Skrzydlaci włóczędzy

Niektórzy mówili, że nadeszła apokalipsa. Że aniołowie spadają, zepchnięci na Ziemię przez Szatana, albo że uciekają jak szczury z tonącego statku Nieba.

Gdy i mi tak mówili, kręciłem głową i pytałem:

– Naprawdę sądzicie, że apokalipsa nadejdzie tak powoli? Że aniołowie będą pojawiać się latami, jak bezdomni włócząc się po dworcach i na ulicach?

Wtedy oni spoglądali z krytą wyższością i mówili:

– Przecież Pan stworzył świat w siedem dni. Mówi się, że apokalipsa nadejdzie nagle, ale co dla Boga znaczy „nagle”? Niezbadane są, przecież, wyroki boskie.

Wtedy ja zwykłem się uśmiechać i mówić:

– No właśnie: Skąd wiecie, że to, co teraz nadeszło, to apokalipsa?

Mimo wszystko trzeba przyznać, że cała sytuacja nadeszła niespodziewanie.

Zaczęło się przecież w jakimś gospodarstwie, w niewielkiej wiosce. Pewnego dnia znaleziono tam starego człowieka odzianego w łachmany, leżącego na ziemi i niemogącego się podnieść. Człowiek ten był o tyle niezwykły, że do jego pleców przytwierdzona była para wielkich, ubłoconych skrzydeł, sprawiających, że człowiekowi od razu nadano imię „Anioła”.

Od razu też przyciągnął on uwagę całego kraju, a wręcz świata: Od razu do małej wioski zjechało się wielu dziennikarzy, polityków, fotografów, księży, celebrytów, teologów, złodziei, artystów i innych sławnych, lub liczących na sławę figur.

Wszyscy zjeżdżali się z określonymi jasno poglądami oraz celem, jakim z reguły było narzucenie innym swoich poglądów. Rzecz jasna, za pomocą żelaznych argumentów, popartych przykładem znalezionego na podwórzu Anioła.

Tak więc mówiono:

– To upadły anioł zrzucony z Nieba!

– To jakiś włóczęga z doklejonymi skrzydłami!

– To Dobry Duch oślepiony ludzkimi grzechami!

I tak dalej, i tak mówiono, pokazując do kamery usadzonego w kurniku anioła.

Parę razy próbowano nawet go o coś zapytać, przeprowadzić z nim wywiad, lecz on milczał, cały czas, patrząc tylko przed siebie swoimi szarymi oczami.

Gdy miesiąc później spadł drugi, potem trzeci, a potem kolejni i kolejni, reagowano. Mówiono o nich, powtarzając o włóczęgach i apokalipsie, aż w pewnym momencie aniołowie przestali budzić sensację. Zaczęli być czymś codziennym, co, dosłownie, widuje się na ulicach.

Ja sam, od lat, wychodząc z domu, mijam jednego, siedzącego zawsze pod blokiem. Nigdy nie patrzę na niego, a on nie patrzy na mnie, jednak codziennie widzę jego pomięte ubrania, zmierzwione, szare włosy i zniszczone skrzydła. Od lat siedzi on tak przy drzwiach do bloku i od lat sprawia, że mam ochotę podejść do niego i z nim porozmawiać. Nigdy jednak nie mogę się przemóc.

Tego dnia przysięgam sobie, że będzie inaczej. Tego dnia przekręcam klucz w zamku drzwi od kawalerki, zbiegam szybko po schodach, by nie spóźnić się na autobus, i jak co dzień mijam go, wychodząc na zewnątrz.

Nie patrzę na niego, lecz czuję, że nadszedł w końcu czas, by z nim porozmawiać. Że za długo siedzi on już tak przy drzwiach, niezauważony, i że może choć krótka rozmowa będzie w stanie mu pomóc.

– Bo kto ostatnio próbował rozmawiać z aniołem? – gryzie mnie sumienie – Może ci oswoili się już z ludźmi i są w stanie rozmawiać, ale tylko czekają, aż ich ktoś zapyta?

Idąc na przystanek, mijam jednego, szukającego okruszków w koszu. Często go tam widzę, lecz nigdy nie zwracam na niego większej uwagi. Zawsze się spieszę, widząc, że, tak jak teraz, właśnie nadjeżdża autobus.

– Wszędzie ci aniołowie! Wszędzie siedzą, zajmują miejsca… Tylko uważać, by na nich nie wpaść! – słyszę, siedząc już przy oknie.

Uśmiecham się mimo woli, gdyż wiem, że jeden z aniołów codziennie jeździ tym właśnie autobusem. Podejrzewam, że nawet na noc pozwalają mu zostać w środku.

Patrzę przez okno na szare ulice, migające przed oczami. Gdy autobus zwalnia, widzę, jak aniołowie siedzą na chodnikach, czy przystankach. Widzę dzieci bawiące się piórami, widzę ich, stojących i suszących skrzydła po nocnym deszczu, i widzę włóczęgę, przysiadającego się do anioła. Widzę, jak ludzie robią sobie z nimi zdjęcia, zapewne utożsamiając skrzydlatych starców z buntownikami, czy mędrcami. Widzę też, jak ludzie ich przeklinają, patrzą z pogardą, a jak sami aniołowie tylko spoglądają przed siebie szarymi oczami.

W trakcie powrotu do domu cały cykl się powtarza. W końcu staję przed klamką, już wyciągam do niej rękę, jednak przypominam sobie, co sobie przysiągłem.

Wzdycham.

Patrzę na siedzącego przy drzwiach do klatki anioła i widzę, że on patrzy na mnie. Bez emocji, lecz tak, jakby robił to przez cały czas.

– Witaj – mówię i kucam obok niego. Nie odzywa się, lecz podąża za mną wzrokiem.

– Powiedz mi: skąd właściwie pochodzisz? Skąd jesteś? Faktycznie tam z wysoka? – uśmiecham się niemrawo.

– Nic nie mówisz – spuszczam wzrok, gdy on tylko patrzy beznamiętnie – Po prostu nie umiesz mówić, czy nie chcesz? Może cię skrzywdzili? Powiedz, proszę, nie chcę dla ciebie źle.

On tylko patrzy swoim nieprzeniknionym spojrzeniem. W głębi czuję, że zaczynam się niecierpliwić.

– Och, tylko powiedz! Kiwnij, chociaż, głową! – zrywam się na równe nogi. On jedynie podąża wzrokiem.

– Dlaczego wszyscy milczycie? Dlaczego nie możecie powiedzieć cokolwiek? Siedzicie w naszym świecie, siedzicie już kilka lat i nic, ale to nic nie możecie powiedzieć?!

Zaczynam nerwowo chodzić w miejscu, podczas gdy anioł podąża za mną wzrokiem.

– Ilu oczekiwało od was końca świata? Ilu zbawienia? Ilu widziało w was oszustów? Ilu?! Tak ciężko wam poprosić o pomoc? Poprosić o spokój? – staję i spoglądam na niego z wyrzutem. Widzę, że wciąż patrzy na mnie. Złość mi momentalnie mija.

– Och, przepraszam… – znów kucam, chowając twarz w dłoniach – Ja nie chciałem, ale…

Dyskretnie spoglądam na niego, by dostrzec choć cień szyderczego uśmiechu. On cały czas patrzy bez emocji.

– Albo wiesz co? Nie przepraszam cię! Nie jestem nic winień tobie, ani całemu twojemu gatunkowi!

Wstaję, chwytam za klamkę i zatrzaskuję za sobą drzwi. Wiem, że cały czas podążają za mną jego wielkie, szare oczy.

Nazajutrz anioła już tam nie ma.