Sub Rosa

Poetycka opowieść, lekka, ale za razem głęboka.

Czasem odsuwamy się od przyjaciół, w imię czegoś, dla kogoś, a potem nagle budzimy się odarci.

Lożanka bezprenumeratowa

Ładne :) Nostalgiczne, poetyckie. Podobał mi się pomysł. I chyba bym nie wróciła, do miejsc, w których kiedyś żyłam. Cieszę się, że Twój bohater poznał nowych ludzi i nie pozwolił Soledad zawładnąć sobą.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Z uwag, które wybijały mnie z lektury muszę wymienić fragmenty siękozy. Polecam przejrzeć tekst pod względem nagromadzenia zaimka się – jest tego trochę.

Co do fabuły – bardzo mi się spodobała. Wspaniale ujęła to Ambush:

Poetycka opowieść, lekka, ale za razem głęboka.

Absolutnie się pod tym podpisuję. Ale oprócz interpretacji Ambush, mam też swoją, trochę inną. 

Bo soledad znaczy samotność.

Myślę, że opowiadanie jest właśnie o wychodzeniu z samotności, o pokonywaniu alienacji społecznej. O zerwaniu z nią. O tym, że można, te trudne chwile, przezwyciężyć i znów zacząć żyć. Być szczęśliwym.

Pozdrawiam!

"Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę ażeby już rozgorzał" Łk 12,49

Witaj.

Pewne fragmenty przypominały mi Anię z Zielonego Wzgórza, która uwielbiała nazywać wszystko i zawsze, budując tym swój własny, zaczarowany świat. :) 

Dla mnie bardzo mocno i bardzo gorzko zabrzmiały te słowa:

“– Oni ode mnie uciekają, odsuwają się, szukają kogoś innego. 

– Dlaczego?

– Nie wiem. Po prostu jestem dziewczyną, której nikt nie zaprasza do tańca.

Miałem wrażenie, że za chwilę się rozpłacze, więc nie drążyłem tematu. Może kiedyś była brzydkim kaczątkiem i dopiero, gdy dorosła stała się łabędziem, ale przyszło to za późno i musiała znieść sporo szykan ze strony rówieśników, a potem zostało w niej coś, co pielęgnowała przez lata. Poczucie krzywdy i odrzucenia, z którym przez cały ten czas sobie nie poradziła”.

Takich osób, żyjących z poczuciem winy, że są/byli gorsi i z tego powodu odrzuceni, jest mnóstwo. Zamknięci w sobie, rzadko potrafią wejść później w szczęśliwe związki czy przekazać swoim dzieciom pewność siebie i swojej wartości. Chyba każdy z nas znał przynajmniej jedną taką osobę. 

Mimo zakończenia, podkreślonego znaczenia imienia dziewczyny, odczuwalnej ulgi po jej odejściu, symboliki, a nawet powątpiewania narratora w to, czy ona kiedykolwiek tak naprawdę istniała, mam dziwne wrażenie, że to była w jego życiu postać stuprocentowo realna i jest mi przykro, że pozostawił ją na pastwę kolejnych “niewdzięcznych” ludzi, odczuwając radość ze zniknięcia nieznajomej, która przecież tak bardzo mu pomogła, co podkreśla tytuł opowiadania. :)

Z technicznych mignęło mi “ze” zamiast “że’ – literówka. 

Pozdrawiam, klik. :) 

Pecunia non olet

Ładne, nastrojowe. Nostalgia i uwolnienie się od niej przez zerwanie z samotnością z wyboru.

Karwasz twarz, sam nie wiem czy to wina smutnej nuty, która akurat napatoczyła mi się na słuchawy, czy godzina o której to czytam, a może opcja ku której skłaniam się najbardziej – literacka zręczność Autora – sprawiły, że się wzruszyłem. Poczułem rzeczywistą nostalgię wraz z narratorem.

Potem, drogi Autorze, podręcznikowo wywołałeś we mnie niepokój, gdy ta pozornie nieszkodliwa i piękna dziewczyna zaczęła być napastliwa (przysięgam, że zacząłem podejrzewać, że zacznie zamieniać się w starą pomarszczoną wiedźmę). Tak jak w rzeczywistości – nostalgia jest całkiem kul.. ale do czasu. 

I chyba o tym jest ten tekst.

Językowo bardzo zręcznie. 

Gdybym miał oceniać w skali 1-10, dałbym mocną ósemeczkę. Bo mi się podobało. I tyle. 

Pozdrawiam!! 

„Temu, kto nie wie, do jakiego portu zmierza, nie sprzyja żaden wiatr.“ - Seneka Starszy

Nieistotne, czy Soledad była z krwi i kości, czy imaginacją narratora, bo wypełniła swoją rolę, jaką było uwolnienie (się) bohatera z nie wymienionych traum przeszłości. Osobiście stawiam na tę drugą ewentualność, ale to niezbyt ważne dla odbioru tekstu. Poruszającego pomimo prostoty narracji, liczy sie bowiem temat, znany chyba większości czytelników – mało jest ludzi, którzy ani razu nie poczuli się samotni, nie poczuli ciężaru tej sytuacji.

Pozdrawiam, Adam

Hej 

W komentarzu skupię się na klimacie :). Bo jak zawsze klimat budujesz w ciekawy sposób. Historia wydaje się opowiadana niczym sen, jest nierealna wydaje się lekko zamglona :), czytając miałem skojarzenia z niemym filmem lub z animacją poklatkową. Masz swój styl ( a przynajmniej ja się nie spotkałem z takim sposobem pisania) i to jest bardzo dobre, co więcej widzę, że bardzo ci pasuje sposób w jaki piszesz bo w każdym twoim opowiadaniu klimat jest podobny :) .

Pozdrawiam 

"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."

Ciekawe. Dobrze napisane.

Spodziewałam się wampirzycy, a znalazłam samotność.

Wchodzę na blog “Serum Ozyrysa”, a tam w dzisiejszym wpisie fragment “Soledad znaczy samotność” Carole Matinez. Inspirowałeś się, czy to tylko zbieg okoliczności?

Samotność w dzień też potrafi doskwierać, zwłaszcza wśród ludzi.

Koń jaki jest każdy widzi, a i tak darowanemu w zęby nie zaglądasz.

Dzięki za komentarze! Cieszę się, że wam się podobało. Bardjaskier ciekawe skojarzenie z niemym kinem. Inanna nie, tej książki nie czytałem. Kiedyś szukałem imion hiszpańskich do innego opka, ale tam wątek samotności mi nie pasował, a chciałem właśnie podkreślić znaczenie imienia Soledad

To chyba nostalgia, jedna wielka tęsknota za tamtymi czasami, tamtą modą, muzyką, stylem, życiem...

Khaire!

Spodobał mi się ten deszczowo miejski, nostalgiczny klimat, który chciałeś nadać temu tekstowi. Bardzo fajne i niewymuszone były dialogi – do pewnego momentu między postaciami była jakaś chemia i choć relacja rozwijała się bardzo dynamicznie, to mimo wszystko grało w tej onirycznej oprawie. Wielka szkoda, że później idziesz już tylko w opisy i skróty, a postać Soledad rozmywa się zaskakująco biernie (nawet jak na symbol).

Myślę, że warto byłoby pochylić się jeszcze nad użyciem pewnych środków literackich i stylistyką.

Na początku dźwięk był równie niezauważalny jak trzepot motylich skrzydeł, ale stopniowo delikatny szmer na granicy słyszalności przerodził się w odgłos płynącej wody.

Czy dźwięk można zauważyć? Wydaje mi się, że nie, co jednak nie czyni go niezauważalnym ;) Poza tym masz już w pierwszym zdaniu niepotrzebne spiętrzenie określeń natężenia dźwięku: porównanie do trzepotu skrzydeł motyla, potem “delikatny szmer” i jeszcze na dokładkę “na granicy słyszalności”. Wiadomo, o co chodzi już od pierwszego porównania, dalej to nomen omen lanie wody ;)

Na początku dźwięk był równie niezauważalny jak trzepot motylich skrzydeł, ale stopniowo delikatny szmer na granicy słyszalności przerodził się w odgłos płynącej wody. Kiedy dotarłem w pobliże mostu, myślałem, że o tak późnej porze nikogo tam nie spotkam, ale dostrzegłem samotną postać opierającą się o barierkę.

Podbiegłem ku niej, ale zaraz zdałem sobie sprawę, że chyba niepotrzebnie zareagowałem, bo odsunęła się i popatrzyła na mnie ze zdziwieniem.

Już na samym początku, chyba niezamierzenie, masz dwa zdania skonstruowane na przeciwnościach z użyciem spójnika "ale". Na końcu tego samego akapitu występuje raz jeszcze i u mnie już odzywa się monotonia – może jestem przewrażliwiony, ale i taki czytelnik się zdarza ;)

Oczywiście się zgodziłem, bo zaczynało nas łączyć niezwykłe uczucie

Ta krótka wzmianka jest tak pozbawiona uczucia, że nawet nie żal, kiedy ten wątek rozwiewa się jak niebyły ;) Po niezwykłym uczuciu nie ma później najmniejszego śladu.

Nagle powróciły wspomnienia. Przypominałem sobie miejsca, których dawno nie odwiedzałem, być może nawet od czasu dzieciństwa. Niektóre budynki kompletnie zmieniły swój wygląd, innych w ogóle nie poznawałem. Ich obraz pozostał jedynie w mojej pamięci, ale dzięki obecności Soledad, a może przy blasku księżyca wszystko na nowo odżywało. Choć nikogo nie było w pobliżu, słyszałem śmiech ludzi, którzy dawno temu bawili się w nieistniejących już knajpach, a nawet kątem oka dostrzegałem ich ulotne postacie, które rozwiewały się, gdy tylko próbowałem skupić na nich wzrok. Z okien zwisały różnobarwne girlandy, a całą okolicę wypełniał zapach kwiatów. Dawny obraz miasta nakładał się na obecny i budził we mnie nostalgię, tęsknotę za tym, co minęło i mimo że nie wszystko wtedy było lepsze i piękniejsze, to cieszyłem się, że mogę tam ponownie wrócić dzięki Soledad.

Ten fragment nie jest jedynym, który w trakcie lektury niebezpiecznie mi się dłużył. Zupełnie jakbyś trzymał w rękach jedną myśl i obracał ją, owijając w kolejne zdania. Według mnie nie na tym polega poetyckość, żeby czarować mnogością ładnych, powierzchownych ujęć, ale żeby umieć jedną celną metaforą lub w paru zaskakujących słowach oddać istotę rzeczy.

Spotkania z Soledad przynosiły mi jednocześnie radość i smutek, bo kiedy wracałem do teraźniejszości, zdawałem sobie sprawę jak puste stało się moje życie. Na dodatek stopniowo wykańczały mnie te nocne wędrówki, bo prawie nie spałem, ale nie chciałem o tym napomykać, bo obawiałem się, ze nagle to wszystko się skończy.

Nadmiar "bo", które w dodatku jest dość pospolitym słówkiem, nadającym tekstowi nieco potoczny charakter. Osobiście zastanowiłbym się, zwłaszcza w takim tekście, nad użyciem od czasu do czasu bardziej eleganckiego synonimu, typu "gdyż", "ponieważ", "albowiem", "dlatego że"…

Sorry, jeśli za dużo się czepiam. Mój odbiór tekstu był raczej pozytywny, ale tak już mam, że łatwiej mi pisać o tym, co zgrzyta ;)

D_D

Twój głos jest miodem... dla uszu

Ja tam nie mam wielu uwag, poza taką, że fajne to było :) Bez oparcia na jakichś podręcznikowych strukturach, tak po prostu – od serca napisane. Nastrojowe, emocjonalne, trafiające w moją estetykę i wrażliwość.

Podoba mi się jeszcze bardziej to, że ten tekst podoba się innym :) 

Hej :)

Napisałeś piękny tekst. Jest bardzo klimatyczny, przejmujący, symboliczny. Wcześniejsi komentujący napisali już wszystko, co sama bym chętnie dodała xD

Świetnie się czytało :)

Pozdrawiam

tegarsini pu taheerni tvaernnat

A ja się będę czepiał tego, że zbyt mało jest Fanthomasa w Fanthomasie. Poetyckie to jest i owszem, ale gdzie podziało się bizarro? Mimo wszystko ode mnie piąteczka (w sensie: ocena 5)! :-)

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)

Chyba każdy potrzebuje czasem pobyć w samotności, ale potem przychodzi moment, kiedy mija fascynacja nią i wtedy dobrze wrócić do normalności.

– Nie, pew­nie mi się tylko zda­wa­ło.

Spoj­rza­łem na prze­pły­wa­ją­cą w dole rzekę, która obi­ja­ła się o ka­mie­nie, na­pie­ra­ła na brzeg, pie­ni­ła się, bu­rzy­ła i prze­le­wa­ła. Miała w sobie coś fa­scy­nu­ją­ce­go i pew­nie też po­grą­żył­bym się w tran­sie, ale nie mo­głem się wy­star­cza­ją­co sku­pić. → Lekka siękoza.

…oba­wia­łem się, ze nagle to wszyst­ko… → Literówka.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Ładna alegoria ci wyszła, klimatyczna i nastrojowa. Niby nic nowego, ale czytało się bardzo przyjemnie.

ninedin.home.blog

Bardzo poetycki szorcik. Aż się zastanawiam, czy to nie jest aby obyczajówka (albo nawet rozważania o niej), którą należy oglądać przez metaforyczną lupę.

Babska logika rządzi!