Dziura

Odwiedziłem kuzyna po długim czasie jego nieobecności, kiedy przebywał w ośrodku odwykowym dla alkoholików. Zawsze powtarzał, że jemu to nie grozi, ale gdy zostawiła go żona, a potem także dzieci i pies, postanowił w końcu się zmienić. Wątpiłem, żeby ta terapia cokolwiek dała, ale oczywiście kibicowałem jego staraniom.

Kiedy zobaczyłem flaszkę na stole, od razu pomyślałem o najgorszym, lecz on szybko rozwiał moje wątpliwości.

– Spokojnie, to wódka bezalkoholowa – powiedział.

Nalał mi do kieliszka, spróbowałem, smakowało jak zwykła woda. A jednak całkowicie nie potrafił obyć się bez starych nawyków.

Na środku stołu stało sporej wielkości wiadro, do którego co chwilę coś kapało. Spojrzałem na sufit i odkryłem tam sporej wielkości zaciek.

– Co się stało? – zapytałem kuzyna, a on tylko wzruszył ramionami.

– Nie chce mi sie naprawiać dachu.

– Ale przecież od dawna nie padało. To skąd ta woda?

– W sumie nie zastanawiałem się do tej pory nad tym.

Udaliśmy się na strych i okazało się, że żadnej dziury w dachu nie ma. Kuzyn ze zdziwieniem wyjaśnił, że na pewno niczego nie reperował i nie był nawet pewien, czy  cokolwiek nadawało się do naprawy.

– Może mi się to tylko przyśniło po tym, jak naoglądałem się wiadomości o dronie, który wleciał w czyjś dom.

– Okej, ale skąd ta woda?

Na podłodze też nie znaleźliśmy żadnego śladu, świadczącego o tym, że coś się rozlało. Zeszliśmy na dół, a tam dalej kapało.

– Już trzy wiadra tym zapełniłem.

– Musisz wezwać hydraulika. Tu potrzeba oględzin fachowca.

– Jasne, jeszcze może mam mu potem zapłacić za konsultacje?

– Wypadałoby.

– Sam sobie to naprawię.

Odsunął stół, podstawił rozkładaną drabinę i wspiął się na dwa szczeble.

– Dalej nie wejdę, mam lęk wysokości – wyjaśnił.

Pogładził palcem sufit i stwierdził, że znalazł dziurę. Pytanie, skąd brała się tam woda, pozostawało na razie nierozwiązane. Po chwili jednak przestało nas to intrygować, gdyż odkryliśmy coś znacznie bardziej dziwnego.

– To nie woda! – wykrzyknął w pewnym momencie, aż sowy u sąsiada zaczęły pohukiwać.

– A co?

– Wóda! Sam skosztuj.

Nalał mi do kieliszka odrobinę tej podejrzanej substancji, a ja choć nie wierzyłem mu za grosz, spróbowałem. To był błąd. Zaczęło mną rzucać jak opętanym od ściany do ściany, a nawet po suficie, a z uszu i nozdrzy buchały mi kłęby pary. Dopiero po dłuższej chwili odpuściło i wylądowałem na podłodze, zupełnie wykończony.

– Faktycznie, to alkohol – stwierdziłem, gdy już zdołałem się podźwignąć, choć nadal lekko drżały mi nogi. – I to dość mocny.

Kuzyn wpadł w nieopisany zachwyt. Miał całe trzy i pół wiadra wódki, na dodatek zupełnie darmowej. A co najważniejsze cały czas jej przybywało.

– Przecież ty już miałeś nie pić.

– A tam, koniec z abstynencją. Tylko za słabo leci, może udałoby się…

Znów wyszedł na drabinę, tym razem z łomem i próbował powiększyć dziurę. Po pewnym czasie mozolnej dłubaniny udało mu się. Chyba jednak przeholował, bo rwący strumień z sufitu przewrócił go wraz z drabiną.

– Szybko, leć do sklepu po więcej wiader! Zaraz mnie zaleje!

Nie wahałem się, tylko od razu wybiegłem z jego domu. Kiedy wróciłem, niestety bez ani jednego wiadra, gdyż wszystkie wyprzedano na Black Friday, było już po wszystkim.

– Gdzie ta woda… znaczy wóda? – zapytałem zdziwiony. Nigdzie nie dostrzegłem ani śladu zalania. Kuzyn leżał na podłodze, zupełnie pijany.

– Źródełko całkowicie wyparowało – rzekł z trudem. Musiał nieźle się ożłopać, gdy mnie nie było. Ale żeby aż tyle zdołał w sobie zmieścić? Osuszył nawet wszystkie wiadra.

– A co z twoją abstynencją?

– Zacznę od jutra. Tylko proszę, nie mów o niczym mojej żonie.

Potem zwinął się w kłębek i zasnął. Z całego zajścia pozostała tylko ta dziura w suficie, przez którą dostrzegłem gwiazdy.