O ile mnie matematyka nie zawiodła punktów mogę dać osiem, autorów nieprzeczytanych przepraszam za niewyrobienie się z ich, nie wątpię, znakomitymi tekstami.

cezary_cezary:  Piekielna asystentka, czyli… – 2

Robert Raks: Diabli sługę wzięli – 2

chalbarczyk:  Piekło z lodu – 3 

 Ambush:  Piekło-niebo – 1 

Cześć Kolekcjonerze,

tekst bardzo dynamiczny, do czego przyczyniają się krótkie zdania. Jest to zabieg obosieczny, bo o ile akcja jest wartka, o tyle wkrada się dużo chaosu. Momentami zbyt dużo. Przez to trudno też czasem dostrzec powiązanie między częściami. 

Nie można jednak odmówić kreatywności oraz pomysłu. Klimat wiszenia głównego bohatera i jego umęczenia wydał mi się wiarygodny. Jednak scena kulminacyjna… cóż, miałem wrażenie, że nie była dość podbudowana, ale może też czegoś nie wychwyciłem. Ogólnie, dużo się działo i nie wiem, czy aż nie za dużo. Przez to mniej przywiązałem się do konkretnych pomysłów, które były niezłe.

Niemniej, tekst oceniam jako udany.

Pozdrawiam!

Cześć,

opko może nie jest przesadnie odkrywcze, ale ma pomysł, który jest bardzo sensownie zrealizowany. Historia ma narastający klimat, a do tego ciekawe, nieoczywiste zakończenie.

Emocje głównej bohaterki są troszkę spłycone, bo dość szybko przechodzi ze stanu w stan, refleksje w tym zakresie są proste, ale z drugiej strony jestem w stanie uwierzyć w lekką diabelską manipulację. Na pewno nie jest to coś nieprzekonującego.

Dobry tekst.

Powodzenia w konkursie życzę i pozdrawiam!

Marzan: Matylda i Paladin

Marzan: Matylda i Paladin

Pobetowo wbijam!

Niech świat wie, co na becie mówiłem. Opowiadanie jest napisane bardzo poprawnie, spójnie realizuje pomysł, ale przede wszystkim i tak po ludzku – cholernie dobrze się je czyta. Tekst w sumie nie jest długi, a kipi z niego masa pomysłów. 

Im dalej w opko, tym więcej skrótowości i opisowości, ale dzięki temu udanie zamykasz opowieść. Wciąż najbardziej podoba mi się pierwszy fragment z Paladinem, oj jak to się czyta, klimat świetny! 

Hm, typowy tom to 500.000 znaków. 7 tomów to 3.500.000 znaków. Da się ogarnąć ;)

Wrzuć na betę I tom :))

Stwierdziłem, że wolę bohaterkę pytającą, niż wojującą, i stąd słabsze zakończenie. Gdyby przywódcy mocarstw byli grzeczniejsi, kiedy kończyłem pisać, może Matylda zostałaby wyzwolicielką planety. Ale nie byli. Więc jeśli powstanie kiedyś kontynuacja, to otworzy ją okropna rzeź, po której bohaterkę zaczną nękać niewygodne pytania, niczym ślimak drążący cukinię.

W sumie pisałem na becie – dla mnie to jest dość życiowe zakończenie. Niecukierkowe (niecukiniowe hehe). Nie robiące ideałów, tylko wprowadzające puentę, która prowadzi bohaterkę do uznania, że wybicie potworów to super pomysł. Piękny byłby świat, w którym w każdej bestii każdy bohater potrafiłby dostrzec coś dobrego. Ale to dopiero fantastyka by była. Ja w fantasy potrzebuję kreatywnego świata, ale spójnej i realnej psychologii i decyzyjności bohaterów. Twoje zakończenie takie właśnie jest.

Jak anonsowałem, tekst biblioteczny, konkursowo udany (choć Szanownej Jurorce to sądzić według jej sumienia) oraz zasługujący na nominację piórkową.

Pozdrawiam i trzymam kciuki za dalsze świetne teksty!

Finklo, Regulatorzy – chyba naniosłem wszystkie wasze poprawki.

Finklo, 

Ciekawe ujęcie legendy. Czy pan miał prawo do dusz poddanych? Czy diabeł honorowałby taką umowę? W końcu to nie grzechy chłopów, tylko pana…

Diabeł to mi się zawsze przy Twardowskim wydawał bardzo w myśl “umów należy utrzymywać”. A że kruczki małymi literkami i haczyki – cóż. Dlatego też chciałem podkreślić, jak ważne dla niego jest podpisanie dokumentu.

W ogóle jest to zawsze taka ciekawa perspektywa, gdy diabeł nie ma naturalnej wyższości nad człowiekiem, musi uciekać się do bardzo ludzkich sztuczek. A że Twardowski przeważnie go podle wykorzystywał, to chciałem, aby diabłu też coś się dostało. Choćby ogarek :). 

A co do prawa do dusz… cóż, tytuł nie wziął się bez powodu. 

Regulatorzy,

bardzo dziękuję, że wpadłaś i wychwyciłaś co niedobre.

Czytało się nieźle, choć wykonanie mogło być lepsze.

Odbieram to całkiem pozytywnie :). Niebetowane więc wszystkie szydła mej niedoskonałości wyszły z worka.

Pozdrowionka!

GalicyjskiZakapior – Lebensraum – dzieci zbóż

Ambush,

ależ zabawę zafundowałaś. Pomysł, wykonanie i humor, wszystkie się zgadzają. Przyjemna, absurdalna lektura.

Pozdrawiam!

Zakapiorze,

Tekst jest bardzo oryginalny i (co nie dziwi) napisany bardzo poprawnie językowo. 

Przeplatywanie historii, kultur, czasów za pomocą jednego motywu nie jest niby niczym nowym, ale ująłeś to bardzo ciekawie, przedstawiając różne perspektywy. 

Mój osobisty zgrzyt jest z czasem teraźniejszym narracji, ale to moje uprzedzenie, niczym nieuzasadnione. 

Ponadto, zastanawiam się, czy Twoim celem było zostawienie czytelnikowi interpretacji tego co się dzieje, czy jednak chciałeś, abym jakąś konkretną refleksję miał. Ponieważ, zdecydowanie wybrzmiewa mi to drugie. Mamy tu bowiem ludzkie tragedie, ale też takie człowieczeństwo w pełnej swojej krasie, dobre i złe, jednoczące się jednym motywem. Czy jest to zatem po prostu magiczny mechanizm? A może schronienie dla utrapionych? Świat, do którego tylko młodzi mają wejście? Wydaje mi się, że nie ma jednej odpowiedzi.

Lektura bardzo przyjemna, pozdrawiam!

Ambush

Pulchny brunet o urodzie księgowego mafii

:))))

Ugh, ale ogólnie to tekst mocny, robiący wrażenie. Interpretacja konkursowego zadania na poziomie. Podoba mi się bardzo wyrazista postać bohaterki, jest bardzo z krwi i kości. Trochę zostawiłaś do dopowiedzenia czytelnikowi, ale czy to źle?

Pozdrawiam!

Dziękuję Ambush. W takim razie wszystko jasne, czekam na dzień od Versus i postaram się ku chwale Portalu działać :)

W sumie nie mam stuprocentowej pewności jak to działa, ale coś mnie skrobie w głowie, że mógłbym się zgłosić na dyżurnego :)

Brawa, szczególnie dla Zakapiora za dublet tak szybko!

Chalberczyk – once more dziękuję za wpadniecie pod dawny już tekst! Dobrze, że bohaterowie jako tako wyszli, bo to opowieść o nich, jakby album z ich życia. Słusznie przedmówcy zauważyli, że fabuły to tu raczej nie ma. Może bardziej kartka z pamiętnika dziejów…? A do tych postaci historycznych mam akurat wielką słabość :). Pozdrawiam!

A no i za klika też dziękuję!

Jejku, Chalberczyk, bardzo mi miło, że zrobiłaś archeologię mojego tekstu! (Choć chyba mój staż nie taki długi, by nazwać to "archeologią" w pełni). Cieszę się, że poruszyło, bo i mnie wtedy cała sytuacja, którą hmm… parafrazuję, jakoś poruszyła. Bez tragedii, bez entuzjazmu, ale że choć to pozornie nic wielkiego, to że stało się coś ważnego. Bardzo dziękuję za wpadniecie i pozdrawiam!!!

Drodzy, wybaczcie odpisanie po czasie i to jeszcze z telefonu, więc bez ładu i składu. Robercie – bardzo miło, że wpadłeś, dziękuję za pochlebne słowa, miło mi :) (tu robię entera, ale jestem święcie przekonany, że na telefonie mi się nie zrobi) Finklo, miło, że wpadłaś, jak zawsze ciepło Cię witam :) Zadałaś ciekawe pytania i jako pierwsza tak wyraźnie zwróciłaś uwagę na moje nawiązanie do legendy. Myślę, że już na lepszym sprzęcie się do tych pytań odniosę. Jeżu, jak mogłem z tymi ubraniami, kompromitacja, znakomicie, że to wyłapałaś, zresztą stróżkę też:)))) Pozdrowionka!

Cześć

najpierw kilka poprawek (sugestii)

dopiero gdy nogi chłopaka zaczęły drętwieć od bezruchu.

Może “gdy nogi chłopaka zaczęły już drętwieć od bezruchu”. Dopiero brzmi tak, jakby kapłan czekał z wejściem, aż nogi chłopaka zaczną drętwieć. 

Nie był w stanie się poruszyć, gdy mężczyzna podszedł bliżej, ani wtedy, gdy położył lodowatą dłoń na jego głowie. Nie krzyknął, gdy ten wbił mu w skórę nieobcięte paznokcie. Ale jednak coś zrobił. Gdy kapłan zaczął szeptać zaklęcia w obcym języku, chłopak zemdlał.

To chodzi o to, że coś zrobił, bo zemdlał? Troszkę nie rozumiem tego jednego zdania.

W zasadzie brakiem szacunku mogło być w jego oczach wszystko, a karą było ciężkie bicie, z reguły do krwi i zakończone kopniakami po głowie i brzuchu.

Powtórzenie do uniknięcia chyba.

służąca przyniosła mu wczoraj odzienie jego młodszego brata

Zaimek zbędny.

Niezły tekst – dobrze się czyta, spójna, krótka historia z dobrze zbudowanym klimatem. Napięcie narastające w głównym bohaterze widoczne.

Nie do końca jest jasne co właściwie się wydarzyło w kaplicy, ale mrok lubi mieć swoją tajemnicę, kupuję to.

Pozdrawiam!

Cześć!

Zręcznie napisane, z morałem i sensem. Ma ręce i nogi, trochę vibe bajki. Przyjemnie się czytało, szacunek.

Pozdrawiam!

Czołem!

Obietnicę spełniać zaczynam – czytam teksty.

Rozczarowania odczuwać nie mogę. Przeważnie u siebie mam problem z kreowaniem sensowej fabuły, raczej przedstawiam scenki. Ty w krótkim tekście opisałaś tyle, że ho! Podziwiam! 

Ale momentami przez to mam wrażenie, że to trochę opis, brakuje dialogów lub budowania napięcia, czy zbudowania bohaterów. Ale, przekaz jest dobry, emocje też się pojawiają, a światotwórstwo jest przyjemne. Dobry pomysł, dobra realizacja.

Mieszkała w północnej twierdzy, poza którą rozciągały się samotne stepy i nienazwane krainy. Niekiedy słyszała opowieści, że tam właśnie toczy się wiekuista walka dobra ze złem, światłości z czernią, a tętent kawalerii potępionych słychać w nocy nawet w czworakach u służby, ale nie była pewna, czy chce w to wierzyć.

Lublin? :))))

Pozdrawiam!

chalberczyk

Aj, nie warto, są w większości o Lublinie. :)

Mogło być znacznie gorzej ;)))

czeke

Oczywiście, w tym tekście żadnego zaskoczenia nie ma, pełna zgoda. Chodziło o klimat, bardzo cieszy mnie Twój pozytywny odbiór tego aspektu. Dzięki :)

ASie

wybacz że mam takie skojarzenia;

A cóż ja mam wybaczać? :) Przyszedłeś, zostawiłeś sensowną opinię i jeszcze klikiem do biblioteki dobiłeś.

Brzmienie może faktycznie być współczesne, nie mam aż tak szerokiej wiedzy na temat wiejskiego życia w tym okresie, by to wybrzmiało solidnie wiarygodnie pod tym względem. Poniekąd wysłużyłem się historią jako tłem, a inspiracja brała się z hybrydy kilku utworów muzycznych i literackich (Kaczmarski, Rej).

Ale bardzo cieszy, że stylizacji Ci się podoba :)

Pozdrawiam Was serdecznie

Ambush

Niereformowalny dla mnie za nowoczesny, nie pasuje do klimatu całości.

Prawda, nowomowa się wkradła.

Według mnie rozcieńczoną jak kto/co wódka. 

A to i prawda.

Wolałabym z 20% mniej. 

Konkret – noted.

Bardzo dziękuję za odwiedziny i podzielenie się opinią. Tekst nie w pełni w moim stylu, dlatego dobrze, że dało się przeczytać bez zgrzytania zębami :)

Dywizjo Pancera

a to zdrowia życzyć trzeba! W końcu szlachetne zdrowie… A u Autora jedynie antagoniści alergiczni :)

bruce

wątpliwości co do tamtych wątpliwości właśnie

Incepcja :)

chalberczyku (wciąż mam jakąś wątpliwość, czy ja to tak powinienem odmieniać – daj znać jak najlepiej ),

Bardzo miły komentarz z Twojej strony. Budujące to :)

Wcale nie za długie.

Przeciwnie.

Co Czytelnik to opinia i to jest właśnie piękne :). O tyle dobrze, że nie wiem, czy potrafiłbym skrócić.

Dobór słów przemyślany prócz jednego wyrażenia (Ambush już zwróciła na to uwagę), feudalizm niereformowalny jest anachronizmem, a nawet jakby nie był, to wybija z rytmu, wyrywa czytelnika ze świata przedstawionego. Bardziej pasuje tu jakaś metafora gospodarska, np. uparty jak głupie cielę etc.

Celna sugestia, faktycznie niepotrzebne mruganie okiem do Czytelnika.

Oczywiście bardzo dziękuję za odwiedziny, klik i ogólnie poprawę humoru w piątek trzynastego :)

Obiecuję też w końcu wpaść do Twoich tekstów – teraz miałem okres pisania, więc czytania było mniej, ale zabiorę się za to chętnie!

Wszystkich pozdrawiam bardzo serdecznie!

bruce,

fajnie, że drążysz temat :).

Moim zdaniem ten celownik brzmi tam źle.

“Ja nie wiem, co te chłopy porobiły, ale bab nie powinno się tłuc. Nie ekonomowie.”

Rozumiem to tak, że 

zdanie nr 1: kobiet nie należy bić

zdanie nr 2: na pewno nie ekonomowie powinni je bić.

W mianowniku, że kto? co? bije baby? – nie ekonomowie biją baby.

Bo przy brzmieniu “Nie ekonomom” brzmi to jakoś jakby było niezwiązane ze zdaniem poprzednim. Może po prostu nie do powinności, a do czynności się odnoszę, nie wiem, czy to poprawnie.

Ale,

Jednak, kiedy teraz myślę, już sama nie wiem… 

Niech to nas zjednoczy, skoro i ja nie wiem :)

Ogólnie to ciekawa kwestia.

Jurora szanownego pancernego witam i o zdrowie pytam :)

MichaelBullfinchu

cześć i czołem! Dziękuję za opinię, przytyk i pochwała zawsze najbardziej wiarygodne są w parze :). Zresztą z tym zarzutem przegadania nie zamierzam walczyć, bo on ma swoje uzasadnione podłoże. Niemniej, cieszy, że uważasz tekst za udany.

Pozdrawiam!

Dawidzie!

Przypomniał mi się “Potop” jedyną książkę jaką przeczytałem przygotowując się do matury i właśnie z potopu była matura :))))))

Czasem to trzeba mieć szczęście i mu dopomóc :)

Dzięki za komentarz i opinię, cieszy pozytywny odbiór!

Galicyjski Zakapiorze!

Dzięki za wizytę i zwrócenie uwagi na oczywisty błąd.

Hmmm no nie jest to złe opowiadanie, aczkolwiek muszę napisać szczerze, wydało mi się bardzo przegadane. Mamy 30k znaków, a akcję tak naprawdę można streścić w kilku zdaniach, i postacie też nie są jakoś szczególnie rozbudowane. Część tych znaków realnie służy budowaniu klimatu i napięcia, ale spora część to (w moim odczuciu) zbytnia szczegółowość.

Dobrze to rozszyfrowałeś, koncentracja była na klimacie, postaci są proste celowo. Pierwotnie był zamysł, aby było ich więcej i miały bardziej dynamiczne relacje między sobą, ale nie spinało się to limitowo, a zależało mi na cierpliwym zbudowaniu klimatu. 

Dziękuję za klika i dobrą, merytoryczną opinię o tekście!

Czołem bruce,

witam serdecznie i dziękuję za komentarz i rzetelne poprawki tekstu. Tym razem nie betowałem, a widzę z generatora błędów wylosowały się literówki (i interpunkcja z urzędu) :). Znakomicie, że je wychwyciłaś, bo psują klimat, który z mozołem staram budować.

Nie ekonomowie. – tu tylko dopytam, czy nie miało być bez „e”?: Nie ekonomowi.

Do tego się tylko odniosę, bo reszta bezdyskusyjna. Zostawiam tak, ponieważ Jan odnosi się do tego komu wolno bić żonę. Tj. “Bab nie powinno się tłuc. Mogą to robić mężowie, nie ekonomowie”. Stąd taka forma, choć wcześniej Jan mówi “ekonomy”, to jednak raz na czas, jako światłemu, uda się mu trafić z odmianą. 

Przepiękna stylizacja języka

Zaskoczenie nr 1, bo zakładałem, że stylizacja będzie pierwszym zarzutem, że nieudana i niezupełna.

Świetny horror, do końca trzymający w napięciu 

Zaskoczenie nr 2, że uznajesz to za horror, co schlebia zbudowanemu klimatowi. Nie stosowałem takiego tagu, bo nie uważam, bym w morzu znakomitych horrorów na Portalu, potrafił choćby w części zrobić taki klimat grozy. Dlatego miło, że jednak tę grozę choć trochę czuć.

i ukazujący prawdziwą ludzką naturę

Tu zaskoczenie mniejsze, pragmatyzm ludzki miał być pewną puentą. Pierwotnie zakończenie brzmiało nawet “Jan strzelił celnie i żył długo i szczęśliwie”, ale zrezygnowałem z tej igraszki z bajkowym zakończeniem.

Wszystkich Was serdecznie pozdrawiam!

Czołem Dywizjo Pancerna!

Dziękuję za miłe słowa i komentarz.

pozytywne zakończenie jest pocieszające.

Wzięło mnie tym razem na przynajmniej trochę szczęśliwe zakończenie. Bo ponurość i smutek chyba są niewiarygodne, jeśli nie wydarzy się nic dobrego :)

Cieszy, że podoba się już drugie opko z tegoż świata, następne w swoim czasie nadejdą :)

Pozdrawiam!

a także późniejsze spory w sądzie… :)

Był taki case w Stanach, nie tak dawno, 2019 chyba – facet przeżył śmierć kliniczną i wniósł o to, że w takim razie odsiedział już dożywocie, bo przecież umarł :). Ale sądy tego nie kupiły, z tego co pamiętam.

Czołem!

Uhhh… ale tu się dzieje. Ostatnio pisałem, że mi zaimponowałeś ilością treści w krótkim tekście, teraz również, ale nie wiem, czy trochę nie przegiąłeś :)

Niemniej, pomysł aż kipi i widać, że wiedziałeś co chcesz osiągnąć, a zaryzykuję stwierdzenie, że pisząc miałeś dobrą zabawę. Inspiracja ropuchowa super, kiedyś też próbowałem zaprząc ją do fantasy, ale śmiem twierdzić, że Tobie dużo lepiej to wyszło.

Natomiast na następnego Danu poproszę ciut mniej abstrakcyjnego absurdu, bo od nadmiaru głowa rozboleć może, a bardcorowa playlista tworzyć się wszak dalej musi :)

Pozdrawiam!

Czołem!

Nie jest to tekst dynamiczny, ale zakładam, że i taki był Twój cel. Schemat opowiadania odwiedziny mnicha – noc/sen moim zdaniem jest dobry. Brakuje mi jakiegoś zaakcentowania puenty i jeszcze wzmocnienia wątku rośliny, ale może zepsułoby to efekt.

Ciekawe nawiązanie do relacji między krzywdą ludzką, a przyrodą, w której przyroda pełni rolę takiego brutalnego Robin Hooda, bezlitośnie odpowiadającego na krzywdy.

Ogólnie to podobało się, kawałek dobrego, klasycznego fantasy.

Pozdrawiam!

bruce, jak zawsze wyciągasz i nadajesz fabuły intrygującej historii. Tutaj akurat nie mam pewności, czy chciałaś pójść w absurd, grozę, czy intrygę (podstęp), a chyba trochę za mało znaków, by ująć wszystkie, w związku z czym klimat trochę skacze i w żadne z powyższych wczuć mi się trudno. Niemniej, jest zręcznie (co oczywiste w Twoim wypadku) napisane i ciekawe, subtelna fantastyka, ładna taka :). Cieszę się, że przeczytałem.

Pozdrawiam!

Nova

dziękuję za bardzo miły komentarz, bo to jest dokładnie efekt, na którym mi zależy. Motywuje to do dalszego pisania 

Dzięki tak zacnemu terminowi to i chyba ja się dopiszę, kurczę ale to przedłużanie terminów jest kuszące…

Ambush

jest mi bardzo miło, że tekst się spodobał. W 100% się zgadzam, że ryzyko rozpadnięcia się tekstu jest duże i tu przy pisaniu miałem wielokrotnie takie wrażenie. Stąd bardzo cieszy, że się to utrzymało.

No i nastrój mi się absolutnie nie obniżył.

Tekst powstał w pełni dlatego, że wymyśliliście jako Jury fajny konkurs, który zainspirował. 

Pozdrawiam!

Dobry, 

Ja tu tylko przechodzę, dyskusji proszę nie przerywać.

Jak miło Tarnino, że się podzieliłaś tekstem, jak rozumiem w bólach i wbrew mnogim odnogom fabularnym i pomysłom odmiennym wypracowanym. Doceniony być on musi.

Uśmiech szczery na mej twarzy zagościł przy lekturze.

– Melodramat jeszcze niewynaleziony!

A tu tym bardziej.

Obrazek jeszcze zostawię, bo Ty zawsze takowe wynajdujesz, to i Tobie się należą.

Choć przyznam, że smoka akurat nie widziałem ostatnio, więc może tyle z tego sprzętu pożytku. 

Pozdrawiam, podziwiam, nie przerywam!

Bardzo dobry tekst. Mam wrażenie, że umiejętność mogłaby być postrachem dla trypofobów (których chyba jest wiele w społeczeństwie). Intrygujący pomysł, nieoczywista umiejętność, odrobina grozy, tajemnica i nutka filozoficznego rozważania o utraconym świecie. No dużo się zgadza w tym tekście i aż żal, że klikać już nie ma po co.

Pozdrawiam!

A dobra, trochę więcej rozumiem po tym: 

Short o chłopakach którzy odnajdują artefakty dawnego świata. 

Ale szczerze powiedziawszy wyeksponowałbym to bardziej w tekście i to tak dużo bardziej (subtelnymi sugestiami). Bo nie zawsze przeczytam opis tekstu :).

Pozdrawiam!

Czołem!

W środku zastał leżącego na zbitej kupce wyschniętej trawy rówieśnika, mniejszego od siebie chłopaka.

Pokraczne zdanie, a to drugie w tekście, więc warto przemyśleć. 

“Kyle wbiegł do namiotu. W środku, leżąc na kupce wyschniętej trawy, drzemał Fen, jego kolega. Tak jak Kyle ubrany był w zwierzęce skóry.”

Sugestia dalej jest pokraczna, ale nie ma powtórzenia “chłopaka” i tego dziwnego zdania, zachęcam do własnej inwencji po przemyśleniu :).

kto miał z nimi kontakt.

Może bym napisał, “że miał w nimi kontakt”

Fen podniósł się powoli z posłania i zaczął pakować najpotrzebniejsze rzeczy do plecaka.

Jeszcze przed chwilą nie chciał iść, a wcześniej spał, a tu zaczyna się od razu pakować. Jakieś to takie szybkie. Nie buduje klimatu.

Jesteś super!

Może nie “super”, a “świetny”, czy coś.

Droga była pusta, była głęboka noc

Powtórzonko.

W ogóle popatrz na napisanie tego fragmentu:

Droga była pusta, była głęboka noc. Wszyscy mieli w dłoniach łuki. W tym plemieniu każdy potrafił się nimi posługiwać.

Cztery zdania. Owszem, krótkie sformułowania potrafią budować klimat grozy i napięcia, ale nie, gdy przekazujesz informacje. 

“W ciemną noc droga była zupełnie pusta. Wszyscy chłopcy poruszali się szybko, w dłoniach trzymając swoje łuki, których jako dumni członkowie plemienia, umieli używać od najmłodszych lat.”

Sugestia, również taka sobie, ale to już dwa zdania :)

– Nie strzelaj! Gdyby chciał zaatakować, zrobiłby to już dawno – szepnął Fen.

Wilk zawarczał. Nagle w jego ciele utkwiła strzała. Kyle puścił cięciwę. Zwierzę zawyło i rzuciło się w jego stronę.

Kyle wiedział, że nie zdąży z kolejnym strzałem. Rzucił łuk na ziemię, sięgnął po nóż zrobiony z kości i przygotował się na atak. Wilk rzucił się z przerażającą szybkością. Kyle zamknął oczy…

ale nic nie poczuł.

Trochę się pogubiłem. Kto kogo i dlaczego. Kyle puścił cięciwę, gdy w ciele wilka już tkwiła strzała. Chyba nie Fen strzelił, skoro przed chwilą mówił, żeby tego nie robić. Potem w ciele wilka są dwie strzały, a Kyle nie zdążył nawet założyć drugiej na cięciwę. Kto zatem zdążył strzelić dwa razy w tak krótkim czasie? (może ja nie umiem czytać, tego absolutnie nie wykluczam, więc jeśli Twoim zdaniem fragment się broni to broń się i bij mnie śmiało :) ).

– Chcesz wracać do domu? – zapytał brat.

– Nie, dam radę.

Nie wiem, czy mały chłopiec odpowiedziałby “Nie, dam radę”, to brzmi jak coś co mówi ktoś ciut starszy.

zapewnił Fen i razem z Kyle'em

Odmieniałbym chyba normalnie: “Kylem”. Jeśli można to robić po polsku, to dlaczego by nie. Ale to moja opinia, z apostrofem również jest poprawnie.

Podeszli ostrożnie do zakurzonej skrzyni. Kyle spróbował ją otworzyć, ale bezskutecznie. Podważył wieko nożem i wspólnymi siłami udało im się ją otworzyć.

Popatrz jak to jest napisane. “Spróbował ją otworzyć, ale się nie udało. Spróbował inaczej ją otworzyć i się udało”. Więcej dramaturgii, więcej wysiłku (łez, krwi i potu), mniej informacji rodem z filmu przyrodniczego i to takiego z mniej dynamicznych.

każdy z nich miedzianego koloru, przypominający grot strzały – zainteresowały Fena.

Wielka litera z początku uciekła i ta konstrukcja zdania z myślnikiem… “Każdy z nich przypominał miedziane groty strzały, co bardzo zainteresowało Fena.”

– Fen, patrz! Kolejny dziwny przedmiot!

Czy tak powiedziałby nastolatek do nastolatka? “Kolejne dziwactwo!” (sugestia, pewnie znajdziesz o wiele lepszą).

Nie myśląc za wiele pobiegł ze strachem w oczach do wioski powiedzieć o wszystkim co się stało.

Pobiegł ze strachem w oczach. Kogo innego strach miałby mieć w oczach?

Hmm… Trochę nie do końca rozumiem. Krótka scena, nieporywająca niestety. Za mało emocji i dynamiki, grozy też w sumie nie ma. Może za bardzo sobie wziąłeś do serca ostatnie skrytykowanie metafor, a one dobrze użyte budują klimat :). Nie urzekło mnie przesadnie, może potrzebowałbym więcej tego tekstu, aby zżyć się z bohaterami lub mniej treści w tej ilości, by skupić się na najważniejszym.

Do tego, zastanawia mnie na ile świadoma jest konstrukcja świata. Chłopcy wydają się co nieco prymitywni, noszą skóry, mają kościane noże i łuki. A jednak mówisz, że poszli drogą, mamy kopalnię (oj ciągnie Cię coś pod ziemię w tych tekstach :) ), latarnię, rozmawiają zupełnie współczesnym językiem. To może być konsekwentny pomysł, nie wykluczam, bardziej pytam. Flintston też ubierał się w skóry, a jeździł autem :)

Ogólnie wydaje mi się, że “Miasto w bursztynie” jednak bardziej mi się podobało. Niemniej, pomysły są, widać i to dobrze!

Pozdrawiam!

Czołem

Padlina z ich ciał zdarzała się więc niezwykle rzadko, w zasadzie tylko wtedy, gdy ciało bezwładnie spadło gdzieś pod korony drzew, skąd latające monstra nie były w stanie jej wypatrzeć.

Ten akapit odnosi się do latających monstrów, a końcówka poprzedniego mówiła o zagrożeniu ze strony ludzi. Ot, taka niekonsekwencja.

Udało mu się za to przypomnieć sobie o czymś innym

udało mu się za to przypomnieć sobie coś innego.

a tych terenach jeszcze nie dawno toczyła się krwawa wojna, więc większość lokalnej zwierzyny była przerabiana na pokarm dla setek tysięcy zbrojnych, którzy na dodatek wyjałowiły ziemię, na której pasły się dzikie zwierzęta, na przykład kozy.

Wyjałowili, zakładam. Niektóre zdania opisowe są dość podrzędnie poskładane, mi to utrudnia odbiór. Nie żeby zdania nie mogły być długie, ale tak jakoś za dużo wstawek, za mało jednego celu w zdaniu.

Bestia wyszczerzyła budzący grozę kły, wykazując niezadowolenie tudzież obawę, słysząc kroki. 

Po krótkiej chwili również starzec je usłyszał. 

Trochę bez sensu zbudowana konstrukcja. Ona słyszy kroki, ale mag nie, a to od jego strony prowadzisz narrację. Czytelnik też nie wie o co chodzi i moment zaskoczenia przez to umyka.

młoda czarodziejka nie wyglądała na zaskoczoną.

Zwróć uwagę, że jeszcze akapit wcześniej operowaliśmy probabilistyką, czy ona jest czarodziejką. W międzyczasie nie pojawiła się żadna nowa przesłanka, zatem nie powinno być nagle stwierdzenia, że na pewno nią jest.

Na samą myśl poczuła głód. W ciągu dni spędzonych na odludziu nie jadła zbyt wiele, a większość jej zapasów już się wyczerpała. 

Dlaczego nagle narracja z jej strony? Owszem, można taki konstrukt stosować, ale nie pasuje mi to do klasycznego fantasy, bez zabawy konwencją. W ogóle nie rozumiem tego nagłego przejścia na jej perspektywę. 

Wybacz, nie robię łapanki stylistycznej, ale błędy również są.

Natomiast błędy nie przeszkadzają mi w odbiorze. Co przeszkadza, to właśnie okrutny chaos narracyjny. Źle rozłożone akcenty fabuły, przez co pomijałem kwestie, które okazały się istotne, do tego niewiele dramaturgii, choć dzieje się sporo. Np. czarodziejka – kompletnie nie rozumiem po co się pojawiła. Okay, potrzebny był dialog i zapewne chciałeś pokazać, że główny bohater bardziej zainteresował się siłą potwora niż jej śmiercią. Ale nie trzyma się to, wydaje się sztuczne, a jej postać służąca wyłącznie tym celom. 

Popracowałbym nad tym, bardzo psuje pomysł, który jest niezły i oryginalny. Do tego główny bohater wydaje się ciekawą, nieoczywistą postacią. Tym bardziej prowadziłbym narrację konsekwentnie z jego strony.

Mam nadzieję, że krytyka w miarę konstruktywna :). Chętnie poznam głównego bohatera bardziej w innych tekstach.

Pozdrawiam!

Hej!

Nie ma fantastyki

Mnie tam się podoba. Poetycki tekst.

Poza tym Australia przecież nie istnieje, bo nie da się żyć do góry nogami :)

Hej Murinie!

Bardzo miło Cię widzieć, super, że wpadłeś! Mam nadzieję i trzymam kciuki, że również dane Ci będzie w swoim czasie coś napisać na Portalu!

Pozdrawiam!

Czyli jestem stała w zainteresowaniach. ;-)

A niby kobieta zmienną jest :)

Dziękuję Wam bardzo za wiarę.

chalberczyku

Jeśli chcesz zostawić cynizm i gorzkie uwagi co do bogów, możesz pozwolić bohaterce dorosnąć do tych 16 lat, a jeśli chcesz, aby ciągle była naiwnym dzieckiem – zamiast cynizmu pokaż jej naiwność, wrażliwość, podatność na zranienia, złość i zachwyt. Myślę, że wtedy byłaby bardziej prawdziwa :)

To prawda, wezmę sobie do serca, dzięki!

GOCHAW

bardzo mi miło :). Cieszę się, że wyszło ciekawie, może jednak napisanie czegoś ponad 10k znaków nie przerasta mnie aż tak bardzo.

Reg

Żałuję, że spóźniłam się nieco i nie mam po co iść do klikarni, bo opowiadanie słusznie już trafiło do Biblioteki. :)

Mea culpa, bo to moje wykluczenie sprzętowe spowodowało powolność wdrożenia poprawek.

Niezmiernie przykro, że w Twoim przypadku zaimkoza ma tak bolesne objawy, ale jestem przekonana, że już niebawem, dzięki zastosowaniu należytej uwagi jako skutecznego antidotum, dolegliwości ustąpią i poczujesz się zdecydowanie lepiej. ;)

Dzięki za pokrzepienie, może leczenie okaże się skuteczne :)

Pozdrawiam Was!

Dzień dobry wszystkim, informuję, że dopadłem komputer (yay!).

Reg,

Już miała opuścić plac ze swoją zdobyczą, gdy w jej nozdrza uderzył… → Czy zaimki są konieczne?

Przez cały ten czas praktycznie się nie poruszył, wbijając w dziewczynkę ten swój magiczny wzrok. → Czy zaimki są konieczne? Czy mógł wbijać w dziewczynkę cudzy wzrok?

…powtórzył swoje pytanie mirtis. → Zbędny zaimek.

Zavla poczuła w sobie głębokie wzruszenie… → Czy zaimek jest konieczny – czy poczułaby wzruszenie w kimś innym?

Choruję na zaimkozę, przypadek ciężki, średnio uleczalny, oczekuję współczucia. Wierzyć lub nie, ale naprawdę sprawdzam każdy tekst na zaimki.

Skąd w czasach tego opowiadania wiedziano, czym są metry? Tu chyba znajdziesz coś stosowniejszego: http://wiki.meteoritica.pl/index.php5/Dawne_jednostki_miar_i_wag

Słusznie. Przemodelowałem to zdanie tak, że miary nie ma wcale, bo i po co ta informacja, wystarczy, że był wysoki. Chyba.

…powiedział poważnie.

– Moja matka tak nie mówiła – rzuciła Zavla, jeszcze w trakcie mówienia żałując, że zdecydowała się powiedzieć coś takiego. → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: …rzekł poważnie.

– Moja matka tak nie mówiła – rzuciła Zavla, już żałując, że zdecydowała się powiedzieć coś takiego.

Bardzo słusznie.

Zavla poczuła nieprzyjemny dreszcz strachu i ścisk w żołądku. → Zavla poczuła nieprzyjemny dreszcz strachu i ucisk w żołądku.

Sprawdź znaczenie słowa ścisk.

Jak robić błędy, to przynajmniej zabawne. Mogłem dodać tag “humor” i się usprawiedliwić. 

…zauważyła dziewczynka, znów testując jego mirtisańskość… → To słowo brzmi zbyt współcześnie.

Proponuję: …zauważyła dziewczynka, znów sprawdzając jego mirtisańskość…

Dwa razy przetestowała, na ile mirtis będzie w stanie ją odnaleźć… → Może: Dwa razy próbowała zbadać, na ile mirtis będzie w stanie ją odnaleźć…

Bardzo słusznie.

…rzuciła się biegiem przed siebie. → Czy mogła biec inaczej, nie przed siebie?

Tak :)

No dobra, nie.

Pozostaję z nadzieją, że będzie mi dane poznać dalsze, ciekawe losy małej bohaterki. :)

Zawsze miło usłyszeć .

Dzięki bardzo, tradycyjnie czynisz tekst lepszym.

chalbarczyku

nie takie rzuć :)

Powtórzę się z góry: jak robić błędy, to zabawne :).

Ona myśli jakby miała szesnaście lat, a nie dziesięć. Owszem, jest dzieckiem ulicy i musi walczyć o przeżycie, ale cynizm i wyrachowanie, które są jej właściwe, są bardziej charakterystyczne dla starszych.

Trochę też brak logiki w interakcjach bohaterki z mężczyzną: Najpierw się boi, później się oswaja, ale czy to możliwe, aby się z nim nudziła? Przecież w jej życiu nic się szczególnego nie dzieje, a facet rozmawia z roślinami… Później zaś zdradza go (mała ta zdrada) i się znów boi. Trochę zabrakło mi głębi w jej przemianie.

Bardzo ciekawa myśl. Co do pierwszego – tak zgoda, to ogólnie chyba problem dzieci w literaturze tego typu. Nawet u Sandersona, który każdy szczegół ma dopracowany, miałem wrażenie, że bohaterowie myślą ponad swój wiek i doświadczenie, o Grze o Tron nie wspominając, bo tam 13-latkowie myślą jak 30. Trochę się zgodzę co do mojego tekstu. Wynika to też z takiego narratora pół-uczestniczącego, który z jednej strony prowadzi narrację ze strony Zavli, ale z drugiej jest w stosunku do niej podmiotem trzecim i komentuje jej poczynania czasem cynicznie. Będę miał to na uwadze przy następnych tekstach, w których Zavla się pojawi, a mam nadzieję, że takowe będą.

Co do drugiego – to raczej miał być krótki tekst. Emocje są spłycone, to fakt. Trochę można to zrzucić na dziecięcość Zavli, bo jednak dzieci błyskiem zmieniają nastawienie, a trochę właśnie do ogólnej konwencji tekstu.

Poza tymi mankamentami (subiektywnymi) opowiadanie trafia do mnie.

Cieszy bardzo, zarówno to, że trafia, jak i że sensownie wskazałeś mankamenty.

Pod takim motto mógłby się ochoczo podpisać grecki filozof Melissos :)

Byt i niebyt, coś takiego, nie? 

Dziękuję bardzo za wizytę :)

Finklo

Sympatyczny tekst i jakiś ciepły, mimo biedy bohaterki.

Życzę jej powodzenia, lubię takie bystre dziewczynki.

Dziękuję, przekażę Zavli, może się zmotywuje występować dalej w tekstach :)

Postawa nieżyciowa

Cieszy, bo jak inaczej podkreślać różnice między rasami fantasy generalnie humanoidalnymi, jak nie przez nieżyciwość jednej względem drugiej :).

Skądinąd Twoje pytanie pod poprzednim tekstem sprawiło, że postanowiłem się mirtisami zająć w pierwszej kolejności i jakoś ich wyjaśnić. Więcej o nich będzie, mam nadzieję.

Wszystkich Was serdecznie pozdrawiam!

Regulatorzy Super że wpadłaś. "Nieco do życzenia" w Twojej skali to chyba nawet nie jest tak źle :). Nie mam na razie dostępu do komputera, ale oczywiście do poprawek się ustosunkuję i je naniosę. Do tego momentu, pozdrawiam!

bruce,

bardzo Ci dziękuję za betę, uczyniłaś ten tekst znacznie lepszym :). A za godziny pobudek szanuję, Mama zasługująca na podziw!

Zakapiorze,

No jest klimacik, światotwórstwo i nawet ciekawi bohaterowie są.

Cieszy.

Natomiast w warstwie fabularnej w sumie niewiele się dzieje, a wiele z tego, co się dzieje, pozostaje bez jakichś większych konsekwencji.

Zgoda, porwanie fabułą celem nie było. Lepiej wychodzą mi albo szorciki z jedną sceną/jednym pomysłem albo teksty długo za długie na Portal, gdzie fabuła się może rozkręcać powoli i spinać wielowątkowo. Z opkami na ok. 20-30 tys. znaków mam zidentyfikowany przez Ciebie problem, ale rękawicę podejmuję i postaram się poprawiać. 

Co ma znaczyć ten zapis? Że narrator nie pomylił się wzywając Baera?

Zresztą no niezależnie od tego, co chciałeś przekazać, IMO należało to zrobić słownie. Taki zapis pasuje do encyklopedii albo jakiegoś felietonu.

Miałem podobne przemyślenia, ale zostawiłem, co by ktoś się do tego odniósł (tak jak np. ostatnio zrobiłem przypisy dolne, co się spotkało z niechętnym odbiorem). Wywaliłem ten wykrzyknik.

Ten “poziom” tutaj jest nieprzyjemnie angielskawy, raczej “wysokość” powinna być.

Celne.

Dzięki za wpadnięcie i przy okazji, szczerze gratuluję otrzymanego piórka za naprawdę jakościowy tekst.

Pozdrawiam!

Czołem MichaelBullfinch!

Dzięki serdeczne za przeczytanko i opinię, cieszę się, że tekst zjadalny. 

Zjadło Ci literkę.

Literki nie ucięło, gdyż albowiem Zavla w trakcie wypowiadania słowa zmieniła zdanie i użyła innego – stąd trzykropek. Ja wiem, może średnio intuicyjne, ale też moi bohaterowie tak miewają często, więc postaram się tego trzymać. 

Ale, po Twojej uwadze uciąłem jeszcze jedną literkę, może tak jest jaśniej :)

Pozdrawiam!

Fajne, uśmiechłem się :)

Ma on za zadanie udowodnienie praktyczne możliwości chłodzenia reaktorów powietrzem.

Dałbym może “Wynalazek ma za zadanie”, bo nie wiadomo czy on to tow. Michaił, jego zespół, czy program.

pan Paretkiv

Tow. zamiast pan?

I ogólnie to nie wiem, czy lepiej nie wybrzmiałoby, gdyby “towarzysz” i “towarzysze” pisać wielką literą. Taka sugestia.

Uczcijmy minutą ciszy tragicznie przypadkową śmierć Towarzysza Ministra.

Pozdrawiam!

Gochaw,

i oczywiście, zawsze znajdzie się jakaś zasada, której świadom nie byłem lub byłem i zapomniałem :). Nawet jeśli zasada, to brak zasad. Uczy pokory.

W takim razie winszować swobodnej wypowiedzi, bo nie każdy zapewne się wypowiada swobodnie w taki zacny sposób.

Pozdrawiam!

Koalo,

dzięki za wpadnięcie. Piosenkę polecam oczywiście, bo ma klimacik. I cieszy, że w Twojej ocenie ma go również opko. Zastanawiałem się, czy nie wspomnisz, że znów brak happy endu :)))

Pozdrawiam!

bruce: Pierwszy poniedziałek sierpnia

bruce,

jak zawsze wyciągasz niesamowite historie. Czy brakuje fantastyki? Może troszkę więcej anioła by się przydało w tekście.

szepnął do siebie, oglądając się jeszcze, aby popatrzeć uważniej.

Może “przyjrzeć”? jakoś nie wiem, połączenie “oglądając się” z “popatrzeć” wypada dla mnie nienaturalnie.

I czy brak happy endu? Historia tragiczna, ale poruszająca, a to co poruszające nie kojarzy mi się wyłącznie ze smutkiem. W opisanej historii nawet w tym jest wątek prawie fantastyczny (prawie, bo przecież prawdziwy), bo mamy bohatera rodem z fantasy, który przeciwności się nie lęka i inspiruje. 

Podoba mi się to, że anioł mówi mu o tym, że to się nie uda. To nie jest twierdzenie, to jest fakt. A mimo to Fox biegł. 

Aż mi się przypomniały słowa Sama z Dwóch Wież Tolkiena (cytat mam nadzieję dokładny, ale nie mam 100% pewności, bo z internetu brany, nie mam LOTRa pod ręką :)):

“But that’s not the way of it with the tales that really mattered, or the ones that stay in the mind. Folk seem to have been just landed in them, usually their paths were laid that way, as you put it. But I expect they had lots of chances, like us, of turning back, only they didn’t. And if they had, we shouldn’t know, because they’d have been forgotten. We hear about those as just went on, and not all to a good end, mind you; at least not to what folk inside a story and not outside it call a good end.”

Pozdrawiam i klikam, bo skłania do przemyśleń!

Hej!

Na poezji się nie znam, ale zobaczyłem dedykację powszechną, więc grzechem byłoby nie zerknąć. Ciekawe, nasunęło delikatne skojarzenie z “Radością pisania” Szymborskiej. Tekst wydaje mi się dość autentyczny. 

Zastanawia mnie tylko zupełny brak przecinków w tekście, to jest celowe, czy jakaś licentia poetica? Bo ja nie wiem, czy tak wolno 

Pozdrowionka!

Tytuł: Niebieskie jabłko – nie ma nic większego od małości

Gatunek: fantasy, klasyczne, ocierające się o high, ale chyba jednak nie całkiem. 

Długość: 23049 (raczej nie więcej)

Bezczelnie znów korzystam z bety :). Tekst ze świata autorskiego, z którego już jedno opko zamieszczałem, z dziewczynką Zavlą w roli głównej. Nie jest to jednak fragment, a niezależny tekst. Sam jeszcze będę pracował (stylistyka, zaimkoza itp.), jednak może ktoś dorzuci coś ciekawego. Zależy mi na tym, by tekst nie był drętwy, wzbudzał jakieś emocje oraz wprowadzał coś światotwórczo. 

Jestem otwarty na uwagi każdej maści, a klasycznie, dla betujących szykuję dużo wdzięczności, którą skapitalizować można prośbami o betę.

Pozdrawiam :)

Tarnino, bardzo mnie to cieszy :). 

Pozdrowionka!

wielka litera raczej z miłości, nie z gramatyki

miłość wybacza błędy 

Bardzo się cieszę, że mogłem pomóc i dzięki za przyjemną lekturę!

Dzięki Anet 

Miło, że wracasz 

tomolew: Danu i Zielona Wróżka, czyli jak Absynt zrobił z elfa konesera krasnoludek

Czołem!

To Absynt, przyjacielu!

Wielka litera w jakimś celu? Bo to jednak nazwa gatunkowa nie własna, chyba że?

W końcu nic tak nie pobudza kreatywności jak nielegalna ciecz o lekkiej tendencji do halucynacji.

Przecinek po “kreatywności”?

ciecz o lekkiej tendencji do halucynacji.

Ciesz nie może mieć tendencji do halucynacji, może być za to halucynogenna lub mieć tendencję do powodowania halucynacji. 

Bardzo przyjemne, operujące na klasyce fantasy. Ale jak na 3k znaków opowiedziałeś zaskakująco dużo i z sensem, brawo. Ze względu na to klikam, bo mi zaimponowało.

Pozdrawiam!

Tu chodzi przede wszystkim o spójność – jeśli światło przyrównujemy do wody, co jest uprawnione i może wyjść świetnie, to ważne, żeby je przyrównywać do wody, a nie do czego innego. Przynajmniej w jednej scenie. Tak samo ściana – najpierw jest ożywiona ("w letargu" mogą być tylko istoty żywe), a potem to znika i powstaje wrażenie "hej, ale dlaczego ta ściana była przez moment żywa? po co?".

Tarnino, tak oczywiście, chodziło mi o ilość jednego środka stylistycznego, która dodatkowo akurat niewiele wniosła. Dlatego, Lukisto, tak generalnie nie odradzam stosowania metafor, ale można jedną z nich np. wykorzystać szerzej, zaangażować w opis całej sytuacji. Mam wrażenie, że w tekście metaforyzowałeś to co akurat dało się opisać prosto (i to nic złego), a nie pomagałeś metaforami tam, gdzie akurat trudno to opisać wprost. O tyle :)

Hej!

Tarnina tu już była, ergo wiele więcej mądrego powiedziane zostać nie może. Przesyłam tylko takie uwagi najbardziej istotne, które nasunęły mi się od razu przy czytaniu.

Tekst jest dla mnie już od samego początku troszeczkę przeładowany metaforami niekoniecznymi i rozbijającymi atmosferę. Na przykładzie pierwszych zdań:

Krucha, kamienna ściana w sercu ziemi. Pozostałaby w letargu kolejne wieki, gdyby nie fakt, że ktoś uderzył w nią kilofem.

Pierwsze uderzenie – strużki światła wpływają w głąb tunelu, zabijając tym samym wszechobecną ciemność.

Popatrz, w tych dwóch zdaniach mamy kilka prostych metafor i to się trochę rzuca w oczy. Proponuję zrezygnować z niektórych, bo nie wszystkie są konieczne. Światło nie musi mieć strużki i wpływać, a może po prostu wpadać i rozjaśniać? rozganiać? ciemność. Analogicznie do ciągu dalszego tekstu. Czasami pisanie opisów wprost nie jest niczym złym, język ma wiele wspaniałych słów, które potrafią budować klimat. 

Za nim wchodzi kobieta nazywana July, pobierając próbkę wapniowej skały do małego pojemnika.

– Zaszliśmy głęboko. Głębiej, niż zakładaliśmy – powiedziała July, patrząc w głąb ciemnego tunelu.

Wiele błędów czytelnik nie wychwyci, ale nagłą zmianę czasu wychwyci. Trzeba zachować konsekwencję narratora. Albo opowiadamy w teraźniejszym (a zatem “mówi July”) albo w przeszłym (a zatem “weszła”). Chyba że mamy bardzo dobry powód do zmiany, ale tutaj tego nie ma.

Tak więc July i August szli, dopóki nie natrafili na zwężenie.

To “tak więc” rozbija mi klimat. Klimatem można wiele niedociągnięć podgonić, ale ma to do siebie, że jedno słowo potrafi go zniszczyć. Może to moje subiektywne zdanie, ale “tak więc” jest klimatorozbijaczem tutaj.

10 minut.

To jak powyżej – rozwala klimat. Zapis numeryczny.

– Bursztyn.

– Co?

– Mówię, że jest tu bursztyn. Dziwne, nie powinno tu być czegoś takiego.

Tutaj dobre rozwiązanie – ona schodzi, więc on jej nie słyszy za pierwszym razem. Słuszny zabieg.

Tarnina zwróciła uwagę, że podmiot się gubi w niektórych zdaniach, bo istotą podmiotu domyślnego jest to, że mogę się go domyślić. Nie zawsze mi się to udało.

Chciała odciągnąć palec, ale momentalnie po spięciu mięśni poczuła przyciągnięcie ze strony substancji – jakby kontratak.

Dość dramatyczny moment, a zapisany bez emocji, jeszcze z tym myślnikiem i “jakby”. Spróbowałbym inaczej, w końcu jest w ciasnej szczelinie i coś się do niej klei. A wcześniej przecież wybrzmiało “Coś tu nie gra”, co z kolei sugeruje, że w głowie leci mroczna muzyczka, a ja w napięciu czekam na coś nagłego.

To tunel, tu nie ma drugiej strony.

Każdy tunel ma dwa końce…

To jest przykład czegoś, co mnie zupełnie wybija z rytmu. 

Całą swą uwagę poświęciła walce z substancją. Walce, którą miała posuwać ją naprzód.

Poruszała się, aż poczuła, że dłoń wyszła na zewnątrz. Potem druga. Ramiona, barki. Traciła dech.

Najbardziej bała się, że zacznie się dusić i w odruchu, którego nie będzie umiała powstrzymać, wciągnie do nozdrzy to coś.

Że umrze w beznadziejnej walce o oddech, zalewając płuca czymś, z czym stanie się jednością.

Wystawiła głowę i wzięła oddech tak łapczywie, jakby dopiero się narodziła.

Z założenia sceny, gdy ktoś walczy o oddech, są dość dramatyczne, bo łatwo się z bohaterem utożsamić. Tutaj więcej dramaturgii, by się przydało, dynamiczniejsze zdania, utrata logiki u bohaterki, rozpacz i desperacja. To jest, ale zdecydowanie można podkręcić. 

Było wilgotno, więc nie dziwne, że prawie wszystko było porośnięte mchem, jednak z wielu miejsc wyrastały rośliny większe niż te jaskiniowe.

Taka uwaga, żeby konsekwentnie trzymać narrację. Mam wrażenie, że próbuje być ona trochę uczestnicząca, ale jednak momentami jest dość logiczna i niezaangażowana w bohaterów. Zatem stwierdzenie “więc nie dziwne” mi nie pasuje. “Więc nie dziwiło jej” wybrzmiałoby lepiej.

Wszystko w starodawnym stylu, jakby wyjęte z przeszłości.

Dwie informacje: starodawny styl i jakby wyjęte z przeszłości, a ja dalej nie wiem czego się spodziewać, bo to równie dobrze mogą być starożytne lepianki, albo secesyjne kamienice. Czasami warto spróbować uplastycznić słowami o wnoszącym coś znaczeniu.

Uznała, że nie ma sensu być tu dalej, i wyszła.

Czasem trudno wyjaśnić dlaczego coś się dzieje, ale lepiej zdobyć się na lepsze uzasadnienie.

ale nie wiedziała, gdzie indziej mogłaby pójść ani co zrobić, więc poszła wzdłuż kamiennej drogi.

I znowu to samo. “Zostawiłem bohaterowi tylko jedną opcję i to tyle”. Da się do uzasadnić lepiej, bez zbędnego wysilania się.

Hmmm… ostatecznie czuję pewne rozczarowanie tym tekstem – to dobrze i źle.

Dobrze, bo to jest “fajny”, prosty pomysł. Gdyby to napisać z większym dramatem, to serio czytałoby się dobrze. Choć jednak w takim tekście lepiej dać puentę, morał, cliffhanger, a nie zostawić z wrażeniem, że to fragment. Ale ogólnie sam kiedyś miałem styczność twórczą z materiałem jakim jest bursztyn i wydaje mi się, że to ciekawa myśl, zwłaszcza wizja zastygania z podtrzymaniem życia.

Źle, ponieważ za mało tekstu w tekście, a nawet to co jest, podano trochę gorzej niż można było. 

Myślę, że śmiało jest z czym pracować. Masz powyżej okazję kompleksowego feedbacku od Tarniny, co warto docenić i przemyśleć. Moje uwagi odnoszą się głównie do jednego – klimatu. Wielokrotnie czytałem teksty, w których widziałem błędy, ale myślałem “tak dobrze się to czyta, że nawet nie chce mi się na to zwracać uwagi” (co może nie jest godną postawą, ale na obronę, nie mam ani umiejętności, ani autorytetu, by wytykać takie rzeczy). Tutaj ewidentnie mi tego brakuje, przez co inne niedociągnięcia bardziej rzucają się w oczy.

Tekstu jednak nie czytało się źle i jeśli wrzucisz coś dalej, chętnie przeczytam. Nawet myślę, że w ramach powyższego pomysłu można pociągnąć.

Pozdrawiam serdecznie i powodzonka!

Czołem Koalo!

Wróciłem w nocy, tak zmęczony podróżą, że padłem na kanapę, nie zapalając światła i nie przebierając się. Myślałem: „Jak dobrze, że jutro nie muszę rano iść do firmy. Zaraz zasnę i będę spał do południa albo dłużej”.

Idealnie oddałeś mój powrót do domu dziś :). Tylko eh… jutro trzeba pójść do firmy.

Przypuszczam, że nie smakowałyby mi

Zapisałbym: Przypuszczam, że by mi nie smakowały.

Nie chcę teraz myśleć co moje kwiatki sobie o mnie myślą. Niby żyją już dłużej niż można by się po mnie spodziewać, ale czy nie pytają “tylko co to za życie?”.

Intrygujący tekst.

Pozdrawiam!

bruce, 

Zacnie napisane, z ciekawym pomysłem. W trakcie zastanawiałem się jaką puentę wymyślisz i znalazłaś prostą, ale satysfakcjonującą.

Zastanawiam się ile pisane, ze względu na to, że jak na rymowane, to całkiem obszerny tekst, a z sensem i rytmem :).

Brawo, przyjemnie się czytało i szacunek za to.

Pozdrawiam!

cezary_cezary:  Piekielna asystentka, czyli opisana…

Ave Cezarze,

pobetowo przybywam, potwierdzając, że podoba mi się ile smaczków zamieściłeś we w sumie niedługim tekście. Do tego jest absurd, humor, ale też skłonienie do całkiem niezabawnej refleksji i ciekawe odniesienie do tytułu konkursu. Dlatego całość jest smakowita i klika warta.

Pozdrawiam!

Jako portalowy świeżak jestem wysoce onieśmielony wyróżnieniem i mam przekonanie, że inne teksty były lepsze niż mój, niemniej bardzo mnie cieszy rezultat :).

Naprawdę wszystkie opowiadania konkursowe były dobre, acz osobne brawa należą się bezkonkurencyjnemu Ślimakowi Zagłady za tekst, który jak napisałem pod jego opkiem, ociera się o wybitność, a dodatkowo sprokurował kilka ciekawych dyskusji.

Dodatkowo jestem jeszcze beneficjentem rozszerzenia puli nagród… czasami to się w życiu poszczęści…

Bardzo dziękuję wszystkim czytelnikom, uczestnikom, a przede wszystkim Jury, zaś Rafaelowi Sanki (swoją drogą, ten nick jest taki dobry) i Ślimakowi gratuluję mocno :)

Vacterze,

w sumie poruszyłeś bardzo ciekawą kwestię. Zgodzę się, że krasnoludy to chyba w szeroko pojętej fantastyce to chyba najbardziej jednolita rasa – przeważnie coś tam w rzemiośle robią, coś tam z kowalstwem, raczej prostota, sprowadzanie wielu problemów do mordobicia, więzi z ziomkami i nieprzepadaniem za obcymi. 

W tekście zaangażowałem akurat krasnoluda, ponieważ pasował mi do całości. Był wynalazek, była dysproporcja w średniej prędkości na piechotę i na rowerze, był etos wojownika i dość proste antagonizmy. Z tych też względów chciałem odwołać się do tej w miarę ujednoliconej wizji tej rasy, żeby móc oddać pole angażowaniu tekstu piosenki. 

Ale szczerze mówiąc, tematyka okołokrasnoludzka również nie jest moją ulubioną, raczej widzę większy potencjał w innych rasach rodem z fantasy. To opko je zaangażowało, ze względu na wyżej wskazane zalety dla realizacji zadania konkursowego.

Pozdrowionka!

Nieoczekiwanego, ale przez to wcale nie mniej wartościowego i ładnego :)

Zygi,

cieszę się, że uznałeś moje uwagi za przydatne. Widzę, że Galicyjski Zakapior miał podobne odczucia, co chyba potwierdza, że dialogi i emocje są nieco subsydiarne wobec przesłania i refleksji. Tylko, czy mi to przeszkadza? Nie bardzo :)

Gryzoku :)

Zygi!

Ale to wszystko powinno jasno wynikać z tekstu – więc posypuję głowę popiołem.

Wydaje mi się, że trochę masz rację, a trochę nie. Bo faktycznie, tekst nie powinien być przegadany, a jeśli coś chcesz uzasadnić rzeczą, którą już wcześniej nam podałeś, to dobrze, aby było to w miarę intuicyjne, tak żebym miał lepszą szansę się połapać.

Ale, zauważ, że moja uwaga jest podobna do tej, którą zostawiłem pod “W matni algorytmów”. Za szybko momentami, zbyt nienaturalnie. To w ogóle nie są zarzuty z cyklu “poważny błąd”, to bardziej moje odczucie jako czytelnika.

Do czego chcę przejść, to założenia Twoich tekstów, które są bardzo ciekawe. Scenki z nieodległej przyszłości, w która pozostaje w ścisłym związku z naszą obecną rzeczywistością, od początku wydają mi się nie mieć porwać nas pościgami i wybuchami, dokładnym opisem akcji, intrygi i niebywale porywającym i złożonym bohaterem, ale swoim wydźwiękiem. Trochę traktuję je jak swoiste “przypowieści z przyszłości”, gdzie akcja się dzieje i nie męczy, ale tłem jest jakieś zagadnienie społeczne, psychiczne, kulturowe itp. I to założenie wychodzi bardzo dobrze w każdym tekście. A że dialogi nie zawsze najświetniejsze, czy drobne dziury logiczne, niespójności w bohaterach, tak, to zdarzyć się może. 

Dlatego, jeśli coś mi nie do końca zagra, wyda mi się naciągane, to będę zwracał na to uwagę, ale jeśli wydźwięk tekstu będzie spójny i będzie wpisywał się w to, co jak zakładam, chcesz osiągnąć cyklem swoich opowiadań, to jest to tylko drobne szczekanie psa na karawanę, która sunie do celu i trzymam kciuki, aby sunęła dalej, bo dobrze się to czyta :).

Pozdrawiam!

Absolutnie przez przypadek odkryłem, że były tu prowadzone prace archeologiczne. Dobrze, że ze względu na te prace nie zamknięto portalu na pół roku, jak to robi się z ulicami :)

Koalo, uważam, że zawsze w Twoich tekstach jest w sam raz tyle ładnej, magicznej fantastyki, ile potrzeba, żeby człowiek się podniósł na duchu.

Pozdrawiam wszystkich archeologów!

Zygi_Sonar:  Szybowanie poza Strefą (Wolność kocham, nie rozumiem)

Cześć Zygi

Tekst jak oba poprzednie dobrze napisany językowo. Opisy oraz światotwórstwo na poziomie, konsekwentnie tworzysz świat, który ma w sobie dość odbicia z naszego, by to sobie mocno wyobrazić, ale równocześnie jest futurystycznie odmienny. Barwo.

Łapanki językowej Ci nie zrobię, ale refleksję nad tekstem mam.

Mam jednak problem z tym opkiem. O ile rozważania o wolności są ciekawe, o tyle mam wrażenie, że stanowią bardziej traktat filozoficzny, niż fabułę. Objawia się to w kilku aspektach:

– większość dialogów jest dla mnie nienaturalna. Wplatasz, i to dobrze, przerywniki, słowa, przekleństwa, ale wszyscy wypowiadają się zbyt dojrzale, zbyt przemyślanie.

– stan psychiczny postaci bardzo się zmienia. Domi jest nieufna, a tu szybko stwierdza, że jednak Arti jest w porządku, a potem znowu, że jednak nie. Bardzo to szarpane, Berni podobnie. Mam wrażenie, że ich emocje służą głównie prowadzeniu przemyśleń. Tak samo łatwo przełamują swoje bariery i nie mają zahamowań, choć piszesz, że mają. Ale z drugiej strony w minutę decydują się pić, ćpać itp. choć nie robili tego dotychczas. Myślę, że schemat dostrzeżesz w kilku miejscach. Nie chodzi o to, że za szybko, ale raczej o to, że pobieżnie, nie przeżywam tych emocji aż tak bardzo. Mniej mnie to angażuje w dzieje bohaterów, a bardziej w myślenie o wolności.

– stan fizyczny postaci mi się nie trzyma – jak na nastolatków, którzy piją i biorą pierwszy raz to są nad wyraz rozumni i pojęci, a z drugiej strony odcina im świadomość, bo nie wiedzą jak się znaleźli w danym miejscu. Ponownie mam wrażenie, że to skoki po rozważania.

Ale powyższe to nie zarzuty, a moje przemyślenia. Cel, jakim zakładam była głębsza refleksja nad wolnością i niesprawiedliwym lub aż nazbyt sprawiedliwym losem, o czym akurat ostatnio rozmawialiśmy pod moim opkiem.

Komentarz piszę na bieżąco z czytaniem. I dlatego bardzo chciałbym podkreślić znakomitą końcówkę. Nie wycofuję swojej opinii, że środek i początek jest nieco przegadany i momentami nienaturalny, ale końcówka? Trzyma w napięciu, ma dramaturgię, robi wrażenie. 

Ciekawy zabieg z wykorzystaniem siebie w tekście :). A tak jakoś wyszło, że moje imię też wykorzystałeś.

Czytając, miałem wątpliwości, czy kliknę. Po końcówce tych wątpliwości nie mam. I klikam.

Pozdrowionka!

Toudi. Masz rację. Nie myślałam o tym stworku podczas pisania, ale to wykapany Toudi.

Kobieta kultury, wie o co chodzi :)

A i dodaję, że klikam!

Finkla: Idiotyczny projekt Mefistofelesa 

Finkalo,

no nie ukrywam, humoru poza samymi dialogami nie ma. Ale to nie Twoje opowiadanie jest przykre, ale rzeczywistość i ludzie ją kreujący.

Lucyfer siedział rozwalony na tronie, lewą nogę przerzucił przez poręcz, bujał nią i z zainteresowaniem śledził zajączki, które wypolerowane kopyto rzucało na ściany sali audiencyjnej.

Nie wiem, czy bym nie dał “bujając nią”, bo jakoś tak dużo czasowników się zrobiło w tym zdaniu.

ksiąstewko

Księstewko? Chyba, że to “ą” to element prześmiewczości również.

Mefistofeles przypomina mi Toadiego z Gumisiów z tą swoją służalczością, jeśli kojarzysz :)

Tekst nie jest wybitnie odkrywczy, ale zręczny. Operowanie humorem w dialogach oraz luźność przemyśleń w zestawianiu z dramatami świata śmiertelników daje mocny wydźwięk. I trochę poczucia marionetkowości… 

Natomiast nawiązania do naszego świata absolutnie nie przeszkadzają. Ot fantastyka uczestnicząca i słusznie. I jeszcze ten tytuł…

Pozdrawiam!

regulatorzy

jak miło, że wpadłaś :). Zmysł jak zawsze wytrawny, wyłapał co niewyłapywalne. I oczywiście dziękuję za wspaniałe wyjaśnienia, dlaczego coś jest nie tak, to naprawdę zapada w pamięci (a przynajmniej tak mi się wydaje).

Humor jest dodatkową zaletą opowieści, ale nie ukrywam, że finał mnie zasmucił.

Jak nie potrafi się napisać wystarczająco śmiesznego lub wystarczająco przygnębiającego opowiadania, to trzeba pomieszać, żeby efekt był do przeczytania :)

Cześć Iyumi!

Super jest to hasło, strasznie przypadło mi do gustu. Takie proste, jak na krasnoluda przystało, a jednocześnie takie głębokie.

To cieszy! Mam tendencję do wymyślania takich haseł, ze względu na wielką miłość do bezczelnych klamr kompozycyjnych :).

Gobliny, które sobie wyobraziłam, czytając opowiadanie, na pewno poderżnęłyby mu gardło przy okazji.

Słuszna uwaga i przyznam bez bicia, miałem to z tyłu głowy. Być może faktycznie scenę kradzieży można rozpisać jako bardziej skomplikowaną, która uzasadniałaby przeżycie Damiana oraz zniknięcie roweru. Jednak, co może nie do końca wybrzmiało po skróceniu tekstu, chciałem też podkreślić fizyczną przewagę krasnoluda nad goblinem. Powiedzmy, że straumatyzowane dokonaniami Damiana gobliny wysłały jakiegoś nieboraka, żeby niepostrzeżenie skradł mu rower, a taki biedaczek mógłby obawiać się, czy nie zbudzi krasnoluda, a ten nawet zbudzony w środku nocy, gołymi pięściami sobie z nim poradzi. A że Damian był zbyt pewny siebie, to rower zostawił troszkę dalej i łatwiej było go zabrać niepostrzeżenie.

Cóż, wywód logiczny mętny i długi, ale moim zdaniem choć trochę broni sytuację. A że całe opko jest nieco uproszczone, to chyba w konwencji się trzyma.

Bardzo dziękuję za ciekawą uwagę i pochlebny komentarz, jest mi niezmiernie miło!

Czołem Zygi!

możesz robić wszystko dobrze. Możesz być mądry, odważny, pożyteczny, a mimo to przegrać – bo niewiele zależy od ciebie.

Mądre i faktycznie zdarza mi się o tym myśleć przy pisaniu. Tzn. los, wiarę w los itp. Skądinąd, co nie do końca w tym tekście wybrzmiewa, bo jest zainspirowany piosenką, ale krasnoludy w swoim świecie kreuję raczej na prowadzące wojnę z losem, to jest uznające, że los celowo robi im na złość i właśnie czyni je bezradnymi. Z kolei ludzi jako rasę traktuję jako głęboko zawierzających losowi i traktujących go jako coś pozytywnego. Cóż ciekawe to zagadnienie na pewno :)

Dodam jeszcze: robisz to brutalnie – po lekkiej, niemal żartobliwej historii, czytelnik dostaje na koniec taki wpierdziel emocjonalny, że ciężko się pozbierać.

Cóż, trochę taki efekt miał być. Jak wyżej napisałem do Reg, trudno mi tak po prostu zrobić opowieść tylko w jedną stronę, zawsze mnie to pociągnie w drugą, bo cóż… życie, nawet w świecie fantasy, po prostu ma odcienie szarości i wydaje mi się, że wtedy łatwiej się czytelnikowi utożsamić z bohaterem.

Ale już wiem, że to Twoja specjalność – dobrze pamiętam “Drzewko szczęścia”.

Bardzo miło mi słyszeć, bo zauważyłeś konsekwencję, z której ja nie zawsze zdaję sobie sprawę. A już zapamiętanie poprzedniego tekstu to ahh… miód na uszy. Postaram się utrzymać konsekwencję, acz może też odwrócić ten ton, tak żeby jednak ze złego wyszedł czasem happy end. Z pewnością tak kiedyś będzie… na pewno…

Pozwoliłem sobie zgłosić Twoje opowiadanie do najlepszych w kwietniu (nie będąc wcale pewnym, czy mam takie uprawnienia ;)).

Santamariaa :) Niegodnym ja, naprawdę, ale chyba faktycznie takie Twe prawo użytkownika, by tekst zgłosić. Na pewno postaram się utrzymać poziom, a może go podnieść, a komentarze takie jak Twoje bardzo do tego motywują :)

Serdecznie Was wszystkich pozdrawiam!

To jest nawiązanie do tego że całą warte przespał ten ork (podobnie jak pozostali) nie patrząc na to czego miał pilnować i dopiero gdy zostaje przybity włócznią do drewnianej klatki, to przygląda się tejże klatce, bo ma ją tuż przed twarzą i nie ma po prostu wyjścia.

Hmm… to może jakoś bardziej bym to podkreślił? Np.: “Ułamki sekund później, przybity włócznią do klatki, mógł się wreszcie pierwszy raz dokładnie przyjrzeć jej kratom.”

Taka sugestia :)

Czołem!

Perspektywa spokojnej nocy malowała się mglisto.

Ja bym jednak napisał “mgliście”.

Po ostatnim triumfie w powietrzu unosiła się – nieprzystająca do sytuacji – aura nonszalancji.

Mam wątpliwość na ile aura nonszalancji może się unosić w powietrzu.

Ułamki sekund później przybity włócznią do klatki, mógł się jej pierwszy i ostatni raz dokładnie przyjrzeć

Tutaj nie rozumiem części zdania po przecinku.

W sumie całkiem przyjemny tekst, ciekawa odwrócona perspektywa z nawiązaniem do świata Tolkiena. Osobiście, nie urzekało mnie to manicheistyczne ujęcie zły orków, którzy są źli, bo są źli (choć to oczywiście w pełni pasuje do świata Śródziemia). Zręcznie napisane pod względem klimatu i napięcia.

Pozdrawiam!

Czołem bruce!

Jak zawsze przyjemnością jest Cię gościć. Tak, faktycznie część powtórzeń jest celowa. Natomiast bynajmniej takowe nie były brak kropki oraz brak “raz” :). Dzięki za miłe słowa i za wpadnięcie!

Cześć Reinee!

Bardzo mi miło, że wpadłeś, dzięki za miłe słowa :)

tekstu piosenki rzeczywiście wycisnąłeś ile tylko się dało, ale też odtworzyłeś, w mojej opinii, jego nastrój, jest to szalone, lekkie, a z tyłu wojna i od wojny szok.

Właśnie tekst piosenki jest bardzo specyficzny, niby z żartem i Janerkowym stosowaniem dziwnych słów, a jednak nigdy nie wyzbyłem się zdecydowanego wrażenia, że chodzi w nim o co najmniej kilka innych płaszczyzn również. Choć akurat jadąc na rowerze się tego słucha najprzyjemniej :)

Pozdrawiam !

Ach te kodeksy wyborcze… 

Cześć Anet! Cieszy bardzo, że wracasz :)

Ale fajny konkurs i ale fajny długi termin :)

A czy owa roślina może być taka bardziej ożywiona? To znaczy, każda roślina ożywiona jest, ale tak bardziej w jakimś spektrum spersonifikowania?  Z zachowaniem swej roślinności oczywiście.

Edycja tekstu w telefonie to istny Krzyż Pański.

Oj tak, absolutnie nie polecam, chyba, że na Wielki Post, zamiast drogi krzyżowej :)

Czołem!

W odwrotnej kolejności od publikacji czytam teksty, bo zacząłem od “Chrztu…”, a teraz przeszedłem do Kopernika. Czy jestem zatem chrztocentryczny, skoro to chrzest zachęcił mnie do Kopernika? A może to chrzest kręci się wokół Kopernika?

No i znów nieźle, nieźlutko, pomysłowo, krótko, z nutą humoru. Brawo!

Pozdrawiam!

Ave Cezarze, przybywam po długim czasie!

kiedy większość dnia spędzaliśmy na dworze

Krew nagła zalała krakoskie serce :))

Może nie wszystko mi się spina w 100%, miałem pewne dziury logiczne (ale komentarz z punktami wyjaśnił, co dowodzi, że żyjemy w czasach punktozy), a sielski klimat z początku niekoniecznie przeszedł mi zgrabnie w nagły horror. Tak samo uwolnienie przez policjanta wydawało się jakieś hm… proste? Poprzednie wydarzenia były po prostu bardziej opisane.

Ale, konkurs to “Nawiedzone miejsca”. No i żeś takie nawiedzone miejsce wysmarował, że ręce składają się do oklasków. Klimat, klimat i jeszcze raz klimat. Wobec tego wszystko inne nie ma znaczenia, bo czyta się znakomicie, wszystko zaprzęga się do maszyny, która jedzie naprzód i jeńców nie bierze. 

Dlatego była to znakomita lektura.

W konkursie życzę powodzenia (bo on chyba nierozstrzygnięty wciąż, prawa?)

Pozdrawiam serdecznie!

Cześć Anonimie,

dzikie to jest zaiste, pełni nie zrozumiałem, ale pojedyncze myśli trafiły. Zwłaszcza ten fragment

Trafiłem do cyrku na placu miejskim, gdzie w buncie kwiczałem okrutnie. Inni mi podobni rzucali we mnie ludzkim jedzeniem, udającym łajno i krew. Oblewali mnie wodą, kamery to nagrywały, gazety o tym pisały. Powiedzieli mi, że jestem artystą performatywnym.

Rozbawiło? Zamyśliło? Nie mam pewności. 

Tak, czy inaczej, ciekawie.

Pozdrawiam!

Czołem grzelulukasie!

Dzięki za wpadnięcie i komentarz. Klasyczne autorskie tricki, ciekawe pierwsze zdanie i dobry tytuł. Cieszę się, że to się udało :)

Pozdrawiam!

Dzięki za dobrą, acz napawającą grozą lekturę Heskecie (i przepraszam za literówkę w pseudonimie w poprzednim komentarzu). Pozdrawiam!

Hesket:  Szepty

Hekseice!

Jest moc i jest też artystyczny język, który kojarzy mi się z Twoimi tekstami. Oczywiście jest też zacny obrazek.

Stefan nie lubił zwierząt, a to, co wydarzyło się wczoraj, najchętniej by zapomniał.

Może lepiej: a o tym, co wydarzyło się wczoraj.

Uwielbiał chwile, w których jego matka, chwaliła się zdobytymi przez niego medalami i tandetnymi pucharkami za zdobycie pierwszego miejsca; a robiła to wszędzie i zawsze, gdy tylko nadarzyła się okazja.

Powtórzonko.

Tekst jest króciutki, a mimo to napięcie w ostatniej scenie pulsuje i przeraża. Widać, że nic nie jest przypadkowe.

Klikam, bo wrażenie jest mocne.

Pozdrawiam!

jbieganowski – Chrzest 966. Wersja 2.0

Czołem!

Bardzo sympatyczny tekst. Zabawny, a równocześnie przystępny dla laika.

– Ludność nieco zdezorientowana, ale akceptacja systemu rośnie. Problem pojawił się wśród kapłanów starej wiary – nie chcą się odinstalować.

Generalna refleksja, w zapisie dialogów uważałbym na stosowanie myślników w ramach wypowiedzi, potrafi to zagubić relację między wypowiedzią, a didaskaliami. Tutaj można dać po prostu “którzy” albo kropkę.

Pomysł i wykonanie bez większych uwag, zatem rolą zadowolonego czytelnika jest klikać, co też uczynię.

Pozdrawiam!

Dywizjo Pancerna!

Kontynuujesz opowieści, w których broń odgrywa istotną rolę. Jednak robisz to w innej formule.

Bogini, kosmita i gadający jaszczur wchodzą do baru. A barman na to: 

– Wypierdalać. 

Po takim początku już wiem, że reszta będzie dobra. Tak powinno zaczynać się absurd, brawo!

Opowieść dobrze wyważona, w sam raz, by nie stracić zupełnie wątku, ale też dość, by dobrze się bawić i nie do końca pojmować. Narracja pierwszoosobowa połączona odpowiednio z chaotycznymi opisami stawia czytelnika w pomieszaniu właściwym dla Kaza.

Jednak dla mnie brak puenty to duża wada. Aż pasowało mi coś w stylu wpadnięcia w trakcie ślubu kolejnej absurdalnej persony z okrzykiem rodem ze Shrecka “NIE ZGADZAM SIĘ” :).

Zabawa niemniej była przednia.

Pozdrawiam!

Dziękuję!! ;)

pnzrdiv.117 - Dzień sądu

Dywizjo Pancerna! 

Zjawiam się :)

oznajmił znajomy

Moim zdaniem lekka aliteracja, czy tam inne zjawisko podobnego brzmienia słów. Generalnie nie jest to problematyczne, ale że to sam początek, to bym się zastanowił.

Poprzedniego dnia był już zbyt zmęczony by zrobić to ręcznie.

Przecinek przed “by”?

resztki datowały na co najmniej dwa tygodnie

Resztki się mogą datować?

używania latarki unikał jak ognia

To porównanie tutaj średnio pasuje, skoro ogień sam jest źródłem światła.

zarekwirowanie broni, ale musiał respektować panujące restrykcje.

czy rekwirowanie to nie jest zabranie permanentne?

Tomasz wstał, rozciągając przy tym zdrętwiałe mięśnie. 

 

Obudził się zlany potem

Trochę to przejście jest dla mnie nie intuicyjne, bo tutaj wstaje, a tutaj nagle się budzi. Generalnie te przejścia nie są dla mnie intuicyjne – może jakoś wyraźniej bym je zaakcentował, użył bardziej zawieszającego ostatniego zdania do akapitu przerywanego? Nie wiem, tak sobie rzucam :)

przylegałp

Tutaj literóweczka przypadkowa

aż nadzwyczajna cisza

w mojej ocenie aż i nadzwyczajna pełnią tę samą funkcję, wystarczy “nadzwyczajna.

Pierwsza z nich wyglądała na klechę. Miała siwy zarost, była odziany w czerń, a spod kołnierza widoczna była biała chustka, przywodząca na myśl prowizoryczną koloratkę.

Zdanie o tyle niezgrabne, że ma powtórzenie + opis mężczyzny jako postaci w rodzaju żeńskim.

To takie drobniejsze sprawy, bo czyta się nieźle. Klimat postapo i psychozy budujesz bardzo dobrze, zręcznie używając słów kluczy, opisów i myśli bohatera. Szacunek za to, że sporo dzieje się wyłącznie w ramach głównego bohatera, a mimo to tekst nie jest żmudny ani nudny, ba, wciąga i nakręca atmosferę.

Uważam, że wykonałeś tu bardzo trudne zadanie, nic nie podałeś na talerzu wprost i dałeś radę. 

Za to chętnie kliknę, bo imponuje mi chęć podejmowania niełatwych wyzwań :)

Pozdrawiam!

Ktoś zacząć musi.

To ja bym chciał zagłosować w wyborach prezydenckich, konklawe konkursie. Oto moje podium:

1. (3 pkt) Ślimak Zagłady: Grupa satem – pisałem pod opkiem, dla mnie tekst znakomity. Przede wszystkim zaimponowało wykorzystanie wszystkich poruszonych wątków, mimo krótkiego tekstu oraz pomysł.

2. (2 pkt) marzan: Zamek Cierni – zacna baśń? antybajka? Świetny klimat i fabuła i chyba najlepsze wykorzystanie piosenki z tych trzech.

3. (1 pkt) Rafael Sanki – Dym – ciekawy motyw przewodni, zgrabne opisy i rozwój fabuły.

Pozakonkursowo chciałbym docenić tekst Vac­tera Zwo­dzo­na na­dzie­ja. Nie mam pewności, czy wszystko w nim pojąłem, ale był bardzo intrygująco napisany, zapadł w pamięci .