Lochy i kajdany

Męż­czy­zna, któ­re­go miała przed sobą, nie był pierw­szym więź­niem w jej lochu. Wielu ry­ce­rzy przed nim wdzie­ra­ło się do wieży, prze­rą­bu­jąc się przez za­stę­py de­mo­nicz­nych sług mie­czem i ogniem, wszy­scy w słusz­nym – jak są­dzi­li – celu po­zba­wie­nia życia złej cza­ro­dziej­ki.

Każda z tych hi­sto­rii koń­czy­ła się tak samo, a przy­naj­mniej w tym samym miej­scu: w oto­cze­niu ka­mien­nych ścian, przy świe­tle ognia roz­pa­lo­ne­go w me­ta­lo­wych mi­sach, z rę­ko­ma unie­sio­ny­mi nad głową. I z cięż­ki­mi kaj­da­na­mi wgry­zio­ny­mi w nad­garst­ki.

Wię­zień jesz­cze nie od­zy­skał przy­tom­no­ści. Wy­glą­dał młodo; chło­pię­ca twarz błysz­cza­ła od potu, a na czoło opa­da­ły skle­jo­ne ko­smy­ki ja­snych wło­sów. Cza­ro­dziej­ka prze­su­wa­ła wzro­kiem po ciele okry­tym tu­ni­ką, ba­da­jąc spoj­rze­niem kształt ry­su­ją­cych się pod ma­te­ria­łem mię­śni. Do­strze­ga­ła le­ciut­kie drże­nie mu­sku­lar­nych ra­mion – za­pew­ne nie tyle od za­cię­tej walki, co od na­prę­że­nia ciała z po­wo­du kaj­dan.

Wró­ci­ła spoj­rze­niem do twa­rzy jeńca. Stała tak bli­sko, że mogła przyj­rzeć się jego dłu­gim rzę­som. Taki młody, świe­ży… Pełen siły. Wy­star­czy­ło­by wy­cią­gnąć rękę, by pa­znok­ciem prze­śle­dzić kra­wę­dzie szczę­ki, szyi i oboj­czy­ka.

Ze­brać na palec wil­got­ne kro­pel­ki ze spo­co­nej skóry, a potem wsu­nąć do ust i zli­zać. Po­znać jego smak.

– Uch…

Po­wie­ki mło­dzień­ca drgnę­ły. Ob­ser­wo­wa­ła, jak zdrę­twia­łe mę­skie ciało bu­dzi­ło się do życia, jak mię­śnie ra­mion za­fa­lo­wa­ły pod skórą, gdy chciał opu­ścić ręce. Za­dźwię­cza­ły łań­cu­chy, ze spierzch­nię­tych warg ule­ciał syk bólu. A potem otwo­rzył oczy – i ich spoj­rze­nia się spo­tka­ły.

W zie­lo­nej głębi zo­ba­czy­ła zmie­nia­ją­ce się jak w ka­lej­do­sko­pie emo­cje: za­sko­cze­nie, zmie­sza­nie, lęk, a także coś jesz­cze, czego z po­cząt­ku nie po­tra­fi­ła uchwy­cić. Ry­cerz za­mru­gał parę razy. Spo­dzie­wa­ła się, że jak po­zo­sta­li bę­dzie hardo od­wza­jem­niał spoj­rze­nie, ale nie – uni­kał spo­glą­da­nia jej pro­sto w oczy, opusz­cza­jąc głowę jakby ze wsty­dem.

W wy­obraź­ni pod­no­si­ła rękę i chwy­ta­ła go pod brodą, po czym zde­cy­do­wa­nym ru­chem uno­si­ła jego twarz ku sobie; pa­trzył na nią, a ona prze­su­wa­ła kciu­kiem po dol­nej war­dze jeńca, może wsu­wa­ła mu do ust…

Od pło­mie­ni w mi­sach bu­chał żar, prze­po­co­na ry­cer­ska tu­ni­ka kle­iła się do ciała. Kro­pla potu spły­nę­ła po po­licz­ku, szyi i zni­kła pod kra­wę­dzią ubra­nia. Go­rą­co ognia mu­sia­ło dawać się jeń­co­wi we znaki. Cza­ro­dziej­ka za­ci­snę­ła usta i ru­chem pal­ców przy­wo­ła­ła mroź­ny po­dmuch, który wstą­pił w jej od­dech, gdy prze­mó­wi­ła:

– Przy­sze­dłeś tutaj, żeby mnie zabić. Wiesz, jak skoń­czy­li ci, któ­rzy przy­by­li tutaj przed tobą?

Szyb­kie, spło­szo­ne spoj­rze­nie zie­lo­nych jak trawa oczu. Znów opu­ścił głowę. Za­uwa­ży­ła jed­nak, jak prze­śli­zgnął się wzro­kiem po jej syl­wet­ce, w spo­sób, w jaki męż­czyź­ni czę­sto na nią pa­trzy­li: tak, że nie­mal czuła na sobie ich dotyk.

– N-nie… Jak? – za­py­tał na­iw­nie.

– Po­tra­fię wej­rzeć w ludz­ką duszę. Kto ma czy­ste serce, może odejść. Je­że­li nie… – Za­wie­si­ła głos. – Spójrz mi w oczy – roz­ka­za­ła twar­do.

Speł­nił po­le­ce­nie. Pot i dym ustą­pi­ły miej­sca cie­płej woni doj­rza­łe­go zboża i po­lnych kwia­tów. Skwier­cze­nie węgli za­stą­pi­ły dziew­czę­ce głosy i śmie­chy. Ręka mło­dzień­ca roz­chy­la­ła kłosy, aby le­piej do­strzec panny ob­my­wa­ją­ce się nad brze­giem stru­my­ka, ich doj­rze­wa­ją­ce, uro­czo mięk­kie ciała, jasny me­szek u zbie­gu ud i ró­żo­we pi­ra­mid­ki wień­czą­ce ro­sną­ce pier­si. Druga dłoń pra­co­wa­ła bez wy­tchnie­nia.

Cza­ro­dziej­ka unio­sła brwi. Za ulgą za­kradł się oszczęd­ny uśmiech. Je­że­li to wszyst­ko…

Obraz nagle uległ zmia­nie. Siel­ski pej­zaż owio­nę­ły kłęby dymu, po­ły­ka­jąc słoń­ce i ką­pią­ce się dziew­czę­ta. Z gę­stej mgły – pach­ną­cej wil­go­cią lochu – wy­szedł cień, gó­ru­jąc nad oko­li­cą i sku­lo­nym mło­dzień­cem. Cień, który na­bie­rał ko­bie­cych kształ­tów, lecz zu­peł­nie in­nych, niż u wiej­skich pa­nien; kształ­tów doj­rza­łych, ob­fi­tych, opię­tych szatą do gra­nic wy­trzy­ma­ło­ści ma­te­ria­łu. Do­pie­ro potem po­ja­wi­ła się blada twarz o ostrym spoj­rze­niu, po­kry­tych szro­nem ustach i ciem­nych oczach, w któ­rych od­bi­ja­ły się pło­mie­nie. Cień uśmie­chał się uwo­dzi­ciel­sko, sunął dłoń­mi po ciele, po we­wnętrz­nej stro­nie uda, roz­chy­la­jąc nogi, wsu­nął dłoń przez roz­cię­cie w sukni…

Za­mru­ga­ła. Wizja roz­my­ła się i znów wi­dzia­ła przed sobą sku­te­go ry­ce­rza. W jego oczach wid­niał strach, ale na po­licz­kach roz­lał się ru­mie­niec.

– To… to nie tak, ja wcale… – Umilkł za­uwa­żyw­szy, gdzie cza­ro­dziej­ka kie­ro­wa­ła wzrok.

Wi­dząc, jak jego ciało do niej lgnę­ło, mi­mo­wol­nie ob­li­za­ła usta. Spoj­rza­ła w zie­lo­ne oczy i cof­nę­ła się o krok.

– Nie tak? A jak?

Z roz­ba­wie­niem po­ło­ży­ła dło­nie na pier­siach i prze­chy­li­ła głowę, ob­ser­wu­jąc go spod przy­mru­żo­nych rzęs. Prze­łknął ślinę, wpa­trzo­ny w ści­śnię­ty gor­se­tem biust. Pal­ca­mi mu­ska­ła mięk­kie ciało wy­le­wa­ją­ce się znad cia­sne­go sznu­ro­wa­nia, po­tar­ła wy­pust­ki wi­docz­ne pod ma­te­ria­łem szaty, uszczyp­nę­ła je lekko. W lochu roz­brzmiał brzęk łań­cu­chów, gdy ry­cerz po­ru­szył się nie­spo­koj­nie.

– Hmmm? – za­mru­cza­ła z uśmie­chem. – Po­do­ba ci się to, co wi­dzisz?

Wy­star­cza­ją­cą od­po­wie­dzią był in­ten­syw­ny ru­mie­niec, błysk w oczach i nie­zdar­ne próby ukry­cia wy­brzu­sze­nia pod tu­ni­ką. Znów ucie­kał wzro­kiem.

– Bez obaw – szep­nę­ła, pod­cho­dząc bli­żej. – To nie jest żaden test. Je­steś… wy­star­cza­ją­co nie­win­ny, byś mógł odejść wolno. Chyba, że…

Pod­nio­sła dłoń. Prze­su­nę­ła le­ni­wie pal­ca­mi nad mę­skim po­licz­kiem, czub­ka­mi pa­znok­ci za­le­d­wie mu­ska­jąc krót­ką szcze­ci­nę za­ro­stu. Chłod­nym od­de­chem de­li­kat­nie owio­nę­ła jego spo­co­ną twarz.

– Chyba, że… wo­lisz zo­stać jesz­cze tro­chę?

Ob­ró­cił głowę ku niej. W zie­lo­nych oczach wi­dzia­ła za­sko­cze­nie; być może nie wie­rzył do końca w tę pro­po­zy­cję. Pa­trzył to w jej oczy, to na usta, roz­chy­la­jąc wła­sne i od­dy­cha­jąc płyt­ko i z pod­eks­cy­to­wa­niem.

Na­chy­lił kark, już, już czuła jego cie­pły od­dech na war­gach, przy­my­ka­ła oczy, gdy nagle cof­nął głowę.

– Czy mogę… Mogę panią po­ca­ło­wać?

Unio­sła brwi, a potem za­śmia­ła się cicho. Na­praw­dę róż­nił się od po­przed­nich ry­ce­rzy.

– Całuj, ile chcesz.

Na­brał po­wie­trza, a potem po­ca­ło­wał ją, nie­śmia­ło i nie­pew­nie, ale bar­dzo chęt­nie; i od­po­wie­dzia­ła na po­ca­łu­nek, dłoń­mi prze­su­nę­ła po sze­ro­kich ra­mio­nach na kark, de­lek­tu­jąc się wil­go­cią i za­pa­chem potu. Przy­ci­snę­ła czub­ki pa­znok­ci do skóry, zo­sta­wia­jąc białe ślady, prze­chy­li­ła głowę i przy­gry­zła jego dolną wargę, nim wśli­zgnę­ła się ję­zy­kiem do wnę­trza ust. Kaj­da­ny znów za­brzę­cza­ły, gdy ry­cerz chwy­cił za łań­cu­chy i ocho­czo na­pie­rał na nią cia­łem, wi­ta­jąc jej język swoim. Prze­nio­sła dło­nie w dół, dra­piąc jego tu­ni­kę i w końcu wśli­zgu­jąc się pod ma­te­riał, ba­da­jąc twar­de mię­śnie i mięk­kie wło­sie po­ra­sta­ją­ce brzuch i pierś.

Był tak spra­gnio­ny, że jesz­cze sta­rał się choć po­li­zać jej wargi, gdy co­fa­ła usta. Z uśmiesz­kiem unio­sła ręce i splo­tła ich palce.

– Kaj­da­ny już nie będą po­trzeb­ne. Cho­ciaż chyba ci się po­do­ba­ją?

Oczy mu błysz­cza­ły i w końcu nie ucie­kał wzro­kiem.

– Może póź­niej. Teraz chciał­bym cię do­tknąć – po­wie­dział, wciąż z ru­mień­cem za­wsty­dze­nia roz­la­nym na po­licz­kach.

Za­kre­śli­ła pal­ca­mi wska­zu­ją­cy­mi małe kółka, zdej­mu­jąc czar z kaj­dan, i szep­nę­ła mu do ucha:

– Do­ty­kaj, ile chcesz.