Dym

 

– Rzu­ci­łem pa­le­nie i Ko­ściół też – oświad­czył nie­chęt­nie Dio­ni­zy. Na jego nie­chęć skła­da­ło się wiele po­mniej­szych nie­chę­ci. Ta, którą żywił wobec za­wzię­cie za­sy­pu­ją­cych go py­ta­nia­mi męż­czyzn, bę­dą­cych za­pew­ne śled­czy­mi miej­skie­go ma­gi­stra­tu. Nie­chęć do sę­ka­tej brzóz­ki, któ­rej uwie­ra­ją­cą bli­skość za­pew­nia­ły grube, skó­rza­ne po­stron­ki z nad­mier­ną gor­li­wo­ścią opla­ta­ją­ce go od stóp do szyi. W końcu nie­chęć do sa­me­go sie­bie, o któ­rej nie­mal za­po­mniał, a którą teraz mełł w ustach razem z wszyst­ki­mi klą­twa­mi tego świa­ta. 

– Chło­pie, kogo ty chcesz oszu­kać? Mnie? Hra­bie­go? Hra­bio, czu­jesz się ura­żo­ny?

– Do głębi – od­po­wie­dział ten wy­so­ki, mil­czą­cy, z nie­zna­nych po­wo­dów ty­tu­ło­wa­ny hra­bią. Dio­ni­ze­mu przy­po­mi­nał ra­czej stra­cha na wró­ble i to na tak wielu po­zio­mach, iż nie do końca miał pew­ność, czy fak­tycz­nie ma do czy­nie­nia z praw­dzi­wym czło­wie­kiem. Szcze­ci­nia­ste, sło­mia­ne włosy to opa­da­ły bez­wład­nie na czoło, to ster­cza­ły jak wierz­bo­we ga­łąz­ki. Nie­re­gu­lar­na, siwa broda, przy­siągł­by, była kępą su­che­go mchu, a po­tęż­ne wą­si­ska, nie wie­dzieć czemu, przy­wo­dzi­ły na myśl dwa dłu­ga­śne knoty.

– Nie kła­mię – wy­du­kał przez za­ci­śnię­te zęby. – Sie­dzę tu od ponad roku, nie wy­ściu­biam nosa.

– Nie tak łatwo opu­ścić Ko­ściół, co? Ty z niego wyj­dziesz, ale on z cie­bie? Ha! Tu cię mamy, co, ko­cha­siu? – Zwią­za­ny nie od­po­wie­dział. Miast tego z nie­od­gad­nio­nym wy­ra­zem twa­rzy lu­stro­wał jed­ne­go ze śled­czych, zwa­ne­go Hra­bią.

– Nie dalej jak przed ty­go­dniem, w Luffe, ma­ło­do­brzy urzą­dzi­li kaźń pra­wie tu­zi­no­wi he­re­ty­ków. Jak my­ślisz, jaką śmier­cią dane im było opu­ścić ten po­ża­ło­wa­nia godny skra­wek ziemi?

Dio­ni­zy po­ru­szył się ner­wo­wo, jak gdyby krę­pu­ją­ce go więzy nagle za­czę­ły go dusić. Gru­czo­ły po­to­we na czole zda­wa­ły się in­ten­sy­fi­ko­wać dzia­ła­nia, two­rząc ko­lej­ne wy­się­ki zdra­dli­wej sub­stan­cji. O kaźni nie sły­szał. Czuł ją. Wiatr na wiele sążni niósł woń pa­lo­nych tru­cheł. Przy­niósł ją rów­nież do sa­mot­ni Dio­ni­ze­go. Wie­dział o niej za­pew­ne wię­cej, niż prze­trzy­mu­ją­cy go stró­że prawa. Wy­star­czy­ło po­cią­gnię­cie nosem i przy­swo­je­nie prze­ni­ka­ją­ce­go eu­fo­rycz­nym dresz­czem aro­ma­tu. Prze­słu­chu­ją­cy, ten niż­szy, wi­dząc jed­no­znacz­ne symp­to­my, spoj­rzał na part­ne­ra. Uśmiech­nął się zło­wro­go i po­ro­zu­mie­waw­czo.

– Tak my­śla­łem. Nie szko­da ci?

– Nie – ze­łgał ner­wo­wo ze­zna­ją­cy wciąż pa­trząc nie na roz­mów­cę, a na jego cho­cho­ło­wa­te­go ko­le­gę. W tym wzro­ku było coś obrzy­dli­we­go, per­wer­syj­ne­go i sza­leń­cze­go. Choć Hra­bia miał za sobą wiele lat do­świad­cze­nia w pracy śled­cze­go, jego po­czu­cie kom­for­tu ob­ry­wa­ło zde­cy­do­wa­nie moc­niej, niż by się tego spo­dzie­wał.

– A może słod­ki dymek za­wi­ro­wał ci w gło­wie i po­sta­no­wi­łeś na wła­sną rękę szu­kać wra­żeń, hm? No, Dio­ni­zy, jak to jest? Od roku wstrze­mięź­li­wy, a tu nagle przy­ła­pa­ny na go­rą­cym uczyn­ku? – Śled­czy, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od prze­słu­chi­wa­ne­go, wska­zał ru­chem głowy czer­nie­ją­cy na tle ciem­no­pur­pu­ro­we­go, wie­czor­ne­go nieba stos. 

– Spa­li­li ich, żeby mnie do­rwać. Po­dob­nie jak ją.

– Chcesz mi po­wie­dzieć, że in­kwi­zy­cja pu­ści­ła z dymem tuzin ist­nień i Bogu ducha winną dziew­czy­nę tylko po to, by roz­no­szą­cy się dym po­mógł cię zlo­ka­li­zo­wać? Czy ty aby lekko się nie prze­ce­niasz?

– To ma sens – uciął spo­koj­nie Hra­bia, po czym wy­cią­gnął z kie­sze­ni ku­rio­zal­nych roz­mia­rów fajkę. Nabił ją nie­śpiesz­nie. Się­gnął po za­pał­ki. Chwi­lę póź­niej po­ma­rań­czo­wa po­świa­ta ża­rzą­ce­go się ty­to­niu roz­świe­tli­ła jego twarz. Ale nie tylko. Z po­wąt­pie­wa­nia godną nie­uwa­gą przy­pa­lił swój fi­lu­ter­nie za­wi­nię­ty wąs, a cien­ka stróż­ka nie­przy­jem­ne­go dymu za­wi­ro­wa­ła, za­tań­czy­ła i zni­kła w ty­to­nio­wej ku­rza­wie. Wy­star­czy­ło.

 

Oczy Dio­ni­ze­go roz­iskrzy­ły się krwi­stą czer­wie­nią, włosy unio­sły, kro­ple potu w jed­nej chwi­li wy­pa­ro­wa­ły, a z roz­dzia­wio­nej pasz­czy buch­nął kłąb czar­ne­go gazu. Wszyst­kie­mu to­wa­rzy­szył gadzi syk i trzask kości na­po­ty­ka­ją­cych opór pę­ta­ją­cych go wię­zów.

– Wi­dzisz. Jego aura jest nie­mal na­ma­cal­na, wy­star­czył rap­tem wło­sek. Zdol­ny astro­log z pew­no­ścią byłby w sta­nie go zlo­ka­li­zo­wać, choć­by i po tym. Myślę, że po­świę­cą dużo wię­cej niż tę dwu­nast­kę ob­wie­siów, żeby go do­rwać. Pie­klę­ta nie rosną na drze­wach, a nasz Dio­ni­zy to wcale udany okaz.

Jak gdyby w ra­mach pro­te­stu, na prze­kór wy­so­kie­mu, prze­słu­chi­wa­ny na po­wrót przy­brał wcze­śniej­szą, ludz­ką formę.

– Tak czy ina­czej, nie po­żarł jej duszy, to pewne – kon­ty­nu­ował wą­sa­ty. – Nie byłby teraz tak wy­głod­nia­ły. Odkąd tu je­ste­śmy, wpa­tru­je się we mnie jak w smol­ną szcza­pę. Widzi tylko ogień ogar­nia­ją­cy moje ciało, dym skwier­czą­ce­go, czer­nie­ją­ce­go mięsa…

– …widzę twoją duszę – prze­rwał Dio­ni­zy, a w jego gło­sie było coś, co nie po­zwa­la­ło wąt­pić w wy­po­wia­da­ne słowa. – Czar­ną i tłu­stą od grze­chów. Sma­ko­wi­ty kąsek, to praw­da. In­kwi­zy­cja chęt­nie wi­dzia­ła­by taką na swoim sto­sie. Tyle ener­gii… Tyle cen­nej ener­gii.

Dłuż­szą chwi­lę pa­no­wa­ła cisza. Za­kłó­ca­na je­dy­nie przez de­li­kat­ny trzask ty­to­nio­wych liści, ża­rzą­cych się i zmie­nia­ją­cych raz za razem w siwy tuman, mu­sia­ła być swo­je­go ro­dza­ju na­rzę­dziem w pro­wa­dzo­nym do­cho­dze­niu. W tej ciszy, Dio­ni­zy usły­szał echo wspo­mnień prze­dzie­ra­ją­ce się przez ni­cość, którą sta­rał się wy­peł­nić umysł. Na próż­no. 

 

*

 

Na chwa­łę i po­tę­gę Wiecz­ne­go Ognia

Na po­ży­tek i pokój ko­ścio­ła świę­te­go

O duszo nie­szczę­sna

O duszo przed­wiecz­na

O duszo prze­klę­ta i splu­ga­wio­na

Gorej

Spłoń

Obróć się w po­piół

Prze­pad­nij w ni­cość 

 

Oczyść to ciało z czar­cie­go na­sie­nia po­czę­te

Na zgubę i sro­mo­tę ludz­kie­go szcze­pu po­wi­te

Ostrze ska­la­ne, w tę zie­mię wra­żo­ne

Pęka, bo­skim pło­mie­niem okry­te 

 

O Ogniu!

Ura­tuj mnie

Zniszcz 

I wydaj na nowo. 

 

Przez chwi­lę, przez jedną małą chwi­lę, czuł się zu­peł­nie czy­sty, ludz­ki, zwy­czaj­ny. Czuł się isto­tą boską, wolną, może nawet godną zba­wie­nia. Nie trwa­ło to długo. Nie trwa­ło nawet krót­ko. Po chwi­li nie pa­mię­tał, by kie­dy­kol­wiek był kim­kol­wiek innym, niż tym, kim jest. Dia­błem.

Ale było warto, na ten uła­mek se­kun­dy. 

 

– Na­stęp­ny. – Mięk­ki, su­ro­wy głos prze­ni­kał i wdzie­rał się do trze­wi. Nie do­pusz­czał nie­sub­or­dy­na­cji, od­mo­wy, sła­bo­ści. Skła­niał do ule­gło­ści, a Dio­ni­zy pod­da­wał mu się bez chwi­li wa­ha­nia. De­kla­mo­wał. Po­że­rał. Oczysz­czał się. Po­wta­rzał.

 

*

 

– Skoro jej nie po­żar­łeś, co tu ro­bisz, licho? – spy­tał na­resz­cie ten za­da­ją­cy py­ta­nia. – Zwią­za­ny i obez­wład­nio­ny przez wie­śnia­ków, opad­nię­ty jak lis przez ogary. 

– Ta dziew­czy­na… To była za­sadz­ka, mó­wi­łem.

– Takiś pe­wien?

– Tak. To… To była moja sio­stra.

 

*

 

Obu­dził się nie­mal na­tych­miast. Skrupulatnie uszczelnione mchem okna nie zdały eg­za­mi­nu. Swąd pa­lo­ne­go ciała wy­peł­niał całe po­miesz­cze­nie i ude­rzał do głowy Dio­ni­ze­go. Spa­zmy nie­kon­tro­lo­wa­ne­go go­rą­ca roz­dzie­ra­ły mię­śnie, dym bu­chał przez za­ci­śnię­te zęby. Dio­ni­zy wal­czył, ale była to walka da­rem­na. Zbyt długo po­ścił, by nie­po­skro­mio­ny głód i dawne uza­leż­nie­nie dały się ujarz­mić tą wątłą reszt­ką woli trzy­ma­ją­cą w ry­zach ro­ze­dr­ga­ną jaźń.

Ale było coś wię­cej.

Znał ten za­pach. Ten kon­kret­ny za­pach.

Nim zdo­łał zdać sobie z tego spra­wę, pę­dził na za­tra­ce­nie szar­piąc wio­sen­ną darń szpo­nia­sty­mi dłoń­mi.

Dym wi­siał le­ni­wie nad czer­nie­ją­cy­mi mo­kra­dła­mi. Nie­win­ny, zło­wro­gi, eks­ta­tycz­ny.

Za­le­d­wie po paru chwi­lach usły­szał w od­da­li głu­che rzę­że­nie i cichy jęk wy­do­by­wa­ją­cy się z umę­czo­ne­go, zdar­te­go gar­dła. Gdy ją zo­ba­czył, było już po wszyst­kim. Mimo po­kry­wa­ją­cej ciało po­nu­rej czer­ni, po­prze­ty­ka­nej po­pie­la­tą sza­ro­ścią i wciąż żywym żarem, roz­po­znał ją od razu. Roz­po­znał jej udrę­czo­ną duszę. Ogień wy­darł ją z ciała, a cier­pie­nie roz­wle­kło po oko­li­cy. Była zbru­ka­na. Nie­mal nie­moż­li­wa do iden­ty­fi­ka­cji. 

Dym, nie zwa­ża­jąc na więzy po­kre­wień­stwa, wdzie­ra­jąc się na­chal­nie do jego noz­drzy, osza­ła­miał i nęcił, do­pro­wa­dza­jąc do sza­leń­stwa. Smoła ście­ka­ła cien­ki­mi struż­ka­mi z nie­na­sy­co­nej pasz­czy, a oczy bie­la­ły jak trak­to­wa­ne ty­sią­ca­mi mie­chów że­leź­ce. Jed­nak Dio­ni­zy nie do­padł jej. Ludz­ka na­tu­ra w porę ura­to­wa­ła go eg­zor­cy­zmem na­głe­go i nie­po­ha­mo­wa­ne­go szlo­chu. Łzy ga­si­ły we­wnętrz­ny ogień, roz­pacz­li­we drże­nie za­stą­pi­ło eu­fo­rycz­ne, czar­cie dy­go­ta­nie. Klę­czał z głową opar­tą na po­szar­pa­nej pa­zu­ra­mi ziemi.

 

Gdy od­zy­skał przy­tom­ność umy­słu, był już oto­czo­ny, a sieci, liny i po­wro­zy w kom­pa­nii z ce­pa­mi, wi­dła­mi i drew­nia­ny­mi la­ga­mi nie da­wa­ły mu wiel­kich na­dziei. Zawył z wście­kło­ści i bez­na­dziei, gdy tylko zdał sobie spra­wę ze swo­je­go po­ło­że­nia. Z pod­stę­pu, któ­re­go stał się ofia­rą. Zdał sobie spra­wę, kto za tym stoi.

– Nie wrócę! Nie mogę! Nigdy wię­cej! – ry­czał wście­kle, lecz był to je­dy­nie zwy­kły, ludz­ki i ża­ło­sny krzyk. Wie­dział, że tym razem nie zdoła się uwol­nić, że do śmier­ci słu­żył bę­dzie znie­na­wi­dzo­nej in­sty­tu­cji. Ko­ścio­ło­wi.

 

*

– Za­bie­ra­my go?

– In­kwi­zy­cja bę­dzie tu lada mo­ment. Jeśli nie my, zro­bią to oni.

– Świa­dek?

Wy­so­ki po­ki­wał głową.

*

Dio­ni­zy nie wy­da­wał się po­go­dzo­ny z losem. Wręcz prze­ciw­nie. Każda mi­nu­ta po­tę­go­wa­ła sza­leń­czy gniew i prze­ra­że­nie. Strach przed urze­czy­wist­nie­niem drę­czą­cych go kosz­ma­rów.

Znowu przy­po­mi­nał sobie i na­tych­miast od­rzu­cał wszyst­ko, czego ze stro­ny Ko­ścio­ła do­świad­czył.

Pa­mię­tał obrzy­dli­wą go­rycz, lep­kość setek ist­nień, które w po­ry­wie nie­ludz­kiej żądzy po­żarł. Prze­szy­wa­ją­cy ból roz­dzie­la­nia jego duszy i duszy ofia­ry pod­czas eg­zor­cy­zmów. Pust­kę i apa­tię ob­ser­wa­cji. Świad­ko­wa­nia kaźni ko­lej­nych je­stestw pło­ną­cych w cze­lu­ściach wiecz­ne­go ognia, pie­kiel­nej ma­chi­ny w służ­bie zde­pra­wo­wa­ne­mu bi­sku­po­wi. Pa­mię­tał słowa in­wo­ka­cji i to złud­ne po­czu­cie, że w końcu się uwol­ni. 

Naj­gor­szy jed­nak był dym. Wy­zwa­lacz prze­mia­ny. Za­po­wiedź sro­mo­ty, prze­gra­nej. Utra­ta kon­tro­li i po­czu­cie ze­zwie­rzę­ce­nia, do­świad­cze­nie czy­stej, pier­wot­nej grozy i zła. Do­świad­cze­nie pie­kła. Sta­nie się nim. 

– Idzie­my – rzu­cił do niego Hra­bia, niby od nie­chce­nia.

– Dokąd? – od­po­wie­dział czart w po­dob­nym, na­śla­du­ją­cym obo­jęt­ność, tonie.

– Po­słu­cha­my, co masz nam do po­wie­dze­nia.

Pę­ta­ją­ce go ob­ję­cia tylko na mo­ment ze­lża­ły. Tylko na tyle, by mógł wstać. Zaraz potem głowę wraz z nad­garst­ka­mi za­bez­pie­czo­no mu cięż­ki­mi, dę­bo­wymi dy­ba­mi. Na kost­ki za­rzu­co­no sta­lo­we kaj­da­ny. Miast łań­cu­cha miały gruby pręt utrud­nia­ją­cy po­ru­sza­nie się. “Tak nie­wo­lą jeń­ców wo­jen­nych, szpie­gów i zdraj­ców” po­my­ślał poj­ma­ny.

 

Ciało ko­bie­ty ocie­ka­ło wodą. Czuć było swąd mo­krej spa­le­ni­zny, ale nie dym. Chcie­li roz­ma­wiać z czło­wie­kiem. Pie­klę­cia w grun­cie rze­czy się bali, nie byli in­kwi­zy­cją, nie mieli na­rzę­dzi, pro­ce­dur, środ­ków. To, że roz­waż­nym było uni­ka­nie dymu, wie­dzie­li aż nadto.

– Jak się tu zna­la­złeś? – spy­tał niż­szy, gdy zna­leź­li się przed sto­sem.

– Przy­bie­głem.

– Py­ta­jąc jak, mia­łem na myśli „czemu”?

– Je­stem czar­tem – wzru­szył ra­mio­na­mi. – Po­czu­łem dym.

– Czy wi­dzia­łeś spraw­ców?

– Nie.

– Ko­go­kol­wiek?

– Nie.

– Czy, kiedy tu do­tar­łeś, ona… Czy wciąż się pa­li­ła?

– Do­go­ry­wa­ła. Nie żyła, jeśli to masz na myśli.

– Czy, gdyby nie była twoją sio­strą… My­ślisz, że po­żarł­byś ją? Jej duszę?

– Nie wiem.

– Do­pusz­czasz myśl ska­za­nia swo­jej sio­stry na ni­cość?

– Je­stem czar­tem.

– W po­ło­wie. Czy ta druga, ludz­ka część do­pu­ści­ła­by do tego?

– Je­stem tylko jego za­kład­ni­kiem.

– Dla­te­go ucie­kłeś?

Nie od­po­wie­dział. Był zmę­czo­ny, a do umy­słu wkra­dło się bar­dzo ludz­kie zre­zy­gno­wa­nie. Wtedy po­ja­wi­li się oni. 

 

Chy­bo­tli­we świa­tło nie­sio­nych lamp od­bi­ja­ło się po­ły­skli­wie w nie­ska­zi­tel­nych na­pier­śni­kach, po­le­ro­wa­nych przy­łbi­cach i złych oczach. Zbli­ży­li się na od­le­głość kilku kro­ków do dwój­ki stró­żów prawa. Nie po­wie­dzie­li nic. Jeden z za­ku­tych w zbro­je nie­zna­jo­mych wy­cią­gnął ramię, a w jego dłoni po­ja­wił się za­pie­czę­to­wa­ny rulon. Dio­ni­zy nawet nie pod­niósł głowy, wie­dział, kto, po co i z czym przy­szedł. Znał treść pisma, znał dal­szy prze­bieg wy­pad­ków. Nie miał złu­dzeń.

Nie sły­szał słów. Do­bie­ga­ły go tylko bez­na­mięt­ne głosy in­kwi­zy­to­rów i echa wzbu­rzo­nych okrzy­ków prze­słu­chu­ją­cych go męż­czyzn. Te szyb­ko zmie­ni­ły się w tony da­le­ce bar­dziej po­słusz­ne, ję­kli­we i cich­ną­ce, a na końcu – w ciszę.

Ktoś zła­pał go za ramię. Po chwi­li po­czuł uścisk sta­lo­wej rę­ka­wi­cy pod dru­gim łok­ciem. Nie sta­wiał opo­rów. Szedł.

W ciszy usły­szał zna­jo­my od­głos. Trzask żaru. Tytoń tlący się w mon­stru­al­nej fajce. Po­czuł przy­jem­ną woń, ale po­ja­wi­ła się też ona. Ta jedna, mała struż­ka… Potem wszyst­ko po­to­czy­ło się bły­ska­wicz­nie.

 

Ogień wy­peł­nił umysł. Pie­kiel­ny krzyk roz­darł nocne po­wie­trze. Z pasz­czy Dio­ni­ze­go buch­nę­ła po­ma­rań­czo­wa łuna, a na­prę­żo­ne mię­śnie zwięk­szy­ły ob­ję­tość i drga­ły ni­czym wrzą­ca woda. To, co stało w drew­nia­nych dy­bach nie było ani jeń­cem, ni szpie­giem czy zdraj­cą. Nie było czło­wie­kiem.

Dę­bi­na trza­snę­ła, a uwol­nio­na dłoń chwy­ci­ła jed­ne­go ze zbroj­nych. Gwał­tow­na i bru­tal­na siła roz­dar­ła ramię na dwoje, a ocie­ka­ją­ce czar­ną sub­stan­cją zęby za­to­pi­ły się w krta­ni wy­ją­ce­go z bólu wła­ści­cie­la no­wo­pow­sta­łe­go ki­ku­ta. W tej samej chwi­li drugi z opraw­ców, trzy­ma­ją­cy za wciąż uwię­zio­ną w dy­bach rękę, po­cią­gnął go po­tęż­nie, oba­la­jąc na zie­mię. Dio­ni­zy zawył upior­nie. Bez więk­sze­go trudu wy­rwał się ze sta­lo­we­go uści­sku i ude­rzył pię­ścią w prze­ra­żo­ną twarz, zgnia­ta­jąc szy­szak razem z nosem ofia­ry. De­spe­rac­ka próba żoł­da­ka za­bra­ła jed­nak dia­blę­ciu mnó­stwo cen­ne­go czasu. Dru­gie ramię co praw­da oswo­bo­dzi­ło się z oko­wów, jed­nak sta­lo­we kaj­da­ny na kost­kach wciąż dość zna­czą­co upo­śle­dza­ły jego mo­bil­ność. Usły­szał krzy­ki, stu­kot kopyt na ka­mien­nej dro­dze, ło­skot dzie­sią­tek sta­lo­wych butów. Byli tuż, tuż. Mimo, iż za­sko­cze­ni, wciąż mieli prze­wa­gę. Nie było czasu na my­śle­nie. Roz­go­rącz­ko­wa­ny za­czął mio­tać się i roz­glą­dać po oko­li­cy. Hra­bia i jego py­ta­ją­cy kom­pan znik­nę­li. Zo­stał sam.

 

Wtedy zwró­cił wzrok w jej stro­nę. Onie­miał. Pod­czoł­gał się bli­żej z po­mo­cą nik­ną­cych z wolna dia­bo­licz­nych ra­mion. Wzrok go nie mylił. Czar­ny kształt, nie­gdyś bę­dą­cy war­ga­mi, po­ru­szał się nie­znacz­nie. Pod­cią­gnął się, wlo­kąc cię­żar nie­ru­cho­mych nóg. Zbli­żył ucho. Usły­szał ledwo prze­bi­ja­ją­cy się ponad pa­nu­ją­cą wrza­wę szept, ciche tchnie­nie.

– To ja. – W każ­dej li­te­rze sły­chać było ula­tu­ją­cą duszę. – To ja się po­świę­ci­łam. Dla wiecz­ne­go ognia… Dla cie­bie… Mu­sisz wró­cić do nich, ra­to­wać duszę. Dla mnie. 

Nie. Nie od­bio­rą mu wszyst­kie­go.

Ode­rwał się od ko­na­ją­cej sio­stry, zwięd­nie pa­da­jąc u jej stóp jak ra­żo­ny pio­ru­nem. W ułam­ku se­kun­dy chwy­cił pa­lą­cą się wciąż lampę, do nie­daw­na wła­sność jed­ne­go z pro­wa­dzą­cych go zbroj­nych, i z im­pe­tem ci­snął w zwę­glo­ne ciało. To zaś, mimo, iż wil­got­ne, mo­men­tal­nie sta­nę­ło w pło­mie­niach, jak gdyby stos od­zy­skał pa­mięć wy­da­rzeń roz­gry­wa­ją­cych się kilka chwil wcze­śniej.

Dym po­now­nie roz­pę­tał burzę w umy­śle Dio­ni­ze­go. Od­wro­tu nie było. Spoj­rzał na roz­po­ście­ra­ją­cą się ponad głową duszę, fa­lu­ją­cą i efe­me­rycz­ną, ni­czym uple­cio­ną z ba­bie­go lata. Nie odda im ko­lej­nej duszy, nie odda tej duszy. Za­bie­rze ją sam.

 

Pierw­sze bełty po­le­cia­ły w jego stro­nę.

Po­de­rwał się mo­men­tal­nie i wbił kły w twarz sio­stry, nie­mal cał­ko­wi­cie ją za­kry­wa­jąc. Po­czuł, jak pierw­sza lotka wdzie­ra się w jego ramię. Potem ko­lej­na. I jesz­cze jedna. Nie miało to jed­nak zna­cze­nia. Wia­ro­łom­stwo po­chło­nię­tej du­szycz­ki roz­la­ło się po nim ni­czym bło­go­sła­wień­stwo pły­ną­ce z ust sa­me­go Stwór­cy. Czuł, jak groty tkwią­ce w jego tkan­kach roz­pusz­cza­ją się, top­nie­ją i łączą z cia­łem.

Dio­ni­zy pło­nął. Pło­nął razem z nią. Pło­nę­li, sca­la­jąc się w jedno. Miał wra­że­nie, że wra­ca­ją do mat­czy­ne­go łona sta­jąc się tylko skraw­kiem ma­te­rii, ko­mór­ką, ener­gią. Czy­stą ener­gią.

Kaj­da­ny spły­nę­ły z ko­stek. Zwró­cił się w stro­nę nad­bie­ga­ją­cych na­past­ni­ków i bez ostrze­że­nia, zbęd­nych słów, dra­ma­tycz­nych pauz i in­nych ko­ja­rzo­nych z in­kwi­zy­cją idio­ty­zmów, za­czął palić. Ko­lej­ne ciała go­to­wa­ły się w sta­lo­wych pu­łap­kach ki­ry­sów, płyt i kol­czug. Dusze nie­mal roz­pa­da­ły się w pył, sub­li­mu­jąc i z miej­sca prze­cho­dząc w stan ni­co­ści.

Tego, który zdo­łał do­paść do niego i zna­leźć się na dłu­gość ra­mie­nia, po­trak­to­wał pie­kiel­nym uści­skiem, nie­mal wy­ci­ska­jąc ducha z tru­chle­ją­ce­go ciała. Za­to­pił zęby, po­ży­wił się. Po­czuł falę ener­gii, dzia­ła­ją­ce nar­ko­tycz­nie po­czu­cie po­tę­gi i wła­dzy. Ulot­ne i złud­ne uczu­cie. Za­po­mniał, że ma do czy­nie­nia z in­kwi­zy­cją.

 

Da­rem­ne próby za­trzy­ma­nia Dio­ni­ze­go prze­szy­wa­ją­cy­mi go na wylot beł­ta­mi usta­ły. W ich miej­sce po­ja­wi­ły się strza­ły. Nie byle jakie strza­ły. Kon­se­kro­wa­ne, pło­ną­ce wiecz­nym ogniem, świę­te lotki. Świę­co­na woda, nie­gdyś uży­wa­na w po­sta­ci ma­łych zbior­nicz­ków przy­twier­dza­nych do drzew­ców tuż za gro­tem, była da­le­ce bar­dziej pro­ble­ma­tycz­na i mniej sku­tecz­na, a przy tym zmniej­sza­ła za­sięg i cel­ność. Z cza­sem na­uczo­no się, że ogień trze­ba zwal­czać ogniem. On ich tego na­uczył.

Mimo ogłu­pia­ją­cej eu­fo­rii wzdry­gnął się wi­dząc nad­la­tu­ją­ce z od­da­li, jasne punk­ty. Przez chwi­lę, przez jedną krót­ką chwi­lę za­wa­hał się. „A może by tak… Może pora to skoń­czyć? Pod­jąć ry­zy­ko?”. Górę wziął ludz­ki i tchórz­li­wy roz­są­dek. Rzu­cił się pędem w stro­nę ma­ja­czą­cych w mroku ciem­nych ol­szyn i za­gaj­ni­ków, gna­jąc w spo­sób nie­przy­po­mi­na­ją­cy i nie­przy­sta­ją­cy do czło­wie­cze­go biegu. Prze­dzie­rał się przez roz­le­głe, za­krza­czo­ne roz­le­wi­ska i łęgi, zna­cząc drogę uciecz­ki kłę­ba­mi pary i go­re­ją­cy­mi li­ść­mi.

 

Gdy za­trzy­mał się, nie było już ognia, nie było pary, po­pio­łu i dymu. Było zimno, był ból i odrę­twie­nie. I był głos. Dra­pią­cy i uwie­ra­ją­cy gdzieś z tyłu głowy, gdzieś w umy­śle i sercu.

„Bie­gnij. Ucie­kaj, czar­cie. Do­pad­nie­my cię. Ura­tu­je­my cię od cie­bie sa­me­go. Je­steś tylko tu­ma­nem dymu. Mar­nym, czar­cim, po­piel­nym pyłem”.

– Pyłem – po­wtó­rzył za gło­sem w gło­wie.

– Pył. – Spoj­rzał na swoje dło­nie.

– Po­piół… – Przy­po­mniał sobie szare zwło­ki sio­stry. Za­pła­kał, ale bez łez. Lu­dzie ich po­trze­bu­ją, ale próż­no ich szu­kać u dia­bła. – A obie­ca­no mi opium.