy­glą­da na ze­wnątrz.

– Wa­ka­cje! – krzy­czy nagle.

– Co? – Oskar marsz­czy brwi i myśli, że zwa­rio­wa­ła.

Kar­men unosi za­czer­wie­nio­ne, pełne łez oczy.

– To jest nasze pole kem­pin­go­we – wy­ja­śnia Pola. – By­li­śmy tu trzy lata temu na uro­dzi­nach cioci Pa­try­cji, or­ga­ni­zo­wa­ła ka­ja­ki. To jeden z dom­ków, może nasz… My tutaj… Tu się po­zna­li­śmy.

– Boże… – Kar­men do­łą­cza do Poli. – To praw­da… Po­zna­łam Ad­ria­na, ty mia­łaś dwa­na­ście lat…

Jedno z drzew pło­nie, cała trój­ka ob­ser­wu­je czar­ne kłęby dymu uno­szo­ne­go przez wiatr.

– By­li­śmy razem – mówi cicho Kar­men. – Przy ogni­sku. Pola śpie­wa­ła. Jaki ten śpiew był pięk­ny…

Kar­men kła­dzie jedną rękę na ra­mie­niu Poli, drugą na ra­mie­niu syna. Po jej twa­rzy spły­wa­ją łzy. Oskar pa­trzy na dym. W jego oczach od­bi­ja się po­blask ognia.

 

***

 

– To moja wina – wy­zna­je Oskar.

– Synku, nie… – Kar­men pa­trzy na niego ła­god­nie. – Ro­bi­łeś, co mo­głeś. Ad­rian zde­cy­do­wał, że cię pod­nie­sie.

– Nie o tym mówię.

– A o czym? – wtrą­ca Pola. – Cho­dzi o Ame­lię?

Kar­men sze­rzej otwie­ra oczy, kręci głową.

– Nie…

– Długo pró­bo­wa­łem – po­dej­mu­je Oskar. – Ale nie mo­głem tak jej zo­sta­wić…

– Okła­ma­łeś mnie. – Kar­men za­ci­ska dłoń na ra­mie­niu Oska­ra. – Ame­lia wcią­gnę­ła cię w ten syf, ledwo z tego wy­sze­dłeś… Obie­ca­łeś, że to ko­niec.

– Bra­łem przy­kład z cie­bie – rzuca ze zło­ścią Oskar.

Pola unosi brwi.

– Ile razy mó­wi­łaś, że to ko­niec… a dalej z nim miesz­ka­li­śmy, co?

– Prze­stań.

– Ame­lia była sa­mot­na i ni­ko­go nie krzyw­dzi­ła – kon­ty­nu­uje Oskar. – A on nie tylko pił, wiesz o tym. Pra­co­wa­łaś tak długo w szpi­ta­lu, żeby go nie wi­dy­wać, ale ja tam byłem. Wo­la­łaś, żeby wyżył się na mnie, a nie…

Kar­men po­licz­ku­je syna. Oskar pa­trzy na nią z mie­sza­ni­ną szoku i nie­wy­po­wie­dzia­ne­go bólu. Przy­bie­ra na twarz maskę pełną drwi­ny i cedzi do Poli:

– Twoja matka zwia­ła, a mój stary zapił się na śmierć. A teraz sie­dzi­my w tej dziu­rze i cze­ka­my, aż nas za­rżną…

Mil­cze­nie, które na­sta­je, prze­ry­wa huk za oknem. Cała trój­ka pod­ska­ku­je, przy­ci­ska dło­nie do szyby. Na dole do­ga­sa pło­ną­ce drze­wo. Za­kap­tu­rze­ni prze­ję­li po­mysł pod­rzu­ca­nia ognia i teraz to oni pod­pa­la­ją jeden z dom­ków. Trzy­oso­bo­wa ro­dzi­na ucie­ka przed dymem. Są na pod­da­szu, ale wy­bi­ja­ją szybę na pię­trze i wy­ska­ku­ją. Tur­la­ją się po da­chów­kach, pró­bu­ją uciec w las.

Zza krza­ków wy­pa­da­ją ko­lej­ne po­sta­cie w srebr­nych kap­tu­rach. Tym razem piąt­ka. Dwóch ma broń, ce­lu­ją w stopy ofiar. Strze­la­ją. Krew bry­zga na traw­nik. Ro­dzi­na wrzesz­czy. Jeden z na­past­ni­ków do­ska­ku­je do na­sto­lat­ki, kap­tur opada z jego czoła. Pod spodem skóra jak u ro­pu­chy – brą­zo­wa, pełna gru­czo­łów przy­po­mi­na­ją­cych bąble. Z kilku sączy się zie­lon­ka­wa ropa. Oczy stwo­ra przy­po­mi­na­ją po­dłuż­ne, wą­skie szpar­ki, zaj­mu­ją po­ło­wę pyska, nos to wy­pu­kły gru­czoł, a usta sta­no­wi otwór gę­bo­wy na wy­so­ko­ści brody.

Na­sto­lat­ka prze­raź­li­wie wyje. Męż­czy­zna około czter­dziest­ki pró­bu­je się do niej do­czoł­gać. Jest za późno. Stwór od­gry­za mu dłoń – do­słow­nie wkła­da całą do pasz­czy i od­rą­bu­je od nad­garst­ka, jakby miał tar­tak za­miast otwo­ru gę­bo­we­go.

Pola wy­mio­tu­je. Oskar bled­nie, za­ci­ska pię­ści. Kar­men dy­go­cze na całym ciele jak przy fe­brze. Nie od­wra­ca wzro­ku, kiedy matka dziew­czy­ny traci stopę przez ko­lej­ne mon­strum. Teraz trzy stwo­ry urzą­dza­ją chory pokaz od­rą­by­wa­nia czę­ści ciała. Ich gęby na bro­dzie roz­sze­rza­ją się obrzy­dli­wie ni­czym pysk węża.

Krew chlu­sta na trawę, pia­sek, bru­nat­ne pyski są w ca­ło­ści po­kry­te czer­wo­ną po­so­ką. Ale ich płasz­cze po­zo­sta­ją czy­ste. Trzask! Ode­rwa­na głowa. Krzt! Ręka, ko­lej­na stopa, każdy więk­szy frag­ment ciała ulega roz­człon­ko­wa­niu. Oskar przy­my­ka oczy. Żółć pod­cho­dzi do gar­dła. Ohyd­ne kre­atu­ry za­czy­na­ją za­no­sić po­od­ci­na­ne koń­czy­ny do od­po­wied­nich sto­sów. Zo­sta­ją tylko głowy. Kar­men ledwo od­dy­cha.

Srebr­ni za­kła­da­ją kap­tu­ry. Po­now­nie nie widać ich pysków. Trój­ka bie­rze po gło­wie i za­czy­na od­gry­zać ka­wał­ki. Stoją w kręgu, w ciszy, jedzą. Ob­gry­za­ją wszyst­ko do na­gich cza­szek. Wy­sy­sa­ją mózgi, a kości za­ko­pu­ją tuż obok du­że­go, ka­mien­ne­go gril­la.

I wtedy nad­bie­ga ko­bie­ta z nie­bie­skimi włosami i w srebr­nym płasz­czu. Wrzesz­czy na stwo­ry, wska­zu­je domy pal­cem, aż za­uwa­ża Oska­ra i Kar­men sto­ją­cych w oknie. Po­sy­ła im prze­ra­ża­ją­cy, zimny uśmiech.

Kar­men pa­trzy na Oska­ra. Mil­czą. Żadne słowa nie są w sta­nie wy­ra­zić tego, czego do­świad­czy­li. Pola cięż­ko dyszy, opie­ra dłoń o ścia­nę. Zwró­ci­ła wszyst­ko, co miała w żo­łąd­ku. Kar­men przy­cią­ga syna bli­żej, nie­zdar­nie się przy­tu­la­ją.

– To może być ko­niec – szep­cze Kar­men. – Pod­ło­żą ogień.

– Wolę zgi­nąć tutaj – mówi drżą­cym gło­sem Pola. – Udu­śmy się w tym dymie.

Oskar poprawia młotek wetknięty za pas. Za­kap­tu­rze­ni pod­cho­dzą bli­żej. Jeden z nich szy­ku­je bu­tel­kę: wkła­da­ją szmat­kę. Ktoś do nich strze­la, dwóch upada na zie­mię, resz­ta jest za­sko­czo­na, w pa­ni­ce ucie­ka­ją za ka­mien­ny, wy­so­ki grill. Przy ko­lej­nym strza­le Oskar wy­bi­ja szybę po dru­giej stro­nie, szkło z brzdę­kiem roz­sy­pu­je się na pod­ło­dze.

– Ruszajcie – na­ka­zu­je dzie­ciom Kar­men.

– Zo­sta­nę – de­cy­du­je Oskar.

– Nie. – Kar­men pró­bu­je prze­pchnąć syna do dru­gie­go okna. – Idź z Polą.

– Nie, zo­sta­nę z tobą…

– Choć raz mnie po­słu­chaj! – Kar­men z całej siły po­py­cha Oska­ra, a on jej na to po­zwa­la. – Mu­sisz żyć, ro­zu­miesz?! Nie po to Ad­rian oddał za cie­bie życie, żebyś je zmar­no­wał. To wszyst­ko jest jak kosz­mar­ny sen… Albo coś in­ne­go. Może zro­bi­łam go­rą­cą ką­piel, za­sła­błam, je­stem w po­chrza­nio­nych za­świa­tach… Ale chcę, że­by­ście wy… Ucie­kaj­cie.

– Mamo…

– Pójdę za wami. Tylko bie­gnij­cie, ile macie sił, żeby za­cho­wać bez­piecz­ną od­le­głość.

Oskar jest dziw­nie otę­pia­ły, po­cie­ra skro­nie. Kar­men mo­cu­je po­ście­le do klam­ki okna. Na dole, na pia­sku pło­nie szmat­ka, któ­rej na­past­ni­cy nie zdą­ży­li przy­mo­co­wać do bu­tel­ki.

– Pro­szę… idź – szep­cze Kar­men do syna.

– Taty nie ma – oznaj­mia Pola. – On… on żyje!

– Co? – Oskar mruga, po­ko­nu­je ma­razm, razem z matką pod­cho­dzą do ­klapy. – Nie wołał nas.

– Może ktoś go za­brał – stwier­dza Kar­men i przy­ci­ska drżą­ce ręce do ud. – Może… może już tam są.

– Nie sły­chać ni­ko­go. – Pola kręci głową. – Mu­si­my tam zejść, może jest pod sto­łem i nadal żyje.

– Nie bę­dzie­my ry­zy­ko­wać. – Kar­men chwy­ta jej rękę, ale Pola się wy­ry­wa.

– Ura­to­wał Oska­ra i chcesz go tak zo­sta­wić? – syczy.

– Nie, teraz ja ura­tu­ję jego córkę. – Kar­men chwy­ta po­wią­za­ne po­ście­le. Opusz­cza je przez otwartą kla­pę. – Zejdę do niego. Wy macie tylko ucie­kać. Prze­żyć. We­zwać pomoc. A ty zaj­mij się Polą – prosi Oska­ra. – Teraz, spójrz­cie.

Księ­życ po­wo­li znika za chmu­ra­mi. Mrok peł­znie po za­krwa­wio­nej po­la­nie.

Kar­men po­wta­rza szep­tem słowa mo­dli­twy.

– Anie­le Boży, Stró­żu mój… Ty za­wsze przy mnie stój… – Łapie ko­niec po­ście­li, obej­mu­je ją no­ga­mi, zjeż­dża niżej, na stół. – Rano, wie­czór, we dnie, w nocy… Bądź mi za­wsze ku po­mo­cy. To tylko sen, praw­da?

– Wy­bij­cie ich! – wrzesz­czy pełen furii głos. Stwo­ry prze­raź­li­wie skrze­czą.

Pola ści­ska rękę Oska­ra. Są przy dru­gim oknie, ale widzą kon­tu­ry srebr­nych płasz­czy. Na­past­ni­cy wy­cho­dzą zza gril­la. Nikt do nich nie strze­la. Pola dy­go­cze.

– Idą tu… – Za­ci­ska rękę tak mocno, że Oskar ledwo czuje palce. Zerka na kla­pę, chce iść za matką, pomóc jej, zro­bić co­kol­wiek… Widzi roz­bie­ga­ny wzrok Poli. Prze­ły­ka ślinę. De­cy­du­je.

– Ty pierw­sza, po­mo­gę ci… – Wciąż trzy­ma­jąc dłoń dziew­czy­ny, po­ka­zu­je na migi, jak muszą wcho­dzić. Pola sta­wia stopę mię­dzy roz­bi­te szkło na pod­ło­dze, chwy­ta ramę okna, za­wi­sa na dachu. Oskar do­łą­cza do niej, po czym syczy z bólu. Jedno ze szkieł prze­bi­ja bok palca u nogi. – Hamuj rę­ka­mi. Wolno.

Pola kiwa głową. W pół­mro­ku wy­glą­da jak upiór: blada i roz­czo­chra­na. Zsuwa się po me­ta­lo­wym dachu, a wszyst­kie dźwię­ki zni­ka­ją przez krzyk do­bie­ga­ją­cy z domku:

– Nie rób­cie nam krzyw­dy, są tu ze mną dzie­ci!

To głos Kar­men. Udaje, że ze­szli razem z nią na par­ter. Oskar i Pola zjeż­dża­ją po dachu, sto­pa­mi ude­rza­ją w pia­sek. Z przo­du sły­chać re­chot bandy. Pola upada na ko­la­na. Oskar po­ma­ga jej wstać. Gło­śny huk i bu­tel­ka roz­bi­ta w domku spra­wia­ją, że przy­szy­wa­ne ro­dzeń­stwo wy­mie­nia zroz­pa­czo­ne spoj­rze­nia.

– Nie… – szlo­cha Pola.

Oskar za­gry­za wargi, chwy­ta Polę i od­cią­ga w krza­ki. Wyj­mu­je mło­tek zza pasa, trzy­ma go teraz w dło­niach. Palec od stopy krwa­wi, ale rana jest płyt­ka, z boku. Przed nimi gęste po­szy­cie. Oskar kładzie dłonie na ramionach Poli, usadza ją na ziemi.

– Idź pierwsza, nisko – szepcze.

Po­cząt­ko­wo pełzną. Trawa łaskocze w nos, Pola powstrzymuje kichnięcie. Miękki grunt oblepia palce, czarny brud włazi za paznokcie. Docierają do szarozielonego krzewu jałowca. Okrążają go i siadają tuż pod kłującymi igiełkami, dyszą. Oskar omiata spojrzeniem okolicę, wskazuje dalszą drogę. W oddali słyszą krzyk. Zaczynają iść na czwo­ra­kach, sku­le­ni we wnę­trzu wła­snych lęków. Ranią dło­nie o kolce i po­krzy­wy. Włażą w pa­pro­cie po­kry­te lep­ki­mi pa­ję­czy­na­mi. W od­da­li unosi się mgła. Pola pła­cze bez­gło­śnie z bez­sil­no­ści. Strą­ca gru­be­go pa­ją­ka z ra­mie­nia. Wsta­je chwiej­nie.

Jest cicho, napięcie i strach towarzyszą ich dalszym krokom.

 

***

 

Stwór ska­cze, do­pa­da do nastolatka w czapce z daszkiem, od­ry­wa mu rękę od nad­garst­ka, krew bucha z rany, chłopak z ki­ku­tem prze­raź­li­wie wrzesz­czy, robi krok do tyłu, wpada na ko­rzeń, z hu­kiem lą­du­je na ziemi.

 – Nieeee! – wyje dzieciak, zaledwie dwunastoletni. Ko­lej­ny atak, pasz­cza stwora roz­wie­ra się, od­gry­za tym razem stopę. Krew zalewa trawę.

Chłopak mdle­je, żeby za chwi­lę po­now­nie wrzeszczeć, kiedy stwór pożera mu łydkę.

 Po chwi­li na po­la­nie leży po­krwa­wio­ny, roz­człon­ko­wa­ny trup.

 – Mhój… – syczy stwór, bul­go­cze, zli­zu­je krew z czę­ści ciała. Roz­dzie­ra ma­te­riał ubra­nia, roz­ko­pu­je roz­mię­kłą zie­mię, wci­ska tam strzę­py ciu­chów. Prze­ma­wia w nie­zro­zu­mia­łym ję­zy­ku i za­czy­na mla­skać. Wraca do po­ćwiar­to­wa­nych zwłok i ukła­da je tuż obok od­po­wied­nich par­tii ciała.

W od­da­li roz­le­ga się wrzask. Stwór nie­ru­cho­mie­je, omia­ta spoj­rze­niem oko­li­cę. Jest bosy, a jego stopy nie róż­nią się od rąk – tak samo ośli­zgłe, sze­ścio­pal­cza­ste z cien­ki­mi bło­na­mi. Skórę ma ko­lo­ru ciem­ne­go błota, pełną gru­czo­łów. Za­czy­na re­cho­tać jak ro­pu­cha, sięga po głowę męż­czy­zny z twa­rzą za­sty­gnię­tą w bo­le­snej ago­nii.

– Mhój… – Pod­no­si zdo­bycz, wy­sta­wia czar­ny, mię­si­sty język, zli­zu­je krew z szyi. Kilka kro­pli kapie na sre­brzy­sty tors, ale nie są wi­docz­ne, jakby zo­sta­ły wchło­nięte w ma­gicz­ny spo­sób.

Stwór mla­ska, robi kilka kro­ków, gdy kula ze świ­stem prze­ci­na po­wie­trze i do­się­ga jego ręki. Ko­lej­na tra­fia tuż nad stopą.

– Ksz… – syczy stwór i upada. Zza drze­wa widać drżą­cą, ko­bie­cą dłoń. Hałas przy­cią­ga dwa inne stwo­ry.

 

***

 

– Ad­rian chciał, że­by­śmy tu przy­szli – mówi po­nu­ro Oskar.

Do­cie­ra­ją do rzeki. W ciem­nym nur­cie Drawy od­bi­ja się po­ło­wa księ­ży­ca przy­sło­nię­te­go chmu­ra­mi. Na brze­gu stoją po­rzu­co­ne ka­ja­ki z wio­sła­mi.

– Moja głowa… – Pola przy­ci­ska dło­nie do skro­ni. – Zaraz pęk­nie.

– Mnie też boli. – Oskar wy­po­wia­da te słowa i dziwi się, jak zwy­czaj­nie brzmią. Wszyst­ko jest za­snu­te mlecz­ną mgłą i sza­rym dymem pły­ną­cym z wia­trem, prze­no­szo­nym z dom­ków.

– Dała nam czas – mówi Pola, sia­da­jąc na tra­wie przy rzece. – Pla­no­wa­ła to… Chcia­ła, że­by­śmy ucie­kli…

– Wiem. – Oskar siada tuż obok. Chowa mło­tek za pas.

Pola wtula twarz w jego ramię.

– A jeśli to Filip? – pyta. – Ja… Mó­wi­łam o tym kem­pin­gu, bo kie­dyś gadał o ka­ja­kach… On wie­dział, że byłam tu, na Dra­wie. Może to wy­my­ślił…

– Filip to bo­ga­ty gno­jek – od­po­wia­da Oskar. – Ale nie psy­chol.

– Nie wiesz wszyst­kie­go. – Pola wy­cie­ra pal­ca­mi łzy. – Chciał mnie… Ostat­nio, u niego… Ja nie byłam… go­to­wa…

– Zgwał­cił cię? – Głos Oska­ra tward­nie­je.

– Nie. – Pola od­wra­ca wzrok. – Ale chciał. I kiedy ucie­ka­łam… Wołał, że mnie kupi… że go stać.

– Kurwa. – Oskar pluje na trawę. – Co ro­bi­my? Pły­nie­my? Ka­ja­ki są dwa, te bydlaki mogą nas ści­gać.

– Weźmy wio­sła. Le­piej pły­nąć. W razie czego mnie utop.

– Jasne, już to robię – drwi Oskar. Z tru­dem pod­no­si ocię­ża­łe ciało, zmu­sza zdrę­twia­łe ręce do wy­sił­ku. Pa­ku­je czte­ry wio­sła do jed­ne­go z ka­ja­ków, prze­py­cha go na sam brzeg. Zdej­mu­je skar­pet­ki. Pola idzie w jego ślady.

– Nie żar­to­wa­łam. – Łapie ramię Oska­ra. – Lu­dzie łatwo toną.

Razem wpy­cha­ją kajak na wodę, tu rzeka jest wąska. Wiatr ugina trzci­ny, ko­ły­sze wy­so­ką trawą. Świsz­czy w ko­ro­nach drzew, nie­sie smród tru­pów, ognia, stra­chu. Z da­le­ka sły­chać strza­ły. Ktoś wrzesz­czy. Pola chwy­ta czar­ne, po­kry­te mułem wio­sło, siada w łódce. Oskar bie­rze dru­gie wio­sło i prze­ła­zi przez burtę.

– Ucie­ka, thak? – skrze­czy ktoś z boku.

Cia­łem Poli wstrzą­sa dreszcz, nie jest w sta­nie wy­ko­nać ruchu. Z krza­ków wy­peł­za po­kracz­ne stwo­rze­nie. Od­rzu­ca kap­tur, jedną rękę ma ranną i sfla­cza­łą, po­kry­tą ro­pie­ją­cy­mi bą­bla­mi. Wsta­je, ale wtedy za­czy­nać uty­kać na lewą nogę, która wy­glą­da na zra­nio­ną po­ci­skiem.

– Cicho, thak? – Mla­ska. Idzie wolno, za­pa­trzo­ny w nich jak w łatwą zdo­bycz. Otwie­ra gębę. – Je­sthe­ście mhoi. Thak? Thak? Szy­bha śmierć, thak? Bez bólu, thak?

Oskar stoi nie­ru­cho­mo. Stwór pod­ła­zi pod sam kajak, a wtedy Oskar unosi wio­sło i z całej siły ude­rza go w pysk, ska­cząc do wody. Roz­ci­na otwór gę­bo­wy, teraz roz­war­ty i try­ska­ją­cy zie­lo­ną po­so­ką.

– Mhoi… – syczy stwór. Oskar ko­lej­ny raz po­pra­wia wio­słem, cuch­ną­ca ście­ka­mi maź ob­le­pia spodnie, ale chło­pak nie prze­sta­je ude­rzać. Jedna ze stóp chwy­ta jego łydkę. Bul­go­ta­nie i skrze­ki usta­ją. Oskar wy­szar­pu­je nogę i wy­mio­tu­je pro­sto na świe­że­go trupa. Bąble na brą­zo­wym ciele pę­ka­ją, wchła­nia­ją wy­mio­ci­ny. Płaszcz z bli­ska nie przy­po­mi­na tka­ni­ny. Jest jak sre­brzy­sta błona, dia­men­to­wa na­rośl.

– Kurwa… – Oskar ocie­ra usta wierz­chem dłoni, kasz­le, bro­dzi w rzece, sięga po dry­fu­ją­cy ka­ja­k. – Kurwa, jak ten stwór cuch­nie…

Pola sie­dzi sztyw­no, blada jak trup.

– Rzy­gaj, jak chcesz – mówi Oskar – ale poza łódź, do wody.

Pola mil­czy. Ręce ma białe, za­ci­śnię­te na wio­śle.

Oskar chwie­je się, włazi do ka­ja­ka mokry po ko­la­na.

– To ścier­wo mnie do­tknę­ło. – Unosi ma­te­riał dre­sów. Tuż nad kost­ką wid­nie­je szary ślad na skó­rze. – Swę­dzi, cho­le­ra…

I wtedy widzi, że Pola ma całą ko­szul­kę, włosy i twarz w zie­lo­nych kro­plach śmier­dzą­ce­go śluzu zmie­sza­ne­go z po­so­ką.

– Weź to zmyj. – Oskar sięga po wodę z rzeki, na­bie­ra w dło­nie, pod­su­wa Poli.

– Ja… Ja… – Dziew­czy­na spusz­cza wzrok.

Oskar do­strze­ga na jej sza­rych leg­gin­sach mokre ślady w kroku. Nie ko­men­tu­je.

– Pij – rzuca. Pola siorbie łyk z wy­cie­ka­ją­cej wody, resz­tę spija Oskar. – Wio­słuj.

Trup stwo­ra barwi rzekę na zgni­łą zie­leń. Unosi się i ko­ły­sze z lek­kim prą­dem, jak sfla­cza­ła ro­pu­cha po­zba­wio­na wnętrz­no­ści. Z ocza­mi, które przy­po­mi­na­ją szpa­ry pro­wa­dzą­ce do ciem­nej, ośli­zgłej ja­ski­ni.

Pola i Oskar mil­czą. Płyną. We mgle jest mokro, chłod­no, cicho.

Plum, jedno ude­rze­nie w powierzchnię wody. Plusk, mała rybka ska­cze nie­opo­dal. Skrzyp, z za­ro­śli wy­pły­wa kacz­ka. U góry nie­wiel­ki most, rzekę mocno po­ra­sta wy­so­ka trawa, nie­któ­re drze­wa zwi­sa­ją nisko, tuż nad po­wierzch­nią. Nie widać oto­cze­nia. Tylko rzeka i oni, ukry­wa­ją­cy bo­le­sne prze­ra­że­nie w ser­cach. Nie­pew­ni, co może ich spo­tkać. W mil­cze­niu pod­da­ją­cy się ko­ły­sa­niu ka­ja­ka. Spo­wi­ci mgłą i ro­ze­dr­ga­ny­mi, cha­otycz­ny­mi my­śla­mi.

 

 

Czter­dzie­ści minut wcze­śniej

 

Ad­rian otwie­ra oczy. Leży pod sto­łem. Elegancką koszulę na wylot przeszyła kula. Cudem omi­nę­ła ciało. Za oknem krzy­ki, re­cho­ty stwo­rów. Ad­rian czoł­ga się w stro­nę łóżka, tam by­ła­by nie­zła kry­jów­ka. Ale coś przy­ku­wa jego wzrok. Pla­kat z ko­bie­tą na dole jest na­de­rwa­ny, pod spodem widać czarną przestrzeń, choć reszta ścian ma kolor drewna. Ad­rian wska­ku­je na łóżko, zrywa pla­kat.

Za­uwa­ża przej­ście. To wąska rura mo­gą­ca zmie­ścić czło­wie­ka. Albo stwo­ra.

Ad­rian wcho­dzi do środ­ka, za­ci­ska palce na me­ta­lu, zjeż­dża w dół i lą­du­je w ciem­nym ko­ry­ta­rzu. Prze­cho­dzi kilka kro­ków, na­tra­fia na dwie drogi. Bez za­sta­no­wie­nia wy­bie­ra szer­szą trasę. Z su­fi­tu kapie woda. Pod no­ga­mi bie­ga­ją szare, wiel­kie szczu­ry.

Ad­rian do­cie­ra do ciem­nych drzwi.

– Niech to nie bę­dzie tajna baza po­pie­przo­nych ro­puch – mru­czy i otwie­ra przej­ście.

W środ­ku cuchnie szlamem, na szarych, brudnych ścianach widnieją plamy zaschniętej, brunatnej krwi. Jest zim­niej, w pół­mro­ku płoną ognie świe­czek usta­wio­nych na szaf­ce. W rogu po­ko­ju unosi się smuga dymu mi­go­czą­ca jak lotny dia­ment.

– Co, do…? – za­czy­na Ad­rian, gdy nagły ból głowy roz­ry­wa czasz­kę. Męż­czy­zna widzi po­la­nę. Ja­kieś roz­ma­za­ne kształ­ty prze­ska­ku­ją przed ocza­mi. Jest jasno i sło­necz­nie, cie­pło, a jed­no­cze­śnie dusz­no… Tak, to po­wie­trze cięż­kie od za­pa­chu lep­kich malin, nie­na­tu­ral­nej sło­dy­czy.

Obraz wy­ostrza się, Ad­rian widzi Polę, za­krwa­wio­ną i le­żą­cą na ziemi bez nóg i rąk. Sam kor­pus, z któ­re­go wy­pły­wa­ją wnętrz­no­ści. Na bla­dej twa­rzy córki ma­lu­je się ból i strach. Ad­rian wrzesz­czy. Chce pod­biec do Poli, lecz nie może.

– Nie! – krzy­czy i otwie­ra oczy, w rozmigotanej mgle dostrzega roz­ma­za­ny kształt w srebr­nym kap­tu­rze. Ohyd­na pasz­cza roz­wie­ra się, sięga do jego ręki, a on od­ru­cho­wo wyj­mu­je zza pasa mło­tek, wali w brodę stwo­ra.

Kosz­mar­na wizja znika, po­zo­sta­je tylko pul­su­ją­cy ból głowy. I cał­kiem re­al­ny stwór z sy­kiem do­ko­nu­ją­cy ko­lej­ne­go ataku. Ad­rian macha młot­kiem, ale tym razem pu­dłu­je, ostre zęby ranią go w ramię, roz­dzie­ra­ją ko­szu­lę.

– Mhój… – Ro­pu­cho­wa­ta isto­ta roz­cią­ga usta w trium­fu­ją­cym uśmie­chu. Ad­rian pró­bu­je kop­nąć na­past­ni­ka, ale ten blo­ku­je cios bło­nia­stą ręką. Jest chudy i nie tak silny, choć ma prze­ra­ża­ją­co dużo ostrych zębów.

Jak jakaś cho­ler­na piła tra­ko­wa – myśli Ad­rian i w luź­nym rę­ka­wie płasz­cza za­uwa­ża wy­brzu­sze­nie w kształ­cie broni. Sięga tam dło­nią, cią­gnie, ale me­cha­nizm jest za­blo­ko­wa­ny.

– Thak? Thak? – Stwór bul­go­cze. – Chce to? Chce to?

Ad­rian ko­lej­ny raz ude­rza młot­kiem, tym razem pro­sto w otwar­tą pasz­czę. Po­ła­ma­ne zęby chrzęsz­czą. Sre­brzy­sty dym pły­nie wąską smugą przy świecz­kach, za­le­d­wie krok od nich. Ad­rian po­py­cha stwo­ra w tamtą stro­nę. Gru­czo­ło­wa­te ciało fla­cze­je, za­sty­ga jak w tran­sie. Co taki po­twór może prze­ży­wać? O czym my­śleć?

Ad­rian nie czeka na nic wię­cej, tłu­cze młot­kiem pasz­czę, raz, drugi, trzeci. Zie­lo­na po­so­ka try­ska na po­sadz­kę. Przeciwnik bulgocze, kopie, Adrian obrywa w kolano, pochyla tułów, wrzeszczy dziko i doskakuje do ropuchowatego. Robi wielki zamach, miażdży czubek głowy. Kawałki galaretowatego mózgu spływają po brązowej skórze. Na­rzę­dzie wy­pa­da z rąk, stwór leży w ka­łu­ży zie­lon­ka­wej krwi. Ro­pie­ją­ce ciało śmier­dzi ście­ka­mi.

– Ughm… – Ad­rian opiera ręce o ścianę. Kasz­le gwał­tow­nie, żo­łą­dek pali żywym ogniem. Męż­czy­zna nie po­tra­fi jed­nak zwy­mio­to­wać. Robi głę­bo­ki wdech, kuca przy tru­pie, pod­cią­ga rękaw, wy­szar­pu­je broń. Jest mała, czar­na, śli­zga się w spo­co­nych dło­niach. Ale naj­waż­niej­sze, że ją zdo­był. Unosi pi­sto­let, ła­du­je i nie opusz­cza go nawet na chwi­lę.

 

 

Pół go­dzi­ny wcze­śniej

 

Kar­men scho­dzi po zwią­za­nych po­ście­lach. Za­glą­da pod stół. Nie widzi Ad­ria­na. Roz­glą­da się po ciem­na­wym po­miesz­cze­niu. Serce bije jej w sza­lo­nym tem­pie. Na dol­nym łóżku leży pla­kat z ko­bie­tą o błę­kit­nych wło­sach. Koł­dra bez po­szew­ki zwisa z dol­ne­go pię­tra łóżka.

Kar­men na czwo­ra­kach pod­ła­zi tam, od­chy­la koł­drę. Bie­rze głę­bo­ki od­dech i woła, ile ma sił w płu­cach:

– Nie rób­cie nam krzyw­dy, są tu ze mną dzie­ci!

Po czym wcho­dzi do ciem­ne­go przej­ścia. Trzask roz­bi­ja­nej bu­tel­ki i huk sły­szy już w środ­ku ciem­nej rynny, którą je­dzie w dół. Przy­po­mi­na to zjazd wąską zjeż­dżal­nią dla dzie­ci, tyle że w środ­ku cuch­nie. Kar­men wy­pa­da w pod­zie­miach.

Z góry do­cho­dzą przy­tłu­mio­ne dźwię­ki. Sufit jest niski, ko­bie­ta schy­la głowę, nie­mal bie­gnie, po­wta­rza słowa mo­dli­twy do Anio­ła Stró­ża. Pod jej nogą prze­bie­ga szczur. I ko­lej­ny, za nim jesz­cze jeden. Chłod­ne po­wie­trze wy­wo­łu­je dresz­cze, ale roz­ga­nia smród. Kar­men po­ko­nu­je mały ko­ry­tarz, na­po­ty­ka roz­ga­łę­zie­nie.

Którędy iść…? – myśli.

Jedna droga jest wąska i ciem­na. Ale w dru­giej, szer­szej, bie­ga­ją tłu­ste szczu­ry. Kar­men dłuż­szą chwi­lę przy­ci­ska ręce do skro­ni, aż wy­bie­ra węż­sze przej­ście. Idzie dalej, do­cie­ra do me­ta­lo­wych drzwi. Otwie­ra z wa­ha­niem i wkra­cza do nie­wiel­kiej sali – to za­nie­dba­na, pry­wat­na bi­blio­te­ka. Po­miesz­cze­nie oświe­tla­ją neo­no­we lampy za­wie­szo­ne na ścia­nach. Za­ku­rzo­ne półki są pełne ksią­żek, głów­nie star­szych, o znisz­czo­nych okład­kach. Pa­ją­ki przędą tu sieci albo cze­ka­ją cier­pli­wie na muchy. Ich pa­ję­czy­ny two­rzą gęste plą­ta­ni­ny, jak ca­łu­ny śmier­ci.

Kar­men unosi głowę. Na su­fi­cie pełno czar­nych owa­dów. Na środ­ku po­ko­ju drew­nia­ny, po­pla­mio­ny stół. A na nim album. Kar­men przy­ci­ska dłoń do przeszywanego bólem serca. Staje tuż przy al­bu­mie. Drżą­cą dło­nią do­ty­ka śli­skiej po­wierzch­ni. Zdję­cia.

Za ścia­ną coś stuka. Kar­men za­my­ka na chwi­lę oczy, po­wta­rza słowa mo­dli­twy, robi kilka kro­ków w stro­nę je­dy­nych drzwi. Szar­pie klam­kę – otwar­te. Wy­cho­dzi w lesie. Sre­brzy­sty blask księ­ży­ca to ga­śnie, to roz­ja­śnia za­ro­śnię­te ścież­ki.

– Po­pro­wadź mnie, Anie­le Boży, Stró­żu mój…

Kar­men sta­wia kilka chwiej­nych kro­ków. Łap­czy­wie chwy­ta w płuca po­wie­trze.

– Gdzie moja ro­dzi­na? – pyta szep­tem. – Pro­szę, po­pro­wadź mnie. Będę lep­sza dla Poli, we­sprę ją i po­mo­gę Oska­ro­wi… Pro­szę, po­zwól mi zna­leźć Ad­ria­na… Tylko tyle chcę…

W od­da­li sły­chać ryk je­le­nia. Wyją wilki. Sierp­nio­wa noc jest chłod­na, Kar­men nie­mal szczę­ka zę­ba­mi z zimna. Po­cie­ra rę­ka­mi lo­do­wa­te ra­mio­na. Stopy ma bose, palce skost­nia­łe. Idzie, po­cią­ga nosem, cza­sa­mi szep­cze mo­dli­twę, cza­sa­mi pró­bu­je prze­ko­nać pa­ni­ku­ją­cy umysł, że to zły sen.

– Może umar­łam, może to czy­ściec? – pyta, kiedy do­cie­ra do krza­ku peł­ne­go jeżyn. Pierw­szym nie­zdar­nym ru­chem rani palce o kolce. Ale nie dba o to, zachłannie wpy­cha owoce do ust, słod­ko-kwa­śny sok ciek­nie po bro­dzie.

Nie wie, że w tym samym cza­sie za­kap­tu­rze­ni zwo­łu­ją całą gro­ma­dę. Wciąż są na po­la­nie. Wnę­trza pod­pa­lo­nych domów płoną.

– Pa­mię­taj­cie o re­gu­łach – mówi ko­bie­ta o błę­kit­nych wło­sach.

– Tha­aak – wy­ry­wa się z dzie­się­ciu gar­deł. – Do­pa­dh­nie­my ich.

– Idź­cie po śla­dach – na­ka­zu­je ko­bie­ta. Ma zimne, nie­ludz­kie oczy. – Nikt nie może prze­mknąć.

Stwo­ry na­cią­ga­ją na twa­rze srebr­ne kap­tu­ry. Ich płasz­cze są jak utka­ne z księ­ży­co­we­go bla­sku, od­bi­ja­ją pro­mie­nie świa­tła ni­czym lu­stra. Zanim każdy ze stwo­rów odej­dzie, skrze­czą w nie­zro­zu­mia­ły spo­sób i mla­ska­ją.

 

***

 

Kar­men po­wra­ca my­śla­mi do tam­tych dni, trzy lata temu. Gdzie ta bez­tro­ska, gdzie te roz­mo­wy do późna, wy­jaz­dy z dzieć­mi? Teraz Pola ma pięt­na­ście lat, na wy­ciecz­ki chce z ko­le­żan­ka­mi do Włoch, Pa­ry­ża, na plaże w Hisz­pa­nii. Oskar już od dawna gar­dzi wspól­ny­mi wa­ka­cja­mi, naj­chęt­niej sie­dział­by w domu przy grach albo szwendał się z ko­le­ga­mi po szem­ra­nych osie­dlach. Ad­rian głów­nie pra­cu­je, wciąż nowe pro­jek­ty, ko­lej­ne i ko­lej­ne.

Kar­men ob­ry­wa trzy ga­łąz­ki jeżyn i ob­li­zu­je wargi. Wtedy, na uro­dzi­nach, po­szli z Ad­ria­nem na spa­cer, na po­most. Kar­men błą­dzi wśród krza­ków, aż do­cie­ra do ścież­ki. Z wa­ha­niem wy­bie­ra trasę w lewą stro­nę. Idzie, cza­sa­mi sze­lest ga­łę­zi spra­wia, że Kar­men przy­sta­je z gło­śno bi­ją­cym ser­cem, cza­sa­mi pró­bu­je pa­trzeć pod nogi, żeby wy­da­wać jak naj­cich­sze od­gło­sy.

Na­tra­fia na głów­ną drogę. Ma na­dzie­ję na prze­jeż­dża­ją­ce auto, ale na­dzie­ja szyb­ko ga­śnie. Pusto. Żad­nych kie­row­ców. Kar­men pod­no­si głowę, pa­trzy na gwiaz­dy. Tylko część jest wi­docz­na, resz­tę przy­sła­nia­ją chmu­ry.

Je­stem taka głu­pia – myśli Kar­men. Ad­rian pew­nie jest przy bun­krach, nie sko­ja­rzy, że warto przyjść na po­most, gdzie kie­dyś by­li­śmy… Gdzie on po­szedł, czemu w inną stro­nę…

Kar­men za­wra­ca. Bie­gnie, dyszy, na­dep­tu­je stopą na mały ka­mień. Cofa się po tych sa­mych śla­dach, widać tam wy­dep­ta­ną trawę. I nagle przy­sta­je. Z da­le­ka, przy drze­wach, do­strze­ga sre­brzy­stą po­stać. Prze­ły­ka ślinę, kuca, nur­ku­je w za­ro­śla, po­wta­rza mo­dli­twę i do­cie­ra do wiel­kie­go głazu. Spa­dek te­re­nu przyj­mu­je jako cud.

– Tu szhła! – skrze­czy jeden ze stwo­rów. Kar­men obej­mu­je nogi rę­ka­mi, schy­la głowę, przy­ci­ska usta do ko­la­na. W umyśle powtarza modlitwę, zaciska palce na łokciach, wbija paznokcie w skórę.

– Na­szha! – wo­ła­ją za­kap­tu­rze­ni. Bie­gną. Sły­chać tupot bło­nia­stych stóp, osu­wa­ją­ce się ka­mie­nie, trza­ska­ją­ce ga­łę­zie. Sowa po­hu­ku­je, leci w czerń nocy. Kar­men za­my­ka oczy, wstrzy­mu­je od­dech. Są bli­sko.

Zo­bacz­cie tamte ślady – prosi w my­ślach. Idź­cie po nich…

Stwo­ry re­cho­czą dziko, za­do­wo­lo­ne. Kiedy prze­cho­dzą w po­bli­żu ka­mie­nia, za któ­rym sie­dzi Kar­men, ko­bie­ta z ner­wów pra­wie pod­ry­wa ciało do uciecz­ki. Na­pię­cie i ulga, że po­szli, two­rzą pa­ra­li­żu­ją­ca mie­szan­kę. Roz­trzę­sio­na Kar­men kła­dzie się w za­ro­śla i czoł­ga. Pod górę, wyżej, wyżej, byle dalej od tych wy­na­tu­rzeń­ców.

Brud­na i zmar­z­nię­ta robi siku pod drze­wem, a kiedy wsta­je i opie­ra dło­nie o szorst­ką korę drze­wa, ktoś pod­cho­dzi. Kar­men za­sty­ga. Sły­szy kroki, ale nie po­tra­fi się ob­ró­cić. Chce ucie­kać, strach pa­ra­li­żu­je. To ko­niec. Pożrą ją te ohyd­ne kre­atu­ry.

– Kar­men – sły­szy i w na­stęp­nej se­kun­dzie jest już w ra­mio­nach męża.

Wpa­da­ją za krza­ki, wciąż ob­ję­ci, szeptem przekazujący urywane zdania.

– Znajdź­my dzie­ci. – Ad­rian ocie­ra łzy z twa­rzy Kar­men.

– Jak?

– Mó­wi­łem Oska­ro­wi o rzece, nie wspo­mi­nał nic?

– Nie, on… – Kar­men ści­ska rękę męża. – To wszyst­ko tak szyb­ko… Nie usta­li­li­śmy żad­ne­go miej­sca… Bie­gli przez las…

– Może Oskar bę­dzie pa­mię­tał.

– Dzie­ci myślą, że… że my…

– Nie ży­je­my – do­po­wia­da ła­god­nie Ad­rian. Roz­pi­na gu­zi­ki ko­szu­li. Zdej­mu­je ją, za­kła­da na ra­mio­na żony. – Ale masz lo­do­wa­te ręce. Chodź.

Idą objęci, nad­cho­dzi szary świt. Rosa osa­dza się na tra­wie, ka­mie­niach po­kry­tych mchem. Jest nie­po­ko­ją­co cicho. Tylko stopy szu­ra­ją po ziemi, na­dep­tu­ją na ga­łąz­ki, li­ście. Wilki wyją w oddali.

– Pa­mię­tasz ten wy­jazd? – Kar­men prze­ry­wa mil­cze­nie.

– To było na moim dłu­gim urlo­pie. – Ad­rian mówi cicho, co chwi­lę zerka przez ramię. – Pół roku po wy­jeź­dzie An­ge­li­ki.

– My­śla­łam, że spę­dzi­li­śmy po pro­stu miły wie­czór… To było… Tro­chę jak sen, co? Wy­rwa­nie z mia­sta, te ka­ja­ki, ogni­sko… A ty po­wie­dzia­łeś coś ta­kie­go, że…

– Pa­mię­tasz to jesz­cze? – Ad­rian unosi brwi.

– Patrz w gwiaz­dy – prze­ma­wia Kar­men. – Za­trzy­ma­ją czas. Tylko dla nas. Na za­wsze.

– Chyba słowo w słowo?

– Za­pi­sa­łam to na te­le­fo­nie. – Kar­men uśmie­cha się, choć usta ma sztyw­ne, po­pę­ka­ne. – Już póź­niej, żeby nie za­po­mnieć.

– Wszyst­ko za­pi­sy­wa­łaś. – Ad­rian przy­sta­je za drze­wem. – Już za­po­mnia­łem, że to lu­bi­łaś. Nawet tek­sty z fil­mów, które oglą­da­li­śmy.

– Raz byłeś zły, że wy­cią­gam te­le­fon w kinie, pa­mię­tasz?

– Bo facet z tyłu za­czął ma­ru­dzić…

– I co z tego? Niech ma­ru­dzi.

Par­ska­ją ci­chym, ner­wo­wym śmie­chem. Ad­rian obej­mu­je żonę.

– Do­brze, że tu je­steś.

Kar­men w od­po­wie­dzi moc­niej go przy­tu­la.

Wy­cho­dzą na ścież­kę pro­wa­dzą­cą nad rzekę przy mo­ście.

– Boże… – Kar­men za­kry­wa usta dło­nią. Na tra­wie leży trup w sre­brzy­stym płasz­czu. Jest sfla­cza­ły, po­kry­ty bą­bla­mi i ropą. Ob­la­zły go owady, głów­nie muchy i żuki.

– Kajak bez wio­seł – za­uwa­ża Ad­rian.

– My­ślisz, że Oskar… i Pola… że oni…

– Le­piej, żeby resz­ta tych po­two­rów tego nie wi­dzia­ła.

– Co ty ro­bisz? – syczy Kar­men, kiedy Ad­rian chwy­ta ramiona trupa.

– Daję szan­sę dzie­ciom. – Ad­rian cią­gnie zwło­ki w krza­ki. Umiesz­cza je tak da­le­ko, że są nie­wi­docz­ne. – A my pój­dzie­my wzdłuż rzeki.

– Skąd wiesz dokąd?

– Ślady. – Ad­rian wska­zu­je miej­sce, w któ­rym na tra­wie widać od­ci­ski stóp. – Ktoś tu sko­czył, może Oskar. Gdyby chcie­li pły­nąć w drugą, da­li­by łódź tam… Cze­kaj… – Przesuwa kajak na ślady, żeby je ukryć.

Kar­men prze­ły­ka ślinę. Zerka nie­pew­nie w kie­run­ku miej­sca trupa.

– Co to za po­two­ry?

– Gdy­bym wie­dział… – Ad­rian po­da­je jej rękę. Idą wzdłuż za­ro­śnię­tej rzeki. – Może to ja­kieś eks­pe­ry­men­ty…

– Tu, w Pol­sce? Prze­cież to nie Ame­ry­ka.

– Naj­pierw my­śla­łem, że to prze­bie­rań­cy. Dzie­cia­ki w ma­skach, któ­rym się po­pie­przy­ło w gło­wach. Ale teraz… To są żywe or­ga­ni­zmy. Nie mają czer­wo­nej krwi. Przy­po­mi­na­ją żaby. Co to może być, oprócz cho­re­go eks­pe­ry­men­tu?

– Ale czemu tutaj…

– Z dala od mia­stecz­ka. Lu­dzie wy­ku­pu­ją pobyt w dom­kach i nikt wię­cej nie przy­jeż­dża, jeśli nie ma miejsc. Nikt nie usły­szy krzy­ków, uzna dym za ogni­sko.

– Ale to są po­two­ry… – mówi zbo­la­łym gło­sem Kar­men. – Jak to moż­li­we?

– Kie­ru­je nimi ko­bie­ta.

– I co z tego? Te stwo­ry… nie po­win­ny ist­nieć.

– Masz rację. – Ad­rian moc­niej ściska jej dłoń. – Bo po­two­ry nie ist­nie­ją. To lu­dzie je two­rzą.

Szli wzdłuż Drawy, trawa sze­le­ści­ła. Na ho­ry­zon­cie sza­rość po­zwa­la­ła słoń­cu na pierw­sze prze­bły­ski.

– Drawa prze­pły­wa przez teren po­li­go­nu – za­uwa­żył Ad­rian. – Może tam… Może stam­tąd po­cho­dzą te stwo­ry?

– W sen­sie…?

– Woj­sko­wa ope­ra­cja. Wi­dzia­łem, że jak do­sta­ną w inne czę­ści ciała niż broda, nadal mogą żyć i nie wy­ma­ga­ją za bar­dzo po­mo­cy. Ich ciała są dziw­ne. Skóra… przyj­mu­je po­ci­ski. Chyba je wchła­nia.

– Ale kto chciał­by robić takie coś? – Kar­men kręci głową.

– Wojna na Ukra­inie trwa. Może to pro­jekt, który wy­mknął się spod kon­tro­li. Ska­ził ludzi…

– To bez sensu – prze­ry­wa Kar­men.

– Czemu?

– Bo my tu je­ste­śmy.

Ad­rian otwie­ra usta, za­my­ka je, milk­nie. Po­cie­ra jed­no­dnio­wy za­rost.

– Ktoś nas tu spro­wa­dził. Wbrew na­szej woli, z domu. – W gło­sie Kar­men wy­brzmie­wa go­rycz. – Po co? Prze­cież mieli tu też in­nych ludzi. Woj­sko chyba tak nie robi. Nie po­ry­wa cię z domu, bo jakiś eks­pe­ry­ment nie wy­pa­lił.

– Chyba… – Ad­rian przy­śpie­sza kroku. – Ale w razie czego mo­że­my iść na po­li­gon. Tam będą mieć broń. Byłem świet­nym strzel­cem, jeśli coś ich ata­ku­je to uzna­ją, że się przy­dam. Dzięki temu nas przyjmą.

– Jak znaj­dzie­my dzie­ci – od­po­wia­da Kar­men – ucie­ka­my od tej cho­rej sy­tu­acji naj­da­lej, jak mo­że­my, nie po­ma­ga­my żad­ne­mu woj­sku roz­wią­zy­wać za­ra­zy, którą roz­ple­ni­li! To ich zasrany obowiązek chronić ludzi!

– Nie podnoś tak głosu, co? Te stwory mogą być wszędzie. – Ad­rian wska­zu­je drogę przed nimi. – Nie­dłu­go dotrzemy do wznie­sie­nia, może doj­rzy­my kajak dzie­ci.

 

***

 

Pola i Oskar płyną dość wolno. Ręce mają odrę­twia­łe z zimna.

– Skąd wiesz, że byłem u Ame­lii? – pyta Oskar.

– Nie wiem. Tak po­my­śla­łam… Za­wsze jak od niej wra­ca­łeś, byłeś inny. Chory.

– Chcia­łem ją tylko… To głu­pie i na­iw­ne…

– Co, ura­to­wać? – do­py­tu­je Pola.

Oskar kiwa głową.

– Wcią­gnę­ła cię w to bagno – mówi Pola.

– Wiem, ale… Ka­za­li jej sprze­da­wać, miała długi, nie mogła od­mó­wić. Pró­bo­wa­łem ją za­stą­pić, wtedy… No, jak sam han­dlo­wa­łem. – Oskar milk­nie na dłuż­szą chwi­lę. – Miała z tym skoń­czyć. A potem zo­ba­czy­łem, że znowu bie­rze.

– Czemu cię tak do niej cią­gnę­ło?

– Nie wiem. Zna­łem ją od dzie­cka… Ła­zi­li­śmy razem po drze­wach. Za­wsze wcho­dzi­ła na sam czu­bek. Kie­dyś coś… – Oskar milk­nie, chrzą­ka.

– Jasne, bu­ja­łeś się w niej – ro­zu­mie Pola. – Ale już nie pla­nu­jesz… jej po­ma­gać?

– Nie ma komu. Nie żyje.

– Jezu… Na­praw­dę…? – Pola na chwi­lę prze­sta­je wio­sło­wać.

– Przedaw­ko­wa­ła.

Mil­czą, pa­trzą na boki, wiatr po­ru­sza ga­łę­zia­mi mu­ska­ją­cy­mi wodę. Ogni­sta kula słoń­ca wy­nu­rza się zza linii ho­ry­zon­tu. Oświe­tla ich blade, wy­koń­czo­ne twa­rze.

– Hej!

Widzą dwie syl­wet­ki w od­da­li. To Kar­men i Ad­rian. Ma­cha­ją do nich.

Pola pra­wie wsta­je z ka­ja­ka, Oskar wy­sta­wia rękę, żeby tego nie ro­bi­ła.

– Mu­si­my za­wró­cić – stwier­dza. – Po­wo­li, w lewo.

Pola myli kie­ru­nek. Kajak chy­bo­cze.

– Uwa­żaj na…

Jest za późno. Wy­sta­ją­ce nad po­wierzch­nią ga­łę­zie za­ha­cza­ją o włosy Poli, ko­na­ry tuż nad wodą prze­chy­la­ją kajak. Dziew­czy­na chce wstać, łódź chybocze, Pola pró­bu­je zła­pać rów­no­wa­gę, Oskar wy­cią­ga do niej rękę…

Pola spada.

 

***

 

Lo­do­wa­ta woda przy­le­ga do ciała, mokre ciu­chy cią­gną na dno. Nurt rzeki pcha do przo­du, głowa znika pod powierzchnią, gałęzie olszy czarnej rwą włosy. Stopy do­ty­ka­ją ka­mie­ni­ste­go pod­ło­ża, łapią grunt. Pola dyszy, parska, walczy o każdy oddech, jej nogi trącają dziw­ne, obłe kształ­ty w do­ty­ku przy­po­mi­na­ją­ce ga­la­re­tę.

Nie­wy­raź­ne za­ry­sy morskich stworzeń po­ja­wia­ją się i zni­ka­ją pod wodą. Coś szep­czą. Ci­chut­ko, ci­chu­teń­ko, a jed­nak ich syk dobiega z każ­dej stro­ny, a to­wa­rzy­szą­ce echo po­tę­gu­je złu­dze­nie, że te okrą­głe ży­jąt­ka są wszę­dzie.

Rze­czy­wi­stość jest roz­ma­za­na. Pola za­chły­stu­je się wodą. A póź­niej nadciąga nie­wy­obra­żal­ny ból, głowę rozrywają nie­ludz­kie wrza­ski, tak gło­śne, że Pola za­czy­na pła­kać, wyć, wstrzą­sa­ją nią dresz­cze, spada w prze­paść, świat tonie w ostrym świe­tle słoń­ca.

 

***

 

Oskar wio­słu­je w kierunku Poli. A tam, pod wodą, dryfują skrze­ki w kształ­cie śnież­nych kul, są ich tysiące, oblepiają ciało dziewczyny. W środ­ku wiją się brą­zo­we ki­jan­ki, wiel­kie i tłu­ste. Oskar za­sty­ga, kiedy jedno ze stworzeń prze­bi­ja ga­la­re­to­wa­te jajo i przy­wie­ra do twa­rzy Poli. Póź­niej ko­lej­ne i kolejne.

Oskar macha wio­słem, od­ga­nia kijanki. Nad­bie­ga Ad­rian, wska­ku­je do rzeki, chwy­ta nie­przy­tom­ną córkę w ra­mio­na, wy­no­si na brzeg. Większość kijanek spada do wody, kilka leci na trawę. Karmen pa­trzy na Oska­ra. Chło­pak ude­rza dzio­bem ka­ja­ka o drze­wo, wy­ska­ku­je na ziemię.

Kar­men już go przy­tu­la, stoją tak spowici ciszą i bi­ciem serc.

 

***

 

Ucisk. Jeden, drugi, w końcu trzy­dzie­sty…

Od­dech. Od­dech.

Żyj, ko­cha­nie, żyj.

Znowu złą­czo­ne dło­nie, uci­ski na klat­kę pier­sio­wą. Szyb­ko, żeby ją oca­lić, wy­rwać ze szpo­nów lo­do­wa­tej śmier­ci.

Có­recz­ko, żyj, pro­szę, żyj…

Je­steś wszyst­kim. Cze­kam na cie­bie. Na twój od­dech. Oddam ci mój. Bierz każdy ko­lej­ny, ale za­cznij od­dy­chać. Pro­szę, bła­gam…

Coś przy­gnia­ta serce Ad­ria­na, nie po­zwa­la na uspo­ko­je­nie, krąży we krwi ni­czym tru­ci­zna. Cisza wi­bru­je w uszach, a on sam nie ma siły dalej wal­czyć o ten od­dech, który nigdy nie na­dej­dzie. Ad­rian wie, że jeśli skoń­czy ra­to­wa­nie – ta praw­da do­trze do niego z całą mocą. Więc uci­ska, robi ko­lej­ne od­de­chy, na darmo, mar­twej có­recz­ce. Jak ma znieść myśl o niej, ta­kiej żywej i z tym nie­śmia­łym uśmie­chem, skoro teraz…

– Ko­cha­nie. – Kar­men kła­dzie dłoń na ra­mie­niu Ad­ria­na, lecz on wciąż uci­ska. Za­czy­na li­czyć, musi sku­pić umysł na licz­bach.

– Dwa­dzie­ścia jeden, dwa­dzie­ścia dwa…

Przed ocza­mi prze­su­wa­ją się ob­ra­zy, Ad­rian mruga. Wciąż widzi Polę z nie­śmia­łym uśmie­chem albo śpie­wa­ją­cą piosenkę o górach.

– Star­czy – prze­ma­wia ła­god­nie Kar­men.

Ad­rian od­naj­du­je w pa­mię­ci ten obraz małej Polci, ten pierw­szy mo­ment, kiedy przy­nie­śli ją w szpi­ta­lu za­wi­nię­tą w be­żo­wy kocyk. I ten obraz wy­peł­nia całą prze­strzeń, do­cie­ra do serca, roz­ry­wa je na mi­lio­ny ka­wa­łecz­ków, krąży w ży­łach; dła­wią­ce uczu­cie wy­peł­nia gar­dło, a oczy nie­zno­śnie pieką.

Ad­rian wy­cią­ga drżą­cą rękę w kie­run­ku córki, być może chcąc zła­pać jej dłoń, albo po­gła­dzić po ra­mie­niu, ale w tym ge­ście jest tak wiele emo­cji, że nie daje rady cze­go­kol­wiek zro­bić.

– Prze­pra­szam… Pola, prze­pra­szam…

Gdyby przy­biegł wcze­śniej, gdyby szli szyb­ciej… Świat pęka.

– Ko­cha­ła cię – mówi Kar­men i głasz­cze go po ple­cach.

Ad­rian drży, z tru­dem pod­no­si bez­wład­ne ciało, przy­tu­la córkę do sie­bie, opie­ra ze­sztyw­nia­łe usta o jej włosy.

I trzy­ma ją w ra­mio­nach, ko­ły­sze bez­wied­nie, z czu­ło­ścią, jakby jesz­cze żyła. Nie wie, ile czasu mija. Może go­dzi­na, dwie, a może cała wiecz­ność. Jest za­wie­szo­ny mię­dzy świa­tem ży­wych a mar­twych.

 

***

 

– Mu­si­my ucie­kać – mówi Oskar.

– Nie zo­sta­wię jej – od­po­wia­da Ad­rian.

– Nie, pew­nie, że nie. – Oskar prze­cze­su­je ręką włosy. – Ale trze­ba iść. Te stwo­ry gdzieś tu łażą, a w rzece zło­żyły skrzek. Nie wiemy, kiedy wy­klu­ją się nowe.

Ad­rian czuje, że od na­tło­ku trzeź­wych myśli za­czy­na go mdlić. Rze­czy­wi­stość prze­sta­je być roz­my­tą plamą i trze­ba pod­jąć dal­sze kroki, zmie­rzyć się z re­ali­zmem sy­tu­acji. Ale jak? Ciało, zdrętwiałe od trzy­ma­nia córki, nie współ­pra­cu­je, nie po­zwa­la na odło­że­nie jej na bok, ani na wsta­wa­nie.

Słoń­ce oświe­tla rzekę, pro­mie­nie mi­go­czą na powierzchni.

– Chodź­my. – Kar­men ma zmę­czo­ną, szarą twarz.

– Cze­kaj. – Oskar chwy­ta oj­czy­ma pod ra­mio­na. Razem wsta­ją. Oczy Poli są zamknięte, usta sine. Głowa leży bez­wład­nie, prze­chy­lo­na w bok.

Ad­rian robi krok, chwie­je się, Oskar po­ma­ga mu zła­pać rów­no­wa­gę. Idą. Kilka kro­ków, wzdłuż rzeki, w bla­sku słoń­ca. Cie­pło muska zmar­z­nię­te ciała.

Kar­men i Oskar kro­czą po bo­kach Ad­ria­na. Wszy­scy mil­czą. Bra­ku­je słów, które są w sta­nie prze­nik­nąć przez ból. Ad­rian mimo woli wraca my­śla­mi do mo­men­tów w domku kem­pin­go­wym, biegu za stwo­ra­mi, zna­le­zie­niem Kar­men, tym ostat­nim ob­ra­zem żywej Poli. Spa­da­ła, a on biegł, ra­to­wał ją, był tak bli­sko… Prze­szłość nie sta­no­wi mar­twe­go sku­pi­ska ob­ra­zów. Jest żywą, pul­su­ją­cą raną, echem krzy­ków od­bi­ja­ją­cych się w umy­śle, jest wy­raź­na i krwa­wa, jak nigdy wcze­śniej.

 

***

 

– Ile do tego po­li­go­nu? – Kar­men pod­cho­dzi do rzeki, uważ­nie wy­pa­tru­je wszel­kich śla­dów stworów, na­bie­ra wodę w ręce, pije.

– Ze dwie… – dyszy Ad­rian – go­dzi­ny.

– Boże… – Kar­men ukry­wa twarz w dło­niach.

– Po­nio­sę ją – ofe­ru­je Oskar, ale Ad­rian kręci głową. Jest czer­wo­ny i spo­co­ny z wy­sił­ku. Ledwo idzie. Słoń­ce świe­ci im pro­sto w twa­rze. Trawa jest sztyw­na, kłu­ją­ca. Przy rzece za­czy­na­ją latać małe, uciąż­li­we musz­ki. Całe ich roje krążą w powietrzu co kilka me­trów.

Ro­dzi­na w mil­cze­niu prze­mie­rza­ na­stęp­ne od­le­gło­ści.

W końcu Ad­rian siada, ledwo od­dy­cha.

– Moja kolej. – Oskar wy­cią­ga ręce po mar­twą Polę i przez chwi­lę pa­trzy w oczy Ad­ria­na. Widzi w nich tylko pust­kę, ale pust­ka jest gor­sza niż wszyst­ko inne. Kiedy chło­pak przejmuje cięż­kie, sztyw­ne ciało, za­ci­ska zęby, mruga.  

– My­śla­łam, że to czy­ściec – wy­zna­je Kar­men. Ma pod­krą­żo­ne oczy, wię­cej si­wych pa­se­mek we wło­sach. – Jak tylko… Jak się obu­dzi­łam.

– Czemu? – pyta Oskar.

– Prze­śla­du­je mnie… coś, czego nie mogę za­po­mnieć… Tam­te­go dnia, kiedy Mi­chał… – z tru­dem wy­ma­wia imię by­łe­go part­ne­ra, ojca Oska­ra. – Prze­pił wszyst­kie pie­nią­dze i… znowu pod­niósł na cie­bie rękę… Śmiał się, kiedy mó­wi­łam o po­li­cji. Gadał, że przy­ślą jego naj­lep­sze­go kum­pla… Pier­do­lo­ny ko­men­dant… – do­da­je z go­ry­czą. – W nocy do­la­łam mu spi­ry­tu­su do wódki. Przedaw­ko­wał… Wszy­scy wie­dzie­li, że miał pro­ble­my z al­ko­ho­lem, to nie była ta­jem­ni­ca… Ale ja… To ja go za­bi­łam.

Ad­rian przy­tu­la ją bez słowa.

– Ina­czej by nas wy­koń­czył… – stwier­dza Oskar.

– Nie, po­win­nam… Oskar, ja…

– W po­rząd­ku.

Oskar idzie dalej. Kar­men z Ad­ria­nem po­dej­mu­ją wę­drów­kę za nim. Po dru­giej stro­nie rzeki coś się po­ru­sza. Ro­dzi­na przy­sta­je.

– Też to wi­dzi­cie? – szep­cze Oskar.

– Tak.

– Mam jesz­cze trzy na­bo­je, po­ło­żę te ścier­wa… Wy ucie­kaj­cie.

– Jak…? – Kar­men pa­trzy na Polę w ra­mio­nach Oska­ra.

– Zo­sta­nie ze mną – mówi Ad­rian.

– Ale…

– Idź, synu.

Oskar prze­ły­ka ślinę. Kładzie Polę pod jed­nym z drzew. Bul­go­ta­nie i re­chot są gło­śniej­sze.

– Ad­rian… – Kar­men ma łzy w oczach.

– Prze­żyj­cie – mówi Ad­rian.

– Dzię­ku­ję… – Kar­men przez chwi­lę trzy­ma jego rękę. – Będę pa­trzeć w gwiaz­dy. Za­trzy­ma­ją czas. Tylko dla nas. Na za­wsze.

Stwo­ry ska­czą do rzeki, płyną, a ich srebr­ne pe­le­ry­ny nie na­sią­ka­ją wodą.

Ad­rian ce­lu­je z broni. Pach, pach, pach! Łatwe cele w wo­dzie, pro­sto w brody. Ale wszyst­kich stwo­rzeń jest dwa­na­ście. Oskar i Kar­men bie­gną.

Ad­rian czeka. Od­rzu­ca pi­sto­let z pu­stym ma­ga­zyn­kiem. Ma już tylko mło­tek. Wie, że umrze, choć czym jest śmierć dla osoby, któ­rej ból wy­rwał serce? Re­cho­czą­ce stwo­rze­nia wy­peł­za­ją na ląd. Żadne nie przej­mu­je się utra­tą to­wa­rzy­szy. Są jak ludz­kie zwie­rzę­ta, coś nie­po­ję­te­go. Po­tra­fią mówić, dziw­nie i słabo, a jed­no­cze­śnie ata­ku­ją w obrzy­dli­wy spo­sób.

Nie bie­gną, ob­li­zu­ją pasz­cze, wle­pia­ją w niego spoj­rze­nia wą­skich oczu na po­ło­wę pyska.

– Czego wy chce­cie?! – Ad­rian za­ci­ska palce na młot­ku.

– Smacz­ny, thak? – Naj­więk­sze ro­pu­cho­wa­te stwo­rze­nie mla­ska, zo­sta­wia za sobą mokre ślady.

– Chcesz żar­cia?! – Ad­rian zerka w stro­nę ucie­ka­ją­ce­go Oska­ra i Kar­men. Są dość da­le­ko. Szyb­ko bie­gną. – Kupię ci tony żar­cia! Mięso, jakie…

– Thak? Thak? – Stwór za­czy­na re­cho­tać. – Ty smacz­ny, thak.

– Czemu jecie ludzi, kurwa?!

– Smacz­ny, thak.

– Ro­zu­mie­cie w ogóle, co do was gadam?!

– Thak, thak. – Stwo­ry są coraz bli­żej. Zli­zu­ją kro­ple wody z wiot­kiej, peł­nej gru­czo­łów gęby. – Smacz­ny.

Okrą­ża­ją go. Mla­ska­ją. Ich płasz­cze dziw­nie zwi­sa­ją, nie roz­wie­wa ich wiatr. Błysz­czą ni­czym roz­to­pio­ne dia­men­ty, gwiezd­ny pył.

– Dam wam, co chce­cie… – za­czy­na Ad­rian. Pot stru­ga­mi spły­wa po twa­rzy. – Po­wiedz­cie…

– Nhasz! – Nie­ocze­ki­wa­nie ata­ku­ją całą grupą, w ich roz­war­tych pasz­czach na chwi­lę zni­ka­ją ręce, nogi, głowa. Krew bry­zga na trawę, ochla­pu­je bło­nia­ste stopy, ście­ka po szy­jach, trium­fal­nie roz­cią­gnię­tych gę­bach. Żadna kro­pla nie ima się płasz­czy.

– Smacz­ny, thak! – Jeden ze stwo­rów prze­kła­da od­gry­zio­ne ręce na bok, dwa ko­lej­ne do­łą­cza­ją do niego, se­gre­gu­ją czę­ści ciała. Resz­ta za­czy­na ucztę z głową.

 

***

 

Kar­men i Oskar za­uwa­ża­ją łódź przy­cu­mo­wa­ną przy rzece.

– Zła­pią nas… tutaj… – dyszy Oskar.

– Ale… w wo­dzie… te skrze­ki – Kar­men z tru­dem od­dy­cha.

– Do­pó­ki… nie do­tknie­my wody… nic nam nie grozi. W takim sta­nie nie damy rady do­trzeć do po­li­go­nu.

– Dobra. Pró­bu­je­my.

Matka z synem wcho­dzą na łódź. Oskar od­wią­zu­je linę od brze­gu, chwy­ta wio­sła. Płyną z nur­tem. Przez dłuż­szy czas w na­pię­ciu ob­ser­wu­ją oba brze­gi. Mil­czą. Na­słu­chu­ją naj­drob­niej­sze­go sze­le­stu.

Za­wa­lo­ne pnie blo­ku­ją rzekę, nie sposób przepłynąć dalej. Nie ma czasu na prze­no­sze­nie łodzi. Oskar i Karmen do­bi­ja­ją do brze­gu i wy­ska­ku­ją na trawę. Znowu za­czy­na­ją biec. Ośle­pia ich słoń­ce. W od­da­li jest wi­docz­ny po­li­gon.

Ale pięć stwo­rów wy­peł­za­ z rzeki. Z brą­zo­wych, gru­czo­ło­wa­tych rąk spły­wa woda.

– Thak, thak! – skrze­czą.

Matka z synem pędzą jak w sza­lo­nym wy­ści­gu ze śmier­cią. Płuca palą żywym ogniem. Roz­mię­kła zie­mia, ostra trawa, re­cho­ta­nie z tyłu. Kar­men zdu­sza szloch, mimo woli zerka przez ramię. Tuż za nią wy­cią­gnię­ta, ośli­zgła łapa. Wiot­ka skóra, na­cią­gnię­ta jak u gar­dła jasz­czur­ki. Kar­men przy­śpie­sza, choć nie czuje siły, ale bie­gnie w prze­raź­li­wym amoku, uno­szo­na ad­re­na­li­ną. Nie ma już w tym żad­ne­go wy­sił­ku – jest pęd ni­czym skok, coś, co za chwi­lę zo­sta­nie prze­rwa­ne.

Bło­nia­sta łapa w końcu do­się­ga wło­sów, szar­pie je, z im­pe­tem po­sy­ła ko­bie­tę na zie­mię.

Kar­men wrzesz­czy.

– Mamo! – Oskar nie­pew­nie przy­sta­je.

– Bie­gnij! – Kar­men zdzie­ra tym krzy­kiem gar­dło.

Ale ko­lej­ne stwo­ry do­pa­da­ją do Oska­ra, który macha młot­kiem przed ich pyskami.

– Smacz­ny, thak? Thak?

– Mhój! – Jeden ze stwo­rów otwie­ra pasz­czę, ce­lu­je w rękę. Oskar robi za­mach, lecz w tym mo­men­cie drugi stwór od­gry­za mu dłoń bez broni.

– Ghaaa! – wrzesz­czy chło­pak. Z ki­ku­ta bucha krew.

Kar­men leży na mo­krej tra­wie, kiedy ro­pu­cho­wa­ty roz­wie­ra pasz­czę i do­się­ga jej nogi, pa­ra­li­żu­ją­cy ból roz­prze­strze­nia się po ciele. Mło­tek upada na zie­mię. Oskar wyje, po­dry­gu­je w ostat­nich kon­wul­sjach, roz­ry­wa­ny przez stwo­ry.

– Smacz­na, thak? – Ro­pu­cho­wa­ty ob­li­zu­je gru­czo­ło­wa­ty pysk ję­zy­kiem dłu­gim na pół metra.

Kar­men pa­trzy w oczy pełne sa­dy­stycz­nej ucie­chy. Stwór mla­ska. Do­pa­da do jej ręki, Kar­men ostat­kiem sił cofa dłoń, bło­nia­sta łapa obej­mu­je nad­gar­stek, pasz­cza z ostry­mi zę­ba­mi roz­wie­ra się. Wy­pły­wa­ją­ca z nogi krew wy­cie­ka razem z ży­ciem. Ko­lej­ny ból pro­mie­niu­je aż do ra­mie­nia.

I wtedy huk prze­szy­wa po­wie­trze. Ktoś strze­la. Stwór, z pyskiem umazanym krwią, syczy wściekle. Do­się­ga go po­cisk pro­sto w oko. I w pasz­czę ra­nio­ną ko­lej­ny­mi ku­la­mi. Kar­men leży w ka­łu­ży krwi, z ki­ku­tem za­miast dłoni. Oskar, jej synek… Jej synek…

Anie­le Boży, Stró­żu mój… – myśli Kar­men. Strzeż duszy mej i ciała mego… I chroń mnie ode złego…

Zimno. Jak zimno. Mgła za­snu­wa wzrok. Kar­men jęczy z bólu.

 

***

 

Cała ro­dzi­na leży w ste­ryl­nej sali na pod­wyż­szo­nych łóż­kach z dio­da­mi przy­cze­pio­ny­mi do głów. Budzą się, roz­glą­da­ją z nie­zro­zu­mie­niem. W sali stoi ko­bie­ta w bia­łym kitlu. Ma czar­ne loki, ostre rysy twa­rzy i fio­le­to­we cie­nie na po­wie­kach. Młoda asy­stent­ka od­pi­na ich z uśmie­chem od aparatury. Stawia na szafkach szklanki wody.

– Jak dużo pa­mię­ta­cie?

– Co, do…? – Ad­rian mruży oczy. – Gdzie my je­ste­śmy?

– Moja głowa… – Pola siada, przy­ci­ska dłoń do skro­ni.

– Pola! – Ad­rian wy­ska­ku­je z łóżka, ale upada na pod­ło­gę.

– Spo­koj­nie, pro­szę pana! – Asy­stent­ka już przy nim jest. – To była wy­czer­pu­ją­ca sesja! Nie można od razu wsta­wać.

– Mam to gdzieś… – Ad­rian dyszy, na ko­la­nach pod­cho­dzi do łóżka córki. Wyciąga w jej kierunku drżące ręce. – Pola… – szepcze, wstaje, z czułością odgarnia jasne włosy. Przytula dziewczynę bez dalszych słów.

– Czyli ob­ra­zy były wia­ry­god­ne? – kon­ty­nu­uje ko­bie­ta w kitlu.

– Jakie ob­ra­zy?! – war­czy Oskar. – Czego wy chce­cie?

– Och, nie pa­mię­ta­cie po­cząt­ku… No tak, to przez po­da­nie leku. Je­stem Ela. – Ko­bie­ta robi krok w ich stro­nę. – Elż­bie­ta Ma­cie­rzyc­ka, pra­co­wa­łam nad tym pro­jek­tem od lat. A nowa tech­no­lo­gia Ad­ria­na zo­sta­nie po­łą­czo­na z tym, co stwo­rzy­łam. Do­ga­da­li­śmy szcze­gó­ły. To naj­bar­dziej re­ali­stycz­ny i prze­ło­mo­wy wir­tu­al­ny świat, w któ­rym każde od­czu­cie jest jak praw­dzi­we.

– Jak… Co… – Ad­rian wsta­je. Wciąż trzy­ma ręce Poli.

– Nie, wy… To nie… – szep­cze Kar­men.

– Jezu… – Pola opada na po­dusz­ki.

– O kurwa – pod­su­mo­wu­je Oskar.

– Pod­pi­sa­li­ście umowę przed przy­stą­pie­niem do pro­jek­tu. To psy­cho­lo­gicz­ny pro­gram, w któ­rym pro­wa­dzo­na jest te­ra­pia na człon­kach ro­dzi­ny. We­dług wszel­kich badań, naj­lep­sze i naj­trwal­sze re­la­cje po­wsta­ją w mo­men­cie za­gro­że­nia życia. Żoł­nie­rze do­świad­cza­ją cze­goś ta­kie­go. Mówią na to „bra­ter­stwo broni”, ale cho­dzi o walkę w trud­nych wa­run­kach gro­żą­cych utra­tą życia. To zbli­ża.

– Ja bym cze­goś ta­kie­go nie… – za­czy­na Kar­men. Po­wo­li wsta­je. Pod­cho­dzi do Oska­ra, kła­dzie dłoń na ra­mie­niu, a on opie­ra głowę na jej brzu­chu.

– To ty chcia­łaś te­ra­pii – prze­ry­wa Ela. – Za­pro­po­no­wa­łaś nam ją. Zgo­dzi­łaś się na pro­jekt, w któ­rym bę­dzie­cie od­czu­wać za­gro­że­nie.

– Za­gro­że­nie? – po­wta­rza pi­skli­wym gło­sem Kar­men. – To był kosz­mar, a nie ja­kieś za­gro­że­nie!

– Od­wo­ła­li­śmy się do naj­niż­szych in­stynk­tów, do stwo­rów, które wy­wo­ła­ją pa­nicz­ny strach.

– Jak nas tu przy­wle­kli­ście? – wtrą­ca Oskar.

– Sami przy­szli­ście. Ale naj­pierw wpro­wa­dzi­li­śmy was w trans za po­mo­cą hip­no­zy, że­by­ście za­po­mnie­li, że to zro­bi­li­ście. Na­stęp­nie do­sta­li­ście spe­cjal­ne leki.

– I to wszyst­ko… tylko dla te-te­ra­pii? – jąka Karen. – Nikt tego nie za­ak­cep­tu­je, to chore me­to­dy.

– Ale sku­tecz­ne – oznaj­mia Ela. – Wam po­mo­gły. Przy­by­li­ście tu skłó­ce­ni, nie­chęt­ni, bez żad­nych po­zy­tyw­nych ro­ko­wań na po­pra­wę re­la­cji. W nie­ca­łe sześć go­dzin zmie­ni­li­ście po­dej­ście. Spójrz­cie na sie­bie, na to, co zy­ska­li­ście. Wie­lo­mie­sięcz­ne roz­mo­wy za sto­łem nie da­ły­by ta­kich re­zul­ta­tów.

– A gdyby ktoś na­wa­lił? – pyta Oskar.

– Wtedy można za­cząć pro­jekt od po­cząt­ku, zmie­nić oto­cze­nie, coś po­pra­wić. Albo uznać, że ro­dzi­na nie kwa­li­fi­ku­je się do tego ro­dza­ju te­ra­pii.

– To zna­czy, że… wszyst­ko wi­dzie­li­ście? – pyta słabo Kar­men.

– Tak, oczy­wi­ście. – Ela ob­da­rza ją cie­płym uśmie­chem. – I sły­sze­li­śmy. Ale to te­ra­pia. Żadne dane nie wyjdą poza ga­bi­net. Obo­wią­zu­je nas klau­zu­la po­uf­no­ści.

– Czy mo­że­my już iść? – Pola sięga po wodę.

– Tak, na­tu­ral­nie. – Ela uśmie­cha się.

– Dziw­nie boli mnie głowa… – Pola mruga. – Czy to skut­ki ubocz­ne?

– Moż­li­we. Nie wszyst­ko jesz­cze… jest spraw­dzo­ne.

Kar­men wy­glą­da na ze­wnątrz. Dziw­ne, widok za oknem jest roz­my­ty.

– Umysł musi do­pa­so­wać pewne ele­men­ty – mówi Ela. – Wtedy le­piej sobie radzi.

– Mnie głowa po pro­stu pęka… Jak przy mi­gre­nie – wy­zna­je Kar­men. – Ale chcę do domu.

– Oczy­wi­ście. – Ela roz­my­wa się i Kar­men mruga. Świat mo­men­ta­mi jest nie­ostry, jak oglą­da­ny zza gru­bych, nie­do­pa­so­wa­nych szkieł. – Do widzenia.

Rodzina wychodzi.

Kar­men trzy­ma rękę Ad­ria­na. Ledwo dostrzega zarysy budynków. Idą po chod­ni­ku, dźwię­ki są tu zbyt gło­śne i dziw­nie od­le­głe, po­wta­rzal­ne.

– Też to… wi­dzi­cie? – pyta Kar­men.

– Co ta­kie­go? – Ad­rian pa­trzy na nią ła­god­nie.

– Ta ulica… Auta są tu ja­kieś… No nie wiem, jadą i tyle, płyn­ny ruch, nie­wie­le sa­mo­cho­dów.

– Może taka pora. – Oskar wzru­sza ra­mio­na­mi.

Kar­men mruga. Kiedy do­cie­ra­ją do domu, za­uwa­ża braki w kilku miej­scach. Na pewno znik­nę­ły kol­czy­ki, które rzu­ci­ła na umy­wal­kę. A może nie pa­mię­ta, jak je za­bra­ła. Stoi teraz przed lu­strem. Wy­glą­da mło­dziej, na mniej zmę­czo­ną niż od­czu­wa to jej or­ga­nizm.

– W po­rząd­ku? – pyta Ad­rian. – Dzie­ci robią ko­la­cję.

– Tak, ja… To zna­czy… Chyba jesz­cze nie po­ukła­da­łam tego w gło­wie.

– Ro­zu­miem. – Ad­rian przy­tu­la ją, ale jest w tym coś nie­zdar­ne­go, ob­ce­go.

– Daj mi chwi­lę. – Kar­men opłu­ku­je twarz zimną wodą. Znowu pa­trzy w lu­stro. Od­gar­nia ko­smyk wło­sów i za­uwa­ża brak ma­lut­kiego pie­przyka, tuż nad brwią. Prze­cze­su­je pa­znok­cia­mi wło­ski, ale pie­przy­ka wciąż nie ma.

Kar­men dy­go­cze.

To nie ko­niec.

Ta rze­czy­wi­stość jest nie­praw­dzi­wa, to chore kłam­stwo. Jej twarz ma mniej zmarsz­czek, bra­ku­je pie­przy­ka i… Obraz kolejny raz zasnuwa biała mgła. Wszy­scy są dziw­ni, inni.

Ta cała Ela ga­da­ła o sztucznym świecie. Ale kosz­mar ze stwo­ra­mi był praw­dzi­wy. Teraz do­pie­ro Kar­men mu­sia­ła zo­stać wpro­wa­dzo­na w coś ta­kie­go, w jakąś wir­tu­al­ną rze­czy­wi­stość. Tylko po co?

– Ko­cha­nie…? – Ad­rian puka do drzwi.

Kar­men prze­ły­ka ślinę.

– Już, już.

– Mamo, zro­bi­li­śmy la­za­nię.

Kar­men otwie­ra drzwi od ła­zien­ki. Przed nią stoi cała trój­ka ze zmar­twio­ny­mi twa­rza­mi. 

– Chodź, zjemy razem.

– Tak… Ale ja… Wie­cie, po tym wszyst­kim nie mam ape­ty­tu.

– To po­siedź z nami, może nalać ci wina? – Ad­rian chwy­ta jej rękę, obraz na chwi­lę traci ostrość. Dłoń Ad­ria­na jest chłod­na, a on za­wsze miał cie­płe ręce, lep­sze krą­że­nie krwi.

– Nie, nie trze­ba. – Kar­men siada przy stole. Oskar roz­kła­da na­czy­nia. Pola na­le­wa her­ba­tę do kub­ków. Wzię­ła takie ładne, nigdy ich nie uży­wa­li.

Mam pa­ra­no­ję – myśli Kar­men. Może pie­przyk tam jest, ale było słabe świa­tło… A oni się sta­ra­ją… Wró­ci­li­śmy z pie­kła, mam szan­sę na coś wię­cej… Tylko czy to moja ro­dzi­na?

– Po ko­la­cji pój­dzie­my na wieczorny spa­cer, teraz długo jest jasno. Co ty na to?

Kar­men tylko kiwa głową. Pozostali jedzą mechanicznie, skupieni na zawartości talerzy.

– Może po­śpie­wasz, Pola? – pyta Karmen ze ściśniętym gardłem.

– Do­brze. – Pola wy­pi­ja sok i za­czy­na:

 

Płoną góry, płoną lasy w przed­wie­czor­nej mgle,

Stro­mym zbo­czem dnia słoń­ce toczy się.

Płoną góry, płoną lasy, lecz nie dla mnie już,

Brak mi li­stów twych, cie­pła two­ich słów…*

 

Kar­men za­my­ka oczy. Czuje łzy spły­wa­ją­ce po po­licz­kach. W domu jest cie­pło, przy­jem­nie. Kosz­mar­ne ob­ra­zy zo­sta­ły w od­da­li. Ad­rian do­ty­ka jej ręki.

– Chcesz tego wszyst­kie­go? – szep­cze.

– Tak – od­po­wia­da Kar­men. – Nawet, jeśli to nie­praw­da.

W nocy Kar­men długo leży w ciem­no­ściach. Ad­rian trzy­ma jej dłoń. Nie roz­ma­wia­ją, ale przy­tu­la­ją się. Obraz jest roz­my­ty do gra­nic moż­li­wo­ści.

– Wiem, że to wir­tu­al­na rze­czy­wi­stość – wy­zna­je Kar­men. – Zo­sta­nę tu, jeśli… jeśli moje ciało nie gnije w za­pa­dłej dziu­rze, po­że­ra­ne przez te stwo­ry.

 

***

 

Kar­men otwie­ra oczy. Leży w szpi­ta­lu. Nie czuje nóg ani jed­nej ręki. Prze­ły­ka ślinę. Nad nią znów Ela, ta dok­tor.

– Ze­spół jesz­cze nie zde­cy­do­wał, że po­win­naś wie­dzieć. – Ko­bie­ta wzdy­cha. – Ale nie mo­głam trzy­mać cię w ta­kiej nie­pew­no­ści. Chyba do­my­śla­łaś się, że coś jest nie tak. Co ci prze­szka­dza­ło?

– Szcze­gó­ły – od­po­wia­da Kar­men. – Gdzie moja ro­dzi­na?

– Nie żyją. – Ela siada na krze­śle obok.

Kar­men przy­gry­za wargi. Nie ma już łez, któ­ry­mi mo­gła­by ich opła­kać.

– Ten pro­jekt stwo­rzo­no w celu niesienia po­mo­cy żoł­nie­rzom w trak­cie trau­my. Prze­ka­za­li­śmy ci, że prowadzimy coś w ro­dza­ju te­ra­pii, żeby twój umysł mógł to ła­twiej przy­swo­ić, za­ak­cep­to­wać. Zna­leź­li was tuż pod samym po­li­go­nem, ale Oskar… nie zdo­łał prze­żyć.

– Co to, kurwa, było? – Kar­men wy­sko­czy­ła­by z łóżka, gdyby mogła. Ale jest pod­łą­czo­na do kro­plów­ki i dziw­ne­go urzą­dze­nia.

– Nie wiemy – od­po­wia­da Ela. – Wszyst­ko chwi­lo­wo utaj­nio­no.

– Woj­sko­wy eks­pe­ry­ment? – Kar­men unosi brwi.

– Nie, nic z tych rze­czy. – Ela ści­sza głos. – To żyło gdzieś głę­bo­ko w rze­kach, za­ko­pa­ne i nie­sio­ne z nur­tem. Pierw­sze krwio­żer­cze ki­jan­ki były wrzu­co­ne do In­ter­ne­tu. Ale za­mknię­to ten teren i za­blo­ko­wa­no fil­mi­ki, za­rzu­ca­no fał­szy­we uję­cia, ma­ni­pu­la­cję i fo­to­mon­taż.

– Ale skąd…

– Wszy­scy pró­bu­ją to roz­gryźć. W la­bo­ra­to­riach ba­da­ją te stwo­ry, na­zy­wa­ją je po­tocz­nie sreb­nia­ki, wielu wie­rzy, że to ko­smi­ci. Ze wzglę­du na “płasz­cze”, które nimi nie są.

– Nie? – Kar­men marsz­czy czoło.

– Nie, to frag­men­ty ich ciała. Dziw­ne, nie­ty­po­we dla żad­ne­go ga­tun­ku.

– Była z nimi ko­bie­ta… – Kar­men po­cie­ra skroń.

– Tak, wiem, jest po­szu­ki­wa­na. Wszę­dzie roz­wie­sza­ła pla­ka­ty, żeby lu­dzie do niej do­łą­cza­li.

– Czemu?

– Twier­dzi, że te stwo­ry to bo­go­wie. Prze­bu­dził ich ka­ta­klizm, byli tu przed człowiekiem, więc mają prawo do po­żar­cia ludzi żyw­cem. Są osoby, które myślą podobnie, noszą srebrne płaszcze jako ich wyznawcy, sprzymierzeńcy. Pomagają w rytuałach.

– Ale… Co? W jakich rytuałach?

– Na po­la­nie zna­le­zio­no po­se­gre­go­wa­ne czę­ści ciał. Być może to właśnie część ry­tu­ału, choć niektórzy twierdzą, że stwory robią to, co my z kur­cza­ka­mi. Uzna­ją swoją wyż­szość i trak­tu­ją nas jak mięso. Od­dzie­la­ją koń­czy­ny, żeby… Hej, w po­rząd­ku?

 

– W po­rząd­ku?

Kar­men otwie­ra oczy. Widzi Ad­ria­na.

– Przy­snę­łaś?

– Nie, Boże… Ja… Co tu robię? Roz­ma­wia­łam z tą dok­tor, Elą…

– Spa­łaś.

– Nie, ga­da­łam z nią, to świat wir­tu­al­ny!

– Ko­cha­nie, jest późna noc. Byłem tuż przy tobie. Ni­g­dzie nie wsta­wa­łaś i spa­łaś. Może tro­chę mam­ro­ta­łaś przez sen.

– Wiem, co ro­bi­łam i gdzie byłam! Ela mi to wy­ja­śni­ła… Je­stem tu, bo ty… Boże, te stwo­ry wy­bi­ły mi ro­dzi­nę…

– Hej, hej. – Ad­rian ją obej­mu­je. – Wszy­scy ży­je­my.

– Nie, to nie dzie­je się na­praw­dę! – Kar­men siada na brze­gu łóżka. – Nawet nie mam pie­przy­ka!

– Ja­kie­go pie­przy­ka?

– Nad brwią.

– Tyle ich masz, że jeden mniej… No dobra, nie patrz tak, żar­tu­ję. Chodź, spraw­dzi­my razem.

Idą do ła­zien­ki. Kar­men zerka do lu­stra – tuż przy brwiach jest mały pie­przyk.

– Wi­dzisz? – Ad­rian głasz­cze ją po ra­mie­niu.

– Mu­sie­li go do­ro­bić… Jak we­szłam tu drugi raz…

– Do­ro­bić? – Ad­rian po­waż­nie­je. – Chodź spać, chyba je­steś prze­mę­czo­na, mia­łaś kosz­mar.

– A jeśli się mną bawią?

– Kto?

– Twór­cy pro­gra­mu. Wy­ła­pu­ją błędy, jak w grze… i je po­pra­wia­ją. Tak po pro­stu, żebym w końcu tu zo­sta­ła, żebym… Nie wiem, prze­sta­ła zaj­mo­wać szpi­tal­ne łóżko, bo prze­trans­mi­tu­ją mój umysł do tego świa­ta. Dadzą mi nowe życie.

– Jakie nowe życie? O czym ty mó­wisz?

– Po­słu­chaj. – Kar­men nie­cier­pli­wie macha ręką. – Ta te­ra­pia nie ma sensu.

Ad­rian unosi brwi.

– Czemu?

– Po co mie­li­by two­rzyć stwo­ry człon­ku­ją­ce ludzi? To chore. Wy­star­czy­ło­by upo­zo­ro­wać po­rwa­nie i dać ludzi z bro­nią.

– Przecież byli tam ludzie z bronią – za­uwa­ża Ad­rian.

– Tak, bo do­ga­da­li się z tą ko­bie­tą… Tą z błę­kit­nymi wło­sami. Więk­szość z nich to pew­nie psychopaci… Nie różnią się od tych pry­mi­tyw­nych, ohydnych kreatur. A te stwory chcą być bo­gami, bo mogą za­bi­jać, myślą, że ten przy­wi­lej robi z nich lep­szych.

– Tro­chę za tobą nie na­dą­żam.

– Chcę tylko wie­dzieć, czy nie zwa­rio­wa­łam. – Kar­men krąży po ła­zien­ce. – Je­steś tu, w domu śpi Oskar i Pola… Po­win­nam być za­do­wo­lo­na, więc skąd ten nie­po­kój? Czemu nie ufam… No nie wiem, temu wszyst­kie­mu? – Macha ręką. – Bo jak zna­leź­li­śmy się w tym domku?

– To było zmy­ślo­ne…

– Do­brze, okej, wie­rzysz, że ta te­ra­pia to był wir­tu­al­ny świat, tak?

– Tak.

– A ja wie­rzę w coś in­ne­go. Żad­nej te­ra­pii nie było. Po­rwa­li nas i tylko ja prze­ży­łam… No to teraz pro­szę, pomóż mi wy­my­ślić, czemu nas tam za­cią­gnę­li… jeśli przyj­mie­my, że to było na­praw­dę.

– Nie mam po­ję­cia, Kar­men, chciał­bym spać.

– Czy zro­bi­li to lu­dzie z pro­jek­tu? Czy może ktoś, kto prze­zna­czył nas dla stwo­rów?

– Jest późno – ma­ru­dzi Ad­rian.

– Jaki powód mie­li­by lu­dzie, żeby nas tam dawać? – za­sta­na­wia się Kar­men. – Kto by to zro­bił? Pro­szę, pomóż mi jakoś.

– Hm… Nie wiem… – Ad­rian po­cie­ra brodę. – Za­kła­da­jąc, że… tak, jak mó­wisz… zgi­nie­my… Mój pro­jekt przej­dzie na firmę.

– Pie­nią­dze – rzuca nie­chęt­nie Kar­men. – No tak, za­wsze te gów­nia­ne pie­nią­dze… Chyba do­pa­da mnie mi­gre­na. Przy­nie­siesz mi ibu­prom?

– Jasne.

Kar­men bie­rze kilka głę­bo­kich od­de­chów, wraca do łóżka. Ad­rian po­da­je jej ta­blet­kę i szklan­kę wody.

– Co, jeśli… – po­dej­mu­je Kar­men. – Jeśli ta ko­bie­ta… Wiesz, z nie­bie­ski­mi wło­sa­mi… ma coś wspól­ne­go z firmą?

– Czyli co?

– Nie wiem. Coś. Pra­cu­je na rzecz ta­kich pro­jek­tów i za­cznie wkrę­cać lu­dziom, któ­rzy prze­ży­ją trau­mę, że to było tylko na niby, że to wir­tu­al­ny świat. Jak mamy to roz­po­znać?

– Może le­piej tego nie roz­grze­by­wać.

– Czemu? Bo mam rację? Bo mnie uci­szą? Już je­stem tutaj, więc nie mam wpły­wu na świat…

– Kar­men, jeśli by­ło­by tak, jak mó­wisz… Ry­zy­ku­jesz dobre, nor­mal­ne życie. Szan­sę, którą do­sta­łaś. Chcesz tego? Po­sta­wić na szali ro­dzi­nę?

– Odłą­czą mnie?

– Cho­le­ra, po­ka­zu­ję ci tylko… inny punkt wi­dze­nia. Nie chcę, żebyś… tak to roz­trzą­sa­ła.

– Nie chcesz, bo co? Bo je­steś przez nich za­pro­gra­mo­wa­ny?

– Nie, bo cię ko­cham. – Ad­rian przy­tu­la ją, a Kar­men się nie wy­ry­wa. – Prze­ży­li­śmy trud­ne chwi­le, moja pani… Wszy­scy tam pra­wie umar­li­śmy ze stra­chu. Wplą­ta­li nas w te­ra­pię, która… Sama wiesz, że była chora. Masz zwidy i ma­ja­ki? Ja też. Ostrość ob­ra­zu za­ni­ka? Moja też. Czy­ta­łem umowę, kiedy sie­dzia­łaś w ła­zien­ce.

– Tak? – Kar­men czuje, jak na­pię­cie po­wo­li znika z jej ciała. – Może… nie­po­trzeb­nie pa­ni­ku­ję, prze­pra­szam…

– W po­rząd­ku. Po pro­stu patrz. W gwiaz­dy. Za­trzy­ma­ją czas tylko dla nas. Na za­wsze.

Coś w tych zda­niach jest ina­czej. Niby te same słowa, ale Kar­men czuje, że brzmią jak wy­po­wia­da­ne przez kogoś in­ne­go. Choć może to tylko wra­że­nie.

– Masz rację, chodź­my spać. – Kar­men ziewa, sięga za róg po­szew­ki. Gładzi materiał, wraca myślami do chwili, kiedy wią­za­ła po­ście­le w upiornym domku bez drzwi. Czy wspo­mnie­nia ze świa­ta wir­tu­al­ne­go mózg zapamiętałby ina­czej? Jak roz­po­znać, co może być praw­dą?

Kar­men za­my­ka oczy. Wie, że ro­dzi­na zgi­nę­ła w prze­ra­ża­ją­cy spo­sób, rozszarpana przez dzi­kie stwo­ry. Ale Kar­men pod­łą­czo­no do wir­tu­al­nej rze­czy­wi­sto­ści, w któ­rej do­sta­ła szan­sę na nowe życie. Może sztucz­ne, ale lep­sze niż praw­dzi­we.

 

 

***

 

Rzeka Drawa zo­sta­ła ofi­cjal­nie za­mknię­ta, podobnie jak Drawieński Park Narodowy. Wszę­dzie wokół sta­cjo­nu­je woj­sko. Dziennikarze mimochodem wspominają o przeszukiwaniu dawnych radzieckich baz. Nie­bez­piecz­ny po­ziom wód, ogła­sza­ją media. Ni­ko­go nie in­te­re­su­je fil­mik o skrze­kach z krwio­żer­czy­mi ki­jan­ka­mi usu­nię­ty z YouTu­be, ani jego autor, który zmarł w nieszczęśliwym wypadku samochodowym.

Nad­cią­ga przy­pływ. Wkrót­ce wody oko­licz­nych rzek wy­le­ją. Cała Pol­ska śle­dzi z prze­ję­ciem dra­ma­tycz­ne ob­ra­zy.

Srebr­ne, obłe skrze­ki płyną. Nie­sie je nurt.

 

 

***

 

* Płoną góry, płoną lasy – Czer­wo­ne Gi­ta­ry