Nie wiem, czy to jest ta rozpalająca zmysły erotyka, której pożądają autorzy Księgi. Przypuszczam nawet, że wątpię.
Niemniej publikuję, bo gatunek niełatwy, a czasu jest mało. Nie można pozwolić, by portalowa społeczność wykazała się twórczą impotencją.
Ciekawe, czy ktoś zgadnie, kto spłodził tę degenerację...
Tak czy inaczej, zapraszam wszystkich, którzy nie miękną w kontakcie ze sprośnościami.
Mistrz Hammon tkał.
W laboratorium panował mrok. Alchemiczne krosna terkotały cicho w szklanej kadzi golemowej. Taumiczne serwomechanizmy kierowały je tam, gdzie trzeba, snując sploty dokładnie według zamysłu mistrza.
Czy aby tak dokładnie…?
Hammon wystrzelił zza swojego pulpitu. Z kryształową lupą przy oku, przywarł do szkła. Długo wodził wzrokiem po smukłym udzie zawieszonej w płynie kobiety.
– Zrzucić prototyp! – wrzasnął.
Garbaty sługa zerwał się z miejsca, doczłapał do kadzi, zatrzymał mechanizmy, i ciągnąc za łańcuch, wylał zawartość. Opalizujący micelat ściekł z platynowych włosów, spłynął z pagórków piersi, którym do ideału brakowało tylko rozkołysania wolnym rytmem oddechu, wylał się spomiędzy mięciutkich, amarantowych warg i wbudowanymi w podłogę laboratorium kratkami pomknął do ścieku.
Igor dźwignął wybrak i aż stracił dech, gdy poczuł wciąż wilgotną od micelatu grudeczkę sutka ślizgającą się mu po torsie. Natarczywe pulsowanie, które nagle odezwało się w skroniach – i innych miejscach – zmusiło go, by się odezwał, choć wiedział, że lepiej tego nie robić.
– Mistrzu, wybacz śmiałość! – zaskrzeczał garbus. – Dlaczego? Przecież ona… to… – Otarł ślinę ściekającą z kącika krzywych ust. – To jest absolutna perfekcja!
– Perfekcja…? Perfekcja?! – Mistrz bezceremonialnie rozwarł nogi wybraku, tuż pod nosem sługi. – Patrz tu, ignorancie! – Igora nie trzeba było zachęcać do rzucenia okiem na kluczowy element produktu. Po wewnętrznej stronie uda, tuż obok ścięgna, skóra wybraku miała odcień o ćwierć tonu ciemniejszy. Kaleka nigdy nie zwróciłby na tę plamkę uwagi, ale raz zauważywszy, nie mógł oderwać od niej oczu. – Wyobrażasz sobie, co zrobiłby książę Anadmaru albo hrabia Modzer, gdyby przyszło im wcisnąć twarz w coś takiego?!
Igor starał się sobie nie wyobrażać wciskania twarzy w polukrowaną micelatem przekąskę, bo miał na sobie jedynie luźne szarawary, ale było to jak niemyślenie o białym koniu. Koń, prawda. Skojarzenie z jeździectwem też nie pomagało. Produkt miał udka apetyczne jak kaszmirowe paróweczki. Gdyby pozwoliło mu to znaleźć się między nimi, Igor bez zastanowienia dałby się przerobić na siodło, choć ich rozkoszna sprężystość zachęcała raczej, by golemicę posiąść jak klaczkę…
– Po drugie! – Mistrz, wrzaskiem, wyrwał go z marzeń o ciasnych objęciach wybraku. – Jak wyobrażasz sobie w tej sytuacji produkcję na skalę przemysłową? Jeśli splot golemowy nie jest idealnie, ale to idealnie stabilny, krosna się rozedrgają i każda następna kopia będzie miała tym większe wady! Na taczkę! Na kompost! Zresetować mechanizm! Jeszcze raz i jeszcze, od nowa! Raz, dwa, ruchy, ruchy, ruchy! Dyszy nam na karki konkurencja, i co gorsza, udziałowcy!
Igor spuścił nos, jeszcze niżej niż zmuszał go do tego garb, i z żalem zabrał się do utylizacji wybraku. Po kilku chwilach krosna ruszyły ponownie.
Mistrz Hammon tkał.
*
Mistrz Hammon łkał.
Cały tydzień produkcji znowu poszedł na kompost. Dobiegająca z dziedzińca woń rozkładających się prototypów zaczynała być nie do wytrzymania.
– Igor! – zawołał żałośnie. – Zrzuć wybrak, ja potrzebuję kwadransa. Szybka herbatka i spróbujemy ostatni raz przed fajrantem.
Kaprawe oczka kaleki błysnęły, gdy tylko alchemik zniknął za winklem.
– Zobaczysz Igora zrzucającego to bóstwo – mruknął pod nosem, wiedząc, że mistrz go nie usłyszy. – Zobaczysz to, jak świnia niebo, prywaciarzu.
– Na pewno widziałem, jak gdzieś wywalał całkiem dobrą duszę… – dodał, nurkując w szkarłatnym kuble.
*
Mistrz wrócił do laboratorium. Z zadowoleniem przyjął widok pustej kadzi i zresetowanych krosien. Z filiżanką ukochanego oolonga, podszedł do pulpitu.
Zachłysnął się powietrzem, gdy wyłoniła się z cienia.
Utkana z marzeń bogini zbliżyła się wolnym krokiem. Mokre włosy zaczesała do tyłu, całkowicie odsłaniając twarz, uszy i szyję, co w jakiś sposób sprawiło, że wydawała się jeszcze bardziej naga. Maleńki rozstęp na biodrze, który jeszcze przed chwilą był niewybaczalnym mankamentem, teraz, rozkołysany miękkimi ruchami, zdawał się dyskretnym tatuażem i hipnotyzował ze skutecznością taumicznego wahadła. Oderwał od niego wzrok, dopiero gdy stanęła tak blisko, że widok zasłoniły mu ciężkie piersi.
– Gotowa, by służyć – szepnęła. Mistrz aż przewrócił oczami, otulony potrójną pieszczotą aksamitnego głosu w uchu, ciepłego oddechu na policzku i rozpłaszczonych na torsie miękkości.
Chciał jeszcze protestować, pytać, co przeznaczony do utylizacji produkt robi poza kadzią, w dodatku najwyraźniej z duszą w środku, ale zapieczętowała mu usta, najpierw opuszką palca, potem miękką wilgocią warg, a jeśli w tym momencie miał jeszcze jakieś resztki rozumu, trzepoczący języczek skutecznie je wymazał.
Produkt, choć niedoskonały, działał niezawodnie.
Chwycił wybrak za niemożliwie wąską talię, umościł boginię na samym brzegu pulpitu alchemicznego i podjął nierówną walkę z ciężką klamrą pasa. Golemica nie ułatwiała zadania, wcisnęła jego twarz prosto w mięciutkie jak ptasie mleczko piersi.
– Teraz – rozkazała.
Co teraz? – miał zapytać, ale nie zdążył, bo kaleki sługa z ogłuszającym wrzaskiem huknął go pękatym alembikiem w potylicę.
Hammon padł bez życia, a gorąca jucha popłynęła do ścieku przeznaczonymi na micelat kratkami.
Igor zajął miejsce mistrza w czułych objęciach golemicy.
– Momencik, miły – przerwała, zanim zdążył się za nią zabrać. – Umiesz to-to obsługiwać? – zapytała, poklepując blat pulpitu.
– Przyglądałem się mistrzowi. Potrafię – zapewnił, wypinając pierś jak do orderu. – Ale po co? Wystarczysz mi przecież ty jedna.
– Zobaczysz, miły. Zmienimy tylko trochę projekt…
*
Kaleki Igor tkał.
Właściwie krosna tkały same, a on patrzył przez okno na równinę, rozkoszując się ciepłem i miękkością wtulonej w garbate plecy golemicy. Miriady jej utkanych sióstr stały w karnych, milczących szeregach, czekając na uruchomienie.
Igorowi nowy wzór wcale się nie podobał. Słyszał, że są mężczyźni gustujący w atletycznych kobietach, ale wątpił, czy wykonane według projektu golemicy produkty mogły spotkać się z ciepłym przyjęciem rynku.
Jeśli jednak miało to utrzymać jego wybrankę w humorze do figli, był gotów tkać, i tkać, i tkać.
– Wybacz, że to powiem, turkaweczko, ale one nie są choćby w części tak piękne, jak ty.
– Nie mają być, miły – mruknęła, gładząc dłonią podbrzusze Igora. – One mają dźwigać tarcze i piki.
Już miał pytać, o czym tak właściwie mówi, ale jego własna pika zaczęła się dźwigać, rytmicznie ugniatana smukłymi palcami golemicy, więc zamiast tego rozsiadł się na szkarłatnym kuble, gotów na kolejną dawkę mokrej, amarantowej rozkoszy.
– Siądź gdzie indziej, miły – poleciła golemica, z wyrazem najszczerszej troski na twarzy. – Nie chciałabym, żeby coś ci się stało – dodała, stukając w tabliczkę na pokrywie kubła.
Igor zmarszczył brwi.
– Dlaczego coś miałoby się stać? Co tu jest napisane? Wiesz przecież, że nie potrafię czytać.
– „Uwaga! Odpady niebezpieczne”.
Igor zesztywniał i to nie tylko w ten przyjemny sposób.
Hej Anonimie, bardzo mi miło, że tak szybko postanowiłeś dołączyć do rywalizacji o miejsce w księdze:). Zauważyłem kiła usterek technicznych, ale sam zawsze czuję się niepewnie w tych sprawach, więc zostawię technikalia innym. A co do fabuły, to jestem pod wrażeniem :). W moje ocenie zmieściłem kompletną historię w tak małej ilości znaków. Jest zabawnie, jest fantastyka, ale też, co najważniejsze, erotyka. Erotyka moim zdaniem wyważona nienachalna i miła w odbiorze:). Jedyny zarzut, jaki mogę mieć, to taki, że wątek erotyczny, nie jest sednem opowiadania. Nie będę zgadywał, kim jesteś, zamiast tego, odpowiem byś jeszcze raz przejrzał tekst, na pewno znajdziesz kilka drobiazgów do poprawy i gratuluję udanego tekstu, klikam i pozdrawiam :)
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Cześć
Zabawny szort, nasycony odpowiednią ilością erotyzmu i okraszony bogatym słownictwem, wywołał uśmiech na mej twarzy. Spodobało mi się wiele zdań, a szczególnie:
Produkt miał udka apetyczne jak kaszmirowe paróweczki. Gdyby pozwoliło mu to znaleźć się między nimi, Igor chętnie dałby się przerobić na siodło, choć ich rozkoszna sprężystość zachęcała raczej, by golemicę posiąść jak klaczkę…
Apetyczny szort
Klik
Pozdrawiam
Witaj. :)
Tutaj chyba jest literówka: Maleńki rozstęp na biodrze, który jeszcze przed chwilą był niewybaczalnym mankamentem, teraz, rozkołysany miękkimi ruchami, zadawał się być dyskretnym tatuażem i hipnotyzował ze skutecznością taumicznego wahadła.
A cały szort – genialny, z humorem, zaskakującymi zwrotami akcji, idealny w temacie. :)
Pozdrawiam serdecznie, klik, powodzenia. :)
Pecunia non olet
Witam pierwszego śmiałka w naszym turbo naborze :D Melduję przeczytanie, z wyczerpującym komentarzem powrócę, jak sklecę coś sensownego :)
Spodziewaj się niespodziewanego
GalicyjskiZakapior? Hmmm…
Szybko machnąłeś tego szorta. Fantastyka, erotyka i humor. Fajne.
Jejku, AP, pełna dekonspiracja za pierwszym strzałem.
Dzięki wszystkim za miłe opinie :)
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
Ale niespodziewajka, Zakapiorze! Brawa! :)
Pozdrawiam, powodzenia! :)
Pecunia non olet
Bruce, sam jestem zaskoczony.
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
Podobało mi się to opowiadanie, jest ciepłe, wilgotne i zmysłowe.
Pogrymasiłabym na słówka pupa i biust, są dla mnie płaskie, oziębłe i nijakie.
delulu managment
Ambush, dzięki za miłą opinię.
Pogrymasiłabym na słówka pupa i biust, są dla mnie płaskie, oziębłe i nijakie.
Spróbuję podmienić, ale jestem 15 znaków od limitu, to może być trudno xd
Nie będę zgadywał, kim jesteś, zamiast tego, odpowiem byś jeszcze raz przejrzał tekst, na pewno znajdziesz kilka drobiazgów do poprawy
Bardzie, pozaglądałem w międzyczasie, powinno być lepiej. Trochę nie chciałem tej degeneracji betować.
Produkt miał udka apetyczne jak kaszmirowe paróweczki. Gdyby pozwoliło mu to znaleźć się między nimi, Igor chętnie dałby się przerobić na siodło, choć ich rozkoszna sprężystość zachęcała raczej, by golemicę posiąść jak klaczkę…
Hesket, zgadzam się, to jest ładne zdanie… dopóki nie zastanawiasz się za bardzo nad parówkami z kaszmiru.
Melduję przeczytanie, z wyczerpującym komentarzem powrócę, jak sklecę coś sensownego
NaNa, czekam :)
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
Czekałam z komentarzem, aż anonim się przyzna! :D
Wyszło Ci to, GalicyjskiZakapiorze! Przyznam, że boję się erotyków, bo często są zwyczajnie niesmaczne i przesadzone, ale tutaj moje obawy w ogóle się nie sprawdziły. Widać, że napisałeś to z wyczuciem. Jest tu pomysł, humor i fabuła, które sprawiły, że czytało się bardzo miło.
Jedne, do czego bym się przyczepiła, to ten tyłeczek…
Przy pięknym, poetyckim określeniu „piersi, którym do ideału brakowało tylko delikatnego rozkołysania w rytmie oddechu”, słowo „tyłeczek” wygląda jak chabeta postawiona obok arabskiego ogiera czystej krwi. :D
I duży szacun za stworzenie tego w tak ekspresowym tempie!
Pozdrawiam
Jedne, do czego bym się przyczepiła, to ten tyłeczek…
Ech, widzę, że anatomia musi całkiem wylecieć z tego zdania, bo inaczej nie dojdzie z nim do ładu…
Cieszę się, że się podobało.
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
Galicyjski, widzę, że tu dziewczyny zwróciły uwagę na nazewnictwo pewnych części ciała :). Myślę, że słyszenie, mnie to jakoś strasznie nie razi, ale jednak, gdy idziemy w ostrą erotykę, będziemy bardziej dosadni w określeniach, gdy bohater ma upodobanie do zdrobnień, to też pupy, tyłeczki by pasowały. Ale faktycznie używasz dość kwiecistego języka w opowiadaniu, a do części ciała odniesiesz się dość prosto i pewnie to sprawia, że te określenia tak bardzo się rzucają w oczy, muszę przyznać, że też na to zwróciłem uwagę, choć w pierwszej chwili nie uznałem za stosowane by o tym co wspomnieć w komentarzu :).
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Ale faktycznie używasz dość kwiecistego języka w opowiadaniu, a do części ciała odniesiesz się dość prosto i pewnie to sprawia, że te określenia tak bardzo się rzucają w oczy
Będę szczery – ja tego jakoś specjalnie nie widzę. Podmieniłem oczywiście to co Ambush i Marszawa wskazały jako rażące, ale bardziej z szacunku dla opinii czytelników, niż z przekonania.
Wydaje mi się, że właśnie te kwieciste opisy wręcz zmuszają, by czasem dla równowagi nazwać rzeczy po imieniu – np. to zdanie o paróweczkach, które wskazał Hesket byłoby zupełnie niezrozumiałe, gdyby słowo “uda” zastąpić w nim awangardowym synonimem.
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
I właściwie, masz rację :) Bo tu chyba stoimy w rozkroku między zadowoleniem czytelnika A i B. Bo decydując się na pupa ( jak już wspomniałem, mi się to rzuciło w oczy ale nie na tyle by o tym pisać w komentarzu, przynajmniej nie od razu ;)), odnosisz się bardziej to tej części odbiorców, którzy lubią nazywać rzeczy po imieniu, ale nie trafiasz w tych, którzy od erotyki oczekują wyrafinowanych metafor :). I nie twierdzę, że któryś punkt widzenia jest lepszy czy gorszy. Ja sam lubię nazywać rzeczy po imieniu i pewnie napisał bym coś w stylu – Złapał ją za uda, tuż pod pośladkami i posadził na stole. Chwyciła go za włosy i wcisnęła twarz naukowca miedzy piersi.
Z trzeciej strony, wyszukany język w pierwszej część opowiadania fajnie kontrastuje z taką pupą, która nagle pojawia się w tekście, co nadaje komediowego charakteru :).
No dobra, Galicyjski, już dość tych rozważań, sam musisz podjąć decyzję co jest najlepsze dla Twojego tekstu :)
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Tekst jest znakomity i nie ma co do tego wątpliwości. :) Wszystko wyważone, z umiarem i lekkością. :)
Pecunia non olet
Tekst jest znakomity i nie ma co do tego wątpliwości
Moim zdaniem przesadzasz, ale dzięki :)
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
Skromny, jak zawsze. :)
A ja wiem, co piszę. :) Pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Podmieniłem oczywiście to co Ambush i Marszawa wskazały jako rażące, ale bardziej z szacunku dla opinii czytelników, niż z przekonania.
Oj, przepraszam, nie chciałam psuć koncepcji albo budzić jakichś wątpliwości! Tak mi się rzuciło w oko… Może faktycznie miało to mieć komediowy akcent, którego nie wychwyciłam. Miło, że bierzesz do serca narzekania czytelników, ale to Ty tu rządzisz i śmiało stawiaj takie litery, jakie chcesz! Nawet cztery, ha! :D
Oj, przepraszam, nie chciałam psuć koncepcji albo budzić jakichś wątpliwości! Tak mi się rzuciło w oko… Może faktycznie miało to mieć komediowy akcent, którego nie wychwyciłam. Miło, że bierzesz do serca narzekania czytelników, ale to Ty tu rządzisz i śmiało stawiaj takie litery, jakie chcesz! Nawet cztery, ha! :D
Nie no, gdyby mi to psuło koncepcję to bym nie zmieniał. Raczej mi te słówka po prostu nie przeszkadzały w tamtych miejscach, więc zaufałem Waszym gustom.
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
Pomysł sam w sobie ciekawy. No i wielkie brawa za zmieszczenie tak kompletnej i spójnej historii w tak krótkim tekście. Czego nie odpisujesz do końca, to pozostawiasz wyobraźni czytelnika – i to działa. Jest zgrabna fabuła, jest i erotyka – choć, jak już zostało zauważone wcześniej, nie stanowi centrum tekstu.
Technicznie – napisane całkiem sprawnie. Pewnie, że znajdą się jakieś niedoróbki, nad którymi warto się pochylić – przy tak ograniczonym czasie szczególnie nie sposób ich uniknąć – nie zaburzają jednak odbioru całości.
A całość jest nie tylko strawna, ale i całkiem smaczna :)
Spodziewaj się niespodziewanego
NaNa, dzięki za miłe słowa :)
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
Ave, GalicyjskiZakapiorze!
Z tą “degeneracją” w przedmowie, to trochę przesadziłeś ;]
Fajnie, że zamiast współczesnych androidów, postawiłeś na golemy (golemice?). Fabuła także się zazębia i historia nie sprawia wrażenia urwanej, czy niepełnej. Z własnego doświadczenia wiem, że niełatwo w tak niewielkiej ilości znaków stworzyć coś spójnego ;]
Erotyka jest, chociaż mam wrażenie, że na nieco dalszym torze.
Powodzenia w turbonaborze! ;]
Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"
Z tą “degeneracją” w przedmowie, to trochę przesadziłeś ;]
No może troszkę, ale też nie chciałem przedmową zdradzić swojej tożsamości, więc tak pisałem bądź co.
Erotyka jest, chociaż mam wrażenie, że na nieco dalszym torze.
Jest to uzasadniona krytyka, choć też wydaje mi się, że nie jest to tor aż tak znowu daleki.
Dzięki za wizytę!
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
OK, tekst ma zalety. Ale nie wszystko rozumiem. Dlaczego golemy są tkane na krosnach? A puenta to już w ogóle przechodzi obok mnie.
Babska logika rządzi!
Dlaczego golemy są tkane na krosnach?
Cóż, z powodów wyłącznie literacko-fabularnych. Równie dobrze mogłyby to być androidy z drukarki 3D, terkotające krosna wydały mi się po prostu bardziej nastrojowe, a bunt golemów chyba zaskakuje bardziej, niż bunt maszyn, mimo że koncepcyjnie to to samo.
A puenta to już w ogóle przechodzi obok mnie.
Hmmm no ta puenta jest taka niedopowiedziana trochę. Golemica tka sobie wojsko, prawdopodobnie po to, żeby podbić świat.
Miło mi, że mimo wszystko dostrzegłaś jakieś zalety w tekście :)
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
Hmmm. Rozpatrywałam także opcję, że organizuje pracownice do domu publicznego. Te piki można różnie rozumieć… ;-)
Babska logika rządzi!
A no, widzę teraz, że ten żart językowy w tym miejscu mógł być mylący. Starczy mi chyba liter żeby tam dopisać “i tarcze” albo coś podobnego dla jasności.
edit: o i idealnie 6969
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
Zakapiorze!
Erotyka to skromna, ale za to jak naukowość zbudowana, także językowo. Bardzo dźwięcznie ułożone zdania, fajne. Igory i alchemicy-naukowcy to mi się tylko z taką creepy bajką kojarzą, która w sumie nie wiem, czym była zainspirowana.
Niemniej, krótko, sprawnie i estetycznie poprowadzony tekst, a jeszcze puentę umieściłeś. A w ogóle sam wątek tworzenia piękna i sztucznej zmysłowości jest ciekawy.
Także brawo!
Sympatyczne :)
Przynoszę radość :)
Fajne i pobudza do tworzenia w wyobraźni ciągu dalszego. Niezbyt korzystnego dla mężczyzn. Bo z kobietami chyba nie będą wojować?
Anet, dzięki :)
Nova, nie wiem, nie wiem. Może wyślą do boju panie?
Beeecki, dzięki za wizytę i cieszę się, że się podobało.
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
