Nierozerwalne więzi

Ską­pa­ne w mroku po­miesz­cze­nie oświe­tlał zimny blask ekra­nu. Li­te­ry skła­da­ły się w re­cen­zję, któ­rej sens z tru­dem tra­fiał do roz­wście­czo­ne­go męż­czy­zny.

Gra­fo­ma­nia

Po­mył­ka

Bez­sens

Płyt­kie

Dziu­ry fa­bu­lar­ne

On nie po­gwał­cił li­te­ra­tu­ry, on ją zabił

Prze­śmiew­cza opi­nia wy­wo­ła­ła la­wi­nę po­dob­nych, a po­mi­mo tego pi­sarz wie­rzył, że każda kry­tycz­na re­cen­zja mu­sia­ła być kłam­stwem albo prze­ja­wem po­dą­ża­nia przez in­ter­nau­tów za jakąś dziw­ną modą.

Kiedy nie mógł czy­tać dalej wstał i za­czął krą­żyć po po­miesz­cze­niu, próbując zapanować nad emo­cja­mi. Po­wta­rzał sobie, że za­miast się wście­kać, po­wi­nien współ­czuć au­to­ro­wi, któ­re­go wpis wy­wo­łał la­wi­nę – bycie tak ogra­ni­czo­nym mu­sia­ło być strasz­nym losem.

Nie pa­mię­tał, kiedy ude­rzył ręką w ścia­nę. Do­pie­ro nagły przy­pływ bólu prze­rwał pęd myśli. Pró­bo­wał pa­mię­tać o zło­żo­nej sobie obiet­ni­cy, by na­uczyć się igno­ro­wać nie­przy­chyl­ne głosy, a i tak wró­cił do kom­pu­te­ra, aby za­cząć za­kła­dać nowe konta na por­ta­lach re­cen­zenc­kich.

***

Mak­sym zmu­szał się do słu­cha­nia opo­wie­ści współ­pra­cow­ni­ka, ale jego wzrok ucie­kał w stro­nę od­blo­ko­wa­ne­go te­le­fo­nu. Nie pró­bo­wał być nie­grzecz­ny, po pro­stu długo nie miał czasu, ani ener­gii spraw­dzać po­wia­do­mień z por­ta­lu, na któ­rym udzie­lał się w wol­nych chwi­lach.

– No i wy­obraź sobie, że ona wtedy… – Nikt nie mógł sobie ni­cze­go wy­obra­zić, bo wy­po­wiedź prze­rwał ka­szel krztu­szą­ce­go się ka­nap­ką Mak­sy­ma.

Zna­jo­my o coś pytał, kle­piąc go po ple­cach, ale pró­bu­ją­cy zła­pać od­dech męż­czy­zna nic nie sły­szał. Nawet w takim sta­nie nie mógł ode­rwać wzro­ku od ekra­nu te­le­fo­nu.

– Pa­mię­tasz tę książ­kę, którą mi dałeś? – Mak­sym ­­odezwał się, kiedy udało mu się wy­rów­nać od­dech.

– Tę szmi­rę? Tak, a co z nią?

– Na­pi­sa­łem o niej i oka­zu­je się, że moja re­cen­zja była ogrom­nym suk­ce­sem.

***

Oszczęd­ność i wy­god­nic­two skło­ni­ły męż­czyzn, aby za­czę­li wspól­nie do­jeż­dżać do pracy. A przy­naj­mniej taka była ofi­cjal­na wer­sja – Piotr wi­dział w ich ukła­dzie jesz­cze moż­li­wość po­zna­nia praw­dy na temat jed­ne­go z naj­po­pu­lar­niej­szych te­ma­tów plo­tek w biu­rze.

Mak­sym po­mi­mo nieco skry­tej na­tu­ry cie­szył się sym­pa­tią pra­cow­ni­ków. Był grzecz­nym i po­moc­nym męż­czy­zną, któ­re­go ulu­bio­nym te­ma­tem roz­mów było jego per­fek­cyj­ne mał­żeń­stwo. Po­mi­mo nie­koń­czą­cych się prze­chwa­łek, wspo­mnia­na żona nie po­ja­wia­ła się na przy­ję­ciach, nawet kiedy za­pra­sza­no ją jako osobę to­wa­rzy­szą­cą. Mak­sy­mo­wi zda­rza­ło się mówić o życiu pry­wat­nym, ale opo­wie­ści nigdy nie wią­za­ły się z po­ka­zy­wa­niem zdjęć. Pra­cow­ni­cy więc znali imię jego wy­bran­ki, wie­dzie­li, że nie pra­co­wa­ła przez stan zdro­wia, do­my­śla­li się, że była imi­grant­ką, ale nic wię­cej. Nawet wie­lo­let­ni zna­jo­mi Mak­sy­ma żar­to­wa­li, iż je­dy­nym do­wo­dem na to, że nie wy­my­ślił sobie mał­żon­ki, była ob­rącz­ka na jego palcu. Nie­do­bór in­for­ma­cji na temat nie­zna­jo­mej zbli­żył ją w oczach znu­dzo­nych pra­cow­ni­ków do isto­ty mi­tycz­nej.

Wła­śnie z po­wo­du ta­kich plo­tek przez pierw­sze kilka dni ukła­du Piotr dzwo­nił do drzwi z na­dzie­ją, że zo­sta­nie za­pro­szo­ny do środ­ka, lub tym, kto otwo­rzy, okaże się ko­bie­ta do tej pory znana je­dy­nie z opo­wie­ści. Aż nad­szedł dzień, kiedy do­strzegł ją przy­pad­kiem przez okno.

Sie­dzia­ła na wózku in­wa­lidz­kim, ple­ca­mi do szyby. Jej ciało wy­gi­na­ło się, jakby po­wo­li osu­wa­ła się na pod­ło­gę. Głowę miała prze­krzy­wio­ną tak bar­dzo, że szyja two­rzy­ła bo­le­śnie wy­glą­da­ją­cy kąt. Pro­ste, wręcz lśnią­ce głę­bo­ką czer­nią włosy nieco przy­sła­nia­ły wy­sta­ją­ce spod golfu ban­da­że.

Po­cząt­ko­wo Piotr za­trzy­mał się w pół kroku. Pew­nie nie stał tak długo, ale nagły przy­pływ świa­do­mo­ści, że gapił się na nie­zna­jo­mą przez okno spe­szył go na tyle, by w końcu po­trzą­snął głową i ru­szył dalej. 

Dzwo­niąc do drzwi, sta­rał się wy­rzu­cić z głowy nie­co­dzien­ny widok, który wy­wo­łał u niego chęć do­py­ta­nia zna­jo­me­go o stan jego żony. Piotr od dawna wie­dział, że ko­bie­ta mu­sia­ła mieć pro­ble­my ze zdro­wiem, ale chyba nigdy nie brał pod uwagę, jak po­waż­ne mogły być.

Wi­ta­jąc się z Mak­sy­mem mu­siał wal­czyć z pcha­ją­cy­mi się na usta py­ta­nia­mi, które wy­da­wa­ły mu się przy­naj­mniej nie­tak­tow­ne. Może mógł­by je ubrać w płasz­czyk zmar­twień, ko­bie­ta w końcu wy­glą­da­ła jakby mogła stra­cić przy­tom­ność. Nie­umie­jęt­ność od­po­wied­nie­go do­bra­nia słów szyb­ko wy­rzu­ci­ła mu z głowy takie myśli.

Nie za­py­tał więc o nic, a je­dy­nie po­słał jesz­cze jedno spoj­rze­nie w stro­nę okna, kiedy ru­szy­li do sa­mo­cho­du. Tym razem nie­zna­jo­ma sie­dzia­ła z czo­łem opar­tym o szybę, pew­nie pa­trzy­ła na opusz­cza­ją­cych po­dwór­ko męż­czyzn.

Przez znaj­du­ją­ce się na par­te­rze okno dało się do­strzec, że Aria miała ładne rysy twa­rzy, na tyle ładne, by Piotr do­my­ślał się, że mogła być kie­dyś na­praw­dę pięk­na. A przy­naj­mniej, zanim jej twarz za­pa­dła się i po­kry­ła czymś ciem­nym, czego męż­czy­zna nie mógł roz­po­znać przez od­le­głość. Po­dej­rze­wał, że mogły to być bli­zny albo za­si­nie­nia.

Piotr nie miał po­ję­cia, czemu oblał go zimny pot. W jed­nej chwi­li po­czuł, jakby wy­da­rzy­ło się coś złego. Aby za­ma­sko­wać nagły przy­pływ pa­ni­ki uśmiech­nął się tak sze­ro­ko, jak w tam­tej chwi­li po­tra­fił i po­ma­chał ko­bie­cie, a póź­niej od­wró­cił wzrok, nim ta zdą­ży­ła za­re­ago­wać na przy­wi­ta­nie.

Po tym zda­rze­niu nigdy wię­cej nie ośmie­lił się pod­cho­dzić tak bli­sko domu zna­jo­me­go.

***

Cze­ka­jąc w sa­mo­cho­dzie za­par­ko­wa­nym ka­wa­łek przed domem Mak­sy­ma, Piotr na­pi­sał do współ­pra­cow­ni­ka i od­ru­cho­wo prze­niósł wzrok w stro­nę po­se­sji. Pew­nie za­czął­by się za to prze­kli­nać, gdyby płot wokół po­dwór­ka nie był na tyle wy­so­ki, by sku­tecz­nie chro­nić dom przed wzro­kiem wścib­skich oczu.

– Co to za mina? Nagła sława już ci się prze­ja­dła? – za­żar­to­wał Piotr, wi­dząc wyraz twa­rzy wsia­da­ją­ce­go do sa­mo­cho­du Mak­sy­ma. Oba­wiał się, że jeśli sam nie na­rzu­ci te­ma­tu, bę­dzie mu­siał słu­chać o ko­bie­cie, która za­czę­ła mu się źle ko­ja­rzyć. 

– A, daj spo­kój.

Po­mi­mo po­cząt­ko­wej nie­chę­ci Mak­sym kon­ty­nu­ował wy­po­wiedź, nie­mal od razu po tym, jak ru­szy­li.

– Nie wiem, co się stało. Na po­cząt­ku odzew był bar­dzo po­zy­tyw­ny. Sam wi­dzia­łeś, jak mi sko­czy­ły za­się­gi. A póź­niej, z dnia na dzień za­czę­ła się na mnie wy­le­wać fala kry­ty­ki.

– Za co? Sądzą, że byłeś zbyt ostry?

– Nawet nie to. Sypią się ja­kieś obe­lgi, że niby je­stem zbyt ogra­ni­czo­ny albo po pro­stu za­zdro­sny i inne takie. Po­ja­wia­ją się też ko­men­ta­rze brzmią­ce jak groź­by.

– Grubo. – Roz­mów­ca za­śmiał się, ku nie­za­do­wo­le­niu Mak­sy­ma. – Ten nie­do­ro­bio­ny pi­sa­rzy­na ma tak od­da­nych fanów?

– Nie wiem, wy­da­je mi się, że więk­szość ta­kich ko­men­ta­rzy jest pi­sa­na z fał­szy­wych kont. Wszyst­kie są po­dob­nie for­mu­ło­wa­ne i wsta­wia­ne przez no­wych użyt­kow­ni­ków.

– Igno­ruj, wi­docz­nie odro­bi­na nie­na­wi­ści to cena sławy.

– Pew­nie masz rację, ale tak mnie to mę­czy­ło, że usu­ną­łem tę re­cen­zję.

– Szko­da… a kiedy za­mie­rzasz na­pi­sać coś no­we­go?

– Nie­pręd­ko. Tak mi to wszyst­ko ze­psu­ło humor, że nie mam ocho­ty nic czy­tać, a co do­pie­ro pisać.

– To do cie­bie nie­po­dob­ne.

– Aria mówi to samo.

Mak­sym mó­wiąc wy­glą­dał przez okno, więc nie mógł za­uwa­żyć, że Piotr wzdry­gnął się lekko po usły­sze­niu imie­nia.

– Chyba ją to tak obu­rza, bo po­łą­czy­ła nas mi­łość do sztu­ki.

– O, nigdy nie opo­wia­da­łeś, jak się po­zna­li­ście.

– Długa hi­sto­ria… po­wiedz­my, że zna­la­zła mnie, kiedy po raz ostat­ni spraw­dza­łem się jako pi­sarz i po­mo­gła mi za­ak­cep­to­wać, że po­wi­nie­nem spró­bo­wać się ina­czej wy­ra­żać.

– Nie wie­dzia­łem, że chcia­łeś zo­stać pi­sa­rzem. 

– Pró­bo­wa­łem, przy­naj­mniej jako hobby, ale nie po­tra­fię pisać nic poza re­cen­zja­mi. Pew­nie to się da wy­uczyć, ale sta­ra­nia mnie do­bi­ja­ły. Ona miała po­dob­nie, żar­tu­je nawet, że mi­łość do sztu­ki, ale nie­moż­ność two­rze­nia jest u niej ro­dzin­na.

– Tro­chę to smut­ne.

– I tak piesz­czo­tli­wie na­zy­wam ją swoją muzą. Do dziś ledwo wie­rzę, że udało mi się ją przy sobie za­trzy­mać.

***

Celem za­wie­szo­nej przy biur­ku ta­bli­cy kor­ko­wej było za­pew­nia­nie pi­sa­rzo­wi bli­skie­go do­stę­pu do wszyst­kich po­my­słów na nową po­wieść. Za­miast tego zaj­mo­wa­ły ją zro­bio­ne z ukry­cia zdję­cia, nie wszyst­kie były wy­raź­ne, ale o to nie dbał.

Nie­zna­jo­my przed bu­dyn­kiem ja­kiejś firmy, nie­zna­jo­my na ulicy, nie­zna­jo­my w ka­wiar­ni i bi­blio­te­ce. Póź­niej pi­sarz za­czął do­da­wać zdję­cia domu.

Re­cen­zent stop­nio­wo zni­kał z In­ter­ne­tu, ale to nie wy­star­cza­ło pi­sa­rzo­wi. Nie mógł cie­szyć się z tak pro­ste­go suk­ce­su w ob­li­czu po­ni­że­nia.

A nie­zna­jo­my oka­zał się być nie­ostroż­ny. Zu­peł­nie jakby są­dził, że jego dzia­łal­ność in­ter­ne­to­wa była czymś tak od­dzie­lo­nym od praw­dzi­we­go życia, by nie mogła mu za­szko­dzić. Zda­niem pi­sa­rza to sam re­cen­zent pro­sił się o ze­mstę. Nie­waż­ne, że ostat­nim razem pra­wie sobie za­szko­dził ka­rząc nie­wraż­li­wych na sztu­kę, nie po­tra­fił się po­wstrzy­mać przed dzia­ła­niem.

Przy­piął jedno ze zdjęć domu, zro­bio­nych póź­nym wie­czo­rem. W nie­za­sło­nię­tym oknie ledwo ry­so­wał się cień przy­po­mi­na­ją­cy wy­krzy­wio­ną po­stać.

***

Maksym zasypiał długo. Kie­dyś nie na­rze­kał na bez­sen­ność – jeśli myśli nie da­wa­ły mu spać, sia­dał do kom­pu­te­ra i prze­ku­wał bez­sen­ność w do­dat­ko­wy czas na czy­ta­nie lub pi­sa­nie. Tym razem jed­nak nie mógł zmu­sić się do wsta­nia. Wbi­jał wzrok w ciem­ność, do któ­rej oczy się jeszcze nie przyzwyczaiły i roz­my­ślał. Jakby cisza stała mu się czymś zbyt obcym, by móc za­pew­niać kom­fort.

Pa­mię­tał, kiedy w środ­ku nocy za­dzwo­nił te­le­fon. Ode­brał od­ru­cho­wo, pró­bu­jąc roz­bu­dzić się na tyle, by móc co­kol­wiek zro­zu­mieć. Spo­dzie­wał się, by ktoś ośmie­la­ją­cy się dzwo­nić do niego o tak póź­nej porze, mu­siał mieć do tego na­praw­dę dobry powód.

Za­miast wy­ja­śnień padł zle­pek słów wy­po­wie­dzia­nych obcym gło­sem, a póź­niej po­łą­cze­nie zo­sta­ło prze­rwa­ne. Wy­po­wiedź za­czę­ła się od po­ża­łu­jesz, ale Mak­sym nie zro­zu­miał, co padło póź­niej.

Na­stęp­ne­go ranka pró­bo­wał uznać wy­da­rze­nie za re­ali­stycz­ny sen, ale nie po­tra­fił. Po tym te­le­fo­nie było wiele ko­lej­nych. Do kil­ku­na­stu dzien­nie, o róż­nych po­rach, z wielu nu­me­rów, nie­rzad­ko za­strze­żo­nych. Po dru­giej stro­nie słu­chaw­ki za­wsze wi­ta­ła go cisza albo wią­zan­ki po­gró­żek.

Póź­niej za­czę­ły się wia­do­mo­ści o tre­ści nie­róż­nią­cej się znacz­nie od prze­ka­zów te­le­fo­nicz­nych.

Mak­sym uwa­żał to za żart. Nie­śmiesz­ny żart, o który długo nie miał po­ję­cia kogo po­są­dzać. Było tak do mo­men­tu, kiedy pcha­ny nudą i przy­zwy­cza­je­niem otwo­rzył jeden z por­ta­li, na któ­rym zwykł pu­bli­ko­wać re­cen­zje. Wią­zan­ki obelg wciąż nie usta­wa­ły. My­ślał, że w po­rów­na­niu z te­le­fo­na­mi nie po­win­no to na nim robić wra­że­nia, ale wła­śnie wtedy do­tar­ło do niego, że być może nie po­wi­nien trak­to­wać tego wszyst­kie­go jako od­dziel­nych zda­rzeń.

Po­dob­ne prze­my­śle­nia nie prze­sta­wa­ły prze­śla­do­wać męż­czy­zny, nie­waż­ne jak bar­dzo sta­rał się ze­pchnąć je gdzieś na skraj umy­słu. Igno­ro­wa­nie myśli sta­wa­ło się szcze­gól­nie trud­ne, kiedy Mak­sym leżał po­grą­żo­ny w ciem­no­ściach i prze­gry­wał z bez­sen­no­ścią.

Czy te­le­fo­ny mają zwią­zek z ostat­nią re­cen­zją? – Prze­bie­gło mu nagle przez myśl.

Zmu­sił się do się­gnię­cia po ko­mór­kę i wpi­sa­nia w prze­glą­dar­kę imie­nia i na­zwi­ska pi­sa­rza, któ­re­go po­mi­mo wszyst­kich pro­ble­mów nie po­tra­fił wy­rzuć z głowy. Nie szu­kał długo, gdy tra­fił na kilka po­stów, z któ­ry­mi wcze­śniej nie miał oka­zji za­po­znać się w ca­ło­ści. Ich au­to­rzy za­uwa­ża­li pewną za­leż­ność – wielu kry­ty­ków, krót­ko po pu­blicz­nym wy­po­wie­dze­niu się na temat ksią­żek kon­kret­ne­go pi­sa­rza, za­wie­sza­ło dzia­łal­ność lub cał­ko­wi­cie zni­ka­ło z In­ter­ne­tu.

Mak­sym mógł nie być pierw­szą osobą, którą spo­ty­ka­ło takie prze­śla­do­wa­nie.

Tam­tej nocy pod­jął de­cy­zję o zmia­nie nu­me­ru.

***

Na­stęp­ne dni cha­rak­te­ry­zo­wał po­zor­ny spo­kój. Usta­ły te­le­fo­ny i wia­do­mo­ści. Mak­sym nie miał pew­no­ści, czy jego in­ter­ne­to­wa toż­sa­mość wciąż była prze­śla­do­wa­na, ale to tra­ci­ło dla niego zna­cze­nie. Jeśli ceną spo­ko­ju miało być po­rzu­ce­nie za­ba­wy w re­cen­zen­ta, nie miał wiele prze­ciw­ko.

Po­trze­bo­wał do­brych kilku dni spo­ko­ju, by móc za­snąć bez obaw.

Ze­ga­ry wska­zy­wa­ły pół­noc, gdy po domu po­niósł się od­głos tłu­czo­ne­go szkła i huk cięż­kie­go przed­mio­tu upa­da­ją­ce­go na pod­ło­gę. Hałas spra­wił, że męż­czy­zna po­de­rwał się z krzy­kiem.

Księ­życ świe­cił na tyle jasno, by dało się po­zna­wać w ciem­no­ściach choć zarys oto­cze­nia. Fi­ran­ki poruszał po­wiew wia­tru, wpusz­cza­ny do po­miesz­cze­nia przez roz­trza­ska­ną szybę. Odłam­ki szkła le­ża­ły na pod­ło­dze w to­wa­rzy­stwie przed­mio­tu, w któ­rym obu­dzo­ny roz­po­znał cegłę.

– Ktoś nam wybił okno pie­przo­ną cegłą? – za­py­tał gło­sem wciąż zmie­nio­nym po śnie.

– Tak? Wy­glą­da to twoim zda­niem na coś in­ne­go? – Do­pie­ro sły­sząc żonę, uświa­do­mił sobie, że ta stała przy oknie, opie­ra­jąc się o pa­ra­pet.

Po­wstrzy­mał się przed sko­men­to­wa­niem uszczy­pli­wo­ści, nawet szep­tem – wie­dział, że i tak by usły­sza­ła. Za­miast tego za­ło­żył kap­cie, aby nie po­ciąć nóg na odłam­kach szkła i pod­szedł do żony.

– Nic ci nie jest?

– Za­da­jesz złe py­ta­nia.

Otwo­rzył okno i wy­chy­lił się w na­dziei, że nie wleci przez nie nic wię­cej. Na po­dwór­ku nie zo­ba­czył ni­ko­go. Nawet świa­tła w domu są­sia­dów były po­ga­szo­ne.

– Wi­dzia­łaś kogoś? – py­ta­jąc, prze­niósł wzrok na żonę.

Ko­bie­ta, aby stać bez więk­sze­go dys­kom­for­tu, mu­sia­ła opierać większość ciężaru ciała na parapecie, ale nawet po­chy­lo­na nieco prze­wyż­sza­ła męża.

– Męż­czy­zna, niski, krępy, miał kap­tur, ale ra­czej nikt z są­siedz­twa.

Jesz­cze chwi­lę pa­trzył przez okno, pró­bu­jąc ze­brać myśli.

***

Za­zwy­czaj uni­kał przy­zna­wa­nia się do tego, że nie­szcze­gól­nie wie­rzył w kom­pe­ten­cje po­li­cji. Przy­naj­mniej wra­ca­jąc z ko­mi­sa­ria­tu nie był za­sko­czo­ny tym, jak przy­ję­te zo­sta­ło jego zgło­sze­nie.

Do­cze­kał się kilku pytań, na któ­rych od­po­wie­dzi po­li­cjant zda­wał się nie słu­chać. Mak­sym czuł się, jakby nie mówił o znisz­cze­niu mie­nia i dłu­go­trwa­łych groź­bach, a co naj­wy­żej dzie­cia­kach dep­czą­cych trawę w parku.

Po­mi­mo ta­kich od­czuć, kiedy wcho­dził do domu, pró­bo­wał wma­wiać sobie, że zgło­sze­nie mogło coś zmie­nić.

Zdej­mu­jąc buty i kurt­kę za­wo­łał ja­kieś po­wi­ta­nie.

– Byłeś na ko­mi­sa­ria­cie?

– Tak, spi­sa­li ze­zna­nia, po­dob­no wyślą tu kilka pa­tro­li w ciągu na­stęp­nych dni – od­po­wie­dział, nie szu­ka­jąc wzro­kiem żony.

– Mar­twi cię coś.

Stwier­dze­nie Arii spra­wi­ło, że męż­czy­zna cicho wes­tchnął.

– Nie po­do­ba mi się myśl, że ten wa­riat zna­lazł nasz adres. Teraz za­czy­nam się za­sta­na­wiać, na ile jest sza­lo­ny i czego po­win­ni­śmy się spo­dzie­wać. A po­li­cja może nie za­re­ago­wać, nim sta­nie się coś złego.

– Wiesz, że jest na to roz­wią­za­nie.

– Nie chcę, że­by­śmy mu­sie­li się przez niego wy­no­sić z domu.

– Nie mówię o takim roz­wią­za­niu.

Szyb­ko do­my­ślił się, co miała na myśli. Taka świa­do­mość spra­wi­ła, że je­dy­nie po­słał żonie wy­ra­ża­ją­ce nie­chęć spoj­rze­nie.

– Ro­zu­miem, że nie lu­bisz pro­sić mo­je­go brata o pomoc, ale za­sta­nów się, czy duma jest waż­niej­sza niż po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa.

– Skar­bie, nie cho­dzi o dumę. On mnie nie znosi.

– Nie chce mi się o to kłó­cić, ale nawet jeśli byśmy za­ło­ży­li, że tak jest: nie od­mó­wił­by ci po­mo­cy.

– Wąt­pię.

– Je­ste­śmy ro­dzi­ną.

– Zmień­my temat.

– Do­brze, ale się nad tym za­sta­nów.

Nie chciał tego robić, ale mu­siał przy­znać żonie odro­bi­nę racji: prze­klę­ta osób­ka szwa­gra mogła się oka­zać po­moc­na.

Takie roz­wa­ża­nia po­mógł mu wy­rzu­cić z głowy ko­lej­ny okres spo­ko­ju. Chwi­lo­wo za­czął wie­rzyć, że prze­śla­dow­ca wró­cił, ale od­stra­szył go widok po­li­cji. Brał pod uwagę nawet moż­li­wość, że nigdy nie było jed­ne­go spraw­cy, tylko grupa nie­zwią­za­nych ze sobą osób. Chu­li­ga­nów w końcu nie bra­ko­wa­ło.

Na­dzie­je zo­sta­ły roz­wia­ne, kiedy kilka dni póź­niej Mak­sym wy­szedł rano, tylko by za­sty­gnąć w pół kroku na widok swo­je­go sa­mo­cho­du. La­kier zo­stał po­ry­so­wa­ny, lu­ster­ka ode­rwa­ne, a trzy opony prze­cię­te.

Wy­kli­na­jąc spraw­cę za­dzwo­nił do zna­jo­me­go me­cha­ni­ka.

Kiedy je­chał do pracy z Pio­trem, za­czę­ły na­wie­dzać go roz­wa­ża­nia do­ty­czą­ce pro­po­zy­cji żony. Nie wie­dział, jak miał pro­sić o przy­słu­gę kogoś, kto go pew­nie nie­na­wi­dził. Żona za­prze­cza­ła ist­nie­niu ta­kich od­czuć, ale Mak­sym jej nie wie­rzył. Szwa­gier mu­siał go nie­na­wi­dzić, mu­siał go winić za stan, w jakim zna­la­zła się jego sio­stra.

***

Kto­kol­wiek prze­śla­do­wał Mak­sy­ma, prze­stał do niego dzwo­nić. Re­cen­zent wciąż do­sta­wał maile z po­gróż­ka­mi, ale było ich mniej niż na po­cząt­ku tego kosz­ma­ru.  Na prze­strze­ni nie­ca­łych dwóch ty­go­dni od­krył tylko jedno graf­fi­ti – wy­jąt­ko­wo nie­udol­nie pró­bu­ją­ce przed­sta­wiać mę­skie or­ga­ny roz­rod­cze. Ten akt wan­da­li­zmu roz­pacz­li­wie chciał przy­pi­sać dzie­ciom są­sia­dów.

Po ode­bra­nie sa­mo­cho­du od me­cha­ni­ka, wresz­cie po­czuł spo­kój. Przez całą drogę po­wrot­ną wie­rzył, że jego pro­ble­my roz­wią­za­ły się same. Zro­zu­miał swój błąd, kiedy wy­siadł z auta i ru­szył w stro­nę domu.

Ktoś wy­wa­żył drzwi wej­ścio­we.

Jego głowę wy­peł­nił szum, kiedy nie zdej­mu­jąc butów po­biegł w głąb domu. Nie pa­mię­tał, jakie myśli to­wa­rzy­szy­ły mu pod­czas prze­mie­rza­nia po­miesz­czeń w po­szu­ki­wa­niu żony lub wła­my­wa­cza.

Dom zo­stał zde­mo­lo­wa­ny, nie­któ­re meble uszko­dzo­ne. Na nie­mal każ­dej po­wierzch­ni wid­nia­ły ślady krwi, do­wo­dy na to, że mię­dzy ścia­na­mi ktoś wal­czył o życie.

Mak­sym czuł w klat­ce pier­sio­wej ból, jakby serce było tylko kilka ude­rzeń od ro­ze­rwa­nia ciała i wy­rwa­nia się z pier­si. Wszyst­ko mi­nę­ło kiedy tra­fił do sy­pial­ni i zna­lazł żonę, za­la­ną krwią, jakby się w niej ką­pa­ła. Widok Arii sia­da­ją­cej po­wo­li w wózku i świa­do­mość, że byli w domu sami przy­niósł mu ulgę, która jed­nak oka­za­ła się nie­mal rów­nie bo­le­sna, co lęk.

Z gar­dła męż­czy­zny wy­rwał się przy­tłu­mio­ny krzyk. Padł przed żoną na ko­la­na i ujął w ręce jej dłoń. Czer­wo­ną od krwi, z ka­wał­ka­mi mięsa pod dłu­gi­mi pa­znok­cia­mi.

– K… ko­cha­nie… co… – dukał, głos ledwo wy­do­by­wał się z za­ci­śnię­te­go gar­dła.

– Wła­ma­ło się trzech opry­chów, ale już się tym za­ję­łam… – Pró­bo­wa­ła otrzeć drżą­cą dło­nią cudzą krew z ust, wi­docz­nie nie­świa­do­ma, że ręce miała tak brud­ne, by tylko bar­dziej roz­ma­zy­wać ciecz po skó­rze.

Spo­wo­do­wa­ne po­czu­ciem winy łzy pa­li­ły po­licz­ki męż­czy­zny, a z jego ust sy­pa­ły się nie­skład­ne prze­pro­si­ny.

– Teraz to już nie ma zna­cze­nia, nie zmie­ni­my tego, co się wy­da­rzy­ło – mó­wi­ła coraz wol­niej i ci­szej. – Źle się czuję, muszę się po­ło­żyć. Kiedy wsta­nę le­piej, żebyś za­dbał o to, abym nie mu­sia­ła się wię­cej zaj­mo­wać czymś takim. Do­brze, że z ulicy nie widać drzwi wej­ścio­wych, wy­mia­ną ich i sprzą­ta­niem mo­że­my zająć się póź­niej.

– Pomóc ci pójść do łóż…

– Nie, masz coś do zro­bie­nia – prze­rwa­ła mu tonem nie­zno­szą­cym sprze­ci­wu.

Tym razem nie pró­bo­wał z nią dys­ku­to­wać. Opusz­cza­jąc dom i idąc w stro­nę sa­mo­cho­du ledwo utrzy­my­wał się na drżą­cych no­gach.

Udało mu się za­pa­no­wać nad sobą do­pie­ro na obrze­żach mia­sta, kiedy wy­jeż­dżał na leśną drogę. Wtedy do­tar­ło do niego, że nie pa­mię­tał nic, co dzia­ło się mię­dzy wyj­ściem z domu a mo­men­tem na­dej­ścia choć czę­ścio­wej trzeź­wo­ści.

Jezd­nia roz­my­wa­ła mu się przed ocza­mi, mu­siał pil­no­wać, by je­chać jej dobrą stro­ną. Bał się przy­śpie­szać przez to, jak mocno drża­ły mu za­ci­śnię­te na kie­row­ni­cy ręce.

Ucisk, który od­czu­wał w klat­ce pier­sio­wej, sta­wał się coraz mniej zno­śny. Mak­sym pra­wie nie mru­gał, tylko je­chał i sta­rał się od­dy­chać głę­bo­ko, choć czuł, że stres po­wo­li go dusił. Pró­bo­wał się po­cie­szać myślą, że nie miał do prze­by­cia da­le­kiej drogi, jego szwa­gier w tam­tym okre­sie pra­co­wał tylko ka­wa­łek za mia­stem.

Walka o kon­tro­lę stała się jesz­cze trud­niej­sza, kiedy do­strzegł w lu­ster­ku sa­mo­chód ja­dą­cy tuż za nim. Po­cząt­ko­wo chciał igno­ro­wać swoje spo­strze­że­nie, ale po­dej­rze­nia, że ktoś mógł go śle­dzić spra­wi­ły, że spo­co­ne dło­nie za­czę­ły się śli­zgać na obi­tej skórą kie­row­ni­cy.

W na­dziei, że prze­ko­na się o wła­snym prze­wraż­li­wie­niu, roz­po­czął po­kracz­ną za­ba­wę z dru­gim kie­row­cą. Zwal­niał, nie­mal do za­trzy­ma­nia po­jaz­du. Jed­no­cze­śnie zjeż­dżał na bok, tak da­le­ko, by cza­sem ry­zy­ko­wać, że opony osuną się na piasz­czy­stym po­bo­czu i sa­mo­chód wpad­nie do rowu. Nikt nie po­wi­nien chcieć je­chać za taką za­wa­li­dro­gą, a każde spoj­rze­nie w lu­ster­ka uświa­da­mia­ło Mak­sy­mo­wi, że tuż za nim wciąż znaj­do­wał się wście­kle czer­wo­ny sa­mo­chód z przy­ciem­nio­ny­mi szy­ba­mi.

Tym­cza­sem w od­da­li coraz wy­raź­niej ry­so­wa­ły się wieże daw­ne­go ko­ścio­ła, któ­re­go re­no­wa­cją zaj­mo­wał się od ja­kie­goś czasu brat Arii. Bu­dy­nek kie­dyś był ładny, ale obec­nie jego widok tylko prze­ra­żał.

Mak­sym był go­to­wy bła­gać wszyst­kie nie­zro­zu­mia­łe dla niego siły, by ten widok nie był złym ome­nem.

W gło­wie coraz wy­raź­niej ry­so­wał mu się plan – za­par­ko­wać pod sa­my­mi drzwia­mi, tak bli­sko, jak tylko bę­dzie w sta­nie i biec. Biec do środ­ka i krzy­czeć.

Nie po­tra­fił wy­mó­wić peł­ne­go imie­nia szwa­gra – ani pre­fe­ro­wa­ne­go, ani żad­ne­go z tych, któ­ry­mi się kie­dy­kol­wiek przed­sta­wił. Mu­siał wie­rzyć, że w tej chwi­li nie bę­dzie to mieć zna­cze­nia.

Nie za­uwa­żył mo­men­tu, kiedy za­czę­ło padać. Zmia­na po­go­dy do­tar­ła do niego do­pie­ro kiedy za­le­wa­ją­ce przed­nią szybę kro­ple nie­mal cał­ko­wi­cie roz­ma­za­ły mu widok.

Ja­dą­cy z przo­du sa­mo­chód wto­czył się na par­king, a mię­śnie Mak­sy­ma na­pi­na­ły się, go­to­we do biegu. 

Coraz wy­raź­niej wi­dział duże, zdo­bio­ne do gra­ni­cy prze­sa­dy drzwi bu­dyn­ku. Kiedy nie­mal wje­chał przed­ni­mi opo­na­mi na kra­węż­nik, wy­sko­czył z sa­mo­cho­du.

Deszcz bo­le­śnie chło­dził roz­grza­ną skórę, a na­bie­ra­ne z tru­dem po­wie­trze pa­li­ło płuca. Nogi śli­zga­ły się naj­pierw na chod­ni­ku, póź­niej na ka­mien­nych scho­dach ko­ścio­ła.

Kiedy od wej­ścia dzie­li­ło go tylko kilka kro­ków, w pę­ka­ją­cej z bólu gło­wie po­ja­wi­ła się prze­ra­ża­ją­ca myśl, że drzwi mogły się oka­zać za­mknię­te. Nie miał pew­no­ści, czy za­sta­nie szwa­gra na miej­scu.  Wcze­śniej nie było to po­waż­nym pro­ble­mem. Są­dził, że mógł po­cze­kać i wró­cić na­stęp­ne­go dnia. Nie wie­dział za to, co zro­bić, jeśli zo­stał­by sam z kim­kol­wiek, kto cze­kał w tam­tym sa­mo­cho­dzie. Nawet nie wie­dział, ile osób za nim je­cha­ło.

Nie sły­szał nic poza szu­mem krwi i roz­bi­ja­ją­cy­mi się na bruku kro­pla­mi desz­czu. Po­mi­mo tego nie miał pew­no­ści, czy nikt za nim nie biegł. W pę­dzie wy­cią­gnął dłoń w stro­nę me­ta­lo­wej klam­ki. Po­śli­zgnął się na mo­krym pod­ło­żu i nie­mal prze­wró­cił, ale to oka­za­ło się nie mieć więk­sze­go zna­cze­nia.

Drzwi ustą­pi­ły. Wpa­da­jąc do środ­ka po­czuł ulgę, po­mi­mo świa­do­mo­ści, że nie był jesz­cze cał­ko­wi­cie bez­piecz­ny. Za­trza­sku­jąc drzwi, po raz pierw­szy spoj­rzał za sie­bie.

Nikt go nie gonił.

Nie uspo­ko­iło go to, bo tuż obok jego auta stało dru­gie, czer­wo­ne, ze wciąż za­pa­lo­ny­mi świa­tła­mi. To samo, które wi­dział na dro­dze. Mak­sym nie chciał się jesz­cze prze­ko­ny­wać o tym, czemu kie­row­ca nie wy­siadł.

Ża­ło­wał, że nie miał jak za­mknąć drzwi na klucz. Nie mógł ich ni­czym za­sta­wić, bo otwie­ra­ły się na ze­wnątrz. Trzy­ma­jąc klam­ki obu skrzy­deł, ro­zej­rzał się po wnę­trzu.

Ko­ściół wydał się być więk­szy niż męż­czy­zna są­dził, cza­sem mi­ja­jąc bu­dy­nek w tra­sie. Brud­ne wi­tra­że nie­mal nie wpusz­cza­ły do środ­ka pro­mie­ni słoń­ca, któ­rych i tak wtedy bra­ko­wa­ło. Coś in­ne­go roz­świe­tla­ło wnę­trze – roz­sta­wio­ne w całym bu­dyn­ku świe­ce. Zda­niem męż­czy­zny wciąż było ra­czej ciem­no, ale pa­mię­tał do­brze, jak mało świa­tła po­trze­bo­wa­ła Aria. Łatwo było za­ło­żyć, że brat dzie­lił z nią tę godną po­zaz­drosz­cze­nia cechę.

Pró­bu­jąc wy­rów­nać od­dech, ru­szył w głąb bu­dow­li. Ni­ko­go nie wi­dział, ale za­pa­lo­ne świe­ce wska­zy­wa­ły na to, że nie był sam.

Chciał się gło­śno przy­wi­tać, by dać go­spo­da­rzo­wi znać o swo­jej obec­no­ści, ale za­miast słów, z za­ci­śnię­te­go gar­dła wy­dar­ło się coś przy­po­mi­na­ją­ce­go skrzek.

Naj­pierw usły­szał cichy sze­lest, a póź­niej zo­ba­czył ma­te­riał po­pla­mio­ne­go farbą płasz­cza, do któ­re­go szyb­ko do­łą­czy­ła biała twarz, tak po­dob­na do daw­ne­go ob­li­cza Arii.

Szwa­gier był wy­so­ki. Tak wy­so­ki, że mu­siał się mocno po­chy­lić, by spoj­rzeć w oczy pa­trzą­ce­mu wprost męż­czyź­nie.

Mak­sym cof­nął się o krok i od razu po tym za­czął się wy­kli­nać w my­ślach. W końcu tyle razy sobie obie­cy­wał, że wię­cej się tak nie da stra­szyć.

– Skąd taka nagła wi­zy­ta? I co to za mina? Wy­glą­dasz, jak­byś zo­ba­czył ducha.

Głos szwa­gra wy­wo­łał u Mak­sy­ma dreszcz. Za­miast ja­kich­kol­wiek słów z za­ci­śnię­te­go gar­dła wy­rwał się nic nie­zna­czą­cy beł­kot.

– …mam to uznać za od­po­wiedź?

– No hej… cześć… dawno się nie wi­dzie­li­śmy…

– I przy­sze­dłeś mi o tym przy­po­mnieć?

– Prze­pra­szam, że tak nagle prze­szka­dzam, ale…

– Nie mam nic poza cza­sem, do rze­czy.

– Chcia­łem pro­sić o pomoc.

Szwa­gier wy­wró­cił ocza­mi, ale nie zdą­żył nic po­wie­dzieć. Nie­zręcz­ną roz­mo­wę prze­rwał od­głos otwie­ra­nych gwał­tow­nie, cięż­kich drzwi. Póź­niej był krzyk. Mak­sym już wcze­śniej sły­szał ten głos, ale po raz pierw­szy w tym wy­da­niu – na żywo i aż tak pod­nie­sio­ny.

– My­śla­łeś, że… – Praw­do­po­dob­nie re­to­rycz­ne py­ta­nie zo­sta­ło stłu­mio­ne w za­ci­śnię­tym z prze­ra­że­nia gar­dle. – Co to jest?!

Mak­sy­mo­wi łatwo było zro­zu­mieć, co miał na myśli jego prze­śla­dow­ca. Od razu po jego wej­ściu szwa­gier wy­pro­sto­wał się szyb­ko, mowa jego ciała wska­zy­wa­ła ra­czej na iry­ta­cję, niż za­sko­cze­nie.

– Taaak… mam pro­blem z tym panem i mia­łem na­dzie­ję, że mógł­byś… no… – mó­wiąc, Mak­sym nie­chęt­nie za­darł głowę, by spoj­rzeć na twarz roz­mów­cy.

Ten po­słał mu spoj­rze­nie zdra­dza­ją­ce dez­apro­ba­tę, choć usta ukła­da­ły się w lekki uśmie­szek.

Tym razem to umysł pi­sa­rza wrzesz­czał w prze­ra­że­niu. Wrzesz­czał, aby ucie­kać, ale ciało było zbyt odrę­twia­łe, by usłu­chać. Kiedy pierw­szy szok ustą­pił na tyle, by umoż­li­wić uciecz­kę, było już za późno.

Po­stać szwa­gra znik­nę­ła Mak­sy­mo­wi sprzed oczu. Roz­legł się od­głos za­trza­ski­wa­nych drzwi, a póź­niej ko­lej­ne, ża­ło­sne wrza­ski.

– Mo­żesz mi do­kład­niej wy­ja­śnić, o co cho­dzi?

Mak­sym od­wró­cił się bo­kiem do drzwi. Jego ciało było zdrę­twia­łe, a nogi na tyle cięż­kie, że ledwo ode­rwał je od pod­ło­gi. Nie chciał wi­dzieć, co dzia­ło się za nim, ale tym bar­dziej nie chciał do­świad­czyć re­ak­cji szwa­gra, je­śli­by z nim roz­ma­wiał od­wró­co­ny ple­ca­mi.

Nie pa­mię­tał, co padło z jego ust, ale pierw­sze słowa oka­za­ły się nie mieć zna­cze­nia, bo za­głu­szy­ły je krzy­ki przy­ci­ska­ne­go do po­sadz­ki męż­czy­zny. Nie były tylko od­gło­sa­mi bólu, a prze­peł­nio­ny­mi mie­szan­ką prze­ra­że­nia i zło­ści sło­wa­mi.

Pi­sarz chyba pró­bo­wał się tłu­ma­czyć, ale nie zdą­żył po­wie­dzieć wiele, nim jego głos zo­stał bru­tal­nie stłam­szo­ny. Mak­sym kątem oka wi­dział ruch swo­je­go szwa­gra, który mu­siał sta­nąć pi­sa­rzo­wi na twa­rzy lub szyi.

Taka świa­do­mość spra­wi­ła, że Mak­sym prze­rwał na chwi­lę, ale szyb­ko udało mu się wró­cić do opo­wie­ści. W jego ciele wal­czyć ze sobą za­czy­na­ły po­czu­cie sa­tys­fak­cji i od­ra­zy. Sen­sow­ne for­mu­ło­wa­nie zdań do­dat­ko­wo utrud­niał fakt, że mu­siał po­wstrzy­my­wać się przed od­ru­cho­wym uży­ciem skró­tu Aria. Nie chciał, aby szwa­gier znowu na­śmie­wał się, z tego, że po tylu la­tach dalej nie jest w sta­nie wy­mó­wić peł­ne­go imie­nia żony.

***

Pi­sarz miał się nie an­ga­żo­wać, tylko opła­cić opry­chów, żeby po­rząd­nie na­stra­szy­li re­cen­zen­ta i na tym za­koń­czyć ze­mstę. Taki plan miał mu po­zwo­lić osta­tecz­nie się wyżyć, ale bez po­ka­zy­wa­nia się obiek­to­wi nie­na­wi­ści.

Jed­nak opła­ce­ni przez niego ga­mo­nie znik­nę­li z jego pie­niędz­mi. Mieli wszyst­ko na­grać, ale tylko wy­wa­ży­li drzwi, a póź­niej…

…na­gra­nie chyba się urwa­ło, ale nie mógł sobie przy­po­mnieć.

Nie miał pew­no­ści co za­mie­rzał zro­bić jadąc za sa­mo­cho­dem re­cen­zen­ta. Po pro­stu po­dą­żał za sza­rym, ni­ja­kim autem w na­dziei, że drugi kie­row­ca nie je­chał na ko­men­dę. Na sie­dze­niu pa­sa­że­ra miał łom, a w ba­gaż­ni­ku linę i taśmę izo­la­cyj­ną.

Nie wy­siadł, kiedy Mak­sym wy­padł z sa­mo­cho­du i ni­czym ucie­ka­ją­ce przed dra­pież­ni­kiem zwie­rzę rzu­cił się w stro­nę drzwi do ko­ścio­ła. Je­dy­nie ob­ser­wo­wał i pró­bo­wał zro­zu­mieć, czemu zna­leź­li się wła­śnie tam.

Uciekł do po­rzu­co­nej świą­ty­ni, by bła­gać o wy­ba­cze­nie? Zma­zać grzech swo­jej pa­skud­nej igno­ran­cji? Swo­jej śle­po­ty na praw­dzi­wą sztu­kę? – tezy, które prze­la­ty­wa­ły przez głowę pi­sa­rza, bar­dzo mu schle­bia­ły, ale żadna z nich nie wy­da­wa­ła się być szcze­gól­nie praw­do­po­dob­na.

Nie wie­dział, jaki miał plan, kiedy ru­szył w stro­nę bu­dyn­ku, za­ci­ska­jąc palce na łomie.

Krót­ko po wej­ściu pi­sarz leżał przy­ci­śnię­ty do brud­nej pod­ło­gi, z gar­dłem tak ści­śnię­tym, by nie móc krzy­czeć. Zmu­szo­ny pa­trzeć w górę na to coś, co trzy­ma­ło go w miej­scu.

Isto­ta była znacz­nie wyż­sza od niego. Zde­cy­do­wa­nie mogła mieć ponad dwa metry. O wy­glą­dzie zbli­żo­nym do ludz­kie­go, ale nie na tyle, by pi­sarz wie­rzył, że tym, na co pa­trzył, mogła być osoba w ko­stiu­mie.

Za­miast wło­sów z tyłu głowy wy­ra­sta­ły trzy pary drob­nych skrzy­deł po­kry­tych czar­ny­mi pió­ra­mi. Cał­ko­wi­cie za­sła­nia­ły twarz, by roz­stą­pić się, kiedy po­stać mó­wi­ła. Twarz oka­za­ła się być po­zba­wio­na nosa, za­peł­nio­na trze­ma pa­ra­mi sre­brzy­stych oczu. Usta były nie­mal ludz­kie, ale zde­cy­do­wa­nie zbyt sze­ro­kie, bie­gną­ce do po­ło­wy po­licz­ków i o war­gach po­zba­wio­nych ko­lo­ru.

Głowę trzy­ma­ła niby pta­sia szyja – długa i po­kry­ta czar­ny­mi pió­ra­mi. Ko­lej­ną po­dob­ną pta­kom cechę wy­glą­du sta­no­wi­ły na­stęp­ne pary skrzy­deł, tym razem ogrom­ne, wy­ra­sta­ją­ce z ra­mion, talii i bio­der.

Spod cięż­kie­go, bez­kształt­ne­go płasz­cza wy­sta­wa­ły ręce, wy­gię­te jakby zło­żo­ne były z dłu­gich rzę­dów sta­wów. Koń­czy­ły się dłoń­mi wy­po­sa­żo­ny­mi w zwie­rzę­ce szpo­ny.

Isto­ta stała przy­ci­ska­jąc nogą szyję pi­sa­rza do lo­do­wa­tej po­sadz­ki. Koń­czy­na wy­sta­ją­ca spod płasz­cza była ludz­ka – odzia­na w ciem­ne spodnie i sta­ro­świec­ki, skó­rza­ny but. Jed­nak za­miast po­de­szwy za­ata­ko­wa­ny męż­czy­zna wy­raź­nie czuł pta­sią łapę z dłu­gi­mi pa­zu­ra­mi.

Za­miast krzy­ku z miaż­dżo­ne­go gar­dła pi­sa­rza wy­rwał się bul­got, a płuca pa­li­ły, do­ma­ga­jąc się od­ci­na­ne­go coraz sil­niej po­wie­trza. Ręce roz­pacz­li­wie za­ci­ska­ły się na ciele, które oka­za­ło się sztyw­ne, zimne. Nie­waż­ne, jak się sta­rał, nie miał siły ru­szyć na­past­ni­ka z miej­sca.

Zmu­szo­ny był leżeć, pa­trzeć i słu­chać.

Świat za­czął roz­ma­zy­wać mu się przed ocza­mi, kiedy upior­na twarz zbli­ży­ła się gwał­tow­nie do tej jego. Z ja­kie­goś po­wo­du ostat­nią świa­do­mą myśl pi­sa­rza sta­no­wi­ło spo­strze­że­nie, że w be­stii było ja­kieś pięk­no, które tak bar­dzo chciał­by opi­sać.

Twarz unio­sła się, ni­czym zdzie­ra­na maska. Wzdłuż tego, co po­win­no być linią żu­chwy, oka­zał się biec wy­po­sa­żo­ny w kilka rzę­dów kłów pysk.

Kiedy kły za­ci­snę­ły się po raz pierw­szy, znik­nął czyjś świat.

Wy­po­wiedź Mak­sy­ma prze­rwał krzyk. Jego wła­sny krzyk, który wy­rwał się, po usły­sze­niu chru­po­tu ła­ma­nych kości.

Wie­dział, z czym wią­za­ło się zo­sta­nie ofia­rą tych istot – za­po­mnie­niem.

Jego pro­ble­my znik­ną. Wa­riat zo­sta­nie nie­mal cał­ko­wi­cie wy­ma­za­ny ze świa­do­mo­ści tych, któ­rzy go znali. Nie bę­dzie w pełni za­po­mnia­ny, ale nikt nie do­strze­że jego stra­ty. Sta­nie się po­dob­ny do dawno zmar­łych.

Mak­sym tyle lat znał ro­dzeń­stwo, a wciąż nie miał po­ję­cia, kim… czym byli. Wie­dział, że miał do czy­nie­nia z ja­ki­miś pew­nie pra­daw­ny­mi by­ta­mi. Czymś, co po­dą­ża­ło za ludź­mi, tylko by przy­własz­czać sobie za­po­mnia­ne wy­two­ry umy­słu. Jed­nak nigdy nie do­wie­dział się, czemu to ro­bi­ły, ani skąd się wzię­ły.

Kiedy pytał o to żonę, ta je­dy­nie się śmia­ła lub mó­wi­ła coś o dzie­jach star­szych, niż czas. Jej brata od­wa­żył się za­py­tać tylko raz – od­po­wie­dział mu py­ta­niem: A jak nas na­zwa­li­ście?

– Po­wi­nie­neś był przyjść wcze­śniej – ode­zwał się wresz­cie szwa­gier.

Mak­sym chciał wie­rzyć, że ozna­cza­ło to ko­niec bru­tal­nej uczty, ale bał się zer­kać w tamtą stro­nę, by się o tym prze­ko­nać.

– Nie chcia­łem spra­wiać ci pro…

– To nie ja po­grze­ba­łem wła­sne ciało i za­szy­łem duszę w kukle z tru­pów, żeby uda­wać śmier­tel­ni­ka – prze­rwał mu. – Nie po­wi­nie­neś jej ob­cią­żać, ona teraz nie może wahać się mię­dzy jedną a drugą na­tu­rą.

– Nie spo­dzie­wa­łem się, że to zaj­dzie tak da­le­ko.

Na chwi­lę za­pa­dła cisza. Mak­sym po­ża­ło­wał tego, jak szyb­ko po­now­nie ode­rwał wzrok od sta­re­go ob­ra­zu za­wie­szo­ne­go na prze­ciw­le­głej ścia­nie. Szwa­gier stał tuż obok, po­chy­la­jąc się do niego.

– Dzię­ku­ję za pomoc – wy­krztu­sił w nie­udol­nej pró­bie ukry­cia tego, że znowu dał się wy­stra­szyć.

– Jesz­cze coś cię po­wstrzy­my­wa­ło, praw­da?

– Chyba są­dzi­łem, że od­mó­wisz.

Mak­sym nie ro­zu­miał, czemu zde­cy­do­wał się na taką szcze­rość. Może li­czył na ja­ką­kol­wiek po­pra­wę w ich re­la­cji.

Po bia­łej twa­rzy prze­mknął wyraz, któ­re­go roz­mów­ca nie po­tra­fił zin­ter­pre­to­wać.

– Czemu? – Szwa­gier za­czął mówić nieco ci­szej, niż wcze­śniej.

– Wiem, że mnie nie lu­bisz? – Mak­sym nie pla­no­wał, aby to za­brzmia­ło jak py­ta­nie, ale sam nie był pe­wien od­po­wie­dzi.

– Jakie to ma zna­cze­nie?

Tym razem to Mak­sym nie po­tra­fił po­wstrzy­mać za­sko­cze­nia.

– Je­ste­śmy ro­dzi­ną – po­wie­dział szwa­gier po­wo­li, jakby spo­dzie­wał się, że roz­mów­ca mógł­by mieć pro­blem ze zro­zu­mie­niem go. – Wy­da­wa­ło mi się, że dla ludzi to nor­mal­ne.

– Ale prze­ze mnie ona…

– Do­ko­na­ła wy­bo­ru. – Wy­glą­dał na coraz bar­dziej sko­ło­wa­ne­go roz­mo­wą. – Wy­bo­ru, który mnie nie cie­szy, ale który je­stem w sta­nie zro­zu­mieć i za­mie­rzam usza­no­wać.

– Nie uwa­żasz za sa­mo­lub­ne tego, że jej po­zwo­li­łem?

– Po­zwo­li­łeś? – W tonie głosu szwa­gra za­brzmia­ło roz­ba­wie­nie. – Znam ją dłu­żej niż ty, nie po­wstrzy­mał­byś jej.

– Ale…

– Czemu ro­bisz z sie­bie ofia­rę?

– Co?

– Ob­wi­niasz się i w do­dat­ku przy­pi­su­jesz mi wła­sne po­czu­cie winy.

– Ja nie…

– Zo­sta­li­śmy ro­dzi­ną, takie więzi są waż­niej­sze niż ja­kieś urazy, czy moje opi­nie.

To­wa­rzy­szą­ce Mak­sy­mo­wi emo­cje coraz bar­dziej za­stę­po­wał wstyd. Czuł się, jak ru­ga­ne dziec­ko.

– Jesz­cze raz dzię­ku­ję, ale na dzi­siaj już ci się po­sta­ram nie prze­szka­dzać.

W ża­ło­snej pró­bie zmia­ny te­ma­tu ro­zej­rzał się po bu­dow­li. Na jego szczę­ście szwa­gier nie pró­bo­wał znowu wcho­dzić mu w słowo.

– Kiedy byłem młod­szy, lu­bi­łem pisać w po­rzu­co­nych bu­dyn­kach. Roz­glą­dasz się i aż czu­jesz, że pa­trzysz na po­mnik za­po­mnia­nych hi­sto­rii… – Mak­sym pró­bo­wał ukry­wać, że mówił co­kol­wiek, co mu się na­su­nę­ło. – Ten ko­ściół po­dob­no był kie­dyś prze­pięk­ny. Do­brze, że ktoś po­sta­no­wił się nim zająć.

Za­sta­na­wiał się, czy szwa­gier wy­brał aku­rat ten ko­ściół, żeby być bli­żej sio­stry, ale bał się o to za­py­tać. Wie­dział, że ro­dzeń­stwo kie­dyś wię­cej wę­dro­wa­ło, ale od kiedy po­znał Arię, jej brat za­czął krą­żyć wokół ich miej­sca po­by­tu, ni­czym uwią­za­ne zwie­rzę.

– Może wpad­nę w week­end, żeby ci jakoś pomóc? – Taka pro­po­zy­cja ledwo prze­szła Mak­sy­mo­wi przez gar­dło, ale czuł się zo­bo­wią­za­ny, choć po­zor­nie się od­wdzię­czyć.

– Jeśli masz taką po­trze­bę…

– Jesz­cze się umó­wi­my. Od­wie­dzaj nas czę­ściej!

Ru­szył w kie­run­ku drzwi, szedł chwiej­nie, ni­czym pi­ja­ny.

– Jeśli byś mnie znowu po­trze­bo­wał, to po pro­stu mów. Za­wsze będę przy was. Od­wdzię­czysz się po śmier­ci.

Mak­sym za­trzy­mał się w pół kroku.

– Co masz przez to na myśli? – Coś spra­wia­ło, że mó­wiąc nie miał od­wa­gi się od­wró­cić, by znowu sta­nąć twa­rzą w twarz z roz­mów­cą.

– Kie­dyś bę­dziesz mu­siał do­ko­nać tego sa­me­go wy­bo­ru co moja sio­stra. Su­ge­ru­ję, żebyś wtedy zde­cy­do­wał się po­ka­zać, że śmier­tel­ni­cy też po­tra­fią ko­chać za cenę wła­snej na­tu­ry.

– Co masz przez to na myśli? – Głos Mak­sy­ma się za­ła­mał.

– Nie chcia­łeś przy­pad­kiem wie­dzieć, kim je­ste­śmy? Ale teraz idź, nie­dłu­go za­cznie się ściem­niać.