Błędne twarze

Nerwowe kroki niosły się po kawalerce. Niedobór snu, zaciśnięte gardło i serce niezwalniające od wielu godzin – czemu wyczekany dzień musiał zaczynać się w taki sposób? Czas zdawał się zwalniać, jakby nie chciał wypuścić Piotra ze szponów stającego się katem stresu.

Zwrot, kroki, wizjer – światło na klatce pozostawało zgaszone, więc nikt nie mógł wejść do bloku. Zaproszona kobieta miała jeszcze czas, może należała do tych, którzy uważali za nietakt pojawianie się przed wyznaczoną godziną?

Zwrot, kroki i walenie serca, które w głowie Piotra niemal zagłuszało nastrojową muzykę. Czy na pewno dobrze wybrał? Był pewien, że jego wybranka lubiła ten zespół.

Po raz kolejny poprawił zastawę i ozdoby na stole. Nienawidził świec zapachowych, ale wiele razy udawało mu się podejrzeć ukradkiem, jak kobieta przekładała je w torbie. Prawdopodobnie zdarzało się jej chodzić na zakupy przed wieczornymi zajęciami. Powinien był podpalać knoty przed randką?

Starając się nie myśleć zbyt dużo, ruszył w stronę kuchni. Żaden z wypełniających mieszkanie dźwięków nie był głośny, ale nawet tak cichy chór przytłaczał mężczyznę. Nagłe powiadomienie o otrzymaniu nowej wiadomości jedynie wszystko pogorszyło.

Kiedy wyjmował telefon z kieszeni, w głowie napastował go własny głos szepczący raz za razem – odwołała? Ku uldze mężczyzny, wiadomość okazała się pochodzić z grupy, na której nie było jego wybranki.

Musiałam go wyrzucić, to jak się zachowuje, coraz bardziej mnie przeraża. Najpierw znika bez słowa, a później… – Nie skończył czytać.

W niemal każdej innej sytuacji byłby gotowy rzucić wszystko, co robił, aby wysłuchiwać i wspierać bliskich, ale ten wieczór miał być wyjątkowy. Tego wieczoru Piotr zamierzał istnieć tylko dla jednej osoby, reszta świata mogła poczekać. Kłótnie i afery wśród jego znajomych zdarzały i rozwiązywały się ciągle, szanse na zdobycie miłości – już nie.

Po raz kolejny skosztował przygotowanej na randkę potrawy. Ręce drżały mu przy tym, jakby sądził, że jedzenie w każdej chwili mogło się zepsuć. Nie był wybitnym kucharzem, ale efekt pracy go zadowalał. Czy ją też miał zadowolić?

Opuścił kuchnię, walcząc z obawami. Powtarzał sobie, że przyjdzie, musiała przyjść. Kto normalny umówiłby się na randkę, tylko po to, by ją odwołać w ostatniej chwili?

Sprawdzając godzinę, dostrzegł kolejne wiadomości, które zaczął czytać w nieudolnej próbie zapanowania nad emocjami.

Dobrze, że ktoś inny zaczął temat. Myślałem, że wariuję. – Sens czytanych słów ledwo docierał do Piotra.

Mam wrażenie, że od imprezy halloweenowej coraz więcej osób na roku mnie ignoruje. Trochę żałuję, że nie poszliśmy, czuję się, jakbyśmy coś przegapili.

Nawet mi o tym nie przypominaj! Chlanie w środku lasu to żadna impreza. Wiecie, ile osób rocznie tam znika? Mój wujek mieszka niedaleko, nawet w zeszłym miesiącu znaleziono tam wisielca. Do tego te wszystkie legendy? Nie to żebym wierzyła w potwory, czy coś, ale ten las jest straszny nawet w dzień, nie chcę sobie wyobrażać, jak wygląda w nocy.

Piotr wywrócił oczami i schował telefon. Planował zacząć się zajmować takimi błahostkami, jak głupie plotki najwcześniej następnego dnia. Najpierw musiał spróbować zawalczyć o swoje szczęście.

Wracając do warty przy drzwiach wejściowych, zignorował kilka powiadomień. Wolał wyciszyć telefon, dopiero po przybyciu swojego gościa. Naprawdę wierzył, że mogła odwołać spotkanie?

Po raz kolejny wyjrzał przez wizjer, tylko aby przekonać się, że światło było zgaszone. Domofon milczał, ale co jeśli weszłaby z którymś z sąsiadów?

Kiedy sprawdzał godzinę, jego uwagę przykuła jedna z nowych wiadomości.

Zaczął nosić kolorowe soczewki? – Po wiadomości pojawiło się zdjęcie byłego członka grupy. Później piekące ze zmęczenia oczy Piotra zaatakowała grupowa dyskusja o tym, jaki główny zainteresowany miał kolor oczu i kto zwraca uwagę na takie szczegóły.

Nie mieli się czym zajmować w wieczór, jak ten? W wieczór, który mógł zmienić życie mężczyzny na lepsze?

Zmusił się, by choć na chwilę usiąść na kanapie, zamiast bezsensownego krążenia po mieszkaniu. Powinien się cieszyć – w końcu jego ukochana wreszcie zgodziła się na randkę.

Ta, dla której stracił głowę, po tym jak zobaczył ją na ich pierwszych wspólnych zajęciach. Jednocześnie ta, z którą pomimo starań nie potrafił nawiązać relacji na tyle zażyłej, by zasługiwała na miano czegokolwiek więcej niż znajomości.

***

– Hej Maria, zanim pójdziesz… – Siedzieli razem, ale przez całe zajęcia ani razu nie odpowiedziała na żarty, ani ciche komentarze, które do niej szeptał.

Piotr przywykł do ignorowania takich oznak niechęci z jej strony – mogła być skupiona, może interesował ją dany przedmiot. Fakt, że zaczęła zbierać swoje rzeczy tak szybko, że prawie upuściła na podłogę laptop, próbując go schować – Piotr też był w stanie zignorować. W końcu naprawdę nie chciał wierzyć, że próbowała uciekać od rozmów z nim.

Początkowo zamiast odpowiedzi pojawił się, choć pozornie pełen życzliwości uśmiech. Uśmiech, przez który mężczyzna nie zauważył, że podnosząc na niego wzrok, Maria westchnęła ciężko. Nie przestała się przy tym pakować, jedynie zaczęła robić to po omacku.

– Hm?

– O której dzisiaj kończysz zajęcia?

– Szesnastej, ty? – Wstała i ruszyła w stronę drzwi na tyle pośpiesznie, że niemal wpadła na grupkę studentów, okazujących się iść nieco szybciej od niej.

– Może pójdziemy po zajęciach na kawę?

– Po zajęciach idę do pracy. – Posłała mu uśmiech, który chyba miał wyglądać przepraszająco.

– Mówiłaś, że nie pracujesz w środy.

Był pewien, że w jej oczach dostrzegł coś na kształt paniki… był? Tak szybko odwróciła wzrok w stronę wieszaka przy drzwiach – na pewno mężczyzna po prostu zbyt dużo myślał.

– Masz dobrą pamięć… – Słowom towarzyszył cichy chichot, który Piotr chciał uznać za kokieteryjny. – Koleżance coś wypadło, chyba problemy rodzinne. Wyjątkowo zgodziłam się ją zastąpić…

Biorąc swój płaszcz, przeniosła wzrok na rozmówcę. Pomimo że jeszcze się nie pożegnali, starała się wyjść z sali na tyle szybko, że ledwo trafiła w drzwi.

– A jaki inny termin ci pasuje?

– Muszę sprawdzić kalendarz, napiszę wieczorem. Cześć!

Nie napisała. Mieli wiele podobnych rozmów, ale zawsze coś przeszkadzało im w umówieniu się.

Później na długi czas przestał spotykać Marię na uczelni. Nie był pewien, czy zrezygnowała ze studiów, czy chorowała. W końcu nie mieli wielu wspólnych znajomych, a ci posiadani nie wiedzieli więcej niż on.

Właśnie taka wymuszona przerwa od obiektu westchnień pomogła Piotrowi zdecydować o podjęciu próby wyleczenia się z nieodwzajemnionego zauroczenia. Niestety sama decyzja była dużo prostsza, niż jej realizacja.

Nim zdążył w pełni oddać się leczeniu, wróciła jego wybranka.

Dostrzegając ją kątem oka, sądził że jedynie mu się wydawało. Szybko przekonał się, że jednak nie – korytarzem szła Maria. Jego Maria, którą tak nieudolnie próbował sobie wybić z głowy. Kiedy skrzyżował z nią spojrzenia, posłała mu uśmiech znacznie szerszy, niż kiedykolwiek wcześniej. Ten jeden uśmiech sprawił, że Piotr zapomniał o wszystkich postanowieniach. Czuł się jakby dostrzeżenie jej tak nagle w tłumie miało być jakimś znakiem od losu.

– Jesteś wolny w piątek? – Takie przywitanie było dla niego na tyle zaskakujące, że początkowo miał problem z odpowiedzią.

– Tak, a co?

– Osiemnasta?

– Ale do czego zmie…?

– Niech będzie osiemnasta – przerwała mu z tym samym, szerokim uśmiechem. – Napisz mi swój adres i jakie wino kupić. Teraz lecę na zajęcia, pa!

Odeszła nie dając rozmówcy czasu na odpowiedź. Zresztą szok nie pozwolił mu nic powiedzieć, nim zniknęła w tłumie, niesiona sprężystym krokiem.

Nieważne co obiecywał sobie wcześniej – nie potrafił odmówić. Jak mógłby zignorować to co uznał za znak?

Oczekiwanie na piątkowy wieczór mijało Piotrowi na przypływach ekscytacji i stresu. Jego odczucia potęgował fakt, że w ciągu kolejnych dni pisał z Marią prawie co wieczór, ale rzadko widywali się na uczelni.

Nie odzywała się przez cały piątek, mężczyzna więc jedynie siedział i wyczekiwał. Po raz kolejny sprawdził godzinę, starając się ignorować wyskakujące powiadomienia, ale ich tekst atakował jego oczy.

Chyba dopiero zauważył, że wyrzuciliśmy go z grupy. Zaczął do mnie pisać, ale tak dziwnie dobiera słowa, że nawet nie wiem, o co dokładnie mu chodzi – Przeczytał tylko jedną z wiadomości i po wywróceniu oczami stwierdził, że nie miał do tego głowy.

Przenosząc wzrok na wyświetlany zegarek, przekonał się, iż od umówionej godziny minęło kilka minut. Westchnął i podszedł do drzwi wejściowych. Tylko przez chwilę rozważał zadzwonienie do kobiety – uznał, że wypominanie tych kilku minut mogłoby uchodzić za nawet bardziej niegrzeczne, niż spóźnienie samo w sobie.

Spojrzawszy przez wizjer, na klatce schodowej zobaczył wyłącznie ciemność. Kiedy rozległo się kolejne powiadomienie, podjął decyzję o wyciszeniu założonego przez przyjaciół czatu.

Piotr najchętniej wyłączyłby przeklęty telefon, którego funkcje dokładały mu stresu, ale wciąż obawiał się otrzymania informacji o odwołaniu spotkania. Taka wiadomość nie nadchodziła… niestety, tak samo, jak umówiona z nim kobieta.

Przez to zostało mu jedynie trwanie w stanie zawieszenia, w którym targany coraz silniejszymi emocjami czekał na niewiadome. Krążył przy drzwiach, nie odrywając wzroku od wyświetlanego na telefonie zegara. W głowie starał się wykalkulować, ile powinien odczekać, nim mógłby zadzwonić do spóźniającej się kobiety.

Niemal w tej samej chwili zaczęły dzwonić komórka mężczyzny i domofon. Serce zdawało się na chwilę zatrzymać, kiedy Piotr zobaczył wyświetlające się na telefonie imię przyjaciela, a na ekranie domofonu – twarz swojego gościa. Decyzja o wyłączeniu komórki w trakcie otwierania przyciskiem drzwi na klatkę była tak szybka, że nie miał pewności, czy przed podjęciem jej zdążył w pełni przetrawić przedstawione mu informacje.

Widział, że weszła, a później został mu kolejny okres oczekiwania. Chwilę kręcił się przy drzwiach, niczym czekający na właściciela szczeniak – przestępując z nogi na nogę i z trudem pamiętając o oddychaniu. W końcu otworzył drzwi, jeszcze zanim ona mogła je zobaczyć. Miał nadzieję, że kobieta uzna to za próbę ułatwienia jej trafienia do odpowiedniego mieszkania. W rzeczywistości, serce mężczyzny waliło tak głośno, że obawiał się nie usłyszeć, kiedy Maria stanie pod drzwiami.

Ku jego uldze stres powoli zaczął go opuszczać, kiedy wpuścił znajomą do środka. Witając się, zaczął brać pod uwagę, że tym, co go tak stresowało nie było spotkanie samo w sobie, a oczekiwanie i związana z nim niepewność.

Do zaznania ulgi okazała się wystarczyć mu możliwość skupienia się wreszcie na czymś innym niż negatywne odczucia. Było to o tyle łatwe, że Maria tak pięknie wtedy wyglądała…

– Zamówione winko! – Wręczyła mu butelkę, po czym pozwoliła, aby pomógł jej z krótką, futrzaną kurtką.

– Nie musisz zdejmować butów – powiedział, choć kobieta nie zdawała się planować rozstania z wysokimi kozaczkami.

Po raz pierwszy widział ją w butach na obcasie. Ten element ubioru sprawił, że Maria niemal dorównała gospodarzowi wzrostem, przez co łatwo było jej ucałować go w policzek. A dokładniej tak blisko kącika ust, że nietakt w postaci spóźnienia całkowicie uleciał Piotrowi z głowy.

Ciesząc oko urodą towarzyszki, dostrzegł pewien drobny szczegół – nie znał się na makijażu, ale ten wykonany przez Marię zdawał się być na tyle mocny, by całkowicie zakryć kilka pieprzyków na jej twarzy. Piotr co prawda uwielbiał znamiona, ale coś w tym spostrzeżeniu go ucieszyło. Ten drobny fakt mógł w końcu wskazywać na to, że kobieta stresowała się przed randką nie mniej niż on.

Rozmowa od pierwszych chwil spotkania płynęła dużo przyjemniej, niż kiedykolwiek wcześniej. Może błędnie odczytywał wcześniejsze zachowanie Marii?

Dopiero rozmawiając przy jedzeniu i w blasku świec dostrzegł coś jeszcze. Zawsze sądził, że jego wybranka miała piwne oczy – przyglądając się jej z bliska, przekonał się, że w rzeczywistości były ciemnozielone.

– Jak ci minął dzień? – Tak długo nie miał okazji prowadzić z nią faktycznych rozmów, że miał problem z wymyślaniem pytań.

– Dobrze – przyznała. Jej uwaga skupiona była bardziej na posiłku, niż pytaniu.

– Zalewski coś mówił o projekcie?

Spojrzenie zielonych oczu uciekło gdzieś w bok. Maria zmarszczyła brwi, jakby usilnie próbowała zrozumieć sens pytania.

– Nie poszedłem dzisiaj na zajęcia, jeszcze nikt mi nie wysłał notatek – sprostował, nieco zaskoczony jej reakcją. Miała słabą pamięć do nazwisk? A może nie była tak pilną studentką, za jaką zwykł ją uważać? Nie dzielili w końcu wielu zajęć.

– Też mnie nie było na ostatnich. Wyślij mi notatki, jak już je dostaniesz – powiedziała powoli, jakby musiała ostrożnie dobierać każde słowo. – Miałeś coś ciekawszego do roboty? – Następne pytanie padło szybko, z wymuszonym uśmiechem.

– Zaspałem i nie chciało mi się śpieszyć na uczelnię – skłamał.

W rzeczywistości obudził się o świcie, ale myśli o nadciągającym spotkaniu zajmowały go na tyle, by nie był w stanie skupić się na czymkolwiek innym. Wiedział, że idąc na zajęcia, jedynie straciłby czas – nic by z nich nie zapamiętał. Co gorsza, stresowałby się jeszcze bardziej, nie mogąc sprawdzić, czy wszystko było idealnie.

– A co tam u twojej siostry?

W zielonych oczach błysnęło coś podobnego do paniki, kiedy Maria ponownie odwróciła wzrok od twarzy rozmówcy. Nie, to pewnie odbijający się w nich blask świecy dał taki efekt. Czemu tak proste pytanie miałoby kogokolwiek zaniepokoić?

– Nie mam siostry. – Jej głos wydał się zmieniony. Och… po prostu zaskoczył rozmówczynię taką gafą.

– Wybacz, wydawało mi się, że kiedyś ją wspominałaś…

– Może ci się coś przyśniło – zażartowała, choć brzmiało to sztucznie. – Albo mnie z kimś pomyliłeś.

– Widocznie. – Wymusił uśmiech, starając się wymyślić coś, żeby zmienić temat. Wydawało mu się, że Maria przedstawiła mu siostrę jakoś w pierwszych dniach ich znajomości. Może dziewczyna, którą pamiętał, była kimś innym? Pewnie po prostu coś pomylił. – Może tyle mówisz o swoim kocie, że zapomniałem na chwilę, że to nie człowiek – zażartował w próbie polepszenia swojej sytuacji.

– Nie mam kota, nie znoszę sierściuchów – parsknęła, chyba dalej rozbawiona.

Piotr aż się lekko zakrztusił. Ktoś inny mówił mu o kocie? Ale to na pewno Maria miała zwierzę na tapecie. Fakty o dwóch osobach mu się zlały?

Zaczynało do niego docierać, jak słabo znał ukochaną. Na szczęście dostał szansę, aby wszystko zmienić. Musiał tylko zręcznie poświęcić kilka chwil na naprawianie atmosfery po tym, co palnął.

Gospodarza początkowo cieszył fakt, że Maria nie szczędziła pochwał pod adresem przygotowanego posiłku. Niestety wbrew temu co mówiła jadła powoli i niewiele. Dość szybko sprawiło to, że Piotr zaczął się obawiać, czy nie chciała mu wyłącznie sprawić przyjemności.

Pomimo obaw nie planował wytknięcia jej takich nieścisłości. Nie musiała być głodna, mogła mieć problemy z jedzeniem – jakiekolwiek komentarze znowu postawiłyby ich w niezręcznej sytuacji. Zwłaszcza że zwrócenie kobiecie uwagi byłoby hipokryzją – sam stracił apetyt przez stres.

Maria twierdziła, że nie dała rady dokończyć posiłku, ale pomimo tego zgodziła się na zjedzenie deseru. Wychodząc do kuchni, Piotr musiał się skupiać na pewnym stawianiu kroków, jakby był już pijany.

Randka przez większość czasu szła tak dobrze, może niepotrzebnie się stresował? Pomimo tego nogi pod nim drżały. Miał nadzieję, że kobieta tego nie zauważyła.

Wychodząc, czuł na plecach wzrok dziewczyny. Spojrzenie zdawało się być gorące i błądzić po tyle ciała mężczyzny. Bardzo by mu to schlebiało, ale szybko uznał, że musiało mu się wydawać.

Krojąc i rozkładając na talerzyki ciasto, rozmyślał o tym, jak dalej potoczyć miało się ich spotkanie, oraz co ważniejsze – na czym mogło się skończyć. Takie przemyślenia przypomniały mu wyobrażenie gorącego wzroku na jego plecach. Jak daleko mogła pójść pierwsza randka?

Był szczęśliwy, był tak cholernie szczęśliwy, więc czemu nie mógł opanować drżenia rąk? Własne ciało odmawiało mu współpracy do tego stopnia, że czynność tak prosta, jak używanie noża zajmowało śmiesznie długi czas.

Był pewien, że z salonu zaczął słyszeć coś oprócz rozlegającej się wciąż muzyki.

Krzesło zostało przesunięte, a później rozległy się kroki. Kiedy ucichły, Maria zaczęła coś mówić. Rozmawiała z kimś przez telefon? Piotr pozwolił sobie wykonywać każdy ruch nieco wolniej, niż do tej pory. Po tym stał chwilę, przy zamkniętych jeszcze drzwiach do kuchni. Nie próbował podsłuchiwać, po prostu postanowił dać kobiecie chwilę, jeśli faktycznie postanowiła do kogoś dzwonić lub odebrać telefon. Wyszedł dopiero po chwili, by nie zaczęła myśleć, że ją podsłuchiwał.

Przekraczając próg, zaczął coś mówić, ale sam zapomniał co, od razu po tym, jak odwrócił się twarzą w stronę stolika.

Wbrew początkowym założeniom Maria siedziała na krześle i nie miała przy sobie telefonu. Tylko że nie to spowodowało u niego odrętwienie z szoku… czy może raczej przerażenia.

Nie byli w pomieszczeniu sami.

Kawałek od otwartych drzwi stało coś… naprawdę chciałby powiedzieć, że stał ktoś, ale nie – stało coś…

Coś wysokiego, przewyższającego znacznie Piotra. Coś mającego ludzki kształt, ale czego nie dało się wziąć za człowieka. Ludzie nie mieli w końcu pozbawionych cech płciowych i faktury ciał koloru smoły. Ludzkie głowy miały twarze, a ci stojąc, nie przekrzywiali się, jakby ich plecy połamano w wielu miejscach.

Tym, co stało przed gospodarzem, nie był człowiek, a coś przypominającego zmaterializowany cień.

Trudno stwierdzić, jaka byłaby odpowiednia reakcja w takiej sytuacji. Piotr pewnie by krzyknął, może spróbował uciekać, nawet walczyć, choć nie wiedział, na co patrzył.

Coś sprawiało, że nie był w stanie zrobić żadnej z tych rzeczy. Jego ciało nie mogło się ruszyć, a gardło pozostawało zaciśnięte. Nie miał wpływu na własny wzrok, pozostający wbity w monstrum, którego Piotr nie chciał widzieć – nawet kiedy rozległ się trzask, z jakim rozbiły się o podłogę niesione wcześniej talerzyki. Trzask, który zagłuszył cichy śmiech, wciąż siedzącej przy stole… Marii?

Po tym Piotr mógł tylko stać w bezruchu i patrzeć na to, co okazało się nieuchronne. Umysł zaczęła osnuwać mu mgła. Może powinien to uznać za jakąś formę łaski? W końcu szybko przestał być zdolny do odczuwania lęku.

Ciało nieludzkiego bytu dzielić zaczęły przypominające pęknięcia linie, zaczynające się wzdłuż torsu, a biegnące przez kończyny i miejsce twarzy. Po zakończeniu swojej drogi pęknięcia rozstąpiły się niczym naszpikowana zębami paszcza. Przemieniona w wielki otwór gębowy o ludzkim kształcie istota powoli i pokracznie zaczęła się zbliżać do ofiary.

Dusza nieszczęśnika przepadła, jeszcze nim mógł doświadczyć wnikania własnego ciała w czarną masę i rozrywania mięsa na przypominających zęby kolcach. Jedynym co po nim zostało, była zniekształcona twarz i tylko niektóre, niepowiązane ze sobą wspomnienia.

***

Nadszedł jeden z nielicznych poniedziałków, które dało się nazwać wyczekanymi. Piątkowa dyskusja wiele nie wyjaśniła, zwłaszcza że została gwałtownie przerwana i tylko część członków grupy zabrała w niej głos. Co więcej, jej uczestnicy  pamiętali o randce, o której przecież przez cały weekend nic nie usłyszeli.

Rozmowa w autobusie nie była łatwa już przez jej temat. W dodatku dwójka studentów, pomimo że wokół nich było raczej głośno, bała się podnosić głos wyżej, niż do szeptu. Nie mogli się pozbyć wrażenia, że gdyby ktoś przypadkiem usłyszał składające się w teorie zdania, łatwo byłoby uznać ich za szaleńców.

– Zaczynam się bać, że po prostu odebrał i ten idiota mu czegoś nagadał – ciągnęła Wanda.

– I dlatego by przestał pisać? Po nim bym się spodziewał, że słysząc dwie sprzeczne wersje, od razu chciałby je konfrontować ze wszystkimi zainteresowanymi.

– Może. – Westchnęła. – Mam nadzieję, że wszyscy będą dzisiaj na zajęciach, to coś się wyjaśni.

Kiedy wysiadali z autobusu Wanda powiodła wzrokiem po przesuwającym się powoli tłumie współstudentów. Już miała zacząć mówić dalej, kiedy rzuciła się jej w oczy znajoma sylwetka.

– Czy to… Piotrek! – Ostatnie słowo przeszło z szeptu w wołanie. Po nim kobieta przyśpieszyła, by zrównać krok z dostrzeżonym kolegą.

– O hej… – Odwrócił się do podążającej za nim dwójki.

Brzmiał z lekka nieprzytomnie, ale godzina była zbyt wczesna, aby ktoś zwrócił na to uwagę.

– Czemu nic nie pisałeś? Jak randka? – zapytała kiedy ruszyli w stronę odpowiedniego budynku.

Początkowo odpowiedziało jej jedynie ciężkie westchnienie. Oczy Piotra pozostawały skryte za okularami przeciwsłonecznymi, ale patrząc na niego, łatwo było założyć, że cały czas się rozglądał, szukając kogoś albo czegoś. Musiał być na tym naprawdę skupiony, bo towarzyszący mu znajomi zostali zmuszeni pilnować, by szedł w dobrą stronę.

– Miałem napisać, ale szkoda gadać.

– Rozumiem, że nic z tego nie będzie? – Kolega starał się, aby ton jego głosu nie zdradzał nic poza współczuciem, choć zaczęty temat niezbyt go interesował.

Piotr wzruszył ramionami, z grymasem wskazującym na to, że nie chciał nawet myśleć o odpowiedzi. Znajomy poklepał go po ramieniu. Idąc, zdawali się nie zauważyć, że wypytywany mężczyzna wzdrygnął się wtedy.

– Mówiłam, że Maria jest jakaś dziwna, ale cóż lepiej spróbować, niż zastanawiać się co by było gdyby. – Ponownie odezwała się Wanda. – Czytałeś, co się działo na grupie?

– Tak, zapomniałem odpisać – mruknął, bez przekonania. – Ale szczerze mówiąc, mam wrażenie, że dramatyzujecie.

Zdjął okulary dopiero chwilę po przekroczeniu progu odpowiedniego budynku.

– Co jest z tą modą na kolorowe soczewki? – zapytała Wanda, niemal od razu po zobaczeniu odsłoniętych oczu. – Ale nawet ci pasują.