Ha! Nikt nie zgadł, że to ja napisałam! Nabrałam Was. :-)

Kurka, trzeba było dać nagrodę za najlepsze maskowanie >< No, nie pomyślałam :P

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Bohater filmu w trakcie seansu schodzi z ekranu i rozpoczyna życie w świecie rzeczywistym, a właściwie w świecie wtórnym – świecie filmu Woody’ego Allena, który już jest …

Hmm, to jest fantastyka, ale myślę, że mieszasz fantastykę z symbolem. Fantastyka jest wtedy, kiedy bohater dosłownie schodzi z ekranu i robi różne rzeczy, których nie mógłby fizycznie robić, gdyby go tam nie było. Symbol jest wtedy, kiedy odgrywa rolę.

A małżeństwo nie?

Małżeństwo nie jest osobą prawną. Ale to już temat na bardziej precyzyjne, ciężkie, męczące filozoficzne rozważania.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Czy dostrzegasz fantastykę w filmie “Purpurowa róża z Kairu”?

Nie widziałam tego filmu.

 Arlekin nie tylko odgrywa rolę, ale jest postacią fikcyjną, żyjącą w naszym świecie.

Hmm. Problem polega na tym, że on nie żyje w naszym świecie, tylko w świecie wtórnym – świecie Twojego tekstu, który już jest fantastyczny o tyle, że jest fikcją. Za dużo metapoziomów.

 Nie. Chodziło mi o to, że są sytuacje, w których parę można nazwać wiarołomną.

Ale w większości sytuacji nie można. A nic nie wskazywało na to, że ta akurat jest taka, a nie inna.

 Z definicji trudno to wywnioskować. Nie widzę rozróżnienia między “kimś” a “czymś”.

"Czymś" mogłaby być firma, organizacja czy inna osoba niefizyczna – to jeszcze można uznać za użycie dosłowne. Ale gdyby ktoś np. powiedział, że złą reputację mają rowery firmy "Kółko i S-ka" – to by była przenośnia, w najlepszym razie użycie analogiczne.

 A możesz mi ją wysłać na portalową skrzynkę?

Portalowa skrzynka nie przyjmuje plików, niestety. A przydałaby się taka możliwość.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Rozumiem, że w pytaniu o adres strony zawiera się zarzut o brak fantastyki.

Tak, bo jej nie ma. Odgrywanie ról nie jest fantastyką – to zasada kompozycyjna, na której równie dobrze może się opierać powieść (albo opowiadanie) głównego nurtu. To sprawa ontologii – Tolkien, żeby daleko nie szukać, bierze ontologię od świętego Tomasza, ale na tym rusztowaniu umieszcza elfy i smoki, których Tomasz raczej nie przewidywał.

 Myślę, że relacje między postaciami z commedii dell'arte, a ich odpowiednikami w rzeczywistym świecie są wyraźne.

Owszem, relacje są wyraźne – ale to za mało, żeby tekst nazwać fantastycznym.

 Matteo, mężczyzna, który całował Elenę, mógł być ochroniarzem.

A napisałeś o tym?

 Czy w takim wypadku można użyć słowa „wiarołomna” do opisu tej „pary”?

Nie. Te słowa się nie łączą frazeologicznie.

 Reputacja, zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, to „opinia, jaką ktoś lub coś ma wśród ludzi”.

"Coś" może mieć reputację, ale tylko przenośnie.

 Wyjaśnieniem są kolejne zdania, które padają w tekście:

Problem polega na tym, że zdanie jest mętne i prowadzi na manowce.

 Kiedy przedstawiamy się, piszemy jakiś komentarz, odpowiadamy na pytanie, to tworzymy jakąś treść.

Ale nie kontaktujemy się "treściami". W najlepszym razie moglibyśmy się kontaktować słowami, choć to też niespecjalnie mi się podoba.

 Możesz podać przykład zdania w języku angielskim, które po przetłumaczeniu jakimś maszynowym translatorem, będzie brzmiało jak moje?

Mogę poszukać, jeżeli Ci na tym zależy.

 Słowo „aplikacja” pojawia się w opowiadaniu sześć razy. W taki sposób, jak napisałaś, jest tylko w wypowiedzi Giullietty. Mogło to wynikać z jej językowego niechlujstwa lub być po prostu skrótem myślowym.

Nie mam zastrzeżeń co do użycia słowa "aplikacja" w ogóle, tylko co do użycia go w ten sposób. To, że błąd pojawia się tylko raz, nie zmienia faktu, że jest błędem.

 Oczywiście, jeśli masz ją gotową. Jeśli nie, to nie zawracaj sobie tym głowy.

Mam ją gotową, ale w postaci pliku odt z komentarzami. Jeżeli to Ci odpowiada, poproszę o adres do przesłania jej mailem (na priv).

 Ulicę „Merceria Orologio” wziąłem z planu Wenecji. Nie znam włoskiego, wiec z tym zegarem to nie moja zasługa.

Traf moralny. Nie zmieniam punktacji po wynikach.

 W jakim znaczeniu używasz słowa „lampshade”?

Żargon, przepraszam. Chodzi o zwracanie uwagi czytelnika na wadę tekstu, zwykle w sposób humorystyczny, żeby ją w pewnym sensie zneutralizować (a nie naprawiać). Przykładem może być postać, która komentuje akcję w stylu "no, takie coś, to tylko w Hollywood". Czasami (jeśli żart jest udany, a wada tekstu nie da się usunąć, bo i tak bywa) taki zabieg wypada dobrze, ale nie jest to samograj i warto jednak pomyśleć, jak go uniknąć.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jim, gif na desce:

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

I teraz nie wiem, czy to komplement, czy wyraz zawodu…

To zależy, czy poziom dopasowania mojego fenomenu Ciebie do Twojego noumenu uważasz za ważny, czy nie…

 choć pogłębianie świadomości stylistycznej niby powinno w tym pomagać.

Teoretycznie tak, praktycznie – niekoniecznie. W końcu, chociaż każde z nas jest niepowtarzalne, stanowimy przecież zbiory, złożenia cech, i dwa zbiory mogą mieć całkiem dużą część wspólną. A weź jeszcze pod uwagę, że odbiorca nie zawsze jest w doskonałej formie…

 Niestety nie… chyba nigdy nie wygrzebię się ze stosu lektur, które powinienem kiedyś przeczytać.

Polecam!

 Najwyraźniej nie był zrealizowany na tyle dobrze, aby świadomy czytelnik dostrzegł go odruchowo.

Bywa i tak. Niewykluczone też, że nasze indywidualne światy mają mniejszą część wspólną, niż zakładałam (zakładaliśmy?).

 Co pozostawia otwartym pytanie, gdzie w tekście dostrzegłaś kopanie leżących w stylu współczesnych kabaretów.

Staram się ją ograniczać do minimum, ale nie zawsze mi się udaje.

Tutaj przecież cierpienie jest traktowane na poważnie, a komizm miał raczej wynikać (oprócz bezradności Pedra) z przeplotu scen w lochach oraz perypetii Izabeli z materacami. Takie pomieszanie warstw bez dysonansu na pewno jest ambitnym wyzwaniem. Szekspir potrafił…

Hmm, "ambitnym" to mało powiedziane. Kontrast często bawi, sęk w tym, że elementy kontrastowe muszą mieć jednak coś wspólnego. I tutaj (tak mi się zdaje) tego wspólnego zabrakło, bo sceny w lochach są raczej poważne, bohaterka zachowuje spokój i godność osobistą, a jedyny odcień humoru nadają scenom jej bystre wypowiedzi (co raczej podkreśla opanowanie dziewczyny), podczas gdy Izabela staje (kładzie się…) wobec wyzwania raczej absurdalnego.

 Następnego dnia znalazł na drzwiach gabinetu kartkę “Co wolno Mickiewiczu, to nie Tobie, Nyczu”.

Urocze ;)

 Bardziej pytałem w sensie, czy taka nieoczywista wstawka humorystyczna nie dekonstruuje jednak patosu przemowy.

Nieoczywistą wstawką humorystyczną jest nazwa firmy? Nie, nie dekonstruuje – nazwy prawdziwych firm bywają dziwniejsze (z ciekawości wpisałam "Balagula Steel" w wyszukiwarkę i wyszedł mi rosyjski mafiozo, ale skoro to nazwisko, to spokojnie mogłoby być nazwą firmy – może w jakimś świecie równoległym).

 To akurat miał być planowy dysonans, że Paflagonia z jednej strony dąży ku nowoczesnej Europie, a z drugiej wciąż ma kulturę zabobonną i na poły baśniową – ale może to drugie zbyt słabo wybrzmiało i została tylko niedopasowana wróżka?

Niewykluczone, zwłaszcza, że nie jestem najlepszym człowiekiem do wyłapywania akurat takich kontrastów. Po prostu nie uznaję jednej linii postępu, z której nie da się zboczyć.

 Na konkretnym przykładzie można by się zastanowić, czy to prawdziwa luka logiczna w fabule, czy też te nici trafiły Ci akurat w ślepą plamkę odbiorczą, ale nie nalegam.

No, właśnie to miałam na myśli – sama nie jestem w stanie tego stwierdzić, właśnie ze względu na tę ślepą plamkę.

 Z pobieżnych obliczeń – płetwal wywiera wpływ grawitacyjny porównywalny z Jowiszem po podpłynięciu do niego na odległość 5–7 metrów…

 Tutaj nie mamy relacji wzajemnej, tylko pozostawanie w relacji z czymś innym. Sztuczny przykład analogiczny do tego w tekście: “Funkcja, której dziedziną jest zbiór dwuelementowy, nie jest iniekcją tylko wówczas, gdy mapuje obydwa jego elementy na ten sam element przeciwdziedziny” – wydaje mi się, że nie budzi to żadnych zastrzeżeń.

Hmmm. Hmmmmmmmmm. Przykład matematyczny wygląda zupełnie sensownie. Mimo to nie jestem taka pewna, czy ten przykład faktycznie jest analogią do omawianej frazy. Mamy funkcję, która mapuje oba elementy dwuelementowego zbioru na ten sam element przeciwdziedziny, czyli na jeden obiekt (matematyczny). Czyli każdy z tych dwóch elementów jest w relacji z tym samym obiektem, inaczej mówiąc, oba są w relacji z tym obiektem.

A teraz weźmy dwie dziewczyny podchodzące do prób. Gdybyś napisał po prostu: obie dziewczyny przystąpią do tego testu – nie miałabym wątpliwości, że to jest prawidłowe. Gdybyś napisał: kandydatki przystąpią do tych samych testów – takoż. Problem powstaje przy połączeniu "obie" z "tych samych". Z drugiej strony, wstawiłam sobie w myśli "wszystkie" zamiast "obie", i to wyglądało poprawnie…

 I użyłem “nasłuchująca” celowo po to, aby zaznaczyć, że to jej ucho Dionizjusza nie jest bardzo wydajne i musi się dobrze wysilić, aby cokolwiek usłyszeć. Regulacji głośności nie ma: gdyby dobrze słyszała zwykłą konwersację, to od wrzasków ofiar mogłaby ponieść szkodę na bębenkach usznych.

Aaaa… racja, przecież to nie jest elektronika, tylko czysta akustyka. Ale jednak na to nie wpadłam.

 Prawda jednak, że “łapać oddech” występuje co do zasady w liczbie pojedynczej. Proponowałabyś coś innego? “Chwytając”?

Nie, nie bardzo. Hmm. "Z trudem łapiąc oddech"?

 U Doroszewskiego ma kwalifikator “przestarzałe”, poza tym głównie doświadczenia z różnych lektur. Dużo się kiedyś naczytałem o adresie warszawskiej Delegacji Miejskiej do cara w ramach wydarzeń przedstyczniowych. Adres pochwalny, wiernopoddańczy, adres jako gatunek prozy użytkowej.

Hmm. WSJP powiada, że to słowo pochodzi z francuskiego (w ogóle, nie tylko w tym użyciu https://wsjp.pl/haslo/podglad/33817/adres/3905108/jubileuszowy ), więc spodziewałabym się go w okresach mody na francuzszczyznę. Inna rzecz, że mnie splątało się w głowie tak ściśle z adresem getysburskim, że natychmiast odsyła do Ameryki i języka angielskiego, a nad nieamerykańskimi użyciami się prześlizguje. Może to stąd moja pomyłka?

 Konkretnie to pewnie najbardziej zależałoby jej w tym momencie na lojalności aparatu siłowego, ale innych poddanych w sumie także, niezłym rozwiązaniem wydawało mi się zatem pozostawienie tego w domyśle i uniknięcie nadmiernego doprecyzowania.

Ale gdybyś napisał "poddanych" (albo nawet "naszych umiłowanych poddanych") wilk byłby syty i owca cała.

 to chyba naturalne, że ludzie używają innego rejestru głosu w sytuacjach codziennych, a innego, gdy potrzebują brzmieć groźnie i onieśmielająco?

To nie budzi wątpliwości, chodziło mi o samą frazę. Stroi się instrumenty, a głos w zasadzie można byłoby uznać za takowy, ale nigdy nie słyszałam, żeby stroiło się je na coś, a zwłaszcza na ton. Choć miałoby to sens (żargon?).

 I przecież dlatego Lilia najpierw używa słowa “śruby”, a potem uściśla, że są zainstalowane jako przekładnie?

Rzeczywiście: Te zaciski pewnie mocujemy do poręczy, a tutaj dwie śruby jako przeciwstawne przekładnie obrotowo-posuwiste. Jedna chyba dociska ten klin do deski na zasadzie imadła, a ta druga ma końcówkę z haczykami… Wielki trąbojerychoński fikmózgu…

 tarnina powinna wypuszczać jakieś listki na wiosnę, ślimak tak nie bardzo

Ale w czerwcu ślimaki zaczną składać jajeczka ^^

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A myślałem, że “nikt z tego strzelał nie będzie” jest tak powszechne, jak kontakty z fachowcami od robót wszelakich.

Nie mam takich kontaktów. Wyjaśnione :) A naturalna głupota ma nad sztuczną inteligencją tę przewagę, że istnieje (co prawda jest prywacją, więc w sumie to nie do końca, ale tak jakby).

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Don’t kiss and tell :P

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Oj, jesteś surrealistą. Jak dla mnie – zbyt surrealistycznym, ale to nie znaczy, że nikomu się nie spodoba.

Alternatywnie:

A, i przecież wygrałeś to i owo (choć nie za tekst) – adres poproszę!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie ma tak, że dobrze, albo że niedobrze :P

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie szkodzi, nie szkodzi, mamy czas. Pieniędzy nie mamy, ale mamy czas :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dowiedziałam się dzisiaj (całkiem przypadkowo), że istnieje powiedzonko “nikt nie będzie z tego strzelał”

… serio? Ja nie wiedziałam! Dlatego nie zrozumiałam?

Może miał buga, który sprowadzał wyniki z innego wymiaru?

It’s not a bug, it’s a feature! (Fetyszyści AI… :P)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

W takim razie poproszę adres mailowy na priv (i oczywiście adres dla jednorożców też na priv).

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Reg i Finkla jakoś nie miały wątpliwości, ale ja sam – może podobnie jak Ty – czuję się niepewnie w rozpoznawaniu anonimowych autorów

Ja w zasadzie nie próbowałam zgadywać, chociaż co do kilku tekstów miałam podejrzenia (na razie sprawdziły się w jednym przypadku, ale łatwym – bo sam autor zostawił wskazówkę).

Źle mi się wczoraj odpisywało z jednym okiem przyklejonym do zegara, a Twój post jest długi jak liść welwiczii – po południu, dobrze?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Z moich osobistych odgadywanek sprawdziła się na razie jedna, i to tylko dzięki temu, że Bardjaskier zostawił w tekście bardzo czytelną wskazówkę. Więc wiecie

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Chwała zwyciężonym, chałwa zwycięzcom :D

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Po prostu akurat to pamiętałam.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Czasem stwarza, ale na to jest miejsce raczej w dłuższych tekstach.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jesteś ostatnim człowiekiem, którego posądzałabym o napisanie tego tekstu… (myślałam, szczerze mówiąc, że stworzyłeś raczej "Szarą kulę"…)

 Sam w sobie stanowi nie lada nagrodę za udział w konkursie i niewątpliwie zasługuje na możliwie rzetelną odpowiedź.

Cieszę się ^^

 Nie znaczy to jednak, abym zgadzał się koniecznie z każdą uwagą (czy choćby z większością).

Naturalnie!

 zagadkowość intrygi dworskiej, z której rozwiązywania czytelnik miałby potencjalnie czerpać przyjemność, na zasadzie zbliżonej do kryminału

Hmmmmm. Czytałeś może "The Moonstone" Wilkie Collinsa (podobno jest polski przekład, ale popełnił go Łoziński, więc spuśćmy nań zasłonę milczenia)? Otóż tam jest zagadka kryminalna (kto ukradł tytułowy diament?), ale siłę powieści stanowią postacie (choćby dlatego, że jest, z braku lepszego słowa, epistolarna – nie ma osobnego narratora, powieść jest zbiorem wspomnień bohaterów).

 Zależy jednak, jak rozumieć Twoje pytanie, bo jeżeli zastanawiasz się, jaką głęboką prawdę o życiu przekazuje opowiadanie, to z tym istotnie może być trudniej, nawet gdybym próbował tłumaczyć się założeniami konkursu.

Nie, nad tym się nie zastanawiam – po prostu najwyraźniej umknął mi kluczowy element…

 Wobec bardzo ograniczonej ekspozycji na współczesne kabarety mogę tylko domniemywać, że wyrażasz tutaj subiektywną niechęć do satyrycznego przetwarzania klasycznych wątków baśniowych.

Samo satyryczne przetwarzanie wątków baśniowych nie jest niczym złym. Swoją ekspozycję na kabarety też staram się ograniczać do minimum, bo już nawet Hrabi (do niedawna jedyny, który dało się oglądać) wywołuje u mnie ból zębów. Ale taki np. Potem? Dało się. Co jest nie tak z naszym światem?

 Ciekawa rzecz wobec tego, że w Poskromieniu złośnicy, czyli chyba najjaśniej nawiązującym do commedia dell’arte arcydziele z epoki, Kate jest głodzona i poddawana deprywacji snu.

Nie pomyślałam o tym. Ale też – "dla mnie". Zauważyłam, że nie śmieszy mnie wiele rzeczy (slapstick), które ludzi śmieszą. Szczególnie jasno zauważyłam to przy czytaniu tekstów konkursowych…

 Tutaj katharsis może czytelnikowi zapewnić seria upokorzeń pułkownika

No, właśnie – mnie nie zapewniło.

Dla mnie – choć wiem, że nie każdy tak to postrzega – istotnym aspektem komicznym są też odniesienia literackie, na przykład to podwójne nawiązanie do Żeromskiego i Pratchetta.

Nie wiem. Ogólnie – dzięki temu konkursowi nauczyłam się (choć niby już to wiedziałam – ale jakoś, hmm, płytko?) że poczucie humoru jest rzeczą dość subiektywną.

 Mimo wszystko trudno polemizować z Twoim uczuciem niesmaku, a taka informacja zwrotna od doświadczonego odbiorcy może być nader wartościowa!

Tak to już jest z uczuciami.

zwróciłaś aby uwagę w pierwszej przemowie na kontrahentów Balagula Steel?

Hmm. Po dwóch miesiącach nie pamiętam, czy zwróciłam…

 Jak to w commedia dell’arte.

Prawda.

 Można na to pytanie odpowiedzieć na kilku płaszczyznach:

Sęk w tym, że nijak mi ta wróżka nie pasowała do otoczenia…

 Miałem raczej nadzieję, że udało mi się logicznie pozszywać wszystkie wątki.

Mam wrażenie, że po prostu nie widzę nici, którą one są pozszywane.

 Już jeden z pierwszych komentujących trafnie wskazał koloryt zbliżony do bałkańskiego, jest tu dużo uwag wskazujących, iż rzecz dzieje się na obszarze rozpadu Imperium Osmańskiego.

Hmm. Niby tak, ale mimo wszystko…

 A wieloryb, nie chwaląc się, jest w miarę spory.

A Jowisz jest jeszcze większy :P

 SJP PWN: Obaj, obydwaj, oba – liczebnik odpowiadający liczbie 2, wskazujący, że to, o czym mowa, dotyczy każdej z dwóch wymienionych wcześniej osób, rzeczy lub spraw. Moim zdaniem to wręcz książkowy przykład użycia i nie mogę znaleźć przeczących temu źródeł.

Myślę, że autor definicji PWN nie uściślił jej dostatecznie. Zobacz: obie dziewczyny podchodzą do tych samych testów. Są dwie dziewczyny, które podchodzą do tych samych testów. Czy to możliwe, żeby tylko jedna podchodziła do tych samych testów? Nie. Mamy tu relację, zob. tutaj: https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842880

 Doroszewski: Ustronny – położony na uboczu, oddalony od miejsc ludnych, uczęszczanych; odludny, mało uczęszczany, boczny, z wręcz podanym przykładem Ustronny pokój, kącik, zakątek. Tu mamy właśnie ustronny pokój (salę).

Hmmm. No, dobrze. Mamy przecież w języku "ustronne miejsce", oznaczające pewne pomieszczenie.

 SJP PWN: Nasłuchiwać – wytężać słuch, aby coś usłyszeć. Dokładnie to robiła królowa (Doroszewski daje jeszcze przykład nasłuchiwała jęków chorego).

Cytat:

– Mogłabym naprawdę być dumna z takiej synowej – skomentowała po cichu Róża II, rzeczywiście nasłuchująca ze swojego gabinetu.

Więc tak, królowa zdecydowanie stara się coś usłyszeć. Ale skoro czyni to ze swojego gabinetu, a słuchane zjawiska odbywają się gdzie indziej, wydaje się logicznym, że ma do tego słuchania jakieś urządzenia, ot, choćby tunel w ścianie. Czyli – wzmocnienie dźwięku.

 O “facecie” mówi oprawca, zwracając się do przesłuchiwanej rozmyślnie brutalnym (jak na realia świata przedstawionego) językiem, a “gdyż” jest w narracji obok “guwernera”.

Niby prawda, ale mimo to – zgrzyta.

 Może i gdzieś są…

A, na przykład: wołała słabo, łapiąc płytkie oddechy. Można łapać oddech, można oddychać płytko, ale łapać płytkie oddechy?

 Nie wygląda mi na anglicyzm, w znaczeniu “pismo zbiorowe, także odczytywane jako odezwa” występował przed wzrostem znaczenia języka angielskiego powszechniej niż dziś.

O, a masz jakieś źródła?

 Poddanych, wydawało mi się to łatwe w domyśle? Pozostawienie lub opuszczenie takiej przydawki to zawsze delikatna kwestia stylu.

Nie do końca stylu. Królowa może się cieszyć lojalnością poddanych ogólnie, ale też któregoś konkretnie.

 Nie upieram się jednak, że przeskok do wyobrażenia orlicy był tutaj udaną decyzją twórczą.

Nie był.

 ktoś mógłby tu sobie wyobrazić masarza zamiast masażu

Zwłaszcza taki wariat, jak, nie przymierzając, ja :)

 Poza tym po prostu – doktor nastrajał tonację głosu na częstotliwość, przy której brzmiał on najbardziej srogo, może gdzieś w okolicach b minus pierwszego.

… mhm.

 śruba jako maszyna prosta spełnia definicję przekładni mechanicznej

Ale o ile każda śruba jest przekładnią, to nie każda przekładnia jest śrubą.

Opis wydaje mi się najzupełniej jasny, nie wiem zatem, skąd Twój trąbojerychoński fikmózgu

Jak widać – każdy myśli inaczej.

 Nie, nie jest to błąd: https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/zbieg-wielokropka-z-wykrzyknikiem-lub-pytajnikiem;15469.html.

A, popatrz. Coś mi się najwyraźniej zawiesiło w rozumie.

 Podszedł do nich pałacowy błazen Pentangelo, przebrany za smoka umyślnie nieudolnie, na nadgarstku miał srebrny zegarek.

… dobrze, jakim sposobem to przegapiłam? Naprawdę nie wiem.

 Czy nie byłoby Ci przykro, gdybym nie odniósł się już wtedy do prawidłowości poszczególnych uwag (lub przynajmniej części z nich), lecz tylko podzielił się wrażeniami z przeglądu redakcyjnego?

Nie, oczywiście – to Twój tekst i Ty decydujesz.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Może po prostu jesteś filozofem?

Można żyć jako człowiek mało świadomy…

Linkowałam C. S. Lewisa? Jestem pewna, że linkowałam.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Wiesz, taka refleksja przy czytaniu książki o filozofii średniowiecznej – nie ma czystej możności. Jeśli coś ma określoną możność, to musi być też trochę w akcie, właśnie tym, który ją określa.

Tak wiesz, na temat gadamy XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Na priv przesyłasz mi adres mailowy, a ja na ten adres przesyłam plik ze szczegółową masakrą

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dobra, jesteśmy XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Kurka, o tym nie pomyślałam :P o nagrodach za maskowanie, znaczy ><

Dobra, to ostatni imprezowy gif :D

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Trupa tekstu :P

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

:D Tak, teraz można się ujawniać.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Najlepsze wino na ostatku

Dobrześ waść to wykoncypował, choć zapewne ciut więcej czasu, byś ją mógł ogładzić, opowiastce tej by nie poszkodziło. Komizm jej wdzięczny, subtelny, personami stojący, acz i pojedynek mnicha z awanturnikiem bawić może. Jednakowoż pozostałam nienasyconą, bo – choć theoxenia i morał, by ubogim zawżdy dobro czynić, licznych bajęd są osią (okazuje się, że dekonstruuje owe bajka moskiewska, co może pewne fakty objaśniać, acz dekonstrukcja ta z niegłupich pozycji jest przeprowadzoną), tutaj jednak wrażenie deus ex machina czynią. Zbyt bowiem głęboko-ś tę naturę Jakubową ukrył, i wielce nagle na świat oną wydobyłeś. Znikanie bowiem przedmiotów magicznych pod jego dotknięciem i na czyste serce wskazywać mogło, i na brak edukacyi w szatańskiej materii, i na wiele więcej, a gawęda zaglądająca samemu Jakubowi przez ramię wielce trudnymi czyni zamiarowane przez waści facecyje.

Uff, nie tak łatwo utrzymać stylizację, i Tobie też nie do końca się to udało. Jest to tym bardziej widoczne, że w całym opowiadaniu stylizujesz na tyle mocno, że parę razy się potknęłam. Tak czy owak, erudycją błyszczysz jako ta gwiazdka z nieba (tu i ówdzie zaśniedziała – ale to nie moja dziedzina i nie mogę tego sama rzetelnie wyłapać), chociaż trafiły się i błędy: kategorialne (uśmiech to wyraz twarzy, a zasępienie – uczucie; czy to ciosy obijają?) i te różne drobne. Ot, choćby: nie „obaj” się starli, tylko dwaj – przecież jeden nie mógł się zetrzeć. Nie powinno być „przez piękno”, tylko „od piękna”, mam wrażenie, a „wywód” to konkretny rodzaj wypowiedzi (https://sjp.pwn.pl/szukaj/wyw%C3%B3d.html) i tak jest od dawna. W stylizacji czy nie, „zdobny” wymaga dopełnienia! Rzecz zawsze jest zdobna w coś! „Nosić” jest częstotliwe – widząc żebraka po raz pierwszy (czy "pierwszy") nie sposób orzec, czy nosi maskę często, czy tylko teraz. „Dziewczę” jako słowo jest rodzaju nijakiego, więc nie zauważyło. Zdanie „Mimo pytań, Arseniusz sięgnął do sakiewki” nie pasuje mi ze stylizacją, poza tym – to on zadawał pytania, a nie jemu je zadawano. „Podziałać” wydaje mi się mocno współczesne. Ponadto „swój” odnosi się do podmiotu zdania (https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Swoj-a-jego;20593.html), w zdaniu „jedyną drogą wspomożenia swego pana jest rozwikłanie zagadki” jest mylące. I nawet Ty antropomorfizujesz oczy… ech. Za to „delikatnie” użyte poprawnie, za co niech Ci się ręce święcą.

W paru miejscach trochę tłumaczysz, tu i ówdzie odrobinę bym przystrzygła, gdzie indziej – kapinkę podlała, żeby urosło.

Z typów spodobał mi się Jakub, uroczo bezczelny jako żebrak, uroczo lojalny jako sługa – ale, jak już powiedziałam, jego prawdziwa natura wyskoczyła jak diabełek z pudełeczka. Także sędzia wraz z ojcem karmelitą są sympatyczni. Kłopotek wypada dobrze jako podkręcający wąsa drań, za to Pantelejmon jest raczej nijaki, choć, co prawda, niewiele go widać. Burza jest cokolwiek nagła (choć w sumie deus ex machina ją tłumaczy…) i trochę za łatwo idzie naszemu Jakubowi (jak wyżej). Bardzo dobre wrażenie zrobiły na mnie powtarzające się motywy: pogrzebacz i udawana rejterada mnicha.

Przyznałam maksimum punktów za elementy dodatkowe, bo i jedwabna wstążka, i maska (oraz przebranie) Jakuba są w fabule niezbędne, a i zegar się pokazał, choć nie wiem, co on tu właściwie robi.

Przeczesany tekst, jak zwykle, dostępny na zamówienie (które ślij na priv). Potrzebny mi będzie także adres do wysłania nagrody.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nahajem po białych plecach

Ten tekst ma potencjał. Zdaje mi się, że ogromny (choć raczej przygodowo-romantyczny, niż komediowy, ale to nie problem). I co? I nico. Drogi Anonimie (mam swoje podejrzenia, ale głupio pisać "droga Anonimko"), toż to zbrodnia taki potencjał tak przeputać. No, pasy zedrę!

Po pierwsze, początek nijak się ma do dalszej części – obiecuje dużo, a nic z tego nie zostaje dotrzymane. Spodobał mi się Hipolit, postać nieźle zbudowana mimo nikczemnej postury – ale jednak poboczna. Główni bohaterowie są mniej ciekawi. Do tego ślub (ludzi zupełnie nowych, niemających żadnego udziału w fabule) nie ma nic wspólnego z planami, a plany zostały zepchnięte daleko na bok. Fabułę traktujesz mocno po łebkach, no i – sugerujesz kilka (!) fabuł ciekawszych od tej, która ostatecznie trafiła do tekstu (zadanie Artura, zadanie Kasi, ich wspólna przeszłość…). Nieporozumienia mogłyby być zabawne, ale w sumie nie mają żadnych konsekwencji.

Sporo jest drobiazgów psujących zawieszenie niewiary: nie jest zbyt sensowne ani to, żeby troll nosił ze sobą adresy klientów na bal (choćby dlatego, że mógłby je zgubić albo „zgubić”), ani to, żeby sama kradzież tych adresów odcięła go od rynku (choć tu można by już coś wykombinować, np. że klienci są paranoikami w kwestii ich ujawnienia); podobnie dziewczyna „wirująca” w ramionach faceta, który się na niej wiesza, żeby nie paść na ziemię; i niefantastyczności typu „jedyna dziewczyna w grupie”, czy „temat pociągnęła postać” („postać”!). Opisy są bardzo streszczone, mało plastyczne. Wszystko to źle wpływa na zawieszenie niewiary. Dlaczego nie pokażesz, np. tego śpiewającego gnoma? Tylko go streszczasz. Po co upijać Huberta, skoro zaraz trzeźwieje i nawet niczego po pijaku nie robi? Swoją drogą, facet ma wątrobę jak szpak… Rozmowa na statku to infodump i musztarda po obiedzie – wszystko to można było przemycić wcześniej, nie jest też przyjemna w czytaniu, a raczej niezręczna, jakby się weszło do pokoju, w którym ludzie się kłócą. I dlaczego właściwie żadne z supertajnych agentów nie potrafi latać statkiem kosmicznym?

Przy okazji – uwaga chemika – nie ma czegoś takiego, jak „sól azydku” – azydek to rodzaj soli!

Teraz język. Niedobrze z nim. Mamy sporo pustosłowia, mnóstwo zbędnych zaimków, sporo powtórzeń i zdań, które po prostu źle się parsują. Na przykład „Niełatwo było dostrzec coś w lichym świetle pochodni, w które każdy z wędrowców był uzbrojony”. Czemu pochodnie (albo światło, bo z budowy zdania wynika, że wędrowcy byli uzbrojeni w światło…) przyrównujesz do broni? Przeciwko czemu one są bronią? Inne niezgrabne zdanie: „Odłożył ciężko pusty już kieliszek” – lepiej dać przysłówek na początek; niezależnie od tego, mocniejszy czasownik zwykle jest lepszy od słabego z przysłówkiem. Niepotrzebnie dookreślasz czasowniki przysłówkami – tnij je. Bohaterowie ciągle ruszają w jakimś kierunku, docierają dokądś itp. – ale brakuje w tym konkretów.

Wielokrotnie tłumaczysz w didascaliach to, co jest oczywiste na podstawie samej wypowiedzi, na przykład Hubert „próbuje x i jednocześnie y”, gdzie y jasno wynika z jego kwestii – nie wygląda to zgrabnie. Polecam też przestudiować https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/, bo didascalia świadczą o niezupełnym zrozumieniu kwestii czynności paszczowych.

Gramatycznie: „zdobny” wymaga dopełnienia. „Grupa pięciu osób chowających twarze pod zdobnymi maskami podążała za nim. Zdwoili teraz czujność” – ani „grupa” ani „osoby” nie zgadzają się z podmiotem domyślnym drugiego zdania, którym jest „oni” (wnioskujemy o tym z formy czasownika). Przypominam też, że imiesłowy nie oznaczają przyczyny! (Tylko jednoczesność: https://academicon.pl/imieslowy/).

Nie zawsze dobrze dobierasz słowa: choćby „osoba” to termin techniczny – lepiej go unikać w zwykłej prozie. Strój może być pełny najwyżej czyjegoś materialnego jestestwa, kompas nie może nikogo „wodzić” (chyba że bardzo metaforycznie), a „dotrzeć” (https://sjp.pwn.pl/szukaj/dotrze%C4%87.html) i „taksować” (https://sjp.pwn.pl/szukaj/taksowa%C4%87.html) znaczą trochę co innego, niż Ci się zdaje. Kieliszek raczej odstawiamy, nie odkładamy, bloki nie mogą być „byłe” – najwyżej zrujnowane, nie można być „w temacie” (najwyżej „przy”, ale i to nieładne), buty są na obcasie, nie „z obcasem”, a krąg się nie kończy. Cztery razy w mianowniku l.p. i cztery w innych przypadkach (sprawdziłam mechanicznie) używasz bardzo suchego słowa „postać” – ono znaczy niewiele. Raz używasz „dokładnie” zamiast „właśnie” – to niedobrze.

Ponadto „się” często trafia na miejsca akcentowane, no i brakuje sporo przecinków.

Ślub na końcu, jako się rzekło, jest, ale doklejony ciut na siłę. Plany jakieś są, ale prawie ich nie widać. Śmiesznie specjalnie nie jest. Z elementów dodatkowych pokazała się maskarada, ale w zasadzie niczego nie zmienia to, że bal był maskowy, więc przyznałam tylko pięć punktów.

Tekst rozłożony na czynniki pierwsze dostępny jest na zamówienie na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ale wiesz, że to jest horror?

I że fabuły praktycznie w nim nie ma? O planach nie wspominając? Ślub niby jest, językowo mi się podoba, dobrze wypada także skojarzenie Klary z drapieżnikiem – ponieśli i wilka, co? Ale do klasyfikacji nie wejdziesz, bo za krótkie.

Błędów stwierdziłam denerwująco niewiele: „był zdania, że trudności w podbojach miłosnych zaostrzały” – c.t. "Musi nieźle wyglądać" to anglicyzm, za to angielszczyzna Paputkina łamana (tak miało być?). Nazwiska obce albo w całości spolszczamy, albo piszemy tak, jak obcy piszą (nie "Casanowa", "tylko "Casanova").

Wrr. Nawet fantastykę tylko tu sugerujesz (Klara jest wampirem? Sidhe? Może sukkubem?), elementów dodatkowych nie ma. Nie ma też humoru, najwyżej wisielczy.

Tych parę błędów możesz dostać na zamówienie, ale – rozwaliłeś system. Puff. Możesz być z siebie dumny.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Za krótki był ten karnawał

Bo wykonanie tekstu zdradza pośpiech. Duży pośpiech, zwłaszcza pod koniec, bo ogólnie wszystko trzyma się kupy, choć nie zawsze na pierwszy rzut oka. W końcówce (na balu) dwa zdania się podwoiły, co wyraźnie oznacza, że Kopciuszek pędził, co sił ;) kawałek za połową zaczyna się streszczanie, pojawia się też garść literówek, parę powtórzeń oraz kilka nieprzemyślanych rozwiązań (Ludwig i Ludomysł spadają z sufitu, byle Nastazja też miała szczęśliwe zakończenie, Malwina z Matyldą też wyskakują jak diabełek z pudełeczka, no i ten zwrot… sensowny, ale niedopracowany). Może kiedyś będzie dobrze dopieścić ten tekst? Taki, jaki jest, jest trochę… bez przekonania. W dialogach kilka razy zdarzają się nielogiczne przeskoki, nie są też zbyt naturalne – sporo w nich opowiadania sobie nawzajem o tym, co postacie już wiedzą. Specjalistyczne słownictwo (z dziedziny odzieżowej) może utrudniać odbiór.

Powtarzam, że choroba psychiczna (czy inna) nie jest śmieszna. Średnio śmieszny jest też facet w damskim przebraniu – ogólnie czytało się dość przyjemnie, ale bez szału.

W jednym zdaniu Carmen ma oczy „zielonkawe”, w następnym już błękitne – Benedict Cumberbatch, czy nieuwaga autora? Raz czy dwa Wilhelm zmienił się w Wiliama – nie używamy różnych form tego samego imienia w odniesieniu do jednej osoby. A swoją drogą – panny płacą wszystko Malwinie, a Matyldzie nic – nie wspominałeś, żeby to była spółka.

Konkretnych problemów językowych znalazłam sporo, nie wiem, które z nich są skutkiem pośpiechu. Szczególnie chodzi mi o dobór słów – zdarzają się takie mało fantastyczne, a poza tym: prosperować można tylko dobrze – nie ma sensu tego podkreślać, „spłoszony wzrok” to antropomorfizacja, nie rozglądamy się wzrokiem, tylko oczami. Zdanie: „wąskiej, podróżnej sukni bez sukcesu usiłowała zasymulować damskie krągłości” jest bardzo niezręczne – nie można symulować krągłości, bo one nie są stanem (https://wsjp.pl/haslo/podglad/38953/symulowac/5075482/chorobe); poza tym – chwilę później wspominasz o piersiach, czyli jakieś krągłości (choć sztuczne) są. Co to znaczy „perlić się w uśmiechach”? Trafiło się consecutio temporum – jeśli: „Czujnym oczom krawcowej nie umknął fakt, że”, to zdanie podrzędne musi być w czasie teraźniejszym. Nie można wyglądać skromnie, tylko na kogoś skromnego. Kończy się nie „smutnie”, a „smutno” i jak „mruknąć” przez zaciśnięte zęby? Czy Lilia aby nie warknęła? Piszczy się z zasady wysoko, a nie nisko. „Głownia” miecza to raczej ostrze, choć trafia się też sens „rękojeść” – ale bardziej jednoznaczna jest zawsze „głowica”.

Pamiętaj, że „nie” z imiesłowami przymiotnikowymi piszemy jak z przymiotnikami – łącznie: https://sjp.pwn.pl/zasady/Z-imieslowami-przymiotnikowymi;629516.html, a „jednak” wprowadza przeciwstawienie – wspomnienie królewskich wkurzeń nijak nie wyklucza tego, że Bard zna monarchę od lat.

Forma zdrobniała dostatecznie sugeruje mały rozmiar – nie trzeba dodawać, że alkierzyk jest niewielki, bo to już wiadomo. Poważny błąd, który już w konkursie widziałam: „ciasto dyniowe lubię robić najbardziej. Mamy jej w tym roku pod dostatkiem” – no, przepraszam: czego mamy pod dostatkiem? Ten zaimek nie odnosi się do niczego. Nie ma żadnego rzeczownika, do którego mógłby się odnosić. Poza tym nie trzeba podkreślać, że książę nie zwraca na coś uwagi (i to tym brzydactwem „ignorować”, fuj), skoro następne zdanie mówi, że zwracał baczną uwagę na coś innego. Fraza „ufnie pałaszują posiłek” jest bardzo dziwna.

Interpunkcja: zabrakło trochę przecinków, zwłaszcza między orzeczeniami i przed wołaczami, trafiły się też spacje wciśnięte przed kropkę; są też przecinki w miejscach całkiem przypadkowych (między podmiotem a orzeczeniem też), i parę błędów w zapisie dialogów (zob. https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/). „Wybrankę serca może wybrać również sam król, jako wdowiec oraz licznie zgromadzeni dworzanie i rycerze” tu jest powtórzenie, ale co gorsza – brak przecinka sugeruje, że król jest dworzanami i rycerzami. Poza tym często dajesz jednosylabowce („się”, „nam”) na miejsca akcentowane – to źle brzmi.

Elementami dodatkowymi są maski i przebieranki, i jako niezbędne w fabule zyskują Ci piętnaście punktów. Plany są, choć niezbyt rozbudowane, ślub (żeby to jeden…) jest.

Tekst po masakrze przecinkowej, jak zwykle, do odbioru na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Hmmmmm…

Dziwny tekścik. I miły, i niemiły jednocześnie. Miłe i przyjazne są same duchy z ich zdecydowanym dążeniem do załatwienia własnych życiowych spraw. Natomiast wyśmiewanie religii i wiernych to jednak pójście na łatwiznę – może nie zauważyłeś, ale nie lubię większości rzeczy modnych i bezmyślnie mielonych raz po raz. O ślub chodzi od początku, jest też plan, który faktycznie doprowadza do zawiązania węzła, choć nie całkiem tak, jak bohaterowie sobie wyobrażali, więc tę część masz odhaczoną. Za to ostatnie zdanie, mocno cyniczne, psuje ciepłą atmosferę. Nie wiem, co myśleć o tym kawałku. Nie śmiałam się przy nim, nawet się nie uśmiechałam, choć ma coś w sobie.

Językowo nie jest źle, choć nie zawsze trzymasz styl w dialogach, poza tym niektóre zdania trudno się parsują. Przypominam po raz enty, że „delikatnie” to nie to samo, co „lekko”, oraz, że „osoba” to termin techniczny i nie powinna być zamiennikiem „człowieka”. Poza tym nie można „wyłonić” worków (najwyżej wydobyć ich zarys z mroku).

Czy na pewno wiesz, co to jest „spisek”? (https://wsjp.pl/haslo/podglad/29000/spisek)? Czy może „spiskowcy” mają tu mieć zabarwienie ironiczne? Nie było to dla mnie jasne. I co to znaczy „podobno”? Hmmm? Oprócz tego: nie można niczego przypominać „odlegle”, to niepolski frazeologizm (https://sjp.pwn.pl/szukaj/odleg%C5%82y.html), jarmark nie może być „spontaniczny” (https://wsjp.pl/haslo/podglad/4850/spontaniczny), a nibyświecy nie da się skłonić do niczego, bo nie jest osobą (bytem obdarzonym rozumem i wolą, znaczy). Co do gramatyki, „zakończyć” (i w ogóle formy dokonane) łączy się z rzeczownikiem odczasownikowym, ale raczej nie z bezokolicznikiem, a pyta się kogo? widmo (ma być dopełniacz). Znikło parę przecinków, ale większość moich uwag ma postać "hmm".

Za elementy dodatkowe masz dwa punkty, bo i manele są wymienione z nazwy (choć nie są to bransoletki), i jedwabne sznury też się pojawiły.

Zwłoki tekstu do odbioru w kostnicy, to znaczy, na zamówienie na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Mmmm, a spojrzałeś na adres strony?

Bo tak – tekst jest notatką praktycznie bez światotwórstwa, i jest to notatka czysto obyczajowa. Wątek komputerowy nie może w naszych czasach uchodzić za fantastyczny (znikająca komórka już bardziej, ale też niekoniecznie), zresztą nie rozwinąłeś ani tego, ani innych wątków. Humoru nie zauważyłam (lampshade na samym początku mnie nie rozbawił), i szczerze mówiąc, ta fabuła, w stanie nieprzybranym żadnymi, ale to żadnymi fidrygałkami, nie bardzo się broni.

Mówiąc wprost – tekst jest pisany na kolanie. Ślub spada z sufitu – nic nie wskazuje na związek między Arlekinem/Marcellem i Colombiną/Giuliettą, fabuła trzyma się słabo: nie zapowiadasz niczego, szantaż wychodzi mało wiarygodnie, bo właściwie nie opowiadasz o nim. Podwójność świata (relacje między rzeczywistymi postaciami odbijające się w zwierciadle commedia dell'arte) jest znakomitym pomysłem, ale trzeba go było rozwinąć – w tym tekście nie zrobiłeś tego wcale.

Język pospieszny, byle jaki – kilkakrotnie wybierasz słowa prawie, ale jednak nie te, które pasują. Powtórzenia zwracają uwagę – to też wskazuje na pośpiech, podobnie jak nienaturalny szyk i dialogi. Giulietta wygłasza wręcz infodump. Lampshade nie zmienia faktu, że to infodump.

„Para” to rzeczownik zbiorowy, jest w liczbie pojedynczej i nie można się do niego odnosić w liczbie mnogiej. Mam tu na myśli zdania w rodzaju „Można było uznać, że ich namiętne zachowanie przekraczało granicę przyzwoitości.” (które i bez prowadzącego donikąd zaimka jest po prostu nieładne). Ponadto para nie może być „wiarołomna”, bo nikomu nie przysięgała – wiarołomna może być żona (https://wsjp.pl/haslo/do_druku/7526/wiarolomny), a para najwyżej cudzołożna albo występna. Reputację, tak przy okazji, ma osoba, ale małżeństwo? Ze zdania „Colombina mimo ostrych słów nie była zła.” wynika, że nie była zła, choć padły ostre słowa – ale to przecież ona sama je wygłosiła! O co tu chodzi?

Co to znaczy „treści, którymi będzie się można kontaktować”? „Na szczęście to publiczne miejsce świeciło już pustkami” – świeciło pustką, ale zdanie jest mało stylistyczne, wygląda jak maszynowo przetłumaczone z angielskiego.

Można zapoczątkować prace nad aplikacją, ale w żadnym wypadku aplikację. Manipuluje się czymś/kimś, a nie coś/kogoś, „odpowiedni” stopniuje się prosto, a „oskarżyć” wymaga dopełnienia.

Skrótowce (PIN) piszemy w całości dużymi literami (https://sjp.pwn.pl/zasady/89-18-32-Skrotowce;629408.html), „się” nie dajemy na miejsca akcentowane, o ile można tego uniknąć.

Masz jeden punkt dodatkowy za zegar w nazwie ulicy.

Wykaz błędów czeka na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Pętle, pętelki i metafikcja

Pętelki ontologiczne, oczywiście, bo w sumie wychodzi na to, że ktoś (Piotrek? Zeno?) powstał tu spontanicznie i z konieczności. Ale nic to. Siłą tego tekstu jest zdecydowanie metafikcyjność – niestety, tej siły nie wykorzystałeś.

Podoba mi się pomysł z postacią fikcyjną, która logicznym rozumowaniem dochodzi do tego, że jest fikcyjna, ale można go było rozwinąć; podobnie ten z postacią fikcyjną, która przejmuje pałeczkę i zostaje Mary Sue własnej historii – to jest w tekście najzabawniejsze. Za to fabuła i światotwórstwo bardzo po łebkach: świat, z którego pochodzi Piotrek, nie trzyma się kupy (a pokazałeś go tylko ciutkę), raptory – cóż, podróżnik w czasie pewnie mógłby jakieś znaleźć, ale mimo to spadają z sufitu. Miałam też kłopot z zawieszeniem niewiary przy dziku i polowaniu z szablą (widziałeś w życiu dzika?), w scenie, w której Piotrek jedzie na polowanie z Zeno (dlaczego miałby to robić?), w scenie rozmowy Quentina z Sofią (nie zrozumiałam jej)… Tak nawiasem, co do Sofii – jej konflikt z Piotrkiem mogłeś zapowiedzieć wcześniej. Wyskakuje jak z pudełeczka, a Sofia pełni tu rolę nagrody, którą nawet nie tak trudno zdobyć. Ten lampshade słabego światotwórstwa na koniec trochę pomaga, ale mimo to – mówisz mi, że jesteśmy w siedemnastowiecznej Polsce, kiedy to oczywiste, że nie jesteśmy, skoro nic faktycznie na to nie wskazuje (styl dialogów, wydarzenia, tytulatura, imiona, obyczaje, nic), a epoka mogłaby być w zasadzie dowolna (Piotrek przybył z przyszłości). Przy okazji – imię Quentin pochodzi z łaciny przez francuski, ale u nas nigdy nie było używane – ciągle myliłam go z Piotrkiem, bo chłopak z XVII wiecznej Polski mógłby się nazywać Piotr, a Quentin na pewno nie. Charakterystyka Aureliusza jest bardzo jednoznaczna, to świetnie – ale nijak nie wpływa na całą historię. Równie dobrze mógłby być przemiłym facetem. Pierwsza scena trochę mnie zniechęciła, a później nie znalazłam dla niej uzasadnienia. I dzik jest uroczy, ale moje zawieszenie niewiary spadło z drzewa na długo przed tym, jak Piotrek powalił go jednym ciosem szabli (… szabli…).

Język. No, szału nie ma. Zacznij od powtórzenia z didascaliów: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/#czynnosc_w_wypowiedzi

W tekście znalazło się sporo zbędnych zaimków, kilka przecinków spadło z sufitu (a sporo zupełnie zniknęło), ale przede wszystkim – używasz słów niezgodnie ze znaczeniem: „móc” i „potrafić” – to nie to samo, „naprawdę” NIE znaczy „bardzo” (https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842880).

Dlaczego Zeno wygląda „jakby miał niepowstrzymaną chęć uderzenia Aureliusza”, a nie normalnie, jakby chciał go uderzyć? Pomijając to, że facet, który dzika wnosi, nie musi być facetem, który go upolował – co to znaczy, że Sofia go z dzikiem „skojarzy”? Nie wiem, czy fresk można nazwać „kolażem” – pierwsze skojarzenie to naklejanka (https://wsjp.pl/haslo/podglad/103380/kolaz). Siekiera ma trzonek (albo rękojeść) nie trzon, i na pewno nie powiedziałabym, że trzonek siekiery „zmókł od potu”. I co to jest „baza”? „Pofatygować” może się autor do sklepu (https://sjp.pwn.pl/szukaj/fatygowa%C4%87.html), ale książeczka może być tylko sfatygowana (https://sjp.pwn.pl/szukaj/sfatygowany.html). Z fragmentu opowiadania się nie korzysta – można go najwyżej wykorzystać. „Przewidzieć” to nie to samo, co „przywidzieć (się)”. „Postacie, które przez cały czas były szkicowane” to bardzo dziwna fraza. Co to znaczy „To na koszt pokoju”? I jaka to jest „normalna” wielkość?

Poza tym nie można „sprawić” niebezpieczeństwa – tylko je spowodować, „kłaść trupem” odnosi się raczej do obrazu trupów ścielących się gęsto – nie jestem przekonana, że można samego siebie położyć trupem. Nie wiem, skąd ten pęd do antropomorfizacji wszystkiego, ale głos nie może być zawstydzony. Krew nie może zastygać „w bezruchu”, tylko w żyłach (to idiom). Nie można też „zyskać” uwagi – czyjąś uwagę można najwyżej na siebie zwrócić. Używasz słowa „rzecz” z angielska – polszczyzna ma inne konstrukcje. Z ludźmi raptory mogłyby się krzyżować, ale nie rozmnażać.

Z uwag czysto stylistycznych: wepchnąłeś sporo waty – sztucznie przedłużonych zdań i zapewniających fraz. Styl ogólnie niepewny, miejscami nienaturalny, zwłaszcza w dialogach. Jeśli opisujesz zaczytaną książkę, nie używaj słowa „przywierać”. Ono się odnosi do spalonego naleśnika, ale nie pasuje z niczym, co mogłyby robić elementy książki. Dlaczego Lew jest dużą literą, a słoń małą? Jako maski? Taka i taka konwencja jest do wybronienia, ale powinno być konsekwentnie – albo wszystkie nazwy masek dużą, albo wszystkie małą. Stawianie dwóch synonimów obok siebie („ogromny i wielki”) rzadko robi dobre wrażenie – zwykle wygląda tak, jakby autor nie wierzył w czytelnika. „Mimowolnie” to wata – jeśli jakaś czynność jest odruchowa, to jest mimowolna, nie ma sensu tego zaznaczać. „Buzia” to nie synonim ”ust” (wiem, wiem, babcie tak mówią, ale żadne z nas nie jest babcią). „Podnieść się do góry” to pleonazm.

Błędy gramatyczne: opuszka palca jest rodzaju żeńskiego (nie męskiego). „Te” łączy się z formami liczby MNOGIEJ – w liczbie pojedynczej piszemy „to futro” (https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/te-czy-to;11127.html ; https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/te-czy-to-te-czy-ta;6939.html). Dopełniacz liczby mnogiej od „rodzaj” to „rodzajów”. Nie „w sposobie, w jakim”, tylko „w sposobie, w jaki”. Pierwsza osoba rodzaju męskiego czasu przeszłego od „ugrząźć” to „ugrzązłem” (albo „ugrzęznąłem”, okazuje się, ale to brzydactwo). Zapisuje się zawsze coś – bez dopełnienia można skończyć pisać – nie jest to jedyne brakujące dopełnienie. A „pytać” nie potrzebuje „się”. Zapisz trzy razy czerwonym ołówkiem! Przy wyliczeniach dawaj czasownik w liczbie mnogiej: „kołpak, żupan czy kontusz nie są”.

Pamiętaj, że „zamarznięty” piszemy bez „ź” (https://sjp.pwn.pl/szukaj/zamarzni%C4%99ty.html).

Z elementów punktowanych znalazły się maski i zegarek (służący, oczywiście, do podróżowania w czasie – nie przewidywałam tego…), ale co do smoków, to nie jestem przekonana. Dinozaury to dinozaury.

Po dissiecta membra pisz na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Teatr jest najważniejszą rzeczą na świecie, gdyż tam pokazuje się ludziom, jakimi mogliby być, jakimi pragnęliby być, choć nie mają na to odwagi, i jakimi są (Tove Jansson)

Jest to niewątpliwie opowiadanie szalenie ambitne i szalone w swej ambicji. Postmodernistyczne? Metafikcyjne? Satyryczne? O, tak. Ale czy śmieszne? Satyra jest w nim raczej smutna, a humor subtelny, oparty przede wszystkim na postaciach – to są typy komediowe. Trochę psują tę subtelność metafory (o tym za chwilę), chociaż w zasadzie język prezentuje się dobrze. Są wyraźne wpływy commedia dell'arte (ale bohaterowie wychodzą z tych ramek – z korzyścią dla całości!), choć skupiłeś się przede wszystkim na knuciu planu, stanowczo zwariowanego, a na ślub już niewiele zostało miejsca. Także sposób pozbycia się Perfecta i Primavery wyszedł trochę… pospiesznie. Podobnie Luca i Eufio spadają z sufitu, ale wcześnie, więc to nie razi. Parę miejsc jest streszczonych – waham się powiedzieć, że to źle, bo to bardzo gęsty semantycznie (;P) tekst.

Światotwórstwo to główny nośnik satyry – lustro odbijające nasz świat, i to nawet nie takie krzywe.

Metafory. Największe wrażenie zrobiła na mnie ta: „Mroczny spisek jest dziergany wokół dziewczyny na drutach nikczemności.” Niestety, nie było to dobre wrażenie. Metafora jest bowiem cokolwiek pijana, a strona bierna jeszcze to upojenie podkreśla.

Błędy językowe: jest trochę literówek, parę błędów w zapisie didascaliów dialogowych (zob.: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/#sposob_oznaczania), stare, niedobre „dokładnie” (uch) oraz „wciąż” zamiast „i tak”. „Cyganka” piszemy dużą literą (https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/nazwy-grup-etnicznych;15109.html). Zamieniasz wzrok ze spojrzeniem, a zamiast "blednie" piszesz „bladnie” (nie jest to jedyna taka literówka).

Nie można odpowiedzieć proklamacji, tylko na proklamację – odpowiadamy komuś na coś. Westchnienie nie jest osobą i nie może być zmęczone; podobnie wzrok nie jest osobą i nie może być leniwy. Głaszcze się kogoś w policzek, a nie czyjś policzek, nie można też niczego robić „z ociągnięciem” (wszystko musicie urzeczowić? Dziwni ludzie…) tylko „ociągając się”. I – trąbię o tym, aż się chwieją mury Jerycha! – „działalność” się NIE pluralizuje (https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842880) – to abstrakt! Z innych drobiazgów: śpi się „źle”, „marnie”, ale nie „słabo”. Często powtarza się słowo „spektakularne”… myślałam, że to coś zapowiada, ale niestety. Nie znam żargonu teatralnego, ale „metodyczny” to chyba jednak nie to, co myślisz (można grać metodą).

I największy błąd językowy: co oznacza zdanie „Nie możemy pozwolić sobie na role drugoplanowe!”? Oni nie chcą się takimi rolami zadowolić, nie chcą się dać zepchnąć na drugi plan, ale „pozwolić sobie”? Co to znaczy, drogi Autorze?

Ogólnie jednak – wyszło dobrze. Niespecjalnie śmiesznie (zaczynam podejrzewać, że coś jest ze mną nie tak poważniej, niż sądziłam), ale satysfakcjonująco.

Błędy, jak zwykle, są tylko o priv od Ciebie. Proszę też o adres, na który jednorożce mają zanieść nagrodę.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Zgasła fajeczka, skończona bajeczka

Bardzo sympatyczne, przyjazne opowiadanie, którego sercem jest narrator, postać barwniejsza od bohaterów – to jego swada i charakter są tutaj podstawą subtelnego humoru, i to mi się podoba. Światotwórstwo, jak dotąd, najbardziej dopracowane, z dodającymi głębi odniesieniami, plany ojca i syna proste, acz zwariowane. Co Janis ukrywał, można było od początku zgadnąć – ale to dobrze, bo jest logiczne, za to tajemnica Kirke mnie zaskoczyła.

Łyżka dziegciu do tego miodu: troszkę niezdecydowany jesteś z tymi maskami – na początku myślałam, że wszyscy je noszą. No i – język. Zasadniczo jest dopasowany do treści, ale sporo tu drobnych jak piasek błędów: consecutio temporum, trochę zbędnych zaimków, błędy kategorialne, np. „wstęp przyznawano” – nie można przyznać wstępu, a tylko prawo do niego. Zwróć uwagę na formy częstotliwe – nie zawsze poprawnie ich używasz. Dom nie może niczego posiadać (drzwi ani innej stolarki też nie), bo nie jest osobą. Co to znaczy „urealnić”? Czy Elias nie chciał Janisa po prostu sprowadzić na ziemię? (dalej używasz tego idiomu). Ulotki się drukuje, ale nie tworzy, poza tym pięć razy w krótkim fragmencie powtarzasz słowo „scena” – to się rzuca w oczy. Pierwsza wypowiedź Eliasa wprowadza bathos – to jest potrzebne, ale czy w ten sposób? Co to właściwie znaczy: „tudzież ostatnia przeszkoda, by mogła ona znaleźć się”? Skoro poeci reprezentują obie płci, to jest ich siedmioro, ale każde ma tylko jedno oblicze.

Większość metafor sensowna i zgrabna, elementy punktowane są, a jakże – najważniejszy z nich to maski, bez których plan Janisa nie mógłby się udać. Do tego zegarki, które także mają znaczenie, mignął mi też jedwab.

Błędy wyczesane z tekstu do odbioru na priv. Potrzebuję też adresu Twej siedziby, do której wyślę zasłużone nagrody.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Kochający tak czy inaczej

To nie to, że nie lubię humoru absurdalnego – ale nadmiar absurdu może zabić humor, tak sądzę. Zwłaszcza w połączeniu z utrudniającymi lekturę błędami językowymi (o tym za moment) i – no, cóż. Zpierwszychstrongazetowością. To, że żart Gillerta jest nieśmieszny, nie przeszkadzałoby, a nawet budowało postać – sęk w tym, że to nie jest postać komediowa. Samobójstwo nie jest śmieszne; o ile postać w opowiadaniu jak najbardziej ma prawo być chora psychicznie, traktowanie chorób (jakichkolwiek) jako źródła komizmu rzadko kiedy wypada inaczej niż nieprzyjemnie. A prawda jest taka, że obaj koledzy Irène są równo pokręceni (nieważne, że każdy – pozornie! – w inną stronę), a i Smokowi (smokowi? czasem piszesz dużą literą, czasem małą, nie mam pojęcia, dlaczego) też niewiele brakuje do ostatecznego ześwirowania.

Inne sprawy fabularne: dlaczego bilard Enzo, a tym bardziej cudzołóstwo Gillarda są takie ważne dla firmy? I dlaczego żona Gillarda musi wiedzieć o wszystkim, co robi w pracy mąż? Ostatecznie ani jedno ani drugie nie ma znaczenia dla fabuły. Plan jest dość mętny (czy ktokolwiek miał tu plan? czy po prostu improwizowali?) I największy problem – na końcu jednym zdaniem streszczasz dużo ciekawszą historię (Laury wielokrotnie posyłającej smoka po kilwater). Szkoda jej.

Opis dinozaura, znaczy, smoka, źle uporządkowany – zaczynasz nie od tego, co się pierwsze rzuca w oczy (rozmiar). Poza tym antropomorfizujesz wzrok.

Teraz język. Na samym wstępie walnęło mnie obuchem takie zdanie: „Wychodząc z salonu fryzjerskiego, nie zdążyła dotrzeć do auta”. Do czego służy imiesłów, miły Autorze? I co oznacza?

Są błędy w odmianie, włącznie z moim ulubionym „osoby odjechali” (związki zgody!). „Głos nie należał do Enzo” – głosy do nikogo nie należą… Do samochodu się wsiada, nie wchodzi. Powtarzałam też tysiąc razy: „jaki” NIE jest synonimem „który” („jaki wiek” może najwyżej być bardzo niezręcznym pytaniem o czyjś wiek, ale w żadnym razie o wiek, w którym ktoś się urodził). Irène nie „podparła ręce pod boki”, ale podparła się (rękami) pod boki. Jak, u licha, można coś dostrzec „tyłem”? Dinozaur był odwrócony tyłem? Czy to oni mieli oczy z tyłu głowy? „Technologia” nie spala niczego, ponieważ jest abstraktem. I – czy jesteś pewien tego „sfabrykować” (umowę)? Interpunkcja mogłaby być lepsza – akurat u Ciebie przecinki stoją tam, gdzie ich być nie powinno, ale jest też parę opuszczonych.

Z elementów punktowanych znalazły się jedwab i manele (jako drobne szczegóły), oraz smok i zegarki. Najważniejszy z nich wszystkich jest smok, bez którego całej historii by nie było, więc po pewnym wahaniu (bo przecież smok podaje się za dinozaura i na stałe mieszka w epoce bez wątpienia prehistorycznej, a zegarki – rodzaj, jak wiadomo, funkcjonalny, nie naturalny! – służą nie do tego, do czego zwykle służą zegarki, więc tak w sumie zegarkami nie są) przyznaję maksimum, 15 punktów.

Jeszcze ciepłe, drgające zwłoki jak zwykle czekają na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Torcik z jeżynami

Po raz pierwszy w konkursie mogę powiedzieć – słodkie! Nawet bardzo, historyjka jest zdecydowanie przemiła i czytało ją się pysznie, bez odrobiny kwasu. Nie jest wprawdzie jakoś powalająco śmieszna, ale taka przyjazna… Nawet mimo noża, który w sumie nie bardzo mi tu grał. Humor zasadniczo słowny – podoba mi się – a miejscami sytuacyjny i absurdalny. Nie widzę za dużo planów, a ślub doklejony trochę na siłę. Ale ogólnie wrażenie jest dobre. Aż trudno coś wymyślić, żeby się doczepić…

Pojawiło się trochę błędów językowych – po pierwsze, interpunkcyjnych (brakuje dużo przecinków), kilka rymów i aliteracji. Ważniejsze są błędy semantyczne: co to jest „dźwiękowy rozpad grozy”? Jak się „wyrównuje impet”? Co to jest „branża”? A "zarzewie"? Co jest „zdradzieckiego” w nożu trzymanym najzupełniej jawnie? Jak wirowanie może czemukolwiek wtórować? Metafory w większości trzymają się kupy, ale nie wszystkie – od kiedy np. pochodnia powiewa? I pamiętaj – nie „obie nie zauważyły” tylko „żadna z nich nie zauważyła”.

Elementy punktowane to oczywiście maskarady i przebieranki i przyznaję za nie maksimum punktów.

Spis pogubionych przecinków jak zwykle jest dostępny na priv. Ponadto będę potrzebowała fizycznego adresu do wysyłki nagrody.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ale autor powinien być trzeźwy…

nawet, kiedy pisze o spożyciu alkoholu. Bo nie może liczyć na upojenie czytelnika… a ten tekst jest wyraźnie po paru głębszych. I nie upił on się na wesoło, oj, nie. Fabuła oparta na przemielonych już tysiąc razy stereotypach dałaby się przełknąć, gdyby była fabułą, a nie bardzo luźnym zlepkiem… no, nawet nie gagów. Cień uśmiechu przemknął przez moje ponure oblicze w pierwszej części na widok ciotki Gertrudy, która miała potencjał satyryczny, ale szybko się tym przemykaniem zmęczył. Tekst jest bez sensu. Po prostu. Nic z niczego nie wynika. Alojzy bije kelnera – bez sensu. Śmierć Janusza – bez sensu (przez chwilę myślałam, że to ten plan, co to miał być – ale nie. Chyba.) Ślub Gertrudy z Alojzym – bez sensu. Końcówka – z sufitu.

I żeby to chociaż było śmieszne… lekko przesadny ton, niestety, nie buduje komedii przez kontrast, a mógłby. Niestety, w praniu wychodzi co najwyżej pretensjonalnie. Jeśli istotą żartu jest to, że bohaterowie używają słów, nie wiedząc, co one znaczą, to powinno być czytelne – tym bardziej dotyczy to narracji (polecam Pratchetta). Ciotka Gertruda niezła jako typ komediowy (choć nie oryginalna), ale to trochę mało i szybko traci smak. Poza tym – najserdeczniej przepraszam, ale to nie pierwszy raz i zaczynam się bać… DLACZEGO wydaje Wam się, że łapanie ludzi za części rodne jest śmieszne? Nie jest.

Język. W rozmowach mało naturalny – silisz się na wysokie słowa, nie wiedząc, co znaczą („brawurowy strój”…). Tylko Gertruda mówi tutaj odpowiednio do swojego charakteru (no, może trochę Janusz, ale inni już wcale). Poza tym dość sporo zapewniasz – uważaj na przysłówki (wrzucaj za każdy monetę do słoika, tylko nie kupuj sobie piwa, jak się napełni – daj Caritas). Dużo jest pustosłowia, trochę "byłów". Co to znaczy „rezonować”? „zwieńczony”? „brawurowy”? Wyczekiwał kogo, czego? reakcji; pomysł nie może być daremny – daremne mogą być wysiłki; a „świadczenie na rzecz” jest z zasady pieniężne. W interpunkcji zabrakło przecinków, przede wszystkim przy wołaczach, ale nie tylko.

Elementów dodatkowych nie stwierdziłam. Stwierdziłam jeden wulgaryzm, ale urwany, więc nie odejmuję punktu (spryciarz). Brakuje planu i humoru, jest ślub.

Zwłoki tekstu do odbioru na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Prawy do lewego, sensu żadnego

Bardzo mi przykro, ale zupełnie nie o to chodziło. Nie lubię tego typu ojkofobicznych fabuł, więc mogę nie być obiektywna – ale tutaj fabuła, na ile jest, została pokazana w bardzo zwięzłym streszczeniu. Nie lubię też humoru („humoru”) toaletowego – może się czepiam, ale to pójście na łatwiznę, które nawet nie osiąga tego, co ma osiągać (nie śmieszy mnie. Ani trochę). "Humoru" seksualnego też nie lubię – zakończenie po prostu mnie zażenowało.

Streściłeś całość tak wydajnie, że postacie wyszły jednowymiarowe – wszystkich przedstawiasz z imienia i nazwiska, i to właściwie tyle. Przecież miałeś jeszcze mnóstwo miejsca! Czasami dodajesz też wiek, jak w kronice policyjnej. A, właśnie – kiedy przedstawiasz bohatera jako grzybiarza, ja widzę starszego pana – a kiedy potem nagle się dowiaduję, że ma dwadzieścia cztery lata, doznaję zawrotu głowy. Nie miał innej wymówki, żeby łazić po lesie i robić ludziom brzydkie kawały? Mirek wychodzi na histeryka – właśnie dlatego, że nie widać, jak odczuwa to upokorzenie, a kucharka, dodana w ostatniej chwili, wydała mi się zupełnie niewiarygodna (na wsi… współczesnej… u ludzi, o których po prostu nie wiem, czy są na tyle bogaci, żeby zatrudniać kucharkę…). Do posiłku podaje się wino, a kapsułkę można do jedzenia wrzucić, tak w ogóle. I dlaczego urządzanie synowi osiemnastki jest „dziwnym zwyczajem”? Zastrzeżenia, że ktoś np. nie ma telefonu komórkowego, są zbędne, kiedy radzi sobie inaczej (tj. kiedy ten brak nie zmienia niczego w fabule).

Masz problem z odniesieniem zaimków: „Roman Wiśnia był zapalonym grzybiarzem. Jego umiejętności w dziedzinie ich zbierania nie miały sobie równych” – tutaj zaimek "ich" w ogóle nie ma się do czego odnieść. Dalej: „powalił go silnym ciosem w szczękę. Ten poleciał do tyłu” – dlaczego cios poleciał do tyłu? I znowu: „widział Mirka ze swoją siostrą” – „swoją” odnosi się do podmiotu, do tego, kto widział; a Roman widział Mirka z „własną” siostrą (Mirka). I w sumie niewiele z tego wynikło, więc czemu Mirek nie miałby się kąpać sam? Albo z Katarzyną?

Raczej nie mówimy „jezioro o nazwie”, na pewno nie w normalnym rejestrze, i nie dajemy nazwy jeziora w cudzysłów. Interpunkcja jest cokolwiek przypadkowa („usłyszał hałas pluskania i śmiech”? Czy tu nie miało być przecinka?), język ogólnie bez wodotrysków. Zdania miejscami drewniane.

Jest ślub, jest plan – ale więzi jednego z drugim dość luźne. Nie jest nic a nic śmiesznie. Elementów punktowanych nie zauważyłam.

Tekst po wiwisekcji możesz dostać na dowolny adres, prześlij mi go tylko na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ridi, pagliacci, ridi!

Moje pierwsze i najważniejsze zastrzeżenie do tego tekstu brzmi – to nie jest komedia. To surrealistyczny horror z ciekawymi motywami, z cokolwiek na siłę (bo horror) wepchanym szczęśliwym zakończeniem, ale komedia – w żadnym razie. Mam nawet wrażenie, że wymagania konkursu stały się dla niego prokrustowym łożem, bo ten tekst nie chce być śmieszny – chce być straszny! Obudowany jest wokół bardzo płodnego motywu masek (dzięki czemu zgarniasz punkty za elementy dodatkowe), poza tym spodobało mi się konsekwentne łączenie testu Roschacha ze śmiechem Arlekina – bieda w tym, że jest to połączenie nie śmieszne, tylko upiorne. Upiorny jest pomysł z eliksirem miłości (są pisarze, którzy tego nie zauważają, albo udają, ale jest), a przyjęcie kojarzyło mi się nieodparcie z teledyskami Poets of the Fall, z ich groteskową atmosferą. Nie do końca udało Ci się osiągnąć taką samą, z powodów językowych, ale w tę stronę tekst wyraźnie dąży.

Sporo pustosłowia, a to, jak dotąd, najkrótszy tekst konkursowy; jednocześnie kilka miejsc przydałoby się rozwinąć. Od dwóch trzecich piszesz jakby w pośpiechu, a bohater prawie nic nie robi (dowiaduje się o wszystkim z "przypadkowo" podsłuchanej rozmowy? Miałeś przecież jeszcze czas! I miejsce!). Konsekwencją tego pośpiechu jest zachwianie proporcji. Dlaczego Arlekin zrzuca maskę tak łatwo? Była jego „narkotykiem”, nieprawdaż? Miałeś mnóstwo miejsca na rozwinięcie tego, na jakieś perypetie.

Co do rzeczy czysto językowych, sporo jest mętnych, źle się parsujących zdań, choćby to o policjantach, w którym mamy też błędnie użyty imiesłów: policjanci nie mogli się pojawić, czekając – może byli to policjanci czekający (za kulisami), a może pojawili się, jakby czekali, w każdym razie imiesłów oznacza w polszczyźnie jednoczesność. „Kiedy otwierał usta dźwięki z nich wylatujące brzmiały jak te, które wydają uchylane na oścież nienaoliwione drzwi” – to nie jest zgrabne zdanie. Sporo angielskawych konstrukcji („jedną z rąk”), szyk tu i ówdzie dziwny. Konstrukcja „o ile… o tyle” nie bardzo gra w zdaniu o damach. Styl bywa rozchwiany. Brakuje wielu przecinków. Trafiła się jedna czy dwie literówki… a właśnie, raz masz „Kolombinę”, ale potem konsekwentnie „Kolombianę” – dlaczego? A, i – w kształcie wymienia, nie "wymiona". Inna rzecz, że nie bardzo wiem, jaki by to miał być kształt…

Przypominam też, że „nosić”, w sensie odzieżowym, jest zawsze habitualne! Jeśli Kolombina akurat miała maskę tego dnia, to nie musiała jej nosić stale – owszem, tutaj nosi, ale o tym dowiadujemy się trochę później.

I cóż. Ślub jest, plan jest – tyle że za kulisami – śmiesznie nie jest. Elementy punktowane są podstawą fabuły.

Po zwłoki pisz na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Chyba mam wciśnięty śmiechoguzik…

Bo za chińskiego boga mnie to nie rozśmieszyło. Zrzynka ze Shreka jest w miarę zabawna, ale to nie Twoja zasługa, Stróżki Krwi (i już mam wskazówkę, kim jesteś :D) miały szansę, ale ją zmarnowały. Ten pomysł z asymilacją najeźdźców też jakoś sensowniej wyglądał u Pratchetta… Rozumiem absurd, ale nie chciałabym być poborcą podatkowym w tym mieście. Humor zasadniczo opiera się tutaj na dwóch filarach: seksie i polityce. Seks wypadł nawet nie pieprznie, a… mmm… no, właśnie. Co do polityki, nie ukrywam, że poglądy lewicowe przeważnie zdają mi się co najmniej nieprzemyślane, ale humor polityczny przeważnie zdaje mi się nie śmieszny, lecz w odbiorze przykry, niezależnie od afiliacji.

Język jest raczej jasny (tam, gdzie niejasność nie służy żartowi), bez metafor, za to z błędami, zwłaszcza interpunkcyjnymi: brakuje przecinków, kilka się obsunęło – są w zdaniu, ale nie na tym miejscu, gdzie powinny. Widać lekką zaimkozę, powtarza się błąd ortograficzny: „toboł” zamiast „tobół” – to edytor podkreśla! (edytor strony, sprawdziłam), są problemy z szykiem. Ot, na przykład: „próbując dojrzeć wśród obywateli natręta” oznaczałoby, że książę szuka jakiego bądź natręta, a on wyraźnie szukał konkretnego (inna rzecz, że niekoniecznie nazwałabym go natrętem).

„Niezawiłość” urzędników to literówka rozkoszna, ale jednak literówka; tak samo „zatopiła” zamiast „zastąpiła”. Powtarza się anglicyzm: „zdawał się być”; naliczyłam dwa błędnie użyte „stwierdzić” i jedno "ignorować". Dodawanie „ewidentnie” tam, gdzie doskonale widać, co się dzieje, jest zbędne. 99 razy na sto zbędne jest też „w głosie”.

Gramatycznie: można się przyczyniać do czegoś, nie czemuś; wyglądać można na kogoś, nie „jak na kogoś”. Semantycznie: „brak posiadania” to czysty nonsens; podobnie „twarz nabrała wyrazu osoby”, a „ekwipunek” to nie to samo, co „plecak”.  

Nie stwierdziłam elementów punktowanych, a z wymagań konkursowych, cóż. Jest ślub. Odjęłam jeden punkt za wyraz nieparlamentarny.

I cóż. Trupa przyślę na dowolny adres, który mi podasz na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ale o co chodzi?

No, przysięgam, że nie mam pojęcia. Niby jest ślub, niby jest plan, ale większość tego planu rozgrywa się za kulisami. Humor zdecydowanie nie w moim guście – nie podoba mi się ten współczesno-kabaretowy typ satyry (choćby dlatego, że nieładnie kopać leżących), a zupełnie dosłowne tortury (w wykonaniu profesjonalisty, a nie nieporadnego Daleka bez rąk) praktycznie dyskwalifikują dla mnie tekst jako komedię. Z elementów, które zapewne miały być komiczne, mamy tu trochę (niewiele) rymów i gier słownych, trochę nonsensu, jedno czy dwa wystąpienia humoru toaletowego – nic z tego mnie nie rozbawiło, a raczej pozostawiło z uczuciem niesmaku. Dialogi raczej drętwe, tu i ówdzie patetyczne (przemowy). Postacie w większości papierowe (co właściwie robi tutaj wróżka?), fabuła słabo trzymająca się kupy, tu i ówdzie podparta infodumpem – może przez limit.

Światotwórstwo niezdecydowane – to orient, okcydent, Taszkient? Jakie są reguły tego świata? Nic mnie nie zaskakuje, bo nie wiem, co tu ma sens.

Jeśli chodzi o język, jest w miarę poprawny, choć trafiło się parę błędów gramatycznych i kategorialnych, błędne "obie" („Byłoby może właściwsze, aby obie podchodziły do tych samych testów”) i źle użyte słowa (ustronny to odludny, a nasłuchiwać można, czy orkowie nie ciągną). Stylistycznie tekst waha się od „facet” po „gdyż”. Są błędy frazeologiczne, anglicyzmy ("adres"?) w paru zdaniach zieją wyrwy (np. "takim razie nie mogła być pewna lojalności" – czyjej lojalności?). Metafory nieliczne, te, które są – niezbyt ładne. Szczególnie rozbolały mnie zęby od „zaledwie tykając się ziemi, naprawdę jak orlica gotowa uderzyć szybciej niż myśl” (tak w ogóle, powinno być "ledwo dotykając ziemi"), a „wprawne palce rozdzielały i pieściły pasma włókien mięśniowych” to obraz rodem z horroru. I co to, u licha, znaczy „strojąc głos na srogi ton”?  

Zmyślanie nazw maszyn ma sens, jeśli się rozumie, co znaczą ich elementy – nie wiem, co rozumiesz przez „przekładnię”, bo opisujesz urządzenie zwane śrubą (doznałam wielkiego trąbojerychońskiego fikumózgu, zanim się połapałam).

Wielokropki po kończących zdanie znakach interpunkcyjnych to raczej błąd: https://sjp.pwn.pl/zasady/396-92-4-Wielokropek-obok-innych-znakow-interpunkcyjnych;629818.html https://sjp.pwn.pl/zasady/339-87-3-Skrot-z-kropka-lub-wielokropek-na-koncu-zdania;629745.html

Elementy punktowane są dwa, oba tylko nazwane (w opisie Befany) – 2 punkty.

Poobijany tekst jak zwykle chętnie prześlę – poproszę tylko maila na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

He, he, he :) Teraz komentarze…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Trolling level: expert :)

To trzeba umieć! XD

Panie, panowie i dinozaury!

Oto są wyniki konkursu karnawałowego!

Nie było łatwo wybrać najlepszą odgadywankę…

ale się udało:

    Osobiście uważam temat za wyczerpany, jednoznacznie i z całą pewnością mogę ogłosić, że autorką MASKI jest Finkla!

Jej autorem jest cezary_cezary (który ogólnie odgadywał najintensywniej)!

Nagrodę za najlepszą kreację science fiction otrzymuje…

a, figę. Science fiction ograniczyło się do podróżników w czasie i jury nie miało komu tej nagrody przyznać. Ale spokojnie, nie zmarnuje się.

A dlaczego? Dlatego, że tymczasem przybyła….

    Tarnino, czy jest przewidziana nagroda pocieszenia dla najbardziej niefortunnej dekonspiracji? Chciałbym nominować siebie ;)

Nagroda za najbardziej niefortunną dekonspirację!

A otrzymuje ją nie kto inny, tylko cezary_cezary!

Nagrodę za najlepszą kreację fantasy jury przyznaje…

Szarej kuli!

Najzwrotniej zawróciła akcja… (:P)

Też Szarej kuli!

Nagrodę pocieszenia zdobywa…

Język Apollina!

A oto podium!

Miejsce trzecie…

Pewnego razu na balu!

Miejsce drugie…

(ponownie) Szara kula!

I miejsce pierwsze, królowa balu!

Czarowna wstążka i nieproszony gość!

Nagrodzonych prosimy o adresy na priv!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tak podejrzewałam, że to Vacter…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

To jest sztuka XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jak jednorożec przyjdzie, to będą XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jeszcze nie idę, jeszcze nie idę :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A zatem nadszedł ten dzień. Dzień wyników!

Według ekspertów zawsze śmieszą: lekarz psychiatra, facet przebrany za babę, uderzenie w łeb łopatą, dwóch całujących się facetów. Facetów w babskich łaszkach mieliśmy w konkursie kilku, i całusy za kulisami pewnie też, ale… mam wciśnięty śmiechoguzik. Chyba przydałby się psychiatra…

Oświadczam, że nie uważam za śmieszne: chorób, zwłaszcza psychicznych; łapania za części rodne i innego molestowania; czynności fizjologicznych; wyśmiewania prawicy z pozycji lewicowych; wyśmiewania lewicy w sposób powierzchowny (bo akurat lewica jest często absurdalna jak Monty Python, ale w konkursie zabawności z nim przegrywa – choć i Monty Python bywa po prostu żenujący); pogardy wobec ludzi, którym gardzący powinien buty czyścić (i innych – to świadczy o gardzącym, niekoniecznie o pogardzanym); ochlaju; sałatki słownej (tj. całkowitego nonsensu – humor absurdalny jest nawet trudniejszy od nieabsurdalnego!) oraz bicia w łeb łopatą.

Ogólne moje wrażenie podsumuję piosenką.

Z wrażeń szczegółowych: wiele tekstów używa słowa "wystający" w dziwnych miejscach (ekhm). Zegarki sprowadziły kilku podróżników w czasie :D ale ogólnie ani SF, ani światotwórstwo nie dopisało. W związku z tym nagrody za SF jury nie przyznało. Ale spokojnie, za to jest niespodzianka! (p. wątek wyników)

Nadal antropomorfizujecie głosy (i inne takie, ale głosy najczęściej) – zamiast "smutnym głosem" lepiej napisać "smutno". I krócej, i sensowniej.

Zauważyłam niepokojącą tendencję do używania zaimków bez odniesienia: np. "ciasto dyniowe lubię robić najbardziej. Mamy jej w tym roku pod dostatkiem". Do czego odnosi się "jej"? Oczywiście, chodzi o dynię, ale w poprzednim zdaniu dynia NIE WYSTĘPUJE. Nic nie może się do niej odnosić, bo jej nie ma. Proste? Powtórzcie też sobie związki w zdaniu: zgody, rządu, przynależności: https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842857 Niektórzy mają z tym kłopoty, a to naprawdę freblówka.

Przy okazji polecam poradnik Fantazmatów: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/ oraz podręcznik stosowania imiesłowów: https://academicon.pl/imieslowy/

Mam też parę uwag semantycznych: "przewidzieć" i "przywidzieć (się)" to NIE TO SAMO! Pleonazmy często wypadają niezręcznie, np. "unieść w górę" – praktycznie zawsze wystarczy "unieść". Nadużywacie "w x-owy sposób", kiedy powinno być "x-owo". Pamiętajcie – jeśli słowo można wyciąć, to zwykle lepiej je wyciąć.

"By" nie jest neutralne stylistycznie! A „zdobny” wymaga dopełnienia. Musi być zdobny w coś!

Uważajcie też na szyk – tu przemówi PWN: https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/p-Szyk-zaimka-zwrotnego-em-sie-em-p;23075.html oraz https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/p-Niewlasciwy-szyk-wyrazow-w-zdaniu-p;23344.html

Kilka tekstów zawierało pomysły wręcz genialne – i zupełnie ich nie wykorzystało. Szkoda.

Tyle marudzenia. Uczestnicy! Stanęliście na parkiecie, a chociaż nie wszyscy zejdą z niego o własnych siłach, to jednak stanęliście i zatańczyliście – nie przestawajcie.

Komentarze powstawały na bieżąco. Zwycięzców poproszę o adresy na priv (niestety, jednorożce nie prowadzą dostaw na terenie Polski, więc musimy się zdać na Pocztę). Zwłoki tekstów, jak zwykle, dostępne mailowo na zamówienie.

Wyniki znajdą się tutaj, kiedy tylko jednorożec dotrze :D

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ale nawet przekrzywienie dynksa nie powstrzymało dzielnego małego jednorożca.

Lądem, morzem…

… niósł wyniki do celu.

Do stęsknionych autorów. I brnął tak, i brnął, i brnął…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Finklo, “złoty strzał” to przedawkowanie narkotyków w celach samobójczych (choć myślałam, że nazwę ukuto w latach sześćdziesiątych, szczerze mówiąc). Co w powyższym tekście jest narkotykiem, nie mam pojęcia. Ale cele samobójcze rozumiem.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A jak ładnie nosi wyniki :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

(Tak wpadam z gifem, bo przeczytałam <3)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Złoty strzał? Mówisz, masz:

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dawno, dawno temu był sobie mały jednorożec.

I nastał konkurs, i mały jednorożec dostał do zaniesienia wyniki. I niósł. I niósł. Przez morze gwiazdek:

I przez wielkanocne zarośla:

Ciąg dalszy nastąpi :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

:)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Oooj, znam to, znam.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A to te opowiadanie?

bezpiurnej

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

 Najlepiej to nie oddychaj.

Dałabym jednak przecinek: Najlepiej, to nie oddychaj.

 Wiesz co to znaczy

Wiesz, co to znaczy.

 W twoich oczach widzę pustkę, a tyle przeszłaś więc skąd ona?

W twoich oczach widzę pustkę, a tyle przeszłaś, więc skąd ona? Hmmm.

 Jak się ładnie popatrzyłaś teraz.

"Się" nie powinno tu być.

 nie idiotę

Nieidiotę. https://sjp.pwn.pl/zasady/166-45-1-Z-rzeczownikami;629514.html (wyjątki: https://sjp.pwn.pl/zasady/180-46-11-Przed-rzeczownikami;629529.html )

 Mądralę, który to wie co powiedzieć.

Mądralę, który wie, co powiedzieć.

Komu powiedzieć, tak, żeby było dobrze, miło.

 Komu powiedzieć tak, żeby było dobrze, miło.

 Nauczyłem się, a nawet nie zrozumiałem świata.

Czego się nauczył?

 Masz dosyć słuchania starego gacha

Rozumiem, że narrator jest filozofem, czyli miłośnikiem (kochankiem) mądrości i do niej mówi?

 Skończę ze sobą i tak nikt mnie nie rozumie.

Skończę ze sobą, i tak nikt mnie nie rozumie.

 Myślę że jesteś mądrzejsza

Myślę, że jesteś mądrzejsza. Hmm. Czyli moja hipoteza była błędna.

 przerasta moje wszystkie uniwersytety

…?

 To nawet zbawienne jest

Co to zdanie oznacza, tak właściwie?

 Możesz tu być ile zechcesz.

Możesz tu być, ile zechcesz.

 Sikorko, obieżyświacie, tylko nie zapomnij o mnie.

Ale że dosłowna sikorka? Chyba nie… ale – o czym jest ta pierwsza miniatura? To strumień świadomości, dosyć… standardowy. Łatwo w niego wejść, ale nic nowego nie pokazuje. Jedźmy dalej.

 Gdybym wiedział wtedy to, co przez tyle lat ukrywali przede mną oni, byłbym teraz dzieckiem światła.

Gdybym wiedział wtedy o tym, co przez tyle lat ukrywali przede mną oni, byłbym teraz dzieckiem światła. Zachowuję szyk, bo podkreśla "onych", a chyba tak ma być, ale gdyby na "onych" Ci nie zależało, to można go zmienić.

 Tylko jasne myśli otulałyby moją głowę

…?

 Te uśmieszki wtedy na ulicy Kościuszki dały mi do myślenia.

Rym. Te uśmieszki, wtedy, na ulicy Kościuszki, dały mi do myślenia.

 Dlaczego nikt mi nie powiedział?

<dygresja> Bo byś nie uwierzył, dopóki sam na to nie wpadłeś, proste. </dygresja>

 Od teraz wiem jak powinno być.

Od teraz wiem, jak powinno być.

 Tak ciebie podsłuchuję

Tu krótki zaimek.

 kanapkę zapewne z szynką

Kanapkę, zapewne z szynką.

 Dziwnie mówisz.

Hmm.

 A tak nie wiele trzeba żeby się uwolnić.

A tak niewiele trzeba, żeby się uwolnić.

 Już jako dziecko czułam nienawiść do tych co mi zabraniali.

Już jako dziecko czułam nienawiść do tych, co mi zabraniali.

 Codziennie tylko Weronika zostaw. Weronika nie słuchaj. Weronika słuchaj. Weronika podejdź

Wołacz oddzielamy przecinkiem. Cytat też wypada jakoś zaznaczyć: Codziennie tylko: Weronika, zostaw. Weronika, nie słuchaj. Weronika, słuchaj. Weronika, podejdź.

 Patrzysz się tak dziwnie

Bez "się".

 Tego nie przypuszczałeś

Hmmmmmmmm.

 Ale mi nie było do śmiechu

A tu zaimek ma być długi. https://www.nck.pl/projekty-kulturalne/projekty/ojczysty-dodaj-do-ulubionych/ciekawostki-jezykowe/dluzsze-formy-zaimkow

 Igor po czasie zrobił się równie męczący co Wiktoria.

Igor po jakimś czasie zrobił się równie męczący, jak Wiktoria.

 W sumie to ich miałam dość.

W sumie, to ich miałam dość.

Oprawców czyli? Tych co chcieli ci zmiażdżyć mózg?

 Jakich znowu oprawców? Oprawców, czyli? Tych, co chcieli ci zmiażdżyć mózg?

Aha, czyli bohater jest współczesną młodzieżą, ale taką już całkiem ześwirowaną? Doobra. Dalej.

 Dziecko zrozum

Po wołaczu przecinek.

 To bardzo męcząca podróż będzie.

Gwarowy szyk.

 Najpierw zapytaj się lekarza czy możesz.

Najpierw zapytaj lekarza, czy możesz.

 Przecież Bóg i tak ciebie słyszy. Teraz ciebie słucha.

Krótkie formy zaimków, p. wyż.

 Nie musisz iść tak daleko żeby ciebie usłyszał.

Nie musisz iść tak daleko, żeby cię usłyszał.

 On już to rozumie i staje po mojej stronie.

Uwaga teologiczna – Bóg nie stoi po niczyjej stronie.

 Koniec kropka

Koniec, kropka.

Ale za to możesz pojechać tam autokarem.

… wut.

 Mówiłem ci żebyś zostawiła

Mówiłem ci, żebyś zostawiła.

 Kobieta siada w kuckach.

Kobieta siada w kucki. To nie jest miejsce siadania (jak: kobieta siada w fotelu; kobieta siada na piasku), ale sposób.

tam, gdzie jedziemy

Tam, dokąd jedziemy.

 Mężczyzna pochyla się nad głową kobiety. Gładzi ją po plecach.

Mmmm, no, nie wiem.

 Jak to nie będziemy potrzebować?

Jak to, nie będziemy potrzebować?

 Gdzie ty chcesz nas zabrać?

Dokąd. https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Zaimki-gdzie-i-dokad;23337.html

 Uspokój się kobieto.

Uspokój się, kobieto.

 Strach tutaj nic nie da. Strach jest niepotrzebny.

?

 Kobieta niezdarnie wtłoczyła się do środka pojazdu

Hmmm.

 Nawet jeśli planowałbym podróż

Nawet, gdybym planował podróż.

 Mężczyzna mruży brwi.

Anatomicznie nieprawdopodobne. https://wsjp.pl/haslo/podglad/4479/mruzyc

 O Boże!

O, Boże!

 Auto powoli posuwało się piaszczystą drogą.

Aliteracja.

 drobnej postury postać

Masło maślane: drobna postać. Poza tym postać jest niekonkretna.

 Jej długie włosy układały się w nieporadny pukiel.

… bohaterów napada postać z anime? https://wsjp.pl/haslo/podglad/9946/pukiel Dlaczego nieporadny? Jak fryzura (dowolna) może być nieporadna (lub zaradna)?

 a dłonie kurczowo trzymały coś w swoich objęciach

…? Trzymać w objęciach, to trzymać w ramionach, więc wychodzi na to, że dłonie mają ramiona.

 Nie patrz na niego bo pomyśli jeszcze, że chcemy się zatrzymać.

Nie patrz na niego, bo jeszcze pomyśli, że chcemy się zatrzymać.

 Może to ten co go szukają od kilku dni

Może to ten, co go szukają od kilku dni.

 Jak mamy się dowiedzieć skoro nie chcesz się zatrzymać?

Jak mamy się dowiedzieć, skoro nie chcesz się zatrzymać?

 Rusza pośpiesznie

Lepiej: rusza spiesznie.

 wynurza się zza krzaków

Lepiej: wynurza się z krzaków.

 – To ja się pytam o co chodzi, gdzie chce pan jechać?

Czemu ona na niego krzyczy? To ja tu pytam, o co chodzi, dokąd pan chce jechać?

 A czy ja chciałem gdzieś jechać?

Dokądś.

 No jak to? Żarty sobie pan robi? Stałeś na drodze, szukałeś okazji.

Nie skacz z "ty" na "pan": No, jak to? Żarty sobie pan robi? Stał pan na drodze, szukał okazji.

 No okazji żeby się stąd urwać

No, okazji, żeby się stąd urwać.

 Ale po co miałbym uciekać stąd skoro to mój dom.

Ale po co miałbym stąd uciekać, skoro to mój dom?

 Pani też lubi uciekać z domu?

"Też" sugeruje, że on jednak lubi…

Ja w domu mam wszystko czego dusza zapragnie.

 Ja w domu mam wszystko, czego dusza zapragnie.

 Witaj w moim domu. Jutro mój dom będzie o tam, widzisz?

Skaczesz z "pani" na "ty", ale skoro staruszek to wariat, może olewać takie konwencje. Jutro mój dom będzie o, tam, widzisz?

 Mój dom będzie tutaj i tam i wszędzie

Wyliczenie: Mój dom będzie tutaj, i tam, i wszędzie.

 Musisz być bardzo bogatym człowiekiem żeby sobie na to wszystko pozwolić.

Anglicyzm: Pewnie jesteś bardzo bogaty, skoro cię stać na to wszystko.

łazić to tu to tam

Łazić to tu, to tam.

 Ona nie lubi sprzątać. – niespodziewanie zagaił partner kobiety.

Paszczowe, "zagaić" to zacząć rozmowę, a on się wtrąca: – Ona nie lubi sprzątać – niespodziewanie wtrącił partner kobiety.

 ruszyli na powrót do auta

Nagle bardzo wysoki ton: ruszyli z powrotem do auta.

 Staruszek usiadł w kuckach, z kieszeni wyciągnął kwiat słonecznika.

Staruszek usiadł w kucki, z kieszeni wyciągnął kwiat słonecznika. Duża kieszeń.

 Spokojnym wzrokiem

Hmm.

 – A mi się nawet spodobała ta wizja.

Powinna być długa forma zaimka.

Dobra, fajny ten Diogenes.

 Jak to jest całe życie być w tym samym miejscu?

Jak to jest, całe życie być w tym samym miejscu?

 To jest to samo miejsce co kilkanaście lat temu.

To jest to samo miejsce, co kilkanaście lat temu.

 No proszę pana

No, proszę pana.

 Ja, jeszcze pięć lat temu nie rozumiałem kim jestem.

Ja jeszcze pięć lat temu nie rozumiałem, kim jestem.

 Jeszcze pięć lat temu, nie chodziłem tamtą ścieżką.

Bez przecinka.

 Nie będę wspominać ronda

Wspominać coś, to przypominać sobie, jakie było. Wspominać o czymś, to mówić o tym. Co ma być?

 Ciała więcej, to prawda ale ciężaru na duszy mniej.

Ciała więcej, to prawda, ale ciężaru na duszy mniej.

 żyje w tym samym miejscu od lat

Po polsku – raczej mieszka.

Wartki strumień świadomości, falują w nim kolokwializmy, ale próżno szukać ryb. Mignął mi miętus mrożkowy, ale to chyba tylko promień słońca błysnął na wodzie. Przecinkonii zwyczajnych w tym strumieniu brakuje. Parę enterków wyrosło w miejscach niespodziewanych, ale myślonii głębinowych – nie stwierdziłam. Przy sprzątaniu coś jakbym widziała, ale – cień w wodzie. Pewnie samolot przelatywał… I znowu przy pozorach, ale – pozór. Rozpłynęło się w falach.

Mimo to, jak na strumień świadomości czyta się nieźle.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Można mieć szacunek, ale niekoniecznie jako do pisarza.

ETA: Also: https://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.php/Main/FanMusic

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dyspensa od zajęć jako nagroda. O to mi chodziło. Zwolnienie z obowiązku jest w moim odczucie jednak nagrodą, szczególnie dla uczniów.

Jasne, może nią być, ale nie musi. Nagroda jest za coś.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Running Wild – Last of the Mohicans

https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842797 ^^

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Wiesz, tylko z nagrodą to to nie ma nic wspólnego… https://wsjp.pl/haslo/podglad/62843/dyspensa Dyspensa to zwolnienie z obowiązku, głównie w kontekście prawa kanonicznego. Nie jest nagrodą za nic – prosisz o dyspensę i ją dostajesz, albo nie.

3) Takie adaptacje zapożyczeń łacińskich były najbardziej charakterystycznym wyróżnikiem przedwojennej gwary uczniowskiej, więc formalnie w porządku, pytanie tylko, czy chcesz wywołać takie skojarzenie u oczytanego odbiorcy.

Mnie się to też kojarzy z uczniowskim wyśmiewaniem “dorosłych” słów.

Czy nazwę przedmiotu np. miecz o nazwie „Honor”, mogę zapisywać w cudzysłowie, ale też kursywą, byle było konsekwentnie, czy któraś opcja jest bardziej stosowana?

Nie widziałam, żeby imiona mieczy zapisywano inaczej niż ludzkie. A jeśli widziałam, to nie pamiętam.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ten tytuł jest tak cudny, że nie mogę przegapić, ale w tej chwili mózg mi nie móżdży, więc Doktor i spółka popilnują.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

przecinek wprowadzałby tutaj pewność jak dla mnie. :-)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Sama końcówka:

 Sprawy odszkodowań powinny toczyć się pomiędzy poszkodowanymi a Morską Kompanią Oświetleniową.

Mało naturalne, ale to żargon.

 Rewidentka musi zostać pod pilną obserwacją. W/w sprawa odcisnęła się na niej w sposób dojmujący i istnieje ryzyko, że będzie kontynuowała śledztwo mimo zakazu.

Jak wyżej. "Dojmujący" nie pasuje tutaj.

 Proponowanym rozwiązaniem jest przydzielenie jej tak znacznej ilości obowiązków, by było to fizycznie niemożliwe.

Hmmm.

Hmmmmmmmmmmmmmmmmm. Atmosfera jest. Język warto podszlifować, nie zawsze nad nim panujesz, ale ogólnie – obiecujący. Problemu upatrywałabym gdzie indziej. Otóż – budujesz ciekawy świat (trochę się chwieje tu i ówdzie, ale to się podszoruje). Potem umieszczasz w nim bohaterkę i stawiasz przed nią zadanie… ale to zadanie nie jest umocowane w świecie. Rocks fall, everybody dies. Jako początek czegoś (tj. jeśli potem wyjaśnisz, kim był latarnik i dlaczego spotkał go taki los) to może być bomba, ale jako samodzielny tekst? Kluczowe informacje zostały w Twojej głowie.

 Ogólnie opisy to zdecydowanie najsłabsza część mojego warsztatu i jestem tego świadom.

Nie są takie złe. Miejscami wymykają Ci się z rąk, bywają purpurowe i nie całkiem dobrze zorganizowane – można je poprawić, ale podstawy masz.

 te zdania zakończone “się”

Czyżbym przyszła na gotowe? :) A, tak, reg już była. No, cóż :)

 Dostanie tak wielką ilością wytkniętych zaimków, naraz, prosto w nos – cóż, otwiera oczy.

Trochę jeszcze zostało ^^

 Aczkolwiek w wypadku tylko tego shorta, industrialność świata może być mało zauważalna.

Miałam wrażenie gaslight fantasy – lampka oliwna wyglądała w mojej głowie tak:

Zresztą zapałki wskazują na przemysł.

 To ma być coś ala krzyk, ale ma być przede wszystkim czymś wyróżniającym się w tekście już na poziomie wizualnym.

Mnie odpowiada. Jak Śmierć u Pratchetta.

 Tu mi trochę kuleje, bo w polskim to (raczej) stosunkowo świeże słowo, a przynajmniej tak się kojarzy

Tak, właśnie. Może: zarządcy? Urzędnicy kompanii?

 Planem na kiedyś jest pełnoprawna książka

A, to w takim razie:

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cześć, pora na chrzest ognia :) Zwykle nie czepiam się przedmów, ale na dobry początek:

 Szybko jednak okazuje się, że incydent jest znacznie poważniejszy. Czy Imogene podoła niespodziewanym wyzwaniom w jakie obfituje latarnia?

Te dwa zdania są bardzo telewizyjne, zwłaszcza drugie. "Wyzwanie" po polsku może być na pojedynek, ale na pewno nie jest czymś, w co latarnia może obfitować.

Z tej odległości, nawet zadzierając wysoko głowę, bardziej czuła niż widziała blade, niebieskie światło

Hmmmmmm.

 Pulsowało delikatnie magią, wysyłając kolejne sygnały.

Nie dam głowy za to "delikatnie".

 Czuła też strach

Troszkę słabo się to łączy.

 Jego zalążek zauważyła już kilkaset metrów od latarni, ale nie była pewna, co go wywołało.

Hmmm. Wywołało zalążek? Dziwne zdanie. Zrobiłabym to zupełnie inaczej, może tak: Już po drodze do latarni czuła się niewyraźnie, ale co ją niepokoiło?

 Zimny, jesienny podmuch?

Przecinek zbędny (nierównorzędne przydawki).

 Las, który nagle ucichł, jakby nawet wiatr go mijał?

Co masz na myśli?

 Statek którym przybyła, odbijający od portu, odbierający jej jedyną drogę ucieczki?

Po co antropomorfizujesz statek? Statek, którym przybyła, odbijający od nabrzeża, tak, że została bez drogi ucieczki?

 Wiedza, że była zdana tylko na siebie?

C.t.: jest zdana tylko na siebie.

 Wszyscy w Komisji Nadzoru Magii zapewniali ją, że to nic wielkiego, zwykła formalność.

Tnij: Wszyscy w Komisji Nadzoru Magii zapewniali, że to nic wielkiego, zwykła formalność.

 Tak więc czemu Komisja zignorowała wcześniejsze incydenty i zareagowała dopiero teraz, kiedy zatonął statek korporacji Silko, wraz z jego wartym miliony ładunkiem?

Zdanie długie, infodumpowe i zawierające niepotrzebne zapożyczenia: Skoro tak, to czemu Komisja nie zrobiła niczego wcześniej? Pchnęło ją do działania dopiero zatonięcie statku korporacji Silko z wartym miliony ładunkiem.

 Nie ostrzeżony w porę przez latarnię, podzielił los wielu lokalnych łódek i stateczków.

Nieostrzeżony. Lokalnych?

 Komisja musiała uznać to za przypadkowe incydenty, może błąd ludzki, zamiast obarczyć winą za brak ostrzeżenia przed nadchodzącą anomalią, a przynajmniej w to Imogen chciała wierzyć.

Bardzo niezgrabne zdanie. Brakuje dopełnienia do "obarczyć winą", "musiała" to anglicyzm: Najwyraźniej Komisja uznała te wszystkie wypadki za, cóż. Wypadki. Pech, błąd w nawigacji. Nikt nie pomyślał, żeby obwinić latarnika. Tak przynajmniej powtarzała sobie Imogen.

latarnii

Przez jedno i. https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/rzeczowniki-na-nia;7601.html

 Poczuła zimny dreszcz wzdłuż kręgosłupa, gdzie zmaterializował się w szorstką dłoń, wodzącą w dół pleców nazbyt długimi paznokciami.

…? Co się zmaterializowało? Dreszcz? Chyba dreszcz, ale zdanie jest jednym wielkim potykaczem. Warto je skrócić i uprościć: Zimny dreszcz przesunął się po kręgosłupie jak kościsty palec zakończony ostrym paznokciem.

 Zareagowała instynktownie. Obróciła się gwałtownie i uderzyła z całej siły.

Powtórzenie dźwięku: Instynktownie odwinęła się i uderzyła z całej siły.

 – To tylko twoja wyobraźnia – wyszeptała.

Klisza.

 przyłożyła całą dłoń

Do czego? Może to rozwiń?

 Kamień skakał pod jej dłonią, wyrywał się, szukał drogi ucieczki. Próbowała wyczuć Źródło, skupić się na nim, lecz uciekało przed nią.

Ciekawe…

 tynk spadał na jej czarne włosy

Ale ona tego nie widzi, bo ma zamknięte oczy. Skoro bohaterka nie widzi, skup się na wrażeniach niewzrokowych.

 Powtarzała aż do skutku, aż serce uspokoiło szaleńczy rytm, aż mięśnie rozluźniły się.

Powtarzała to, aż rytm serca spowolnił i wyrównał się, a mięśnie przestały ściskać kości. Hmm. Nie, moja poprawka też nie jest dobra. Ale lepszej teraz nie mam.

 Czy to też mogła być wyobraźnia? Chciała w to wierzyć.

Czemu bohaterka aż tak nie chce wierzyć w istnienie demona latarni? Jest w końcu profesjonalistką.

 ponownie przytknęła dłoń do latarni

Konkretniej, konkretniej! Nie do całej latarni, tylko do ściany. Spróbuj opisać jej wrażenie – zimny kamień, szorstką powierzchnię.

Powoli zamknęła oczy, niczym dziecko chcące zobaczyć jak najwięcej

?

Tym razem latarnia nie chciała się bawić. Wyczuła runy okalające budynek, chroniące go przed światem zewnętrznym i vice versa.

Kto wyczuł? Okalać budynek może ewentualnie płot, ale runy – raczej nie. Może takie zbudowane z cegieł.

 Latarnie standardowo zabezpieczano, jednak nie w aż takim stopniu.

Wytrąciło mnie z rytmu. Zdanie mocno się różni od poprzednich. Może: O wiele więcej, i o wiele potężniejsze, niż to było w zwyczaju.

 Ciąg run był pięciokrotnie dłuższy niż zazwyczaj, dużo bardziej skomplikowany, nieporównywalnie droższy w konstrukcji. Szesnaście runicznych znaków, niczym litery w alfabecie, układało się w opowieść, której nie mogła zrozumieć.

Hmm. Czy konkretne liczby będą do czegoś potrzebne?

 Czuła, że to zaklęcie ochronne, jednak jego szczegóły uciekały jej spod palców.

Zaimki: Czuła, że to zaklęcie ochronne, jednak szczegóły uciekały spod palców.

 Spróbowała jeszcze raz, marszcząc przy tym brwi, jednak czytanie run bez znajomości Intencji było niczym czytanie kryptogramu bez klucza do szyfru.

Spróbowała jeszcze raz, marszcząc brwi, ale czytanie run, gdy nie zna się stojącej za nimi Intencji, to jak czytanie kryptogramu bez klucza do szyfru. Fajny pomysł światotwórczy, choć nie wiem, czy tak bym to wyraziła – w kryptogramach chodzi o to, żeby nikt niepowołany ich nie odczytał.

 jednak wciąż nie nadeszła żadna odpowiedź

Lepiej: ale odpowiedzi nadal nie było.

 Cichy głos w jej głowie usilnie namawiał ją, by

Zaimki: Cichy głos w głowie usilnie namawiał, żeby.

smakowało niczym metal i było tak ciepłe, że Imogene momentalnie pokryła się kroplami potu

Raczej: smakowało metalem. Te "krople potu" psują efekt – człowiek tak się nie poci.

Latarnik mógł dalej opiekować się zaklęciem.

Angielska składnia. Może latarnik nadal opiekował się zaklęciem.

 Magia pozostawiona sama sobie stawała się groźna, nieprzewidywalna, wręcz szalona.

Infodumpowo to wypada – można tę samą informację trochę zgrabniej przekazać, np. Imogen mogłaby sobie przypomnieć taki przypadek ze szkoły albo i z autopsji.

 W skrajnych przypadkach, potrafiła nawet deformować rzeczywistość samą w sobie.

Tu nie może być przecinka, ale ważniejsze – tłumaczysz, zamiast pokazywać. Zob. https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842859

 Z całej siły trzymała się nadziei, że do tego nie doszło.

I widzisz – gdybyś pokazał, nawet tylko naszkicował, przykład takiego zdarzenia, nie byłoby potrzeby zapewniać, że bohaterka się boi. Wiedzielibyśmy, że to straszne.

 Głos poniósł się wzdłuż schodów

Mmmm, chyba nie. Głos niesie się po wodzie, w korytarzu (echem), ale po schodach?

 W środku panował półmrok, brudne szyby niemalże nie przepuszczały światła.

To powinno być wcześniej. Opis zaczynamy od tego, co bohater zauważa jako pierwsze. Imogene najpierw zauważyła zaduch, dobrze, ale ciemność zauważyłaby jednocześnie z nim albo zaraz po. "Niemalże" to przesada.

 poczekała, aż przyzwyczai się do ciemności

Aż co się przyzwyczai do ciemności?

 obślizgły potwór

 Grube, masywne cielsko rozpływało się na podłodze.

Mmmm, ale jeśli się rozpływało, to bardziej blob niż wąż…

 Kilkadziesiąt macek wiło się i skręcało, przypominając wywróconego żuka.

Widywałam przewrócone żuki, ale ta metafora zamąciła mi obraz, zamiast go rozjaśnić. Potwór jest biedny, nieporadny i mam mu współczuć, czy ohydny, czający się na bohaterkę i mam się go bać? Czy to i to? Macki w ogóle nie przypominają nóżek stawonoga.

 Owadzie nogi ocierały się o kamień, wydając chrobotliwy, wysoki dźwięk.

Dobra, męska decyzja – wąż czy żuk? Zdanie skracalne (zakładam żuka): Owadzie nogi z chrobotem ocierały się o kamień.

 Ściekała z nich gęsta substancja, falująca na powietrzu niczym dym.

Falująca w powietrzu, ale – ? Z tych nóg coś spływa, paruje, co się tu właściwie dzieje? Nie mam pojęcia, jak wygląda ten potwór.

 Imogene powstrzymała krzyk. Sięgnęła do pasa, jednak nie znalazła tam rewolweru. Rewident nie ma prawa używać broni palnej bez przełożonego, oznajmił ironicznie cichy głos.

Szybciej i dynamiczniej: Imogene przełknęła krzyk. Sięgnęła do kabury, pustej. Rewident ma prawo użyć broni palnej wyłącznie w obecności przełożonego, przypomniał ironicznie cichy głos. A swoją drogą – posyłają dziewczynę w niebezpieczeństwo – bez możliwości obrony? To nie jest niemożliwe, ani nawet nierealistyczne – ale coś mówi o jej szefach.

 Piskliwy śmiech w jej głowie rozległ się w tym samym momencie, co głośne bulgotanie.

Hmm?

 Potwór nabrzmiał gwałtownie, jakby coś, nie, jakby kilkaset istot próbowało wydostać się z jego cielska, rozerwać je od środka, znaleźć słaby punkt w rosnącej kupie mięsa.

Szybciej, dynamiczniej – mniej przysłówków, więcej czasowników. Na przykład: Potwór spuchł, jakby coś, jakby kilkaset cosiów napierało od wewnątrz na jego skórę, próbowało rozerwać od środka.

oznajmiła głośno

"Oznajmić" nie jest synonimem "powiedzieć". https://wsjp.pl/haslo/podglad/26605/oznajmic/4740898/powiedziec Oznajmianie to informowanie, a mowa ma też inne funkcje. Tutaj np. Imogen wydaje (samej sobie, ale zawsze) rozkaz. Uzasadnia go pewnym faktem, ale ona ten fakt już zna. Nie informuje siebie samej (no, bo jak?).

 To nic, że rewidenci byli wysyłani do rutynowych i prostych spraw, że nie miała żadnego sprzętu ani wsparcia.

Mmm, infodump. W sumie już ograniczenia w użyciu broni na to wskazują.

 Dobyła rapieru, broni już nietypowej w tych czasach,

A to już całkiem infodump i nie pasuje do niczego, co było dotąd. Jakie znaczenie ma "nietypowość" (?) broni?

 , i sięgnęła do Źródła, by wzmocnić swoje ciało. Cokolwiek się działo, musiała to powstrzymać.

Jeden: myślałam, że Źródło to coś lokalnego? Tj. część problemu? A teraz się okazuje, że chodzi o źródło mocy magów ogólnie, tak? Secundo: rym (ciało – działo). Tertio – drugie zdanie jest zbędne. Wiemy, co bohaterka tu robi, nie musisz tego tłumaczyć.

 Obniżyła środek ciężkości, tanecznym krokiem ruszyła do przodu.

…?

 I wtedy się roześmiała, nerwowo i spazmatycznie. Z mroku wyłoniła się kupa porozbijanych krzeseł.

Hmm. Ta kupa…

 Cichy głosik zamknął się, dając jej w spokoju pomyśleć.

Imiesłów nie oznacza przyczynowości: Głosik zamknął się wreszcie. Teraz mogła spokojnie pomyśleć.

 Zaklęcie musiało się znacząco zdegenerować, by doprowadzić do takich efektów.

Angielskawe, nieładne: Sądząc po efektach, zaklęcie było mocno zdegenerowane.

 Dotychczas takie skutki widziała głównie po stosowaniu czarnej magii.

Brak łączności logicznej, nieładna fraza. Trudno to poprawić, nie wiedząc, jak się ma degeneracja zaklęcia do czarności magii.

 Głupcy, którzy się tego dopuszczali, byli surowo karani przez Komisję.

Infodump. A zostało z tych głupców coś do ukarania?

 Tego mogła dowiedzieć się tylko w jeden sposób.

Spokojnie, spokojnie. Obejdziemy się bez tej frazy.

 Pomieszczenie było skromnie urządzone, tak jakby służyło jedynie do spania.

Hmm. A do czego służy sypialnia?

 Spora prycza z nałożonym nań siennikiem

Udziwniasz. Spora prycza z siennikiem.

 szafka nocna ze stojącą na niej oliwną lampą

Dość oczywiste, że lampa stoi na szafce, a nie stepuje. Może być np.: lampka oliwna ustawiona w geometrycznym środku blatu szafki (upiorna geometria – gratis).

Ten jednak, zamiast dać światło, zaczął je pochłaniać, emanować ciemnością. Imogene dmuchnęła mocno, próbując go zgasić. Ciemność zamigotała, czarny dym zawirował w lampie i sytuacja wróciła do względnej normalności. Postukała ostrożnie paznokciem w lampę, wciąż nie dowierzając w to, co się stało.

Zdania przedłużone i infodumpowe, uważaj też na imiesłowy: Zamiast rozjarzyć się światłem, zapłonął ciemnością. Imogene dmuchnęła z całej siły. Ciemność zamigotała, czarny dym zawirował i wszystko się uspokoiło, jak gdyby nigdy nic. Imogene ostrożnie postukała paznokciem w szkło lampy. (Okazuje się, że istnieją lampy oliwne ze szkłem, ale nie jestem pewna, czy o to Ci chodzi. Pasowały tu po prostu.)

 Nie potrafiła opisać jak to jest czuć Źródło

Nie potrafiła opisać, jak to jest, czuć Źródło. To w końcu czym są te Źródła?

Tego nie dało się ubrać w słowa, niczym najskrytszych pragnień, najgorętszej miłości czy najgorszych obaw. Jakkolwiek się tego nie określiło, otrzymywało się co najwyżej mgliste przybliżenie, ledwo muskające prawdziwą naturę uczucia. Przeważnie mówiła, że jest to dziwne i przyjemne zarazem, niczym mrowienie z tyłu głowy.

Przegadane, purpurowe. Skróć.

 szukał odpowiednich miejsc na skórze i ostrożnie rozcinał je czymś tępym i chropowatym

?

 próbując wydobyć je spod skóry

Hmm.

 chociaż nie czuła, żeby to była prawda

Angielskawe.

 Mała, szmaciana lalka

Bez przecinka, nierównorzędne przydawki.

 otworzyły się i wypowiedziały “pomóż mi”

Powiedziały.

 Słowa nie dotarły do jej uszu. Zamiast tego wryły się w kości i rozniosły po ciele wraz z falą bólu i wtargnęły do głowy, gdzie zagościły na dobre.

Hmm.

 Jej ręka zaczęła się wysuwać.

Hmmm.

 Napięła się niczym rażona prądem, mięśnie zaśpiewały w bolesnej symfonii.

Purpurowe. Czy w tym świecie znają elektryczność?

próbując sobie ulżyć

Hmmmm. Konotacje!

 kwaśny, metalowy smak

Kwaśny, metaliczny smak.

 głośny, świdrujący dźwięk

Tu nie dałabym przecinka.

 Czuła jak Źródło napływa do jej ciała

Napływać może woda (albo moc, w tym przypadku), ale nie źródło wody. Przed "jak" powinien być przecinek.

 razi serce

Razi?

 Czuła jak

Tu też brak przecinka.

 Głos huknął w jej głowie, przeganiając wszystkie myśli.

Głos huknął w jej głowie. Przegonił wszystkie myśli.

 Wyczuła skąd pochodzi Źródło

Wyczuła, skąd pochodzi Źródło.

 ignorując ból dochodzący z każdego kawałka ciała

A była taka fajna atmosfera… Opisz ten ból. "Ignorować" to słowo tak brzydkie, że wyrywa mnie z zawieszenia niewiary.

 jej serce biło jak szalone

Serce biło jej jak szalone.

 lecz napierała dalej, nieświadoma przeszkody

Nie tłumacz: lecz napierała dalej. Kropka.

 Chłód kamienia i czas pozwolił jej pozbierać się w sobie.

Dwa sklejone idiomy (pozbierać się i zebrać się w sobie), angielska konstrukcja: Upłynęło trochę czasu, zanim chłód kamienia zdołał ją otrzeźwić.

 Najpierw jęknęła głośno, wciąż czując przejście Źródła przez ciało.

Hmmmm.

 Potem podciągnęła nogi, objęła je mocno

Hmmmm.

 ciało pulsowało

Rym.

 natłok myśli w jednym momencie wrócił do głowy

Na tym polega natłok, że coś się tłoczy, więc nie przesadzaj.

 Bała się.

Opowiadasz mi o tym od początku tekstu właściwie – skąd pomysł, że nie wiem?

 żeby czym prędzej ruszyła w stronę wioski

Czyli nie jest aż tak odcięta, jak powiedziałeś wyżej.

 Było za późno, by czekać na wsparcie.

Troszkę klisza…

 Kierowała się jednak słowami swojego mentora – pozwalała istnieć strachowi, akceptowała go i rozumiała, lecz za żadne skarby nie pozwalała mu działać.

I to lepiej by wypadło, gdybyśmy wcześniej widzieli tego mentora. Ale Imogene może go wspomnieć tutaj, czemu nie?

 Bało się też coś jeszcze. Czuła strach, nie, czyste przerażenie unoszące się w powietrzu.

Za grubo to kładziesz.

 Nie była pewna gdzie kończy się rzeczywistość.

Nie była pewna, gdzie kończy się rzeczywistość. Nie do końca wiem, co to oznacza.

 Wiedziała tylko jedną rzecz.

Anglicyzm: Wiedziała tylko jedno.

 Nogi drżały pod nią tak bardzo, że musiała wspierać się o ścianę.

Nogi drżały pod nią tak mocno, że musiała się wesprzeć na ścianie.

 Powietrze raniło ją w płuca jakby wciągała drobinki szkła, mroczki latały przed oczyma

"Wciąganie" prowadzi umysł na manowce: Powietrze raniło płuca jak drobinki szkła, mroczki latały przed oczyma.

 Było tu inaczej.

Zbędne zdanie.

Przez czyste szyby dostawały się promienie słoneczne, oświetlając jedyną odrobinę luksusu w całej latarni.

Nieporządny szyk, reklamowa fraza: Promienie słońca wpadały przez czyste szyby. I kropka.

 Fotel stał dumnie przy oknie, prężył się i czekał.

Prężył się?

 Usiadła z trudem, pomagając sobie rękoma, ale tyłek w końcu spoczął na fotelu.

Ej, cały tekst robisz się na Lovecrafta – a tu nagle tyłek?

 Delikatna błogość

…? Co to znaczy "delikatny"? https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842860

Delikatna błogość rozeszła się po ciele, momentalnie zapomniała o wszystkich problemach.

Dlaczego błogość zapomina o problemach?

 była tylko ona i najwygodniejszy fotel

;3

 Z początku z tym walczyła, jednak delikatny, przyjemny szum w głowie skutecznie ją od tego odwiódł.

Hmm. Na początku z tym walczyła, ale łagodny szum w głowie tak przyjemnie kołysał…

 Całości dopełnił kocyk, którego nie widziała, lecz wyraźnie czuła wełnę na swojej skórze.

Hmm. Czuła dotyk wełny na skórze (bez zaimka), ale "całości dopełnił" jest nie z tej bajki.

 Obudziła się, kiedy coś spadło na jej nogi.

Obudziła się, kiedy coś jej spadło na nogi. Ekhm. Zrzuć sobie na nogę porządną, grubą książkę… (nie, nie naprawdę. Lepiej do eksperymentów wykorzystać rodzeństwo ;D)

 Książka opowiadała o Rewolucji Magicznej i jej pozytywnym wpływie na świat. Skupiała się na zdobyczach cywilizacji – pociągach, fabrykach i, rzecz jasna, napędzającej je magii. Ta obowiązkowa lektura miała wbić kadetom do głowy, że walczą o zachowanie wspaniałej przyszłości.

Hmm. Jest to infodump (nie mogłeś, np. zacząć od Imogen przeglądającej to dzieło na statku i znudzonej?), chociaż…

 Książka usilnie próbowała przekonać o tym, jak wiele korzyści magia przyniosła szaremu człowiekowi, jednak skrawki pamięci z jej dzieciństwa wyraźnie temu zaprzeczały.

Bardzo niechlujne zdanie (a przecież potrafisz!). Ja napisałabym tak: Arcydziełem propagandy książka nie była. Bezczelnie zaprzeczała nawet faktom zapamiętanym z dzieciństwa.

 Otworzyła ją wręcz odruchowo, nawet o tym nie myśląc.

Podwojona informacja.

 papier stwardniał pod jej palcami

Zaimek zbędny.

 Przygryzła nieco wargi

Czy można przygryźć wargi bardzo?

 usłyszała głośne pęknięcie

Pęknięcie to nie dźwięk.

 kartka została w jej dłoni

Kartka została jej w dłoni.

Jestem ciekaw co

 Jestem ciekaw, co.

 Z drugiej strony, pozwala mi to nieco odetchnąć.

Z drugiej strony, dzięki temu mogę odetchnąć.

 Na dodatek taki, za który mi płacą.

Na dodatek płatny.

 nie mogę go dzielić z wami.

Jak raz zaimek powinien być dużą literą – bo to jest list.

 Niestety dalej nie mogę opuścić wieży.

Niestety, dalej nie mogę opuścić wieży.

 Technicy ciągle są na szczycie, za to menedżerowie…

Mmm, menedżerowie? W świecie fantasy?

 rozmawiają bardzo chętnie, żywiołowo wręcz

Żywiołowo? https://wsjp.pl/haslo/do_druku/13518/zywiolowy Czy jednak żywo?

 Nawet nie wyobrażasz sobie jak się ucieszyłem!

Nawet sobie nie wyobrażasz, jak się ucieszyłem!

 Ponoć ma to się stać niedługo, jutro bądź pojutrze.

Mało naturalne.

 Ręce drżały jej tak bardzo, że trafiła

Ręce tak jej drżały, że trafiła.

 Ból ocucił ją nieco

Nie można "nieco" ocucić. Najwyżej rozbudzić, otrzeźwić.

 Jak mogli? Jak mogli?! Przynajmniej miała jakiś dowód, coś, co pozwoli Komisji znaleźć winnych, ukarać ich za tak rażące nadużycie.

Mmm, ale kto? Ukrywasz (p. https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842859 ).

 – Zrobię co w mojej mocy, by zakończyć twoje cierpienie – oznajmiła.

– Zrobię, co w mojej mocy, by zakończyć twoje cierpienie – oznajmiła.

 Powietrze naciskało dalej, raz było gorące a raz zimne, cały czas nieprzyjemne.

Hmmm. "Nieprzyjemne" osłabia zdanie.

 próbując pozbyć się drapania w gardle.

Hmmmm.

 To nie była standardowa praktyka, w tym miejscu nie powinno być dodatkowych zabezpieczeń.

Skróciłabym: W tym miejscu nie powinno być dodatkowych zabezpieczeń.

 W końcu dojrzała wszystkie runy, lecz nie była w stanie zrozumieć ich przeznaczenia.

Hmm. Może: Wreszcie miała w zasięgu wzroku wszystkie runy, ale nie rozumiała, do czego służą.

Usta otworzyły się do krzyku, lecz dźwięk uwiązł w gardle.

Przed chwilą wrzasnęła?

 Magia przechodziła przez nią niczym piorun. Ciało wyginało się w makabrycznym tańcu. Czuła zapach przerażenia i śmierci, w ustach miała smak krwi. Czy to był jej strach?

To już przesadne.

 Nóż z impetem wbity w jej plecy sprawił, że gięła się wpół

Na pewno forma niedokonana?

 Wartki strumyk krwi zaczął cieknąć z nosa i kapać na runy.

Raczej ciec, ale to brzydko brzmi, więc może: Strumyk krwi pociekł z nosa, prosto na runy.

 Oddech miała płytki, rwał się, powietrze drażniło poparzone płuca.

Dynamiczniej: Oddech się rwał, powietrze drażniło poparzone płuca.

 Źródło, tyle Źródła przechodzącego przez jej ciało. Widziała, skąd kryształ je czerpie, ale nie potrafiła tam sięgnąć.

Nie czerpie się źródła… I nie mogła, albo nie była w stanie, albo nie dosięgała. "Potrafić" tu nie pasuje.

 Skażenie było ogromne. Powoli zaczynała rozumieć znaczenie run, jednak nie była w stanie pojąć go w całości.

A możesz wreszcie powiedzieć coś wprost? Hmm?

 Czuła się, jakby była dwoma osobami jednocześnie, pragnącymi innych rzeczy.

Różnych rzeczy.

 Poczuła jak

Poczuła, jak.

Brzmienie jej imienia pomagało, zakotwiczało we własnym ciele

…?

Zaczęła łączyć krąg run z tym, który otulał całą latarnię. Mogła zmienić ich znaczenie. Uwięzić to, co skrywało się w krysztale, odciąć go od świata, powstrzymać jego niszczycielski wpływ.

OK, to na pierwszy rzut oka wygląda fajnie, ale na drugi powoduje zawrót głowy. O co chodzi?

 Wszystkie szyby pękły w tym samym momencie. Lodowaty wiatr trzasnął nią o kamienie. Kości pękły niczym suche gałęzie.

Dynamiczniej: Wszystkie szyby trzasnęły. Lodowaty wiatr uderzył nią o kamienie. Kości pękły niczym suche gałęzie.

 Posoka płynęła

Posoka to krew zwierzęca.

 Latarnia morska rozpierzchła się na wszystkie strony.

?

 niemalże całkowita pustka

Niemal.

 Zniknęło nawet jej ciało. Przyjęła to z ulgą, wraz z tym zniknął ból.

Przegadane: Zniknęło jej ciało. Wraz z nim zniknął ból.

 po prostu rozniósł się w pustce

?

 Światło przygasło, ukazując doskonałą czerń.

?

 Ostatnia runa skończyła na swoim miejscu.

A nie wylądowała aby?

 powietrze stało się chłodne i przyjemne

Hmm.

 Wraz z zaklęciem musiała zapieczętować w nim duszę Latarnika.

Dlaczego?

 powiedziała wstając.

Potrzeba przecinka.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie podając w wątpliwość słuszności prawienia reg, chciałabym jednakowoż zauważyć, że źródło budzi we mnie sceptycyzm.

W tekście dyktanda mamy bowiem co najmniej jeden błąd interpunkcyjny (zauważony już przez Ślimaka) co nasuwałoby podejrzenia, że został on niestarannie przepisany.

W poradzie o dywizach, myślnikach i półpauzach, która nas tu interesuje, nie ma wyjaśnienia kwestii przecinka. Ja piszę to zawsze z przecinkiem, bo nie przyszłoby mi do głowy, żeby dodatkowo odróżniać formę skróconą od pełnej:

    dwunastoletni, może trzynastoletni chłopiec

    dwunasto-, może trzynastoletni chłopiec

PWN ( https://sjp.pwn.pl/zasady/190-53-2-W-wyrazeniach-w-ktorych-wystepuje-dwukrotnie-przymiotnik-zlozony-rozniacy-sie-tylko-pierwszym-czlonem;629547.html ) zaleca pisownię bez przecinka, ale we wszystkich przykładach występuje tutaj spójnik ("i"), który eliminuje przecinek. A my chcemy wiedzieć, co zrobić, kiedy spójnika nie ma, więc to nie to.

    zauważ różnicę – w znalezionym przez Ciebie przykładzie jest spójnik, tutaj tylko partykuła, tak jak pisałem poprzednio

O, właśnie. Zatem – kwestia pozostaje otwarta.

    No to szukamy kogoś, kto te ślimacze – i moje przy okazji – wątpliwości rozumie.

Ja rozumiem, ale je podzielam. Nie potrafię ich rozwiać.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

ETA: jednorożec: https://www.uarts.edu/unicorn-origami

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Sam takiej reguły nie znałem i nie umiem teraz znaleźć

Ja tak samo. Ma ktoś jakieś źródła? (BTW, “pauza oddechowa” nie ma nic wspólnego z przecinkami – przecinki stawia się ze względu na budowę zdania, nie na fonetykę.)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

nie zabijaj wzrokiem (proszę) ;-)

Mogę zabić wałkiem :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Teraz wiem, nad czym muszę popracować, więc nie uważam, żeby fala krytyki robiła mi krzywdę lub zniechęcała do działania. Taaaak, wyszło tego znacznie więcej, niż sobie wyobrażałam, ale to nie powód do płaczu. xd

Dobrze wróży taka postawa :) Nie spiesz się (przyganiał kocioł garnkowi…) i żyj dalej! (albo szklana pułapka ;D)

Tu “łapanki” w zasadzie wywołują kwasy

Mów za siebie ;P

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

No, w Hiszpanii tradycyjnie daje się wtedy facetom książki (a dziewczynom kwiatki, w związku z czym chciałabym przypomnieć, ze na co dzień chodzę w spodniach i mam w domu inwazję ziemiórek XD).

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

https://dresdencodak.com/2009/01/27/advanced-dungeons-and-discourse/

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dla kotka zawsze znajdzie się miejsce:

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Oto moje nowe uniwersum i bohaterzy, do których planuję jeszcze nie raz wracać.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Zawsze wszystko kręci się wokół nich, a już zwłaszcza fizyka. 

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

cognityvnym

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

W gotowaniu drzwi istotne jest właściwe przyprawianie i umiejętne zastosowanie tłuszczów. Drzwi są suche! Niewłaściwie przyrządzone smakują jak drewno.

(Soooo… not sorry XD)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Opal. Tak przynajmniej napisali.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Prawda? To wprawdzie amorficzny, ale minerał:

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Więcej ładnych minerałów: https://www.unearthedgemstones.com/posts/most-beautiful-gemstones

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jak border collie? O.O

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

https://instantrimshot.com/index.php?sound=downer&play=true

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Niniejszem oświadczam wszem, wobec i w ogóle, że wyniki będą 23 kwietnia, niezależnie od sytuacji politycznej.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ale że co? Że się nie okazałeś fałszywym prorokiem?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Druza daje szczęście :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Materiały marketingowe to zuo.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.