Zaprzeczenie zostało wypowiedziane. Rozejrzyj się wokoło. Czy na pewno świat wygląda tak samo? A może widzisz jeszcze ślad pęknięcia… czy moc Świąt przezwycięży rozdarcie?
Hasła „Obłęd i Święta” oraz „Świąteczno-księżycowe opowieści bizarne”
Podniosła wzrok znad ekranu – tylko po to, by zostać zahipnotyzowaną przez odbicie światełek choinkowych od podłogi, wypucowanej na lustro. Ledwie oderwała od niego wzrok, a już uwiódł ją bez reszty urok łańcucha piernikowych serduszek, zawieszonego na rogach tabliczki o remoncie komisariatu ze środków województwa.
Pani Zosia przeszła samą siebie.
Westchnęła. Obok niej leżała sterta niewypełnionych dokumentów z całego miesiąca. Na ekranie kilka otwartych okienek patrzyło na nią jak wyrzut sumienia. Mimo to nie potrafiła zmusić się, by dokończyć pracę. Zamiast tego gapiła się w artykuł ze statystykami świątecznych interwencji w ubiegłym roku.
Trzydzieści dwie domowe. Spojrzała najpierw na uśpiony telefon, a potem na nieruchome drzwi komisariatu. Nie dzisiaj i nie na mojej zmianie.
Cztery nieobyczajne wybryki. Przeniosła spojrzenie na zegar. Wskazówka minutowa zmieniła pozycję. Jeszcze tylko półtorej godziny. Nie dzisiaj i nie na mojej zmianie.
Dwie bójki. Nie dzisiaj i nie na mojej zmia…
Szarpnięcie drzwi było tak silne, że aż jęknęły zawiasy. Do holu wbiegł mężczyzna, rozchlapując po posadzce nadtopiony śnieg.
– Moja… moja córka zaginęła!
* * *
– Co robisz, córciu? – Matka odwróciła się w jej stronę, opierając twarz na obitym skórą fotelu auta.
– Pomagam Karolowi otworzyć restaurację w winnicy.
– Ładne kwiatki! To gra o koniach, czy sprzedaży alkoholu? Czy ten Karol ma chociaż zezwolenie?
– Mamo, nie żartuj już, to trudne zadanie. I nudne, muszę przejechać pół mapy! – Julka podniosła na nią wzrok znad ekranu telefonu.
– Skoro nudne, to może spojrzysz na prezent od cioci?
– Koń nie ma autopilota. O nie, zawiesiło się! Będę musiała jechać jeszcze raz!
– Tutaj jest słaby zasięg – mruknął ojciec, skupiony na jeździe. Wycieraczki toczyły zaciętą walkę z płatkami mokrego śniegu.
– Nie za szybko? – zwróciła mu uwagę kobieta.
– Wiesz, że nie lubię, kiedy komentujesz.
Ekran telefonu przygasł. Julka spojrzała przez szybę. Zapadał zmierzch. Mijali las pełen fantazyjnie powykręcanych buków, których nagie gałęzie sterczały do góry, jakby błagały o coś niebo. Przyłożyła dłonie do szyby i próbowała naśladować kształty drzew. Na moment oślepił ją odbłysk świateł mijanego samochodu.
– Dlaczego jedzie na długich, baran…
Sprawdziła, czy gra zaczyna się ładować. Wychyliła się w kierunku przerwy między przednimi fotelami, aby spojrzeć na drogę przed autem. Światła reflektorów, rozproszone na płatkach śniegu, przypominały drgający obłok, który na zakrętach drogi zmieniał kształty. Gdzieś w oddali na tle ośnieżonego pola zamajaczyły kontury domów. W oknach paliły się światła – żółte, ciepłe, zupełnie inne od zimnej bieli reflektorów samochodu. Już miała wrócić do grania, kiedy zauważyła ciemną plamę, przemieszczającą się w poprzek drogi…
Pas nagle wbił się w żebra, wyciskając powietrze z płuc. Samochód zatańczył na drodze, miotając jej ciałem na przemian w lewo i w prawo. Pisk opon zlał się w jeden dźwięk z okrzykiem przerażenia matki. Potem rozległ się głuchy stuk uderzenia, który rozszedł się po całej podłodze auta. Telefon wypadł jej z rąk, odbił się od ramienia ojca i zaklinował między kokpitem a przednią szybą. Samochód w końcu się zatrzymał, silnik zgasł. Jedynymi odgłosami były teraz oddechy jej, matki i ojca.
– Niech to szlag…
– Julka, nic ci się nie stało? Wystraszyłaś się? – Matka rozpięła pas i odwróciła się w jej stronę.
– N-n-nie – odpowiedziała po dłuższej chwili, jeszcze oszołomiona. – Mamo, co to było?
– Zaraz sprawdzę – odezwał się ojciec.
– Marek, uważaj. Włącz awaryjne. Ważne, że jesteśmy cali. – Kolejny raz spojrzała na córkę, siląc się na uśmiech. Zakasłała, jakby coś stanęło jej w gardle.
Ojciec otworzył drzwi. Do wnętrza wtargnęło zimne powietrze.
Julka widziała, jak ojciec obchodzi przód samochodu, a potem się nachyla, by spojrzeć pod zderzak. W końcu wrócił do nich.
– Co się stało?
– Nic. Potrzebuję folii.
Julka spojrzała pod swoje buty. Ciotka, od której wracali mieszkała w drewnianym domu pod lasem. Podwórko było zabłocone i ojciec wykładał dywaniki plastikowymi workami, by nie zabrudzić samochodu. Wyszarpnęła folię spod podeszew i wyciągnęła ją w kierunku ojca. Jego spojrzenie padło na jej dłoń, ale nie zauważył jej. Zamiast tego schylił się w stronę swojego fotela.
Zatrzasnął drzwi. Julka widziała, jak przyklęka przed zderzakiem. Resztę zasłaniała maska samochodu. Po jakimś czasie wstał, niosąc na rękach przedmiot owinięty w folię. Rozejrzał się, po czym ruszył w stronę lasu. Na chwilę zniknął za świerkowym zagajnikiem. Julka przyłożyła dłonie do bocznej szyby, próbując go wypatrzyć w gęstwinie. Sylwetka pojawiła się jeszcze na moment, kiedy zmierzał w stronę ciemnego jaru.
Spojrzała na matkę. W ciszy, która zapadła, chciała ułożyć jakieś pytanie, schwytać jedną z myśli wirujących jej w głowie. Otworzyła usta, ale nie potrafiła wydobyć dźwięku. Kobieta uśmiechnęła się, przechyliła przez przerwę między fotelami i przytuliła czoło do jej czoła, cały czas patrząc w oczy.
Drzwi się otworzyły.
– Możemy jechać.
– Co to było?
Jego dłoń, która zbliżała się do przycisku „Start”, znieruchomiała.
– Worek ze śmieciami. Ktoś go zostawił na środku drogi. Cud, że poduszka nie wystrzeliła.
Słowa zabrzmiały tak, jakby je recytował z pamięci.
– Marku, widziałam…
– To był worek śmieci. Sylwio, jestem wystarczająco zmęczony. Jutro walczymy z planem finansowym.
– W Wigilię? Przecież oddałeś go w zeszłym…
– Są braki.
Dopiero teraz zauważył telefon Julki, wciąż wbity pod szybę. Wyciągnął go.
– Pęknięte. Zamówię nowy.
– Tato, tak jest dobrze. Wszystko widać…
– Nie używamy zepsutych rzeczy. – Uruchomił silnik. Ekran nawigacyjny rozświetlił się.
– Prokofiew, Dance of The Knights. Odtwórz.
* * *
Sylwia podeszła do Marka i położyła mu rękę na ramieniu. Nie oderwał wzroku od ekranu.
– Łóżko za tobą tęskni. Zwłaszcza ta niesforna poduszka. Bez ciężaru twoich myśli unosi się teraz pod sufitem. Chciałam ją złapać, ale nie mam drabiny.
– Zderzak pękł, muszę to jutro załatwić.
– Może ja to zrobię?
– Nie. – Pod palcami poczuła, jak napięły się jego mięśnie.
– Marek, tam, na drodze…
– To był worek śmieci.
– Julka się wystraszyła. Dobrze, że po powrocie miała lepszy humor. Zrobiła kartkę dla Mikołaja.
– Przecież ma już prezent.
– Ma też marzenia. Pamiętasz o jej urodzinach? – Sylwia pocałowała go w skroń, kładąc złożoną kartkę obok laptopa.
Na okładce miała kiczowaty nadruk z Mikołajem, szybującym saniami nad ośnieżonym lasem. Otworzył ją. Wewnątrz nie było żadnych słów. Na środku kartki narysowany był piesek. Naszkicowany brązową kredką siedział przed miską z jedzeniem, z radośnie uniesionym ogonkiem i uśmiechem zaznaczonym kreską na pyszczku.
Kartka zaczęła drżeć w palcach. Drugą dłonią schwycił się za nadgarstek. Drżenie ustało.
* * *
– Cześć, Julka!
– Cześć!
Koleżanki zbiegły po schodkach autobusu, by zwinnie zeskoczyć na betonowy chodnik. Pomachała im ręką przez szybę. Wysłużony diesel zawarczał, z wyraźnym wysiłkiem wypychając pojazd z zatoczki. Przestawiła torbę wypchaną zakupami pod siedzenie. Zerknęła na nie jeszcze raz, wyobrażając sobie miny mamy i taty, kiedy będą odpakowywać prezenty. Potem dotknęła policzkiem zimnej szyby, próbując dostrzec cokolwiek przez rozmazane krople wody spływające po powierzchni. W oddali zamigotały światła dekoracji, zwisającej z latarni. Anioł dmuchał w długą trąbę, na której końcu na przemian gasły i zapalały się złote linie. Czy anioły czują zimno? Gdyby ten był prawdziwy, czy mógłby siedzieć sobie na latarni, machać nogami nad przejeżdżającymi autami i dąć w trąbę, aż jego policzki poczerwienieją z wysiłku? A może nie byłyby wcale zmęczony, skoro nie czułby zimna? Wyobraziła sobie, że jest aniołem, i zachichotała.
To był worek śmieci.
Niespodziewanie przed oczami pojawił się obraz drogi, widzianej przez przednią szybę samochodu. Wycieraczki zamarły w połowie ruchu. Przemierzywszy labirynt płatków śniegu, wzrok dotarł w końcu do ciemnej plamy, która zastygła, kuląc się, na środku drogi. Julka dostrzegła dwa błyszczące, żółtozielone punkty, niczym przyszyte blisko siebie guziki. Obraz stopniowo nabierał ostrości, jakby powiększała zdjęcie na ekranie telefonu…
– Dziewczynko, coś się stało?
Starsza kobieta nachyliła się nad nią. Julka aż podskoczyła na siedzeniu, rozglądając się dookoła. Autobus właśnie ruszał. Który to przystanek? Zobaczyła sklep, a potem warsztat.
– Przejechałam przystanek… – westchnęła.
– Płakałaś?
Julka dotknęła dłonią twarzy. Ze zdziwieniem zauważyła wilgotne krople. Niektóre ściekły aż na podbródek.
– Ja? Nie… nie wiem… Wysiądę i pojadę w drugą stronę! – dodała szybko.
– Wysiąść z tobą? Możemy razem poczekać.
– Nie. Dam sobie radę. Ale dziękuję pani…
– Nie ma za co.
Kobieta przesunęła palcem po ekranie swojego telefonu i nacisnęła przycisk przy drzwiach autobusu.
– Za siedem minut masz autobus w przeciwną stronę. Przystanek jest na żądanie, nie zaśnij!
Autobus zjechał na pobocze. Wczorajszy śnieg już prawie stopniał, jedynie gdzieniegdzie widziała białe plamy, pokryte kurzem nawianym z drogi. Przeszła na drugą stronę ulicy. W oddali zauważyła drogowskaz.
To był worek śmieci.
Przeszedł ją dreszcz. Ten sam drogowskaz, widziany z innej strony. Wczoraj, przez szybę samochodu.
W tej samej chwili zdała sobie sprawę, że w autobusie zostawiła torbę z prezentami, rękawiczkami i legitymacją szkolną. Prezenty dla rodziców! Miała wprawdzie już dwa zamówione przez Internet, ale w ich zakupie pomagała mama, więc nie liczyły się jako niespodzianki. Tym razem poczuła, że zbiera się jej na łzy. Potrząsnęła głową. Na pewno mogła zrobić coś, żeby to naprawić. Autobus ma niedaleko przystanek końcowy, na którym stoi pół godziny, a potem zawraca. Kiedyś siedziały na nim z koleżanką, czekając na odjazd. Wystarczyło wsiąść w ten sam autobus i odzyskać torbę. Uspokoiła się nieco.
Ruszyła w stronę drogowskazu, jakby ją przyciągał. Wydawało się, że wczoraj minęli go tuż po uruchomieniu samochodu. Zaczęła sobie przypominać szkolne zadania z matematyki, próbując ocenić, ile czasu zajmie dotarcie do tego miejsca. Jeśli samochód jest dziesięć razy szybszy od niej, a jechał minutę, to jej zajmie to dziesięć minut. Z powrotem dwadzieścia. Miała ponad dziesięć minut zapasu. Zobaczyła światła autobusu jadącego w kierunku domu. Naszła ją dziwna myśl, że nie ma już odwrotu. Naciągnęła czapkę niżej na uszy i włożyła ręce do kieszeni.
Boczna droga była pusta i cicha. Zapadał zmrok. Korony drzew zamarły w bezruchu, jakby podpierały ołowiane niebo. Słyszała odgłos własnych kroków na asfalcie, szelest oddechu, a przez chwilę nawet wydawało jej się, że słyszy również bicie serca. Poruszały się jedynie obłoczki pary, ulatujące z ust. Obserwowała, jak stopniowo rozpływają się w szarości, łącząc z pasemkami mgły zawieszonymi w powietrzu.
Spodziewała się, że widok świateł w oknach odległych domów doda jej otuchy. Tym razem jednak widziała jedynie dwie martwe, ciemne bryły, stojące na skraju drogi. Zatrzymała się, rozpoznawszy świerkowy zagajnik. Po chwili brnęła już po kostki przez całun zimnych i śliskich liści, potykając się o gałązki. Znalazła jar. Odetchnęła głęboko. Nie czuła strachu. Chciała poznać prawdę. Ześlizgnęła się po gliniastym zboczu wraz z lawiną kamieni i liści. Pod baldachimem rozczapierzonych gałęzi majaczył w mroku jaśniejszy kształt. Ruszyła w tamtą stronę. Nachyliła się nad workiem. Zanim rozchyliła jego brzegi, zauważyła, że brakuje jej wiernej towarzyszki, mgiełki pary…
– Panie Majewski. Dzwoniłam do przedsiębiorstwa komunikacyjnego. Nie potwierdzili, że w autobusie linii dziewięć została znaleziona torba z legitymacją pana córki.
– To niemożliwe! Mówiłem już dwa razy… Córka miała na okładce legitymacji wypisany telefon żony, bo już raz ją zgubiła! Zaraz po tym, jak żona odebrała telefon, wsiadłem w samochód!
Teraz trudniejsza część. Bądź dzielna.
– Od dłuższego czasu próbuję ustalić dane pana córki oraz pana żony.
– Julka zaginęła… trzeba jej szukać, a pani nie zgadzają się dane?
– Panie Marku. Przyjęłam zgłoszenie. Zajmujemy się tym. Rozumiem pana niepokój.
– Niepokój? Jezu, ona zniknęła, jest ciemno jak w dupie, a pani mówi o niepokoju?
Gorączkowo próbowała sobie przypomnieć informacje ze szkolenia. Unikaj konfrontacji. Postaraj się utrzymać osobę w strefie komfortu, do czasu przyjazdu odpowiedniej dla niej opieki. Nie, nie była dobrą aktorką.
– Proszę mi pomóc zrozumieć to, że w telefonie, którego zawartość razem przeglądaliśmy, nie ma ani numeru do córki, ani do żony. Numery, które pan podał z pamięci, to przypadkowe cyfry.
– To niemożliwe… On wypadł mi z ręki, może się zepsuł… Byłem tak roztrzęsiony, że…
– Udało mi się ustalić, że zarówno telefon, jak i samochód przed komisariatem należą do pana siostry, Zuzanny. Za chwilę tu będzie.
– Siostra? Co moja siostra ma do tego?
Drzwi komisariatu się otworzyły. Wbiegła przez nie kobieta o rozczochranych włosach i w krzywo zapiętym płaszczu. Podbiegła do Marka, obejmując go.
– Marku, przepraszam. Myślałam, że zabranie cię na święta to dobry pomysł… Myliłam się.
– O co, u diabła, chodzi? Zaginęła Julka!
– Zaraz przyjadą. No już, spokojnie… Pomogą ci.
Przed komisariatem zatrzymała się karetka zakładu psychiatrycznego.
* * *
Leżała wśród kwiatów. Pies przyniósł patyk i położył go obok jej ręki. Na przemian piszczał i powarkiwał, kręcąc puszystym ogonkiem. Julka roześmiała się, widząc, jak się niecierpliwi. Wstała i rzuciła patyk. Poszybował wysoko, obracając się w promieniach słońca.
– Muszę już wracać, piesku.
Rozejrzała się. To było jak sen: nie wiedziała, jak się w nim znalazła, ani kiedy się skończy.
– Lubię ciebie, słońce i ciepło. Chciałbym tu zostać dłużej… ale muszę wracać. Do zimy. Do rodziców.
Nie jest łatwo odnaleźć drogę. Mogę ci pomóc.
Piesek siedział przed nią, merdając ogonem. Przyklękła przy nim.
Wyobraź sobie mamę. Wszystkie radosne chwile z nią.
Julka zamknęła oczy.
Czy chciałabyś coś w niej zmienić?
Spojrzała uważnie na pyszczek psa.
– Nie.
A teraz tatę.
Ponownie zamknęła oczy.
Czy chciałabyś coś w nim zmienić?
* * *
– To najlepszy prezent, Sylwio!
– Tak… Zrobiła prezent, wychodząc wreszcie z brzucha… Tobie łatwo mówić!
Oboje patrzyli na niemowlę, które po godzinnym koncercie wrzasków wreszcie usnęło.
– Coś mi się wydaje, że będzie uparta.
– Julka? Z takim imieniem? Nie, chłopaki będą się o nią bić, a ona będzie im rzucać białe chustki.
Sylwia odwróciła twarz w jego stronę. Spoważniała.
– Bogdan, czy ty na pewno… chcesz wychowywać nie swoje…
– Tak – przerwał jej. Chciała pytać dalej, ale położył palec na ustach.
– Teraz ja muszę o coś spytać. U sąsiadki oszczeniła się suczka… nie mają co z nimi zrobić… wiem, pasożyty… ale zobacz, jakie są słodkie!
Wyciągnął telefon i położył na poduszce obok jej głowy.
– Nie mogę odmówić, skoro urodziła sześć takich cudeniek… ja przy jednym wymiękłam!
Ciekawe napisane opowiadanie o wiarygodnie nakreślonych postaciach. Mogę nawet zaryzykować stwierdzenie, że czytaniu towarzyszyło lekkie napięcie i prawdziwa wczutka.
Dobry, wiarygodny, pomysłowy tekst,
“– Julka, nic ci się nie stało? Wystraszyłaś się? – matka rozpięła swój pas i odwróciła się w jej stronę.” – teoretycznie “swój” można wychlastać, ale to wedle woli.
Cześć, marzan. (Szarpnięcie za drzwi było tak silne, że aż jęknęły zawiasy.) Jęk zawiasów kojarzy mi się bardziej z ich powolnym otwieraniem. Gdzieś jeszcze rzuciła mi się w oczy literówka. Poza tymi drobiazgami nie zauważyłem nic coby mi przeszkadzało. Bardzo dobre opowiadanie i trzymające w napięciu. Pozdrawiam.
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Cześć, Marzanie!
Nie zaglądałem do przedmowy przed lekturą i byłem trochę zaskoczony, że nie ma tam hasła “polskie święta, które straszą”. Opowiadanie ma dość ciekawy klimat i przez cały czas czuć lekkie napięcie, by nie napisać: grozę.
Czytałem z zaciekawieniem, chociaż na sam koniec nie mam pewności, co właściwie spotkało Julkę (ale patrząc po Twoich hasłach konkursowych, chyba nie powinno mnie to dziwić :P).
Z kwestii technicznych, dużo zdań kończysz na “się”, co podobno stanowi rusycyzm. Przebudowałbym te zdania ;]
– Ładne kwiatki! To gra o koniach, czy sprzedaży alkoholu? Czy ten Karol ma chociaż koncesję?
Na sprzedaż alkoholu jest zezwolenie, nie koncesja ;]
Dzwoniłam do zakładu autobusowego.
przedsiębiorstwa komunikacyjnego?
– To niemożliwe! Mówiłem już dwa razy… Córka miała na okładce legitymacji wypisany telefon żony, bo już raz ją zgubiła! Zaraz po tym, jak żona odebrała telefon, wsiadłem w samochód!
Teraz trudniejsza część. Bądź dzielna.
– Od dłuższego czasu próbuję ustalić dane pana córki oraz pana żony.
To środkowe zdanie, to zapis myśli, jak mniemam Julki. Skąd się wziął w tym fragmencie?
Niemniej, dziękuję za podzielenie się tekstem i życzę powodzenia w konkursie! ;]
ps. wchodzenie w interakcję z czytelnikami (czytaj: odpisywanie na komentarze) jest mile widziane na Forum ;]
Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"
Ciekawa konstrukcja tekstu. Powodzenia w konkursie. :)
P.S. Zwróć uwagę na stopkę w komentarzach Krokusa.
Koalo75
P.S. Zwróć uwagę na stopkę w komentarzach Krokusa.
Każde opowiadanie ma inspirację :) Interpretacja stanu pieska zależy od czytelników, chciałbym jednak zwrócić uwagę, że netto piesek zyskał na przebiegu zdarzeń i znalazł się w lepszym świecie. Może warto wystartować licznik poległych piesków w opowiadaniach świątecznych. Swojego pieska liczę jako 0,5 lub -0,5, zależnie od czytelników. W innym opowiadaniu doliczyłem się dwóch.
Cezary
To środkowe zdanie, to zapis myśli, jak mniemam Julki. Skąd się wziął w tym fragmencie?
Przez bizarność można doszukiwać się wszystkiego, w tym przebłysku myśli Julki w świecie równoległym – akurat w tym miejscu jest to myśl uroczej policjantki (gdyby nie limit znaków, może lepiej opisałbym postać, obecnie odgrywa tylko swoją rolę).
nie mam pewności, co właściwie spotkało Julkę
Tak właśnie ma być! Jeśli napiszę, jakie było moje zamierzenie co do jej losów, ubiję pozostałe ciekawe interpretacje.
Uwagi “techniczne” – słuszne, zabieram się do poprawek, komentarze pod innymi tekstami pozwalają mi na dodatkowe 3 znaki ponad limit :) Zakład autobusowy czy przedsiębiorstwo komunikacyjne – bywa różnie, ja kiedyś składałem zażalenie na zachowanie kierowcy w jednym, a zostałem przekierowany do drugiego, czyli spychologia stosowana. Biorąc pod uwagę, że reszta czytelników może nie mieć podobnych doświadczeń, wstawię firmę-matkę.
Hesket
(Szarpnięcie za drzwi było tak silne, że aż jęknęły zawiasy.) Jęk zawiasów kojarzy mi się bardziej z ich powolnym otwieraniem
Chyba to kwestia indywidualnych wrażeń. Mam do czynienia dużo z drzwiami aluminiowymi, które są cichutkie, dopóki otwiera się je powoli – jęczą za to okrutnie, kiedy próbuje się przyśpieszyć ich ruch.
ps. wchodzenie w interakcję z czytelnikami (czytaj: odpisywanie na komentarze) jest mile widziane na Forum ;]
Staram się nadrabiać zaległości, jednak 3 dni pod rząd z grafikiem pracy 8-20 nie sprzyjają ani komunikacji z czytelnikami, ani wymaganej przy niej zdolności do logicznego myślenia. Poza przestawieniem kilku “się” uleczyłem również kilka przypadków jejozy (Ambush, dzięki za diagnozę zainfekowania utworu, i ogólnie za cierpliwość przy betowaniu)
Hej!
Komentarz powstaje w trakcie lektury. ;)
obłok, który na zakrętach drogi zmieniał kształty. Gdzieś w oddali zamajaczyły kształty domów
Scena z potrąceniem bardzo dobra, wyrazista. Tekst o worku ze śmieciami trochę dziwny, może bardziej pasowałoby kłamstwo z kotem albo lisem. No ale w stresujących sytuacjach różne rzeczy ludziom przychodzą do głowy.
Hm, jeśli Julka chce psiaka, to może to pies został potrącony?
się czujesz?
Starsza kobieta nachyliła się nad nią. Julka poderwała się z siedzenia, rozglądając się
Siękoza.
Hm, no na koniec serwujesz nam coś kompletnie innego. :D
Julka nie żyje i w dodatku piesek nie żyje, tylko czemu w tym samym czasie i kto i ich potrącił/jak zginęli. A może piesek w jakiś sposób żyje i jest w stanie skontaktować się z Julką z zaświatów. :) Fajnie, że zakończenie jest otwarte i można sobie gdybać. Na plus też Twoje zamieszanie z tym, że Julka nie była biologiczną córką Bogdana, przez co mieliśmy wrażenie, że nie istnieje. Trwało to krótko, fajnie, gdyby to pociągnąć i dłużej potrzymać w niepewności. ;)
Ogólnie klimatyczne, mroczne opowiadanie.
Pozdrawiam,
Ananke
Cześć,
Niesamowity klimat :). Napisane bardzo umiejętnie i do samego końca nie spodziewałem się takiego twistu. Grozy jako takiej w tekście prawie nie ma, za to Czytelnik sam sobie dopowiada, co może się zaraz stać z dziewczynką albo ojcem.
Zakończenie bez happy endu chyba IMHO bardziej by pasowało, ale szanuję wybór. Tylko trochę nie zrozumiałem – matka z Julką przeniosły się gdzieś do innego świata, gdzie zaopiekował się nimi inny mężczyzna?
Jestem bandzior! Świr! Sadysta! Niepoprawny optymista!
MordercoBezSerca
Tylko trochę nie zrozumiałem – matka z Julką przeniosły się gdzieś do innego świata, gdzie zaopiekował się nimi inny mężczyzna?
W jednej z możliwych interpretacji – tak.Jest to najbliższe moim intencjom w trakcie pisania. Jeśli ktoś zinterpretuje opowiadanie w inny sposób, np. całą pierwszą część jako rozgrywającą się w myślach chorego psychicznie Marka, również może otrzymać względnie spójny świat, z poprawką na obłęd bohatera oczywiście.
Ananke
Tekst o worku ze śmieciami trochę dziwny, może bardziej pasowałoby kłamstwo z kotem albo lisem.
Wielbiciele kotów i lisów zdecydowanie by zaprotestowali :) Worek śmieci w zamierzeniu dobitniej wyraża to, z jaką łatwością bohater zamiata wypadek pod dywan, oraz jak mało obchodzi go to, co potrącił. Jedną z interpretacji jest załamanie się świata przeżyć Julki po tym, jak zostało jej zaserwowane takie zaprzeczenie. Śmierć nie musi być dosłowna. Interpretacja, w której Julka ucieka w wyobrażony świat jest moim zdaniem smutniejsza, niż reboot w świecie z Bogdanem i szczeniaczkiem.
Wielbiciele kotów i lisów zdecydowanie by zaprotestowali :)
Pewnie. :)
Jedną z interpretacji jest załamanie się świata przeżyć Julki po tym, jak zostało jej zaserwowane takie zaprzeczenie. Śmierć nie musi być dosłowna. Interpretacja, w której Julka ucieka w wyobrażony świat jest moim zdaniem smutniejsza, niż reboot w świecie z Bogdanem i szczeniaczkiem.
Dlatego tekst daje nam możliwość różnych interpretacji i podoba mi się, że nie wszystko jest jasne. ;)
Siękoza.
Wypieliłem nieco ogródek. Jak tak dalej pójdzie, będę mógł dodać zdanie, mieszcząc się w limicie 
– Nnnie
ja bym dorzucił ‘–’ między literkami N-n-nie
Przeczytałem. Wrzuciłeś hasło bizarro, ale bizarrne te opowiadanie chyba nie jest. Wstęp trochę gorszy od reszty. Taka sielanka podróży samochodem + gadanie Julki nie zainteresowało mnie. Potem było już ciekawej. Bardzo fajnie poprowadziłeś narrację. Niczego nie mówisz wprost, czytelnik sam może zdecydować co myśli o tym, co się wydarzyło.
Podczas rozmowy z kobietą w autobusie miałem niestety poczucie nienaturalności.
Klikam za dobre poprowadzenie tego opowiadania :)
Pozdrawiam.
Kto wie? >;
skryty
Dzięki za przeczytanie, uwagi i klikanie.
Uwagi co do dialogów biorę sobie do serca (zawsze są kulawe w pierwszej wersji), więc jeśli mam okazję – zmieniam. Mam nadzieję, że teraz wyszło choć trochę bardziej naturalnie, przy okazji zasugerowałem, że nawet Julka jest już “skażona” zaprzeczeniami. A jeśli nie zabrzmiało – no cóż, nie poddałem się bez walki. Znowu osiągnąłem limit znaków :)
Niespieszny początek – zamierzony. Wiem, że część zabieganych czytelników może dalej nie sięgnąć, takie już ryzyko wolnego startu.
Pojawiła się sugestia hasła “Polskie Święta, które straszą”, jednak to hasło kojarzy mi się z groteską. Bizarność zależy od interpretacji, im bardziej dosłowna tym bardziej bizarna, a im mniej dosłowna tym opowiadanie wychodzi z kategorii Fantastyka w ogóle. Obiecuję kolejnym razem wrzucać w kategorię (jeśli się pojawi) wizje słabiej trzymające się realnego świata!
Cześć, Marzanie po raz drugi!
Dziękuję za podwójny udział w krokusie!
Poniższy komentarz jest pisany jeszcze przed wstawieniem obrazka jurorsko-konkursowego :)
Hasła konkursowe oddałeś całkiem dobrze, ale trochę kuleje świąteczność tekstu. Oczywiście dzieje się to w trakcie/w przededniu Świąt, ale nie jest w nich mocno osadzone.
Fabuła mnie nie przekonuje – może się to wiązać z tym, że nie do końca zrozumiałem końcowy twist. Ojciec ma zwidy, ale jego córka, która jest wytworem jego choroby ostatecznie występuje też jako fizyczna postać. Robi nam się mała incepcja, na wyjaśnienie której chyba brakło Ci miejsca.
Przeczytałem sprawnie, nie musiałem się szczególnie zatrzymywać przy lekturze, jest całkiem ok, choć przyznam, że brakuje mi w tekście jakiegoś pazura (może to nienajlepsze słowo), który sprawiłby, że zostanie ze mną na dłużej.
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Opowiadasz sprawnie, ale wciąż (jak na becie) brakuje mi kilku okruszków, które poprowadziły by mnie od sceny do sceny. Każdy z kawałków jest fajny, ale jak dla mnie, nie tworzą całości.
Może to moja słabość do linearnych opowiadań;), ale to podobało mi się mniej, niż poprzednie.
"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke
Witaj.
W moim odczuciu tekst jest doskonały, do końca trzymał mnie w napięciu, uwielbiam takie klimaty. :)
Ze spraw technicznych :
– Julka, nic ci się nie stało? Wystraszyłaś się? – matka rozpięła pas i odwróciła się w jej stronę. – wielką literą?
Pozdrawiam serdecznie, kliczek, powodzenia w konkursie :)
Pecunia non olet
tylko po to, by zostać zahipnotyzowaną przez odbicie światełek choinkowych od wypucowanej na lustro podłogi
Leciutko jakby angielskawe.
nie potrafiła zmusić się
Nie potrafiła się zmusić – enklityk (jak "się") nie należy dawać na akcentowane miejsca, bo wychodzi dziwny akcent.
Podniosła wzrok na zegar.
Nie za często ta bohaterka podnosi wzrok?
Szarpnięcie za drzwi
Hmm. Nie jestem pewna, czy tu powinno być "za".
– Co robisz, córciu? – matka odwróciła się w jej stronę
"Matka" duża literą, p. https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/#narracja_wypowiedzi
opierając twarz na skórzanym oparciu fotela
Oparcie nie jest skórzane (tylko obite skórą) i trochę głupio wygląda w zestawieniu z opieraniem.
Mijali las pełen powykręcanych fantazyjnie buków, których nagie gałęzie sterczały do góry, jakby błagały o coś niebo.
Ładny obraz, ale: Mijali las pełen fantazyjnie powykręcanych buków, których nagie gałęzie sterczały do góry, jakby o coś błagały niebo.
Przez moment oślepił
Na moment.
Sprawdziła, czy gra zaczyna się ładować. Wychyliła się w kierunku przerwy między przednimi fotelami, obserwując drogę przed nimi.
Brak łączności. Chociaż w sumie… Ale wychyliła się, żeby spojrzeć na drogę, bo (o ile drogę jeszcze od biedy można obserwować) tutaj chyba jest przyczynowość.
Światła reflektorów, rozproszone na płatkach śniegu przypominały drgający obłok
Wtrącenie oddziel z obu stron: Światła reflektorów, rozproszone na płatkach śniegu, przypominały drgający obłok. Albo może być bez przecinków.
Gdzieś w oddali zamajaczyły zarysy domów, wyróżniające się na tle ośnieżonego pola.
Aliteracja, i majaczenie z wyróżnianiem trochę nie bardzo: Gdzieś w oddali na tle ośnieżonego pola zamajaczyły kontury domów.
Słyszała pisk opon, który zlał się w jeden dźwięk z okrzykiem przerażenia matki
Ciut dynamiczniej: Pisk opon zlał się w jeden dźwięk z okrzykiem przerażenia matki.
Potem rozległ się głuchy dźwięk uderzenia
Rym. Głuchy stuk?
wylądował na kokpicie, klinując się
Imiesłów nie oznacza przyczyny: zaklinował się między kokpitem a szybą.
Nastała cisza, w której słyszała tylko oddech swój, matki i ojca.
No, to nie do końca cisza, nie?
Wystraszyłaś się? – matka rozpięła pas
Dużą, p. wyż.
– N-n-nie – odpowiedziała po dłuższej chwili, jeszcze oszołomiona – mamo, co to było?
– N-n-nie – odpowiedziała po dłuższej chwili, jeszcze oszołomiona. – Mamo, co to było?
Julka spojrzała pod swoje buty. Ich ciotka mieszkała w drewnianym domu pod lasem.
Ciotka butów?
Jego wzrok minął jej dłoń, ale nie zauważył jej.
To nie wzrok zauważył, zresztą wzrok nie bardzo może mijać.
Zamiast tego schylił się w stronę swojego siedzenia.
Lepiej: fotela.
obejmując przedmiot
Hmmm… można obejmować słupek albo drzewo, ale on wyraźnie ten przedmiot niesie.
W ciszy, która zapadła chciała ułożyć jakieś pytanie, schwytać jedną z myśli wirujących w jej głowie.
W ciszy, która zapadła, chciała ułożyć jakieś pytanie, schwytać jedną z myśli wirujących jej w głowie.
przytuliła czoło do jej czoła, cały czas patrząc w oczy
Spróbuj tak zrobić.
Jego dłoń, która zbliżała się do przycisku „Start”, znieruchomiała.
Skąd ta autonomia dłoni? I czy samochodów nie uruchamia się kluczykiem?
Ktoś zostawił go na środku drogi.
Akcent: Ktoś go zostawił na środku drogi.
jakby recytował je
Jakby je recytował.
Nie używamy zepsutych rzeczy.
Mam wrażenie, że to będzie ważne…
Pod palcami poczuła, jak jego mięśnie się napięły
Angielskawo to brzmi.
Zrobiła kartkę do Mikołaja.
Tu chyba jednak: dla.
Schwycił drugą dłonią za własny nadgarstek.
Angielskawe: Drugą dłonią chwycił się za nadgarstek. (I – oooj, zabiłeś pieska.)
Zbiegły po schodkach autobusu, zeskakując zwinnie na betonowy chodnik.
Czego nie robi imiesłów? Zbiegły po schodkach autobusu, by zwinnie zeskoczyć na betonowy chodnik. Albo: Zbiegłszy po schodkach autobusu, zeskoczyły zwinnie na betonowy chodnik.
Drzwi zamknęły się. Pomachała im ręką przez szybę.
Drzwiom?
dąć w trąbę czerwonymi z wysiłku policzkami
Nie policzkami się dmie.
mimowolnie zachichotała
Czemu mimowolnie? https://wsjp.pl/haslo/podglad/19094/mimowolnie
Przemierzając labirynt płatków śniegu, wzrok dotarł w końcu do ciemnej plamy, która zastygła kuląc się na środku drogi
Przemierzywszy labirynt płatków śniegu, wzrok dotarł w końcu do ciemnej plamy, która zastygła, kuląc się, na środku drogi.
Obraz stopniowo wyostrzał się
Obraz stopniowo się wyostrzał. Albo: nabierał ostrości.
– Dziewczynko, wszystko w porządku?
Hmm. No, nie wiem.
Jaki to przystanek?
Chyba jednak: który.
Julka dotknęła dłonią twarzy, ze zdziwieniem zauważając wilgotne krople.
Julka dotknęła dłonią twarzy. Ze zdziwieniem zauważyła wilgotne krople.
, jakby wystraszyła się własnych słów.
Nie ma co dopowiadać, wszystko jasne z kontekstu.
białe plamy, pokryte kurzem nawianym z drogi
Tym takim burym? To chyba jest piach.
rękawiczkami, i legitymacją szkolną
Tu bez przecinka.
Tym razem świadomie zebrało się jej na łzy.
Zbieranie się na łzy jest właśnie mimowolne, nie świadome. Nie możesz postanowić "będę teraz płakać" (jeśli nie jesteś aktorem).
Na pewno mogła coś zrobić, żeby to naprawić.
Angielskawe, i trochę się kłóci z tymi łzami bezradności.
Wystarczyło wsiąść w ten sam autobus i odzyskać torbę.
Przecież odjechał?
Zaczęła przypominać sobie szkolne zadania z matematyki, próbując ocenić, ile czasu zajmie dotarcie do tego miejsca.
Zaczęła sobie przypominać szkolne zadania z matematyki, próbując ocenić, ile czasu zajmie dotarcie do tego miejsca.
Jeśli samochód jest dziesięć razy szybszy od niej, to zamiast minuty jej zajmie to dziesięć minut.
Jeśli samochód jest dziesięć razy szybszy od niej, a jechał minutę, to jej zajmie to dziesięć minut.
Naciągnęła mocniej czapkę na uszy
Mocniej naciągnęła czapkę na uszy. Albo: Naciągnęła czapkę niżej na uszy.
Korony drzew zamarły w bezruchu, podpierając ołowiane niebo.
Hmmmm. Dobry obraz, tylko za ten imiesłów nie dałabym głowy.
wydawało się jej
Wydawało jej się.
Poruszały się jedynie obłoczki pary, unoszące się z ust. Obserwowała, jak stopniowo rozpływają się w szarości, łącząc z pasemkami mgły zawieszonymi w powietrzu.
Dużo tych “się”. Co powiesz na obłoczki ulatujące z ust?
widok świateł w oknach odległych domów doda jej otuchy, jednak tym razem były to jedynie dwie martwe bryły
Z budowy zdania wynika, że światła były martwymi bryłami.
Zatrzymała się, rozpoznając świerkowy zagajnik
Na pewno nie: Zatrzymała się, rozpoznawszy świerkowy zagajnik?
brnęła już po kostki przez całun zimnych i śliskich liści
Rozumiem, skąd to słowo, ale całun liści nie jest spójny.
Zanim rozchyliła jego brzegi zauważyła, że zawieruszyła się
Rym, brak przecinka: Zanim rozchyliła jego brzegi, zauważyła, że…
Nie potwierdzili, że w autobusie linii „dziewięć” została znaleziona torba z legitymacją pana córki.
Cudzysłów tu niepotrzebny, to nie nazwa, tylko numer autobusu. Ale skąd on wie o tej torbie? Skoro mała nie wróciła do domu, to skąd może wiedzieć, że zostawiła torbę w autobusie?
Zaraz po tym, jak żona odebrała telefon, wsiadłem w samochód!
A, czyli ktoś z autobusów zadzwonił? Dobra.
Panie Marku.
Do obcej osoby nie mówi się po imieniu – to znaczy, telemarketerzy mówią, ale nie masz pojęcia, jak to wkurza choćby mojego Tatkę (człeka starej daty). Dopisek po przeczytaniu: potrzebowałeś przypomnieć imię ojca, rozumiem. Ale mogła to zrobić Zuzanna, nie?
Postaraj się utrzymać osobę w strefie komfortu, do czasu przyjazdu odpowiedniej dla niej opieki.
Uch, ale nowomowa :) Może zostać, bo to cytat z biurokratycznych procedur, ale uczulam.
Proszę mi pomóc zrozumieć to, że w telefonie nie ma ani numeru do córki, ani do żony. Numery, które pan podał z pamięci, to przypadkowe cyfry.
…? W jakim telefonie? Ona bada jakiś telefon? I skąd wiadomo, że przypadkowe cyfry?
Wbiegła przez nie kobieta o rozczochranych włosach i w krzywo zapiętym płaszczu.
Wbiegła przez nie kobieta o rozczochranych włosach, w krzywo zapiętym płaszczu.
Podbiegła do Marka z wyrazem troski na twarzy, obejmując go.
Czego nie robi imiesłów? Unikaj etykietek: Podbiegła do Marka, żeby go objąć.
O co u diabła chodzi?
O co, u diabła, chodzi?
Przed komisariatem zatrzymała się karetka zakładu psychiatrycznego.
Uuuu…
położył obok jej ręki
Położył jej obok ręki.
widząc jego niecierpliwość
Widząc, jak się niecierpliwi.
Dotychczas nie zdawała sobie sprawy z tego, że rozgrzana łąka nie pasuje do miejsca, z którego tu trafiła.
Tłumaczysz.
Poczuła niepokój.
Dalej tłumaczysz.
Czy chciałabyś coś w niej zmienić?
…? Czegoś tu nie rozumiem?
Zrobiła prezent, wychodząc wreszcie z brzucha
Mało naturalna fraza.
po popisowym
Aliteracja.
ona będzie rzucać im białe chustki
Akcent: ona będzie im rzucać białe chustki.
Napisane z głową i eleganckie, choć to chyba lekka przesada, tak karać faceta za nieumyślne przejechanie pieska. I co to właściwie ma do Bożego Narodzenia?
Ale szort bardzo porządny.
Jęk zawiasów kojarzy mi się bardziej z ich powolnym otwieraniem.
Hmm, prawda. Może: zaprotestowały?
przedsiębiorstwa komunikacyjnego?
W Gdańsku to się nazywa Zarząd Transportu Miejskiego (któremu podlegają Gdańskie Autobusy i Tramwaje), w Gdyni – Zarząd Komunikacji Miejskiej. Są też Przedsiębiorstwa Komunikacji Miejskiej, Miejskie Zakłady Komunikacji itd. A ja po prostu zadzwoniłabym do autobusów :)
Interpretacja stanu pieska zależy od czytelników, chciałbym jednak zwrócić uwagę, że netto piesek zyskał na przebiegu zdarzeń i znalazł się w lepszym świecie.
Otóż to! XD Na wszelki wypadek dołączam pieska zastępczego:
akurat w tym miejscu jest to myśl uroczej policjantki
Tak też myślałam – jest to spójne, bo myśli policjantki od początku są kursywą, a Julki… też. Ale dla mnie kontekst jest jasny :)
Tak właśnie ma być! Jeśli napiszę, jakie było moje zamierzenie co do jej losów, ubiję pozostałe ciekawe interpretacje.
Przepisanie jej życia, żeby nienawistny pieskowi tatko trafił do psychiatryka i zmarł tam w zapomnieniu? Czyżby pieski rządziły światem…? Czyżby Krokus był agentem piesków…? Musimy zacząć trenować obrońców:
:)
Mam do czynienia dużo z drzwiami aluminiowymi, które są cichutkie, dopóki otwiera się je powoli – jęczą za to okrutnie, kiedy próbuje się przyśpieszyć ich ruch.
Aaa, takich nie znałam.
jednak 3 dni pod rząd z grafikiem pracy 8-20 nie sprzyjają ani komunikacji z czytelnikami, ani wymaganej przy niej zdolności do logicznego myślenia.
Bywa, niestety 
Interpretacja, w której Julka ucieka w wyobrażony świat jest moim zdaniem smutniejsza, niż reboot w świecie z Bogdanem i szczeniaczkiem.
Hmm. :)
Dlatego tekst daje nam możliwość różnych interpretacji i podoba mi się, że nie wszystko jest jasne. ;)
Nie musi być, to opowiadanie, nie zagadka :P
Obiecuję kolejnym razem wrzucać w kategorię (jeśli się pojawi) wizje słabiej trzymające się realnego świata!
Natchnienie nie sługa ;)
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Czytałam ze sporym zainteresowaniem, ale nie mogę powiedzieć, że pojęłam całą historię.
Wychyliła się w kierunku przerwy między przednimi fotelami, obserwując drogę przed nimi. → Czy dobrze rozumiem, że ptrzednie fotele miały przed sobą drogę?
– W wigilię? Przecież oddałeś go w zeszłym… → – W Wigilię? Przecież oddałeś go w zeszłym…
Myślałam, że zabranie cię na Święta to dobry pomysł… → Myślałam, że zabranie cię na święta to dobry pomysł…
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Hej!
Całkiem ciekawe opowiadanie, ale jak dla mnie chyba zbyt zakręcone. Tag “światy równoległe” trochę wyjaśnia sprawę, choć ja bym wolała, żeby to bardziej wynikało z tekstu (może dla innych wynika, dla mnie za mało ;)). Z tą córką interesujący pomysł, że jednak istnieje tylko nie jest jego, ale w moim odczuciu zabrakło jakiejś sceny, która by to jeszcze do końca wyjaśniła. Mam wrażenie, że czegoś tutaj brakuje, żeby wszystkie elementy układanki wskoczyły na swoje miejsce.
Na podstawie dwóch Twoich świątecznych tekstów, które przeczytałam, wydaje mi się, że lubisz niedopowiedzenia. Ja nie bardzo, więc może po prostu nie należę do Twojej grupy docelowej ;-).
– Cześć, Julka!
– Cześć!
Zbiegły po schodkach autobusu, zeskakując zwinnie na betonowy chodnik. Drzwi zamknęły się. Pomachała im ręką przez szybę.
W tym miejscu, jak dla mnie, brakuje podmiotu. Informacji kto zbiegł po schodach. Domyślam się, że koleżanki Julki, ale ten fragment mnie zatrzymał i musiałam przeczytać dwa razy, bo miałam wrażenie, że coś tu nie gra.
Pozdrawiam serdecznie :).
Krokus, Ambush – dzięki za przeczytanie i za komentarze! Pisząc przeczuwałem, że nie trafię do wszystkich czytelników. Tym bardziej dziękuję za betowanie Ambush – domyślam się, że betowanie tekstu który nie do końca “pasuje” pod względem treści wymaga więcej cierpliwości!
Tarnina – lista uwag baardzo długa, dziękuję.
Może o tych (niewielu), z którymi się nie zgodzę:
przytuliła czoło do jej czoła, cały czas patrząc w oczy
Spróbuj tak zrobić.
Po prostu tracisz ostrość widzenia (matka straci ją w nieco większej odległości, jest starsza). Oczy pozostają otwarte, czoła się stykają. Nieważne, czy widzisz coś ostro czy nie, ważny jest podwójny kontakt – wzrok+dotyk. Każda rodzina może mieć pewne rytuały, nie do końca racjonalne.
Jego dłoń, która zbliżała się do przycisku „Start”, znieruchomiała.
Skąd ta autonomia dłoni? I czy samochodów nie uruchamia się kluczykiem?
Autonomia dłoni – zamierzona, skupienie opisu na tym jednym wycinku “sceny”. Kluczyk – część samochodów jest bezkluczykowych. Kluczyk jest wetknięty w wyznaczone miejsce lub nawet nie (teoretycznie możesz mieć go w torebce, byle by tylko był w zasięgu komunikacji), a uruchomienie następuje przyciskiem.
Dotychczas nie zdawała sobie sprawy z tego, że rozgrzana łąka nie pasuje do miejsca, z którego tu trafiła.
Tłumaczysz.
Obawiałem się, że czytelnicy zaprotestują, że Julka nie zauważa nagłej zmiany otoczenia. Postaram się to zaznaczyć bez nadmiernego tłumaczenia. Najlepiej byłoby w samym dialogu… muszę to przemyśleć :)
Piesek zastępczy – cudowny! Być może bawiąc się z takim pieskiem Julka nie zauważyłaby przeniesienia z zimy do lata…
Regulatorzy. Lyumi – wprowadzę, dziękuję!
Po prostu tracisz ostrość widzenia
Mmm, u mnie z ostrością widzenia jest w ogóle tak sobie, ale trochę to patrzenie bez sensu, kiedy nic nie widać.
Każda rodzina może mieć pewne rytuały, nie do końca racjonalne.
A i to prawda.
Autonomia dłoni – zamierzona, skupienie opisu na tym jednym wycinku “sceny”.
Mhm. Czasami to wypada dobrze, ale nie zawsze.
Kluczyk – część samochodów jest bezkluczykowych.
O, patrz, tego nie wiedziałam.
Obawiałem się, że czytelnicy zaprotestują, że Julka nie zauważa nagłej zmiany otoczenia.
Jeśli dobrze to zrobisz, to nie zaprotestują. A jak to zrobić dobrze? Ha. Oto jest pytanie ;)
Piesek zastępczy – cudowny! Być może bawiąc się z takim pieskiem Julka nie zauważyłaby przeniesienia z zimy do lata…
Piesek dla wielbicielki piesków :D
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Trochę chaotyczne to opowiadanie, ale sens do mnie trafił. Scenki w większości są smutne i mają w sobie pewien niepokój. Czuć zagubienie bohaterki. Tajemnicze coś, co zostało potrącone, ojciec, który oszalał oraz jednocześnie martwy i żywy pies, a wszystko to w świątecznej otoczce – wyszło naprawdę ciekawie. Klikam.
Sonato, dziękuję za odwiedziny i za klikanie!
Tarnino, większość Twojej pracy językowej, przed którą chylę czoła, udało mi się wprowadzić.
Obawiałem się, że czytelnicy zaprotestują, że Julka nie zauważa nagłej zmiany otoczenia.
Jeśli dobrze to zrobisz, to nie zaprotestują. A jak to zrobić dobrze? Ha. Oto jest pytanie ;)
Jutro zrobię to dobrze, teraz zrobiłbym to szybko, a co nagle to po diable. W świątecznym konkursie diabłów jest już wystarczająco dużo, więc nie będę ich (na razie) wspomagał.
Przepisanie jej życia, żeby nienawistny pieskowi tatko trafił do psychiatryka i zmarł tam w zapomnieniu? Czyżby pieski rządziły światem…? Czyżby Krokus był agentem piesków…? Musimy zacząć trenować obrońców:
Skrzywdzenie pieska może być jedynie symbolem czegoś niewybaczalnego, co obłąkany bohater zepchnął do podświadomości, a co było związane z utratą rodziny – w jednej z interpretacji.
Z drugiej strony… Piesek zmieniający świat jest nieco demoniczny. Każdemu zdarza się zrobić wstydliwe i głupie rzeczy. Zapewne niejedna bliska osoba, która przy okazji takich wybryków ucierpiała zapragnie zmian, jeśli zostanie zapytana przez pieska. Zatem postępujcie słusznie*, bo za rogiem może czaić się piesek!
*słuszność jest równie słabo zdefiniowana, jak stan psa Schroedingera, ponieważ zależy od punktu widzenia**
** np. jamnika, dobermana, pudelka, ból-doga… nie wiemy, kto rządzi tą ferajną :)
Jutro zrobię to dobrze, teraz zrobiłbym to szybko, a co nagle to po diable.
Prawda, prawda.
Skrzywdzenie pieska może być jedynie symbolem czegoś niewybaczalnego, co obłąkany bohater zepchnął do podświadomości, a co było związane z utratą rodziny
Mmmmm…
Piesek zmieniający świat jest nieco demoniczny.
Jest!
Każdemu zdarza się zrobić wstydliwe i głupie rzeczy.
Mają one jednakowoż różny format.
Zatem postępujcie słusznie*, bo za rogiem może czaić się piesek!
Nowa teoria etyczna, panie i panowie XD
nie wiemy, kto rządzi tą ferajną :)
Może łyżew? Albo bulgot? XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Pies który istnieje i nie istnieje jednocześnie, dziewczynka, która została wtrącona w inną rzeczywistość, brak ciągłości czasowej, potrącenie przez samochód czegoś zagadkowego – prawdpodobnie kluczowy moment dla całej historii. Ciekawe, mimo, że nie do końca jasne. Ale chyba taki był zamysł autora – pozostawić pole do interpretacji. Kojarzy się z filmami Lyncha.
Hmmm. Do mnie nie przemówiło.
Zostawiłeś bardzo dużo do samodzielnej interpretacji – co się stało z pieskiem, co z Julką, co z jej ojcem, czy jest biologiczny, czy nie… Czuję się, jakbym była zamknięta w środku kalejdoskopu i próbowała ustalić, które szkiełko jest odbite, a które prawdziwe. Tylko opcji do wyboru mnóstwo…
No i święta wydają mi się pretekstowe. Gdyby to się działo w jakimś innym okresie, fabuła by się wiele nie zmieniła.
Babska logika rządzi!
Finklo,
Gdyby to się działo w jakimś innym okresie, fabuła by się wiele nie zmieniła.
Akcenty świąteczne pozwoliły dodać optymistyczne zakończenie bez zgrzytu (mam nadzieję). Rozgrywające się w innym okresie opowiadanie byłoby bardziej mroczne. Piesek bardziej demoniczny (”uważaj, jakie życzenie wypowiadasz”). Ojciec wpadłby w opisaną ze szczegółami otchłań obłędu lub został uwięziony w pętli czasowej, w której budzi się w ciele zagubionego na drodze zwierzątka. Julka zaś przemierzałaby zapewne świat zbliżony do Koraliny.
Czuję się, jakbym była zamknięta w środku kalejdoskopu i próbowała ustalić, które szkiełko jest odbite, a które prawdziwe. Tylko opcji do wyboru mnóstwo…
Efekt osiągnięty! No dobrze, może kolejnym razem zrobię to lepiej technicznie, ale takie było zamierzenie. Niektórzy czytelnicy lubią stan zagubienia, niektórzy pewnie nie. Ja cieszę się, że przeczytałaś, i że miałaś właśnie takie wrażenia, albo że w ogóle miałaś jakieś odczucia po przeczytaniu!
Podobało mi się :)
Zakończenie rzeczywiście bardzo otwarte i pozwalające na wiele interpretacji, zatrzymało mnie (nie lubię tego, wytrąca mnie z rytmu czytania), ale sobie przypomniałam, że widziałam tag “światy równoległe” i ułożyłam to sobie ;)
Dobrze się czytało :)
Przynoszę radość :)
Anet, dziękuję. Zgodnie ze stopką, przyniosłaś radość i zachęciłaś do tworzenia kolejnych historii!
Cieszę się :)
Przynoszę radość :)
