Nowy Portal - Jam Sługą Cierpienia

Czas mój mijał, czułem, że stracony

Ostatnie w palcach liczyłem grosze

Z czasów, gdy byłem niezwyciężony

Dziś tylko mnie posłuchajcie, o to was proszę

Szedłem powłócząc nogami, poplamionym traktem

Krwią ostatnich snów i nadziei, aż te stały się ciałem

Po to by łatwiej je zamordować, zapomnieć iż były prawdziwe

Zostawić je martwe, zapomnieć, że były żywe

Lecz, gdy miałem już spaść ze skraju płaskiej ziemi

W przestrzeni, gdzie powietrze winno rozsadzić me płuca

Coś nagle, jakby znikąd, miota się… zieleni

To portal, to portal! Wyzwanie mi rzuca.

Wpadam w niego, jak w objęcia nagiej bogini

Kosmosu, co z obrotu planet odczuwa uniesienia

Ona złapała mnie i pieści, niemal do bólu

Mówi: rozbierz się już, mój piękny królu!

A ja spętany pnączami nadziei, sądzę, że to rozkosz

Że otrzymałem obietnicę szczęścia na nowo

Lecz zapomniałem o słowach złego pana

Kobieta, która cię spęta, nie dla ciebie wybrana

Lecz rozkoszy doznałem w łożach miłości

Poza światem latami

Nie miałem żadnej myśli

Tylko usta zamknięte ustami

I gdy chciałem pomyśleć, o swym losie ciężkim

Ona przychodziła i w poduszki mnie wciskała

Bym już nie myślał więcej

Tylko o niej

W uwięzi tkwiłem lat sto dwadzieścia

Objęła mnie kosmiczna siła niewieścia

Lecz przypomniałem sobie, że portal

Wywołać łatwo, lecz cierpieć trzeba

Więc, gdy ona znów próbowała

Ściągnąć ze mnie wierzchnie okrycie

Pomyślałem ze wstydem, jaka ze mnie zakała

Me ciało przecież, jest wstrętne nieskrycie

Gorąc miłosna z nas wnet opadła

A portal pojawił się w dziwnej postaci

Z trudem zmieściłem w nim choć część mego ciała

I moja dusza portalem,w otchłań się wybrała

I usłyszałem, jak serce bije

Nie moje, lecz czyjeś gdzieś blisko

Chciałem, by portal zabrał mnie znów

Lecz zamiast portalu, poczułem chłód