Misery Maddox

#

in this essay i won’t

fuck you for co­ming to my ted talk

 

Chuj ci w dupę, czy­tel­ni­ku.

Za­mie­rzam ob­na­żyć przed tobą duszę, a to ozna­cza, że za­czniesz mną gar­dzić mniej wię­cej w po­ło­wie kart­ki. Zi­ry­tu­jesz się i nim do­trzesz do końca, pój­dziesz robić coś bar­dziej in­te­re­su­ją­ce­go. Nie szko­dzi. Mo­żesz spier­da­lać. Za­mie­rzam się zabić, bar­dzo nie­dłu­go; na­praw­dę są­dzisz, że twoja ak­cep­ta­cja, zro­zu­mie­nie czy współ­czu­cie są mi do cze­go­kol­wiek po­trzeb­ne? Trup na­mó­wił mnie do spi­sa­nia tej hi­sto­rii i gdyby nie on, nawet przez myśl by mi nie prze­szło, żeby od­gry­wać bie­da­wer­sję On­ly­fans i roz­bie­rać się przed tłu­mem na­pa­lo­nych po­szu­ki­wa­czy wra­żeń. Ja już nie żyję, a ty je­steś dzierz­bą ucztu­ją­cą na moich zwło­kach. Na­bił_ś je na drut kol­cza­sty i teraz wy­wle­kasz flaki z brzu­cha, żeby po­pa­trzeć, jak ład­nie lśnią w pro­mie­niach słoń­ca.

Nie po­lu­bi­my się, czy­tel­ni­ku.

 

#

if a demon po­sses­sed me i’d just b like ok take it from here good luck man

 

Wszyst­ko za­czy­na się od te­le­fo­nu. Dok­tor Singh o miłym gło­sie i ak­cen­cie z Home Co­un­ties oznaj­mia mi, że matka nie żyje, a ja czuję się, jakby ka­mień spadł mi z serca i po­le­ciał pro­sto do żo­łąd­ka.

– Okej – mówię do ko­mór­ki. – Dzię­ki za info. Cześć.

A potem za­czy­nam się pa­ko­wać.

I tak oto staję na zim­nym pe­ro­nie, cze­ka­jąc na nocny po­ciąg do Li­ver­po­olu, skąd będę mieć już tylko rzut ka­mie­niem – lub jeden szczę­śli­wie zła­pa­ny stop – do Eastern­most End. Jest mi zimno, ale nie tylko dla­te­go, że gru­dzień w Lon­dy­nie nie ma li­to­ści dla włó­czą­cych się nocą idio­tów. Od kilku dni źle sy­piam, trzę­sę się z wy­czer­pa­nia. Czuję się jak kłę­bek kła­ków wy­rzy­ga­nych w rynsz­to­ku przez bez­pań­skie­go kota. Złe sny za­po­wia­da­ją to, co mnie czeka w nie­da­le­kiej przy­szło­ści, a świa­do­mość tego rów­nież nie po­ma­ga za­snąć.

Wresz­cie po­ciąg z ter­ko­tem wjeż­dża na peron. Znaj­du­ję pusty prze­dział, wy­grze­bu­ję słu­chaw­ki z ple­ca­ka, który wci­skam na półkę ba­ga­żo­wą i zaj­mu­ję miej­sce przy oknie. Przez chwi­lę szu­kam od­po­wied­nie­go mu­zycz­ne­go to­wa­rzy­stwa na po­dróż, de­cy­du­ję się na Ban­krob­be­ra, po czym kli­kam play, ale mu­zy­ka nie leci. Za­miast niej od­zy­wa się cichy, roz­ba­wio­ny głos prze­ma­wia­ją­cy z sil­nym pół­noc­nym ak­cen­tem.

– Sie­masz, Rye.

Pod­ska­ku­ję na sie­dze­niu.

– Jasny chuj – rzu­cam w prze­strzeń.

Spo­glą­dam w okno i widzę go w od­bi­ciu na szy­bie. Sie­dzi roz­par­ty non­sza­lanc­ko na sie­dze­niu na­prze­ciw­ko mnie, z nogą za­ło­żo­ną na nogę, ubra­ny w skó­rza­ną kurt­kę i czar­ną ko­szul­kę z The Clash. Aż wzdry­gam się na jego widok. Trud­no się nie wzdry­gnąć, kiedy w od­bi­ciu wi­dzisz obłą­kań­czo wy­szcze­rzo­ną twarz swo­je­go mar­twe­go ojca. Jeśli teraz od­wró­cę głowę, by spoj­rzeć na sie­dze­nie na­prze­ciw­ko, okaże się ono puste. Ale to się tacie nie spodo­ba, nie od­ry­wam więc wzro­ku od od­bi­cia w szy­bie.

Uśmiech uka­zu­je zbyt wiele zębów.

Jest moim dia­błem, moją wy­pa­czo­ną opatrz­no­ścią, moim po­krę­co­nym su­mie­niem, gów­nem pod po­de­szwą buta, skraw­kiem ode­rwa­ne­go je­li­ta, które przy­kle­iło się do no­gaw­ki dżin­sów i nie chce od­paść. Jest przy mnie za­wsze, za­wsze, w każ­dym lu­strze i w każ­dej wy­sta­wie skle­po­wej, w każ­dej prze­bie­ral­ni, ekra­nie te­le­fo­nu czy te­le­wi­zo­ra. Za­wsze szep­cze. Za­wsze pro­wo­ku­je. Nie­na­wi­dzę go, ko­cham, po­trze­bu­ję. Po­trze­bu­ję, żeby mówił te wszyst­kie rze­czy, które mi nie przej­dą przez gar­dło.

– Je­dziesz do Eastern­most End – od­zy­wa się gład­kim, głę­bo­kim gło­sem. – Roz­ma­wia­li­śmy o tym. Wię­cej niż raz. Ty je­dziesz, więc ja też jadę. A ty co? Pró­bu­jesz wy­kraść się bez po­że­gna­nia?

– Mam ci się spo­wia­dać ze wszyst­kie­go, co robię?

– A komu in­ne­mu?

Szlag by go. Albo jego, albo mnie, bo – z ręką na sercu – nie wiem, kto w tej re­la­cji ma go­rzej.

– Koń­czy ci się czas, Rye – upo­mi­na mnie cicho, wy­cią­ga­jąc z we­wnętrz­nej kie­sze­ni płasz­cza pacz­kę silk cutów. Za­pa­la jed­ne­go, igno­ru­jąc wi­szą­cą tuż nad jego głową ta­blicz­kę z za­ka­zem pa­le­nia i wy­dmu­chu­je dym w moją stro­nę. Czuję jego za­pach. A może tylko mi się wy­da­je.

– Dobra, świet­nie. – Uno­szę ręce w ge­ście ka­pi­tu­la­cji. – Je­dziesz ze mną do Eastern­most End. Za­do­wo­lo­ny?

– Na razie – od­po­wia­da.

 

#

not to be vague but not again ple­ase

 

Eastern­most End jest tak de­pre­syj­ne, jak de­pre­syj­ne po­tra­fią być tylko małe, ro­bot­ni­cze an­giel­skie mia­stecz­ka. Szare, po­prze­ci­na­ne za­nie­dba­ny­mi mur­ka­mi, za­miesz­ka­ne przez sza­rych, za­nie­dba­nych ludzi. Nie ma tu ni­cze­go god­ne­go uwagi, chyba że je­steś ko­ne­se­rem brudu i bez­na­dziei. To jedno z tych miejsc, w któ­rych dia­beł nie mówi do­bra­noc, gdyż nie wie, jak tu tra­fić, a nawet gdyby wie­dział, nie chcia­ło­by mu się fa­ty­go­wać. Jedno z tych miejsc, gdzie szczę­ście osią­ga się głów­nie za po­śred­nic­twem bu­tel­ki albo jak naj­szyb­szej prze­pro­wadz­ki. Sły­nie­my także z na­głów­ków, które cza­sem do­cie­ra­ją nawet do li­ver­po­ol­skich gazet; na­głów­ków z ro­dza­ju tych, które czy­tasz rano przed wyj­ściem do pracy, mam­ro­czesz „Cóż, to było dziw­ne” do swo­je­go kubka z kawą, a potem ży­jesz dalej jakby nic się nie stało, cho­ciaż je­steś już nieco bar­dziej prze­ko­na­ny, że świat to wro­gie i po­pie­przo­ne miej­sce. Moimi oso­bi­sty­mi na­głów­ko­wy­mi fa­wo­ry­ta­mi są: Sie­dem­dzie­się­cio­let­ni chory na wście­kli­znę miesz­ka­niec Eastern­most End po­lu­je z ta­sa­kiem na szkoc­kich tu­ry­stów oraz Ko­bie­ta mor­du­je i zjada męża pod­czas wie­cze­rzy wi­gi­lij­nej.

Ten pierw­szy po pro­stu mnie bawi. Drugi ma war­tość sen­ty­men­tal­ną.

Wy­obraź sobie rzędy jed­na­ko­wych, kwa­dra­to­wych dom­ków, od­gro­dzo­nych od sie­bie byle ja­ki­mi par­ka­na­mi. Każde po­dwór­ko bar­dziej przy­po­mi­na ru­pie­ciar­nię niż miej­sce, w któ­rym można po­sie­dzieć przy piwku ze zna­jo­my­mi. Zza każ­dej fi­ran­ki wy­glą­da para czuj­nych oczu. Cała ulica znaj­du­je się pod dwu­dzie­stocz­te­ro­go­dzin­ną ob­ser­wa­cją, a każdy grze­szek są­sia­da zo­sta­nie za­pa­mię­ta­ny i z dużym praw­do­po­do­bień­stwem wy­ko­rzy­sta­ny prze­ciw­ko grzesz­ni­ko­wi. Ko­chan­ki. Al­ko­ho­lo­we li­ba­cje. Po­bi­ta żona. Pie­nią­dze zni­ka­ją­ce z port­fe­la męża. Dziec­ko przez dwa ty­go­dnie ży­wią­ce się mro­żon­ka­mi, pod­czas gdy ro­dzi­ce leżą nie­przy­tom­ni na wer­sal­ce, po­rwa­ni przez cug w de­struk­tyw­ne tany. Nasz oj­ciec na­wa­lał się tylko w week­en­dy i przez więk­szość czasu le­d­wie zwra­cał na mnie i Gale uwagę. Mogło być go­rzej. Pra­wie wszy­scy znani mi oj­co­wie chla­li na po­tę­gę i wy­ży­wa­li się na żo­nach i dzie­ciach za fru­stra­cję w pracy. Matki zaś, ogłu­pia­łe od za­mknię­cia w do­mach i uże­ra­nia się z ba­cho­ra­mi, po pew­nym cza­sie zmie­nia­ły się we wście­kłe suki, go­to­we gryźć każ­de­go, kto po­dej­dzie za bli­sko.

Gale wy­naj­mu­je kwa­dra­to­wy, dwu­pię­tro­wy dom oto­czo­ny pseu­do­drew­nia­nym par­ka­nem, pół go­dzi­ny spa­cer­kiem od Shri­ke­bo­ne Road i mo­cza­rów. To nie jest dom, w któ­rym miesz­ka­li­śmy jako ro­dzi­na, kiedy tata jesz­cze żył. Nowy dom Gale jest jed­nym z dzie­sią­tek po­dob­nych bu­dyn­ków, któ­rych pełno w Eastern­most End. Wła­ści­ciel, gruby, ły­sa­wy facet imie­niem Tony, był je­dy­nym czło­wie­kiem w mie­ście, który oka­zał się skłon­ny przy­jąć ofer­tę Gale po tym, co się stało. Modlę się, żeby nadal tu miesz­ka­ła. Odkąd zo­sta­wi­ła mnie pod szpi­ta­lem, utrzy­mu­ję ciszę ra­dio­wą, teraz nie mam więc pew­no­ści, czy nie wy­pro­wa­dzi­ła się do Ip­swich na przy­kład. Nie uśmie­cha mi się la­ta­nie po całym Eastern­most End w po­szu­ki­wa­niu noc­le­gu.

W drzwiach fron­to­wych znaj­du­je się pro­sto­kąt­na szyb­ka. Nie­do­brze. Kiedy pukam, tata uśmie­cha się z od­bi­cia i mówi:

– Po­do­ba mi się twój opty­mizm, Rye.

Ja nie od­po­wia­dam na za­czep­ki taty, a Gale nie od­po­wia­da na pu­ka­nie. Wszyst­kie okna są ciem­ne, może jej nie ma? Pew­nie dalej pra­cu­je jako pie­lę­gniar­ka, więc mogła jej wy­paść nocna zmia­na. Nie mam naj­mniej­szej ocho­ty stać tutaj i mar­z­nąć aż do świtu, i tak oto, pod osło­ną mroź­nej, gru­dnio­wej nocy wła­mu­ję się do domu mojej sio­stry za po­mo­cą szwaj­car­skie­go scy­zo­ry­ka. Uspra­wie­dli­wiam się w duchu tym, że nie mam żad­nych nie­cnych pla­nów, po­trze­bu­ję tylko miej­sca, żeby się prze­ki­mać, a kilka de­spe­rac­kich te­le­fo­nów ujaw­ni­ło, że po pię­ciu la­tach kon­se­kwent­ne­go gho­sto­wa­nia zna­jo­mych, nie po­zo­sta­ło mi wiele opcji. Poza tym Gale to moja sio­stra, więc nie można mówić o wła­mie jako takim, praw­da?

Cał­kiem nie­źle radzę sobie z zam­ka­mi i drzwi już po chwi­li stają otwo­rem, a w noz­drza ude­rza mnie zna­jo­ma woń kawy i kurzu. W na­stęp­nej se­kun­dzie w przed­po­ko­ju roz­bły­ska świa­tło, a ja muszę paść plac­kiem na pod­ło­gę, żeby unik­nąć czo­ło­we­go z kijem od mio­tły.

Nie tak miał wy­glą­dać po­wrót do domu.

– Rye? – roz­le­ga się młody, pełen nie­do­wie­rza­nia głos.

Ostroż­nie uno­szę głowę. Pod­czas na­sze­go ostat­nie­go spo­tka­nia moja sio­strze­ni­ca była pulch­nym, szczer­ba­tym ba­chor­kiem o zło­tych locz­kach. Teraz spo­glą­da­ła na mnie wy­so­ka, krót­ko ostrzy­żo­na pięt­na­sto­lat­ka o sze­ro­kich ra­mio­nach pły­wacz­ki. Wpa­tru­je się we mnie z miną zdra­dza­ją­cą, że nie wie, czy ma rzu­cić mi się na szyję, czy dzwo­nić po po­li­cję. Mio­tłę nadal trzy­ma w po­go­to­wiu.

– Cześć, Moira – od­po­wia­dam, zbie­ra­jąc się z pod­ło­gi. – Wy­bacz naj­ście. Po­win­naś być już w łóżku.

– A ty w wa­riat­ko­wie. – Moira opie­ra czu­bek kija o ramię i wy­zy­wa­ją­co unosi pod­bró­dek. – Wy­pi­sa­li cię?

– Jakiś mie­siąc temu.

Przy­glą­da mi się z mie­sza­ni­ną cie­ka­wo­ści i nie­uf­no­ści; do­kład­nie tak po­win­no się spo­glą­dać na po­dej­rza­ne in­dy­wi­dua, które przy­ła­pa­ło się na noc­nym grze­ba­niu wy­try­chem w drzwiach.

– Czemu nic o tym z mamą nie wie­dzia­ły­śmy? – pyta z wy­rzu­tem.

– To miała być nie­spo­dzian­ka. Mama w pracy?

– Mhm.

Pierw­sze testy zdane chyba po­zy­tyw­nie, wnio­sku­jąc po tym, że mio­tła wró­ci­ła na miej­sce w kącie za szafą.

– Słu­chaj, może po­ga­da­my przy kawie? – Ścią­gam z ra­mion cięż­ki, woj­sko­wy ple­cak ojca i po­zwa­lam mu opaść na dywan, z któ­re­go pod­no­si się chmu­ra kurzu. – Od trzech go­dzin za­pier­da­lam na pie­cho­tę z Li­ver­po­olu i już padam na pysk.

Moira kiwa głową, ale nie bez chwi­li wa­ha­nia.

– Okej. Ale obie­caj, że od­po­wiesz na wszyst­kie moje py­ta­nia.

– Obie­cu­ję. Pod wa­run­kiem, że nie będą do­ty­czyć po­li­ty­ki i seksu.

Dom po­sta­rzał się nawet bar­dziej ode mnie w ciągu tych kilku lat. Pię­ciu. Pię­ciu pie­przo­nych lat. Widać, że Gale się nie prze­le­wa: jako sa­mot­na matka ha­ru­ją­ca na dwa etaty nie ma pew­nie czasu i siły, by dbać o roz­pa­da­ją­ce się do­mo­stwo. Dom stoi na skra­ju Eastern­most End, gdzie mia­sto gra­ni­czy z mo­cza­ra­mi, które pew­ne­go dnia po­łkną je w ca­ło­ści.

Pół go­dzi­ny póź­niej, z kub­ka­mi go­rą­cej kawy i her­ba­ty, sia­da­my na ka­na­pie w sa­lo­nie, za­pa­da­jąc się w wy­gnie­cio­ne po­dusz­ki. W te­le­wi­zji leci jakiś stary film świą­tecz­ny, ale nie po­świę­ca­my mu uwagi. Zmie­sza­ny ze śnie­giem deszcz stuka cicho w okna, a świa­teł­ka świą­tecz­ne na pla­sti­ko­wej cho­in­ce brzę­czą od czasu do czasu jak na­ćpa­ne psz­czo­ły. Ja przy­sy­piam, Moira zaś wier­ci mi wzro­kiem dziu­rę w twa­rzy.

– Jeśli chcesz o coś za­py­tać, pytaj – mru­czę w końcu. Nie mam siły bawić się w pod­cho­dy.

– Za co cię za­mknę­li? – pyta na­tych­miast.

– Mama ci nie po­wie­dzia­ła?

– Rzad­ko o tobie mówi.

– Ha! Spo­tkał mnie awans na czar­ną owcę ro­dzi­ny, co? Do­brze, i tak był wakat po wujku Er­ne­ście… – Milk­nę w oba­wie, że zaraz za­cznę bre­dzić. Przed ocza­mi jak żywo widzę ob­ra­zy Tam­te­go Dru­gie­go Wie­czo­ru: zimne płyt­ki ła­zien­ki, struż­ki czer­wie­ni wy­peł­nia­ją­ce rowki mię­dzy ka­fel­ka­mi, skrzyp­nię­cie za­wia­sów, szczer­ba­ta, wiel­ko­oka buzia Moiry wsu­wa­ją­ca się przez szpa­rę w drzwiach, świ­dru­ją­cy uszy wrzask.

Chcesz mnie oce­niać? Za­cznij od tego: je­stem tu, żeby do­koń­czyć ro­bo­tę.

Zbie­ram się na od­wa­gę i wresz­cie mówię:

– Teraz ja cię o coś za­py­tam, do­brze? Co pa­mię­tasz z… z tam­tej nocy?

Moira wzru­sza ra­mio­na­mi. Kiedy od­po­wia­da, brzmi obo­jęt­nie, ale fakt, że od razu sko­ja­rzy­ła, o którą noc cho­dzi, mówi sam za sie­bie.

– Nie­wie­le. Tylko tyle, że było ci nie­do­brze. Sta­łam pod drzwia­mi ła­zien­ki, do­pó­ki mama nie przy­je­cha­ła. A rano od razu za­wio­zła cię do szpi­ta­la.

A więc Gale ni­ko­mu nie po­wie­dzia­ła. Gdyby pu­ści­ła farbę cho­ciaż jed­nej oso­bie, na drugi dzień całe Eastern­most End by wie­dzia­ło. Tak dzia­ła­ją małe mia­stecz­ka.

Od­bi­cie taty w oknie szep­cze:

– Dzi­wisz się, że ni­ko­mu nie po­wie­dzia­ła? Wsty­dzi się. Gdyby nie ty… Spójrz tylko, Rye. Ni­gh­tin­ga­le jakoś sobie po­ra­dzi­ła. Dom, praca, ogar­nię­ta córka. Wszy­scy jakoś sobie radzą. To z tobą jest coś nie tak. Takie słabe z cie­bie stwo­rze­nie. Ża­ło­sne. I nie wy­star­czy ci, że krzyw­dzisz sie­bie, co? Mu­sisz krzyw­dzić też in­nych. Gale mo­gła­by za­po­mnieć, gdyby nie ty. Gdyby nie twój cień, który wisi nad całym jej ży­ciem. Je­steś jak chwast krad­ną­cy słoń­ce każ­dej pięk­nej ro­śli­nie, która ma nie­szczę­ście ro­snąć zbyt bli­sko.

Za­mknij się. Szczy­pię się w przed­ra­mię i gdy wra­cam do rze­czy­wi­sto­ści, Moira wpa­tru­je się we mnie z umiar­ko­wa­nie za­nie­po­ko­jo­ną miną. Z po­czu­cia ro­dzin­ne­go obo­wiąz­ku mówię:

– Mama nie bę­dzie za­chwy­co­na, że o tym ga­da­my. A w ogóle to po­win­naś iść spać, już pra­wie druga. No dalej, do łóżka.

Moira wy­da­je jęk.

– No weź…

– Bez dys­ku­sji. Ja tu jesz­cze, po­zwo­lisz, zo­sta­nę. Sta­rość po ko­ściach łupie.

Moira wle­cze się w stro­nę ko­ry­ta­rza, ale nim znika za drzwia­mi, rzuca mi przez ramię ostat­nie spoj­rze­nie. W sze­ro­ko otwar­tych oczach od­bi­ja­ją się świa­tła z te­le­wi­zo­ra.

– To praw­da, co mówią? Na­praw­dę…

– Na­praw­dę – szep­cze tata z okna. – Na­praw­dę, na­praw­dę, na­praw­dę.

Za­gry­zam wargę do krwi i war­czę:

– Do łóżka.

Zbyt ostro. Moira cofa się w głąb ko­ry­ta­rza, nagle prze­stra­szo­na, i znika w cie­niach. Sie­dzę sa­mot­nie w sa­lo­nie oświe­tlo­nym cho­ro­bli­wym, nie­bie­skim bla­skiem te­le­wi­zo­ra. Ocie­ram krew z pod­bród­ka. Ogar­nia mnie dziw­ny nie­po­kój, jakby sama moja obec­ność i kilka krót­kich, ogól­ni­ko­wych zdań wy­star­czy­ły, by nie­od­wra­cal­nie ska­zić Moirę; po­siać ziar­no, z któ­re­go wy­ro­śnie tru­ją­cy chwast.

Za­sta­na­wiam się, ile Moira pa­mię­ta. Pięć lat temu Gale była już sa­mot­ną matką – Simon, jej mąż, za­wi­nął ma­nat­ki i uciekł przed oj­cow­ski­mi obo­wiąz­ka­mi do Lon­dy­nu, po­dob­no szu­kać szczę­ścia na de­skach tam­tej­szych te­atrów – i ze wszyst­kich sił sta­ra­ła się ukryć przed córką ro­dzin­ną dramę au­tor­stwa moi. Nie chcę wie­dzieć, jak bar­dzo się na­gim­na­sty­ko­wa­ła, żeby wy­tłu­ma­czyć moje nagłe znik­nię­cie wszyst­kim wścib­skim są­sia­dom. Ale wiem na sto-kur­wa-pro­cent, że prę­dzej za­czę­ła­by upra­wiać strip­tiz, niż opo­wie­dzia­ła Mo­irze całą hi­sto­rię. Wiem też, że Moira wy­cho­wa­ła się z in­ter­ne­tem w za­się­gu ręki, nie wie­rzę, że nigdy nie na­tknę­ła się na żaden ar­ty­kuł czy fil­mik. Nie wie­rzę, że nikt nigdy nie szep­nął jej na ucho ja­kiejś zło­śli­wej uwagi na temat na­szej ro­dzi­ny. Z pew­no­ścią za­da­wa­ła setki pytań, ale mogę się za­ło­żyć, że od matki do­wie­dzia­ła się tylko, że „nie, nie wia­do­mo kiedy Rye wróci z wa­ka­cji. Tak, na pewno coś ci przy­wie­zie.”

Cóż, nie mam dla Moiry nic. Może poza kil­ko­ma cuch­ną­cy­mi tru­pa­mi z głę­bin ro­dzin­nej szafy.

 

#

*dumps more caf­fe­ina­ted gar­ba­ge into my fa­iling corp­se* i’m thri­ving

 

Rano – lub ra­czej o świ­cie – ze snu wy­ry­wa mnie cios po­dusz­ką pro­sto w łeb. Bru­tal­ny po­czą­tek dnia, ale zda­rza­ły się gor­sze. Poza tym to nie­wy­so­ka cena za moż­li­wość po­now­ne­go uj­rze­nia mojej pięk­nej, per­fek­cyj­nej i po­bla­dłej z wście­kło­ści sio­stry.

– Co ty tu ro­bisz, Rye? – war­czy Gale, szarp­nię­ciem ścią­ga­jąc ze mnie koc.

– Cześć, Gale. – Uno­szę się na łok­ciu. – Zanim się to­tal­nie wkur­wisz, wiedz, że je­stem tylko prze­jaz­dem. Chcę od­zy­skać sa­mo­chód i po­za­ła­twiać parę spraw. Do­słow­nie dwa dni i mnie nie ma. Pro­szę o azyl w imię łą­czą­cych nas wię­zów krwi.

Gale staje w roz­kro­ku z rę­ka­mi wspar­ty­mi na bio­drach, jak bram­karz w kiep­skim klu­bie szy­ku­ją­cy się do spusz­cze­nia wpier­do­lu bry­ka­ją­ce­mu klien­to­wi. Nic się nie zmie­ni­ła przez te pięć lat. Może przy­by­ło jej zmarsz­czek, może ja­sno­brą­zo­we włosy ma nieco krót­sze, ale poza tym to nadal stara, dobra Gale – aż wi­bru­ją­ca ledwo wstrzy­my­wa­ną chę­cią zła­ma­nia mi nosa i wy­gar­nię­cia gro­ma­dzo­nych przez lata żali i wy­rzu­tów. Gdyby ze­chcia­ła wpro­wa­dzić chęci w życie, mia­ła­by wolną drogę. Za­słu­gu­ję na wszyst­ko, co mnie spo­ty­ka.

Roz­mo­wa z Moirą za­czę­ła się od kłam­stwa. Nie wy­pu­ści­li mnie z psy­chia­try­ka. Nigdy mnie tam nie było. Moja wi­zy­ta w wa­riat­ko­wie po­trwa­ła do­kład­nie dwa­na­ście minut. Pró­bo­wa­li mnie za­trzy­mać, ale nie mogli zro­bić tego siłą, a nic in­ne­go nie zmu­si­ło­by mnie do zo­sta­nia w tej prze­cho­wal­ni dla zje­bów.

Cały mój do­by­tek zmie­ścił się w sta­rym woj­sko­wym ple­ca­ku taty, i jesz­cze zo­sta­ło tro­chę miej­sca na bagaż przy­krych do­świad­czeń, gdyby kie­dy­kol­wiek ze­chcia­ły zstą­pić na plan ma­te­rial­ny i do­trzy­mać mi to­wa­rzy­stwa w dro­dze. Je­stem ra­czej fra­je­rem, więc ta sy­tu­acja, de­li­kat­nie mó­wiąc, zmio­tła mnie z plan­szy. Pierw­sze dwa ty­go­dnie upły­nę­ły mi na sie­dze­niu na go­la­sa w wan­nie w ho­te­li­ku dwie go­dzi­ny drogi od psy­chia­try­ka. Potem jakoś udało się po­skle­jać te nędz­ne reszt­ki oso­bo­wo­ści, które jesz­cze mi zo­sta­ły, w coś co z grub­sza przy­po­mi­na­ło Rye Mad­dox i od tam­tej pory sta­ram się nie za­trzy­my­wać. Przed zo­sta­wie­niem mnie w psy­chia­try­ku Gale za­bra­ła sa­mo­chód, by upew­nić się, że przy­pad­kiem nie dam nogi. Ale spoko. Nie prze­szko­dzi­ło mi to i ze szpi­ta­la spier­do­lił_m na pie­cho­tę. Od tam­tej pro­wa­dzę żywot, który więk­szość nie­po­praw­nych po­li­tycz­nie miesz­kań­ców Eastern­most End okre­śli­ła­by jako cy­gań­ski: wiecz­nie w dro­dze, wiecz­nie bez hajsu, wiecz­nie na haju, no­cu­jąc w skło­tach, schro­ni­skach oraz u po­zna­nych przy­pad­ko­wo w ba­rach fa­ce­tów i lasek. Bi­le­ty po­cią­go­we ku­pu­ję za gro­sze za­ro­bio­ne na pi­sa­niu ar­ty­ku­łów do bru­kow­ców. Je­dze­nie zdo­by­wam zwy­kle w dar­mo­wych ja­dło­daj­niach. Przez pół roku bu­jał_m się nawet z grupą mło­dych pun­kow­ców jeż­dżą­cych za ze­spo­łem Han­ged Jack Rab­bit, tak jak ekipa z Brom­ley Con­tin­gent w la­tach sie­dem­dzie­sią­tych jeź­dzi­ła za Sex Pi­stols. To nie jest złe życie: ćpa­nie, ja­ra­nie, chla­nie, za­ska­ku­ją­co mało seksu i prze­wi­dy­wal­na ilość roz­my­śla­nia o prze­szło­ści. I tata cią­gną­cy się za mną jak fetor zgni­li­zny za ko­szem na śmie­ci peł­nym mar­twych wie­wió­rek.

– Nie, Rye. – Sta­now­czy głos przy­wo­łu­je mnie do rze­czy­wi­sto­ści. Gale kręci głową. Wy­glą­da na wy­koń­czo­ną i za­czy­na­ją mnie ogar­niać wy­rzu­ty su­mie­nia. Spę­dzi­ła ze mną pięć minut i już ma dość. – Nie bę­dzie­my się w to bawić po­now­nie. Nie mogę na­ra­żać Moiry.

– Nie skrzyw­dzę two­jej córki. – Wstrzą­sa mną świa­do­mość, że taka myśl w ogóle po­sta­ła jej w gło­wie. Cho­ciaż może wcale nie po­win­no mnie to dzi­wić, bio­rąc pod uwagę moje ten­den­cje do pa­pra­nia wszyst­kie­go, czego się tknę. – Na­praw­dę, Gale… Chcę tylko prze­ki­mać kilka dni na two­jej ka­na­pie. To wszyst­ko.

Twarz Gale wy­krzy­wia się w dziw­nym gry­ma­sie, a ja na­tych­miast uświa­da­miam sobie błąd.

– To wszyst­ko? – po­wta­rza głu­cho. – Nie było cię pięć lat, wra­casz w środ­ku nocy i nie masz nic wię­cej do po­wie­dze­nia?

Kurwa.

– Nie znio­sę tego po­now­nie – do­da­je Gale, już znacz­nie ci­szej. – Prze­pra­szam, ale…

Urywa, gdy wsta­ję i za­czy­nam krą­żyć po po­ko­ju. Kiedy się de­ner­wu­ję, nie po­tra­fię sie­dzieć spo­koj­nie na dupie. Mój mózg nie radzi sobie z bez­ru­chem, zwłasz­cza w ta­kich mo­men­tach, kiedy po gło­wie krąży za dużo myśli naraz. Nadal nie mogę prze­tra­wić słów Gale. Przy­zna­ję, nieco ura­ził mnie fakt, że boi się o bez­pie­czeń­stwo Moiry.

– Dzi­wisz się jej? – szy­dzi tata. – Gdyby ktoś po­chla­stał się w mojej ła­zien­ce i po­zwo­lił, żeby zna­la­zło go moje dzie­się­cio­let­nie dziec­ko, też był­bym wkur­wio­ny.

– Bez­pie­czeń­stwo Moiry jest dla mnie naj­waż­niej­sze. – Słowa Gale do­cie­ra­ją do mnie zza gru­bej war­stwy waty. – Słu­chaj, znaj­dę ci wy­god­ny hotel za mia­stem, a jutro mo­żesz wpaść na obiad…

– Mo­żesz wpaść jutro na obiad to sio­strza­ny od­po­wied­nik Zo­stań­my przy­ja­ciół­mi – za­uwa­ża tata, uśmie­cha­jąc się do mnie z ekra­nu zga­szo­ne­go te­le­wi­zo­ra. – Kiedy wresz­cie wbi­jesz sobie do łba, że je­steś kulą u nogi wszyst­kich, któ­rzy cię znają? By­ło­by le­piej dla wszyst­kich, gdy­byś… – Kątem oka widzę, że prze­cią­ga pal­cem po gar­dle, szcze­rząc zbyt licz­ne i zbyt ostre kły.

– Jasne. – Chwy­tam le­żą­cy w kącie ple­cak, pod­ry­wa­jąc go z pod­ło­gi tak mocno, że nie­mal ury­wam szel­kę. – Nie ma spra­wy. Po­ra­dzę sobie. Cóż, do­brze było was zo­ba­czyć.

Są­dząc po minie Gale, musi się w tym mo­men­cie na­praw­dę nie­na­wi­dzić. Smut­ne oczka i kilka chwil ża­le­nia się, że nie mam gro­sza przy duszy, na pewno by ją zła­ma­ły i prze­ko­na­ły, żeby po­zwo­li­ła mi zo­stać. Daw­niej przy­szło­by mi to bez trudu. Ale już nie je­stem tym małym chuj­kiem, co kie­dyś.

– Na­praw­dę my­ślisz, że mo­żesz się zmie­nić? – pyta cicho tata. – Po co kar­mić fał­szy­wą na­dzie­ję? Do­brze wiesz, jaki z cie­bie po­twór, po pro­stu nadal tego nie ak­cep­tu­jesz. Po­ło­wa two­je­go życia to szu­ka­nie po­wo­dów, dla któ­rych je­steś, kim je­steś. A druga po­ło­wa to ucie­ka­nie przed nimi.

Wy­pa­dam z sa­lo­nu, nie­mal od­bi­ja­jąc się od fra­mu­gi. Gale czła­pie za mną do drzwi fron­to­wych. Mój brak oporu naj­wy­raź­niej ją zła­mał, bo kiedy sznu­ru­ję roz­kle­jo­ne mar­ten­sy, kła­dzie mi dłoń na ra­mie­niu.

– Słu­chaj, Rye… Zo­stań na śnia­da­nie, a potem spró­bu­je­my coś wy­my­ślić. – Na wzmian­kę o je­dze­niu brzuch bur­czy mi na tyle gło­śno, że Gale to sły­szy. Rzuca mi zmę­czo­ny uśmiech i kiwa głową w stro­nę kuch­ni. – Chodź, zro­bię na­le­śni­ki taty. Po­ga­da­my o tym, co dalej.

Udaję, że się waham, ale od do­brych dwóch dni cią­gnę wy­łącz­nie na kawie i pa­pie­ro­sach. Bur­cze­nie w brzu­chu do­bit­nie o tym przy­po­mi­na. Jemy w kuch­ni. Moira zja­wia się spóź­nio­na, zie­wa­jąc roz­dzie­ra­ją­co, mru­czy ja­kieś po­wi­ta­nie, po­ry­wa z ta­le­rza dwa na­le­śni­ki z dże­mem i znika w swo­jej sy­pial­ni, ani na mo­ment nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od ekra­nu sam­sun­ga.

Gale mil­czy przez chwi­lę, zer­ka­jąc przez okno na po­nu­ry kra­jo­braz. I wresz­cie pada py­ta­nie, któ­re­go, praw­dę mó­wiąc, spo­dzie­wam się od dłuż­sze­go czasu:

– Jak się czu­jesz?

– Le­piej.

– Nadal… no wiesz… – Gale prze­cią­ga pal­cem po nad­garst­ku.

– Nie.

Kłam­stwa spły­wa­ją z moich ust z taką samą ła­two­ścią, z jaką krew spły­wa z otwar­tych ran.

– To do­brze. To świet­nie, Rye. – Pró­bu­je zmu­sić się do uśmie­chu. – Je­stem z cie­bie dumna.

– Tak dumna, że nie chce cię w po­bli­żu swo­jej córki – przy­po­mi­na tata, który jak cień wisi nad moim od­bi­ciem w szy­bie ku­chen­ne­go okna. – Tak dumna, że nie po­zwo­li ci prze­no­co­wać pod swym da­chem.

Stop. Gryzę się w język tak mocno, że czuję smak krwi w ustach. Nie do­pi­suj lu­dziom słów, któ­rych nie wy­po­wia­da­ją na głos, tyle pa­mię­tam ze spo­tkań z psy­cho­loż­ką.

– Dzię­ki – od­po­wia­dam krót­ko. Nie mam głowy do po­ru­sza­nia tego te­ma­tu. – Co z moim autem?

Aż boję się pytać. Pięć lat to sporo czasu i prze­szło mi przez myśl, że na­le­żą­cy kie­dyś do ojca czar­ny ja­gu­ar x-ty­pe tra­fił na złom lub, co gor­sza, w ręce ja­kie­goś tłu­ste­go ko­lek­cjo­ne­ra z Li­ver­po­olu. Od­po­wiedź Gale spra­wia, że od­dy­cham z ulgą.

– Dba­łam o niego. Mało jeź­dzi­łam, ko­mu­ni­ka­cja miej­ska wy­cho­dzi ta­niej. Dzi­siaj pla­no­wa­łam wy­brać się po za­ku­py i od­wieźć Mo na basen, ale mo­że­my zła­pać au­to­bus…

– To może ja was za­wio­zę? I tak pla­nu­ję… gdzieś sko­czyć.

– Sko­czyć? Gdzie?

Nie od­po­wia­dam i na twa­rzy Gale na­tych­miast od­ma­lo­wu­je się nie­po­kój. Wszyst­ko można o niej po­wie­dzieć, ale nie to, że jest głu­pia.

– Po co tu je­steś, Rye? – pyta cicho, po­dejrz­li­wie. – Po­wiedz praw­dę. Cho­dzi o…?

– Tak.

Cho­dzi o matkę, ale w tym domu nie wolno wspo­mi­nać o matce. O wszyst­kim, tylko nie o matce.

Oczy Gale na­bie­ra­ją jesz­cze bar­dziej udrę­czo­ne­go wy­ra­zu, choć jesz­cze chwi­lę wcze­śniej nie wy­da­wa­ło się to moż­li­we. Za­ci­ska palce na kubku z her­ba­tą, a ja mam wra­że­nie, że widzę, jak coś w niej pęka i…

– I zaraz wy­le­ją się z niej wszyst­kie żale i ro­ba­ki, i zo­ba­czysz praw­dę, któ­rej nie chcesz znać – szep­cze tata. – W którą nie chcesz uwie­rzyć.

– To co? – pytam, siląc się na bez­tro­ski ton. Pod sto­łem z całej siły za­ci­skam wi­de­lec w dłoni, by zęby wbiły się w skórę, a ból za­ko­twi­czył mnie w tu i teraz. – Pod­wieźć was?

Gale bar­dzo wolno kręci głową.

– Nie. Nie, Rye, to nie bę­dzie takie pro­ste. Chcę wy­ja­śnień. Chcę wie­dzieć, dla­cze­go…

– Dla­cze­go uciekł_m? – W końcu tracę cier­pli­wość. Chce roz­ma­wiać szcze­rze? Pró­bo­wał_m jej tego oszczę­dzić, ale cóż, naj­trud­niej czło­wie­ka ochro­nić przed nim samym. Więc do­sta­nie swoją szcze­rość. – Żeby się od was od­da­lić. Cho­ciaż tyle udało mi się osią­gnąć, że nie obe­rwa­ły­ście ry­ko­sze­tem. Nie będę dla cie­bie ob­cią­że­niem.

Gale mil­czy przez długą chwi­lę; widzę łzy wzbie­ra­ją­ce w ką­ci­kach jej oczu.

– Nie je­steś ob­cią­że­niem – mam­ro­cze.

– Bo uciekł_m! – Mój głos wresz­cie się łamie i prze­ra­dza w krzyk. – Gdy­byś mu­sia­ła się mną zaj­mo­wać, jak są­dzisz, jak by się to skoń­czy­ło? Co byś zro­bi­ła, gdy­byś przy­ła­pa­ła mnie na ćpa­niu? Co byś zro­bi­ła, gdyby Moira po­now­nie zna­la­zła mnie w ka­łu­ży krwi? Bo to nie był je­dy­ny raz. Zro­bił_m to czte­ry razy. Czte­ry razy pró­bo­wał_m się zabić.

Tym razem mówię praw­dę. Czte­ry razy otwie­rał_m żyły na przed­ra­mio­nach, pró­bu­jąc po­peł­nić sa­mo­bój­stwo. Tata nie po­zwa­lał mi jed­nak odejść. A może wcale nie cho­dzi­ło o ra­to­wa­nie mo­je­go życia, tylko jego, tego kol­cza­ste­go węża owi­nię­te­go wokół moich wnętrz­no­ści.

– Może nie do­szło­by do tego, gdy­by­śmy były przy tobie – szep­cze Gale.

– Są­dzisz, że ato­mo­wa siła sio­strza­nej mi­ło­ści spra­wi­ła­by, że tata by się za­mknął?

Nie wiem, dla­cze­go to robię. Nie wiem, czemu nie po­tra­fię z wdzięcz­no­ścią przy­jąć po­moc­nie wy­cią­gnię­tej dłoni i zwy­kłej, ro­dzin­nej tro­ski. Nie wiem, czemu na wszyst­kie próby na­wią­za­nia bliż­szej więzi, od­po­wia­dam war­cząc i gry­ząc każ­de­go, kto pró­bu­je do mnie po­dejść. Może coś się we mnie nie­od­wra­cal­nie ze­psu­ło Tam­te­go Pierw­sze­go Wie­czo­ru. A może za­wsze był_m wy­bra­ko­wa­nym eg­zem­pla­rzem, ludz­ką spier­do­li­ną uda­ją­cą nor­mal­ne dziec­ko tak długo, jak długo się dało. A Tam­ten Pierw­szy Wie­czór po pro­stu uwol­nił całą tę zgni­li­znę, która się we mnie kryła.

Nie wiem, jak wy­glą­da nor­mal­ność. Czy to sie­dze­nie późną nocą przy ko­min­ku z matką, która osu­sza bu­tel­kę za bu­tel­ką, opo­wia­da­jąc nie­koń­czą­ce się hi­sto­rie o ojcu, który naj­wy­raź­niej nie pa­mię­ta drogi po­wrot­nej do domu? Czy to na­ci­na­nie sobie skóry na że­brach i brzu­chu do­pó­ki cała ła­zien­ka nie jest upstrzo­na krwią? Nie wiem, co po­win­no być nor­mal­ne. Nie wiem, kurwa, co jest nor­mal­ne, a co nie, co jest praw­dą, a co tylko wy­two­rem mo­je­go spier­do­lo­ne­go umy­słu. Bo i skąd?

Wcale nie chcę, żeby mi się po­lep­szy­ło. Chcę, żeby było coraz go­rzej. Chcę wpaść w spi­ra­lę na­mna­ża­ją­ce­go się gówna, aż w końcu prze­kro­czy masę kry­tycz­ną, a wtedy, wresz­cie, z czy­stym su­mie­niem, po­peł­nię sa­mo­bój­stwo. Tym razem sku­tecz­nie. Muszę tego po pro­stu na­praw­dę, na­praw­dę chcieć i wtedy na pewno się uda.

Musi się udać.

Gale pa­trzy na mnie wiel­ki­mi, smut­ny­mi ocza­mi osie­ro­co­ne­go Bam­bie­go i nagle czuję przy­pływ iry­ta­cji. Gale i jej ma­ło­mia­stecz­ko­wa prze­cięt­ność. Chce po pro­stu być taka, jak wszy­scy, zwy­czaj­na, nor­mal­na Gale, sa­mot­na matka, pa­trz­cie jak się stara, pa­trz­cie jak wio­słu­je po wzbu­rzo­nym oce­anie gówna, wbrew prze­ciw­no­ściom losu nie tonąc. Nie­ste­ty, droga sio­stro, je­ste­śmy gwiaz­da­mi zbrod­ni­czej dramy, obiek­ta­mi za­in­te­re­so­wań kra­jo­wych me­diów, ma­skot­ka­mi pro­gra­mów i blo­gów po­świę­co­nych te­ma­ty­ce true crime, ulu­bio­ny­mi ele­men­ta­mi kra­jo­bra­zu wścib­skich są­sia­dów zer­ka­ją­cych przez szpa­ry w za­sło­nach. Przy­kro mi, Gale. Nic nigdy nie bę­dzie nor­mal­ne.

Już otwie­ram usta, żeby po­wie­dzieć coś, czego szyb­ko po­ża­łu­ję, gdy nagle Gale pyta z werwą, któ­rej się po niej nie spo­dzie­wam, nie w ta­kiej chwi­li:

– Chcesz od­zy­skać sa­mo­chód? Za­pisz się na te­ra­pię. W szko­le od­by­wa­ją się spo­tka­nia ano­ni­mo­wych ofiar prze­mo­cy do­mo­wej. Cho­dzi­łam do nich przez pra­wie dwa lata, bar­dzo mi po­mo­gli…

– To w tym mia­stecz­ku funk­cjo­nu­je w ogóle po­ję­cie ano­ni­mo­wo­ści?

– A jakie to ma zna­cze­nie? Od kiedy przej­mu­jesz się tym, co mówią o tobie inni?

– Po pro­stu oddaj mi to cho­ler­ne auto.

Gale krzy­żu­je ra­mio­na na pier­si.

– Nie.

– Jest moje. Mam na nie pa­pie­ry. Wezwę po­li­cję.

– Nie we­zwiesz.

– Nagle za­czę­łaś wie­rzyć, że ochro­ni cię mój sen­ty­ment wobec ro­dzi­ny?

– Nie. Po­wiem, że masz pro­blem z nar­ko­ty­ka­mi. Jakie są szan­se, że na ba­da­niach nic ci nie wy­sko­czy?

Marne, ale tego jej prze­cież nie po­wiem.

– Wyślą cię na odwyk – do­da­je Gale.

– A ty chcesz mnie wy­słać na te­ra­pię. Mam wy­brać, czy wolę usiąść na włą­czo­nym pal­ni­ku, czy wsko­czyć do ko­min­ka.

– Z te­ra­pii mo­żesz wyjść w każ­dej chwi­li.

Przez mo­ment mam ocho­tę ją ude­rzyć. Gale jest ode mnie niż­sza, za to praw­do­po­dob­nie cięż­sza – lata ćpa­nia i nie­do­ja­da­nia zro­bi­ły w moim przy­pad­ku swoje – ale nigdy nie brała udzia­łu w praw­dzi­wej bójce. Mam spore szan­se wy­grać, ale rzu­ce­nie się na nią z pię­ścia­mi do­ku­ment­nie prze­kre­śli­ło­by wszyst­kie szan­se na od­no­wie­nie ro­dzin­nych więzi. Nie mam wiel­kich na­dziei na to, że kie­dy­kol­wiek bę­dzie mię­dzy nami nor­mal­nie – bo czym wła­ści­wie są nor­mal­ne re­la­cje ro­dzin­ne? – ale już się na­uczył_m, że pa­so­ży­ty takie jak ja nie po­win­ny palić za sobą żad­nych mo­stów. Nie wia­do­mo, któ­rym za­pra­gniesz uciec z krzy­kiem.

Wy­da­ję te­atral­ny jęk, ale już widzę po twa­rzy Gale, że nic nie ugram.

– Dobra – cedzę przez zęby. – Jedno spo­tka­nie.

Jak bar­dzo źle może się to skoń­czyć?

Gale gło­śno wy­pusz­cza po­wie­trze.

– Ale jeśli cho­ciaż tro­chę po­mo­że, zo­sta­jesz na dłu­żej – mówi szyb­ko.

– Kiedy zro­bi­łaś się taka upier­dli­wa?

– Kiedy Moira we­szła w wiek na­sto­let­ni. – Przez twarz Gale prze­bie­ga słaby uśmiech. – Spo­ty­ka­ją się w so­bo­ty.

– Dzi­siaj jest so­bo­ta.

– No.

– Mam iść dzi­siaj?!

– Za­kła­dam, że nie pla­nu­jesz zo­stać na ko­lej­ny ty­dzień.

Zde­cy­do­wa­nie nie.

– Nie pla­nu­ję.

Gale kle­pie mnie w ramię.

– Sta­wiam piwo, że po­lu­bisz tę Junie, która pro­wa­dzi spo­tka­nia.

 

#

*mi­cro­do­sing on can­ni­ba­lism by che­wing on the in­si­de of my mouth*

 

Skó­rza­ne fo­te­le ja­gu­ara prze­sią­kły wonią pa­pie­ro­so­we­go dymu i stę­chli­zny, ale i tak ko­cham ten sa­mo­chód całym ser­cem. Tata kupił go za gro­sze i w fa­tal­nym sta­nie, a potem przez pół roku sam na­pra­wiał i do­piesz­czał, nie szczę­dząc czasu i pie­nię­dzy, prak­tycz­nie do dnia swo­jej śmier­ci. Efekt nadal za­pie­ra dech w pier­si. Sia­da­jąc na fo­te­lu kie­row­cy, od­ru­cho­wo zer­kam w lu­ster­ko; tata sie­dzi roz­par­ty wy­god­nie na miej­scu za moimi ple­ca­mi i bły­ska bia­ły­mi zę­ba­mi w uśmie­chu, ale nie zwra­cam na to uwagi. Igno­ro­wa­nie taty bywa cał­kiem sku­tecz­ną me­to­dą po­zby­cia się go, przy­naj­mniej na jakiś czas. Prze­krę­cam klucz w sta­cyj­ce i sil­nik budzi się do życia z po­mru­kiem god­nym praw­dzi­we­go ja­gu­ara.

Moira otwie­ra tylne drzwi po mojej stro­nie. Syczę na nią jak zi­ry­to­wa­ny kot.

– Sia­daj z dru­giej stro­ny. Nie lubię ko­pa­nia w sie­dze­nie.

– Nie będę kopać.

– To nie jest de­mo­kra­tycz­na pro­po­zy­cja pod­le­ga­ją­ca ne­go­cja­cjom, tylko au­to­ry­tar­ne roz­po­rzą­dze­nie. Sia­daj za mamą.

Moira jęczy, z trza­skiem za­my­ka drzwi i ob­cho­dzi sa­mo­chód. Gale rzuca mi czuj­ne spoj­rze­nie.

– Tata? – pyta krót­ko, ostro.

Moira ra­tu­je mnie przed ko­niecz­no­ścią od­po­wia­da­nia. Wsia­da do sa­mo­cho­du, na­tych­miast za­kła­da słu­chaw­ki i wbija wzrok w mo­cza­ry za oknem, de­mon­stru­jąc peł­nię na­sto­let­niej po­gar­dy dla au­to­ry­tar­nych roz­po­rzą­dzeń do­ro­słych. Gale nie ufa jed­nak słu­chaw­kom córki na tyle, by za­da­wać ko­lej­ne py­ta­nia, droga upły­wa nam więc na cięż­kim mil­cze­niu i ukrad­ko­wych spoj­rze­niach, rzu­ca­nych mi od czasu do czasu przez sio­strę. Udaję, że ich nie za­uwa­żam, sku­pia­jąc się na nie­mal za­po­mnia­nej przy­jem­no­ści pły­ną­cej z pro­wa­dze­nia po­mru­ku­ją­ce­go ja­gu­ara. Z nie­wy­so­kie­go wału, po któ­rym bie­gnie droga, widać sku­pi­ska przy­czep kem­pin­go­wych, oto­czo­nych mur­ka­mi, bła­ga­ją­cych o re­mont domów jed­no­ro­dzin­nych oraz zruj­no­wa­ny, na wpół uto­pio­ny w ba­gnie ko­ściół. Lo­do­wa­ty wiatr smaga szczy­ty po­ro­śnię­tych wrzo­sem wzgórz na pół­no­cy.

Od­sta­wia­my Moirę na basen, który znaj­du­je się tuż przy szko­le – tej samej, która wy­cho­wa­ła także mnie i Gale – ale kiedy dziew­czy­na znika w bu­dyn­ku, sio­stra nie po­zwa­la mi od­je­chać z par­kin­gu. Przy­trzy­mu­je ha­mu­lec ręcz­ny i pa­trzy mi w oczy, po czym pyta twar­do:

– Co to było?

– Nic.

– Rye… Jeśli jest coś, co po­win­nam wie­dzieć…

– Wiem, że po­tra­fię być małym chu­jem. – Nie mam naj­mniej­szej ocho­ty na prze­pro­wa­dza­nie tej roz­mo­wy aku­rat teraz, na par­kin­gu przed szko­łą, więc Gale musi za­do­wo­lić się ogól­ni­ka­mi. Musi mi za­ufać, cho­ciaż raz. Tej nocy wszyst­ko się skoń­czy. – Masz prawo mi nie wie­rzyć. Ale mi­nę­ło pięć lat, je­stem już innym czło­wie­kiem.

– Więc przy­się­gasz, że oj­ciec nie sie­dzi w tym mo­men­cie na tyl­nym sie­dze­niu?

Za­my­kam usta. Czuję wzrok taty na karku.

– Przy­się­gam.

Kłam­stwo zo­sta­wia gorz­ki po­smak na ję­zy­ku, ale jest ko­niecz­ne. Poza tym mam prze­cież wszyst­ko pod kon­tro­lą.

– Ni­cze­go nie masz pod kon­tro­lą – przy­po­mi­na cichy głos z tyl­ne­go sie­dze­nia. – Je­dziesz z ze­psu­ty­mi ha­mul­ca­mi sto dwa­dzie­ścia na go­dzi­nę au­to­stra­dą, która koń­czy się be­to­no­wym murem.

Za­ci­skam palce na kie­row­ni­cy, tak mocno, że szwy po­krow­ca wbi­ja­ją się w skórę, zo­sta­wia­jąc w niej czer­wo­ne rowki.

– Spo­tka­nia są zaraz obok – mówi Gale, przy­wo­łu­jąc mnie do rze­czy­wi­sto­ści sku­tecz­niej niż ból. – Po­cze­kam w sa­mo­cho­dzie.

– Nie mu­sisz.

– Rye, jeśli nie zo­sta­nę, to uciek­niesz i nie wró­cisz. Praw­da?

Bur­czę coś w od­po­wie­dzi.

Praw­da.

 

*

 

Nie po­lu­bię Junie, która pro­wa­dzi spo­tka­nia. Jest niska, pulch­na i tak słod­ka, że czło­wiek do­sta­je próch­ni­cy od sa­me­go pa­trze­nia na jej pu­co­ło­wa­tą, mo­re­lo­wą twa­rzycz­kę i dzier­ga­ny, ja­sno­nie­bie­ski swe­te­rek. Sie­dzi w oto­cze­niu smut­nych, po­grą­żo­nych w de­pre­sji i prze­ty­ra­nych przez życie ludzi, i jak na złość cała pro­mie­nie­je.

Cho­dził_m do tej szko­ły. Znam te odra­pa­ne ko­ry­ta­rze i salę gim­na­stycz­ną z po­ry­so­wa­ną pod­ło­gą z zie­lon­ka­we­go li­no­leum. Nie znam tych ludzi, sie­dzą­cych na pla­sti­ko­wych krze­słach usta­wio­nych w okrąg, ale po­dej­rze­wam, że są zgra­ją smut­nych, nie­szczę­śli­wych pier­doł, które nie po­tra­fią ze­brać się do kupy po tym, co ich spo­tka­ło. Junie sta­no­wi ich do­kład­ne prze­ci­wień­stwo; ota­cza ją aura do­brej ener­gii, ak­cep­ta­cji i zro­zu­mie­nia. Wszyst­kich tutaj ota­cza jakaś aura, ale więk­szość ema­nu­je po­czu­ciem winy, stra­chem, zwąt­pie­niem i au­to­nie­na­wi­ścią. Tylko ona wie­rzy, że może coś na­pra­wić. Cała resz­ta to nie­szczę­śli­we dra­nie go­tu­ją­ce się w sosie wła­sne­go bólu. Le­d­wie słu­cham, kiedy jedna z ko­biet, imie­niem Mary, opo­wia­da długą i za­wi­łą hi­sto­rię swego męża, Pe­te­ra, pi­ja­ka i dziw­ka­rza, który spro­wa­dzał pro­sty­tut­ki do domu, nie przej­mu­jąc się tym, że tuż za ścia­ną śpią jego dwie małe có­recz­ki. Potem mówi młody Be­ne­dict, nad któ­rym znę­ca­ła się matka, kiedy był dziec­kiem; przy­wią­zy­wa­ła go do ka­lo­ry­fe­ra, ile­kroć zmo­czył łóżko.

W końcu Junie zwra­ca się do mnie, ła­god­nym tonem, jak do nad­wraż­li­we­go gów­nia­rza:

– Rye? Nowe osoby zwy­kle dzie­lą się czymś w cza­sie pierw­sze­go spo­tka­nia.

Nie chcę tego robić, ale przez okno widzę ja­gu­ara, któ­re­go Gale za­par­ko­wa­ła na chod­ni­ku, i ten widok jest bar­dzo prze­ko­nu­ją­cy. Skoro i tak muszę to zro­bić, cóż, mogę rów­nie do­brze mieć z tego odro­bi­nę ra­do­chy, nie?

– Cześć, je­stem Rye – mówię. Czuję się jak w kiep­skim fil­mie.

Od­po­wia­da mi smut­ny chó­rek: „Cześć, Rye”.

– Chcesz po­dzie­lić się z nami swoją hi­sto­rią, Rye?

Nie. Kurwa, tak bar­dzo nie.

 

*

 

Chyba nad­szedł czas, żeby wy­tłu­ma­czyć ci, czy­tel­ni­ku, o co w tym wszyst­kim cho­dzi. Nie chcę tego robić, ale tata po­wie­dział, że tak trze­ba, więc niech mu bę­dzie. Tylko on jest ze mną szcze­ry. A kiedy twój mar­twy tata jest twoim je­dy­nym przy­ja­cie­lem, cóż, wtedy wiesz, że coś jest z tobą nie tak.

Nasz dom stoi na skra­ju Eastern­most End, tam, gdzie za­czy­na­ją się wzgó­rza i pnąca się po nich wąska dróż­ka. Steve Gil­mo­re od­śnie­żał ją każ­de­go dnia, do­pó­ki mu nie od­wa­li­ło i nie za­czął gonić na go­la­sa za Bogu ducha win­ny­mi szkoc­ki­mi tu­ry­sta­mi. Potem go za­mknę­li; pew­nie już nie żyje. Szkie­let domu, po­czer­nia­ły i zło­wro­gi na tle sza­re­go nieba, wzno­si się na szczy­cie wzgó­rza jak po­nu­ra ko­ro­na na łysym cze­re­pie; wi­dział_m go w dro­dze do mia­sta, pierw­szy raz od pię­ciu lat. Że­la­zna brama jest po­wy­gi­na­na i czę­ścio­wo ro­ze­bra­na; w końcu przez lata miesz­kań­cy mia­stecz­ka od­ci­na­li ka­wa­łek po ka­wał­ku mi­ster­ne zdo­bie­nia i szpi­kul­ce wień­czą­ce ogro­dze­nie, aż z niego rów­nież zo­sta­ły tylko reszt­ki.

Oto dom, w któ­rym uro­dzi­ła się moja matka.

Oto dom, w któ­rym nigdy nie by­li­śmy szczę­śli­wi.

Oto dom, w któ­rym nigdy nie by­li­śmy nor­mal­ni, ale przy­naj­mniej ta­kich uda­wa­li­śmy.

Stoi na samym końcu Shri­ke­bo­ne Road: wy­so­ki, go­tyc­ki bu­dy­nek, który do Eastern­most End pa­su­je jak za­kon­ni­ca do bur­de­lu. Drzwi fron­to­we, pięk­ne, ma­ho­nio­we, z ko­łat­ką w kształ­cie głowy dzierz­by wiszą na jed­nym za­wia­sie.

Nasz tata był ty­po­wym au­to­chto­nem i przed­sta­wi­cie­lem swo­jej klasy: w ty­go­dniu pra­co­wał po dwa­na­ście go­dzin dzien­nie, wie­czo­ra­mi maj­ster­ko­wał w szo­pie, a week­en­dy spę­dzał w pubie. Był czło­wie­kiem pro­stym, by nie rzec ogra­ni­czo­nym, ale w prze­ci­wień­stwie do ojców wielu moich zna­jo­mych, nigdy nas nie bił. Przez dwa­na­ście lat życia wy­da­wa­ło mi się, że nie­szcze­gól­nie nas lubi; a w każ­dym razie, że nie­zbyt do­brze od­naj­du­je się w roli ojca.

Tym­cza­sem to matka po­win­na mnie mar­twić.

Ro­dzi­ce po­bra­li się, kiedy mama za­szła w ciążę, bo tak wy­pa­da­ło. Nigdy nie mieli szans stwo­rzyć szczę­śli­wej ro­dzi­ny, bo kom­plet­nie do sie­bie nie pa­so­wa­li. Ma­ło­mia­stecz­ko­wy ro­bot­nik, który przez całe życie nie wy­je­chał dalej niż do Li­ver­po­olu, i wy­kształ­co­na na Oks­for­dzie dzie­dzicz­ka sta­rej for­tu­ny po­peł­nia­ją­ca skan­da­licz­ny me­za­lians. Co mogło pójść nie tak?

Mę­czy­ła się w tym domu i w tym związ­ku, w któ­rym mąż uwa­żał, że pro­ble­my psy­chicz­ne to dowód sła­bo­ści cha­rak­te­ru. Być może nasze imio­na – Mi­se­ry i Ni­gh­tin­ga­le – sta­no­wią pewną wska­zów­kę co do jej stanu umy­sło­we­go. Moja matka była pa­ją­kiem, mo­dlisz­ką, be­stią o ła­ko­mych oczach, dziu­rą bez dna, która po­chła­nia­ła wszyst­ko co dobre i jasne. Mogę cią­gnąć tę li­ta­nię do rana, a i tak każdy epi­tet, który przyj­dzie mi do głowy, bę­dzie nie­do­po­wie­dze­niem stu­le­cia.

Pa­mię­tam ją w taki spo­sób: ala­ba­stro­we ciało wy­cią­gnię­te na szez­lon­gu, pa­pie­ros do­pa­la­ją­cy się mię­dzy pal­ca­mi, za­mglo­ne winem spoj­rze­nie utkwio­ne w ko­min­ku, i wy­gła­sza­ne z jadem prze­mo­wy, o tym jak Eastern­most End cuch­nie umie­ra­ją­cy­mi ma­rze­nia­mi i uto­pio­ny­mi w piwie am­bi­cja­mi, o tym, jak oj­ciec nie po­tra­fi zna­leźć drogi do domu, o tym, jak wy­rod­ną córką jest Gale, która woli spę­dzić świę­ta w wiel­kim mie­ście, za­miast wró­cić do domu. I wresz­cie o mnie, takim dziw­nym dziec­ku, czemu nie po­tra­fię być taka jak ona, jak mama, ona wie, czego chce, wie, kim jest, za­wsze wie­dzia­ła, a ja co, gubię się we wła­snym ciele, tak jak oj­ciec gubi się w dro­dze do domu, gubię się we wła­snej gło­wie, tak jak odu­rzo­na dymem psz­czo­ła pró­bu­ją­ca tra­fić z po­wro­tem do ula.

W wi­gi­lię Bo­że­go Na­ro­dze­nia, dwa dni po moich dwu­na­stych uro­dzi­nach, matka za­pro­si­ła swo­ich zna­jo­mych z Oks­for­du na ele­ganc­ką świą­tecz­ną ko­la­cję. Urzą­dza­ła takie co roku. Pa­mię­tam z tego nie­wie­le: mnó­stwo bro­ka­tu i pudru, ta­bu­ny ko­biet, które aż lśni­ły od ce­ki­nów, i męż­czyzn spo­wi­tych wonią naj­droż­szej wody ko­loń­skiej i wy­traw­ne­go wina. Gale nie zno­si­ła tych przy­jęć, po­dob­nie jak tata. Wy­je­cha­ła na stu­dia do Li­ver­po­olu i nie wró­ci­ła naj­pierw na jedne, potem na dru­gie i trze­cie świę­ta. Tata zwy­kle w wi­gi­lię cho­dził pić z kum­pla­mi.

Chcesz mnie oce­niać? Za­cznij od tego: nie­wie­le pa­mię­tam z Tam­te­go Pierw­sze­go Wie­czo­ru. Tylko tyle, że to była naj­lep­sza ko­la­cja bo­żo­na­ro­dze­nio­wa w moim życiu. Matka dała mi wino. Pięk­nie pach­ną­cy pa­no­wie i panie tań­czy­li ze mną na dę­bo­wym par­kie­cie sali ba­lo­wej. Bro­ka­to­wo-ce­ki­no­we damy szczy­pa­ły mnie w po­licz­ki i wci­ska­ły do ust ra­cha­tłu­kum i śliw­ki w cze­ko­la­dzie, a dżen­tel­me­ni w cy­lin­drach dmu­cha­li cy­ga­ro­wym dymem pro­sto w moją twarz. Wi­dział_m tuzin po­sta­ci, ale ani jed­nej twa­rzy. Wszy­scy no­si­li maski: ptaki, wilki i jeden jeleń o wspa­nia­łym, ma­je­sta­tycz­nym po­ro­żu. Wszyst­kie wy­ko­na­no z praw­dzi­wych czę­ści zwie­rzę­cych ciał. Piór gład­kich i czar­nych jak ak­sa­mit. Cza­szek o na­gich kłach. Z po­ro­ża nadal zwi­sa­ły strzęp­ki scy­pu­łu. Tylko ja nie miał_m maski.

A potem go zje­dli­śmy. Wszy­scy go je­dli­śmy.

Pa­mię­tam ka­wał­ki mięsa, które matka wsu­wa­ła mi do ust; za­le­ga­ły na ję­zy­ku, cie­płe, słone, cięż­kie. Mama mó­wi­ła: jedz. Bądź do­brym dziec­kiem, Mi­se­ry.

Wy­obraź sobie, że je­steś moim ojcem, czy­tel­ni­ku.

Na­zy­wasz się Eric Mad­dox, masz czter­dzie­ści dwa lata i umie­rasz z roz­pru­tym brzu­chem na stole we wła­snym sa­lo­nie, wi­dząc po­chy­la­ją­cą się nad tobą żonę. Unosi tasak i uśmie­cha się do cie­bie, tak jak uśmie­cha­ła się ty­sią­ce razy wcze­śniej, ale ina­czej. Tym razem w jej uśmie­chu kryje się głód.

Ci wszy­scy lu­dzie do­oko­ła… Wi­dzisz dwa­dzie­ścia, trzy­dzie­ści osób i ani jed­nej twa­rzy. Tylko maski wil­ków. Tylko wy­gię­te groź­nie dzio­by dzierzb. Zgro­ma­dzi­li się tutaj, w twoim domu, żeby cię po­żreć.

Ucztu­ją­cy wy­ry­wa­ją ci żebra i wy­cią­ga­ją na wierzch pa­ru­ją­ce wnętrz­no­ści. Płuca spo­czy­wa­ją na bia­łym ob­ru­sie jak mię­si­ste mo­ty­le o mar­twych skrzy­dłach. Wą­tro­ba i serce, naj­więk­sze przy­sma­ki, tra­fia­ją do ręcz­nie ma­lo­wa­nych mi­se­czek, które zo­sta­ną prze­ka­za­ne pani domu. Chci­we usta wpi­ja­ją się w twoje wargi i od­gry­za­ją język. Czy­jeś zęby ką­sa­ją cię w po­li­czek, jakby i jego chcia­ły cię po­zba­wić. Palce w oczach, dłu­bią­ce, grze­bią­ce, gme­ra­ją­ce w czasz­ce, cie­kaw­skie jak uczniak pod­da­ją­cy żabę sek­cji zwłok na za­ję­ciach bio­lo­gii. Palce na two­ich ra­mio­nach i klat­ce pier­sio­wej. Jęki za­chwy­tu, gdy ko­lej­ne splo­ty jelit opusz­cza­ją jamę brzusz­ną i prze­su­wa­ją się nad twoją twa­rzą, prze­ka­zy­wa­ne z rąk do rąk ku pani domu, która sie­dzi u szczy­tu stołu i pa­trzy na wszyst­ko nie­mru­ga­ją­cy­mi ocza­mi.

Chcesz mnie oce­niać? Za­cznij od tego: wiem, jak sma­ku­je mój oj­ciec.

Na­stęp­ne­go ranka wszy­scy znik­nę­li, matka le­ża­ła bez przy­tom­no­ści na sofie, po­chra­pu­jąc cicho, Gale wró­ci­ła na prze­rwę świą­tecz­ną, spóź­nio­na, bo po­ciąg od­wo­ła­no z po­wo­du śnie­ży­cy, otwo­rzył_m jej drzwi i we­szła do środ­ka, i we­szła do kuch­ni, i zna­la­zła tatę le­żą­ce­go na stole, z wy­dłu­ba­ny­mi ocza­mi, z brzu­chem roz­pru­tym i fla­ka­mi wy­le­wa­ją­cy­mi się na pod­ło­gę, i za­czę­ła krzy­czeć, i we­zwa­ła po­li­cję, i nie mogli zna­leźć żad­ne­go z gości mojej matki, i matka ni­cze­go nie po­wie­dzia­ła, mil­cza­ła, poza dwoma sło­wa­mi, które po­wta­rza­ła w kółko: za­py­taj­cie Rye. A ja nic nie wie­dział_m, nic nie mogł_m po­wie­dzieć.

Na­stęp­ne kla­row­ne wspo­mnie­nia to sala szpi­tal­na, psy­cho­loż­ka w be­żo­wym ża­kie­cie, ty­sią­ce pytań i prze­ra­ża­ją­ca, wcią­ga­ją­ca mnie w pa­ra­no­icz­ne po­czu­cie za­gu­bie­nia ot­chłań amne­zji post-trau­ma­tycz­nej. Tak zdia­gno­zo­wa­ła mój przy­pa­dek be­żo­wa psy­cho­loż­ka. Potem po­wie­dzia­ła, że mamę za­bra­li i od tej pory Gale bę­dzie się mną zaj­mo­wać. Miała wtedy ze dwa­dzie­ścia dwa lata, a ja nie wiem, jak sobie z tym po­ra­dzi­ła i nie zwa­rio­wa­ła. Nie mam po­ję­cia, dla­cze­go nie wy­je­cha­ła z Eastern­most End.

To nie twoja wina, po­wta­rza­li w kółko be­żo­wa psy­cho­loż­ka, Gale i rze­sze in­nych, bez­i­mien­nych, po­zba­wio­nych twa­rzy ludzi, któ­rzy przez ko­lej­ne mie­sią­ce prze­wi­ja­li się przez nasz dom. Be­żo­wa psy­cho­loż­ka. Bliź­nia­ki Gar­nia­ki, de­tek­ty­wi z Li­ver­po­olu. Pa­stor z gar­dłem jak in­dy­cze wole. Pulch­na Śliw­ka z opie­ki spo­łecz­nej, któ­rej od­dech pach­niał mię­tów­ka­mi. Do tej pory nie zno­szę tego za­pa­chu. Wszy­scy wle­wa­li się i wy­le­wa­li z na­sze­go domu, i wszy­scy za­da­wa­li py­ta­nia. Ty­sią­ce pytań. Nie­koń­czą­cy się fe­sti­wal ze­znań, pod­pi­sów i mam­ro­ta­nej pod nosem man­try: Je­steś tylko dziec­kiem, to nie twoja wina. Twoja mama jest chora, bar­dzo chora, jest bar­dzo, bar­dzo chora, nie­sta­bil­na, nie­bez­piecz­na, zde­ge­ne­ro­wa­na, jest po­two­rem, po­two­rem, ale nie, to nie twoja wina. Pro­szę, żyj sobie dalej, jakby nic się nie stało. I te współ­czu­ją­ce spoj­rze­nia, nie chcę wa­sze­go współ­czu­cia, nie chcę wa­szej li­to­ści, zo­staw­cie mnie w spo­ko­ju, po­zwól­cie w końcu zdech­nąć. Psy­chia­tra w be­żo­wej spód­ni­cy, wi­zy­ty, py­ta­nia, py­ta­nia, py­ta­nia, leki, Bliź­nia­ki Gar­nia­ki, znowu py­ta­nia, znowu leki, ro­bie­niew­kół­ko­te­go­sa­me­go­io­cze­ki­wa­nie­in­ne­go­re­zul­ta­tu­je­sto­zna­ką­sza­leń­stwa, ale co ja tam wiem, prze­cież nor­mal­ność wi­du­ję tylko w se­ria­lach Net­fli­xa.

Chcesz mnie oce­niać? Za­cznij od tego: cza­sa­mi na­praw­dę wie­rzę, że to nie moja wina.

Od­wie­dza­li nas pa­no­wie w gar­ni­tu­rach, pod­su­wa­ją­cy Gale stosy pa­pie­rów, które mu­sia­ła pod­pi­sy­wać: spra­wy ma­jąt­ko­we, ze­zna­nia, opie­ka nade mną, kwe­stie domu i oszczęd­no­ści ro­dzi­ców. A kiedy to wszyst­ko do­bie­gło końca, chcia­ła już tylko za­po­mnieć. Ru­szyć dalej. Nawet jej się udało, zna­la­zła Si­mo­na, uro­dzi­ła Moirę, nie wspo­mi­na­ła o mamie, o tacie, o domu przy Shri­ke­bo­ne Road. Gdyby nie ja, może by z tego wy­szła bez trwa­łej trau­my. Ale ja tam był_m, pier­do­lo­na kula u nogi, która za­słu­gi­wa­ła tylko na to, żeby…

 

#

well i al­re­ady know i’m going to hell, at this point it’s re­al­ly go big or go home

 

– Chcesz się czymś z nami po­dzie­lić, Rye? – po­wta­rza Junie, znowu gło­sem tak ła­god­nym i słod­kim, że zbie­ra mi się na wy­mio­ty.

– Jasne, czemu nie. – Wzru­szam ra­mio­na­mi i mówię lek­kim tonem: – Zjadł_m mo­je­go ojca. I to by było na tyle. Nie po­win­no mnie tu być. Nie je­stem ofia­rą prze­mo­cy do­mo­wej.

Za­pa­da mil­cze­nie. Po­zo­sta­li wle­pia­ją we mnie spoj­rze­nia, a ich miny są bez­cen­ne. Czuję lek­kie ukłu­cie sa­dy­stycz­ne­go za­do­wo­le­nia, gdzieś głę­bo­ko w brzu­chu, gdzie gnieź­dzi się tata. Może muszę robić takie rze­czy czę­ściej.

– Rye – mówi ła­god­nie Junie. – Roz­ma­wia­łam z twoją sio­strą. To nie była twoja wina…

– Czyż­by? Miał_m dwa­na­ście lat. W tym wieku dzie­ci z re­gu­ły już wie­dzą, że zja­da­nie in­nych ludzi nie na­le­ży do ak­cep­to­wal­nych za­cho­wań przy stole.

– Twoja matka… – W gło­sie Junie za­czy­na po­brzmie­wać de­spe­ra­cja.

Prze­ry­wam jej bez krzty­ny li­to­ści:

– Nie przy­sta­wi­ła mi noża do szyi. Gdyby to zro­bi­ła, wiesz, utrud­nia­ło­by to prze­ły­ka­nie ka­wał­ków ta­tu­sia.

Za­pew­ne już się do­my­ślasz, że to mi się po­do­ba­ło, praw­da? To moja zbro­ja, ten sar­kazm, pro­wo­ka­cyj­ne uwagi, szo­ko­wa­nie tych bied­nych, roz­mem­ła­nych, nie­szczę­śli­wych dup­ków, któ­rzy przy­szli tu, żeby po­ga­dać i po­czuć się w swym nie­szczę­ściu nieco mniej sa­mot­ny­mi. Nie za­słu­ży­li na to, wiem, ale nie po­tra­fię się po­wstrzy­mać.

Nigdy nie po­tra­fię się po­wstrzy­mać.

– Wy bied­ne chuj­ki – mówię, wo­dząc wzro­kiem po twa­rzach po­zo­sta­łych człon­ków grupy. – Co wy wła­ści­wie pró­bu­je­cie tutaj osią­gnąć?

– Rye… – Junie, z nie­po­ko­jem w oczach, pró­bu­je się wtrą­cić. – Myślę, że…

– Chuj kogo ob­cho­dzi, co sobie my­ślisz – wy­pa­lam. – Niech zgad­nę, twój tatuś był den­ty­stą, a ma­mu­sia co nie­dzie­lę go­to­wa­ła ci obiad­ki? Po­sła­li cię na fajne stu­dia, które skoń­czy­łaś śpie­wa­ją­co i z po­chwa­łą za nad­zwy­czaj­ną em­pa­tię, praw­da? Bo je­steś takim do­brym, uczyn­nym dziec­kiem, że nor­mal­nie po­win­naś po­ma­gać lu­dziom, nie? Co ty wiesz o byciu przy­wią­za­ną do ka­lo­ry­fe­ra, co? Co ty wiesz o na­ci­na­niu swo­jej skóry, żeby… – Za­ci­skam zęby, by słowa nie za­czę­ły się ze mnie wy­le­wać nie­kon­tro­lo­wa­ną po­wo­dzią. Potem zwra­cam się z po­wro­tem do grupy: – Nie znaj­dzie­cie tu po­mo­cy, bied­ne gnoje. Wy­da­je wam się, że wy­star­czy bar­dzo, bar­dzo chcieć i nie my­śleć za dużo, a pew­ne­go dnia wszyst­ko wróci do normy. Ale to tak nie dzia­ła. Kiedy sie­dzi­cie w nocy na zim­nych ka­fel­kach ła­zien­ki, roz­ci­na­jąc sobie brzuch, a wasz mar­twy oj­ciec szep­cze wam do ucha, że po­win­ni­ście się zabić, nie wy­star­czy bar­dzo, bar­dzo chcieć. Ucie­kaj­cie ile wle­zie, ale i tak nie uciek­nie­cie. Do końca życia. Nie ma uciecz­ki. Bę­dzie­cie się bać, bę­dzie­cie nie­na­wi­dzić sie­bie, bę­dzie­cie ma­rzyć o tym, żeby w końcu ze­brać się na od­wa­gę i ze sobą skoń­czyć. Ale brak wam, kurwa, jaj. Praw­da?

– Rye! – Junie zrywa się na nogi, z wy­ra­zem pa­ni­ki na twa­rzy.

– Spoko, już sobie idę. – Ja rów­nież wsta­ję, a dwie naj­bli­żej sie­dzą­ce osoby wzdry­ga­ją się, jakby się bały, że je ude­rzę. – Dzię­ki za chęci, Junie. Po­wo­dze­nia w ra­to­wa­niu tych bied­nych dup­ków. I ten… mi­łe­go spo­tka­nia.

 

*

 

Kiedy wy­cho­dzę na za­śnie­żo­ną ulicę, Gale ob­ser­wu­je mnie przez przed­nią szybę. Na jej twa­rzy ma­lu­je się na­pię­cie, a kiedy wsia­dam do auta, sio­stra wy­pa­la, jesz­cze zanim moje sie­dze­nie do­tknie fo­te­la:

– I jak?

Do­cho­dzę do wnio­sku, że do­pie­ro cze­ka­jąc w sa­mo­cho­dzie zdała sobie spra­wę z ogro­mu błędu, który po­peł­ni­ła, wy­sy­ła­jąc mnie na to spo­tka­nie. Pew­nie wy­obraź­nia po­szła w ruch, a stąd już tylko krok do uświa­do­mie­nia sobie, jak to mu­sia­ło się skoń­czyć.

– Za­je­bi­ście – od­po­wia­dam nie­mal zgod­nie z praw­dą. Z pew­nej per­spek­ty­wy nawet nie kła­mię. Za­ba­wę miał_m przed­nią. – Żale wy­la­ne, po­cie­sze­nie wy­słu­cha­ne. Zero po­trzeb. Je­stem już nowym czło­wie­kiem. Czy teraz do­sta­nę auto z po­wro­tem, pro­szę?

Te­le­fon Gale wi­bru­je, a ekran się za­pa­la i przez chwi­lę widzę dymek nowej wia­do­mo­ści na mes­sen­ge­rze. Gale zerka na ekran, czyta ze zmarsz­czo­ny­mi brwia­mi, po czym prze­no­si wzrok na mnie.

– Junie do mnie na­pi­sa­ła.

– O? A co ta­kie­go?

– Prosi, żebym cię wię­cej nie przy­wo­zi­ła. Ze wzglę­du na dobro po­zo­sta­łych człon­ków grupy. Rye, coś ty…

– Po­wie­dzia­łaś, że od­dasz mi auto, jeśli pójdę na jedno spo­tka­nie. Ja się wy­wią­zał_m ze swo­jej czę­ści umowy. Twoja kolej.

Gale bled­nie, po czym czer­wie­nie­je.

– Wiesz co? Dobra. Bierz to pie­przo­ne auto. Sia­daj i, kurwa, jedź przed sie­bie, bo ja mam tego, kurwa, dość. Fak­tycz­nie, le­piej nam było bez cie­bie.

Jej słowa żądlą jak roz­sier­dzo­ne osy, ale jed­no­cze­śnie spra­wia­ją mi przy­jem­ność. Nie, nie przy­jem­ność. Jest taki szcze­gól­ny ro­dzaj sa­tys­fak­cji, który po­ja­wia się, gdy w końcu uda ci się kogoś zła­mać i skło­nić do wy­po­wie­dze­nia myśli, któ­rych wcale wy­po­wia­dać nie chciał. Nikt nie chce usły­szeć, że jego ro­dzi­na wo­la­ła­by, żeby umarł. Ale ja się z tego cie­szę. Gale po­twier­dza to, o czym ja i ży­ją­cy we mnie tata wiemy, że jest praw­dą.

Su­mie­nie Gale nie­mal na­tych­miast przej­mu­je stery i sio­stra obu­rącz za­sła­nia sobie usta, a w jej pięk­nych, sar­nich oczach po­ja­wia się prze­ra­że­nie. Trwa­my tak przez chwi­lę w bez­ru­chu, ga­piąc się na sie­bie, po czym Gale w końcu prze­chy­la się na tylne sie­dze­nie, łapie to­reb­kę i wy­sia­da z sa­mo­cho­du. Ob­ser­wu­ję przez chwi­lę, jak brnie przez śnieg, a kiedy w końcu znika za ro­giem, prze­sia­dam się na fotel kie­row­cy, za­pa­lam pa­pie­ro­sa i prze­krę­cam klu­czyk. Ja­gu­ar budzi się do życia z głod­nym po­mru­kiem, jakby cie­szył się, że for­mal­no­ści z głowy i teraz czeka nas już tylko za­śnie­żo­na droga do­ni­kąd.

 

#

he has that sad­ness in his eyes that you only see in eastern eu­ro­pe­an gay porn

 

Za­wsze po­cie­szam się myślą, że w innym życiu na pewno nie uda­ło­by mi się spie­przyć wszyst­kie­go tak do­ku­ment­nie. Gdyby nie wy­da­rze­nia Tam­te­go Pierw­sze­go Wie­czo­ru, gdyby nie pro­ble­my psy­chicz­ne, gdyby nie tata. Na pewno by­ło­by ina­czej. Le­piej. Ko­cha­ją­ca ro­dzi­na, stu­dia, dobra praca, stały part­ner, gol­den re­trie­ver. Na pewno.

Gdzieś w głębi serca wiem, że nie. Jest we mnie jakaś skaza, wada, de­for­ma­cja. Uda­ło­by mi się zna­leźć jakąś inną wy­mów­kę, która uspra­wie­dli­wi­ła­by zje­ba­nie sobie ca­łe­go życia. Co tym razem, Rye? Bez­sen­ność spra­wi­ła, że kiep­sko ci po­szło na stu­diach? W pracy szef cię nie po­lu­bił? Gol­den re­trie­ver wpadł pod sa­mo­chód? Nie­któ­rzy rodzą się, żeby wszyst­ko pier­do­lić. Ja po pro­stu miał_m szczę­ście tra­fić na je­dy­ną w swoim ro­dza­ju, nie­pod­wa­żal­ną wy­mów­kę. Mar­twy tatuś i krwio­żer­cza ma­mu­sia. Kto mógł­by mnie winić, że wy­rosł_m na ta­kie­go zjeba?

Z tym mia­stecz­kiem jest coś nie tak, myślę sobie, spo­glą­da­jąc na prze­su­wa­ją­ce się za okna­mi ja­gu­ara ba­gni­ska, które pod­peł­za­ją aż pod drogę. Jest ze­psu­te. Chore. Umie­ra. Wisi nad nim cień mojej matki. Osnu­wa wszyst­ko.

 

*

 

Frank Tal­bot jest dzien­ni­ka­rzem śled­czym, choć słowo „dzien­ni­karz” ani tro­chę nie od­da­je pełni jego nie­kom­pe­ten­cji, skłon­no­ści do go­nie­nia za tanią sen­sa­cją oraz kon­fa­bu­lo­wa­nia do­wo­dów i ze­znań świad­ków. Miesz­ka w przy­cze­pie za mia­stem i to, co spo­tka­ło moją ro­dzi­nę uzna­je za naj­więk­sze bło­go­sła­wień­stwo swo­je­go życia. Kilka lat temu wy­śle­dził mnie na fej­sie i bła­gał o wy­wiad, a kiedy pod­li­zy­wa­nie się nie za­dzia­ła­ło, za­czął gro­zić na­pi­sa­niem ar­ty­ku­łu tak czy ina­czej, ale bez moż­li­wo­ści au­to­ry­za­cji. Za to z obiet­ni­cą, że ewen­tu­al­ne luki wy­peł­ni czym tylko zdoła. Po­wie­dział_m, że w dupie mam jego i jego etykę pracy, niech robi, co chce. Nawet nie wiem, czy speł­nił groź­bę i nie mo­gło­by mnie to ob­cho­dzić mniej.

Osie­dle przy­czep kem­pin­go­wych na Ly­ming­ton Hill po­wsta­ło w miej­scu sta­rej hip­pi­sow­skiej ko­mu­ny, w któ­rej matka uwiel­bia­ła pod­czas week­en­dów za­rzu­cić kre­skę czy dwie w to­wa­rzy­stwie za­dre­dzio­nych nie­do­bit­ków Dzie­ci Kwia­tów oraz dźwię­ków Jef­fer­son Air­pla­ne i Pink Floyd. Kiedy tam do­cie­ram, zmierz­cha, a niebo wy­glą­da jak nie­chluj­na pocz­tów­ka z akwa­re­lą upać­ka­ną zbyt wiel­ką ilo­ścią po­ma­rań­czo­wej farby.

Pukam do drzwi obi­tej przy­cze­py i cze­kam mi­nu­tę, dwie, trzy, nim po­na­wiam pu­ka­nie, tym razem bar­dziej sta­now­czo. Frank Tal­bot otwie­ra w sa­mych bok­ser­kach i żo­no­bij­ce po­pla­mio­nej piwem i gro­żą­cej ujaw­nie­niem wło­cha­te­go brzu­cha. Wy­glą­da jak ste­reo­ty­po­wy wschod­nio­eu­ro­pej­ski tu­ry­sta; wąs w stylu lat sie­dem­dzie­sią­tych i far­bo­wa­na na czar­no czu­pry­na. Na mój widok roz­dzia­wia usta, po czym wnio­sku­ję, że mnie po­znał.

– Cześć – mówię. – Rye Mad­dox.

– Wiem, kim je­steś – mam­ro­cze. Wy­glą­da, jakby za­sta­na­wiał się, czy zja­wił_m się tu, żeby speł­nić jego dłu­go­let­nie pra­gnie­nie i udzie­lić wy­wia­du, o który pro­sił, czy ra­czej po to, by strze­lić go w pysk za ar­ty­kuł, który na­pi­sał. O ile jakiś na­pi­sał.

– Chcę po­ga­dać.

– O czym?

Rzu­cam mu spoj­rze­nie typu „już ty wiesz o czym”.

– Właź – mam­ro­cze znowu pod wąsem i wpusz­cza mnie do przy­cze­py.

Wnę­trze po­jaz­du wy­glą­da do­kład­nie tak, jak można się było spo­dzie­wać po bez­ro­bot­nym łowcy teo­rii spi­sko­wych i zdys­kre­dy­to­wa­nym, owia­nym złą sławą dzien­ni­ka­rzu: pla­kat z UFO i na­pi­sem I want to be­lie­ve, pusz­ki po piwie wa­la­ją­ce się po każ­dej pła­skiej po­wierzch­ni, reszt­ki spa­ghet­ti z pusz­ki przy­schnię­te do dna garn­ka. Tal­bot chrzą­ka, mam­ro­cze coś, co brzmi jak prze­pro­si­ny za baj­zel i wska­zu­je część ja­dal­nia­ną, gdzie sia­da­my – on na ni­skiej sofie przy skła­da­nym pla­sti­ko­wym sto­li­ku, ja na je­dy­nym krze­śle, z któ­re­go wcze­śniej muszę ścią­gnąć stos sza­rych te­czek.

– Piwa? Kawy? – pyta Tal­bot.

Kręcę głową i prze­cho­dzę do rze­czy. Nie chcę spę­dzać tu dłu­żej niż to ab­so­lut­nie ko­niecz­ne. Przy­cze­pa cuch­nie jak me­li­na mo­je­go kum­pla, w któ­rej pró­bo­wał_m się zabić po raz drugi.

– In­te­re­so­wa­łeś się spra­wą mojej matki, Grace Shri­ke­bo­ne-Mad­dox.

– No.

– Co mo­żesz mi po­wie­dzieć na ten temat?

– A co?

Kurwa, gówno. Przy­je­chał_m do domu na wa­ka­cje i łażę po przy­cze­pach za­pi­ja­czo­nych dzien­ni­ka­rzy, żeby zabić czas.

– Szu­kam od­po­wie­dzi – mówię z mak­si­mum cier­pli­wo­ści, na jaką mnie stać. – Spra­wę od razu uzna­no za roz­wią­za­ną. Matkę zła­pa­no do­słow­nie z nożem w ręce. Uzna­no ją za nie­po­czy­tal­ną i na tym za­koń­czo­no. A ja chcę wie­dzieć, dla­cze­go to zro­bi­ła.

Tal­bot przez dłuż­szą chwi­lę przy­glą­da mi się po­dejrz­li­wie ka­pra­wy­mi śle­pia­mi, nim wresz­cie uzna­je, że to nie żaden pod­stęp. I wtedy za­czy­na na­wi­jać:

– Kurwa, Mad­dox, twoja matka była pier­do­lo­ną świ­ru­ską. Do­ko­py­wa­łem się do wszyst­kie­go sam, bo po­li­cja fak­tycz­nie dała dupy. Na prze­słu­cha­niu twoja matka po­wie­dzia­ła tylko: py­taj­cie Rye. Py­taj­cie Rye, nic wię­cej z niej nie wy­cią­gnę­li, więc klep­nę­li za­mknię­cie spra­wy i wy­sła­li ją do Li­ver­po­olu na od­dział za­mknię­ty. Uzna­li, że świ­ru­ska, ro­zu­miesz. Ale ja wie­dzia­łem, że to nie może być ko­niec hi­sto­rii. Strasz­na da­mul­ka była z tej two­jej sta­rej, nie? Dzia­na ro­dzin­ka, stu­dia, per­spek­ty­wy. A tu pro­szę, wy­szła za ja­kie­goś ro­bo­la. Bez urazy…

– Do czego się do­ko­pa­łeś? – prze­ry­wam.

– Zna­la­złem jej ro­dzi­ców.

Dziad­ko­wie ze­rwa­li wszel­kie kon­tak­ty z matką, kiedy wy­szła za tatę. Całe życie po­wta­rza­ła, że byli cho­ler­ny­mi sno­ba­mi, nie chcie­li có­recz­ki znać, odkąd zwią­za­ła się z ro­bot­ni­kiem. Wy­dzie­dzi­czy­li ją, tylko let­nią re­zy­den­cję dziad­ka mogła za­trzy­mać, bo za­pi­sał ją w te­sta­men­cie spe­cjal­nie dla matki, lata przed jej me­za­lian­sem.

– Nie chcie­li ze mną gadać, co było do prze­wi­dze­nia – cią­gnie Tal­bot. – Potem udało mi się do­trzeć do jej kum­pli z Oks­for­du.

Serce za­czy­na bić mi moc­niej, bo to jest naj­pew­niej­szy trop. Od za­wsze wy­obra­żam sobie, że ta zgra­ja za­ma­sko­wa­nych ludzi, któ­rych matka za­pro­si­ła na ko­la­cję wi­gi­lij­ną, to mu­sie­li być jej zna­jo­mi z wyż­szych sfer. Banda roz­pusz­czo­nych ary­sto­kra­tów, przy­szłych po­li­ty­ków, praw­ni­ków i le­ka­rzy z pre­sti­żo­wej uczel­ni, po­peł­nia­ją­cych ohyd­ną zbrod­nię na pro­stym fa­ce­cie z ma­łe­go mia­stecz­ka. To za­wsze wy­da­wa­ło się takie oczy­wi­ste.

– Wszy­scy sta­now­czo za­prze­czy­li, że kie­dy­kol­wiek zbli­ży­li się do Eastern­most End – mówi Tal­bot. – Ale ob­sma­ro­wa­li two­jej ma­mu­si dupę aż miło.

Za­czy­na re­cho­tać jak sza­le­niec, ale śmiech szyb­ko prze­ra­dza się w obrzy­dli­wy mokry ka­szel.

– Chry­ste, nor­mal­nie sły­szę raka – za­uwa­żam z nie­ja­ką sa­tys­fak­cją. Tal­bot to od­ra­ża­ją­cy sta­rzec, a jego spo­sób bycia, spra­wia, że mam ocho­tę wal­nąć go w ten wą­sa­ty pysk. On jed­nak nie przej­mu­je się moimi zło­śli­wo­ścia­mi, macha tylko ręką i kasz­le dalej, jakby jutra miało nie być.

– Ta spra­wa to wy­ciecz­ka w głąb kró­li­czej nory. – Wresz­cie kręci ły­sa­wą głową, a przez kępki wło­sów ster­czą­cych za usza­mi przy­po­mi­na korek anal­ny, który utknął komuś w dupie. – Ko­leż­ko­wie two­jej matki ni­cze­go nie chcie­li po­wie­dzieć, pil­nu­ją swo­ich, tyle mogę zdra­dzić. Ale ja je­stem upar­tym skur­wy­sy­nem. No i tak… Czło­wiek za­czy­na szpe­rać i na­ty­ka się na setki przy­pad­ków po­dob­nych zbrod­ni. Bo­ga­cze wy­ko­rzy­stu­ją bie­da­ków na wszel­kie moż­li­we spo­so­by: jako żywe in­ku­ba­to­ry, daw­ców or­ga­nów, zwie­rzy­nę łowną, sek­su­al­nych nie­wol­ni­ków albo po pro­stu la­lecz­ki do zabaw. Han­del dziw­ka­mi z Eu­ro­py Wschod­niej to pikuś przy tym, czego się na­słu­cha­łem. My­ślisz, że dla­cze­go mnie uci­szy­li i zdys­kre­dy­to­wa­li? – pyta z na­głym gnie­wem i trza­ska dło­nią w stół, raz i drugi, aż przy­mo­co­wa­ny do ścia­ny blat cały się trzę­sie. Bu­tel­ka z nie­do­pi­tym piwem prze­wra­ca się i jej za­war­tość chlusz­cze na spodnie Tal­bo­ta, ale on jakby tego nie do­strze­ga, pe­ro­ru­jąc gniew­nie: – Wpa­dłem na jakiś trop, je­stem tego pewny. Ale te za­srań­ce po­cią­gnę­ły za sznur­ki, mają doj­ścia wszę­dzie, w mi­ni­ster­stwach, w ga­ze­tach… Nagle się oka­za­ło, że żaden wy­daw­ca nie chce brać moich tek­stów i ani się obej­rza­łem, wy­lą­do­wa­łem na bruku, bez gro­sza przy duszy…

Prze­ry­wa mu spazm kasz­lu. Przez chwi­lę sie­dzi i char­czy w kułak, zgię­ty wpół, a kiedy się pro­stu­je, ze zdu­mie­niem do­strze­gam łzy na jego czer­wo­nych, po­kry­tych żył­ka­mi po­licz­kach. Przez chwi­lę jego spoj­rze­nie jest za­mglo­ne, nie po­zna­je mnie. A potem wzrok Tal­bo­ta się wy­ostrza.

– Wy­no­cha! – wrzesz­czy. – Pie­przo­ny ba­chor… Po co się zga­dza­łem, ja nie wiem… Wy­pier­da­laj i zo­staw mnie w spo­ko­ju.

– Pójdę. Ale po­wiedz mi naj­pierw…

– Ni­cze­go ci, kurwa, nie po­wiem! Pier­do­lo­ny gów­niarz…

Tal­bot pod­ry­wa się na nogi, chwie­je i całym cię­ża­rem wspie­ra na sto­li­ku, aby nie upaść. Bied­ny mebel nie wy­trzy­mu­je, od­ry­wa się od ścia­ny i Tal­bot lą­du­je na pod­ło­dze wśród szcząt­ków pla­sti­ko­we­go blatu i po­tłu­czo­nych bu­te­lek. Wy­glą­da ża­ło­śnie, stary, gruby, cuch­ną­cy piwem pa­ra­no­ik, który woli ob­wi­niać spi­sek ary­sto­kra­cji, niż przy­znać się, że spie­przył sobie życie wła­sny­mi ra­si­stow­ski­mi, mi­zo­gi­ni­stycz­ny­mi po­glą­da­mi, któ­ry­mi tak chęt­nie wy­peł­niał swoje tek­sty. Przez głowę mi­mo­wol­nie prze­my­ka mi jed­nak myśl: a co, jeśli ma rację?

– Wynoś się! – Ryk Tal­bo­ta wresz­cie wy­ga­nia mnie z przy­cze­py.

Wy­cho­dzę na zimne po­wie­trze i deszcz, w kilku kro­kach do­pa­dam do drzwi ja­gu­ara i padam na sie­dze­nie, a z tyłu do­bie­ga głos ojca:

– No to się po­ro­bi­ło, Rye. Co teraz? Co zro­bisz? Wpad­niesz w ob­se­sję jak ten za­pi­ja­czo­ny dzien­ni­ka­rzy­na? Za­czniesz uga­niać się za spi­ska­mi?

Po raz pierw­szy od dawna łamię swoją obiet­ni­cę i zer­kam w lu­ster­ko wprost na ojca, roz­wa­lo­ne­go non­sza­lanc­ko na tyl­nym sie­dze­niu, przy­stoj­ne­go, wy­lu­zo­wa­ne­go i uśmiech­nię­te­go od ucha do ucha.

Pa­trzę na niego i myślę o tym, co po­wie­dział Tal­bot. O wy­per­fu­mo­wa­nych ary­sto­kra­tach w atła­sach i dio­rach, i bos­sach, i lo­ubo­uti­nach. O tych za­ma­sko­wa­nych lu­dziach, któ­rzy za­bi­li mo­je­go ojca. O matce, jej ala­ba­stro­wej skó­rze, jej nie­zro­zu­mia­łym związ­ku z ojcem. Myślę o tym, że nie zna­leź­li żad­nej z tych osób, które prze­wi­nę­ły się przez nasz dom Tam­te­go Pierw­sze­go Wie­czo­ru. Czuję jak oj­ciec zwija się w moim żo­łąd­ku jak wil­got­ny, kol­cza­sty wąż.

– Nie – od­po­wia­dam. – Czas to skoń­czyć, tato.

 

#

i hit rock bot­tom like every 2 weeks

 

Jak uciec przed tym, co cię na­wie­dza, jeśli to coś krąży w two­ich ży­łach, jest czę­ścią two­ich kości, za­le­ga w twoim żo­łąd­ku, sta­no­wi naj­waż­niej­szy fun­da­ment two­je­go je­ste­stwa? Gdzie­kol­wiek uciek­niesz, to coś idzie za tobą. Z tobą. W tobie. Oj­ciec miał rację. Pół życia szu­kał_m od­po­wie­dzi, a dru­gie pół spę­dził_m na ucie­ka­niu przed nimi. Ale nie ma od­po­wie­dzi. Są tylko nie­wia­do­me. Je­dy­na osoba, która wie­dzia­ła do­kład­nie, co wy­da­rzy­ło się Tam­te­go Pierw­sze­go Wie­czo­ru, już ode­szła i wzię­ła swoją ta­jem­ni­cę do grobu. Nie ma wię­cej tro­pów. Nie ma od­po­wie­dzi.

Wra­cam do domu. Nie do domu Gale, do praw­dzi­we­go domu, do tej ruiny rzu­ca­ją­cej zimny cień na Shri­ke­bo­ne Road. Wszyst­ko w nim jest ciche, po­nu­re, cuch­ną­ce ku­rzem i zgni­li­zną. Mimo upły­wu lat, nie po­trze­bu­ję świa­tła, żeby tra­fić do ła­zien­ki na pię­trze. Nadal stoi w niej an­tycz­na wanna na nóż­kach rzeź­bio­nych na kształt lwich łap, a obok wiel­kie, rów­nie stare lu­stro, całe za­ku­rzo­ne.

Roz­bie­ram się, prze­cie­ram taflę ko­szul­ką i staję twa­rzą w twarz z tatą, który spo­glą­da na mnie z od­bi­cia, uśmiech­nię­ty, przy­stoj­ny. Z we­wnętrz­nej kie­sze­ni kurt­ki wy­cią­gam zło­żo­ną kil­ka­krot­nie kart­kę pa­pie­ru, w któ­rej cho­wam ży­let­ki. Moich przy­ja­ciół, naj­wier­niej­szych to­wa­rzy­szy.

Nie tnę przed­ra­mion czy nóg, w naj­po­pu­lar­niej­szych wśród cut­te­rów miej­scach. Roz­ci­nam skórę na brzu­chu. Trud­no się zabić w ten spo­sób. Tutaj ciało jest mięk­kie, praw­da, ale or­ga­ny i żyły chro­ni war­stwa tłusz­czu. Na dro­dze stają mię­śnie, trze­ba tro­chę siły, żeby je prze­ciąć. A tata za każ­dym razem po­wstrzy­mu­je moją rękę.

Nie chce, żeby przy­pad­kiem mi się udało. A może jed­nak? W końcu cały czas mnie do tego za­chę­ca, ki­bi­cu­je tak, jak nor­mal­ni oj­co­wie ki­bi­cu­ją na me­czach czy ja­seł­kach. Może po pro­stu chce, żeby zro­bić to w od­po­wied­nim miej­scu i cza­sie?

Ale waż­niej­sze jest to, że ja nie chcę się zabić.

Chcę tylko…

Czego ja wła­ści­wie chcę?

Chcę, żeby bo­la­ło.

Chcę, żeby lała się krew.

Chcę, żeby razem z krwią wy­pły­nął tata.

Nie chcę go w swoim ciele.

Nie chcę, żeby co­kol­wiek żyło w moim ciele.

A żyje tylko on. Tata – ta chma­ra os, ro­jo­wi­sko ro­ba­ków, kłąb larw za­ty­ka­ją­cy moje wnętrz­no­ści.

Jego cząst­ki wy­pły­wa­ją z każdą kro­pel­ką krwi, którą z sie­bie spusz­czam. Chcę, żeby wy­pły­nął na te zimne ka­fel­ki, żeby wżarł się w fugi i tam zo­stał, opor­ny na szo­ro­wa­nie, wy­bie­la­nie i skro­ba­nie.

Tata spły­wa mi po brzu­chu, po udach, łyd­kach, sto­pach i na białe ka­fel­ki, zbie­ra się w fu­gach i tam zo­sta­je, opor­ny na szo­ro­wa­nie, wy­bie­la­nie i skro­ba­nie. Ale wciąż czuję go w sobie, widzę go w lu­strze, stoi za moimi ple­ca­mi, pa­trzy z gło­dem w oczach na jatkę, jak bez­pań­ski pies w za­uł­ku za rzeź­ni­kiem, któ­re­go kie­dyś wi­dział_m w Li­ver­po­olu. Też tak stał i pa­trzył, nie mogąc się do­cze­kać, aż wy­peł­ni za­krwa­wio­nym mię­sem tę ssącą pust­kę w żo­łąd­ku.

I wtedy do ła­zien­ki wcho­dzi Gale.

Chcesz mnie oce­niać? Za­cznij od tego: je­stem w po­ło­wie brzu­cha, kiedy otwie­ra­ją się drzwi i do ła­zien­ki wpada Gale. Za­mie­ra na pół se­kun­dy, chło­nąc scenę, która się przed nią roz­gry­wa, a na widok jej miny nie­mal za­chcie­wa mi się śmiać. Cała sy­tu­acja jest tak sur­re­ali­stycz­na, że aż ko­micz­na: Gale uwie­szo­na drzwi, wpa­tru­jąc się we mnie ocza­mi błysz­czą­cy­mi w bla­dej twa­rzy i ja na pod­ło­dze, z ży­let­ką wbitą w pod­brzu­sze, ga­piąc się na sio­strę jak kró­lik na świa­tła pę­dzą­ce­go sa­mo­cho­du. Nie za­sta­na­wiam się nawet za bar­dzo, skąd się tu wzię­ła. To prze­cież moja sio­stra, wie o mnie wszyst­ko, chyba że aku­rat udaje ślepą i głu­chą.

Cze­kam na wrzask, taki jak ten, który przed laty wy­da­ła Moira, gdy zna­la­zła mnie na pod­ło­dze. Ale Gale nie jest Moirą. Nie jest prze­ra­żo­ną dzie­się­cio­let­nią dziew­czyn­ką.

Cza­sa­mi za­po­mi­nam, że Gale prze­szła to samo, co ja.

Siada na ka­fel­kach po­pla­mio­nych tatą, wy­cią­ga ży­let­kę spo­mię­dzy moich pal­ców, przy­ci­ska chu­s­tecz­kę hi­gie­nicz­ną do rany i obej­mu­je mnie ra­mie­niem.

Sie­dzi­my tak w mil­cze­niu przez kilka wiecz­no­ści.

– Mu­sisz iść na te­ra­pię, Rye. – Głos Gale jest tak spo­koj­ny, jakby kon­ty­nu­owa­ła jakąś dys­ku­sję prze­rwa­ną wyj­ściem do to­a­le­ty. Coś nie­waż­ne­go, bzdu­ry, wy­mie­nia­nie się wra­że­nia­mi na temat no­we­go se­ria­lu na HBO albo ko­men­to­wa­nie nowej kiec­ki są­siad­ki.

Ale to nie jest taka roz­mo­wa.

Opie­ram głowę na jej ra­mie­niu.

– Nie chcę.

– Nie po­ra­dzę sobie z tobą sama.

Kręcę nie­mra­wo głową.

– Nie mu­sisz – mam­ro­czę w ma­te­riał jej ko­szu­li. – Jutro wy­ja­dę… Wię­cej mnie nie zo­ba­czysz.

– Za­mknij się, ty de­bi­lu. Nie chcę cię nigdy wię­cej nie zo­ba­czyć. Chcę, żeby ci się po­pra­wi­ło. Nie mo­żesz całe życie… nieść tego gówna. To nie była twoja wina. Nigdy cię nie wi­ni­łam.

– Tata winił.

Gale ka­mie­nie­je. Sły­szę, jak gło­śno prze­ły­ka ślinę i za­sta­na­wiam się, czy wraz z nią nie prze­łknę­ła także szcze­rej od­po­wie­dzi, bo to, co mówi, nie brzmi szcze­rze:

– Nie.

– Nie mo­żesz tego wie­dzieć.

– Kurwa, Rye, on sie­dzi tylko w two­jej gło­wie! Jest tak, jak po­wie­dzia­ła psy­cho­loż­ka: masz trau­mę, on jest ha­lu­cy­na­cją wy­wo­ła­ną po­czu­ciem winy…

Wy­bu­cham śmie­chem, który brzmi sucho, hi­ste­rycz­nie i jest zu­peł­nie wy­pra­ny z roz­ba­wie­nia. Opusz­czam dłoń na pod­ło­gę i za­nu­rzam palce we wciąż cie­płej krwi. W tacie.

– Mo­że­my go za­py­tać – mówię, po czym wsta­ję, chwie­ję się, gdy wi­ru­je mi w gło­wie i pod­cho­dzę do lu­stra. Opie­ram się na umy­wal­ce i spo­glą­dam w uśmiech­nię­tą twarz ojca.

– To się nigdy nie skoń­czy, Rye – szep­cze. – Ucie­kaj, ile wle­zie, to się nigdy nie skoń­czy.

Od­wra­cam się do Gale.

– Wi­dzisz?

– Nie. – Gale kręci głową, bez­rad­nie, jakby już nie miała siły nawet na ten drob­ny ruch. – Rye, tam ni­ko­go nie ma.

Czła­pię z po­wro­tem na miej­sce obok mojej sio­stry i sia­dam przy niej, a ona spla­ta palce z moimi, cho­ciaż jed­ne i dru­gie są po­wa­la­ne krwią.

– Wiesz – mówi cicho – ja też chcia­ła­bym po­znać od­po­wiedź. Też chcia­ła­bym… za­koń­cze­nia. Ale w życiu nigdy nic się nie koń­czy, praw­da? I mu­si­my się po­go­dzić z tym, że pewne rze­czy… pewne rany po­zo­sta­ną za­wsze otwar­te. Że nie za­wsze znaj­du­je­my od­po­wie­dzi. Cza­sa­mi zo­sta­ją nam tylko nie­wia­do­me.

Przy­tu­la mnie, a ja czuję jej łzy, ska­pu­ją­ce mi na brzuch i udo.

Ko­lej­ny dzień, ko­lej­na po­raż­ka.

 

#

you think you want me to stop tal­king? i have to li­sten to my­self even when im not tal­king

 

Kilka dni póź­niej czar­ny ja­gu­ar sunie z po­mru­kiem drogą na po­łu­dnie, do Lon­dy­nu, a lo­do­wa­ty wiatr wdzie­ra się przez uchy­lo­ne okno do środ­ka, mro­żąc mi uszy i palce. Po­ry­wa dym z jo­in­ta i wpy­cha mi go w twarz, ale jakoś mnie to nie rusza. Z pod­krę­co­nych na full gło­śni­ków leci Lon­don Cal­ling. Tata pod­śmie­chu­je się z tyl­ne­go sie­dze­nia, pie­przy coś o za­pier­da­la­niu au­to­stra­dą bez spraw­nych ha­mul­ców i coś jesz­cze o be­to­no­wym murze na końcu drogi, ale jakoś nie umiem się tym prze­jąć. Daj mi swój mur, mam ocho­tę wrza­snąć Lo­so­wi w twarz. Lo­so­wi, Bogu, mogę wrza­snąć nawet w twarz sa­me­go dia­bła. Daj mi swój mur, daj mi pie­kło albo potop, daj mi coś, co­kol­wiek, co wresz­cie to za­koń­czy.

– To się nigdy nie koń­czy, Rye! – woła tata, prze­krzy­ku­jąc The Clash.

– Znaj­dę spo­sób. Jesz­cze, kurwa, zo­ba­czysz.

Zer­kam w lu­ster­ko, w roz­ba­wio­ne, szare oczy taty.

– Zo­ba­czę – od­po­wia­da i szcze­rzy w uśmie­chu zbyt wiele zębów.